ေမြးေမေလ့ - ေရေအး

ေမြးေမေလ့ - ေရေအး
-----------------------

၁

ဒိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သံကိုၾကားမွ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလားဟု သိကာ အေမသည္ စိတ္သက္သာရာရသည္။ သို႔တိုင္ အေမ၏ ရင္သည္ တလွပ္လွပ္တုန္ဆဲ။ ဘုရား ဘုရား ဘယ္လိုအိပ္မက္ပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း အေမသည္ တုန္ေနေသာ ရင္ကို ဖိရ၏။ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္မ်ားပါလိမ့္ဟု ေတြးလ်က္ စိတ္သည္ ေဆာက္တည္ရာ မရ။ အိပ္မက္ဆိုးေပတကား။

အေမသည္ ကုန္ခဲ့သည့္ ညအေစာပိုင္းက အိပ္မေပ်ာ္။ အိပ္ရာထဲတြင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွိမ့္ကာ အခ်ိန္ကုန္၏။ ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးလ်က္ပင္ အခ်ိန္ကုန္၏။ သူငယ္အိပ္ခ်ိန္၊ သက္ၾကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္၊ လုလင္ျပန္ခ်ိန္ အခ်ိန္မ်ားသာ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ခဲ့သည္။ တစ္ေမွးမွ်ပင္ မအိပ္ရ။ အရုဏ္တက္ခါနီးမွ ဖ်တ္ခနဲ တစ္ေမွးေပ်ာ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္မက္ဆိုးေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ လန္႔ႏိုးလာရ၏။

အေမသည္ ေစ့ေစ့ေတြးလွ်င္ အိပ္မက္သည္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းပင္ ေပၚသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဒီအေမ့သမီးသည္ အေမႏွင့္ ေလးေတာင္ခန႔္အကြာတြင္ ထိုင္ေန၏။ အနီႏွင့္ အ၀ါပြင့္မ်ား ပါေသာလုံခ်ည္ကို ထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္ ၀တ္ထား၏။ မ်က္ႏွာသည္ မသာမယာ၊ ဆံပင္ဖြာလန္ၾကဲ၏ ထိပ္တည့္တည့္တြင္ ေခါင္ရန္းပန္း နီနီျမန္းျမန္းကို ပန္ထားေပသည္။ အထူးဆုံးကား သမီး၏ ၾကည့္ပုံဆန္းတည္း။ သမီး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ နီရဲကာ မ်က္ရည္တို႔သည္ တစိမ့္စိမ့္ စီးလ်က္။ ထိုသို႔ ငိုလ်က္သားပင္ သမီးသည္ အေမျဖစ္အား တရိႈက္မက္မက္ ေငး၏။

အၾကည့္သည္ တစ္သက္တြင္ ေနာက္ထပ္ ျပန္မျမင္ရေတာ့မည့္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူတစ္ဦးအား ၾကည့္ေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ထိုအၾကည့္ကို ျမင္လွ်င္ အေမ၏ စိတ္တြင္ ထင့္ခနဲ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ဟဲ့ အစီမ ဘာျဖစ္တာတုန္း” ဟု အလန္႔တၾကား ေမး၏။ သမီးသည္ ဘာစကားမွ် မဆို။ အေမကိုသာ ေတြေတြၾကီး စိုက္ၾကည့္ျပီး တအင့္အင့္ ငိုသည္။ အေမသည္ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ၀ရုန္းသုန္းကားပင္ ထကာ သမီးထံသြားသည္။ သမီးကား အေမ၏ အကပ္ကို မခံ၊ ေလွကားရင္းဘက္သို႔သာ တေရြ႕ေရြ႕ယို႔ျပီး ဆုတ္၏။ အေမ၏စိတ္တြင္ “ ဒီအေမ၊ ဒီသမီး ႏွစ္ဦးတည္းရွိေသာ မိသားစုတြင္ ဘာမ်ား သို၀ွက္ခ်င္ရေသးသနည္း” ေတြးကာ ေဒါသျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ “ဟဲ့ ေျပာပါဟဲ့” ဟု ေဒါမာန္ပါပါ ေအာ္ရင္းပင္ သမီးအနား ဖ်တ္ခနဲ ကပ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆိုးရြားလွေသာ ညွီစို႔စုိ႔ အနံ႔အား ရႈမိျပီး “အမယ္ေလး” တကာ အိပ္ရာမွ ႏိုးရေပသည္။

