“ မလွတာ ၀ွက္စတမ္း ”

Zawgyi Version

“ မလွတာ ၀ွက္စတမ္း ”

(၁)

မမေကၽြ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ေရွ႕အပတ္ထဲတြင္ သံုးႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေပေတာ့မည္။ သည့္အတြက္ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္ေနၾကေသာအထိမ္းအမွတ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေစာေနသည္။ သံဃာဆြမ္းေကၽြးရမည္။ အုတ္ဂူကို ရွင္းလင္းမြမ္းမံေပးရမည္။ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ်ရမည္။ သတင္းစာထဲမွာလည္း လြမ္းသ၀ဏ္စာ ပါးရဦးမည္။ မည္သို႔မည္ပံု ေရးဖြဲ႕မည္ကိုလည္း အစ္ကို႔အား ေမးရေပဦးမည္။ ထိုအခါ “ အစ္ကို႔ေခါင္းထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ထင္သလဲဟင္။ အစ္ကို႔ေခါင္းထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲညီ။ မင္းသိလား။ မင္းသိရဲ႕လား ” အစခ်ီေသာ အစ္ကို႔စကားကို ၾကားရျပန္ေပဦးမည္။
ေလာက….ေဆြးျမည့္ဖြယ္ပါတကား။

(၂)

မမေကၽြ ကြယ္လြန္သြားေသာအခါ အားလံုး၏ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲျခင္းျဖစ္ၾကရသည္။ အေမဆိုလွ်င္ စိတ္မေကာင္း၍ အစားပ်က္၊ အေသာက္ပ်က္ျဖစ္သြား၏။ အေဖဆိုလွ်င္လည္း ဆရာေတာ္ဦး၀ါသ၀ႏွင့္ တရားေဆြးေႏြးျခင္းအမႈကို ပ်က္ကြက္လာ၏။ မမဆိုလွ်င္လည္း မည္သူႏွင့္မွ် စကားမေျပာ။ တစ္ကိုယ္တည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနလ်က္ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရင္ထဲတြင္ ‘ ဟာ ’ ေနတတ္ေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားတတ္လာ၏။ အစ္ကို႔မွာလည္း သည္သို႔ပင္ရွိပါလိမ့္မည္။ လြန္ကဲေနေကာင္း လြန္ကဲေနေပလိမ့္မည္ ထင္ရ၏။ ႏႈတ္မွ တဖြဖြေျပာ၏။ ေျပာစကားတို႔သည္ မမေကၽြႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းရာအေၾကာင္းမ်ားသာျဖစ္၏။ ယုတ္စြအဆံုး ‘ ေကၽြ ’ ဟူေသာအမည္ႏွင့္ ပတ္သက္ရာမ်ားကိုသာ ေျပာတတ္၏။ “ သည္ပစၥည္းကို ေကၽြက သိပ္သေဘာက်တာ၊ သည္အစားအေသာက္ဆိုရင္ ေကၽြက သိပ္မက္တာ၊ သည္အေၾကာင္းေတြကို ေကၽြ တစ္ခါကေျပာဖူးတာ ” စေသာ စကားမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ မမေကၽြ၏ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကပင္ အစ္ကို႔ကို တရားျပရသည္။ တရားခ်ရသည္။
“ အစားထိုးလို႔မရတဲ့ အပူမီးပဲ ညီ။ ေကၽြ႕အတြက္ အစ္ကို ရင္ကြဲပက္လက္ျဖစ္ရပါၿပီကြာ ” ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာသည္။
“ မမရယ္…မမညီမ ေကၽြအျဖစ္က ေျဖႏိုင္စရာရွိပါ့မတဲ့လား။ ေကၽြ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့ၿပီေလ။ အို…ကၽြန္ေတာ္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ေနရမလဲမမရယ္ ”
မမကို ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမမွာ မည္သို႔လွ်င္ ေျဖသိမ့္ေပးရမည္ မသိ။ အစ္ကို ငိုေၾကြးေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ရင္မွာ မခ်မ္းေျမ့။ သို႔ေပလင့္ ေျပေပ်ာက္ေစျခင္းငွာ စကားမဆိုတတ္၍ သည္အတိုင္းၾကည့္ေနၾကရသည္။ အလြန္အက်ဴး ငိုညည္းဟစ္ေအာ္ေသာအခါတြင္မူ မ်က္ႏွာလႊဲဖယ္ၾကရံုမွတစ္ပါး အျခားမရွိ။ ငို၍ေမာလွ်င္ ရပ္မည္။ ေအာ္၍ပန္းလွ်င္ ရပ္မည္။ ေျပာ၍၀လွ်င္ ရပ္မည္။ ေငး၍ေညာင္းလွ်င္ ရပ္မည္။ ထိုသို႔ပင္ သေဘာထားလိုက္ရ၏။
ယင္းသို႔ျဖင့္ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးေလးလ ကာလကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့သည္။

(၃)

ဆယ္လ၊ ဆယ့္တစ္လ လြန္ေျမာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အစ္ကိုက ေျပာေလသည္။
“ ညီ…ေကၽြတစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ထြက္မယ့္သတင္းစာထဲမွာ ေႀကာ္ျငာထည့္ခ်င္တယ္ကြာ ” ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
“ ညက်ရင္ အစ္ကိုေရးထားမယ္။ ဟိုေန႔၊ ဆြမ္းေကၽြးတဲ့ေန႔မွာ ထြက္မယ့္သတင္းစာေနာ္၊ ေစာလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး၊ ေနာက္က်လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး၊ သိလား ”
အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာသည္ ညိွဳးညိွဳးညိဳညိဳ။

(၄)

“ အသက္မက ခ်စ္ရတဲ့ေကၽြေရ….
အသည္းေျမမဟီ ေမတၱာနန္းမွာ ခ်စ္ပန္းေတြပြင့္ေ၀ခဲ့တာကို ေကၽြမေမ့ပါနဲ႔ကြယ္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း သံုးရာသီဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့ ၾကာေညာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကပဲ ေကၽြ႕ကို တသက္သက္ တ သေစရတာပဲ မဟုတ္လား။ အသည္းႏွလံုးျမကြန္းေသာင္ကေနၿပီး ခ်စ္တဲ့ေကၽြကို လြမ္းတေျမ့ေျမ့ျဖစ္ရတာပဲ မဟုတ္ပါလားကြယ္။ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာအရိပ္မွာ ႀကိတ္မွိတ္လို႔ စိတ္၀ယ္တင္းေပမဲ့ က်မ်က္ရည္ကိုေတာ့ ေမာင္မဆည္ႏိုင္ပါ။ အခ်စ္ပလႅင္က ေမတၱာမွ်င္ကို သမုဒယသခင္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သူ ေကၽြသိႏိုင္ပါေစ။ ေကၽြ႕အတြက္ အလွဴဒါနျပဳသမွ်ကို သာဓု အႏုေမာဒနာေခၚပါကြယ္။ ေကၽြေရ…အမွ်…အမွ်…အမွ်…။
ခ်စ္တဲ့ေကၽြရဲ႕ ေမာင္ႏွင့္သမီးေလး ”
ေႀကာ္ျငာကိုဖတ္ရင္း မမမွာ ငိုင္က်သြား၏။ သတင္းစာကို အေမ့ဆီသို႔ လွမ္းလိုက္၏။ အေမဖတ္ၿပီးေသာအခါ အေဖဖတ္၏။ မမေကၽြ၏ မိဘေမာင္ႏွမမ်ားကလည္း ဖတ္ၾကသည္။ မမ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ မစိုးသန္း၊ မေထြးၿမိဳင္၊ မျမေ၀၊ မပန္းညီ တို႔ကလည္း ဖတ္ၾကသည္။ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေမာင္ေဌး၊ ကိုလိႈင္ခ်စ္၊ ကိုလြင္ထြန္း၊ ကိုလြင္စိုးတို႔ကလည္း ဖတ္ၾကသည္။ ဆြမ္းေၾကြးၾကြလာၾကေသာ ဧည့္ပရိသတ္တိုင္းလိုလို ဖတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က စုတ္သပ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ သနားသျဖင့္ ေျဖေျပရာစကားေျပာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ခင္ေမာင္ဆိုလွ်င္ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာ၏။
“ ေအးကြာ၊ ကိုေအာင္ဒိုင္းႀကီးကို ငါ သနားလုိက္တာကြာ ” ဟုပင္ ေျပာလာ၏။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရ၏။ အစ္ကို႔အတြက္ ျဖစ္ေပ၏။

(၅)

ကၽြန္ေတာ္၊ မမ၊ မျမေ၀၊ ညိဳ၊ ကိုလြင္ထြန္းႏွင့္ အစ္ကိုတို႔ ဘုရားသြားၾကသည္။ ဘုရားေပၚတြင္ ထမင္းစားၾကသည္။ မျမေ၀ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေမာင္ရင္းႏွမရင္းခ်ာလို တရင္းတႏွီး ခင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တတြဲတြဲေနၾကသည္ကို မမက ေနာက္ေျပာင္၏။ မထိတထိ က်ီစယ္စကားေျပာ၏။ မျမေ၀က မခံခ်င္စရာ စကားျဖင့္ ျပန္ေျပာ၏။ မမက မျမေ၀ကို ‘ ေယာက္မ ’ ဟု ေခၚ၏။ မျမေ၀က ကၽြန္ေတာ့္ကို ‘ ေမာင္ေလး ’ ဟု မေခၚႏိုင္ဘဲ ‘ ေမာင္ ’ ဟု ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သေဘာမတူႏိုင္ဘူးဟု မမက မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္ရင္း ေထ့၏။ သေဘာမတူရင္ ေမာင့္ကို ကားတင္ေျပးမယ္ဟု မျမေ၀က ျပန္ေျပာ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အခ်ီအခ်စကားေၾကာင့္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕မိၾက၏။ သည္စကားေတြက ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ ေျပာၾကျခင္းသာတည္း။ ရယ္ေမာေစခ်င္သည္မွာ အစ္ကို႔ကို ဦးတည္ထားသည္ ျဖစ္၏။ ရယ္ေမာလွ်င္ ရႊင္ပ်လာလိမ့္မည္။ သို႔ျဖင့္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ရွိေစခ်င္ၾက၏။
“ မေပ်ာ္လွပါဘူးဗ်ာ ” ဟု အစ္ကိုက ကိုလြင္ထြန္းကို ေျပာ၏။ မျမေ၀ႏွင့္ ညိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္က အစ္ကို႔ကိုေငးၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္အစ္ကိုသည္ “ ေကၽြ႕အေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္း….” အစခ်ီကာ ေျပာပါေလေတာ့၏။ တို႔အားလံုး၏ရင္မွာ ညည္းညဴရေလၿပီ။ ေပ်ာ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း အစ္ကိုကား ေပ်ာ္ပံုမေပါက္။ “ ေကၽြ႕ကို သတိရတာလည္း သတိရတာေပါ့ ကိုေအာင္ဒိုင္းရယ္၊ ဒါေပမဲ့….” မျမေ၀က အစ္ကို႔ကို ေျပာျပေနသည္မွာ အေတာ့္ကို ရွည္လ်ားေပသည္။
ထိုေန႔က ဘုရားသို႔ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ျခင္းႏွင့္ ထမင္းၿမိန္စားထြက္ျခင္း၏ ပင္မအဓိပၸာယ္မွာ ပ်က္ျပယ္သြားေလေတာ့၏။

