လြမ္းသလားေမပ်ိဳ - ၿခိမ့္သဲ
* * *
ကိုေအာင္ျမင့္ကို ခ်စ္သလားမေမးနဲ႔။ မခ်စ္ဘူး။ ဒီလိုလူမ်ိဳးကိုသာ ခ်စ္ခဲ့ရင္ ဒီကသိမ့္ ခုေလာက္ဆို သားသမီးေတြ ေတာ္ေတာ္စုမိေဆာင္းမိျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုေအာင္ျမင့္က သိမ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ ပိုပိုသာသာ ႀကီးပါသည္။
" ကြၽန္ေတာ္က ခုထိ အားကစားကို ဝါသနာ ပါတုန္းပဲ။ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားခဲ့တယ္။ေနာက္ပိုင္း ျခင္းလံုးကစားေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး တင္းနစ္႐ိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ပိန္ေပါင္ပဲ ကစားျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီလိုပဲ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ အားကစားနည္းေတြ ေျပာင္းကစားခဲ့တာကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမ်ွ အားကစားပစၥည္းျဖစ္တဲ့ ေဘာလံုးအရြယ္အစားဟာ ဘတ္စကက္ေဘာက ေန ပိန္ေပါင္အထိ ေသးလာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေဩာ္ .. လူဆိုတာဟာ အသက္ႀကီးလာရင္ ငယ္တာေလးေတြကို ပိုသေဘာက်တတ္ပါလားလို႔ ခုမွ ေတြးမိလာတယ္ဗ်ာ... "
မိမိေ႐ွ႕မွာပင္ ထိကပါးရိကပါး ေပါက္ပန္းေစ်းေတြ ဆိုလာသည္။ သိမ့္ကလည္း ရာဇဝင္ႏွင့္ သိမ့္ပါေနာ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာကိစၥႏွင့္ျဖစ္ျဖစ္ သိမ့္ အ႐ွံဳးေပးရ႐ိုး ထံုးစံမ႐ွိခဲ့။
" ဘႀကီးေအာင္ေရ ေနာက္ဆို ပိန္ေပါင္မကစားေတာ့ဘဲ ငယ္မူျပန္ၿပီး ေဂၚလီလံုးကစားဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ... "
ကိုေအာင္ျမင့္ကို အသက္ႀကီးမွန္းသိသာေအာင္ ဘႀကီးေအာင္ဟု သိမ့္က ဦးစြာေခၚခဲ့သည္။ တစ္ရံုးလံုးကလည္း သိမ့္ေခၚသလို ဘႀကီးေအာင္ဟု ေခၚလာၾကသည္။ ကိုေအာင္ျမင့္ဆိုသည့္လူက ဘႀကီးေအာင္အမည္ကိုပင္ သေဘာက်ေနေသးသည္။ သိမ့့္ကစၿပီး ခ်စ္စႏိုးေခၚလို႔ သူက သေဘာက်ေနတာတဲ့ဟု တစ္ရံုးတည္းေန လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ေျပာေနခ်ိန္တြင္ ဘႀကီးေအာင္အေခၚက ႏွဳတ္က်ိဳးေနၿပီ။ သိမ့္ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ပင္ ဘႀကီးေအာင္အေခၚကို ျပင္မရမွန္းသိ၍ ဆက္ေခၚေနရေတာ့သည္။
" ဟုတ္လိမ့္မယ္။ သိမ့္ေျပာသလိုပဲ ... ေနာက္ဆို ေဂၚလီလံုးကေလးေတြ ကစားခ်င္စိတ္ေပၚလာေလမလား မေျပာတတ္ဘူး .. "
႐ိုးပါ့၊ အပါ့။ သူ႔ကို အျပစ္ေျပာေျပာမွန္းမသိ၊ ရြဲ႕ ရြဲ႕မွန္းမသိ။
" ဒါဆို ဘႀကီးေအာင္ ငယ္မူျပန္ဖို႔နီးၿပီေပါ့ ... "
" ငယ္မူငယ္ေသြးေလးေတြ ပိုသေဘာက်လွေပါ့ သိမ့္ရယ္၊ သိမ့္လည္း ငယ္ငယ္ေလး႐ွိေသးတယ္ေနာ္ ... "
" ဘာေျပာတယ္ .. "
" ဟာ .. မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာက ႐ိုး႐ိုးပါ။ သိမ့္က အသက္ငယ္ေသးတာကို ငယ္ေသးေၾကာင္း ေျပာမိတာပါ "
ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာလာေတာ့လည္း သိမ့္ ဘာေျပာသာေတာ့မည္နည္း။ ဘႀကီးေအာင္က ဗယဝုဒၶိသာမဟုတ္ေသး။ ဂုဏဝုဒၶိအရလည္း ေလးစားရမည့္သူျဖစ္ေနသည္။ သူက သိမ့္အထက္အရာ႐ွိ။
