စမ္းေခ်ာင္းကေလး က်ဥ္းလွတယ္ (ဝတၳဳတို)
....
"ဆိုကၠားသမားသား။ ဟင္းရြက္သည္မသား"
ေက်ာင္းကအျပန္ ေက်ာ္သူတို႔တစ္စု ကြၽန္ေတာ့္ကို
ဝိုင္းေလွာင္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္႐ွက္တယ္။ ငိုိလည္းငိုခ်င္လာတယ္။
"ေဟ့..မင္းတို႔ ေမာင္ႏိုင္ကို မစၾကနဲ႔ကြာ။ကိုယ့္လမ္း
ကိုယ္သြား"လို႔
သူရက ေက်ာ္သူတို႔အုပ္စုကို ဝင္မာန္လိုက္တယ္။
ဒါမ်ိဳးျဖင့္ အစခံေနရတာ ေန႔တိုင္းလိုလိုပါပဲ။
"ေမာင္ႏိုင္..မငိုပါနဲ႔ကြာ။ငါတို႔႐ွိပါတယ္"
"ဟုတ္သားပဲကြာ။ဒီေကာင္ေတြ အလကားေကာင္ေတြ။ တိတ္ေတာ့ေနာ္"
"ေအး..ေအးပါကြာ။ ငါသြားေတာ့မယ္။ မင္းတို႔လည္း
ျပန္ေတာ့ေနာ္"
ကြၽန္ေတာ္ ဗြက္ထူထူလမ္းေကြ႔ေလးထဲ ခ်ိဳးဝင္လာ
လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေလးတန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရင္းနီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း
ေလးေယာက္႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ ေအာင္ေအာင္ရယ္၊ သူရရယ္၊ ရဲကိုရယ္က ခ်မ္းသာေသာ သူမ်ားျဖစ္ၿပီး ႂကြက္နီကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လို ဆင္းရဲ
သား တစ္ေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက
ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲတမ္း အားေပးစကားေျပာတတ္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႐ွက္တယ္။ ဆင္းရဲသားဘဝ
ကို မုန္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စီးထားတဲ့ တာယာဖိနပ္
အေဟာင္းေလးကို မုန္းတယ္။ လြယ္အိတ္အစုတ္ေလးကို မုန္းတယ္။ ဖာေထးရာအျပည့္နဲ႔ ေက်ာင္းစိမ္း
အဝတ္ေတြကို မုန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖနင္းတဲ့
ဆိုကၠားကိုလည္း မုန္းတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ဟင္းရြက္စံု
ေဈးဗန္းကိုလည္း မုန္းတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ဘဝနဲ႔
ေနခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ဆင္းရဲတဲ့ဘဝမွာ မေပ်ာ္ဘူး။
အိမ္ေပၚလွမ္းတက္လိုက္ေတာ့ အေဖက
"သား..ျပန္လာၿပီလား"လို႔
ဆိုကၠားကိုတိုက္ခြၽတ္ေနရင္း အိမ္ေ႐ွ႕နားက လွမ္းေမးတာကို ကြၽန္ေတာ္ မေျဖခဲ့။အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး
အိပ္ေနလိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖ့နားမွာ ကစားေနတယ္ေလ။
မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ အေမက ထမင္းစားဖို႔ ေခၚတယ္။ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ အေမက
"ဟယ္..သား ေရမခ်ိဳးရေသးဘူးလား။ အဝတ္ေတြလဲ မလဲရေသးဘူး"
"ေနာက္မွခ်ိဳးေတာ့မယ္။ ထမင္းစာၿပီ"
"ဪ..ေအး..ေအး။ ေရာ့..သားေလးစား"
အေမ အေ႐ွ႕တိုးေပးတဲ့ ထမင္းပန္ကန္ကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ငိုခ်င္လာတယ္။
ေဆးသားပ်က္ၿပီး ေဟာင္းေနတဲ့ သံပန္းကန္ျပားေပၚ
မွာ စားေနၾက မာေတာင့္ေတာင့္ ထမင္းေတြ။
ၿပီးေတာ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္။
အေဖက
"စားေလ သားရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
စားခ်င္စိတ္မ႐ွိလို႔ နည္းနည္းပဲ စားလိုက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ လက္ေဆးၿပီး အိမ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ေနလိုက္
တယ္။
"ေဖႀကီး။ သားေလးဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး"
"မသိပါဘူး ေမႀကီးရာ။ေက်ာင္းကျပန္လာကတည္း
က မႈန္ကုပ္ေနတာ"
"က်မသြားေခ်ာ့ၾကည့္လိုက္မယ္"
"ေနပါေစကြာ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနပါေစ"
အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ စကားသံေတြက ကြၽန္ေတာ့္နားထဲ
တိုးဝင္လာလို႔ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဖိၿပီး
အုပ္ထားလိုက္တယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုးေလး စာဖတ္သံကို
ၾကားရျပန္တယ္။
"စမ္းေခ်ာင္းကေလး က်ဥ္းလွတယ္
ျမစ္ေလာက္သူမက်ယ္"
စမ္းေခ်ာင္း။ ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝဟာ
စမ္းေခ်ာင္းေလးလို က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ သူရတို႔
ေအာင္ေအာင္တို႔ ဘဝေတြကသာ ျမစ္လိုက်ယ္တာ။
သူတို႔က ခ်မ္းသားတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ
အေလွာင္ခံဘဝနဲ႔ ဆင္းရဲေနတာ။
ကြၽန္ေတာ္ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ခ်မ္းသာရင္ ေတာ္
ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းမွာပဲ။ အကၤ်ီအသစ္၊ဖိနပ္အသစ္၊
လြယ္အိတ္အသစ္ေတြနဲ႔ လွေနမွာေလ။ ၿပီးေတာ့
သူမ်ားေတြ မေလွာင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။
ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။
ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။
......
ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ေဟာဒီ
ဆင္းရဲတဲ့အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း
သူရရဲ႕အိမ္ကို ဦးတည္လိုက္ၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သူတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူရရဲ႕ အေဖနဲ႔
အေမ ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
"႐ွင္ ေတာ္ေတာ္ ေအာက္တန္းက်ပါလား။ က်မတစ္ေယာက္လံုး႐ွိလ်က္နဲ႔ မယားငယ္ထားတယ္ေပါ့ေလ"
"ေအး..ထားတယ္ကြာ ဘာျဖစ္လဲ။ ငါ႐ွာေကြၽးႏိုင္လို႔
ငါယူတာ။ မင္းလိုမိန္းမထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာတယ္ကြ"
"ဪ..ရတယ္ေလ။ ဒါဆိုလည္း ႐ွင့္မယားအိမ္
သြားေန။ က်မတို႔သားမိဆီ လာမေနနဲ႔"
ကြၽန္ေတာ္ဆက္နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
သူရကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ငိုေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္အိမ္။ ေအာင္ေအာင္တို႔အိမ္ကိုေပါ့။
"ဟာ! ေမာင္ႏိုင္။ ငါ့ဆီလာတာလား"
"ေအး..မင္းတို႔အိမ္မွာ ေနမလို႔"
"ေပ်ာ္လိုက္တာကြာ။ ငါတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ညစ္ေနတာ။ မင္းလာေနရင္ ငါေပ်ာ္တာေပါ့
လာ..လာ"
"မင္းအေဖနဲ႔ အေမေရာ"
ေအာင္ေအာင့္မ်က္ႏွာ ညိဳွးက်သြားတယ္။
"ငါ့အေဖက သေဘၤာသားေလ။ အိမ္ကို အၾကာႀကီးေနမွ ျပန္လာတာ။ ငါ့အေမကေတာ့ ဟိုမွာ.."
ေအာင္ေအာင္ ေမးေငါ့ျပရာ အိမ္အတြင္းဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ လူေလးငါးေယာက္ေလာက္ စားပြဲခံုေပၚမွာ ဖဲ႐ိုက္ေနၾကတယ္ေလ။
"ဟင္! မင္းအေမက ဖဲ႐ိုက္ေနတာလား"
"ဟုတ္တယ္ကြ။ ေန႔တိုင္းပဲ။ ငါ့နားမွာ ေနမေပးဘူး။
အျမဲတမ္း ငါတစ္ေယာက္တည္း။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္
ေနတာ"
"ေတာ္ၿပီကြာ။ ငါျပန္ေတာ့မယ္"
သူရတို႔အိမ္က ျပန္ထြက္လာျပန္ၿပီေပါ့။
ဒီတစ္ခါ ထပ္သြားမွာက ရဲကိုရဲ႕ အိမ္ကိုေလ။
ရဲကိုတို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ရဲကိုက
တီဗီြၾကည့္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္းတည္းေပါ့။
သူ႔ေဖက ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕မွာေလ။
"သူငယ္ခ်င္း.. .ရဲကို"
အိမ္ထဲကို မဝင္ေသးပဲ အိမ္ဝနားက ကြၽန္ေတာ္လွမ္း
ေခၚေတာ့ ရဲကိုက အျပင္ထြက္လာတယ္။
"ငါ..မင္းနဲ႔လာေနတာ"
"ဟာ! ေကာင္းတာေပါ့ကြာ"
"မင္းအေဖက ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"အဲ့ဒီလိုပါပဲကြာ။ ေန႔တိုင္းပါပဲ။ အလုပ္ကျပန္လာၿပီး
ရင္လည္း အိမ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထပ္လုပ္တယ္။
အလုပ္ေတြ မၿပီးေသးလို႔တဲ့ေလ"
"မင္းအေမကေရာ"
"ငါ့အေမက ဆရာဝန္ေလ။ ေဆးရံုမွာပဲ ေနတာမ်ားတယ္။ ငါ မနက္အိပ္ရာထရင္ သူတို႔ေတြ
မ႐ွိၾကေတာ့ဘူး။ အလုပ္သြားၾကၿပီ။ ငါေက်ာင္းက
ျပန္လာရင္လည္း သူတို႔ေတြ ျပန္မေရာက္ၾကေသးဘူး။ ငါ့မွာ အိမ္ေဖာ္ေတြနဲ႔ပဲ ေနရတာမ်ားတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္လည္း အလည္မပို႔ေပးၾကဘူး။ သူတို႔အလုပ္ေတြနဲ႔ပဲ သူတို႔႐ႈပ္ေနၾကတာ။ ငါအရမ္း
