ပုလင္းခ်စ္သူ #(မင္းလူ)
--------------------
“ဒီ အရက္ဟာ မေကာင္းပါဘူးကြာ” ဟု သူက ေရရြတ္ လုိက္သည္။ ထုိအခါ ဆုိင္ရွင္က ၾကားသြားၿပီး ...
“ဒီအရက္ဟာ ဆုိင္က ထုတ္ေပးတဲ့ အတုိင္းပါပဲဗ်ာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္ဘူး ဆုိတာ အစ္ကုိႀကီး သိပါတယ္၊ အျမဲ ေသာက္ေနၾကပဲ မဟုတ္လား”
သူက ဟာ ... ဟာ ... ဆုိလုပ္၍ လက္ကာျပသည္။ “ခင္ဗ်ားဆုိင္ အရက္ကုိ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရက္ဟာ က်ဳပ္ကုိ ေကာင္းက်ဳိး မေပးဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ”
“ေကာင္းက်ဳိး မေပးရင္ မေသာက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ” ဟူ၍ေတာ့ ပုိင္ရွင္ကျဖင့္ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ေခ်။ အရက္ ေရာင္းေနသူ တစ္ေယာက္က အရက္ ဆန္႔က်င္ေရး စကားကုိ ေျပာေနလွ်င္ “မိမိ ေရာင္းကုန္ ပစၥည္း၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိခုိက္ေစေသာ စကားမ်ဳိး မေျပာမိပါေစႏွင့္” ဆုိေသာ ေခတ္သစ္ ေရာင္းဝယ္ေရး ဗ်ဴဟာ သေဘာတရားကုိ ေဖာက္ဖ်က္ရာ က်မည္ မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘဲ ခပ္မဆိတ္ ေနလုိက္၏။
ေသာက္သုံးသူ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဆက္၍ ...
“က်ဳပ္ ဘာေၾကာင့္ အရက္ကုိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေသာက္ျဖစ္ေနတာလဲ သိလား” ဟု ေမးသည္။ ဆုိင္ရွင္၏ စိတ္ထဲတြင္ “သြားၿပီ၊ ဒီညေတာ့ ငါ ခံရၿပီ” ဟု ေတြးရင္း စိတ္ညစ္သြား၏။ လုပ္သက္ ရင့္ေနေသာ ဆုိင္ရွင္တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ အရက္သမား အမ်ဳိးမ်ဳိး အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္း သိၿပီးသား ျဖစ္၏။ မူးလာလွ်င္ ရစ္တတ္သူ၊ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး သီခ်င္း ဟစ္တတ္သူ၊ ငုိတတ္သူ၊ စကားေၾကာ ရွည္တတ္သူ။
ဒီပုဂၢိဳလ္လုိ သူ႔ဆုိင္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာက္သုံးလာသူ ဆုိလွ်င္ ပုိေတာင္ သိေသးသည္။ အေသာက္ နည္းနည္း မ်ားသြားသည့္ ေန႔မ်ဳိးဆုိလွ်င္ အခုလုိပင္ စကားစတတ္သည္။ ဒါဆုိလွ်င္ သူ၏ အသည္းကြဲ ဇာတ္လမ္းႀကီးကုိ ရွည္လ်ား ေထြလ်ားစြာ ေျပာျပေပေတာ့မည္။ ဒီအေၾကာင္းကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာခဲ့ ၿပီးၿပီလဲ မသိ။ ၾကားရဖန္ မ်ား၍ ႐ုိးအီေနေသာ ဇာတ္လမ္းႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကိတ္မွတ္ၿပီး နားေထာင္ေပးရ ေပလိမ္႔မည္။ ေန႔စဥ္လာေနက် ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ကုိ ေက်နပ္ေအာင္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးဖုိ႔ တာဝန္က ရွိသည္။
ဝယ္သူဘက္က အျမဲမွန္သည္ ဆုိေသာ စကားမွာ အရက္ဆုိင္မ်ား အတြက္ ပုိၿပီး သင္႔ေလ်ာ္သည္။ အနည္းဆုံး တစ္စိတ္ တစ္ပုိင္းေလာက္ ေသာက္ၾကတာပဲဟာ မမွန္ဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ၊ တခ်ဳိ႕ဆုိ မွန္႐ုံမက ေမွာက္ေတာင္ ေမွာက္သြားၾကေသးသည္။
အၾကမ္း ပန္းကန္ေလးထက္ ေယာင္ေယာင္ေလးမွ် ႀကီးေသာ ဖန္ခြက္ထဲမွ တစ္ဝက္သာသာ ရွိေနေသာ အရက္ကုိ ေရမေရာဘဲ တစ္ခ်က္တည္း ေမာ့ခ်လုိက္သည္ကုိ ျမင္သျဖင့္ ဇာတ္လမ္း စေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္၏။
“မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သုံးလက္မ ေလာက္သာ ရွည္တဲ့ လွ်ာက ေျခာက္ေပေလာက္ ျမင့္တဲ့ ေယာက္်ားႀကီး တစ္ေယာက္ကုိ ဗုန္းဗုန္းလဲက် သြားေစႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ စကားကုိ ခင္ဗ်ား ၾကားဖူးသလား”
“ၾကားဖူးတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားပဲ ေျပာေျပာေနတာ အႀကိမ္ တစ္ရာေလာက္ ရွိေနၿပီ” ဟု စိတ္ထဲက ျပန္ေျပာမိသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ...
