“ အလွ ဘယ္မွာနည္း ”

Zawgyi Version

“ အလွ ဘယ္မွာနည္း ”
ေရးသူ - ေသာ္တာေဆြ

အလွကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမေဒၚေရႊၾကည္၏ ကေလးကင္ပြန္းတပ္ပြဲတြင္ ေတြ႕ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားေပ်ာက္လို႔ရွာ….၊
ေတြ႕ရင္ ေျပာၾကပါ။
သူ႔မ်က္ႏွာကခင္မင္စရာ၊
မွတ္မိတာလဲေသအခ်ာ။
ႏွာေခါင္းေအာက္မွာလည္း ျမင္ႏိုင္တာ၊
ပါးစပ္မွာလည္းသြားနဲ႔ပါ….။
ေငြတစ္ေထာင္ ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ။
ေတြ႕ၾကရင္ လမ္းညႊန္ပါ။
အထက္ပါသီခ်င္းသြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလွကိုစတင္ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ကျဖစ္ပါသည္။ စမ္းေခ်ာင္း အရပ္တီး၀ိုင္းတစ္ခုႏွင့္ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲကိုဧည့္ခံရာေဖာ္ျပပါသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားရပါသည္။ ထိုသီခ်င္းမွာဟာသရသႏွင့္ျပည့္စံုပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ေတးသြားမွာအထက္ပါမွ်ျဖစ္ေသာ္လည္းတစ္ပုဒ္လံုးျခံဳလိုက္ပါမူသူ႔ရည္းစားမွာမ်က္လံုးႏွစ္လံုးပါသည္၊ နားရြက္ႏွစ္ခုပါသည္၊ ႏွာေခါင္းႏွစ္ေပါက္ပါသည္ စသည့္ျပက္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကားရသူတို႔ကိုရႊင္ျပံဳးရယ္ေမာေစပါသည္။ “ မွတ္မိတာလည္းေသအခ်ာပါးစပ္မွာလည္းသြားနဲ႔ပါ ” ေတးအခ်၌ အလွႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိခ်င္းေတြ႕ၾကရာအျပံဳးခ်င္းလည္းဆံုမိသည္၌ အထူးသျဖင့္…. သူ႔သြားပုလဲလံုးေလးေတြကလွလြန္းပါသည္။ “ အသားျဖဴျမင္းတစ္ေျပး၊ အသားညိဳ ကြမ္းတစ္ေထြး ” ဟုဆိုရာထိုဧည့္ခံပြဲမွာအလွႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကမ္းတစ္ေျပးမွာပန္းတစ္ေပးမွ်သာ လွမ္းေ၀းသျဖင့္ ျဖဴစင္၀ါ၀င္းေသာ သူ႔အသားမွာ ျမေၾကာစိမ္းစိမ္းေမြးႏုရွိန္းပင္ ျမင္ေနရပါသည္။
ခါး၊ တင္၊ ရင္ အတိုင္းအတာႏွင့္ မယ္ဘြဲ႕၀င္တို႔ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အခ်ိဳးအစားခ်င္းတူညီရန္ မခဲယဥ္းေသာ္လည္းအလွ၏အသားေရာင္(ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ) အေရျပားအလွကိုမီဖို႔ကားရွားအံ့ထင္ပါ၏။ ထိုအသားအေရာင္ပိုင္ရွင္မ်ိဳးသည္ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ… မင္ရည္ေဆးေတာင့္ စေသာ ‘ မိတ္ကပ္ ’ ေတြ ကူညီရန္မလို၊ စိမ္းေမွာင္ေသာမ်က္ခံုးေအာက္တြင္ မည္းနက္ေသာမ်က္လံုး၊ ၀ါ၀င္းေသာပါးျပင္၊ နီေထြးေသာႏႈတ္ခမ္းအသြင္တို႔မွာမျပဳမျပင္ဘဲနဂိုယဥ္ၿပီး၊ လွၿပီး၊ ေခ်ာၿပီး ျဖစ္ေနပါ၏။
ေရၾကည္ေသာက္ရင္…. ျမင္ရမေလာက္ပင္ × × အသားေတာ္၀င္းလို႔ ၀ါ၀ါရီရႊင္… ဆိုသည့္ သီခ်င္းစကားလံုးမ်ားမွာနန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ‘ အလွ ’ကဲ့သို႔ အမ်ိဳးသမီးကို ျမင္ဖူး၍သာဖြဲ႕ဆိုႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
အလွႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတြ႕ၾကေသာအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္သည္ ၂၂ ႏွစ္၊ ပ်ိဳမ်စ္ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္တုန္းပါ။ အလွအသက္က ၂၀ မွ်သာျဖစ္ပါသည္။
အလွ၏အမည္ကိုအလွဟူ၍ မည္သူကမွ်မေျပာပါဘဲႏွင့္ အလွကိုျမင္သူတိုင္းကအလွ ဟုေခၚမိၾကမည္ျဖစ္သည္မွာဤမိန္းကေလး၏ ၀မ္းတြင္းပါနာမည္ဟု ဆိုရပါေခ်မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာမေဒၚေရႊၾကည္၏ကေလးကင္ပြန္းတပ္ဧည့္ခံပြဲ၌ အလွ ကိုျမင္ၿပီးကတည္းကသူ႔အမည္ကိုမည္သူ႔အားမွ်မေမးေတာ့ဘဲအလွ ဟုပဲစိတ္ထဲကရည္မွတ္ခဲ့ရာအကယ္ပင္ သူ႔နာမည္အလွ ဟုျဖစ္ေနေၾကာင္းသီတင္းတစ္ပတ္မွ်အၾကာတြင္ သိရပါေတာ့သည္။
ထိုေန႔ကဆရာမေဒၚေရႊၾကည္သည္ ရန္ကုန္သြားရန္ စမ္းေခ်ာင္းျမင္းလွည္းဂိတ္မွ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းလွည္းေပၚတက္စီးရင္း….၊
“ ေဟ့… ေမာင္ၾကင္ေဆြ၊ မင္းဟိုေန႔ကအလွ ေနာက္ကလိုက္ၿပီးသီခ်င္းဆိုတယ္ဆို ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ အလိုလိုစိတ္ထဲကသိၿပီးျဖစ္ေနလ်က္၊ သို႔ေသာ္ ပိုမိုေသခ်ာေအာင္….
“ အလွ ဆိုတာဘယ္သူလဲဆရာမ…. ”
“ ေဟ့…. ငါ့ကေလးကင္ပြန္းတပ္ပြဲတုန္းကမင္းမ်က္စိက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေပါ့ကြာ… ”
မွန္ပါသည္။ သူ႔ကင္ပြန္းတပ္ပြဲအၿပီး ၃ ရက္ေျမာက္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ စမ္းေခ်ာင္းျမင္းလွည္းဂိတ္မွ ဗဟန္းသို႔သြားရန္ ခရီးသည္ ၃ ေယာက္ႏွင့္ျမင္းလွည္းကိုတာစူေနစဥ္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္မွလာခဲ့ေသာရထားတစ္စီးတြင္ အလွသည္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေျခကေလးတြဲလြဲခ်စီးလာသည္ကို ျမင္ရသည္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ့္လွည္းလူျပည့္ေအာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲထိုလွည္းေနာက္မွ ကပ္လိုက္ကာသူကေလးၾကားေလာက္ရံုေလာက္…..
ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားေပ်ာက္လို႔ရွာ၊
ေတြ႕ရင္ ေျပာၾကပါ။
မွတ္မိတာေသအခ်ာ၊
ပါးစပ္မွာလည္းသြားနဲ႔ပါ….။
သူကေလးသည္ ကင္ပြန္းတပ္ပြဲတုန္းက ျပံဳးသည့္နည္းတူ ကၽြန္ေတာ့္အားၾကည့္၍ ျပံဳးလိုက္ပါသည္။ သည္အေၾကာင္းဆရာမဆီက ကၽြန္ေတာ္သိရေတာ့ လြန္စြာ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္လ်က္….
“ ဆရာမကိုဘယ္သူေျပာလဲ… ဟင္… ”
“ ဘယ္သူေျပာရမွာလဲ… အလွကေျပာတာပဲေပါ့ကြ… ေနာက္မင္းကလမ္းမွာလူတစ္ေယာက္ရပ္တင္ေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့ေရာတဲ့၊ အဲဒီအလွစီးတဲ့ ျမင္းလွည္းသမားကမင္းကိုစိတ္ဆိုးသတဲ့၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုအဲဒီစီးမယ့္လူကပထမေရွ႕လွည္းစီးမလို႔ဟာမင္းကလည္းအလွတို႔လွည္းေနာက္ကကပ္ရပ္ေတာ့ ခရီးသည္က ‘ ဟာ…. ေနာက္လွည္းေခ်ာင္တယ္ ’ ဆိုၿပီးတက္စီးေတာ့…. ဟိုလူကစိတ္ဆိုးၿပီးမင့္ျမင္းမမီေအာင္ သူ႔ျမင္းရိုက္ေမာင္းသြားတာတဲ့ကြ ”
“ ဟုတ္တယ္… ဆရာမ၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲ၊ တကယ္ဆိုေရွ႕လွည္းကလူရပ္တင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္တက္သြားရမယ္၊ ဒါေပမဲ့…. ” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာေရွ႕စကားမဆက္ဘဲရွိေနရာလူ႔သေဘာေနာေက်ေနၿပီျဖစ္ေသာဆရာမက….
“ ဒါေပမဲ့… မင္းကအလွ ေနာက္ကေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္တာနဲ႔ ရပ္လိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒါကိုအလွကလည္းသိပါတယ္ကြာ၊ ေဟ့… ဒီမွာေမာင္ၾကင္ေဆြ၊ အလွကလည္းမင္းကို စိတ္၀င္စားေနပါတယ္ကြ၊ သူက ငါ့ဘယ္လို စ ေျပာသလဲဆိုရင္ ဆရာမအိမ္မွာေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္ေလးက ျမင္းလွည္းေမာင္းေနရပါလား…. သနားစရာေလးတဲ့၊ ဒီေတာ့…ငါကမသနားပါနဲ႔ မယ္မင္းႀကီးမ၊ သူ႔မိဘေတြကေတာမွာခ်မ္းသာပါတယ္…၊ သူ႔ဟာသူရန္ကုန္မွာေပ်ာ္လို႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနတာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ မင္းတို႔ခ်င္းနီးစပ္ႏိုင္ပါတယ္ကြာ… ”
စင္စစ္ ရန္ကုန္မွာအိမ္ေထာင္က်၍ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းလွည္းေမာင္းေနရသည္ကိုဆရာမသည္ သိဟန္မတူ၊ သူခုနကေျပာသကဲ့သို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ကအေပ်ာ္သက္သက္ လုပ္ေနသည္ဟုထင္ေနပံုေပၚပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွ၏ ေနရပ္ အိမ္နံပါတ္ကိုေျပာျပပါသည္။ အလွ၏ နာမည္ အျပည့္အစံုမွာလွလွၾကည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္းေျပာျပပါသည္။ သို႔အတြက္ ယင္းသည့္ေန႔မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းေနေသာ ေဖာင္း၀တ္မ၏နာမည္သည္ ‘ လွလွၾကည္ ’ ျဖစ္သြားပါသတည္း။
××××××××××××××

လူ႔ဘ၀၌ ကံခ်င္းနီးစပ္မႈရွိပါကတိုက္ဆိုင္မႈတို႔ျဖစ္တတ္သည္မွာဓမၼတာတည္း။
ေျပာရဦးမည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဗဟန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အစည္ကားဆံုးေနရာျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီး၏ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့ မဟာမိတ္တို႔၏ ဗံုးမခ်ဟုယံုၾကည္စြာျဖင့္ ဘုရားႀကီးပတ္လည္မွာလူမ်ားစုရံုးေနထိုင္ၾကသည္။ ေစ်းဆိုင္ကနားတို႔ႏွင့္ လြန္စြာစည္ကားလွ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စမ္းေခ်ာင္းဘက္ကလာပါမူေဘာင္ဒရီလမ္းမွ လင့္ခ္လမ္းခ်ိဳးလိုက္သည္ႏွင့္ ဗဟန္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ ၀င္ရသည္ႏွင့္ တူေခ်သည္။ ထိုအခ်ိန္ကလင့္ခ္လမ္းသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္လမ္းမႀကီးႏွင့္ တူေပသည္။ အေဆာက္အဦ ႀကီးႀကီးမားမားခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ႏွင့္ေတာ့မဟုတ္။ ၀ါး၊ ဓနိ၊ ေျမစိုက္အိမ္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ားျဖင့္ လမ္းႏွစ္ဘက္တြင္ ျပည့္ႏွက္လ်က္….။ လင့္ခ္ဟိုတယ္၊ ဥကၠလာဟိုတယ္…. စသည္ျဖင့္ တရုတ္တန္းေနရာကိုယူထားေပသည္။
တစ္ေန႔ေသာညေနခင္း၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ လင့္ခ္ဟိုတယ္ မ်က္ႏွာစာေရွ႕၌ ျမင္းလွည္းကိုရပ္လ်က္ ဟိုတယ္ကထြက္လာမည့္ ခရီးသည္ကိုေစာင့္ေနသည္။ အထူးသျဖင့္ အညာသားကုန္သည္မ်ား၊ ထိုစဥ္၌ သူတို႔သည္ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴထုပ္ကိုသင္အူေလွ်ာ္ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္သည္ထိခ်မ္းသာၾကသည္ျဖစ္၍ ရက္ေရာစြာသံုးျဖဳန္းေလ့ရွိၾကေပသည္။ သည္လိုအညာသားမ်ားဟိုတယ္ကထြက္၍ မူးလာၾကၿပီဆိုပါကဇိမ္မယ္အိမ္မ်ားကိုပို႔ခိုင္းတတ္၍ လွည္းခေငြ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရတတ္သည္။
ယင္းသို႔ အမဲမ်ိဳးေစာင့္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္မေမွ်ာ္လင့္ေသာအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရသည္။ လင့္ခ္ဟိုတယ္ထဲမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကခပ္သုတ္သုတ္ကေလးထြက္လာလ်က္ (အလို… အလွပါလား) ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းလွည္းေပၚ အျမန္တက္ကာ….
