ထပ္ကိန္းငင္ ေဝဒနာ - ကံထြန္းသစ္
* * *
(၁)
စိတ္၏ တုန္လႈပ္သံကုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလုိက္ရသည္။ ကုိယ္ခႏၶာ သည္လည္း တည္ရာ မရခ်င္။ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ သမားေတာ္ႀကီး၏ စကားတုိ႔ကား နားထဲမွ ေမာင္းႏွင္ထုတ္၍ မရ။ အခန္းနံပါတ္ … သုိ႔ လွမ္းရန္ ေျခလွမ္းတုိ႔မွာလည္း ထူးခတ္ ခံထားရသည္သုိ႔ ဧည့္မ်ား နားေနရန္ ခင္းထားေသာ ပလတ္စတစ္ ခုံျပားမ်ားတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္ရင္း မိန္းေမာ ေနမိသည္။
ညိဳလဲ့ … ညိဳလဲ့။
ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ေခါင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခါယမ္း ေနမိသည္။ ညိဳလဲ့ … ညိဳလဲ့နဲ႔ ဒီေရာဂါ။ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ ပါဘူး။ တစ္ခုခုမွား၊ အင္း … အားမဲ့ေသာ အျငင္းဝါက်တုိ႔ သည္လည္း သက္တမ္းမရွည္။ အထူးကုႀကီး ေတြပဲေလ။ မေသခ်ာဘဲနဲ႔ေတာ့ ဟူး … ဘုရား … ဘုရား။ ဒါဆုိ … ဒါဆုိ သူ … သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ... ေျပာရပါ့။
ရန္ကုန္ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း တြံေတး ၿမဳိ႕နယ္တြင္းက ရြာေလးတစ္ရြာ။ ေတာႀကီးတန္းမွ စီးဆင္းလာေသာ မုိးေရႏွင့္ ရန္ကုန္ျမစ္ဘက္မွ တက္လာတတ္ေသာ ဒီေရတုိ႔ အၾကားဝယ္ တည္ေနေသာေၾကာင့္ စုိက္ေရးပ်ဳိးေရး ခက္ခဲလွသည့္ ေရနက္ကြင္း ရြာကေလး။ မုိးေရႏွင့္ ဆားငန္ရည္တုိ႔ တစ္လွည့္စီ ကလူႏွိပ္စက္မႈကုိ အံတုရင္း လုပ္ကုိင္စားရေသာ ထုိရြာေလးတြင္ ညိဳလဲ့ ဘဝ စခဲ့ေလသည္။ အင္း ... ကုိယ္တုိင္လည္း ဒီလုိပဲ စခဲ့ရတာပါပဲေလ။ အစ္ကုိ ခမ်ာသာ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ႏုိင္ဘဲ ဪ … ခု သူ႔သမီးေလး က်ေတာ့လည္း ...။
မူလတန္း ေအာင္ၿပီး ကတည္းက ရြာရွိ ေရွးေရွ႕က အစ္မမ်ားလုိ ပင္လယ္ထဲ ဆင္းခဲ့ရသူ။ လယ္နားခ်ိန္မ်ားတြင္ ရြာေခ်ာင္း႐ုိးေလး တစ္ေလွ်ာက္ဝယ္ ငါးရွာ၊ ဖားရွာရင္း အပ်ဳိေဖာ္ ဝင္ခဲ့ရသည္ေလ။ လယ္သူရင္းငွား မိသားစုက ေပါက္ဖြားသည့္ သားသမီး ငါးေယာက္တြင္ ညိဳလဲ့က အႀကီးဆုံး။
ဆယ့္ကုိးႏွစ္ ျပည့္သည့္ႏွစ္ မွာေတာ့ ညိဳလဲ့ဘဝ တစ္ဆစ္ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ရြာ့ဝန္းက်င္ရွိ ေရနက္ကြင္း လယ္မ်ားကုိ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာက ငါးပုစြန္ ေမြးျမဴေရး စခန္းမ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ လုိက္ေသာအခါ ထုိေျပာင္းလဲမႈႏွင့္ အတူ ညဳိလဲ့ဘဝကုိ ေျပာင္းလဲေစသည့္ အေၾကာင္းလည္း ပါလာခဲ့ေလသည္။ ယႏၲရားအဖြဲ႕မွ ေျမတူးစက္ေမာင္း သမားေလး ဖုိးေသာ္။
မုိးဆုတ္စ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ သန္မာေသာ လုလင္ႏွင့္ ပ်ဳိရြယ္ေသာ လုံမတုိ႔၏ မဂၤလာပြဲတစ္ခုထက္ ပုိေသာ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ ညဳိလဲ့ရဲ႕ လက္ထပ္ပြဲကုိ တက္ခဲ့ရသည္။ တစ္ရြာသား သတုိ႔သားရဲ႕ အသုိင္းအဝုိင္းဝယ္ တူမငယ္ မ်က္ႏွာမငယ္ေရး ရန္ကုန္ဧည့္ တစ္ဦး အေနျဖင့္ ငါ့လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ့တာ ဆုိသည့္ သံေယာဇဥ္ ကလည္း တြန္းအားတစ္ခု ပါပဲေလ။
