မသာ ကုိယ္စားလွယ္ - ေမာင္ႏွင္းပန္း
* * *
ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္၏ ေနာက္ေဖးဘက္ လမ္းမဆီမွ သံေဝဂ လကၤာမ်ားကို ရြတ္ဆိုသြားသံ ၾကားတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ “သြားျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္" ဟု ျမည္တမ္းမိ တတ္ပါသည္။ လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာ ရပ္ကြက္ကေလးသည္ ေရေဝးသုသာန္ႏွင့္ အတန္ငယ္ နီးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆိုသလို ထိုအသံေတြကို ၾကားရေလ့ ရွိပါသည္။ လမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ အသုဘယာဥ္မ်ား၊ ေသဆုံးသြားသည့္ လူမ်ားကို သယ္ယူ၍ ေရေဝး အေအးခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ယာဥ္မ်ား၊ အသုဘ ခ်လာစဥ္ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိသည့္ ယာဥ္တန္းမ်ားကို တစ္ေန႔မျပတ္ ေတြ႕ျမင္ရတတ္ေလ့ ရွိပါသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါတြင္ ပ်င္းပ်င္း ရွိသျဖင့္ လမ္းထိပ္ထြက္၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တင္ခါ တစ္ခါ သြားသြားလာလာျဖင့္ ထိုလမ္းကို ျဖတ္မိလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း အသက္အရြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မကြဲျပား၊ က်ားမမေရြး ေသဆုံး ေနၾကသည္ကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ ေနရတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထိုကိစၥသည္ အေတာ့္ကို ယဥ္ပါးေနက်ကိစၥဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။
ထို႔နည္းတူ ဒီရပ္ကြက္ကေလးတြင္ ေနထိုင္ ၾကကုန္ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အားလုံး အတြက္လည္း ယဥ္ပါးေနေသာ ကိစၥသာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မည္သူမဆို ဒီရပ္ကြက္သား မွန္လွ်င္ ေမာ္ေတာ္ကား မွန္မ်ားတြင္ တပ္ဆင္ထားေလ့ ရွိေသာ ဦးဘယ္သူ ေဒၚဘယ္ဝါ အသက္ဘယ္ေလာက္ “ေကာင္းမႈ” ဆိုသည့္ စာတန္းမ်ားကို ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္ မပါဘဲ လိုက္လံဖတ္႐ႈ ေနတတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ေတာ့ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္လြန္းေသးသူမ်ား၊ က်ိဳးက်ိဳးက်ဲက်ဲႏွင့္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ အသုဘမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတတ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ နာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မည္သည့္ ျမင္ကြင္းကို မဆို ေတြ႕ျမင္ လိုက္ရရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ဆတ္ဆတ္ခါမွ် လႈပ္ရွား သြားတတ္ပါသည္း စိတ္မ်က္စိတြင္ ဘယ္လိုမွ ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေသာ ပုံရိပ္အခ်ိဳ႕က လြန႔္လြန္႔လူးလူး ႐ုန္းႂကြ လာတတ္သည္။
ထိုသို႔ သတိတရ ျဖစ္လာေစသည့္ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘိုးသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမည္ရင္းမွာ ဦးဘိုးသီး ျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုကေတာ့ “ဘႀကီး ဘိုးသီး” ဟု ေခၚေလ့ ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ အရြယ္မွာပင္ အဘိုး၏ အသက္မွာ ခုႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
