ကိုေသာ္တာ
------------------
ခင္ခင္ထူး
(၁)
တစ္ရက္မွာ မမဂ်ဴး (ေဒၚဂ်ဴလီထြန္း) ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီးႏွင့္ ေပါက္ခ် လာပါ၏။ ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္းပင္ ကန္ေတာ္ႀကီးဘက္ သြားရေအာင္ ဆိုေလသည္။
မမဂ်ဴးက သစ္ပင္ိစိုက္ ဝါသနာႀကီးသည္။ လွႏိုးလွရာ၊ ေကာင္းႏိုးေကာင္းရာ သစ္ပင္ေတြ ဝယ္ယူကာ ေဝေဝဆာဆာ စိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိသူ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ ဝါသနာတူသည္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ ေျမတစ္လက္ဝါး ေလာက္မွာ ရႏိုင္သမွ် အပင္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားတာပင္ မနည္းေတာ့ပါ။
"ေဟ့ ကိုေသာ္တာဆီ သြားမလုိ႔ လိုက္ဦးမလား ... ၾကာပင္ေတြ ပ်ိဳးခိုင္ထားတာ ရေလာက္ၿပီကြ၊ ၾကာပင္ေတြ ထည့္စရာ ေရပံုး ပါ တစ္ခါတည္း ယူလာခဲ့တယ္ကြာ မရေသးေတာ့လည္း ဖြားဖက္ေတာ္ပင္ ရွာၾကတာေပါ့"
မမဂ်ဴး သည္လို ကားႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး ကိုေသာ္တာဆီ သြားရေအာင္ ဆိုေလတိုင္း ကၽြန္မကလည္း တစ္ခါမွ ျငင္းခဲ့သည္ မရွိခဲ့။ ေကာက္ခနဲ ထလိုက္သြားတတ္ျမဲ ျဖစ္ပါ၏။ ကိုေသာ္တာ ဆိုတာက မႏၲေလး ကန္ေတာ္ႀကီး ပ်ိဳးပင္ဆိုင္တန္း မ်ားစြာထဲက တစ္ဆိုင္မွာ ပ်ိဳးပင္ေရာင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူက ပ်ိဳးျခံပိုင္ရွင္ ေတာ့မဟုတ္။ ေတာသားလူ႐ုိးႀကီး ျဖစ္၍ ပ်ိဳးျခံေစာင့္ ဆိုလည္း ဟုတ္၊ ပ်ိဳးျခံ အလုပ္သမား ဆိုလည္း ဟုတ္သည္။ သေဘာသကာယ ေကာင္းသေလာက္ သူ႔ျခံက အပင္ေတြ ေရာင္းရသည္ ျဖစ္ေစ၊ မေရာင္းရသည္ ျဖစ္ေစ မလႈပ္တလႈပ္ ရွိတတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က သစ္ပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမ်ား ကိုေသာ္တာ့ ပ်ိဳးဆိုင္ မွ ဝယ္ယူ စိုက္ပ်ိဳးသည့္ သစ္ပင္ေတြ မ်ားပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕သစ္ ဝိုင္းကေလးဆီ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ အိမ္က ေနာက္မွ ေဆာက္ သစ္ပင္ကို အရင္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကရသည္။ ေႏြမွာ အလြန္ပူျပင္းလွေသာ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ အရိပ္ေဝေဝ အခက္ဖားဖား အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း သစ္ပင္ကို အရင္ ရွာရပါ၏။ သည္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္ေတာ့မည္ စိတ္ကူးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မမွာ ပ်ိဳးပင္ဆိုင္ေတြကို ေျပးကာ အရိပ္ရပင္ ရွာကာ၊ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ႔အပင္ ဉာဏ္မီသေလာက္ စိုက္ရေတာ့သည္။ သည္မွာ ကိုေသာ္တာႏွင့္ စတင္ မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
"အရိပ္ရ သစ္ပင္ေတြ လိုခ်င္လုိ႔"
"သစ္ပင္ မွန္ရင္ အကုန္ အရိပ္ရတာ ခ်ည္းပဲေပါ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားက ဘာပင္ လိုခ်င္တယ္ ေျပာမွ က်ဳပ္က ေဟာသာေတာ့ ရွိသဗ်ာ ျပႏိုင္မွာေပါ့"
လူက စေတြ႕တာႏွင့္ ေငါက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုလူပါလိမ့္လုိ႔ ကၽြန္မ အကဲခတ္ ရသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စြပ္က်ယ္ကို ဗိုက္ေပၚ တင္ထားၿပီး ပုဆိုးတိုတိုကို ခါးပံုစ ရွည္ရွည္ခ်ကာ ဖ႐ုိဖရဲႏွင့္ ျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာက ညိဳညစ္ညစ္၊ လူက ပါးပါးလ်ားလ်ား၊ ဆံပင္ေတြက သည္ေခတ္လူငယ္ေတြ Gel ႏွင့္ ေထာင္ထားတာ မ်ိဳးလို မဟုတ္ဘဲ ေကာင္းကင္ကို ေညႇာင့္ေထာင္ထားတာမ်ိဳး၊ ေပၚေနသည့္ ဗိုက္က ေၾကး ေတြကို လက္တစ္ဘက္ႏွင့္ ကုတ္ျခစ္ေနတာရွိေသး။
ပိေတာက္ပင္တို႔ ဘာတို႔ေပါ့ရွင့္ ... ပ်ိဳးပင္ ေရာင္းေနၿပီး အရိပ္ရပင္ ဘာ ... ဘာ ... ဘာ ... အၾကံေပးဦးမွေပါ့ ရွင့္ဟာက"