ပကာသန ေသးႏုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ မြမ္းမံထားေသာ ထုိမဂၤလာပြဲေလးသည္ ေရႊေရာင္၊ စိန္ေရာင္တုိ႔ျဖင့္ မၿပိဳးျပက္သည့္တုိင္ ႏွစ္ဖက္မ်ဳိးေဆြတုိ႔၏ အရယ္အျပံဳးတုိ႔ျဖင့္ ေတာက္လက္ခဲ့သည္ ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထုိအရယ္အျပဳံးတုိ႔ ေနာက္ဝယ္ ဘယ္လုိမွ မေမွ်ာ္မွန္းႏုိင္ေသာ အရာသည္ ဟူး ...။
႐ုတ္ျခည္းထကာ ေဆး႐ုံေရွ႕ လမ္းမဆီ ထြက္လာလုိက္မိသည္။ ဟုိသည္ေငးရင္း ရပ္ကာ ေတြေဝ ေနမိျပန္သည္။
“မင့္တူမ ေဆးကုခ်င္လုိ႔ လာၾကတာ။ အဲဒါ …”
တစ္ေန႔က ေရာက္မဆုိက္ ေျပာလာေသာ အစ္ကုိတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ စကားမ်ား သာမန္အဖ်ား တစ္ခုဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ခုေတာ့မူ ...။
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာေတာ္သလဲ”
စသည့္ ဆရာဝန္ႀကီး၏ စကားတုိ႔သည္ ပဲ့တင္ထပ္ လာျပန္သည္။ ေလးဖင့္စြာ ေျခဦးကုိ ျပန္လွည့္ခဲ့မိသည္။ ပုဂၢလိက ေဆး႐ုံေဟာင္းႀကီး တစ္ခု၏ အနိမ့္ဆုံး ေၾကးႏႈန္းျဖင့္ တက္ေရာက္ ကုသႏုိင္သည့္ အခန္းငယ္ေလးမ်ား ရွိရာ ေနာက္ဘက္ဆီသုိ႔ ...။
(၂)
အခန္းနံပါတ္ ... ၏ ေရွ႕အေရာက္တြင္ေတာ့ တံခါးကုိ ကုိင္ကာ ငုိင္ေနမိျပန္သည္။ ေဆြထဲမ်ဳိးထဲတြင္ ေနာက္ၿပီး ခမ်ာေလးမွာ ... မွ ... ဟူး ...။
ဘာက ဘယ္လုိ စေျပာရပါ့ဟု အတန္ၾကာေအာင္ ေတြေနမိသည္။ အခန္းတြင္းမွ စကားေျပာသံႏွင့္ ခြက္ေယာက္ ေရႊ႕သံ တစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္ရမွ သတိဝင္ကာ တံခါးကုိ အသာတြန္း၍ ဝင္လုိက္သည္။ ထမင္းစားဖုိ႔ ျပင္ေနၾကေသာ အစ္ကုိတုိ႔ လင္မယားႏွင့္ ေဒၚေလးေစာတုိ႔၏ လွမ္းအၾကည့္မ်ားႏွင့္ ဆုံရသည္။ ခုတင္ေပၚမွာေတာ့ ပက္လက္ကေလး လဲေလ်ာင္းေနေသာ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္ ျဖစ္ရေလ ...။
“အေမတုိ႔ လုိက္ခဲ့ပါ၊ သမီး ဖ်ားေနတာ ၾကာၿပီ။ ေက်ာက္တန္း ေဆး႐ုံမွာ တက္တာလည္း မသက္သာဘူး။ အဖ်ားက မက်ဘူး။ ညေနဆုိ ပုံမုန္တက္တယ္လုိ႔ လူၾကံဳမွာလုိ႔ လုိက္သြားၾကတာ။ ဟုိလည္းေရာက္ေရာ ခုလုိပုံ ေတြ႕ရတာပါပဲေတာ္” ဆုိသည့္ ညိဳလဲ့အေမ၏ မခ်ိတင္ကဲသံကုိ ျပန္ၾကားေယာင္သည္။ ဟုတ္ေပမည္။ ေရွးႏွင့္ အကြာႀကီး ျခားေနေသာ သမီး၏ အသြင္သည္ ျမင္ရသူ မိဘတုိ႔ ရင္အား ...။
တရာ့ႏွစ္က မက်ေသာ အဖ်ားႏွင့္ပင္ ေဆး႐ုံက ဆင္းခဲ့ၿပီး ကြင္းထဲက လယ္တဲေလးထဲမွာ ႏုိ႔စုိ႔ ႏုိ႔ညႇာ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အဖ်ားတက္ ေနခဲ့သည္ တဲ့။ သူ႔ခင္ပြန္း ဖုိးေသာ္က ယႏၲရားေတြ ေရႊ႕ရာ လုိက္ပါေနရသည္ တဲ့။ လစာထုတ္မွ ျပန္လာရသတဲ့။
“ေဟာ ... ငါ့ညီ ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့လား”
“ေတြ႕ခဲ့တယ္ အစ္ကုိ”
“ဘာေရာဂါတဲ့လဲ”
ေျဖရန္ အသင့္မျပင္ ႏုိင္ခဲ့တာကုိ ေနာင္တရသည္။ ၾကားသူအတြက္ အလကၤာ ေျမာက္ေစမည့္ မုသားတုိ႔ကုိ အေျပးအလႊား ရွာေဖြေနမိသည္။ ထြက္လုလု ပင့္သက္ကုိ က်ိတ္မ်ဳိလုိက္ရင္း ...
