အက္ေဆး(၁၅)
____________
ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနေသာ မိန္းမ
===================
ေ႐ွြပိုးအိမ္(ပဲခူး)
.
ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနတဲ့ ေႏြပါပဲ။ အသက္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ႀကီးလာတိုင္း ကၽြန္မအၿမဲ ႀကံဳေနက်ေႏြပဲေလ။ သတၱေလာကလို႔ အမည္တပ္လို႔ ရမလား။ ကမၻာႀကီးလို႔ ကၽြန္မသံုးႏႈန္းခြင့္ရွိမလား။ ကၽြန္မပူေလာင္အိုက္စပ္မႈဒဏ္ကိုခံစားေနရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
မ်က္မွန္တစ္လက္လည္းလိုအပ္ေနတယ္။ ကၽြန္မမွာမ်က္မွန္မရွိဘူး။ကၽြန္မကြန္ပ်ဴတာအရမ္းသံုးတယ္။ ဖုန္းအရမ္းသံုးတယ္။ စာအုပ္ ေတြဖတ္တယ္။ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ ပူထူလာတဲ့အထိပဲဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ေနရတာကလည္းသိပ္ေတာ့ ပံုမလာဘူး။ သစ္ရြက္ေတြက တေ၀့ေ၀့ တ၀ဲ၀ဲနဲ႔ အရင္ႏွစ္တုန္းကထက္ ပိုပိုေၾကြလာသလိုပဲ။ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းစရာ အေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကံဳလာခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ အရာရာဟာ ၀မ္းနည္းစရာအတိပဲလို႔ ျမင္ေနတဲ့အထိ ကၽြန္မစိတ္ဟာ မိႈင္းညွိဳ႕ခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ စိတ္ေ၀ဒနာတစ္ခုခုစြဲကပ္ေနသလားလို႔ သံသယရွိလာတဲ့အထိပါပဲ။စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ လိပ္စာ ေတြ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ကၽြန္မ ႀကိတ္ၿပီးရွာေဖြေနမိတယ္။ အခြင့္ႀကံဳတိုင္းလည္း အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္ေနမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ….ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသိေနတယ္။ အမွန္တရားဆိုတာကိုလည္းနားလည္ေနတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ ဆိုလိုခ်င္တာ ကၽြန္မကသိသိရက္နဲ႔ မိုက္ေနတာ။ အဲလိုအဓိပၸါယ္ေကာက္လို႔လည္း ျငင္းစရာေတာ့ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္မအဆင္ေျပပါတယ္။
။-----။
ကၽြန္မအခန္းကသိပ္မက်ယ္လွဘူး။ ရွိလွမွ ၁၀ေပအတိုင္းအတာေပါ့။ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔လူသြားလမ္းေလးဖယ္ၿပီးရင္ တိုက္ခန္းရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးခန္းမွာဘုရားစင္ရွိမယ္။ စာအုပ္စင္ရွိမယ္။ စာေရးစားပြဲေလးတစ္လံုးရွိမယ္။ စားပြဲေပၚမွာ လက္ေတာ့ေလးတစ္လံုး တင္ထားမယ္။ ေဘးနားမွာပြေယာင္းေနတဲ့ စာအုပ္ေတြရွိမယ္။ ပလတ္စတစ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေကာ္ထိုင္ခံုသံုးခံုေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါ ေတာင္ ဟိုတေလာကမွ ၀ယ္ျဖစ္တာ။ ၀ယ္ျဖစ္ရတာလည္းအေမ့ေၾကာင့္ေပါ့။ အေမအိမ္လာတဲ့အခါ သူ႔ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ပါ ေခၚလာ တယ္။ ဘုရားက ျပန္လာရင္းနဲ႔ ၀င္လာၾကတာတဲ့။ ကၽြန္မသူတို႔ကိုေနရာထိုင္ခင္းေပးဖို႔ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ အေမကဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ပါလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚပဲထိုင္ရေတာ့မလိုလို ကၽြန္မစာေရးစားပြဲကကုလားထိုင္မွာပဲထိုင္ရေတာ့မလို။ မတ္တပ္ႀကီးရပ္လို႔။ အေျခအေန ရိပ္စားမိတဲ့ အေမကပဲ ျမန္ျမန္ စကားျဖတ္ၿပီးသူ႔ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေခၚသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မကို ဖုန္း ဆက္ၿပီးေျပာပါေလေရာ။ နင္က လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအျပင္ဘက္က သတၱ၀ါလားတဲ့။ ကၽြန္မစိတ္မဆိုးဘဲ ရယ္မိတယ္။ အေမေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲေလဆိုေတာ့ ဖုန္းကိုခ်က္ခ်င္းခ်သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မေနတဲ့ ရပ္ကြက္နားက ေစ်းထဲမွာ အစိမ္းေရာင္ ပလတ္စတစ္ ေကာ္ထိုင္ခံုေလးေတြ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအခန္းမွာတီဗြီမရွိဘူး။ ဒုတိယအခန္းက ကၽြန္မအိပ္ခန္း။ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တစ္လံုးရယ္။ အ၀တ္အစားထည့္ဖို႔ ဗီဒိုတစ္လံုးရယ္။ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးရယ္။ တတိယအခန္းကေတာ့ ထမင္းစားဖို႔ ေနရာတစ္ေနရာရယ္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ေနရာ တစ္ေနရာ ရယ္ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းနဲ႔ အိပ္သာတစ္ဆက္တည္းအခန္းတစ္ခန္း။ဒါပါပဲ။ သိပ္ၿပီးထူေထြဆန္းျပားစရာလည္းမရွိဘူး။ ငါးလႊာတိုက္ခန္းရဲ႕ ေလးလႊာေျမာက္ အခန္းက်ဥ္းတစ္ခန္းပါပဲ။
ကၽြန္မအတြက္ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေစတာကတိုက္ခန္းေရွ႕မွာ၀ါးရန္တာေလးတစ္ခု ရွိေနတာပဲ။ ကၽြန္မအဲဒီ၀ါးရံတာက ေနေအာက္ ဘက္က ျမင္ကြင္းေတြကိုေငးလို႔ရတယ္။ ေကာင္းကင္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ ေျပာင္းလဲမႈ အဆင့္ဆင့္ကို ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ငွက္ကေလးေတြအတြက္ စပါးတြဲေလးေတြ ခ်ိတ္ေပးလို႔ရတယ္။ ညဘက္ေတြ အရမ္းအိုက္စပ္လြန္းရင္ ကၽြန္မေကာ္ခံုတစ္လံုးဆြဲၿပီး ၀ါးရန္တာ အျပင္ဘက္ ထြက္ထုိင္ေန ေလ့ရွိတယ္။ ၀ါးရန္တာကေန ကၽြန္မစာေရးတဲ့ စားပြဲကိုျပတင္းေပါက္တစ္ခုနဲ႔ ဆက္စပ္ေပးထားတယ္။ ကန္႔လန္႔ကာ အျပာႏုေရာင္ေလးတပ္ ထားတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ေတာ့ျပီးျပည့္စံုသလိုပါပဲ။ မျပီးျပည့္စံုဘူးလို႔ထင္တိုင္း ျပီးျပည့္စံုတယ္လို႔ ထင္လာေစတဲ့ အျပင္အဆင္ေပါ့။ ဘုရားစင္ ေပၚက ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ေလးက ကၽြန္မအေမရဲ႕ အေမြပဲ။ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းတယ္။ ဘုရားပန္းအိုတစ္လံုးေပၚမွာ ႏွင္းဆီေတြ လွဴထား တယ္။ မေန႔ညေနကမွ ကၽြန္မတင္ထားတဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လန္းဆန္းမႈကေတာ္ေတာ္ ေလ်ာ့ေနၿပီ။ ဒါလည္းပူလြန္းလို႔ ေနမွာပါ။ ေသာက္ေတာ္ေရတစ္ခြက္ ကပ္ထားတယ္။ ပုတီး၂ကံုး၊ ၁၀၈လံုးပုတီးရယ္၊ ကိုးလံုးပုတီးရယ္။ ဘုရားမီးပူေဇာ္ထားတဲ့ မီးလံုးေလး ရယ္….