ကၽြန္မ ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ျပန္ေမးလိုက္တာ့ ကိုေသာ္တာ ပံုက "ေရာ္ ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ ... ဘယ္လို မိန္းမနဲ႔ လာေတြ႕ေနပါလိမ့္" ဆိုသည့္ ပံုစံမ်ိဳး၊ ဗိုက္ကို တြင္တြင္ ကုတ္ေနတာကလြဲလုိ႔ စကားျပန္ မၾကားရ။ ကၽြန္မလည္း ျခံထဲ တျခားလူတစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလုိရွိျငား မ်က္လံုး ကစားၾကည့္ေတာ့ လူရိပ္လူေယာင္ အစအန မျမင္ရ။ ကိုေသာ္တာ ထံမွလည္း ဘာစကားသံမွ မၾကားရဘဲ ေျပာစရာစကား ကုန္သြားသလို ငူငူႀကီး ေပရပ္ေနေလ၏။ ကၽြန္မ ပန္းလာဝယ္တာကိုပင္ ႐ႈပ္လုိက္တာလုိ႔ တြက္ပံု ရပါ၏။ မ်က္ႏွာက မႈန္သိုးသိုး။ ျခံထဲမွာေတာ့ အပင္ေတြက အေတာ္စံုပါသည္။ ႏွင္းဆီေတြ၊ အင္ဒိုနီးရွား စံကားပင္ ေတြလို ပန္းပင္ေတြကေတာ့ အပြင့္စံု၊ အေရာင္စံု၊ ေဟာ့ ျခံေထာင့္မ်ာ ပိေတာက္ပင္ႀကီး လူ႔တစ္ရပ္ ေလာက္ေတာင္ ရွိသည္။
"ဟိုမွာ ပိေတာက္ပင္ေတြ ရွိသားပဲ"
"ရွိသားပဲ က်ဳပ္က မရွိဘူး မေျပာရေပါင္ ခင္ဗ်ားဘက္ ဘာမွ မေျပာလုိ႔ အသာ ၿငိမ္ေနရသာ"
"ေဟာေတာ္ ကၽြန္မက ရွင့္ျခံမွာ အပင္ေတြ လာၾကည့္မွေတာ့ ဝယ္မွာမို႕ေမးေနတာေလ ... ရွင္က အပင္ ေတြ လိုက္ျပလုိ႔ ရွင္းျပလုိ႔ ရွိရမွာေပါ့ ရွင္က အပင္သည္ပဲ"
"ေနဦး ေနဦး ... က်ဳပ္က အပင္သည္ မႈတ္ဖူးဗ် ... အလုပ္သမားရယ္"
"ကိုင္း ... ဒါျဖင့္လည္း အပင္သည္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေခၚေပးရွင္၊ ျခံရွင္ရွိတယ္ မႈတ္လား"
"ရွိသား ထင္ပါရဲ႕"
"ေခၚလိုက္ေလ"
"ျဗဳန္းဆို ေခၚလုိ႔ျဖစ္တာ မႈတ္ဘူး ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဖဲဝိုင္း လိုက္သြားမွ ျဖစ္တာ၊ ကေန႕ ဘယ္အိမ္မွာ ႐ုိက္သယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
" ကၽြန္မက ဘာေၾကာင့္ သူ႔ဖဲဝိုင္း လိုက္သြားရမွာတံုးရွင့္ ... သစ္ပင္ ဝယ္မလုိ႔ လာတာကို"
"အစ္မပဲ ျခံရွင္ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို ဖဲ႐ုိက္သာက ဝါသနာပါဗ်ာ၊ ေၾကးႀကီးမ႐ုိက္ပါဘူး၊ မေန႔ကေတာ့ ရံႈး ဆိုလား ရႈံးမွာေပါ့ သူက ... "
"ကိုင္း ... ကိုင္း ... ကိုင္း ... ဖဲစာရင္း ခ်ျပမေနပါနဲ႔ေတာ့ အဲဟိုက ပိေတာက္ပင္ ဘယ္ေလာက္လဲသာ ေျပာပါ ကိုယ္ေတာ္ရယ္ ၾကာလြန္းလုိ႔"
"ဘယ္ပိေတာက္ပင္မ်ား ေျပာေနသာပါလိမ့္"
"ေဟာေတာ့ ဟိုမွာေလ ပိေတာက္ပင္ႀကီး လူ႔တစ္ရပ္ေလာက္ အပင္ဟာေကာ"
"အဲသာက ဝယ္သာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ အစ္မႀကီးအိမ္မွာ စိုက္ေပးႏိုင္သူ ရွိလုိ႔လား လူလိုမွာေနာ"
"ျဖစ္ရေလ ရွင္အပိုင္းသာ ရွင္ေျပာပါ လူလိုတာ ကၽြန္မ ကိစၥပါ"
"ေစတနာနဲ႔ ေျပာသာဗ် တစ္ေလာက တလုပ္မ မက်င္မိွန္ ဆိုသာ က်ဳပ္တို႔ ျခံရွင္နဲ႔ ခင္လုိ႔ ပိေတာက္ပင္ လာဝယ္သာ အိမ္က်ေတာ့ မစိုက္တတ္ေတာ့ ေသေရာ ... ပိုက္ဆံေတာ့ မနည္းေပးၿပီးသား ေသေတာ့ ေျခာက္ ကေရာ"
"သစ္ပင္ ေသမွေတာ့ ေျခာက္ကေရာေပါ့ ... ကိုင္းပါ ေဈး ေျပာပါဦး"
ကိုေသာ္တာက ကၽြန္မလိုခ်င္သည့္ အပင္ကို အနားထိ လိုက္ၾကည့္သည္။ အပင္က သန္သန္စြမ္းစြမ္း၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ ထူထူႀကီးထဲက အျမစ္ေတြ ကြဲထြက္ေနၾကၿပီး အိမ္ေရာက္လွ်င္ က်င္းနက္နက္တူး၊ ေျမဆီ ထည့္ၿပီး ၿငိမ္ေေနေအာင္ စိုက္ရမည္။ ကၽြန္မ စိတ္ကူးႏွင့္ ကၽြန္မ သစ္ပင္ စိုက္ၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏ ကၽြန္မ စိတ္ထင္ လာမည့္ႏွစ္မွာပင္ အပြင့္ျပႏိုင္မည္ဟု ထင္သည္။ ပိေတာက္နံ႔ သင္းသင္းကိုပင္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ရသလိုလို။
ပိေတာက္နံ႔ ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္ ေနာက္ႏွစ္ဆို ပြင့္ေလာက္ ေကာင္းပါရဲ႕"
"ပိေတာက္နံ႔က အီေတာက္ေတာက္ ပါဗ်ာ ေနာက္ႏွစ္ ပြင့္မပြင့္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘုရား ရဟႏၲာ မဟုတ္လုိ႔ မေျပာႏိုင္ဘူးဗ်"
"ဘုရား ရဟႏၲာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ရွင္ ရွင့္အေတြ႕အၾကံဳ အရေတာ့ သိရမွာေပါ့ ... ရွင့္ႏွယ္ ..."