“အစာအာဟာရ ေကာင္းေကာင္းစားၿပီး နားနားေနေန ေနရမယ္တဲ့။ တျဖည္းျဖည္း ေကာင္းသြားမွာပါတဲ့”
အေမးႏွင့္ မစပ္ေသာ အေျဖေၾကာင့္ ရိပ္မိမ်ား သြားၾကေလ မလား။ မရိပ္မိၾကပါေစနဲ႔၊ မရိပ္မိၾကပါေစနဲ႔၊ အထူးသျဖင့္ ...။
“ဟုတ္တယ္၊ ဦးဦးရဲ႕။ ညိဳလဲ့ ထမင္းမစားႏုိင္တာ ၾကာၿပီ။ ရြာျပန္ေရာက္မွ ငါးပိရည္ကုိ င႐ုတ္သီးမႈန္႔ မ်ားမ်ားနဲ႔ စားလုိက္ဦးမယ္ ေနာ္ … အေမ”
ခုတင္ေပၚမွ လွမ္းေျပာလုိက္ေသာ ညိဳလဲ့၏အသံ ယဲ့ယဲ့ေၾကာင့္ အာ႐ုံေျပာင္း သြားၾကသည္ထင့္။ ေမးခြန္းေတြ မဆင့္လာေတာ့။
“စားရမွာေပါ့ သမီးရယ္။ ငါးပိရည္ ၾကာ႐ုိးဟင္းခါးပါ အေမ ခ်က္ေကြၽးမယ္ သိလား”
ဪ ... အားရွိတဲ့ အစားအစာ ငါးပိရည္နဲ႔ ၾကာ႐ုိးဟင္းခါး၊ ငါးပိရည္ ၾကာ႐ုိး … ဟင္း ...။
(၃)
သူတုိ႔နားႏွင့္ စိမ္းေနႏုိင္သည့္ အဂၤလိပ္ အကၡရာ ေလးလုံးကုိ ရြတ္ကာ ညိဳလဲ့၏ ေရာဂါကုိ တီးတုိး ေျပာျပလုိက္ေတာ့ အစ္ကုိမွ လြဲ၍ က်န္သူမ်ားက ဘာသိဘာသာပင္။ ထုိေရာဂါသည္ သူတို႔ွႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေသာ အျခား ဖ်ားနာမ်ားလုိပင္ ေဆး႐ုံက ဆင္းသည္ႏွင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားမည့္ ေရာဂါဟု ထင္ေနၾကဟန္။ အစ္ကုိကမူ …
“ဘာ ... ဘယ္လုိ သမီးေရာဂါက ဟုိ ... အိပ္ေရာဂါ ဆုိတာလား၊ ဟုတ္လား”
“...”
“မျဖစ္ႏုိင္တာကြာ။ မင္းအသိပဲ ေမာင္ေဆြ။ ငါ့သမီး မင္းတူမဟာ ဘယ္ေလာက္ ႐ုိးသားတယ္ ဆုိတာ။ ဒီလုိ လူမ်ဳိးကုိ ...”
