ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း

ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း(တာရာမင္းေဝ)
__________________________________

၁ ..

ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူးဝါးဝါးငံုၾကည့္ေနတဲ့ ကေဝည
ေမ့ေမ့ ကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရလိုက္တာ ..
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမာၻ ့အေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္႐ုိက္ၾကတယ္ ... ။

ေလာကအတုမွာ လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခြၽန္းကိုယ္ထမ္းၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ေနတယ္ ..ေမေမ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေဝးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး "နယ္" ပါ ..
အခု .. ဘယ္မွာလဲ ..
ဘယ္မွာလဲ ... ။

ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြက ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းေတာက္
ေမ့ေမအုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္ ..
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကို ေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ ... ။

၂ ..

ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိသမ်ွ ..
ေမေမ့မ်က္လံုးဟာ ေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္ ..
ျမဴေတြဖံုး .. ႏွင္းစက္ေတြဖံုး
ေနေရာင္ေတြလဲ ခါးကုန္းေအာင္ ႐ုန္းခဲ့ရေပါ့ ..
သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးက မီးေတာက္ကေလးကို ေမြးဖြား
ျပာအနႏၲတိုင္ေအာင္ ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို
ေမေမဟာ ..
သူ႔ကိုယ္သူ ျဖန္႔ခင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလ်ွာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္ ... ။

မုသားတစ္လႊာ မာယာတစ္ထပ္ .. ဝတ္ရည္တစ္စက္နဲ႔ ..
အို .. ေခတၱာေရ ..
ပုခက္လႊဲေသာ လက္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို စိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ုံသာမက
သူမ ကိုယ္တိုင္က ..
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ ပုခက္ျဖစ္ျပခဲ့တယ္ ... ။

အေမ " အျဖစ္
စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး
ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ျပန္တယ္ ... ။

၃ ..

ေျခေထာက္ေတြက ေလွကားထစ္အတိုင္း တက္သြားၾကၿပီ ..
လူက .. ေလွကားေျခရင္းမွာ က်န္ခဲ့တယ္ ..
ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာ ကိုယ္ျပန္ခိုခ်င္လို႔ မရဘူး ..
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမေမျပန္ေပးၾကပါ ... ။

ျပကၡဒိန္ထဲမွာ ၾကယ္ပြင့္ျပေရးစရာ မလိုတဲ့
သာမန္အညတရ မြန္းလြဲအို တစ္ခုက
ေမေမ့" ကို လုသြားတယ္ ... ။

ေနပူအရပ္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ နကၡတ္ျဖဴမ်ားဟာ
လင္းအားျပင္းထန္
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားအတြင္းကို
တ႐ူးထိုးဆင္းခ်တယ္ ... ။

လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္ လက္ဖဝါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
ပါးေပၚစီးတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ ပ်က္သြားမွာပါ ..
ဒါေပမယ့္ .. .. .. ေမေမရယ္ ... ။

၄ ..

ေမေမ့မွာ ..
နာက်ဥ္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၲဝင္ သကၠရာဇ္မ်ား
ဆက္ထံုး ႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔ ႐ွိခဲ့တယ္ ... ။

ဝ "လံုး ဘယ္မွာ စဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္း ခုထိစာလံုး မေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး ... ။

ေမေမ့မွာ ..
ဘာသာေဗဒမတူ ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ
ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ
မိတ္ေဆြနဲ႔တူတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ႐ွိတယ္ ... ။

ေမေမဟာ ..
အကၡရာနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ မစြမ္းတဲ့
ယဥ္ေက်းမႈ ့အခန္းခန္းကို
လႊမ္း႐ုံဖန္ဆင္းထားသူ ျဖစ္တယ္ ... ။

ကြၽန္ေတာ့္ေမေမဟာ ..
သူမ်ားေမေမေတြထက္ ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး ..
ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ပိုထြက္ရင္ ထြက္မယ္ ..
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဆိုးခဲ့တယ္ေလ ... ။

၅ ..