“အင္း ... ဆုိစမ္းပါဦး”
ဟု စကားေထာက္ေပး လုိက္ရ၏။
“မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္က ထြက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ အဲဒီ စကားတစ္ခြန္း ေၾကာင့္ပဲ က်ဳပ္မွာ အခုလုိ အရက္ကုိ အေဖၚျပဳေနရတဲ့ အေသာက္သမားႀကီး လုံးလုံး ျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ”
စကားကုိ ခဏရပ္ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကုိ မ်က္လုံး ကစားၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔စကားကုိ စိတ္ဝင္စားသူ တျခား ရွိမရွိ အကဲခတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိင္ခုံ၏ ေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ တန္းလ်က္ ထုိင္ေနေသာ လူတစ္စုက သူတုိ႔ဘာသာ ျငင္းခုံေျပာဆုိ ေနၾကသည္။ သူ႔ကုိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္။ လက္ဝဲဘက္ ေထာင့္စြန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနသူကေတာ့ နားစြင့္ေနဟန္ တူ၏။ သူ အားတက္သြားဟန္ျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
“အစကေတာ့ က်ဳပ္ကလြဲရင္ တျခား ဘယ္သူကုိမွ စိတ္ကူးထဲေတာင္ မထည့္ပါဘူး တဲ့ေလ။ သူနဲ႔စၿပီး ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ဟာ ပညာ တစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ေက်ာင္းက ထြက္ထားတဲ့ အခ်ိန္။ အလုပ္အကုိင္ကလည္း မည္မည္ရရ မရွိေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ပညာေတြ၊ ရာထူးေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ ေငြေတြ ဆုိတာ ပကာသနေတြပါ တဲ့။ ခ်စ္တာသာ ပဓါနပါ တဲ့။ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္နဲ႔ တည္ေဆာက္တဲ့ ဘဝသာလွ်င္ ေက်ာက္သား ေက်ာက္ဆုိင္လုိ ခုိင္ျမဲပါတယ္ တဲ့။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ စကားေလးေတြ”
ဆုိင္ရွင္၏ စိတ္ထဲက “အင္း ... ဒီေနရာမွာ မရယ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ၿပီး ရယ္ေတာ့မယ္” ဟု ေတြးသည္။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နားေထာင္ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာစကား ေျပာၿပီး ဘယ္လုိ အမူအရာ လုပ္ေတာ့မယ္ ဆုိတာကအစ မွတ္မိေနသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္က “ဟား ... ဟား ... ဟား ... ဟား ...” ဆုိၿပီး အသံကုိ တစ္ဆင့္ျမႇင့္၍ ရယ္သည္။
ၿပီးေတာ့ ...