“ ကိုၾကင္ေဆြ… ကိုၾကင္ေဆြ…. ျမန္ျမန္ ေမာင္းစမ္းပါ၊ ျမန္ျမန္ေမာင္းစမ္းပါ… ”
သူ႔ေနာက္ကတစ္စံုတစ္ေယာက္ လိုက္လာသည့္ႏွယ္ ( ဟာ…. ဟုတ္သပါ့) ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္၊ ခါးမွာေျဗာက္ႏွင့္ ဓားလြယ္ႀကီးႏွင့္….
“ ေဟး ….. အလ … အလ …. ”
ဘာရမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းကို ႀကိမ္္ႏွက္၍ထြက္သည္။
“ ေဟး …. ဘိရမာ …. မာစတာလိုက္မယ္ကဲ …. ”
သူေနာက္ကေျပးလိုက္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာအရက္မူးေနပံုလည္းေပၚသည္။ အလွမွာလြန္စြာစိုးရြံ႕ေနပံုေပၚလ်က္ ……
“ ကိုၾကင္ေဆြ ….. လြတ္ေအာင္သာေမာင္းစမ္းပါ …… ”
“ စိတ္ခ်ပ ….. ” ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ျမင္းကိုေျခကုန္သုတ္သည္။ ဂ်ပန္ကလည္းအေလွ်ာ့မေပး၊ အေျပးလိုက္သည္။ သိုိ႔ရာတြင္ ဘြတ္ဖိနပ္ရွည္ႀကီးႏွင့္ျဖစ္ရကားမီဖို႔ခဲယဥ္းသည္။ သို႔ေသာ္ လင့္ခ္လမ္းမွ ဘယ္ဘက္ ေဘာင္ဒရီလမ္းခ်ိဳးလိုက္သည္၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ အျပင္းေမာင္းလာေသာဂ်ပန္စစ္ကားေၾကာင့္ ေရွ႕က ခပ္ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနေသာ ျမင္းလွည္းကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္မတက္ႏိုင္၊ ယင္း၌ ကိုေရႊပန္ ျမင္းလွည္းေပၚေရာက္လာၿပီး ျမင္းဇက္ႀကိဳးကိုင္ေနေသာကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ ျမင္းကိုရပ္ေစၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးကိုရိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုစဥ္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာမ်ားသည္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားမ်ားကိုခုခံရရိုးမရွိပါ။ သူတို႔ျပဳသမွ် ခံရသည္သာ။
သို႔ေသာ္ အလွ ….. အလွ ……။
အလွသည္ သူ႔ဖိနပ္ခၽြတ္၍ ဂ်ပန္႔ပါးကိုဘယ္ျပန္ညာျပန္ တီးေတာ့သည္။ ယင္းမွ ဂ်ပန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီးအလွကိုေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။ မိန္းမသားကိုေတာ့ ဘာမွ်မလုပ္။ အလွကရိုက္ရင္းသူ႔အားဆင္းသြားရန္ ဂ်ပန္လိုေျပာသည္။ အနီးရွိသူမ်ားလည္း ၀ိုင္းအံုလာၾကသည္။ ယင္း၌ ဂ်ပန္သည္ သူၾကမ္း၍မရမွန္းသိၿပီးအလွအားဂ်ပန္လိုႀကိမ္းေမာင္းေျပာဆိုၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။
သည္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ျမင္းလွည္းကိုဆက္ေမာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲမွေသြးမ်ားကိုေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ ေသြးမ်ားစို႔ေနသည္။ အလွက သူ႔လက္ကိုင္ပ၀ါေလးႏွင့္ သုတ္ေပးလ်က္ ……
“ ကိုၾကင္ေဆြ ….. ေတာ္ေတာ္နာသြားသလား …… ”
ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔လက္ကေလးကိုဖယ္ေစလ်က္ ျပံဳးရယ္ကာ ……
“ ေယာက္်ားပဲ၊ ဒါေလာက္ကိုနာတယ္ဘယ္ေခၚမလဲ….. ”
“ ကၽြန္မေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာ …. စိတ္မေကာင္းလုိက္တာရွင္ ….. ”
“ ေအာင္မယ္….. ဒါေလာက္မ်ားဘာဟုတ္ေသးလဲ ….. ကၽြန္ေတာ္ကဂ်ပန္ဒဏ္ေတာ့ ဒီေလာက္မကခံဖူးေသးတာပဲ ” ဟုအစခ်ီကာသူစိတ္မေကာင္းမႈျပယ္ေပ်ာက္ေစရန္ ျပံဳးရယ္ကာျဖင့္ …. “ ဂ်ပန္ စေရာက္ခါစႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းလွည္းစေမာင္းခါစတုန္းကေပါ့….၊ ကိုယ္က ျမင္းလွည္းလည္းေကာင္းေကာင္းမေမာင္းတတ္ေသး၊ ေမာင္းရတာကလည္း ျမင္းသိုးကေလး၊ သိပ္ၿပီးေတာ့ အာမာတယ္၊ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆြဲရံုနဲ႔ သူမရပ္တတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔…. တစ္ေန႔ စေကာ့ေစ်းေရွ႕မွာေပါ့၊ ကိုယ္က ျမင္းလွည္းေမာင္းအသြား၊ ဓားလြယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီး ၃ ေယာက္ကျဖတ္အလာ …. သူတို႔ကရပ္မေပးဘူး။ ျမင္းလွည္းကသာရပ္ေပးရမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္းကိုဆြဲရပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမင္းသိုးေလးကေတာ္ရံုတန္ရံုဆြဲရံုနဲ႔ မရပ္တဲ့ေကာင္ေပကလား၊ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ ေဟာဒီျမင္းလွည္းညာဘက္လက္တံနဲ႕ နံေစာင္းပိတ္ထိုးလိုက္တာတံုးခနဲလဲပါေရာ …..၊ ဒီေတာ့ သူတို႔အားလံုးခုရား …. ခါးရား …. ျဖစ္ၾကတုန္းလစ္မွပဲဆိုၿပီး ျမင္းကိုတအားရိုက္ေမာင္းပါတယ္၊ မလြတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ မလဲတဲ့ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္က ျမင္းလွည္းအမိုးကိုင္းကိုမိေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံရတာပဲ …..။ ”
“ ခံရတာမွ ျမင္းလွည္းေအာက္ကိုဆင္းေပးရတယ္။ လဲသြားတဲ့ဂ်ပန္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကျမင္းရိုက္တဲ့ ထား၀ယ္ႀကိမ္လံုးေလးယူၿပီးေတာ့ ပါးကိုဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခ်ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းကိုဆြဲေသာ္လည္းဒီျမင္းကအာမာေနတာမို႔ ဒီလိုမေတာ္တဆ ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းဒင္းတို႔နားလည္မလားလို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာဆုိၿပီးေတာင္းပန္ပါတယ္။ လား …. လားသူတို႔ကဘာမွနားမလည္တာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာေလပိုရိုက္ေလ…. ဒီေတာ့ နံေဘးကလူေတြကဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္သာခံေနပါဆိုလို႔ သူတို႔ရိုက္သမွ် အားရေအာင္ ခံလိုက္ရပါတယ္ဗ်ာ။ တကတဲမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးေသြးခ်င္းခ်င္းနီက်န္ခဲ့တာပါပဲ … ဟဲ …. ဟဲ…. ”
ကၽြန္ေတာ္ကရယ္၍ အဆံုးသတ္လိုက္ေတာ့ အလွသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားအလြန္ကရုဏာသက္စြာျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ …..
“ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကိုၾကင္ေဆြရယ္ ”
“ ကိုယ့္၀ဋ္ရွိလို႔ခံရတယ္ ယူဆရတာေပါ့၊ ျမန္မာျပည္ႀကီးတစ္ျပည္လံုးေတာင္ သူတို႔လက္ေအာက္မွာခံေနရတယ္မဟုတ္လား ”
အလွသည္ သက္ျပင္းခ်လ်က္ …….
“ ဒီဂ်ပန္ေကာင္ေတြဟာသိပ္မိုက္ရိုင္းတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သူတို႔လက္ေအာက္ကလြတ္မယ္မသိဘူး ”
“ တစ္ေန႔လြတ္ရမွာေပါ့ေလ၊ ဒါနဲ႔ ခုနဂ်ပန္ေကာင္က ….. ”
“ အလွ အလုပ္လုပ္တဲ့စက္ရံုကစစ္ဗိုလ္ေလ၊ ေႀသာ္ …. ကိုၾကင္ေဆြ႕ေျပာရဦးမယ္၊ အလွကသူတို႔ရံုးမွာစကားျပန္လုပ္တယ္၊ ဒီေကာင္ကအလွကိုၾကံေနတာသိသားပဲ၊ ဒီေန႔ သူလုပ္ပံုကကိစၥတစ္ခုေျပာစရာရွိလို႔ဆိုၿပီးသူ႔အထက္အရာရွိကိုခြင့္ေတာင္းၿပီးေခၚလာတယ္၊ ဒီဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ စားေသာက္စရာမွာေကၽြးရင္းအလွကိုခ်စ္စကားႀကိဳက္စကားေျပာၿပီးခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္လာတာနဲ႔ အလွ ထြက္လာခဲ့တာကိုၾကင္ေဆြနဲ႔ ေတြ႕ေနတာပဲ၊ ကိုၾကင္ေဆြ႕နာမည္ အလွသိေနတာမအံ့ၾသဘူးလားဟင္ ….. ”
“ မအံ့ၾသပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆရာမေဒၚေရႊၾကည္ေျပာလို႔ အလွနာမည္ လွလွၾကည္ ဆိုတာရယ္၊ လမ္းနဲ႔ အိမ္နံပါတ္ရယ္ သိေနတာပဲ၊ ကဲေရွ႕ကလမ္းညာဘက္ခ်ိဳးရမယ္ မဟုတ္လား ”
သို႔ႏွင့္ အလွတို႔အိမ္ေရွ႕ ျမင္းလွည္းရပ္လိုက္သည္။ အလွကသူတို႔အိမ္ေပၚတက္ပါဦးဆို၍ သူ႔အေမႏွင့္ ေတြ႕ရသည္။ အလွကယခုျဖစ္ပ်က္လာခဲ့ပံုကိုသူ႔အေမအားေျပာျပသည္။ သည္ေတာ့ အေမကသူ႔သမီးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဤကဲ့သို႔ခံခဲ့ရသည္ကိုအလြန္စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း …..
“ ဟာကိစၥမရွိပါဘူးေဒၚေဒၚ၊ အလွကအဲဒီဂ်ပန္ကိုဘယ္ျပန္ညာျပန္ ဖိနပ္နဲ႔ခ်လိုက္တာပဲေက်နပ္လွပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္တာကအလွအလုပ္အတြက္ ”
ဤတြင္ အလွက ……
“ ဒီအတြက္မပူပါနဲ႔ ကိုၾကင္ေဆြရယ္၊ အလွကဒီဂ်ပန္ပါးရိုက္ၿပီးကတည္းကအလုပ္ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ ”
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ အလွက ကၽြန္ေတာ့္အား ျမင္းလွည္းခေပးမည္အျပဳ၌ ကၽြန္ေတာ္ကမ်က္ႏွာခ်င္းေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ခပ္တိုးတိုးအသံႏွင့္ ……
“ မလုပ္ပါနဲ႔ အလွရယ္၊ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ အဖိုးအခမယူတဲ့မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ”
××××××××××××
“ ကဲ ….. ကိုၾကင္ေဆြေရ႕…. အလွကိုအဖိုးအခမယူတဲ့ ကူညီမႈတစ္ခုလုပ္ေပးပါဦး ”
ေနာက္တစ္ေန႔ညေန၌ အလွသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားဗဟန္းျမင္းလွည္းဂိတ္၌ ေတြ႕၍ ေျပာပါသည္။
“ ဘယ္လိုကူညီရမလဲအလွ ”
“ နက္ျဖန္ခါမနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ေလအလွတို႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ရံုးကိုလိုက္ခဲ့စမ္းပါ ”
“ လိုက္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဘာကိစၥ ”
“ အလွတို႔ ေဘာ့စ္ ဂ်ပန္ႀကီးကကိုၾကင္ေဆြ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့၊ ၾကည့္ခ်င္လို႔တဲ့လား ”
အလွကရယ္ေမာၿပီး …….
“ အဲဒီစစ္ဗိုလ္ကိုကိုၾကင္ေဆြ႕ ေတာင္းပန္ခိုင္းလိမ့္မယ္ ”
“ ေအာင္မယ္ …. ဒါျဖင့္ ဒီဂ်ပန္အရာရွိလိမၼာသားပဲ ”
“ အက္ဂ်ဴကိတ္တက္ပဲ၊ အဂၤလိပ္လိုေကာင္းေကာင္းတတ္တယ္ ကိုၾကင္ေဆြ၊ ဂ်င္းတယ္လ္မဲင္းပဲ ”
“ ဒါျဖင့္ ေတြ႕ရတာေပါ့ဗ်ာ ”
“ ဒါေပမဲ့ ကိုၾကင္ေဆြ ဒီလိုျမင္းလွည္းသမားစတိုင္ႀကီးႏွင့္ မလုပ္နဲ႔၊ ဆရာမကေလးကင္ပြန္းတပ္ပြဲတုန္းကလိုပိုးအက်ၤီအနက္ကေလးနဲ႔၊ ကာကီေရာင္ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ေလးနဲ႔ စတိုင္က်က်၀တ္ခဲ့ေနာ္ ”
“ သည္ေတာ့အလွကလည္း ဟိုေန႔တုန္းကလိုပဲ ဖက္ဖူးေရာင္အက်ၤီေလးနဲ႔ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ထမီ အစိမ္းႏု၀တ္ခဲ့ေပါ့ ဟုတ္လား ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ၾကည့္၍ သေဘာက်စြာ ရယ္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္၀ယ္ ေဖာ္ျပပါအ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အလွတို႔ရံုးရွိရာ ဂိုးလ္ဒင္းဘယ္လီသို႔ သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမင္းလွည္းကို ကိုယ္တိုင္မေမာင္းေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုေသာင္းအား ေမာင္းခိုင္းသည္။
ခမ္းနားေသာ အိမ္ႀကီးအလုပ္ခန္းထဲ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဂ်ပန္ အရာရွိႀကီးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အသက္ ၆၀ ေလာက္ရွိမည့္ အဘိုးႀကီးသည္ စာၾကည့္ေနေသာ သူ႔မ်က္မွန္ခၽြတ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမာ့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အလွအား ၀မ္းသာေသာအသံျဖင့္ ….