စိတ္ညစ္တာပဲ"
"ဟင္..ဟုတ္လား။ ငါျပန္ေတာ့မယ္ကြာ"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေနမလို႔ လိုက္သြားလာတာ သံုးအိမ္႐ွိၿပီ
ေလ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ တစ္အိမ္မွမေတြ႔ေသးဘူး။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ လမ္းေပၚေလ်ွာက္ေနတုန္း
ႂကြက္နီတို႔မိသားစုနဲ့ေတြ႔တယ္။ ႂကြက္နီရယ္၊သူ႔အေဖရယ္၊ သူ႔အေမရယ္ေပါ့။
သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္လို႔ရႊင္လို႔ပဲ။
"ေဟ့..ႂကြက္နီ"
"ဟာ..ေမာင္ႏိုင္။ ဘယ္လဲ"
"ေလ်ွာက္သြားေနတာ။မင္းကေရာ.."
"ငါတို႔မိသားစု ဘုရားပြဲကျပန္လာတာေလ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးကြာ"
"ဪ..ေအး..ေအး။ ငါသြားေတာ့မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေလ်ွာက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြမွာ အားမ႐ွိ
ေတာ့သလို ခံစားလာရတယ္။ အခုၾကည့္ေလ။ႂကြက္နီတို႔မိသားစုက ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုနဲ႔ ဆင္းရဲပံုျခင္း ထူးမျခားနား။ သူ႔အေဖက ပန္းရံလုပ္တာ။ သူတို႔ ဆင္းရဲေနရဲ႕သားနဲ႔ ႂကြက္နီကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။
ခ်မ္းသာပါတယ္ဆိုတဲ့ ေအာင္ေအာင္၊သူရ၊ရဲကိုတို႔က်ေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္း။
ခ်မ္းသာတဲ့လူတိုင္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့
ကြၽန္ေတာ့္အေတြး မွာသြားၿပီေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ
ဆင္းရဲတာ၊ခ်မ္းသာတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးပဲကိုး။
တစ္ခါတစ္ေလ အေမရယ္၊ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊
ကြၽန္ေတာ့္ညီေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္က ဆုိကၠားေပၚမွာထိုင္။
အေဖကနင္း။ ေလ်ွာက္လည္တဲ့အခါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစု ေပ်ာ္လိုက္ရတာဗ်ာ။ အခုမွ အမွတ္ရတယ္။
ထမင္းစားခ်ိန္ဆို အေမ့ဟင္းရြက္ဗန္းထဲက တို႔စရာေတြယူစား အားရပါးရေပါ့။ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပါဗ်ာ။
ေတာ္ၿပီ။ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာပဲေပ်ာ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္
အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္။
အေတြးထဲမွာေတာင္ ေပ်ာ္ေနရင္း အိမ္ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမိခ်ိန္မွာပဲ
"ေဟ့ေကာင္ေလး..ဘယ္လဲ"
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးေလးႀကီးသံုးေယာက္။
"အိမ္ျပန္မလို႔ပါ"
"ငါတို႔နဲ႔လိုက္ေနမလား ပိုက္ဆံေတြရမယ္"
"မေနပါဘူး"
"ေနပါကြ။ မင္းေပ်ာ္ရေစမယ္။ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိုခ်င္တာဝယ္ေပါ့"
"ဟာ..မလိုခ်င္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ကိုပဲျပန္မွာ"