“ဟား ... ဟား ... တညင္းသီး တစ္လုံးေလာက္ ေပးစမ္းပါ”
“ဗ်ာ”
ဆုိင္ရွင္သည္ ႐ုတ္တရက္မုိ႔ ေၾကာင္သြားသည္။ ၿပီးမွ “ေဩာ္ ... ဟုတ္ကဲ့” ဆုိၿပီး တညင္းသီးျပဳတ္ တစ္လုံးကုိ သတၱဳ ပန္းကန္ျပား အေသးစားေလးထဲ ထည့္ၿပီး ေပးလုိက္၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္က တညင္းသီးကုိ တစ္ကုိက္ ကုိက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲ အရက္ထည့္သည္။ ပလတ္စတစ္ ခြက္ထဲမွ ေရကုိ ေရာသည္ ဆုိ႐ုံမွ် ထည့္သည္။ တစ္ဝက္ေလာက္ ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ၿပီးမွ...
“မိန္းမေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာထားဟာ ေဟာဒီ တညင္းသီးလုိပဲ စားခါစမွာေတာ့ ခ်ဳိသလုိလုိ စိမ္႔သလုိလုိနဲ႔၊ ဆီးသြားေတာ့မွ နံမွန္း သိရတယ္”
လက္ဝဲဘက္ ေထာင့္စြန္းမွာ ထုိင္ေနသူက ထုိစကားကုိ သေဘာက်ၿပီး ျပံဳးလုိက္သည္။ အားေပး ေထာက္ခံသလုိ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေက်နပ္ၿပီး ဆက္ေျပာမည္ အျပဳ ဆုိင္ေရွ႕ဘက္ျခမ္း အုပ္စု၏ အသံက က်ယ္ေလာင္လာသည္။ လူမ်ား၏ အာ႐ုံက ထုိအုပ္စုဆီ ေရာက္သြားသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္က ထုိအုပ္စုကုိ မေက်မနပ္ ၾကည့္လုိက္သည္။ တစ္ခုခု လွမ္းေျပာမလုိ လုပ္ၿပီးမွ မေျပာျဖစ္။ ဖန္ခြက္ထဲမွ လက္က်န္ အရက္ကုိသာ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။ အရက္ထပ္ငွဲ႔ ၿပီးေနာက္ တစ္ငုံ ငုံျပန္သည္။ ေရ မေရာေတာ့။ ျငင္းသံခုံသံေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေတာ့မွ ဇာတ္လမ္းကုိ ဆက္ႏုိင္သည္။
“သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကုိ က်ဳပ္နဲ႔သေဘာမတူ ဘူးေလ၊ ပညာလည္း တစ္ပုိင္းတစ္စ၊ အလုပ္ကုိင္လည္း အတည္တက် မရွိ၊ ေငြလည္း မရွိ၊ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးလည္း မရွိ၊ မိဘ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံကလည္း မေတာင့္တင္းတဲ့ သူနဲ႔ သူတုိ႔ သမီးကုိ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သေဘာမတူႏုိင္ဘူး တဲ့။ သူတုိ႔ကလည္း ဒီေလာက္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႀကီး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ေလာက္ သာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အၿငိမ္းစား အရာရွိႀကီးဆုိတဲ့ ဂုဏ္ကေလးေတာ့ ေမာက္ႏုိင္ေသးသေပါ့ေလ၊ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔သမီးကလည္း လွသကုိး၊ သူ႔ကုိ လုိခ်င္တဲ့ သူေတြကလည္း သူေဌးသားေတြ၊ အရာရွိ ေပါက္စေတြ၊ က်ဳပ္ကလြဲရင္ အလားအလာ ေကာင္းတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ၊ သူတုိ႔ မိဘေတြကလည္း သမီးေခ်ာ ရွိတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း သူတုိ႔ သမီးကုိ အနိမ္႔ဆုံး ေရွ႕တက္လမ္း ရွိတဲ့ အရာရွိကေတာ္ ျဖစ္ဖုိ႔ မွန္းတာေပါ့၊ က်ဳပ္ကုိေတာ့ ကေလကေခ် အဆင့္အတန္း မရွိတဲ့ေကာင္၊ တစ္သက္လုံး လူေမြးလူေတာင္ ေျပာင္မယ့္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး ဆုိတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ႈတ္ခ်ခဲ့တာေပါ့”
ပုလင္းထဲမွာ အရက္ကုန္သြားၿပီ။ အရက္သမားတုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ကုန္ေနမွန္း သိသိႀကီးႏွင့္ ပုလင္းအဝကုိ ဖန္ခြက္မွာေတ့ၿပီး ေမွာက္ခ်လုိက္ေသးသည္။ လက္က်န္ ေလးငါးစက္ က်လာ၏။
“တစ္ပုိင္းေလာက္ လုပ္စမ္းပါဦး”
ဆုိင္ရွင္က ပုလင္းကုိ ယူသည္။ ကေတာ့တပ္ၿပီး ပလတ္စတစ္ ပုံးထဲက အရက္ကုိ ေလာင္းထည့္ လုိက္သည္။ လုပ္ေနက်မုိ႔ တစ္ပုိင္းထက္ ပုိသြားျခင္း ေလ်ာ့သြားျခင္း မရွိ။ ပုလင္းကုိ လွမ္းေပးၿပီး ေနာက္ဘက္ ဝုိင္းတစ္ဝုိင္းမွ မွာေသာ ပုစြန္ေျခာက္သုပ္ အတြက္ ၾကက္သြန္လွီးရင္း ဆက္ေျပာသည့္ ဇာတ္လမ္းကုိ ၾကားေနရသည္။
“ဟုိေကာင္မကလည္း သူ႔မိဘေတြရဲ႕ သံေယာင္ကုိ လုိက္ေျပာလာ ၿပီေလ၊ ေက်ာင္းျပန္တက္ ပါလားတဲ့၊ ပညာတတ္ထားေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္မက်ဘူးေပါ့ တဲ့၊ က်ဳပ္ကလည္း ပညာဆုိတာ ေက်ာင္းမွာသင္မွ ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္ေတြ႕ ဘဝမွာ လူေတြ ၾကားထဲမွာ သင္ယူရင္လည္း ရပါတယ္လုိ႔ အဲဒီေတာ့ တစ္မ်ဳိး ထပ္ေျပာလာ ျပန္ေရာ”
ဆုိင္ေရွ႕ျခမ္းမွာ ထုိင္ေသာ အုပ္စုက ေငြရွင္းၿပီး ထထြက္ သြားၾကသည္။ သူတုိ႔က အရက္ တစ္လုံးေလာက္ကုိ လူေလးငါးေယာက္ ေသာက္ၿပီး မူးတတ္ၾကသူေတြ ျဖစ္၏။ အျမည္းေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး မွာစားၿပီး စကားေျပာၾက ျငင္းၾကခုံၾကသူေတြ ျဖစ္၏။ သူတုိ႔ မ႐ွိေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ကင္း သြားသည္။
“အဲဒီေတာ့”
စကားျပန္ဆက္မည္ ျပဳစဥ္ ေနာက္ဘက္ဝုိင္းမွ ၾကက္သြန္ျဖဴ ေတာင္းသျဖင့္ ဆုိင္ရွင္က လွမ္းေပးရေသာေၾကာင့္ ခဏ ေစာင့္ရေသးသည္။
“ဘာေျပာလာသလဲ ဆုိေတာ့ ဘာလဲဗ်ာ”
ေျပာလက္စကုိ ေမ့သြားဟန္ တူသည္။ စကား ေထာက္ေပးမလားဟု ဆုိင္ရွင္ကုိ ၾကည့္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဆုိင္ရွင္သည္လည္း နားသာ ေထာင္ေနရသည္၊ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ ႐ႈပ္ေနသျဖင့္ လုံးေစ့ပတ္ေစ့ အာ႐ုံမစုိက္ႏုိင္။ နဂုိကတည္းကလည္း စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းေသာေၾကာင့္ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ခ်က္ခ်င္း စကား မေထာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူေျပာတာ ဂ႐ုတစုိက္ နားမေထာင္ရ ေကာင္းသလား ဆုိေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ထုိပုဂၢိဳလ္က စုိက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အရက္ခြက္ကုိ ယူ၍ တစ္ရွိန္ထုိး ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ဆုိင္ရွင္လည္း နားစြန္နားဖ်ား ၾကားေနရေသာ စကားလုံးမ်ားကုိ အေလာသုံးဆယ္ ျပန္စဥ္းစား လုိက္ရ၏။ တကယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကားနာခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ စကားလုံး တစ္လုံးခ်င္းက အစ မွတ္မိေနၿပီ။ ဇာတ္လမ္း၏ ဘယ္အပုိင္းနား ေရာက္ေနၿပီဆုိတာ မ်က္ျခည္ျပတ္ သြားလုိ႔သာ စကားေထာက္ရ ခက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္မွန္းႏွင့္ ...
“ဟုိေလ ေငြဆုိတာ တန္ဖုိး သတ္မွတ္ထားတဲ့ စကၠဴ တစ္မ်ဳိးပဲ ဆုိတာေပါ့”
ဟု ေျပာလုိက္၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္က “အဲဒီေနရာ မေရာက္ေသးပါဘူး” ဆုိၿပီးမွ သူေျပာမည့္ စကားကုိ ဆုိင္ရွင္က ႀကိဳၿပီး သိေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ ကုတ္လုိက္သည္။ ဆုိင္ရွင္ကလည္း ျပႆနာေတာ့ တက္ၿပီ ထင္တယ္ဟု ေတြးလုိက္ရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိပုဂၢိဳလ္က ဇာတ္လမ္း ဆက္ဖုိ႔သာ ပဓာန ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ...
“ဒီလုိ မဟုတ္လား၊ သူ႔ ေငြစုစာအုပ္ထဲက ေငြနဲ႔ အရင္းအႏွီး လုပ္ၿပီး စီးပြားရွာပါလားလုိ႔ တုိက္တြန္းတယ္ေလ၊ က်ဳပ္က ျငင္းလုိက္တယ္၊ ခါးခါးသီးသီးကုိ ျငင္းလုိက္တယ္၊ က်ဳပ္က ေငြမမက္ဘူး၊ ေငြဆုိတာ ... အဲ အခုန ေျပာသလုိပဲ တန္ဖုိး သတ္မွတ္ထားတဲ့ စကၠဴ တစ္မ်ဳိးပဲ၊ ေငြထက္ တန္ဖုိးရွိတာက သစၥာတရား၊ ေကာင္းၿပီ မင္း ကုိယ္နဲ႔ လုိက္ခဲ့ ဘဝထဲကုိ ဆင္းခဲ့၊ ဘဝကုိ အေျခခံက စၿပီး တည္ေဆာက္မယ္၊ ဟား ... အဲဒီလုိလဲ ေျပာလုိက္ေရာ ငါးပိရည္နံ႔ ရတဲ့ အယ္လ္ေဇးရွင္း ေခြးလုိ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ၊ အဲဒီမွာ ပဋိပကၡ ျဖစ္ၾကတာေပါ့၊ လုိက္ရဲလား၊ လုိက္ခဲ့၊ မလုိက္ရဲ ဘူးလား၊ တြဲထားတဲ့ လက္ကုိ ျဖဳတ္လုိက္ ဒါပဲ ဒါပဲ”
ဆုိင္မွာ လူရွင္းသြားၿပီ။ အခ်ိန္အၾကာဆုံး ထုိင္နားေထာင္ ေနခဲ့သည့္ လက္ဝဲဘက္ ေထာင့္စြန္းမွာ ထုိင္ေနသူပင္ ထသြားခဲ့ၿပီ။ ဆုိင္ရွင္လည္း ပစၥည္းေတြကုိ ေတာင္းေတြထဲကုိ မသိမသာ ကဲ့ထည့္ၿပီး သိမ္းဆည္းစ ျပဳေနၿပီ။ ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသူ၏ ေရွ႕က ပုလင္းထဲမွာလည္း အရက္ ကုန္ေနၿပီ။
“ငါးက်ပ္ဖုိးေလာက္ လုပ္စမ္းပါဦး၊ လပ္စ္ကပ္ေပါ့”
ဆုိင္ရွင္က ေတာင္းထဲ ေရာက္ေနေသာ ပုလင္းတစ္လုံးကုိ ျပန္ထုတ္၍ ဖန္ခြက္ထဲ ပုိပုိသာသာ ငွဲ႔ထည့္ေပးသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္က ထရပ္ၿပီး ဖန္ခြက္ကုိ ယူသည္။ တစ္ခ်က္တည္း ေမာ့ခ်သည္။ က်သင့္ေငြ ရွင္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြါသြား၏။ ဆုိင္ရွင္လည္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္ၿပီး ပစၥည္းေတြ ဆက္သိမ္းေနသည္။
* * *
ဒီေန႔ ခါတုိင္းထက္ ပုိေသာက္မိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လဲ ဒီလုိပါပဲ။ ထမင္းစားတဲ့ လူေတြေတာင္မွ စားလုိ႔ ၿမိန္သြားတဲ့အခါ ဗုိက္ျပည့္ အင့္သြားေအာင္ စားတတ္ၾကေသးတာပဲ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ့ ဒီေန႔ ေသာက္လုိ႔ ၿမိန္သြားတယ္လုိ႔ပဲ။ ဒီလုိ အခါမ်ဳိးတုိင္းမွာ သတိရသည့္ စိတ္က ျပန္လည္ ႏုိးၾကားလာတတ္သည္။ ကပ္လ်က္ လုိက္ပါ လာတာကေတာ့ နာက်ဥ္းျခင္း။
ၾကာေတာ့လည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေမ့ပစ္ဖုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေသး။ သတိရစရာ အေၾကာင္း အခ်က္ေတြက သူ႔အလုိလုိ ေပၚေပါက္ လာတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ အခုလုိ မုိးႏွင္းေတြ က်ေနသည့္ အခါမ်ဳိး။
ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆုံၿပီး တစ္သက္တာအဖုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတုန္းကလဲ ဒီလုိပင္ မုိးႏွင္းေတြ မႈိင္းမႈန္ေနခဲ့သည္။ ေက်ာခုိင္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဟားတုိက္ရယ္ေမာ ပစ္လုိက္ေသာအခါ ႏွင္းမႈန္ေတြ ကစဥ့္ကလ်ား လြင့္ထြက္သြားသည္ကုိ သတိတရရွိ၏။
ခုလည္း ဟုိတုန္းကလုိ ရယ္ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟားတုိက္ ရယ္ပစ္လုိက္၏။ သူေလွ်ာက္လာသည့္ လမ္းသည္ လူအေတာ္ ရွင္းေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ရယ္သံကုိ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုစုိက္ နားေထာင္ေနျခင္း မရွိ။ လမ္းေဘးရွိ အိမ္ေတြထဲက အိပ္မေပ်ာ္ေသးသူ တစ္ေယာက္တေလ ကေတာ့ ၾကားေကာင္း ၾကားႏုိင္သည္။
ထုိသုိ႔ ေတြးလုိက္မိေတာ့ သူေလွ်ာက္လာသည့္ လမ္းကုိ သတိျပဳမိသည္။ သူ႔အိမ္သုိ႔ ျပန္ေသာလမ္း မဟုတ္။ အလုိ ... ဒီကုန္းတက္ကေလးဟာ ...
႐ုတ္တရက္ ရပ္လုိက္သည္။ ညာဘက္ကုိ ၾကည့္သည္။ ပု႑ရိတ္ပင္၊ ျခံစည္း႐ုိး ပန္းျခံ ကြက္လပ္ငယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခန္႔ညားထည္ဝါေသာ ႏွစ္ထပ္တုိက္ႀကီးသည္ မုိးႏွင္းေတြ ၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္တည္ေနသည္။
ၾကည့္စမ္း၊ ေျခလွမ္းေတြက ဒီေနရာ ေရာက္ေအာင္ အလုိအေလ်ာက္ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့တာ ပါကလား။ သူသည္ တုိက္ႀကီးကုိ ေငးစုိက္ ၾကည့္လုိက္သည္။ အင္းေပါ့ေလ ႏွစ္ထပ္တုိက္ေပၚက လူဆုိေတာ့ ေျမႀကီးေပၚကုိ ခုန္ခ်ဖုိ႔ ပုိၿပီးခက္တာေပါ့။
“တုိက္ေပၚကေန ေျမႀကီးေပၚကုိ မဆင္းရဲတာက ဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လုိ႔ ဟုတ္တယ္၊ ဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လုိ႔ မဆင္းရဲတာ”
သူေတြးေနသည္ဟု ထင္သည္။ တကယ္က ေျပာေနျခင္း ျဖစ္၏။ အေတြးေတြက စကားလုံးမ်ား အျဖစ္ အသံထြက္လာျခင္း ျဖစ္၏။
“ဟား ... ဟား”
