တမူးက အျပန္ ခူးခ်င္တယ္ ေနၾကာပန္းဆိုလို႔
==================
ကိုၿငိမ္း(မႏၲေလး)
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ “အေမ ေန႔” က တမူးၿမိဳ႕မွာ တစ္ကိုယ္ ေတာ္ ေဟာေျပာခဲ့ ရေသးတယ္။ ေဟာ.. ခုဒီႏွစ္ ၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ျပာသို လျပည့္ အေမေန႔ မွာ လည္း ႏွစ္ႏွစ္ဆက္ တမူးမွာေဟာေျပာရ တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေတာ့ ယာႀကီး လမ္းက သြားရေတာ့ ေန႔႐ႈခင္းေတြ အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ယာ ႀကီးလမ္းက အလွဴခံေန ရာေလးေတြ ကို သတိရလွပါတယ္။ အဲဒီလမ္း ေပၚမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ တံတား ေဆာက္ ဖို႔စတဲ့ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး အလွဴခံ ဌာနေတြ ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ၾက ပုံက အလြန္ေကာင္း မြန္လွပါတယ္။ သူတို႔က အလွဴခံဆိုၿပီး ဖလားထိုး႐ုံ သက္သက္ မဟုတ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ မုန္႔ဗန္း ကိုင္တဲ့ ကေလးေတြပါေသး တယ္။ သေဘာက အလွဴေငြ ထည့္ပါ။ ဗန္းထဲက မုန္႔လည္း ႀကိဳက္သ ေလာက္ စားပါ။ ယူပါဆိုတဲ့ ပုံစံ။ လမ္းမွာ အလွဴခံ အဖြဲ႕ခုနစ္ဖြဲ႕၊ ရွစ္ဖြဲ႕ ေလာက္ရွိၿပီး အလွဴခံ ဌာနေတြရဲ႕ အလွဴခံ ပုံစံကလည္း အားလုံး အတူ တူ။ ဗန္း ကေလးေတြထဲက အေၾကာ္ မ်ဳိးစုံ၊ စားသီးႏွံမ်ဳိးစုံ၊ ဌာပနာထုပ္၊ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းထုပ္၊ မုန္႔ဆီ ေၾကာ္ တို႔အျပင္ ကြမ္းထုပ္ အထိ ပါ တယ္။ “လွဴခ်င္သေလာက္လွဴ-ယူခ်င္ သေလာက္ယူ” ပါေပါ့။
ဒီႏွစ္ တမူးက စာေပေဟာေျပာ ပြဲ ဖိတ္ေတာ့ ပထမဆုံး ျပန္သတိရမိ တာ အဲဒီ အလွဴခံအဖြဲ႕ ကေလးေတြကို ပါ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ရာတန္၊ တစ္ရာ တန္ အေၾကြ ေတြအမ်ားႀကီး စုထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ လွဴရတန္းရမယ့္ ကု သိုလ္ကံ နည္းလုိ႔လား မသိ။ ဒီႏွစ္ ကား ထြတ္ခ်ိန္ နဲ႔ မႏွစ္က ကားထြက္ ခ်ိန္ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားတယ္။ မႏွစ္ က မနက္ ၇ နာရီထြက္တယ္။ ဒီႏွစ္ ညေန ၅နာရီ ထြက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မႏွစ္က ယာႀကီးလမ္းက ပတ္တယ္။ ဒီႏွစ္ ပုံေတာင္ ပုံ ညာျဖတ္တယ္။ က်ားေတြ ဆင္႐ိုင္းေတြ ထြက္ၿပီး အလွဴမခံၾကတာကိုက ကံေကာင္း တယ္။
ေဟာေျပာပြဲကေတာ့ တမူး ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ရင္႐ိုး၊ သြယ္ ဘ၊ ေအာင္ကိုကိုလတ္ (တမူး)၊ ရဲရင့္ လုံ၊ လင္းအိမ္ငယ္ စတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာ ေတြက ဦးစီးၾကတာပါ။ ေဟာေျပာပြဲ အေျခအေနက တအားတိုးတက္ လာတယ္။ မႏွစ္က ကိုယ္တစ္ေယာက္ တည္းေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာ ေနမ်ဳိး နဲ႔ ႏွစ္ဦး။ ကဗ်ာ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြရဲ႕ အေမ က ဗ်ာရြတ္သံ၊ အေမသီခ်င္းဆိုသံေတြက တအား ကို ေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီတမူးပြဲကို အဓိက ဦးစီးသူက ကဗ်ာဆရာ ရင္႐ုိးပါ။ ရင္႐ိုးဆိုတာ မတၱရာ ေရႊပရဟိတ ေက်ာင္းက ဆရာ ခင္ေမာင္ႏိုင္ဦးရဲ႕ တ ပည့္ေပါ့။ သူက သူ႔ဆရာလုပ္တဲ့ အေမေန႔ ပုံစံ တိုင္း၊ ေနာက္က လိုက္လုပ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူ႔ဆရာခင္ေမာင္ ႏိုင္ဦးကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ခ်ီးက်ဴးရ တာက ခင္ေမာင္ႏိုင္ဦးဟာ “သူ႔ထက္ ေတာ္တဲ့တပည့္” ကို ေမြးထုတ္ႏိုင္လို႔ေပါ့။
ေဟာေျပာပြဲၿပီး ေနာက္ရက္မွာ ေတာ့ နန္းဖာလုံေစ်းသြားလည္တယ္။ နန္းဖာလုံးေစ်းက နယ္စပ္ (ျမန္မာ ဘက္)ေစ်း၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံျဖစ္ အမွတ္ တရ ပစၥည္းေလး ဝယ္ခ်င္ေပမယ့္ ေစ်း ထဲက တ႐ုတ္ ပစၥည္းက ေရွာင္လို႔မရ ဘူး။ အင္အားႀကီးႏွစ္ခု ပြတ္တိုက္ တဲ့ ေနရာ မွာေတာင္ တ႐ုတ္က စီးထား ႏိုင္တာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ အိႏၵိယ နဲ႔ ပတ္သက္တာ ဆိုလို႔ ဂ်င္းလက္ဖက္ ရည္ပဲ ရွိတယ္ထင္တာပဲ။
နယ္စပ္ျဖတ္ၿပီး တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ မိုးေလးထဲ ဝင္ေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ အနံ႔အသက္ေတြ အကုန္ေျပာင္းကုန္ တယ္။ ဆရာျမ ဘာသာျပန္ တဲ့ သုခ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ သတိရမိတယ္။ မိုးေလး ဟာ အေဆာက္အအုံ အေသးေလး ေတြနဲ႔ ညႇပ္ပိတ္ေနတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေဘး မွာတင္ ႐ိုက္ေန တဲ့ ဖဲဝိုင္း မ်ဳိးလည္း ေတြ႕ရတယ္။
ေနမ်ဳိးက သူ႔သမီးေလးအတြက္ ကုလားမပုတီးဝယ္တယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္မိန္းမအတြက္ ကုလားမလက္ ေကာက္ဝယ္တယ္။ မႏၲေလးကဗ်ာ ဆရာေလးတစ္ေယာက္က “ဆရာ အဲဒီ ေရာက္ရင္ ကြမ္းတစ္ယာေလာက္ ဝယ္စားပါ” ဆိုလို႔ ကြမ္းတစ္ယာ ဝယ္ စား ပါတယ္။ ကြမ္းတစ္ယာကို ျမန္မာ ေငြႏွစ္ရာေလာက္ က်တယ္။ တစ္ယာ ပဲ ဝယ္စားပါတယ္။ ႏွစ္ယာ စားရင္ ထမင္းလြတ္ သြား မွာ ေသခ်ာ တယ္။
ညေနေရာက္ေတာ့ ဖိတ္ထားတဲ့ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ကို ၿမိဳ႕ထြက္ ကာ ေႏြမိုးေဆာင္း ၿခံက်ယ္ႀကီး ထဲမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ေပးပါ တယ္။ ညေန ၅ နာရီေလာက္ ကားေရာက္လာမွ “ျပန္ေတာ့မယ္..ေမာင္တင္ျပန္ ေတာ့မယ္” သီခ်င္း နဲ႔ ပြဲသိမ္းလိုက္ရ တယ္။
ကားေပၚမွာေတာ့ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိပါ။ အ လာခရီးတုန္းက ကိုယ္တို႔ စာေရးဆရာ ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ဒ႐ိုင္ ဘာႏွစ္ေယာက္။ အျပန္ခရီးက်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္နဲ႔ ဒ႐ိုက္ဘာ တစ္ေယာက္၊ ေပါင္း သုံးေယာက္။ လမ္းေဘးမွာ သုံးႀကိမ္ အထိ ကားရပ္ၿပီး အိပ္ခဲ့ရ။
ေနာက္ကားက တရိတ္ရိတ္ေျပး ေန။ အိပ္ေရးက မဝ။ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခု ကားေပၚက လွမ္းျမင္။
“လက္ေတာင္းႀကီးရြာ..”