။ ကၽြန္မစိတ္ထဲကုသိုလ္ယူႏိုင္သေလာက္ေပါ့။ ဘုရားရွိခိုးတဲ့ အလုပ္ကိုပံုမွန္ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ပုတီးေတြ ခ်ိတ္ထားေပမယ္ မစိပ္ျဖစ္ဘူး။ ဂါထာရြတ္တာလည္းမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ၊ ပန္း၊ သစ္သီးဆြမ္းေတာ့ ပံုမွန္ ကပ္ျဖစ္တယ္။
ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရွိတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္မၾကည့္ခ်င္မွယူၾကည့္တဲ့ ဓာတ္ပံုေပါ့။
အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္မဓာတ္ပံုကိုေက်ာခိုင္းထားတဲ့ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ထားေလ့ရွိတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာကၽြန္မထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ရယ္။ ခုွစ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မရယ္မျပံဳးမ်က္ႏွာအေသနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မ လားဆိုေတာ့ လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္ေနတယ္ေလ။ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကအဲဒီလိုမ်က္ႏွာေသမ်ဳိးပဲ။ လက္မခံခ်င္ စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မလက္မခံခ်င္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မကမိသားစုနဲ႔ ဓာတ္မတည့္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ။ ဓာတ္ပံုေတြက ကၽြန္မအေၾကာင္းေျပာျပေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။တစ္ခုေတာ့ ႀကိဳေျပာျပထားခ်င္တယ္။ ဓာတ္ပံုေတြက ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြထဲကအရိပ္ေတြဟာအမွတ္တရတစ္ခုခုအတြက္ ရာထားတဲ့ ျခစ္ရာေလးေတြပဲ။ အမွန္ကေမ့သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ ျဖစ္တည္မႈထဲမွာေဘာင္အျပင္ထြက္ေနတဲ့ သူမ်ဳိးပဲ။
ကၽြန္မပူေလာင္ အိုက္စက္လာျပန္ၿပီ။
ေရးလက္စစာမူကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ေရခဲေသတၱာေသးေသးေလးထဲက ေရခဲေရဗူးကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။
အာ … မေအးဘူး။ ဘယ္ေအးမလဲေရခဲေသတၱာရဲ႕ ပလပ္ေပါက္ကို ကၽြန္မပလပ္ကၽြတ္ၿပီး ျဖဳတ္ထားမိျပန္တာကိုး။ ေသလိုက္ပါ ေတာ့။ မေအးေတာ့လည္းဘယ္တတ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူထူေနတဲ့ အစိုင္အခဲေတြ…။ မ်ားေနၿပီ။ သိပ္ကိုမ်ားေနၿပီ။ ကၽြန္မေရေသာက္မွပဲရေတာ့မယ္။
ေရ… ေရ…။ ပူေလာင္အိုက္စက္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ေရကဘယ္မွာလဲ။
။-----။
တံခါင္းေခါက္တယ္။ ကၽြန္မ ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ထိုင္ေနတုန္းပဲ။
ေဒါက္ေဒါက္…..။
ကၽြန္မထိုင္ေနရတာကိုပံုစံမေျပာင္းခ်င္ဘူး။
ေဒါက္ေဒါက္…..။
ဆက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနမိတယ္။
