အက္ေဆး(၁၆)
____________
ေရာက္ေလရာ ၂၉
==============
ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
.
ပုတ္သိုးလြယ္တဲ့ လေရာင္ကိုခံယူရင္းဆယ့္ႏွစ္လရာသီခြင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အႏူးညံ့ဆံုးအလႊာေတြ တစ္ဆင့္ ခ်င္းစီကြာက်လာတယ္။ ဒီဇင္ဘာေတာ့ ဒီဇင္ဘာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းက်လာတာမျမင္ရေသးဘူး။ ႏွင္းဟာပူျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုရဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈ ေတြကိုအလူးအလဲခံရင္းအစြမ္းကုန္ ပြင့္လန္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲအေမက ကၽြန္မကို ႏွင္း… ဆိုၿပီး ပြင့္ေပးလိုက္တယ္။ တကယ့္ႏွင္းေတြ ညွိဳးေရာ္သြားလိုက္တာ။ အေမ မသိဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ အင္းေလ… အေမမသိလို႔ ေနမွာပါ။ ကၽြန္မက ႏွင္းဆိုေပမယ့္ ေနေရာင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ အရည္မေပ်ာ္ဘဲပိုၿပီးမာေက်ာလာတတ္လြန္းလို႔။ အမွန္က ကၽြန္မနာမည္ထဲက ႏွင္းဆိုတဲ့ အႏူးည့့ံဆံုး စကားလံုးေလး ကိုအေမျဖဳတ္ခ်ခဲ့သင့္တာ။ အေမစိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မကေဆာင္းမွာပြင့္ေပမယ့္ ႏွင္းမွ မဟုတ္တာအေမရယ္…။ ေအးစက္ ေျခာက္ကပ္မႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ကႏၱရ ဆူးပင္ေလးတစ္ပင္ပါ…။ အထီးက်န္ေၾကကြဲမႈေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခ်င္ေနတဲ့ ကႏၱရ ဆူးပင္ေလး တစ္ပင္ပါ အေမ။
အဲဒီေနာက္ ကမၻာေျမဟာ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကိုသိမ္းႀကံဳးတပ္ဆင္၊ ေျမျပင္နဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေအာင္ ယစ္ပူေဇာ္ပစ္လိုက္တာမ်ား၊ အေဖကဓားထမ္းၿပီး အႏွီးထုတ္ကေလးထဲက နဂါးမေလးကိုအားနဲ႔မာန္နဲ႔ ေက်ာ္တယ္။ နဂါးမေလး ၿဂိဳလ္မထႏိုင္ေအာင္တဲ့။ ယံုၾကည္မႈ အစြဲ အလန္းေတြထဲမွာ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္မမိဘေတြကမရင့္က်က္ေသးတဲ့ ကေလးစံုတြဲပဲ။ အနီရင့္ေရာင္ ရထားပိုးေကာင္ေတြ ပလုတ္ပေလာင္း စားပစ္တဲ့ေန႔ကဆိုတစ္အိမ္လံုး ျပာယာခတ္လို႔။ ေသာက္ေရအိုးထဲကေရေတြ အကုန္သြန္ၿပီးတစ္ကိုယ္လံုးစိုစိုရႊဲေနတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ ေသာက္ေရအိုးအလြတ္ႀကီးထဲမွာ…။ အဲဒီေန႔ကအေဖနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့ အေမက ကၽြန္မကိုရိုက္တယ္။ လူလစ္ၿပီဆို ခါးကို ဆြဲဆြဲဆိတ္တတ္တဲ့ ဆရာမရဲ႕ ညီမေၾကာင့္ က်ဴရွင္တက္ရတာ စိတ္ညစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ဆရာမအိမ္ရဲ႕ လမ္းတစ္၀က္ကေန စာမသင္ဘဲ အိမ္ျပန္ လွည့္လာတဲ့ ကၽြန္မကို အေမမရိုက္ဘူး။ ကၽြန္မသိမ္ငယ္တတ္တာကိုသိေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲကခံျပင္းမႈေတြကိုအေမမျမင္ခဲ့တဲ့ေန႔ေတြ ရွိတယ္။ ကႏၱရဆူးပင္ေလးဟာတစ္ခါ တစ္ခါ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္မႈနဲ႔ ေသြးေအးလြန္းလွတာ အေမနားမလည္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မမွာ အေမ မျမင္ႏိုင္တဲ့ လက္နက္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ ယံုသလားအေမ…။