အိပ္မက္ေၾကာင့္ ကေယာက္ကယက္ျဖစ္ေနေသာ အေမ၏ စိတ္အေတြးသည္ ပစၥကၡအေျခအေနတြင္ တျဖည္းျဖည္း စုစည္းမိလာသည္။ လူသည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္တို႔ျဖင့္ ရႊဲနစ္ကာ ပူေလာင္ မြန္းက်ပ္ေနသည္ကို သတိ ထားမိလာသည္။ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘီလူးစီးသကဲ့သို႔ တက္ဖိထားေသာ ေစာင္ပုံၾကီးကိုလည္း သတိထားမိလာသည္။ “ေလးလိုက္တာ” ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေတြး၏။ ထို႔ေနာက္ ေျခႏွင့္ လက္တို႔ကို လႈပ္ရွားတြန္းထိုးျပီး ေစာင္အား ခြာခ်သည္။ ေအးစိမ့္ေသာ ေလ၏ အထိအေတြ႔ႏွင့္ အတူ ႏွာ၀ တိုး၀င္လာေသာ ေအာ္ဂလီဆန္ဖြယ္ အပုပ္နံ႔ေၾကာင့္ အေမသည္ ေ၀ါ့ခနဲ ပ်ိဳ႕အန္ေတာ့မလို ျဖစ္သြား၏။ အမယ္ေလး ဆိုးလိုက္တဲ့ အနံ႔၊ နံလိုက္တဲ့ အနံ႔။ အေမသည္ ရုတ္ျခည္းပင္ အိပ္မက္ထဲက အပုပ္န႔ံကို သတိရ၏။ အေတြးမ်ားသည္ ပလုံစီလာၾကျပန္သည္။ အိပ္မက္ထဲက အနံ႔သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ အျပင္ေလာကသို႔ ေရာက္ေနရသနည္း။ မ၀ံ့ေသာ အေတြးတစ္ခ်က္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဆက္စပ္ေတြးမိလွ်င္ ၀ုန္းခနဲပင္ အိပ္ရာထက္ ငုတ္တုတ္ထထိုင္သည္။ တည္ျငိမ္စျပဳေသာ ရင္သည္ တလွပ္လွပ္ တုန္ျပန္သည္။ အေတြးမ်ားကား မရပ္ႏိုင္။ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂါတ္ ကာလသုံးပါးသို႔ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပးသည္။ ေခါင္ရန္းပန္းသည္ ေသျခင္း၏ နိမိတ္တည္း။ လုံခ်ည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ အထက္ေအာက္ ေျပာင္းျပန္ ၀တ္ထားရသနည္း။ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္  ဤမွ် ငိုေနရသနည္း။ ျပီးလွ်င္ အပုပ္နံ႔။ ယခုပင္ ႏွာ၀သုိ႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လာေ၀ွ႔သည္ ဆိုးရြားလွေသာ အပုပ္နံ႔။ “အို မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး” ဟု အေမသည္ တစ္ဦးတည္း ေခါင္းခါလည္ခါ ျငင္း၏။ သို႔တေစ ရုတ္ျခည္းပင္ ျပန္ျငိမ္သက္လ်က္ “ေသျပီထင္ပါရဲ႕၊ ကံဆိုးျပီ ထင္ပါရဲ႕” ဟူေသာ အေတြးကို ကြက္ခနဲ ေတြးမိျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ရာႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ ရွိေသာ ဘုရားစင္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ လက္အုပ္ခ်ီ၏။ ဂဂၤါ၀ါလု သဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ျပီးေသာ ဘုရားအဆူဆူႏွင့္ တပည့္သာ၀က အဆူဆူ၊ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ အိမ္ေစာင့္နတ္၊ အရွင္ၾကီး၊ အရွင္ေကာင္း မ်ားစြာတို႔အား တိုင္တည္ျပီး ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျခင္း ျပဳသည္။ တစ္နယ္ တစ္ေက်းသို႔ ေရာက္ေနေသာ ေသာၾကာသမီးအား ၾကည့္ရႈ မိႈင္းမေတာ္မူပါရန္ အပူကပ္ေလ၏။

၂

ယိမ္းထိုးေနေသာ ထင္းမီးေတာက္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမိွန္၏။ မီးခဲရဲရဲသည္ ထရံၾကိဳၾကားမွ တိုး၀င္လာေသာ ေလတြင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဖာက္ခနဲ ထေတာက္သည္။ အေမသည္ ထင္းမ်ားကို တဂၽြတ္ဂၽြတ္ ခ်ိဳးေျချပီး ဆတ္ခနဲ ထည့္လွ်င္ မီးေတာက္သည္ ၀ုန္းခနဲ ျပန္ေပၚလာသည္။ ထိုအခါ အေငြ႔တလူလူႏွင့္ ျငိမ္သက္ေနေသာ ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴးတရွဲရွဲ အသံထြက္လာျပန္သည္။ အေမ၏ စိတ္သည္လည္း မီးထိုးခံရေသာ ေရေႏြးအိုး ကဲ့သို႔ပင္တည္း။ အိပ္မက္၊ ေခါင္ရန္းပန္း၊ သမီး၏ အၾကည့္ဆန္း၊ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကားအႏွ႔ံ ရွာသည့္တိုင္ တရားခံရွာမေတြ႔ေသာ အပုပ္နံ႔ အားလုံးကို ျဗဳန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲ သတိရလွ်င္ ရင္၀တြင္ အလုံးဆို႔သလိုျဖစ္၏။ “အမယ္ေလး ဘုရား ဘုရား”ဟု တမိျပန္လွ်င္ စိတ္သည္ စဥ္းငယ္မွ် ညံ့သက္သလို ျဖစ္၏။ “အနိစၥေပပဲ၊ ကံေပပဲ” ဟု ဆင္ျခင္လွ်င္ ရင္ေခ်ာင္သလို ျဖစ္လာလ်က္ ထိုစိတ္သည္ တာရွည္မခံ။ သမီး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္လွ်င္ ထိုစိတ္တို႔သည္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။

သမီးသည္ အရပ္ျပတ္ျပတ္၊ အသားအေရ ပါးပါး၊ မ်က္ႏွာျပားျပားႏွင့္ ေတာသူပီပီ ေဒါင္းတည္ ေမာင္းတည္ျဖစ္သည္။ သြားအနည္းငယ္ ေခါခ်င္ေသာ္ျငား ႏွာတံစင္းစင္းေၾကာင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္သည္။ ငယ္စဥ္ကမူ လူပ်ိဳကာလသား တို႔အၾကား ေက်ာ္သင့္ သေလာက္ ေက်ာ္သည္။ တခ်ိဳ႕သည္ အံ့ၾသ၊ တခ်ိဳ႕သည္ ခ်ီးက်ဴး၊ တခ်ိဳ႕သည္ ကဲ့ရဲ႕သျဂၤဳ ိဟ္ျဖစ္လ်က္ သမီးကား မတုန္လႈပ္။ “မွန္ပါတယ္ ငါ့ေကာင္ရာ၊ ငါမလိမ္ပါဘူး၊ မဟုတ္မမွန္ဆိုရင္ျဖင့္ သန္းဟန္စီးတဲ့ စက္ဘီးျဖစ္ရပါေစ”ဟု ခပ္ရြတ္ရြတ္ ကာလသားတို႔က က်ိန္ဆိုသည္ ဟူ၏။ အမွန္ဆိုလွ်င္ကား သမီးသည္ သနားစရာတည္း။ သမီးအပ်ိဳေဖာ္၀င္စ အခ်ိန္တြင္ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုသုံးေယာက္တို႔သည္ ပ်က္စီးေနေလျပီ။ ဖိုး၊ ဘိန္းတို႔ကို လက္တြင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ပင္ ေသမင္းထံသုိ႔ အေျပးအလႊား သြားေနၾကေလျပီ။ အေမသည္ အႏုံျဖစ္သည္။ အအျဖစ္သည္။ ထိုအခါသည္ သမီးသည္ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ရွားပါးလွသည့္ ေယာက်္ားစီးစက္ဘီးကို ခြလ်က္ ေန႔ေန႔ညညပင္ လႈပ္ရွားရေတာ့သည္။ အမ်ား ေမးေငါ့သည္ကို သိလ်က္ မသိဟန္ျပဳ၏။ ခ်ီးက်ဴးသည္ကို သိလ်က္ ဂုဏ္မေျမာက္သလို ေန၏။ အမွန္စင္စစ္ သမီးသည္ မိသားစုအတြက္ လူ႔ေလာက အျပင္ဘက္ ထြက္ခဲ့ျခင္းတည္း။

ေယာက်ာ္းႏွင့္ သားမ်ား တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေသပုံ၊ အေမသည္ အစားမသိ၊ အအိပ္မသိ၊ အရိုးေဂါက္ဂက္ႏွင့္ အိပ္ရာထက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ တုံးလုံးကေလး လွဲေနပုံ၊ သမီး၏ ျပဳစုယုယမႈမ်ားၾကားမွ အျမစ္ျဖတ္ခံရေသာ ႏွင္းဆီပင္သည္ ေျမတြင္ ရွင္သန္လာသကဲ့သို႔ သူမ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေကာင္းလာပုံ၊ လူတိုင္းသည္ သမီးအား ၀ုိင္းျပီး ၾသဘာေပးၾကပုံ၊ အျဖစ္အပ်က္ တသီတတန္းကို အေမသည္ တေရးေရး သတိရ၏။ ထိုစဥ္ ပစၥကၡအေျခအေနကို ေစ့ငုမိျပန္၏။

ထင္းေျခာက္ကို ဂၽြတ္ခနဲ ခ်ိဳးလ်က္ပင္ မီးထဲ ဆတ္ခနဲ ထိုးထည့္လွ်င္ မီးသည္ တဟည္းဟည္း ထေတာက္၏။ ဆူလုလု ဟင္းရည္အိုးသည္ ခပ္ျပင္းျပင္း ပြက္၏။ အေမ၏ အေတြးမွ်င္မ်ားသည္ ေထာင္းခနဲ ငါးပိနံ႔ႏွင့္ ျပန္ေပၚလာသည္။ အေမသည္ “အမယ္ေလး သမီးလိမၼာေလးကိုမွ”ဟု မခ်ိတင္ကဲ ရြတ္၏။ ဒီအေျခအေန ဒီလို ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သူမသည္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ ထလ်က္ သမီးေနာက္ လိုက္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။ “ငါ့ႏွယ္ ႏုံလွခ်ည့္၊ အ လွခ်ည့္” ဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္၏။

ထို႔ေနာက္ “အိုေအ မေသခ်ာတဲ့ အိပ္မက္ကို အေရးျပဳလုိ႔” ဟု စိတ္ထဲတြင္ ပုန္ကန္ လိုက္ျပန္သည္။

ထိုစဥ္ အေမ၏ နားတြင္ “အရီး အရီး” ဟု ခပ္အုပ္အုပ္ အသံကို ၾကားသလို ရွိလွ်င္ ေခတၱမွ် ျငိမ္၏။ ျပီးလွ်င္ “ဟဲ့ ဘာတုံး” ဟု ေလးေလးပင္ပင္ အသံေပးသည္။

“ေစာေစာ စီးစီးေအ” ဟု တိုးတိုးဆက္ရြတ္သည္။ 

ခဏမွ်ၾကာလွ်င္ အေမႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ မီးဖိုေဘးတြင္ ပူးကပ္ကာ စကားဆိုလ်က္ရွိ၏။ ဆံပင္ စုတ္ဖြာႏွင့္ ဖလန္ထည္ ညစ္ညစ္ကို ၀တ္ထားေသာ ကပ်စ္ကညစ္ ထိုမိန္းမသည္ “ကၽြန္မျဖင့္ ညကတည္းက လာခ်င္လြန္းလို႔ အူကို ယားေနတာပဲ” ဟု သည္းထိတ္ရင္ဖိုဟန္ျဖင့္ စကားစ၏။ အသံသည္ အေရးၾကီးဟန္ျဖင့္ ရုတ္တရက္ တိုးသြား၏။ ၾကမ္းကို ပုတ္ကာ ပုတ္ကာျဖင့္ စကားဆိုေနေသာ ထိုမိန္းမ၏ ကိုယ္သည္ ကုန္း၍ ကိုင္း၍ အေမ့နားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္၏။

ထိုမိန္းမ ေျပာေသာကိစၥသည္ အေရးၾကီးကိစၥ မဟုတ္။ အမည္မသိ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဖ်ား၍ ၊ နာ၍ ေသသည့္ သတင္း မွ်သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေသသည့္ ေနရာသည္ အေမ၏သမီး စပါးရိတ္ သြားေသာ ဟိုပင္အနီးရွိ နန္႔ရင္းရြာတြင္ျဖစ္၍ ေသသူမွာ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွ လာေသာ စပါးရိတ္သမတစ္ေယာက္ျဖစ္လွ်င္ အမ့ရင္သည္ တဒုန္းဒုန္း ခုန္လာသည္။

“ကၽြန္မ ေယာက်္ား ရထားေပၚက ၾကားလာတာတဲ့။ ညေန အိပ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကေတာ့ ဧည့္ကရႈပ္၊ စကားကလည္း မစပ္မိနဲ႔၊ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ အိပ္ဖို႔လုပ္ေနရင္းမွ စကားစပ္မိေတာ့ အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး။ ကၽြန္မေလ အရီးကို လာေျပာခ်င္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔ သန္းဟန္ဆီကေကာ ဘာသတင္းမွ မၾကားဘူးလား”

ထိုမိန္းမ၏ စကားသည္ အျမီးေရာက္ ေခါင္းေရာက္ျဖစ္၏။ အခ်ဳပ္မွာ ေမွာ္မွ ျပန္လာေသာ သူ႔ေယာက်ာ္းသည္ ဟိုပင္ဘူတာမွ တက္ေသာ လူတစ္အုပ္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနရာမွ တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားလာခဲ့ျခင္းတည္း။ အိပ္မက္အခံ ရွိေသာ အေမသည္ ထိုမိန္းမ၏ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ေျပာေနေသာ အသံ၊ ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းထိုးေနေသာ စိုးရိမ္ေသာကဟန္ကို ျမင္လွ်င္ ေသသူ အမည္မသိ စပါးရိတ္သမသည္ သူမ၏ သမီးဟု တထစ္ခ် ထင္လာေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ငါ့ႏွယ္ ကံဆိုးလွေအ” ဟု မပီမသ ၀ူးတူး၀ါးတား ဆိုရင္း ရႈိက္၏။ ထိုအခါ လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္ပိုင္းတြင္ စိုးရိမ္ေသာက အျပည့္ျဖစ္ေနေသာ မိန္းမသည္ အတန္မွ် ဆြံ႔အသြားသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ၾကာေသာအခါတြင္ တုန္လႈပ္ေသာအသံျဖင့္ “မဟုတ္တာဘဲ အရီးရယ္ မဟုတ္တာဘဲ” ဟု တတြတ္တြတ္ ဆို၏။ “က်ဳပ္က သန္းဟန္ ေသတယ္ မေျပာပါဘူး” ဟု ခပ္ေလးေလး ညည္းသည္။