ကၽြန္မ အိမ္သားကလည္း အရိပ္ေကာင္းေကာင္း ရမည့္ ပိေတာက္ပင္ ဘယ္ေလာက္ ေပးရေပးရ ဝယ္ခဲ့ပါဟု မွာထားေတာ့ ကၽြန္မ ပိေတာက္ပင္ကို ေဈးတည့္လွ်င္ ဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ ကၽြန္မက ပိေတာက္ပင္ ရွိရာ ပန္းျခံဳေတြထဲ ဝင္လိုက္မွ ပိေတာက္ပင္ တစ္ထြာေလးေတြ မြစာတက္ေနေအာင္ ေတြ႕လိုက္ရပါ၏။
"ေဟာေတာ္ ... သည္မွာလည္း အပင္ေပါက္ေတြ ပြလုိ႔ ၾကည့္ပါဦး ဒါေတြက်ေတာ့ မျပဘူး"
"ေဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားျပတာ က်ဳပ္က ၾကည့္တာေလဗ်ာ တျခား ရွိေသးသလား ေမးလုိ႔လား ပိေတာက္ပင္ေပါက္ အပင္ ၁၃၉ ပင္ ရွိသာဟာကိုး ေနဦးဗ် မေန႔က ၁၇ ပင္ ေရာင္းလိုက္ေတာ့ ၁၃၉ ထဲက ၁၇ ပင္ႏုတ္ အစ္မႀကီး ႏုတ္ၾကည့္ပါလား က်ဴပ္ စိတ္တြက္ မရလို႔ပါ။ သူေဌးနဲ႔ ပိုက္ဆံ ရွင္းရမွာ "
"အမယ္ေလး ထားပါေတာ့ ရွင္သာ ေငြနဲ႔ စာရင္းကိုက္ေအာင္ တြက္ပါ"
"အပင္နဲ႔ ေငြ တစ္ခါမွ မကိုက္ပါဘူးဗ်ာ က်ဳပ္က်ေတာ့ လူႏိုင္မ်ားေတာ့ အားနာသာနဲ႔ ေပးလိုက္ရသာ ခ်ည္း ပဲ"
"ေနစမ္းပါဦး ရွင့္အပင္က အျဖစ္ေကာ စြဲရဲ႕လား ေတာ္ၾကာ ဝယ္သြားၿပီး အိမ္က်မွ ေသကုန္ရင္ အခက္"
"အဲဒါေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေပါ့ဗ် ... သူ ရွင္ခ်င္လည္း ရွင္မွာပဲ မရွင္ခ်ည္း မရွင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ ... လူသခၤါရ၊ သစ္ပင္ သခၤါရ ျပဳျပင္ ျဖစ္သာ မွတ္လုိ႔ ဘယ္ဆရေတာ္ ပါလိမ့္ ေဟာသာ ... မေသခင္ လႈပ္ေနၾကသာတဲ့"
"ဟုတ္ပါ့ရွင္ တရားသေဘာ ပါလိုက္တာ ေနပါဦး ရွင္က ဘုန္းႀကီးလူထြက္လား"
"ရြာမွာ ကိုရင္ ဝတ္သာ ရွိသာပါဗ်ာ ဝတ္လုိ႔မွ သံုးရက္ မျပည့္ေသးဘူး ဝရန္တာက ျပဳတ္က်လုိ႔ ေျခက်ိဳးလုိ႔ ေတာင္သာၿမိဳ႕ ေဆး႐ံု ေျပးတက္လိုက္ရေသးသာ ဘာရွိဦးမွာတံုး က်ဳပ္ ဆယ္ႏွစ္သား"
ကိုယ္ေတာ္က ေျခက်ိဳး ဇာတ္လမ္းတြဲ ခင္းေနလို႔ စကားျဖတ္ရပါ၏။
"ကဲပါ ပိေတာက္ပင္ႀကီးပဲ ယူလိုက္ပါ့မယ္ ေဈးေျပာပါဦး"
"မေျပာတတ္ဘူးဗ်"
"မေျပာတတ္ေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ရမွာတံုး"
"သည္လိုဗ် ... ခါတိုင္းေတာ့ ျခံက ေကာင္မေလးေတြက ေဈးေျပာ ေရာင္းလိုက္သာကိုးဗ် ... ခုဟာက က်ဳပ္က မေျပာတတ္ဘူး ေကာင္မေလးေတြက ၆၂ လမ္းဘက္ သြားၾကသယ္ ေဘာ္လီဝယ္ သြားၾကဆို မွတ္သာပဲ"
"မေျပာတတ္လည္း ျပန္႐ံု ရွိေတာ့တာေပါ့ေလ ေဘာ္လီမေတြက ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာၾကမွာတံုး"
"မလာေတာ့ဘူးေလ ... ေဘာ္လီဝယ္ၿပီး ျပန္ၾကမွာတဲ့ ကဲ ... ကဲ သံုးေထာင္ေပးခဲ့ဗ်ာ"
သံုးေထာင္ ...။ လူ႔တစ္ရပ္ေလာက္ နီးနီး ရွိသည့္ ပိေတာက္တစ္ပင္ သံုးေထာင္ ဆိုတာကေတာ့ မဆစ္သာေအာင္ တန္လြန္းလွပါ၏။ ပိေတာက္ပင္ ေဈးျပတ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ သစ္ပင္ေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္ေသးလုိ႔ ျခံထဲကို ကၽြန္မတို႔ ပတ္ၾကည့္သည္။ ကိုေသာ္တာကလည္း လိုက္ျပသည္။ ယုဇနပင္ကေလး ေတြကလည္း အရြက္စိမ္းစိမ္းမွာ အပြင့္ျဖဴကေလးေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္လုိ႔။ စံပယ္ပင္၊ ဇြန္ပန္း၊ ႏွင္းဆီပင္ေတြကလည္း ေဆးေကၽြး ထားလုိ႔လား မသိ၊ အပြင့္ေတြ ခဲလုိ႔။ သည္ဘက္မွာက စားပင္ေတြ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ပင္၊ ဆူးပုပ္ႀကီးပင္။ ျပည္ပန္းညိဳပင္၊ ဒန္႔သလြန္ စံုလုိ႔။ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕သစ္အိမ္မွာ တကယ္ေနျဖစ္ၿပီ ဆိုလွ်င္ လာဝယ္ၿပီး စိုက္ရဦးမည္။ အခုေတာ့ ပိေတာက္ပင္ပဲ အရင္ ဝယ္ရပါမည္။ ကၽြန္မက တစ္ျခံလံုး ပတ္ၿပီး သစ္ပင္စံုေအာင္ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပိေတာက္ပင္ရွိရာ ျပန္လာခဲ့သည္။
ပိေတာက္ပင္ က ရွင္ေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ပါလိမ့္"