“ အိုး ယူ၀ါ ဖီယန္စီ ဖိုင္းဖိုင္း ”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြား၍ စိတ္ထဲမွ ဟိုက္ခနဲျမည္လိုက္မိသည္။ ဂ်ပန္ႀကီးေျပာလိုက္သည့္ အဂၤလိပ္စကားအဓိပၸါယ္မွာ “ မင္းနဲ႔ လက္ထပ္မယ့္လူ ေခ်ာပါတယ္ လွပါတယ္…. ” ဟု ျဖစ္ေန၏။
အလွမွာမူ သူ႔အကြက္ သူဆင္ထားသည္မို႔ ဣေျႏၵမပ်က္ဘဲ ….
“ သိုင္းက်ဴးဆာ ”
“ ဆစ္ေဒါင္း - ဆစ္ေဒါင္း ” ဟု ဂ်ပန္ႀကီးကဆို၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႔ေရွ႕က ကုလားထိုင္မ်ားတြင္ ထိုင္ရသည္။
ေနာက္ အဘိုးႀကီးက ဂ်ပန္လိုေအာ္လိုက္သည္၌ ကၽြန္ေတာ့္အားပါးရိုက္ေသာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ရသည္။
အဘိုးႀကီးက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား …..
“ မင္းကို ပါးရိုက္တာ သူ ဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ”
“ သူ႔ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ပါးရိုက္လိုက္ပါ ”
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါ၍ ……
“ မရိုက္ခ်င္ပါဘူး ”
“ ဒါျဖင့္ မင္းကိုယ္စား ငါ ရိုက္ေပးရမွာေပါ့ ” ဆိုၿပီး ထိုင္ရာမွထ၍ ထိုဂ်ပန္အား သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ၃ ခ်က္ရိုက္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဂ်ပန္လိုေျပာဆိုသည္၌ စစ္ဗိုလ္ဂ်ပန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား သူတို႔ဂ်ပန္စကား ဂ်ပန္အမူအရာျဖင့္ အေလးျပဳလ်က္ သူမွားေၾကာင္း၊ ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ေတာင္းပန္သည္။ အလွက ဂ်ပန္လိုပဲ ျပန္ေျပာသည္။
သည္ေနာက္ ထိုဂ်ပန္ထြက္သြားေသာအခါ အဘိုးႀကီးက အလွအား “ ေကာင္းမြန္စြာပဲ အလုပ္ျပန္လုပ္ပါ၊ ေနာက္ကို ဒီလို မေႏွာက္ယွက္ေစရပါဘူး။ ကၽြႏု္ပ္တာ၀န္ခံပါတယ္ ”
ထိုကိစၥၿပီး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဂ်ပန္ရံုးမွ ျပန္လာခဲ့ေသာအခါ အလွက ….
“ ကိုၾကင္ေဆြ …. ဟိုေန႔က အလွေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မေန႔ကထြက္စာတင္တယ္။ အဘိုးႀကီးက ဘာ့ေၾကာင့္လဲေမးလို႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ေအာင္မယ္ … သူ႔စစ္ဗိုလ္ေလး ေကာင္းသားပဲ၊ လက္ထပ္လိုက္ပါလားလုပ္ေနလို႔ အလွလည္း ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးရရာ အလွမွာ ေစ့စပ္ထားတဲ့လူရွိၿပီးသားပါလို႔ ေျပာမိရာက ေနာက္ေၾကာင္းခိုင္မာေအာင္ ကိုၾကင္ေဆြကို ေခၚျပလိုက္ရတာပဲ။ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္ ….။ ဒီလို အကူအညီေပးတဲ့အတြက္လည္း ကိုၾကင္ေဆြ႕ကို သိပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ”
“ ေက်းဇူးတင္စရာ မဟုတ္ပါဘူး အလွရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က တကယ့္ကိုယ့့္ကိစၥအတြက္ လိုက္ၿပီးေဆာင္ရြက္ရတာလို႔ ယူဆလိုက္ခ်င္ပါတယ္ ” ဟု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ေျပာခ်င္လွေသာ္လည္း အလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတြ႕က ေနာက္က်ခဲ့ေလၿပီ။
ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အလွအား ၾကည့္ျမင္တိုင္ရွိ သူ႔အိမ္သို႔လိုက္ပို႔ၿပီး ျပန္လာၾကေသာအခါ ျမင္းလွည္းေမာင္းေသာ ကိုေသာင္းကေမး၍ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာျပေသာအခါ သူက အားမလိုအားမရႏွင့္ ….
“ ဟာဗ်ာ…. ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားရင္ သိပ္ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီမွာပဲ၊ တကယ္ညားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ”
“ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာပဲ ကိုေသာင္းရယ္ ”
“ ခင္ဗ်ားမွာ အိမ္ေထာင္ရွိေနမွန္း သူသိပံုမေပၚေသးဘူးေနာ္ ”
“ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူပ်ိဳထင္ေနတာဗ် ”
“ ေအးေလး … ခင္ဗ်ားကလည္း လူငယ္ေက်ာင္းသား ရုပ္ကေလးရွိေသးတာပဲ …. ”
မွန္ပါ၏။ အကယ္တိ စစ္မျဖစ္ ေခတ္မပ်က္ဘဲသာရွိပါက ထိုအရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားပဲရွိပါဦးမည္။
ကိုေသာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမင္းလွည္းသမားဘ၀ကတည္းက ေနာက္စာေရးဆရာျဖစ္သည္အထိ အလြန္ခင္မင္ၾကသည္။ ညေနတိုင္း အတူစားေဘာ္ေသာက္ဘက္ ျဖစ္သည္။ ကိုေသာင္းသည္ ဖိနပ္ေထာင္ဆရာျဖစ္၍ သူ႔ ဖိနပ္မွာ ႏြားေခါင္းတံဆိပ္ျဖစ္သည္။ သူအားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္းလွည္းေမာင္းရာကို လိုက္တတ္သည္။ အလွ၏ေခ်ာေမာလွပေၾကာင္းကို တဖြဖြေျပာသည္။ အလွႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ၾကေသးလား ခဏခဏ ေမးသည္။
အလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ သူ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ရာ၌ ကၽြန္ေတာ္ျမင္းလွည္းႏွင့္ မၾကာခဏ ဆံုတတ္ပါသည္။ ေနာင္၌ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေစာင့္သည္၊ ႀကိဳသည္အထိ ခင္မင္လာၾကသည္။
၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ ေႏြရာသီ တစ္ေန႔သ၌မူ အလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္ေသာအျဖစ္ကို ၾကံဳရသည္။
ထိုေႏြမွာ အလွသည္ အလုပ္မွခြင့္တစ္လရ၍ ကန္ဘဲ့ရွိ သူ႔အဘြားအိမ္သို႔ အေတာ္ၾကာ သြားေနရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းလွည္းႏွင့္ တင္ပို႔ရသည္။ သူ႔မွာ ေၾကာင္မေလးတစ္ေကာင္ ပါလာေလသည္။
ၾကည့္ျမင္တိုင္ႏွင့္ ကန္ဘဲ့ခရီးကို ျမင္းလွည္းတစ္ႀကိဳးတည္းႏွင့္ မေမာင္းႏိုင္ပါ။ လမ္းတြင္ ခရီးတစ္ေထာက္ နားရသည္ျဖစ္ေသာၾကာင့္ ကုကၠိဳင္းလမ္းမွ ကန္ဘဲ့လမ္း မခ်ိဳးမီ တစ္ေနရာ၀ယ္ ( အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ၿပီ ) ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္၌ ျမင္းလွည္းကိုရပ္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းလွည္းေပၚကဆင္းၿပီး ျမင္းေဘးရပ္ကာ ထံုးစံအတိုင္း ေလခၽြန္၍ ျမင္းကိုေသးေပါက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနစဥ္ ….
“ ေအာင္မယ္ေလး …. လုပ္ပါဦး ကိုၾကင္ေဆြ၊ ေၾကာင္ေလး ခုန္ခ်ေျပးၿပီ ” ဆိုသံၾကား၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေၾကာင္ေလးသည္ လမ္းေဘးရွိျခံ၀င္းတစ္ခုထဲသို႔ ၀င္ေျပးသည္။ ထိုျခံ၀င္းထဲရွိ တိုက္အိမ္ႀကီးမွာ ဂ်ပန္မ်ားေနၾကသည္။ ထိုအိမ္နံေဘးမွာ ဂိုေဒါင္တန္းလ်ားႀကီး ေဆာက္ထားသည္။ စပါးက်ီသဖြယ္ အဆင့္နွင့္ျဖစ္၍ အျမင့္မွာ လူေလးဖက္ေထာက္ တြားသြားႏိုင္ရံုျဖစ္သည္။
ေၾကာင္ေလးသည္ တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ ထိုဂိုေဒါင္ေအာက္၀င္ေျပးသည္ျဖစ္၍ ေနာက္မွေျပးလိုက္သြားၾကေသာ အလွႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ ယင္းဂိုေဒါင္ေအာက္ ေလးဖက္ေထာက္၀င္လိုက္ၾကရေတာ့၏။ ဂိုေဒါင္အလယ္ေလာက္ေရာက္ေလ ေမွာင္ေလမို႔ ေၾကာင္ေလးကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြားေလၿပီ …။
“ စီစီမာ … စီစီမာ …. လာ - လာ ဘယ္မွာလဲ စီစီမာရယ္ ”
ဤေနရာမ်ိဳး၌ ေၾကာင္သည္ ေခြးႏွင့္မတူေခ်။ ေၾကာင္သည္ ေျပးၿပီဆိုပါက ကိုယ့္သခင္မွန္း မသိေတာ့ေခ်။ ဘယ္ေတာ့မွ ေခၚမရေတာ့ေပ။ လိုက္ေလ … ေျပးေလ ….။
“ စီစီမာ …. စီစီမာ ”
အလွသည္ ေၾကကြဲေသာအသံေလးႏွင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလးဖက္ေထာက္ေလွ်ာက္ရင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာင္ေလး၏ျပန္ထူးသံလည္းမၾကားရ၊ ေတြ႕လည္း မေတြ႕ရေခ်။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔နံေဘးက ေလးဖက္ေထာက္၍ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္ကာ လိုက္သြားသည္။ အေမွာင္ထုျဖင့္ လူခ်င္းမွာ ၀ါး၀ါးသာ ျမင္ရလ်က္ သူ႔ကိုယ္ရနံ႕သာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းမွာ ႀကိဳင္ထံုေနသည္။
ဂိုေဒါင္ေအာက္ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္း၌ ေၾကာင္အတြက္ စိတ္ေဇာျဖင့္ ပါးစပ္က တစာစာေခၚရင္း ေလးဖက္ေထာက္ေလွ်ာက္၍ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားမွ သူ ေၾကာက္ရမွန္းသိလာလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးေသာအသံႏွင့္ ….
“ ဟင္ … ကိုၾကင္ေဆြ …. အလွအနားမွာ ရွိရဲ႕လား ”
“ ရွိပါတယ္ …. ” ဟု အသံျပဳကာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္၏အေရာင္လက္ေသာ မ်က္လံုးႏွစ္စံု ဆံုမိၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။ သူလည္း ထို႔အတူေနလိမ့္မည္သာ။
တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေစ့ေစ့ၾကည့္လ်က္ ေခတၱမွ် စကားျပတ္ေနၿပီးမွ ….
“ ဟင္ …. ေမွာင္လိုက္တာ ကိုၾကင္ေဆြရယ္ … ”
“ ဟုတ္တယ္ …. အလွ …. ”
“ အလွေၾကာင္ေလးေတာ့ ျပန္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ …. ”
“ ေၾကာင္ဟာ ဒီလိုပဲ …. မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကာၾကာေနလို႔လည္း မေကာင္းဘူး၊ ဒါ ဂ်ပန္ေတြေနတာ ”
“ ဟင္ …. ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ လာလာ ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္မွ ”
သူကေရွ႕မွ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေနာက္မွ ကေလးေတြမ်ား ဆင္လုပ္တမ္းကစားၾကသကဲ့သို႔ အျမန္ေလးဖက္စိုင္းထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒူးေတြ လက္ဖ၀ါးေတြကိုနာေရာ။
အျပင္ေရာက္၍ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၾကေသာ္ ဂ်ပန္ႀကီးတစ္ေယာက္ ပင္ပင္းတိုးေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ မ်က္လံုးျပဴး၍ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေတာ္ပါေသး၏။ ထိုဂ်ပန္မွာ စစ္သားမဟုတ္၊ ကုန္သည္ပိုင္းမွ ယဥ္ေက်းသူျဖစ္၍ အေတာ္ျမန္မာရည္လည္ေနရကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးက်ဲက်ဲမ်က္ႏွာႏွင့္ …..
“ အား မာစတာ ျမင္တယ္က၊ ရည္းစား ဒီမွာ လာေတြ႕ၾကတယ္ …. ေကာင္းတယ္ကား ” ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူ႔ကိုမည္သို႔မွ် မထုေခ်ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ လစ္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္မ်ားမွာ ပင့္ကူေျမွးေတြ၊ ဖုန္ေတြ၊ ေခၽြးေတြႏွင့္ အ၀တ္မ်ားလည္း ႏြမ္းေၾကေနၾကသည္။ ဂ်ပန္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ကာ က်ယ္ေလာင္စြာရယ္ေမာ၍ က်န္ခဲ့ေပ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္းလွည္းေပၚသို႔ ေရာက္ၾကေသာ္ …. တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းကိုသာ ခပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းခဲ့ေတာ့၏။ အလွက သူ႕ကိုယ္မွ ပင္ကူေျမွးေတြ၊ ဖုန္ေတြကို သုတ္သင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုလည္း သုတ္သင္ေပးသည္။
ထိုစဥ္ သူရိႈက္သံၾကားရ၍ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္ …..
“ ဟင္ … အလွ ငိုေနတယ္၊ ငိုပါနဲ႔ကြယ္ …”
“ အလွေၾကာင္ေလးေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ….. ”
“ သူ႔ဟာသူ သြားခ်င္လို႔သြားတာ ဘာလို႔ ဒုကၡေရာက္ရမွာတံုး ”
“ သူ႔ ဘယ္သူက အစာေကၽြးမလဲ ”
“ ေအာင္မယ္ေလး၊ အဲဒီဂိုေဒါင္ေတြမွာ ၾကြက္ေတြအျပည့္ဗ်ာ …. ”
“ အလွ …. သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္တာ၊ ညဆို အတူတူအိပ္တာ …. ”
“ နားမၿငီးဘူးလား၊ ေၾကာင္မ်ားအိပ္ရင္ တဂြီးဂြီးနဲ႔၊ ေရေႏြးအိုးဆူသလိုျမည္ေနတာ …. ”
“ အလွေၾကာင္က အဲလို မျမည္ပါဘူး …. ”
“ မညာပါနဲ႔၊ ေၾကာင္မွာ မျမည္တဲ့ေၾကာင္ရွိမလား၊ ကဲ တိတ္ပါ၊ မ်က္ရည္စေတြသုတ္ပစ္၊ ေပါင္ဒါျပန္ရိုက္ ေပ်ာက္ေသာေၾကာင္ ၾကာရင္ေမ့ေပါ့ ….. ”
သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည့္အတိုင္း လက္ေပြ႕အိတ္ဖြင့္၍ တို႔ဖတ္ရိုက္ရင္း ….
“ ေမ့ပါဘူး၊ ေမ့ပါဘူး …. အလွေၾကာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး ”
“ ကဲ …. ဒါျဖင့္ ေၾကာင္အစားယူမလား …. ”
“ အလွေၾကာင္နဲ႔ အေမြးအေရာင္ခ်င္း တူတာရွိလို႔လား…. ”
“ အလွ လိုခ်င္တယ္ဆိုင္ မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ရွာေပးမယ္ေလ …. ယူမလား … ”
“ ကိုၾကင္ေဆြေပးရင္ ယူခ်င္တယ္ …. ”
အဆင္သင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ျမင္းလွည္းသမား ကိုျမတ္သာအိမ္တြင္ ဒီအေရာင္မ်ိဳး ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အရက္တစ္ပုလင္းႏွင့္လဲၿပီး ယူသြား၍ေပးလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အလွ ေပ်ာက္သြားေသာေၾကာင္က စီစီမာတဲ့၊ ေအာင္မေလး။ ကၽြန္ေတာ္ … ယူသြားတဲ့ေကာင္က အထီးျဖစ္ေန၏။ သို႔ရာတြင္ အလွသည္ အထီးလား၊ အမလား ေမးမေနဘဲ သူ႔ယခင္ေၾကာင္ႏွင့္ အေမြးေရာင္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္ဟုဆိုၿပီး ၀မ္းသာအားရ ယူထားလိုက္ပါ၏။
ယင္းသည္မွ ၃ - ၄ လအၾကာ တစ္ေန႔သ၌ အလွသည္ ဗဟန္းမွအျပန္ ကၽြန္ေတာ့္လွည္းေပၚ ပါလာခဲ့သည္။ အားအားရွိ ကၽြန္ေတာ့္လွည္းႏွင့္လိုက္ေလ့ရွိေသာ ကိုေသာင္းက ျမင္းကိုေမာင္းသည္။ ဤျမင္းမနာမည္ ‘ လွလွၾကည္ ’ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုေသာင္းကသိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဤနာမည္ေပးသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာထားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုေသာင္းသည္ ယခုျမင္းလွည္းေပၚ၌ ၄င္းနာမည္ရွင္ပါလာသည္ကို သတိေမ့ေလ်ာ့သြားကာ အျခားျမင္းလွည္းတစ္စီးက ေနာက္မွေက်ာ္တက္မည္ျပဳသည္ကို သူက ေက်ာ္တက္မခံဘဲ ျမင္းမေက်ာကို ဇက္ဖ်ားခတ္လိုက္ကာ ….
“ လွလွၾကည္တဲ့ကြ … ဘာရမလဲ လွလွၾကည္ … သမီးဆြဲလိုက္စမ္း ….. ”
ယင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေနာက္ ကပ္ထိုင္လာခဲ့ေသာ အလွသည္ ကၽြန္ေတာ့္အက်ၤီလက္ေမာင္းစကို ဆြဲကာ….
“ ဟင္ …. ကိုၾကင္ေဆြ႕ ျမင္းမနာမည္က ….”
အျခားသူမ်ားနားမလည္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ “ မင့္နာမည္ ယူမွည့္ထားတာပဲ …. ”
သူကလည္း (မ်က္လံုးေလးမ်ား ေတာက္ပကာ ) အဂၤလိပ္လို “ ရွင့္နာမည္ေကာ ဒီလို တိရိစၦာန္ယူမွည့္ရင္ စိတ္ဆိုးမွာလား …. ”
“ ကိုယ့္ကိုသေဘာက်လို႔ မွည့္တယ္ဆိုရင္ ၀မ္းေတာင္ သိပ္သာပစ္လိုက္မွာေပါ့…. ”
“ ဒါျဖင့္ သာေပေရာ့ …. အရင္ ရွင္လာေပးတဲ့ ေၾကာင္ေလးနာမည္ဟာေလ …. ”
××××××××××××××
ေႀသာ္ …. အလွ၊ အလွ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အလွ။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းမကို သူ႔နာမည္မွည့္၊ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို သူ႔ေၾကာင္ …..။
သူ႔ရံုးက ဂ်ပန္အရာရွိႀကီးကို သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္ သမီးရည္းစားပါတဲ့။ ကုကၠိဳင္းလမ္းမွာ ဂိုေဒါင္နားေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဂ်ပန္ႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒီလိုပဲသမုတ္။
တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ခ်စ္လိုက္ၾကသည္ကလည္း အမွန္။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ညားရန္ ဖူးစာမပါခဲ့ပါ။ သူ႔ရုပ္လွသည္ႏွင့္အမွ် အသက္ကလည္း တိုခဲ့ပါသည္။
၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ မဟာမိတ္တို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဗံုးႀကဲေသာအခါတြင္ ….
ေအးဥၾသဆြဲသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘက္ အလွတို႔ေနေသာ အကြက္ဟု ၾကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေသာင္းကိုေခၚကာ ျမင္းလွည္းေမာင္း၍ ထြက္ခဲ့သည္။
အလွတို႔အကြက္ မဟုတ္ပါေစႏွင့္၊ ဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ အလွေတာ့ လြတ္ကင္းပါေစ။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္း တစ္ခုမွ်မျပည့္ခဲ့ပါ။ မီးေလာင္ဗံုးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေသလိုက္ၾကသည့္လူေတြ အတံုးအရံုး၊ အိမ္ေတြေရာ သစ္ပင္ေတြပါ ငုတ္တိုေတြျဖစ္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူ႔အေလာင္း ဘယ္မွမဆိုထားႏွင့္၊ ဘယ္သူ႔အိမ္ဟာ ဘယ္မွာဆိုတာကိုပင္ မခန္႔မွန္းႏိုင္၊ ေညွာ္နံ႕ကလည္း ျပင္းထန္လွပါဘိေတာင္း။
မီးသတ္ကားမ်ားႏွင့္၊ အေလာင္းတင္ရေအာင္လာေသာ ေဆးရံုကားမ်ားႏွင့္၊ ငိုယိုေနၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနၾကသည့္အၾကား ကၽြန္ေတာ္ဆင္းသြားေတာ့ အလွ၏အေမက ….။
“ ေအာင္မယ္ေလး ေမာင္ၾကင္ေဆြရဲ႕ ….၊ ေဟာဒီမွာ …. မင္းအလွအေလာင္းကြဲ႕ ”
အလိုေလး ၾကည့္ရက္စရာ မရွိပါလားဗ်ာ။ ဗံုးဆန္လည္းမွန္ထားတယ္။ မီးလည္းေလာင္ထားတယ္။ ညိဳမဲတြန္႔ေခြလို႔ ပါးတစ္ျခမ္းကလည္း ပဲ့ေနေလေတာ့ ….
“ ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစား ေပ်ာက္လို႔ရွာ၊ ေတြ႕ရင္ေျပာၾကပါ။ မွတ္မိတာလည္းေသအခ်ာ ပါးစပ္မွာလည္းသြားနဲ႔ပါ…. ”
“ ေမာင္ၾကင္ေဆြရဲ႕ သူက တနဂၤေႏြေန႔မို႔ အိမ္မွာေနတယ္၊ အေမကေတာ့ ေစ်းသြားေနလို႔၊ ေအာင္မယ္ေလး ငါ့သမီးနဲ႔အတူ လုိက္မသြားရဘူးကြဲ႕… ေမာင္ၾကင္ေဆြရဲ႕၊ မင္းကို သူသိပ္ခ်စ္တယ္ကြဲ႕။ မင္းေပးတဲ့ေၾကာင္ေလးကို ဘယ္လိုေခၚတယ္မွတ္လဲ။ ‘ ကိုေဆြ ’ တဲ့၊ မင္းပါးစပ္က ေသြးစသုတ္ေပးရတဲ့ လက္ကိုင္ပ၀ါေလးလည္း သူ တရိုတေသ သိမ္းထားရွာတယ္။ အို… မင္းကို သူ သိပ္ခ်စ္ရွာတယ္ကြယ္၊ ကိုၾကင္ေဆြက အလွကိုဘယ္ေန႔ လက္ထပ္ဖို႔ေျပာမလဲ မသိဘူး၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ေျပာမွာပဲ … ေျပာမွာပဲနဲ႔၊ အခုေတာ့ မင္းမေျပာေတာ့ဘူးမဟုတ္လား…. ”
အေမႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ဖက္၍ငိုပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဖာ္လိုက္ခဲ့ေသာ ကိုေသာင္းလည္း မ်က္ရည္စို႔ရပါသည္။
ကိုေသာင္းသည္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္၌ အဆုတ္အေအးမိေသာေရာဂါႏွင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္ ကြယ္လြန္ပါသည္။ အလွအေမႀကီးကား သူ႔သမီးဆံုးၿပီး သိပ္မၾကာခဲ့ေခ်။ လွလွၾကည္ဟု နာမည္ေပးထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းမလည္း ထိုႏွစ္မွာပင္ ဂ်ပန္ေတြျမင္းသိမ္းမည္ဆို၍ ေမွာ္ဘီလွပဒါးရြာသို႔ေျပးရင္း ဟိုေရာက္ေတာ့ အေမာလြန္ၿပီး ေသရွာပါသည္။ ဟိုေၾကာင္ ေမာင္ၾကင္ေဆြမွာမူ အလွႏွင့္အတူပဲ ဗံုးခ်ရာမွာ မီးေသြးတံုးျဖစ္သြားပါသည္။
ေႀသာ္ …. သတၱ၀ါမွန္သမွ် သခၤါရခ်ည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႔ သူတို႔ေနာက္ လိုက္ရေခ်ေတာ့မည္။
မလိုက္မီ ယခု ဤစာေရးေနခ်ိန္၀ယ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္က အလွ၏ မေသမီ ေခ်ာေမာေသာ ရူပါဣ႒ာရံုကိုလည္းေကာင္း၊ မီးေလာင္ဗံုးထိေသၿပီးေသာ အေလာင္းေကာင္၏ အနိ႒ာရံုကိုလည္းေကာင္း မ်က္စိတြင္ထင္ျမင္၍ ဆင္ျခင္မိေတာ့ အလွကို လြမ္းဆြတ္ တသေသာ စိတ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အလွကို ရွာေဖြေတြ႕မိေလ၏။
ေႀသာ္ … အလွသည္ အေရျပားေပၚတြင္သာ ရွိ၏ တကား။ အေရျပားေအာက္၌မူ အဆီ၊ အေသြး၊ အေၾကာ၊ အရိုး၊ အရိ၊ အရြဲ စသည့္ ၃၂ ေကာ႒ာသ သာတကား။
ေသာ္တာေဆြ
စႏၵာမဂၢဇင္း၊ ဧၿပီလ၊ ၁၉၆၉

Unicode Version
“ အလှ ဘယ်မှာနည်း ”
ရေးသူ - သော်တာဆွေ

အလှကို ကျွန်တော်သည် ဆရာမဒေါ်ရွှေကြည်၏ ကလေးကင်ပွန်းတပ်ပွဲတွင် တွေ့ရပါသည်။
ကျွန်တော့်ရည်းစားပျောက်လို့ရှာ….၊
တွေ့ရင် ပြောကြပါ။
သူ့မျက်နှာကခင်မင်စရာ၊
မှတ်မိတာလဲသေအချာ။
နှာခေါင်းအောက်မှာလည်း မြင်နိုင်တာ၊
ပါးစပ်မှာလည်းသွားနဲ့ပါ….။
ငွေတစ်ထောင် ပေးပါ့မယ်ဗျာ။
တွေ့ကြရင် လမ်းညွှန်ပါ။
အထက်ပါသီချင်းသွားနှင့် ကျွန်တော် အလှကိုစတင်တွေ့မြင်ရပါသည်။
ဂျပန်ခေတ်ကဖြစ်ပါသည်။ စမ်းချောင်း အရပ်တီးဝိုင်းတစ်ခုနှင့် ကင်ပွန်းတပ်ပွဲကိုဧည့်ခံရာဖော်ပြပါသီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ကြားရပါသည်။ ထိုသီချင်းမှာဟာသရသနှင့်ပြည့်စုံပါပေသည်။ ကျွန်တော်မှတ်မိသလောက် တေးသွားမှာအထက်ပါမျှဖြစ်သော်လည်းတစ်ပုဒ်လုံးခြုံလိုက်ပါမူသူ့ရည်းစားမှာမျက်လုံးနှစ်လုံးပါသည်၊ နားရွက်နှစ်ခုပါသည်၊ နှာခေါင်းနှစ်ပေါက်ပါသည် စသည့်ပြက်လုံးများဖြင့် ကြားရသူတို့ကိုရွှင်ပြုံးရယ်မောစေပါသည်။ “ မှတ်မိတာလည်းသေအချာပါးစပ်မှာလည်းသွားနဲ့ပါ ” တေးအချ၌ အလှနှင့်ကျွန်တော် မျက်စိချင်းတွေ့ကြရာအပြုံးချင်းလည်းဆုံမိသည်၌ အထူးသဖြင့်…. သူ့သွားပုလဲလုံးလေးတွေကလှလွန်းပါသည်။ “ အသားဖြူမြင်းတစ်ပြေး၊ အသားညို ကွမ်းတစ်ထွေး ” ဟုဆိုရာထိုဧည့်ခံပွဲမှာအလှနှင့်ကျွန်တော်သည် ကြမ်းတစ်ပြေးမှာပန်းတစ်ပေးမျှသာ လှမ်းဝေးသဖြင့် ဖြူစင်ဝါဝင်းသော သူ့အသားမှာ မြကြောစိမ်းစိမ်းမွေးနုရှိန်းပင် မြင်နေရပါသည်။
ခါး၊ တင်၊ ရင် အတိုင်းအတာနှင့် မယ်ဘွဲ့ဝင်တို့နှင့် ယှဉ်သော် ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးအစားချင်းတူညီရန် မခဲယဉ်းသော်လည်းအလှ၏အသားရောင်(ဆိုပါတော့ဗျာ) အရေပြားအလှကိုမီဖို့ကားရှားအံ့ထင်ပါ၏။ ထိုအသားအရောင်ပိုင်ရှင်မျိုးသည် နှုတ်ခမ်းနီ၊ ပါးနီ… မင်ရည်ဆေးတောင့် စသော ‘ မိတ်ကပ် ’ တွေ ကူညီရန်မလို၊ စိမ်းမှောင်သောမျက်ခုံးအောက်တွင် မည်းနက်သောမျက်လုံး၊ ဝါဝင်းသောပါးပြင်၊ နီထွေးသောနှုတ်ခမ်းအသွင်တို့မှာမပြုမပြင်ဘဲနဂိုယဉ်ပြီး၊ လှပြီး၊ ချောပြီး ဖြစ်နေပါ၏။
ရေကြည်သောက်ရင်…. မြင်ရမလောက်ပင် × × အသားတော်ဝင်းလို့ ဝါဝါရီရွှင်… ဆိုသည့် သီချင်းစကားလုံးများမှာနန်းတော်ရှေ့ဆရာတင်သည် ကျွန်တော့် ‘ အလှ ’ကဲ့သို့ အမျိုးသမီးကို မြင်ဖူး၍သာဖွဲ့ဆိုနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော်ထင်ပါသည်။
အလှနှင့်ကျွန်တော်သည် တွေ့ကြသောအချိန်မှာ ကျွန်တော့်အသက်သည် ၂၂ နှစ်၊ ပျိုမျစ်နုနယ် ငယ်ရွယ်တုန်းပါ။ အလှအသက်က ၂၀ မျှသာဖြစ်ပါသည်။
အလှ၏အမည်ကိုအလှဟူ၍ မည်သူကမျှမပြောပါဘဲနှင့် အလှကိုမြင်သူတိုင်းကအလှ ဟုခေါ်မိကြမည်ဖြစ်သည်မှာဤမိန်းကလေး၏ ဝမ်းတွင်းပါနာမည်ဟု ဆိုရပါချေမည်။
ကျွန်တော်သည် ဆရာမဒေါ်ရွှေကြည်၏ကလေးကင်ပွန်းတပ်ဧည့်ခံပွဲ၌ အလှ ကိုမြင်ပြီးကတည်းကသူ့အမည်ကိုမည်သူ့အားမျှမမေးတော့ဘဲအလှ ဟုပဲစိတ်ထဲကရည်မှတ်ခဲ့ရာအကယ်ပင် သူ့နာမည်အလှ ဟုဖြစ်နေကြောင်းသီတင်းတစ်ပတ်မျှအကြာတွင် သိရပါတော့သည်။
ထိုနေ့ကဆရာမဒေါ်ရွှေကြည်သည် ရန်ကုန်သွားရန် စမ်းချောင်းမြင်းလှည်းဂိတ်မှ ကျွန်တော့်မြင်းလှည်းပေါ်တက်စီးရင်း….၊
“ ဟေ့… မောင်ကြင်ဆွေ၊ မင်းဟိုနေ့ကအလှ နောက်ကလိုက်ပြီးသီချင်းဆိုတယ်ဆို ”
ကျွန်တော်သည် အလိုလိုစိတ်ထဲကသိပြီးဖြစ်နေလျက်၊ သို့သော် ပိုမိုသေချာအောင်….
“ အလှ ဆိုတာဘယ်သူလဲဆရာမ…. ”
“ ဟေ့…. ငါ့ကလေးကင်ပွန်းတပ်ပွဲတုန်းကမင်းမျက်စိကျနေတဲ့ ကောင်မလေးပေါ့ကွာ… ”
မှန်ပါသည်။ သူ့ကင်ပွန်းတပ်ပွဲအပြီး ၃ ရက်မြောက်၌ ကျွန်တော်သည် စမ်းချောင်းမြင်းလှည်းဂိတ်မှ ဗဟန်းသို့သွားရန် ခရီးသည် ၃ ယောက်နှင့်မြင်းလှည်းကိုတာစူနေစဉ် ကြည့်မြင်တိုင်ဘက်မှလာခဲ့သောရထားတစ်စီးတွင် အလှသည် နောက်ပိုင်းမှ ခြေကလေးတွဲလွဲချစီးလာသည်ကို မြင်ရသည်၌ ကျွန်တော်သည် ကိုယ့်လှည်းလူပြည့်အောင် မစောင့်တော့ဘဲထိုလှည်းနောက်မှ ကပ်လိုက်ကာသူကလေးကြားလောက်ရုံလောက်…..
ကျွန်တော့်ရည်းစားပျောက်လို့ရှာ၊
တွေ့ရင် ပြောကြပါ။
မှတ်မိတာသေအချာ၊
ပါးစပ်မှာလည်းသွားနဲ့ပါ….။
သူကလေးသည် ကင်ပွန်းတပ်ပွဲတုန်းက ပြုံးသည့်နည်းတူ ကျွန်တော့်အားကြည့်၍ ပြုံးလိုက်ပါသည်။ သည်အကြောင်းဆရာမဆီက ကျွန်တော်သိရတော့ လွန်စွာ နှစ်ထောင်းအားရဖြစ်လျက်….
“ ဆရာမကိုဘယ်သူပြောလဲ… ဟင်… ”
“ ဘယ်သူပြောရမှာလဲ… အလှကပြောတာပဲပေါ့ကွ… နောက်မင်းကလမ်းမှာလူတစ်ယောက်ရပ်တင်တော့ ကျန်ရစ်ခဲ့ရောတဲ့၊ အဲဒီအလှစီးတဲ့ မြင်းလှည်းသမားကမင်းကိုစိတ်ဆိုးသတဲ့၊ ဘာကြောင့်လဲဆိုအဲဒီစီးမယ့်လူကပထမရှေ့လှည်းစီးမလို့ဟာမင်းကလည်းအလှတို့လှည်းနောက်ကကပ်ရပ်တော့ ခရီးသည်က ‘ ဟာ…. နောက်လှည်းချောင်တယ် ’ ဆိုပြီးတက်စီးတော့…. ဟိုလူကစိတ်ဆိုးပြီးမင့်မြင်းမမီအောင် သူ့မြင်းရိုက်မောင်းသွားတာတဲ့ကွ ”
“ ဟုတ်တယ်… ဆရာမ၊ အဲဒါ ကျွန်တော့်အမှားပဲ၊ တကယ်ဆိုရှေ့လှည်းကလူရပ်တင်ရင် ကျွန်တော် ကျော်တက်သွားရမယ်၊ ဒါပေမဲ့…. ” ဆိုပြီး ကျွန်တော့်မှာရှေ့စကားမဆက်ဘဲရှိနေရာလူ့သဘောနောကျေနေပြီဖြစ်သောဆရာမက….
“ ဒါပေမဲ့… မင်းကအလှ နောက်ကလျှောက်လိုက်ချင်တာနဲ့ ရပ်လိုက်တယ်ဆိုပါတော့၊ အဲဒါကိုအလှကလည်းသိပါတယ်ကွာ၊ ဟေ့… ဒီမှာမောင်ကြင်ဆွေ၊ အလှကလည်းမင်းကို စိတ်ဝင်စားနေပါတယ်ကွ၊ သူက ငါ့ဘယ်လို စ ပြောသလဲဆိုရင် ဆရာမအိမ်မှာတွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကောင်လေးက မြင်းလှည်းမောင်းနေရပါလား…. သနားစရာလေးတဲ့၊ ဒီတော့…ငါကမသနားပါနဲ့ မယ်မင်းကြီးမ၊ သူ့မိဘတွေကတောမှာချမ်းသာပါတယ်…၊ သူ့ဟာသူရန်ကုန်မှာပျော်လို့ လုပ်ချင်တာလုပ်နေတာလို့ ပြောလိုက်တယ်၊ မင်းတို့ချင်းနီးစပ်နိုင်ပါတယ်ကွာ… ”
စင်စစ် ရန်ကုန်မှာအိမ်ထောင်ကျ၍ ကျွန်တော် မြင်းလှည်းမောင်းနေရသည်ကိုဆရာမသည် သိဟန်မတူ၊ သူခုနကပြောသကဲ့သို့ပင် ကျွန်တော်ကအပျော်သက်သက် လုပ်နေသည်ဟုထင်နေပုံပေါ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အလှ၏ နေရပ် အိမ်နံပါတ်ကိုပြောပြပါသည်။ အလှ၏ နာမည် အပြည့်အစုံမှာလှလှကြည်ဖြစ်ကြောင်းလည်းပြောပြပါသည်။ သို့အတွက် ယင်းသည့်နေ့မှစ၍ ကျွန်တော်မောင်းနေသော ဖောင်းဝတ်မ၏နာမည်သည် ‘ လှလှကြည် ’ ဖြစ်သွားပါသတည်း။
××××××××××××××

လူ့ဘဝ၌ ကံချင်းနီးစပ်မှုရှိပါကတိုက်ဆိုင်မှုတို့ဖြစ်တတ်သည်မှာဓမ္မတာတည်း။
ပြောရဦးမည်။ ဂျပန်ခေတ်တွင် ဗဟန်းသည် ရန်ကုန်မြို့၏ အစည်ကားဆုံးနေရာဖြစ်သည်။ ရွှေတိဂုံစေတီတော်ကြီး၏ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတော့ မဟာမိတ်တို့၏ ဗုံးမချဟုယုံကြည်စွာဖြင့် ဘုရားကြီးပတ်လည်မှာလူများစုရုံးနေထိုင်ကြသည်။ ဈေးဆိုင်ကနားတို့နှင့် လွန်စွာစည်ကားလှ၏။
ကျွန်တော်တို့ စမ်းချောင်းဘက်ကလာပါမူဘောင်ဒရီလမ်းမှ လင့်ခ်လမ်းချိုးလိုက်သည်နှင့် ဗဟန်းရွှေမြို့တော်ထဲ ဝင်ရသည်နှင့် တူချေသည်။ ထိုအချိန်ကလင့်ခ်လမ်းသည် မြို့တော်လမ်းမကြီးနှင့် တူပေသည်။ အဆောက်အဦ ကြီးကြီးမားမားခိုင်ခိုင်ခန့်ခန့်နှင့်တော့မဟုတ်။ ဝါး၊ ဓနိ၊ မြေစိုက်အိမ်များ၊ ဆိုင်များဖြင့် လမ်းနှစ်ဘက်တွင် ပြည့်နှက်လျက်….။ လင့်ခ်ဟိုတယ်၊ ဥက္ကလာဟိုတယ်…. စသည်ဖြင့် တရုတ်တန်းနေရာကိုယူထားပေသည်။
တစ်နေ့သောညနေခင်း၌ ကျွန်တော်သည် လင့်ခ်ဟိုတယ် မျက်နှာစာရှေ့၌ မြင်းလှည်းကိုရပ်လျက် ဟိုတယ်ကထွက်လာမည့် ခရီးသည်ကိုစောင့်နေသည်။ အထူးသဖြင့် အညာသားကုန်သည်များ၊ ထိုစဉ်၌ သူတို့သည် ဂျပန်ငွေစက္ကူထုပ်ကိုသင်အူလျှော်ကြိုးဖြင့် ချည်နှောင်သည်ထိချမ်းသာကြသည်ဖြစ်၍ ရက်ရောစွာသုံးဖြုန်းလေ့ရှိကြပေသည်။ သည်လိုအညာသားများဟိုတယ်ကထွက်၍ မူးလာကြပြီဆိုပါကဇိမ်မယ်အိမ်များကိုပို့ခိုင်းတတ်၍ လှည်းခငွေ မြိုးမြိုးမြက်မြက် ရတတ်သည်။
ယင်းသို့ အမဲမျိုးစောင့်နေစဉ် ကျွန်တော်မမျှော်လင့်သောအဖြစ်မျိုးကြုံရသည်။ လင့်ခ်ဟိုတယ်ထဲမှ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကခပ်သုတ်သုတ်ကလေးထွက်လာလျက် (အလို… အလှပါလား) ကျွန်တော့်မြင်းလှည်းပေါ် အမြန်တက်ကာ….
“ ကိုကြင်ဆွေ… ကိုကြင်ဆွေ…. မြန်မြန် မောင်းစမ်းပါ၊ မြန်မြန်မောင်းစမ်းပါ… ”
သူ့နောက်ကတစ်စုံတစ်ယောက် လိုက်လာသည့်နှယ် ( ဟာ…. ဟုတ်သပါ့) ဂျပန်စစ်ဗိုလ်တစ်ယောက်၊ ခါးမှာဗြောက်နှင့် ဓားလွယ်ကြီးနှင့်….