ဖုန္မႈန္႔ပ့်ံစင္
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း
အခု .. လင္းႏို႔ေတြ ေအာင္းေနၿပီေမေမ ... ။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ( ၂၀ ) ေက်ာ္က
ကြၽန္ေတာ္ျမင္း႐ုပ္ စီးၿပီး
သစ္သားခြာႀကီးနဲ႔ ခရီးေတြႏွင္
ေမေမ့ လက္ခုပ္သံ တလြင္လြင္ေပါ့ ... ။

စိတ္မလိုရင္ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္ကို ဆြဲျဖဲ
ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း
ရထားတစ္စင္းလံုး ေဆာင့္ကန္
ကြၽန္ေတာ့္ ထမင္းပန္ကန္ အထူအပါး
ေမေမခြံ႔ေကြၽးမွ စားခဲ့တယ္ ... ။

ေမေမက ဥံဳဖြလို႔ မန္းမႈတ္ရင္
ဒုကၡအေပါင္းဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာ ..
ေၾကာက္ရြံ  ့စြာ လက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္ ... ။

လူကေလးရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္တန္ ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ " တဲ့
မိုးအံု႔ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာ မွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အိပ္ပုတ္ႀကီးတယ္ ..
ကြၽန္ေတာ္အိပ္တိုင္း ေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္း ေ႐ွ႕မွာ ပ်ံတယ္ ... ။

ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မက္ ..
ေမေမ့လည္တိုင္ကို ဖက္လို႔ေပါ့ ... ။

၆ ..

ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လည္တိုင္ကို ဖံုးဖို႔
အက်ႌမွာ ၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ .. ေမေမ ... ။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ..
ေမေမက ခံတပ္လုပ္ ..
ကြၽန္ေတာ္က သူရဲေကာင္းလုပ္ ..
ရန္သူေတြေဝေဝဆာဆာ ဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္ ... ။

ေမေမဟာ ခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ ..
ကြၽန္ေတာ့္ဘက္မွာ ရပ္တည္ ၊ ကာကြယ္ ၊ တိုက္ခိုက္
သူမကိုေတာ့ .. ျမားအစင္းစင္း စိုက္ခဲ့တယ္ ... ။

ကြၽန္ေတာ့္ကို အလိုလိုက္ .. ကြၽန္ေတာ့္ကို မ႐ုိက္
ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္လည္း
ကြၽန္ေတာ္မငို ေမေမပဲငို ... ။

ေမေမေျပာတဲ့ ေက်းလက္နီတိ
မတတ္ဘဲမန္းရင္ တေစၧမုန္းလိမ့္မယ္ "
ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ .. .. တဲ့ ... ။

၇ ..

ေလကို ေလနဲ႔မႈတ္တာကမွ လြဲဦးမယ္ ..
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမေမက ..
ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ အေသအခ်ာေပါ့ ... ။

ေကာင္းကင္ေပၚက "လ" နဲ႔ ဗ်ည္းစာလံုးထဲက "လ"
ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ ..
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အေဖာ္မ်ား
ေက်ာင္းေတာ္မွာ သေဘာထားကြဲျပားၾက ... ။

ကြၽန္ေတာ္က လူပ်င္း ..
သစ္ပင္ေျခရင္းမွာ ရပ္လိုက္
သစ္ပင္ဖ်ားကို တက္လိုက္
အဆင့္ေတြက ၁ .. မွ .. ၁၀၀ မေရရာ ... ။

တစ္စတစ္စ
လူငယ္သီခ်င္း ၊ ႏွင္းဆီဓားသြား ၊ ရင္ၾကားစိုက္နစ္
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ
ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္လာတယ္ ... ။

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ေခါင္းမွာ
အိမ္မက္ေတြ အေျမႇာင္းေျမႇာင္းထ ..
ဂမီ ၻရလမင္းကလည္း
ဝိုက္အုပ္ျဖာဆင္း က်ေနေတာ့တယ္ ... ။

၈ ..

တစ္ရက္မွာ ..
ျမဴျပာမိႈင္းမႈန္ အိမ္မက္ကို ေစာင္လိုျခံဳဆဲ ...
ၾကယ္ေတြအကုန္ေႂကြတဲ့ .. ည
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ႀကိဳးျပတ္က်တယ္ ... ။

ကြၽန္ေတာ္ ..
မေပ်ာ္ေလလြင့္ ရင္အနင့္ဆံုး .. ေဆာင္း
ႏွင္းေတြ ေျပာင္ျပန္စီးေမ်ာလာ ... ။

