..... ေ႐ႊဖလားနဲ႔ ၾကက္သားကိုင္ ......
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း )
( ဆရာမ မစႏၵာ )
" ဟင္ ေထြးငယ္ "
အိခင္ တအံတၾသျဖစ္သြားသည္။ ေထြးငယ္သည္ သူ႕အိမ္တံခါး၀တြင္ ရပ္လ်က္ရွိေနသည္။ သူကရင္ခြင္ထဲမွ သားငယ္ကိုေပြ႕လ်က္သား ကမန္းကတန္းထလိုက္သည္။
အိခင္က သံဇကာတံခါးကို ခ်က္ျဖဳတ္ပီး ဖြင့္လိုက္သည္။ ငါးနွစ္နီးပါး ကြဲကြာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ဦးသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
" ပိန္လိုက္တာ အိခင္ရယ္ "
ေထြးငယ္က စိတ္မေကာင္းသလိုေျပာသည္။ အိခင္သည္ ရင္သားတစ္ဖက္ကို အက်ီထဲျပန္သြင္းရင္း ငိုခ်င္သြားသည္။ ေထြးငယ္ကမူေက်ာ့ရွင္းလွပဆဲပင္။
" ေထြးငယ္တစ္ေယာက္ထဲလား "
" ဟုတ္တယ္ "
" အေထြထူးရွိလို႕လား "
" ေျပာစရာေလး နည္းနည္းရွိတာနဲ႕ "
" အိခင္သားေတြက ေခ်ာလိုက္တာ "
" ဆိုးလဲဆိုးတယ္ "
" အိခင္ကေတာ့ တကယ္လူၾကီး ျဖစ္သြားသလိုပဲေနာ္ "
" ငါကေတာ့ လူၾကီးျဖစ္ပါပီဟာ ဟိုေရႊမင္းသားကသာ ဓ
" အဲ့ဒါေျပာမလို႕ေပါ့ "
ေထြးငယ္သည္ အိခင္လက္ကို လွမ္းဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္.။
" တို႕နဲ႕အိခင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ခုေျပာတာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္လို႕ သေဘာထားပါ။ တို႕ စဥး္စားပီးမွ ဒီစကားေျပာတာ ေက်ာ္ေမာင္ကို
သိပ္လႊတ္မထားနဲ႕ "
" သူဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး အရင္က အခ်ိဳးအတိုင္းပဲ "
" သူ သူ နင့္ နင့္ကို "
" တို႕ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ အိခင္ "
" ရံုးမွာ သူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ပူးတြဲတြဲျဖစ္ေနတယ္ "
" ဘယ္သူလဲဟင္ "
" သူတို႕ဆက္ရွင္ကပဲ ေကာင္မေလးက အသက္ နွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ အဲ့အရြယ္ေလးေတြက သိပ္ေခါင္းသံဳးၾကတာမဟုတ္ဘူး "
" ေကာင္မေလးကရုူးမိုက္မိုက္အရြယ္ေလး အိခင္ကလဲ ျမိဳ႕ထဲေတာင္မထြက္ေတာ့ဘူးလား ကိုယ့္ေယာက်ာ္းအေျခေနေလးလဲ လာပီးၾကည့္အုန္းမွေပါ့ "
အိအိခင္ရွက္သည္။ ဒီလိုလူစားမ်ိဳးကို အတင္းရေအာင္ယူခဲ့မိသည့္အတြက္ ျဖစ္ေလသည္။ ေထြးငယ္ရဲဲ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ ငါကံေကာင္းေပလို႕ တစ္ကယ္ဆိုရင္
အိခင္ေနရာမွာ ငါေရာက္ေနမွာ ဟူေသာ အေတြးကိုလွမ္းျပီးျမင္လ္ိုက္ရသလို ရွိေလသည္။
" အဲ့ဒါလာေျပာတာ သူငယ္ခ်င္းရယ္ အေျခအေနေတြ သိထားေအာင္ေပါ့။ သားေတြသမီးေတြရေနပီဟာကို ျပိဳမွာကြဲမွာ စိုးလို႕ပါ "
" ျပန္ဆြဲေပါ့ အိခင္ရယ္ ကိုယ့္မွာက သားနွစ္ေယာက္ေတာင္ဟာ သူလဲ သူ႕သားေတြကို ခ်စ္မွာပါ "
အိခင္ ေငးေနမိသည္။ သူက သားမ်ားကိုလဲ မခ်စ္ေၾကာင္းမေျပာခ်င္ေတာ့ေပ။ ေထြးငယ္ကို သူအနိုင္ယူခဲ့ျခင္းသည္္ တစ္ဘ၀လံုးရွဳံးရန္ အစပ်ိဳးျခင္းျဖစ္မည္
ထင္သည္။
" ရည္းစားေလးထားရတာလဲ ဆီးျပားေလး စားရသလိုပဲ "
ေက်ာ္ေမာင္သည္ ရုးနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဖြင့္ေသာသီခ်င္းကိုညည္းသည္။ အိခင္ရဲ႕ တို႕ပတ္ကိုယူကာ မ်က္နွာကိုပြတ္သည္။ မမျမင့္အခန္းထဲ၀င္ကာ
ေမႊ႕ရာ ကိုဆြဲလွန္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပိုက္ဆံမ်ားထိုးထည့္ထားေလ့ရွိသည္။ ဒီေန႕မွကံေခသည္။ တစ္ျပားမွ ရွိမေန။
" အိခင္ဆီမွာရွိလား မသိဘူး "
ေက်ာ္ေမာင္က မီးဖိုထဲ ငရုတ္သီးေထာင္းေနေသာ အိခင္ကိုလွမ္းၾကည့္သသည္။ လဆန္းတုန္းက သူေပးထားသည့္ပိုက္ဆံက နည္းသည္ဆိုေသာ္လဲ သားေတြ
အတြက္မုန္႕ဖိုးမွအပ အိခင္တြင္ ကုန္စရာမရွိ။ နည္းနည္းျပန္ေတာင္းမွျဖစ္မည္။ ပိုက္ဆံမပါလို႕မျဖစ္ ဒီေန႕ ခ်ိဳသဲကို ရုပ္ရွင္ျပမည္ဟုေျပာာထားခဲ့သည္။
ငရုတ္သီးေထာင္းေနေသာ အိခင္မ်က္နွာက ခပ္မွဳန္မွဳန္ျဖစ္ေနသည္။ ငရုတ္သီးကို ညာဘက္လက္ကေထာင္းပီး သားငယ္ကို ဘယ္ဖက္ပုခံဳးေပၚ ေမွာက္လ်က္
ခ်ီထားသည္။ ေက်ာ္ေမာင္က မီးဖိုထဲ၀င္ ေရအိုးဖြင့္ေသာက္သည္။ ထို႕ေနာင္ ေယာင္လည္လည္နဲ႕ျပန္ထြက္လာသည္။ အိခင္ဆီမွ ျပန္ေတာင္းရမည္မွာ
သိပ္ေတာ့လြယ္မည္မထင္ ခုတစ္ေလာ အိခင္နဲ႕သူ ဘာရန္မွမျဖစ္ပဲ ခပ္တန္းတန္းျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ကိုေကာာင္းစြာ စကားမေျပာ သူကလဲ အိမ္သိပ္မကပ္။
ရံုရွင္ရံုမွအထြက္ လက္မွတ္ကိုသတိတရ လႊတ္ပစ္မည္ဟုစဥ္းစားမိသည္။ အိခင္ေတြ႕သြားလွ်င္မျဖစ္။ ခ်ိဳသဲကေတာ့ အတူေနၾကစို႕ အကိုရယ္ ဟုေျပာေနသည္.
သို႕ေသာ္ခက္လွသည္။ မိနး္မတစ္ေယာက္ကိုပင္ ကိုယ့္အစြမ္းနဲ႕ကိုယ္ ထမင္း၀ေအာင္မေကြ်းနိုင္။ မမျမင့္ကလဲ သူယူသမွ် မိန္းမေတြကို တင္ေကြ်းထားမည္
မဟုတ္ေခ်။
" ငါတို႕ၾကက္ဖနိုင္နိုင္
ေရႊဖလားနဲ႕ၾကက္သားကိုင္ "
အိခင္ေပ်ာ့ကြက္ကို သတိရေတာ့ ထိုကဗ်ာေလးကိုေကာက္ရြက္သည္။ အိခင္က သားငယ္ကို ဘယ္လက္မွ ညာလက္သို႕ေျပာင္းခ်ီရင္း ဖ်တ္ခနဲလွမ္းၾကည့္သည္။
" ဟုတ္ပီ ဒါဆိုရင္ ရနိုင္တယ္ "
ေက်ာ္ေမာင္ စိတ္ထဲမွေရ၇ြတ္သည္.။ သူ႕ေပ်ာ့ကြက္ကိုနင္းပီး ေတာင္းရင္ အိခင္က ထုတ္ေပးလိမ့္မည္ဟုထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအား အ္ိခင္က ဘယ္လိုနည္း
နဲ႕ပဲနိုင္နိုင္ ၾကက္သားကိုင္ရဖို႕သာ ပဓာန ဟု ခပ္မာမာ ေျပာခဲ့ေၾကာင္း သူသိထားေလသည္။
" ငါတို႕ၾကက္ဖ နိုင္နိုင္ ေရႊဖလားနဲ႕ ၾကက္သားကိုင္
နင္တို႕ၾကက္ဖ ရွံဳူး ရွံဴး .......... "
ေက်ာ္ေမာင္ အဆံဳးထိမဆိုနိုင္။ အိခင္လက္သည္ ေလထဲတြင္ ေျမာက္သြားသည္။ အရာဝတၳဳ တစ္ခုက သူ႕ဆီသို႕ ရိပ္ခနဲေျပး၀င္လာသည္။
" ဟာ ငရုတ္က်ည္ေပြ႕ၾကီး "
ဟုေအာ္လိုက္မိသည့္ တစ္ခဏတြင္ပင္ သူ႕ညိဳသက်ည္းကို ငရုတ္က်ည္ေပြ႕က ေဖ်ာင္းခနဲ၀င္မွန္သည္။ ေက်ာ္ေမာင္ ေခြခနဲ လဲက်သြားသည္။
သားၾကီးရဲ႕ ငိုသံကို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရသည္။
" ေဖၾကိးကို လုပ္နဲ႕ "
အိခင္ရဲ႕ ေဒါသသံကိုၾကားရေလသည္။
" ဘာေရႊဖလားလဲ ဘာၾကက္သားလဲ ဟင္း အလကား ေရႊရည္စိမ္ ဖလားစုတ္နဲ႕ ၾကက္သားပုတ္ၾကီး "
၀တၳဳ - မစႏၵာ
ျပီးပါျပီ
credit
ျပန္လည္မ်ွေဝပါသည္ (မြန္းေလးေဖေဖ)
No comments:
Post a Comment