ကိုယ့္္ဘဝ ကိုိုယ္ပဲေပ်ာ္
@~~~~~~~~~~@
စ/ဆံုး
#ေသာ္တာေဆြ
လြန္ခဲ့ေသာလက တစ္ခုေသာ ေန႔လယ္ခင္းဝယ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျမနီကုန္းသို႔
ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ သြားရင္း ဓနိရည္ဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိသည္၌ ထိုဆိုင္မွ သင္းပ်ံ႕လာသည့္
ကေဇာ္ရနံ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အတိတ္ဘဝကို ႐ုတ္တရက္ သတိရေစစဥ္မွာပင္ “ဗ်ိဳ႕…
ကိုၾကင္ေဆြႀကီးရဲ႕… အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားေတာ့မွာလား။ ဒီမ်ား ခဏမဝင္ေတာ့ဘူးလား”
ဟူေသာ သေရာ္ေတာ္ေတာ္အသံကို ၾကားရ၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏
မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီး ႏွစ္ေယာက္… ။
အခုန လွမ္းေျပာလိုက္သူက ကိုျမဟန္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကုလား အပၸနား…။ သူတို႔
ဓနိရည္ဆိုင္ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ ေျမေျပာင္ေျပာင္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္း ထိုင္လ်က္၊ သူတို႔ေရွ႕မွာေတာ့ ပလတ္စတစ္ ခြက္ကေလး တစ္လံုးစီႏွင့္၊ အလယ္ေခါင္က ဓနိရည္ပုလင္းငယ္ ေခါင္းျပတ္ကေလးတစ္လုံး၊ ဓနိရည္က ဖင္ကပ္။ ယခု ဘီဘီအယ္လ္ေခတ္တြင္ ေသာက္ခကြ ္သည္ ေရွးတ႐ုတ္လိုင္စင္စီမ်ား လက္ထက္တုန္းကလို ပုလင္းဖင္ျပတ္မ်ား မဟုတ္။ ပလတ္စတစ္ခြက္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုတ္၍ ေပးထားေသာ္လည္း ဓနိရည္ထည့္ေသာ အာတားဝင္ဘိလပ္ရည္ ပုလင္းျဖဴမ်ားကိုကား မညီမညာ ေခါင္းမ်ားကို ႐ိုက္ခ်ိဳးထား၏။
ဤပုလင္းမ်ိဳး အေကာင္းျဖစ္၍ ေရာင္းစားေသာ္ ၁၅ ျပား၊ ျပား ၂၀ ရေသာေၾကာင့္ အေသာက္သမားေတြ လစ္လစ္သြားတတ္ၾကသျဖင့္ ဖ်က္ဆီးထားရျခင္း ဟူလို။
ဘံုဆိုင္တို႔မည္သည္ က်က္သေရေတာ့ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ တံုးရသည္သာ။
ဤက်က္သေရတံုးေသာ ဌာနမ်ိဳးမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်က္သေရ
တံုးခဲ့သူျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္၏ အတိတ္ဘဝကို မေမ့ပါ။ အတိတ္က မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း
မပစ္ပယ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီဝင္ကာ သူတို႔ႏွင့္ ဖုိခေနာက္ဆိုင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး…
“ခုန ကိုျမဟန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးက ခၽြန္ပါ့ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္ဘဝင္ကို ခိုက္သြားတာပဲ…”
ကိုျမဟန္သည္ သူတို႔လက္က်န္ ပုလင္းဖင္ကပ္ကေလးကို ခြက္ထဲင႔ၿွဲပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးရင္း…
“မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ကိုၾကင္ေဆြကေနၿပီး ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဦးေသာ္တာေဆြ ျဖစ္သြားေတာ့ ဒီဓနိရည္မ်ား ဘာရည္ေတြလဲ ေမ႕ေနဦးမလားလို႔”
“ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ကႀကိဳက္ကို ဘယ္ေမ့မွာတုန္းဗ်” ဟု ေျပာၿပီး သူေပးေသာခြက္ကို
အားရပါးရ ယူေမာ့ပစ္လိုက္ေတာ့မွ ဘာမွ်မေျပာေသးေသာ အပၸနားက ျပံဳးျပံဳးႀကီးၾကည့္ေနရာမွ…
“ေဟး… ျမဟန္၊ ၾကင္ေဆြ မမိုက္ေသးပါဘူးကြ”
အပၸနားသည္ ေဂၚရင္ဂ်ီကုလားအစစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗမာလို ပီသ႐ံုမက သီခ်င္းေတာင္
က်ေအာင္ဆိုတတ္သူ ျဖစ္၏။
သူတို႔၏ ပုလင္းငယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုး ရွင္းၿပီးေနာက္ သူတို႔၏ ဆႏၵႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္၏တာဝန္ကို သိသည္ျဖစ္၍…
“ေဟး လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖာင္ကို ေသာက္ၾကပါလားဗ်”
ေဖါင္ဆုိသည္မွာ ကြပ္ပုလင္းျဖဴႀကီးထဲက ဓနိရည္ကို အေပၚက ေဖာ့ဆို႔ႀကိဳးသိုင္းႏွင့္
ေလလံုေအာင္ ပိတ္ထား၍ ဖြင့္လိုက္ေသာ္ ဘီယာလိုအျမႇဳပ္မ်ားေဝကာ အရသာရွိေသာ
ဓနိရည္အေကာင္းစား ျဖစ္၏။ အခုန သူတို႔ေသာက္ေနၾကသည့္ ပုလင္းငယ္က ျပား ၂၀၊
ဤေဖါင္ပုလင္းႀကီးက ျပား ၅၀၊ ထို႔ေၾကာင့္ အပၸနားက…
“ဟ… ၾကင္ေဆြရာ … ေဖာင္မတတ္ႏိုင္လို႔ ဒါေလးေသာက္ေနရတာေပါ့ကြ… မင့္မလဲ…
ငါ့လခြီး…”
ကၽြန္ေတာ္ က်ပ္တန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပး၍…
“ေရာ့… ကိုျမဟန္ ယူေခ်ဗ်ာ…”
ကိုျမဟန္ေရာ အပၸနားပါ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္မွ် ႀကီးၾကေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူတို႔
ဂ်ပန္ေခတ္ဦးက စတင္သိကၽြမ္းၾကစဥ္က ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၂၀ ေလာက္၊ သူတို႔ ၃၀ မွ်။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုျမဟန္ကို ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ေျပာရသည္။ အပၸနားကိုေတာ့ ကုလားမို႔ ကၽြန္ေတာ္က (အမ်ားနည္းတူ) မင္း၊ ငါပဲေျပာသည္။ အပၸနားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလိုပဲ
ေျပာသည္။ ယခုဆို ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၄၅ ရွိ၍ သူတို႔လည္း ၅၅ ရွိၾကေပမည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ဘဝကား ဟိုတုန္းက အတိုင္းပင္။ ကိုျမဟန္ကား ဟိုယခင္ေရွး အဂၤလိပ္ေခတ္ကပင္ စမ္းေခ်ာင္းရပ္တြင္
ျမင္းလွည္းသမားျဖစ္ခဲ့၍ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ပန္ေခတ္က ျမင္းလွည္းသမားဘဝ ေရာက္သည္၌
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္ ဆိုလည္း မမွားေပ။ အပၸနားကား ဒိုဘီကုလားျဖစ္၏။ ယင္း၌
ဒိုဘီကုလားႏွင့္ ျမင္းလွည္းသမားေတြ ဘယ္လိုမ်ား အေၾကာင္းဆက္ ေပါင္းဖက္ၾကပါသနည္း
ဟူေသာ ေမးခြန္းလာလိမ့္မည္။ အေျဖကေတာ့ လြယ္ပါ၏။ ဒိုဘီကုလားလည္း အေသာက္သမား၊
ျမင္းလွည္းသမားလည္း အေသာက္သမား၊ အေသာက္သမားခ်င္းသည္ ဘယ္လိုပဲ ဘဝျခားျခား
ေပါင္းသင္း၍ ရသည္မွာ ဓမၼတာတည္း။ ထို႔အျပင္ အပၸနားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျမင္းလွည္းအသင္းဝင္။
“ဟဲ ဟဲ ဘယ့္ႏွယ္ ဒိုဘီကုလားက ျမင္းလွည္းအသင္းဝင္ ျဖစ္ရတာတုန္း။ အလန္႔တၾကား
ေမးစမ္းပါဦးေတာ့”
မအံ့ဩပါနဲ႔ ခင္ဗ်ာ။ အဲသည္ေခတ္ အဲသည္အခါမွာ ေခါက္ဆြဲတ႐ုတ္လည္း
ျမင္းလွည္းအသင္းဝင္ ျဖစ္ရတာပဲ။ ဒန္ေပါက္ကုလား၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သမားေတြလည္း
ျမင္းလွည္းအသင္းဝင္ ျဖစ္ရတာပဲ။ အတိုခ်ဳပ္ ေျပာမယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္ ျမင္းလွည္းအသင္းႀကီးတည္ရာ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္၊ ျမင္းလွည္းဂိတ္အနီး ရွမ္းလမ္းမႀကီးႏွင့္ ဗားဂရာလမ္း ျဖတ္သန္းရာ လမ္းေလးႁမႊာ ေဘးမွာရွိသည့္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကအစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဟာျမင္းလွည္း
အသင္းႀကီးကို ဝင္ၾကရ၏။ ဝင္ေၾကးေပးၾကရ၏။ လစဥ္ေၾကး ေပးၾကရ၏။
“မဆီမဆိုင္ကြယ္ မဝင္ဘဲေနေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ” ဟု ေမးအံ့။
အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ ညအခ်ိန္တြင္ ဆိုင္မွာ အမူးသမားေတြ ႐ုတ္႐ုတ္
႐ုတ္႐ုတ္လည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ျမင္းလွည္းအသင္း ဝင္ထားလိုက္မွ ဒီအႏၲရာယ္က ကင္းတယ္။
ဒီလို ဝင္ထားပါလ်က္ မေတာ္တဆ ျဖစ္ပြားအံ့။ ျမင္းလွည္းအသင္း ဥကၠဌႀကီးကို သြားတိုင္ပါ။
ခ်က္ခ်င္းပဲ ငျဖဴ၊ ငနီ၊ ငေၾကာင္၊ ငက်ား ေခၚၿပီး ဆံုးမေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီငတိေတြက
သူ႔တပည့္လက္သား ျမင္းလွည္းသမားေတြကို ခင္ဗ်ား။
နားလည္ေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အသင္းဖြဲ႔စားတဲ့ ပါလီမန္
ဒီမိုကေရစီေခတ္ မေရာက္ခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္းလွည္းသမား အသင္းႀကီးက
ဒီအေပါက္ခ်ိဳးလာတာ ေခတ္ေနာက္ မက်ပါဘူးဗ်ာ။
အခု ရန္ကုန္မွာ ျမင္းလွည္းေတြ ပိတ္ပစ္လိုက္လို႔သာ၊ မပိတ္ခင္တုန္းကဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာဘဝ ေရာက္ေတာ့ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ျမင္းလွည္းတက္ေမာင္းလိုက္ေသး။ ေပ်ာ္တယ္ဗ်။
တစ္ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီျမင္းလွည္းအသင္းႀကီးမွာ အမႈေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ စာေရးဆရာ အသင္းနဲ႔မ်ား အျပတ္အသတ္ကြာပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဆရာအသင္း ဆိုတာက အသင္းသားခ်င္း လည္းေကာင္း၊ အမႈေဆာင္ခ်င္း လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အခ်င္းခ်င္း အာ႐ိုက္ၿပီး ႏွက္ၾကတဲ့ အမ်ိဳးကလားဗ်။ ျမင္းလွည္းသမားမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္အသင္းအတြက္ဆိုရင္ အသက္ေပးၿပီး
ကာကြယ္ၾကတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဥပမာ- ကိုယ့္အသင္းဝင္ ေမာင္ျဖဴဟာ အျခားျမင္းလွည္းသမားေတြန႔၊ဲ
သို႔မဟုတ္ ဆိုက္ကားသမားေတြနဲ႔ သို႔မဟုတ္ ျမင္းလွည္းခ ေတာင္းတိုင္းမရ၊ မတန္တဆ ေပးလို႔
ဘယ္အရပ္သားနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုပါေတာ့။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ခံခဲ့ရေပမယ့္
ခ်က္ခ်င္းလူျပန္စု၊ အမႈေဆာင္ေတြ ျမင္းလွည္းက ေရွ႕မွခ်ီတက္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ၊ ရသင့္တာေတာင္း၊ အေျခအေနမေကာင္းရင္ ႐ိုက္ပြဲႀကီး က်င္းပပစ္ခဲ့သတည္း။ အမႈျဖစ္ခဲ့ေသာ္
လူမ်ားစု ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈ၊ အသင္းရန္ပံုေငြကလည္း ဂ်ပန္ေခတ္က ပုလိပ္လက္သိပ္ထိုးဖို႔အသင့္။
ကဲ… မနိပ္ဘူးလားဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔ အသင္းဖြဲ႔စည္းပံု၊ ေဆာင္ရြက္ပံု။ အသင္းဝင္တို႔မွာ မွန္တာ၊ မွားတာ၊ တရားတာ၊ မတရားတာ အပထား။ အက်ိဳးေက်းဇူး ခံစားရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အပၸနား၏ ဒိုဘီဆိုင္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ျမင္းလွည္းသမား အသင္းဝင္၊ သူ အသင္းဝင္ ျဖစ္လာေတာ့…..