ေမေမဟာ ..
ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာမယ့္
သန္းေခါင္ယံကို ျခံရံေစာင့္ၾကပ္ ..
အလင္းရဲ႕ နတ္သမီးလို ..
မီးအိမ္ကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္ ... ။

နာၾကည္းပင့္သက္ အရက္ေသာက္လာတဲ့ .. သား
အေမ့အားစကားမဆို
အေမ့ကား သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာ .. ငို ... ။

သား ..
ဘဝဆိုတာ ေရစီးထဲက ေဗဒါ .. မေရရာဘူးကြဲ႔ ..
ဒါေပမယ့္ ..
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား ၊ အေရာင္မ်ား ၊ အရိပ္မ်ား
လႊင့္မပစ္နဲ႔ သိမ္းထား ..
ဝိညာဥ္႐ုန္းကန္ တစ္ေန႔မွာ
သူတို႔ျပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္ ... ။

ေမေမ့စကားက
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မိုးခါးေရမ်ားကို
တစ္စက္ခ်င္း..တစ္စက္ခ်င္း..တစ္စက္ခ်င္း
ခ်ိဳေစခဲ့တယ္ ... ။

ဝါဆိုပန္းခူး စံပါယ္ဦးတို႔ ေမႊးသက္သက္ေဝ
မုတ္သုန္ေလရဲ႕ မွတ္တမ္း
မီးကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ နမ္းခဲ့ ..
ေရကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ နမ္းခဲ့ ... ။

ေမေမဟာ ျခံေထာင့္မွာ ေဒလီယာေတြ ပ်ိဳးရင္း
မိုးစိုေနတဲ့ ဆံႏြယ္ခက္ကို လက္နဲ႔ သပ္တင္
သူမလည္း ရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္ ... ။

ေမေမခ်ဳပ္တဲ့
ဇာမဏီ႐ုပ္အက်ႋ ခ်ည္မ်ွင္ၾကမ္းၾကမ္း
ကြၽန္ေတာ္လမ္းမွာ ဝတ္ရန္ ... ။

ႏြားက သူငံု႔စားတဲ့ ျမက္ေတြကို
ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔
ေျပာဆိုေနဆဲ ... ။

သြားၾကစို႔ေလ ..
မုဆိုးေျခေထာက္မ်ားနဲ႔
ကြၽန္ေတာ္သြားရာ ကြၽန္ေတာ္လိုက္
ေလဆန္ေတြ ပစ္စလက္ခတ္ တိုက္တဲ့ ခင္တန္း
ပဒိုင္းပန္းေတြလည္း ေဗာင္းလန္ေအာင္
ခါရမ္းပြင့္ေဝ ... ။

၁၀ ..

သား ..
၁။ .. တိမ္ေတြပ်ံတာ မိုးေပၚမွာ ဘာနဲ႔မွ မၿငိဘူး ..
၂။ .. တစ္ေတာလံုးလည္းၾကည့္ တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ " တဲ့ ... ။

ေမေမ့ဆုေတာင္း ဘုရားေက်ာင္းမွ ဝတ္ျပဳသံ
ေလာကဓံအသစ္ေတြနဲ႔ ျမင့္႐ုိင္း
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းတစ္ျခမ္းကို ထိုးေဖာက္
ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ေလ်ွာက္ေနတယ္ ... ။ ( ဖိနပ္လည္း အခါခါေပါက္ခဲ့ )

ညေပါင္း .. ၁၄၀၀
ဝကၤပါေတာင္ၾကားမွာ ကံနတ္ဘုရားနဲ႔ စီးခ်င္းထိုး
ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစား အမွားမ်ားလည္း ခ်င္းခ်င္းနီ ... ။

ဧရာဝတီ ေမေမ
ပိေတာက္ပင္ဟာ ေမေမ
ဖေယာင္းတိုင္ ျဖဴျဖဴဟာ ေမေမ
နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာ ေမေမ ... ။

ခု .. ေမေမ ဆံုးၿပီဆိုတဲ့ သတင္းမွာ
ကြၽန္ေတာ္ဟာ .. အရာရာဝင္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ..နီလဲ့ ... ။
လူတဆံုး ဝိညာဥ္တဆံုး အႂကြင္းမဲ့ ဗုန္းဗုန္းလဲက်
ေမေမ .. .. .. "

၁၁ ..