"ေစာေစာက က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ ေျပာမိပါလိမ့္"
ကၽြန္မ စခ်င္လုိ႔ တစ္ေထာင္ ေလွ်ာ့ေျပာလိုက္သည္။
"ႏွစ္ေထာင္ဆို ရွင္ေျပာတာေလ"
"ႏွစ္ေထာင္ မကေလာက္ဘူး ထင္သေနာ က်ဳပ္ကလည္း ေခါင္းမေကာင္းဘူးရယ္ ငယ္ငယ္က ေခါင္းေပၚ သီးသီးျပဳတ္က်သာ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သလား မွတ္ရသာ အဲသည္ကတည္းက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ရယ္"
ကိုေသာ္တာ က ေခါင္းကုတ္ရင္း ေျပာေနလုိ႔ ကၽြန္မက ရယ္မိပါ၏။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ေငြသံုးေထာင္ ေပးလိုက္ေတာ့ အဲသလို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကိုေသာ္တာက ပိေတာက္ပင္ႀကီး ထမ္းၿပီး ကားေပၚ အေရာက္ လိုက္ပို႔ပါ၏။
"ေနာက္လည္း လာဝယ္ေပါ့ဗ်ာ ေနာ အစ္မလာရင္ ေသာ္သာေရလုိ႔သာ လွမ္းေခၚလိုက္ေနာ"
"ရွင့္နာမည္က ကိုေသာ္တာလား နာမည္ တယ္ေကာင္းပါလားရွင္ ေနပါဦး ေစာေစာက ေတာင္သာလုိ႔ ေျပာလိုက္သလားလုိ႔ ေတာင္သာသားလား"
"ေတာင္သာ ေတာင္ဘက္ ေလးမိုင္ေလာက္ကပါဗ်ာ ... ျခံရွင္က ေတာင္သာသား က်ဳပ္ဦးေလးနဲ႔ ခင္လုိ႔ သည္ ေခၚထားတာ မေပ်ာ္ေပါင္ဗ်ာ"
"မႏၲေလး ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား ကိုေသာ္တာရယ္ ရွင့္ဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူး မႏၲေလးက မင္းေနျပည္ေတာ္ ရွင့္"
"မင္းေနျပည္ေတာ္ ေပသိ က်ဳပ္တို႔လို ေတာသားနဲ႔ မဆီေလးရယ္တဲ့ အိုမဆိုင္ပါဗ်ာ ... က်ဳပ္က ကိုယ့္ေတာ ကိုယ္ေပ်ာ္သာဗ် သည္မွာ ထေရ(ထန္းေရ) ေကာင္းေကာင္း မရဘူး"
ကိုေသာ္တာႏွင့္ ကၽြန္မ စတင္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခဲ့ပုံက အဲသလို။
(၂)
ကိုေသာ္တာ ပံုက ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္၊ ပါး႐ုိးေငါေငါ၊ ခါးကိုင္းကိုင္း ဆိုေတာ့ လမ္းသြားလွ်င္ လိမ္ဖည္ဖည္။ ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြား စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ အကႌ်ႏွင့္ ပုဆိုးတိုတိုပါေအာင္ ဝတ္ရင္း ေခၽြးသီးေခၽြးလံုးေတြက အျမဲ ေပါက္ေပါက္က်ေနတတ္ပါ၏။ ေနာင္အခါ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္သြားတိုင္းလည္း အလုပ္တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ေနတတ္သည္။ ေျမဩဇာေတြ ပ်ိဳးအိတ္ထဲ ထည့္ေနတာမ်ိဳး၊ သစ္ပင္ေတြ ေဆးဖ်န္းေနတာမ်ိဳး၊ အပင္ေတြ ဟိုေရႊ႕ ဒီေရႊ႕လုပ္ေနတာမ်ိဳးေပါ့။ ပ်ိဳးပင္ ဝယ္သူလာလွ်င္ လုပ္လက္စအလုပ္ ခဏခ်၊ ပုဆိုးခါးပံုစ ျဖည္ၿပီး မ်က္ႏွာကို အရင္သုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ခါးယားရွည္ႀကီး ႏြဲ႕ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ခါးေထာက္ထားရင္း ငူငူႀကီး ရပ္ေနေတာ့သည္။
"ကိုေသာ္တာ သည္အပင္က ဘာပင္တံုး"
"မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ ... ဘာပင္ဆိုလား ေျပာေတာ့ေျပာသယ္"
"ေနစမ္းပါဦး ကိုေသာ္တာရဲ႕ ရွင္တို႔က်ေတာ့ အပင္ေတြ ျဖစ္လိုက္တာ သစ္ပင္ေတြကို ဘာေဆး ဖ်န္းရတာတံုး"
"အပင္ကို လိုက္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ"
"ဘယ္လို အပင္ကို လိုက္လုိ႔တံုး ခင္ဗ်ားဟာ ဘယ္အပင္ျဖင့္ ဘယ္ေဆး၊ ဘယ္ေဆး ဖ်န္းရတယ္ ဘယ္လို စပ္ရတယ္ ... အဲသလို မေျပာတတ္ဘူးလား"
"ေဆးက အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ ... အဂၤလိပ္နာမည္ေတြ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း မေခၚတတ္ဘူးရယ္"
"ရွင္ျဖင့္ သိတယ္ မရွိဘူး အပင္နဲ႔ ေဆး အခ်ိဳးအစားက ဘယ္လို စပ္ရတာတံုး"
"ေကာင္မေလးေတြ စပ္ေပးသာ က်ဳပ္က ဖ်န္း႐ံု ဖ်န္းရသာေလ ေကာင္မေလးေတြမွ သိမွာပဲ"