အေမသည္ ပါးေပၚတြင္ တလိမ့္လိမ့္ စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ဘယ္ညာ လႊဲသုတ္၏။ ထို႔ေနာက္ “ငါ ညက သန္းဟန္ကို အိပ္မက္မက္တယ္” ဟု အသံတုန္တုန္ျဖင့္ စကားစသည္။ ျပီးလွ်င္ အိပ္မက္မက္ပုံ၊ အိပ္ရာမွ ႏိုးထပုံ၊ အပုပ္နံ႔ရပုံတို႔ကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ ျပန္ေျပာ၏။ “ေသခ်ာပါတယ္ေအ၊ ေသခ်ာပါတယ္ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနျပီ” ဟု ၀မ္းနည္းပက္လက္ ေရရြတ္သည္။ သတင္းသမကား မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ တၾသၾသ စကားေထာက္၏။

ရုတ္တရက္ သတင္းေပးမိန္းမ ႏွင့္ တြတ္ထိုးဆဲတြင္ အေမသည္ “မျဖစ္ဘူး၊မျဖစ္ဘူး ငါလိုက္မွျဖစ္မယ္ ”ဟု ဆုံးျဖတ္၏။ နံရံထက္တြင္ ခ်ိတ္တင္ထားေသာ ကခ်င္လြယ္အိတ္အေဟာင္းကို ေျပးျဖဳတ္သည္။ ရွိစုမဲ့စု အ၀တ္ႏွစ္စုံကို ထိုးသိပ္ထည့္၏။ “နင္ မီးေတြဘာေတြ ၾကည့္က်က္ ျငွိမ္းထားလိုက္ဦး၊ ငါေတာ့ ရွိတဲ့ ရထားနဲ႔ပဲ လိုက္ေတာ့မေအ့” ဟု ထိုမိန္းမအား ကပ်ာသီသုတ္ မွာလ်က္ပင္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ အေမသည္ ယခုအရြယ္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳးသည့္ တိုင္ သူမ ေနထိုင္ရာ ရြာႏွင့္ ေျခာက္မိုင္ေက်ာ္ေ၀းေသာ ေမာ္လူးမွ တစ္ပါး မည္သည့္ေနရာမွ် ေရာက္ဖူးသူ မဟုတ္။ မည္သည္ကိုမွ် သြားဖူးသူ မဟုတ္။ ရြာတြင္ အသုံးလုံး သင္စဥ္ကလည္း ေယာင္တိ ေယာင္၀ါးျဖင့္ ျပီးခဲ့သူျဖစ္ေလရာ မည္သုိ႔ သြားရမည္ကိုလည္း သိသူမဟုတ္။ အေမသည္ ေဇာႏွင့္ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေလွ်ာက္လာလ်က္ ဘူတာရုံထီးတည္းကို ျမင္လွ်င္ ရုတ္တရက္ လန္႔ကာ သြား၏။ “ဘုရား၊ ဘုရား ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့” ဟု အထိတ္တလန္႔ ရြတ္မိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ “အိုေအ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္တာပဲ” ဟုေတြးကာ မာန္တင္း၏။

“အိုေအ ဘာျဖစ္ေသးတုံး” ဟု စိတ္ထဲတြင္ မခန္႔ဟန္ ေတြးလ်က္ပင္ အေမသည္ ဘူတာရုံထဲ ခ်ီတုံခ်တုံ အေတာ္ၾကာ ရပ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး “မျဖစ္ေသးပါဘူး” ဟု စိတ္တုံးတုံးခ်လ်က္ “အထက္ဘက္ သြားမယ့္ရထား ရွိသတဲ့လားေတာ့” ဟု အနီးရွိ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ ေမးသည္။ “မသိေပါင္ဗ်ာ အထူးေတာ့ တက္သြားျပီဆိုပဲ” ဟု ထိုသူက ေျပာလွ်င္ကား အေမသည္ ဘာဆက္ေမးရမွန္း မသိေတာ့။ လြတ္ေနေသာ ခုံတစ္ခုံတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ၀င္ထိုင္ျပီး ေတာင္ေတာင္ဤဤ ေတြးေန၏။ ရထားစီးရမည့္ အေရးကို ေတြးကာ လန္႔သည္။ “အိမ္ပဲ ျပန္လိုက္ရေကာင္းမလား” ဟုလည္း ေတြးသည္။ သမီးျဖစ္သူကို သတိရလွ်င္ “မျဖစ္ေသးပါဘူး သြားကိုသြားမွ ရမွာပဲ” ဟု စိတ္ကို တင္းလိုက္ျပန္သည္။ ကုန္းေနေသာ ခါးသည္ ခပ္မတ္မတ္ျဖစ္သြား၏။ လုံခ်ည္အထက္နားစကို ဆြဲလိပ္ျပီး နံရိုးေအာက္နားတြင္ ခပ္တင္းတင္း ျပင္၀တ္၏။ အျဖဴႏွင့္ အနက္ တစ္၀က္စီ ေရာေနေသာ လက္သီးဆုပ္သာသာ ဆံထုံးကို လည္း ခပ္က်စ္က်စ္ ျပင္ထုံး၏။ ျပီးလွ်င္ သူမ၏ လြယ္အိတ္ အစုတ္ကေလးကို ရင္တြင္ ေစ့ေစ့ပိုက္လ်က္ ျငိ္မ္ျပန္ေလသည္။

ရထားသံေခ်ာင္းေခါက္ခ်ိန္တြင္ လက္မွတ္ရုံသုိ႔ လူမ်ား ၀ုန္းခနဲ ထေျပးလွ်င္ အေမသည္ ရုတ္တရက္ လန္႔ကာသြားသည္။ “ဘာမ်ားပါလိမ့္ ဘာမ်ားပါလိမ့္” ဟု စိတ္သည္ မရိုးမရြ။ “အထက္ရထား လက္မွတ္ ေရာင္းတာတဲ့” ဟု ၾကားလွ်င္ကား အေမသည္ အတင္းပင္ လူအုပ္ထဲ တိုးေတာ့၏။ “ဒီဘြားေတာ္ တိုးလွခ်ည့္” ဟု ေအာ္လွ်င္လည္း ဂရုမစိုက္။ လက္မွတ္ မရလိုက္လွ်င္ ဟူေသာအေတြးႏွင့္ ရင္သည္ တထိတ္ထိတ္။ အျပဳံးအရယ္ ကင္းစြာ လက္မွတ္ေရာင္းေနေသာ စာေရးအား “ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်က္ႏွာမဲ့ေလး က်န္းမာပါေစ ခ်မ္းသာပါေစေတာ္” ဟု စိတ္ထဲမွ တတြတ္တြတ္ ရြတ္၍ ေမတၱာ ပို႔၏။ “ဟိုပင္တစ္ေစာင္ေတာ့” ဟု အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ေျပာရင္း ကုန္ျပီဟုမ်ား ေျပာလိုက္ေတာ့မလားဟု စိတ္တြင္ ထင့္သည္။ ရထားလက္မွတ္ လက္ထဲ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ကား “အမယ္ေလး ငါ မတက္ရေသးခင္ ရထားထြက္သြားရင္ ဒုကၡ” ဟူေသာအေတြးသည္ ၾကီးစိုးျပန္၏။

မ်ားမၾကာမွီ အေမသည္ တဂ်ဴံးဂ်ဴံးခုတ္ေနေသာ ရထားေပၚတြင္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာလ်က္ အထီးတည္း ရွိ၏။ နဘား၊ ျမစ္ၾကီးနား ေခါက္ျပန္ရထားသည္ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္သဖြယ္ ေႏွးခ်ည္ ျမန္ခ်ည္ တဂ်ဴံးဂ်ဴံး ခုတ္လ်က္ရွိသည္။ ေတာင္စဥ္ ေတာတန္းသည္ နီးတစ္ခါ ေ၀းတစ္လွည့္။ ရံဖန္ရံခါဆိုသလိုပင္ ရထားစီး ကုန္စိမ္းသည္မ်ားသည္ သူ႔ပစၥည္းေတြ ႏြမ္းကုန္ေတာ့မဟဲ့ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဖတ္ကုန္ ေတာ့မစဲ့ဟု ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုပြက္ေလာရိုက္ေနေသာ ေလာကအလယ္တြင္ အေမသည္ ထီးတည္ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ ရထားလမ္းေဘးရွိ ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ကိုလည္းေကာင္း၊ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေတာပန္းမ်ား ကိုလည္းေကာင္း လည္တံရွည္ ဗ်ိဳင္းတို႔ကို လည္းေကာင္း ဘာကိုမွ် မျမင္။ စိတ္သည္ သမီးထံတြင္သာ တရစ္၀ဲ၀ဲတည္း။