ေပါက္ကြဲသြားေသာ အစ္ကုိ၏ ေစာဒကသံေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားပါ အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားၾကသည္။ အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ စူးစမ္းၾကည့္ ၾကည့္လာၾကသည္။ ရွင္းျပႏုိင္ဖုိ႔ ထုိေရာဂါႏွင့္ စပ္သည့္ ဗဟုသုတ အတုိအထြာေလးမ်ားကုိ ျပန္လည္ စဥ္းစား စစ္ထုတ္ ေနမိသည္။
“ၾကံႀကီးစည္ရာကြာ၊ မဟုတ္တ႐ုတ္ အသက္ေမြးသူေတြမွာ ျဖစ္တဲ့ ဒီေရာဂါက ႐ုိး႐ုိးအအ ေတာသူကုိ လာျဖစ္ရတယ္လုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တာ”
အဲဒီ ႐ုိးအမႈ တံခါးကလည္း ဝင္လာႏုိင္တာပဲ အစ္ကုိဟု ေျပာမိအံ့ဆဲဆဲတြင္ ႏႈတ္ကုိ ခ်ဳပ္တည္းရသည္။ ဆရာဝန္ႀကီး ေျပာလုိက္သလုိ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ ေဆးထုိးအပ္တုိ႔၊ ေသြးသြင္းတာတုိ႔၊ ေနာက္ၿပီး ဟုိ … ဟူး ... ငါ … ငါ … ဘယ္လုိ ေျပာရပါ့။
“ဟဲ့ .. မိေအးရီ၊ နင့္သမီးက ဟုိေရာဂါတဲ့။ ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါတဲ့။ ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါ” တဲ့။
အခန္းတြင္းက ညိဳလဲ့ၾကားမွာ စုိးရိမ္မိသည္။ ပ်ာပ်ာသလဲ အစ္ကုိ၏ ပခုံးကုိဆုပ္ကာ သတိေပးမိသည္။ သူ႔ဇနီးက မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသလုိ အေဒၚေလးေစာ မွာလည္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ပင္၊ အစ္ကုိ၏ ေၾကကြဲမႈသည္ သူတုိ႔ကုိ ကူးစက္ခဲ့ေလၿပီ။ ဆုိးဝါးေသာ ေရာဂါႏွင့္ သမီးငယ္၏ ႏြယ္ဆက္မႈကုိ နားမလည္ ႏုိင္ၾကဟန္၊ လက္မခံလုိၾက ဟန္ပင္၊ ဟုတ္မွာပဲ။ သူတုိ႔မေျပာႏွင့္ ၾကားစက ကိုယ္ေတာင္ ...။
“ဒါမ်ဳိးဆုိတာ အစ္ကုိ၊ မူးယစ္ေဆး သုံးတာတုိ႔၊ ဟုိေရာဂါ ရွိတဲ့သူနဲ႔ ဟုိ … ဟုိ …”
စကားသည္ ဆုံးခြင့္ မရလုိက္။ ဧည့္သည္တစ္သုိက္ ေရာက္လာၾကသည္။
“ေဟာ ... ေမာင္ေသာ္တုိ႔ ေရာက္လာၾကၿပီ”
မေအးရီ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ လုိက္မွ ညိဳလဲ့ဆီ လာၾကသူမ်ားဟု သိလုိက္ရသည္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါ ညိဳလဲ့ ေယာက္်ားေလးပဲ။ အင္း … ဒီေကာင္ေလးကမ်ား။ အုိ … မဟုတ္ႏုိင္ပါဘူး။ အင္း … မဟုတ္ပါေစနဲ႔၊ မဟုတ္ … ပါေစ ...။
“မေန႔ကတည္းက လာၾကမလုိ႔။ သမီးကုိ ေစာင့္ေနရတာနဲ႔။ ဒီေန႔မွ လာႏုိင္တာ”
သူက ညိဳလဲ့ ေယာကၡမႀကီးပဲ။ ဟုိကေလးမက သူ႔သမီး ထင္ရဲ႕။ ၿမိဳ႕ရည္ ၿမိဳေသြးနဲ႔ ဆုိေတာ့ … ေက်ာင္းသူ ...။
“က်ဳပ္ေခြၽးမေလး ဘယ့္ႏွယ့္ ေနေသးလဲ။ သက္သာရဲ႕လားဟင္”
စဥ္းငယ္ ၾကာသည့္တုိင္ အေျဖက မထြက္လာ။ ညိဳလဲ့ ေယာက္်ားကေတာ့ သိလုိေစာရွာထင့္။ အခန္းကုိ ေမးကာ ဇနီးထံ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေဒၚေလးေစာက ထလုိက္သြားသည္။ စကားဆိတ္ ေနရာမွ ...
“ဆရာဝန္က ဘာတဲ့လဲ။ ဘယ္ေန႔ ဆင္းရမတဲ့လဲ ဟင္”
မည္သူ႔ထံကမွ အေျဖ မေပၚျပန္။ အဆင္ေျပဆုံး အေျဖကုိ စဥ္းစားေနစဥ္ ...
“ဒီေန႔ပဲ ဆင္းရမယ္တဲ့။ ေဆး႐ုံမွာ ေနလည္း မထူးဘူးတဲ့။ က်ဳပ္သမီး ေရာဂါက ေဆးမရွိတဲ့ ေရာဂါတဲ့ဗ်”
မခ်ိတင္ကဲ ဝင္ေျပာလုိက္ေသာ အစ္ကုိ၏ အေျဖေၾကာင့္ ၾကက္ေသ ေသသြားကာ ...
“ေဟာေတာ္၊ ဒါဆုိ ဟုိ ဟုိ ... ကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါ ဆုိတာမ်ားလား၊ ဘုရား ... ဘုရား ... ဘယ္ကမ်ား ... ကူး”
“ဘယ္က ကူးရမွာလဲ၊ ခင္ဗ်ားသားက ေနမွာေပါ့ ဟင္း ...”
“အလုိေတာ္၊ က်ဳပ္တုိ႔သားက လူေကာင္း ...”
“ဩ ... က်ဳပ္တုိ႔ သမီးကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ။ ေတာက္ … ဒီမယ္ ေဒၚသန္း”
သမီးေဇာႏွင့္ ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ျဖစ္ေနရွာေသာ အစ္ကုိ႔ပခုံးအား ဖ်စ္ကာ သတိေပးရ ျပန္သည္။ ေဒၚသန္းကုိလည္း သူ႔သမီးက တီးတုိး ေျပာျပေနသည္။ ၾကားဝင္၍ ...