* * *
" ဖိုင္တြဲတယ္ဆိုတာလည္း နည္းစနစ္က်နဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ ခုလို အထက္ေအာက္ရက္စြဲ အစီအစဥ္အလိုက္ စာတြဲတာကို စာအုပ္သဖြယ္စာတြဲနည္းလို႔ ေခၚတယ္။ ေအာက္က အထက္ ရက္စြဲေျပာင္းျပန္ စာတြဲနည္းဆိုတာက ေဟာဒီလိုပံုစံမ်ိဳး။ ရင္ကြဲစာတြဲနည္းဆိုတာလည္း ႐ွိေသးတယ္ ... "
" ရင္ကြဲစာတြဲနည္းေတာ့ သင္မေပးပါနဲ႔ မမ .. "
" အယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. "
" ေက်ာ္ေက်ာ္ ရင္ကြဲ မခံႏိုင္လို႔ပါ .."
လာ လာခ်ည္ေသး။ လူက ငယ္ငယ္၊ အရြယ္က ႏုႏု၊ အခုမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရံုပဲ ရွိဦးမည္။ ငယ္ေသးလို႔ နားမလည္တာကိုးဟု သြား အထင္မေသးနဲ႔။ ဒီေလာက္ကေတာ့ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ တကၠသိုလ္မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ပညာသင္ခဲ့ရတာပဲ။ ပညာေတြ စံုေရာေပါ့။ သိမ့္ကေတာ့ စာေပးစာယူႏွင့္ ဘြဲ႕ယူခဲ့တာမို႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ပညာမစံုႏိုင္ပါ။
ရံုးတြင္ ခိုင္းလိုရာခိုင္းပါဟု သူ႔အေဖက လာအပ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ မလည္မဝယ္ပံုစံျဖင့္ ရံုးေရာက္လာသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႔မိဘမ်ိဳးရိုးက ကုန္သည္မ်ိဳးရိုး။ ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း သားစိတ္ေလမည္စိုး၍ စည္းေလးကမ္းေလးႏွင့္ ေနတတ္ရန္ လုပ္အားေပးအမည္ခံကာ ကေလးလာထိန္းခိုင္းပံု ရသည္။
ရံုးဆိုတာကလည္း သာမညႏွင့္ေတာ့ မဝင္ဆန္႔ႏိုင္။ သင္တန္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ ေပါင္းစပ္မွ ရံုးလုပ္ငန္းက အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တစ္လ ႏွစ္လ လုပ္အားေပးရံုႏွင့္ေတာ့ ရံုးလုပ္ငန္းခြင္ထဲ အံဝင္မည္မဟုတ္ေပ။ သာမာန္ စာပို႔ခိုင္းတာ၊ စာကူးခိုင္းတာ၊ ဇယားပံုစံခ်ခိုင္းတာေလာက္ပဲ ႐ွိမည္။
ေက်ာ္ေက်ာ့္ကိုေတာ့ သိမ့္ ေစတနာအ႐ွိသား။ အသားျဖဴျဖဴ လူပံုေခ်ာေခ်ာမို႔ ေစတနာ႐ွိခ်င္စရာလည္း ေကာင္းသည္။ ကင္ဇိုႏွင့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျမဲဝတ္ေနက်က ရံုးအ႐ွိန္ျဖင့္ ပုဆိုးႏွင့္တိုက္ပံု ေျပာင္းဝတ္လာေသာ ကပိုက႐ိုဟန္ေလးက အျမင္ဆန္းေစသည္။ အေရာဝင္စြာေနတတ္သည့္ ေက်ာ္ေက်ာ့္အေျပာ၊ ေက်ာ္ေက်ာ့္သေဘာထားက အပ်ိဳႀကီးသိမ့္၏ ႏွလံုးသားကို တံခါးလာေခါက္သည္။ ေရလာေကာင္းေအာင္ ေျမာင္းသြယ္သည္အထိေတာ့ သိမ့္က ႏႈတ္လ်ွာမရဲ။ ဘႀကီးေအာင္ႏွင့္ဆိုလ်ွင္ သိမ့့္ကအငယ္၊ မွားမွားမွန္မွန္ ႏႈတ္ရဲလ်ွာရဲေျပာႏိုင္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ က်ေတာ့ သိမ့္က အႀကီး။ ေျပာတာဆိုတာ ေနတာထိုင္တာကအစ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ႐ွိလာရသည္။
"ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ရံုးမွာ အလုပ္ဝင္မလို႔လား .."
" ေဖေဖကေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ပဲ လုပ္ခိုင္းမွာပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္က အေရာင္းအဝယ္ဝါသနာ မပါဘူး မမရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ရံုးမွာလုပ္အားေပးခ်င္တယ္လို႔ အတင္း ပူဆာခဲ့တာ။ လုပ္အားပဲ ေပးရမယ္၊ အျမဲေတာ့ မလုပ္ရဘူးဆိုတဲ့ ခံဝန္မွတ္ခ်က္နဲ႔ မမတို႔ရံုးကို ေရာက္လာတာပါ။ ေအာင္စာရင္းလည္း မထြက္ေသးေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသးပါဘူး .."
" ရံုးမွာ ၾကာလာရင္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၿငီးေငြ႔သြားမွာပါ "
" တျခားရံုးဆိုရင္ေတာ့ ၿငီးေငြ႔မွာေသခ်ာတယ္ "
" မမတို႔ရံုးက် ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
" မမတို႔ရံုးမွာက မမ႐ွိတယ္ေလ "
" ေဟာ သူပဲ အေျပာေကာင္း "
ဘႀကီးေအာင္တုန္းကေတာ့ သိမ့္က အလည္၊ သိမ့္က အနပ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္က်မွ သိမ့္က ခပ္တံုးတံုး စာရင္းဝင္ ျဖစ္သြားသည္။ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္လို႔။
" ေဩာ္ .. သိမ့္က ခုေတာ့ ပိန္ေပါင္ေဘာ္လံုးကစားဖို႔ ၾကံေနၿပီကိုး ... "
ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္အေရာတဝင္ေနသည္ကို ဘႀကီးေအာင္က ေနစိမ့္ဟန္မတူ။
" ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ၊ ဘာပိန္ေပါင္မွ မကစားဘူး ... "
သိမ့္ အေငၚတူးလိုက္ေတာ့လည္း " ရယ္စရာေျပာတာပါဗ်ာ "ဟု မ်က္ႏွာညိဳညိဳျဖင့္ ေျပာကာ ေ႐ွာင္သြားေလသည္။
* * *
ရံုးစာတစ္ထပ္ႀကီးထဲ ပါလိုပါျငား လိုက္႐ွာသည္။ သိမ့္႐ွာေသာ စာက မပါျမဲ မပါ။ ရံုးသို႔ စာဝင္လာတိုင္း သိမ့္က ခုလို႐ွာျမဲ၊ ႐ွာတိုင္းလည္း မပါျမဲ။ ၾကာေတာ့ သိမ့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုေတာ့။ အထူးသျဖင့္ ဘႀကီးေအာင္႐ွိေနလ်ွင္ ပို၍မလံုျခံဳ။ ဘႀကီးေအာင္ကိုမ်ား အေရးစိုက္လို႔။ စိတ္ကိုသာ တင္းရသည္။ဘႀကီးေအာင္မ်ား ၾကည့္ေနေလမလား ဟူေသာ သံသယျဖင့္ ဘႀကီးေအာင္ဘက္ တလွည့္ၾကည့္ၾကည့္ လုပ္မိသည္။ ဘႀကီးေအာင္ပင္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ေတြးၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ႀကီးေလာက္သည္။ "ငါကြ .. ငါကြ "ဟု လက္မေထာင္ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ေနမွျဖင့္။ သိမ့္အေတြးႏွင့္ သိမ့္ တျပံဳးျပံဳး။
" သိမ့္ ဘာ႐ွာေနတာလဲ "
ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္ဟု ေအာ္မိေတာ့မလို႔။ ဘႀကီးေအာင္အေၾကာင္း ေတြးရံု႐ွိေသး။ ဘႀကီးေအာင္က အနားေရာက္လာသည္။
" အေရးတႀကီးလုပ္ရမယ့္စာမ်ား ပါသလားလို႔ "
ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ အဆင္ေျပသလို ၾကည့္ေျပာလိုက္ရသည္။
" ရပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္။ ဒါနဲ႔ ဟို .. ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးဆီကစာေကာ မလာဘူးလား .. "
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လံုလွၿပီအထင္ျဖင့္ ဣေျႏၵဆယ္ကာမွ မလံုသည့္အိုးမို႔ တုတ္မိုးရံုျဖင့္ ကြဲေခ်ၿပီ။ ဘႀကီးေအာင္လည္း ရိပ္စားမိမွာပါပဲေလ။ သိမ့္အရိပ္အျခည္ကို မျပတ္တမ္း ၾကည့္ေနသူပဲေလ။
" ဘာလို႔လာရမွာလဲ "
သိမ့္က မာနႀကီးတစ္ခြဲသားႏွင့္ တင္းမာစြာ ဆိုလိုက္သည္။
" ဒီလိုပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္က သိမ့္ကို ခင္တယ္မဟုတ္လား။ ေကာင္ေလးက ကြာလီဖိုင္းျဖစ္ၿပီး ဂုဏ္ထူးတန္း ဆက္တက္ေနေတာ့ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းေလးမ်ား ေရးမလားလို႔ပါ "
" ေက်ာ္ေက်ာ္က သိမ့္ကို ဒီေလာက္ခင္တာမဟုတ္ပါဘူး ဘႀကီးေအာင္ရယ္ ... "
သိမ့္ေလသံက အင္အားမဲ့ေနသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုသည့္ေကာင္ ေျပာတုန္းကေတာ့ မိုးလားကဲလား။ အိမ္က ေက်ာင္းဆက္တက္ပါဆိုလို႔သာ တက္ရတာပါ။ ေက်ာ္ေက်ာ္က မမတို႔ရံုးမွာပဲေပ်ာ္တယ္ေလး ဘာေလးႏွင့္ ယံုေအာင္ ခြၽဲသြားေသးသည္။ ခုဆို ေက်ာ္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေနတာ သံုးလေတာင္ျပည့္ေတာ့မည္။ စာကေလးတစ္ေစာင္ ေရးေဖာ္မရ။
" ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဝမ္းသာတယ္ "
" ဘာ ဝမ္းသာတာလဲ "
အရင္းမ႐ွိ အဖ်ားမ႐ွိ ဝမ္းသာေၾကာင္းေျပာလာေတာ့ သိမ့္ မေက်နပ္။ သူမ်ားစိတ္ဆင္းရဲရတာကို သူက ဝမ္းသာသတဲ့လား။ သြားစမ္းပါ။
" ေဩာ္ .. သိမ့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ခံစားရသလို ခံစားတတ္လာလို႔ ဝမ္းသာမိတာပါ .. "
" ဘာမွမခံစားရဘူး။ မဆိုင္တာလာမေျပာနဲ႔ "
" သူမ်ားကိုေတာ့ လိမ္လို႔ရခ်င္ရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ လိမ္လို႔မရပါဘူးသိမ့္ရယ္ ... "ဟုေျပာကာ သူ႔စားပြဲ႐ွိရာသို႔ ရံုးစာေတြယူၿပီး ထြက္သြားသည္။
သိမ့္ ႏႈတ္ခမ္းတလံ ပန္းတစ္လံျဖင့္ ရန္မေတြ႔ျဖစ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကြာျခားသည္ဆိုေသာ္လည္း မျပတ္ကစားေန၍လား မေျပာတတ္။ သိမ့္ႏွင့္ ရြယ္တူလိုျဖစ္ေနေသာ ဘႀကီးေအာင္ကို ဘႀကီးေအာင္လို႔ေခၚရမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အားနာလာမိသည္။
* * *
ၿခိမ့္သဲ
ေရႊအျမဳေတရုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၈၉။
credit - ေက်ာ္ေထြးေအာင္ FB account
No comments:
Post a Comment