လူ ျငိမ္ေသာ္ျငား စိတ္ကား မျငိမ္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေျပးေျပးလႊားလႊား ရွိစဥ္က ငုပ္လွ်ိဳးေနသည့္ ေသာကသည္ ေခတၱမွ် ျငိမ္ျငမ္ထိုင္မိလွ်င္ ေလပင့္ခံရေသာ မီးကဲ့သို႔ပင္ ဟုပ္ခနဲ ဟုပ္ခနဲ ျပန္ေပၚလာၾကသည္။ စိတ္ႏွလုံးသည္ မသာယာ။ ေအာ္ဟစ္ ငုိရန္လည္း အားမရွိ။ ဘုရားကိုသာ တြင္တြင္တ၏။ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ ဟုသာ တြင္တြင္ ဆုေတာင္း၏။ ရထားသည္ တဘူးဘူးတဘဲဘဲ ေအာ္ျမည္၍ ျငိမ့္ခနဲ ထိုးရပ္တိုင္းပင္ အေမ့ရင္သည္ ပူခနဲ ျဖစ္လ်က္ “ဟိုပင္ဘူတာလားေတာ့” ဆိုသည့္ စကားကိုသာ အေဆာတလ်င္ ေမး၏။ ရထားျပတင္းမွ တိုး၀င္လာေသာ ေလေၾကာင့္ ပြေယာင္းေနေသာ ဆံပင္ကိုလည္း သိမ္းရန္ သတိမရ။ စားရန္လည္း စိတ္ထဲမရွိ။ ေသာက္ရန္လည္း အေတြးထဲမ၀င္။ ညေန သုံးနာရီ က်ေနက်ဲက်ဲေတာက္ရွိခ်ိန္တြင္ကား အေမသည္ ဟိုပင္ဘူတာ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ႏြမ္းႏြမ္းေခြေခြ ရပ္မိေပသည္။

၃

အေမတက္စီးမိေသာ ေထာ္လာဂ်ီသည္ စုတ္စုတ္ျဖစ္သည္။ အသံကား ေလယာဥ္သံျဖစ္၏။ အခိုးအေငြ႔ကား မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ ျဖစ္၏။ သြားႏႈန္းကား လိပ္ေပတည္း။ ထိုသို႔ စုတ္ရသည့္ အထဲတြင္ လမ္းကား ခ်ိဳင့္ခြက္၊ က်င္းမ်ား ေပါလွေပရာ အေမသည္ အင့္ခနဲပင္ အသံမထြက္ႏိုင္။ ကား၏ တစ္ေထာင္ခန္႔ ျမင့္ေသာနံရံကိုသာ ျမဲျမံစြာကိုင္ျပီး ေရွ႕သို႔ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ တလိမ့္လိမ့္ ညိဳေမွာင္ေသာ ဖုန္လုံးၾကားတြင္ အပင္ ရိုးတိုးရိပ္တိပ္သာ ေတြ႔၏။ အေမ၏ ရင္သည္ကား ပူ၍ ပူ၍လာသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း “သမီးေရ သမီး အေမလာျပီကြဲ႔” ဟု ေအာ္ဟစ္၏။ “အမယ္ေလး အရွင္ၾကီး အရွင္ေကာင္းတို႔ရယ္ ကၽြန္မသမီး အလိမၼာေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ပါဦး” ဟုလည္း ပါ၏။ ကားေမာင္းေသာ ေကာင္ေလး၏ “ေမြး…ေမြးေမေက်းဇူး…ဆပ္ဖူးခ်င္တယ္ေလ၊ တစ္နယ္စီျခားလို႔ ေ၀းကြာခဲ့ေပ… သား…ခ်စ္တဲ့ ေမြးေမေမ၊ သား…သားခ်စ္တဲ့ ေမြးေမေမ” ဟူေသာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အသံကို ၾကားလွ်င္ အေမ့ရင္သည္ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲသည္။

ကားေပၚတက္ခါစတြင္ အေမသည္ “နန္႔ရင္းရြာမွာ ေကာက္ရိတ္သမတစ္ေယာက္ ေသတယ္ဆို” ဟု ေမးလွ်င္ “ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ” ဟုေျဖပုံ “ဘယ္သူတဲ့တုံး” ဟု ဆက္ေမးလွ်င္ “မသိေပါင္ဗ်ာ၊ ငယ္ေတာ့ မငယ္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္ျပီဆိုပဲ” ဟု ေျဖပုံတို႔ကို သတိရ၏။ အေမသည္ ထိုအေျဖကို ၾကားလွ်င္ ငိုင္ကာက်သြား၏။ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးဟု ေတြးတထင့္ထင့္ ရွိေသာစိတ္သည္ တုံးတုံးက်လုလု ျဖစ္သည္။ စဥ္းစားရင္းပင္ မ်က္ရည္ပူမ်ားသည္ ပါးတြင္ စိုစြတ္လာသည္။ “ဟင့္အင္း မယုံဘူး၊ အေလာင္းမျမင္မခ်င္း မယုံႏိုင္ပါဘူူးေအ” ဟု စိတ္တြင္ တီးတိုးဆိုရင္း ေခါင္းယမ္းသည္။

“နန္႔ရင္းေရာက္ခါနီးျပီဗ်” ဟူေသာ ကားသမား၏ စကားသံကိုၾကားလွ်င္ အေမ၏ ရင္သည္ ပို၍ တုန္လႈပ္လာသည္။ ႏွလုံးခုန္သံသည္ ပို၍ ျမန္လာသည္။ လူသည္ ေဇာေခြ်းမ်ား ထြက္လ်က္ ဟိုက္ခနဲ ဟာခနဲ ရွိ၏။ ဘာကိုမွ် ရင္မဆိုင္၀ံ့စြာ မ်က္စိမွိတ္ကာ ေခါင္းငုံ႔ေနဆဲတြင္ ေထာ္လာဂ်ီသည္ တု႔ံခနဲ ရပ္သည္။ “ေရာက္ျပီ” ဟူေသာ အသံေၾကာင့္ မ၀့ံတ၀ံ့ မ်က္စိဖြင့္မိလွ်င္ အေမ၏ရင္သည္ ၀ုန္းခနဲ ျပိဳဆင္းသည္။ အေမ၏ ေရွ႕တြင္ကား ေခါင္းတလား တစ္လုံးေပတည္း။ အနီ၊ အ၀ါ၊ အပန္း၊ ပိတ္ပါးစမ်ားျဖင့္ ဆင္ယင္အပ္ေသာ ေခါင္းတစ္လုံးတည္း။ ထိုေခါင္း၏ အေပၚတြင္ကား ထမင္းပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေရတစ္ဖန္ခြက္သည္ ေငါင္းစင္းစင္း ရွိ၏။ အျဖဴ၊ အနီ၊ အစိမ္း၊ အညိဳ ပန္းမ်ား ထိုးစိုက္ထားေသာ ပန္းအိုးသည္ အေခါင္းထက္တြင္ ထီးတည္း။ အေမသည္ ေထာ္လာဂ်ီထက္မွ ၀ုန္းခနဲပင္ ခုန္ဆင္းမိသည္။ ေျမျပင္ထက္တြင္ ေခြေခြယိုင္ယိုင္ လဲက်သြား သည့္တိုင္ နာသည္မသိ၊ က်င္သည္ မသိ။ “သမီးရဲ႕ ၊ သမီး” ဟု ႏုတ္မွ သတိလက္လြတ္ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ရင္း ေလးဖက္ေထာက္ကာ ကုန္းရုန္းထ၏။ မသာတင္ထားေသာ လွည္းနားသို႔ ယိုင္ယိုင္ထိုးထိုး တေရြ႕ေရြ႕တိုးရင္ ရိႈက္ၾကီးတငင္ စငိုသည္။ “သမီးအလိမၼာေလးကိုမွ ေတာ္”ဟု ဟစ္မိ၏။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ဂရု မထားမိ။ လူသူေလးပါကိုလည္း မျမင္မိေတာ့။

ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း ထြက္လာေသာ ႏွပ္ႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားကို လုံခ်ည္အထက္နားစႏွင့္ ငုံ႔ျပီး ဆြဲဆြဲသုတ္ေနေသာ အေမသည္ ေက်ာျပင္သို႔ ျဖန္းခနဲလာရိုက္သည့္ လူေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္သည္။ အေမ၏ ရင္သည္ ဒိန္းခနဲ ခုန္၏။ အေမ ျမင္ရသည္ကား ေသျပီဟု အေမထင္ေနေသာ အေမ၏ သမီးေပတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ “အစီမ အစီမ မေသဘူးေနာ္” ဟူေသာ အေမ၏ အသံတုန္တုန္ႏွင့္ “အေမ ဘာလုပ္ေန တာတုံး” ဟူေသာ သမီး၏ စိတ္ရႈပ္ေထြးသံတို႔သည္ ျပိဳင္တူနီးပါပင္ ထြက္လာၾကသည္။ အေမသည္ “အစီမ” ဟု ေခၚရင္း သမီး၏ လက္ကို တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ဆြဲကိုင္သည္။ ထိုစဥ္ အေမသည္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိထားမိလာသည္။ သမီး၏ ျပဳံးစိစိဟန္ပန္ ကိုလည္း ဂရုျပဳမိလာသည္။ ရုတ္တရက္ ရွက္စိတ္သည္ အေမ့အား ျဖဳန္းခနဲ ဖုံး၏။ အေမသည္ သမီး၏ လက္ေမာင္းကို ဖ်တ္ခနဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္ရင္း ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ စူတူတူ မ်က္ႏွာျဖင့္ “ေသျခင္းဆိုးမ၊ မသာမ ငါက ေသျပီေအာက္ေမ့ေနတာ” ဟု လႊတ္ခနဲ ေအာ္သတည္း။

-------------
ေရေအး
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၁၃