“ဒီေရာဂါဆုိတာ မူးယစ္ေဆးတုိ႔၊ ေဆးထုိးအပ္တုိ႔၊ ေရာဂါရွိသူရဲ႕ ေသြးကုိ သြင္းမိတာတုိ႔ကေန ကူးစက္တတ္သလုိ ဟုိ ... လိင္ ... အဲ ... ဟုိ လင္မယား ဆက္ဆံရာကလည္း တစ္ဦးမွာရွိရင္ တစ္ဦးကို ကူးႏုိင္တယ္တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ေၾကာင့္ ၊ ငါ့ေၾကာင့္ အျငင္းပြား ေနရမယ့္အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ညိဳလဲ့ကုိသာ …”
ညိဳလဲ့ ေယာက္မေလးက မ်က္လႊာခ်ေနၿပီး အေမ ျဖစ္သူကေတာ့ မ်က္လုံး အဝုိင္းသားႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ စကားတစ္ခုကုိ အမွတ္ရလာ၍ ...
“အဲ ... အစ္မႀကီးသား ကုိလည္း ေဆးစစ္ၾကည့္ သင့္တယ္။ ဆရာဝန္ႀကီး ကလည္း ေရာက္ရင္ ေဆးလာစစ္ပါတဲ့”
“ေဆးစစ္ဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး ဦး ...၊ မႏွစ္ေႏြက အစ္ကုိ ေရယုန္ေတြ ေပါက္ၿပီး ေနမေကာင္း ျဖစ္လုိ႔ ကြၽန္မလုပ္တဲ့ ေဆးခန္းကုိ လာျပေတာ့ ဆရာဝန္က အစ္ကုိ႔မွာ ပုိး …”
သူငယ္မ၏ စကားသည္ တုိးတိမ္သြားေပမင့္ ညိဳလဲ့ထံ ေရာဂါလာေရာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကမူ ...။
(၄)
ထုိညေနမွာေတာ့ ညိဳလဲ့ကုိ ရြာသုိ႔ ျပန္ေခၚ သြားၾကသည္။ ရြာကုိ အားေမြးရေအာင္ ခဏသြား အနားယူမွာဟု လီဆယ္ၾကရသည္ေလ။ သူ႔ေယာက္်ား ဖုိးေသာ္ကေတာ့ ေက်ာက္တန္း ခဏျပန္မည္ တဲ့။ တစ္ေန႔ သုံးေထာင္ဆုိသည့္ ေဆး႐ုံစရိတ္ကုိ ေလးရက္စာ ရွင္းေပးလုိက္သည္။ လုိအပ္ေသာ ေဆးဝါးႏွင့္ စားစရာ သင့္ႏုိးရာရာ ဝယ္ေပးလုိက္ ႏုိင္ေပမင့္ ရင္ထဲမူ အင္း ... ခမ်ာေလး ဒါ ... ေနာက္ဆုံး ... ခရီး ဟူး ...။
အေရာင္းအဝယ္ေတြက တစ္ဖက္ႏွင့္မုိ႔ ရြာသုိ႔ေရာက္ေအာင္မူ လုိက္မပုိ႔ႏုိင္ခဲ့။ အေရးရွိလွ်င္ မွာဖုိ႔ အစ္ကုိ႔ကုိ အားေပးလုိက္ရင္း ညိဳ႕လဲ့ သတင္းကုိ နားစြင့္ေနမိသည္။ ေမွ်ာ္ေသာ သတင္းသည္ ထင္သည္ထက္ ေစာစြာ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ေလးရက္ေျမာက္ ေန႔တြင္ ညိဳလဲ့ မသက္သာ။ ေန႔လား၊ ညလား ေရာဂါသည္း ေနၿပီ။ မင္းကုိလည္း ေမးေနသည္ ဆုိေသာ သတင္းစကားသည္ အစ္ကုိ အေခၚလႊတ္သူႏွင့္ အတူေရာက္လာ၍ ရြာသုိ႔ ဆင္းခဲ့ရေလသည္။ အရက္ေလး ေထြေထြႏွင့္ သမီး အေၾကာင္းကုိ တသသ ေျပာေနေသာ အစ္ကုိ႔ကုိ ရြာအဝင္ ႀကီးေတာ္ရီတုိ႔ အိမ္မွာပင္ အသင့္ ေတြ႕ရသည္။
“ငါ့ညီ၊ မင္း ေရာက္လာၿပီ။ မင္း လာတာ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းလည္း မင္းတူမကုိ မကယ္ႏုိင္ဘူး ... ေအ့”
စိတ္ကုိ ထိန္းဖုိ႔ ႏွစ္သိမ့္စကားအခ်ဳိ႕ ေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္ရွာသူေတြကုိ တုံ႔ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရြာလယ္ေခ်ာင္းနံေဘး လမ္းေလးအတုိင္း ဝင္ခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းေလး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စီရီေနေသာ ဝါးႏွင့္ၿပီးသည့္ အိမ္ေလးမ်ားထဲမွ အိမ္ေလးတစ္လုံး အတြင္း ဝင္လုိက္ေတာ့ ေတြ႕ရသည္က ညိဳလဲ့ႏွင့္ အရင္းအဖ်ား ေဆြမ်ဳိး မိန္းမႀကီးငယ္ တခ်ဳိ႕။ သူတုိ႔ထဲမွ ညိဳလဲ့အေမ မေအးရီက ...