“ ဟေး ….. အလ … အလ …. ”
ဘာရမည်နည်း။ ကျွန်တော်က မြင်းကို ကြိမ်နှက်၍ထွက်သည်။
“ ဟေး …. ဘိရမာ …. မာစတာလိုက်မယ်ကဲ …. ”
သူနောက်ကပြေးလိုက်လာသည်။ သူ့မျက်နှာမှာအရက်မူးနေပုံလည်းပေါ်သည်။ အလှမှာလွန်စွာစိုးရွံ့နေပုံပေါ်လျက် ……
“ ကိုကြင်ဆွေ ….. လွတ်အောင်သာမောင်းစမ်းပါ …… ”
“ စိတ်ချပ ….. ” ဆို၍ ကျွန်တော်မြင်းကိုခြေကုန်သုတ်သည်။ ဂျပန်ကလည်းအလျှော့မပေး၊ အပြေးလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ဘွတ်ဖိနပ်ရှည်ကြီးနှင့်ဖြစ်ရကားမီဖို့ခဲယဉ်းသည်။ သို့သော် လင့်ခ်လမ်းမှ ဘယ်ဘက် ဘောင်ဒရီလမ်းချိုးလိုက်သည်၌ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ အပြင်းမောင်းလာသောဂျပန်စစ်ကားကြောင့် ရှေ့က ခပ်ဖြည်းဖြည်းမောင်းနေသော မြင်းလှည်းကို ကျွန်တော်ကျော်မတက်နိုင်၊ ယင်း၌ ကိုရွှေပန် မြင်းလှည်းပေါ်ရောက်လာပြီး မြင်းဇက်ကြိုးကိုင်နေသောကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲကာ မြင်းကိုရပ်စေပြီး ကျွန်တော့်ပါးကိုရိုက်ပါတော့သည်။ ထိုစဉ်၌ ကျွန်တော်တို့ဗမာများသည် ဂျပန်စစ်ဗိုလ်၊ စစ်သားများကိုခုခံရရိုးမရှိပါ။ သူတို့ပြုသမျှ ခံရသည်သာ။
သို့သော် အလှ ….. အလှ ……။
အလှသည် သူ့ဖိနပ်ချွတ်၍ ဂျပန့်ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန် တီးတော့သည်။ ယင်းမှ ဂျပန်သည် ကျွန်တော့်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီးအလှကိုစေ့စေ့ကြည့်သည်။ မိန်းမသားကိုတော့ ဘာမျှမလုပ်။ အလှကရိုက်ရင်းသူ့အားဆင်းသွားရန် ဂျပန်လိုပြောသည်။ အနီးရှိသူများလည်း ဝိုင်းအုံလာကြသည်။ ယင်း၌ ဂျပန်သည် သူကြမ်း၍မရမှန်းသိပြီးအလှအားဂျပန်လိုကြိမ်းမောင်းပြောဆိုပြီး မြင်းလှည်းပေါ်မှ ဆင်းသွားတော့သည်။
သည်တော့မှ ကျွန်တော်မြင်းလှည်းကိုဆက်မောင်းသည်။ ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲမှသွေးများကိုထွေးထုတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးများစို့နေသည်။ အလှက သူ့လက်ကိုင်ပဝါလေးနှင့် သုတ်ပေးလျက် ……
“ ကိုကြင်ဆွေ ….. တော်တော်နာသွားသလား …… ”
ကျွန်တော်ကသူ့လက်ကလေးကိုဖယ်စေလျက် ပြုံးရယ်ကာ ……
“ ယောက်ျားပဲ၊ ဒါလောက်ကိုနာတယ်ဘယ်ခေါ်မလဲ….. ”
“ ကျွန်မကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရတာ …. စိတ်မကောင်းလိုက်တာရှင် ….. ”
“ အောင်မယ်….. ဒါလောက်များဘာဟုတ်သေးလဲ ….. ကျွန်တော်ကဂျပန်ဒဏ်တော့ ဒီလောက်မကခံဖူးသေးတာပဲ ” ဟုအစချီကာသူစိတ်မကောင်းမှုပြယ်ပျောက်စေရန် ပြုံးရယ်ကာဖြင့် …. “ ဂျပန် စရောက်ခါစနှစ်၊ ကျွန်တော် မြင်းလှည်းစမောင်းခါစတုန်းကပေါ့….၊ ကိုယ်က မြင်းလှည်းလည်းကောင်းကောင်းမမောင်းတတ်သေး၊ မောင်းရတာကလည်း မြင်းသိုးကလေး၊ သိပ်ပြီးတော့ အာမာတယ်၊ တော်ရုံတန်ရုံဆွဲရုံနဲ့ သူမရပ်တတ်ဘူး။ ဒါနဲ့…. တစ်နေ့ စကော့ဈေးရှေ့မှာပေါ့၊ ကိုယ်က မြင်းလှည်းမောင်းအသွား၊ ဓားလွယ်ကြီးတွေနဲ့ ဂျပန်စစ်ဗိုလ်ကြီး ၃ ယောက်ကဖြတ်အလာ …. သူတို့ကရပ်မပေးဘူး။ မြင်းလှည်းကသာရပ်ပေးရမယ်ပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်မြင်းကိုဆွဲရပ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မြင်းသိုးလေးကတော်ရုံတန်ရုံဆွဲရုံနဲ့ မရပ်တဲ့ကောင်ပေကလား၊ ဂျပန်တစ်ယောက် ဟောဒီမြင်းလှည်းညာဘက်လက်တံနဲ့ နံစောင်းပိတ်ထိုးလိုက်တာတုံးခနဲလဲပါရော …..၊ ဒီတော့ သူတို့အားလုံးခုရား …. ခါးရား …. ဖြစ်ကြတုန်းလစ်မှပဲဆိုပြီး မြင်းကိုတအားရိုက်မောင်းပါတယ်၊ မလွတ်ဘူးဗျို့၊ မလဲတဲ့ ဂျပန်နှစ်ယောက်က မြင်းလှည်းအမိုးကိုင်းကိုမိနေတော့ ကျွန်တော်ခံရတာပဲ …..။ ”
“ ခံရတာမှ မြင်းလှည်းအောက်ကိုဆင်းပေးရတယ်။ လဲသွားတဲ့ဂျပန်ကြီးက ကျွန်တော့်လက်ထဲကမြင်းရိုက်တဲ့ ထားဝယ်ကြိမ်လုံးလေးယူပြီးတော့ ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန် ချတော့တာပါပဲ။ ကျွန်တော်က မြင်းကိုဆွဲသော်လည်းဒီမြင်းကအာမာနေတာမို့ ဒီလိုမတော်တဆ ဖြစ်ရတဲ့အကြောင်းဒင်းတို့နားလည်မလားလို့ အင်္ဂလိပ်လိုပြောဆိုပြီးတောင်းပန်ပါတယ်။ လား …. လားသူတို့ကဘာမှနားမလည်တာလား၊ ကျွန်တော် စကားပြောလေပိုရိုက်လေ…. ဒီတော့ နံဘေးကလူတွေကဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်သာခံနေပါဆိုလို့ သူတို့ရိုက်သမျှ အားရအောင် ခံလိုက်ရပါတယ်ဗျာ။ တကတဲမျက်နှာတစ်ခုလုံးသွေးချင်းချင်းနီကျန်ခဲ့တာပါပဲ … ဟဲ …. ဟဲ…. ”
ကျွန်တော်ကရယ်၍ အဆုံးသတ်လိုက်တော့ အလှသည် ကျွန်တော့်အားအလွန်ကရုဏာသက်စွာဖြင့် ကြည့်လျက် …..
“ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေကိုကြင်ဆွေရယ် ”
“ ကိုယ့်ဝဋ်ရှိလို့ခံရတယ် ယူဆရတာပေါ့၊ မြန်မာပြည်ကြီးတစ်ပြည်လုံးတောင် သူတို့လက်အောက်မှာခံနေရတယ်မဟုတ်လား ”
အလှသည် သက်ပြင်းချလျက် …….
“ ဒီဂျပန်ကောင်တွေဟာသိပ်မိုက်ရိုင်းတယ်၊ ဘယ်တော့မှ သူတို့လက်အောက်ကလွတ်မယ်မသိဘူး ”
“ တစ်နေ့လွတ်ရမှာပေါ့လေ၊ ဒါနဲ့ ခုနဂျပန်ကောင်က ….. ”
“ အလှ အလုပ်လုပ်တဲ့စက်ရုံကစစ်ဗိုလ်လေ၊ သြော် …. ကိုကြင်ဆွေ့ပြောရဦးမယ်၊ အလှကသူတို့ရုံးမှာစကားပြန်လုပ်တယ်၊ ဒီကောင်ကအလှကိုကြံနေတာသိသားပဲ၊ ဒီနေ့ သူလုပ်ပုံကကိစ္စတစ်ခုပြောစရာရှိလို့ဆိုပြီးသူ့အထက်အရာရှိကိုခွင့်တောင်းပြီးခေါ်လာတယ်၊ ဒီဟိုတယ်ရောက်တော့ စားသောက်စရာမှာကျွေးရင်းအလှကိုချစ်စကားကြိုက်စကားပြောပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်လာတာနဲ့ အလှ ထွက်လာခဲ့တာကိုကြင်ဆွေနဲ့ တွေ့နေတာပဲ၊ ကိုကြင်ဆွေ့နာမည် အလှသိနေတာမအံ့သြဘူးလားဟင် ….. ”
“ မအံ့သြပါဘူး၊ ကျွန်တော်ကလည်းဆရာမဒေါ်ရွှေကြည်ပြောလို့ အလှနာမည် လှလှကြည် ဆိုတာရယ်၊ လမ်းနဲ့ အိမ်နံပါတ်ရယ် သိနေတာပဲ၊ ကဲရှေ့ကလမ်းညာဘက်ချိုးရမယ် မဟုတ်လား ”
သို့နှင့် အလှတို့အိမ်ရှေ့ မြင်းလှည်းရပ်လိုက်သည်။ အလှကသူတို့အိမ်ပေါ်တက်ပါဦးဆို၍ သူ့အမေနှင့် တွေ့ရသည်။ အလှကယခုဖြစ်ပျက်လာခဲ့ပုံကိုသူ့အမေအားပြောပြသည်။ သည်တော့ အမေကသူ့သမီးအတွက် ကျွန်တော် ဤကဲ့သို့ခံခဲ့ရသည်ကိုအလွန်စိတ်မကောင်းကြောင်း …..
“ ဟာကိစ္စမရှိပါဘူးဒေါ်ဒေါ်၊ အလှကအဲဒီဂျပန်ကိုဘယ်ပြန်ညာပြန် ဖိနပ်နဲ့ချလိုက်တာပဲကျေနပ်လှပါပြီ၊ ကျွန်တော် စိုးရိမ်တာကအလှအလုပ်အတွက် ”
ဤတွင် အလှက ……
“ ဒီအတွက်မပူပါနဲ့ ကိုကြင်ဆွေရယ်၊ အလှကဒီဂျပန်ပါးရိုက်ပြီးကတည်းကအလုပ်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ ”
ထို့နောက် ကျွန်တော်ပြန်မည်ဟု နှုတ်ဆက်သောအခါ အလှက ကျွန်တော့်အား မြင်းလှည်းခပေးမည်အပြု၌ ကျွန်တော်ကမျက်နှာချင်းစေ့စေ့ကြည့်၍ ခပ်တိုးတိုးအသံနှင့် ……
“ မလုပ်ပါနဲ့ အလှရယ်၊ တစ်ယောက်တစ်ယောက် အဖိုးအခမယူတဲ့မိတ်ဆွေဖြစ်ချင်ပါတယ် ”
××××××××××××

“ ကဲ ….. ကိုကြင်ဆွေရေ့…. အလှကိုအဖိုးအခမယူတဲ့ ကူညီမှုတစ်ခုလုပ်ပေးပါဦး ”
နောက်တစ်နေ့ညနေ၌ အလှသည် ကျွန်တော့်အားဗဟန်းမြင်းလှည်းဂိတ်၌ တွေ့၍ ပြောပါသည်။
“ ဘယ်လိုကူညီရမလဲအလှ ”
“ နက်ဖြန်ခါမနက် ၁၀ နာရီလောက်လေအလှတို့ အလုပ်လုပ်တဲ့ရုံးကိုလိုက်ခဲ့စမ်းပါ ”
“ လိုက်နိုင်ပါတယ်၊ ဘာကိစ္စ ”
“ အလှတို့ ဘော့စ် ဂျပန်ကြီးကကိုကြင်ဆွေ့ တွေ့ချင်လို့တဲ့၊ ကြည့်ချင်လို့တဲ့လား ”
အလှကရယ်မောပြီး …….
“ အဲဒီစစ်ဗိုလ်ကိုကိုကြင်ဆွေ့ တောင်းပန်ခိုင်းလိမ့်မယ် ”
“ အောင်မယ် …. ဒါဖြင့် ဒီဂျပန်အရာရှိလိမ္မာသားပဲ ”
“ အက်ဂျူကိတ်တက်ပဲ၊ အင်္ဂလိပ်လိုကောင်းကောင်းတတ်တယ် ကိုကြင်ဆွေ၊ ဂျင်းတယ်လ်မဲင်းပဲ ”
“ ဒါဖြင့် တွေ့ရတာပေါ့ဗျာ ”
“ ဒါပေမဲ့ ကိုကြင်ဆွေ ဒီလိုမြင်းလှည်းသမားစတိုင်ကြီးနှင့် မလုပ်နဲ့၊ ဆရာမကလေးကင်ပွန်းတပ်ပွဲတုန်းကလိုပိုးအကျၤီအနက်ကလေးနဲ့၊ ကာကီရောင်ဘန်ကောက်လုံချည်လေးနဲ့ စတိုင်ကျကျဝတ်ခဲ့နော် ”
“ သည်တော့အလှကလည်း ဟိုနေ့တုန်းကလိုပဲ ဖက်ဖူးရောင်အကျၤီလေးနဲ့ ကြိုးကြီးချိတ်ထမီ အစိမ်းနုဝတ်ခဲ့ပေါ့ ဟုတ်လား ”
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်တစ်ယောက် ကြည့်၍ သဘောကျစွာ ရယ်ကြသည်။
နောက်တစ်နေ့နံနက်ဝယ် ဖော်ပြပါအဝတ်အစားများနှင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် အလှတို့ရုံးရှိရာ ဂိုးလ်ဒင်းဘယ်လီသို့ သွားကြသည်။ ကျွန်တော်သည် မြင်းလှည်းကို ကိုယ်တိုင်မမောင်းချေ။ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ ကိုသောင်းအား မောင်းခိုင်းသည်။
ခမ်းနားသော အိမ်ကြီးအလုပ်ခန်းထဲ၌ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဂျပန် အရာရှိကြီးရှေ့ရောက်တော့ အသက် ၆၀ လောက်ရှိမည့် အဘိုးကြီးသည် စာကြည့်နေသော သူ့မျက်မှန်ချွတ်၍ ကျွန်တော်တို့ကို မော့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အလှအား ဝမ်းသာသောအသံဖြင့် ….
