တစ္ခါက ဟိမဝႏၲာေတာတန္းရဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ဆင္ၾကီးတစ္ေကာင္ ေနတယ္။ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ ေမ်ာက္၊ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ခါတို႕ ေနၾကတယ္တဲ့။
အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး အတူတကြ ေနထိုင္ၾကေပမယ့္ သူတို႕ခ်င္း မသင့္ျမတ္ၾကဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ "မတည့္ အတူေန" ေတြေပါ့။ တစ္ေန႕မွာ သူတို႕ရဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ဆီကို အလြန္လွပ ေမႊးျမတဲ့ သစ္သီးတစ္လုံး ျပဳတ္က်လာတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အျပိဳင္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမ်ာက္ကေျပာတယ္။
"ဒါဆိုရင္လည္း ငါတို႕ထဲက အသက္အၾကီးဆုံးသူကို ဦးစားေပးမယ္ကြာ၊ သူအရင္စားျပီးမွ သူ႕ထက္ငယ္သူစား၊ ေနာက္ဆုံးၾကမွ အငယ္ဆုံးက စားေပါ့ကြာ"
"ဒါျဖင့္ အသက္ကို တြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္"
႐ိုးအလွတဲ့ ဆင္ၾကီးက အရင္စေျပာတယ္။
"ငါ ဆင္ေပါက္ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ဒီေညာင္ပင္ဟာ ငါ့ဗိုက္ေအာက္ကိုေတာင္ မထိေသးဘူး"
ေမ်ာက္က ေျပာတယ္။
"ငါ ထိုင္တတ္ခါစ အရြယ္မွာပဲ ဒီေညာင္ပင္ရဲ့ အညြန္႕ေတြကို လွမ္းဆြဲ ကစားခဲ့တာ"
ခါက ေျပာတယ္။
"ဒီေညာင္ပင္က ငါ မစင္စြန္႕လို႕ ေပါက္တဲ့ ေညာင္ပင္ကြ၊ အစက ဒီမွာေတာင္မရွိဘူး"
အဲဒီေတာ့ ခါက သူတို႕သုံးေယာက္ထဲမွာ အသက္အၾကီးဆုံးျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ေမ်ာက္က အလတ္၊ ဆင္က အငယ္ဆုံး။ အဲဒါ အဆုံးအျဖတ္ပဲ။
ဆင္က အငယ္ဆုံးျဖစ္ေနေတာ့ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာတယ္။
"အဲဒါဆိုရင္လည္း ဒီသစ္သီးကို အစ္ကိုၾကီးခါက အရင္စားပါ၊ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဦးခ်ရတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားတို႕စားျပီး က်န္တာကိုမွ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္က စားပါ့မယ္"
ခါက တဟားဟား ရယ္တယ္။ ေမ်ာက္ကလည္း လိုက္ရယ္တယ္။ ဆင္ၾကီးမွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးနဲ႕ ။ ရယ္လို႕အားရတဲ့အဆုံးမွာ ခါက သစ္သီးကို စ စားတယ္။
" ဂစ္ "
တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ပဲ မ်ိဳခ်ရေသးတယ္။ ခါဟာ တစ္ကိုယ္လုံး ျပာႏွမ္းျပီး ေသဆုံးသြားတယ္။ အသက္ၾကီးတယ္ ဆိုျပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စားခ်င္တဲ့ ခါကေတာ့ (အရပ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္) "ႂကြ" သြားပါျပီ။ ေမ်ာက္မွာ (နဂိုမွ ဂနာမျငိမ္ရတဲ့ၾကားထဲ) ထိုင္ရမလို ထရမလိုျဖစ္ျပီး
"ဒါ… ဒါ… အဆိပ္သီးပဲကြ"
"အင္း… "
"ဒါျဖင့္လည္း လႊင့္ပစ္လိုက္ရေအာင္ကြာ ေနာ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ စားေနေတာ့မွာလဲ။ မင္းနဲ႕ငါ့ ၾကားမွာလည္း အၾကီးအငယ္ မခြဲျခားပါနဲ႕ေတာ့။ သက္တူ ရြယ္တူေတြလိုပဲ သေဘာထားၾကတာေပါ့ကြာ... ေနာ္ ေနာ္ ေနာ္ "
သစ္ကိုင္းေတြကို ေလတိုးသံက "ရွဲ" ခနဲ ျမည္သြားပါေတာ့တယ္။
တာရာမင္းေဝ
အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး အတူတကြ ေနထိုင္ၾကေပမယ့္ သူတို႕ခ်င္း မသင့္ျမတ္ၾကဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ "မတည့္ အတူေန" ေတြေပါ့။ တစ္ေန႕မွာ သူတို႕ရဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ဆီကို အလြန္လွပ ေမႊးျမတဲ့ သစ္သီးတစ္လုံး ျပဳတ္က်လာတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အျပိဳင္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမ်ာက္ကေျပာတယ္။
"ဒါဆိုရင္လည္း ငါတို႕ထဲက အသက္အၾကီးဆုံးသူကို ဦးစားေပးမယ္ကြာ၊ သူအရင္စားျပီးမွ သူ႕ထက္ငယ္သူစား၊ ေနာက္ဆုံးၾကမွ အငယ္ဆုံးက စားေပါ့ကြာ"
"ဒါျဖင့္ အသက္ကို တြက္ၾကည့္ၾကရေအာင္"
႐ိုးအလွတဲ့ ဆင္ၾကီးက အရင္စေျပာတယ္။
"ငါ ဆင္ေပါက္ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ဒီေညာင္ပင္ဟာ ငါ့ဗိုက္ေအာက္ကိုေတာင္ မထိေသးဘူး"
ေမ်ာက္က ေျပာတယ္။
"ငါ ထိုင္တတ္ခါစ အရြယ္မွာပဲ ဒီေညာင္ပင္ရဲ့ အညြန္႕ေတြကို လွမ္းဆြဲ ကစားခဲ့တာ"
ခါက ေျပာတယ္။
"ဒီေညာင္ပင္က ငါ မစင္စြန္႕လို႕ ေပါက္တဲ့ ေညာင္ပင္ကြ၊ အစက ဒီမွာေတာင္မရွိဘူး"
အဲဒီေတာ့ ခါက သူတို႕သုံးေယာက္ထဲမွာ အသက္အၾကီးဆုံးျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ေမ်ာက္က အလတ္၊ ဆင္က အငယ္ဆုံး။ အဲဒါ အဆုံးအျဖတ္ပဲ။
ဆင္က အငယ္ဆုံးျဖစ္ေနေတာ့ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာတယ္။
"အဲဒါဆိုရင္လည္း ဒီသစ္သီးကို အစ္ကိုၾကီးခါက အရင္စားပါ၊ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဦးခ်ရတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားတို႕စားျပီး က်န္တာကိုမွ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္က စားပါ့မယ္"
ခါက တဟားဟား ရယ္တယ္။ ေမ်ာက္ကလည္း လိုက္ရယ္တယ္။ ဆင္ၾကီးမွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးနဲ႕ ။ ရယ္လို႕အားရတဲ့အဆုံးမွာ ခါက သစ္သီးကို စ စားတယ္။
" ဂစ္ "
တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ပဲ မ်ိဳခ်ရေသးတယ္။ ခါဟာ တစ္ကိုယ္လုံး ျပာႏွမ္းျပီး ေသဆုံးသြားတယ္။ အသက္ၾကီးတယ္ ဆိုျပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား စားခ်င္တဲ့ ခါကေတာ့ (အရပ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္) "ႂကြ" သြားပါျပီ။ ေမ်ာက္မွာ (နဂိုမွ ဂနာမျငိမ္ရတဲ့ၾကားထဲ) ထိုင္ရမလို ထရမလိုျဖစ္ျပီး
"ဒါ… ဒါ… အဆိပ္သီးပဲကြ"
"အင္း… "
"ဒါျဖင့္လည္း လႊင့္ပစ္လိုက္ရေအာင္ကြာ ေနာ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ စားေနေတာ့မွာလဲ။ မင္းနဲ႕ငါ့ ၾကားမွာလည္း အၾကီးအငယ္ မခြဲျခားပါနဲ႕ေတာ့။ သက္တူ ရြယ္တူေတြလိုပဲ သေဘာထားၾကတာေပါ့ကြာ... ေနာ္ ေနာ္ ေနာ္ "
သစ္ကိုင္းေတြကို ေလတိုးသံက "ရွဲ" ခနဲ ျမည္သြားပါေတာ့တယ္။
တာရာမင္းေဝ
No comments:
Post a Comment