သူ တစ္ခ်က္ ရယ္လုိက္သည္။ ရယ္သံက အေတာ္ က်ယ္ေလာင္သြား၏။ သုိ႔ရာတြင္ သူက ဂ႐ုမစုိက္ေတာ့။ ရင္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ မြန္းသိပ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြက ပြင့္အန္ထြက္လာၿပီ။ သူသည္ တုိက္အိမ္ႀကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။
“ကၽြန္ယုံေတာ့ တစ္ဖက္ကန္း သားသမီးယုံေတာ့ စုံလုံးကန္းတဲ့၊ ခ်စ္သူကုိယုံေတာ့ ဘဝပါ ကန္းေတာ့တာေပါ့၊ ဟုတ္စ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ဳပ္ဘဝ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ျဖစ္ေနၿပီဗ် သိရဲ႕လား၊ ဗ်ုဳိ႕ ... မခင္မွီ”
* * *
ညေနက လက္ဖက္ကေလး ႏွစ္႐ုိးသုံး႐ုိး စားလုိက္မိသျဖင့္ မ်က္စိေၾကာင္ၿပီး အိပ္လုိ႔ မရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ရာေပၚ လွဲၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထား လုိက္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတန္ငယ္ ညဥ့္နက္သည္ႏွင့္ လူသံ ကားသံ မၾကားရေတာ့။ ေဘးမွာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ အိမ္ကလူထံမွ အသက္ရွဴသံ ျပင္းျပင္းကုိသာ မွန္မွန္ၾကားေနရသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အျပင္ဘက္က စကားေျပာသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အသံက က်ယ္လာသည္။ စကားလုံးက မသဲကြဲ။ ဒီအသံကုိ ၾကားဖူးသလုိလုိ ရွိသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ မ်ားလား။
“ဗ်ဳိ႕ ... မခင္မွီ”
ဆုိေသာ အသံကုိ ၾကားေသာအခါ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္ထ မိ၏။ နာမည္တပ္ၿပီး ေခၚလုိက္တာ ပါလား။ နားစြင့္လုိက္ေသာ အခါ ...
“ဒီမွာ၊ ဟုိအရင္တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ သစၥာ စကားေလးေတြ ျပန္ၾကားခ်င္လုိ႔ ဆင္းခဲ့ပါဦးဗ်”
အလုိ ... ဘုရား၊ ဘုရား။ သူပါလား။ သူ ခုထိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသး ပါကလား။ အိမ္ကလူ အအိပ္ဆတ္သူ မဟုတ္လုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
“တုိက္ႀကီးေပၚက ဆင္းခဲ့ပါဗ် မခင္မွီရဲ႕၊ စကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ”
စုိးရိမ္စရာ အေျခအေန ျဖစ္လာၿပီ။ ၾကာလွ်င္ အိမ္ကလူ ႏုိးေကာင္း ႏုိးလာႏုိင္သည္။ ပုိဆုိးတာက မိမိ၏ နာမည္ကုိ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေခၚ ေခၚေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ရပ္ကြက္က လူႀကီးလူေကာင္းေတြခ်ည္း ေနေသာ ေနရာ။ ဒီထဲမွာ အိမ္ကလူက ပုိမုိျမင့္မားေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူ။ ေဘးက ေလးေလးစားစား ရွိၾကသည္။ ခုလုိ မိမိ၏ နာမည္ တပ္ တပ္ၿပီး ေအာ္ေနတာကုိ ေဘးအိမ္ေတြက ၾကားလွ်င္ ...
