9ဟာမန္ဟက္(စ္)၏ ဒႆန သို႔မဟုတ္ သိဒၶတၳကို ေလ့လာျခင္း [ ေဝဖန္စာ ]
- ဂ်ိဳေဇာ္ -
နိဒါန္း
ဟာမန္ဟက္(စ္) ( HERMAN HESSE ) ေရးသား၍ ဆရာပါရဂူ ျမန္မာျပန္ဆိုေသာ သိဒၶတၳ ဝတၳဳႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက တစ္ႀကိမ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက တစ္ႀကိမ္၊ ယခုတစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ ဖတ္႐ႈခဲ့ပါသည္။ ယခု ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ားေပၚလာသျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသြားျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မူရင္းဝတၳဳေရးသူ HERMAN HESSE
ဟက္စ္ကို ၁၈၇၇ ခုႏွစ္၌ ဂ်ာမဏီျပည္တြင္ ေမြးဖြားသည္။ မ်ိဳး႐ိုးက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ေသြးေႏွာေနေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဂ်ာမန္ဟု ခံယူခဲ့သည္။ ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ စာေပေရးသားခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက ပ႐ိုတက္စတင့္ ခရစ္ယာန္မ်ား ျဖစ္၏။ သူသည္ ငယ္စဥ္က ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္တုိင္းမက်ခဲ့ေပ။ ဘာသာေရးေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ ေသေၾကာင္းႀကံစည္ခဲ့ဖူး၏။
အ႐ြယ္ေရာက္လာေသာအခါ အိမ္ေထာင္သံုးဆက္ ေျပာင္းခဲ့သည္။ စာေပမ်ားလည္း ေရးသားလာခဲ့သည္။ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒျဖင့္ စစ္ေသြးၾကြေနေသာ ဂ်ာမန္စာဖတ္ပရိသတ္၏ ဝိုင္းပယ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ဖခင္ဆံုး၊ ဇနီးက ႐ူးသြပ္၊ သားက ေသလုေမ်ာပါး ေရာဂါျဖစ္သျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္ေရာဂါျဖစ္ကာ စိတ္ကုဆရာဝန္ႏွင့္ ျပသခဲ့ရဖူး၏။
ဟက္စ္ကို အေ႐ွ႕တိုင္းစာေပႏွင့္ အေ႐ွ႕တိုင္း အေတြးအေခၚမ်ား မ်ားစြာ ေလ့လာဆည္းပူးထားသူဟု ဆိုၾကသည္။ သူသည္ သီဟိုဠ္၊ စကၤာပူႏွင့္ မေလး႐ွားကၽြန္းဆြယ္မ်ားသို႔ ခရီးသြားခဲ့ဖူးၿပီး အိႏၵိယ၌ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေလသည္။
စိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသည့္ ဝတၳဳမ်ား အေရးသန္ခဲ့၍ ဤသိဒၶတၳဝတၳဳသည္လည္း ဗုဒၶေပၚထြန္းေနသည့္ကာလ မဇၥၽိမေဒသမွ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ တရားေပါက္သြားသည့္အေၾကာင္း ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
သံသယ
သိဒၶတၳျမန္မာျပန္ကို ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါ အေရးအသားသည္ လြန္စြာမွ ေခ်ာညက္ေျပျပစ္၍ စကားလံုးမ်ား၊ စကားေျပာမ်ား၊ ဥပမာ ဥပေမယ်မ်ားသည္လည္း လြန္စြာမွ ျမန္မာဆန္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဘာသာျပန္ဆရာ ဘယ္ေလာက္ပဲေတာ္ေတာ္ တိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ဆိုသည္ ( ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုျခင္းမဟုတ္ ) ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ နားႏွင့္မ်က္စိမွာ အနည္းငယ္ ေထာင့္ေနတတ္စၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္
မူရင္းစာေရးဆရာ ဟက္စ္ကလည္း အေ႐ွ႕တိုင္းစာေပႏွင့္ အေ႐ွ႕တိုင္းအဘိဓမၼာကို မ်ားစြာ ဆည္းပူးေလ့လာထားသည္ဟု ဆိုထားျခင္း၊ ဝတၳဳကလည္း အေ႐ွ႕တိုင္းေနာက္ခံ အေ႐ွ႕တိုင္းဇာတ္ေဆာင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ဝတၳဳျဖစ္ေနျခင္း၊ ျမန္မာျပန္ဆိုသူ ဆရာပါရဂူကလည္း အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ သကၠတ ဘာသာရပ္မ်ားကို တတ္ကၽြမ္းႏိုင္နင္းသည့္ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ညက္ေညာေျပျပစ္ ေကာင္းမြန္ေနျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
သို႔ေသာ္
ဟက္စ္သည္ သိဒၶတၳကို ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမူရင္းကို မည္သို႔ေသာပညာ႐ွင္၊ မည္သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္က အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုခဲ့သည္ကို မသိရပါ။ ျမန္မာျပန္စာအုပ္၌လည္း ထိုအေၾကာင္း ေဖာ္ျပမထားပါ။