ကၽြန္မတုိ႔ ၿမိဳ႕သစ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြ ရွိတတ္ၾကေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ပန္းဆီေရာင္၊ ပန္းခရမ္းေရာင္ေတြသာ မ်ားပါသည္။ ကၽြန္မက စြယ္ေတာ္ျဖဴ တစ္ပင္၊ ႏွစ္ပင္ လုိခ်င္သည္။ ကၽြန္မ ဝယ္ေနက် ကုိေသာ္တာ့ ပ်ဳိးဆုိင္က အျဖဴမ်ဳိး ရွိတယ္ဟု ဆုိေလ၏ ေတြ႕လည္း ေတြ႕ပါ၏ အပင္က ေတာင္ဆုပ္ေလာက္။ အျဖဴပင္ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ဆုိေတာ့ ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕တဲ့။
"ကုိေသာ္တာရယ္ ပန္းေရာင္းၿပီး ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕ ဆုိေတာ့ ဘယ္သူက ဝယ္မွာတုံး"
"က်ဳပ္က မသိဘူး အစ္မရဲ႕ ... အပင္က ပြင့္မွသာလွ်င္ ဒါေတာ့ ျဖဴသဟဲ့၊ ဒါကေတာ့ ညဳိသဟဲ့ သိမွာေပါ့ဗ်"
"ေဟာေတာ္ ... ဒါဆုိ အခုေရြးထားတဲ့ စြယ္ေတာ္က အျဖဴ မဟုတ္ဘူးေပါ့"
"အဲဒီလုိလည္း အာမဘေႏ ၱမခံဘူး ... ပြင့္မွ ယူပါလားဗ်ာ ... ေသခ်ာေအာင္"
"အဲဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျပာမွလား ... ခက္ပါေကာ.. ကုိေသာ္တာရယ္ ... ဟုိဘက္ျခံေတြမွာ စြယ္ေတာ္ျဖဴ သြားေမးေပး စမ္းပါ"
"က်ဳပ္နဲ႔ မတည့္ဘူးဗ် ... အဲဒီဘက္က မိန္းမေတြက ခြစာေတြ ... က်ဳပ္ကုိ အညာသားလုိ႔ ေခၚၾကသာ"
"အညာသား ေခၚတာနဲ႔ မတည့္ေရာလား ကုိေသာ္တာရယ္ ... ခ်စ္ခင္လုိ႔ ေခၚၾကတာ ေနမွာေပါ့"
"သူတုိ႔လည္း ျမင္းျခံသူေတြပါဗ်ာ ...သည္ေရာက္မွ ရန္ကုန္သူေတြ ေျပာေနလုိ႔ က်ဳပ္က ျမင္ျပင္းကပ္သာနဲ႔"
"သူတုိ႔က တကယ္ ရန္ကုန္သူေတြ ေနမွပါ"
"မဟုတ္သာဗ်ာ ... သူတုိ႔ ဘုိးေအနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ ဘုိးေအ ႏြားပြဲမွာ အတူတူ ႏြားအလဲအထပ္ ၾကတဲ့ဟာ မသိရွိပါမလား ... လူဆုိတာ ဇာတိ မေဖ်ာက္ေကာင္းဘူးရယ္ ... ငရဲႀကီးတတ္တယ္"
သည္တစ္ခါေတာ့ ကုိေသာ္တာ စကားကုိ ကၽြန္မပင္ ေလးစားမိရပါ၏ ဇာတိေဖ်ာက္ရင္ ငရဲႀကီးသတဲ႔။ သူကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္။
ကုိေသာ္တာျခံမွာ ပန္းပင္ ဝယ္တာမ်ားေတာ့ ကုိေသာ္တာကုိပါ ကၽြန္မတုိ႔ ခင္ေနၾကပါၿပီ။ လူက ေတာသူေတာင္သား ဆုိေတာ့ ႐ုိးလြန္းလွသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔ သြားလွ်င္ ေရာင္းရမွာပင္ စုိးသလုိ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေလ့ရွိ၏။ အတင္းဆြဲရဲြ ေခၚလာေတာ့မွ လုိက္လာတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ မမဂ်ဴးက ကုိေသာ္တာ ဆုိလွ်င္ စခ်င္ခ်င္။
"ၾကာပင္ေတြ ဘယ္လုိ စုိက္ရတာလဲ"
"ေရကန္ထဲ ပစ္ထည့္လုိက္တာပါပဲ ...ေရရွိမွေတာ့ ရွင္ရုံေပါ့ ... သည္ၾကားထဲက ေသၾကေသးသာ ... ေသေလ"
"ၾကာက ဘာေရာင္ေတြလဲ"
"မေျပာတတ္ဘူး ... က်ဳပ္ျဖင့္ ပြင့္သာရယ္လုိ႔ မျမင္ဘူးရယ္"
"ၾကာက ဘာေကၽြးရတာတုံး"
"ဘာဆုိလား ... က်ဳပ္က အဂၤလိပ္အေခၚ မခၚတတ္ဘူးရယ္ ... ေျမပဲခြံတစ္မ်ဳိး က်ဳပ္က ေကာင္းေကာင္း သိသာ"
ကၽြန္မတုိ႔က ရယ္ေတာ့လည္း ကုိေသာ္တာက မရယ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔မလဲ တျခားအလုပ္ မရွိၾကဘူးလားဗ်ာ၊ တကယ္တည္း ပန္းပင္မ်ား တကန္တက လာဝယ္ေနရတယ္လုိ႔ ဆုိသည့္ပုံျဖင့္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ ေနတတ္သည္။ ကုိေသာ္တာကုိ ႐ုိးမွန္းသိလုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔က စေလ့ရွိသည္။ တိမ္ေတာင္ညိဳျပာ ရွိသလားဆုိေတာ့ အပင္သာ ျပဗ်ာတဲ့။
ခရာဝါ အပင္ပုမ်ိဳးထဲေကာ ဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြ႕မိလို႔လားတဲ့။ ကိုေသာ္တာတို႔ ျခံထဲမွာ ပ်ိဳးပင္ေတြ စုံလင္လွေသာ္လည္း ဝယ္သူက အပင္ကို ျပပါမွ သူက ေဈးေျပာသည္။ ပန္းပင္နာမည္ ဆန္းဆန္းဆိုလွ်င္ ရွိေလာက္ ထင္ပါရဲ႕ လုပ္တတ္သည္။ ဖြားဖက္ေတာ္ ရွိသလား၊ ပတၱျမားတစ္ဖက္၊ ျမတစ္ဖက္ ရွိသလား၊ ဂမုန္းထဲက သူေတာ္ျဖဴ ရွိသလား၊ ပိန္းထဲက ပိန္းၾကား ရွိသလား၊ သစ္ခြထဲက မိုးလံုးမိႈင္း ရွိသလား၊ အဲသလို ေမးလုိ႔ကေတာ့ ကိုေသာ္တာ မ်က္စိလည္ေတာ့သည္။
