ပင္စည္ခ်ိဳး၍ မိုးေသာအရိပ္ (ဝတၳဳတို)
×××××××
"ဗ်ိဳ႕ ဦးသာေအး။ တီဗီြနဲ႔ ေအာက္စက္ ဝယ္လာတာလား"
"ေအးေဟ့။ ရန္ကုန္ကေန ငါ့သား ပိုက္ဆံပို႔လိုက္လို႔"
ဦးသာေအးသည္ ဆိုင္ကယ္အေနာက္မွထိုင္၍ တစ္လမ္းလံုးေမးလာသမ်ွလူမ်ားကို မညည္းမညဴေျဖလ်က္ ျပန္လာသည္။
"ငါ့တူ ေျဖးေျဖးေမာင္းေနာ္"
လက္ထဲ ေပြ႔ဖက္လာေသာ တီဗီြႏွင့္ေအာက္စက္က္ိုလည္း ထိခိုက္မိမွာ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ တသသ။ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျဖရပါမ်ားလာေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္တကၠစီသမားပင္ ျပန္မေျဖခ်င္ေတာ့။
သူ႔ဘာသာ သြားလာေနေသာ လူမ်ားကိုပင္ လွမ္းမေမးမွာစိုး၍ ဦးသာေအးက သူအရင္ လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေနေသးသည္။
အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သူကို ေခၚလုပ္ခိုင္း၍ ဖြင့့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္မွာ သေဘာတက်က်ႏွင့္။
"ကိုသာေအး။ သားပို႔လိုက္တဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဒါေတြဝယ္လာတာေပါ့ေလ"
"ေအးေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေဟာေတာ္ ႐ွင္ကေတာ့ လုပ္လာၿပီ။ အရင္လေတြက သားဆီေငြပို႔ဖို႔လိုတုန္းက ေခ်းထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြ အမျမကို ျပန္ဆပ္ရဦးမယ္ေလ"
"မယ္ေငြကလည္းကြာ။အတိုးေႂကြးမွ မဟုတ္တာ။ဘယ္အခ်ိန္ ဆပ္ဆပ္ပါ။ အမျမကလည္း ေျပာစရာလူမွ မဟုတ္တာ။ ခုဟာက ငါ့သား ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပို႔တာေလးနဲ႔ အမွတ္တရ လုပ္ထားခ်င္လို႔ပါ"
"႐ွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ ခက္ပါရဲ႕ "
"မခက္နဲ႔မယ္ေငြ။ငါတို႔ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းသမ်ွ ေဟာ ညက်ေတာ့
ဒါေလးနဲ႔ အပန္းေျဖ။ ကဲ ငါ့သားဘယ္ေလာက္ ကုသိုလ္ရလိုက္မလဲ။
ဒီနားဝန္းက်င္မွာလည္း ဘယ္အိမ္မွ တီဗီြမ႐ွိဘူး။ သူတို႔လည္း
လာၾကည့္လို႔ရတာေပါ့"
"ဟြန္း ႐ွင့္အေၾကာင္း မသိရင္ခက္မယ္။ လာသမ်ွလူေတြကို ဒါ ငါ့သားပို႔တဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ဝယ္ထားတာပါဆိုၿပီး ႂကြားခ်င္တာက အဓိကမဟုတ္လား"
"အဟီး ဒါကေတာ့ကြာ"
ဦးသာေအး ေဒၚေငြစကားကို ျပန္မေခ်ပေတာ့ေခ်။
×××××××××
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပင္လယ္ထြက္၍ ငါး႐ွာလိုက္ ညေရာက္လ်င္ တီဗီြၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ပင္ပန္းသည္မထင္။
တံငါသည္အိမ္အမ်ားစုသာ ေနထိုင္သည့္ ရပ္ကြက္ငယ္ ဆိုေသာ္လည္း က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕၏ အစြန္းက်က်၌္တည္႐ွိသည္။ အခ်ိဳ႕ တံငါသည္မ်ားက စက္ေလွႀကီးငယ္မ်ားျဖင့္ ပင္လယ္ထြက္ငါး႐ွာၾကသည္မွာ ဆယ့္ငါးရက္၊တစ္လ ၾကာျမင့္တတ္ေသာ္လည္း ဦးသာေအးတို႔ကဲ့သို႔ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ေလွငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ နီးနီးနားနားေလာက္သာ ေန႔ခ်င္းျပန္လုပ္ကိုင္သူမ်ားလည္း႐ွိသည္။
ဦးသာေအးႏွင့္ေဒၚေငြတို႔၌ သားတစ္ေယာက္သာ ထြန္းကားခဲ့သည္။ သားျဖစ္သူအရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ အေဖာ္ေကာင္း၍
ရန္ကုန္လိုက္သြားသည္။ေမွာ္ဘီနားတြင္ ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္တစ္ခု၌ သင္လုပ္လုပ္ေနသည္ဆို၏။ ဤမ်ွအလုပ္ေလာက္ကို မိမိၿမိဳ႕၌ပင္
လုပ္၍လည္း ရသည္ပဲလို႔ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း လူငယ္သဘာဝ နယ္ေျမအသစ္ စူးစမ္းလိုစိတ္ေၾကာင့့္ ဦးသာေအး မတားသာ။အစပိုင္း၌ မည္မည္ရရလုပ္အားခမရေသး။အသံုးအစြဲ မလံုေလာက္ဟုဆိုသျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္၊သံုးႀကိမ္ခန္႔ ေငြပို႔ခဲ့ရေသးသည္။ ယခု တတ္ေျမာက္ကြၽမ္းက်င္ၿပီး ဝင္ေငြမ်ားလာ၍
ေငြႏွစ္သိန္းပို႔လိုက္သည္။ မိဘႏွစ္ပါး ေပ်ာ္မဆံုး။
တစ္ည အခ်ိန္က ည ကိုးနာရီခန္႔။ သားေတာ္ေမာင္ မိန္းမခိုး၍ က်ိဳက္ထိုေခၚလာသည္။ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ ျပန္ျပင္၍မရဟု ဦးသာေအးေတြးသည္။မိဘဝတၱရားအတိုင္း ျပန္အပ္ထိန္းျမားေပးရေပေတာ့မည္။
သားႏွင့္ေခြၽးမ ဦးသာေအးတို႔အိမ္၌ေနထိုင္စဥ္ ေန႔ခင္းဘက္
ကမ္းကပ္လာေသာေလွမ်ားထံမွ ငါးပိအစိမ္းမ်ား အိမ္ေ႐ွ႕မွျဖတ္သန္း၍ သယ္သြားၾကသည့္အခ်ိန္မ်ားဆိုလ်ွင္ သားေတာ္ေမာင္ အမ်ိဳးသမီးက ရန္ကုန္သူပီပီ ႏွာေခါင္းရႈံ ့သည္။အနံ႔အသက္မ်ားေၾကာင့္
စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ေတာင္ စားမဝင္ေတာ့ဟုဆိုကာ
ဆက္မစားေတာ့။ေဒသခံမ်ားအဖို႔ေတာ့ ငါးပိအစိမ္းနံ႔သည္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ရန္ကုန္လိုက္သြား၍ လက္ထပ္ေပးၿပီးေနာက္ သားႏွင့္ေခြၽးမက က်ိဳက္ထိုသို႔ျပန္မလိုက္။သူတို႔ေဒသ၌ပင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လိုၾကသည္။ေခြၽးမေလး စနက္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ဦးသာေအးေတြးမိသည္။ ေခြၽးမေလး၏ မိဘမ်ားကလည္း သာမန္လက္လုပ္လက္စားဘဝပင္။ေျပေျပလည္လည္ကားမဟုတ္။သားေတာ္ေမာင္က ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္မွာပဲ ဆက္လက္မည္ဟုဆိုသည္။
သည္ေတာ့ ဦးသာေအးႏွင့္ ေဒၚေငြတို႔ပဲ က်ိဳက္ထိုသို႔ ျပန္လာရေတာ့သည္။
ေခြၽးမေလး ကိုယ္ဝန္႐ွိၿပီၾကားေတာ့ ဦးသာေအး မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ရၿပီ။ ေျမးဆိုသည့္အသိဝင္လာကတည္းက လႈပ္လႈပ္ရြရြ။
"မယ္ေငြ ငါတို႔ ရန္ကုန္ေျပာင္းရေအာင္"
"ဘယ္လို"
"ငါတို႔ေခြၽးမက ငါတို႔ဆီလာေနမွာမဟုတ္ဘူး။ငါတို႔ပဲ သြားေနရေအာင္။ ေျမးခ်ီရေအာင္ေလကြာ"
"႐ွင္က ငါးပဲဖမ္းတတ္တာေလ။ ဟိုမွာ ဘာလုပ္စားမွာလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ကိုသာေအးရယ္"
သို႔ေသာ္ ေဒၚေငြစကားက အရာမထင္ခဲ့ေခ်။
႐ွိသမ်ွေတြ ေရာင္းခ်လို႔ ရန္ကုန္တက္ခဲ့ၿပီ။ပိုင္ဆိုင္သမ်ွ၌ ေခ်ာင္က်က် ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္သာ ႀကိဳက္ေဈးမရ၍ မေရာင္းဘဲ က်ိဳက္ထို၌
က်န္ခဲ့သည္။
သားေတာ္ေမာင္ကို ဆိုင္ကယ္အပိုပစၥည္းဆိုင္ႏွင့္ ျပင္ဆိုင္ တြဲဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ပါလာသည့္ေငြတို႔ကား တက္တက္ေျပာင္ခဲ့ေလၿပီ။ ဦးသာေအးက သားဆီမွာပဲေတာက္တိုမည္ရ ကူေပးရင္း ဆိုင္ကယ္ဝိုင္းျပင္သည္။ သားက လုပ္အားခသေဘာမ်ိဳး ျပန္ေပးသည္။
"ကိုသာေအး။ ႐ွင့္အလုပ္နဲ႔႐ွင္ေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲေနာ္"
"ငါ့တို႔အတြက္မွ မလိုေတာ့တာပဲ မယ္ေငြရယ္။ေဟာ အခုဆို ငါ့သားလည္း
အေျခက်။ ငါတို႔လည္း အနီးကပ္ေနရ။မၾကာခင္ ေျမးလည္းခ်ီရေတာ့မယ္ကြ"
ဤသို႔ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ဆူထြက္လာေသာ ေခြၽးမ၏ဗိုက္ကိုၾကည့့္ရင္း ဦးသာေအးတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳး။
တစ္ေန႔ ဆိုင္၌ လူက်ခ်ိန္။ ထမင္းစားခ်ိန္လည္း ေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဦးသာေအးကေတာ့ မည္မည္ရရ အလုပ္မ႐ွိသူမို႔ ေဒၚေငြလာပို႔ေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ျဖင့္ စားၿပီးေနေသာ္လည္း သားေတာ္ေမာင္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း။ သားေတာ္ေမာင္က ဆိုင္ကယ္ပိုင္႐ွင္ေတြ ေလာေန၍ ျပင္စရာေတြ တသီႀကီးႏွင့္မို႔ စားခ်ိန္မရေသးေပ။
"သား အေဖ ဘာကူလုပ္ေပးရမလဲ"
"ရတယ္အေဖ။ ဒါေတြက အေဖမလုပ္တတ္ဘူး"
"ဟိုဘီးက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ကာဘာျဖဳတ္ၿပီးမွ ျပင္ရမွာ"
"ဒါဆို အေဖျဖဳတ္ေပးထားမယ္ေလ။ကာဘာေလာက္ေတာ့ ျဖဳတ္တတ္ပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့အေဖ။ဒါဆိုလည္း ေသခ်ာေတာ့လုပ္ေနာ္"
ဦးသာေအးတစ္ေယာက္ လက္စြမ္းျပေလၿပီ။မၾကာလိုက္ေခ်
ဂြပ္ခနဲအသံႏွင့္အတူ ဆိုင္ကယ္ပိုင္႐ွင္ ထေအာ္ေလၿပီ။
"ဟာ ဦးေလး သြားပါၿပီဗ်ာ။ မူလီေတြ ကုန္ေအာင္မျဖဳတ္ပဲနဲ႔
အတင္းဆြဲခြာေတာ့ ကာဘာကြဲၿပီေပါ့။ဒါ ေရာင္းဖို႔ဆိုင္ထားတဲ့ဘီးဗ်ေလ်ာ္ဗ်ာ"
သားေတာ္ေမာင္ကလည္း ကပ်ာကယာ ေျပးၾကည့္ၿပီး အသံတိတ္သြားသည္။ေခြၽးမျဖစ္သူက ေဒါသတႀကီးေလသံျဖင့္
"ဟာ အေဖတို႔လုပ္လိုက္ရင္ တလြဲႀကီးပဲ။ဟိုေန႔ကလည္း တစ္ခါျဖစ္ၿပီးၿပီ။အခုဟာက ပိုဆိုးတယ္ ယိုးဒယားဘီး။ ယိုးဒယားပစၥည္းဆိုတာ ဒီနားမွာ လြယ္လြယ္လိုက္႐ွာလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။လုပ္မတတ္ရင္လည္း ေအးေအးေဆးေဆးေနပါ။မကူညီခ်င္ရင္ေန မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔။ တကယ္ပဲ"
ဦးသာေအး မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အသံတိတ္ေနသည္။ထိုဆိုင္ကယ္ကာဘာမ်ိဳးက တကယ္လည္း ႐ွာဝယ္၍မရခဲ့။ ေလ်ာ္ေပးရေလ၏။ ေခြၽးမက ဦးသာေအးကို စကားမေျပာေတာ့။
ထိုညက ဦးသာေအး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။
"က်ိဳက္ထိုျပန္ေနရေအာင္ ကိုသာေအးရယ္။ ဟိုမွာေျမတစ္ကြက္ ႐ွိေသးတာပဲ။ ျဖစ္သလို လုပ္ကိုင္စားၾကတာေပါ့။ ႐ွင္ အခုလို
အေျပာခံရေတာ့ ကြၽန္မရင္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ"
ဦးသာေအး အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ
"ငါ မနက္ျဖန္ က်ိဳက္ထိုသြားမယ္။ ေလးငါးရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္တယ္"
ထိုညက ဦးသာေအးေရာ ေဒၚေငြပါ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ၾက။ ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းအေစာႀကီး ဦးသာေအး က်ိဳက္ထိုသို႔ ထထြက္သြားသည္။
ဆယ္ရက္ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္ ဦးသာေအး ေငြထုတ္ပိုက္၍ ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ဟင္ ႐ွင္ ႐ွင္ ဒီေငြေတြက ဘာလုပ္လာခဲ့ျပန္ၿပီလဲ"
"က်န္ခဲ့တဲ့ေျမကြက္ကို ရတဲ့ေဈးနဲ႔ သြားေရာင္းလိုက္တာေလ။
ဟိုေန႔က ဆိုင္ကယ္ပိုင္႐ွင္ကို ခခယယေတာင္းပန္ေနရတဲ့
ငါ့သားမ်က္ႏွာ မ်က္စိထဲကကို မထြက္ဘူး။ငါ့ရင္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ မယ္ေငြရယ္။ အဲဒီယိုးဒယားပစၥည္း ငါ့သားဆိုင္မွာသာ
တင္္ေရာင္းထားရင္ ဘာေအာက္က်စရာလိုလဲ။ ျပန္လဲေပးလိုက္ရံုပဲေလမဟုတ္ဘူးလား။ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းစံုစံုတင္ထားေတာ့ ငါ့သားလည္း စီးပြားေရးလုပ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့။ေဟာဒါက ငါ့သားအတြက္ အရင္းအႏွီးေငြ
ယိုးဒယားပစၥည္းတင္ေရာင္းဖို႔"
"ေဟာေတာ္"
နတ္ေစာင္း(က်ိဳက္ထို)
သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သက္ေတာ္ ၈၀ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္
ပတၱျမားရတု ေမာ္ကြန္းစာအုပ္
No comments:
Post a Comment