သံုးခါေျမာက္ ေခါက္အၿပီးမွာတံခါးေခါက္သံမၾကားရေတာ့ဘူး။
အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မမွာစိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ ရွိေနတာအမွန္ပဲ။ ကၽြန္မအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သတင္းေတြ ယူေဆာင္ေပးလာမွာလား။ ကၽြန္မအတြက္ မထူးမျခားနားတဲ့ လာေရာက္ျခင္းမ်ဳိးလား။ ကၽြန္မကိုစိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးမလုိ႔လား။ အသိေပးစရာတစ္ခုခုရွိလို႔လား။ အဓိက စိုးရိမ္မိေနတာကသမီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔။ ကၽြန္မသမီးကိုခ်စ္တယ္။ သမီးကလည္း ကၽြန္မကိုခ်စ္တယ္။ သမီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိုးရိမ္ ေသာကေတြ ခဏခဏ ျဖစ္ဖူးတယ္။ သမီးေမြးတုန္းကဆို ကၽြန္မဘ၀မွာ တကယ့္ ဒုကၡထုတ္ႀကီးတစ္ခုလိုခံစားခဲ့ရတယ္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ ဆိတ္လြန္းတတ္တဲ့ စရိုက္ဟာသမီးနဲ႔က် ဆက္ၿပီးမပီျပင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သမီးရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ကၽြန္မနဲ႔ မတူဘူး။ ကၽြန္မ မႏွစ္သက္တဲ့ အသံျပဲျပဲေတြကို သမီးကပိုင္ဆိုင္ထားတယ္။ ညဘက္ ကၽြန္မေတြးေနလို႔ ေငးေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ ႀကိဳးစားယူခဲ့ရတယ္။ မိခင္ဘ၀ဟာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တာပဲလို႔ သက္ျပင္းခဏခဏခ်ခဲ့မိတယ္။ မိခင္ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္မဟာအရည္အခ်င္းလည္းလံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိခဲ့ဘဲနဲ႔မ်ား သမီးကိုလူေလာကထဲေခၚလာရဲတယ္။ သိပ္မိုက္တဲ့ မိန္းမလို႔ ကၽြန္မမၾကာခဏေရရြတ္မိခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးကို ကၽြန္မခ်စ္တယ္။ သမီးအၿပံဳးေလးေတြကိုမၾကာခဏေငးေနရတာေက်နပ္စရာ။ သမီးကစကားလည္းမ်ားတယ္။ သြက္လည္းသြက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ရွပ္ျပာျပာႏိုင္ေသးတယ္။
ေဟာ့… ကၽြန္မ ျပံဳးေနျပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သတိထားမိတယ္။ သမီးအေၾကာင္းေတြးလိုက္မိတာနဲ႔ ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းဟာ ပ်ားရည္ပုလင္းေမွာင္ထားသလို ခ်ဳိခ်ဳိျမိန္ျမိန္ ျပံဳးမိလိုက္တာပါပဲ။ ကၽြန္မကို ျပံဳးေစႏိုင္တဲ့ သမီးေလး…။ သတိရလိုက္တာ။
ကၽြန္မေမွာက္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုကို ျပန္လွန္လိုက္တယ္။ သမီးတစ္ေယာက္တည္းကိုကြက္ၿပီးေဘးနားက ႏွစ္ေယာက္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖံုးၿပီး ၾကည့္လိုက္တယ္။ သမီးမ်က္ႏွာေလးကအျပစ္ကင္းစင္းလို႔…။
။-----။
ကၽြန္မအင္တာနက္ကသတင္းေတြကိုဖတ္ေနတယ္။ သတင္းေတြကလည္းစံုလို႔ေစ့လို႔။ ဒီႏွစ္ရဲ႕ အကယ္ဒမီေပးပြဲသတင္းက အေဟာ့ ဆံုးပဲ။ အကယ္ဒမီမရတဲ့သူကရတဲ့သူကိုမနာလိုုျဖစ္ၾကေပါ့။ အနိမ့္အျမင့္ မမွန္တဲ့စကားလံုးေတြကို ေတာင္စဥ္ေရမရေျပာၾကေပါ့။ အကယ္ဒမီ ရတဲ့သူက မရထိုက္ဘူးဆိုတဲ့ စကားအပုပ္အသိုးေတြ။ အကယ္ဒမီရတဲ့သူဟာရဲရဲမေပ်ာ္ရဲေတာ့ဘူး။ အကယ္ဒမီရုပ္ထုႀကီး ပိုက္ၿပီး စကားလံုး လိႈင္းမွာ ျမွဳပ္ခ်ည္တလွည့္ ေပၚခ်ည္တလွည့္။
ရယ္ရတယ္။ အကယ္ဒမီဟာလူေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါပံုပဲ။ အကယ္ဒမီ အေၾကာင္းေတြခ်ည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေဖ့ဘုတ္တခြင္မွာတက္လာၾကတယ္။ ကၽြန္မေၾကာင္သြားတယ္။ ကၽြန္မအကယ္ဒမီေပးပြဲလည္းမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး။ မၾကည့္ဘူးဆို ကၽြန္မမွာတီဗြီမရွိဘူးေလ။ တီဗီြ တစ္လံုးကို ကၽြန္မမပိုင္ဆိုင္ဘူး။ ဒါက ကၽြန္မေက်နပ္လို႔ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစားတာ။ တီဗြီတစ္လံုး၀ယ္ဖို႔ ကၽြန္မမွာပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီးလူေတြနဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔မ်ား မ၀ယ္ျဖစ္တာမ်ားလား။ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဆိုတဲ့ မိန္းမကို အကဲခတ္ဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ တကယ္ အခက္ခဲဆံုးပါပဲ။
အင္တာနက္ေတာင္ ကၽြန္မ စာေရးဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြေနရလို႔သာ သံုးျဖစ္ေနတာ။ ကၽြန္မေဖ့ဘုတ္ရဲ႕ ပရိုဖိုင္းကလည္းေၾကြေနတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအနက္ေရာင္ပံု။ ကၽြန္မမွန္း သိၾကတဲ့သူလည္းရွိမွာေပါ့။ ကၽြန္မစာေရးတယ္ေလ။ ကၽြန္မေရးတဲ့စာကလည္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေတာင္ တစ္ခါတေလ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႕ ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြကေတာ့ ကၽြန္မ ေရးထားတာေတြကိုအေသးစိတ္ေတြ ခံစားၿပီးေဆာင္းပါးပံုစံမ်ဳိးေတြ ေရးၾကတယ္။
ကၽြန္မဘ၀ ရပ္တည္ဖို႔ အလုပ္တစ္ခုလုပ္တယ္။ ဘာသာျပန္ဆရာေပါ့။ အဂၤလိပ္ကေန ျမန္မာ။ ျမန္မာကေနအဂၤလိပ္။ အဓိက ကေတာ့ NGO ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးလုပ္ရတာေပါ့။ ကၽြန္မအတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကၽြန္မသမီးအတြက္လညး္ ေထာက္ပံ့မႈ ေပးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေပါ့။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္ေရစာအတြက္ ေငြကအရမ္းႀကီးေတာ့ မလိုဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ မျဖစ္မေနလိုပါတယ္။ လိုတဲ့အခါ အလုပ္ ပိုလုပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။မလိုဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္မကခပ္ေပါ့ေပါ့ေနတယ္။တကယ့္ကိုေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားမိန္းမတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူမ်ားေတြ က ေ၀ဖန္လည္း ကၽြန္မကမနာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ေနတာကိုး။
။-----။