"ေလာကမယ္ ... ဘာကိစၥမ်ား သစ္ပင္ေတြ သည္ေလာက္ မ်ားပါလိမ့္ ... ေတာ္ၿပီေပါ့ ကုကၠိဳေလာက္၊ ထေနာင္းေလာက္၊ တမာေလာက္ ... ခုဟာက မ်ားလြန္းပါတယ္"
ပ်ိဳးပင္ ေရာင္းသူက အဲသလို ညည္းေတာ့ ဝယ္ရသူ ကၽြန္မတို႔မွာ ေၾကာင္ေရခ်ိဳးသလို ရွာရေတာ့သည္။
"ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကိုပဲ ကိုေသာ္တာရယ္ ... သိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့ ... ရွင္ ေဈးေရာင္းတာ ကၽြန္မတုိ႔သာ ခင္လို႔ သည္းခံတာ သူမ်ားက ဘယ္စိတ္ရွည္ပါ့မလဲ ... ျခံထဲက အပင္ေတြ အလြတ္နီးပါး ရေအာင္ က်က္ထားမွေပါ့"
"ပရိတ္ႀကီးမွ မဟုတ္သာဗ်ာ ... မက်က္ႏိုင္ေပါင္"
"ကိုေသာ္တာနဲ႔ အဆင္မေျပပါဘူး"
"အစ္မတုိ႔က ကေလးမေလးေတြ ရွိတဲ့ အခ်ိန္လာဗ် ... သူတို႔က အေရွ႕ျခံမွာ ရွိၾကသာ မ်ားေတာ့ က်ဳပ္ကို အေစာင့္သေဘာ ထားခဲ့ၾကတာ ... က်ဳပ္က ေရေလာင္း ေျမစာေကၽြး ေဆးေကၽြးေလာက္ သိသာ ဆိုေတာ့ ခက္သားပဲ"
တစ္ခါေတာ့ ရြက္လွပင္ကေလးေတြ လုိခ်င္လို႔ မမဂ်ဴးႏွင့္ ကၽြန္မ ကိုေသာ္တာ့ ျခံကို ေရာက္သြားခဲ့ ၾကပါသည္။ မမဂ်ဴးက ကိုေသာ္တာ့အတြက္ ပုဆိုး၊ အက်ႌ၊ စြပ္က်ယ္၊ ဖိနပ္က အစ ယူလာကာ လက္ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိသည္။ ကိုေသာ္တာ့ မ်က္ႏွာက အားနာသလိုလို၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္မရယ္ လို႔လည္း မရွိ။ ေပးသည့္ အထုပ္ကို နီးစပ္ရာ ပန္းျခံေပၚ ပစ္တင္ထားတတ္သည္။ မေလးစားလို႔ မဟုတ္ရွာပါ။ လက္ထဲ ကိုင္ထားရမွာ အားနာလို႔ ျဖစ္ပံု ရပါသည္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မလည္း ယူခဲ့ပါဦးမယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ထည္ရွိ ဝတ္ပါေလ့တဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေသာ္တာ့ ျခံက လက္ညႇိဳးထုိးကာ ကမၼသကာ သယ္ခဲ့ေသာ ပန္းပင္ေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ အိမ္ျခံဝင္းကေလး ထဲမွာ အေဝသားပင္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါ၏။ အျဖဴဆိုေသာ္လည္း ပြင့္ေေတာ့ ခရမ္းေရာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ အနီလုိခ်င္လို႔ ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ စပ္ၾကား ပြင့္ခ်င္ပြင့္မည္။ ကိုေသာ္တာ၏ အလြဲမ်ားက ပန္းပြင့္ေတာ့ တလြဲပြင့္တာ ဘာဆန္းမွာလဲ။ ကၽြန္မတင္လား ဆိုေတာ့ မဟုတ္။ တစ္ခါေတာ့ မမဂ်ဴးက ဖုန္းဆက္ပါသည္။
"ထူးထူးေရ ... ပ႑ရိက္ အပုကေလးေတြ ဝယ္တာကြာ ... ကိုေသာ္တာက ေသခ်ာေအာင္ အေရာင္စုံေအာင္ ထည့္ေပးမယ္ ဆိုတာ အခုပြင့္တာ အနီေတြခ်ည္းပဲ ... အဝါတို႔ အျဖဴတို႔ ပန္းေရာင္တို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မပါဘူး"
ပု႑ရိက္ပင္ပု ကေလးေတြက ပ်ိဳးထုပ္ႏွင့္ ထည့္စိုက္ထားေသာ အပင္ထုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္၍ ပန္းပြင့္သာ မပါလွ်င္ အပြင့္အေရာင္ သိဖို႔ မလြယ္ပါ။ အထုပ္ကေလးေတြ ကားေပၚတင္ေတာ့ ကိုေသာ္တာက ေရာင္စုံ ထည့္ေပးလိုက္တယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္တာ ကၽြန္မလည္း ၾကားသည္။ အလြဲကို သည္းခံႏိုင္လို႔ ပန္းပင္ အႀကိဳက္ေတြ႕လို႔ သည္ေရြ႕သည္မွ် ထားပါဆိုလွ်င္ ယူသြားဗ်ာဟု ႏႈတ္လြယ္သလို၊ ဟိုအပင္ သည္အပင္ကေလး လက္ေဆာင္ ထည့္ေပးဦး ဆိုေတာ့လည္း ယူသြားဗ်ာခ်ည္း။ ကၽြန္မအိမ္သားက "မင္းကြာ ... ကိုေသာ္တာကုိ ေဈးမဆစ္ပါနဲ႔ အပင္ေတြလည္း သိပ္မေတာင္းပါနဲ႔" ဆိုေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေခ်ပစရာစကား ရွိသည္။
"သူ႔ဆီက အဆစ္ေတာင္းတာပဲ သိတာကိုး ... အေရာင္လြဲတာေတာ့ မသိဘဲနဲ႔ ... အဆစ္ေတာင္းတဲ့ အထဲက ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အေရာင္ တည့္လို႔တည့္ျငား ထင္ၿပီး ေတာင္းရတာ ေတာ္ေရ ..."
အိမ္က ဆရာလည္း ျပန္မေျပာသာေတာ့။ ကၽြန္မ အိမ္သားကလည္း ပန္းပင္ဝယ္ လုိက္ေနက်ဆိုေတာ့ ကိုေသာ္တာကို ခ်စ္ခင္ပါသည္။ စလည္း စသည္။ တစ္ခါက ကိုေသာ္တာကို ဆရာေနက "ခင္ဗ်ားက ေတာင္သာ သားလား" ဆိုေတာ့ "ဟုတ္ပါရဲ႕" တဲ့။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္နယ္တည္း ပါလား" ဆိုေတာ့ "ဆရာက ဘယ္ကတံုး" တဲ့။ "ေရနံေခ်ာင္းကေလ" ဆိုေတာ့ "တစ္ေၾကာတည္း ခင္ဗ်ာ" တဲ့။
ကိုေသာ္တာႏွင့္ ခင္လာေတာ့ သူ႔ဘဝၾကမ္းကို သစ္ပင္ရိပ္မွာ ဒူးႏွစ္လံုးေထာင္ရင္း ေျပာျပတတ္သည္။ မိဘမ်ား မရွိေတာ့ဘဲ ႏွမအပ်ိဳႀကီးႏွင့္ အတူေနသည္။ ႏွမအပ်ိဳႀကီး ေကာက္ကာငင္ကာ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ေယာက္ဖက ေသာက္ေသာက္စားစား ထဲကဆိုေတာ့ ငယ္ဆရာ ရြာေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက ေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းေဝယ်ဝိစၥ လုပ္ရင္း ကပၸိယ သေဘာ ေနထုိင္ခြင့္ ျပဳထားခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ႏြယ္ၿပီး မႏၲေလးက ပ်ိဳးျခံပိုင္ရွင္က နယ္ခံလူရင္းေတြ ေခၚလို႔ ဆရာေတာ္က ထည့္လိုက္ရာက မႏၲေလး ပ်ိဳးဆုိင္ကို ေရာက္လာခဲ့ျခင္းဟု ဆုိပါသည္။
"ေနပါဦး ကိုေသာ္တာ လစာ ဘယ္ေလာက္ ရတာလဲ"
"ဘာရလိမ့္မတံုး ... ရြာျပန္ရင္ေတာ့ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ေပးပါသယ္ ... က်န္သာေတာ့ ထမင္းစား ေရေလာင္း ေပါ့ဗ်ာ ... ဘာရွိလိမ့္မတံုး"
"တစ္ျပား မွ မရဘဲနဲ႔ ဘယ္လို သံုးတုံး"
"ပန္းပင္ဖိုးထဲက ႏိႈက္သံုးလိုက္သာပဲ ... မေျပာပါဘူး"
ကၽြန္မတို႔ ျခံဝင္းကေလးထဲမွာ အပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါၿပီ။ အိမ္ဝင္းႏွင့္ သစ္ပင္ၾကား ခ႐ု ေလွ်ာက္စရာပင္ မရွိ။ ပြင့္ပင္ေတြက ပြင့္ၾကသလို၊ အသီးပင္ေတြကလည္း သီးၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကိုေသာ္တာ ျခံက စိန္တစ္လံုးသရက္ ဆိုၿပီး ဝယ္လာခဲ့ေသာ သရက္ပင္က ေရႊဟသၤာမ်ိဳး သရက္ေတြ သီးသည္။ စြယ္ေတာ္ျဖဴရယ္လို႔ ဝယ္လာတာက ဘယ္မွာမဆို ေတြ႕ႏိုင္သည့္ ပန္းဆီေရာင္ အပြင့္ေတြ ပြင့္သည္။ မရမ္းခ်ိဳပင္ အသီးေတြက ခ်ဥ္လုိက္တာ စုတ္စုတ္ကန္းလုိ႔။ ကိုေသာ္တာကို ေျပာလည္း အပိုပဲ ျဖစ္မည္။ သည္လိုေျပာလို႔ ကိုေသာ္တာ ပ်ိဳးျခံကိုေတာ့ မေရာက္ဘူး မထင္ပါႏွင့္။ စိတ္ကူးရလွ်င္ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ သြားၾကည့္ၾကျမဲ။ ႀကိဳက္တာေတြ႕ေတာ့ ေလာဘတႀကီး ဝယ္ၾကျမဲ။ တစ္ခါေတာ့ ကိုေသာ္တာဆီ မေရာက္တာၾကာလို႔ သြားၾကေတာ့ ကိုေသာ္တာကို မေတြ႕။
ရြာျပန္သြားသည္ ဆိုပါ၏။ အလည္ ျပန္တာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး ... ကိုေသာ္တာ အရက္ေသာက္လို႔ ျခံရွင္က မင္းရြာျပန္ေတာ့ ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ ႏွင္းဆီပင္ေတြ စိုက္ခ်င္ၾကသျဖင့္ ကန္ေတာ္ႀကီး ဘက္ကို ေရာက္ေတာ့ ကိုေသာ္တာကို ေတြ႕ရ ျပန္ပါ၏။ ထံုးစံအတုိင္း စြတ္က်ယ္ကို ဗိုက္လွန္ၿပီး ပုဆိုးခါးပံုစံ ရွည္ရွည္ ခ်လို႔။ ျပန္လႊတ္ေတာ့ ျပန္သဗ်ာ၊ ျပန္ေခၚေတာ့ လာသဗ်ာ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္။
ကိုေသာ္တာတို႔ ျခံမွာ သစ္ပင္ပန္းပင္ရယ္လို႔ သိပ္မေတြ႕ရလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ျခံရွင္က သူ႔ကို ျခံေစာင့္ သေဘာမ်ိဳး ထားျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပ်ိဳးျခံအလုပ္ အားမရလို႔ တျခားစီးပြားေရး ေျပာင္းလုပ္ေနေၾကာင္း သူလည္း ပ်ိဳးခ်င္သည့္ အပင္ ပ်ိဳးေရာင္းၿပီး ေရာင္းလို႔ ရသမွ်ႏွင့္ စားေသာက္ေနရေၾကာင္း၊ ဝယ္သူ မလာလို႔ စားစရာ မရွိလွ်င္ အနီးနား ျခံေတြက ေကၽြးေမြးၾကပါေၾကာင္းေတြ ေျပာျပပါ၏။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ မမဂ်ဴးလည္း ကန္ေတာ္ႀကီး ေရာက္တုိင္း ကိုေသာ္တာကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေပးေပးကမ္းကမ္း ကူညီၾကသည္။
တစ္ခါေတာ့ ကိုေသာ္တာက ကၽြန္မတို႔ကို ကံ့ေကာ္ပ်ိဳးပင္ ကေလးေတြ စိတ္လိုလက္ရ ျပသည္။ တစ္ေတာင္သာသာႏွင့္ အပြင့္ေတြ ခဲေနေအာင္ ပြင့္ေနလုိ႔ အံ့ဩမိရပါ၏။ ကိုင္းက အပြင့္ေတြကို မခ်ီႏိုင္ေအာင္ပင္။
"ၾကည့္စမ္းပါဦး လွလိုက္တာဟယ္ ... ကိုေသာ္တာ သည္အပင္ေလးေတြ ဘယ္ကတံုး ... သည္ေလာက္ အရြယ္ေလးနဲ႔ သည္ေလာက္ပြင့္တာ သည္တစ္ခါ ျမင္ဖူးရဲ႕"
"ျခံရွင္ သယ္လာသာပဲဗ် ... ယိုးဒယားမ်ိဳးဆို မွတ္သာပဲ ... တန္ခူးကေန တေပါင္းအထိ ပြင့္တဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကံ့ေကာ္တဲ့ဗ်"
"ေဩာ္ ... ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကံ့ေကာ္ ဆိုေတာ့ သူက ... တစ္ႏွစ္လံုး ပြင့္တယ္ ဆုိတဲ့ သေဘာလား"
"ေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ ... က်ဳပ္က သင္ေပးသလို ေျပာရသာပါ ... ပန္းပဲ ... သူ႔အခ်ိန္ သူ႔ရာသီက်မွ ပြင့္မွာေပါ့ ... ျဖဲရဲ အပြင့္ခုိင္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာတံုး"
"ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကံ့ေကာ္လို႔ ေခၚတာတံုး ကိုေသာ္တာရဲ႕"
"မေျပာတတ္ဘူး ... ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ထဲ မသန္႔ဘူး ထင္ရင္ မဝယ္႐ုံ ရွိသာပဲ"
ကိုေသာ္တာကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတုိင္း အူခ်ာေပါက္ ေျဖေလေတာ့၏။ သည္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ရာသီ ပြင့္ပြင့္ အပင္ကေလး တစ္ေတာင္ေလာက္ႏွင့္ သည္ေလာက္ ပြင့္တာ ထူးျခားေနေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ မမဂ်ဴးလည္း တစ္ပင္စီ ဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ၾကသည္။
"ကုိင္း ... ကိုေသာ္တာေရ ... ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ တစ္ပင္စီ ယူမယ္ ... ဘယ္ေလာက္လဲ"
"ျခံရွင္က ေလာေလာဆယ္ ေရာင္းဖို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ... ပ်ိဳးထားဦးမွာတဲ့"
"ကုိင္းပါ ... ကၽြန္မတို႔ေတာ့ တစ္ပင္စီ ေရာင္းလုိက္ပါ ... လူရင္းေတြမုိ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေပါ့ ... ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား"
ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္မတို႔က ဂ်ီပူဂ်ီပူ လုပ္ေနၾကေတာ့ ခမ်ာ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေရာင္းလုိက္ရွာပါ၏။ ေဈးေျပာပါဆိုေတာ့ ေဈးမသိ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုေသာ္တာ မွန္းေျပာသည့္ေဈးႏွင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ပင္စီ ယူလာခဲ့ၾကပါသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ အပြင့္ခဲကေလးကို တယုတယ ပ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဆိုေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ကေလးက ႐ုိးတံ ရင့္လာရာက သန္စြမ္းလာပါ၏။ သို႔ေသာ္ အပြင့္ေတြ ေႂကြၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ အပြင့္ရယ္လုိ႔ လံုးဝမျပလာေတာ့။ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ မေျပာႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္ တစ္ပတ္လည္တာေတာင္ မပြင့္လာေတာ့။
"ကိုေသာ္တာ ဆိုတဲ့လူ ... ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ကံ့ေကာ္ဆိုလို႔ ဝယ္လာပါတယ္ ... အဖူးနဲ႔ တူတာဆိုလို႔ မီးျခစ္ဆံေခါင္း ေလာက္ေတာင္ မဖူးလာေတာ့ေပါင္ေတာ္"
ကၽြန္မက ကံ့ေကာ္ပင္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း ညည္းေတာ့ ကၽြန္မအိမ္သားက ျပံဳးသည္။
"ကိုေသာ္တာကို အျပစ္မတင္နဲ႔ေလ ... မင္းတို႔ ဝယ္ၾကတာကိုက လြဲတာ ... ကိုေသာ္တာက မလြဲဘူး"
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သားပဲ။ ကိုေသာ္တာက ဘယ္အပင္ကိုမွ အာမခံခဲ့တာ မဟုတ္။ ဘယ္အပင္မွ ဝယ္ပါဦး၊ အားေပးပါဦး မရွိခဲ့။ စိတ္ထဲ သံသယရွိလွ်င္ မယူနဲ႔ ေျပာခဲ့တာခ်ည္းပင္။ ကၽြန္မတို႔မွ မဟုတ္ သူ႔ျခံထဲ ေရာက္ၾကေလသမွ် ပန္းပင္ဝယ္သူေတြ သည္လုိပဲ ဆိုခဲ့ရွာလိမ့္မည္။
ကိုေသာ္တာျခံကို မေရာက္တာ ၾကာၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ေမလထဲတုန္းက တစ္ေခါက္ေရာက္ေတာ့ ကိုေသာ္တာ မရွိေတာ့ ပါ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ကိုေသာ္တာ ရြာျပန္သြားၿပီး သကၤန္းဝတ္သတဲ့။ သကၤန္းဝတ္ မခၽြတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာလည္း ပါရဲ႕။ သည္လုိဆိုျပန္ေတာ့ သာဓု ေခၚ႐ုံသာ။ သူေနခ်င္သည့္ ေအးေအးေဆးေဆး ဘဝကို ေရြးခဲ့ပါပေကာ။ ဘယ္စာကို ဘယ္ႏွဝါမ်ား သင္မလို႔ပါလိမ့္။
မေန႔တစ္ေန႔က မမဂ်ဴး ပန္းပင္ဝယ္ လာေခၚလို႔ လုိက္သြားေတာ့ ကိုေသာ္တာႀကီး ေတာ္ေရ. ...။ ခါးပံုစရွည္ႀကီးႏွင့္။ အက်ႌမပါ။ ကၽြန္မတို႔ကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးၿဖီးၿဖီး။ ကၽြန္မတို႔က "ကုိေသာ္တာ သကၤန္းဝတ္ဆို ... ရာသက္ပန္ ဝတ္ေတာ့မွာ ဆုိ" ဆိုေတာ့ ဗိုက္ကို တြင္တြင္ ကုတ္ေလ၏။
"သကၤန္းဝတ္နဲ႔လည္း မေနႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ... ရြာအေနၾကာေတာ့ အပ်င္းသာဗ် ... မန္းေလး (မႏၲေလး)က မင္းေနျပည္ေတာ္ ဟာကိုး"
"ကုိေသာ္တာပဲ မင္းေနျပည္ေတာ္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူးဆို"
"ေအးေလ က်ဳပ္ကလည္း ဆိုင္သယ္ မေျပာပါဘူး ... မင္းကလည္း သူ႔ဟာသူ ေနသာပဲ ... က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ပ်ိဳးပင္ ေရာင္းစားသာပဲေလ"
သည္တစ္ခါလည္း ကိုေသာ္တာ မလြဲပါ။
-----------------
ခင္ခင္ထူး
Joke Magazine, ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၁၂။
No comments:
Post a Comment