လူပုံစံမွာ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းကို ေျပာင္ေနေအာင္ အျမဲတမ္း ရိတ္ထားေလ့ ရွိသည္။ အသားညိဳညိဳ၊ ဗိုက္ပူပူ ဆိုေတာ့ အဘိုး၏ ပုံပန္းသဏၭာန္မွာ ျမင္သူတိုင္းအတြက္ လြဲမွားစရာ မရွိေအာင္ ထူးျခားေနေလ့ ရွိသည္။ ပို၍ ထူးျခားသည္က အဘိုးသည္ ဘယ္အရပ္ကို သြားသြား အေပၚအက်ႌ ပါေလ့မရွိ။ ေဆာင္းရာသီမွ လြဲလွ်င္ အဘိုးကို အျမဲတမ္းနီးပါး ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ေတြ႕ရေလ့ ရွိသည္။ ဒါကိုက ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး၏ အမွတ္အသား တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးတြင္ ထူးျခားသည့္ ဝါသနာတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ပရဟိတ စိတ္ဓာတ္ ရွိသူဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္ ထိုဝါသနာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းဝန္း၍ အသိအမွတ္ျပဳ ေထာမနာ ေပးထားေသာ ဘြဲ႕ထူးတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ “မသာ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီး” တဲ့။ အဘိုးသည္ ထို အမည္နာမႏွင့္ လိုက္ေအာင္ မသာကိစၥ အသုဘကိစၥမ်ားတြင္ အေတာ္ ဝါသနာ ႀကီးခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
အဘိုးတို႔ ေခတ္က ယခုေခတ္လို မီးသၿဂႋဳဟ္ စက္ေတြ၊ အေအးခန္းေတြ မေပၚေသး။ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြ မရွိေသး လူေသၿပီ ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေလးတိုင္စင္ႏွင့္ သုံးရက္တန္သည္၊ ငါးရက္တန္သည္ စသည္ျဖင့္ ထားၿပီးမွ ေျမခ်တတ္သည့္ ေခတ္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ထိုေခတ္က မသာကိစၥမွာ အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦး ေသၿပီဆိုလွ်င္ အစဥ္အလာ သေဘာ၊ ႐ိုးရာ သေဘာေတြ ပါရသည္။ မပါ၍ မျဖစ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပထမဦးစြာ ဆရာဝန္ တစ္ဦး၏ ေထာက္ခံခ်က္ကို ယူကာ နီးစပ္ရာ ေဒသႏၲရ၊ ေဆး႐ုံ စသည္တို႔သို႔ သြားကာ ေသစာရင္း ေတာင္းရသည္။ ၿပီးလွ်င္ သခ်ဳႋင္းသို႔ ေျပးကာ ေခါင္းမွာ၊ က်င္းအပ္၊ သၿဂႋဳဟ္မည့္ အခ်ိန္ညႇိ၊ ကား တတ္ႏုိင္သူက ကားငွား၊ ကား မတတ္ႏုိင္သူက ထမ္းခ်ရန္ စီစဥ္ရသည္။
ပထမ တစ္ေယာက္က ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ကုန္ ေနလွ်င္ အျခားေသာ တစ္ေယာက္က အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ကာ မသာရွင္ ကိုယ္စား ေသသူကို ေရခ်ိဳးေပး။ ၾကမ္း ခုနစ္ေခ်ာင္း သက္ငယ္ ခုနစ္ပ်စ္ သေဘာမ်ိဳး ဝါးျဖင့္ ကပ္ ရက္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ မသာကို ေျခထိပ္ လက္ထိပ္ ႀကိဳးခ်ည္၊ အက်ႌ ေျပာင္းျပန္ဝတ္ စသျဖင့္ အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ထိုအလုပ္မ်ိဳးကို အစမွ အဆုံးတိုင္ ကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ဦးသာ ရွိသည္။ ထိုတစ္ဦးတည္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘိုးပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ ထိုကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ အျမဲတမ္း ထႂကြလုံ႔လ ႀကီးသူ တစ္ဦးဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။ အဘိုးသည္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေသၿပီဟူေသာ သတင္းကို ၾကားလိုက္ၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဦးခန္းရွိ ကြမ္းအစ္ထဲမွ ကြမ္းသီးမ်ားကို တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ညႇပ္ကာ ကြမ္းကို တစ္ယာၿပီး တစ္ယာ ဝါးရင္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သိပ္ မၾကာမီမွာပင္ လူေသသည့္ အိမ္မွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမာႀကီးပန္းႀကီး အေျပးအလႊားႏွင့္ ေရာက္လာကာ
“ဘႀကီးဘိုးသီး ကူညီပါဦး” ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ အဘိုးက ပါးေစာင္ထဲသို႔ ကြမ္းတစ္ယာ ထိုးထည့္ကာ ပုဆုိးေဟာင္း တစ္ထည္ကို ပခုံးေပၚတြင္ တင္ၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြ လိုက္ပါသြား တတ္သည္။