ကၽြန္မဒီေန႔ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ျဖစ္တယ္။ အျဖဴေရာင္လက္ရွည္အက်ီခပ္ပါးပါးရယ္၊ အနက္ေရာင္ေအာက္ခံနဲ႔ အဆင္လွလွ ကခ်င္ထမီတစ္ထည္ရယ္ စာရြက္ေတြ စာအုပ္ေတြ စံုပလံုေနေအာင္ ထည့္ထားတဲ့ ေဘးလြယ္ရတဲ့ ခ်ည္အိတ္တစ္လံုးရယ္။ အုပ္ထုတ္အျဖဴ ေရာင္ခပ္ႀကီးႀကီးေဆာင္းလို႔။
ခိုေတြ…. ။
ကၽြန္မရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ခိုစာေရာင္းတဲ့ ကေလးမက ကၽြန္မကို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲကအဓိပၸာယ္ကို ကၽြန္မ ျပန္ေကာက္ဖို႔ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခိုစာ၀ယ္ေစ့ခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနတာကိုး။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ကလည္း ခိုေတြကိုအစာ ေက်ြးခ်င္ေန ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခိုေတြကိုလည္းခပ္ၾကာၾကာ ၾကည့္ေနခ်င္ေသးတယ္။
ခိုေတြ ခိုေတြ… အစားစားေနၾကတယ္။
အလုအယက္ပဲ။ ခိုစာေက်ြးေနတဲ့ လူငယ္စံုတြဲေလးေဘးမွာေတာင္ပံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔။ စပ္စလူးခါေနတယ္လို႔ ကၽြန္မသံုးႏႈန္း လိုက္ရင္ ရင့္သီးသြားမလား။ သံုးၿပီးေနၿပီလား။ ေဆာရီးပါေနာ္။ ကၽြန္မကတစ္ခါတေလ ေတာ္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တာ။ ခိုေတြ တည္ၿငိမ္သြားတဲ့အထိ ကၽြန္မေစာင့္ဖို႔ လိုအပ္လို႔လား။
ၿပီးေတာ့ လူငယ္စံုတြဲေလးတစ္ေယာက္ခါးကိုတစ္ေယာက္ဖက္လို႔ ခိုေတြကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္။
ကၽြန္မ ခိုစာ၀ယ္လိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း…. ။ ခိုေတြ အလယ္မွာ…။ ခိုေတြကေတာ့ လူငယ္စံုတြဲေလးေက်ြးခဲ့ တဲ့ ေျပာင္းဖူးေစ့ေလးေတြကို အလုအယက္ေကာက္လို႔ ေကာင္းတုန္း။
ခုေတာ့ ခိုစာေရာင္းတဲ့ ကေလးနဲ႔ ခိုေတြအလယ္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း….။
ခိုေတြကလည္းတဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔။
ကၽြန္မကိုသူတို႔ သိပ္ စိတ္မရွည္ၾကဘူးနဲ႔ တူတယ္။
ကုသိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေက်ြးေနတာမဟုတ္ဘူးဆို။ ကၽြန္မစိတ္အတိုင္းလိုက္လုပ္ေနတာဆို။
ခိုေတြ သိသြားမလား။ ကၽြန္မကိုသူတို႔ မုန္းသြားၾကမလား။ ခိုေတြမွာအမုန္းတရားရွိမလား။
သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိတတ္ပံုရတယ္။
ကၽြန္မထင္တာေျပာတာေနာ္။
ခိုေတြကိုအစာေက်ြးၿပီးေတာ့လမ္းဟိုဘက္ျခမ္းဆီကိုမ်က္လံုးကေရာက္သြားတယ္။
ကားအျဖဴေလးတစ္စင္းေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေရွ႕ရပ္တယ္။ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ အမ်ဳိးသမီးလွလွတစ္ေယာက္ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ ေလးတစ္ေယာက္ ကားေပၚကဆင္းလာတယ္။ ကၽြန္မေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ေလးက ကၽြန္မေမွာက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲ က သမီးေလး။ ဒါဆိုေဘးနားကအမ်ဳိးသားကအရင္က ကၽြန္မေယာက်္ားေပါ့။ ေအာ္……။
သိပ္လွတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္မသမီးကို ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံေနတယ္လို႔ သိလိုက္တယ္။ ကၽြန္မသမီးမ်က္ႏွာေလးက ၿပံဳးေန တာပဲ။ သူတို႔ အဆင္ေျပၾကပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမီးရဲ႕ ဘ၀အတြက္ ကၽြန္မေထာက္ပံ့ေနမႈကိုမစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ သမီးရဲဲ႕ ရွင္သန္မႈေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ေခၽြးစက္ေတြ ပါေစ့ခ်င္တယ္။ ဒါကို ကၽြန္မေယာက်္ားျဖစ္ခဲ့ဖူးသူကလည္းခြင့္ျပဳ ေပးထားပါတယ္။ ကၽြန္မမိဘေတြကလည္း ကၽြန္မ ေယာက်္ားနဲ႔ ခုထိအဆင္ေျပၾကတယ္။ သမီးကို ကၽြန္မမိဘေတြကေခၚထားလိုက္ ကၽြန္မေယာက်္ားမိသားစုကေခၚထားလိုက္နဲ႔ သမီးကေတာ့ အခ်စ္ေတြ အျပည့္အ၀ခံေနရတဲ့အျပင္ ဂရုဏာတရားဆိုတာကိုပါ အပိုရလိုက္ေသး။တစ္ခုပဲတစ္ခုပဲ…။ သမီးရဲ႕ အိပ္စက္ခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မ ရင္ေငြ႕ကိုမရတာကလြဲလို႔ေပါ့။
။-----။
ဒီညေတာ့ ကၽြန္မဘုရားရွိခိုးတယ္။ ပုတီးလည္းစိပ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မမိဘရယ္၊ ကၽြန္မသမီးရယ္။ ကၽြန္မေယာက်္ားျဖစ္ခဲ့ဖူးသူရယ္ကို ရည္မွန္းၿပီးေမတၱာေတြပို႔တယ္။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္းေမတၱာပို႔တယ္။
ကၽြန္မမ်က္မွန္တစ္လက္လုပ္လာတယ္။ ကၽြန္မမ်က္လုံးေတြကို ဒီထက္ပိုၿပီးဒုကၡေပးလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေလ။ ကၽြန္မမ်က္ေမွာင္ေတြ ကုတ္ကုတ္ေနရတာနဖူးေၾကာေတြပါ တြန္လာသလိုပဲ။ ကၽြန္မမ်က္မွန္ကိုတပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အနက္ေရာင္ကိုင္းနဲ႔ ခပ္ႀကီးႀကီးမ်က္မွန္ တစ္လက္။
ဘုရားပန္းေတြ လဲလိုက္ၿပီ။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီေတြ။ အနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြက ေရေမႊးႏွင္းဆီ ေတြ ထက္ ပိုၿပီး ၾကာၾကာခံတယ္တဲ့။ မႏြမ္းလြယ္ဘူးေပါ့။ ဘုရားကို ၾကာၾကာခံတဲ့ပန္းေတြ ေျပာင္းၿပီးလွဴေနတာဘာသေဘာလဲ။ ရွင္တို႔ ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ ေငြေရးေၾကးေရးေျခြတာတဲ့ သေဘာလည္းပါတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတစ္ခုတည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကၽြန္မအနီ ေရာင္ကိုပို ႀကိဳက္လာတယ္။
အဲဒီေတာ့ အနီေရာင္က ကၽြန္မစိတ္ႀကိဳက္အေရာင္ေပါ့။အရာရာက ကၽြန္မစိတ္ႀကိဳက္ပဲ။ ကၽြန္မမွာပိုင္ဆိုင္တာမရွိဘူးေလ။ ကၽြန္မ စိတ္ႀကိဳက္ေတာ့ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
ဒါ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လား။ အေရးအသားတစ္ခုလား။
စကားေျပာသံေတာ့မပါဘူး။ ဒါလည္း ကၽြန္မစိတ္ႀကိဳက္ပါပဲ။
သတၱေလာကႀကီးအေနနဲ႔လည္းကၽြန္မကိုေရာ ကၽြန္မအေရးအသားကိုပါစိတ္ႀကိဳက္ ေခါင္းစဥ္တပ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး)
၅-၄-၂၀၁၆
မိုးမခအြန္လိုင္းမဂၢဇင္း
Beauty မဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment