အနီေရာင္ေန႕စြဲ

ထူးထူးဆန္းဆန္းမက္မိတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာအဂၤါ ၿဂိဳဟ္က ကိုယ့္ကိုနီနီေမာင္းေမာင္းစူးစိုက္ ၾကည့္လို႔။သူ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔တင္ ကို္ယ္ၿပာက်သြားမလားမဆိုႏိုင္ဘူး။ႏိုးလာေတာ့ မနက္ခင္း ကအနီေရာင္ ..။ၿပတင္းေပါက္ကေန ကန္႔လန္႔ကာကို စိမ့္ဝင္ၿဖတ္သန္းလာတဲ့ ေနေရာင္ ၿခည္ကိုကနီရဲေတာက္ပလို႔။ဘုရားသခင္ အနီေရာင္ဟာ ဘာကိုမ်ား ကိုယ္စားၿပဳပါသလဲ။

အိမ္ကေနအထြက္မွာ အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ကားအနီေရာင္ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ ေနမိတယ္။မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။သူက နဂိုတည္းက နီႏွင့္ၿပီးသားပဲ။ဒိထက္ပိုစိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာက ကားမွန္မွာၿမင္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စပို႔ရွပ္နီနီပါပဲ။ၾကည့္ေလ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြကကို အနီေရာင္ေတာက္ေနခဲ့တာ။(ကိုယ္မွ အနီေရာင္ဝတ္ေလ့မရွိတာ..)

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကင္တင္းက စားပြဲထိုးက ကိုယ့္ကို ထီးအနီၾကီးေအာက္မွာ ေနရာခ် ေပးတယ္။ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေၿပာမဆိုနဲ႔ ကိုယ့္ေရွ႕ကို နီရဲေနေအာင္ေၾကာ္ထားတဲ့ငရုတ္သီး ခြက္တစ္ခြက္လာခ်တယ္။ကိုယ့္ေဒါသက အနီေရာင္ေၿပာင္းသြားၿပီ။
“ငါ..အနီေရာင္မစားဘူး..” 
ကိုယ့္ရဲ႕အနီေရာင္အသံကို စားပြဲထိုးက အူတူတူနဲ႔တံု႕ၿပန္တယ္။ကိုယ့္မွာက သူ႔ကိုေၿဖရွင္း ေနဖို႔အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုအိမ္က ဆီၿပန္ဟင္းနီနီရဲရဲေတြ ထည့္ေပး လိုက္ေလမလားေတြးၿပီး..ေက်ာထဲေတာင္စိမ့္သြားမိတယ္။

တမင္တကာ ဒီေန႔မွ မွာေသာက္မိတဲ့ ႏြားႏို႔ကေတာင္ အနီေရာင္စြက္ခ်င္သလိုလို။ေဘးဝိုင္း မွာထိုင္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကလည္း ကိုင္စရာရွားလို႔ လက္ကိုင္ဖုန္းအနီေရာင္နဲ႔။သူ႔ေလသံ ေတြကလည္း တဝွီးဝွီး တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေလနီၾကမ္းဆန္လိုက္တာ။ သူ႔ေနာက္မွာမုန္တိုင္းတစ္ ခုပါလာမယ့္ေလနီၾကမ္းမ်ိဳးေပါ့။ကိုယ္ အတန္းထဲၿပန္ဝင္ေနတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ေလနီၾကမ္း ေတြကို ကိုယ္ကၾကားနာေနက်ေလ။ကိုယ့္အိမ္မွာကို ခ်စ္လို႔လက္သပ္ေမြးထားမိတဲ့ မုန္တိုင္းနီနီတစ္ခု ကံမေကာင္းစြာရွိေနခဲ့တာ။
ညက အိပ္မက္အရ အဂၤါၿဂိဳဟ္မ်ား ကမၻာနားကပ္လာသလားမသိပါဘူး။သူက အၿမဲတမ္းနီ ေမာင္းေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုး။အကုသိုလ္ ဆိုတာကလည္း လာရင္အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔မွဆိုပဲ။ ဘုရားသခင္ အကုသိုလ္ဆိုတာကေရာ အနီေရာင္မ်ားလား။

ကိုယ္အတန္းထဲဝင္လိုက္တယ္။အလိုေလး…Hall 2 တစ္ခုလံုး ဂ်ပန္အလံေတြရဲလို႔။အၿဖဴခံ ေပၚမွာအနီရဲရဲ ေနလံုးနဲ႔အလံေတြ တစ္ခန္းလံုးၿပည့္လို႔။ဂ်ပန္တန္းကလူေတြ ပြဲေတာ္နီနီ တစ္ခုက်င္းပထားၾကပံုရတယ္။Hall 2 ရဲ႕မနက္ပိုင္းအခ်ိန္ပိုင္းအတန္းက ဂ်ပန္တန္းေလ။ ကိုယ္တို႔ သရဲနီနီေၿခာက္တယ္ဆိုတဲ့ 403 ကိုၿပန္ေၿပာင္းၾကဖို႔ ပါေမာကၡကို အေရးဆိုသင့္ၿပီ ထင္္တာပဲ။ 

စိတ္ရွိလက္ရွိအလံေတြကို ဆြဲခြာပစ္လိုက္တာ..ကိုယ့္လက္ေတြေတာင္နီလာတယ္။ကံၾကမၼာက ေဆးသားသိပ္မေကာင္းဘူး။ ကိုယ္က အနီေရာင္ကိုမုန္းတယ္။ကိုယ့္ကိုအနီေရာင္ ေတြနဲ႔မႏွိပ္စက္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။သိပ္ညံ့ဖ်င္းလြန္းတဲ့ကံတရားကို ကိုယ္က ဘယ္လိုသင္ၾကားၿပ သေပးရမွာတဲ့လဲ။ေဟာ..ဟိုမွာ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕လွိမ့္ဝင္လာေနၿပီ။ေကာင္းကင္ၾကီးက ေမွာင္မည္းလာရမယ့္အစား နီေမာင္းပ်ိဳးလက္လို႔။မိုးရြာလာရင္ေကာင္းမွာပဲ။ကိုယ့္လက္ေတြကို မိုးေရနဲ႔ေဆးခ်င္တယ္။ ေဟာ..ရြာခ်လိုက္ပါၿပီ။ကိုယ္တံစက္ၿမိတ္ဆီေၿပးသြားလိုက္တယ္။
“ဟင္..ေရေတြက အနီေရာင္ေတြ..”
ကုိယ္ေရနီစက္ေတြကို ဆက္စုပ္ရြံရွာ ခါခ်လိုက္မိတယ္။တစ္ရႈးစၿဖဴၿဖဴေလးနဲ႔သုတ္လိုက္တဲ့ အခါ တစ္ရႈးၿဖဴၿဖဴေလး ေသဆံုး သြားတယ္ ။ ဒဏ္ရာနီနီေတြ ဗရပြနဲ႔ေပါ့။

မိုးၿခိမ္းသံကလည္း အနီေရာင္။
လွ်ပ္စီးေၾကာင္းေတြက အနီေရာင္။
ေကာင္းကင္ကလည္း အနီေရာင္။ အုိ..ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ။

ကိုယ္ အတန္းထဲၿပန္ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။ 
ဘုရားေရ..အတန္းထဲမွာလည္း အနီေရာင္ေတြက စုပံေအးခဲလို႔။ အတန္းသိပ္မမွန္တတ္တဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ကေတာင္ အနီေရာင္အက်ီ ၤနဲ႔။ေၾကးမံုၿမင့္ ကလည္းအနီေရာင္။ေမသႏၱာၿမင့္ ကလည္းအနီေရာင္။အိုး ကိုယ္ကလည္းအနီေရာင္။

ဘုရား..ဘုရား..။

ဒီေန႔ဟာ တစ္ခုခုမွားယြင္းခဲ့လို႔ ၾကက္ေၿခခတ္ခံထားရတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မ်ားလား။ကိုယ္တစ္ခန္းလံုးကိုလွည့္ပတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။
အတန္းမဝင္တဲ့ ဆရာမဆီသြားေမးၿပီး ၿပန္လာတဲ့ ကိုၾကည္စင္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာလည္းအနီေရာင္..။ဆရာမ ေဒါသကလည္း အနီေရာင္။ဦးတိုင္းေက်ာ္ဝါးေနတဲ့ ကြမ္းေသြးေတြကလည္း အနီေရာင္။မိုးေကာင္းရဲ႕ လြယ္အိတ္ကလည္း အနီေရာင္။ သူသူေအာင္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကလည္း အနီေရာင္။Book Review ကိုတည္းၿဖတ္ေပးေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕မ်က္လံုးေတြကလည္းအနီ ေရာင္။Vocabularies အသစ္ေတြကလည္းအနီေရာင္။Group Discussion မွာသံုးတဲ့ Usage ေတြကလည္းအနီေရာင္။ Listening Tape ထဲက ခုန္ေပါက္ထြက္လာတဲ့ အသံေတြ ကလည္းအနီေရာင္။

ကိုယ္..ေမ့ေမ်ာသြားမတတ္ တုန္လႈပ္လာတယ္။ 
ခက္တာက ကိုယ့္ရဲ႕တုန္လႈပ္မႈကလည္း အနီေရာင္။
မၿဖစ္ဘူး။ကိုယ္ၿပန္မွပဲ။

ကားပါကင္ ေနရာကိုအေၿပးလာခဲ့လိုက္တယ္။ေသေတာ့မွာပဲ..။မ်ားလိုက္တဲ့ကားအနီေရာင္ ေတြ။ကိုယ့္ကားကလည္းအနီ။ သိန္းဝင္းညိဳကားကလည္းအနီ။ေၾကးေၾကးကားကလည္းအနီ ေဟမာန္႕ကားကလည္းအနီ။ကားေစာင့္ေနတဲ့လူေတြကလည္း 
နီတီတီနဲ႔ကိုယ့္ကိုၾကည့္လို႔။ေသခ်ာပါတယ္။အဂၤါၿဂိဳဟ္ဟာ ကိုယ့္ဆီတန္းတန္းမတ္မတ္ပ်ံသန္းလာေနခဲ့ပါၿပီ။တစ္ေန႔လံုး ခပ္ညံ့ညံ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္လို အနီေရာင္ ၾကက္ေၿခခတ္ေတြက ရဲပေတာင္းခတ္လို႔။ေဆးေရာင္မစံုတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသေတြ စြန္းေပေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဟာ ကိုယ့္ဘဝထဲလာၿပီး နီေမာင္းေနလိုက္တာ..။
ေနဝင္ေတာ့မယ္။ဝင္ခါနီးထိေတာင္ အစြမ္းကုန္နီရဲေတာက္ပေနတဲ့ ေနလံုးၾကီးကို မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးရဲရဲေတြနဲ႔ ကိုယ္ၾကည့္လိုက္မိသလားမသိဘူး။ေနက ဝင္သြားခဲ့ၿပီးတာေတာင္ အနီ ေရာင္ေတြက စြန္းေပက်န္ခဲ့တုန္း။

ကိုယ္..အိမ္ၿပန္ပါရေစ။အၿဖဴေရာင္ေတြပဲရွိတဲ့ ေမေမ့အိမ္ကိုေပါ့။

ကိုယ့္အိမ္ကိုၿပန္ပို႔ေပးမယ့္ ေၿမနီလမ္းကေလးေရ..တစ္ေန႔တစ္ေလပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီတစ္ေန႔ ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေရာင္ေၿပာင္း ေပးစမ္းပါ။ကိုယ္ အိမ္ၿပန္ခ်င္လွၿပီ။ နီက်င္က်င္မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ လမ္းမေပၚၿဖာက်ေနတယ္။ အနီရင့္ရင့္ညဟာကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေသေစႏိုင္တဲ့ အဆိပ္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။အဲဒီအတြက္ ေၿဖေဆးကို ဒီေန႔မတိုင္ခင္ကိုယ္ရႏိုင္ပါ့ မလား။အဲဒီေၿဖေဆးကေရာ အနီေရာင္ ေဆးလံုးေတြၿဖစ္မေနဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ မေၿပာႏိုင္ပါ ဘူး။ အနာဂတ္နီနီေတြကို ကိုယ္အလိုမရွိဘူး။က်န္းမာၿခင္းနီနီေတြကို မုန္းတယ္။ပစၥဳပၸန္နီနီေတြ ကေန ကိုယ့္ကိုု ဘယ္သူကမ်ားကယ္တင္ေပးမွာလဲ။

ေက်းဇူးၿပဳ၍ အနီေရာင္လက္မ်ား ေဝးေဝးေနေပးၾကပါ။ ေဒါသေၾကာင့္ နီေမာင္းေနမယ့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ရာသက္ပန္ အနားေပးခ်င္လွၿပီ။ကိုယ့္ မ်က္လံုးေတြကို စံုမွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ကံၾကမၼာက အသားမေသလိုက္ပံုမ်ား..ဟိုးေဝးေဝး ကေနကိုယ့္ဆီလာေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြကေတာင္ အနီေရာင္လက္ေဝလို႔။

ကိုယ္..အရႈံးေပးလိုက္ရေတာ့မွာလား ေလနီၾကမ္းေရ။

မေနာ္ဟရီ