“ကုလားေပမယ့္ မေစာ္ကားၾကနဲ႔ေဟ့…၊ တို႔အသင္းဝင္ကြ” ဆုိေသာ စကားတစ္လံုးႏွင့္ပင္ အပၸနားအဖို႔ အက်ိဳးေက်းဇူးႀကီးလွေပၿပီ။
အပၸနားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အက်ိဳးေက်းဇူး ျပဳသည္မ်ားလည္း ရိွ၏။ ကၽနြ ္ေတာ္တို႔အား
ကေစာ္တိုက္ျခင္း၊ ၾကက္သား ခ်က္ေကၽြးျခင္း၊ သူ႔ပင္မင္းဆိုင္ ေရာက္လာေသာ အဝတ္အထည္မ်ားမွ ကိုယ္ႏွင့္တန္ေသာ အက်ႌရွိလွ်င္ ေခတၱငွားဝတ္ျခင္းမ်ား ျပဳရ၏။ ဟုတ္သေလ… ဤေခတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္းလွည္းသမားေတြမွာ သန္းေခ်း တေထြးေထြးႏွင့္ ဝါေစ့ကဲြဖ်ဥ္ၾကမ္းေတြသာ ဝတ္ရတာ။ တစ္ခါတစ္ရံ ပဲလြ မ္းသဘင္ရိွေတာ့ အပၸနားဒိုဘီက ေပၚပင္မီးပူတိုက္ေတြ ဘာေတြ ယူဝတ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အပၸနားကေတာ့ အက်ႌရွင္လာရင္ ၾကည့္ေျပာ၊ မိုးရြာေနလို႔တို႔၊ ဝါရွင္ဆိုဒါ ကုန္ေနလို႔တို႔။
အပၸနား၏ ဒိုဘီဆိုင္မွာ ျမင္းေခါင္းတံဆိပ္ ဆြဲခ်ိတ္ထား၍ ကၽြန္ေတာ္က ‘အာကာဘံု
ပင္းမင္း’ ဟု ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားေစ၏။ အပၸနားက အဓိပၸာယ္ကို ေမးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က
ျပာႏွမ္းေသာ ေကာင္းကင္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး…..
“မင္းဆိုင္က ေလွ်ာ္လိုက္တဲ့ အဝတ္ဟာ မဲနယ္လဲႏိုင္လို႔ ဒီမိုးသားေတြလို လွပတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့ကြ” ဟု ေျပာျပေတာ့ သူသေဘာက်၏။
သို႔ေသာ္လည္း ရႊတ္ေနာက္တတ္ၾကသူမ်ားပီပီ ေနာက္ပိုင္း၌ ေခၚၾကသည္ကေတာ့
‘အာပံုပင္းမင္း၊ အာပံု အပၸနား’ ပဲ ျဖစ္သြားေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓနိရည္ခြက္ကို ကိုင္ရင္း ေရွးႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က အထက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားမိရင္း ၿပံဳးမိရာ အပၸနားက…
“ေဟ့၊ ၾကင္ေဆြ… မင္းဘာၿပံဳးတာလဲကြ”
“ေဟ့ အပၸနား မင္းဒိုဘီဆိုင္မွာ ငါေရးေပးတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ရွိေသးရဲ႕လား”
“မင္း အာပံုပင္းမင္း ဆိုတာႀကီး မရွိေတာ့ပါဘူးကြာ။ ျမင္းေခါင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူးကြ” ဟု
ေျပာၿပီး ျမင္းလွည္းအသင္းႀကီး ပ်က္စီးရသည္ကို ႏွေျမာတသပံုေပၚလ်က္…
“ေဟ့၊ ၾကင္ေဆြ… ဟိုတုန္းက တို႔သိပ္ေပ်ာ္တယ္ေနာ္“
ယင္းအခိုက္ ကိုျမဟန္သည္ ဓနိရည္ပုလင္းႏွစ္လံုးပိုက္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာ၍ အပၸနားက
ယူၿပီး င႔ေွဲ နစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က က်ပ္တန္တစ္ရြက္ ထုတ္ျပၿပီး…
“ကဲ… ကိုျမဟန္ အၿမီးလုပ္ဦးဗ်ာ”
ယင္း၌ အပၸနားသည္ ႐ုတ္တရက္ တစ္ခုခုကို ျပန္သတိရဟန္ျဖင့္ သူ၏ ျဖဴေဖးြ ေသာ
သြားမ်ားေပၚေအာင္ ျပံဳးလ်က္…
“ေဟ့… ျမဟန္၊ ၾကင္ေဆြက ၾကက္အျမစ္ ႀကိဳက္တယ္ကြ၊ ၾကက္အျမစ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ငါ့ဖို႔ေတာ့
ေျခေထာက္႐ိုးပဲ ဝယ္ခဲ့ပါကြာ။ ေဂၚရင္ဂ်ီပီပီ ေျခေထာက္႐ိုးပဲ ဝါးပါ့မယ္။ ဟား ဟား… ဟား ဟား”
ဟု ေျပာသည္၌ ကိုျမဟန္ကေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ နားလည္ကာ အားရပါးရ ရယ္ေမာၾကပါေတာ့သည္။
အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ကား လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကပဲေပါ့။ တစ္ေန႔ေသာ
ညေနရီတေမွာင္၌ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းလွည္း ဒ႐ိုင္ဘာ ကိုျမတ္သာသည္ ထိုေန႔အဖို႔
လုပ္ငန္းကုန္ဆံုးၿပီး ေန႔ထြက္ကိုက္ၿပီျဖစ္၍ အပန္းေတာ္ေျဖအံ့ဟု ဤဓနိရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာပင္
ျမင္းလွည္း ထိုးရပ္လိုက္သည္၌ ဤသို႔လွ်င္ ဘံုဆိုင္တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္မွာပင္ ကိုျမဟန္ႏွင့္
အပၸနားတို႔ ၿဖိဳေနႏွင့္ၾကၿပီကိုေတြ႔၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ ဝင္ဝိုင္းလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ တစ္ပုလင္းစီ ဆြဲၾကလ်က္ အတန္ငယ္ မူးလာၾကသည္၌ အပၸနားက
ခုညဒီဆိုင္မွာတင္ အၿပီးမေသာက္ၾကဘဲ သူ႔အိမ္ေရာက္မွ ဆက္လက္ ေသာက္ၾကရန္၊
ထိုေန႔ညေနက လမ္းထဲက ၾကက္ဖႀကီးတစ္ေကာင္ ေခြးကိုက္၍ သူအေခ်ာင္ရထားသျဖင့္ ယခု
သူ႔မိန္းမက ခ်က္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ပုလင္းေပါင္ေပး၍
ဓနိရည္ပုလင္းမ်ားဆြဲကာ အပၸနားအိမ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္းလွည္းႏွင့္ပင္ တေပ်ာ္တပါးႀကီး
ယြန္းခဲ့ၾကသည္။
အပၸနားတို႔အိမ္ ေရာက္သည္၌ သူ႔မိန္းမ မေငြစိန္သည္ ဟင္းလည္းခ်က္ၿပီးၿပီ။
ေတာ္ေတာ္လည္း မူးေနၿပီျဖစ္၍ ကုလားမူ၊ ကုလားခၽြဲျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ပဲ ေလမ်ားေနေလၿပီ။
မဟူရာခဲ၊ သပိတ္ကြဲ၊ အိုးမဲက အစ္မေခၚရေသာ ကုလားမတို႔အား ‘မေငြစိန္’ ဟု
အမည္ေပးၾကသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဓမၼတာ။ သူ႔ကိုယ္သူ ‘ကိုလွ’ ဟု နာမည္ေပးထားေသာ
အပၸနားကလည္း ႏွစ္သက္သည္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားသည္ ဆိုလွ်င္ပဲ…
“ေဟ့… မေငြစိန္ စကားသိပ္မ်ားမေနနဲ႔။ ဒီမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါလာတယ္… ဟင္းခတ္စမ္း… ”
မေငြစိန္က ဆာဒီကားယားႏွင့္ လက္တား၍…
“ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခတ္ၿပီးမ်ိဳဆို႔ေတာ္မူ… က်ဳပ္ေတာ့ စားလည္းၿပီးၿပီ။ မူးလည္းေနၿပီ” ဟု
စက္ရာထဲ လဲေလ်ာင္းေတာ္မူ၏။
ထိုအခါ ကိုလွေခၚ အပၸနားက “ကုလားမႀကီး အမရာ၊ ကိႏၵရီ၊ မဒၵီ၊ သမ႓ဴလဆိုတာ
နင့္လိုဟာမ်ိဳးေနမွာပဲ” ဟု အၿမီးအေမာက္မတည့္ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး သူ႔ဟာသူ ဟင္းအိုးထဲ
သြားခတ္၏။ ပါလာသည္မ်ားမွာ အသဲ(သည္း)၊ အျမစ္ႏွင့္ ေျခေထာက္႐ိုး၊ ေတာင္ပံ႐ိုးႏွင့္
အျခားအသားစမ်ား ျဖစ္ေလရာ အေကာင္းႀကိဳက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အျမစ္အသဲ(သည္း)
တစ္တြဲကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး…
“ကိုယ္ေတာ့ ဒါပဲစားမယ္ေဟ့… အပၸနားတို႔က ေဂၚရင္ဂ်ီပဲ ေျခေထာက္႐ိုး ဝါးလကြာ… ” ဟု ေျပာလိုက္ၿပီး ေရနံမီးေရာင္ ေမွာင္ေတာင္ေတာင္ မလင္းတလင္း၌ အျမစ္တံုးကို မူးမူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုက္လိုက္ေတာ့… ေတာက္… လား လား ၾကက္ေခ်းေတြ ပါးစပ္ထဲ ထြက္လာ၏။
ထြီ… ထြီ… ထြမ္… ထြမ္ ႏွင့္ ေအာ့အန္ၿပီး မေငြစိန္အား ေျခႏွင့္ကန္ႏႈိးၿပီးေမးေတာ့…
“ဟုတ္တယ္ အကို႔၊ ကၽြန္မ မူးေနတာနဲ႔ အျမစ္ထဲက ေခ်းခြဲမထုတ္လိုက္မိဘူး ထင္တယ္”
ဤေနရာ၌ အပၸနားတို႔၊ ကိုျမဟန္တို႔၊ ကိုျမတ္သာတို႔ ပြဲက်ၾကကုန္၏။ ကိုျမတ္သာကား
၁၉၅၂ ခုႏွစ္ေလာက္ဆီက သူ႔ကိုယ္သူ သတ္၍ေသခဲ့ၿပီ။
ယခု ဤအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရၾကမည့္ သူမ်ားကေတာ့ ဒီအပၸနားနဲ႔ ကိုျမဟန္တို႔ပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ဤအေၾကာင္းေျပာ၍ ရယ္ေမာၾကၿပီးေနာက္ အပၸနားက လြမ္းေတးတစ္ပုဒ္ ရြတ္ဆို၏။
“မေငြစိန္ မရွိေတာ့တာ နာတယ္ ၾကင္ေဆြရာ၊ သူအားႀကီး ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္”
(မေငြစိန္လည္း ကက္စ္ဘီေခတ္က ဆံုးခဲ့သည္)
ကၽြန္ေတာ္က ဟိုေရွးက အျဖစ္အပ်က္ျပန္ေတြး၍ ေအာ္ကလီဆန္ဆန္ႏွင့္
“အားႀကီးေကာင္းတယ္… ထြီ… ၾကက္ျမစ္ထဲက ၾကက္ေခ်းေတာင္ ထုတ္ရမွန္း မသိဘဲန႔ဲ”
“ဟ…၊ ဒါက သူမူးေနလို႔ကိုကြ။ ကဲ… မေငြစိန္ ဝက္ေခါင္းခ်က္တာေတာ့ ႏိုးတူးပဲလို႔ မင္းပဲ
ေျပာတယ္ မဟုတ္လား”
“အင္း… ဟုတ္ပါတယ္။ ေဂၚရင္ဂ်ီခ်က္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္”
“ဟ…၊ ၾကင္ေဆြ ေဂၚရင္ဂ်ီမ ေဂၚရင္ဂ်ီခ်က္မေကာင္းလို႔ တ႐ုတ္ခ်က္ ေကာင္းေနရဦးမွာလားကြ… ထပ္သရီးတဲ့ ထြီ”
တံေတြးကို ေဂၚရင္ဂ်ီေထြး ေထြး၍ ႏႈတ္ခမ္းေမြး သပ္လိုက္ပါတယ္။ အပၸနားသည္ ျမန္မာလို ဤမွ် ေရေရလည္လည္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေဂၚရင္ဂ်ီပီပီ ေဂၚရင္ဂ်ီလိုပဲ ကဗၺလာႏွင့္ ဒိုဘီႏွင့္ ဝတ္သည္။
“ဒိုဘီကုလားဟာ ဒိုဘီကုလားလို ဝတ္မွ ဒိုဘီလို ဆက္ဆံၾကမွ၊ တို႔ဒိုဘီ အလုပ္ေကာင္းမယ္ မဟုတ္လားကြ”
သူ႔ေဆာင္ပုဒ္သည္ မဆိုးပါေခ်။ မေငြစိန္လည္း ေသသည္အထိ ကုလားမလို