(၆)

“ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ပါဘူး ေမေမ။ ေကၽြ႕လို မိန္းမမ်ိဳးကို ဒီကမၻာမွာ ရွာလို႔ မေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေကၽြအၿမဲရွိေနမယ္။ ထာ၀ရရွိေနတဲ့ ေကၽြ႕ေနရာမွာ ဘယ္သူမွ ၀င္ေနလို႔မရပါဘူး ”
အေမက ‘ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူ ’ ဟု ေျပာသည္။ အစ္ကိုက ျငင္းသည္။ အိမ္ေထာင္သည္မရွိေသာ အိမ္တစ္အိမ္သည္ ေျခာက္ေသြ႕မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သမီးငယ္ကို ျပဳစုမည့္သူ ရွိသင့္ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာျပသည္။ “ ေမေမရယ္ မျဖစ္ပါဘူး၊ အပူမရွာခ်င္ပါဘူး ” ဟု အစ္ကိုက ေျပာ၏။
အစ္ကို႔အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥႏွင့္ အေမႏွင့္ အေဖတို႔ကလည္း ေျပာသည္။ မမေကၽြ၏ မိဘကလည္း ခြင့္ျပဳသည္။ တိုက္တြန္းသည္။ အစ္ကို႔အေပါင္းအသင္းမ်ားကလည္းေျပာဆိုၾကသည္။ ‘ တစ္ပင္လဲမူ ဆယ္ပင္ထူ ’ ဟူေသာစကားကို ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာျပသည္။ မုဆိုးမျဖစ္သြားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေနာက္တစ္ပင္ထူရန္ မေျပာ၀ံ့ၾကေသာ္လည္း မုဆိုးဖိုျဖစ္သြားေသာ ေယာက္်ားတစ္ဦးကိုမူ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုၾကရ၏။ ဤသည္မွာ ထံုးစံတစ္ခုျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာ့လူမႈေရးထဲတြင္ ပါ၀င္ေပ၏။ မုဆိုးဖိုေယာက္်ားတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္အိ္မ္ေထာင္သစ္ ထူေထာင္သည္ဆိုအံ့။ ထိုမုဆိုးဖိုသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို မ၀ံ့မစား အကဲခတ္ရ၏။ ေျပာလာခ်ိမ့္မည့္၊ ဆိုလာခ်ိမ့္မည့္၊ လက္ညိွဳးထိုးလာခ်ိမ့္မည့္ အေၾကာင္းတို႔ကို ေတြးေတာစၿမဲျဖစ္သည္။ သည္ေရာအခါ ပတ္၀န္းက်င္က အလိုက္သိမႈတစ္ခုထားရ၏။
အိမ္ေထာင္သစ္ ထူသည္ျဖစ္ေစ၊ မထူသည္ျဖစ္ေစ ‘ တစ္ပင္ထူပါ ’ ဟူေသာစကားကိုမူ မလိုလည္း လိုလည္း ေျပာေပးထားရသည္။
“ ခင္ဗ်ားလည္း ေရွ႕ေရးေနာက္ေရး ေတြးတတ္တဲ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ကိုေအာင္ဒိုင္း။ ဒီေတာ့ စဥ္းစားေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕စားေရး ေသာက္ေရး၊ ေနေရး ထိုင္ေရးေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ျဖစ္ေနမွာစိုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားသမီးေလးရဲ႕ တာ၀န္ကလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ေကၽြ႕မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခင္ဗ်ားကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ခြင့္ျပဳၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ေရရွည္စဥ္းစားဖို႔ လိုတယ္ ကိုေအာင္ဒိုင္း ”
အစ္ကိုက ေခါင္းကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခါယမ္းလ်က္ ေၾကေျမ့သံႏွင့္ ျပန္ေျပာေလသည္။
“ ခင္ဗ်ားတို႔ေစတနာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ ကိုလြင္ထြန္း။ ဒါေပမဲ့ မလြယ္လွပါဘူးဗ်ာ။ ဒီစကားေတြၾကားရေလေလ၊ သြားေလသူေကၽြ႕ကို သတိရေလေလပါပဲဗ်ာ။ အစား အေသာက္၊ အေန အထိုင္မွာ ဘာမွျပႆနာမေပၚပါဘူး။ ေမေမတို႔ဆီ ေျပာင္းေနလည္း ျဖစ္တယ္။ မေျပာင္းဘဲ ဒီမွာေနလည္း ညီနဲ႔ မမတို႔က လာေနၾကတယ္။ သမီးအတြက္လည္း ပူပန္စရာမရွိပါဘူး။ အိမ္ေထာင္သစ္ထူေထာင္ရင္ သမီးအတြက္ေတြးရမွာ။ မိေထြးဆိုတာ ခဏသာ ေကာင္းႏိုင္ၾကတာပါဗ်ာ ”
ကိုလြင္ထြန္းက ပင့္သက္ခ်လိုက္သည္။ အစ္ကို႔ကိုပင္ ရည္စူးေလဟန္တူပါ၏။

(၇)

အစ္ကို႔မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္စင္ေသာ အရိပ္အျခည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မနက္ပိုင္းက အစ္ကို၊ မျမေ၀ႏွင့္ ညိဳတို႔ သံုးေယာက္ ပဲခူးသို႔ သြားၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ မဂၤလာေဆာင္သို႔ သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ျဖစ္။ မမကလည္း အလုပ္ကိစၥရွိ၍ သူတို႔ႏွင့္လိုက္မသြားျဖစ္ခဲ့ေခ်။ ညေနေစာင္းေသာအခါမွ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
“ မဂၤလာေဆာင္ကအျပန္ ဘုရားေတြ ေလွ်ာက္ဖူးၾကတာ ေပ်ာ္လိုက္တာညီရာ။ ထမင္းစားလို႔လည္း ၿမိန္လိုက္တာအရမ္းပဲ။ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္လာတယ္။ ပါသြားတဲ့ဖလင္သံုးလိပ္ ကုန္ေရာ ”
ျမင္ေတာင့္ျမင္ခဲျဖစ္ေသာ ရႊင္ပ်ျခင္းတို႔ကို အစ္ကို႔ထံတြင္ မေတြ႕ရသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ ယခုမွ ျပန္လည္ျမင္ရေပသည္။

(၈)

“ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ့ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ေပးအပ္ခဲ့ေလသူေကၽြေရ…။ က်မ်က္ရည္ယိုစီးလို႔ ငိုညည္းရတဲ့ ဘ၀ျဖစ္ေထြကို ေကၽြ ျမင္လာလွည့္စမ္းပါလားကြယ္။ ဘ၀ဆိုတာ သံသရာရွည္သေရြ႕ တစ္ေန႔မွာ ေတြ႕ၾကေလဦးမယ္လို႔ ေမာင္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ခုဘ၀မွာ ေမတၱာကမ္းပါးယံပိုင္းျခားလို႔ တိုင္းတစ္ပါးကို ေကၽြထြက္သြားၿပီေလ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ေကၽြျပန္မလာေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အသိက ေမာင့္ရင္ကိုႏွိပ္စက္ေလၿပီ အသက္ေရ။ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့လမ္း၀ကပဲ ေမာင္တမ္းတမ္းတတပါ အခ်စ္ေရ။ ယေန႔ဆိုရင္ ေမာင္နဲ႔သမီးေလးကို ေကၽြခြဲသြားတာ ႏွစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ပါၿပီကြယ္။ ေကၽြ႕ကို ရည္စူးတဲ့ အလွဴဒါနေတြအတြက္ သာဓုေခၚပါကြယ္။ ေရာက္ရာဘ၀ကေနၿပီး သာဓုေခၚပါေကၽြေရ။ အမွ်…အမွ်…အမွ်။ ဘယ္ကမၻာမွာမွ ခ်စ္ျခင္းမပ်ယ္တဲ့ ေမာင္ႏွင့္သမီးေလး….”
မမေကၽြ၏ ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္ဆြမ္းေကၽြးတြင္ အစ္ကို႔အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ အစ္ကို႔ေၾကာ္ျငာသည္ မႏွစ္ကလိုပင္ သတင္းစာ ၆ ေစာင္၌ ပါလာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ အစ္ကိုသည္ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေရးလည္း ေရးတတ္ပါေပ၏။ ေတြးလည္းေတြးတတ္ပါေပ၏။ အထူးသျဖင့္ အစ္ကို႔ေၾကာ္ျငာသည္ အစ္ကို႔သမီးငယ္ကို ပို၍သနားဖြယ္ရာ ျဖစ္ေစ၏။ မိတဆိုးကေလးငယ္ဘ၀ကို ကရုဏာသက္လာေစသည္။
အစ္ကို႔သမီးငယ္ေလးမွာ ယခုအခါ ေက်ာင္းေနေနရေပၿပီ။ ကႀကီး၊ ခေခြးကို ရြတ္ဆိုေနတတ္ေပၿပီ။ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ မမက လိုက္ပို႔၏။ အျပန္တြင္ သြားႀကိဳသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းအျပန္ေစာလွ်င္ တူမငယ္ကို သြားႀကိဳရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမတို႔က အစ္ကို႔ဆီသို႔ ေျပာင္း၍ေနၾကသည္။ အစ္ကို၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မမက လုပ္ကိုင္ေပးသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေနသားတက်ရွိလာေသာအခါ အစ္ကို႔အိမ္သည္ စိုျပည္လာ၏။ မမေကၽြမရွိသည္မွတစ္ပါး က်န္အရာခပ္သိမ္းမွာ ေရွးနည္းအတူျဖစ္လာ၏။ ရံုးပိတ္ရက္မ်ား၌ မပန္း၊ မျမေ၀၊ ညိဳ၊ ကိုေမာင္ေဌးစသူတို႔က လာေရာက္လည္ပတ္ေလ့ရွိ၏။ ထမင္းခ်က္စားလွ်င္ စားသည္။ သုိ႔မဟုတ္ အျခားစားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။
ဇယ္ေတာက္လွ်င္ ေတာက္ၾကသည္။ စစ္တုရင္ကစားလွ်င္ ကစားၾကသည္။ ပုဆစ္အိမ္ပစ္တမ္းလည္း ကစားတတ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းၿငိမ္းေသာ အေျခအေနကို ဖန္တီးေနၾကတတ္သည္။ အစ္ကိုသည္မူ ေကၽြမွတပါး စိတ္၀င္စားဟန္မရွိ။
“ ေကၽြ႕ကို ခ်စ္တဲ့အေနနဲ႔ တပ္ခ်္မဟာလို လြမ္းသူ႔ဗိမာန္ႀကီးတစ္ခု ေဆာက္ခ်င္တယ္ညီရာ ”
အစ္ကိုက ယင္းသို႔ေျပာတတ္သည္။ “ ေကၽြ ” ဟူသည့္အမည္ကို ႏႈတ္မွမေဖ်ာက္။ မမေကၽြအေၾကာင္းကို စဥ္လ်ားေသာ စကားတို႔ျဖင့္ဖြဲ႕ကာေျပာ၏။ ခ်ီးက်ဴးျခင္း၊ ေအာက္ေမ့ျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ စကားမွ်ကိုဆက္၏။ ေ၀ဒနာအမည္မ်ားစြာ တပ္၍ဆိုေလ၏။ အစ္ကို႔စိတ္ကို မည္သို႔သေဘာပိုက္ရမည္မသိ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရယ္ေမာစရာေတြ ေျပာေပးၾကသည္။ အစ္ကို႔ကို ေနာက္ေျပာင္သမႈျပဳၾကသည္။ အစ္ကို စိတ္လက္ၾကည္လင္ပါေစေတာ့ ဟူေသာသေဘာျဖင့္ ျဖစ္သည္။ အစ္ကို႔သမီးကိုခ်စ္ေသာ မပန္းႏွင့္ မျမေ၀တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မမကေျပာသည္။
“ ကဲ…အပ်ိဳႀကီးေတြ ကေလးကိုသနားတယ္ဆိုရင္ ကေလးရဲ႕အေဖကိုလည္း သနားရလိမ့္မယ္။ ကေလးကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္လည္း….”
ထိုအခါ ႏႈတ္အာၾကမ္းေသာ အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္က ႏႈတ္ခမ္းတလံ ပန္းတလံႏွင့္ ေခ်ပေလေတာ့၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ထြက္စကားတို႔သည္ ၾကမ္းတမ္းလွ၏။ ပြင့္လင္းပက္စက္လြန္းလွ၏။ ေခတ္မီလြန္းေသာ အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ဦး၏ စကားေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ မ်က္ႏွာထူပူသြားရတတ္ပါသည္။ ထိုအပ်ိဳႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ေျပာ၍အားရလွ်င္ ညိဳႏွင့္လွည့္၍ စတတ္ျပန္သည္။ ညိဳက တံု႕ျပန္ေျပာသည္။ အပ်ိဳႀကီးႏွစ္ဦးကို ႏိုင္ေအာင္မေျပာတတ္ေသာအခါ ညိဳ႕မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ေသြးမ်ား ျဖာေနတတ္၏။ မစိုးသန္းႏွင့္ မေထြးၿမိဳင္တို႔က သည္လိုစ,ျခင္းကို မႀကိဳက္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔က ၾကားေနေရးသမား ျဖစ္ၾကေလ၏။
သို႔ရာတြင္ သူတို႔သည္ ဟိုသြားလည္း အတူတူ၊ သည္သြားလည္း အတူတူပင္ျဖစ္ၾကသည္။ မမ လိုက္ႏိုင္က လုိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္အားလပ္က ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပါသြားတတ္၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမတို႔က မလိုက္ျဖစ္တတ္ၾက။ ေမြးေန႔၊ မဂၤလာေဆာင္၊ ပစ္ကနစ္၊ မိတ္ဆံုစားပြဲ စသည့္ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားသို႔ သြားတိုင္း အစ္ကို႔ကို မျမေ၀တို႔က လာေခၚ၏။ အစ္ကိုက သူ႔ကားႏွင့္လိုက္ပို႔၏။ ျပန္လာလွ်င္ အစ္ကိုက ေျပာသည္။
“ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲသြားရင္ ေကၽြ႕ကို သိပ္သတိရတာပဲ ညီရာ။ အစ္ကို႔ေခါင္းထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ထင္သလဲဟင္၊ အစ္ကို႔ေခါင္းထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ထင္သလဲ။ မင္းသိလား၊ မင္းသိရဲ႕လား ”

(၉)

လေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္လာေပၿပီ။
အစ္ကိုက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ တစ္ဖက္သို႔ အတန္ၾကာေငးေန၏။ ေခတၱမွ်ၾကာမွ ႏႈတ္ခမ္းျပင္သည္။ သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္စားလ်က္ရွိသည္။
“ အစ္ကို လက္ထပ္ေတာ့မလို႔။ အဲဒါ ညီ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ”
“ အိမ္ေထာင္သစ္ထူဖို႔ ေျပာတဲ့လူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္မဟုတ္လား အစ္ကို ”
အစ္ကိုက ႏႈတ္ခမ္းကို ေစ့ေစ့လုပ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္လႊဲဖယ္ရင္းဆိုသည္။
“ ဒါက ဟိုအခ်ိန္ကပါ။ အခု အဲဒါ မင္းဘယ္လို သေဘာရသလဲ၊ တိတိက်က်ေျဖစမ္းပါကြာ ”
“ ေျဖတာေတာ့ ေျဖတာေပါ့၊ အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူလဲ ”
“ အစ္ကို အမ်ားႀကီးေတြးပါတယ္ကြာ၊ အစ္ကို႔တာ၀န္ကို မင္းတို႔ မမတို႔ ယူေနရတာ အားနာလာတယ္။ အစ္ကို႔အ၀တ္ေတြ မမ ေလွ်ာ္ေပးရတာက အစေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သမီးအေပၚမွာ ၾကင္နာႏိုင္မယ့္သူျဖစ္လုိ႔လည္း အစ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ။ မေအရင္းလို ေမတၱာထားႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း အစ္ကိုယံုၾကည္တယ္ ”
ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို တစ္ခြန္းမွ် မေျဖေသး။ သူေျပာလိုရာမ်ားကိုသာ ေျပာခ်လိုက္၏။ သူ႔စကားဆံုးဆံုးခ်င္း ၀င္ေမးလုိက္ရသည္။
“ အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူလဲ၊ မျမေ၀လား ”
“ မဟုတ္ဘူး ”
“ မေထြးၿမိဳင္လား၊ မစိုးသန္းလား ”
“ မဟုတ္ဘူး၊ ညိဳ ”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။
“ ညိဳ…ဟုတ္လား အစ္ကို ”
သူက ေခါင္းညိတ္၍ ေျဖသည္။
“ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ညီ၊ မင္းသေဘာကို အမွန္အတိုင္းေျပာစမ္းပါ ”
“ ေျပာပါ့မယ္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအကုန္ေျပာျပဦးမွေပါ့၊ ညိဳ႕ကို ဖြင့္ေျပာၿပီးပလား။ ညိဳ႕သေဘာကေကာ ”
ေျဖရန္ ၀န္ေလးေနဟန္တူသည္။ လက္ထဲမွ စီးကရက္ကိုသာ ဖိဖြာေန၏။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို စိုက္၍ၾကည့္ေနမိ၏။
“ ညိဳနဲ႔ အစ္ကို ခ်စ္ေနတာ ေလးငါးလေလာက္ရွိေနၿပီ။ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ခ်ိန္ေနတာနဲ႔ မင္းကို ခုမွအသိေပးရတာ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ေမေမတို႔ကိုလည္း မၾကာခင္ေလာက္မွာ ဖြင့္ေျပာျပမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္ ”
“ ကိစၥက ျပတ္ေနၿပီပဲ၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရဦးမတဲ့လား အစ္ကိုရာ ”
အစ္ကိုက မ်က္ႏွာမထားတတ္သလိုႏွင့္ ျပန္ၾကည့္သည္။
“ ညိဳ႕ကို ခ်စ္မိတာကတစ္ခ်က္ပဲရွိတယ္။ ေကၽြနဲ႔ ညိဳ႕ကို မင္းႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္။ မ်က္ခံုး၊ မ်က္လံုး၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္းအားလံုး ေကၽြနဲ႔သိပ္တူတယ္။ မ်က္ႏွာအေနအထားေရာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေရာ ခြဲမရဘူး။ ၿပီးေတာ့ သြားပံုလာပံု၊ အေျပာအဆိုမွာလည္း တေထရာတည္းပဲ။ စိတ္သေဘာထားခ်င္းေရာ ညိဳနဲ႔ေကၽြဟာ အျမႊာညီအစ္မလားလို႔ထင္ရတယ္။ ေကၽြ႕ကို အစ္ကိုလြမ္းတယ္။ ညိဳ႕ကို ေကၽြအမွတ္နဲ႔ မွားမတတ္ျမင္ရတဲ့အခါ ရင္သက္သာတယ္။ ညိဳ႕ကို လက္ထပ္မွာက ေကၽြ႕ကိုခ်စ္လြန္းလို႔၊ ေကၽြနဲ႔တူတဲ့ သေဘာေၾကာင့္ပါ။ တျခား ေနထိုင္စားေသာက္မႈေတြ ဆႏၵေတြေၾကာင့္ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူးညီ။ ဒါ မင္းယံု ”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္၊ လည္တညိတ္ညိတ္ႏွင့္ စဥ္းစားေနမိသည္။ အစ္ကို႔ကိုပင္ ရည္ရြယ္ပါ၏။

(၁၀)

မမေကၽြ၏ မိဘမ်ားကလည္း သိေနၾကသည္။ အစ္ကို႔အသိုက္အ၀န္းကလည္း သိၾကသည္။ ညိဳႏွင့္အစ္ကိုတို႔ လပိုင္းအတြင္း၌ လက္ထပ္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညိဳ႕မိဘကလည္း သေဘာတူသည္ဟု သိရ၏။ အစ္ကိုႏွင့္ ညိဳတို႔မွာ အထင္အရွားတြဲ၍ သြားၾကသည္။ လာၾကသည္။ လည္ပတ္ၾကသည္။
တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာမွ အစ္ကိုႏွင့္ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သူ႔ကိစၥကို အလ်င္ဆံုးေျပာသည္။ လိုေသးသည္ဟုထင္ရေသာ သူႏွင့္ညိဳ၏ လက္ထပ္ေရးကို လတ္တေလာျပဳလုပ္မည္။ အကူအညီေပးပါဟု ေျပာသည္။ ရံုးတြင္ လက္မွတ္ထိုးမည့္ေန႔ႏွင့္ ေျပာသည့္ေန႔မွာ ေလးရက္သာကြာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ်ကူညီမည္ဟု ေျဖလုိက္၏။
ခ်က္ခ်င္း လိုအပ္သည္တို႔ကို စီစဥ္ရေလ၏။ ရံုးတြင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီး စလင္းဟိုတယ္တြင္ ဧည့္ခံမည္ဆို၍ ဖိတ္စာလည္း ရိုက္ေပးရ၏။ အိပ္ရာခမ္းနား ၀ယ္ရာတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကူညီရ၏။ လက္မထပ္မီ ႏွစ္ရက္အလိုတြင္ မမက အစ္ကို႔ကိုေျပာ၏။
“ ကေလးကို မမတို႔ ေမြးစားမယ္။ ညိဳ႕ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးငါ့ေမာင္၊ အေဖေရာ၊ အေမေရာ ကေလးကို သူတို႔နဲ႔အတူ ေခၚထားခ်င္တယ္လို႔ မမကို ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းေက်နပ္ရင္ ညေနမမတို႔ျပန္ရင္ တပါတည္းေခၚသြားမယ္ ”
အစ္ကိုသည္ ေတြေန၏။ ေတြးေတာေနဟန္ရွိ၏။ သူ႔အေတြးကို ဆစ္ပိုင္းေ၀ခြဲေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အတန္ၾကာမွ ေခါင္းညိတ္သည္။
ထိုေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မမတို႔ ျပန္ေျပာင္းလာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ တူမငယ္ကိုပါ ေခၚလာခဲ့သည္။ အစ္ကို႔အိမ္တြင္ အစ္ကိုႏွင့္ ခဏလာလည္ေသာ ညိဳတို႔ က်န္ေနခဲ့ၾက၏။

(၁၁)
ညိဳႏွင့္ အစ္ကိုတို႔ လက္ထပ္ၿပီး၍ ရက္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ရွိလာေပၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ မမေကၽြအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေနၾက၏။ မမေကၽြ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္ျပည့္ရန္ တစ္ပတ္မွ်သာ လိုေတာ့သည္။ စီစဥ္စရာေတြ စီစဥ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသို႔ အစ္ကိုမေရာက္သည္မွာ ေလးငါးရက္မက ရွိေပမည္။ ရံုးအလုပ္ေတြ မ်ားေနသည္ဟု လာေရာက္စဥ္က ေျပာသြားသည္။ ေျပာစရာရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကို႔ဆီသို႔ သြားလိုက္သည္။ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ ေအာ္၍ေခၚရသည္။ သံုးေလးခြန္းေခၚမွ အစ္ကိုထြက္လာၿပီး တံခါးဖြင့္ေပး၏။
“ ညက ရံုးက ၁၁ နာရီထိုးမွ ျပန္ရတယ္ကြ။ အိပ္ေရးမ၀တာနဲ႔ အိပ္ေနတာ ”
ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ညေန ၄ နာရီထိုးၿပီးေပၿပီ။ အစ္ကို အိမ္ခန္းထဲသို႔၀င္သြားသည္။ အစ္ကိုျပန္ထြက္အလာကို ေစာင့္ရင္း စားပြဲေပၚရွိ ရုပ္ရွင္စာေစာင္တစ္ခုကို ယူၾကည့္ေနလုိက္၏။ မၾကာမီ ေျခသံၾကားရသည္။
“ မင္း တို႔ဆီအလည္သက္သက္ပဲလား၊ တျခားဘယ္သြားဦးမလဲ ”
အစ္ကို႔ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္၏။
“ အစ္ကို႔ဆီ သက္သက္ပါပဲ၊ မမေကၽြႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲဆိုတာ လာေမးတာ။ ဆြမ္းပဲေကၽြးမွာလား ဒါမွမဟုတ္ မုန္႔ဆြမ္းေကၽြးမွာလား။ ဘာေကၽြးေကၽြး ဆီ၊ ဆန္၊ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္အတြက္ ကုန္သြယ္ေရးမွာ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရမယ္ထင္တယ္။ အိမ္ေထာင္စုေကာ္မတီကို ေျပာရဦးမယ္ထင္တယ္။ ငါးဦးေကာ္မတီေထာက္ခံစာ ယူရမလားလည္း မသိဘူး။ ေမးျမန္းရဦးမယ္။ မမေကၽြအုတ္ဂူကို ၀င္းျခံခတ္ဖို႔ကေကာ သံနဲ႔လုပ္မွာလား၊ သစ္သားႏွင့္လုပ္မွာလား။ သတင္းစာထဲထည့္ဖို႔ကလည္း ႀကိဳေပးထားမွဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ေလာက္သြားပို႔ရလိမ့္မယ္။ အစ္ကို အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ”
ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးတြင္ ညိဳထြက္လာ၏။ အစ္ကို႕ေဘးတြင္ လာရပ္၏။ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာမွာ သုန္မႈန္ေန၏။ ညိဳ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ “ ညိဳ…ေကာ္ဖီတစ္ခြက္၊ မိုင္လုိတစ္ခြက္ သြားေဖ်ာ္ပါလားကြယ္။ ေမာင့္ဖို႔ မိုင္လိုထဲမွာ ၾကက္ဥေဖာက္ထည့္လာခဲ့ေပါ့ ” ဟုေျပာ၏။ ညိဳကေခါင္းညိတ္၍ အခန္းတြင္းသို႔ျပန္၀င္သြားသည္။
“ မင္းေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ေကာင္ပဲ။ ဒီစကားေတြ ဒီမွာ လာေျပာရသလားကြ။ ညိဳၾကားသြားရင္ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား။ ေနာက္ဒါေတြလာမေျပာနဲ႔ကြာ ”
ေဒါသေရာင္လႊမ္းေနေသာ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ထိုင္ရာမွထလိုုက္၏။ အစ္ကို႔ကို ႏႈတ္လည္းမဆက္၊ သူတိုက္မည့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုလည္း မေသာက္ဘဲ ျပန္ရန္ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ မမေကၽြမ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲျမင္၍ မမေကၽြဓာတ္ပံုရွိရာသို႔ မ်က္လံုးကေရာက္သြားသည္။ မမေကၽြ၏ ဓာတ္ပံုေနရာတြင္ ညိဳ႕ဓာတ္ပံုေရာက္ေန၏။ ညိဳ႕ပံုကို ေသေသခ်ာခ်ာလွမ္းၾကည့္ၿပီး အိမ္ေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။
အစ္ကိုက ေျပာဖူးသည္။ ညိဳ႕ကို လက္ထပ္ရျခင္းမွာ ေကၽြႏွင့္ ရုပ္ခ်င္းတူေသာေၾကာင့္ဟု အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္သည္။
ညိဳသည္ မမေကၽြကဲ့သို႔ပင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျခင္းမွလြဲ၍ ရုပ္ရည္ခ်င္း၊ စိတ္ထားခ်င္း တစ္ဆစ္ေလးမွ် တူညီသည္မဟုတ္ပါေခ်။ အစ္ကို႔စကားတို႔ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးလုိက္သည္။ အစ္ကို႔ကိုပင္ အေၾကာင္းျပဳ၍ ျပံဳးလိုက္သည္။ ယခုႏွစ္တြင္မွမဟုတ္၊ ေနာက္ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္းတြင္ မမေကၽြအတြက္ အစ္ကိုေရးေတာ့မည့္ သတင္းစာထဲမွ ေၾကာ္ျငာစာကို ဖတ္ရ၊ ေတြ႕ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ ။
×××××××××××××××

စင္စစ္၌ ေလာကမွာ ရယ္ဖြယ္အတိပါတကား။ ။

ၿငိမ္းေက်ာ္
ေငြတာရီမဂၢဇင္း အမွတ္(၇၇)၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ ၁၉၆၆

Unicode Version

“ မလှတာ ဝှက်စတမ်း ”

(၁)

မမကျွေ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်မှာ ရှေ့အပတ်ထဲတွင် သုံးနှစ်တင်းတင်းပြည့်ပေတော့မည်။ သည့်အတွက် နှစ်စဉ်ပြုလုပ်နေကြသောအထိမ်းအမှတ်များကို ကျွန်တော်စိတ်စောနေသည်။ သံဃာဆွမ်းကျွေးရမည်။ အုတ်ဂူကို ရှင်းလင်းမွမ်းမံပေးရမည်။ လွမ်းသူ့ပန်းခွေချရမည်။ သတင်းစာထဲမှာလည်း လွမ်းသဝဏ်စာ ပါးရဦးမည်။ မည်သို့မည်ပုံ ရေးဖွဲ့မည်ကိုလည်း အစ်ကို့အား မေးရပေဦးမည်။ ထိုအခါ “ အစ်ကို့ခေါင်းထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ်ထင်သလဲဟင်။ အစ်ကို့ခေါင်းထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေသလဲညီ။ မင်းသိလား။ မင်းသိရဲ့လား ” အစချီသော အစ်ကို့စကားကို ကြားရပြန်ပေဦးမည်။
လောက….ဆွေးမြည့်ဖွယ်ပါတကား။

(၂)

မမကျွေ ကွယ်လွန်သွားသောအခါ အားလုံး၏ရင်ထဲမှာ ကြေကွဲခြင်းဖြစ်ကြရသည်။ အမေဆိုလျှင် စိတ်မကောင်း၍ အစားပျက်၊ အသောက်ပျက်ဖြစ်သွား၏။ အဖေဆိုလျှင်လည်း ဆရာတော်ဦးဝါသဝနှင့် တရားဆွေးနွေးခြင်းအမှုကို ပျက်ကွက်လာ၏။ မမဆိုလျှင်လည်း မည်သူနှင့်မျှ စကားမပြော။ တစ်ကိုယ်တည်း တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်သာ နေလျက်ရှိ၏။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ရင်ထဲတွင် ‘ ဟာ ’ နေတတ်သော ဝေဒနာကို ခံစားတတ်လာ၏။ အစ်ကို့မှာလည်း သည်သို့ပင်ရှိပါလိမ့်မည်။ လွန်ကဲနေကောင်း လွန်ကဲနေပေလိမ့်မည် ထင်ရ၏။ နှုတ်မှ တဖွဖွပြော၏။ ပြောစကားတို့သည် မမကျွေနှင့် စပ်လျဉ်းရာအကြောင်းများသာဖြစ်၏။ ယုတ်စွအဆုံး ‘ ကျွေ ’ ဟူသောအမည်နှင့် ပတ်သက်ရာများကိုသာ ပြောတတ်၏။ “ သည်ပစ္စည်းကို ကျွေက သိပ်သဘောကျတာ၊ သည်အစားအသောက်ဆိုရင် ကျွေက သိပ်မက်တာ၊ သည်အကြောင်းတွေကို ကျွေ တစ်ခါကပြောဖူးတာ ” စသော စကားများချည်းဖြစ်၏။ မမကျွေ၏ မိဘ ညီအစ်ကို မောင်နှမများကပင် အစ်ကို့ကို တရားပြရသည်။ တရားချရသည်။
“ အစားထိုးလို့မရတဲ့ အပူမီးပဲ ညီ။ ကျွေ့အတွက် အစ်ကို ရင်ကွဲပက်လက်ဖြစ်ရပါပြီကွာ ” ကျွန်တော့်ကို ပြောသည်။
“ မမရယ်…မမညီမ ကျွေအဖြစ်က ဖြေနိုင်စရာရှိပါ့မတဲ့လား။ ကျွေ ကျွန်တော့်ကို ထားခဲ့ပြီလေ။ အို…ကျွန်တော် ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး နေရမလဲမမရယ် ”
မမကို ပြောသည်။ ကျွန်တော်နှင့် မမမှာ မည်သို့လျှင် ဖြေသိမ့်ပေးရမည် မသိ။ အစ်ကို ငိုကြွေးသောအခါ၌ ကျွန်တော်တို့၏ရင်မှာ မချမ်းမြေ့။ သို့ပေလင့် ပြေပျောက်စေခြင်းငှာ စကားမဆိုတတ်၍ သည်အတိုင်းကြည့်နေကြရသည်။ အလွန်အကျူး ငိုညည်းဟစ်အော်သောအခါတွင်မူ မျက်နှာလွှဲဖယ်ကြရုံမှတစ်ပါး အခြားမရှိ။ ငို၍မောလျှင် ရပ်မည်။ အော်၍ပန်းလျှင် ရပ်မည်။ ပြော၍ဝလျှင် ရပ်မည်။ ငေး၍ညောင်းလျှင် ရပ်မည်။ ထိုသို့ပင် သဘောထားလိုက်ရ၏။
ယင်းသို့ဖြင့် တစ်လ၊ နှစ်လ၊ သုံးလေးလ ကာလကို ကျော်လွန်ခဲ့သည်။

(၃)

ဆယ်လ၊ ဆယ့်တစ်လ လွန်မြောက်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် အစ်ကိုက ပြောလေသည်။
“ ညီ…ကျွေတစ်နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့မှာ ထွက်မယ့်သတင်းစာထဲမှာ ကြော်ငြာထည့်ချင်တယ်ကွာ ” ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။
“ ညကျရင် အစ်ကိုရေးထားမယ်။ ဟိုနေ့၊ ဆွမ်းကျွေးတဲ့နေ့မှာ ထွက်မယ့်သတင်းစာနော်၊ စောလို့လည်း မဖြစ်ဘူး၊ နောက်ကျလို့လည်း မဖြစ်ဘူး၊ သိလား ”
အစ်ကို့ကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ အစ်ကို့မျက်နှာသည် ညှိုးညှိုးညိုညို။

(၄)

“ အသက်မက ချစ်ရတဲ့ကျွေရေ….
အသည်းမြေမဟီ မေတ္တာနန်းမှာ ချစ်ပန်းတွေပွင့်ဝေခဲ့တာကို ကျွေမမေ့ပါနဲ့ကွယ်။ နွေ၊ မိုး၊ ဆောင်း သုံးရာသီဘယ်လိုပြောင်းပေမဲ့ ကြာညောင်းလာတဲ့ အချိန်တွေကပဲ ကျွေ့ကို တသက်သက် တ သစေရတာပဲ မဟုတ်လား။ အသည်းနှလုံးမြကွန်းသောင်ကနေပြီး ချစ်တဲ့ကျွေကို လွမ်းတမြေ့မြေ့ဖြစ်ရတာပဲ မဟုတ်ပါလားကွယ်။ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာအရိပ်မှာ ကြိတ်မှိတ်လို့ စိတ်ဝယ်တင်းပေမဲ့ ကျမျက်ရည်ကိုတော့ မောင်မဆည်နိုင်ပါ။ အချစ်ပလ္လင်က မေတ္တာမျှင်ကို သမုဒယသခင် ချစ်ကျွမ်းဝင်သူ ကျွေသိနိုင်ပါစေ။ ကျွေ့အတွက် အလှူဒါနပြုသမျှကို သာဓု အနုမောဒနာခေါ်ပါကွယ်။ ကျွေရေ…အမျှ…အမျှ…အမျှ…။
ချစ်တဲ့ကျွေရဲ့ မောင်နှင့်သမီးလေး ”
ကြော်ငြာကိုဖတ်ရင်း မမမှာ ငိုင်ကျသွား၏။ သတင်းစာကို အမေ့ဆီသို့ လှမ်းလိုက်၏။ အမေဖတ်ပြီးသောအခါ အဖေဖတ်၏။ မမကျွေ၏ မိဘမောင်နှမများကလည်း ဖတ်ကြသည်။ မမ၏ သူငယ်ချင်းများဖြစ်သော မစိုးသန်း၊ မထွေးမြိုင်၊ မမြဝေ၊ မပန်းညီ တို့ကလည်း ဖတ်ကြသည်။ အစ်ကို့သူငယ်ချင်း ကိုမောင်ဌေး၊ ကိုလှိုင်ချစ်၊ ကိုလွင်ထွန်း၊ ကိုလွင်စိုးတို့ကလည်း ဖတ်ကြသည်။ ဆွမ်းကြွေးကြွလာကြသော ဧည့်ပရိသတ်တိုင်းလိုလို ဖတ်ကြသည်။ အချို့က စုတ်သပ်သည်။ အချို့ကမူ သနားသဖြင့် ဖြေပြေရာစကားပြောကြသည်။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း မောင်ခင်မောင်ဆိုလျှင် ဖတ်ပြီးပြီးချင် မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာ၏။
“ အေးကွာ၊ ကိုအောင်ဒိုင်းကြီးကို ငါ သနားလိုက်တာကွာ ” ဟုပင် ပြောလာ၏။
ကျွန်တော် သက်ပြင်းချခဲ့ရ၏။ အစ်ကို့အတွက် ဖြစ်ပေ၏။

(၅)

ကျွန်တော်၊ မမ၊ မမြဝေ၊ ညို၊ ကိုလွင်ထွန်းနှင့် အစ်ကိုတို့ ဘုရားသွားကြသည်။ ဘုရားပေါ်တွင် ထမင်းစားကြသည်။ မမြဝေနှင့် ကျွန်တော်မှာ မောင်ရင်းနှမရင်းချာလို တရင်းတနှီး ခင်ကြသူများ ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် တတွဲတွဲနေကြသည်ကို မမက နောက်ပြောင်၏။ မထိတထိ ကျီစယ်စကားပြော၏။ မမြဝေက မခံချင်စရာ စကားဖြင့် ပြန်ပြော၏။ မမက မမြဝေကို ‘ ယောက်မ ’ ဟု ခေါ်၏။ မမြဝေက ကျွန်တော့်ကို ‘ မောင်လေး ’ ဟု မခေါ်နိုင်ဘဲ ‘ မောင် ’ ဟု ခေါ်၏။ ကျွန်တော်နှင့် သဘောမတူနိုင်ဘူးဟု မမက မျက်စောင်းချိတ်ရင်း ထေ့၏။ သဘောမတူရင် မောင့်ကို ကားတင်ပြေးမယ်ဟု မမြဝေက ပြန်ပြော၏။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ အချီအချစကားကြောင့် ရယ်ပွဲဖွဲ့မိကြ၏။ သည်စကားတွေက ရယ်စရာဖြစ်အောင် ပြောကြခြင်းသာတည်း။ ရယ်မောစေချင်သည်မှာ အစ်ကို့ကို ဦးတည်ထားသည် ဖြစ်၏။ ရယ်မောလျှင် ရွှင်ပျလာလိမ့်မည်။ သို့ဖြင့် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ရှိစေချင်ကြ၏။
“ မပျော်လှပါဘူးဗျာ ” ဟု အစ်ကိုက ကိုလွင်ထွန်းကို ပြော၏။ မမြဝေနှင့် ညိုတို့နှစ်ယောက်က အစ်ကို့ကိုငေးကြည့်နေ၏။ ထို့နောက်အစ်ကိုသည် “ ကျွေ့အကြောင်းကို တွေးမိရင်း….” အစချီကာ ပြောပါလေတော့၏။ တို့အားလုံး၏ရင်မှာ ညည်းညူရလေပြီ။ ပျော်စေချင်သော်လည်း အစ်ကိုကား ပျော်ပုံမပေါက်။ “ ကျွေ့ကို သတိရတာလည်း သတိရတာပေါ့ ကိုအောင်ဒိုင်းရယ်၊ ဒါပေမဲ့….” မမြဝေက အစ်ကို့ကို ပြောပြနေသည်မှာ အတော့်ကို ရှည်လျားပေသည်။
ထိုနေ့က ဘုရားသို့ သွားရောက်ဖူးမြော်ခြင်းနှင့် ထမင်းမြိန်စားထွက်ခြင်း၏ ပင်မအဓိပ္ပာယ်မှာ ပျက်ပြယ်သွားလေတော့၏။

(၆)

“ ကျွန်တော် အိမ်ထောင်မပြုချင်ပါဘူး မေမေ။ ကျွေ့လို မိန်းမမျိုးကို ဒီကမ္ဘာမှာ ရှာလို့ မတွေ့နိုင်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ကျွေအမြဲရှိနေမယ်။ ထာဝရရှိနေတဲ့ ကျွေ့နေရာမှာ ဘယ်သူမှ ဝင်နေလို့မရပါဘူး ”
အမေက ‘ တစ်ပင်လဲမူ တစ်ပင်ထူ ’ ဟု ပြောသည်။ အစ်ကိုက ငြင်းသည်။ အိမ်ထောင်သည်မရှိသော အိမ်တစ်အိမ်သည် ခြောက်သွေ့မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ သမီးငယ်ကို ပြုစုမည့်သူ ရှိသင့်ကြောင်းများကို ပြောပြသည်။ “ မေမေရယ် မဖြစ်ပါဘူး၊ အပူမရှာချင်ပါဘူး ” ဟု အစ်ကိုက ပြော၏။
အစ်ကို့အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စနှင့် အမေနှင့် အဖေတို့ကလည်း ပြောသည်။ မမကျွေ၏ မိဘကလည်း ခွင့်ပြုသည်။ တိုက်တွန်းသည်။ အစ်ကို့အပေါင်းအသင်းများကလည်းပြောဆိုကြသည်။ ‘ တစ်ပင်လဲမူ ဆယ်ပင်ထူ ’ ဟူသောစကားကို ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောပြသည်။ မုဆိုးမဖြစ်သွားသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို နောက်တစ်ပင်ထူရန် မပြောဝံ့ကြသော်လည်း မုဆိုးဖိုဖြစ်သွားသော ယောက်ျားတစ်ဦးကိုမူ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆိုကြရ၏။ ဤသည်မှာ ထုံးစံတစ်ခုဖြစ်နေသော မြန်မာ့လူမှုရေးထဲတွင် ပါဝင်ပေ၏။ မုဆိုးဖိုယောက်ျားတစ်ယောက်သည် နောက်အိမ်ထောင်သစ် ထူထောင်သည်ဆိုအံ့။ ထိုမုဆိုးဖိုသည် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို မဝံ့မစား အကဲခတ်ရ၏။ ပြောလာချိမ့်မည့်၊ ဆိုလာချိမ့်မည့်၊ လက်ညှိုးထိုးလာချိမ့်မည့် အကြောင်းတို့ကို တွေးတောစမြဲဖြစ်သည်။ သည်ရောအခါ ပတ်ဝန်းကျင်က အလိုက်သိမှုတစ်ခုထားရ၏။
အိမ်ထောင်သစ် ထူသည်ဖြစ်စေ၊ မထူသည်ဖြစ်စေ ‘ တစ်ပင်ထူပါ ’ ဟူသောစကားကိုမူ မလိုလည်း လိုလည်း ပြောပေးထားရသည်။
“ ခင်ဗျားလည်း ရှေ့ရေးနောက်ရေး တွေးတတ်တဲ့ လူတော်တစ်ယောက်ပဲ ကိုအောင်ဒိုင်း။ ဒီတော့ စဉ်းစားပေါ့ဗျာ။ ခင်ဗျားရဲ့စားရေး သောက်ရေး၊ နေရေး ထိုင်ရေးတွေကလည်း ရှိသေးတယ်။ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ဖြစ်နေမှာစိုးတယ်။ ပြီးတော့ ခင်ဗျားသမီးလေးရဲ့ တာဝန်ကလည်း ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား။ ကျွေ့မိဘတွေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ခင်ဗျားကို ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ခွင့်ပြုကြတာပဲ မဟုတ်လား။ ရေရှည်စဉ်းစားဖို့ လိုတယ် ကိုအောင်ဒိုင်း ”
အစ်ကိုက ခေါင်းကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ခါယမ်းလျက် ကြေမြေ့သံနှင့် ပြန်ပြောလေသည်။
“ ခင်ဗျားတို့စေတနာကို ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် ကိုလွင်ထွန်း။ ဒါပေမဲ့ မလွယ်လှပါဘူးဗျာ။ ဒီစကားတွေကြားရလေလေ၊ သွားလေသူကျွေ့ကို သတိရလေလေပါပဲဗျာ။ အစား အသောက်၊ အနေ အထိုင်မှာ ဘာမှပြဿနာမပေါ်ပါဘူး။ မေမေတို့ဆီ ပြောင်းနေလည်း ဖြစ်တယ်။ မပြောင်းဘဲ ဒီမှာနေလည်း ညီနဲ့ မမတို့က လာနေကြတယ်။ သမီးအတွက်လည်း ပူပန်စရာမရှိပါဘူး။ အိမ်ထောင်သစ်ထူထောင်ရင် သမီးအတွက်တွေးရမှာ။ မိထွေးဆိုတာ ခဏသာ ကောင်းနိုင်ကြတာပါဗျာ ”
ကိုလွင်ထွန်းက ပင့်သက်ချလိုက်သည်။ အစ်ကို့ကိုပင် ရည်စူးလေဟန်တူပါ၏။

(၇)

အစ်ကို့မျက်နှာမှာ ကြည်စင်သော အရိပ်အခြည်ကို တွေ့ရသည်။ မနက်ပိုင်းက အစ်ကို၊ မမြဝေနှင့် ညိုတို့ သုံးယောက် ပဲခူးသို့ သွားကြသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ဦး၏ မင်္ဂလာဆောင်သို့ သွားကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် မလိုက်ဖြစ်။ မမကလည်း အလုပ်ကိစ္စရှိ၍ သူတို့နှင့်လိုက်မသွားဖြစ်ခဲ့ချေ။ ညနေစောင်းသောအခါမှ ပြန်ရောက်လာကြသည်။
“ မင်္ဂလာဆောင်ကအပြန် ဘုရားတွေ လျှောက်ဖူးကြတာ ပျော်လိုက်တာညီရာ။ ထမင်းစားလို့လည်း မြိန်လိုက်တာအရမ်းပဲ။ ဓာတ်ပုံတွေ ရိုက်လာတယ်။ ပါသွားတဲ့ဖလင်သုံးလိပ် ကုန်ရော ”
မြင်တောင့်မြင်ခဲဖြစ်သော ရွှင်ပျခြင်းတို့ကို အစ်ကို့ထံတွင် မတွေ့ရသည်မှာ ကြာလေပြီ။ ယခုမှ ပြန်လည်မြင်ရပေသည်။

(၈)