“ေဟာ ... ေမာင္ေဆြျမင့္”
ထုိ ႏႈတ္ဆက္သံေၾကာင့္ ပက္လက္ကေလး မွိန္းေနေသာ ညိဳလဲ့ မ်က္လုံးေလးမ်ား ပြင့္လက္လာသည္။
“ဦး ... ေရာက္လာၿပီလား။ သားႀကီးနဲ႔ သူ႔အေဖေကာ မပါလာဘူးလား”
တုိးသဲ့ေမးသံကုိ ဘာေျဖရမွန္းမသိ။ မ်က္လုံး ေဝ့ၾကည့္မိေသာ အခါ ေျဖသားရေနဟန္ တူေသာ တေယာက္က
“လာေတာ့မယ္ တူမရဲ႕၊ သြားေခၚေနၿပီ” ဟု ဝင္ေျဖလုိက္မွ “ဪ” ဟု တုိးသဲ့သံျပဳရင္း ျပန္မွိန္းသြား ျပန္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးႏွစ္ခန္႔က ညိဳလဲ့သည္ ယခု ညိဳလဲ့ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ၾကံဳလွီ ေသးေကြးေသာ ကုိယ္ႏွင့္ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အသားအေရတုိ႔သည္ ...။
“သားႀကီး ေရာက္မလာေသးဘူးလား အေမ”
“ေရာက္ေတာ့မယ္ သမီးရဲ႕”
မေန႔ကတည္းက ညိဳလဲ့ ေယာက္်ားႏွင့္ ႏွစ္ခါလည္ရြယ္ သူ႔သားႀကီးကုိ အေခၚလႊတ္ ထားသည္တဲ့။ ေက်ာက္တန္း ပါဒႀကီး ႏွင့္ တြံေတးသည္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ခရီးမကြာလွမ္း။ သုိ႔ေသာ္ ဖုိးေသာ္တုိ႔ကုိ ေႏွာင့္ေႏွးေစေသာ အေၾကာင္းမ်ားသည္ တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္ခု ... ဟူး ... ေဆး႐ုံက ဆင္းတဲ့ေန႔ကတည္းက တပါတည္း လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတာ။ ဒီေကာင့္ႏွယ္ ...။
“အေမ လာၾကၿပီလား”
“လာေနပါၿပီ သမီးရဲ႕”
ဝင္သက္ကုိ ခက္ခဲစြာရွဴရင္း ဖြဖြေမးေနသူကုိ မ်က္ရည္ရႊဲ ေနသူေတြက ဟန္မပ်က္ ေျဖေနေလသည္။ အင္း ... သူ႔သားႀကီး ကုိ ေစာင့္ေနရွာတာမ်ားလား။
“သား … သားေလးေကာ …”
“ဟုိမွာေလ သမီးရဲ႕၊ သမီးအေဖ ထိန္းေနတယ္။ ကုိညိဳေရ၊ ကေလးကုိ ေခၚခဲ့ပါဦး”
အစ္ကုိက သူ႔ေျမးေလးကုိ ပုိက္ခ်ီလာကာ ညိဳလဲ့ကုိ ျပေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ေသြးေရာင္ လႊမ္းလာကာ မ်က္လုံးေလးေတြ ေတာက္လာျပန္သည္။ မ်က္ရည္တုိ႔ စိမ့္ထြက္လ်က္က ညိဳလဲ့ သားဆီ လက္ကမ္းသည္။ ၾကည့္အားမရွိ၍ ျမင္ကြင္းကုိ လႊဲရန္ အသာထကာ ထြက္ခဲ့မိသည္။
“အေမ … သားႀကီးတုိ႔ မ …”
သဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရေသာ ထုိအေမးသည္ ညိဳလဲ့၏ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္း ျဖစ္ေၾကာင္း အေျဖက ...
“သမီး ... သမီး၊ အံမယ္ေလး … ကယ္ၾကပါဦး ေတာ့္။ ကြၽန္မသမီးေလး ေရတိမ္နစ္ပါေပါ့ ... အီး ... ဟီး ...”
ဝါးအိမ္ကေလးသည္ ငိုသံတုိ႔ျဖင့္ သိမ့္သိမ့္ခါ သြားသလားပင္။
(၅)
ေနာက္ေန႔နံနက္ ေစာေစာတြင္မွ ညိဳလဲ့ေယာက္်ားႏွင့္ သားႀကီးေလးတုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ေငြေလးေၾကးေလး ရွာေဖြေနရလုိ႔ ေနာက္က်ျခင္းတဲ့။ ထုိအေၾကာင္းျပသည္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔အား ႏွလုံးေၾကကြဲမႈသာ ပုိ၍ ျဖစ္ေစျပန္သည္။ ငုိသံေတြ တစ္ေက်ာ့ ညံလာျပန္သည္။ ဪ … မျပည့္စုံျခင္း အနာဟာ တျခား ေဝဒနာေတြကုိပါ ခံစားေစတဲ့ အရာပါလား။ ညိဳလဲ့ကေတာ့ ဘာေဝဒနာမွ မခံစားရေတာ့ၿပီ။
ေမာင္ေသာ္သည္ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဇနီးအနား သြားကာ ငို႐ႈိက္ေနသည္။ သားႀကီးေလးကေတာ့ အေဒၚမ်ား၏ လက္ေပၚမွာ သူ႔မိခင္၏ ခရီးဆုံးကုိ သိရွာပုံမရ။ ဟူး … ႏွစ္ခါလည္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆုိေတာ့လည္း ဪ ... ညိဳလဲ့၊ တူမေလး သူ တဖြဖြေမးေနတဲ့ သား ေရာက္လာေတာ့လည္း ခမ်ာ ...။
ေခ်ာင္းစပ္ဆီ ထြက္လာမိသည္။ အုန္းပင္တန္းမွာ ရပ္ရင္း အေၾကာင္းမဲ့ ဟုိသည္ ေငးေနမိသည္။ ဖမ်က္ဒူးဝန္း ျမဳပ္ခန္႔ ေရသည္ ေလးတြဲ႕စြာ စီးဆင္းေနသည္။ ဪ ... လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ စီးဆင္းသြားပုံကျဖင့္ ျမန္ဆန္လွခ်ည့္။
လြန္ခဲ့ေသာ သုံးေလးႏွစ္ခန္႔က ရယ္ျမဴးေနခဲ့ေသာ သတုိ႔သမီးေလးသည္ ယခုမူ။ မနက္ျဖန္တြင္ နိဂုံးတုိင္ ေပေတာ့မည္။ နိဒါန္းႏွင့္ နိဂုံးသည္ နီးကပ္လြန္းလွခ်ည့္။ ထုိစဥ္ အစ္ကုိသည္ သူ႔ေျမးငယ္ေလးကုိ ပုိက္ကာ တစ္ဖက္အိမ္မွ ကူးလာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေတာ့ ဪ … ဥမမယ္ကေလး ႏုိ႔မွ စုိ႔ရရွာပါေလစ။ ႏုိ႔ဘူးတုိ႔ ဘာတုိ႔မွ ရွိပါေလစ။ ဟူး … ေဟာ … ငိုရွာၿပီ။ အင္း … သူကေလးရဲ႕ နိဒါန္းကလည္း အား … ဒီခမ်ာေလးမွာေကာ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ။ ဖယ္ပါေစ ဘုရားသိၾကား မလုိ႔ လြဲပါေစ။ ၾကည့္စမ္း၊ အျပစ္မဲ့တဲ့ ေရာက္သစ္စ ဘဝေလးကုိ ေစာင့္ႀကဳိေနတဲ့ အရာက ... ဘုရား … ဘုရား ...။ မ်က္စိကုိ မွိတ္ကာ အနားက အုန္းပင္ကုိ မွီလုိက္မိသည္။ ကိစၥဝိစၥေတြ ၿပီးရင္ေတာ့ ေဆးစစ္ေပး၊ ဟူး ...။
(၆)
မနက္ျဖန္တြင္ ညိဳလဲ့ကုိ သၿဂဳႋဟ္ေတာ့မည္။ ရြာမွာေတာ့ အျပင္းဖ်ားလုိ႔ ဆံုးတာဟု သတင္းထြက္သည္။ ေဆြရင္းမ်ဳိးခ်ာ တခ်ဳိ႕သာ အမွန္ကုိ ရိပ္မိၾကသည္။ ဒီေရာဂါကုိ ရွက္စရာဟု ထင္၍လား မသိ။ ဖုံးကြယ္ထားလုိ ၾကသည္။ ညိဳလဲ့အေမ မေအးရီကဆုိ ခုထိ လက္မခံ။ ေျပာလာသူကုိ တြင္တြင္ျငင္းဆန္ျမဲ။ မတတ္သာ။ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေျပာျပရေပမည္။ အကူးစက္ရဲေသာ ထုိေရာဂါသည္ မသိနားမလည္ျခင္း တံခါးမွ အလြယ္တကူ ဝင္ေရာက္ လာတတ္ေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ ...။
အင္း ... အစ္ကုိတုိ႔ မိသားစုေကာ ေဆး႐ုံက ဆင္းတဲ့ေန႔က ဆရာဝန္ႀကီး မွာလုိက္တဲ့ ေဆးထုိးအပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ သီးသန္႔သုံး ဆုိတာေတြ လုိက္နာၾကရဲ႕လား မသိဘူး။ သမီး သံေယာဇဥ္နဲ႔မ်ား။ အုိ … အစ္ကုိ ဒါေလာက္ မအပါဘူးေလ။ ဟူး ...။
အိပ္လုိ႔မရသည့္ အဆုံး ထထုိင္လုိက္မိသည္။ သိပ္သည္းေသာ အေမွာင္ထုက ဝန္းက်င္မွာ ဘက္ထရီ မီးေရာင္ျဖင့္ လူတခ်ဳိ႕ ကနားဖ်င္း ေအာက္မွာ ဝုိင္းဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ပုိကာဆြဲေနၾက သည္လား မသိ။ ထုိအနားတြင္ ဖုိးေသာ္ကုိလည္း လွမ္းေတြ႕ရသည္။ သူပါ ဝင္ကစား ေနဟန္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဒီအခ်ိန္တြင္ သူ႔မွာလည္း ...။