အို..လက္ေတာင္းႀကီးရြာပါ လား။ ဒီအခါ ေလာင္ေနတဲ့ တစ္ခုခုလို။ ဟုတ္တယ္။ ေလာင္ေနတဲ့ တစ္ခုခုလို။ “ေန” ကို အလုံး ပ်က္ေအာင္ ေရလွ်ံ တြင္းေတြက စုပ္ယူေနၾကတဲ့ ေခ်ာင္း တဟြတ္ဟြတ္ အသံေတြ ၾကားလာရ တယ္။ ဖိုးဝင္းေတာင္ သို႔ ျမင္ျပန္ေတာ့ လည္း ေက်ာက္ေတာင္ ကို ေဆာက္နဲ႔ ဆစ္ၿပီး ေရာမေခတ္ကို ဟန္ပါပါပခုံး တြန္႔ေနတဲ့၊ ေရႊဘေတာင္ရဲ႕ ေက်ာက္ တြင္း ဗိသုကာမွာ ဒီလူ (ကိုယ္)သင္း ကြဲေမ်ာက္ တစ္ေကာင္လို ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ေနခဲ့ ရတာေတြ ျပန္ျမင္လာရ ေရာ။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ယင္းမာပင္ နဲ႔ ပုလဲၾကား က ဒီလက္ေတာင္းႀကီး မွာ ပုိးစုန္းၾကဴးေတြေတာင္ ည အျပင္မထြက္ရဲၾကဘူး။
ဒါေပမဲ့ သင္း ကြဲႀကီးအနီးမွာ ကဗ်ာခ်စ္သူေတြ ဆိုတာကေတာ့ ပရီးမီယားလိဂ္ တစ္ရာသီစာ ေဘာ လုံးသမားေတြေလာက္ ရွိတယ္။
“ၾကည့္စမ္း..ေနၾကာပန္းေတြ
ေဟ့ၾကည့္ၾကစမ္း..ေနၾကာ ပန္းေတြ”
အိမ္ရွင္မ မမရီေရ.. ကိုယ့္မွာ ျဖင့္ ပုလဲက ျပန္လာမွ ေနၾကာပန္း ေတြကို သနားရမွန္း သိလာတယ္။ ဒင္းတို႔က ေနၾကာပန္းကို တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ ၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္
“ပုလဲၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆုိပါ၏”တဲ့။
တစ္ခါက စာေရးဆရာအုပ္စု နဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ေလး စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္တစ္ ေယာက္တည္း ကြက္ၿပီး ေဟာေျပာ ပြဲ အပိတ္ခံရတဲ့ ၿမိဳ႕။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ ဝင္ခံတာကိုပဲ သူတို႔ေက်းဇူးတင္ရ မလုိေလ။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ခံသင္းကြဲ ေမ်ာက္ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ညလုံး ေဆးေပါ့လိပ္ထိုင္ေသာက္ေနခဲ့ တယ္။
အဲဒီတုန္းက ဒီလိုေလး ညည္း လိုက္မိသလား မေျပာတတ္ဘူး။
ခက္ေတာ့လည္း ခက္သားလား။ င့ါကိုယ္ငါ့ခ်စ္တာ အသာထားၿပီး “ဒုတိယ-ကမၻာဦး သီခ်င္း”…
ခပ္ဖိမ့္ဖိမ့္ ဆိုဖို႔ဆိုတာကလည္း သံလြင္ခက္ သယ္မယ့္ ငွက္က
အစ္စကီးမိုးတို႔ ေဒသကိုမွ ေဆာင္းခိုဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္ ၿပီ လား……………
………………………………….
“ဆရာၿငိမ္း ထ..ထ
ေအာင္ပင္လယ္ေရာက္ၿပီ”
ကိုၿငိမ္း(မႏၲေလး)
Credit
No comments:
Post a Comment