ထိုသို႔ သြားၿပီဆိုလွ်င္ အဘိုးတြင္ ထုံးစံအတိုင္း အေပၚအက်ႌ ပါေလ့မရွိ ေက်ာဗလာႏွင့္ ထီးထီးမားမား သြားေလ့ရွိသည္။ အဘြားကေတာ့ အဘိုး၏ လုပ္ရပ္ကို လုံးဝ လက္မခံ။ အားလည္း မေပး။ မၾကာခဏ ျမည္တြန္ေတာက္တီး တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဘြားက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ မည္မွ်ပင္ ေျပာေနပါေစ၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က “ဘႀကီး” ေရ ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ “ေအး” ဆိုကာ ဝမ္းသာအားရ လိုက္ပါသြား တတ္သည္။
ဒီလို လိုက္သြားၿပီ ဆိုလွ်င္ အဘိုးသည္ မသာရွင္ဆီက အခေၾကးေငြ၊ ေစတနာေၾကး အစရွိသည့္ မည္သည့္ ေငြေၾကးကို မဆို တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် မယူဘဲ ခုနစ္ရက္ ခုနစ္လီ လုပ္ကိုင္ ေပးေလေတာ့သည္။ အဘြားကိုလည္း ဘယ္အခါတြင္မွ တစ္လုံးတစ္ပါဒ ျပန္ေျပာတတ္ေလ့ ရွိသူမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ေတာ့
“မက်င္ဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ” ဟု ဆိုတတ္သည္။ ဒါကိုက ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး၏ အျပင္းထန္ဆုံး တုံ႔ျပန္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ ယုတ္စြအဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္၍ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္ လုပ္ေနရပါေစ၊ ထိုကိစၥအတြက္ အိပ္ရာမွ လူးလဲထကာ ေစတနာ ပါပါႏွင့္ လိုက္လုပ္ေပး တတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဤကိစၥသည္ ျပႆနာ မဟုတ္ေသး။ ျပႆနာ အစစ္က ကၽြန္ေတာ့္ အပါးတြင္ ျဖစ္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္တတ္ ေျပာင္တတ္ၾကသည္။ “မင္းတို႔ အဘိုးက မသာ ကိုယ္စားလွယ္ဆို၊ တို႔အေမက ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ အဘိုးက စ႑ာလတဲ့” ဆိုေသာ စကားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလုံး ထားစရာ ေနရာမရွိေအာင္ ရွက္ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးပီပီ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အဘိုးကို တားေတာ့ အဘိုးက ပါးေစာင္ထဲရွိ ကြမ္းမ်ား ထြက္က် လာေအာင္ကို တသိမ့္သိမ့္ ရယ္ပါေတာ့သည္။ ဘာကိုမွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မေျပာ။ ထိုပုံပန္း သဏၭာန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးကို ယေန႔ အခ်ိန္ထိ သတိရ ေနေစသည္။
* * *
(၂)
ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ငယ္ရြယ္ ႏုနယ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စြဲလမ္း ေနခဲ့ေသာ ျပႆနာ တစ္ခု ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုျပႆနာမွာ ၾကားရသူတိုင္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ၿပီး မယုံၾကည္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ဩ သြားေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
ထိုကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ မႀကီးမငယ္ႏွင့္ အိမ္က ေပ်ာက္သြားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ အိမ္မွ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားျခင္းသည္ မိသားစုဝင္ တစ္ဦးဦးႏွင့္ စကားမ်ားကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ လူငယ္ေတြလို တစ္နယ္တစ္ေက်းကို ခရီးထြက္ သြားျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားတစ္စုလုံးမွာ ဘယ္မွာ လိုက္ရွာရမွန္း မသိ။ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ဟိုလူ႔ေမး၊ ဒီလူ႔စမ္းႏွင့္ စုံစမ္းခဲ့ေသာ္လည္း အဘိုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာသဲလြန္စမွ မရခဲ့ပါ။
ေနာက္ဆုံးတြင္ အဘြားက ရဲရဲရင့္ရင့္ မ်က္ရည္လည္ရြဲျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ခ်ကာ အဘိုး ေပ်ာက္သြားသည့္ ေန႔မွစ၍ ျပန္လည္ တြက္ခ်က္ၿပီး ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ဖို႔ပင္ ျပင္ဆင္ ေနပါေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က အဘြား၏ ဆိုစကားအရ အဘိုးသည္ သူ႔တစ္သက္တာ အတြင္း ဤသို႔ သြားတတ္ လာတတ္ျခင္း လုံးဝ မရွိခဲ့ မည္သည့္ အရပ္သို႔ သြား သြား အဘြားကို အျမဲေျပာ သြားတတ္သူဟု သိရသည္။
အခုေတာ့ အဘိုး ေပ်ာက္ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္နီးပါး ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ အားလုံးက ေျခမကိုင္မိ၊ လက္ကိုင္မိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အဘိုးအတြက္ ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ရန္အတြက္ ပစၥည္းပစၥယေတြ ဝယ္ယူေနသည့္ ေန႔မွာပင္ အဘိုးက မ်က္ႏွာ မရႊင္မပ်ျဖင့္ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့သည္။
ထုံးစံအတိုင္း ခါးထဲတြင္ေတာ့ အက်ႌမပါ။ အဘိုး၏ ပုံပန္းသဏၭာန္မွာ အေတာ့္ကို ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ပုံ ေပါက္ေနသည္။ အေမ၊ အဘြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဝမ္းသာအားရ ဝိုင္းဝန္း ေမးျမန္း ၾကသည္ကိုပင္ အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္မေျပာႏုိင္။ အိပ္ရာထဲသို႔ တစ္ခါတည္း တန္းဝင္ သြားခဲ့ပါသည္။ သတင္း အၾကားျဖင့္ ေရာက္ရွိ လာၾကေသာ ရပ္ကြက္ထဲ၊ လမ္းထဲရွိ ပရိသတ္မ်ားကိုလည္း ျပန္၍ မေျပာႏုိင္ဘဲ အိပ္ရာထဲသို႔သာ တစ္ခါတည္း တန္းဝင္ သြားခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္မွ အဘိုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေအးေဆးစြာ ျပန္လည္၍ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ 'ျဖဴး' ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေသဆုံးခဲ့ေသာ အသုဘ တစ္ခုကို အစမွ အဆုံးတိုင္ လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ၿပီး ရက္လည္ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိခဲ့ရပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဘိုး၏ဇြဲကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ အိမ္မွ ထြက္သြား ကတည္းက အက်ႌပင္ ပါမသြားသည့္ အဘိုးက တစ္နယ္တစ္ေက်းတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ ေပးၿပီး အိမ္ျပန္ ေရာက္လာသည္ အထိ ခါးထဲတြင္ အက်ႌမကပ္ ႏုိင္ေသး။ ဤမွ် လုံ႔လႀကီးခဲ့သည့္ အဘိုး၏ ပုံပန္း သဏၭာန္ကို ယခုအခ်ိန္တြင္ နာေရးကူညီမႈ ကားမ်ား၏ တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားသြားလာ ေနသည္ကို ျမင္တိုင္း သတိရ ေနတတ္သည္မွာ မဆန္းဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
ေသခ်ာစြာ ဆိုရလွ်င္ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုး၏ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ား ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အျပင္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အားလုံး ေအာခ်ရေလာက္သည့္ ႀကိဳးပမ္းမႈ တစ္ရပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ုံထဲတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာမိ တတ္ပါသည္။ ထို စြမ္းေဆာင္မႈမွာလည္း ထုံးစံအတိုင္း မသာကိစၥႏွင့္ပင္ ပတ္သက္ ေနလိမ့္မည္မွာ ယုံမွားစရာ မရွိပါ။
ထိုစဥ္က ေသဆုံးသူမွာ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မကိုင္ခ်င္ မတြယ္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည္။ ယုတ္စြအဆုံး ေသသူ၏ မိသားစုပင္လွ်င္ အိမ္ေပၚ၌ ရွိမေနၾက။ ထိုအခါ ေသသူ၏ အနားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး ကိုယ္တိုင္လည္း သူ ကၽြမ္းက်င္သည့္ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အတြက္ ရြံ႕တြန႔္တြန႔္ ျဖစ္ေနပုံရသည္။ ပို၍ ဆိုးသည္က အခ်ိန္ၾကာျမင့္ လာေလေလ ရိရြဲေနသည့္ ေသသူ၏ ခႏၶာကိုယ္က ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလာေလေလ ျဖစ္ေနသည္။
မထူးေတာ့သည့္ အဆုံးတြင္ အဘိုးသည္ အနားရွိ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အရက္တစ္ပိုင္း ဝယ္ခိုင္းကာ တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္ၿပီး၊ ေသသူကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆြဲထူ၊ တစ္ဦးတည္း မႏုိင့္တႏုိင္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ အထပ္ထပ္ စြပ္ကာ ေခါင္းစပ္၍ သၿဂႋဳဟ္ပစ္လိုက္ ရသည္တဲ့။ အက်ိဳးဆက္ အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ သုံးရက္ေလာက္ အထိ မစားႏုိင္ မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည္။ မသာရွင္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္မဆုံး။
* * *
(၃)
ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ေတာ့ အဘိုး၏ ပရဟိတ လုပ္ငန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရွက္စိတ္တို႔မွာ သိသိသာသာ အားၿပိဳင္ လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မသိၾက။ အေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ ေဈးသြားဝယ္မိလွ်င္ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးမ်ားက ခိုင္း၍ တစ္ခုခုကို ေဆာင္ရြက္ေပးရလွ်င္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္သမွ်ေသာ လူႀကီး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက “သားက ဦးဘိုးသီး ေျမးလား" ဟု ေမးလာၾကေလ့ ရွိပါသည္။
ထို ေမးခြန္းမ်ားက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ် မရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက စြဲထင္ေနခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနာက္ေျပာင္ၾကေလ့ ရွိသည့္ “မင္းအဘိုးက မသာ ကိုယ္စားလွယ္ဆို” “မင္းတို႔အဘိုးက စ႑ာလဆို” ဟူေသာ စကားရပ္မ်ား ကသာ တရစ္ဝဲဝဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ုံထဲတြင္ ျပန္လည္ ေပၚေပါက္ လာတတ္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္အား “မင္း ဦးဘိုးသီးေျမး မဟုတ္လား” ဟု ေမးလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အရွက္ခြဲသည္ဟုပဲ ထင္ျမင္လာသည္ အထိ ျဖစ္ေန ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ အတိတ္ကံ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ သူဝါသနာ ပါေသာ တစ္သက္လုံး မက္မက္စက္စက္ ဖက္တြယ္ျမတ္ႏုိး လာခဲ့ေသာ၊ လူနတ္ သာဓုေခၚသည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ ထိုပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားကို စြန႔္လႊတ္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့ ပါေတာ့သည္း ထိုအေၾကာင္းမွာ အဘိုး ေလျဖတ္ သြားျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ညာဘက္ တစ္ျခမ္းလုံး လႈပ္ရွား၍ မရေတာ့ေသာ အဘိုး၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလုံးက စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာျဖင့္ တတ္ႏုိင္သမွ် ျပဳစုၾကပါသည္။ ထို႔ျပင္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးကို ေဆးဝါး၊ ေငြေၾကး အစရွိသည့္ အကူအညီမ်ား ေပးၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဘိုးမွာ ေလသမားတို႔၏ ထုံးစံအတိုင္း လက္တစ္ဖက္ တြဲေလာင္းက်ကာ စကားေျပာလွ်င္ ပီပီသသ မရွိေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း အနားတြင္ အေဖာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ေတာင္ေဝွး တစ္ေခ်ာင္းလည္း အျမဲပါရ သည္။