ဝတ္သြားခဲ့၏။ ဟုတ္၏။ ယခုမွ သတိျပန္ရသည္ မေငြစိန္သည္ ဝက္ေခါင္းကို အ႐ိုးအသားလႊာမေနဘဲ
လက္သံုးသစ္ကြင္း၊ ေလးသစ္ကြင္း အတံုးႀကီးႀကီးေတြ ခုတ္ကာ ေဂၚရင္ဂ်ီမဆလာႏွင့္
ပ်စ္ပ်စ္ခ်က္ထားသည္ကိုး။ အေသာက္သားမ်ားအဖို႔ ကိုက္၍ေကာင္း၊ ဖဲ့၍ေကာင္း၊ ဝါး၍ေကာင္း၊
စား၍ေကာင္း ႏွာသီးဖ်ားႏွင့္ နားရြက္သားကေလးမ်ား ခဲလိုက္ရ ထုတ္ထုတ္ထုတ္ထုတ္ႏွင့္။
ဒါျပန္… သတိရသည္ႏွင့္…။
“ေဟ့ အပၸနား၊ မေငြစိန္ခ်က္တဲ့ ဝက္ေခါင္းဟင္းမ်ိဳး စားခ်င္ေသးတယ္ကြာ”
“အား… စားခ်င္ရင္ ရတယ္ကြ။ ဟိုဘက္က အရက္ဆိုင္ႀကီးမွာ ရွိတယ္။ ေဂၚရင္ဂ်ီခ်က္ပဲ၊
မင္းစားခ်င္ အဲဒီသြားမယ္ကြာ…” ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ တက္ထရနြ ္ အက်ႌအိတ္ထမဲ ွ
ဆယ္တန္စိမ္းစိမ္း အေခါက္ႀကီးကို ၾကည့္၍…
“မင့္မွာ ပိုက္ဆံေတြ အရွိသားပဲ။ တို႔လည္း အရက္တိုက္ပါလားကြာ… ဟင္”
ဂ်ပန္ေခတ္က ဓနိရည္ႏွင့္ စခဲ့ၾကသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္၌ အေသာက္ဝါရင့္ၾက၍ အရက္သမား ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီကို အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ယခု ကိုျမဟန္ႏွင့္ အပၸနားတို႔ ဓနိရည္ခ်ေနသည္ကား တစ္ပုလင္း သံုးက်ပ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပား တည္းဟူေသာ အသျပာကို
မတတ္ႏိုင္ၾက၍ ျဖစ္၏။
ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲ ေငြသံုးေလးဆယ္ ပါခဲ့သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိတ္ေဟာင္း
ေဆြေဟာင္းမ်ားအား သူတို႔၏ ေလာကနိဗၺာန္ပို႔မည္ဟု။
“ကဲ… ေကာင္းၿပီ ဒီဓနိရည္ေလး ႏွစ္ပုလင္း ရွင္းလိုက္ၾက၊ အဲဒါကုန္ေတာ့ သြားၾကတာေပါ့”
သူတို႔လို ဓနိရည္ ဟဲေနရသူမ်ားအား ခ်က္အရက္ဆိုင္ ပို႔မည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အရက္သမားမ်ားအား ဝီစကီႏွင့္ ဟိုတယ္သို႔ ပင့္ေခၚသည္ႏွင့္ မျခားေပ။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ မ်က္ကြင္းက်ယ္က်ယ္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႏွင့္ ကိုျမဟန္၏ မ်က္ႏွာမွာ ပို၍ ေတာက္ေျပာင္လာေပသည္။
ဤေနရာ၌ သူ႔အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပရပါဦးမည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘဝ တည္းကပင္ သူ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာေန၍ ျမင္းလွည္း ေမာင္းလာလိုက္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရ လက္ထက္ ျမင္းလွည္းေတြ ပိတ္ပင္ပစ္သည္အထိ၊ သူ၏ အသက္ေမြး… အဲ…၊ အရက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္ျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ အရက္ကို အင္မတန္ ႀကိဳက္လွ၏။ သူ လူ႔ျပည္မွာေနသည္မွာ အရက္ေသာက္ဖို႔ကလြဲ၍ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိ။
မိုးလင္းကတည္းက အရက္ေသာက္ဖို႔ ရွာၾကံၿပီး၊ မိုးခ်ဳပ္သည္၌ အရက္မူးၿပီး အိပ္ဖို႔မွာ သူ၏ တစ္ခုတည္းေသာ ဘဝလမ္းစဥ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့၏။
သူသည္ ယခု အသက္(၆၀) ခ်ဥ္းသည္အထိ မည္သည့္အခါတုန္းကမွ အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့ေခ်။ သူ႔လို ရသမွ် ေသာက္စားေနေသာ အရက္သမားကိုလည္း ယူမယ့္သူမရွိ၊ သူကလည္း မည္သူ႔ကိုမွ် မရည္ရြယ္။ သူ႔မွာ အိုးအိမ္ရယ္ဟူ၍လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခ့။ဲ သူျမင္းလွည္းေမာင္းေသာ အိမ္က ျမင္းေဇာင္းထဲ၌ လည္းေကာင္း၊ အိမ္ေရွ႕ေလွကားျပင္၌ လည္းေကာင္း၊ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဇိမ္ေတြ႔ေနေသာ ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္၌ လည္းေကာင္း၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚ၌ လည္းေကာင္း၊ အိပ္စက္ျခင္းကိစၥကို ၿပီးေစေလသည္။ အဝတ္ဆို၍လည္း သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ခဲ၏။ သူ
ျမင္းလွည္းေမာင္းေသာ အိမ္က အက်အနမ်ားျဖင့္ ၿပီးသည္ကမ်ား၏။ သူသည္ ဤစမ္းေခ်ာင္းအရပ္သို႔ ဘယ္အရြယ္က ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာခ့ဲသည္ မသိ၊ ေဆမြ ်ိဳး ဉာတိဟူ၍လည္း တစ္ေယာက္မွ် မရွိ၊ တကယ့္ တစ္ေကာင္ႂကြက္ စစ္စစ္ျဖစ္၏။
ယင္းသို႔လွ်င္ ကိုျမဟန္သည္ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ သူမ်ားထံမွာခ်ည္း ျမင္းလွည္း ကၽြန္အျဖစ္ႏွင့္ ယေန႔ရေသာပိုက္ဆံ ေနာက္တစ္ေန႔ ရက္ကူးသည္ မရွိဘဲ ေနလာခဲ့ရာ၊ တစ္ရံေရာအခါ၌ အံ့ဩဖြယ္ရာ လူ႔ကံသည္ ဆန္းၾကယ္လွသည့္အတိုင္း ကိုျမဟန္သည္ ေတာင္ထိပ္ၾကာေပါက္ အေနာက္ေနထြက္ ဆိုသကဲ့သို႔ ႐ုတ္တရက္ ျမင္းပိုင္ လွည္းပိုင္ႏွင့္ ျဖစ္သြားေလ၏။
အသို႔ဟူမူ သူသည္ ဂ်ပန္မ်ား အေရး႐ႈံးနိမ့္ခါနီးအခ်ိန္၌ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ျမင္းလွည္းတစ္စီးကို ေမာင္းေနရာ၊ ဂ်ပန္မ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ထြက္ေျပးရသည္၌ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္သည္ ဤျမင္းလွည္းကို ကိုျမဟန္အား ရက္ေရာစြာ ေပးအပ္ပစ္ခဲ့၏။ ဤျမင္းႏွင့္လွည္းသည္ ပထမတန္းစားထဲက ျဖစ္၏။
ထိုအခါ ကိုျမဟန္သည္ သူ႔ျမင္းႏွင့္လွည္းကို ထားဖို႔လိုလာၿပီ ျဖစ္ေပရာ၊ အိမ္ရာက မရွိသည့္အတြက္ ျမင္းလွည္းသမားတို႔ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ရာ၊ ပန္းပဲဖိုတစ္ခု၏ေရွ႕ ကုကၠိဳပင္ႀကီး ေအာက္၌ သူ႔ျမင္းလွည္းကို ထား၍ သူကေတာ့ ပန္းပဲဖိုထဲက ကြပ္ပ်စ္တစ္ခုေပၚမွာ အိပ္စက္ေလသည္။
သူ ဤျမင္းႏွင့္ လွည္းရသည္မွာ ေႏြရာသီျဖစ္၍ မိုးက်ေလာက္မွ ျမင္းမအတြက္
သင့္ေလ်ာ္ရာ တစ္ေနရာရာတြင္ ျမင္းေဇာင္းေဆာက္မည္ဟု စိတ္ကူးထား၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ျမင္းမ ဂ်ပန္မ(သူေပးထားသည့္နာမည္)မွာ မိုးတြင္းေရာက္ေအာင္ သက္ဆိုး မရွည္ရွာေခ်။ အေၾကာင္းမွာ တစ္သက္လံုးမွ သူမ်ား၏ ျမင္းလွည္းကၽြန္ ျဖစ္လာခဲ့ေသာ ကိုျမဟန္သည္ ယခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ျမင္းလွည္း (သူတို႔အမ်ားသံုး) ‘အံုနာ’ ျဖစ္လာေတာ့ အံုနာ၏ စည္းစိမ္ကို သူခံစားခ်င္ဟန္တူ၏။ သူကိုယ္တိုင္ မေမာင္းေတာ့ဘဲ ဒ႐ိုင္ဘာႏွင့္ လႊတ္ထားလိုက္ေလေတာ့၏။
သူကေတာ့ နံနက္ထြက္စ ျမင္းလွည္းေပၚ ခဏလိုက္ထိုင္ၿပီး ပိုက္ဆံကေလး ပုလင္းဖိုး
ရသည္ဆိုလွ်င္ပင္ အရက္ဆိုင္မွာ ဆင္းက်န္ခဲ့ေတာ့၏။ ကိုျမဟန္သည္ အရက္လည္း အၿမဲတမ္းမူးေနသည္။ သူ႔ကို တစ္သက္လံုး မည္သူကမွ်လည္း ေလးစားၾကသည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူေမာင္းခိုင္းေသာ ဒ႐ိုင္ဘာ ေကာင္ကေလးကလည္း အခိုးသန္သန္ႏွင့္ အမ်ားဆံုး ဗံုးရေအာင္ ျမင္းမကို မညႇာမတာ ခိုင္းရကား မိုးဦးမက်မီပင္ ဂ်ပန္မ နာလံမထႏိုင္ေသာ လဲျခင္းျဖင့္ အမိုးဗလာ အကာမဲ့ေသာ
လမ္းေဘးကုကၠိဳပင္ေအာက္မွာ လဲေလ၏။
ထိုအခ်ိန္၌ ကက္စ္ဘီေခတ္ ေရာက္ေနၿပီ။ အဂၤလိပ္ေငြႏွင့္ ေထာင့္ေလးငါးရာတန္ေသာ
ထိပ္တန္းျမင္းမတစ္ေကာင္ ေသဆံုးေသာ္လည္း ကိုျမဟန္သည္ မည္သို႔မွ် ႏွေျမာတသဟန္ မျပ၊
အရက္ကေလး တျမျမႏွင့္ပင္။ ျမင္းသားကို အေပါင္းအသင္း အရက္ပုလင္းမ်ားႏွင့္ စည္ပင္စြာပင္
ဝိုင္းဝန္းခုတ္ဖ်က္၍ ေရာင္းခ်လိုက္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ လွည္းကို တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္
ေရာင္းလိုက္ျပန္ကာ တစ္လကိုးသီတင္းမွ် ၿဖိဳးၿဖိဳးေဝေနေသး၏။
ဤမွ တၿပီးကား… ကိုျမဟန္သည္ပိုေနျမဲ၊ က်ားေနျမဲအတိုင္း ဒံုရင္းျပန္ေရာက္ကာ
သူမ်ားအိမ္မွ ျမင္းလွည္းကၽြန္ပင္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ေလရာ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ဧရိယာ၌ ျမင္းလွည္းေမာင္းျခင္းကို ပိတ္သည္အထိ။ ယခုအခ်ိန္ကား ကိုျမဟန္သည္ ျမင္းလွည္းေမာင္းျခင္းမွ တစ္ပါး
အျခားဘာမွ်လည္း မလုပ္တတ္၊ လုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္၊ သားမယားတာဝန္လည္း
မရွိေလေသာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တည္းတစ္ေယာက္၊ အေသာက္ကေလးရဖို႔ႏွင့္ ျဖစ္သလို
အစာကေလး ဝဖို႔သာလိုသျဖင့္ မိတ္ေဆြငယ္ေပါင္း ေရာင္းရင္းႀကီး အပၸနားအိမ္မွာပင္
အဝတ္ကူ႐ိုက္၊ မီးပူတိုက္ျဖင့္ သူ၏ က်န္သည့္ဘဝတာကို ခိုေအာင္းေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ကိုျမဟန္သည္ တစ္ခုဉာဥ္ေကာင္းရွိသည္မွာ မရွိဆင္းရဲသား အေသာက္သမားပင္
ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္ပစၥည္းကိုမွ် ေျခေဆာ့လက္ေဆာ့မလုပ္၊ မရွိလွ်င္ ေတာင္းသည္၊
ျမင္းလွည္းေမာင္းရင္း သူေသာက္လာခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ဖိုးေတာ့
သံုးလာခဲ့တယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့ အခထဲက ေလွ်ာ့ေပးပါဟု ေျပာတတ္၏။
အပၸနားလည္း ယခုအခ်ိန္မွာ သားမယားလည္းမရွိ၊ တစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနရာ ကိုျမဟန္
သူႏွင့္လာေနျခင္းသည္ ငါးထမ္းရြက္ႏွစ္ခု ေပါင္းမိျခင္းတည္း။
သူတို႔၏ စီးပြားေရးမွာ နက္ျဖန္ခါအတြက္မရွိ၊ ယေန႔ရတာ ယေန႔ေသာက္စားပစ္၍ နက္ျဖန္ခါအတြက္ မနက္မွတစ္ဖန္ အလုပ္ဆက္မည္။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားမရွိလွ်င္ ဓနိရည္ေလာက္ျဖင့္ၿပီး၍၊ ရွိလွ်င္ကား ခ်က္ဆိုင္ႀကီးမွထြက္ၿပီး လမ္းေဘးလဲသည္အထိ… ထိုေန႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ရေသာအခ်ိန္သည္ ဓနိရည္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္၍ သူတို႔ ဂိုင္မေတာင့္မွန္း ထင္ရွားသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္ႀကီးမွာ ဒကာခံမည္ဆိုေတာ့ သူတို႔အလြန္ ဝမ္းသာေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မိမိစကားအတိုင္း ဓနိရည္ ႏွစ္ပုလင္း ရွင္းသာြ းေသာအခါမွ မလွမ္းမကမ္းရွိ ခ်က္ဆိုင္ႀကီးသို႔ သူတို႔ႏွင့္အတူ ယြန္းခဲ့ေတာ့၏။ ေရာက္လွ်င္ အပၸနားအား အႀကီးတစ္လံုး ဆြဲေစလ်က္ ကိုျမဟန္အား ေဂၚရင္ဂ်ီ ဝက္ေခါင္းဟင္းဖိုးကို ထုတ္ေပးရင္း ….
“ကိုျမဟန္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တာကေတာ့…” ကၽြန္ေတာ့္ စကားမဆံုးေသးမီ ကိုျမဟန္ကျဖတ္၍…
“ေအာင္မေလး… ကိုၾကင္ေဆြ၊ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ေသးပါဘူးဗ်။ ဝက္ႏွာသီးဖ်ားရယ္… ႏွာေခါင္း႐ိုးရယ္ မဟုတ္လား”
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာလိုက္ရေတာ့သည္။
ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းလွည္းသမားဘဝ အရက္ဆိုင္မ်ား၌ ေဂၚရင္ဂ်ီခ်က္ဟင္းတြင္
ၾကက္သားကို အျမစ္နွင့္ ေတာင္ပံ႐ိုး၊ ဝက္ေခါင္းဟင္းဆိုလွ်င္ ႏွာသီးဖ်ားႏွင့္ ႏွာေခါင္း႐ိုး၊ ၎ႏွာေခါင္း႐ိုး ေအာက္ဖက္တြင္ ဝက္အာေခါင္သား ပါေလရာ၊ ဇတ္ေတာက္… ဇတ္ေတာက္ႏွင့္ ဝါး၍ ေကာင္း၏။ ႏွာသီးဖ်ားက ကိုက္လွ်င္ ဇင္းခနဲ… ဇင္းခနဲ ေန၏။ မယံု… မိတ္ေဆြ စားၾကည့္ေပါ့။
မၾကာမီအတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အျမည္း အရက္ကို အသီးသီးႏွက္ၾကရင္း ေရွးေဟာင္း
ေႏွာင္းျဖစ္ကို စကားေကာင္းေနၾကရာမွ အပၸနားက…
“ေဟး… ၾကင္ေဆြ၊ ကိုျမဟန္က ေျပာတယ္၊ မင္းယြတ္လွေျပကို ေရာက္ခဲ့တယ္ဆို”
“ေအးေလကြာ…”
“အဲဒီမွာ ဓနိရည္ေကာင္းလားကြ”
“ဟ… သူတုိ႔ျပည္မွာ ဓနိရည္မရွိဘူး”
“ထန္းေရေကာ…”
“အဲဒါလည္း မရွိဘူး…”
“ဟ ၾကင္ေဆြရ လူ႔ျပည္မွာ ထန္းရည္နဲ႔ ဓနိရည္မွ မရွိဘူးဆိုရင္ျဖင့္ နိယာမ… ဒဂၤါး၊ အဲဒီတိုင္းျပည္ ဘာလုပ္ေတာ့မွာလဲကြ… ထြီ…”
“အပၸနားရ သူတို႔တိုင္းျပည္မွာက ဓနိပင္၊ ထန္းပင္၊ အုန္းပင္ မရွိဘူးကြ…”
“ဟ… ဒါျဖင့္ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြ ဘာေသာက္ေနၾကတုန္း၊ စိမ္ရည္နဲ႔ခ်က္ပဲ ဟဲေနၾကရေတာ့မွာေပါ့…”
“တို႔ စိမ္ရည္ဆိုတာက ေကာက္ညႇင္းကိုေပါင္းၿပီး ေဆးနဲ႔ႏွပ္တာ မဟုတ္လား”
“ေအးေလကြာ…”
“အဲ သူတို႔တိုင္းျပည္မွာက ေကာက္ညႇင္းလည္း မရွိဘူး၊ တို႔ထမင္းစားတဲ့ ဆန္လည္း မထြက္ဘူးကြ”
အပၸနား လြန္စြာ အံ့အားသင့္ကာ…
“ဟ… နိယာမ… ဒဂၤါး၊ ဒါျဖင့္ ထန္းပင္လဲ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ထန္းလ်က္အရက္လည္း မရွိဘူး၊
ခုလို ေကာက္ညႇင္း အရက္၊ ဆန္အရက္လည္း မရွိေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့… အငတ္တိုင္းျပည္မ်ိဳးေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ လူမျဖစ္ပါရေစနဲ႔ကြာ ၾကင္ေဆြရာ… ငါ့လခြီးတဲ့…” ဆိုၿပီး ကိုျမဟန္ဘက္လွည့္၍…..