ၿဂိဳလ္နကၡတ္ေတြရဲ႕ စီးနင္းမႈကို ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ အစိမ္းေရာင္မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္မပါပဲ။
အိပ္၊ စား ႏွစ္မ်ဳိးတည္းနဲ႔ ကာမတဏွာမဖိစီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာပစ္စလတ္ခတ္ႏိုင္ လွတယ္ဆိုေပမယ့္ ျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ ၿပံဳးရယ္ စရာေကာင္းရံုမွ အပ ကၽြန္မအတြက္ေရာ… ၾကားရတဲ့သူေတြအတြက္ပါ ဒဏ္ရာမျဖစ္ေစခဲ့ဘူးေလ။
ႏွင္းဆီကိုခ်စ္သေယာင္ျပၿပီးမွ ဆိတ္ဖလူးရဲ႕ သိမ္ငယ္ျခင္းအတြက္ တစ္ဘ၀လံုး ရက္ေရာေပးခဲ့တဲ့ မိန္းမ။ ပညက္ခ်က္ တစ္ခုကိုလည္ပင္းမွာျမဲေနေအာင္ ဆြဲေပးလိုက္ကတည္းကဆင္ေတြ မုန္းယိုေနသလိုမ်ဳိးကံၾကမၼာကလည္းဆင္ကန္းေတာတိုးပဲ။ အရက္ပုလင္း ေတြ ပတ္ခ်ာလည္ စီထားတဲ့ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀ရွိတယ္။ အေမမရွိဘဲပိေတာက္ပန္းပြင့္တဲ့ႏွစ္မွာ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ညေတြဟာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားကိုဓားနဲ႔ ျခစ္ခ်ၿပီးစကားလံုးေတြကိုမေျပာမဆိုဘဲယူသြားေလ့ရွိတယ္။
မနက္ေတြဟာ ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုမီးခိုးမိႈင္းတိုက္ၿပီး ကၽြန္မ ျဖစ္တည္ျခင္းကို ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တည္းတြန္႔ၿပီးရူးေအာင္ ျပဳစားေလ့ရွိ တယ္။
ေရ၀တီေရ… ေရ၀တီေရ… ။ အမည္ ပညက္ခ်က္လွလွပပနဲ႔ အလြမ္းသီးခ်င္းေလးကို လိုက္ညည္းရင္းသစ္ပင္ေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ေနတတ္ တဲ့ ေနမင္းႀကီးကိုေငးခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရ၀တီဆိုတာ လြမ္းစရာမေကာင္းတဲ့ ဘ၀နဲ႔ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းမွာ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ကူးခတ္ေနရတဲ့ အျပစ္သားဆိုတာအခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သိခဲ့ရေပါ့။ သတ္ပံုက်မ္းကိုေဘးခ်၊ စာလံုးေပါင္းမွားခဲ့တဲ့ေန႔ေတြကိုေရတြက္မိၿပီဆို ကၽြန္မ ငိုတယ္။ အခ်ဳိ႕စာလံုးေပါင္းေတြကသိသိခ်ည္းနဲ႔ မ်က္စိလွ်မ္းၿပီး မွားခဲ့တာ။ အခ်ဳိ႕ကမသိတာကိုသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေရးခဲ့မိလို႔ မွားခဲ့တာ။ တကယ္မသိလို႔ မွားခဲ့တဲ့ စာလံုးေပါင္းေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာအမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက အမွားေတြခ်ည္းပဲေလ။ အမွားဆိုတဲ့ စာတန္းထိုးလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလက္ထဲက Correction pen ေလး ျပဳတ္က်သြားခဲ့ၿပီ။
ပင့္သက္ရိႈ္က္သံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားကတည္းက ပန္းေတြ ပြင့္တာ၊ တိမ္ေတြ လႊင့္တာ၊ ဂစ္တာႀကိဳးညွိတာအားလံုးကို ရဲရဲေတာက္ မခံစားရေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘုရားေပၚ တက္ခါနီးမွ ဖိနပ္ျပတ္သြားတာကိုပဲပိုၿပီးအဆင္ေျပသြားသလိုမ်ဳိးေရာခ်ခဲ့ရတယ္။ သိလား…။ သိလားလို႔ ေမးရင္ မသိဘူးလို႔ ေခါင္းခါမယ္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ သိလားလို႔ ကၽြန္မေမးတတ္လာတယ္။ မသိဘူးမဟုတ္လားလို႔ေမးရင္ ၿငိဳျငင္မယ္ မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ မသိဘူးမဟုတ္လားလို႔ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ကၽြန္မေမးတတ္လာတယ္။ ေလာကႀကီးကိုအရြဲ႕တိုက္ေပမယ့္ ေလာကႀကီးက ကၽြန္မ ေၾကာင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မရြဲ႕ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မသာ သူ႔အျမင္မွာ သနားစရာ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ။ ေလာကႀကီးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က တကယ္ကို အေျဖာင့္ အတိုင္းပါပဲ။
ၿပီးေတာ့ သိလား…..။ ကၽြန္မဘယ္တုန္းကမွ ႀကိဳးေတြကိုမခ်စ္တတ္ခဲ့ဘူး။ ႀကိဳးေတြကို ျမင္တာနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ဟာ ေပ်ာ့ဖတ္လာတယ္။ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားဟာ ႏံုးခ်ိလာတယ္။ ႀကိဳးေတြကိုမခ်စ္တတ္ခဲ့ေပမယ့္ ႀကိဳးေတြကိုမုန္းဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ႀကိဳးေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူး ဆိုတာ ကၽြန္မယံုတယ္။ တုတ္ေႏွာင္သူနဲ႔ တုတ္ေႏွာင္ခံရသူသာအျပစ္ရွိတာ…။ ႀကိဳးေတြ….။ တြန္႔လိမ္ ေကာက္ေကြးေနတဲ့ ႀကိဳးေတြ ကၽြန္မသြားမယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျမြေတြလိုပဲရြစိတက္လို႔။ ႀကိဳးေတြကိုဖယ္ေနရတာနဲ႔ ကၽြန္မခရီးဟာ ေႏွးေကြးခဲ့ရၿပီ။ ကၽြန္မလမ္းဟာ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ရၿပီ။ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္။ တကယ္တမ္းက ႀကိဳးေတြမွာအျပစ္မရွိဘူး။ ႀကိဳးေတြနဲ႔မွ ေဆာ့ကစားခ်င္တဲ့ မိန္းမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ ႀကိဳးေတြၾကားမွာပဲေလးလံမႈံမိႈင္းေနရတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ သဘာ၀တရားက တရားမွ်တမႈလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ သဘာ၀တရားဟာမ်က္စိေနာက္စရာပဲ။ တစ္ခါတခါ အဲဒီလိုေၾကာင္ပါတယ္။
အရင္တုန္းကကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သနားတယ္။ သနားတယ္ဆိုတာ ခ်စ္တာထက္ေတာင္ ပိုေနေသးတဲ့ သေဘာပဲ။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္တာဟာ အတၱဆိုရင္ ကၽြန္မကအတၱကိုေတာင္ မာေရေက်ာေရနဲ႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနမယ့္ မိန္းမမ်ဳိး။
ထိကရုဏ္းပင္ေတြၾကားက မီးခိုေတြ အူေနတဲ့ ညေနခင္းေတြဆို ငယ္ဘ၀ကို သတိရတယ္။ မီးခိုေတြအူေနတာ ျခင္အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ေလ။ အဲဒီလိုပစၥဳပန္ကိုတည့္တည့္ မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ လြန္ေျမာက္ျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ အသက္ကို ျမေနေအာင္ ေသြးတယ္။ ကၽြန္မေပ်ာ္တဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ေနေအာင္ အားရပါးရရယ္ၿပီး ကၽြန္မမေပ်ာ္ေတာ့တဲ့အခါ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ေနေအာင္ ေခါင္းငံု႔ ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မက်ရႈံးတယ္။ ကၽြန္မေအာင္ျမင္တယ္။ ျပန္က်ရႈံးတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရႈံးျပန္တယ္။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုတာကိုမယံုေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့မွပဲ ကၽြန္မဆီကေနအရႈံးဟာဖယ္ခြာသြားေတာ့တယ္။ ေအာင္ျမင္မႈက လက္တစ္ကမ္းမွာ…။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မမယံုေတာ့ပါဘူး။ တကယ္တမ္းေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုမယံုတဲ့ စိတ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ကိုယ္ရည္ ေ၀ဒနာ ပါပဲ။