ထိုအခါ အဘြားက “ကဲ - ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ” ဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကည့္ေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးက မထိတထိ ျပံဳးေနတတ္ပါသည္။ ထိုအျပံဳးထဲတြင္ အဘြားကို ေလွာင္သလိုလို ထီမထင္သလိုလို သေဘာမ်ိဳးပင္ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ပါေနခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။
ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးမွာ အာဂအဘိုးပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္က မလႈပ္ႏုိင္၊ မရွားႏုိင္ ျဖစ္ေနသည္ မွန္ေသာ္လည္း မသာအိမ္တိုင္းက သူ႔ကို လာေခၚၾကတုန္း ရွိေသးသည္။ ထိုနည္းတူ အဘိုး ကိုယ္တိုင္ကလည္း မညည္းမညဴ လိုက္ပါေနတုန္း ရွိေသးသည္။ ဟိုနား၊ ဒီနားဆိုလွ်င္ အဘိုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လာေရာက္ တြဲငင္ကာ ေခၚေဆာင္ တတ္ၾကၿပီး အနည္းငယ္ ခရီးေဝးလွ်င္ ဆိုက္ကားႏွင့္ ေခၚတတ္ၾကသည္။
ထိုအခါ သူ ဝါသနာ ႀကီးလွသည့္ လုပ္ငန္းကို အဘိုး ဘယ္လို လုပ္မလဲဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ အဘိုးအတြက္ လြယ္ကူလြန္း ေနသည္။ အဘိုးက အေရွ႕အေနာက္ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚၿပီး သန္းေအာင္ဆိုသည့္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ကို စနစ္တက် သင္ျပေပးရင္း သူ၏ ပညာအေမြကို ဆက္ခံေစခဲ့သည္။ သန္းေအာင္ကလည္း အဘိုးကဲ့သို႔ပင္ ဘယ္မသာကို ျဖစ္ျဖစ္ မညည္းမညဴ ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးေလ့ ရွိသည္။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အဘိုးက သန္းေအာင္၏ လက္က်လက္နကို ၾကည့္ရင္း မၾကာခဏ ဆိုသလို စကားတစ္ခြန္းကို မပီမသ ေျပာတတ္ေလ့ ရွိသည္။
“အဘက သိပ္ၾကာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ေသေတာ့မွာ။ မေသေသးလည္း ဘာမွ လုပ္ႏုိင္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သန္းေအာင္ကိုပဲ အားကိုး ရေတာ့မွာ”
ထိုသို႔ အဘိုးေျပာၿပီး သိပ္မၾကာမီမွာပင္ လူတစ္ေယာက္ ေသဆုံး သြားခဲ့သည္။ ေသဆုံး သြားသူက ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး မဟုတ္ဘဲ သန္းေအာင္ ျဖစ္ေနသည္က အနည္းငယ္ အံေခ်ာ္ေနသည့္ ျပက္လုံးတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ျဖစ္ပုံမွာ သန္းေအာင္သည္ အရက္ေသာက္ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ႏႈိး၍ မရေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္က အဘိုးကိုယ္တိုင္ သန္းေအာင္အိမ္သို႔ လိမ္ဖည္ လိမ္ဖည္ႏွင့္ သြားကာ မ်က္ရည္ တဝဲဝဲျဖင့္ လမ္းညႊန္ ေျပာဆိုၿပီး ခုနစ္ရက္ေစ့မွ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ အဘိုး၏ မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ မေကာင္းေတာ့။ အသုဘႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပညာအေမြကို သူ႔ဆီက ဆက္ခံမည့္သူ မရွိေတာ့သျဖင့္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္းျခင္း၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုက ယုံၾကည္ၾကသည္။
အဘိုးသည္ ေနာက္ထပ္ တပည့္တစ္ေယာက္ ေမြးအၿပီးတြင္ ေသဆုံးခဲ့သည္။ ထိုအခါ အဘိုး၏ ဈာပနကို သူ၏ ဒုတိယေျမာက္ တပည့္ ျဖစ္သည့္ ကိုလွဝင္းက တာဝန္ယူသည္။ အစစ အရာရာ ေခ်ာေမာ ေအာင္ျမင္သည့္ အျပင္ အဘိုးဆုံးၿပီ ၾကားသျဖင့္ တစ္လမ္းလုံး တစ္ရပ္ကြက္လုံးရွိ လူေတြ အားလုံးနီးပါး လာေရာက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သည္ ပြဲေတာ္တမွ် စည္ကားေနခဲ့သည္။
ပို၍ ေသခ်ာသည္က အဘိုး၏ ဈာပနႏွင့္ ပတ္သက္၍ မသာစရိတ္ဟူ၍ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ကုန္က်ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သခ်ႋဳင္းမွ ေခါင္းတလားမွ စ၍၊ ေျမျမႇဳပ္သည့္က်င္း၊ သယ္ယူေပးမည့္ ကားခ၊ ယုတ္စြအဆုံး ပန္းဖိုးပင္ မကုန္က်ခဲ့ပါ။ လာလိုက္ၾကသည့္ လူေတြမွာလည္း မုန႔္ဟင္းခါး အခ်ိန္ႏွစ္ရာေက်ာ္ကို မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္ မွာတင္ ကုန္သြားခဲ့သည္။ ေဝယ်ာဝစၥ ကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုထဲက တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ႏွီးတစ္ခ်က္ မခ်ည္လိုက္ရပါ။ ေရတစ္ပုံး မခပ္လိုက္ရပါ။ ဟင္းအိုးပင္ တစ္ခ်က္ မေမႊလိုက္ရပါ။
မွတ္မွတ္ရရ အဘိုး ေျမခ်သည့္ေန႔က အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ ယုံႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ အံ့ဩစရာ ေကာင္းေနေတာ့သည္။ ထိုေန႔က အဘိုးကို ေျမခ်မည့္ အခ်ိန္မွာ ညေန သုံးနာရီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အသုဘယာဥ္က သုံးနာရီ ေက်ာ္သည္အထိ ေရာက္မလာေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ သခ်ဳႋင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္က လိုက္သြားရသည္။ ထိုအခါ အဘိုးကို တင္ေဆာင္မည့္ အသုဘယာဥ္၏ ေခါင္းခန္းတြင္ ထိုင္လ်က္ လိုက္ပါလာခဲ့ ရသည္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္က လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနေသာ တိုင္ခုံတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ထိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ အေခါက္ေပါင္း မ်ားစြာ စီးနင္းခဲ့ဖူးသည္။
အနားပတ္လည္ကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကားက အေတာ့္ကို ေဟာင္းႏြမ္း ပ်က္စီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ တံခါးခ်က္ေတြက မေကာင္းေတာ့သျဖင့္ သြပ္နန္းႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ ထားရသည္။ ကူရွင္ေတြလည္း မရွိ။ ထိုကား၏ အေျခအေနမွာ ဟြန္းမွလြဲလွ်င္ က်န္သည့္ အရာဝတၳဳေတြ အားလုံးက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ အသံေတြ ျမည္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုကားႀကီးကို စီးလာေတာ့ အသုဘပို႔မည့္ သူေတြထဲက ေထာမနာျပဳသံ တစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ ရေသးသည္။ “ပုံစံကေတာ့ ဘႀကီးဘိုးသီး အတိုင္းပဲ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ခ်ိဳင့္ေတြ၊ ဗြက္ေတြမွ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းသည့္လမ္းမွ ေမာင္းေစရသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာ ျဖစ္သူကလည္း အနည္းငယ္ စိတ္ျမန္ပုံရသည္။ ဂီယာ အႏုတ္အသိမ္း ၾကမ္းသည္။ ကလပ္ အလႊတ္အျပဳ ညင္သာမႈမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကားမွာ စုတ္ရသည့္ အထဲ သြားရင္းလာရင္း တစ္စစီ ျပဳတ္က် ပ်က္စီးသြားမည္ ကိုပင္ စိုးရိမ္ ေနရေသးသည္။
တစ္လမ္းလုံး ျပႆနာ မရွိခဲ့ေသာ ဤကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္မွ စိတ္ညစ္ ရေတာ့သည္း အသုဘပို႔မည့္ ပရိသတ္မွာလည္း တစ္ရပ္ကြက္လုံးရွိ လူေတြ စုံစုံေစ့ေစ့ ေရာက္ရွိ ေနသလိုပင္ ထင္မွတ္ရေအာင္ ညိဳ႕ေနေတာ့သည္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာၾက သူတို႔ကလည္း စိတ္ဝင္တစားျဖင့္ အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးမွန္း သိသြားသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း လိုက္ပို႔ရန္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနသူေတြလည္း ပါသည္။
ထိုလူအုပ္ၾကားတြင္ ျဖစ္သည့္ ျပႆနာက အသုဘယာဥ္ ဗြက္နစ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ ကိုေရႊဒ႐ိုင္ဘာက ဗြက္ကို ႐ုန္းၾကည့္ေသးသည္။ မရ။ ပို၍ပင္ နစ္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘယ္လိုမွ ႐ုန္းမရေတာ့သည့္ အဆုံး မသာပို႔ ပရိသတ္ေတြထဲက ေယာက္်ားေတြ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ခန႔္ ဝိုင္းလာၾကကာ တြန္းၾကေသာ္လည္း ထူးမလာ။ ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္တစ္လက္ ညီညီညာညာျဖင့္ ထိုကားႀကီးကို ညာသံေပး ဝိုင္းမကာ ဗြက္လြတ္ရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေရႊ႕ေပးလိုက္ၾက ရေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ အဘိုး၏ ေစတနာ အလွကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ လာၿပီး မေသခင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ လုံ႔လေၾကာင့္ အဘိုး၏ ေသပန္းပြင့္ပုံ ကိုလည္း ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ျပင္ အဘိုး၏ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘယ္တုန္းကမွ် မေထာက္ခံခဲ့ဘူးေသာ အဘြားကပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ေငါ့ရင္းကေန ဝမ္းပန္းတနည္း ထ၍ ေႂကြးေၾကာ္သည္။
“ရွင္ေသတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမယ့္ အစား၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ ကိုဘိုးသီးရယ္ ဟီး ဟီး” တဲ့။
ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး ဆုံးခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
အရြယ္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို “မင္း ဦးဘိုးသီးရဲ႕ ေျမးလား” ဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အရင္လို မရွက္ေတာ့ပါ။ သိမ္ငယ္ျခင္းလည္း မျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဘိုး၏ ဂုဏ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း၊ အဘိုး၏ ပရဟိတစိတ္ႏွင့္ ေစတနာကို မေမ့မေလ်ာ့ အသိအမွတ္ ျပဳျခင္းဟု နားလည္လာၿပီ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေမးလာသူေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ကို သိသိသာသာ ေကာ့ၿပီး ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ဝန္ခံတတ္ပါသည္။ ေသခ်ာသည္က လူတစ္ေယာက္၏ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ နာမည္တစ္လုံးမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ၊ လတ္ဆတ္စြာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ သည္မွာ အံ့ဩစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။
* * *
(၄)
ေသခ်ာသည္က အခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားသည္ လူဆင္းရဲ ေသာ္လည္း အမ်ားေကာင္းက်ိဳး အတြက္ မိမိကိုယ္က်ိဳးကို မၾကည့္ဘဲ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာသူေတြ ကေတာ့ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ မိမိအတၱ တံခြန္ထူဖို႔ ကိုသာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားေနတတ္ ၾကပါသည္။ ခက္သည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာကႀကီးတြင္ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ လိုအပ္ ေနလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူမ်ိဳးေတြ သိပ္မ်ားေနလွ်င္ေတာ့ ေလာကအတြက္ မေကာင္း။
ေနာက္ေဖးလမ္းဆီမွ သံေဝဂ လကၤာမ်ားကို ရြတ္ဆိုသြားသံ ၾကားလိုက္ရ ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ “သြားျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္” ဟု ျမည္တမ္းမိ ျပန္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ “သူ႔ဆီမွာ ဘာမ်ား ပါသြားပါလိမ့္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ ဘာေတြမ်ား ထားခဲ့ပါလိမ့္” ဟု ေတြးေနမိပါသည္။
-----------------
ေမာင္ႏွင္းပန္း
ေရႊအျမဳေတ၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၂။
credit - ျမန္မာဝတၳဳတိုမ်ား
No comments:
Post a Comment