“ မကုန်ခမ်းနိုင်တဲ့ လွမ်းဆွတ်ခြင်းကို ပေးအပ်ခဲ့လေသူကျွေရေ…။ ကျမျက်ရည်ယိုစီးလို့ ငိုညည်းရတဲ့ ဘဝဖြစ်ထွေကို ကျွေ မြင်လာလှည့်စမ်းပါလားကွယ်။ ဘဝဆိုတာ သံသရာရှည်သရွေ့ တစ်နေ့မှာ တွေ့ကြလေဦးမယ်လို့ မောင်ယုံကြည်ပါတယ်။ ခုဘဝမှာ မေတ္တာကမ်းပါးယံပိုင်းခြားလို့ တိုင်းတစ်ပါးကို ကျွေထွက်သွားပြီလေ။ ဘယ်သောအခါမှ ကျွေပြန်မလာတော့ဘူး ဆိုတဲ့အသိက မောင့်ရင်ကိုနှိပ်စက်လေပြီ အသက်ရေ။ ပြန်မလာနိုင်တော့တဲ့လမ်းဝကပဲ မောင်တမ်းတမ်းတတပါ အချစ်ရေ။ ယနေ့ဆိုရင် မောင်နဲ့သမီးလေးကို ကျွေခွဲသွားတာ နှစ်နှစ်တင်းတင်း ပြည့်ပါပြီကွယ်။ ကျွေ့ကို ရည်စူးတဲ့ အလှူဒါနတွေအတွက် သာဓုခေါ်ပါကွယ်။ ရောက်ရာဘဝကနေပြီး သာဓုခေါ်ပါကျွေရေ။ အမျှ…အမျှ…အမျှ။ ဘယ်ကမ္ဘာမှာမှ ချစ်ခြင်းမပျယ်တဲ့ မောင်နှင့်သမီးလေး….”
မမကျွေ၏ နှစ်နှစ်မြောက်ဆွမ်းကျွေးတွင် အစ်ကို့အတွက်စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြရပြန်သည်။ အစ်ကို့ကြော်ငြာသည် မနှစ်ကလိုပင် သတင်းစာ ၆ စောင်၌ ပါလာသောကြောင့်ဖြစ်၏။ အစ်ကိုသည် တဖွဲ့တနွဲ့ရေးလည်း ရေးတတ်ပါပေ၏။ တွေးလည်းတွေးတတ်ပါပေ၏။ အထူးသဖြင့် အစ်ကို့ကြော်ငြာသည် အစ်ကို့သမီးငယ်ကို ပို၍သနားဖွယ်ရာ ဖြစ်စေ၏။ မိတဆိုးကလေးငယ်ဘဝကို ကရုဏာသက်လာစေသည်။
အစ်ကို့သမီးငယ်လေးမှာ ယခုအခါ ကျောင်းနေနေရပေပြီ။ ကကြီး၊ ခခွေးကို ရွတ်ဆိုနေတတ်ပေပြီ။ ကျောင်းသွားလျှင် မမက လိုက်ပို့၏။ အပြန်တွင် သွားကြိုသည်။ ကျွန်တော်က ကျောင်းအပြန်စောလျှင် တူမငယ်ကို သွားကြိုရသည်။ ကျွန်တော်နှင့် မမတို့က အစ်ကို့ဆီသို့ ပြောင်း၍နေကြသည်။ အစ်ကို၏ စားဝတ်နေရေးအတွက် မမက လုပ်ကိုင်ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း နေသားတကျရှိလာသောအခါ အစ်ကို့အိမ်သည် စိုပြည်လာ၏။ မမကျွေမရှိသည်မှတစ်ပါး ကျန်အရာခပ်သိမ်းမှာ ရှေးနည်းအတူဖြစ်လာ၏။ ရုံးပိတ်ရက်များ၌ မပန်း၊ မမြဝေ၊ ညို၊ ကိုမောင်ဌေးစသူတို့က လာရောက်လည်ပတ်လေ့ရှိ၏။ ထမင်းချက်စားလျှင် စားသည်။ သို့မဟုတ် အခြားစားသောက်ဖွယ်ရာများကို ချက်ပြုတ်စားကြသည်။
ဇယ်တောက်လျှင် တောက်ကြသည်။ စစ်တုရင်ကစားလျှင် ကစားကြသည်။ ပုဆစ်အိမ်ပစ်တမ်းလည်း ကစားတတ်ကြသည်။ ပျော်ရွှင်ချမ်းငြိမ်းသော အခြေအနေကို ဖန်တီးနေကြတတ်သည်။ အစ်ကိုသည်မူ ကျွေမှတပါး စိတ်ဝင်စားဟန်မရှိ။
“ ကျွေ့ကို ချစ်တဲ့အနေနဲ့ တပ်ချ်မဟာလို လွမ်းသူ့ဗိမာန်ကြီးတစ်ခု ဆောက်ချင်တယ်ညီရာ ”
အစ်ကိုက ယင်းသို့ပြောတတ်သည်။ “ ကျွေ ” ဟူသည့်အမည်ကို နှုတ်မှမဖျောက်။ မမကျွေအကြောင်းကို စဉ်လျားသော စကားတို့ဖြင့်ဖွဲ့ကာပြော၏။ ချီးကျူးခြင်း၊ အောက်မေ့ခြင်း၊ ယူကျုံးမရဖြစ်ခြင်းတို့ဖြင့် စကားမျှကိုဆက်၏။ ဝေဒနာအမည်များစွာ တပ်၍ဆိုလေ၏။ အစ်ကို့စိတ်ကို မည်သို့သဘောပိုက်ရမည်မသိ။
ကျွန်တော်တို့က ရယ်မောစရာတွေ ပြောပေးကြသည်။ အစ်ကို့ကို နောက်ပြောင်သမှုပြုကြသည်။ အစ်ကို စိတ်လက်ကြည်လင်ပါစေတော့ ဟူသောသဘောဖြင့် ဖြစ်သည်။ အစ်ကို့သမီးကိုချစ်သော မပန်းနှင့် မမြဝေတို့နှစ်ယောက်ကို မမကပြောသည်။
“ ကဲ…အပျိုကြီးတွေ ကလေးကိုသနားတယ်ဆိုရင် ကလေးရဲ့အဖေကိုလည်း သနားရလိမ့်မယ်။ ကလေးကို ချစ်တယ်ဆိုရင်လည်း….”
ထိုအခါ နှုတ်အာကြမ်းသော အပျိုကြီးနှစ်ယောက်က နှုတ်ခမ်းတလံ ပန်းတလံနှင့် ချေပလေတော့၏။ တစ်ခါတစ်ရံ အပျိုကြီးနှစ်ယောက်၏ နှုတ်ထွက်စကားတို့သည် ကြမ်းတမ်းလှ၏။ ပွင့်လင်းပက်စက်လွန်းလှ၏။ ခေတ်မီလွန်းသော အပျိုကြီးနှစ်ဦး၏ စကားကြောင့် မကြာခဏဆိုသလို ကျွန်တော်သည်ပင် မျက်နှာထူပူသွားရတတ်ပါသည်။ ထိုအပျိုကြီး နှစ်ယောက်က ပြော၍အားရလျှင် ညိုနှင့်လှည့်၍ စတတ်ပြန်သည်။ ညိုက တုံ့ပြန်ပြောသည်။ အပျိုကြီးနှစ်ဦးကို နိုင်အောင်မပြောတတ်သောအခါ ညို့မျက်နှာတွင် ရှက်သွေးများ ဖြာနေတတ်၏။ မစိုးသန်းနှင့် မထွေးမြိုင်တို့က သည်လိုစ,ခြင်းကို မကြိုက်။ ထို့ကြောင့် သူတို့က ကြားနေရေးသမား ဖြစ်ကြလေ၏။
သို့ရာတွင် သူတို့သည် ဟိုသွားလည်း အတူတူ၊ သည်သွားလည်း အတူတူပင်ဖြစ်ကြသည်။ မမ လိုက်နိုင်က လိုက်၏။ ကျွန်တော်အားလပ်က ကျွန်တော်လိုက်ပါသွားတတ်၏။ များသောအားဖြင့် ကျွန်တော်နှင့် မမတို့က မလိုက်ဖြစ်တတ်ကြ။ မွေးနေ့၊ မင်္ဂလာဆောင်၊ ပစ်ကနစ်၊ မိတ်ဆုံစားပွဲ စသည့် ပွဲလမ်းသဘင်များသို့ သွားတိုင်း အစ်ကို့ကို မမြဝေတို့က လာခေါ်၏။ အစ်ကိုက သူ့ကားနှင့်လိုက်ပို့၏။ ပြန်လာလျှင် အစ်ကိုက ပြောသည်။
“ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲသွားရင် ကျွေ့ကို သိပ်သတိရတာပဲ ညီရာ။ အစ်ကို့ခေါင်းထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ်ထင်သလဲဟင်၊ အစ်ကို့ခေါင်းထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ထင်သလဲ။ မင်းသိလား၊ မင်းသိရဲ့လား ”

(၉)

လပေါင်း သုံးဆယ်ကျော်လာပေပြီ။
အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ တစ်ဖက်သို့ အတန်ကြာငေးနေ၏။ ခေတ္တမျှကြာမှ နှုတ်ခမ်းပြင်သည်။ သူ့စကားကို ကျွန်တော် စောင့်စားလျက်ရှိသည်။
“ အစ်ကို လက်ထပ်တော့မလို့။ အဲဒါ ညီ ဘယ်လိုသဘောရသလဲ ”
“ အိမ်ထောင်သစ်ထူဖို့ ပြောတဲ့လူတွေထဲမှာ ကျွန်တော်လည်း ပါတယ်မဟုတ်လား အစ်ကို ”
အစ်ကိုက နှုတ်ခမ်းကို စေ့စေ့လုပ်ထားသည်။ မျက်နှာကို ပြန်လည်လွှဲဖယ်ရင်းဆိုသည်။
“ ဒါက ဟိုအချိန်ကပါ။ အခု အဲဒါ မင်းဘယ်လို သဘောရသလဲ၊ တိတိကျကျဖြေစမ်းပါကွာ ”
“ ဖြေတာတော့ ဖြေတာပေါ့၊ အမျိုးသမီးက ဘယ်သူလဲ ”
“ အစ်ကို အများကြီးတွေးပါတယ်ကွာ၊ အစ်ကို့တာဝန်ကို မင်းတို့ မမတို့ ယူနေရတာ အားနာလာတယ်။ အစ်ကို့အဝတ်တွေ မမ လျှော်ပေးရတာက အစပေါ့။ နောက်ပြီး သမီးအပေါ်မှာ ကြင်နာနိုင်မယ့်သူဖြစ်လို့လည်း အစ်ကို ရွေးချယ်ခဲ့တာပဲ။ မအေရင်းလို မေတ္တာထားနိုင်တယ်ဆိုတာလည်း အစ်ကိုယုံကြည်တယ် ”
ကျွန်တော့်မေးခွန်းကို တစ်ခွန်းမျှ မဖြေသေး။ သူပြောလိုရာများကိုသာ ပြောချလိုက်၏။ သူ့စကားဆုံးဆုံးချင်း ဝင်မေးလိုက်ရသည်။
“ အမျိုးသမီးက ဘယ်သူလဲ၊ မမြဝေလား ”
“ မဟုတ်ဘူး ”
“ မထွေးမြိုင်လား၊ မစိုးသန်းလား ”
“ မဟုတ်ဘူး၊ ညို ”
ကျွန်တော် အံ့အားသင့်သွားသည်။
“ ညို…ဟုတ်လား အစ်ကို ”
သူက ခေါင်းညိတ်၍ ဖြေသည်။
“ ဘယ့်နှယ်လဲ ညီ၊ မင်းသဘောကို အမှန်အတိုင်းပြောစမ်းပါ ”
“ ပြောပါ့မယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေအကုန်ပြောပြဦးမှပေါ့၊ ညို့ကို ဖွင့်ပြောပြီးပလား။ ညို့သဘောကကော ”
ဖြေရန် ဝန်လေးနေဟန်တူသည်။ လက်ထဲမှ စီးကရက်ကိုသာ ဖိဖွာနေ၏။ ကျွန်တော်သူ့ကို စိုက်၍ကြည့်နေမိ၏။
“ ညိုနဲ့ အစ်ကို ချစ်နေတာ လေးငါးလလောက်ရှိနေပြီ။ ပြောသင့် မပြောသင့်ချိန်နေတာနဲ့ မင်းကို ခုမှအသိပေးရတာ ဆိုပါတော့ကွာ။ မေမေတို့ကိုလည်း မကြာခင်လောက်မှာ ဖွင့်ပြောပြမယ်လို့ စိတ်ကူးထားတယ် ”
“ ကိစ္စက ပြတ်နေပြီပဲ၊ ဒါကို ကျွန်တော်က ပြောရဦးမတဲ့လား အစ်ကိုရာ ”
အစ်ကိုက မျက်နှာမထားတတ်သလိုနှင့် ပြန်ကြည့်သည်။
“ ညို့ကို ချစ်မိတာကတစ်ချက်ပဲရှိတယ်။ ကျွေနဲ့ ညို့ကို မင်းနှိုင်းယှဉ်ကြည့်။ မျက်ခုံး၊ မျက်လုံး၊ နှာတံ၊ နှုတ်ခမ်းအားလုံး ကျွေနဲ့သိပ်တူတယ်။ မျက်နှာအနေအထားရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော ခွဲမရဘူး။ ပြီးတော့ သွားပုံလာပုံ၊ အပြောအဆိုမှာလည်း တထေရာတည်းပဲ။ စိတ်သဘောထားချင်းရော ညိုနဲ့ကျွေဟာ အမြွှာညီအစ်မလားလို့ထင်ရတယ်။ ကျွေ့ကို အစ်ကိုလွမ်းတယ်။ ညို့ကို ကျွေအမှတ်နဲ့ မှားမတတ်မြင်ရတဲ့အခါ ရင်သက်သာတယ်။ ညို့ကို လက်ထပ်မှာက ကျွေ့ကိုချစ်လွန်းလို့၊ ကျွေနဲ့တူတဲ့ သဘောကြောင့်ပါ။ တခြား နေထိုင်စားသောက်မှုတွေ ဆန္ဒတွေကြောင့် လုံးဝမဟုတ်ပါဘူးညီ။ ဒါ မင်းယုံ ”
ကျွန်တော့်မှာ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်၊ လည်တညိတ်ညိတ်နှင့် စဉ်းစားနေမိသည်။ အစ်ကို့ကိုပင် ရည်ရွယ်ပါ၏။

(၁၀)

မမကျွေ၏ မိဘများကလည်း သိနေကြသည်။ အစ်ကို့အသိုက်အဝန်းကလည်း သိကြသည်။ ညိုနှင့်အစ်ကိုတို့ လပိုင်းအတွင်း၌ လက်ထပ်ကြမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ညို့မိဘကလည်း သဘောတူသည်ဟု သိရ၏။ အစ်ကိုနှင့် ညိုတို့မှာ အထင်အရှားတွဲ၍ သွားကြသည်။ လာကြသည်။ လည်ပတ်ကြသည်။
တစ်ပတ်ခန့်ကြာမှ အစ်ကိုနှင့်တွေ့ရသည်။ ထိုအခါ တွေ့တွေ့ချင်း သူ့ကိစ္စကို အလျင်ဆုံးပြောသည်။ လိုသေးသည်ဟုထင်ရသော သူနှင့်ညို၏ လက်ထပ်ရေးကို လတ်တလောပြုလုပ်မည်။ အကူအညီပေးပါဟု ပြောသည်။ ရုံးတွင် လက်မှတ်ထိုးမည့်နေ့နှင့် ပြောသည့်နေ့မှာ လေးရက်သာကွာသည်။ ထို့ကြောင့် တတ်နိုင်သမျှကူညီမည်ဟု ဖြေလိုက်၏။
ချက်ချင်း လိုအပ်သည်တို့ကို စီစဉ်ရလေ၏။ ရုံးတွင် လက်မှတ်ထိုးပြီး စလင်းဟိုတယ်တွင် ဧည့်ခံမည်ဆို၍ ဖိတ်စာလည်း ရိုက်ပေးရ၏။ အိပ်ရာခမ်းနား ဝယ်ရာတွင်လည်း ကျွန်တော်ကူညီရ၏။ လက်မထပ်မီ နှစ်ရက်အလိုတွင် မမက အစ်ကို့ကိုပြော၏။
“ ကလေးကို မမတို့ မွေးစားမယ်။ ညို့ကြောင့် မဟုတ်ဘူးငါ့မောင်၊ အဖေရော၊ အမေရော ကလေးကို သူတို့နဲ့အတူ ခေါ်ထားချင်တယ်လို့ မမကို ပြောတယ်။ ဒီတော့ မင်းကျေနပ်ရင် ညနေမမတို့ပြန်ရင် တပါတည်းခေါ်သွားမယ် ”
အစ်ကိုသည် တွေနေ၏။ တွေးတောနေဟန်ရှိ၏။ သူ့အတွေးကို ဆစ်ပိုင်းဝေခွဲနေခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အတန်ကြာမှ ခေါင်းညိတ်သည်။
ထိုနေ့မှာပင် ကျွန်တော်နှင့် မမတို့ ပြန်ပြောင်းလာကြသည်။ ကျွန်တော်တို့နှင့်အတူ တူမငယ်ကိုပါ ခေါ်လာခဲ့သည်။ အစ်ကို့အိမ်တွင် အစ်ကိုနှင့် ခဏလာလည်သော ညိုတို့ ကျန်နေခဲ့ကြ၏။

(၁၁)
ညိုနှင့် အစ်ကိုတို့ လက်ထပ်ပြီး၍ ရက်ပေါင်း ၂၀ ကျော်ရှိလာပေပြီ။
ကျွန်တော်တို့အိမ်တွင် မမကျွေအကြောင်းကို ပြောဆိုနေကြ၏။ မမကျွေ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်မှာ သုံးနှစ်ပြည့်ရန် တစ်ပတ်မျှသာ လိုတော့သည်။ စီစဉ်စရာတွေ စီစဉ်ရမည်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ဆီသို့ အစ်ကိုမရောက်သည်မှာ လေးငါးရက်မက ရှိပေမည်။ ရုံးအလုပ်တွေ များနေသည်ဟု လာရောက်စဉ်က ပြောသွားသည်။ ပြောစရာရှိ၍ ကျွန်တော်က အစ်ကို့ဆီသို့ သွားလိုက်သည်။ အိမ်တံခါးပိတ်ထားသဖြင့် အော်၍ခေါ်ရသည်။ သုံးလေးခွန်းခေါ်မှ အစ်ကိုထွက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ပေး၏။
“ ညက ရုံးက ၁၁ နာရီထိုးမှ ပြန်ရတယ်ကွ။ အိပ်ရေးမဝတာနဲ့ အိပ်နေတာ ”
ဧည့်ခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ နာရီကြည့်လိုက်သည်။ ညနေ ၄ နာရီထိုးပြီးပေပြီ။ အစ်ကို အိမ်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။ အစ်ကိုပြန်ထွက်အလာကို စောင့်ရင်း စားပွဲပေါ်ရှိ ရုပ်ရှင်စာစောင်တစ်ခုကို ယူကြည့်နေလိုက်၏။ မကြာမီ ခြေသံကြားရသည်။
“ မင်း တို့ဆီအလည်သက်သက်ပဲလား၊ တခြားဘယ်သွားဦးမလဲ ”
အစ်ကို့ကို စောင်းငဲ့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်၏။
“ အစ်ကို့ဆီ သက်သက်ပါပဲ၊ မမကျွေနှစ်ပတ်လည်အတွက် ဘယ်လိုစီစဉ်မလဲဆိုတာ လာမေးတာ။ ဆွမ်းပဲကျွေးမှာလား ဒါမှမဟုတ် မုန့်ဆွမ်းကျွေးမှာလား။ ဘာကျွေးကျွေး ဆီ၊ ဆန်၊ ငရုတ်၊ ကြက်သွန်အတွက် ကုန်သွယ်ရေးမှာ လျှောက်လွှာတင်ရမယ်ထင်တယ်။ အိမ်ထောင်စုကော်မတီကို ပြောရဦးမယ်ထင်တယ်။ ငါးဦးကော်မတီထောက်ခံစာ ယူရမလားလည်း မသိဘူး။ မေးမြန်းရဦးမယ်။ မမကျွေအုတ်ဂူကို ဝင်းခြံခတ်ဖို့ကကော သံနဲ့လုပ်မှာလား၊ သစ်သားနှင့်လုပ်မှာလား။ သတင်းစာထဲထည့်ဖို့ကလည်း ကြိုပေးထားမှဆိုတော့ မနက်ဖြန်လောက်သွားပို့ရလိမ့်မယ်။ အစ်ကို အဲဒါ ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ ”
ကျွန်တော့်စကားအဆုံးတွင် ညိုထွက်လာ၏။ အစ်ကို့ဘေးတွင် လာရပ်၏။ အစ်ကို့မျက်နှာမှာ သုန်မှုန်နေ၏။ ညို့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ “ ညို…ကော်ဖီတစ်ခွက်၊ မိုင်လိုတစ်ခွက် သွားဖျော်ပါလားကွယ်။ မောင့်ဖို့ မိုင်လိုထဲမှာ ကြက်ဥဖောက်ထည့်လာခဲ့ပေါ့ ” ဟုပြော၏။ ညိုကခေါင်းညိတ်၍ အခန်းတွင်းသို့ပြန်ဝင်သွားသည်။
“ မင်းတော်တော်ခက်တဲ့ ကောင်ပဲ။ ဒီစကားတွေ ဒီမှာ လာပြောရသလားကွ။ ညိုကြားသွားရင် ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာ မင်းမသိဘူးလား။ နောက်ဒါတွေလာမပြောနဲ့ကွာ ”
ဒေါသရောင်လွှမ်းနေသော အစ်ကို့မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ထိုင်ရာမှထလိုုက်၏။ အစ်ကို့ကို နှုတ်လည်းမဆက်၊ သူတိုက်မည့် ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုလည်း မသောက်ဘဲ ပြန်ရန်ခြေလှမ်းလိုက်သည်။ မမကျွေမျက်နှာကို ကွက်ခနဲမြင်၍ မမကျွေဓာတ်ပုံရှိရာသို့ မျက်လုံးကရောက်သွားသည်။ မမကျွေ၏ ဓာတ်ပုံနေရာတွင် ညို့ဓာတ်ပုံရောက်နေ၏။ ညို့ပုံကို သေသေချာချာလှမ်းကြည့်ပြီး အိမ်ပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်။
အစ်ကိုက ပြောဖူးသည်။ ညို့ကို လက်ထပ်ရခြင်းမှာ ကျွေနှင့် ရုပ်ချင်းတူသောကြောင့်ဟု အကျယ်တဝင့် ပြောခဲ့သည်။ ကျွန်တော် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်သည်။
ညိုသည် မမကျွေကဲ့သို့ပင် မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်ခြင်းမှလွဲ၍ ရုပ်ရည်ချင်း၊ စိတ်ထားချင်း တစ်ဆစ်လေးမျှ တူညီသည်မဟုတ်ပါချေ။ အစ်ကို့စကားတို့ကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ကြားခဲ့ရသည်။ ယခုအခါ ပြန်လည်ကြားယောင်ကြည့်သည်။ ကျွန်တော်ပြုံးလိုက်သည်။ အစ်ကို့ကိုပင် အကြောင်းပြု၍ ပြုံးလိုက်သည်။ ယခုနှစ်တွင်မှမဟုတ်၊ နောက်နှစ်တိုင်းနှစ်တိုင်းတွင် မမကျွေအတွက် အစ်ကိုရေးတော့မည့် သတင်းစာထဲမှ ကြော်ငြာစာကို ဖတ်ရ၊ တွေ့ရတော့မည် မဟုတ်ချေ။ ။
×××××××××××××××

စင်စစ်၌ လောကမှာ ရယ်ဖွယ်အတိပါတကား။ ။

ငြိမ်းကျော်
ငွေတာရီမဂ္ဂဇင်း အမှတ်(၇၇)၊ နိုဝင်ဘာလ၊ ၁၉၆၆