သာမန္ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပ၌ ဤအခ်က္သည္ အေရးမႀကီးလွေသာ္လည္း သိဒၶတၳလို ဒႆနဝတၳဳမ်ိဳး၌ ဘာသာျပန္ဆိုမႈသည္ အလြန္ပင္ အေရးႀကီးပါသည္။ တာဝန္လည္း ႀကီးပါသည္။ စကားလံုးတစ္လံုး စကားတစ္ခြန္း အယူအေကာက္ လြဲသြား႐ံုမွ်ျဖင့္ မူရင္းဒႆနႀကီး ပ်က္စီးသြားတတ္ပါသည္။ ဒႆနစာေပမ်ား၊ ဒႆနဝတၳဳမ်ားကို တိုက္႐ိုက္ ဘာသာျပန္ဆိုရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုလိုက္ျခင္းျဖင့္၊ ( ဆားတစ္ပြင့္စာမွ် ေလွ်ာ့ခတ္ျခင္း၊ ပိုခတ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ) မူရင္းအဓိပၸါယ္ ( အရသာ ) ပ်က္သြားႏိုင္ပါသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆရာသည္ ဤဥပေဒသကို လိုက္နာခဲ့ပါရဲ႕လား။ အေ႐ွ႕တိုင္းဒႆနကို ဟက္စ္နည္းတူ ဆည္းပူးေလ့လာထားပါရဲ႕လား။ ဟက္စ္၏ အာေဘာ္ကို ထိုသူတို႔မွတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပည့္အဝ ရခဲ့ပါရဲ႕လား။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမ သံသယ ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ဖန္ ထိုအဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကိုပင္ ဆရာပါရဂူက ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆိုခဲ့ပါသည္။ ဆရာပါရဂူသည္ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ ပါဠိ၊ သကၠတဘာသာမ်ားကို ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္သည့္အေလ်ာက္ အဂၤလိပ္မွ ျမန္မာသို႔ ျပန္ဆိုေသာအခါ ဆရာ၏ ဦးေႏွာက္မွာ ျပည့္ေမာက္ေနေသာ ပါဠိ၊ သကၠတ စာလံုးမ်ားျဖင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ( အဓိပၸာယ္ ပိုမိုေပၚလြင္ ေလးနက္သြားေအာင္ ) ျဖည့္စြက္ ဘာသာျပန္ခဲ့ေလသလား။ မူရင္းအာေဘာ္ မူရင္းရသကို ဆရာပါရဂူမွတစ္ဆင့္ ဆားတစ္ပြင့္မွ် မပိုေၾကး၊ မလိုေၾကး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခဲ့ပါရဲ႕လား။
ဤကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ဒုတိယသံသယ ျဖစ္ပါသည္။
သံသယျဖစ္စရာ အခ်က္မ်ားကလည္း ႐ွိေနပါသည္။ ဥပမာအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏုတ္တင္ျပရလွ်င္ သိဒၶတၳဝတၳဳ စာမ်က္ႏွာ ၂၅ ေအာက္ေျခမွတ္စု၌ -
‘သိဒၶတၳ ႐ြတ္ဆုိေသာ စကားမွာ ဆေႏၵာေဂယဥပနိသွ်ဒ္ အ႒မ ပပါဌက စတုတၳ ခ႑ဂါထာ ၄ - ၅ ျဖစ္သည္။ ယင္းဂါထာကို မူလ စာေရးဆရာ၏ စာ၌ မည္သို႔ေရးထားသည္ကို မသိရေသာ္လည္း အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္၌မူ အနက္အဓိပၸါယ္မွ်ကိုသာ ျပန္ထားသည္။ အနက္အဓိပၸါယ္ကား အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ျဗဟၼဟူေသာ အမည္သည္ သစၥာျဖစ္၏။ ယင္းအခ်က္ကို တကယ္သိသူသည္ နတ္ျပည္ နတ္ေလာကသို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေရာက္႐ွိ၏။ ( ျမန္မာျပန္သူ )
စာမ်က္ႏွာ ၂၆ ေအာက္ေျခမွတ္စု၌လည္း ဤပံုစံမ်ိဳး ေရးသားထားေသးသည္။ ၄င္းတို႔ကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲရလွ်င္ -
၁။ ဟက္စ္က မူရင္းတြင္ ( ဂ်ာမန္လို ) ဘယ္လို ေရးထားသည္ မသိပါ တဲ့။
၂။ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္၌မူ မနက္အဓိပၸါယ္မွ်ကိုသာ ျပန္ထားပါသည္ တဲ့။
၃။ ျမန္မာျပန္ဆိုသူ ဆရာပါရဂူသည္ကား ဘာသာေရး၊ သမိုင္း၊ စာေပ၊ ဘာသာေဗဒ ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္သည့္အေလ်ာက္ အဂၤလိပ္ အနက္အဓိပၸါယ္မွ်ကို သိ႐ံုမွ်ျဖင့္ ဥပနိသွ်ဒ္က်မ္းလာ ဂါထာ ျဖစ္သည္ကို လည္းေကာင္း၊ ဥပနိသွ်ဒ္က်မ္းကို လိုက္နာက်င့္သံုးေသာ ဂုိဏ္းသည္ ေဝဒႏၱဂိုဏ္း ျဖစ္သည္ကို လည္းေကာင္း၊ ၄င္းတို႔သည္ လြတ္ေျမာက္ရာ သစၥာတရားကို ‘ျဗဟၼ’ ဟု လည္းေကာင္း၊ ‘အတၱ’ ဟု လည္းေကာင္း လက္ခံၾက၍ အတၱကို ကိေလသာမ်ားက ပိတ္ဆို႔ထားၾကသည္။ ေလွာင္ပိတ္ထားၾကသည္။ အတၱသည္ ကိေလသာ အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ လြတ္ေျမာက္လွ်င္ ( လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္လိုက္လွ်င္ ) သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီ။ ေမာကၡကို ရၿပီဟု ခံယူထားေသာ ဂိုဏ္းျဖစ္သည္ကို သိထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ဤသို႔ ေခ်ာမြတ္ျပည့္စံုစြာ ျပန္ဆိုႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မူရင္းစာေရးဆရာ ဟာမန္ဟက္စ္သည္ ဤသို႔ သိပါ၏ေလာ။ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆိုသူ မသိသည္ကေတာ့ ေသခ်ာလွေပသည္။
အထက္ပါ ဂါထာႏွစ္ပုဒ္သာမက ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လံုးတြင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ ပညတ္၊ ပရမတ္၊ သစၥာေလးပါး၊ မဂၢင္႐ွစ္ပါး၊ နိဗၺာန္ စေသာ ပါဠိစကားလံုးမ်ားကို အမ်ားအျပားပင္ ေတြ႔ရေလသည္။
ထိုစကားလံုးမ်ားကို မူရင္းဆရာ ဟက္စ္သည္ တကယ္ပင္ အဓိပၸာယ္ တတ္သိနားလည္စြာျဖင့္ သံုးႏႈန္းခဲ့သေလာ။ ဂ်ာမန္ဘာသာမွ အဂၤလိပ္ဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆိုသူကေရာ ထို စကားလံုးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို မည္သို႔နားလည္၍ မည္သို႔ဖလွယ္ယူ ဘာသာျပန္ခဲ့သနည္း။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ အဂၤလိပ္မွ အနက္အဓိပၸါယ္မွ်ကို ဆရာပါရဂူက သူႏုိင္နင္းတတ္ကၽြမ္းသည့္ ပါဠိစကားမ်ားျဖင့္ ဂါထာႏွစ္ပုဒ္တုန္းကလိုပင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ အစားထိုးကာ ဘာသာျပန္ခဲ့ေလသေလာ။
ဤသို႔ ဘာသာျပန္ဆိုခဲ့ၾကသည္ ဆိုပါလွ်င္ သိဒၶတၳသည္ ဟက္စ္အာေဘာ္ ဟက္စ္၏ဒႆနအျဖစ္ မ်ိဳးမစစ္ေတာ့ဘဲ
၁။ ဟက္စ္
၂။ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဆိုသူႏွင့္
၃။ ဆရာပါရဂူ သံုးေယာက္ေပါင္း၏ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းအာေဘာ္ သံုးဦးေပါင္းဒႆန ျဖစ္ရေခ်ေတာ့မည္။
ဤသံသယသည္လည္း အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၳဳမ်ား၌ အေရးမႀကီးလွေသာ္လည္း သိဒၶတၳလို ကမၻာေက်ာ္ ဒႆနဝတၳဳႀကီးမ်ိဳး၌ မူရင္းစာေရးဆရာ၏ ဒႆနကို အကဲျဖတ္ရာ၌ လြန္စြာမွ အေရးႀကီးလွပါသည္။
( ဒါဆို ခင္ဗ်ား ဂ်ာမန္လို မူရင္း႐ွာဖတ္ပါလားဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဘုေျပာလာလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးၿပီးသာ ေနပါမည္ )
ကၽြန္ေတာ္သည္ သိဒၶတၳကိုဖတ္ၿပီး ဟာမန္ဟက္စ္၏ ႏွံ႔စပ္မႈႏွင့္ ေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းအား၊ စိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာႏိုင္စြမ္းအားကို ေလးစားခ်ီးမြမ္းခ်င္ေသာ္လည္း ဤသံသယေလးေၾကာင့္ တံု႔ တံု႔ ေနပါသည္။
ဤသံသယကို ဆရာပါရဂူထံ လူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေစ၊ စာျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ိုေသစြာ ေမးျမန္းမည္ဟု ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိေသာ္လည္း သိဒၶတၳ ပရိသတ္အားလံုး သိသင့္သိထိုက္သည္။ ျမန္မာစာေပအတြက္လည္း အက်ိဳး႐ွိမည္ဟု ယူဆမိပါသျဖင့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ထည့္သြင္း ေမးျမန္းလိုက္ပါသည္။
( ဆရာပါရဂူခင္ဗ်ား။ အေၾကာင္းညီညြတ္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေျဖၾကားေပးပါ ခင္ဗ်ား )
ဟာမန္ဟက္စ္သည္ သိဒၶတၳဝတၳဳကို ၁၉၁၉ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ေရးသားၿပီး ၁၉၂၂ ခုႏွစ္က်မွ ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ဆရာပါရဂူက ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၌ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္မွတစ္ဆင့္ ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆိုခဲ့ပါသည္။
ဤေနရာ၌ လိုအပ္မည္ထင္၍ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို ၾကားျဖတ္တင္ျပလိုပါသည္။
၁။ ဟိႏၵဴဝါဒသည္ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္မွန္း သမိုင္းတြင္ အတိအက် မ႐ွိပါ။
၂။ ဗုဒၶဝါဒသည္ ဘီစီ ၅၈၈ မွာ စတင္ပါသည္။
၃။ ခရစ္ယာန္ဝါဒသည္ ဗုဒၶဝါဒစတင္ၿပီး ၆၁၈ ႏွစ္အၾကာ ေအဒီ ၃၀ မွာ စတင္ပါသည္။
၄။ အစၥလမ္ဝါဒသည္ ဗုဒၶဝါဒစတင္ၿပီး ၁၁၉၄ ႏွစ္အၾကာ ေအဒီ ၅၇၁ ေနာက္ပိုင္းမွာ စတင္ပါသည္။ ( မိုဟာမတ္ကို ေအဒီ ၅၇၁ ၌ ေမြးဖြားသည္ )
၅။ ဟာမန္ဟက္စ္၏ သိဒၶတၳသည္ ျမတ္ဗုဒၶ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၁၀ ႏွစ္အၾကာမွ ထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
သိဒၶတၳဝတၳဳသည္ ဒႆနဝတၳဳ ျဖစ္ပါသည္။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လံုး၏ ေနာက္ဆံုးရည္႐ြယ္ခ်က္၊ ေနာက္ဆံုးဒႆန၊ သိဒၶတၳ ေနာက္ဆံုး တရားေပါက္သြားေသာ ဉာဏ္အျမင္သည္ ‘ကမၻာေလာကအား ေပါင္းစည္းဆက္စပ္မႈအျဖစ္ ျမင္သည့္အျမင္’ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ယင္းအျမင္သည္ စကားလံုးသာ ကြဲမည္။ ဗုဒၶဝါဒႏွင့္ ကြဲလြဲမႈမ႐ွိဟု ဝတၳဳနိဂံုးခ်ဳပ္၌ ဆိုထားေခ်ေသး၏။ ဤအဆိုေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္သြားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒႆနဝတၳဳ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္လမ္းရသကို အသားေပး မစဥ္းစားေတာ့ပါ။ ( ပံုသဏၭာန္ကို မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ ) ဝတၳဳပါ ဒႆနအယူအဆမ်ား ( အေၾကာင္းအရာ ) ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သလို ေဆြးေႏြးသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သိဒၶတၳကို မဖတ္ဖူးေသးသူမ်ားႏွင့္ ဖတ္ၿပီး ေမ့ေနသူမ်ားအတြက္ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကို ေဖာ္ျပေပးရလွ်င္ -
[ ဗုဒၶျမတ္စြာ သက္ေတာ္ထင္႐ွား ႐ွိေနခ်ိန္၊ မဇၥၽိမေဒသ၌ ျဗဟၼဏ ( ပုဏၰား ) မ်ိဳးႏြယ္ဖြား ‘သိဒၶတၳ’ ဆိုေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ႐ွိေလသည္။ သူသည္ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမား၏။ လံု႔လဝီရိယ ႐ွိ၏။ သစၥာတရားကို အာသာငန္းငန္း ႐ွာေဖြလိုသူ ျဖစ္၏။ သူသည္ ျဗဟၼဏတို႔၏ မိ႐ိုးဖလာ ဘာသာေရးႏွင့္ က်င့္စဥ္မ်ားကို အားမရေနသူ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ‘ေဂါဝိႏၵ’ ကို ေခၚကာ ဖခင္ကို ပုန္ကန္ၿပီး သမေဏမ်ားထံသြားကာ သမဏက်င့္စဥ္ကို က်င့္ႀကံၿပီး တရားကို ႐ွာေဖြေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်နပ္မႈ မရ။ တရားကို မေတြ႔။
ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား သမဏမ်ားကို စြန္႔ခြာလာၿပီး ဗုဒၶထံေမွာက္ ေရာက္သြားျပန္ေလ၏။ ေဂါဝိႏၵသည္ ဗုဒၶတရားကို နာၾကားၿပီး ရဟန္းဝတ္သြားေလ၏။ သိဒၶတၳကေတာ့ ဗုဒၶ၏ နိဗၺာန္ဆိုင္ရာ အယူအဆကို ဘဝင္မက်ျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶထံမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ျပန္၏။
ထိုမွတစ္ဖန္ လူ႔ေဘာင္ အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္း ဝင္ေရာက္ကာ ‘ကမလာ’ ဟူေသာ ကေျခသည္မႏွင့္ေတြ႔၊ ‘ကာမဆြာမိ’ ဟူေသာ ကုန္သည္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ေလာကီအာ႐ံု ကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္တို႔ကို ခံစားကာ တရားကို ႐ွာေဖြေနျပန္၏။ သို႔ေသာ္ တရားကို မေတြ႔။
ေနာက္ဆံုး ေလာကီစည္းစိမ္တို႔ကို စြန္႔ပယ္ကာ ေတာထြက္ခဲ့ေတာ့၏။ ေတာတြင္း တစ္ခုေသာ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္႐ွိသြားကာ ကူတို႔သမား ‘ဝါသုေဒဝ’ ႏွင့္ ေတြ႔ျပန္၏။ ဝါသုေဒဝႏွင့္အတူ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ( ျမစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ) တရားထူးကို ရ႐ွိသြားေလ၏။ ]
ဤကား ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းတည္း။
ဤဝတၳဳတြင္ အခန္း ၁၂ ခန္း ပါ႐ွိ၏။ အခန္းတိုင္းကုိ ေခါင္းစည္းငယ္မ်ား တပ္ထားသည္။ ယင္းတို႔မွာ -
၁။ ျဗဟၼဏ၏သား
၂။ သာမေဏတို႔ႏွင့္အတူ
၃။ ေဂါတမ
၄။ မွန္ကန္ေသာအျမင္ ပြင့္ေသာမ်က္လံုး
၅။ ကမလာ
၆။ လူထု၏အတြင္းဝယ္
၇။ ေလာကသံသရာ
၈။ ျမစ္ကမ္းပါး၌
၉။ ကူးတို႔ဆရာ
၁၀။ သားငယ္
၁၁။ ဥံဳ
၁၂။ ေဂါဝိႏၵ ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ခန္းခ်င္းစီ ေလ့လာၾကပါစို႔။
၁။ ျဗဟၼဏ၏သား
သိဒၶတၳ၏ မ်ိဳး႐ိုးဇာတိျဖစ္ေသာ ျဗဟၼဏႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ အယူဝါဒ က်င့္စဥ္တို႔ကို အနည္းငယ္တို႔ထိကာ မိတ္ဆက္အဖြင့္အျဖစ္ ဇာတ္ပ်ိဳးထားသည္။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္း၏ အစျဖစ္၏။ သိဒၶတၳ၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို စတင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဟက္စ္၏ ဒႆနေရးရာ အားထုတ္ခ်က္ မပါေသး။ အထူးေဆြးေႏြးစရာမ႐ွိ။ ( ဤအခန္းကို ဖတ္ၿပီး ျဗဟၼဏတို႔အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားလွ်င္ ဆရာႀကီးဦးေ႐ႊေအာင္၏ အတၱဝါဒမွ အနတၱဝါဒသို႔ ခရီးစဥ္ စာအုပ္ကို ႐ွာၿပီးဖတ္ပါေလ။ )
၂။ သမေဏတို႔ႏွင့္အတူ
သိဒၶတၳႏွင့္ ၄င္းမိတ္ေဆြ ေဂါဝိႏၵတို႔သည္ ျဗဟၼဏတို႔၏ နတ္ပူေဇာ္ျခင္း အယူအဆႏွင့္ က်င့္စဥ္ကို စြန္႔လႊတ္ကာ သမဏတို႔ထံသြား၊ သမဏအျဖစ္ကို ခံယူၿပီး သမဏအက်င့္ကို က်င့္ၾကေလသည္။
သမဏအက်င့္ဆိုသည္မွာ ေနလွန္းျခင္း၊ ေရခ်ိဳးျခင္း၊ မီးလံႈျခင္း၊ ဆူးပံုေပၚတြင္ အိပ္စက္ျခင္း စသည့္ နည္းမ်ားျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္အား ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ပိုင္ဆိုင္မႈ မွန္သမွ်ကိုလည္း ႏွင္ထုတ္ႏိုင္မည္ဟု ခံယူေလသည္။ အတၱသည္ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္လွ်င္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီဟု ယံုၾကည္ၾကေလသည္။
သိဒၶတၳသည္ သမဏတို႔၏ က်င့္စဥ္ကို အျပင္းအထန္ က်င့္ေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို မရ။ လြတ္ေျမာက္မႈကို မရ။ သို႔ႏွင့္ သမေဏတို႔ကို စြန္႔ခြာခဲ့ေလ၏။
ဗုဒၶေဒသနာမွာေတာ့ ဤက်င့္စဥ္မ်ိဳးကို အတၱကိလမထာႏုေယာဂ က်င့္စဥ္ဟု ေခၚေလသည္။ အစြန္းတရား၊ အယုတ္တရားလမ္းစဥ္ျဖစ္၍ ရဟန္းတို႔မက်င့္ရဟု တရားဦးဓမၼစၾကာမွာ အတိအလင္း ေၾကညာထားေလသည္။
ဟက္စ္ကလည္း ဤက်င့္စဥ္ကို လမ္းမွားဟု သတ္မွတ္ခဲ့ေပသည္။ ဤက်င့္စဥ္ျဖင့္ တရားမရႏိုင္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။
ဤအခန္း၌ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ဟက္စ္၏ဒႆန သေဘာခ်င္းတူမွ်သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ရပါမည္။
၃။ ေဂါတမ
ဤအခန္း၌ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သစၥာေလးပါးအေၾကာင္း၊ မဂၢင္႐ွစ္ပါးအေၾကာင္း၊ နိဗၺာန္အေၾကာင္းမ်ားကို အျမြက္မွ် ေရးထားေလသည္။ သိဒၶတၳသည္ ဗုဒၶ၏ လမ္းစဥ္အားလံုးကို ခ်ီးမြမ္းေထာက္ခံၿပီးမွ နိဗၺာန္ကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ နိဗၺာန္သည္ ဘဝႏွင့္ ကြင္းဆက္ျပတ္ေနသည္။ နိဗၺာန္သည္ ဘုရားတစ္ဦးတည္းသာ သိထားသည္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာအရာျဖစ္သည္ဆိုကာ ဗုဒၶကို ဖယ္ၾကဥ္ခဲ့ေလသည္။
ဤေနရာ၌ သိဒၶတၳ၏ ဆင္ျခင္တံုတရားသည္ သို႔မဟုတ္ ဟက္စ္၏ အသိဉာဏ္သည္ နိဗၺာန္ကို သေဘာက်လက္ခံႏိုင္ေလာက္သည့္ အဆင့္ထိ မ႐ွိသည္မွာ သဘာဝက်ပါသည္။ ဗုဒၶဝါဒသည္ ဒႆနတစ္ရပ္ မဟုတ္ေပ။ နိဗၺာန္သည္လည္း ဆင္ျခင္ေတြးေခၚ႐ံုမွ်ျဖင့္ သိအပ္၊ ခံစားအပ္၊ မ်က္ေမွာက္ျပဳအပ္သည့္ အရာမဟုတ္ေပ။ ဝိပႆနာ ( အလုပ္ ) ကို ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္မွသာ ကိုယ္တိုင္သိႏိုင္သည့္ အရာျဖစ္ရကား ဆင္ျခင္မႈကို အဆံုးစြန္ တန္ဖိုးထားေသာ အေနာက္တိုင္းဒႆနဆရာ ဟာမန္ဟက္စ္အဖို႔ နိဗၺာန္သည္ လက္ေတြ႔ျပလို႔မရတဲ့အရာ၊ ဆန္းတဲ့အရာ၊ ကြင္းဆက္ျပတ္ေနတဲ့အရာဟု ( ႏွာ ၆၈ - ၆၉ ) သိဒၶတၳကို ေစာဒက တက္ခိုင္းျခင္းမွာ သဘာဝ က်ေပသည္။
ဤအခန္းကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္မွာ ဟက္စ္သည္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလ့လာထားပါတယ္ေျပာေျပာ မည္ကာမတၱမွ်ေလာက္သာ ေလ့လာ သေဘာေပါက္ထားပံု ရပါသည္။ တကယ္တမ္း နက္နက္နဲနဲ ေလ့လာမိလွ်င္ နိဗၺာန္ကို ဤသို႔ လက္ညႇိဳး မထိုးတန္ရာ။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို သုတမယဉာဏ္အားျဖင့္ လက္ခံသေဘာက်ၿပီ ဆုိလွ်င္ကို သူသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ ေသခ်ာေပါက္ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို ၾကားဖူးနားဝ မ႐ွိေသာသူေတြ အထင္ႀကီး ကိုးကြယ္ေနေသာ ဟက္စ္ဒႆနမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ဤသိဒၶတၳဝတၳဳႀကီးသည္လည္းေကာင္း ေပၚေပါက္လာမည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ဟက္စ္လို အေတြးအေခၚ ထူးခၽြန္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးသည္ ဗုဒၶဝါဒကို စနစ္တက် ေလ့လာက်င့္ႀကံ အားထုတ္မည္ဆိုပါလွ်င္ ႏိုဗယ္ဆုကို မရေသာ္လည္း မဂ္ဆု၊ ဖိုလ္ဆုမ်ား ရေလမလားဟု ကၽြန္ေတာ္ အေတြးပြားေနမိပါသည္။
ဟက္စ္၏ ဇာတ္လိုက္ သိဒၶတၳ နိဗၺာန္ကို ျငင္းပံုကလည္း လူၿပိန္း ႀကိဳက္ေလာက္ပါ၏။ နိဗၺာန္ဆိုသည္ကို အ႐ွင္ဘုရားသည္ ဆရာမ႐ွိ။ ကိုယ္တိုင္က်င့္၍ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားရသည္ကို ယံုပါသည္တဲ့။ ( ႏွာ - ၇၀ )။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ားအဖို႔ အ႐ွင္ဘုရား သြန္သင္ျပသမႈျဖင့္ အ႐ွင္ဘုရားနည္းတူ မည္သူမွ် နိဗၺာန္ကို မရႏိုင္။ နိဗၺာန္သည္ အ႐ွင္ဘုရားတစ္ဦးတည္းသာ ေတြ႔႐ွိသိျမင္ခဲ့တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္နိဗၺာန္ကို အ႐ွင္ဘုရားသည္ စကားအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တရားေဒသနာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တစ္စံုတစ္ဦးအား ႐ွင္းလင္းေျပာျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ တဲ့။ ( ႏွာ - ၇၁ )
ဤေနရာ၌ ဗုဒၶျဖည့္ဆည္းခဲ့ေသာ ပါရမီေတာ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကိုလည္းေကာင္း၊ ပညတ္တင္ျခင္းကိုလည္းေကာင္း၊ အက်ယ္ေဆြးေႏြးရလွ်င္ ေဆာင္းပါး ႐ွည္ေရာ့မည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သိဒၶတၳသည္လည္း ေဂါတမဗုဒၶကဲ့သို႔ပင္ ဆရာမတင္။ လြတ္ေျမာက္မႈတရားကို ကိုယ္တိုင္ ထိုးထြင္းသိျမင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ဗုဒၶထံမွ ဖယ္ၾကဥ္ခဲ့ေလသည္။
ဤေနရာ၌ သိဒၶတၳ၏ အဘိဓမၼာကလည္း မိမိကိုယ္ကို အားကိုးေရး၊ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမကလည္း မိမိကိုယ္ကို အားကိုးေရး၊ တူသေယာင္ေယာင္ ထင္ရသည္။ ( ႏွာ ၁၄ - ၁၅ ) ( ဆရာပါရဂူအမွာ )
မတူပါ။
ဗုဒၶဘာသာမွာ ဗုဒၶမွလြဲလွ်င္ ဆရာ ႐ွိကို႐ွိရပါသည္။ ( ပေစၥကဗုဒၶါကိုေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ ) ထို ဆရာသမား ညႊန္ၾကားျပသသည့္အတိုင္း မိမိကိုယ္ကို အားကိုးၿပီး ဝိပႆနာအလုပ္ကို လုပ္မွ တရားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သမၼာသမၺဳဒၶလည္း မဟုတ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါလည္း မဟုတ္ပါဘဲလွ်က္ ဆရာမတင္ မိမိကိုယ္ကို အားကိုးၿပီး တရား႐ွာလို႔ကေတာ့ လံုးဝရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဤအခန္းသည္ တကယ္ေတာ့ ဟာမန္ဟက္စ္သည္ ဗုဒၶအယူဝါဒကို မွန္သလိုလိုေျပာၿပီးမွ သူ႔ ဒႆန၊ သူ႔ဝါဒ၊ ( ဆရာမ႐ွိ၊ ကိုယ္တိုင္သိမွ တရားမွန္ဝါဒ ) သည္သာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆြဲယူ ေဖာ္ထုတ္သြားျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
၄။ မွန္ကန္ေသာအျမင္ ပြင့္ေသာမ်က္လံုး
၅။ ကမလာ
၆။ လူထုအတြင္းဝယ္
ဤအခန္းမ်ား၌ သိဒၶတၳသည္ ဗုဒၶထံမွ ဖယ္ခြာလာကာ လူ႔ေလာက အသိုက္အဝန္းထဲသို႔ ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့၏။ ပုထုဇဥ္လူသားတို႔ က်င့္ၿမဲဓမၼတာျဖစ္သည့္ ဝတၳဳအာ႐ံု ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္တို႔ကို ခံစားသည့္ ႐ြာေနသူတို႔၏ က်င့္စဥ္ကို၊ က်င့္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ေလး စာမ်က္ႏွာေပး ေရးသားထားေလသည္။ သိဒၶတၳႏွင့္ ကေျခသည္မေလး ကမလာ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာပံု၊ သိဒၶတၳႏွင့္ ကုန္သည္ႀကီး ကာမဆြာမိ စီးပြား႐ွာၾကပံုမ်ားကို စာဖတ္သူ စိတ္ဝင္စားေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေရးသား ထားေလသည္။
သည္မွာလည္း သိဒၶတၳသည္ တရားမေတြ႔ဘဲ ျဖစ္ေနျပန္၏။ ေနာက္ဆံုး ကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္ပိုင္ဆိုင္မႈ ဟူသမွ်တို႔ကို ၿငီးေငြ႔စြန္႔လႊတ္ကာ တရားစစ္တရားမွန္႐ွာရန္အတြက္ ေတာထြက္ခဲ့ေလသည္။
ေလာကီအာ႐ံု ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ကို မပယ္ဘဲ ႐ြာေနသူတို႔၏ အက်င့္ကုိ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ က်င့္စဥ္၊ အယုတ္တရား က်င့္စဥ္၊ အစြန္းတရား က်င့္စဥ္အျဖစ္ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ တရားဦးဓမၼစၾကာ၌ အတိအလင္း ေဟာၾကားထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။
ဤအခန္း၌ ဗုဒၶဝါဒႏွင့္ ဟက္စ္၏ ဒႆန ဆင္တူသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။
၇။ ေလာကသံသရာ
ဤအခန္းသည္ သိဒၶတၳ သံေဝဂဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းအေၾကာင္းကို ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္၏။ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ကာမဂုဏ္အာ႐ံု အမ်ိဳးမ်ိဳးခံစားျခင္းကို သုခ။ ‘ဘဝတာတိုတိုမွာ အရသာခ်ိဳခ်ိဳ႐ွာ’ ဟူေသာ ဒႆနာကို အႀကိဳက္မ်ားသည့္ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈတြင္ ဒါေတြကို ဒုကၡ ၿငီးေငြ႔စရာဟု ေရးျပေသာ ဟာမန္ဟက္စ္သည္ သူ႔ပရိသတ္ႏွင့္သူ လူထူးလူေတာ္ ျဖစ္ဖြယ္႐ွိေသာ္လည္း ဗုဒၶက ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၁၀ ေစာၿပီး ေဟာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
၈။ ျမစ္ကမ္းပါးေပၚ၌
သိဒၶတၳသည္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ က်င့္စဥ္ကို က်င့္ခဲ့ပယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ က်င့္စဥ္ကိုလည္း က်င့္ခဲ့ပယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ မဇၥၽိမပဋိပဒါ အလယ္လမ္းျဖစ္သည့္ မဂၢင္႐ွစ္ပါးလမ္းစဥ္ ( ဗုဒၶလမ္းစဥ္ ) ကိုလည္း ျငင္းပယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ သိဒၶတၳတရားေပါက္ဖို႔၊ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဘယ္လမ္းကို ေလွ်ာက္မည္နည္း။ သိဒၶတၳ လမ္းစေပ်ာက္ေနၿပီ။ ဟက္စ္သည္ ဤနည္းျဖင့္ သူ႔စာဖတ္ပရိသတ္ကိုလည္း လမ္းစေပ်ာက္ခိုင္းလိုက္၏။ ( ထို စာဖတ္ပရိသတ္သည္ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ )
ဤသို႔ျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစေပ်ာက္ေနသာ သိဒၶတၳသည္ သူ႔ဘဝသူ အလြန္ပင္ အားငယ္သြားေလ၏။ စိတ္ပ်က္သြားေလ၏။ ႐ြံ႕မုန္းသြားေလ၏။ သူ႔ဘဝသည္ မိုးႀကိဳးပစ္ခံရၿပီး ( သို႔မဟုတ္ ) က်ားကိုက္ခံရၿပီး ( သို႔မဟုတ္ ) အဆိပ္ေသာက္ၿပီး ေသတာမွ ေကာင္းဦးမည္ဟု အေမွာင္ခ်ပစ္လိုက္၏။ စာဖတ္သူ ( သူ႔ပရိသတ္ ) ကို ဤသို႔ အေမွာင္တိုက္ၿပီးမွ သူ၏ မဟာဒႆန အလင္းေရာင္ႀကီးကို ျဗဳန္းခနဲ ခ်ျပလိုက္ေလသည္။ ယင္းကား
‘ပစၥဳပၸန္မွာ မိမိဘဝ ျဖစ္တည္ေနမႈသည္သာ အမွန္တရား’ ဟူေသာ ဝါဒ။
၉။ ကူးတို႔ဆရာ
၁၀။ သားငယ္
၁၁။ ဥံဳ
ဤအခန္းသံုးခန္းသည္ ဤဝတၳဳ၏ အဓိကအခန္းမ်ား ျဖစ္၏။ ဤအခန္းမ်ား၌ ဟက္စ္သည္ သူ၏ အယူအဆ၊ သူ၏ ဒႆနကို ဥပမာ၊ ဥပေမယ်၊ သေကၤတ၊ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးစံုျဖင့္ တင္ျပထားေလသည္။
ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေလ့လာလွ်င္ အစ၏ ေကာင္းျခင္း၊ အလယ္၏ ေကာင္းျခင္း၊ အဆံုး၏ ေကာင္းျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္၏။ ဟက္စ္၏ ဒႆန၌ ဤကဲ့သို႔ ေလ့လာ၍ မရ။ စ်င္ဝါဒမ်ားကို ဖ်တ္ခနဲ သေဘာေပါက္သည္ကို ယူရမည္လား မေျပာတတ္ပါ။ သေဘာေပါက္သည္မ်ားကို အခ်က္အလက္ ထုတ္ၾကည့္ရလွ်င္
၁။ ဘဝသည္ အတိတ္ကအရာမ်ားလည္း မဟုတ္။ အနာဂတ္က အရာမ်ားလည္း မဟုတ္။ ျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုတာလည္း မဟုတ္။ ျဖစ္လိမ့္မည္ဆိုတာလည္း မဟုတ္။
၂။ ဘဝသည္ ျဖစ္ေနဆဲသာ ဟုတ္သည္။ ပစၥဳပၸန္သာ ဟုတ္သည္။ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္ေနဆဲ ႐ွိေနဆဲ အရာဝတၳဳမွန္သမွ်သည္ အမွန္တရား ျဖစ္သည္။
၃။ ဘဝ၏ ဒုကၡဆိုသည္မ်ားသည္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွာသာ ျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္ အတိတ္ကအရာလည္း မဟုတ္။ အခ်ိန္ကာလကို လက္ခံထားေသာေၾကာင့္သာ ႐ွိေနသာ အရာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကာလကို အႏိုင္ရ႐ွိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အခ်ိန္ကာလကို ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၿငိမ္းေအးလြတ္ေျမာက္မႈကို ရၿပီ။ လူေတြသည္ ဘဝကို အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ထားေနၾကသည္။ အတိတ္ ပစၥဳပၸန္ အနာဂတ္ကို လက္ခံၿပီး ဒုကၡကို ခံစားေနၾကသည္။
၄။ လြတ္ေျမာက္လိုေသာသူသည္ ထိုဘဝမ်ိဳးမွ ထြက္ေျပးခဲ့့ရမည္။
၅။ အခ်ိန္ကာလ၏ အျပင္ဘက္မွာ အျပင္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနထိုင္ရမည္။
ထိုသို႔ေနထိုင္ျခင္းသည္သာလွ်င္ အမွန္တရား ျဖစ္သည္။ သစၥာတရား ျဖစ္သည္။
တကယ့္တကယ္လည္း အရာဝတၳဳဟူသမွ်သည္ အတိတ္မွလည္း မ႐ွိ။ အနာဂတ္မွလည္း မ႐ွိ။ အခ်ိန္အတြင္းမွာ မ႐ွိ။ အခ်ိန္၏ အျပင္ဘက္မွာ ႐ွိသည္။ ဒါမွသာ အမွန္တရားျဖစ္သည္။ ဒါသာ တစ္ခုတည္းေသာ အဓိပၸါယ္ျဖစ္သည္။ ဒါသာ တစ္ခုတည္းေသာ အႏွစ္သာရျဖစ္သည္။
ယင္းအျမင္ကိုပင္ ‘အရာဝတၳဳအားလံုး၏ ေပါင္းစည္းဆက္စပ္ေနျခင္းကို ျမင္ေသာအျမင္’ ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ေလသည္။
ကူးတို႔သမား ဝါသုေဒဝႏွင့္အတူ ျမစ္ကိုၾကည့္၊ ျမစ္ကို သေကၤတျပဳ၍ အရာဝတၳဳအားလံုး၏ ေပါင္းစည္းဆက္စပ္ေနမႈကို ႐ွင္းလင္းတင္ျပခဲ့ေလသည္။ ယင္းအျမင္ျဖင့္ ျမင္ႏိုင္ၾကည့္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ အရာဝတၳဳအားလံုး၊ လူသားအားလံုး၊ သတၱဝါအားလံုးကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစရာအျဖစ္ ၾကည့္ႏိုင္ ျမင္ႏိုင္လာမည္။ ေလးစား တန္ဖိုးထားစရာအျဖစ္ ျမင္ႏိုင္လာမည္။ လူအေပါင္းတို႔၏ အလိုဆႏၵ၊ လႈပ္႐ွားမႈမွန္သမွ် အားလံုး၌ ဘဝကိုလည္းေကာင္း၊ အသက္ကိုလည္းေကာင္း၊ မပ်က္စီး မယိုယြင္းေသာ အရာကိုလည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼကိုလည္းေကာင္း ျမင္ေလၿပီ။ တရားေပါက္ၿပီ၊ လြတ္ေျမာက္ၿပီဟု ဟက္စ္က တင္ျပထားေလသည္။
ဟက္စ္၏ တင္ျပခ်က္မ်ား ( သိဒၶတၳ၏ အယူအဆမ်ား ) တြင္ အနိစၥသေဘာလည္း ပါဝင္ေနသည္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္႐ႈ သေဘာလည္း ပါဝင္ေနသည္။ ပညတ္ ပရမတ္သေဘာာလည္း ပါဝင္ေနသည္။ ျဗဟၼစိုရ္တရားသေဘာမ်ားလည္း ပါဝင္ေနသည္။ ျဗဟၼတို႔၏ အတၱ၊ ျဗဟၼ အယူအဆမ်ားကိုလည္း လက္ကမလႊတ္ေသး။
၁၂။ ေဂါဝိႏၵ
ဝတၳဳ၏ ဇာတ္သိမ္းခန္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းျဖစ္ပါလ်က္ ဘာဉာဏ္မွမရေသးေသာ ေဂါဝိႏၵရဟန္းကို တရားေပါက္ၿပီးသည့္ သိဒၶတၳက တရားျပသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ သူ႔တရားကေတာ့ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့သည့္ တရားမ်ားတည္း။
ေဂါဝိႏၵရဟန္းက သူ႔ဆရာဗုဒၶ၏ အယူအဆႏွင့္ ကြဲလြဲေနေၾကာင္း ေစာဒကတက္သည္။ ဗုဒၶ၏ သတၱဝါတို႔အေပၚ ထား႐ွိမည့္ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာႏွင့္ သိဒၶတၳတို႔အေပၚ ထား႐ွိေသာ ခ်စ္ျခင္းသည္ မတူဟု ေစာဒကတက္၏။ စကားလံုးခ်င္းသာ ကြဲခ်င္ကြဲမည္။ ေဂါတမဗုဒၶ အယူအဆႏွင့္ သူ႔အယူအဆ ကြဲလြဲမႈမ႐ွိဟု သိဒၶတၳက ( ဟက္စ္က ) အခိုင္အမာ ဆိုလိုက္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶ၏ တပည့္ရဟန္း ေဂါဝိႏၶသည္ပင္ သိဒၶတၳအား ‘ဒုတိယ ဗုဒၶပါကလား’ ဟု အသိအမွတ္ျပဳကာ ဦးညြတ္ အ႐ိုအေသျပဳလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဝတၳဳကို အဆံုးသတ္ထားေလသည္။
နိဂံုး
ဟာမန္ဟက္စ္သည္ ဤဝတၳဳကို ၄ ႏွစ္နီးပါးၾကာေအာင္ ေရးခဲ့ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သိဒၶတၳ၏ ေ႐ွ႕ပိုင္းဘဝမ်ားကို ေရးသားရာ၌ လက္သြက္ခဲ့သေလာက္ တရားေပါက္သြားသည့္ သိဒၶတၳကို ေရးဖြဲ႔ရာ၌ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေ႐ွ႕မတိုးႏိုင္ ျဖစ္ရသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေ႐ွ႕ပိုင္းသည္ သူတစ္ပါး ဒႆနကို ေမွးလိုက္ျခင္းျဖစ္၍ ေနာက္ပိုင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ဒႆန ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္ရာ သည္ေလာက္ေတာ့ ႐ွိေပမည္။
[ ဗုဒၶသည္ တရားေပါက္ဖို႔ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ႀကိဳးစားခဲ့ရ၍ ဟာမန္ဟက္စ္သည္ ( သိဒၶတၳ တရားေပါက္ဖို႔ ) ေလးႏွစ္နီးပါး ႀကိဳးစားခဲ့ရေခ်သည္တကား ]
သိဒၶတၳဝတၳဳ ဖတ္ၿပီးေသာအခါ သိဒၶတၳ၏ ဒႆနသည္ ဗုဒၶ၏ အယူအဝါဒႏွင့္ မတူကြဲျပားေၾကာင္း ဗုဒၶဘာသာ စာဖတ္သူအားလံုး ေတြ႔ျမင္ၾကပါလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ ဟာမန္ဟက္စ္သည္ အေ႐ွ႕တိုင္းဒႆန ( သမဏတို႔၏ အယူဝါဒ၊ စ်င္အဘိဓမၼာ၊ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ) ႏွင့္ ဒႆနပင္လယ္မွာ ၾသဇာႀကီးမား ေရပန္းစားေနေသာ ျဖစ္တည္မႈအဓိကဝါဒကို ေပါင္းစပ္ စရနယ္ စိတ္ကူးယဥ္လ်က္ သိဒၶတၳကို ဖန္တီးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ( ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေကာလင္းဝီလဆင္က သူ႔ကို ႐ိုမန္တစ္အျပင္လူ ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ )
သိဒၶတၳသည္ သို႔မဟုတ္ ဟာမန္ဟက္စ္၏ ဒႆနသည္ အေ႐ွ႕တိုင္းဒႆနကို ၾကားဖူးနားဝ မ႐ွိေသးသည့္ အေနာက္တိုင္း စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ဒႆန အထူးအဆန္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရသလို ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ေသာ အေ႐ွ႕တိုင္း စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္လည္း ႏွစ္သက္စူးစမ္းခ်င္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
သို႔ေသာ္
ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္အဖို႔မွာေတာ့ အေမွာင္တိုက္ထဲက မိစၦာဒိဌိ အယူဝါဒ တစ္ရပ္မွ်သာ။
( ဂ်ိဳေဇာ္ )
……. ……. …….
ရည္ညႊန္း ။ ။ ၁၉၉၅ ထုတ္၊ စာေပဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃ / အမွတ္ ၂ ။
[ စာ ၁၀၅ - ၁၁၁ ]
……. ……. …….
#herman_hesse #siddhartha
#ဂ်ိဳေဇာ္ #သိဒၶတၳ #ပါရဂူ
#ေဝဖန္စာ
ဒီေဆာင္းပါးေလးေရးခဲ့တာ ႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ပါျပီ။ကြ်န္ေတာ္လူငယ္ဘဝ စာေရးစ က ေရးခဲ့တာပါ။ခုျပန္ဖတ္ၾကည္ ့ေတာ့ စကားလံုးၾကမ္းတာ..နတ္ေနဂိုဏ္းဆရာၾကီးအေပၚ အဂါရဝေလသံေလးေတြပါေနတာေတြ ့ရပါတယ္။
ဆရာပါရွိစဥ္က လူခ်င္းဆံုျပီးေဆြးေႏြးေတာင္းပန္ၾသဝါဒခံယူတာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ဆရာပါရဲ ့ၾသဝါဒအက်ဥ္းကေတာ့" ဝတၳဳကိုဝတၳဳလိုပဲယူပါ။အနုပညာလို ့ပဲယူပါ။ဘာသာေရးျငင္းခုန္စရာ (ကိုယ္နဲ ့မတူလို ့)ျပစ္တင္ ရွဳတ္ခ်စရာမဟုတ္ဘူး။မလုပ္အပ္ဘူး " ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲသည္အခ်ိန္ကစျပီး အနုပညာပစၥည္းကိုဘာသာေရးေပတံ..နိုင္ငံေရးေပတံသက္သက္နဲ ့တိုင္းတာတြက္ခ်က္ျခင္းမလုပ္ေတာပါဘူး ။
သိဒၶတၳဟာ ကမၻာမွာေရာျမန္မာမွာပါ အင္မတန္အျငင္းပြားခဲ ့ၾကတဲ့ဝတၳဳပါ။ယခု ကိုထက္က ျပန္တင္မယ္ခြင္ ့ေတာင္းေတာ့ လူငယ္ေတြ သိဒၶတၳ ဝတၳဳႀကီးနဲ ့ဆရာပါ ဘာသာျပန္လက္စြမ္းကိုဖတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမယ္..အက်ိဳးတစ္စံုတရာ ရွိလိမ့္မယ္ထင္လို ့ မီးစိမ္းျပလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ။
ဂ်ိဳေဇာ္