"မရဘူးကြာ။ ငါတို႔လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းေတြ လိုက္ခိုးေပးရံုပဲ။ လာပါကြာ"
"မ..မေနဘူးဗ်ာ။ အိမ္ျပန္မွာ"
"ၾကာတယ္ကြာ။ မင္းကိုဖမ္းသြားမယ္"
"မ..မလုပ္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္မယ္။အိမ္ျပန္မယ္"
"အိမ္ျပန္မယ္။ အိမ္ျပန္မယ္"
"သား..သားေလး။ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ အထိန္႔တလန္႔ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမပါလား။
အေမက
"သား..အိပ္မက္ မက္ေနတယ္ထင္တယ္။ အေဖႀကီး
ေရတစ္ခြက္ေလာက္"လို႔ ေျပာေတာ့
အေဖက ေရသြားခပ္တယ္။
"ဟုတ္ အေမ။သား အိပ္မက္ မက္ေနတာ"
"ေရာ့ သား။ ေသာက္လိုက္"
အေဖလွမ္းေပးေသာ ေရခြက္ကို ေသာက္ခ်လိုက္မွ
ေမာေနတာ သက္သာသြားတယ္။
"သား ညက ေရမခ်ိဳးပဲ အိပ္တာကိုး။ဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တာ။ ကဲ..ထေတာ့ေနာ္။ မိုးလင္းေနၿပီ"
အိမ္အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။မိုးေတာင္လင္းေနၿပီ။
"ဟုတ္ကဲ့"
ကြၽန္ေတာ္ေရခ်ိဳးေနတုန္း စဥ္းစားမိတာက ဒီေန႔ေက်ာင္းသြားလို႔ ေက်ာ္သူတို႔အဖြဲ႔က
"ဆိုကၠားသမားသား၊ဟင္ရြက္သည္မသား" လို႔
စရင္လည္း မငိုေတာ့ဘူး။
ဟုတ္တာပဲေလ။ အေဖက ဆိုကၠားနင္းၿပီး ႐ွာေကြၽး
တယ္။ အေမက ဟင္းရြက္ေရာင္းၿပီး ႐ွာေကြၽးတယ္။
မွန္တာပဲကို။
ၿပီးေတာ့။ တာယာဖိနပ္ အေဟာင္းေလးရယ္၊ လြယ္
အိတ္အစုတ္ေလးရယ္၊ ဝတ္ေနက် ဖာေထးကြက္ေတြနဲ႔ အဝတ္အစားေတြရယ္ သူတို႔ကိုလည္း မမုန္း
ေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲတာအဓိကမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခ်မ္း
သာဖို႔က အဓိက။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားၿပီ။ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ကမၻာေလးပါ။ စမ္းေခ်ာင္းဆိုတာ ျမစ္ေလာက္မက်ယ္ေပမယ့္ အရမ္းေအးျမတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိသြားၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ သူရ၊ေအာင္ေအာင္၊ရဲကိုတို႔လည္း အိပ္မက္ထဲကလို တကယ္မဟုတ္ပါေစနဲ႔။ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသးတယ္။
ေရခ်ိဳးၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္ေတာ့ ညီအလတ္က
စာေတြဖတ္ေနၿပီ။
သူဆိုေနတာက
တို႔ေဖေဖ
....
စားဝတ္ေနေရး
ေငြ႐ွာေပး
ေက်းဇူးႀကီးေပ တို႔ေဖေဖ။
ကိစၥမ်ားျဖင္
ေပၚေပါက္လ်င္
စီရင္တတ္ေပ တို႔ေဖေဖ။
အိမ္ေထာင္အေရး
စီမံေပး
ေလးစားေလာက္ေပ တို႔ေဖေဖ။
စဥ္းစားေျမာ္ျမင္
ဥာဏ္ႏွင့္ယွဥ္
ပဲ့ျပင္တတ္ေပ တို႔ေဖေဖ။
ႏိုင္ငံ့အက်ိဳး
တို႔အက်ိဳး
သယ္ပိုးႏိုင္ေပ တို႔ေဖေဖ။
တို႔ေမေမ
...
ေကြၽးေမြးသုတ္သင္
သက္ဆံုးပင္
ခ်စ္ခင္႐ွာေပ တို႔ေမေမ။
ငယ္စဥ္ကာလ
စည္းကမ္းျပ
ဆံုးမတတ္ေပ တို႔ေမေမ။
အရြယ္ေရာက္လာ
ေက်ာင္းအပ္ကာ
ပညာေပးေပ တို႔ေမေမ။
က်န္းမာဖို႔ေရး
သင့္ရာေကြၽး
ေလးစားအပ္ေပ တို႔ေမေမ။
ဝတ္စားဆင္ယင္
ျမတ္ႏိုးၾကင္
ခ်စ္ခင္အပ္ေပ တို႔ေမေမ။
(ၿပီး)
.....
နတ္ေစာင္း(က်ိဳက္ထို)
၂.၈.၂၀၁၅
No comments:
Post a Comment