“ေဟ့ ျမဟန္ မင္းလည္း အဲဒီတိုင္းျပည္ သြားေနမယ္ဆို ေနမယ္လား…”
ကိုျမဟန္က ေခါင္းကို တြင္တြင္ႀကီး ရမ္းခါလိုက္သည္။ စင္စစ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကာ
ဘာမွ်မတတ္၊ ဘာဗဟုသုတမွ် မရွိၾက၍ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုရွျပည္၌ ေသာက္ရသည့္ အရက္မ်ား၊
ဝိုင္မ်ားအေၾကာင္း ရွင္းျပမည္ ႀကံေနစဥ္ အေရးေကာင္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ဆိုသမွ တကယ္
ဒိန္းေဒါင္းက ဖ်က္…။
ဒိန္း… တတ္တတ္… ဒိန္း… ဒိန္း၊
ဒိန္း… တတ္တတ္… ဒိန္း… ဒိန္း၊
အရက္ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိသည့္ ဗားကရာလမ္းမႀကီးမွာ ေဂၚရင္ဂ်ီမသာ
ခ်လာသည္။ ဤအသံၾကားသည္ဆိုလွ်င္ အပၸနားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာရပ္လိုက္ကာ
ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ား ေထာင္လာလ်က္…
“ေဟ့… ျမဟန္… ဒါ ေဂၚရီးယားႀကီးမိန္းမ မသာခ်လာတာကြ… ငါ အစက ဓနိရည္နည္းနည္းစီ ေသာက္ၿပီး အဲဒီမသာ သြားမလို႔ကြ… အခု ၾကင္ေဆြနဲ႔ ေတြ႔တာနဲ႔ ငါေမ့ေနလို႔၊ တို႔ဝင္မကူရင္ မေကာင္းဘူး၊ သခ်ႋဳင္းမွာ ၾကက္သံုးေကာင္ လႊတ္မယ္လဲ ေျပာတယ္…”
ဒိန္း… တတ္တတ္… ဒိန္း… ဒိန္း၊
ဒိန္း… တတ္တတ္… ဒိန္း… ဒိန္း၊
တီးသံကား တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းမွာ အရက္ပုလင္းႀကီး ႏွစ္လံုး
(ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းပါ) ကုန္၍ အပၸနားတို႔ ေတာ္ေတာ္ အရွိန္ရေနေပၿပီ။
ဒိန္း… တတ္တတ္… ဒိန္း… ဒိန္း၊
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အကအခုန္ မသာခ်လာသည့္ လူစုကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အပၸနားသည္ ထိုင္ရာမွ ေစြ႔ခနဲ ထလိုက္ကာ …
“လာ… ျမဟန္ေရ … ၾကင္ေဆြ မင္းေရာလိုက္ပါလားကြ၊ တို႔နဲ႔ ေပ်ာ္ရေအာင္…” ဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း ေျပးထြက္သြားေလရာ ကိုျမဟန္လည္း တစ္ပါတည္း လိုက္သြားေလ၏။
ခဏအတြင္း သူတို႔သည္ အျခားကုလားမ်ားႏွင့္ ေရာ၍ကရင္း မသာေရွ႕မွ ပါသြားၾကေလ၏။ မသာခ်ရာ၌ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကခုန္၍ ခ်ၾကသည္မွာ ကမာၻေပၚတြင္ သူတို႔လူမ်ိဳးမွတစ္ပါး
အျခားလူမ်ိဳး ရွိပါေသးစ။ တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ မသာမ်ိဳးပါေပ။ ကေသာသူမ်ားမွာ အရက္ကို ေထြေနေအာင္ ေသာက္ထားၾကလ်က္၊ သခ်ႋဳင္းေရာက္ေသာအခါ နႏြင္းဆိုးထားေသာ
ၾကက္အရွင္မ်ားကို လႊတ္မည္။ ဒီေတာ့ လိုက္ၿပီး ဝိုင္း႐ိုက္ၾကကာ အိမ္ျပန္၍ ခ်က္ျပဳတ္ၾကလ်က္
အရက္ႏွင့္ စားပြဲထုိင္ၾကဦးမည္။
အပၸနားႏွင့္ ကိုျမဟန္တို႔သည္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ထား၍လည္း မူးေနၿပီျဖစ္ရာ ထိုည
မသာက ၾကက္သားႏွင့္ မသာ့ရွင္၏ အရက္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ သူတို႔သည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့မည္
မဟုတ္။ သစ္တစ္ပင္ေအာက္၌ လည္းေကာင္း သူတို႔၏ တစ္ညတာ စည္းစိမ္ကို ခံစားၾကေပေတာ့မည္။
သူတို႔၏ဘဝတာမွာ စီးပြားေရးအတြက္ လည္းေကာင္း၊ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္အတြက္ လည္းေကာင္း ဘယ္အတြက္မွ ပူပင္ေၾကာင့္ၾက မရွိခဲ့ရၾက။
ဒိန္း… တတ္တတ္… ဒိန္း… ဒိန္း၊
ဤအသံႏွင့္အတူ သူတို႔သည္ သခ်ႋဳင္းသို႔ ကရင္း ပါသြားၾကေပၿပီ။
ေဩာ္… ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္မႈသည္ ေကာင္းျခင္းတစ္ရပ္ပါကာ။
###
#ေသာ္တာေဆြ
သတၱဝါတို႕ ၏ သံသရာ ဝတၱဳတိုမ်ား။
No comments:
Post a Comment