ေရေပၚမွာဂယက္ေတြ ထေနတယ္။ စိတ္ေပၚမွာဂယက္ေတြ ထေနတယ္။ ေရေပၚကဂယက္က ကၽြန္မလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ သဘာ၀ တရားေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ။ စိတ္ေပၚကဂယက္ကေတာ့ …။ ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ဂယက္ထေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပါ။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ အဆံုးစီရင္မႈအတြက္ ကၽြန္မကတရားခံပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကိုဘယ္သူမွ လာမဖမ္းၾကဘူး။ အဲဒီအတြက္လည္း ကၽြန္မေက်နပ္မႈ မရွိခဲ့ ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့သမွ် ေန႔ရက္တိုင္းလိုလိုကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မမေက်မလည္ စိတ္ေတြနဲ႔ အျပစ္ေပးေနရတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ကိုယ္လံုးမီးကၽြမ္းေလာင္ ၿမိဳက္ေနတဲ့သူက ကၽြန္မကို ျပံဳးျပေနတယ္။ ကၽြန္မထိတ္လန္႔သြားတယ္။ ကၽြန္မ၀န္းက်င္မွာ တစ္ကိုယ္လံုးေလာင္ျမိဳက္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ လိုက္ရလို႔ပဲ။ ခါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ေလာင္ၿမိဳက္ေနသူေတြ၊ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုးမီးစြဲေနတဲ့သူေတြ…၊ လက္ေတြ မီးစြဲေနတဲ့သူေတြ…။ ေျခေထာက္ေတြ ျပာျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြ….။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ ေျခဖ၀ါးေပၚကို မီးပြားေလးစင္သြားရံုေလာက္နဲ႔ ကၽြန္မ ျပာမျဖစ္သင့္ေသးဘူး။
ေန၀င္ မိုးခ်ဳပ္ ကၽြန္မ ဆႏၵေတြအတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနေပမယ့္ ဒီေနရာဟာ ကၽြန္မ ဆႏၵ မရွိတာေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားၿပီးသား ရပ္၀န္းတစ္ခုပါ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကိုသာအမွတ္ရေစၿပီးလူသားမဆန္စြာေနထိုင္လာမိတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြကို ကၽြန္မ စုတ္ျဖဲခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။
လိႈင္းကေတာ့ ထန္ပါေစ။ ဒါေပမယ့္ မုန္တိုင္းကိုေတာ့ တားဆီးရလိမ့္မယ္။
မျဖစ္စေလာက္ ခြန္အားနဲ႔ ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခြန္အားဟာေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားပါတယ္။ ယိမ္းထိုးႏြဲ႕ေႏွာင္းေနတဲ့ ကႏၱရပင္ေလးေပါင္းမ်ားစြာ……။ တစ္ပင္တည္းက်န္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္အထိအင္အား ႀကီးမားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အသက္ကိုဖက္တြယ္ထားတဲ့ ဆဲလ္ငယ္ေလးေတြဟာ မသဘာ၀ရဲ႕ တြန္းလွန္ျခင္းအင္အားေၾကာင့္ သန္မာလာခဲ့တယ္။ ကႏၱရပင္ေလးေတြ ဆက္လက္ ရွင္သန္ပါေစ…။ ကၽြန္မလည္းဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ပါရေစ…။