ေမေမဟာ နာရီသံနဲ႔အိပ္ .. နာရီသံႏိုး ..
ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းအို ေဝမက်တဲ့
မိန္းမမ်ိဳးျဖစ္တယ္ ... ။

မီးေလာင္ေနတဲ့ ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ ..
ပြင့္အိုေလးပမာ ဝါဝါႏြဲ႔ႏြဲ႔
သတၱိသစ္ေတြနဲ႔ ေဝရဲခဲ့တယ္ ... ။

သားငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို
အလကၤာလိုလဲဖတ္ ပုစာၧလိုလဲဖတ္
ဆိုလိုရင္းကို ခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္ ... ။

လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္ ..
သားငယ္အတြက္ ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့ မိန္းမ ..
လူကႏၲာရတို႔ရဲ႕ ေက်ာက္တိုင္
ေျမခိုးေျမေငြ႕ကို ပိုင္တယ္ ... ။( အလင္းျပာ မွတ္ေက်ာက္အတြက္ မင္တစ္ေပါက္ျဖစ္တယ္ )

၁၂ ..

အေမမ႐ွိတဲ့ သားမွာသာ
ေစတန္ရဲ႕ လႊသြားကို ခါးသီးကြဲ႐ွ
အ႐ိုးျမဳပ္ေအာင္ ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ ... ။

မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္႐ုံကလြဲလို႔
ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာ .. အေဝးမွာ ..
ကြၽန္ေတာ္က .. ဟိုး .. အေဝးႀကီးမွာ ... ။

က်န္တာေတြကေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး ..
မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း
႐ုိးရာအေျခအေနအတိုင္း လိႈင္းထေကာ့လန္
ဒရြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ ... ။

အေမ့ရဲ႕ ေျခလို လက္လိုေနခဲ့တဲ့ ေကာင္
အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔ လမ္းေပၚမွာ ျပန္႔လို႔ၾကဲလို႔ ... ။

အမွားလကၡဏာ အမွန္လကၡဏာ
ဘာနဲ႔မွ လာမတိုင္းနဲ႔ .. " အေမ " ဆိုတာ
ထာဝရ အကန္႔အသတ္မဲ့တယ္ ..
ခ်စ္ေသာ ေမေမ .. ေကာင္းရာဘံုသို႔ ေရာက္ပါေစ ... ။( ေကာင္းရာဘံုတို႔၏ တံခါးသည္ မိခင္မ်ားအတြက္ ပြင့္ေစသတည္း )

၁၃ ..

ေနာင္ .. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာရင္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ဝတ္႐ုံျဖဴနဲ႔ လူတစ္ေယာက္လာမယ္..
အနက္ေရာင္ကတ္ျပားမပါ .. လြမ္းသူပန္းေခြမပါ
ေလထန္လမ္းမွာ ဆံမ်ွင္ေတြ လြင့္ဝဲ
အဲဒီလူဟာ သားပဲေပါ့ .. ေမေမ ..
ဘယ္သံသရာမွာ ျပန္႐ွာရင္ ေမေမ့ကို ေတြ႕ႏိုင္မလဲ ..
ကြၽန္ေတာ့္ ေ႐ွ႕ေမွာက္လေရာင္ေတြ ေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္ ... ။

အေမ့ကိုယ္စား ..
အေမ့ကိုယ္ပြား ..
ၾကယ္စင္မ်ားကို လက္ဖဝါးနဲ႔ပန္
ျမင္းခြာသံမွာ အပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း
အဝါေရာင္ မီး႐ွဴးမီးပန္လို
လင္း " ၿပီးမွ ေပ်ာက္မယ္ ... ။

ကြၽန္ေတာ္ ..
ေမေမ ..
မာယာေတာင္ေျခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား ..
မ်က္လွည့္ တီးလံုးမ်ား ..
သီခ်င္းအကြဲအစ တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုး သြားပါၿပီ ... ။

ေမေမ ..
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ ..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ တိုးတိတ္လြင့္ေဝ .. .. ..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ တိုးတိတ္လြင့္ေဝ .. .. ..
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ တိုးတိတ္လြင့္ေဝ .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ....
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ....
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ....

#တာရာမင္းေဝ

#ဆရာtaungpyanmoe
အေကာင့္မွ ကူးယူသည္။