အင္း ... ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ပ်က္။ ခုေရာ ေျမတူးစက္ ေမာင္းေသးလား မသိ။ ကုိယ္ခႏၶာကေတာ့ မက်ေသးဘူး။ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ တျဖည္းျဖည္းမွ ... ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ။ အုိ … သနားစရာ မလုိပါဘူး။ သူမုိက္မဲလုိ႔ အျပစ္မဲ့တဲ့ ငါတူမေလး ဟြန္း ... တကယ္ဆုိ ဒင္းေသရမွာ။
ေအးေလ၊ ပညာကလည္း ေကာင္းေကာင္းမတတ္။ ဗဟုသုတကလည္း မရွိရွာ ဆုိေတာ့ ျပဳမိၾကမွာပဲေလ။ မ်က္ကန္း တေစၧ မေၾကာက္ ဆုိသလုိ မသိေတာ့ မေၾကာက္။ မေၾကာက္ေတာ့ မဆင္ျခင္၊ မဆင္ျခင္ေတာ့ ဟူး ...။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ ဆုိေတာ့ ပင္ပန္းတာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အရက္ကေလး ေသာက္ရ လြယ္တာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေပ်ာ္လုိက္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ ကလည္း အရြယ္ေတြက မတိမ္းမယိမ္း။ အသိကလည္း မယိမ္းမတိမ္း ဆုိေတာ့ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ထိန္းကြပ္ေပးႏုိင္ ၾကမည္မဟုတ္။ အဲဒီအခါ ကာကြယ္ရေအာင္မွန္း၊ ဆင္ျခင္ရေကာင္းမွန္း သိၾကမည္ မထင္။ အုိ … ကာကြယ္ဖုိ႔ အသာထား 'ကြန္ဒုံး' ဆုိတာေတာင္ ၾကားမွ ၾကားဖူးၾကရဲ႕ မသိ။
သူမ်ားဆီမွာေတာ့ ငါ စာထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒီေရာဂါသည္ေတြ မတုိးပြားဖုိ႔ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ကာကြယ္ဖုိ႔ ပစၥည္းေတြကုိ အခမဲ့ လုိက္ေဝတဲ့ အမဲသားသည္ တစ္ေယာက္ဆုိ သူ႔နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး အဟင္း 'ဦးကြန္ဒုံး' လုိ႔ေတာင္ အမ်ားက ခ်စ္စႏုိး ေခၚၾကဆုိပဲ။
ကဲေလ … ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခုေပါ့။ အိပ္မွ၊ အိပ္မွ။ မနက္က်လည္း တရားနာရဦးမွာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚ ျပန္လွဲလုိက္သည္။ တဝီဝီ ကပ္လာေသာ ျခင္တုိ႔ကုိ ေမာင္းရန္ အနီးက ယပ္ေဟာင္း တစ္ေတာင္ကုိ လွမ္းယူလုိက္သည္။ စ်ာပနတစ္ခုတြင္ ကမ္းခဲ့ေသာ ယပ္ေတာင္ေလး ျဖစ္ေပမည္။ သံေဝဂ လကၤာေလးက မႈန္ဝါးဝါး။
ဪ … မနက္ ကမ္းဖုိ႔ ယပ္ေတာင္ မပါပါလား။ အခ်ိန္ကလည္း မရေတာ့။ ဒီယပ္ေတာင္ရွင္ကေတာ့ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး။ ညိဳလဲ့ကေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ပဲ။ ဪ ... အေႂကြေစာလွခ်ည့္။ အင္း … ညိဳလဲ့က ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ဆုိေတာ့ ဖုိးေသာ္ကေတာ့ ကြာလွ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ေပါ့။ ဒါဆုိ ႏွစ္ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္ေပါ့။ ဟူး ... ဒီသူငယ္ အရြယ္ ရွိေသးတာပဲ။ တစ္ပင္လဲ တစ္ပင္ထူ တဲ့။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ တကယ္လုိ႔မ်ား သူ ... သူ ... တစ္ပင္ထူခဲ့ရင္ ဘုရား … ဘုရား …။
--------------
ကံထြန္းသစ္
ေရႊအျမဳေတ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း။ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂ဝဝ၆။
No comments:
Post a Comment