/တိုင္တည္ေတး / (ညိွဳ႕ျပင္းရ
---------------
၁။
"က်ိ က်ိ က်ိ က်ိ က်ိက်ိ"
သားေရွ႕ကအပင္ေပၚမွာငွက္ေပါက္စေလးနွစ္ေကာင္ကပါးစပ္ေလးေတြျဖဲလို႔ေအာ္ေနတယ္။ငွက္အၾကီးတစ္ေကာင္ကအဲဒီျဖဲထားတဲ့ငွက္ေပါက္စေလးေတြရဲ႕ပါးစပ္ေတြထဲကိုသူ႔ပါးစပ္ထဲကဟာေတြေထြးထည့္ေနတယ္။သားထင္တာကေတာ့ညီမေလးကိုသားထမင္းခြံ႔ေက်ြးသလိုခြံ႔ေက်ြးေနတယ္ထင္တာပဲ။အဲဒီငွက္မိသားစုေလးကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔သားဝမ္းနည္းျပီးမ်က္ရည္စို႔လာတယ္။သားစိတ္ထဲေနာက္ထပ္ငွက္တစ္ေကာင္လိုေနေသးတယ္ထင္တာပဲ၊သားအနီးနားကအပင္ေတြေပၚကိုလိုက္ရွာၾကည့္မိတယ္။အဲဒီလိုေနေသးတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္ကိုမေတြ႔ပါဘူးး။အျခားငွက္ေတြပဲေတြ႔တယ္။ဒါဆိုအဲဒီငွက္ေပါက္စေလးေတြနဲ႔ငွက္အၾကီးလည္းသိပ္ကိုသနားစရာေကာင္းမွာပဲ။သားေတြးရင္းနဲ႕မ်က္ရည္ေတြကစီးစီးက်လာတယ္။သားမနက္ျဖန္ဆိုရန္ကုန္ကိုျပန္ရေတာ့မယ္။သားမျပန္ခ်င္ဘူး။ဖြားစန္းနဲ႕ဒီရြာေလးကိုသားခ်စ္တယ္။ဒီရြာေလးမွာပဲေနခ်င္တယ္။ဒါေပမဲ႔၊မရပါဘူး၊သားျပန္ရမွာပါ။သားကရန္ကုန္မွာေမြးတာ၊ဖြားစန္းတို႔ရြာမွာေမြးတာမွမဟုတ္တာ။ျပီးေတာ့ကိုကိုနဲ႔လည္းမခြဲခ်င္ဘူး။ကိုကိုကသားကိုခင္တယ္၊ခ်စ္တယ္၊ဂရုစိုက္တယ္။သားကအျမဲတမ္းကိုကိုနဲ႔ေလ်ွာက္သြားေနက်၊ေဆာ့ေနက်၊ကိုကိုေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ညီမေလးကိုထိန္းရင္းနဲ႔ေနခဲ့ရတာသားေပ်ာ္ပါတယ္။ကိုကိုကလည္းသားလိုပဲဖြားစန္းရဲ႕ေျမးပါ။ကိုကို႔အေဖနဲ႔အေမကိုေတာ့သားတစ္ခါမွမျမင္ဖူးဘူး။ကိုကိုကေတာ့သူ႔အေဖနဲ႔အေမကျမစ္ထဲမွာငါးမ်ွားေနတယ္လို႔ေတာ့ေျပာတာပဲ။အေဖနဲ႔အေမ့ဆီမျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ဖြားစန္းနဲ႔ေနရတာေပ်ာ္တယ္လို႔လည္းေျပာတယ္။သားလည္းဖြားစန္းနဲ႕ေနရတာေပ်ာ္တယ္။ဖြားစန္းကိုလည္းခ်စ္တယ္၊ဖြားစန္းကလည္းသားကိုခ်စ္တာပဲ။ဘာျဖစ္လို႔လည္းမသိဘူး။ဖြားစန္းနဲ႕အေမနဲ႔ကမတည့္ၾကဘူး။အျမဲတမ္းတက်က္က်က္ပဲ၊ဖြားစန္းဆူရင္အေမကမ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ျပီးငိုေတာ့တာပဲ။အေမအဲဒီလိုငိုရင္သားလည္းဝမ္းနည္းမိတာပဲ။ဒါေပမဲ့အေမ့အနားေတာ့သြားမကပ္နဲ႔၊အေမကေအာ္ေငါက္ထုတ္ပစ္တတ္တယ္။သားဝမ္းနည္းတဲ့အခါတိုင္းဖြားစန္းအိမ္နဲ႔နီးတဲ့ဒီစာေက်ာင္းထဲကဒီေနရာေလးမွာပဲအျမဲလာထိုင္ေနတတ္တယ္။ဒီေန႔လည္းဖြားစန္းနဲ႔အေမစကားမ်ားၾကလို႔အေမငိုေသးတယ္။
"ညည္းျပန္သြားလည္းေအးတာပဲ၊ဒီရြာမွာေနလည္းညည္းအတြက္ဘာမွအလုပ္မျဖစ္ဘူး။ညည္းကေလးကနွစ္ေယာက္နဲ႔၊ငါေတာင္ငါ့သားသမီးေတြလုပ္စာထိုင္စားေနရတာ၊ညည္းအျပစ္နဲ႔ညည္းျပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္ေအ"
"ျပန္မွာပါအေမရယ္၊ျပန္မွာပါ။ သမီးေၾကာင့္အေမစိတ္ဒုကၡမေရာက္ေစရပါဘူး"
ဖြားစန္းကေဆးလိပ္ၾကီးခဲလို႔အေမ့ကိုေျပာတယ္။အေမကညီမေလးကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ျပီးတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ငိုတယ္။သားကဖြားစန္းေဘးမွာအိပ္ေနေပမယ့္အိပ္မေပ်ာ္ဘဲဝမ္းနည္းေနမိတယ္ဆိုတာဖြားစန္းေရာအေမေရာမသိၾကပါဘူး။သားမွတ္မိေသးတယ္။အေမရယ္၊ညီမေလးရယ္၊သားရယ္၊ဖြားစန္းတို႔အိမ္ကိုေရာက္စကဖြားစန္းအေမ့ကိုဆူေနတာ။
"အခုေတာ့ညည္းဘဝစုတ္ျပတ္သတ္ျပီမဟုတ္လားဟင္။ေယာက်ၤားကိုဘုရားတစ္ဆူလိုထိပ္ေပၚတင္ျပီးကိုးကြယ္ခ်င္တာ၊မေအမိဘကိုလည္းရွိတယ္မထင္၊ကိုယ့္ေမာင္နွမသားခ်င္းေတြဆိုေဝလာေဝး၊အခုညည္းကိုးကြယ္ေနတဲ့ေယာက်ၤားကညည္းကိုဖ်ာလိုခင္းျပီးနင္းေခ်သြားျပီမဟုတ္လား။ညည္းတို႔အသံုးမက်လို႔ၾကားထဲကငါ့ေျမးေလးေတြပဲေျမစာပင္ျဖစ္ရ၊အဖမဲ့ဘဝကိုေရာက္ရတယ္။အခုညည္းဘာတတ္နိုင္ေသးလဲဟင္၊မပဋါေျမလူးကိန္းဆိုက္ရျပီမဟုတ္လား။ကေလးေတြေရွ႕ေရးနဲ႔မလြယ္ဘူးေနာ္မလြယ္ဘူး"
ညီမေလးကိုထမင္းခြံ႔ေက်ြးေနရင္းကေနဖြားစန္းဆူလို႔ငိုေနတဲ့အေမ့ကိုၾကည့္ျပီးသားလည္းမ်က္ရည္က်တယ္။ညီမေလးကေတာ့ဘာမွမသိပါဘူး။သားမ်က္နွာကိုၾကည့္ျပီးမ်က္လံုးေလးေတြပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနတယ္။ညီမေလးမသိပါေစနဲ႔လို႔လည္းသားဆုေတာင္းေနမိတယ္။ညေရာက္ေတာ့အေမကအိပ္ယာထဲမွာတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ငိုျပန္တယ္။အေမကသားနဲ႔ညီမေလးၾကားမွာအိပ္တာဆိုေတာ့အေမက်ိတ္ငိုေနတာကိုအတိုင္းသားၾကားရတယ္။သားကမသိသလိုနဲ႔အေမ့ကိုေနာက္ကေနသိုင္းဖက္လိုက္ေတာ့အေမကသားလက္ကိုဖယ္ခ်ပစ္တယ္။သားေမ်ွာ္လင့္ထားသလိုျဖစ္မလာေတာ့ဝမ္းနည္းမိတယ္။မနက္လင္းေတာ့ရြာထဲကလူေတြအေမ့ဆီကိုလာလည္ၾကတယ္။အေမ့ဆီကိုလာလည္တဲ့လူေတြရဲ႕မ်က္လံုးေတြကိုသားမၾကိဳက္ပါဘူး။အေမ့ကိုမ်ားသနားစရာငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လိုလို၊ဘာလိုလို၊ေျပာလိုက္ၾကတဲ့စကားေတြကလည္း။
"ေအးဟယ္၊ညည္းေယာက်ၤားကလည္းေတာ္ေတာ္လူမဆန္တဲ့လူပဲ၊တကယ္ကိုေအာက္တန္းစားပါဟယ္။ကေလးနွစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္နွာေလးေတြေတာင္မေထာက္ဘူး။လုပ္ရက္လိုက္တာ"
ဒါေတြခ်ည္းထပ္ေနတာပဲ၊သားရြာထဲသြားေဆာ့ရင္လည္းရြာထဲကလူေတြကသားကိုဘယ္သူ႔သားေလးလဲလို႔အျမဲေမးတတ္ၾကတယ္။သားကျပန္ေျဖေတာ့သားကိုသနားစရာဆိုတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔ေျပာဆိုျပီးထြက္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။အစကေတာ့ရြာကလူေတြကသားကိုအဲဒီလိုေမးရင္သားမေျဖခ်င္ဘူး။ဝမ္းနည္းတယ္။ေနာက္ေတာ့သားကိုဘယ္သူမွမေမးၾကေတာ့ပါဘူး။သားလည္းရြာထဲမွာေဆာ့ရတာေပ်ာ္လာတယ္။သားနဲ႔ရြယ္တူေတြလည္းအမ်ားၾကီးပဲ၊သားရြာထဲကိုသြားေဆာ့ေတာ့ရြာထဲကလူေတြကသားကိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ကေလးလို႔ေျပာၾကတယ္။ဒါေပမဲ့သားကိုသနားစရာမ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္ျပီးမုန္႔ေတြေက်ြးရင္ေတာသားမၾကိဳက္ဘူး။စားလည္းမစားပါဘူး။သားထိုင္ေနမိတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီထင္တယ္။မိုးလည္းခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။သားအိမ္ျပန္ေတာ့မွျဖစ္မယ္။မဟုတ္ရင္ဖြားစန္းကသားကိုေအာ္ေခၚေနေတာ့မွာသားသိတယ္။
"ထိုက္သူေအာင္ေရ၊ ထိုက္သူေအာင္"
ေဟာ၊ေျပာရင္းဆိုရင္းသားကိုဖြားစန္းေအာ္ေခၚေနျပီ၊သားထိုင္ရာကေနထလိုက္ျပီးအိမ္ဘက္ကိုေျခေထာက္ေတြလွည့္လိုက္တယ္။ျပန္ခါနီးငွက္ကေလးေတြကိုလည္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ငွက္ကေလးေတြကခုဏတုန္းကသားၾကည့္ေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ငွက္ေပါက္စေလးေတြအေပၚမွာငွက္အၾကီးကမ်က္လံုးေတြေမွးစင္းလို႔အိပ္ငိုက္ေနတယ္။သားသိပါတယ္၊ဒါက၊သားရယ္၊အေမရယ္၊ညီမေလးရယ္အတူတူအိပ္သလိုမ်ိဳးအိပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ၊ဒါေပမဲ႔/အေမကေတာ့ငွက္အၾကီးလိုသားကိုအုပ္မိုးျပီးေတာ့မအိပ္ပါဘူး။သားျပံဳးျပီးငွက္ေလးေတြကိုနႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္။
----------------
၂။
"အေဖရယ္၊အေမရယ္၊ညီမေလးရယ္၊သားရယ္အတူတူေနခ်င္တယ္"
မိုးေတြကသည္းေနတယ္။အေမနဲ႔ညီမေလးကသားေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။သားမ်က္လံုးေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ျပီးဟိုဟိုဒီဒီေလ်ွာက္ၾကည့္ေနမိေတာ့ကားေပၚကလူေတြကလည္းအေမနဲ႔ညီမေလးလိုအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ။သားကားမွန္တံခါးကိုလက္ညိွဳးေလးနဲ႔သာသာေလးေခါက္ျပီးအေမမၾကားေအာင္တိုးတိုးေလးေရရြတ္ေနမိတယ္။ကားေပၚမွာအိပ္မေပ်ာ္တာဆိုလို႔သားတစ္ေယာက္ထဲရွိမယ္ထင္တယ္။ဟုတ္တယ္၊သားအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အသိကသားကိုေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။သားမ်က္လံုးေတြမွိတ္လိုက္တိုင္းရန္ကုန္မွာအေဖရယ္၊အေမရယ္၊သားရယ္အတူတူေနခဲ့တဲ႔ပံုရိပ္ေတြကသားမ်က္လံုးထဲေပၚေပၚလာတယ္။အေဖကသားကိုခ်စ္တယ္။ေဖခ်စ္ေလးေရ၊သားသားေလးေရဆိုျပီးမုန္႔ေတြ၊သားၾကိဳက္တဲ့အရုပ္ေတြဝယ္လာေပးတယ္။အရက္ေတြေသာက္လာတဲ့ေန႔ေတြဆိုပိုဆိုးတယ္။သားရဲ႕ပါးကိုအတင္းနမ္းရႈတ္ေတာ့တာပဲ။သားကအရက္နံ႔နံတယ္လို႔ေျပာရင္အေဖကသေဘာေတြက်ျပီးတဟားဟားနဲ႔ရယ္ေနေတာ့တာပဲ။ျပီးေတာ့အေမအဆင္သင့္ျပင္ေပးထားတဲ့ထမင္းေတြ၊ဟင္းေတြကိုအားရပါးရစားတယ္။အေမကေတာ့အေဖဘာေျပာေျပာျပံဳးေနေတာ့တာပဲ။အေဖဆဲလည္းခံတယ္။အေဖေအာ္လည္းျငိမ္ေနတာပဲ။တစ္ခါတစ္ေလအေဖနဲ႔အေမစကားေတြမ်ားၾကတယ္။ အေမက။
"ေယာက်ၤားရယ္ ရွင္ဒီလလစာက်ြန္မကိုမအပ္ဘူး။ကေလးေက်ာင္းထားရမွာနဲ႔၊စားစရိတ္အသံုးစရိတ္နဲ႔၊ေနာက္ျပီးက်ြန္မမွာလည္းေနာက္တစ္ဗိုက္နဲ႔မေလာက္ဘူးေနာ္။ရွင္ဘယ္မွာမ်ားသြားသံုးေနလဲ။လစာေလးေတာ့ပံုမွန္အပ္ပါေယာက်ၤားရယ္။က်န္တဲ့ေဘာက္ဆူးေတာ့ေယာက်ၤားၾကိဳက္သလိုသံုးေပါ့"
"မင္းကလည္းအသာေနစမ္းပါ။အလုပ္ထဲမွာစိတ္ညစ္ရတာနဲ႔၊မင္းနားပူနားဆာလုပ္တာနဲ႔/ငါလည္းမင္းကိုေပးေနတာပဲ၊အငတ္ထားေနလို႔လား။လိုရင္ေျပာအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ငါ့ကိုနားပူေအာင္ပြစိစိလာမလုပ္နဲ႔"
အစပိုင္းေတာ့ဒီေလာက္နဲ႔ျပီးတာပါပဲ။ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပြဲၾကမ္းလာတယ္။အေမက။
"ရွင့္ေျခလွမ္းေတြပ်က္ေနျပီေနာ္။က်ြန္မမ်က္နွာကိုမေထာက္ပါနဲ႔ရွင့္ကေလးေတြရဲ႕မ်က္နွာကိုေတာ့ေထာက္ပါဦး'
ဆိုၿပီးအေဖ့ရင္ဘတ္ကိုထုထုျပီးငိုတယ္။အေဖကအေမ့ကိုတြန္းထုတ္ျပီးေအာ္တယ္၊ဆဲတယ္၊ပုဂံေတြကိုင္ေပါက္ပစ္တယ္။မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔ကမိုးေတြရြာေနခဲ့တယ္။ျပီးေတာ့အေဖ့ကိုပါဝါရိန္းဂ်ားအရုပ္ဝယ္လာေပးဖို႔သားမွာလိုက္တာမို႔အေဖျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုသားမအိပ္ဘဲေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့အေဖကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္မလာ၊အေမကလည္းငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီးတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔ငိုေနတာေၾကာင့္သားေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔အိပ္လိုက္ရတယ္။သားသိတယ္၊သားအဲဒီလိုမွမအိပ္ရင္အေမကသားကို"နင္မအိပ္ေသးဘူးလား။ဘာလုပ္ေနတာလဲ"ဆိုျပီးသားေခါင္းကိုေခါက္မွာ၊အေမကအေဖနဲ႔အဆင္ေျပရင္"သားေလးသားေလး"နဲ႔ေျပာတာ။အေဖနဲ႔အဆင္မေျပရင္ေတာ့"နင္'နင္"လို႔ေျပာတတ္တယ္။အေမကသားကို"နင္'နင္"လို႔ေျပာရင္သားအရမ္းဝမ္းနည္းမိတာပဲ။ေနာက္ဆံုးေတာ့အေဖကအေမ့ဗိုက္ကိုမွမေထာက္ဘဲအေမ့ကိုအတင္းတြန္းထုတ္ဆဲဆိုေနတာေၾကာင့္အေမ့ကိုသနားျပီးက်ိတ္ငိုခဲ့ရတာပဲအဖတ္တင္ခဲ့ပါတယ္။အစတုန္းကေတာ့အေမကသားကိုဂရုမစိုက္ဘူး၊သားလိုခ်င္တာေတြလည္းဝယ္မေပးဘူး၊အေဖကမွသားကိုဂရုစိုက္တာ၊လိုခ်င္တဲ့အရုပ္ေတြဝယ္ေပးတာဆိုျပီးအေမ့ထက္အေဖ့ကိုပိုခ်စ္ခဲ့တယ္။အေမ့ကိုအဲဒီလိုလုပ္တဲ့အခ်ိန္ကစျပီးအေဖ့ကိုသားအရင္လိုသိပ္ျပီးမခ်စ္ေတာ့ဘူး။ပိုဆိုးတာကအေဖကသားကိုအေမမဟုတ္တဲ့သရဲမတစ္ေယာက္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးခဲ့လို႔၊သားကိုဘာမွမသိဘူးကေလးေလးပါဆိုျပီးသားေရွ႕မွာျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကတာသားအရမ္းမုန္းတာပဲ။ေနာက္ျပီးအေဖကအဲဒီသရဲမကိုမမေလးလို႔ေခၚခိုင္းတယ္။သားမေခၚပါဘူး။သားစိတ္ထဲအဲဒီမိန္းမကိုေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ရုပ္နဲ႕သရဲမလို႔သတ္မွတ္ထားတာပဲ။သားကအဲဒီသရဲမကိုမ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီးၾကည့္ပစ္လိုက္ေတာ့အဲဒီသရဲမကအေဖ့ကို"ကိုကိုရယ္၊ေနာက္ဆိုဒီကေလးကိုေခၚမလာပါနဲ႔ေနာ္။မီးေလးကိုၾကည့္တဲ့မ်က္လံုးေတြကေၾကာက္စရာၾကီး။ရႈပ္တာပဲရွိတယ္၊ေခၚမလာပါနဲ႔ေနာ္"လို႔ေျပာတယ္။အေဖကလည္း"အင္းပါကြာ။မီးေလးစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရမယ္"တဲ့။ဖက္ျပီးေတာ့ေတာင္နမ္းလိုက္ေသး၊အေမ့ကိုက်ေတာ့သရဲမကိုေျပာသလိုနုနုရြရြမရွိဘူး။အဲဒီမွာစျပီးအေဖ့ကိုသားမခ်စ္ေတာ့တာပါပဲ။ေနာက္ေတာ့အေဖအလုပ္ကျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ေတြကိုသားေန႔တိုင္းေစာင့္ေမ်ွာ္ေနေပမယ့္အေဖကသားေစာင့္ေမ်ွာ္ေနတာကိုအသိအမွတ္မျပဳေတာ့ဘူး။အေမကဗိုက္ၾကီးၾကီးနဲ႔ေန႔တိုင္းငို၊သားလည္းထမင္းေတာင္မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။အေမငိုေနတာၾကည့္ျပီးသားလည္းငိုမိတာပဲ။ဒါေပမဲ့အေမ့ေရွ႕မွာေတာ့မငိုပါဘူး။အေဖ့ကသားတို႔ဆီျပန္လာခ်င္ရင္လာတယ္၊မလာခ်င္ရင္မလာဘူး။သားကအေဖ့ကို"ဟိုသရဲမဆီသြားမေနပါနဲ႔အေဖရယ္။အေမ့အနားမွာပဲသားနဲ႔အတူေနရေအာင္ေနာ္"လို႔ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္အေဖ့မ်က္နွာကိုၾကည့္ျပီးသားေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ေနာက္ရက္က်ေတာ့လည္းအေဖျပန္မလာေတာ့ျပန္ဘူး။အဆိုးဆံုးကညီမေလးကိုေမြးတဲ့ေန႔မွာပဲအေဖကသားကိုညီမေလးကိုသြားၾကည့္မယ္ဆိုျပီးအေမရွိတဲ့ေဆးရံုကိုေခၚမသြားဘဲသားသိပ္မုန္းတဲ့သရဲမဆီေခၚသြားခဲ့တာပါပဲ။မွတ္မွတ္ရရအဲဒီညကမိုးေတြလည္းသည္းေနခဲ့တယ္။သားေစာင္ျခံဳထဲမွာခ်မ္းျပီးေကြးေနရသလို၊အေမနဲ႔ညီမေလးလည္းခ်မ္းေနရွာမွာပဲလို႔ေတြးျပီးမ်က္ရည္ေတြကစီးစီးက်တယ္။အေဖကေတာ့သရဲမနဲ႔တြတ္တြတ္ေျပာလို႔ဘာေတြသေဘာက်ေနခဲ့တယ္မသိပါဘူး။သားအံၾကိတ္ျပီးနားေတြပိတ္ထားပစ္မိတယ္။အေဖနဲ႔သရဲမအေၾကာင္း၊သားကိုအေဖညာေခၚသြားတဲ့အေၾကာင္းအေမ့ကိုေျပာျပခ်င္ေပမယ့္သားေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး။
-----------------
၃။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီးမၾကာပါဘူး။သားေက်ာင္းစတက္ရတယ္။ေက်ာင္းကေနျပန္လာရင္အရင္တုန္းကလိုသူငယ္ခ်င္းဂ်ြန္ဗတစ္နဲ႔ေရာ၊ကိုကိုသူရိန္လင္းနဲ႔ေရာမေဆာ့ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ညီမေလးအနားမွာေနျပီးညီမေလးနဲ႔ပဲသားေဆာ့ျဖစ္ေတာ့တယ္။ညီမေလးကလိမၼာတယ္၊ဆိုးလည္းမဆိုးဘူး၊ငိုလည္းမငိုဘူး၊သားနဲ႔ေဆာ့ေနရရင္ညီမေလးမ်က္နွာျပံဳးေနတာပဲ။သားေက်ာင္းကျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုလည္းညီမေလးကသိတယ္။ေတာက္ေတာက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔သားကိုလာၾကိဳတတ္တယ္။သားကိုမေတြ႔ရင္လည္းရွာေနတတ္တာပဲ၊ေန႔တိုင္းညီမေလးနဲ႔ေဆာ့ျပီးညီမေလးကိုထမင္းခြံ႔ေက်ြးရတာသားအရမ္းေပ်ာ္တယ္။ညအိပ္ရင္လည္းညီမေလးကိုစကားေတြေျပာျပီးအိပ္တယ္။ညီမေလးကသားေျပာတာေတြကိုနားလည္လားမသိဘူး။ျပံဳးျပံဳးေလးနားေထာင္ေနတတ္တယ္။ညီမေလးကိုသားလိုမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။အေမနဲ႔အေဖ့အေၾကာင္းကိုေရာ၊အေဖနဲ႔ဟိုသရဲမအေၾကာင္းကိုေရာ၊ညီမေလးကိုမသိေစခ်င္ဘူး။ညီမေလးကိုအျမဲေပ်ာ္ေနေစခ်င္တယ္။အေဖရွိတုန္းကလိုျပည့္ျပည့္စံုစံုမေနရေတာ့ေပမယ့္ရွိတာေလးေတြနဲ႔သားေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္။အေမ့ကိုလည္းဘာမွမပူဆာေတာ့ဘူး။အေမေက်ြးတာသားမၾကိဳက္လည္းစားပစ္လိုက္တာပဲ။အေမဝတ္ခိုင္းတာသားမၾကိဳက္လည္းဝတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။အေမလည္းအရင္လိုတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔မငိုေတာ့ပါဘူး။တစ္ခါတစ္ခါမႈိင္မႈိင္ေနတာေတာ့သားသတိထားမိတယ္။အရင္လိုလည္းသားကိုမဆူေတာ့ဘူး။အာ့ေၾကာင့္အေဖျပန္မလာေတာ့လည္းသားေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္လာပါတယ္။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့သားဝမ္းနည္းမိတယ္။ဂ်ြန္ဗတစ္အေဖကဂ်ြန္ဗတစ္အတြက္မုန္႔ေတြဝယ္လာတဲ့အခါ၊ကိုကိုသူရိန္လင္းအေဖကကိုကိုသူရိန္လင္းအတြက္အရုပ္ေတြ၊ဂိမ္းေဆာ့တဲ့ဟာေတြဝယ္လာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာေပါ့။ျပီးေတာ့သားကဂိမ္းေဆာ့ရတာကိုသိပ္သေဘာက်တာ၊ကိုကိုသူရိန္လင္းဂိမ္းေဆာ့တာေတြ႔ရင္သားမ်က္နွာခ်ိဳေသြးျပီးကိုကိုသူရိန္လင္းအနားသြားကပ္ရတာေပါ့။သူစိတ္လိုရင္သားကိုေပးေဆာ့ပါတယ္။သူစိတ္မလိုရင္ေတာ့"သြား၊သြား၊မင္းအေဖကိုသြားဝယ္ခိုင္း၊ငါ့အနားမလာနဲ႔"ဆိုျပီးေမာင္းထုတ္ပစ္တတ္ပါတယ္။ဂ်ြန္ဗတစ္ကလည္းကိုကိုသူရိန္လင္းလိုပါပဲ၊သူ႔အေဖဝယ္လာေပးတဲ့မုန္႔ေတြကိုသားေရွ႕လာျပီးစားျပပါတယ္။သူစိတ္လိုရင္သားကိုအတင္းေက်ြးျပီးသူစိတ္မလိုရင္"မင္းကိုမေက်ြးဘူး။မင္းအေဖဝယ္ခိုင္း"ဆိုျပီးေျပာပါတယ္။သားကေတာင္းစားတယ္လို႔တစ္ခါမွမရွိပါဘူး။သူတို႔အဲဒီလိုေျပာရင္သားဝမ္းနည္းမိတာေပါ့။စိတ္ေတာ့မဆိုးမိပါဘူး။သားတို႔အားလံုးကဝန္ထမ္းေတြေနတဲ့သိမ္ၾကီးေစ်းကအေဆာင္မွာေနၾကတာပါ။အေမကအေဆာင္ေပၚကဝန္ထမ္းေတြကိုထမင္းခ်က္ေက်ြးရတာေပါ့။အေဆာင္မွာလူေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။သားနဲ႔ရြယ္တူကေတာ့ဂ်ြန္ွဗတစ္နဲ႔ကိုကိုသူရိန္လင္းပဲရွိတယ္။အေဆာင္ကလူေတြကသားတို႔မိသားစုကိုသနားစရာမ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္ၾက၊ေျပာၾက၊ဆိုတတ္ၾကေပမယ့္သားမသိသလိုပဲေနပါတယ္။အေဆာင္မွာသားအေဒၚေတြလည္းရွိပါတယ္။ဒါေပမဲ့သားကိုဂရုစိုက္တယ္ရယ္လို႔သိပ္မရွိပါဘူး။သူတို႔အလုပ္နဲ႔သူတို႔ရႈပ္ေနတာပါပဲ။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့မုန္႔ေတြဝယ္လာေပးတတ္ပါတယ္။ကိုကိုသူရိန္လင္းအေမကလည္းသားအေဒၚပါပဲ၊သူကေတာ့သားကိုအျခားအေဒၚေတြထက္ဂရုစိုက္တယ္ထင္တာပါပဲ။ကိုကိုသူရိန္လင္းကဂိမ္းေပးမေဆာ့ရင္ကိုကိုသူရိန္လင္းကိုဆူျပီးသားကိုေပးေဆာ့ခိုင္းပါတယ္။အေမကေတာ့အဲဒါေတြသိမွာမဟုတ္ပါဘူး။သားကအေမ့ေရွ႕မွာဆိုအဲဒါေတြသတိမထားမိေအာင္ေနပါတယ္။တစ္ရက္ေရာက္ေတာ့အေမကမဂၤလာေဆာင္သြားဖို႔ဆိုျပီးညီမေလးနဲ႔သားကိုအဝတ္အစားအသစ္ေတြဝတ္ေပးပါတယ္။ျပီးေတာ့ဆြဲၾကိဳးေလးတစ္ကံုးကိုလည္းသားကိုဝတ္ေပးခဲ့ပါတယ္ ။မဂၤလာေဆာင္ကျပန္လာျပီးသိပ္မၾကာပါဘူး။အေမကသားကို"ဘယ္မလဲဆြဲၾကိဳးကံုး၊ေျပာစမ္း၊ေျပာစမ္း၊ငါ့မွာေတာ့လစာနည္းနည္းေလးကိုစုျပီးနင့္ကိုမ်က္နွာမငယ္ရေအာင္လုပ္ေပးထားတာ၊နင့္အေဖလိုငါ့ကိုစိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ေနတာလား။ထိုက္သူေအာင္ေျပာစမ္း။ဘယ္မလဲဆြဲၾကိဳးကံုး၊ေျပာေလ၊ငိုမေနနဲ႔၊ေျပာ၊ေျပာ၊"ဆိုျပီးအခန္းတံခါးပိတ္လို႔တံျမက္စည္းၾကီးနဲ႔ရိုက္တယ္။ညီမေလးကသားကိုရိုက္လို႔လားမသိဘူး။သားကိုၾကည့္ျပီးအက်ယ္ၾကီးေအာ္ငိုေနတယ္။သားမေျပာပါဘူး။အံၾကိတ္ျပီးတင္းခံထားပါတယ္။အေမရိုက္လို႔နာတာထက္သားရင္ထဲကပိုနာေနသလိုပါပဲ။အေမလည္းမရိုက္နိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးထိုင္ျပီးငိုေတာ့တာပါပဲ။အဲဒီဆြဲၾကိဳးကံုးကိုအေဖ့ကိုသားေပးခဲ့လိုက္တာပါ။အေဖကေတာင္းလို႔မဟုတ္ပါဘူး။မဂၤလာေဆာင္ကျပန္လာေတာ့အေဖ့ကိုေလွကားအကြယ္ေလးမွာသားေတြ႔လိုက္လို႔အေဆာင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းခ်င္းအေမမသိေအာင္ခိုးဆင္းခဲ့တယ္။အရင္ကလည္းအေဖနဲ႔အဲဒီေလွကားအကြယ္ေလးမွာအေမမသိေအာင္ခိုးျပီးဆင္းေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။အခုေနာက္ပိုင္းမေတြ႔ျဖစ္တာၾကာပါျပီ။အေဖ့ကိုေတြ႔ေတာ့အရင္လိုသားသားနားနားမရွိေတာ့တဲ့အေဖ့ပံုစံကိုၾကည့္ျပီးသားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။အေဖကသားကိုအက်ၤီေလးေတြဝယ္ေပးခဲ့တာသတိရျပီးသားကိုယ္တိုင္ခ်ြတ္ေပးခဲ့တာပါ။ျပီးေတာ့သားခ်က္ျခင္းအေဆာင္ေပၚေျပးတက္လာခဲ့လိုက္တာေပါ့။ဒီအေၾကာင္းကိုဘယ္ေတာ့မွအေမ့ကိုသားေျပာျပမွာမဟုတ္ပါဘူး။
"အေဖရယ္၊အေမရယ္၊ညီမေလးရယ္၊သားရယ္အတူတူေနခ်င္တယ္"
အေမရိုက္ျပီးမၾကာပါဘူး။ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြနဲ႔သားစာအုပ္ေလးကိုယူျပီးအခန္းထဲကထြက္လာခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ့ သားဝမ္းနည္းရင္သြားထိုင္ေနက်ျဖစ္တဲ့ေနရာေလးကတိုင္ေလးကိုမီွျပီးသားေက်ာင္းမွာစာစေရးတတ္ကတည္းကသားအျမဲတမ္းေရးေရးေနတဲ့စာေၾကာင္းေလးကိုေရးျပီးဖတ္ေနမိတဲ့အခ်ိန္မွာပဲေတာက္ေတာက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ေလ်ွာက္လို႔သားအနားကိုညီမေလးေရာက္လာခဲ့တယ္။ညီမေလးကသားပခံုးကိုကိုင္ျပီးငိုမဲ့မဲ့ပံုစံနဲ႔သားကိုၾကည့္ေနတယ္။ျပီးေတာ့ညီမေလးလက္တစ္ဖက္ကသားေရးထားတဲ့စာေၾကာင္းေလးေပၚကိုဘာရယ္မဟုတ္ေထာက္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့သားမ်က္ရည္မက်ေအာင္တင္းခံထားတဲ့ၾကားကမငိုပဲမေနနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ညီမေလးကိုဖတ္ျပီးသားရႈိုက္ၾကီးတငင္နဲ႔ငိုခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
-------------------
လိမူျဖစ္ပါေၾကာင္းေလးစား စြာပန္ၾကားအပ္ပါသည္
▼
No comments:
Post a Comment