Zawgyi Version
" လမင္းဖတ္ဖုိ႔စာ "
ေရးသူ - ယုဒါ
ေရးသူ - ယုဒါ
(၁)
"၈နာရီ ထုိးေတာ႔မယ္ ေဖေဖ"
ေဖေဖ႔စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ နာရီေပါက္စေလးကုိ လွမ္းၾကည္႔ရႈ္း ပူစူး မရဲတရဲေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ ပူစူး စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔ေလ။ ၉ နာရီထုိးရင္ ပူစူး၊ စာေမးပြဲေျဖရေတာ႔မွာ။ ၈ နာရီထုိးၿပီးတာနဲ႔ ပူစူး စာက်က္စခန္းသိမ္း၊ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲၿပီး ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ေနက်။ ဒါေပမယ္႔ "စာေတြ အကုန္ေႏႊးၿပီးၿပီလား၊ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ေတာ႔" ဆုိတဲ႔ ေဖေဖ႔အမိန္႔ရမွသာ စာၾကည္႔စားပြဲက ပူစူးခြာရတာပါ။ ဒီေန႔ေတာ႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မုိ႔ ပူစူး စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေက်ာင္းကုိလည္း အေစာႀကီး သြားခ်င္ေနမိတယ္။
"စာေတြၿပီးၿပီလား၊ ျပင္ေတာ႔ေလ၊ ဒီေန႔ ေဖေဖလုိက္မပုိ႔ႏုိင္ဘူး၊ အလုပ္ေတြမျပတ္ေသးလုိ႔၊ ဆုိက္ကားနဲ႔သြား၊ အျပန္လည္း ဆုိက္ကားနဲ႔ျပန္လာခဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ပူစူး အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ပူစူးကုိ ေဖေဖလုိက္မပုိ႔ဘူးတဲ႔။ ဆုိက္ကားနဲ႔ေက်ာင္းကုိ သြားရမွာတဲ႔။ ပူစူး ေပ်ာ္လုိက္တာ၊ ပူစူးက ဆုိက္ကားစီးရတာကုိ သိပ္သေဘာက်တာ။ ဒါထက္ ပုိသေဘာက်တာကေတာ႔ေဖေဖမပါဘဲ ေက်ာင္းသြားရတာကုိေပါ႔။ ခါတုိင္းဆုိ ေဖေဖက ေက်ာင္းတက္သံေခ်ာင္းေခါက္ခါနီးမွ ေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းမထုိးခင္ လာႀကိဳတယ္။ ေဖေဖ လာမႀကိဳႏုိင္တဲ႔ေန႔ေတြဆုိရင္ ေဖေဖ႔မိတ္ေဆြ ဆုိက္ကားသမား ဦးေလးညိဳက ပူစူးတုိ႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနေတာ႔တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ပူစူး ေပ်ာ္တယ္။ ဦးေလးညိဳလာႀကိဳရင္ ပူစူးရယ္၊ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ဆုိက္ကားအတူစီးၾကရတာ။ ေဖေဖ႔စက္ဘီးေနာက္မွာက ပူစူး တစ္ေယာက္တည္းလုိက္ရတာ၊ ဆုိက္ကားနဲ႔ဆုိ ပူစူးတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ေတာ႔ အသာေလးစီးလုိ႔ရတယ္။
ၾကည္႔ပါဦး၊ စာေမးပြဲၿပီးတဲ႔ေန႔မွာ ပူစူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး ဆုိက္ကားစီး ျပန္ရမွာတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မလဲ။
"ပူစူး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ ဦးေလးညိဳေရာက္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ႔ ၿပီးပါၿပီ ေဖေဖ" အိမ္ေရွ႕မွာ ဆုိက္ကားေရာက္ေနၿပီတဲ႔။ ပူစူး အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းခဲ႔တယ္။ ေဟာ႔ေတာ႔… ပူစူးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ကြန္ပါဘူးမထည္႔ရေသးဘူး။ ပူစူး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရျပန္တယ္။ ပူစူး အရပ္ထက္ပုိျမင္႔တဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေရွ႕မွာ စုတ္တံေတြ၊ ေဆးဘူးေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔ ေဖေဖမျမင္ေအာင္ ကြန္ပါဘူးျပန္ယူဖုိ႔ တိတ္တိတ္ကေလး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖက ပူစူးကြန္ပါဘူးကုိ ယူလာၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။
"ဟုိေလ… ပူစူး"
"ငါ ဒီေလာက္ေျပာေနတဲ႔ၾကားထဲက ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ဆဆအက်င္႔ေတြ မေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးဘူးလား၊ ဘာကုိမွ အေလးအနက္မထားခ်င္တဲ႔ ေပါက္လြတ္ပဲစား အက်င္႔ေတြကုိပဲ နင္က အေမြယူထားတာလားဟင္၊ ေပတံေရာ ေပတံပါၿပီလား"
"ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ႔ ကြန္ပါဘူးက လြယ္အိတ္ေအာက္ေရာက္ေနလုိ႔ ေမ႔သြားတာပါ"
"ဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔အိမ္တန္းျပန္လာေနာ္၊ ျပန္ေမးလုိ႔ မေျဖႏုိင္ရင္ အေသပဲ။ စာျပန္ေမးလုိ႔မရရင္ ေသာ႔ပိတ္ထားမယ္ သြားေတာ႔"
ေဖေဖလွမ္းေပးတဲ႔ ကြန္ပါဘူးကုိ ပူစူး ကတုန္ကယင္နဲ႔ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆုိက္ကားေပၚ ျပန္တက္တယ္။ ဆုိက္ကားေပၚကေန ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာကုိ လွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ ေဒါသတႀကီး စူးစူးရဲရဲစုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြရယ္ေလ။
အုိး… ပူစူး ေၾကာက္လုိက္တာ။
(၂)
"ကေလးမ ၿငိမ္လွခ်ည္လား"
"ပူစူး ေၾကာက္ပါတယ္၊ ပူစူး တကယ္ေၾကာက္တာပါ ေဖေဖရဲ႕"
"ပူစူးမ၊ ငါပါဟ" ပူစူး ပခုံးေပၚကုိက်လာတဲ႔ လက္ၾကမ္းႀကီးကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည္႔မိသြားတယ္။ ဟင္…ေဖေဖလည္း မဟုတ္ပါလား၊ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ႔လက္ကေလးေတြက ႏုႏုကေလးရယ္၊ ေဖေဖ႔အသည္းနွလုံးကသာ။ "ပူစူးမရာ နင္ကလည္း ေၾကာက္စရာမဟုတ္ ၾကံဖန္ ေၾကာက္ေနေတာ႔တာပဲ။ နင္႔အေဖအေၾကာင္းလည္း နင္သိသားပဲ။ ပါးစပ္က ျခိမ္းေျခာက္ေနတာပါ။ နင္႔ကုိ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရုိက္ဖူးလုိ႔လဲ။ နင္႔အေမရွိတုန္းကမွ နင္ ခဏခဏ အရုိက္ခံရေသး။ ခင္သန္းၿမိဳင္ကေတာ႔ ထစ္ခနဲဆုိ ေတြ႔ရာနဲ႔ေကာက္ရုိက္လုိက္တာ။ ခင္သန္းၿမိဳင္က ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း စိတ္ထင္ရာလုပ္တဲ႔သူ။ သစ္ဥိးက အႏုပညာသမား၊ စိတ္ထားကလည္း ခပ္ႏုႏု၊ အင္းေလ… ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီလုိ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။ ခင္သန္းၿမိဳင္ကုိက မုိက္တာပါဟာ၊ နင္႔အေဖ နာမယ္ဆုိလည္း နာေလာက္ပါတယ္။ သမီးေလး မ်က္ႏွာမွမေထာက္"
ဦးေလးညိဳက ခ်ိဳင္႔ခြက္တစ္ခုကုိ ေရွာင္ရင္းေျပာလုိက္တယ္။ သူက ေဖေဖ႔ဘက္ေတာ္သားပဲ။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ေမေမ႔ကုိ အေကာင္းေျပာခဲ႔ဖူးလုိ႔လဲဟင္၊ ေမေမကေရာ သူ အေကာင္းေျပာရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းခဲ႔သူမုိ႔လား။ သိပါတယ္။ ပူစူး သိပါတယ္ေလ။ ေဖေဖေျပာသလုိပဲ ေမေမဟာ…
"နင္ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ပူစူး၊ နင္႔အေမဟာ က်ီးအာသီးလုိ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆုိတာ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊ က်ီးအာသီးဆုိတာ အေပၚယံကသာ အေရာင္စုိစုိလွလွေလးနဲ႔ လူကုိ ျမွဴဆြယ္ႏုိင္တာ။ အထဲကေတာ႔ ဘာမွအႏွစ္သာရရွိတာမဟုတ္ဘူး။ တန္ေၾကးမရွိတဲ႔အရာေတြက အေပၚယံ ဟန္လုပ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ပထမတန္းစားပဲ၊ နင္႔အေမက အဲသလုိမိန္းမ"
"စာမတတ္ ေပမတတ္ အသိဥာဏ္ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ငါက အေပၚယံေလးၾကည္႔ၿပီး မက္ေမာခဲ႔မိလုိ႔ နင္ျဖစ္လာရတာ။ နင္႔အေမေသြးေတြ နင္႔ကုိယ္ထဲမွာ တစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ရမယ္"
ျဖစ္ႏုိင္မွာလားဟင္၊ ပူစူးရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ေမေမ႔ရဲ႕ေသြးေတြ တစ္စက္မွမက်န္ရစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။
ဒါေပမယ္႔ ပူစူး နားလည္ပါတယ္ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ႔လုိ အလုပ္မ်ိဳး ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ဘူး။ ေဖေဖ႔ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ ခြဲထြက္မသြားပါဘူး ေဖေဖ။ ေဖေဖမုန္းသလုိပဲ ပူစူးလည္း ေမေမ႔ကုိ မုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔လုိပဲ ေမေမ႔ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ ခြင္႔မလႊတ္ဘူး။ ခြင္႔မလႊတ္ခ်င္ေပမယ္႔ သတိေတာ႔ ရပါရေစလား ေဖေဖ။ ေဖေဖ ပူစူးကုိ ေဒါသတႀကီးဆူပူတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကုိ ပုိသတိရတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လုံးေတြက ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြလုိ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ ပူစူးေက်ာကုိ ေမေမ တံျမက္စည္းနဲ႔ေကာက္ရုိက္တာက ပူစူးပခုံးကုိ ေဖေဖဆုပ္ကုိင္လႈပ္တာေလာက္ မနာက်င္ရဘူး။ ေမေမ ပူစူးကုိ ေအာ္ဆဲတာက ေဖေဖပူစူးကုိ မ်က္ခုံးရွံဳ႕ၾကည္႔တာေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ႔ေလ…
လမ္းမေၾကာင္းေပၚမွာ ထမင္းဇလုံကုိင္ၿပီး ေမေမ ခြံ႕ေကၽြးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းဟာ စားပြဲေပၚမွာ ေဖေဖနဲ႔ပူစူး ၾကက္သားဟင္းနဲ႔စားရတဲ႔ ထမင္းထက္ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေမေမနဲ႔အတူ သြားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဗြီဒီယုိရုံဟာ ေဖေဖလုိက္ျပတဲ႔ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြထက္ ပုိစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ ပူစူး သတိရမိရုံေလးပါ ေဖေဖ။
"ပူစူးမ ဘာေတြ ဒီေလာက္ေတြးေနတာတုန္းဟ၊ ေဟာဗ်ာ ညည္းက ငုိေနတာကုိး၊ ငါကလည္းငါပါပဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ အစေဖာ္မိျပန္ၿပီ။ ကဲပါဟာ ၿပီးခဲ႔တာေတြ ျပန္ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔။ စာေတြေမ႔ကုန္လိမ္႔မယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္ဆုံးေန႔မဟုတ္လား။ အျပန္ငါပဲလာႀကိဳရမွာ။ ညည္း သူငယ္ခ်င္းေတြေရာေခၚခဲ႔ ၾကားလား၊ ကဲ… သြားေတာ႔"
ပူစူး ဆုိက္ကားေပၚက ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကၿပီ။ ပူစူး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ရွာၾကည္႔မိတယ္။ ေစာေသးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔ မေရာက္ၾကေသးဘူး၊ ဟင္႔အင္း ပူစူး သူတုိ႔နဲ႔လည္း စကားမေျပာခ်င္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ေလးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ထုိင္ေနခ်င္တယ္။ တိတ္တိတ္ကေလးမွ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလးပါပဲေလ။ ေမေမ႔ကုိ ပူစူး သတိရလုိက္တာ။
(၃)
"အခ်ိန္ျပည္႔ေတာ႔မယ္ေနာ္။ မိနစ္ ၂၀ပဲလုိေတာ႔တယ္။ ကုိယ္႔အေျဖလႊာေတြကုိယ္ ေသခ်ာျပန္စစ္ၾကပါ"
စာေမးပြဲအခန္းေစာင္႔ ဆရာမရဲ႕အသံဟာ ပူစူးေဘးက ကပ္ဝင္လာတာျဖစ္တာေၾကာင္႔ ပူစူး ကုိယ္ေလး ဆတ္ခနဲေတာင္ တုန္သြားတယ္။
"သမီးသိပ္ေျဖႏုိင္တာပဲလား" ပူစူးကုိသိေနတဲ႔ ဆရာမက တကုပ္ကုပ္ေရးေနတဲ႔ ပူစူး အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည္႔ရင္း ၿပံဳးၿပံဳးေလးေမးတယ္။ ဆရာမကုိ ပူစူး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။
"အုိ…ကေလး ဘာေတြေရးေနတာလဲ"
ဆရာမက ပူစူးစာရြက္ကုိ အလန္႔တၾကားဟန္နဲ႔ ဆြဲယူၾကည္႔ရင္း ေမးလုိက္တာ။ ဆရာမဟာ ပူစူးရဲ႕အေျဖလႊာစာရြက္ေတြကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္ေအာင္လွန္ၾကည္႔ရင္း အလြန္အမင္း အံ႔အားသင္႔ေနတယ္။ ပူစူးက "မၿပီးေသးဘူး ဆရာမ"လုိ႔ ေျပာၿပီး အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ဆြဲယူလုိက္တယ္။
အခန္းေစာင္႔ဆရာမဟာ ပူစူးအနားကခပ္ျမန္ျမန္ေျပးထြက္သြားၿပီး အခန္းျပင္က ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္စလုံး ပူစူးအနား ေရာက္လာၾကျပန္ေရာ။
"သူ ကုိသစ္ဦး သမီး မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ေျခာက္တန္းဘီက ပူစူးမေလ"
"ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလဟယ္"
ဆရာမႏွစ္ေယာက္ဟာ ပူစူးအနားမွာရပ္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္မသိဘူး။ အခ်ိန္ျပည္႔ေခါင္းေလာင္းထုိးလုိ႔ အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ပူစူး အပ္လုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ပုံစံနဲ႔ ပူစူးကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနၾကတယ္
"သမီး ဘာေတြေရးေနတာလဲကြယ္၊ ဒါ စာေမးပြဲခန္းေလ၊ ဒီေမးခြန္းထဲက ေမခြန္းေတြကုိ ေျဖေပးရမွာေလ သမီးရဲ႕"
စာေမးပြဲအေျဖလႊာေတြကုိ အခန္းေစာင္႔ဆရာမဆီ အပ္ၿပီး ေအာက္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္သြားၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပူစူး လုိက္ၾကည္႔ေနမိတယ္။
"ပူစူး" ပူစူးရဲ႕အေျဖလႊာကုိ သိမ္းမယူေသးဘဲ ပူစူးအနား လာရပ္ေနတဲ႔ဆရာမကုိ ပူစူး စိတ္တုိတုိနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔လုိက္တယ္။
"ပူစူး သမီး ဆရာမကုိ သိတယ္ေနာ္"
ဆရာမကုိ ပူစူး ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပလုိက္တယ္။ ပူစူး အေျဖလႊာကုိ ပူစူး ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္မိတယ္။ ဘုရား…ဘုရား ပူစူး ႏွစ္နာရီလုံးလုံး ဘာေတြေရးေနခဲ႔မိပါလိမ္႔။ ဒါ စာေမးပြဲေျဖေနတာေလ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါ စာေမးပြဲပဲဥစၥာ၊ ပူစူးဘဝအေၾကာင္း ပူစူးခံစားခ်က္ေတြကုိ ေရးျပလုိက္တဲ႔ စာေမးပြဲေလ။
"ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ ကေလးရယ္၊ ဆရာမေတာ႔ မၾကံတတ္ေတာ႔ပါဘူး"
ပူစူးရဲ႕ အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ႔ ဆရာမမ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာတယ္။ ပူစူးကေတာ႔ ေမးခြန္းစာရြက္ကုိပဲ ေငးစုိက္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ အုိး… ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာပါလား။ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတုိင္း ေဖေဖ႔ဆီမွာ ပူစူး စာေမးပြဲထပ္ေျဖေနက်မဟုတ္လား။
"သမီး သိပါတယ္ ဆရာမရဲ႕၊ သမီး စာေမးပြဲေျဖရမွာကုိ"
"မဟုတ္ဘူးေလ ကေလးရယ္၊ စာေမးပြဲက အခုၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေန႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေနေလ။ ခုပဲ အေျဖလႊာေတြအားလုံး အပ္ၾကေတာ႔မွာ။ ထပ္ေျဖလုိ႔မရေတာ႔ဘူး"
ဆရာမကုိ ပူစူး ေခါင္းယမ္းျပလုိက္မိတယ္။
"ဟင္႔အင္း၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာပါ။ ပူစူး သြားေတာ႔မယ္ေနာ္"
ေမးခြန္းစာရြက္ကုိ ကုိင္ၿပီးထြက္လာတဲ႔ ပူစူးကုိ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က အံ႔ၾသထိတ္လန္႔ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ၾကည္႔ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္။ ပူစူးစာေမးပြဲေျဖရေတာ႔မယ္။ ဘာေတြေျဖရမွာတဲ႔လဲ။ ေမးခြန္းေတြကုိေလ ဒီစာရြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကုိေလ ဒီစာရြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကုိပဲ ပူစူးျပန္ေျဖရမွာ။ ဘာေတြ ေမးထားတာပါလိမ္႔။ ပူစူး ဘာေတြေျဖခဲ႔ရတာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ပူစူး ေျဖခဲ႔တာေတြကုိ ေဖေဖကသိခ်င္တာ။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ပူစူးေျဖခဲ႔တဲ႔အေျဖေတြ အားလုံးကုိ တစ္လုံးမက်န္ေဖေဖက သိခ်င္တာ။ ပူစူးေျဖခဲ႔တဲ႔ အေျဖေတြကုိ ေဖေဖ႔ေရွ႕မွာ ျပန္ရြတ္ျပရမွာ။ သခ်ၤာေတြဆုိလည္း ျပန္တြက္ျပရဦးမွာ။ ဘယ္ေလာက္ မုန္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲက စာလုံးေတြကုိ စ,ဖတ္ဖတ္ခ်င္း အရမ္းေၾကာက္သြားတာပဲတဲ႔။
ဟင္႔အင္း ေမးခြန္းထဲက စာလုံးေတြက ေၾကာက္ဖုိ႔မေကာင္းပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာက မ်က္လုံးေတြကသာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ အုိး…သူတုိ႔အေဖေတြကုိ သူတုိ႔မေၾကာက္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔အေဖေတြက ေမးခြန္းေတြကုိ ယူၾကည္႔တာမွမဟုတ္တာ။ မိတုတ္ရဲ႕အေဖဆုိ စာေတာင္ မဖတတ္တတ္ဘူးတဲ႔။ စုစုေအးရဲ႕အေဖကလည္း A.B.C.D ေတာင္ မရဘူးတဲ႔။ ေျဖႏုိင္လားလုိ႔ေမးရင္ "ေျဖႏုိင္တယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရုံပဲတဲ႔။ မေျဖႏုိင္ရင္လည္း ေျဖႏုိင္တယ္လုိ႔ ညာေျပာလုိ႔ ရေသးသတဲ႔။ မရဘူး၊ ေဖေဖ႔ကုိေတာ႔ ပူစူး ညာေျပာလုိ႔မရပါဘူးေလ။
ေဖေဖက စာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္တာ။ အဂၤလိပ္စာေတြလည္း အမ်ားႀကီးတတ္တာ၊ ေမသူဇာရဲ႕ အေဖကလည္း စာေတြအမ်ားႀကီးတတ္တယ္တဲ႔။ ဘြဲ႔ႏွစ္ဘြဲ႔ေတာင္ရတာတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမသူဇာကုိေတာ႔ စာသင္မေပးပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖကသာ ပူစူးကုိ စာသင္ေပးတာ၊ စာသင္ေနတုန္း လမ္းမေပၚကုိ လွမ္းၾကည္႔မိရင္ ပူစူးစာအုပ္ေတြကုိ ေဒါသတႀကီး ကုိင္ေပါက္လႊင္႔ပစ္တတ္တာ။ "ေက်ာင္းစာကုိ စိတ္မဝင္စားဘဲ မဟုတ္မဟတ္ေတြ စိတ္၀င္စားေနတာကုိး၊ နင္႔အေဖရဲ႕ ဗီဇဆုိးေတြ နင္႔ဆီမွာ မက်န္ေအာင္ နင္႔တစ္ကုိယ္လုံးကုိ ေသြးသစ္လဲေပးရမွာလား ပူစူး" ဆုိၿပီး ေဖေဖ တအားေအာ္ဟစ္ေတာ႔တာ။ ပူစူးကုိ ေဖေဖစာသင္တုိင္း ပူစူးမငုိရတဲ႔ေန႔ ရွိခဲ႔လုိ႔လား။ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္လြန္းလုိ႔ တုန္ေနတဲ႔ ပူစူးဦးေႏွာက္ထဲကုိ စာေတြ ၀င္ႏုိင္ဦးမွာတဲ႔လား ေဖေဖ၊ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာတဲ႔ ပူစူးကုိ ေဖေဖ ပုိေဒါသထြက္ျပန္ေရာ။ အဲဒီအခါ "အသုံးမက်တဲ႔ဦးေႏွာက္၊ အမွတ္သည္းေျခမရွိတဲ႔ အထုံအထုိင္းမ"ဆုိၿပီး စာအုပ္ေတြကုိ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေဖေဖစိတ္ဆုိးသြားေတာ႔တာ။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ပူစူးၾကားက မရုိးအီႏုိင္တဲ႔ ပဋိပကၡပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ေဖေဖထင္သေလာက္ ပူစူးမညံ႔ပါဘူးေနာ္။ ေက်ာင္းေပါင္းစုံ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ပူစူး ခဏခဏ ပထမဆုရေနတာပဲ။
ေဖေဖကေတာ႔ ပူစူး စာညံ႔လုိ႔ဆုိၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ႔ဘူး။ အဆုိးဆုံးကေတာ႔ စာေမးပြဲတြင္းေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ပူစူးေလးတန္းေျဖၿပီးတဲ႔ေန႔၊ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ပူစူး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ခဲ႔ရဖူးတာ။ ေဖေဖျပန္ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေတြကုိ ပူစူး မေျဖႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး ျပစ္ဒဏ္တစ္ခု ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။
"နင္႔ကုိ အဲသလုိ အရွက္အေၾကာက္ရွိေအာင္ဆုံးမထားမွ ေတာ္ကာက်မွာ"တဲ႔။ ပူစူးက ဘာကုိရွက္ရမွာလဲ။ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္ရလြန္းလုိ႔ စာေတြေမ႔ကုန္တာ ရွက္ရမွာလား။ ဒီကမၻာႀကီးမွာ စာေမးပြဲေမးခြန္းတစ္ခုတည္းကုိ ႏွစ္ခါထပ္ေျဖရတဲ႔ ေက်ာင္းသားရွိလုိ႔လားဟင္။ ေဖေဖေမးတဲ႔ စာေမးပြဲေမးခြန္းကုိ မေျဖႏုိင္တဲ႔ ျပစ္မႈနဲ႔ တစ္ေလာကလုံးက ကေလးေတြ စာေမးပြဲေျဖၿပီးလုိ႔ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ -
"နင္စာေမးပြဲက်မွာပဲ" ဆုိၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းခံခဲ႔ရတဲ႔ ပူစူးဟာ အဲဒီႏွစ္က စာေမးပြဲကုိ ပထမအဆင္႔နဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တယ္ေလ။ အဲဒီအတြက္ ပူစူးကုိ ေဖေဖေပးခဲ႔တဲ႔ ဆုလက္ေဆာင္ကေတာ႔ "ဒါ ခပ္ညံ႔ညံ႔ေက်ာင္းမွာမုိ႔ ရတာ။ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ရတာကုိ ဟုတ္လွၿပီမထင္နဲ႔။ နင္႔အရည္အခ်င္းကုိ ငါ အသိဆုံး"ပါတဲ႔။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ ေဖေဖ႔ဆီမွာ ျပန္အစစ္ခံရတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ရက္ေတြမွာ ပူစူးကုိ ကစားခြင္႔မေပးဘူး။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး စာေတြ ဖတ္ေနရတယ္။ ပုံျပင္ေတြ ၀တၳဳေတြကုိ ပူစူး စိတ္ဝင္စားေပမယ္႔ "ဒီစာအုပ္ေတြဖတ္"လုိ႔ ေဖေဖက စာအုပ္တစ္ထပ္ႀကီးခ်ေပးတဲ႔အခါ စာအုပ္ေတြကုိ ပူစူးမုန္းသြားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးဆုိ ပူစူး ေမေမ႔ကုိသတိရလုိက္တာ။ ေမေမက ေဖေဖ႔လုိစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဘူး။ ဗီဒီရုံပဲအၿမဲတမ္းသြားတတ္တာ။ ညတုိင္းညတုိင္း ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ဗြီဒီယုိ သြားၾကည္႔ေနက်ေလ။ ခုေတာ႔ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ ပူစူးနဲ႔ေဖေဖ႔ကုိ ေမေမထားရစ္ခဲ႔တာပဲ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဗီဒီယုိမင္းသား မင္းသမီးေတြ နာမည္ကုိေတာင္ ပူစူး မသိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီေလ။
တစ္ခါတုန္းက ေနၾကာေစ႔ထုပ္၊ ဆီးသီးထုပ္ေတြထဲက မင္းသမီး၊ မင္းသားလွလွေလးေတြရဲ႕ ရုပ္ပုံစာရြက္ေလးေတြကုိ ပူစူးသိမ္းထားတာ ေဖေဖေတြ႔သြားခဲ႔တယ္။ ယြန္းေသတၱာေလးထဲက ရုပ္ပုံလွလွေလးေတြကုိ ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ လႊင္႔ပစ္ၿပီး ပူစူးဆံပင္ေတြကုိ ဆြဲေဆာင္႔လုိက္တာ။ ၿပီးေတာ႔ 'တန္ေၾကးမရွိတာေတြကုိ စိတ္၀င္စားေန၊ ဘာမဟုတ္တဲ႔အလုပ္'တဲ႔။ ေဖေဖေျပာတာေတြကုိ ပူစူးနားမလည္ပါဘူး။ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလုိပဲ ရုပ္ပုံလွလွေလးေတြ စုၾကတာပဲ။ သူတုိ႔က ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတယ္ေလ။ မင္းသမီးေလးေတြမ်ား လွလုိက္တာ။ ေမေမ႔ထက္ေတာင္ ပုိလွေသးတယ္။ ပူစူးကုိလည္း အၿမဲၿပံဳးျပၾကေသးတာ။ မင္းသမီးလွလွေလးေတြကုိ ပူစူး သိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ပူစူး ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္ပါတယ္။ ေဖေဖမႀကိဳက္တဲ႔အလုပ္မ်ိဳးကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ပါဘူးေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ႔ ပူစူး ေမေမ႔ကုိ သတိရပါရေစေဖေဖ။ ဟုတ္တယ္။ ပူစူး ေမေမရွိတဲ႔ေနရာကုိ သြားရမယ္။ တိတ္တိတ္ကေလး သြားမယ္။ ခဏေလးပါ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ႔ကိုျမင္ရရုံ ခဏေလးပဲ။ ပူစူး ေမေမ႔ကုိမေခၚပါဘူး။ လုံး၀မေခၚပါဘူး ေဖေဖ၊ ေမေမ႔ကုိ ေဖေဖ႔လုိပဲ ပူစူးလည္း မုန္းတယ္ေလ။
(၄)
အုိ…ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ လူေတြဟာ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။ အေဖေတြ၊ အေမေတြက သူတုိ႔သားသမီးေတြရဲ႕လက္ကုိဆြဲလုိ႔ ခရီးထြက္သြားၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္သလဲေနာ္။ ေဟာ ဟုိက သေဘၤာႀကီးကုိစီးသြားရင္ ေမေမရွိတဲ႔အရပ္ကုိေရာက္မွာ။ ဦးေလးညိဳကေျပာဖူးတယ္ေလ။
"ခင္သန္းၿမိဳင္ကုိ ကမ္းနားမွာ ခဏခဏေတြ႔တယ္ဟ၊ သူက ဟုိဘက္ကမ္းမွာေနတာထင္တယ္။ ငါကလည္း ခရီးသည္နဲ႔မုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မရလုိက္ပါဘူးဟာ။ သူ႔ပုံစံကလည္း ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ ေမာ္ေတာ္မီေအာင္ မနည္းအခ်ိန္လုေနရတဲ႔ပုံပါပဲ"
ဟုတ္တယ္၊ ေမေမ ဟုိဘက္ကမ္းမွာပဲ ေနတာျဖစ္မွာပါ။ ဟုိမွာ စက္ေလွေပၚက ဆင္းလာတာေမေမလားမသိဘူး။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေမေမက အသားျဖဴျဖဴေလးပါ။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက အၿမဲတမ္းႏႈတ္ခမ္းနီ ရဲရဲဆုိးထားတတ္တာ။
ေဟာ ဟုိေက်ာက္တုံးႀကီးနားနားမွာ ေရခ်ိဳးေနတဲ႔ မိန္းမကေရာ။ ေအာင္မယ္ သူက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ဂ်ီး(ေခ်း)ေတြတြန္းေပးေနေသးရဲ႕။ သူတုိ႔ေဘးနားမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ကေလးဟာ သူတုိ႔သားေလးပဲျဖစ္မွာ။ ဟင္႔အင္း ေမေမ႔မွာ ပူစူးအျပင္ ကေလးမရွိပါဘူး။ ဒီကေလးေလးက ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာ။ ဟုိလူႀကီးနဲ႔ ထပ္ရတဲ႔ကေလးျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီမိန္းမက ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ပါ။ ေမေမက ဆံပင္အတုိကုိ အၿမဲေကာက္ထားတတ္တာ။ ေကာက္ထားတဲ႔ဆံပင္ေတြေျပလာရင္ ပုိက္ဆံမရွိတာေတာင္ ေဖေဖမသိေအာင္ အေၾကြးသြားေကာက္ေသးတာေနာ္။ ဆံပင္မေကာက္ရရင္ ေမေမေနတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေမေမမဟုတ္ပါဘူး။
ဟုိးက ေက်ာက္ျပားႀကီးေပၚမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကေရာ အသားျဖဴတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာ႔ နီသလုိပဲ။ ဒါ ေနေရာင္ထုိးေနလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ။ အုိ ေမေမက ဒီမွာေနတာမွမဟုတ္ဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ဒီဘက္ကမ္းမွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက ဒီမိန္းမေလာက္ အားမသန္ပါဘူး။ ေမေမ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ႔အခါ အားမထည္႔ဘဲျဖစ္သလုိေလွ်ာ္တတ္လုိ႔ ေဖ႔ေဖ႔အက်ၤ ီျဖဴေတြ ၀ါညစ္ညစ္ ျဖစ္ကုန္ရတာတဲ႔။
အ၀တ္ကေလးကုိမွ ျဖဴစင္ေအာင္ မေလွ်ာ္ဖြပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔။ ေဖေဖကသာ အ၀တ္ေတြကုိ ေဖြးစင္ေနေအာင္ ေလွ်ာ္တတ္တာ။
"မွတ္ထား ပူစူး၊ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အထိ ကုိယ္၀တ္တဲ႔ အ၀တ္ေလးကုိမွ ျဖဴစင္ေအာင္ မေလွ်ာ္ႏုိင္တဲ႔လူမ်ိဳးဟာ ညစ္ညမ္းတဲ႔ဘ၀မ်ိဳးကေန ဘယ္ေတာ႔မွ ရုန္းထြက္ႏုိင္မယ္႔လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ေလွ်ာ္တဲ႔အ၀တ္ေတြလုိပဲ ေလွ်ာ္ေလ ညစ္ေလ ျဖစ္လာမွာ" လုိ႔ ေဖေဖ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ ပူစူးကေတာ႔ အ၀တ္ေတြကုိ ျဖဴစင္ေအာင္ ေလွ်ာ္တတ္ပါတယ္ေနာ္။ ပူစူးကုိ ေဖေဖသင္ေပးထားတာပဲ။ အ၀တ္ဟာ အခ်ိန္ၾကာလာလုိ႔ ေဟာင္းခ်င္ေဟာင္းမယ္။ စုတ္ခ်င္စုတ္လာမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေပေပေရေရ အညစ္အေၾကးေတြမရွိဘဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ၿပီး ေျပာင္စင္ေနရမယ္ေလ။
ေနပါဦး ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ ဟုိမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးေတာ႔မွာ ထင္တယ္။ ေဟာ႔ေတာ္ ထဘီရင္မလ်ားရေသးဘဲနဲ႔ သူ ေရကူးေနၿပီ။ ေမေမက ေရမွမကူးတတ္တာေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက ဒီဘက္ကမ္းကုိ တစ္ခါတေလမွလာမွာပါ။ ဘုရားေရ၊ ေသခ်ာၾကည္႔ပါဦး။ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႀကီး ဆြဲထားတဲ႔ မိန္းမကုိေလ။ သူ…သူ၊ ေမေမပဲ၊ ေဟာ စက္ေလွေပၚတက္ေနၿပီ။ သူ သြားေတာ႔မွာ။ အုိ စက္ေလွထြက္ေတာ႔မွာပဲ။ သူ သြားေတာ႔မွာ။ ဒီမွာ ေစ်းလာ၀ယ္ၿပီး ျပန္တာပဲျဖစ္မွာေနာ္။ ၾကည္႔စမ္း၊ သူ ဒီကုိလွမ္းၾကည္႔ေနၿပီ။ ဟယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ ဆုိးလုိ႔ပါလား ေမေမ၊ ဒါ ပူစူး ေမေမ အစစ္၊ ျမစ္ဆိပ္က အုတ္ေလွကားထစ္ေလး တစ္ခုမွာထုိင္ေနရင္း ပူစူး ထ,ရပ္လုိက္တယ္။ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ခုန္ေပါက္ေက်ာ္လႊားၿပီး ကမ္းေျခေရာက္ေအာင္ ေျပးဆင္းရတာေပါ႔။ ေလွကားထစ္ေတြကလည္း မ်ားလုိက္တာ။
စက္ေလွက စက္ႏႈိးေနၿပီ။ ဆူညံေနတဲ႔ စက္ေလွအင္ဂ်င္သံၾကားမွာ 'ေမေမ၊ ေမေမ' လုိ႔ ပူစူး အဆက္မျပတ္ လွမ္းေအာ္လုိက္တယ္။ ေမေမက ပူစူးကုိ ၾကည္႔ေနတာေနာ္။ ဟင္…ေမေမ႔မ်က္လုံးေတြက တစိမ္းဆန္လုိက္တာ။ ပူစူးကုိေတာင္ ေမေမ မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား၊ ပူစူးဟာ ေမေမ႔သမီးလုိ႔ ေျပာစရာမလုိေအာင္ ေမေမ႔ရုပ္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ႔သမီးဆုိ။
"ေမေမ၊ ေမေမ" စက္ေလွက လူးလြန္႔ထြက္ခြာစျပဳေနၿပီ။ ေမေမ ပါသြားေတာ႔မွာ။
"ေမေမ၊ေမေမ၊ ပူစူးေလ၊ ပူစူး ဒီမယ္"
"လုပ္ၾကပါဦးရွင္၊ ကေလး…ကေလး…အုိ… မလုိက္ခဲ႔နဲ႔ေလ"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေလးလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ စက္ေလွေပၚက ကေလးမဟုတ္ဘူး၊ လူမွားတာ ထင္တယ္"
"လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ကေလးကုိ ဆြဲထားေပးလုိက္ၾကပါ"
"လုပ္ပါဦး၊ လုပ္ပါဦး၊ ကေလး ေရထဲနစ္ေနၿပီ"
"အဲဒါ ပန္းခ်ီဆရာကုိသစ္ဦး သမီးေလးေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သူ႔ အေမထင္လုိ႔ေနမွာ၊ သူ႔အေမက ဟုိဘက္ကမ္းမွာရွိတယ္ၾကားတာပဲ၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ကတည္းက လင္ငယ္ေနာက္လုိက္သြားတာ၊ ၾကာ,ၾကာလွေပါ႔"
ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ၊ စက္ေလွေပၚက လူေတြကလည္း ပူစူးကုိ ဘာေတြလွမ္းေျပာေနတာလဲ၊ ကမ္းေျခကလူေတြ အသံကလည္း က်ယ္လုိက္တာ၊ ေမေမေရာ၊ ေမေမ သမီးလုိ႔ေတာင္ တစ္ခြန္းမွ မေခၚပါလား၊ နားအူလုိက္တာ၊ အုိ ပူစူး အသက္ရွဴလုိ႔မရေတာ႔ဘူး၊ ေရေတြ၊ ေရေတြ ငန္လုိက္တာ၊ ေဖေဖေရ…ေဖေဖေရ၊ ေမေမ႔ေနာက္ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုိက္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႕ကုိတစ္ေယာက္တည္း ပူစူး မထားရစ္ခဲ႔ပါဘူးေနာ္၊ ေဖေဖေရ။
(၅)
"ေဟာ…သတိရလာၿပီ၊ ကေလး သတိရလာၿပီ"
"ပူစူး…သမီး၊ ဆရာမေလ… ဆရာမကုိ သမီးသိလားဟင္"
"ပူစူးမ၊ ဦးေလးညိဳ ရွိတယ္ေနာ္၊ သမီး သိလား"
ပူစူး ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ၊ ဒါ ပူစူးအိမ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းလား၊ ဆရာမေတြလည္း ရွိေနတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႔ ပူစူးတုိ႔ေက်ာင္းက အုတ္နံရံေတြမရွိဘူးေလ။ ပန္ကာေတြလည္း မရွိပါဘူးေနာ္။
"စိတ္ပူလုိက္ရတာ ပူစူးမရယ္၊ သမီး တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံး သတိေမ႔ေနတာ"
'ဆရာမ'။ ပူစူး နဖူးကုိ ဖြဖြေလး ကုိင္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ပူစူးတုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမကုိ ပူစူးၿပံဳးျပလုိက္မိတယ္။ ဟင္…ဆရာမ… စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲ၀င္တုိင္း ပူစူးကုိ အခ်က္အလက္ထုတ္ေပးတဲ႔ (၈)တန္း (A)က အတန္းပုိင္ ဆရာမေလ။ ျမန္မာစာ သိပ္ အသင္အျပေကာင္းတဲ႔ ဆရာမေပါ႔။
"သမီး ေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ စိတ္ကုိ ေအးေအးထားေနာ္ သမီး၊ သမီးေဘးနားမွာ အားလုံးရွိၾကတယ္" ဂ်ဴတီကုတ္ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ မမက လွလုိက္တာ၊ ဆရာ၀န္မေလးထင္ပါရဲ႕၊ ဒါဆုိ ဒါ…ဒါ ေဆးရုံလား၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာ၊ ေဖေဖေရာ၊ ေဖေဖ ေစာင္႔ေနေတာ႔မွာ။
"ေဖေဖေရာဟင္"
"သမီး ေဖေဖလား၊ ရွိတယ္ သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ သမီး စာေမးပြဲေျဖၿပီးၿပီေနာ္၊ သမီးေဖေဖက သမီးကုိ ဘာမွမေမးဘူးတဲ႔၊ သမီးကုိ ေဖေဖကသိပ္ခ်စ္တာ သိလား ပူစူးမ၊ သမီးကုိခ်စ္တဲ႔လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဆရာမေတြအားလုံးကလည္း ပူစူးကုိခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္"
"ပူစူး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္"
"သမီး ကမ္းနားမွာ ေရနစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သတိေမ႔ေနတာ၊ ဟုိမွာ သမီးေဖေဖလည္းရွိတယ္၊ သမီး ေဖေဖကုိ သမီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္"
ပူစူးအိပ္ေနတဲ႔ ခုတင္နားကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးေလွ်ာက္လာတဲ႔ ေဖေဖ႔ကုိ ပူစူးေငးၾကည္႔ေနမိတယ္။ ၾကည္႔ပါဦး ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာက ထူးျခားလုိက္တာ၊ မ်က္လုံးေတြ၊ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြက ခါတုိင္းနဲ႔လည္း မတူပါလား၊ ေဖေဖ ညက မအိပ္ဘဲ ပန္းခ်ီထုိင္ဆြဲေနခဲ႔လုိ႔မ်ားလား။
"သမီး…သမီးေလး" ေဖေဖက ပူစူး လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ထားတယ္။ ေဖေဖ႔လက္ကေလးေတြက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးေနာ္"
"ေဖေဖ"
"သမီးရယ္" ပူစူးကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါလား။ ဟင္… ေဖေဖ႔မ်က္ရည္ေတြ ပူစူး ရင္ဘတ္ေပၚက်လာၿပီ။ ေဖေဖ ငုိေနတာလား။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ ငုိေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသစရာေကာင္းလုိက္သလဲေနာ္ ေဖေဖက ပူစူးကုိ တစ္ခါမွမၾကည္႔ဖူးတဲ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေငးစုိက္ၾကည္႔ရင္း ငုိေနတာေလ။ ေဖေဖ႔မ်က္ရည္ေတြက ပူစူးရင္ထဲထိ ၀င္ၿပီး အသည္းႏွလုံးကုိ ေရာက္သြားၾကၿပီထင္တယ္။ ေအးလုိက္တာ ေဖေဖရယ္။ ဆရာမေတြရယ္၊ ဦးေလးညိဳရယ္၊ ပူစူး သူငယ္ခ်င္း မိဘုတ္တုိ႔ သားအမိရယ္က ပူစူးနဲ႔ေဖေဖ႔ကုိ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ ၿပံဳးေနၾကတာေနာ္။
"ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာလားဟင္" ေဖေဖက မ်က္ရည္ေတြၾကားက ၿပံဳးျပၿပီး ေခါင္းယမ္းတယ္။
"ေဖေဖ႔ဆီမွာ သမီး ဘယ္ေတာ႔မွ စာေမးပြဲျပန္မေျဖရေတာ႔ဘူးေနာ္။ သမီးကုိ ေဖေဖ ယုံသြားၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သမီးေက်ာင္းမွာေတာ႔ စာေမးပြဲေျဖရမယ္ေနာ္။ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲက ေမးတာေတြကုိပဲ ေျဖေပးရမယ္ေနာ္ သမီး။ သမီးကုိ ေဖေဖဘယ္ေတာ႔မွ မရုိက္ေတာ႔ဘူး၊ သမီးက ေဖေဖ႔စကားနားေထာင္ၿပီး လိမၼာတာ ေဖေဖသိတယ္။ ေက်ာင္းကုိလည္း သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ အၿမဲသြားရမယ္"
"တကယ္ေျပာတာလား ေဖေဖ"
"တကယ္ေပါ႔ သမီးရဲ႕။ ပူစူး ဆရာမေတြကုိ ေမးၾကည္႔ပါလား"
ပူစူး ဆရာမေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္တယ္။ ၿပံဳးလက္ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ ဆရာမေတြက ပူစူးကုိ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပလုိ႔ ပူစူး ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ပူစူး ေက်နပ္ပါၿပီ ေဖေဖ။ ၿပီးေတာ႔ ပူစူး နားလည္ပါၿပီ။ မရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ မရႏုိင္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ တမ္းတေမွ်ာ္ကုိးေနတာထက္ ရႏုိင္တဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကုိ ရေအာင္ယူၿပီး ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားရမွာက ပူစူးအတြက္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာကုိေလ။
ဒါေပမယ္႔ ပူစူးနဲ႔ ေဖေဖ႔ၾကားမွာ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ႔ အၿပံဳးေတြ အၿမဲရွိေနမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ေဖေဖ သိမွျဖစ္မယ္ေနာ္။ ။
ေအာက္တုိဘာလ၊ ၁၉၉၉
ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ
22082015 (9:08 PM)
Unicode Version
" လမင်းဖတ်ဖို့စာ "
ရေးသူ - ယုဒါ
(၁)
"၈နာရီ ထိုးတော့မယ် ဖေဖေ"
ဖေဖေ့စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ နာရီပေါက်စလေးကို လှမ်းကြည့်ရှု်း ပူစူး မရဲတရဲပြောလိုက်တယ်။ ဒီနေ့ ပူစူး စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့လေ။ ၉ နာရီထိုးရင် ပူစူး၊ စာမေးပွဲဖြေရတော့မှာ။ ၈ နာရီထိုးပြီးတာနဲ့ ပူစူး စာကျက်စခန်းသိမ်း၊ ရေချိုး၊ အဝတ်လဲပြီး ကျောင်းသွားဖို့ပြင်ဆင်နေကျ။ ဒါပေမယ့် "စာတွေ အကုန်နွှေးပြီးပြီလား၊ ကျောင်းသွားဖို့ပြင်တော့" ဆိုတဲ့ ဖေဖေ့အမိန့်ရမှသာ စာကြည့်စားပွဲက ပူစူးခွာရတာပါ။ ဒီနေ့တော့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့မို့ ပူစူး စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ကျောင်းကိုလည်း အစောကြီး သွားချင်နေမိတယ်။
"စာတွေပြီးပြီလား၊ ပြင်တော့လေ၊ ဒီနေ့ ဖေဖေလိုက်မပို့နိုင်ဘူး၊ အလုပ်တွေမပြတ်သေးလို့၊ ဆိုက်ကားနဲ့သွား၊ အပြန်လည်း ဆိုက်ကားနဲ့ပြန်လာခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပူစူး အရမ်းဝမ်းသာသွားတယ်။ ပူစူးကို ဖေဖေလိုက်မပို့ဘူးတဲ့။ ဆိုက်ကားနဲ့ကျောင်းကို သွားရမှာတဲ့။ ပူစူး ပျော်လိုက်တာ၊ ပူစူးက ဆိုက်ကားစီးရတာကို သိပ်သဘောကျတာ။ ဒါထက် ပိုသဘောကျတာကတော့ဖေဖေမပါဘဲ ကျောင်းသွားရတာကိုပေါ့။ ခါတိုင်းဆို ဖေဖေက ကျောင်းတက်သံချောင်းခေါက်ခါနီးမှ ကျောင်းလိုက်ပို့တာ။ ပြီးတော့ ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းမထိုးခင် လာကြိုတယ်။ ဖေဖေ လာမကြိုနိုင်တဲ့နေ့တွေဆိုရင် ဖေဖေ့မိတ်ဆွေ ဆိုက်ကားသမား ဦးလေးညိုက ပူစူးတို့ ကျောင်းရှေ့မှာ အဆင်သင့်စောင့်နေတော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ပူစူး ပျော်တယ်။ ဦးလေးညိုလာကြိုရင် ပူစူးရယ်၊ ပူစူးသူငယ်ချင်းတွေရယ် ဆိုက်ကားအတူစီးကြရတာ။ ဖေဖေ့စက်ဘီးနောက်မှာက ပူစူး တစ်ယောက်တည်းလိုက်ရတာ၊ ဆိုက်ကားနဲ့ဆို ပူစူးတို့ သူငယ်ချင်းလေးယောက်တော့ အသာလေးစီးလို့ရတယ်။
ကြည့်ပါဦး၊ စာမေးပွဲပြီးတဲ့နေ့မှာ ပူစူး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တပျော်တပါး ဆိုက်ကားစီး ပြန်ရမှာတဲ့။ ဘယ်လောက် ပျော်စရာကောင်းလိုက်မလဲ။
"ပူစူး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ ဦးလေးညိုရောက်နေပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြီးပါပြီ ဖေဖေ" အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုက်ကားရောက်နေပြီတဲ့။ ပူစူး အိမ်ပေါ်က ပြေးဆင်းခဲ့တယ်။ ဟော့တော့… ပူစူးလွယ်အိတ်ထဲမှာ ကွန်ပါဘူးမထည့်ရသေးဘူး။ ပူစူး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ရပြန်တယ်။ ပူစူး အရပ်ထက်ပိုမြင့်တဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးရှေ့မှာ စုတ်တံတွေ၊ ဆေးဘူးတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ဖေဖေမမြင်အောင် ကွန်ပါဘူးပြန်ယူဖို့ တိတ်တိတ်ကလေး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေက ပူစူးကွန်ပါဘူးကို ယူလာပြီးဖြစ်နေပြီ။
"ဟိုလေ… ပူစူး"
"ငါ ဒီလောက်ပြောနေတဲ့ကြားထဲက မေ့မေ့လျော့လျော့ပေါ့ပေါ့ဆဆအကျင့်တွေ မဖျောက်နိုင်သေးဘူးလား၊ ဘာကိုမှ အလေးအနက်မထားချင်တဲ့ ပေါက်လွတ်ပဲစား အကျင့်တွေကိုပဲ နင်က အမွေယူထားတာလားဟင်၊ ပေတံရော ပေတံပါပြီလား"
"ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ ကွန်ပါဘူးက လွယ်အိတ်အောက်ရောက်နေလို့ မေ့သွားတာပါ"
"ဆင်ခြေမပေးနဲ့၊ စာမေးပွဲပြီးတာနဲ့အိမ်တန်းပြန်လာနော်၊ ပြန်မေးလို့ မဖြေနိုင်ရင် အသေပဲ။ စာပြန်မေးလို့မရရင် သော့ပိတ်ထားမယ် သွားတော့"
ဖေဖေလှမ်းပေးတဲ့ ကွန်ပါဘူးကို ပူစူး ကတုန်ကယင်နဲ့ လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုက်ကားပေါ် ပြန်တက်တယ်။ ဆိုက်ကားပေါ်ကနေ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ အိမ်ရှေ့ဝရန်တာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ဒေါသတကြီး စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေရယ်လေ။
အိုး… ပူစူး ကြောက်လိုက်တာ။
(၂)
"ကလေးမ ငြိမ်လှချည်လား"
"ပူစူး ကြောက်ပါတယ်၊ ပူစူး တကယ်ကြောက်တာပါ ဖေဖေရဲ့"
"ပူစူးမ၊ ငါပါဟ" ပူစူး ပခုံးပေါ်ကိုကျလာတဲ့ လက်ကြမ်းကြီးကို ပြူးကြောင်ကြောင် ကြည့်မိသွားတယ်။ ဟင်…ဖေဖေလည်း မဟုတ်ပါလား၊ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဖေဖေ့လက်ကလေးတွေက နုနုကလေးရယ်၊ ဖေဖေ့အသည်းနှလုံးကသာ။ "ပူစူးမရာ နင်ကလည်း ကြောက်စရာမဟုတ် ကြံဖန် ကြောက်နေတော့တာပဲ။ နင့်အဖေအကြောင်းလည်း နင်သိသားပဲ။ ပါးစပ်က ခြိမ်းခြောက်နေတာပါ။ နင့်ကို ဘယ်နှစ်ခါ ရိုက်ဖူးလို့လဲ။ နင့်အမေရှိတုန်းကမှ နင် ခဏခဏ အရိုက်ခံရသေး။ ခင်သန်းမြိုင်ကတော့ ထစ်ခနဲဆို တွေ့ရာနဲ့ကောက်ရိုက်လိုက်တာ။ ခင်သန်းမြိုင်က ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်း စိတ်ထင်ရာလုပ်တဲ့သူ။ သစ်ဥိးက အနုပညာသမား၊ စိတ်ထားကလည်း ခပ်နုနု၊ အင်းလေ… ဒါကြောင့်လည်း ဒီလို ဖြစ်ခဲ့ကြတာပေါ့။ ခင်သန်းမြိုင်ကိုက မိုက်တာပါဟာ၊ နင့်အဖေ နာမယ်ဆိုလည်း နာလောက်ပါတယ်။ သမီးလေး မျက်နှာမှမထောက်"
ဦးလေးညိုက ချိုင့်ခွက်တစ်ခုကို ရှောင်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ သူက ဖေဖေ့ဘက်တော်သားပဲ။ ဘယ်တုန်းကများ မေမေ့ကို အကောင်းပြောခဲ့ဖူးလို့လဲဟင်၊ မေမေကရော သူ အကောင်းပြောရလောက်အောင် ကောင်းခဲ့သူမို့လား။ သိပါတယ်။ ပူစူး သိပါတယ်လေ။ ဖေဖေပြောသလိုပဲ မေမေဟာ…
"နင် မြဲမြဲမှတ်ထား ပူစူး၊ နင့်အမေဟာ ကျီးအာသီးလို မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ မြဲမြဲမှတ်ထား၊ ကျီးအာသီးဆိုတာ အပေါ်ယံကသာ အရောင်စိုစိုလှလှလေးနဲ့ လူကို မြှူဆွယ်နိုင်တာ။ အထဲကတော့ ဘာမှအနှစ်သာရရှိတာမဟုတ်ဘူး။ တန်ကြေးမရှိတဲ့အရာတွေက အပေါ်ယံ ဟန်လုပ်တဲ့နေရာမှာတော့ ပထမတန်းစားပဲ၊ နင့်အမေက အဲသလိုမိန်းမ"
"စာမတတ် ပေမတတ် အသိဉာဏ်ဆင်ခြင်တုံတရားမရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ငါက အပေါ်ယံလေးကြည့်ပြီး မက်မောခဲ့မိလို့ နင်ဖြစ်လာရတာ။ နင့်အမေသွေးတွေ နင့်ကိုယ်ထဲမှာ တစ်စက်မှမကျန်အောင် ဖောက်ထုတ်ပစ်ရမယ်"
ဖြစ်နိုင်မှာလားဟင်၊ ပူစူးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ မေမေ့ရဲ့သွေးတွေ တစ်စက်မှမကျန်ရစ်အောင် လုပ်ပစ်ရမယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။
ဒါပေမယ့် ပူစူး နားလည်ပါတယ် ဖေဖေရယ်၊ မေမေ့လို အလုပ်မျိုး ပူစူး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး။ ဖေဖေ့ကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ ခွဲထွက်မသွားပါဘူး ဖေဖေ။ ဖေဖေမုန်းသလိုပဲ ပူစူးလည်း မေမေ့ကို မုန်းတယ်။ ဖေဖေ့လိုပဲ မေမေ့ကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်ဘူး။ ခွင့်မလွှတ်ချင်ပေမယ့် သတိတော့ ရပါရစေလား ဖေဖေ။ ဖေဖေ ပူစူးကို ဒေါသတကြီးဆူပူတဲ့အခါ မေမေ့ကို ပိုသတိရတယ်။ မေမေ့မျက်လုံးတွေက ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေလို ကြောက်စရာမကောင်းဘူး။ ပူစူးကျောကို မေမေ တံမြက်စည်းနဲ့ကောက်ရိုက်တာက ပူစူးပခုံးကို ဖေဖေဆုပ်ကိုင်လှုပ်တာလောက် မနာကျင်ရဘူး။ မေမေ ပူစူးကို အော်ဆဲတာက ဖေဖေပူစူးကို မျက်ခုံးရှုံ့ကြည့်တာလောက် ကြောက်စရာမကောင်းဘူး။ ပြီးတော့လေ…
လမ်းမကြောင်းပေါ်မှာ ထမင်းဇလုံကိုင်ပြီး မေမေ ခွံ့ကျွေးခဲ့ဖူးတဲ့ ထမင်းဆီဆမ်းဟာ စားပွဲပေါ်မှာ ဖေဖေနဲ့ပူစူး ကြက်သားဟင်းနဲ့စားရတဲ့ ထမင်းထက် စားလို့ကောင်းတယ်။ မေမေနဲ့အတူ သွားခဲ့ဖူးတဲ့ ဗွီဒီယိုရုံဟာ ဖေဖေလိုက်ပြတဲ့ ပန်းချီပြပွဲတွေထက် ပိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်။ အဲဒါလေးတွေကို ပူစူး သတိရမိရုံလေးပါ ဖေဖေ။
"ပူစူးမ ဘာတွေ ဒီလောက်တွေးနေတာတုန်းဟ၊ ဟောဗျာ ညည်းက ငိုနေတာကိုး၊ ငါကလည်းငါပါပဲ။ စိတ်မကောင်းစရာတွေ အစဖော်မိပြန်ပြီ။ ကဲပါဟာ ပြီးခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးမနေပါနဲ့တော့။ စာတွေမေ့ကုန်လိမ့်မယ်။ ဒီနေ့ နောက်ဆုံးနေ့မဟုတ်လား။ အပြန်ငါပဲလာကြိုရမှာ။ ညည်း သူငယ်ချင်းတွေရောခေါ်ခဲ့ ကြားလား၊ ကဲ… သွားတော့"
ပူစူး ဆိုက်ကားပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ကျောင်းသားတွေ အတော်များများရောက်နေကြပြီ။ ပူစူး သူငယ်ချင်းတွေကို ရှာကြည့်မိတယ်။ စောသေးလို့ထင်ပါရဲ့။ သူတို့ မရောက်ကြသေးဘူး၊ ဟင့်အင်း ပူစူး သူတို့နဲ့လည်း စကားမပြောချင်ပါဘူး။ တိတ်တိတ်လေးတစ်ယောက်တည်းပဲ ထိုင်နေချင်တယ်။ တိတ်တိတ်ကလေးမှ ဘယ်သူမှမသိအောင် တိတ်တိတ်ကလေးပါပဲလေ။ မေမေ့ကို ပူစူး သတိရလိုက်တာ။
(၃)
"အချိန်ပြည့်တော့မယ်နော်။ မိနစ် ၂၀ပဲလိုတော့တယ်။ ကိုယ့်အဖြေလွှာတွေကိုယ် သေချာပြန်စစ်ကြပါ"
စာမေးပွဲအခန်းစောင့် ဆရာမရဲ့အသံဟာ ပူစူးဘေးက ကပ်ဝင်လာတာဖြစ်တာကြောင့် ပူစူး ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားတယ်။
"သမီးသိပ်ဖြေနိုင်တာပဲလား" ပူစူးကိုသိနေတဲ့ ဆရာမက တကုပ်ကုပ်ရေးနေတဲ့ ပူစူး အဖြေလွှာစာရွက်ကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်ရင်း ပြုံးပြုံးလေးမေးတယ်။ ဆရာမကို ပူစူး ပြူးကြောင်ကြောင် ပြန်မော့ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။
"အို…ကလေး ဘာတွေရေးနေတာလဲ"
ဆရာမက ပူစူးစာရွက်ကို အလန့်တကြားဟန်နဲ့ ဆွဲယူကြည့်ရင်း မေးလိုက်တာ။ ဆရာမဟာ ပူစူးရဲ့အဖြေလွှာစာရွက်တွေကို တဖျပ်ဖျပ်မြည်အောင်လှန်ကြည့်ရင်း အလွန်အမင်း အံ့အားသင့်နေတယ်။ ပူစူးက "မပြီးသေးဘူး ဆရာမ"လို့ ပြောပြီး အဖြေလွှာစာရွက်ကို ခပ်တည်တည်ပဲ ပြန်ဆွဲယူလိုက်တယ်။
အခန်းစောင့်ဆရာမဟာ ပူစူးအနားကခပ်မြန်မြန်ပြေးထွက်သွားပြီး အခန်းပြင်က ဆရာမတစ်ယောက်နဲ့ စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောနေကြတယ်။ ခဏနေတော့ ဆရာမနှစ်ယောက်စလုံး ပူစူးအနား ရောက်လာကြပြန်ရော။
"သူ ကိုသစ်ဦး သမီး မဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်၊ ခြောက်တန်းဘီက ပူစူးမလေ"
"ဖြစ်မှ ဖြစ်ရပလေဟယ်"
ဆရာမနှစ်ယောက်ဟာ ပူစူးအနားမှာရပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေကြတယ်မသိဘူး။ အချိန်ပြည့်ခေါင်းလောင်းထိုးလို့ အဖြေလွှာစာရွက်ကို ပူစူး အပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ဆရာမနှစ်ယောက်က မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက် ပုံစံနဲ့ ပူစူးကို စိုက်ကြည့်နေကြတယ်
"သမီး ဘာတွေရေးနေတာလဲကွယ်၊ ဒါ စာမေးပွဲခန်းလေ၊ ဒီမေးခွန်းထဲက မေခွန်းတွေကို ဖြေပေးရမှာလေ သမီးရဲ့"
စာမေးပွဲအဖြေလွှာတွေကို အခန်းစောင့်ဆရာမဆီ အပ်ပြီး အောက်ဟစ်ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်သွားကြတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို ပူစူး လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။
"ပူစူး" ပူစူးရဲ့အဖြေလွှာကို သိမ်းမယူသေးဘဲ ပူစူးအနား လာရပ်နေတဲ့ဆရာမကို ပူစူး စိတ်တိုတိုနဲ့ ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။
"ပူစူး သမီး ဆရာမကို သိတယ်နော်"
ဆရာမကို ပူစူး ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ပူစူး အဖြေလွှာကို ပူစူး ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဘုရား…ဘုရား ပူစူး နှစ်နာရီလုံးလုံး ဘာတွေရေးနေခဲ့မိပါလိမ့်။ ဒါ စာမေးပွဲဖြေနေတာလေ။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါ စာမေးပွဲပဲဥစ္စာ၊ ပူစူးဘဝအကြောင်း ပူစူးခံစားချက်တွေကို ရေးပြလိုက်တဲ့ စာမေးပွဲလေ။
"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ကလေးရယ်၊ ဆရာမတော့ မကြံတတ်တော့ပါဘူး"
ပူစူးရဲ့ အဖြေလွှာစာရွက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ဆရာမမျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာတယ်။ ပူစူးကတော့ မေးခွန်းစာရွက်ကိုပဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အိုး… ဟုတ်ပါရဲ့၊ ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာပါလား။ ဟုတ်တယ်၊ ကျောင်းမှာ စာမေးပွဲဖြေပြီးတိုင်း ဖေဖေ့ဆီမှာ ပူစူး စာမေးပွဲထပ်ဖြေနေကျမဟုတ်လား။
"သမီး သိပါတယ် ဆရာမရဲ့၊ သမီး စာမေးပွဲဖြေရမှာကို"
"မဟုတ်ဘူးလေ ကလေးရယ်၊ စာမေးပွဲက အခုပြီးသွားပြီ။ ဒီနေ့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေလေ။ ခုပဲ အဖြေလွှာတွေအားလုံး အပ်ကြတော့မှာ။ ထပ်ဖြေလို့မရတော့ဘူး"
ဆရာမကို ပူစူး ခေါင်းယမ်းပြလိုက်မိတယ်။
"ဟင့်အင်း၊ ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာပါ။ ပူစူး သွားတော့မယ်နော်"
မေးခွန်းစာရွက်ကို ကိုင်ပြီးထွက်လာတဲ့ ပူစူးကို ဆရာမနှစ်ယောက်က အံ့သြထိတ်လန့်နေတဲ့မျက်နှာတွေနဲ့ကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ ပူစူးစာမေးပွဲဖြေရတော့မယ်။ ဘာတွေဖြေရမှာတဲ့လဲ။ မေးခွန်းတွေကိုလေ ဒီစာရွက်ထဲက မေးခွန်းတွေကိုလေ ဒီစာရွက်ထဲက မေးခွန်းတွေကိုပဲ ပူစူးပြန်ဖြေရမှာ။ ဘာတွေ မေးထားတာပါလိမ့်။ ပူစူး ဘာတွေဖြေခဲ့ရတာလဲ။ ဟုတ်တယ်။ ပူစူး ဖြေခဲ့တာတွေကို ဖေဖေကသိချင်တာ။ စာမေးပွဲခန်းထဲမှာ ပူစူးဖြေခဲ့တဲ့အဖြေတွေ အားလုံးကို တစ်လုံးမကျန်ဖေဖေက သိချင်တာ။ ပူစူးဖြေခဲ့တဲ့ အဖြေတွေကို ဖေဖေ့ရှေ့မှာ ပြန်ရွတ်ပြရမှာ။ သချၤာတွေဆိုလည်း ပြန်တွက်ပြရဦးမှာ။ ဘယ်လောက် မုန်းစရာကောင်းလိုက်သလဲ။ ပူစူးသူငယ်ချင်းတွေကတော့ မေးခွန်းစာရွက်ထဲက စာလုံးတွေကို စ,ဖတ်ဖတ်ချင်း အရမ်းကြောက်သွားတာပဲတဲ့။
ဟင့်အင်း မေးခွန်းထဲက စာလုံးတွေက ကြောက်ဖို့မကောင်းပါဘူးနော်။ ဖေဖေ့မျက်နှာက မျက်လုံးတွေကသာ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ အိုး…သူတို့အဖေတွေကို သူတို့မကြောက်ကြပါဘူး။ သူတို့အဖေတွေက မေးခွန်းတွေကို ယူကြည့်တာမှမဟုတ်တာ။ မိတုတ်ရဲ့အဖေဆို စာတောင် မဖတတ်တတ်ဘူးတဲ့။ စုစုအေးရဲ့အဖေကလည်း A.B.C.D တောင် မရဘူးတဲ့။ ဖြေနိုင်လားလို့မေးရင် "ဖြေနိုင်တယ်" လို့ ပြောလိုက်ရုံပဲတဲ့။ မဖြေနိုင်ရင်လည်း ဖြေနိုင်တယ်လို့ ညာပြောလို့ ရသေးသတဲ့။ မရဘူး၊ ဖေဖေ့ကိုတော့ ပူစူး ညာပြောလို့မရပါဘူးလေ။
ဖေဖေက စာတွေ အများကြီးတတ်တာ။ အင်္ဂလိပ်စာတွေလည်း အများကြီးတတ်တာ၊ မေသူဇာရဲ့ အဖေကလည်း စာတွေအများကြီးတတ်တယ်တဲ့။ ဘွဲ့နှစ်ဘွဲ့တောင်ရတာတဲ့။ ဒါပေမယ့် မေသူဇာကိုတော့ စာသင်မပေးပါဘူးနော်။ ဖေဖေကသာ ပူစူးကို စာသင်ပေးတာ၊ စာသင်နေတုန်း လမ်းမပေါ်ကို လှမ်းကြည့်မိရင် ပူစူးစာအုပ်တွေကို ဒေါသတကြီး ကိုင်ပေါက်လွှင့်ပစ်တတ်တာ။ "ကျောင်းစာကို စိတ်မဝင်စားဘဲ မဟုတ်မဟတ်တွေ စိတ်ဝင်စားနေတာကိုး၊ နင့်အဖေရဲ့ ဗီဇဆိုးတွေ နင့်ဆီမှာ မကျန်အောင် နင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သွေးသစ်လဲပေးရမှာလား ပူစူး" ဆိုပြီး ဖေဖေ တအားအော်ဟစ်တော့တာ။ ပူစူးကို ဖေဖေစာသင်တိုင်း ပူစူးမငိုရတဲ့နေ့ ရှိခဲ့လို့လား။ ဖေဖေ့ကိုကြောက်လွန်းလို့ တုန်နေတဲ့ ပူစူးဦးနှောက်ထဲကို စာတွေ ဝင်နိုင်ဦးမှာတဲ့လား ဖေဖေ၊ ဖေဖေ့ကိုကြောက်လို့ မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျလာတဲ့ ပူစူးကို ဖေဖေ ပိုဒေါသထွက်ပြန်ရော။ အဲဒီအခါ "အသုံးမကျတဲ့ဦးနှောက်၊ အမှတ်သည်းခြေမရှိတဲ့ အထုံအထိုင်းမ"ဆိုပြီး စာအုပ်တွေကို ပစ်ပေါက်ပြီး ဖေဖေစိတ်ဆိုးသွားတော့တာ။ အဲဒါ ဖေဖေနဲ့ပူစူးကြားက မရိုးအီနိုင်တဲ့ ပဋိပက္ခပဲ။ တကယ်တော့ ဖေဖေထင်သလောက် ပူစူးမညံ့ပါဘူးနော်။ ကျောင်းပေါင်းစုံ စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲတွေမှာ ပူစူး ခဏခဏ ပထမဆုရနေတာပဲ။
ဖေဖေကတော့ ပူစူး စာညံ့လို့ဆိုပြီး ဘယ်တုန်းကမှ မျက်နှာသာမပေးခဲ့ဘူး။ အဆိုးဆုံးကတော့ စာမေးပွဲတွင်းတွေမှာ မှတ်မှတ်ရရ ပူစူးလေးတန်းဖြေပြီးတဲ့နေ့၊ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့မှာ ပူစူး အရှင်လတ်လတ် ငရဲကျခဲ့ရဖူးတာ။ ဖေဖေပြန်မေးတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ပူစူး မဖြေနိုင်တော့လို့ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံး ပြစ်ဒဏ်တစ်ခု ပေးခဲ့ဖူးတယ်။
"နင့်ကို အဲသလို အရှက်အကြောက်ရှိအောင်ဆုံးမထားမှ တော်ကာကျမှာ"တဲ့။ ပူစူးက ဘာကိုရှက်ရမှာလဲ။ ဖေဖေ့ကိုကြောက်ရလွန်းလို့ စာတွေမေ့ကုန်တာ ရှက်ရမှာလား။ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ စာမေးပွဲမေးခွန်းတစ်ခုတည်းကို နှစ်ခါထပ်ဖြေရတဲ့ ကျောင်းသားရှိလို့လားဟင်။ ဖေဖေမေးတဲ့ စာမေးပွဲမေးခွန်းကို မဖြေနိုင်တဲ့ ပြစ်မှုနဲ့ တစ်လောကလုံးက ကလေးတွေ စာမေးပွဲဖြေပြီးလို့ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်နေတဲ့အချိန်မှာ -
"နင်စာမေးပွဲကျမှာပဲ" ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပိတ်လှောင်ထားခြင်းခံခဲ့ရတဲ့ ပူစူးဟာ အဲဒီနှစ်က စာမေးပွဲကို ပထမအဆင့်နဲ့ အောင်ခဲ့တယ်လေ။ အဲဒီအတွက် ပူစူးကို ဖေဖေပေးခဲ့တဲ့ ဆုလက်ဆောင်ကတော့ "ဒါ ခပ်ညံ့ညံ့ကျောင်းမှာမို့ ရတာ။ အနူတောမှာ လူချောဖြစ်ရတာကို ဟုတ်လှပြီမထင်နဲ့။ နင့်အရည်အချင်းကို ငါ အသိဆုံး"ပါတဲ့။ စာမေးပွဲဖြေပြီးတာနဲ့ ဘာသာရပ်တိုင်းကို ဖေဖေ့ဆီမှာ ပြန်အစစ်ခံရတယ်။ စာမေးပွဲအောင်စာရင်းမထွက်ခင်ရက်တွေမှာ ပူစူးကို ကစားခွင့်မပေးဘူး။ အိမ်ထဲမှာပဲ တစ်ချိန်လုံး စာတွေ ဖတ်နေရတယ်။ ပုံပြင်တွေ ဝတ္ထုတွေကို ပူစူး စိတ်ဝင်စားပေမယ့် "ဒီစာအုပ်တွေဖတ်"လို့ ဖေဖေက စာအုပ်တစ်ထပ်ကြီးချပေးတဲ့အခါ စာအုပ်တွေကို ပူစူးမုန်းသွားတယ်၊ အဲဒီအချိန်မျိုးဆို ပူစူး မေမေ့ကိုသတိရလိုက်တာ။ မေမေက ဖေဖေ့လိုစာအုပ်တွေ မဖတ်ဘူး။ ဗီဒီရုံပဲအမြဲတမ်းသွားတတ်တာ။ ညတိုင်းညတိုင်း ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ဗွီဒီယို သွားကြည့်နေကျလေ။ ခုတော့ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ပူစူးနဲ့ဖေဖေ့ကို မေမေထားရစ်ခဲ့တာပဲ ၅ နှစ် ကျော်ခဲ့ပါပြီ။ ဗီဒီယိုမင်းသား မင်းသမီးတွေ နာမည်ကိုတောင် ပူစူး မသိသလောက်ဖြစ်နေပြီလေ။
တစ်ခါတုန်းက နေကြာစေ့ထုပ်၊ ဆီးသီးထုပ်တွေထဲက မင်းသမီး၊ မင်းသားလှလှလေးတွေရဲ့ ရုပ်ပုံစာရွက်လေးတွေကို ပူစူးသိမ်းထားတာ ဖေဖေတွေ့သွားခဲ့တယ်။ ယွန်းသေတ္တာလေးထဲက ရုပ်ပုံလှလှလေးတွေကို ပြန့်ကျဲနေအောင် လွှင့်ပစ်ပြီး ပူစူးဆံပင်တွေကို ဆွဲဆောင့်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ 'တန်ကြေးမရှိတာတွေကို စိတ်ဝင်စားနေ၊ ဘာမဟုတ်တဲ့အလုပ်'တဲ့။ ဖေဖေပြောတာတွေကို ပူစူးနားမလည်ပါဘူး။ ပူစူးသူငယ်ချင်းတွေလည်း ဒီလိုပဲ ရုပ်ပုံလှလှလေးတွေ စုကြတာပဲ။ သူတို့က ချစ်စရာကောင်းကြတယ်လေ။ မင်းသမီးလေးတွေများ လှလိုက်တာ။ မေမေ့ထက်တောင် ပိုလှသေးတယ်။ ပူစူးကိုလည်း အမြဲပြုံးပြကြသေးတာ။ မင်းသမီးလှလှလေးတွေကို ပူစူး သိပ်ချစ်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ပူစူး ဖေဖေ့ကိုကြောက်ပါတယ်။ ဖေဖေမကြိုက်တဲ့အလုပ်မျိုးကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ပါဘူးနော်။ ဒီနေ့တော့ ပူစူး မေမေ့ကို သတိရပါရစေဖေဖေ။ ဟုတ်တယ်။ ပူစူး မေမေရှိတဲ့နေရာကို သွားရမယ်။ တိတ်တိတ်ကလေး သွားမယ်။ ခဏလေးပါ ဖေဖေရယ်၊ မေမေ့ကိုမြင်ရရုံ ခဏလေးပဲ။ ပူစူး မေမေ့ကိုမခေါ်ပါဘူး။ လုံးဝမခေါ်ပါဘူး ဖေဖေ၊ မေမေ့ကို ဖေဖေ့လိုပဲ ပူစူးလည်း မုန်းတယ်လေ။
(၄)
အို…ကြည့်စမ်းပါဦး။ လူတွေဟာ ပျော်နေလိုက်ကြတာ။ အဖေတွေ၊ အမေတွေက သူတို့သားသမီးတွေရဲ့လက်ကိုဆွဲလို့ ခရီးထွက်သွားကြတာ ဘယ်လောက်ပျော်ဖို့ကောင်းလိုက်သလဲနော်။ ဟော ဟိုက သင်္ဘောကြီးကိုစီးသွားရင် မေမေရှိတဲ့အရပ်ကိုရောက်မှာ။ ဦးလေးညိုကပြောဖူးတယ်လေ။
"ခင်သန်းမြိုင်ကို ကမ်းနားမှာ ခဏခဏတွေ့တယ်ဟ၊ သူက ဟိုဘက်ကမ်းမှာနေတာထင်တယ်။ ငါကလည်း ခရီးသည်နဲ့မို့ နှုတ်ဆက်ချိန်မရလိုက်ပါဘူးဟာ။ သူ့ပုံစံကလည်း ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့ မော်တော်မီအောင် မနည်းအချိန်လုနေရတဲ့ပုံပါပဲ"
ဟုတ်တယ်၊ မေမေ ဟိုဘက်ကမ်းမှာပဲ နေတာဖြစ်မှာပါ။ ဟိုမှာ စက်လှေပေါ်က ဆင်းလာတာမေမေလားမသိဘူး။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ မေမေက အသားဖြူဖြူလေးပါ။ ပြီးတော့ မေမေက အမြဲတမ်းနှုတ်ခမ်းနီ ရဲရဲဆိုးထားတတ်တာ။
ဟော ဟိုကျောက်တုံးကြီးနားနားမှာ ရေချိုးနေတဲ့ မိန်းမကရော။ အောင်မယ် သူက ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ဂျီး(ချေး)တွေတွန်းပေးနေသေးရဲ့။ သူတို့ဘေးနားမှာ ဆော့နေတဲ့ကလေးဟာ သူတို့သားလေးပဲဖြစ်မှာ။ ဟင့်အင်း မေမေ့မှာ ပူစူးအပြင် ကလေးမရှိပါဘူး။ ဒီကလေးလေးက ငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာ။ ဟိုလူကြီးနဲ့ ထပ်ရတဲ့ကလေးဖြစ်ရင် ဖြစ်မှာနော်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက ဆံပင်ရှည်တွေနဲ့ပါ။ မေမေက ဆံပင်အတိုကို အမြဲကောက်ထားတတ်တာ။ ကောက်ထားတဲ့ဆံပင်တွေပြေလာရင် ပိုက်ဆံမရှိတာတောင် ဖေဖေမသိအောင် အကြွေးသွားကောက်သေးတာနော်။ ဆံပင်မကောက်ရရင် မေမေနေတတ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒါ မေမေမဟုတ်ပါဘူး။
ဟိုးက ကျောက်ပြားကြီးပေါ်မှာ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ အမျိုးသမီးကရော အသားဖြူတယ်လေ။ နည်းနည်းတော့ နီသလိုပဲ။ ဒါ နေရောင်ထိုးနေလို့ ဖြစ်မှာပါ။ အို မေမေက ဒီမှာနေတာမှမဟုတ်ဘဲ ဘယ်လိုလုပ် ဒီဘက်ကမ်းမှာ အဝတ်လာလျှော်မှာလဲ။ ပြီးတော့ မေမေက ဒီမိန်းမလောက် အားမသန်ပါဘူး။ မေမေ အဝတ်လျှော်တဲ့အခါ အားမထည့်ဘဲဖြစ်သလိုလျှော်တတ်လို့ ဖေ့ဖေ့အကျၤ ီဖြူတွေ ဝါညစ်ညစ် ဖြစ်ကုန်ရတာတဲ့။
အဝတ်ကလေးကိုမှ ဖြူစင်အောင် မလျှော်ဖွပ်နိုင်ဘူးတဲ့။ ဖေဖေကသာ အဝတ်တွေကို ဖွေးစင်နေအောင် လျှော်တတ်တာ။
"မှတ်ထား ပူစူး၊ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အထိ ကိုယ်ဝတ်တဲ့ အဝတ်လေးကိုမှ ဖြူစင်အောင် မလျှော်နိုင်တဲ့လူမျိုးဟာ ညစ်ညမ်းတဲ့ဘဝမျိုးကနေ ဘယ်တော့မှ ရုန်းထွက်နိုင်မယ့်လူမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူတို့လျှော်တဲ့အဝတ်တွေလိုပဲ လျှော်လေ ညစ်လေ ဖြစ်လာမှာ" လို့ ဖေဖေ ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ ပူစူးကတော့ အဝတ်တွေကို ဖြူစင်အောင် လျှော်တတ်ပါတယ်နော်။ ပူစူးကို ဖေဖေသင်ပေးထားတာပဲ။ အဝတ်ဟာ အချိန်ကြာလာလို့ ဟောင်းချင်ဟောင်းမယ်။ စုတ်ချင်စုတ်လာမယ်။ ဒါပေမယ့် ပေပေရေရေ အညစ်အကြေးတွေမရှိဘဲ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီး ပြောင်စင်နေရမယ်လေ။
နေပါဦး ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဟိုမှာ မိန်းမတစ်ယောက် ရေချိုးတော့မှာ ထင်တယ်။ ဟော့တော် ထဘီရင်မလျားရသေးဘဲနဲ့ သူ ရေကူးနေပြီ။ မေမေက ရေမှမကူးတတ်တာနော်။ ပြီးတော့ မေမေက ဒီဘက်ကမ်းကို တစ်ခါတလေမှလာမှာပါ။ ဘုရားရေ၊ သေချာကြည့်ပါဦး။ ကြိမ်ခြင်းတောင်းကြီး ဆွဲထားတဲ့ မိန်းမကိုလေ။ သူ…သူ၊ မေမေပဲ၊ ဟော စက်လှေပေါ်တက်နေပြီ။ သူ သွားတော့မှာ။ အို စက်လှေထွက်တော့မှာပဲ။ သူ သွားတော့မှာ။ ဒီမှာ ဈေးလာဝယ်ပြီး ပြန်တာပဲဖြစ်မှာနော်။ ကြည့်စမ်း၊ သူ ဒီကိုလှမ်းကြည့်နေပြီ။ ဟယ် နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲ ဆိုးလို့ပါလား မေမေ၊ ဒါ ပူစူး မေမေ အစစ်၊ မြစ်ဆိပ်က အုတ်လှေကားထစ်လေး တစ်ခုမှာထိုင်နေရင်း ပူစူး ထ,ရပ်လိုက်တယ်။ လှေကားထစ်တွေကို ခုန်ပေါက်ကျော်လွှားပြီး ကမ်းခြေရောက်အောင် ပြေးဆင်းရတာပေါ့။ လှေကားထစ်တွေကလည်း များလိုက်တာ။
စက်လှေက စက်နှိုးနေပြီ။ ဆူညံနေတဲ့ စက်လှေအင်ဂျင်သံကြားမှာ 'မေမေ၊ မေမေ' လို့ ပူစူး အဆက်မပြတ် လှမ်းအော်လိုက်တယ်။ မေမေက ပူစူးကို ကြည့်နေတာနော်။ ဟင်…မေမေ့မျက်လုံးတွေက တစိမ်းဆန်လိုက်တာ။ ပူစူးကိုတောင် မေမေ မမှတ်မိတော့ဘူးလား၊ ပူစူးဟာ မေမေ့သမီးလို့ ပြောစရာမလိုအောင် မေမေ့ရုပ်နဲ့ ချွတ်စွပ်တူတဲ့သမီးဆို။
"မေမေ၊ မေမေ" စက်လှေက လူးလွန့်ထွက်ခွာစပြုနေပြီ။ မေမေ ပါသွားတော့မှာ။
"မေမေ၊မေမေ၊ ပူစူးလေ၊ ပူစူး ဒီမယ်"
"လုပ်ကြပါဦးရှင်၊ ကလေး…ကလေး…အို… မလိုက်ခဲ့နဲ့လေ"
"ခင်ဗျားတို့ကလေးလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ စက်လှေပေါ်က ကလေးမဟုတ်ဘူး၊ လူမှားတာ ထင်တယ်"
"လုပ်ကြပါဦးဗျာ၊ ကလေးကို ဆွဲထားပေးလိုက်ကြပါ"
"လုပ်ပါဦး၊ လုပ်ပါဦး၊ ကလေး ရေထဲနစ်နေပြီ"
"အဲဒါ ပန်းချီဆရာကိုသစ်ဦး သမီးလေးတော့ ဟုတ်ပါရဲ့၊ သူ့ အမေထင်လို့နေမှာ၊ သူ့အမေက ဟိုဘက်ကမ်းမှာရှိတယ်ကြားတာပဲ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးငါးနှစ်ကတည်းက လင်ငယ်နောက်လိုက်သွားတာ၊ ကြာ,ကြာလှပေါ့"
ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ၊ စက်လှေပေါ်က လူတွေကလည်း ပူစူးကို ဘာတွေလှမ်းပြောနေတာလဲ၊ ကမ်းခြေကလူတွေ အသံကလည်း ကျယ်လိုက်တာ၊ မေမေရော၊ မေမေ သမီးလို့တောင် တစ်ခွန်းမှ မခေါ်ပါလား၊ နားအူလိုက်တာ၊ အို ပူစူး အသက်ရှူလို့မရတော့ဘူး၊ ရေတွေ၊ ရေတွေ ငန်လိုက်တာ၊ ဖေဖေရေ…ဖေဖေရေ၊ မေမေ့နောက်ကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ မလိုက်တော့ပါဘူး။ ဖေဖေ့ကိုတစ်ယောက်တည်း ပူစူး မထားရစ်ခဲ့ပါဘူးနော်၊ ဖေဖေရေ။
(၅)
"ဟော…သတိရလာပြီ၊ ကလေး သတိရလာပြီ"
"ပူစူး…သမီး၊ ဆရာမလေ… ဆရာမကို သမီးသိလားဟင်"
"ပူစူးမ၊ ဦးလေးညို ရှိတယ်နော်၊ သမီး သိလား"
ပူစူး ဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ ဒါ ပူစူးအိမ်မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျောင်းလား၊ ဆရာမတွေလည်း ရှိနေတယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ပူစူးတို့ကျောင်းက အုတ်နံရံတွေမရှိဘူးလေ။ ပန်ကာတွေလည်း မရှိပါဘူးနော်။
"စိတ်ပူလိုက်ရတာ ပူစူးမရယ်၊ သမီး တစ်နေ့လုံး တစ်ညလုံး သတိမေ့နေတာ"
'ဆရာမ'။ ပူစူး နဖူးကို ဖွဖွလေး ကိုင်ကြည့်နေတဲ့ ပူစူးတို့ အတန်းပိုင်ဆရာမကို ပူစူးပြုံးပြလိုက်မိတယ်။ ဟင်…ဆရာမ… စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲဝင်တိုင်း ပူစူးကို အချက်အလက်ထုတ်ပေးတဲ့ (၈)တန်း (A)က အတန်းပိုင် ဆရာမလေ။ မြန်မာစာ သိပ် အသင်အပြကောင်းတဲ့ ဆရာမပေါ့။
"သမီး နေကောင်းတယ်နော်၊ စိတ်ကို အေးအေးထားနော် သမီး၊ သမီးဘေးနားမှာ အားလုံးရှိကြတယ်" ဂျူတီကုတ် ဖြူဖြူလေးနဲ့ မမက လှလိုက်တာ၊ ဆရာဝန်မလေးထင်ပါရဲ့၊ ဒါဆို ဒါ…ဒါ ဆေးရုံလား၊ ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာ၊ ဖေဖေရော၊ ဖေဖေ စောင့်နေတော့မှာ။
"ဖေဖေရောဟင်"
"သမီး ဖေဖေလား၊ ရှိတယ် သမီး၊ မကြောက်နဲ့နော် သမီး စာမေးပွဲဖြေပြီးပြီနော်၊ သမီးဖေဖေက သမီးကို ဘာမှမမေးဘူးတဲ့၊ သမီးကို ဖေဖေကသိပ်ချစ်တာ သိလား ပူစူးမ၊ သမီးကိုချစ်တဲ့လူတွေ အများကြီးရှိတယ်၊ ဆရာမတွေအားလုံးကလည်း ပူစူးကိုချစ်ကြတယ်နော်"
"ပူစူး ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"သမီး ကမ်းနားမှာ ရေနစ်တယ်၊ ပြီးတော့ သတိမေ့နေတာ၊ ဟိုမှာ သမီးဖေဖေလည်းရှိတယ်၊ သမီး ဖေဖေကို သမီး မကြောက်နဲ့နော်"
ပူစူးအိပ်နေတဲ့ ခုတင်နားကို ဖြည်းဖြည်းလေးလျှောက်လာတဲ့ ဖေဖေ့ကို ပူစူးငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကြည့်ပါဦး ဖေဖေ့မျက်နှာက ထူးခြားလိုက်တာ၊ မျက်လုံးတွေ၊ ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေက ခါတိုင်းနဲ့လည်း မတူပါလား၊ ဖေဖေ ညက မအိပ်ဘဲ ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေခဲ့လို့များလား။
"သမီး…သမီးလေး" ဖေဖေက ပူစူး လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ထားတယ်။ ဖေဖေ့လက်ကလေးတွေက နွေးနွေးထွေးထွေးလေးနော်"
"ဖေဖေ"
"သမီးရယ်" ပူစူးကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ပါလား။ ဟင်… ဖေဖေ့မျက်ရည်တွေ ပူစူး ရင်ဘတ်ပေါ်ကျလာပြီ။ ဖေဖေ ငိုနေတာလား။ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဖေဖေ ငိုနေတာ။ ဘယ်လောက် အံ့သြစရာကောင်းလိုက်သလဲနော် ဖေဖေက ပူစူးကို တစ်ခါမှမကြည့်ဖူးတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း ငိုနေတာလေ။ ဖေဖေ့မျက်ရည်တွေက ပူစူးရင်ထဲထိ ဝင်ပြီး အသည်းနှလုံးကို ရောက်သွားကြပြီထင်တယ်။ အေးလိုက်တာ ဖေဖေရယ်။ ဆရာမတွေရယ်၊ ဦးလေးညိုရယ်၊ ပူစူး သူငယ်ချင်း မိဘုတ်တို့ သားအမိရယ်က ပူစူးနဲ့ဖေဖေ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ သူတို့ ပြုံးနေကြတာနော်။
"ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာလားဟင်" ဖေဖေက မျက်ရည်တွေကြားက ပြုံးပြပြီး ခေါင်းယမ်းတယ်။
"ဖေဖေ့ဆီမှာ သမီး ဘယ်တော့မှ စာမေးပွဲပြန်မဖြေရတော့ဘူးနော်။ သမီးကို ဖေဖေ ယုံသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် သမီးကျောင်းမှာတော့ စာမေးပွဲဖြေရမယ်နော်။ မေးခွန်းစာရွက်ထဲက မေးတာတွေကိုပဲ ဖြေပေးရမယ်နော် သမီး။ သမီးကို ဖေဖေဘယ်တော့မှ မရိုက်တော့ဘူး၊ သမီးက ဖေဖေ့စကားနားထောင်ပြီး လိမ္မာတာ ဖေဖေသိတယ်။ ကျောင်းကိုလည်း သမီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပဲ အမြဲသွားရမယ်"
"တကယ်ပြောတာလား ဖေဖေ"
"တကယ်ပေါ့ သမီးရဲ့။ ပူစူး ဆရာမတွေကို မေးကြည့်ပါလား"
ပူစူး ဆရာမတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ပြုံးလက်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ငေးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမတွေက ပူစူးကို ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြလို့ ပူစူး ပျော်လိုက်တာ။ ပူစူး ကျေနပ်ပါပြီ ဖေဖေ။ ပြီးတော့ ပူစူး နားလည်ပါပြီ။ မရနိုင်တော့တဲ့ အရာတစ်ခုကို မရနိုင်မှန်းသိလျက်နဲ့ တမ်းတမျှော်ကိုးနေတာထက် ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးတစ်ခုကို ရအောင်ယူပြီး မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားရမှာက ပူစူးအတွက် အကောင်းဆုံးဆိုတာကိုလေ။
ဒါပေမယ့် ပူစူးနဲ့ ဖေဖေ့ကြားမှာ ရင်းနှီးနွေးထွေးတဲ့ အပြုံးတွေ အမြဲရှိနေမှ ဖြစ်မယ်ဆိုတာကိုတော့ ဖေဖေ သိမှဖြစ်မယ်နော်။ ။
အောက်တိုဘာလ၊ ၁၉၉၉
မေတ္တာဖြင့် - ယုဒါ
22082015 (9:08 PM)
"၈နာရီ ထုိးေတာ႔မယ္ ေဖေဖ"
ေဖေဖ႔စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ နာရီေပါက္စေလးကုိ လွမ္းၾကည္႔ရႈ္း ပူစူး မရဲတရဲေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ ပူစူး စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔ေလ။ ၉ နာရီထုိးရင္ ပူစူး၊ စာေမးပြဲေျဖရေတာ႔မွာ။ ၈ နာရီထုိးၿပီးတာနဲ႔ ပူစူး စာက်က္စခန္းသိမ္း၊ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲၿပီး ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ဆင္ေနက်။ ဒါေပမယ္႔ "စာေတြ အကုန္ေႏႊးၿပီးၿပီလား၊ ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ျပင္ေတာ႔" ဆုိတဲ႔ ေဖေဖ႔အမိန္႔ရမွသာ စာၾကည္႔စားပြဲက ပူစူးခြာရတာပါ။ ဒီေန႔ေတာ႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မုိ႔ ပူစူး စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေက်ာင္းကုိလည္း အေစာႀကီး သြားခ်င္ေနမိတယ္။
"စာေတြၿပီးၿပီလား၊ ျပင္ေတာ႔ေလ၊ ဒီေန႔ ေဖေဖလုိက္မပုိ႔ႏုိင္ဘူး၊ အလုပ္ေတြမျပတ္ေသးလုိ႔၊ ဆုိက္ကားနဲ႔သြား၊ အျပန္လည္း ဆုိက္ကားနဲ႔ျပန္လာခဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ႔"
ပူစူး အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ပူစူးကုိ ေဖေဖလုိက္မပုိ႔ဘူးတဲ႔။ ဆုိက္ကားနဲ႔ေက်ာင္းကုိ သြားရမွာတဲ႔။ ပူစူး ေပ်ာ္လုိက္တာ၊ ပူစူးက ဆုိက္ကားစီးရတာကုိ သိပ္သေဘာက်တာ။ ဒါထက္ ပုိသေဘာက်တာကေတာ႔ေဖေဖမပါဘဲ ေက်ာင္းသြားရတာကုိေပါ႔။ ခါတုိင္းဆုိ ေဖေဖက ေက်ာင္းတက္သံေခ်ာင္းေခါက္ခါနီးမွ ေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းမထုိးခင္ လာႀကိဳတယ္။ ေဖေဖ လာမႀကိဳႏုိင္တဲ႔ေန႔ေတြဆုိရင္ ေဖေဖ႔မိတ္ေဆြ ဆုိက္ကားသမား ဦးေလးညိဳက ပူစူးတုိ႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနေတာ႔တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ပူစူး ေပ်ာ္တယ္။ ဦးေလးညိဳလာႀကိဳရင္ ပူစူးရယ္၊ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ ဆုိက္ကားအတူစီးၾကရတာ။ ေဖေဖ႔စက္ဘီးေနာက္မွာက ပူစူး တစ္ေယာက္တည္းလုိက္ရတာ၊ ဆုိက္ကားနဲ႔ဆုိ ပူစူးတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ေတာ႔ အသာေလးစီးလုိ႔ရတယ္။
ၾကည္႔ပါဦး၊ စာေမးပြဲၿပီးတဲ႔ေန႔မွာ ပူစူး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး ဆုိက္ကားစီး ျပန္ရမွာတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္မလဲ။
"ပူစူး ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ ဦးေလးညိဳေရာက္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ႔ ၿပီးပါၿပီ ေဖေဖ" အိမ္ေရွ႕မွာ ဆုိက္ကားေရာက္ေနၿပီတဲ႔။ ပူစူး အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းခဲ႔တယ္။ ေဟာ႔ေတာ႔… ပူစူးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ကြန္ပါဘူးမထည္႔ရေသးဘူး။ ပူစူး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရျပန္တယ္။ ပူစူး အရပ္ထက္ပုိျမင္႔တဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးေရွ႕မွာ စုတ္တံေတြ၊ ေဆးဘူးေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔ ေဖေဖမျမင္ေအာင္ ကြန္ပါဘူးျပန္ယူဖုိ႔ တိတ္တိတ္ကေလး အိမ္ေပၚျပန္တက္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဖေဖက ပူစူးကြန္ပါဘူးကုိ ယူလာၿပီးျဖစ္ေနၿပီ။
"ဟုိေလ… ပူစူး"
"ငါ ဒီေလာက္ေျပာေနတဲ႔ၾကားထဲက ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ေပါ႔ေပါ႔ဆဆအက်င္႔ေတြ မေဖ်ာက္ႏုိင္ေသးဘူးလား၊ ဘာကုိမွ အေလးအနက္မထားခ်င္တဲ႔ ေပါက္လြတ္ပဲစား အက်င္႔ေတြကုိပဲ နင္က အေမြယူထားတာလားဟင္၊ ေပတံေရာ ေပတံပါၿပီလား"
"ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ႔ ကြန္ပါဘူးက လြယ္အိတ္ေအာက္ေရာက္ေနလုိ႔ ေမ႔သြားတာပါ"
"ဆင္ေျခမေပးနဲ႔၊ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔အိမ္တန္းျပန္လာေနာ္၊ ျပန္ေမးလုိ႔ မေျဖႏုိင္ရင္ အေသပဲ။ စာျပန္ေမးလုိ႔မရရင္ ေသာ႔ပိတ္ထားမယ္ သြားေတာ႔"
ေဖေဖလွမ္းေပးတဲ႔ ကြန္ပါဘူးကုိ ပူစူး ကတုန္ကယင္နဲ႔ လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆုိက္ကားေပၚ ျပန္တက္တယ္။ ဆုိက္ကားေပၚကေန ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာကုိ လွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ ေဒါသတႀကီး စူးစူးရဲရဲစုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြရယ္ေလ။
အုိး… ပူစူး ေၾကာက္လုိက္တာ။
(၂)
"ကေလးမ ၿငိမ္လွခ်ည္လား"
"ပူစူး ေၾကာက္ပါတယ္၊ ပူစူး တကယ္ေၾကာက္တာပါ ေဖေဖရဲ႕"
"ပူစူးမ၊ ငါပါဟ" ပူစူး ပခုံးေပၚကုိက်လာတဲ႔ လက္ၾကမ္းႀကီးကုိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည္႔မိသြားတယ္။ ဟင္…ေဖေဖလည္း မဟုတ္ပါလား၊ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ႔လက္ကေလးေတြက ႏုႏုကေလးရယ္၊ ေဖေဖ႔အသည္းနွလုံးကသာ။ "ပူစူးမရာ နင္ကလည္း ေၾကာက္စရာမဟုတ္ ၾကံဖန္ ေၾကာက္ေနေတာ႔တာပဲ။ နင္႔အေဖအေၾကာင္းလည္း နင္သိသားပဲ။ ပါးစပ္က ျခိမ္းေျခာက္ေနတာပါ။ နင္႔ကုိ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရုိက္ဖူးလုိ႔လဲ။ နင္႔အေမရွိတုန္းကမွ နင္ ခဏခဏ အရုိက္ခံရေသး။ ခင္သန္းၿမိဳင္ကေတာ႔ ထစ္ခနဲဆုိ ေတြ႔ရာနဲ႔ေကာက္ရုိက္လုိက္တာ။ ခင္သန္းၿမိဳင္က ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း စိတ္ထင္ရာလုပ္တဲ႔သူ။ သစ္ဥိးက အႏုပညာသမား၊ စိတ္ထားကလည္း ခပ္ႏုႏု၊ အင္းေလ… ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီလုိ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။ ခင္သန္းၿမိဳင္ကုိက မုိက္တာပါဟာ၊ နင္႔အေဖ နာမယ္ဆုိလည္း နာေလာက္ပါတယ္။ သမီးေလး မ်က္ႏွာမွမေထာက္"
ဦးေလးညိဳက ခ်ိဳင္႔ခြက္တစ္ခုကုိ ေရွာင္ရင္းေျပာလုိက္တယ္။ သူက ေဖေဖ႔ဘက္ေတာ္သားပဲ။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ေမေမ႔ကုိ အေကာင္းေျပာခဲ႔ဖူးလုိ႔လဲဟင္၊ ေမေမကေရာ သူ အေကာင္းေျပာရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းခဲ႔သူမုိ႔လား။ သိပါတယ္။ ပူစူး သိပါတယ္ေလ။ ေဖေဖေျပာသလုိပဲ ေမေမဟာ…
"နင္ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ပူစူး၊ နင္႔အေမဟာ က်ီးအာသီးလုိ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆုိတာ ၿမဲၿမဲမွတ္ထား၊ က်ီးအာသီးဆုိတာ အေပၚယံကသာ အေရာင္စုိစုိလွလွေလးနဲ႔ လူကုိ ျမွဴဆြယ္ႏုိင္တာ။ အထဲကေတာ႔ ဘာမွအႏွစ္သာရရွိတာမဟုတ္ဘူး။ တန္ေၾကးမရွိတဲ႔အရာေတြက အေပၚယံ ဟန္လုပ္တဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ ပထမတန္းစားပဲ၊ နင္႔အေမက အဲသလုိမိန္းမ"
"စာမတတ္ ေပမတတ္ အသိဥာဏ္ဆင္ျခင္တုံတရားမရွိတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ငါက အေပၚယံေလးၾကည္႔ၿပီး မက္ေမာခဲ႔မိလုိ႔ နင္ျဖစ္လာရတာ။ နင္႔အေမေသြးေတြ နင္႔ကုိယ္ထဲမွာ တစ္စက္မွမက်န္ေအာင္ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ရမယ္"
ျဖစ္ႏုိင္မွာလားဟင္၊ ပူစူးရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ေမေမ႔ရဲ႕ေသြးေတြ တစ္စက္မွမက်န္ရစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။
ဒါေပမယ္႔ ပူစူး နားလည္ပါတယ္ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ႔လုိ အလုပ္မ်ိဳး ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ဘူး။ ေဖေဖ႔ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ ခြဲထြက္မသြားပါဘူး ေဖေဖ။ ေဖေဖမုန္းသလုိပဲ ပူစူးလည္း ေမေမ႔ကုိ မုန္းတယ္။ ေဖေဖ႔လုိပဲ ေမေမ႔ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ ခြင္႔မလႊတ္ဘူး။ ခြင္႔မလႊတ္ခ်င္ေပမယ္႔ သတိေတာ႔ ရပါရေစလား ေဖေဖ။ ေဖေဖ ပူစူးကုိ ေဒါသတႀကီးဆူပူတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကုိ ပုိသတိရတယ္။ ေမေမ႔မ်က္လုံးေတြက ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြလုိ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ ပူစူးေက်ာကုိ ေမေမ တံျမက္စည္းနဲ႔ေကာက္ရုိက္တာက ပူစူးပခုံးကုိ ေဖေဖဆုပ္ကုိင္လႈပ္တာေလာက္ မနာက်င္ရဘူး။ ေမေမ ပူစူးကုိ ေအာ္ဆဲတာက ေဖေဖပူစူးကုိ မ်က္ခုံးရွံဳ႕ၾကည္႔တာေလာက္ ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ ၿပီးေတာ႔ေလ…
လမ္းမေၾကာင္းေပၚမွာ ထမင္းဇလုံကုိင္ၿပီး ေမေမ ခြံ႕ေကၽြးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းဟာ စားပြဲေပၚမွာ ေဖေဖနဲ႔ပူစူး ၾကက္သားဟင္းနဲ႔စားရတဲ႔ ထမင္းထက္ စားလုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေမေမနဲ႔အတူ သြားခဲ႔ဖူးတဲ႔ ဗြီဒီယုိရုံဟာ ေဖေဖလုိက္ျပတဲ႔ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြထက္ ပုိစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ ပူစူး သတိရမိရုံေလးပါ ေဖေဖ။
"ပူစူးမ ဘာေတြ ဒီေလာက္ေတြးေနတာတုန္းဟ၊ ေဟာဗ်ာ ညည္းက ငုိေနတာကုိး၊ ငါကလည္းငါပါပဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာေတြ အစေဖာ္မိျပန္ၿပီ။ ကဲပါဟာ ၿပီးခဲ႔တာေတြ ျပန္ေတြးမေနပါနဲ႔ေတာ႔။ စာေတြေမ႔ကုန္လိမ္႔မယ္။ ဒီေန႔ ေနာက္ဆုံးေန႔မဟုတ္လား။ အျပန္ငါပဲလာႀကိဳရမွာ။ ညည္း သူငယ္ခ်င္းေတြေရာေခၚခဲ႔ ၾကားလား၊ ကဲ… သြားေတာ႔"
ပူစူး ဆုိက္ကားေပၚက ခုန္ဆင္းလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနၾကၿပီ။ ပူစူး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ရွာၾကည္႔မိတယ္။ ေစာေသးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔ မေရာက္ၾကေသးဘူး၊ ဟင္႔အင္း ပူစူး သူတုိ႔နဲ႔လည္း စကားမေျပာခ်င္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ေလးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ထုိင္ေနခ်င္တယ္။ တိတ္တိတ္ကေလးမွ ဘယ္သူမွမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလးပါပဲေလ။ ေမေမ႔ကုိ ပူစူး သတိရလုိက္တာ။
(၃)
"အခ်ိန္ျပည္႔ေတာ႔မယ္ေနာ္။ မိနစ္ ၂၀ပဲလုိေတာ႔တယ္။ ကုိယ္႔အေျဖလႊာေတြကုိယ္ ေသခ်ာျပန္စစ္ၾကပါ"
စာေမးပြဲအခန္းေစာင္႔ ဆရာမရဲ႕အသံဟာ ပူစူးေဘးက ကပ္ဝင္လာတာျဖစ္တာေၾကာင္႔ ပူစူး ကုိယ္ေလး ဆတ္ခနဲေတာင္ တုန္သြားတယ္။
"သမီးသိပ္ေျဖႏုိင္တာပဲလား" ပူစူးကုိသိေနတဲ႔ ဆရာမက တကုပ္ကုပ္ေရးေနတဲ႔ ပူစူး အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည္႔ရင္း ၿပံဳးၿပံဳးေလးေမးတယ္။ ဆရာမကုိ ပူစူး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။
"အုိ…ကေလး ဘာေတြေရးေနတာလဲ"
ဆရာမက ပူစူးစာရြက္ကုိ အလန္႔တၾကားဟန္နဲ႔ ဆြဲယူၾကည္႔ရင္း ေမးလုိက္တာ။ ဆရာမဟာ ပူစူးရဲ႕အေျဖလႊာစာရြက္ေတြကုိ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမည္ေအာင္လွန္ၾကည္႔ရင္း အလြန္အမင္း အံ႔အားသင္႔ေနတယ္။ ပူစူးက "မၿပီးေသးဘူး ဆရာမ"လုိ႔ ေျပာၿပီး အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ဆြဲယူလုိက္တယ္။
အခန္းေစာင္႔ဆရာမဟာ ပူစူးအနားကခပ္ျမန္ျမန္ေျပးထြက္သြားၿပီး အခန္းျပင္က ဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္စလုံး ပူစူးအနား ေရာက္လာၾကျပန္ေရာ။
"သူ ကုိသစ္ဦး သမီး မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ေျခာက္တန္းဘီက ပူစူးမေလ"
"ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလဟယ္"
ဆရာမႏွစ္ေယာက္ဟာ ပူစူးအနားမွာရပ္ၿပီး ဘာေတြေျပာေနၾကတယ္မသိဘူး။ အခ်ိန္ျပည္႔ေခါင္းေလာင္းထုိးလုိ႔ အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ပူစူး အပ္လုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ပုံစံနဲ႔ ပူစူးကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနၾကတယ္
"သမီး ဘာေတြေရးေနတာလဲကြယ္၊ ဒါ စာေမးပြဲခန္းေလ၊ ဒီေမးခြန္းထဲက ေမခြန္းေတြကုိ ေျဖေပးရမွာေလ သမီးရဲ႕"
စာေမးပြဲအေျဖလႊာေတြကုိ အခန္းေစာင္႔ဆရာမဆီ အပ္ၿပီး ေအာက္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေျပးထြက္သြားၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ပူစူး လုိက္ၾကည္႔ေနမိတယ္။
"ပူစူး" ပူစူးရဲ႕အေျဖလႊာကုိ သိမ္းမယူေသးဘဲ ပူစူးအနား လာရပ္ေနတဲ႔ဆရာမကုိ ပူစူး စိတ္တုိတုိနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔လုိက္တယ္။
"ပူစူး သမီး ဆရာမကုိ သိတယ္ေနာ္"
ဆရာမကုိ ပူစူး ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပလုိက္တယ္။ ပူစူး အေျဖလႊာကုိ ပူစူး ျပန္ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္မိတယ္။ ဘုရား…ဘုရား ပူစူး ႏွစ္နာရီလုံးလုံး ဘာေတြေရးေနခဲ႔မိပါလိမ္႔။ ဒါ စာေမးပြဲေျဖေနတာေလ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါ စာေမးပြဲပဲဥစၥာ၊ ပူစူးဘဝအေၾကာင္း ပူစူးခံစားခ်က္ေတြကုိ ေရးျပလုိက္တဲ႔ စာေမးပြဲေလ။
"ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ ကေလးရယ္၊ ဆရာမေတာ႔ မၾကံတတ္ေတာ႔ပါဘူး"
ပူစူးရဲ႕ အေျဖလႊာစာရြက္ကုိ ကုိင္ထားတဲ႔ ဆရာမမ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာတယ္။ ပူစူးကေတာ႔ ေမးခြန္းစာရြက္ကုိပဲ ေငးစုိက္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ အုိး… ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာပါလား။ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတုိင္း ေဖေဖ႔ဆီမွာ ပူစူး စာေမးပြဲထပ္ေျဖေနက်မဟုတ္လား။
"သမီး သိပါတယ္ ဆရာမရဲ႕၊ သမီး စာေမးပြဲေျဖရမွာကုိ"
"မဟုတ္ဘူးေလ ကေလးရယ္၊ စာေမးပြဲက အခုၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေန႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေနေလ။ ခုပဲ အေျဖလႊာေတြအားလုံး အပ္ၾကေတာ႔မွာ။ ထပ္ေျဖလုိ႔မရေတာ႔ဘူး"
ဆရာမကုိ ပူစူး ေခါင္းယမ္းျပလုိက္မိတယ္။
"ဟင္႔အင္း၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာပါ။ ပူစူး သြားေတာ႔မယ္ေနာ္"
ေမးခြန္းစာရြက္ကုိ ကုိင္ၿပီးထြက္လာတဲ႔ ပူစူးကုိ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က အံ႔ၾသထိတ္လန္႔ေနတဲ႔မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ၾကည္႔ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္။ ပူစူးစာေမးပြဲေျဖရေတာ႔မယ္။ ဘာေတြေျဖရမွာတဲ႔လဲ။ ေမးခြန္းေတြကုိေလ ဒီစာရြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကုိေလ ဒီစာရြက္ထဲက ေမးခြန္းေတြကုိပဲ ပူစူးျပန္ေျဖရမွာ။ ဘာေတြ ေမးထားတာပါလိမ္႔။ ပူစူး ဘာေတြေျဖခဲ႔ရတာလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ပူစူး ေျဖခဲ႔တာေတြကုိ ေဖေဖကသိခ်င္တာ။ စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ပူစူးေျဖခဲ႔တဲ႔အေျဖေတြ အားလုံးကုိ တစ္လုံးမက်န္ေဖေဖက သိခ်င္တာ။ ပူစူးေျဖခဲ႔တဲ႔ အေျဖေတြကုိ ေဖေဖ႔ေရွ႕မွာ ျပန္ရြတ္ျပရမွာ။ သခ်ၤာေတြဆုိလည္း ျပန္တြက္ျပရဦးမွာ။ ဘယ္ေလာက္ မုန္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ။ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲက စာလုံးေတြကုိ စ,ဖတ္ဖတ္ခ်င္း အရမ္းေၾကာက္သြားတာပဲတဲ႔။
ဟင္႔အင္း ေမးခြန္းထဲက စာလုံးေတြက ေၾကာက္ဖုိ႔မေကာင္းပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာက မ်က္လုံးေတြကသာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ အုိး…သူတုိ႔အေဖေတြကုိ သူတုိ႔မေၾကာက္ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔အေဖေတြက ေမးခြန္းေတြကုိ ယူၾကည္႔တာမွမဟုတ္တာ။ မိတုတ္ရဲ႕အေဖဆုိ စာေတာင္ မဖတတ္တတ္ဘူးတဲ႔။ စုစုေအးရဲ႕အေဖကလည္း A.B.C.D ေတာင္ မရဘူးတဲ႔။ ေျဖႏုိင္လားလုိ႔ေမးရင္ "ေျဖႏုိင္တယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရုံပဲတဲ႔။ မေျဖႏုိင္ရင္လည္း ေျဖႏုိင္တယ္လုိ႔ ညာေျပာလုိ႔ ရေသးသတဲ႔။ မရဘူး၊ ေဖေဖ႔ကုိေတာ႔ ပူစူး ညာေျပာလုိ႔မရပါဘူးေလ။
ေဖေဖက စာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္တာ။ အဂၤလိပ္စာေတြလည္း အမ်ားႀကီးတတ္တာ၊ ေမသူဇာရဲ႕ အေဖကလည္း စာေတြအမ်ားႀကီးတတ္တယ္တဲ႔။ ဘြဲ႔ႏွစ္ဘြဲ႔ေတာင္ရတာတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ေမသူဇာကုိေတာ႔ စာသင္မေပးပါဘူးေနာ္။ ေဖေဖကသာ ပူစူးကုိ စာသင္ေပးတာ၊ စာသင္ေနတုန္း လမ္းမေပၚကုိ လွမ္းၾကည္႔မိရင္ ပူစူးစာအုပ္ေတြကုိ ေဒါသတႀကီး ကုိင္ေပါက္လႊင္႔ပစ္တတ္တာ။ "ေက်ာင္းစာကုိ စိတ္မဝင္စားဘဲ မဟုတ္မဟတ္ေတြ စိတ္၀င္စားေနတာကုိး၊ နင္႔အေဖရဲ႕ ဗီဇဆုိးေတြ နင္႔ဆီမွာ မက်န္ေအာင္ နင္႔တစ္ကုိယ္လုံးကုိ ေသြးသစ္လဲေပးရမွာလား ပူစူး" ဆုိၿပီး ေဖေဖ တအားေအာ္ဟစ္ေတာ႔တာ။ ပူစူးကုိ ေဖေဖစာသင္တုိင္း ပူစူးမငုိရတဲ႔ေန႔ ရွိခဲ႔လုိ႔လား။ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္လြန္းလုိ႔ တုန္ေနတဲ႔ ပူစူးဦးေႏွာက္ထဲကုိ စာေတြ ၀င္ႏုိင္ဦးမွာတဲ႔လား ေဖေဖ၊ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္လုိ႔ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာတဲ႔ ပူစူးကုိ ေဖေဖ ပုိေဒါသထြက္ျပန္ေရာ။ အဲဒီအခါ "အသုံးမက်တဲ႔ဦးေႏွာက္၊ အမွတ္သည္းေျခမရွိတဲ႔ အထုံအထုိင္းမ"ဆုိၿပီး စာအုပ္ေတြကုိ ပစ္ေပါက္ၿပီး ေဖေဖစိတ္ဆုိးသြားေတာ႔တာ။ အဲဒါ ေဖေဖနဲ႔ပူစူးၾကားက မရုိးအီႏုိင္တဲ႔ ပဋိပကၡပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ေဖေဖထင္သေလာက္ ပူစူးမညံ႔ပါဘူးေနာ္။ ေက်ာင္းေပါင္းစုံ စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ပူစူး ခဏခဏ ပထမဆုရေနတာပဲ။
ေဖေဖကေတာ႔ ပူစူး စာညံ႔လုိ႔ဆုိၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ႔ဘူး။ အဆုိးဆုံးကေတာ႔ စာေမးပြဲတြင္းေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ပူစူးေလးတန္းေျဖၿပီးတဲ႔ေန႔၊ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာ ပူစူး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ခဲ႔ရဖူးတာ။ ေဖေဖျပန္ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းေတြကုိ ပူစူး မေျဖႏုိင္ေတာ႔လုိ႔ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး ျပစ္ဒဏ္တစ္ခု ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။
"နင္႔ကုိ အဲသလုိ အရွက္အေၾကာက္ရွိေအာင္ဆုံးမထားမွ ေတာ္ကာက်မွာ"တဲ႔။ ပူစူးက ဘာကုိရွက္ရမွာလဲ။ ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္ရလြန္းလုိ႔ စာေတြေမ႔ကုန္တာ ရွက္ရမွာလား။ ဒီကမၻာႀကီးမွာ စာေမးပြဲေမးခြန္းတစ္ခုတည္းကုိ ႏွစ္ခါထပ္ေျဖရတဲ႔ ေက်ာင္းသားရွိလုိ႔လားဟင္။ ေဖေဖေမးတဲ႔ စာေမးပြဲေမးခြန္းကုိ မေျဖႏုိင္တဲ႔ ျပစ္မႈနဲ႔ တစ္ေလာကလုံးက ကေလးေတြ စာေမးပြဲေျဖၿပီးလုိ႔ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ -
"နင္စာေမးပြဲက်မွာပဲ" ဆုိၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းခံခဲ႔ရတဲ႔ ပူစူးဟာ အဲဒီႏွစ္က စာေမးပြဲကုိ ပထမအဆင္႔နဲ႔ ေအာင္ခဲ႔တယ္ေလ။ အဲဒီအတြက္ ပူစူးကုိ ေဖေဖေပးခဲ႔တဲ႔ ဆုလက္ေဆာင္ကေတာ႔ "ဒါ ခပ္ညံ႔ညံ႔ေက်ာင္းမွာမုိ႔ ရတာ။ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ရတာကုိ ဟုတ္လွၿပီမထင္နဲ႔။ နင္႔အရည္အခ်င္းကုိ ငါ အသိဆုံး"ပါတဲ႔။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတာနဲ႔ ဘာသာရပ္တုိင္းကုိ ေဖေဖ႔ဆီမွာ ျပန္အစစ္ခံရတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ရက္ေတြမွာ ပူစူးကုိ ကစားခြင္႔မေပးဘူး။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး စာေတြ ဖတ္ေနရတယ္။ ပုံျပင္ေတြ ၀တၳဳေတြကုိ ပူစူး စိတ္ဝင္စားေပမယ္႔ "ဒီစာအုပ္ေတြဖတ္"လုိ႔ ေဖေဖက စာအုပ္တစ္ထပ္ႀကီးခ်ေပးတဲ႔အခါ စာအုပ္ေတြကုိ ပူစူးမုန္းသြားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးဆုိ ပူစူး ေမေမ႔ကုိသတိရလုိက္တာ။ ေမေမက ေဖေဖ႔လုိစာအုပ္ေတြ မဖတ္ဘူး။ ဗီဒီရုံပဲအၿမဲတမ္းသြားတတ္တာ။ ညတုိင္းညတုိင္း ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ဗြီဒီယုိ သြားၾကည္႔ေနက်ေလ။ ခုေတာ႔ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ ပူစူးနဲ႔ေဖေဖ႔ကုိ ေမေမထားရစ္ခဲ႔တာပဲ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဗီဒီယုိမင္းသား မင္းသမီးေတြ နာမည္ကုိေတာင္ ပူစူး မသိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီေလ။
တစ္ခါတုန္းက ေနၾကာေစ႔ထုပ္၊ ဆီးသီးထုပ္ေတြထဲက မင္းသမီး၊ မင္းသားလွလွေလးေတြရဲ႕ ရုပ္ပုံစာရြက္ေလးေတြကုိ ပူစူးသိမ္းထားတာ ေဖေဖေတြ႔သြားခဲ႔တယ္။ ယြန္းေသတၱာေလးထဲက ရုပ္ပုံလွလွေလးေတြကုိ ျပန္႔က်ဲေနေအာင္ လႊင္႔ပစ္ၿပီး ပူစူးဆံပင္ေတြကုိ ဆြဲေဆာင္႔လုိက္တာ။ ၿပီးေတာ႔ 'တန္ေၾကးမရွိတာေတြကုိ စိတ္၀င္စားေန၊ ဘာမဟုတ္တဲ႔အလုပ္'တဲ႔။ ေဖေဖေျပာတာေတြကုိ ပူစူးနားမလည္ပါဘူး။ ပူစူးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလုိပဲ ရုပ္ပုံလွလွေလးေတြ စုၾကတာပဲ။ သူတုိ႔က ခ်စ္စရာေကာင္းၾကတယ္ေလ။ မင္းသမီးေလးေတြမ်ား လွလုိက္တာ။ ေမေမ႔ထက္ေတာင္ ပုိလွေသးတယ္။ ပူစူးကုိလည္း အၿမဲၿပံဳးျပၾကေသးတာ။ မင္းသမီးလွလွေလးေတြကုိ ပူစူး သိပ္ခ်စ္တာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ပူစူး ေဖေဖ႔ကုိေၾကာက္ပါတယ္။ ေဖေဖမႀကိဳက္တဲ႔အလုပ္မ်ိဳးကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ပါဘူးေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ႔ ပူစူး ေမေမ႔ကုိ သတိရပါရေစေဖေဖ။ ဟုတ္တယ္။ ပူစူး ေမေမရွိတဲ႔ေနရာကုိ သြားရမယ္။ တိတ္တိတ္ကေလး သြားမယ္။ ခဏေလးပါ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမ႔ကိုျမင္ရရုံ ခဏေလးပဲ။ ပူစူး ေမေမ႔ကုိမေခၚပါဘူး။ လုံး၀မေခၚပါဘူး ေဖေဖ၊ ေမေမ႔ကုိ ေဖေဖ႔လုိပဲ ပူစူးလည္း မုန္းတယ္ေလ။
(၄)
အုိ…ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ လူေတြဟာ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။ အေဖေတြ၊ အေမေတြက သူတုိ႔သားသမီးေတြရဲ႕လက္ကုိဆြဲလုိ႔ ခရီးထြက္သြားၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္သလဲေနာ္။ ေဟာ ဟုိက သေဘၤာႀကီးကုိစီးသြားရင္ ေမေမရွိတဲ႔အရပ္ကုိေရာက္မွာ။ ဦးေလးညိဳကေျပာဖူးတယ္ေလ။
"ခင္သန္းၿမိဳင္ကုိ ကမ္းနားမွာ ခဏခဏေတြ႔တယ္ဟ၊ သူက ဟုိဘက္ကမ္းမွာေနတာထင္တယ္။ ငါကလည္း ခရီးသည္နဲ႔မုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မရလုိက္ပါဘူးဟာ။ သူ႔ပုံစံကလည္း ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ ေမာ္ေတာ္မီေအာင္ မနည္းအခ်ိန္လုေနရတဲ႔ပုံပါပဲ"
ဟုတ္တယ္၊ ေမေမ ဟုိဘက္ကမ္းမွာပဲ ေနတာျဖစ္မွာပါ။ ဟုိမွာ စက္ေလွေပၚက ဆင္းလာတာေမေမလားမသိဘူး။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေမေမက အသားျဖဴျဖဴေလးပါ။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက အၿမဲတမ္းႏႈတ္ခမ္းနီ ရဲရဲဆုိးထားတတ္တာ။
ေဟာ ဟုိေက်ာက္တုံးႀကီးနားနားမွာ ေရခ်ိဳးေနတဲ႔ မိန္းမကေရာ။ ေအာင္မယ္ သူက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ဂ်ီး(ေခ်း)ေတြတြန္းေပးေနေသးရဲ႕။ သူတုိ႔ေဘးနားမွာ ေဆာ႔ေနတဲ႔ကေလးဟာ သူတုိ႔သားေလးပဲျဖစ္မွာ။ ဟင္႔အင္း ေမေမ႔မွာ ပူစူးအျပင္ ကေလးမရွိပါဘူး။ ဒီကေလးေလးက ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတာ။ ဟုိလူႀကီးနဲ႔ ထပ္ရတဲ႔ကေလးျဖစ္ရင္ ျဖစ္မွာေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီမိန္းမက ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ပါ။ ေမေမက ဆံပင္အတုိကုိ အၿမဲေကာက္ထားတတ္တာ။ ေကာက္ထားတဲ႔ဆံပင္ေတြေျပလာရင္ ပုိက္ဆံမရွိတာေတာင္ ေဖေဖမသိေအာင္ အေၾကြးသြားေကာက္ေသးတာေနာ္။ ဆံပင္မေကာက္ရရင္ ေမေမေနတတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါ ေမေမမဟုတ္ပါဘူး။
ဟုိးက ေက်ာက္ျပားႀကီးေပၚမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးကေရာ အသားျဖဴတယ္ေလ။ နည္းနည္းေတာ႔ နီသလုိပဲ။ ဒါ ေနေရာင္ထုိးေနလုိ႔ ျဖစ္မွာပါ။ အုိ ေမေမက ဒီမွာေနတာမွမဟုတ္ဘဲ ဘယ္လုိလုပ္ ဒီဘက္ကမ္းမွာ အ၀တ္လာေလွ်ာ္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက ဒီမိန္းမေလာက္ အားမသန္ပါဘူး။ ေမေမ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ႔အခါ အားမထည္႔ဘဲျဖစ္သလုိေလွ်ာ္တတ္လုိ႔ ေဖ႔ေဖ႔အက်ၤ ီျဖဴေတြ ၀ါညစ္ညစ္ ျဖစ္ကုန္ရတာတဲ႔။
အ၀တ္ကေလးကုိမွ ျဖဴစင္ေအာင္ မေလွ်ာ္ဖြပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔။ ေဖေဖကသာ အ၀တ္ေတြကုိ ေဖြးစင္ေနေအာင္ ေလွ်ာ္တတ္တာ။
"မွတ္ထား ပူစူး၊ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အထိ ကုိယ္၀တ္တဲ႔ အ၀တ္ေလးကုိမွ ျဖဴစင္ေအာင္ မေလွ်ာ္ႏုိင္တဲ႔လူမ်ိဳးဟာ ညစ္ညမ္းတဲ႔ဘ၀မ်ိဳးကေန ဘယ္ေတာ႔မွ ရုန္းထြက္ႏုိင္မယ္႔လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ေလွ်ာ္တဲ႔အ၀တ္ေတြလုိပဲ ေလွ်ာ္ေလ ညစ္ေလ ျဖစ္လာမွာ" လုိ႔ ေဖေဖ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ ပူစူးကေတာ႔ အ၀တ္ေတြကုိ ျဖဴစင္ေအာင္ ေလွ်ာ္တတ္ပါတယ္ေနာ္။ ပူစူးကုိ ေဖေဖသင္ေပးထားတာပဲ။ အ၀တ္ဟာ အခ်ိန္ၾကာလာလုိ႔ ေဟာင္းခ်င္ေဟာင္းမယ္။ စုတ္ခ်င္စုတ္လာမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေပေပေရေရ အညစ္အေၾကးေတြမရွိဘဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ၿပီး ေျပာင္စင္ေနရမယ္ေလ။
ေနပါဦး ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ ဟုိမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးေတာ႔မွာ ထင္တယ္။ ေဟာ႔ေတာ္ ထဘီရင္မလ်ားရေသးဘဲနဲ႔ သူ ေရကူးေနၿပီ။ ေမေမက ေရမွမကူးတတ္တာေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမက ဒီဘက္ကမ္းကုိ တစ္ခါတေလမွလာမွာပါ။ ဘုရားေရ၊ ေသခ်ာၾကည္႔ပါဦး။ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႀကီး ဆြဲထားတဲ႔ မိန္းမကုိေလ။ သူ…သူ၊ ေမေမပဲ၊ ေဟာ စက္ေလွေပၚတက္ေနၿပီ။ သူ သြားေတာ႔မွာ။ အုိ စက္ေလွထြက္ေတာ႔မွာပဲ။ သူ သြားေတာ႔မွာ။ ဒီမွာ ေစ်းလာ၀ယ္ၿပီး ျပန္တာပဲျဖစ္မွာေနာ္။ ၾကည္႔စမ္း၊ သူ ဒီကုိလွမ္းၾကည္႔ေနၿပီ။ ဟယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ ဆုိးလုိ႔ပါလား ေမေမ၊ ဒါ ပူစူး ေမေမ အစစ္၊ ျမစ္ဆိပ္က အုတ္ေလွကားထစ္ေလး တစ္ခုမွာထုိင္ေနရင္း ပူစူး ထ,ရပ္လုိက္တယ္။ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ခုန္ေပါက္ေက်ာ္လႊားၿပီး ကမ္းေျခေရာက္ေအာင္ ေျပးဆင္းရတာေပါ႔။ ေလွကားထစ္ေတြကလည္း မ်ားလုိက္တာ။
စက္ေလွက စက္ႏႈိးေနၿပီ။ ဆူညံေနတဲ႔ စက္ေလွအင္ဂ်င္သံၾကားမွာ 'ေမေမ၊ ေမေမ' လုိ႔ ပူစူး အဆက္မျပတ္ လွမ္းေအာ္လုိက္တယ္။ ေမေမက ပူစူးကုိ ၾကည္႔ေနတာေနာ္။ ဟင္…ေမေမ႔မ်က္လုံးေတြက တစိမ္းဆန္လုိက္တာ။ ပူစူးကုိေတာင္ ေမေမ မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား၊ ပူစူးဟာ ေမေမ႔သမီးလုိ႔ ေျပာစရာမလုိေအာင္ ေမေမ႔ရုပ္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ႔သမီးဆုိ။
"ေမေမ၊ ေမေမ" စက္ေလွက လူးလြန္႔ထြက္ခြာစျပဳေနၿပီ။ ေမေမ ပါသြားေတာ႔မွာ။
"ေမေမ၊ေမေမ၊ ပူစူးေလ၊ ပူစူး ဒီမယ္"
"လုပ္ၾကပါဦးရွင္၊ ကေလး…ကေလး…အုိ… မလုိက္ခဲ႔နဲ႔ေလ"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ကေလးလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ စက္ေလွေပၚက ကေလးမဟုတ္ဘူး၊ လူမွားတာ ထင္တယ္"
"လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ကေလးကုိ ဆြဲထားေပးလုိက္ၾကပါ"
"လုပ္ပါဦး၊ လုပ္ပါဦး၊ ကေလး ေရထဲနစ္ေနၿပီ"
"အဲဒါ ပန္းခ်ီဆရာကုိသစ္ဦး သမီးေလးေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သူ႔ အေမထင္လုိ႔ေနမွာ၊ သူ႔အေမက ဟုိဘက္ကမ္းမွာရွိတယ္ၾကားတာပဲ၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ကတည္းက လင္ငယ္ေနာက္လုိက္သြားတာ၊ ၾကာ,ၾကာလွေပါ႔"
ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ၊ စက္ေလွေပၚက လူေတြကလည္း ပူစူးကုိ ဘာေတြလွမ္းေျပာေနတာလဲ၊ ကမ္းေျခကလူေတြ အသံကလည္း က်ယ္လုိက္တာ၊ ေမေမေရာ၊ ေမေမ သမီးလုိ႔ေတာင္ တစ္ခြန္းမွ မေခၚပါလား၊ နားအူလုိက္တာ၊ အုိ ပူစူး အသက္ရွဴလုိ႔မရေတာ႔ဘူး၊ ေရေတြ၊ ေရေတြ ငန္လုိက္တာ၊ ေဖေဖေရ…ေဖေဖေရ၊ ေမေမ႔ေနာက္ကုိ ပူစူး ဘယ္ေတာ႔မွ မလုိက္ေတာ႔ပါဘူး။ ေဖေဖ႕ကုိတစ္ေယာက္တည္း ပူစူး မထားရစ္ခဲ႔ပါဘူးေနာ္၊ ေဖေဖေရ။
(၅)
"ေဟာ…သတိရလာၿပီ၊ ကေလး သတိရလာၿပီ"
"ပူစူး…သမီး၊ ဆရာမေလ… ဆရာမကုိ သမီးသိလားဟင္"
"ပူစူးမ၊ ဦးေလးညိဳ ရွိတယ္ေနာ္၊ သမီး သိလား"
ပူစူး ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ၊ ဒါ ပူစူးအိမ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းလား၊ ဆရာမေတြလည္း ရွိေနတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ္႔ ပူစူးတုိ႔ေက်ာင္းက အုတ္နံရံေတြမရွိဘူးေလ။ ပန္ကာေတြလည္း မရွိပါဘူးေနာ္။
"စိတ္ပူလုိက္ရတာ ပူစူးမရယ္၊ သမီး တစ္ေန႔လုံး တစ္ညလုံး သတိေမ႔ေနတာ"
'ဆရာမ'။ ပူစူး နဖူးကုိ ဖြဖြေလး ကုိင္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ပူစူးတုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမကုိ ပူစူးၿပံဳးျပလုိက္မိတယ္။ ဟင္…ဆရာမ… စာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲ၀င္တုိင္း ပူစူးကုိ အခ်က္အလက္ထုတ္ေပးတဲ႔ (၈)တန္း (A)က အတန္းပုိင္ ဆရာမေလ။ ျမန္မာစာ သိပ္ အသင္အျပေကာင္းတဲ႔ ဆရာမေပါ႔။
"သမီး ေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ စိတ္ကုိ ေအးေအးထားေနာ္ သမီး၊ သမီးေဘးနားမွာ အားလုံးရွိၾကတယ္" ဂ်ဴတီကုတ္ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ မမက လွလုိက္တာ၊ ဆရာ၀န္မေလးထင္ပါရဲ႕၊ ဒါဆုိ ဒါ…ဒါ ေဆးရုံလား၊ ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာ၊ ေဖေဖေရာ၊ ေဖေဖ ေစာင္႔ေနေတာ႔မွာ။
"ေဖေဖေရာဟင္"
"သမီး ေဖေဖလား၊ ရွိတယ္ သမီး၊ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ သမီး စာေမးပြဲေျဖၿပီးၿပီေနာ္၊ သမီးေဖေဖက သမီးကုိ ဘာမွမေမးဘူးတဲ႔၊ သမီးကုိ ေဖေဖကသိပ္ခ်စ္တာ သိလား ပူစူးမ၊ သမီးကုိခ်စ္တဲ႔လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ဆရာမေတြအားလုံးကလည္း ပူစူးကုိခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္"
"ပူစူး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္"
"သမီး ကမ္းနားမွာ ေရနစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ သတိေမ႔ေနတာ၊ ဟုိမွာ သမီးေဖေဖလည္းရွိတယ္၊ သမီး ေဖေဖကုိ သမီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္"
ပူစူးအိပ္ေနတဲ႔ ခုတင္နားကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးေလွ်ာက္လာတဲ႔ ေဖေဖ႔ကုိ ပူစူးေငးၾကည္႔ေနမိတယ္။ ၾကည္႔ပါဦး ေဖေဖ႔မ်က္ႏွာက ထူးျခားလုိက္တာ၊ မ်က္လုံးေတြ၊ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြက ခါတုိင္းနဲ႔လည္း မတူပါလား၊ ေဖေဖ ညက မအိပ္ဘဲ ပန္းခ်ီထုိင္ဆြဲေနခဲ႔လုိ႔မ်ားလား။
"သမီး…သမီးေလး" ေဖေဖက ပူစူး လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ ဆုပ္ထားတယ္။ ေဖေဖ႔လက္ကေလးေတြက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးေနာ္"
"ေဖေဖ"
"သမီးရယ္" ပူစူးကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါလား။ ဟင္… ေဖေဖ႔မ်က္ရည္ေတြ ပူစူး ရင္ဘတ္ေပၚက်လာၿပီ။ ေဖေဖ ငုိေနတာလား။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေဖေဖ ငုိေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ အံ႔ၾသစရာေကာင္းလုိက္သလဲေနာ္ ေဖေဖက ပူစူးကုိ တစ္ခါမွမၾကည္႔ဖူးတဲ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေငးစုိက္ၾကည္႔ရင္း ငုိေနတာေလ။ ေဖေဖ႔မ်က္ရည္ေတြက ပူစူးရင္ထဲထိ ၀င္ၿပီး အသည္းႏွလုံးကုိ ေရာက္သြားၾကၿပီထင္တယ္။ ေအးလုိက္တာ ေဖေဖရယ္။ ဆရာမေတြရယ္၊ ဦးေလးညိဳရယ္၊ ပူစူး သူငယ္ခ်င္း မိဘုတ္တုိ႔ သားအမိရယ္က ပူစူးနဲ႔ေဖေဖ႔ကုိ ၀ုိင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ ၿပံဳးေနၾကတာေနာ္။
"ပူစူး စာေမးပြဲေျဖရဦးမွာလားဟင္" ေဖေဖက မ်က္ရည္ေတြၾကားက ၿပံဳးျပၿပီး ေခါင္းယမ္းတယ္။
"ေဖေဖ႔ဆီမွာ သမီး ဘယ္ေတာ႔မွ စာေမးပြဲျပန္မေျဖရေတာ႔ဘူးေနာ္။ သမီးကုိ ေဖေဖ ယုံသြားၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သမီးေက်ာင္းမွာေတာ႔ စာေမးပြဲေျဖရမယ္ေနာ္။ ေမးခြန္းစာရြက္ထဲက ေမးတာေတြကုိပဲ ေျဖေပးရမယ္ေနာ္ သမီး။ သမီးကုိ ေဖေဖဘယ္ေတာ႔မွ မရုိက္ေတာ႔ဘူး၊ သမီးက ေဖေဖ႔စကားနားေထာင္ၿပီး လိမၼာတာ ေဖေဖသိတယ္။ ေက်ာင္းကုိလည္း သမီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ အၿမဲသြားရမယ္"
"တကယ္ေျပာတာလား ေဖေဖ"
"တကယ္ေပါ႔ သမီးရဲ႕။ ပူစူး ဆရာမေတြကုိ ေမးၾကည္႔ပါလား"
ပူစူး ဆရာမေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္တယ္။ ၿပံဳးလက္ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ ဆရာမေတြက ပူစူးကုိ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပလုိ႔ ပူစူး ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ပူစူး ေက်နပ္ပါၿပီ ေဖေဖ။ ၿပီးေတာ႔ ပူစူး နားလည္ပါၿပီ။ မရႏုိင္ေတာ႔တဲ႔ အရာတစ္ခုကုိ မရႏုိင္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ တမ္းတေမွ်ာ္ကုိးေနတာထက္ ရႏုိင္တဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကုိ ရေအာင္ယူၿပီး ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားရမွာက ပူစူးအတြက္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာကုိေလ။
ဒါေပမယ္႔ ပူစူးနဲ႔ ေဖေဖ႔ၾကားမွာ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ႔ အၿပံဳးေတြ အၿမဲရွိေနမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ ေဖေဖ သိမွျဖစ္မယ္ေနာ္။ ။
ေအာက္တုိဘာလ၊ ၁၉၉၉
ေမတၱာျဖင္႔ - ယုဒါ
22082015 (9:08 PM)
Unicode Version
" လမင်းဖတ်ဖို့စာ "
ရေးသူ - ယုဒါ
(၁)
"၈နာရီ ထိုးတော့မယ် ဖေဖေ"
ဖေဖေ့စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ နာရီပေါက်စလေးကို လှမ်းကြည့်ရှု်း ပူစူး မရဲတရဲပြောလိုက်တယ်။ ဒီနေ့ ပူစူး စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့လေ။ ၉ နာရီထိုးရင် ပူစူး၊ စာမေးပွဲဖြေရတော့မှာ။ ၈ နာရီထိုးပြီးတာနဲ့ ပူစူး စာကျက်စခန်းသိမ်း၊ ရေချိုး၊ အဝတ်လဲပြီး ကျောင်းသွားဖို့ပြင်ဆင်နေကျ။ ဒါပေမယ့် "စာတွေ အကုန်နွှေးပြီးပြီလား၊ ကျောင်းသွားဖို့ပြင်တော့" ဆိုတဲ့ ဖေဖေ့အမိန့်ရမှသာ စာကြည့်စားပွဲက ပူစူးခွာရတာပါ။ ဒီနေ့တော့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့မို့ ပူစူး စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိတယ်။ ကျောင်းကိုလည်း အစောကြီး သွားချင်နေမိတယ်။
"စာတွေပြီးပြီလား၊ ပြင်တော့လေ၊ ဒီနေ့ ဖေဖေလိုက်မပို့နိုင်ဘူး၊ အလုပ်တွေမပြတ်သေးလို့၊ ဆိုက်ကားနဲ့သွား၊ အပြန်လည်း ဆိုက်ကားနဲ့ပြန်လာခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပူစူး အရမ်းဝမ်းသာသွားတယ်။ ပူစူးကို ဖေဖေလိုက်မပို့ဘူးတဲ့။ ဆိုက်ကားနဲ့ကျောင်းကို သွားရမှာတဲ့။ ပူစူး ပျော်လိုက်တာ၊ ပူစူးက ဆိုက်ကားစီးရတာကို သိပ်သဘောကျတာ။ ဒါထက် ပိုသဘောကျတာကတော့ဖေဖေမပါဘဲ ကျောင်းသွားရတာကိုပေါ့။ ခါတိုင်းဆို ဖေဖေက ကျောင်းတက်သံချောင်းခေါက်ခါနီးမှ ကျောင်းလိုက်ပို့တာ။ ပြီးတော့ ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းမထိုးခင် လာကြိုတယ်။ ဖေဖေ လာမကြိုနိုင်တဲ့နေ့တွေဆိုရင် ဖေဖေ့မိတ်ဆွေ ဆိုက်ကားသမား ဦးလေးညိုက ပူစူးတို့ ကျောင်းရှေ့မှာ အဆင်သင့်စောင့်နေတော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ပူစူး ပျော်တယ်။ ဦးလေးညိုလာကြိုရင် ပူစူးရယ်၊ ပူစူးသူငယ်ချင်းတွေရယ် ဆိုက်ကားအတူစီးကြရတာ။ ဖေဖေ့စက်ဘီးနောက်မှာက ပူစူး တစ်ယောက်တည်းလိုက်ရတာ၊ ဆိုက်ကားနဲ့ဆို ပူစူးတို့ သူငယ်ချင်းလေးယောက်တော့ အသာလေးစီးလို့ရတယ်။
ကြည့်ပါဦး၊ စာမေးပွဲပြီးတဲ့နေ့မှာ ပူစူး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တပျော်တပါး ဆိုက်ကားစီး ပြန်ရမှာတဲ့။ ဘယ်လောက် ပျော်စရာကောင်းလိုက်မလဲ။
"ပူစူး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ ဦးလေးညိုရောက်နေပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ ပြီးပါပြီ ဖေဖေ" အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုက်ကားရောက်နေပြီတဲ့။ ပူစူး အိမ်ပေါ်က ပြေးဆင်းခဲ့တယ်။ ဟော့တော့… ပူစူးလွယ်အိတ်ထဲမှာ ကွန်ပါဘူးမထည့်ရသေးဘူး။ ပူစူး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ရပြန်တယ်။ ပူစူး အရပ်ထက်ပိုမြင့်တဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးရှေ့မှာ စုတ်တံတွေ၊ ဆေးဘူးတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ဖေဖေမမြင်အောင် ကွန်ပါဘူးပြန်ယူဖို့ တိတ်တိတ်ကလေး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေက ပူစူးကွန်ပါဘူးကို ယူလာပြီးဖြစ်နေပြီ။
"ဟိုလေ… ပူစူး"
"ငါ ဒီလောက်ပြောနေတဲ့ကြားထဲက မေ့မေ့လျော့လျော့ပေါ့ပေါ့ဆဆအကျင့်တွေ မဖျောက်နိုင်သေးဘူးလား၊ ဘာကိုမှ အလေးအနက်မထားချင်တဲ့ ပေါက်လွတ်ပဲစား အကျင့်တွေကိုပဲ နင်က အမွေယူထားတာလားဟင်၊ ပေတံရော ပေတံပါပြီလား"
"ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ ကွန်ပါဘူးက လွယ်အိတ်အောက်ရောက်နေလို့ မေ့သွားတာပါ"
"ဆင်ခြေမပေးနဲ့၊ စာမေးပွဲပြီးတာနဲ့အိမ်တန်းပြန်လာနော်၊ ပြန်မေးလို့ မဖြေနိုင်ရင် အသေပဲ။ စာပြန်မေးလို့မရရင် သော့ပိတ်ထားမယ် သွားတော့"
ဖေဖေလှမ်းပေးတဲ့ ကွန်ပါဘူးကို ပူစူး ကတုန်ကယင်နဲ့ လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုက်ကားပေါ် ပြန်တက်တယ်။ ဆိုက်ကားပေါ်ကနေ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ အိမ်ရှေ့ဝရန်တာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ဒေါသတကြီး စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေရယ်လေ။
အိုး… ပူစူး ကြောက်လိုက်တာ။
(၂)
"ကလေးမ ငြိမ်လှချည်လား"
"ပူစူး ကြောက်ပါတယ်၊ ပူစူး တကယ်ကြောက်တာပါ ဖေဖေရဲ့"
"ပူစူးမ၊ ငါပါဟ" ပူစူး ပခုံးပေါ်ကိုကျလာတဲ့ လက်ကြမ်းကြီးကို ပြူးကြောင်ကြောင် ကြည့်မိသွားတယ်။ ဟင်…ဖေဖေလည်း မဟုတ်ပါလား၊ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဖေဖေ့လက်ကလေးတွေက နုနုကလေးရယ်၊ ဖေဖေ့အသည်းနှလုံးကသာ။ "ပူစူးမရာ နင်ကလည်း ကြောက်စရာမဟုတ် ကြံဖန် ကြောက်နေတော့တာပဲ။ နင့်အဖေအကြောင်းလည်း နင်သိသားပဲ။ ပါးစပ်က ခြိမ်းခြောက်နေတာပါ။ နင့်ကို ဘယ်နှစ်ခါ ရိုက်ဖူးလို့လဲ။ နင့်အမေရှိတုန်းကမှ နင် ခဏခဏ အရိုက်ခံရသေး။ ခင်သန်းမြိုင်ကတော့ ထစ်ခနဲဆို တွေ့ရာနဲ့ကောက်ရိုက်လိုက်တာ။ ခင်သန်းမြိုင်က ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်း စိတ်ထင်ရာလုပ်တဲ့သူ။ သစ်ဥိးက အနုပညာသမား၊ စိတ်ထားကလည်း ခပ်နုနု၊ အင်းလေ… ဒါကြောင့်လည်း ဒီလို ဖြစ်ခဲ့ကြတာပေါ့။ ခင်သန်းမြိုင်ကိုက မိုက်တာပါဟာ၊ နင့်အဖေ နာမယ်ဆိုလည်း နာလောက်ပါတယ်။ သမီးလေး မျက်နှာမှမထောက်"
ဦးလေးညိုက ချိုင့်ခွက်တစ်ခုကို ရှောင်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ သူက ဖေဖေ့ဘက်တော်သားပဲ။ ဘယ်တုန်းကများ မေမေ့ကို အကောင်းပြောခဲ့ဖူးလို့လဲဟင်၊ မေမေကရော သူ အကောင်းပြောရလောက်အောင် ကောင်းခဲ့သူမို့လား။ သိပါတယ်။ ပူစူး သိပါတယ်လေ။ ဖေဖေပြောသလိုပဲ မေမေဟာ…
"နင် မြဲမြဲမှတ်ထား ပူစူး၊ နင့်အမေဟာ ကျီးအာသီးလို မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ မြဲမြဲမှတ်ထား၊ ကျီးအာသီးဆိုတာ အပေါ်ယံကသာ အရောင်စိုစိုလှလှလေးနဲ့ လူကို မြှူဆွယ်နိုင်တာ။ အထဲကတော့ ဘာမှအနှစ်သာရရှိတာမဟုတ်ဘူး။ တန်ကြေးမရှိတဲ့အရာတွေက အပေါ်ယံ ဟန်လုပ်တဲ့နေရာမှာတော့ ပထမတန်းစားပဲ၊ နင့်အမေက အဲသလိုမိန်းမ"
"စာမတတ် ပေမတတ် အသိဉာဏ်ဆင်ခြင်တုံတရားမရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ငါက အပေါ်ယံလေးကြည့်ပြီး မက်မောခဲ့မိလို့ နင်ဖြစ်လာရတာ။ နင့်အမေသွေးတွေ နင့်ကိုယ်ထဲမှာ တစ်စက်မှမကျန်အောင် ဖောက်ထုတ်ပစ်ရမယ်"
ဖြစ်နိုင်မှာလားဟင်၊ ပူစူးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ မေမေ့ရဲ့သွေးတွေ တစ်စက်မှမကျန်ရစ်အောင် လုပ်ပစ်ရမယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။
ဒါပေမယ့် ပူစူး နားလည်ပါတယ် ဖေဖေရယ်၊ မေမေ့လို အလုပ်မျိုး ပူစူး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး။ ဖေဖေ့ကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ ခွဲထွက်မသွားပါဘူး ဖေဖေ။ ဖေဖေမုန်းသလိုပဲ ပူစူးလည်း မေမေ့ကို မုန်းတယ်။ ဖေဖေ့လိုပဲ မေမေ့ကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်ဘူး။ ခွင့်မလွှတ်ချင်ပေမယ့် သတိတော့ ရပါရစေလား ဖေဖေ။ ဖေဖေ ပူစူးကို ဒေါသတကြီးဆူပူတဲ့အခါ မေမေ့ကို ပိုသတိရတယ်။ မေမေ့မျက်လုံးတွေက ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေလို ကြောက်စရာမကောင်းဘူး။ ပူစူးကျောကို မေမေ တံမြက်စည်းနဲ့ကောက်ရိုက်တာက ပူစူးပခုံးကို ဖေဖေဆုပ်ကိုင်လှုပ်တာလောက် မနာကျင်ရဘူး။ မေမေ ပူစူးကို အော်ဆဲတာက ဖေဖေပူစူးကို မျက်ခုံးရှုံ့ကြည့်တာလောက် ကြောက်စရာမကောင်းဘူး။ ပြီးတော့လေ…
လမ်းမကြောင်းပေါ်မှာ ထမင်းဇလုံကိုင်ပြီး မေမေ ခွံ့ကျွေးခဲ့ဖူးတဲ့ ထမင်းဆီဆမ်းဟာ စားပွဲပေါ်မှာ ဖေဖေနဲ့ပူစူး ကြက်သားဟင်းနဲ့စားရတဲ့ ထမင်းထက် စားလို့ကောင်းတယ်။ မေမေနဲ့အတူ သွားခဲ့ဖူးတဲ့ ဗွီဒီယိုရုံဟာ ဖေဖေလိုက်ပြတဲ့ ပန်းချီပြပွဲတွေထက် ပိုစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်။ အဲဒါလေးတွေကို ပူစူး သတိရမိရုံလေးပါ ဖေဖေ။
"ပူစူးမ ဘာတွေ ဒီလောက်တွေးနေတာတုန်းဟ၊ ဟောဗျာ ညည်းက ငိုနေတာကိုး၊ ငါကလည်းငါပါပဲ။ စိတ်မကောင်းစရာတွေ အစဖော်မိပြန်ပြီ။ ကဲပါဟာ ပြီးခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးမနေပါနဲ့တော့။ စာတွေမေ့ကုန်လိမ့်မယ်။ ဒီနေ့ နောက်ဆုံးနေ့မဟုတ်လား။ အပြန်ငါပဲလာကြိုရမှာ။ ညည်း သူငယ်ချင်းတွေရောခေါ်ခဲ့ ကြားလား၊ ကဲ… သွားတော့"
ပူစူး ဆိုက်ကားပေါ်က ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။ ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ကျောင်းသားတွေ အတော်များများရောက်နေကြပြီ။ ပူစူး သူငယ်ချင်းတွေကို ရှာကြည့်မိတယ်။ စောသေးလို့ထင်ပါရဲ့။ သူတို့ မရောက်ကြသေးဘူး၊ ဟင့်အင်း ပူစူး သူတို့နဲ့လည်း စကားမပြောချင်ပါဘူး။ တိတ်တိတ်လေးတစ်ယောက်တည်းပဲ ထိုင်နေချင်တယ်။ တိတ်တိတ်ကလေးမှ ဘယ်သူမှမသိအောင် တိတ်တိတ်ကလေးပါပဲလေ။ မေမေ့ကို ပူစူး သတိရလိုက်တာ။
(၃)
"အချိန်ပြည့်တော့မယ်နော်။ မိနစ် ၂၀ပဲလိုတော့တယ်။ ကိုယ့်အဖြေလွှာတွေကိုယ် သေချာပြန်စစ်ကြပါ"
စာမေးပွဲအခန်းစောင့် ဆရာမရဲ့အသံဟာ ပူစူးဘေးက ကပ်ဝင်လာတာဖြစ်တာကြောင့် ပူစူး ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားတယ်။
"သမီးသိပ်ဖြေနိုင်တာပဲလား" ပူစူးကိုသိနေတဲ့ ဆရာမက တကုပ်ကုပ်ရေးနေတဲ့ ပူစူး အဖြေလွှာစာရွက်ကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်ရင်း ပြုံးပြုံးလေးမေးတယ်။ ဆရာမကို ပူစူး ပြူးကြောင်ကြောင် ပြန်မော့ကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။
"အို…ကလေး ဘာတွေရေးနေတာလဲ"
ဆရာမက ပူစူးစာရွက်ကို အလန့်တကြားဟန်နဲ့ ဆွဲယူကြည့်ရင်း မေးလိုက်တာ။ ဆရာမဟာ ပူစူးရဲ့အဖြေလွှာစာရွက်တွေကို တဖျပ်ဖျပ်မြည်အောင်လှန်ကြည့်ရင်း အလွန်အမင်း အံ့အားသင့်နေတယ်။ ပူစူးက "မပြီးသေးဘူး ဆရာမ"လို့ ပြောပြီး အဖြေလွှာစာရွက်ကို ခပ်တည်တည်ပဲ ပြန်ဆွဲယူလိုက်တယ်။
အခန်းစောင့်ဆရာမဟာ ပူစူးအနားကခပ်မြန်မြန်ပြေးထွက်သွားပြီး အခန်းပြင်က ဆရာမတစ်ယောက်နဲ့ စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောနေကြတယ်။ ခဏနေတော့ ဆရာမနှစ်ယောက်စလုံး ပူစူးအနား ရောက်လာကြပြန်ရော။
"သူ ကိုသစ်ဦး သမီး မဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်၊ ခြောက်တန်းဘီက ပူစူးမလေ"
"ဖြစ်မှ ဖြစ်ရပလေဟယ်"
ဆရာမနှစ်ယောက်ဟာ ပူစူးအနားမှာရပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေကြတယ်မသိဘူး။ အချိန်ပြည့်ခေါင်းလောင်းထိုးလို့ အဖြေလွှာစာရွက်ကို ပူစူး အပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ဆရာမနှစ်ယောက်က မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက် ပုံစံနဲ့ ပူစူးကို စိုက်ကြည့်နေကြတယ်
"သမီး ဘာတွေရေးနေတာလဲကွယ်၊ ဒါ စာမေးပွဲခန်းလေ၊ ဒီမေးခွန်းထဲက မေခွန်းတွေကို ဖြေပေးရမှာလေ သမီးရဲ့"
စာမေးပွဲအဖြေလွှာတွေကို အခန်းစောင့်ဆရာမဆီ အပ်ပြီး အောက်ဟစ်ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်သွားကြတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို ပူစူး လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။
"ပူစူး" ပူစူးရဲ့အဖြေလွှာကို သိမ်းမယူသေးဘဲ ပူစူးအနား လာရပ်နေတဲ့ဆရာမကို ပူစူး စိတ်တိုတိုနဲ့ ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။
"ပူစူး သမီး ဆရာမကို သိတယ်နော်"
ဆရာမကို ပူစူး ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ပူစူး အဖြေလွှာကို ပူစူး ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဘုရား…ဘုရား ပူစူး နှစ်နာရီလုံးလုံး ဘာတွေရေးနေခဲ့မိပါလိမ့်။ ဒါ စာမေးပွဲဖြေနေတာလေ။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါ စာမေးပွဲပဲဥစ္စာ၊ ပူစူးဘဝအကြောင်း ပူစူးခံစားချက်တွေကို ရေးပြလိုက်တဲ့ စာမေးပွဲလေ။
"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ကလေးရယ်၊ ဆရာမတော့ မကြံတတ်တော့ပါဘူး"
ပူစူးရဲ့ အဖြေလွှာစာရွက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ဆရာမမျက်ရည်တွေ ဝဲတက်လာတယ်။ ပူစူးကတော့ မေးခွန်းစာရွက်ကိုပဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အိုး… ဟုတ်ပါရဲ့၊ ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာပါလား။ ဟုတ်တယ်၊ ကျောင်းမှာ စာမေးပွဲဖြေပြီးတိုင်း ဖေဖေ့ဆီမှာ ပူစူး စာမေးပွဲထပ်ဖြေနေကျမဟုတ်လား။
"သမီး သိပါတယ် ဆရာမရဲ့၊ သမီး စာမေးပွဲဖြေရမှာကို"
"မဟုတ်ဘူးလေ ကလေးရယ်၊ စာမေးပွဲက အခုပြီးသွားပြီ။ ဒီနေ့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေလေ။ ခုပဲ အဖြေလွှာတွေအားလုံး အပ်ကြတော့မှာ။ ထပ်ဖြေလို့မရတော့ဘူး"
ဆရာမကို ပူစူး ခေါင်းယမ်းပြလိုက်မိတယ်။
"ဟင့်အင်း၊ ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာပါ။ ပူစူး သွားတော့မယ်နော်"
မေးခွန်းစာရွက်ကို ကိုင်ပြီးထွက်လာတဲ့ ပူစူးကို ဆရာမနှစ်ယောက်က အံ့သြထိတ်လန့်နေတဲ့မျက်နှာတွေနဲ့ကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ ပူစူးစာမေးပွဲဖြေရတော့မယ်။ ဘာတွေဖြေရမှာတဲ့လဲ။ မေးခွန်းတွေကိုလေ ဒီစာရွက်ထဲက မေးခွန်းတွေကိုလေ ဒီစာရွက်ထဲက မေးခွန်းတွေကိုပဲ ပူစူးပြန်ဖြေရမှာ။ ဘာတွေ မေးထားတာပါလိမ့်။ ပူစူး ဘာတွေဖြေခဲ့ရတာလဲ။ ဟုတ်တယ်။ ပူစူး ဖြေခဲ့တာတွေကို ဖေဖေကသိချင်တာ။ စာမေးပွဲခန်းထဲမှာ ပူစူးဖြေခဲ့တဲ့အဖြေတွေ အားလုံးကို တစ်လုံးမကျန်ဖေဖေက သိချင်တာ။ ပူစူးဖြေခဲ့တဲ့ အဖြေတွေကို ဖေဖေ့ရှေ့မှာ ပြန်ရွတ်ပြရမှာ။ သချၤာတွေဆိုလည်း ပြန်တွက်ပြရဦးမှာ။ ဘယ်လောက် မုန်းစရာကောင်းလိုက်သလဲ။ ပူစူးသူငယ်ချင်းတွေကတော့ မေးခွန်းစာရွက်ထဲက စာလုံးတွေကို စ,ဖတ်ဖတ်ချင်း အရမ်းကြောက်သွားတာပဲတဲ့။
ဟင့်အင်း မေးခွန်းထဲက စာလုံးတွေက ကြောက်ဖို့မကောင်းပါဘူးနော်။ ဖေဖေ့မျက်နှာက မျက်လုံးတွေကသာ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ။ အိုး…သူတို့အဖေတွေကို သူတို့မကြောက်ကြပါဘူး။ သူတို့အဖေတွေက မေးခွန်းတွေကို ယူကြည့်တာမှမဟုတ်တာ။ မိတုတ်ရဲ့အဖေဆို စာတောင် မဖတတ်တတ်ဘူးတဲ့။ စုစုအေးရဲ့အဖေကလည်း A.B.C.D တောင် မရဘူးတဲ့။ ဖြေနိုင်လားလို့မေးရင် "ဖြေနိုင်တယ်" လို့ ပြောလိုက်ရုံပဲတဲ့။ မဖြေနိုင်ရင်လည်း ဖြေနိုင်တယ်လို့ ညာပြောလို့ ရသေးသတဲ့။ မရဘူး၊ ဖေဖေ့ကိုတော့ ပူစူး ညာပြောလို့မရပါဘူးလေ။
ဖေဖေက စာတွေ အများကြီးတတ်တာ။ အင်္ဂလိပ်စာတွေလည်း အများကြီးတတ်တာ၊ မေသူဇာရဲ့ အဖေကလည်း စာတွေအများကြီးတတ်တယ်တဲ့။ ဘွဲ့နှစ်ဘွဲ့တောင်ရတာတဲ့။ ဒါပေမယ့် မေသူဇာကိုတော့ စာသင်မပေးပါဘူးနော်။ ဖေဖေကသာ ပူစူးကို စာသင်ပေးတာ၊ စာသင်နေတုန်း လမ်းမပေါ်ကို လှမ်းကြည့်မိရင် ပူစူးစာအုပ်တွေကို ဒေါသတကြီး ကိုင်ပေါက်လွှင့်ပစ်တတ်တာ။ "ကျောင်းစာကို စိတ်မဝင်စားဘဲ မဟုတ်မဟတ်တွေ စိတ်ဝင်စားနေတာကိုး၊ နင့်အဖေရဲ့ ဗီဇဆိုးတွေ နင့်ဆီမှာ မကျန်အောင် နင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သွေးသစ်လဲပေးရမှာလား ပူစူး" ဆိုပြီး ဖေဖေ တအားအော်ဟစ်တော့တာ။ ပူစူးကို ဖေဖေစာသင်တိုင်း ပူစူးမငိုရတဲ့နေ့ ရှိခဲ့လို့လား။ ဖေဖေ့ကိုကြောက်လွန်းလို့ တုန်နေတဲ့ ပူစူးဦးနှောက်ထဲကို စာတွေ ဝင်နိုင်ဦးမှာတဲ့လား ဖေဖေ၊ ဖေဖေ့ကိုကြောက်လို့ မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျလာတဲ့ ပူစူးကို ဖေဖေ ပိုဒေါသထွက်ပြန်ရော။ အဲဒီအခါ "အသုံးမကျတဲ့ဦးနှောက်၊ အမှတ်သည်းခြေမရှိတဲ့ အထုံအထိုင်းမ"ဆိုပြီး စာအုပ်တွေကို ပစ်ပေါက်ပြီး ဖေဖေစိတ်ဆိုးသွားတော့တာ။ အဲဒါ ဖေဖေနဲ့ပူစူးကြားက မရိုးအီနိုင်တဲ့ ပဋိပက္ခပဲ။ တကယ်တော့ ဖေဖေထင်သလောက် ပူစူးမညံ့ပါဘူးနော်။ ကျောင်းပေါင်းစုံ စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲတွေမှာ ပူစူး ခဏခဏ ပထမဆုရနေတာပဲ။
ဖေဖေကတော့ ပူစူး စာညံ့လို့ဆိုပြီး ဘယ်တုန်းကမှ မျက်နှာသာမပေးခဲ့ဘူး။ အဆိုးဆုံးကတော့ စာမေးပွဲတွင်းတွေမှာ မှတ်မှတ်ရရ ပူစူးလေးတန်းဖြေပြီးတဲ့နေ့၊ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့မှာ ပူစူး အရှင်လတ်လတ် ငရဲကျခဲ့ရဖူးတာ။ ဖေဖေပြန်မေးတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ပူစူး မဖြေနိုင်တော့လို့ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံး ပြစ်ဒဏ်တစ်ခု ပေးခဲ့ဖူးတယ်။
"နင့်ကို အဲသလို အရှက်အကြောက်ရှိအောင်ဆုံးမထားမှ တော်ကာကျမှာ"တဲ့။ ပူစူးက ဘာကိုရှက်ရမှာလဲ။ ဖေဖေ့ကိုကြောက်ရလွန်းလို့ စာတွေမေ့ကုန်တာ ရှက်ရမှာလား။ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ စာမေးပွဲမေးခွန်းတစ်ခုတည်းကို နှစ်ခါထပ်ဖြေရတဲ့ ကျောင်းသားရှိလို့လားဟင်။ ဖေဖေမေးတဲ့ စာမေးပွဲမေးခွန်းကို မဖြေနိုင်တဲ့ ပြစ်မှုနဲ့ တစ်လောကလုံးက ကလေးတွေ စာမေးပွဲဖြေပြီးလို့ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်နေတဲ့အချိန်မှာ -
"နင်စာမေးပွဲကျမှာပဲ" ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပိတ်လှောင်ထားခြင်းခံခဲ့ရတဲ့ ပူစူးဟာ အဲဒီနှစ်က စာမေးပွဲကို ပထမအဆင့်နဲ့ အောင်ခဲ့တယ်လေ။ အဲဒီအတွက် ပူစူးကို ဖေဖေပေးခဲ့တဲ့ ဆုလက်ဆောင်ကတော့ "ဒါ ခပ်ညံ့ညံ့ကျောင်းမှာမို့ ရတာ။ အနူတောမှာ လူချောဖြစ်ရတာကို ဟုတ်လှပြီမထင်နဲ့။ နင့်အရည်အချင်းကို ငါ အသိဆုံး"ပါတဲ့။ စာမေးပွဲဖြေပြီးတာနဲ့ ဘာသာရပ်တိုင်းကို ဖေဖေ့ဆီမှာ ပြန်အစစ်ခံရတယ်။ စာမေးပွဲအောင်စာရင်းမထွက်ခင်ရက်တွေမှာ ပူစူးကို ကစားခွင့်မပေးဘူး။ အိမ်ထဲမှာပဲ တစ်ချိန်လုံး စာတွေ ဖတ်နေရတယ်။ ပုံပြင်တွေ ဝတ္ထုတွေကို ပူစူး စိတ်ဝင်စားပေမယ့် "ဒီစာအုပ်တွေဖတ်"လို့ ဖေဖေက စာအုပ်တစ်ထပ်ကြီးချပေးတဲ့အခါ စာအုပ်တွေကို ပူစူးမုန်းသွားတယ်၊ အဲဒီအချိန်မျိုးဆို ပူစူး မေမေ့ကိုသတိရလိုက်တာ။ မေမေက ဖေဖေ့လိုစာအုပ်တွေ မဖတ်ဘူး။ ဗီဒီရုံပဲအမြဲတမ်းသွားတတ်တာ။ ညတိုင်းညတိုင်း ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ဗွီဒီယို သွားကြည့်နေကျလေ။ ခုတော့ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ပူစူးနဲ့ဖေဖေ့ကို မေမေထားရစ်ခဲ့တာပဲ ၅ နှစ် ကျော်ခဲ့ပါပြီ။ ဗီဒီယိုမင်းသား မင်းသမီးတွေ နာမည်ကိုတောင် ပူစူး မသိသလောက်ဖြစ်နေပြီလေ။
တစ်ခါတုန်းက နေကြာစေ့ထုပ်၊ ဆီးသီးထုပ်တွေထဲက မင်းသမီး၊ မင်းသားလှလှလေးတွေရဲ့ ရုပ်ပုံစာရွက်လေးတွေကို ပူစူးသိမ်းထားတာ ဖေဖေတွေ့သွားခဲ့တယ်။ ယွန်းသေတ္တာလေးထဲက ရုပ်ပုံလှလှလေးတွေကို ပြန့်ကျဲနေအောင် လွှင့်ပစ်ပြီး ပူစူးဆံပင်တွေကို ဆွဲဆောင့်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ 'တန်ကြေးမရှိတာတွေကို စိတ်ဝင်စားနေ၊ ဘာမဟုတ်တဲ့အလုပ်'တဲ့။ ဖေဖေပြောတာတွေကို ပူစူးနားမလည်ပါဘူး။ ပူစူးသူငယ်ချင်းတွေလည်း ဒီလိုပဲ ရုပ်ပုံလှလှလေးတွေ စုကြတာပဲ။ သူတို့က ချစ်စရာကောင်းကြတယ်လေ။ မင်းသမီးလေးတွေများ လှလိုက်တာ။ မေမေ့ထက်တောင် ပိုလှသေးတယ်။ ပူစူးကိုလည်း အမြဲပြုံးပြကြသေးတာ။ မင်းသမီးလှလှလေးတွေကို ပူစူး သိပ်ချစ်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ပူစူး ဖေဖေ့ကိုကြောက်ပါတယ်။ ဖေဖေမကြိုက်တဲ့အလုပ်မျိုးကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ပါဘူးနော်။ ဒီနေ့တော့ ပူစူး မေမေ့ကို သတိရပါရစေဖေဖေ။ ဟုတ်တယ်။ ပူစူး မေမေရှိတဲ့နေရာကို သွားရမယ်။ တိတ်တိတ်ကလေး သွားမယ်။ ခဏလေးပါ ဖေဖေရယ်၊ မေမေ့ကိုမြင်ရရုံ ခဏလေးပဲ။ ပူစူး မေမေ့ကိုမခေါ်ပါဘူး။ လုံးဝမခေါ်ပါဘူး ဖေဖေ၊ မေမေ့ကို ဖေဖေ့လိုပဲ ပူစူးလည်း မုန်းတယ်လေ။
(၄)
အို…ကြည့်စမ်းပါဦး။ လူတွေဟာ ပျော်နေလိုက်ကြတာ။ အဖေတွေ၊ အမေတွေက သူတို့သားသမီးတွေရဲ့လက်ကိုဆွဲလို့ ခရီးထွက်သွားကြတာ ဘယ်လောက်ပျော်ဖို့ကောင်းလိုက်သလဲနော်။ ဟော ဟိုက သင်္ဘောကြီးကိုစီးသွားရင် မေမေရှိတဲ့အရပ်ကိုရောက်မှာ။ ဦးလေးညိုကပြောဖူးတယ်လေ။
"ခင်သန်းမြိုင်ကို ကမ်းနားမှာ ခဏခဏတွေ့တယ်ဟ၊ သူက ဟိုဘက်ကမ်းမှာနေတာထင်တယ်။ ငါကလည်း ခရီးသည်နဲ့မို့ နှုတ်ဆက်ချိန်မရလိုက်ပါဘူးဟာ။ သူ့ပုံစံကလည်း ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့ မော်တော်မီအောင် မနည်းအချိန်လုနေရတဲ့ပုံပါပဲ"
ဟုတ်တယ်၊ မေမေ ဟိုဘက်ကမ်းမှာပဲ နေတာဖြစ်မှာပါ။ ဟိုမှာ စက်လှေပေါ်က ဆင်းလာတာမေမေလားမသိဘူး။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ မေမေက အသားဖြူဖြူလေးပါ။ ပြီးတော့ မေမေက အမြဲတမ်းနှုတ်ခမ်းနီ ရဲရဲဆိုးထားတတ်တာ။
ဟော ဟိုကျောက်တုံးကြီးနားနားမှာ ရေချိုးနေတဲ့ မိန်းမကရော။ အောင်မယ် သူက ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ဂျီး(ချေး)တွေတွန်းပေးနေသေးရဲ့။ သူတို့ဘေးနားမှာ ဆော့နေတဲ့ကလေးဟာ သူတို့သားလေးပဲဖြစ်မှာ။ ဟင့်အင်း မေမေ့မှာ ပူစူးအပြင် ကလေးမရှိပါဘူး။ ဒီကလေးလေးက ငယ်ငယ်လေးပဲရှိသေးတာ။ ဟိုလူကြီးနဲ့ ထပ်ရတဲ့ကလေးဖြစ်ရင် ဖြစ်မှာနော်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက ဆံပင်ရှည်တွေနဲ့ပါ။ မေမေက ဆံပင်အတိုကို အမြဲကောက်ထားတတ်တာ။ ကောက်ထားတဲ့ဆံပင်တွေပြေလာရင် ပိုက်ဆံမရှိတာတောင် ဖေဖေမသိအောင် အကြွေးသွားကောက်သေးတာနော်။ ဆံပင်မကောက်ရရင် မေမေနေတတ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒါ မေမေမဟုတ်ပါဘူး။
ဟိုးက ကျောက်ပြားကြီးပေါ်မှာ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ အမျိုးသမီးကရော အသားဖြူတယ်လေ။ နည်းနည်းတော့ နီသလိုပဲ။ ဒါ နေရောင်ထိုးနေလို့ ဖြစ်မှာပါ။ အို မေမေက ဒီမှာနေတာမှမဟုတ်ဘဲ ဘယ်လိုလုပ် ဒီဘက်ကမ်းမှာ အဝတ်လာလျှော်မှာလဲ။ ပြီးတော့ မေမေက ဒီမိန်းမလောက် အားမသန်ပါဘူး။ မေမေ အဝတ်လျှော်တဲ့အခါ အားမထည့်ဘဲဖြစ်သလိုလျှော်တတ်လို့ ဖေ့ဖေ့အကျၤ ီဖြူတွေ ဝါညစ်ညစ် ဖြစ်ကုန်ရတာတဲ့။
အဝတ်ကလေးကိုမှ ဖြူစင်အောင် မလျှော်ဖွပ်နိုင်ဘူးတဲ့။ ဖေဖေကသာ အဝတ်တွေကို ဖွေးစင်နေအောင် လျှော်တတ်တာ။
"မှတ်ထား ပူစူး၊ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အထိ ကိုယ်ဝတ်တဲ့ အဝတ်လေးကိုမှ ဖြူစင်အောင် မလျှော်နိုင်တဲ့လူမျိုးဟာ ညစ်ညမ်းတဲ့ဘဝမျိုးကနေ ဘယ်တော့မှ ရုန်းထွက်နိုင်မယ့်လူမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူတို့လျှော်တဲ့အဝတ်တွေလိုပဲ လျှော်လေ ညစ်လေ ဖြစ်လာမှာ" လို့ ဖေဖေ ပြောခဲ့ဖူးတယ်။ ပူစူးကတော့ အဝတ်တွေကို ဖြူစင်အောင် လျှော်တတ်ပါတယ်နော်။ ပူစူးကို ဖေဖေသင်ပေးထားတာပဲ။ အဝတ်ဟာ အချိန်ကြာလာလို့ ဟောင်းချင်ဟောင်းမယ်။ စုတ်ချင်စုတ်လာမယ်။ ဒါပေမယ့် ပေပေရေရေ အညစ်အကြေးတွေမရှိဘဲ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီး ပြောင်စင်နေရမယ်လေ။
နေပါဦး ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဟိုမှာ မိန်းမတစ်ယောက် ရေချိုးတော့မှာ ထင်တယ်။ ဟော့တော် ထဘီရင်မလျားရသေးဘဲနဲ့ သူ ရေကူးနေပြီ။ မေမေက ရေမှမကူးတတ်တာနော်။ ပြီးတော့ မေမေက ဒီဘက်ကမ်းကို တစ်ခါတလေမှလာမှာပါ။ ဘုရားရေ၊ သေချာကြည့်ပါဦး။ ကြိမ်ခြင်းတောင်းကြီး ဆွဲထားတဲ့ မိန်းမကိုလေ။ သူ…သူ၊ မေမေပဲ၊ ဟော စက်လှေပေါ်တက်နေပြီ။ သူ သွားတော့မှာ။ အို စက်လှေထွက်တော့မှာပဲ။ သူ သွားတော့မှာ။ ဒီမှာ ဈေးလာဝယ်ပြီး ပြန်တာပဲဖြစ်မှာနော်။ ကြည့်စမ်း၊ သူ ဒီကိုလှမ်းကြည့်နေပြီ။ ဟယ် နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲ ဆိုးလို့ပါလား မေမေ၊ ဒါ ပူစူး မေမေ အစစ်၊ မြစ်ဆိပ်က အုတ်လှေကားထစ်လေး တစ်ခုမှာထိုင်နေရင်း ပူစူး ထ,ရပ်လိုက်တယ်။ လှေကားထစ်တွေကို ခုန်ပေါက်ကျော်လွှားပြီး ကမ်းခြေရောက်အောင် ပြေးဆင်းရတာပေါ့။ လှေကားထစ်တွေကလည်း များလိုက်တာ။
စက်လှေက စက်နှိုးနေပြီ။ ဆူညံနေတဲ့ စက်လှေအင်ဂျင်သံကြားမှာ 'မေမေ၊ မေမေ' လို့ ပူစူး အဆက်မပြတ် လှမ်းအော်လိုက်တယ်။ မေမေက ပူစူးကို ကြည့်နေတာနော်။ ဟင်…မေမေ့မျက်လုံးတွေက တစိမ်းဆန်လိုက်တာ။ ပူစူးကိုတောင် မေမေ မမှတ်မိတော့ဘူးလား၊ ပူစူးဟာ မေမေ့သမီးလို့ ပြောစရာမလိုအောင် မေမေ့ရုပ်နဲ့ ချွတ်စွပ်တူတဲ့သမီးဆို။
"မေမေ၊ မေမေ" စက်လှေက လူးလွန့်ထွက်ခွာစပြုနေပြီ။ မေမေ ပါသွားတော့မှာ။
"မေမေ၊မေမေ၊ ပူစူးလေ၊ ပူစူး ဒီမယ်"
"လုပ်ကြပါဦးရှင်၊ ကလေး…ကလေး…အို… မလိုက်ခဲ့နဲ့လေ"
"ခင်ဗျားတို့ကလေးလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ စက်လှေပေါ်က ကလေးမဟုတ်ဘူး၊ လူမှားတာ ထင်တယ်"
"လုပ်ကြပါဦးဗျာ၊ ကလေးကို ဆွဲထားပေးလိုက်ကြပါ"
"လုပ်ပါဦး၊ လုပ်ပါဦး၊ ကလေး ရေထဲနစ်နေပြီ"
"အဲဒါ ပန်းချီဆရာကိုသစ်ဦး သမီးလေးတော့ ဟုတ်ပါရဲ့၊ သူ့ အမေထင်လို့နေမှာ၊ သူ့အမေက ဟိုဘက်ကမ်းမှာရှိတယ်ကြားတာပဲ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးငါးနှစ်ကတည်းက လင်ငယ်နောက်လိုက်သွားတာ၊ ကြာ,ကြာလှပေါ့"
ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ၊ စက်လှေပေါ်က လူတွေကလည်း ပူစူးကို ဘာတွေလှမ်းပြောနေတာလဲ၊ ကမ်းခြေကလူတွေ အသံကလည်း ကျယ်လိုက်တာ၊ မေမေရော၊ မေမေ သမီးလို့တောင် တစ်ခွန်းမှ မခေါ်ပါလား၊ နားအူလိုက်တာ၊ အို ပူစူး အသက်ရှူလို့မရတော့ဘူး၊ ရေတွေ၊ ရေတွေ ငန်လိုက်တာ၊ ဖေဖေရေ…ဖေဖေရေ၊ မေမေ့နောက်ကို ပူစူး ဘယ်တော့မှ မလိုက်တော့ပါဘူး။ ဖေဖေ့ကိုတစ်ယောက်တည်း ပူစူး မထားရစ်ခဲ့ပါဘူးနော်၊ ဖေဖေရေ။
(၅)
"ဟော…သတိရလာပြီ၊ ကလေး သတိရလာပြီ"
"ပူစူး…သမီး၊ ဆရာမလေ… ဆရာမကို သမီးသိလားဟင်"
"ပူစူးမ၊ ဦးလေးညို ရှိတယ်နော်၊ သမီး သိလား"
ပူစူး ဘယ်ရောက်နေတာလဲ၊ ဒါ ပူစူးအိမ်မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျောင်းလား၊ ဆရာမတွေလည်း ရှိနေတယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ပူစူးတို့ကျောင်းက အုတ်နံရံတွေမရှိဘူးလေ။ ပန်ကာတွေလည်း မရှိပါဘူးနော်။
"စိတ်ပူလိုက်ရတာ ပူစူးမရယ်၊ သမီး တစ်နေ့လုံး တစ်ညလုံး သတိမေ့နေတာ"
'ဆရာမ'။ ပူစူး နဖူးကို ဖွဖွလေး ကိုင်ကြည့်နေတဲ့ ပူစူးတို့ အတန်းပိုင်ဆရာမကို ပူစူးပြုံးပြလိုက်မိတယ်။ ဟင်…ဆရာမ… စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲဝင်တိုင်း ပူစူးကို အချက်အလက်ထုတ်ပေးတဲ့ (၈)တန်း (A)က အတန်းပိုင် ဆရာမလေ။ မြန်မာစာ သိပ် အသင်အပြကောင်းတဲ့ ဆရာမပေါ့။
"သမီး နေကောင်းတယ်နော်၊ စိတ်ကို အေးအေးထားနော် သမီး၊ သမီးဘေးနားမှာ အားလုံးရှိကြတယ်" ဂျူတီကုတ် ဖြူဖြူလေးနဲ့ မမက လှလိုက်တာ၊ ဆရာဝန်မလေးထင်ပါရဲ့၊ ဒါဆို ဒါ…ဒါ ဆေးရုံလား၊ ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာ၊ ဖေဖေရော၊ ဖေဖေ စောင့်နေတော့မှာ။
"ဖေဖေရောဟင်"
"သမီး ဖေဖေလား၊ ရှိတယ် သမီး၊ မကြောက်နဲ့နော် သမီး စာမေးပွဲဖြေပြီးပြီနော်၊ သမီးဖေဖေက သမီးကို ဘာမှမမေးဘူးတဲ့၊ သမီးကို ဖေဖေကသိပ်ချစ်တာ သိလား ပူစူးမ၊ သမီးကိုချစ်တဲ့လူတွေ အများကြီးရှိတယ်၊ ဆရာမတွေအားလုံးကလည်း ပူစူးကိုချစ်ကြတယ်နော်"
"ပူစူး ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"သမီး ကမ်းနားမှာ ရေနစ်တယ်၊ ပြီးတော့ သတိမေ့နေတာ၊ ဟိုမှာ သမီးဖေဖေလည်းရှိတယ်၊ သမီး ဖေဖေကို သမီး မကြောက်နဲ့နော်"
ပူစူးအိပ်နေတဲ့ ခုတင်နားကို ဖြည်းဖြည်းလေးလျှောက်လာတဲ့ ဖေဖေ့ကို ပူစူးငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကြည့်ပါဦး ဖေဖေ့မျက်နှာက ထူးခြားလိုက်တာ၊ မျက်လုံးတွေ၊ ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေက ခါတိုင်းနဲ့လည်း မတူပါလား၊ ဖေဖေ ညက မအိပ်ဘဲ ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေခဲ့လို့များလား။
"သမီး…သမီးလေး" ဖေဖေက ပူစူး လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ထားတယ်။ ဖေဖေ့လက်ကလေးတွေက နွေးနွေးထွေးထွေးလေးနော်"
"ဖေဖေ"
"သမီးရယ်" ပူစူးကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ဖေဖေ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ပါလား။ ဟင်… ဖေဖေ့မျက်ရည်တွေ ပူစူး ရင်ဘတ်ပေါ်ကျလာပြီ။ ဖေဖေ ငိုနေတာလား။ ဟုတ်ပါရဲ့။ ဖေဖေ ငိုနေတာ။ ဘယ်လောက် အံ့သြစရာကောင်းလိုက်သလဲနော် ဖေဖေက ပူစူးကို တစ်ခါမှမကြည့်ဖူးတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း ငိုနေတာလေ။ ဖေဖေ့မျက်ရည်တွေက ပူစူးရင်ထဲထိ ဝင်ပြီး အသည်းနှလုံးကို ရောက်သွားကြပြီထင်တယ်။ အေးလိုက်တာ ဖေဖေရယ်။ ဆရာမတွေရယ်၊ ဦးလေးညိုရယ်၊ ပူစူး သူငယ်ချင်း မိဘုတ်တို့ သားအမိရယ်က ပူစူးနဲ့ဖေဖေ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ သူတို့ ပြုံးနေကြတာနော်။
"ပူစူး စာမေးပွဲဖြေရဦးမှာလားဟင်" ဖေဖေက မျက်ရည်တွေကြားက ပြုံးပြပြီး ခေါင်းယမ်းတယ်။
"ဖေဖေ့ဆီမှာ သမီး ဘယ်တော့မှ စာမေးပွဲပြန်မဖြေရတော့ဘူးနော်။ သမီးကို ဖေဖေ ယုံသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် သမီးကျောင်းမှာတော့ စာမေးပွဲဖြေရမယ်နော်။ မေးခွန်းစာရွက်ထဲက မေးတာတွေကိုပဲ ဖြေပေးရမယ်နော် သမီး။ သမီးကို ဖေဖေဘယ်တော့မှ မရိုက်တော့ဘူး၊ သမီးက ဖေဖေ့စကားနားထောင်ပြီး လိမ္မာတာ ဖေဖေသိတယ်။ ကျောင်းကိုလည်း သမီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပဲ အမြဲသွားရမယ်"
"တကယ်ပြောတာလား ဖေဖေ"
"တကယ်ပေါ့ သမီးရဲ့။ ပူစူး ဆရာမတွေကို မေးကြည့်ပါလား"
ပူစူး ဆရာမတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ပြုံးလက်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ငေးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမတွေက ပူစူးကို ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြလို့ ပူစူး ပျော်လိုက်တာ။ ပူစူး ကျေနပ်ပါပြီ ဖေဖေ။ ပြီးတော့ ပူစူး နားလည်ပါပြီ။ မရနိုင်တော့တဲ့ အရာတစ်ခုကို မရနိုင်မှန်းသိလျက်နဲ့ တမ်းတမျှော်ကိုးနေတာထက် ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးတစ်ခုကို ရအောင်ယူပြီး မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားရမှာက ပူစူးအတွက် အကောင်းဆုံးဆိုတာကိုလေ။
ဒါပေမယ့် ပူစူးနဲ့ ဖေဖေ့ကြားမှာ ရင်းနှီးနွေးထွေးတဲ့ အပြုံးတွေ အမြဲရှိနေမှ ဖြစ်မယ်ဆိုတာကိုတော့ ဖေဖေ သိမှဖြစ်မယ်နော်။ ။
အောက်တိုဘာလ၊ ၁၉၉၉
မေတ္တာဖြင့် - ယုဒါ
22082015 (9:08 PM)
No comments:
Post a Comment