“ အိုး ယူဝါ ဖီယန်စီ ဖိုင်းဖိုင်း ”
ကျွန်တော့်မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွား၍ စိတ်ထဲမှ ဟိုက်ခနဲမြည်လိုက်မိသည်။ ဂျပန်ကြီးပြောလိုက်သည့် အင်္ဂလိပ်စကားအဓိပ္ပါယ်မှာ “ မင်းနဲ့ လက်ထပ်မယ့်လူ ချောပါတယ် လှပါတယ်…. ” ဟု ဖြစ်နေ၏။
အလှမှာမူ သူ့အကွက် သူဆင်ထားသည်မို့ ဣနြေ္ဒမပျက်ဘဲ ….
“ သိုင်းကျူးဆာ ”
“ ဆစ်ဒေါင်း - ဆစ်ဒေါင်း ” ဟု ဂျပန်ကြီးကဆို၍ ကျွန်တော်တို့ သူ့ရှေ့က ကုလားထိုင်များတွင် ထိုင်ရသည်။
နောက် အဘိုးကြီးက ဂျပန်လိုအော်လိုက်သည်၌ ကျွန်တော့်အားပါးရိုက်သော ဂျပန်စစ်ဗိုလ် ထွက်လာပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ မတ်တတ်ရပ်ရသည်။
အဘိုးကြီးက အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ကျွန်တော့်အား …..
“ မင်းကို ပါးရိုက်တာ သူ ဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
“ သူ့ကို ပြန်ပြီးတော့ ပါးရိုက်လိုက်ပါ ”
ကျွန်တော်က ခေါင်းခါ၍ ……
“ မရိုက်ချင်ပါဘူး ”
“ ဒါဖြင့် မင်းကိုယ်စား ငါ ရိုက်ပေးရမှာပေါ့ ” ဆိုပြီး ထိုင်ရာမှထ၍ ထိုဂျပန်အား သူတို့ထုံးစံအတိုင်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် ၃ ချက်ရိုက်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ဂျပန်လိုပြောဆိုသည်၌ စစ်ဗိုလ်ဂျပန်က ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အား သူတို့ဂျပန်စကား ဂျပန်အမူအရာဖြင့် အလေးပြုလျက် သူမှားကြောင်း၊ ခွင့်လွှတ်ပါရန် တောင်းပန်သည်။ အလှက ဂျပန်လိုပဲ ပြန်ပြောသည်။
သည်နောက် ထိုဂျပန်ထွက်သွားသောအခါ အဘိုးကြီးက အလှအား “ ကောင်းမွန်စွာပဲ အလုပ်ပြန်လုပ်ပါ၊ နောက်ကို ဒီလို မနှောက်ယှက်စေရပါဘူး။ ကျွနု်ပ်တာဝန်ခံပါတယ် ”
ထိုကိစ္စပြီး၍ ကျွန်တော်တို့ဂျပန်ရုံးမှ ပြန်လာခဲ့သောအခါ အလှက ….
“ ကိုကြင်ဆွေ …. ဟိုနေ့က အလှပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း မနေ့ကထွက်စာတင်တယ်။ အဘိုးကြီးက ဘာ့ကြောင့်လဲမေးလို့ အကျိုးအကြောင်းပြောပြတော့ အောင်မယ် … သူ့စစ်ဗိုလ်လေး ကောင်းသားပဲ၊ လက်ထပ်လိုက်ပါလားလုပ်နေလို့ အလှလည်း ရုတ်တရက် စိတ်ကူးရရာ အလှမှာ စေ့စပ်ထားတဲ့လူရှိပြီးသားပါလို့ ပြောမိရာက နောက်ကြောင်းခိုင်မာအောင် ကိုကြင်ဆွေကို ခေါ်ပြလိုက်ရတာပဲ။ စိတ်မရှိပါနဲ့နော် ….။ ဒီလို အကူအညီပေးတဲ့အတွက်လည်း ကိုကြင်ဆွေ့ကို သိပ်ပြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ”
“ ကျေးဇူးတင်စရာ မဟုတ်ပါဘူး အလှရယ်၊ ကျွန်တော်က တကယ့်ကိုယ့့်ကိစ္စအတွက် လိုက်ပြီးဆောင်ရွက်ရတာလို့ ယူဆလိုက်ချင်ပါတယ် ” ဟု ကျွန်တော့်စိတ်ထဲက ပြောချင်လှသော်လည်း အလှနှင့် ကျွန်တော်အတွေ့က နောက်ကျခဲ့လေပြီ။
ထိုနေ့က ကျွန်တော်တို့သည် အလှအား ကြည့်မြင်တိုင်ရှိ သူ့အိမ်သို့လိုက်ပို့ပြီး ပြန်လာကြသောအခါ မြင်းလှည်းမောင်းသော ကိုသောင်းကမေး၍ ဇာတ်ကြောင်းပြောပြသောအခါ သူက အားမလိုအားမရနှင့် ….
“ ဟာဗျာ…. ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက် ညားရင် သိပ်ရှေ့သွားနောက်လိုက် ညီမှာပဲ၊ တကယ်ညားဖို့ ကောင်းတယ်ဗျာ ”
“ မဖြစ်နိုင်တော့တာပဲ ကိုသောင်းရယ် ”
“ ခင်ဗျားမှာ အိမ်ထောင်ရှိနေမှန်း သူသိပုံမပေါ်သေးဘူးနော် ”
“ ကျွန်တော့်ကို လူပျိုထင်နေတာဗျ ”
“ အေးလေး … ခင်ဗျားကလည်း လူငယ်ကျောင်းသား ရုပ်ကလေးရှိသေးတာပဲ …. ”
မှန်ပါ၏။ အကယ်တိ စစ်မဖြစ် ခေတ်မပျက်ဘဲသာရှိပါက ထိုအရွယ်မှာ ကျွန်တော်သည် ကျောင်းသားပဲရှိပါဦးမည်။
ကိုသောင်းနှင့် ကျွန်တော်မှာ မြင်းလှည်းသမားဘဝကတည်းက နောက်စာရေးဆရာဖြစ်သည်အထိ အလွန်ခင်မင်ကြသည်။ ညနေတိုင်း အတူစားဘော်သောက်ဘက် ဖြစ်သည်။ ကိုသောင်းသည် ဖိနပ်ထောင်ဆရာဖြစ်၍ သူ့ ဖိနပ်မှာ နွားခေါင်းတံဆိပ်ဖြစ်သည်။ သူအားလျှင် ကျွန်တော်မြင်းလှည်းမောင်းရာကို လိုက်တတ်သည်။ အလှ၏ချောမောလှပကြောင်းကို တဖွဖွပြောသည်။ အလှနှင့်ကျွန်တော် တွေ့ကြသေးလား ခဏခဏ မေးသည်။
အလှနှင့် ကျွန်တော်မှာ သူ အလုပ်သွား အလုပ်ပြန်ရာ၌ ကျွန်တော်မြင်းလှည်းနှင့် မကြာခဏ ဆုံတတ်ပါသည်။ နောင်၌ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးစောင့်သည်၊ ကြိုသည်အထိ ခင်မင်လာကြသည်။
၁၉၄၄ ခုနှစ်၊ နွေရာသီ တစ်နေ့သ၌မူ အလှနှင့် ကျွန်တော်သည် တစ်သက်မမေ့နိုင်သောအဖြစ်ကို ကြုံရသည်။
ထိုနွေမှာ အလှသည် အလုပ်မှခွင့်တစ်လရ၍ ကန်ဘဲ့ရှိ သူ့အဘွားအိမ်သို့ အတော်ကြာ သွားနေရမည်ဖြစ်သောကြောင့် သူ့ပစ္စည်းများကို ကျွန်တော့်မြင်းလှည်းနှင့် တင်ပို့ရသည်။ သူ့မှာ ကြောင်မလေးတစ်ကောင် ပါလာလေသည်။
ကြည့်မြင်တိုင်နှင့် ကန်ဘဲ့ခရီးကို မြင်းလှည်းတစ်ကြိုးတည်းနှင့် မမောင်းနိုင်ပါ။ လမ်းတွင် ခရီးတစ်ထောက် နားရသည်ဖြစ်သောကြာင့် ကုက္ကိုင်းလမ်းမှ ကန်ဘဲ့လမ်း မချိုးမီ တစ်နေရာဝယ် ( အတိအကျတော့ မမှတ်မိတော့ပြီ ) ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက်၌ မြင်းလှည်းကိုရပ်လိုက်သည်။
ကျွန်တော် မြင်းလှည်းပေါ်ကဆင်းပြီး မြင်းဘေးရပ်ကာ ထုံးစံအတိုင်း လေချွန်၍ မြင်းကိုသေးပေါက်အောင် ပြုလုပ်နေစဉ် ….
“ အောင်မယ်လေး …. လုပ်ပါဦး ကိုကြင်ဆွေ၊ ကြောင်လေး ခုန်ချပြေးပြီ ” ဆိုသံကြား၍ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကြောင်လေးသည် လမ်းဘေးရှိခြံဝင်းတစ်ခုထဲသို့ ဝင်ပြေးသည်။ ထိုခြံဝင်းထဲရှိ တိုက်အိမ်ကြီးမှာ ဂျပန်များနေကြသည်။ ထိုအိမ်နံဘေးမှာ ဂိုဒေါင်တန်းလျားကြီး ဆောက်ထားသည်။ စပါးကျီသဖွယ် အဆင့်နှင့်ဖြစ်၍ အမြင့်မှာ လူလေးဖက်ထောက် တွားသွားနိုင်ရုံဖြစ်သည်။
ကြောင်လေးသည် တန်းတန်းမတ်မတ်ပင် ထိုဂိုဒေါင်အောက်ဝင်ပြေးသည်ဖြစ်၍ နောက်မှပြေးလိုက်သွားကြသော အလှနှင့် ကျွန်တော်လည်း နှစ်ယောက်ပြိုင်တူ ယင်းဂိုဒေါင်အောက် လေးဖက်ထောက်ဝင်လိုက်ကြရတော့၏။ ဂိုဒေါင်အလယ်လောက်ရောက်လေ မှောင်လေမို့ ကြောင်လေးကို မျက်ခြည်ပြတ်သွားလေပြီ …။
“ စီစီမာ … စီစီမာ …. လာ - လာ ဘယ်မှာလဲ စီစီမာရယ် ”
ဤနေရာမျိုး၌ ကြောင်သည် ခွေးနှင့်မတူချေ။ ကြောင်သည် ပြေးပြီဆိုပါက ကိုယ့်သခင်မှန်း မသိတော့ချေ။ ဘယ်တော့မှ ခေါ်မရတော့ပေ။ လိုက်လေ … ပြေးလေ ….။
“ စီစီမာ …. စီစီမာ ”
အလှသည် ကြေကွဲသောအသံလေးနှင့် ဟိုဟိုဒီဒီ လေးဖက်ထောက်လျှောက်ရင်း အကြိမ်ကြိမ်ခေါ်သည်။ သို့သော် ကြောင်လေး၏ပြန်ထူးသံလည်းမကြားရ၊ တွေ့လည်း မတွေ့ရချေ။
ကျွန်တော်သည် သူ့နံဘေးက လေးဖက်ထောက်၍ နှစ်ယောက်ယှဉ်ကာ လိုက်သွားသည်။ အမှောင်ထုဖြင့် လူချင်းမှာ ဝါးဝါးသာ မြင်ရလျက် သူ့ကိုယ်ရနံ့သာ ကျွန်တော့်နှာခေါင်းမှာ ကြိုင်ထုံနေသည်။
ဂိုဒေါင်အောက် မှောင်ကြီးမည်းမည်း၌ ကြောင်အတွက် စိတ်ဇောဖြင့် ပါးစပ်က တစာစာခေါ်ရင်း လေးဖက်ထောက်လျှောက်၍ တော်တော်မောသွားမှ သူ ကြောက်ရမှန်းသိလာလျက် ကျွန်တော့်ကို အားကိုးသောအသံနှင့် ….
“ ဟင် … ကိုကြင်ဆွေ …. အလှအနားမှာ ရှိရဲ့လား ”
“ ရှိပါတယ် …. ” ဟု အသံပြုကာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြတော့မှ ကျွန်တော်၏အရောင်လက်သော မျက်လုံးနှစ်စုံ ဆုံမိကြသည်။
ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသည်။ သူလည်း ထို့အတူနေလိမ့်မည်သာ။
တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စေ့စေ့ကြည့်လျက် ခေတ္တမျှ စကားပြတ်နေပြီးမှ ….
“ ဟင် …. မှောင်လိုက်တာ ကိုကြင်ဆွေရယ် … ”
“ ဟုတ်တယ် …. အလှ …. ”
“ အလှကြောင်လေးတော့ ပြန်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ …. ”
“ ကြောင်ဟာ ဒီလိုပဲ …. မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ကြာကြာနေလို့လည်း မကောင်းဘူး၊ ဒါ ဂျပန်တွေနေတာ ”
“ ဟင် …. ဟုတ်လား၊ ဒါဖြင့် လာလာ မြန်မြန်ပြန်ထွက်မှ ”
သူကရှေ့မှ၊ ကျွန်တော်ကနောက်မှ ကလေးတွေများ ဆင်လုပ်တမ်းကစားကြသကဲ့သို့ အမြန်လေးဖက်စိုင်းထွက်ခဲ့ကြသည်။ ဒူးတွေ လက်ဖဝါးတွေကိုနာရော။
အပြင်ရောက်၍ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြသော် ဂျပန်ကြီးတစ်ယောက် ပင်ပင်းတိုးနေသဖြင့် ကျွန်တော်တို့မှာ မျက်လုံးပြူး၍ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားကြသည်။
သို့သော် တော်ပါသေး၏။ ထိုဂျပန်မှာ စစ်သားမဟုတ်၊ ကုန်သည်ပိုင်းမှ ယဉ်ကျေးသူဖြစ်၍ အတော်မြန်မာရည်လည်နေရကား ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အား စေ့စေ့ကြည့်ပြီး ပြုံးကျဲကျဲမျက်နှာနှင့် …..
“ အား မာစတာ မြင်တယ်က၊ ရည်းစား ဒီမှာ လာတွေ့ကြတယ် …. ကောင်းတယ်ကား ” ဟု ဆိုလိုက်သည်နှင့် ကျွန်တော်တို့မှာ သူ့ကိုမည်သို့မျှ မထုချေတော့ဘဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် လစ်ခဲ့ကြတော့သည်။
ကျွန်တော်တို့ကိုယ်များမှာ ပင့်ကူမြှေးတွေ၊ ဖုန်တွေ၊ ချွေးတွေနှင့် အဝတ်များလည်း နွမ်းကြေနေကြသည်။ ဂျပန်ကား ကျွန်တော်တို့ကိုကြည့်ကာ ကျယ်လောင်စွာရယ်မော၍ ကျန်ခဲ့ပေ၏။
ကျွန်တော်တို့ မြင်းလှည်းပေါ်သို့ ရောက်ကြသော် …. တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘာမှမပြောနိုင်ကြတော့ဘဲ ကျွန်တော်က မြင်းကိုသာ ခပ်မြန်မြန်မောင်းခဲ့တော့၏။ အလှက သူ့ကိုယ်မှ ပင်ကူမြှေးတွေ၊ ဖုန်တွေကို သုတ်သင်သည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကိုလည်း သုတ်သင်ပေးသည်။
ထိုစဉ် သူရှိုက်သံကြားရ၍ ကျွန်တော်လှည့်ကြည့်တော့ သူ့မျက်နှာမှာ မျက်ရည်စတွေနှင့် …..
“ ဟင် … အလှ ငိုနေတယ်၊ ငိုပါနဲ့ကွယ် …”
“ အလှကြောင်လေးတော့ ဒုက္ခရောက်တော့မှာပဲ ….. ”
“ သူ့ဟာသူ သွားချင်လို့သွားတာ ဘာလို့ ဒုက္ခရောက်ရမှာတုံး ”
“ သူ့ ဘယ်သူက အစာကျွေးမလဲ ”
“ အောင်မယ်လေး၊ အဲဒီဂိုဒေါင်တွေမှာ ကြွက်တွေအပြည့်ဗျာ …. ”
“ အလှ …. သူ့ကို သိပ်ချစ်တာ၊ ညဆို အတူတူအိပ်တာ …. ”
“ နားမငြီးဘူးလား၊ ကြောင်များအိပ်ရင် တဂွီးဂွီးနဲ့၊ ရေနွေးအိုးဆူသလိုမြည်နေတာ …. ”
“ အလှကြောင်က အဲလို မမြည်ပါဘူး …. ”
“ မညာပါနဲ့၊ ကြောင်မှာ မမြည်တဲ့ကြောင်ရှိမလား၊ ကဲ တိတ်ပါ၊ မျက်ရည်စတွေသုတ်ပစ်၊ ပေါင်ဒါပြန်ရိုက် ပျောက်သောကြောင် ကြာရင်မေ့ပေါ့ ….. ”
သူသည် ကျွန်တော်ပြောသည့်အတိုင်း လက်ပွေ့အိတ်ဖွင့်၍ တို့ဖတ်ရိုက်ရင်း ….
“ မေ့ပါဘူး၊ မေ့ပါဘူး …. အလှကြောင်တော့ ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး ”
“ ကဲ …. ဒါဖြင့် ကြောင်အစားယူမလား …. ”
“ အလှကြောင်နဲ့ အမွေးအရောင်ချင်း တူတာရှိလို့လား…. ”
“ အလှ လိုချင်တယ်ဆိုင် မတွေ့တွေ့အောင် ရှာပေးမယ်လေ …. ယူမလား … ”
“ ကိုကြင်ဆွေပေးရင် ယူချင်တယ် …. ”
အဆင်သင့်ပင် ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ မြင်းလှည်းသမား ကိုမြတ်သာအိမ်တွင် ဒီအရောင်မျိုး ကြောင်တစ်ကောင်တွေ့ရသည်နှင့် အရက်တစ်ပုလင်းနှင့်လဲပြီး ယူသွား၍ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် အလှ ပျောက်သွားသောကြောင်က စီစီမာတဲ့၊ အောင်မလေး။ ကျွန်တော် … ယူသွားတဲ့ကောင်က အထီးဖြစ်နေ၏။ သို့ရာတွင် အလှသည် အထီးလား၊ အမလား မေးမနေဘဲ သူ့ယခင်ကြောင်နှင့် အမွေးရောင်ချင်း တော်တော်တူပါတယ်ဟုဆိုပြီး ဝမ်းသာအားရ ယူထားလိုက်ပါ၏။
ယင်းသည်မှ ၃ - ၄ လအကြာ တစ်နေ့သ၌ အလှသည် ဗဟန်းမှအပြန် ကျွန်တော့်လှည်းပေါ် ပါလာခဲ့သည်။ အားအားရှိ ကျွန်တော့်လှည်းနှင့်လိုက်လေ့ရှိသော ကိုသောင်းက မြင်းကိုမောင်းသည်။ ဤမြင်းမနာမည် ‘ လှလှကြည် ’ ဖြစ်ကြောင်း ကိုသောင်းကသိသည်။ ဘာကြောင့် ဤနာမည်ပေးသည်ကိုလည်း ကျွန်တော်က ပြောထားပါသည်။ သို့ရာတွင် ကိုသောင်းသည် ယခုမြင်းလှည်းပေါ်၌ ၎င်းနာမည်ရှင်ပါလာသည်ကို သတိမေ့လျော့သွားကာ အခြားမြင်းလှည်းတစ်စီးက နောက်မှကျော်တက်မည်ပြုသည်ကို သူက ကျော်တက်မခံဘဲ မြင်းမကျောကို ဇက်ဖျားခတ်လိုက်ကာ ….
“ လှလှကြည်တဲ့ကွ … ဘာရမလဲ လှလှကြည် … သမီးဆွဲလိုက်စမ်း ….. ”
ယင်း၌ ကျွန်တော့်ကျောနောက် ကပ်ထိုင်လာခဲ့သော အလှသည် ကျွန်တော့်အကျၤီလက်မောင်းစကို ဆွဲကာ….
“ ဟင် …. ကိုကြင်ဆွေ့ မြင်းမနာမည်က ….”
အခြားသူများနားမလည်အောင် ကျွန်တော်က အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် “ မင့်နာမည် ယူမှည့်ထားတာပဲ …. ”
သူကလည်း (မျက်လုံးလေးများ တောက်ပကာ ) အင်္ဂလိပ်လို “ ရှင့်နာမည်ကော ဒီလို တိရိစ္ဆာန်ယူမှည့်ရင် စိတ်ဆိုးမှာလား …. ”
“ ကိုယ့်ကိုသဘောကျလို့ မှည့်တယ်ဆိုရင် ဝမ်းတောင် သိပ်သာပစ်လိုက်မှာပေါ့…. ”
“ ဒါဖြင့် သာပေရော့ …. အရင် ရှင်လာပေးတဲ့ ကြောင်လေးနာမည်ဟာလေ …. ”
××××××××××××××

သြော် …. အလှ၊ အလှ၊ ကျွန်တော်နှင့်အလှ။ ကျွန်တော့်မြင်းမကို သူ့နာမည်မှည့်၊ ကျွန်တော့်နာမည်ကို သူ့ကြောင် …..။
သူ့ရုံးက ဂျပန်အရာရှိကြီးကို သူနဲ့ကျွန်တော် လက်ထပ်တော့မယ့် သမီးရည်းစားပါတဲ့။ ကုက္ကိုင်းလမ်းမှာ ဂိုဒေါင်နားတွေ့ခဲ့ရတဲ့ ဂျပန်ကြီးကလည်း ကျွန်တော်တို့ကို ဒီလိုပဲသမုတ်။
တစ်ယောက်တစ်ယောက် ချစ်လိုက်ကြသည်ကလည်း အမှန်။ သို့သော် သူနှင့်ကျွန်တော်သည် ညားရန် ဖူးစာမပါခဲ့ပါ။ သူ့ရုပ်လှသည်နှင့်အမျှ အသက်ကလည်း တိုခဲ့ပါသည်။
၁၉၄၅ ခုနှစ်၊ မဟာမိတ်တို့ နောက်ဆုံးအကြိမ် ရန်ကုန်မြို့ကို ဗုံးကြဲသောအခါတွင် ….
အေးဥသြဆွဲသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကြည့်မြင်တိုင်ဘက် အလှတို့နေသော အကွက်ဟု ကြားသည်နှင့် ကျွန်တော်သည် ကိုသောင်းကိုခေါ်ကာ မြင်းလှည်းမောင်း၍ ထွက်ခဲ့သည်။
အလှတို့အကွက် မဟုတ်ပါစေနှင့်၊ ဟုတ်သည့်တိုင်အောင် အလှတော့ လွတ်ကင်းပါစေ။
သို့သော် ကျွန်တော့်ဆုတောင်း တစ်ခုမျှမပြည့်ခဲ့ပါ။ မီးလောင်ဗုံးဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ သေလိုက်ကြသည့်လူတွေ အတုံးအရုံး၊ အိမ်တွေရော သစ်ပင်တွေပါ ငုတ်တိုတွေဖြစ်နေကြသည်။ ဘယ်သူ့အလောင်း ဘယ်မှမဆိုထားနှင့်၊ ဘယ်သူ့အိမ်ဟာ ဘယ်မှာဆိုတာကိုပင် မခန့်မှန်းနိုင်၊ ညှော်နံ့ကလည်း ပြင်းထန်လှပါဘိတောင်း။
မီးသတ်ကားများနှင့်၊ အလောင်းတင်ရအောင်လာသော ဆေးရုံကားများနှင့်၊ ငိုယိုနေကြသော ဆွေမျိုးသားချင်းများနှင့် ယောက်ယက်ခတ်နေကြသည့်အကြား ကျွန်တော်ဆင်းသွားတော့ အလှ၏အမေက ….။
“ အောင်မယ်လေး မောင်ကြင်ဆွေရဲ့ ….၊ ဟောဒီမှာ …. မင်းအလှအလောင်းကွဲ့ ”
အလိုလေး ကြည့်ရက်စရာ မရှိပါလားဗျာ။ ဗုံးဆန်လည်းမှန်ထားတယ်။ မီးလည်းလောင်ထားတယ်။ ညိုမဲတွန့်ခွေလို့ ပါးတစ်ခြမ်းကလည်း ပဲ့နေလေတော့ ….
“ ကျွန်တော့်ရည်းစား ပျောက်လို့ရှာ၊ တွေ့ရင်ပြောကြပါ။ မှတ်မိတာလည်းသေအချာ ပါးစပ်မှာလည်းသွားနဲ့ပါ…. ”
“ မောင်ကြင်ဆွေရဲ့ သူက တနင်္ဂနွေနေ့မို့ အိမ်မှာနေတယ်၊ အမေကတော့ ဈေးသွားနေလို့၊ အောင်မယ်လေး ငါ့သမီးနဲ့အတူ လိုက်မသွားရဘူးကွဲ့… မောင်ကြင်ဆွေရဲ့၊ မင်းကို သူသိပ်ချစ်တယ်ကွဲ့။ မင်းပေးတဲ့ကြောင်လေးကို ဘယ်လိုခေါ်တယ်မှတ်လဲ။ ‘ ကိုဆွေ ’ တဲ့၊ မင်းပါးစပ်က သွေးစသုတ်ပေးရတဲ့ လက်ကိုင်ပဝါလေးလည်း သူ တရိုတသေ သိမ်းထားရှာတယ်။ အို… မင်းကို သူ သိပ်ချစ်ရှာတယ်ကွယ်၊ ကိုကြင်ဆွေက အလှကိုဘယ်နေ့ လက်ထပ်ဖို့ပြောမလဲ မသိဘူး၊ တစ်နေ့တော့ ပြောမှာပဲ … ပြောမှာပဲနဲ့၊ အခုတော့ မင်းမပြောတော့ဘူးမဟုတ်လား…. ”
အမေကြီးသည် ကျွန်တော့်အား ဖက်၍ငိုပါတော့သည်။ ကျွန်တော့်မှာ မျက်ရည်တွေတွေ ကျရပါသည်။ ကျွန်တော်နှင့် အဖာ်လိုက်ခဲ့သော ကိုသောင်းလည်း မျက်ရည်စို့ရပါသည်။
ကိုသောင်းသည် ၁၉၄၉ ခုနှစ်၌ အဆုတ်အအေးမိသောရောဂါနှင့် ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးတွင် ကွယ်လွန်ပါသည်။ အလှအမေကြီးကား သူ့သမီးဆုံးပြီး သိပ်မကြာခဲ့ချေ။ လှလှကြည်ဟု နာမည်ပေးထားသော ကျွန်တော့်မြင်းမလည်း ထိုနှစ်မှာပင် ဂျပန်တွေမြင်းသိမ်းမည်ဆို၍ မှော်ဘီလှပဒါးရွာသို့ပြေးရင်း ဟိုရောက်တော့ အမောလွန်ပြီး သေရှာပါသည်။ ဟိုကြောင် မောင်ကြင်ဆွေမှာမူ အလှနှင့်အတူပဲ ဗုံးချရာမှာ မီးသွေးတုံးဖြစ်သွားပါသည်။
သြော် …. သတ္တဝါမှန်သမျှ သင်္ခါရချည်း။ ကျွန်တော်လည်း တစ်နေ့ သူတို့နောက် လိုက်ရချေတော့မည်။
မလိုက်မီ ယခု ဤစာရေးနေချိန်ဝယ် လွန်ခဲ့သော ၂၄ နှစ်ကျော်က အလှ၏ မသေမီ ချောမောသော ရူပါဣဋ္ဌာရုံကိုလည်းကောင်း၊ မီးလောင်ဗုံးထိသေပြီးသော အလောင်းကောင်၏ အနိဋ္ဌာရုံကိုလည်းကောင်း မျက်စိတွင်ထင်မြင်၍ ဆင်ခြင်မိတော့ အလှကို လွမ်းဆွတ် တသသော စိတ်နှင့် ကျွန်တော် အလှကို ရှာဖွေတွေ့မိလေ၏။
သြော် … အလှသည် အရေပြားပေါ်တွင်သာ ရှိ၏ တကား။ အရေပြားအောက်၌မူ အဆီ၊ အသွေး၊ အကြော၊ အရိုး၊ အရိ၊ အရွဲ စသည့် ၃၂ ကောဋ္ဌာသ သာတကား။

သော်တာဆွေ
စန္ဒာမဂ္ဂဇင်း၊ ဧပြီလ၊ ၁၉၆၉