‘မင္းဘ၀မွာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျငင္းပယ္မႈေတြကိုလက္ခံရဲတဲ့ သတၱိရွိရမယ္။ ေလာကဆိုတာ ျငင္းပယ္မႈေတြကို စိန္ေခၚဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ အရပ္ပဲ။
မင္းက ျငင္းပယ္ခံရလိမ့္မယ္။ မင္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ျငင္းပယ္လိမ့္မယ္။’
သစၥာနီရဲ႕ ပဥၥရူပံကို ကၽြန္မေတြ႕လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ မျငင္းဆန္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ျငင္းဆန္လိုက္ရင္ ကၽြန္မဒီထက္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပသြားမွာပဲလို႔ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ေနာင္တရမိတယ္။ ကၽြန္မခုထက္ထိလည္း ျငင္းဆန္ျခင္း အတတ္ပညာရပ္ကို မကၽြမ္းက်င္ ေသးဘူး။ ကၽြန္မ ေျခဖ၀ါးေပၚ မီးစေတြ စင္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိလား…။ ျငင္းပယ္ခံရတာေတြေတာ့ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ ပိုမ်ားလာတယ္။ ကၽြန္မအျပဳအမူတခ်ဳိ႕ကို ျငင္းပယ္ခံရတယ္။ ကၽြန္မစိတ္အသြားအလာေတြကို ျငင္းပယ္ခံရတယ္။ ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္မႈ အိပ္မက္ကေလးေတြ… ျငင္းပယ္ခံရတယ္။ ကၽြန္မဖိတ္ေခၚျခင္းကို ျငင္းပယ္ခံရတယ္။ ကၽြန္မ… ခ်စ္တတ္ခဲ့ျခင္းကို ျငင္းပယ္ခံရတယ္…။ ကၽြန္မရဲ႕ အာရံုစူးစိုက္မႈ စာမ်က္ႏွာေတြ ျငင္းပယ္ခံရတယ္….။ ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို ကၽြန္မအယံုၾကည္ရဆံုးလူေတြဆီက ျငင္းပယ္ ခံရတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ျငင္းပယ္ခံရျခင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ျခစ္ထုတ္ပစ္လိုက္… ပါ… ေတာ့… မယ္။
၂၉ ႏွစ္ရဲ႕ မွတ္တိုင္တစ္ခုကို ကၽြန္မစိုက္လိုက္တဲ့ေနာက္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အင္အားသစ္ေတြနဲ႔ အိုမင္းျခင္း အနက္ေရာင္ကႀကိဳးဟာ ထိခတ္မိၾကၿပီ။ ကၽြန္မအိုမင္းျခင္းကိုမျငင္းဆန္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မနာက်င္မႈ ေ၀ဒနာေတြကိုမျငင္းဆန္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ….. သြားတက္ကေလး လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပံဳးျပတတ္တဲ့ ေသမင္းရဲ႕ ဆြဲငင္အားကိုလည္း ျငင္းဆန္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
ၿဂိဳလ္နကၡတ္ေတြရဲ႕စီးနင္းမႈကို ျငင္းဆန္ခဲ့တဲ့ အစိမ္းေရာင္မိန္းမတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ကေနအိမ္ေနာက္ေဖးကိုလမ္းေလွ်ာက္တယ္။ တာ၀န္၀တၱရား စံႏႈန္းထဲမွာေျခေထာက္တစ္ဖက္ကိုစိမ္ၿပီးအရာအားလံုးရဲ႕ လြန္ေျမာက္ျခင္းမွာေျခေထာက္တစ္ဖက္ဟာလြတ္လပ္ေနျပန္တယ္။ အဲဒီမိန္းမကို ျငင္းဆန္ဖို႔အတြက္ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာဟာအရွိန္ယူေနၾကေပါ့။
ႏွင္း…. ဆိုတဲ့ ေခၚသံၾကားေတာ့ ၂၉ ႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကိုအဆံုးသတ္ဖို႔ ကၽြန္မ ျပင္ဆင္ခဲ့ ၿပီးပါျပီ….။
ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
မိုးမခအြန္လုိင္းမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment