ေဖေဖက ငါးကိုၾကည့္တယ္

" ေဖေဖက ငါးကိုၾကည့္တယ္ "
======================

#မိခ်မ္းေဝ

ေက်ာင္းကဆင္းလာၿပီး လြယ္အိတ္ကေလးကို တိုင္မွာခ်ိတ္လိုက္တဲ့ အငယ္ေထြးရဲ႕လက္ေတြဟာ ေက်ာင္းစိမ္းဂါဝန္ကေလးကိုပါ ခၽြတ္ၿပီး တန္းမွာ အသာကေလး လႊားလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းဆီတန္းသြား၊ သူ႔ကိုယ္ကေလးေပၚကို ေရႏွစ္ခြက္ေလာက္ ျဖည္းျဖည္းကေလး ေလာင္းခ်၊ ဆပ္ျပာေမႊးကို ဖြဖြကေလးယူ၊ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ပြတ္တိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေရသံုးေလးခြက္ေလာင္းၿပီးတာနဲ႔ အငယ္ေထြး ေရခ်ိဳးျခင္းကိစၥ ၿပီးသြားပါၿပီ။

မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေဟာင္းတစ္ခုနဲ႔ ေရေတြ စင္ေအာင္သုတ္ၿပီး ဖိုးဝသနပ္ခါးကို မ်က္ႏွာအႏွံ႔ လိမ္းက်ံၿပီးတဲ့အခါ ေလွ်ာ္ထားတဲ့ ဂါဝန္ေဟာင္းကေလးတစ္ထည္ကို ေတာင္းထဲက ရွာေဖြဝတ္လိုက္ပါတယ္။ မီးဖိုထဲ တန္းဝင္သြားလို႔ သံပန္းကန္ၾကားေပၚမွာ ထမင္းထည့္၊ ပအုန္းရည္ႏွင့္ ငါးဘာသီျပဳတ္တစ္ေကာင္ကို ပန္းကန္ႏႈတ္ခမ္းမွာတင္၊ ငါးပိေထာင္းကေလးနည္းနည္း လက္ညႇိဳးကေလးနဲ႔ ေကာ္ယူ၊ အလင္းေရာင္ရွိတဲ့ အျပင္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထမင္းစားေနေတာ့တယ္။

မမဇာျခည္က…
“
အငယ္ေထြးေရ… ငါတို႔မွာ အေမမရွိေတာ့ဘူးဟ။ အေမ မရွိေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးေပါ့ဟယ္။ အရင္လို မေနရ မစားရေတာ့ဘူး။ ေခၽြတာရမယ္။ ေခၽြတာတယ္ဆိုတာ သိလား။ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ မစုတ္မၿပဲေအာင္ ကိုင္၊ ခဲတံေတြ မေပ်ာက္ေအာင္ သတိထား၊ ေက်ာင္းအက်ႌကို ႏွစ္ရက္မွ တစ္ထည္လဲ၊ ေရခ်ိဳးလည္း ေရကိုေခၽြတာ၊ ဆပ္ျပာကိုေခၽြတာ၊ ဘာမဆို မကုန္ေအာင္သံုးေနာ္”တဲ့။

တကယ္ဆို ေမေမရွိရင္ အငယ္ေထြးအတြက္ တစ္ခုခု စီစဥ္ေပးထားမွာပါ။ ပုစြန္ေၾကာ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အခု ေမေမမရွိေတာ့ အဲဒီ အထူးအခြင့္အေရးေတြလည္း မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်ာင္းကျပန္လာ၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ရွိတာကေလး နယ္ဖတ္စားၿပီး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေမေမ့ကို လြမ္းေနရတာေလ။

“
အငယ္ေထြး ထမင္းစားေနၿပီလား”

အိမ္ေထာင့္မွာ ငါးပံုးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ေဖေဖက ပါးစပ္နဲ႔ လွမ္းေမးၿပီး ဘာနဲ႔စားလဲေတာင္ လာေခ်ာင္းၾကည့္ေဖာ္ မရပါဘူး။ အငယ္ေထြး သိတတ္သေလာက္ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေဖေဖဟာ ဘယ္သမီးကိုမွ ၾကင္နာယုယေနတာ မျမင္ရဖူးပါ။ ေမေမရွိစဥ္က သမီးေတြအားလံုး ေမေမ့အနားသာ ကပ္ၿပီး လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း ေမေမကသာ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာေလ။

ေဖေဖက သမီးေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ စီးပြားေရး လံုးပန္းေနသလား ဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေဖေဖ ဘာစီးပြားေရးမွ မလုပ္လို႔ ေမေမနဲ႔ တက်က္က်က္ျဖစ္တာ အငယ္ေထြးသိသားေပါ့။ အရင္ကေတာ့ သမီးေတြ ေက်ာင္းစာေရးၿပီး က်န္တဲ့ ဗလာစာအုပ္ေနာက္ေက်ာေတြမွာ ဂဏန္းေတြတြက္လိုက္တာမွ သဲႀကီးမဲႀကီး။ အိမ္ဦးခန္းမွာထိုင္ၿပီး အဲဒီဂဏန္းေရႊ႕တဲ့ အလုပ္ဟာ ေဖေဖရဲ႕ ေန႔စဥ္အလုပ္ပါပဲ။ ဒါဟာ အလုပ္ လုပ္ေနတာပဲလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ခံယူထားေလ့ရွိတယ္။

ေဟာ… အငယ္ေထြးေမြးၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့အလုပ္က အေျပာင္းအလဲ နည္းနည္းရွိလာတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လိုအစရလာတယ္ မသိဘူး။ အိမ္မွာ အလွငါးေမြးမယ္ ျဖစ္ပါေရာ။ ေမေမက သေဘာမတူဘူး။

“
ငါးေမြးတာ လြယ္သလား။ ငါးတစ္ေကာင္ ဘယ္ေလာက္ေအာက္ေမ့လို႔လဲ” ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ပါေရာ။

ေဖေဖက ေမေမ့စကား နားေထာင္ေလ့ရွိသူမဟုတ္။ သူလုပ္ခ်င္တာ သူလုပ္တာဆိုေတာ့ တစ္ေသာင္းခြဲနဲ႔ ဝယ္လာပါေတာ့တယ္။

“
ဘုရားေရ… ကိုေဆြ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”

ဆန္အိုးထဲ ဆန္မရွိတဲ့အိမ္က အလွေမြးငါးတစ္ေကာင္ တစ္ေသာင္းခြဲ ေပးလာတာဆိုေတာ့ ေမေမၾကမ္းေတာ့တာေပါ့။ ေဖေဖက ေအးေဆးပဲ။ သူ႔ကိစၥ သူ ဆက္လုပ္ေနတယ္။ ငါးပံုးထဲ ငါးစာေကၽြးတာ၊ ေရလဲတာေတြကို သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္တယ္။ အငယ္ေထြးတို႔ ညီအစ္မေတြလည္း အစပထမေတာ့ အထူးအဆန္းဆိုၿပီး ငါးပံုးကို အံုၾကည့္ စပ္စုၾကတာေပါ့။ ၾကာၾကာ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အိမ္ကိစၥ၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြနဲ႔ ငါးပံုးနားက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။

အခုဆို ငါးပံုးတစ္ပံုးကေန ႏွစ္ပံုး၊ သံုးပံုးျဖစ္လာၿပီ။ ေရႊငါးေလးေတြ၊ အၿမီးဖြားဖြားနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆတ္ဆလူးခါေနတဲ့ ငါးကေလးေတြ ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ တိုးလာၿပီ။ ေဖေဖကေတာ့ ပထမဦးဆံုးေမြးတဲ့ လပ္ကီးဖစ္ဆိုတဲ့ ငါးႀကီးကို အခ်စ္ဆံုး၊ ဂ႐ုအစိုက္ဆံုး၊ သံေယာဇဥ္အရွိဆံုး။

" ေငြတိုးပြားေရ .... ေငြတိုးပြားေရ " လို႔ နာမည္မွည့္ၿပီး ခဏခဏေခၚေသးတာ။

လက္တစ္ဝါးအရြယ္ ငါးကေလးက တစ္ေတာင္ေလာက္အရြယ္ ငါးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ေငြတိုးပြားကလည္း ေဖေဖ့ဆိုရင္ သိတယ္။ အစာေကၽြးတဲ့လူမို႔လားမသိ၊ နာမည္ေခၚၿပီး ကိုင္ရင္ ၿငိမ္ၿပီး အကိုင္ခံေနေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေဖေဖက ဒီေကာင္ႀကီးကို ေဖ့သားႀကီး လုပ္ေနတာေလ။

အငယ္ေထြး ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ပိုတက္ၿပီးလို႔ ျပန္လာတဲ့ အငယ္ေထြးအထက္က မမဇာျခည္ေတာင္ မီးဖိုထဲ အိုးေတြခြက္ေတြ ေဆးေၾကာေနၿပီ။ မမလတ္ေကသီကေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္း အေအးခန္းစက္႐ံုမွာ အိုဗာတိုင္ရွိတဲ့ညေတြဆို ညဥ့္နက္မွ ေရာက္လိမ့္မယ္။ အခု မီတာခေတြ ေဈးတက္လို႔ ဘုရားစင္က မီးတစ္ပြင့္ရယ္၊ ငါးပံုးေတြမွာ မီးႏွစ္ပြင့္ရယ္ ဒါပဲ ထားႏိုင္ေတာ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားစင္က မီးနဲ႔ပဲ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ မမဇာျခည္က ေလးတန္းဆိုေတာ့ စာမ်ားတယ္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မအိပ္ဘူး။ အငယ္ေထြးကေတာ့ သူငယ္တန္းဆိုေတာ့ အိမ္စာလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ဖို႔ျပင္ေရာ။

ေနတာ စားတာ ျပႆနာမရွိေပမဲ့ အိပ္ရင္ေတာ့ နည္းနည္း ျပႆနာရွိတယ္။ အငယ္ေထြးက သမီးအငယ္ဆံုးဆိုေတာ့ အေမ မက္တယ္။ အိပ္ခါနီး ေမေမ့ခ်ိဳခ်ိဳကို မစို႔ရခ်င္ေန ကိုင္ၿပီးအိပ္ရမွ။ အခု ေမေမ မရွိကတည္းက အိပ္ရာဝင္ေတာ့မယ္ဆို အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ တစ္ညေတာ့ အငယ္ေထြးတစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရာထဲမွာ က်ိတ္႐ွိဳက္ေနလို႔ မမဇာျခည္က အငယ္ေထြး ႏို႔ျဖတ္တုန္းကစို႔တဲ့ ႏို႔ဘူးခ်ိဳလိမ္ကေလးကို လက္ထဲလာထည့္ေပးတယ္။ ေမေမ့ခ်ိဳခ်ိဳလို မေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပမဲ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ခ်ိဳလိမ္မာမာႀကီးကိုပဲ လက္ထဲမွာ တင္းတင္းဆုပ္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ အခု အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုမွ ခ်ိဳလိမ္က ေပ်ာက္ေနျပန္ၿပီ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ဘာလုပ္ေနလဲ သိလား။ ေဖေဖက ငါးၾကည့္ေနတာေပါ့။

***********************************

မနက္မိုးလင္းရင္ အေစာႀကီးမထခ်င္တာ ဇာျခည့္အက်င့္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ႏိုးရင္လည္း အိပ္ရာထဲ ႏွပ္ေနခ်င္တာေလ။ ေမေမရွိစဥ္ကေတာ့ မနက္ေစာေစာထၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ရတာ ဇာျခည့္ အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမကပဲ အစစအရာရာ လုပ္သြားတာပါ။ ညဘက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ သီးႏွံႀကိဳရတာ ညဥ့္နက္ညဥ့္နက္၊ မနက္ေစာေစာမထဘဲ ေမေမ မေနဘူး။ ေက်ာင္းမသြားခင္ စားသြားဖို႔ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ဖုတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဆင္ေျပေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ စီစဥ္ေပးေလ့ရွိတယ္။

အခုေတာ့ မနက္လင္းရင္ အိပ္ရာထဲ ႏွပ္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မီးဖိုထဲ ေရာက္ေတာ့ မမေကသီက မလွမ္းမကမ္းကေဈးကို သြားေနၿပီး အလုပ္ခ်ိန္အမီ၊ ေက်ာင္းခ်ိန္အမီ ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္ဖုိ႔ ဟင္းခ်က္စရာ ဝယ္ျခမ္းေနေရာေပါ့။ ဇာျခည့္အဖို႔ေတာ့ မီးေသြးမီးဖို မီးေမႊးရတာ စိတ္ညစ္စရာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဇာျခည္တို႔ဆီမွာ မီးေမႊးရင္ ထင္းေခါင္းကို ေသးေသးႁမႊာၿပီး မီးပ်ိဳးယူရတာေလ။ အခု ထင္းေခါင္းမဝယ္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ထင္းေျခာက္ေတြ ေကာက္ေမႊးရေတာ့ မီးခိုးေတြအူၿပီး မီးကမစြဲျဖစ္ေနေတာ့ မီးခိုးလံုးၾကားထဲ ဇာျခည္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ထြက္ရတာ မၾကာခဏ။

မီးစြဲတာနဲ႔ ေရေႏြးအိုးကို မီးဖိုေပၚတင္၊ ထမင္းအိုးကို အဆင္သင့္ ေဆးထား၊ ေရေႏြးပြက္ပြက္ဆူေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္ခတ္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲ အဆင္သင့္ထည့္ထား၊ ေဖေဖ ႏိုးလာလို႔ ဓာတ္ဘူးထဲ ေရေႏြးအသင့္မရွိရင္ "နင္တို႔က ဒါေလးေတာင္ အျဖစ္မရွိဘူးလား " ဆိုၿပီး ဆူေရာ။ မမေကသီ ေဈးကျပန္လာရင္ေတာ့ အေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းစားမယ္။ ၿပီးရင္ ဓာတ္ဘူးထဲက ေရေႏြးၾကမ္းကို တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ေသာက္ပါလိမ့္မယ္။

ဇာျခည္ ထမင္းအိုး ငွဲ႔ၿပီးခ်ိန္ေလာက္ မမေကသီ ေဈးကျပန္ေရာက္လာေလ့ရွိတယ္။ သူလည္း ဟိုဘက္ကမ္း အလုပ္႐ံုကို ကူးဖို႔ ဖယ္ရီဂိတ္ကို ရွစ္နာရီခြဲအေရာက္ ေျပးရမွာဆိုေတာ့ စားစရာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မခ်က္စားျဖစ္ပါဘူး။ ဝယ္စရာေငြေၾကး မေျပလည္တာလည္းပါတာေပါ့။

ပိုက္ဆံကိစၥ စဥ္းစားရင္ ဇာျခည္ စိတ္ညစ္တယ္။ ေမေမ့ကို သတိရတယ္။ ေက်ာင္းက စာအုပ္ဖိုး၊ ဝါဆိုကန္ေတာ့ပြဲ အလွဴေငြေတြ ေကာက္ေနတာ အတန္းထဲမွာ ဇာျခည္ ေနာက္ဆံုးမွ ေပးရေလ့ရွိတာ စိတ္အညစ္ဆံုးပါပဲ။ ဝတ္တာကိုလည္း ေခၽြတာလို႔ရတယ္။ စားတာကိုလည္း ေခၽြတာလို႔ရတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေပးရမယ့္ေငြက်ေတာ့ မေပးမျဖစ္ ေနာက္က်လို႔ မရဘူး။ အိမ္မွာ ဘာကိစၥေပၚေပၚ မမေကသီနဲ႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး မတတ္တတတ္စီစဥ္ရတာ အဆင္ေျပတဲ့အခါေျပ၊ မေျပတဲ့အခါ မေျပေပါ့။ မေျပရင္ ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရတယ္။ ေမေမ ဘာလို႔ ဇာျခည္တို႔ကို ထားသြားလဲ မသိဘူးေနာ္။

ေမေမထြက္သြားတဲ့ေန႔ကို ဇာျခည္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ အဲဒီေန႔က ညဘက္ ကမ္းနားမွာ သီးႏွံႀကိဳၿပီး ခါတိုင္းအခ်ိန္ အိမ္ျပန္မလာေတာ့မွ ေမေမ ဇာျခည္တို႔ကို ထားသြားမွန္း သိရေတာ့တယ္။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေမေမ ေရာက္မလာေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္က အိမ္နီးနားခ်င္း ႀကီးႀကီးေစာကို ေျပးေခၚရတာေပါ့။ ႀကီးႀကီးေစာက ကမ္းနားကို လိုက္ဆင္းစံုစမ္းေပးတဲ့အခါ ဇာျခည္တို႔ မၾကားခ်င္တဲ့ ေမေမ့သတင္းဆိုးႀကီး ၾကားရေတာ့တာပဲ။

ေမေမေလ… ေမေမ သူ႔ရဲ႕ သီးႏွံတင္ေဖာက္သည္ ဆိုက္ကားသမားႀကီးေနာက္ လိုက္သြားၿပီတဲ့။ အဲဒီဆိုက္ကားသမားႀကီးကို ဇာျခည္သိပါတယ္။ လူက ႐ႈိးေကာင္းေကာင္း၊ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ ေမေမ့ သီးႏွံေတာင္းေတြ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ကူဟယ္မဟယ္ လုပ္ေပးေနက် လူ။ ေမေမ့ေဖာက္သည္ ဆိုက္ကားဆရာႀကီးေပါ့။

“
ခင္ျဖဴေရ… ရက္စက္လွခ်ည္လား။ ကေလးေတြမ်က္ႏွာ မေထာက္၊ မိုက္လံုးႀကီးလွပါဘိ။ နင္တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လမ္းရွာသြားတာလား။ အသည္းႏွလံုးမရွိတဲ့ မိန္းမ။ မိခင္စိတ္မရွိတဲ့ မိန္းမ။ နင္ရွာလိုက္တဲ့ထြက္ေပါက္က နင့္အတြက္လည္း မေကာင္း၊ ကေလးေတြအတြက္လည္း မေကာင္း၊ လုပ္သူက လုပ္သြားေပမဲ့ ျမင္ရတဲ့သူ အူအသည္းစပ္လွပါဘိ”

ႀကီးႀကီးေစာ ငိုေျပာ ေျပာေနေတာ့ ဇာျခည္ေရာ အငယ္ေထြးပါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ "ေမေမေရ " ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုၾကတာ အိမ္မွာ ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတာပဲ။ ဒီတုန္းက မမႀကီးေအမီ ရန္ကုန္မသြားေသးဘူး။ မမႀကီးနဲ႔ မမလတ္ကေတာ့ မငိုဘူး။ အံေတြ ႀကိတ္ၿပီး တင္းခံေနၾကတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကလည္း အလိုက္မသိ အားမနာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္၊ သတင္းေမးလိုက္၊ စုပ္သတ္လိုက္။ ေနာက္ေယာက္်ားယူသြားတဲ့အေမ့ရဲ႕ သမီးေတြကို မျမင္ဖူးသလို လာၾကည့္လိုက္။ အရပ္ထဲမွာ သတင္းထူး သတင္းဆန္းႀကီးကို ျဖစ္လို႔။

ေမေမ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ေဖေဖရွိရက္နဲ႔ ဟိုဆိုက္ကားဆရာႀကီးကို ဘာလို႔ စိတ္ကူးရတာလဲ။ အဲဒီလူႀကီးေနာက္ လိုက္သြားရင္ ဇာျခည္တို႔နဲ႔ ခြဲေနရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား။ ေမေမ ခြဲေနႏိုင္လား။ သမီးတို႔ေတာ့ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေမေမ ျပန္လာပါ။ သမီးတို႔မွာ ေမေမ မရွိရင္ မျဖစ္လို႔ပါ။ ဇာျခည္ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းလြမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ ငိုငို ေမေမ ျပန္မလာေတာ့တာ ေသခ်ာသြားတဲ့အခါ ေမေမ့အလုပ္ေတြ ခြဲေဝၿပီး လုပ္႐ံုရွိေတာ့တာေပါ့။ ဘာမွ သိပ္မသိေသးလို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသးတဲ့ အငယ္ေထြးကိုလည္း ေခ်ာ့ရတာ အေမာပါပဲ။

အငယ္ေထြးက ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ေမေမ့မ်က္ႏွာ ျမင္ရမွ။ ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေျပးထိုင္ရမွ။ အငယ္ဆံုး အေထြးဆံုးဆိုၿပီး အခြင့္ထူးယူတယ္ဆိုၿပီး ဟိုတုန္းက အျမင္ကတ္ေပမဲ့ အခုေတာ့ အငယ္ေထြးကို သနားတယ္။ မမေကသီက အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ေနရခ်ိန္မ်ားေတာ့ ဇာျခည္ပဲ အေမလုပ္ေနရတာေပါ့။ ညေန ေက်ာင္းျပန္လာရင္ တစ္အိမ္လံုးဝတ္ၿပီးသား အဝတ္ေတြ က်ံဳးေလွ်ာ္ရေသးတာ။ မမေကသီ ဟိုတုန္းက လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြေပါ့။ ဟိုတုန္းက မမေကသီ ေက်ာင္းသူပဲ ရွိေသးေတာ့
ဒါေတြလုပ္ႏိုင္တယ္ေလ။ အခု အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ အိုဗာတိုင္ဆင္းေနရတာနဲ႔ အိမ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္ၿပီး အိမ္အလုပ္ေတြ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ဇာျခည့္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ေန႔ ေလွ်ာ္၊ မေလွ်ာ္တဲ့ေန႔ မီးပူတိုက္။ ညေန ဟင္းေႏႊးၿပီး ပိုတဲ့မီးခဲေတြ မီးပူအိုးထဲ ထည့္၊ အက်ႌလံုခ်ည္ေတြ ျပန္႔ေအာင္တိုက္တဲ့အလုပ္ဟာ ဘာမွ မခက္ပါဘူး။ ေဖေဖ့အက်ႌေတြ တိုက္ရတာပဲ စိတ္ညစ္တယ္။ ေခါက္ပံုေခါက္နည္းက မမွန္လို႔၊ အက်ႌသားက မျပန္႔လို႔ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ျပန္တိုက္ခိုင္းေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွ ေဖေဖေလ ကိုယ့္အက်ႌ ကိုယ္တိုက္ဝတ္ရင္ ၿပီးေရာ။ အခုေတာ့ ဇာျခည့္မွာ ေက်ာင္းတစ္ဖက္ အခ်ိန္ပိုတစ္ဖက္၊
ဒီႏွစ္ ေလးတန္းဆိုေတာ့ စာေတြကလည္း မ်ားလာ၊ ဒီၾကားထဲ မမေကသီ ပုစြန္ေခါင္းခ်ိဳးလုပ္တဲ့ ဝင္ေငြနဲ႔ တစ္လလံုး စားမေလာက္တဲ့အခါ ႀကီးႀကီးေစာတို႔ဆီက ေခ်းရ၊ ေမေမခ်န္ထားခဲ့တဲ့ စတီးခ်ိဳင့္တို႔၊ ဒန္အိုးတို႔ကို အေပါင္ခံတဲ့အိမ္ ပို႔ရ။

ဒါမ်ိဳးက် မမေကသီက အပ်ိဳေလးမို႔ ရွက္သတဲ့။ အပ်ိဳမျဖစ္ေသးတဲ့ ဇာျခည္ကေရာ မရွက္ရဘူးလား။ ရွက္တာေတြ၊ မရွက္တာေတြ အသာထား။ ဒီနည္းနဲ႔လုပ္မွ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေျပလည္မယ္ဆို ဇာျခည္ေတာ့ လုပ္လိုက္တာပဲ။ ကိုယ့္မွာမရွိလို႔ ေခ်းငွားစားတာ၊ ကိုယ့္မွာ မေျပလည္လို႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ပစၥည္း အေပါင္ခံတဲ့အိမ္ပို႔တာ ဘယ္သူ႔ဆီ ပါမစ္ခံရဦးမွာလဲေနာ့။ ေခ်းငွားဖို႔၊ ေပါင္ႏွံဖို႔ ဘယ္သူ႔ဆီ ဘယ္ႏွေခါက္ သြားရသြားရေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ဘာလုပ္ေနသလဲ သိလား။ ေဖေဖက ငါးၾကည့္ေနတာေပါ့။

***********************************

“
သမီးတို႔အေမ ခင္ျဖဴဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သိပ္လွတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒီ ေခ်ာေမာလွပမႈကပဲ ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္ေရးတြင္းနက္ႀကီးထဲ က်ေစတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ႀကီးႀကီးေစာတို႔အရပ္ကို ခင္ျဖဴေရာက္လာေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္၊ မႏူးမနပ္ကေလးေပါ့။ အသားကေလးကလည္း ျဖဴ၊ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္ကေလးကလည္း လွ၊ မ်က္ႏွာကေလးကလည္း ခ်စ္စရာဆိုေတာ့ ႀကိဳက္သမားေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတဲ့ ၾကားကပဲ ေတာကေန ဆယ္တန္းလာေျဖတဲ့ ေမာင္ေမာင္ေဆြနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားပါေရာ။ ေမာင္ေမာင္ေဆြက ေတာသားသာ ဆိုတယ္။ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ ေတာသား။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း လယ္ယာကိုင္းအလုပ္ကို အလုပ္မထင္တဲ့ ေတာသား။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း အခ်ိဳးမေျပာင္း။
ၿမိဳ႕မွာ ဘုိးဘြားပိုင္ အေမြဆိုင္အိမ္ကေလးရွိလို႔ ေတာ္ေသး။ အခု သမီးတို႔ေနတဲ့အိမ္ဟာ ေမာင္ေမာင္ေဆြ႔ဘက္က မိဘေမာင္ႏွမေတြ ပိုင္တဲ့အိမ္ေပါ့။ သူတို႔မကန္႔ကြက္လို႔ သမီးတို႔ အေနေခ်ာင္ေနတာ မဟုတ္လား”

ေကသီက ႀကီးႀကီးေစာမ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ရင္း ႀကီးႀကီးေစာ ေျပာစကားေတြကို နားေထာင္ေနရာက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ႕ ငယ္ဘဝဆီ စိတ္ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ေမေမက သိပ္ေခ်ာတဲ့မိန္းမဆိုတာ ေကသီယံုတယ္။ အခုေတာင္ ေမေမ ေခ်ာတုန္းပဲဟာ။ ဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြမ်ား ျပန္ၾကည့္ရင္ ေမေမ့အလွက အားက်ဖြယ္ ေကာင္းလွတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သာမန္ပါပဲ။ ႐ုပ္အေခ်ာႀကီးလည္း မဟုတ္၊ အ႐ုပ္ဆိုးတာလည္း မဟုတ္။ အင္း… ေကသီ့မ်က္လံုးထဲေတာ့ ေဖေဖဟာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္နဲ႔ မေခ်ာေပမဲ့ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေပါ့။

“
သူတို႔ မလိမ္မိုးမလိမ္မာနဲ႔ လုိက္ေျပးၾကေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက ခြဲတာခြာတာလည္း မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေမာင္ေမာင္ေဆြ႔မိဘေတြက သားနဲ႔ေခၽြးမကို ရြာျပန္ေခၚၿပီး သူတို႔ရဲ႕ လယ္ေတြကို လုပ္စားဖို႔ ခြဲေဝေပးရွာတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ လယ္နားမကပ္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္ေဆြဟာ ထြန္ဖို႔ယက္ဖို႔ ရိတ္သိမ္းဖို႔ကိစၥေတြအေပၚမွာ စိတ္မပါရွာဘူး။ ဒီအလုပ္မ်ိဳးက ခါးခ်ိဳးၿပီးလုပ္မွ ေအာင္ျမင္တာေလ။ မၾကာခင္ ခင္ျဖဴတစ္ေယာက္ အိမ္ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ဆီ ေရာက္ပါေလေရာ။ ေနာက္ ကေလးတစ္ေယာက္ရေတာ့ ရြာမွာ မေနခ်င္၊ ၿမိဳ႕မွာပဲျဖစ္သလို လုပ္စားမယ္ဆိုၿပီး တက္ခဲ့ၾကတာေလ။ ၿမိဳ႕ေရာက္ကတည္းက ခင္ျဖဴမွာ လုပ္လုိက္ရတဲ့အလုပ္။ စံုတကာေစ့လို႔။ ေနာက္ဆံုး ကုန္စိမ္းေရာင္းတဲ့အလုပ္က်မွ အနည္ထိုင္ေတာ့တယ္”

ႀကီးႀကီးေစာက သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနရလို႔လားမသိဘူး။ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ အရွိန္ေကာင္းေနေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ႀကီးႀကီးေစာဟာ ေကသီတို႔ရဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ဘာမဆို ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ အကူအညီေတာင္းလို႔ ရတယ္။ ႀကီးႀကီးေစာေယာက္်ား ဦးေလးၾကည္ဆိုရင္လည္း ဘုဘုေဘာက္ေဘာက္ ေျပာတတ္တာကလြဲလို႔ စိတ္ရင္းေကာင္းရွာတယ္။ ေကသီတို႔ကိုလည္း တူမေလးအရင္းေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။

ႀကီးႀကီးေစာေျပာမွ ေကသီ ေမေမ့ကို ပိုသတိရလာတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေကသီမွတ္မိသေလာက္ ေမေမ နားနားေနေန ေနတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရဖူးဘူး။ အိမ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြ ေမေမ့အေပၚမွာ စုပံုေနခဲ့တာ ေကသီတို႔ တစ္သက္ပါပဲ။ ေဖေဖဟာ ဒီႏွစ္ကာလအပိုင္းအျခားေတြမွာ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ။

“
ေမာင္ေမာင္ေဆြ႔စိတ္ဓာတ္မ်ား အံ့ၾသတယ္ကြယ္။ တကယ္ ေစာေစာပိုင္းတုန္းက မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ သူမို႔ မေညာင္းမညာ အိမ္ဦးခန္းမွာ တကုပ္ကုပ္ တြက္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေငြစေၾကးစရတယ္လို႔လည္း မၾကားဖူးေပါင္ကြယ္။ မြဲေဆးေဖာ္ေနတာေလ။ မိန္းမနဲ႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ မလုပ္စား႐ံု မဟုတ္။ မိန္းမရွာသမွ် မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ျဖဳန္းေနတာေတာ့ နည္းလမ္းမက်ေသးပါဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ေစာေစာပိုင္းက ခင္ျဖဴမွာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လို႔ေလ။ အရက္မေသာက္၊ ဖဲမ႐ိုက္၊
မိန္းမမႈမေပြတဲ့ လင္သူေတာ္ေကာင္းႀကီးတဲ့”

“
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လင္သူေတာ္ေကာင္းကေန လင္ေက်ာက္တံုး၊ လင္ေက်ာက္ခ် ျဖစ္သြားေရာ မဟုတ္လား”

တစ္ခ်ိန္လံုးတိတ္ေနတဲ့ ဦးေလးၾကည္ ဝင္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ေကသီေတာင္ ၿပံဳးေယာင္ေယာင္ ျဖစ္သြားတယ္။

“
ေအးေလ။ သူ႔ဟာက မျပဳျပင္တဲ့အျပင္ ပိုေတာင္ဆိုးလာေသးရဲ႕။ ငါတို႔က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ မင္းမိန္းမ ေဈးႀကိဳတဲ့ဆီလိုက္ၿပီး ကူစမ္းပါလားလို႔ တိုက္တြန္းဖူးပါရဲ႕။ ခင္ျဖဴက ဘာျပန္ေျပာလဲ သိလား။ မမေစာေရ ကမ္းနားကို သူ လိုက္မဆင္းတာမွ ေကာင္းဦးမယ္။ သူက ကမ္းနားလိုက္ရေတာ့မယ္ဆို အက်ႌမီးပူက်နဲ႔ ေပါင္ဒါနံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္နားမွာ ခိုင္းရမွာလဲ။ ေတာ္ၾကာေန ဆာလို႔ဆိုၿပီး လက္ဖက္ရည္တို႔၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႔ မွာစားေနတာ။ သူပါရင္ စရိတ္စက မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အိမ္မွာေနတာကမွ ခပ္ေကာင္းေကာင္း တဲ့ေလ။ နင္တို႔အေဖ လက္ေၾကာမတင္းတဲ့ကိစၥ နင္တို႔အေမ အားေပးအားေျမႇာက္တာလည္း ပါလိမ့္မယ္”

“
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဘာမဟုတ္တာေတြနဲ႔ အၿငိမ္ႀကီး ၿငိမ္သြားျပန္ေရာ မဟုတ္လား။ အလကား အဆံေခ်ာင္လူ။ ထြီ”

ဦးေလးၾကည္က ေဖေဖ့လုပ္ရပ္ကို ၾကည့္မရသူ ထင္ပါရဲ႕။ ပါးစပ္က ေဆးတံခၽြတ္ ထြီခနဲ လုပ္လိုက္တာ ေကသီေတာင္ လန္႔သြားတယ္။ ေဖေဖကလည္း ေဖေဖပါပဲေလ။ အဲဒီငါးအလွေတြ ေပၚလာကတည္းက အာ႐ံုက ငါးဘက္ေရာက္သြားတာ တျခားဘာတစ္ခုမွ စိတ္ဝင္စားေဖာ္ မရေတာ့ဘူး။ သူမို႔လို႔ မညည္းမညဴ ဒီငါးေတြကို ၾကည့္ေနႏိုင္တယ္။

ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးရင္ ေကသီ ရယ္ခ်င္တာတစ္ခု ရွိေနတယ္။ အငယ္ေထြးေလ အငယ္ေထြးကို ေက်ာင္းအပ္ေတာ့ ေမေမမအားတာနဲ႔ ေကသီပဲ အစ္မႀကီးလုပ္ၿပီး အပ္ရတာေပါ့။ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ ပံုစံေတြျဖည့္ရေတာ့ ဆရာမက ဖခင္အလုပ္အကိုင္မွာ ေရးဖို႔ "အေဖ ဘာလုပ္လဲ" တဲ့။ ေကသီ့မွာ ေဖေဖ့အလုပ္အကိုင္ကို သင့္ေလ်ာ္တာတစ္ခုခု ထည့္ဖို႔ အေျပးအလႊား စဥ္းစားေနမိတယ္။ ကုန္သည္လို႔ထည့္ရင္ ေကာင္းမလား၊ လယ္လုပ္ ဆိုရင္ေကာ။ ေကသီႏႈတ္ေႏွးေနတာနဲ႔ အသြက္မ
အငယ္ေထြးဝင္ၿပီး ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ ေျဖလိုက္ပံုက ေဖေဖ ငါးၾကည့္တယ္တဲ့။ ဆရာမလည္း ရယ္၊ ေကသီလည္း ရယ္လိုက္ရတာ။ အခုေတာ့ အဲဒီလို ေဖေဖ ငါးၾကည့္ေနတာနဲ႔ပဲ ေမေမ သမီးတို႔ကို ပစ္သြားတာလား မသိဘူးေနာ္။

“
သမီးေလးေယာက္၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေျခာက္ေယာက္စာအိုး၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းစရိတ္၊ အိမ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္၊ ဒါေတြအားလံုး က်ိန္စာသင့္ေနသလို သူ႔အေပၚပဲ စုပံုက်ေနေလေတာ့ နီးစပ္ရာ သာယာသြားတဲ့သေဘာ ထင္တယ္။ သူ႔အေပၚ နားလည္တဲ့ ကူညီေနတဲ့လူအေပၚ အထင္ႀကီး အားကိုးသြားတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ခင္ျဖဴ ထြက္ေပါက္ရွာသြားေပမဲ့ ဒီထြက္ေပါက္က မွန္ကန္တဲ့ ထြက္ေပါက္ မဟုတ္ဘူး”

“
ဒီမွာ မယ္ေစာရဲ႕။ ငါေတာ့ ခင္ျဖဴကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေပါင္။ ေတာ္႐ံုမိန္းမ ဒီဒဏ္ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ။ ႏွစ္ေတြၾကာလွမင့္ဟာ။ ေျပးတာေတာင္ နည္းေသး။ ဟိုေကာင္ေသာက္သံုးမက်လို႔ အားလံုး ဒုကၡေလေပြေတြ႔ရတာ။ သူ႔တာဝန္ သူသိတတ္ရင္ ဒီျပႆနာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာမလား ေတာက္”

စကားေတြေျပာရင္း ႀကီးႀကီးေစာနဲ႔ ဦးေလးၾကည္ေတာင္ အျငင္းလုၿပီး ရန္ျဖစ္ေတာ့မလို႔ စကားလံုးေတြ အရွိန္ေကာင္းလာကုန္ၿပီ။

“
သူ ဒီလို ေျဖရွင္းေတာ့ေရာ ေျပလည္သလား ေျပာ။ ကိုၾကည့္ႏွယ္… က်ဳပ္ ကမ္းနားဆင္း လိုက္သြားေတာ့ သူတို႔သတင္းက ပြေနၿပီ။ ေဟာ… ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာေတာ့ သတင္းကတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သူနဲ႔လိုက္မယ့္ ဆိုက္ကားဆရာကို မိန္းမႀကီးက ရိပ္မိၿပီး ထိန္းသိမ္းလိုက္လို႔ အစီအစဥ္ပ်က္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ျဖဴမွာ ရွက္ရွက္နဲ႔ အိမ္ျပန္လို႔လည္း မျဖစ္၊ ေကာ့ေသာင္တန္းဆင္းၿပီး အရွက္ေျပ သြားေနလိုက္ရတယ္။ အခုယူထားတာက မရြယ္ဘဲနဲ႔ ေစာ္ကဲမင္းျဖစ္တဲ့ အျခားတစ္ေယာက္”

ေတာ္ပါေတာ့ ႀကီးႀကီးေစာရယ္။ ေတာ္ၾကပါေတာ့။ ေကသီ့ေမေမရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ဆင္ျခင္တံုတရားနည္းမႈေတြကို တဆိတ္ေလာက္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေကသီ့ေရွ႕မွာ မေျပာၾကပါနဲ႔ရွင္။ ေကသီ မၾကားပါရေစနဲ႔။ ေကသီ ေမေမ့ကို လြမ္းပဲလြမ္းပါရေစ။ မနာက်င္ပါရေစနဲ႔။ ေမေမ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ သမီးတို႔အတြက္ ေမေမဟာ အခ်ိန္တိုင္း လိုအပ္ေနပါတယ္။ ေမေမမရွိေတာ့ ေကသီလည္း ရွစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရ၊ လုပ္ေပမဲ့ ဒီဝင္ေငြနဲ႔ မိသားစုအခက္အခဲကို မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့အခါ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းသြားတဲ့ မမေအမီကို ေကသီ စိတ္နာတယ္။

*************************************

“
ေမေမ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့အလုပ္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းတဲ့နည္းလား”

အဲဒီေန႔က ေဖေဖ ၿငိမ္ေနသေလာက္ မမေအမီ ေပါက္ကြဲေနတယ္။ ဒီအိမ္မွာ မမေအမီက ဆယ္တန္းေအာင္ထားေတာ့ လူႀကီးဆန္ဆန္ ေတြးေခၚတတ္တယ္။ သူ႔႐ုပ္ရည္က ေဖေဖ့အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ရထားလို႔ ေကသီတို႔ညီအစ္မေတြထဲမွာ မမေအမီဟာ အေခ်ာဆံုးေပါ့။ သူက ေခ်ာေမာလွပသလို ပညာလည္းတတ္ေတာ့ စိတ္ကို ျမင့္ျမင့္ထားေလ့ရွိတယ္။ အေဖတို႔အေမတို႔ လက္ထက္မွာ တဲနဲ႔ေနရေပမဲ့ ငါႀကီးလာရင္ တိုက္နဲ႔ေနရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္တဲ့။ ဒါက မမေအမီရဲ႕ လက္သံုးစကား။

ေမေမ ဒီလိုလုပ္ေတာ့ အရွက္အသည္းဆံုးက သူပါပဲ။ ေဖေဖ့လက္ကေန ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားတာက တစ္ေယာက္၊ တကယ္ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းတာက တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ မမေအမီ ေသာင္းက်န္းေတာ့တာေပါ့။ ေမေမနဲ႔ ဟိုလူႀကီးကို သြားခြဲမယ္ တကဲကဲ လုပ္လို႔ မနည္းဘဲ ထိန္းသိမ္းလိုက္ရတယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရေတာ့ ဒီမွာမေနဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ရန္ကုန္က ေမေမ့အစ္မဝမ္းကြဲ ေရာက္လာေတာ့ ဟိုမွာ တကၠသိုလ္ဆက္ထားမယ္ စီစဥ္တဲ့အခါ ထည့္လိုက္ရေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္က ႀကီးႀကီးၿမိဳင္ဆိုတာ မဂၤလာေစ်းမွာ အထည္ဆိုင္ႀကီး ဟီးေနေအာင္ ရွိတာတဲ့။ မမေအမီကို အေရာင္းအဝယ္သင္ၿပီး ဆိုင္ထိုင္ခိုင္းမွာတဲ့။ မမေအမီက ႐ုပ္ေခ်ာေတာ့ ဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ဇာစေတြကို ခ်ဳပ္ဝတ္ျပၿပီး ေၾကာ္ျငာတဲ့လုပ္ငန္းမွာလည္း သံုးမွာတဲ့။
ႀကီးႀကီးၿမိဳင္ရဲ႕ မစားရဝခမန္း အေျပာေတြၾကားမွာ ေမ်ာၿပီး ပါသြားတာေလ။ အခု ႏွစ္ေပါက္ေတာ့မယ္။ စာကေလးတစ္ေစာင္ေတာင္ ေရးေဖာ္မရ။ သူ႔ဆီက ေထာက္ပံ့ေၾကးေတာ့ ေဝလာေဝးေပါ့။

အိမ္မွာလည္း ၾကာေလခန္းေျခာက္ေလ။ လက္ေတြ ပဲႀကီးခြံတြန္႔ေအာင္ ပုစြန္ေခါင္းခ်ိဳးရတဲ့ ေကသီ့အလုပ္က ရပါလွ ႏွစ္ေသာင္းေပါ့။ ဒီၿမိဳ႕က စားစရိတ္ႀကီးပါဘိသနဲ႔။ ဆယ့္ငါးရက္ေက်ာ္ရင္ အိမ္မွာ ေငြျပတ္ေနၿပီ။ ေဖေဖကလည္း ဘာမွ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္လို႔ မရ။ ေနျခည္နဲ႔ အငယ္ေထြးကိုလည္း ငါးျပဳတ္တစ္လွည့္၊ ငါးကင္တစ္လွည့္ ေခ်ာ့ေကၽြးေနရတာ အားနာလွၿပီ။ ငါးေပါတဲ့အရပ္မို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အာလူးတို႔မ်ား အနားကို မသီႏိုင္။ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းမွာ (စံုညီပြဲေတာ္) ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကရွိေတာ့ ကေလးေတြအတြက္လည္း ေငြလိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔အလုပ္ပိတ္တုန္း ေဖေဖမသိေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္။

***********************************

အငယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တိုင္ပင္ေတာ့ သူတို႔လည္း စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြေနတယ္။ မနက္ေစာေစာေတာ့ ဇာျခည္ကို အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ခိုင္းထားၿပီး ခါတိုင္းလို ေဈးသြားသလိုလိုနဲ႔ အငယ္ေထြးလက္ဆြဲၿပီး ေမေမရွိတယ္ဆိုတဲ့ ကန္ဖ်ားေဈးဘက္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေျပးပါေရာ။ ကန္ဖ်ားေဈးက ေတာ္ေတာ္ေဝးတာမို႔ ေမာလိုက္တာေလ။ အငယ္ေထြးေလး သနားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေမေမ့ေတြ႔ခ်င္လို႔သာ လိုက္လာတယ္။ ကေလးေျခလွမ္းနဲ႔မို႔ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ကန္ဖ်ားေစ်းက ေကသီတို႔နဲ႔ စိမ္းတယ္။ ေဈးေရာက္ေတာ့ ကုန္စိမ္းတန္းကို အရင္ရွာရတယ္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မေတြ႔ဘူး။ သတင္းရထားတာ အတိအက်ပါ။ ဒီေစ်းထဲ ေမေမ ရွိကိုရွိရမယ္။ ေဟာ… ဟိုမွာ ပ်ံက်ေစ်းသည္ေတြ ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ ေမေမရယ္ေလ… ပိန္သြားလိုက္တာ။ အငယ္ေထြးက ေမေမ့ဆီ ေျပးသြားဖက္လိုက္တာ ကံေကာင္းလို႔ ေဈးဗန္းေတြ မေမွာက္ကုန္တာ။

“
အမိေဝးငါ့သမီး ငါ့သမီးအေထြးေလး” ဆိုၿပီး ေမေမေလ အငယ္ေထြးကို ဖက္ၿပီးနမ္းေနလိုက္တာ မဆံုးေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ၿပီး ရပ္ေနတဲ့ေကသီ့ကိုေတာ့ ေနာက္မွျမင္တယ္။ ေမေမ ေဈးဗန္းပစ္ၿပီး ေကသီတို႔ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေခၚသြား၊ မုန္႔ေတြေကၽြးေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မစားႏိုင္ၾကဘူး။ မမေအမီအေၾကာင္း၊ ဇာျခည္အေၾကာင္းေတြလည္း ေမးတယ္။ ေမေမ မေမးတာေတြလည္း ေကသီတို႔က အစီအစဥ္မက်ဘဲ အလုအယက္ေျပာၾကတယ္။ ဘာေတြေျပာမိမွန္းေတာင္ မသိဘူး။

ေမေမကလည္း မေမး၊ ေကသီတို႔ကလည္း မေျပာတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေဖေဖ့အေၾကာင္းပါ။ အဓိကေျပာျဖစ္တာကေတာ့ အိမ္မွာ မေျပလည္တဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့။ ေမေမက ေကသီလက္ထဲ ေငြတစ္ေသာင္းထည့္ေပးၿပီး အိမ္မွာခ်က္စားဖို႔ ၾကက္သားတစ္ျခမ္း ဝယ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကက္သားငတ္ေနတဲ့ အငယ္ေထြးလည္း အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္လို႔ေပါ့။ ခဏၾကာေတာ့ ေကသီတို႔အနားကို လူႀကီးတစ္ေယာက္ လာရပ္တယ္။ မေမးဘဲနဲ႔ ေမေမ့လူႀကီးဆိုတာ သိလိုက္ပါၿပီ။ လူႀကီးက မ်က္ႏွာထားခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ သေဘာေကာင္းတဲ့ ပံုႀကီးပါ။ ေကသီတို႔ကိုလည္း မလိုလားဟန္ မျပပါဘူး။

ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ေမေမက အငယ္ေထြးကို မလႊတ္ဘဲ ဖက္ထားျပန္တယ္။ အေရးထဲ အငယ္ေထြးက ေမေမအိမ္ျပန္လာခဲ့ပါဆိုၿပီး ငိုေနလို႔ မနည္းေခ်ာ့ခဲ့ရတယ္။ ကေလးဆိုေတာ့ သိပ္မသိတတ္ဘူးေလ။ ေမေမက တစ္လတစ္ခါ ဒါမွမဟုတ္
အားရင္အားသလို လာခဲ့ၾကဖို႔၊ လာတိုင္း ေငြေရးေၾကးေရး ႏိုင္သေလာက္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အထပ္ထပ္မွာရွာတယ္။

အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ေမေမ ဒီလူႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနသလားလို႔ ေကသီေတြးေနမိတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ ထားပါေတာ့။ ေကသီတို႔ ညီအစ္မေလးေယာက္နဲ႔ လဲထားရလို႔ ေမေမေပ်ာ္မွ အရင္းေက်မွာလို႔ ေကသီ ေဈးတြက္ တြက္ေနမိတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၾကက္သားတစ္ဝက္ကို အာလူးေလးနဲ႔ေရာၿပီး ခ်က္၊ တစ္ဝက္ကို မနက္ျဖန္အတြက္ ျပဳတ္ေၾကာ္ကေလးလုပ္ထား၊ မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း ဇာျခည္တစ္ေယာက္ ေမေမ့သတင္း ေမးလို႔မဆံုးဘူး။ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ဇာျခည္နဲ႔ အငယ္ေထြး ေမေမနဲ႔ သြားေတြ႔ေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ ေမေမ့ကို အရင္ကလို အခ်ိန္ျပည့္ မပိုင္ရေပမဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးေတြ႔ရလည္း ေကသီတို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအေနအထားျဖစ္ျဖစ္ ေကသီတို႔အေမဆိုတာ ေကသီတို႔အေမပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို ေျပာင္းပစ္လို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။

ထမင္းဝိုင္းက်ေတာ့ ေဖေဖရယ္ေလ ထူးထူးျခားျခား ထမင္းၿမိန္ေနလိုက္တာ။ ေကသီတို႔လည္း ၾကက္သားဆို အသံေတာင္ မၾကားရတာၾကာလို႔ ထမင္းစားေကာင္းၾကတာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ေဖေဖက ထူးထူးျခားျခား ၾကက္သားဘယ္ကရသလဲ မေမးဘူး။ သမီးေတြ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း အိမ္ကိစၥ ေျဖရွင္းေနသလဲ မစပ္စုဘူး။ မမေအမီ ရန္ကုန္လိုက္သြားေတာ့လည္း မတားဘူး။ ေကသီ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေတာ့လည္း အသံတိတ္ေနတယ္။ အိမ္မွာ အိုးေပါင္ခြက္ေပါင္ ျဖစ္ေတာ့လည္း ဘာသိဘာသာ ေနႏိုင္ပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။

စားလို႔လည္းၿပီးေရာ အေမႊးတိုင္လက္က်န္႐ိုးနဲ႔ သြားၾကားထိုးၿပီး သူထိုင္ေနက် ငါးပံုးေရွ႕က ပက္လက္ကုလားထိုင္ဆီ ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ မၾကာခင္ ေဖေဖရဲ႕ "ေငြတိုးပြားေရ…ေငြတိုးပြားေရ" ဆိုတဲ့ ေခၚသံက မီးဖိုထဲအထိ လြင့္ပ်ံလာေတာ့တယ္။ ေဖေဖ့ငါးႀကီးက တကယ္ပဲ ေငြေတြတိုးပြားေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႔ ေကသီေတြးေနမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ၾကက္သားဟင္းစားရလို႔ အူရႊင္ေနတဲ့ ဇာျခည့္ဆီက သီခ်င္းသံေလး ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။

“🎵🎶🎼ေဖေဖက ငါးၾကည့္တယ္ 🎵🎶🎼 ဇာျခည္က ပန္းကန္ေဆးတယ္ 🎵🎶🎼အငယ္ေထြးက တံျမက္စည္းလွည္းပါကြယ္ 🎵🎶🎼”

မိခ်မ္းေဝ

မေဟသီ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္း - ၾသဂုတ္- ၂၀၀၆။