“ဆင္းခဲ့ပါဗ်၊ မဆင္းရဲ ဘူးလား၊ ေအးေပါ့ေလ ... တုိက္ႀကီးေပၚမွာ ေနေနရေတာ့ ဘယ္ ဆင္းရဲပါ့မလဲ၊ ဗ်ဳိ႕ ... မခင္မွီ၊ ဒီမွာေလ ... မခင္မွီရဲ႕”
တရားလြန္လာၿပီ။ ဒီေလာက္ ေစာ္ကား လာတာေတာ့ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခုတင္ေပၚမွ အသာ ဆင္းလုိက္သည္။ ဧည့္ခန္းဘက္ ထြက္လာသည္။ တယ္လီဖုန္းကုိ ေကာက္ကုိင္၍ နံပါတ္ႏွိပ္သည္။
“ရဲစခန္းက ပါလားရွင္၊ ဟုတ္ကဲ့ ... အကူအညီ တစ္ခု ေတာင္းခ်င္လုိ႔ပါ၊ ကၽြန္မ အိမ္ေရွ႕မွာ အရက္မူးသမား တစ္ေယာက္ လာၿပီး ရမ္းကားေနလုိ႔ပါ၊ ရွင္ ... ကၽြန္မလား ... ေဒၚခင္မွီပါ၊ လိပ္စာက ...”
တယ္လီဖုန္း ခ်ၿပီး နားျပန္စြင့္ လုိက္သည္။ အျပင္မွာ သူရွိေနတုန္း၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားေတြကုိ ေအာ္ဟစ္ ေရရြတ္ေနသည္။ ခဏမွ် အသံတိတ္ဆိတ္ သြားၿပီးေနာက္ ကားတစ္စီး၏ စက္သံကုိ ၾကားရသည္။ ျခံဝင္းေရွ႕မွာ ရပ္သည္။ အျပန္အလွန္ စကားေျပာသံေတြ ၾကားရသည္။ ျပတင္းေပါက္ အနားသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး လုိက္ကာကုိ အသာဖယ္၍ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ...
အျပင္မွာ မုိးႏွင္းေတြ က်ေနသည္။ မႈန္ဝါးဝါး မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရဲႏွစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္၏ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကုိ ကုိင္၍ လင္း႐ုိဗာကားေပၚ တြန္းတင္ လုိက္သည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ သူမွ သူအစစ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိ၏။ အိပ္ရာေပၚ ျပန္တက္ၿပီး မ်က္စိ မွိတ္ထားလုိက္သည္။ အိမ္ကလူက အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ သူကေတာ့ ဒီည အိပ္လုိ႔ ေပ်ာ္လိမ္႔မည္ မထင္ေတာ့။
* * *
“သူမ်ား အိမ္ေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ သြားၿပီး အေႏွာင့္အယွက္ ေပးခ်င္ရတာလဲ၊ အရက္လဲ အရမ္း မူးေနေသးတယ္”
တာဝန္မႉးက ေျပာလုိက္သည္။ သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေနသည္။ တာဝန္မႉးက ဆက္ေျပာသည္။
“အင္းေလ ... ဒီညေတာ့ စခန္းမွာပဲ ေနရလိမ့္မယ္၊ မနက္က်ေတာ့ အာမခံမယ့္ လူေတြကုိ အေၾကာင္းၾကားေပါ့၊ ကဲ ... သူ႔ ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ မွတ္တမ္း ယူထားလုိက္”
ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ တစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ စားပြဲတစ္လုံးဆီ ေခၚသြားၿပီး ထုိင္ခုိင္းသည္။
“ကဲ ေျပာ၊ နာမည္ ဘယ္သူလဲ”
သူက မေျပာဘဲ ေနသျဖင့္ ...
“ေျပာေလဗ်ာ”
“ေၾကာ့ေမာင္”
“အေဖ နာမည္၊ မွတ္ပုံတင္ အမွတ္”
သူက တစ္ခုစီကုိ ခပ္ေလးေလး ေျဖေနသည္။
“အသက္”
သူတစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ...
“ဒါက အေရးႀကီးလုိ႔လား”
“အေရးႀကီးတာေပါ့၊ ကုိယ္ေရး ရာဇဝင္ ဆုိတာ အကုန္ အျပည့္အစုံ ယူရတာပဲ။ ကဲ ... ေျပာဗ်ာ၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ ႐ွိၿပီလဲ”
သူက နံရံကုိ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ခပ္ဆုိင္းဆုိင္း ေျဖလုိက္သည္။
“ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္”
-------------
#မင္းလူ
ႏွင္းဆီ ႐ုပ္ရွင္မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖၚဝါရီ၊ ၁၉၉၄။
(အခ်စ္သက္သက္ ဝတၳဳတုိမ်ား)
(မင္းလူ ဝတၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္)
#@AungTun Oo~ျပန္လည္မွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment