ဂစ္တာ - မိုးေက်ာ္ဇင္
* * *
၁
ၿမိဳ႕ကေလး၏ ႐ွားပါးစာရင္းဝင္ျဖစ္ေသာ တေယာအႏုပညာ႐ွင္ေတြထဲတြင္ ေဖေဖလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္၊ မကြယ္လြန္မီ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ကတည္းက ဘိုးတံမကိုင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေဖေဖသည္ ႐ွင္သန္ျခင္းဆိပ္ကမ္းမွ ထြက္ခြာသြားခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္၌ ျမင္းၿမီးမ႐ိွ ေတာ့သည့္ ဘိုးတံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တိုု႔အ႐ိုးေတြထဲအထိ စိမ့္ဝင္က်န္ရစ္ ေနၾကေသာ တေယာသံမ်ားမွတပါး တေယာစုတ္ေလး တစ္လက္ပင္ ခ်ိတ္ဆြဲ က်န္ရစ္မေနခဲ့ပါ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေဖေဖ့ထံမွ ဂီတေသြးကို အေမြဆက္ခံခဲ့သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ရင္ခုန္သည္က ေဟာ္လိုဂစ္တာ တစ္လက္၏ ရစ္သမ္႐ိုက္ခ်က္ေတြကိုသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂစ္တာကို ကြၽမ္းက်င္ အဆင့္ထိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အားမထုတ္မိခဲ့ျခင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေရးသမိုင္း၏ ည့ံဖ်င္းမႈမ်ားစြာထဲမွ ထင္႐ွားေသာ အမာ႐ြတ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ကြၽန္ေတာ့္ေခြၽးစက္မ်ားထဲမွ ညႇစ္ယူခဲ့ေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ ေဟာ္လိုဂစ္တာတစ္ပတ္ႏြမ္း တစ္လက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးျခင္းသည္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ၏ အနည္းငယ္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားထဲ မွ " အလံ " တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ေမေမသည္ ဂစ္တာမုန္းသူတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း ဦးစြာ လက္တို႔ ထားခ်င္ပါေသးသည္။ ဆံပင္႐ွည္ႏွင့္ ဂစ္တာသည္ လမ္းေဘးယဥ္ေက်းမႈ၏ အမွတ္တံဆိပ္ျဖစ္ေၾကာင္း အျဖဴအမည္း အေတြးအေခၚေတြက ေမေမ့မွတ္ဥာဏ္ထဲ ႐ိုက္သြင္းထားခဲ့ပုံရ၏။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္ေတာ့္အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခါင္တစ္ျခမ္းပဲ့ အိမ္ေလး၏ သံငုတ္တစ္ခုတြင္ ဂစ္တာတစ္လက္ ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ဖူးေၾကာင္း အသိေပးလိုျခင္းသာ ျဖစ္၏။
၂
အ႐ိွန္ေသစ ျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ရထားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ အ႐ိွန္တက္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေနေရာင္ကို တိုက္႐ိုက္ခံစားလိုက္ရသည္။ ေအာ္သံေခၚသံေတြ၊ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ သံေတြ ၊အလန္႔တၾကား ပြင့္ထြက္လာတတ္ေသာ ရယ္သံေတြၾကား တိုးေဝွ႔ၿပီး ေ႐ွာင္ထြက္ လာခဲ့၏။ ဒီအသံ၊ ဒီလႈပ္႐ွားမႈေတြက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္။
ဘယ္သူမ်ား လာႀကိဳေနမလဲဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ အလုပ္မမ်ား။ ဘယ္သူလွမ္းေခၚလိုက္မလဲဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္နား႐ြက္ေတြ အလုပ္မ႐ႈပ္။
ၿမိဳ႕ကေလး၏ တံခါးေပါက္တစ္ခုျဖစ္သည့္ နီၾကင့္ၾကင့္ဘူတာေလး၏ ပင့္ကူအိမ္သဏၭာန္ ကြဲအက္စၾကၤန္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ သုံးထစ္ေသာ ေလွကားအကြာအလန္ေလးကို ဆင္းမိလိုက္သည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ကေလးရနံ့က ကြၽန္ေတာ့္အဆုတ္ထဲ စီးဝင္ သြားသည္။ ျဖတ္သန္းတိုးေဝွ႔သြားေသာ ေလျပည္ထဲ ေႏြးခနဲ လုံၿခံဳသြား၏။
တယ္လီေနာ၊ ေအာ္ရီဒူး၊ ေ႐ွ႔သို႔လွမ္းခ်ီ အမ္ပီတီေတြက ၿမိဳ႕ကေလး၏အစီအစဥ္ မက်ေသာ နံရံေတြေပၚ သူ႔ထက္ငါ လုယက္ တြယ္ကပ္ေနၾကသည္။ sky - net ၊ မိုဘိုင္းဖုန္း၊ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စသည့္ ေလလိႈင္းဆက္သြယ္ေရး ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ၊ ဟြန္ဒါအိပ္မက္၊ ကင္ဘို ၊ လိုင္စင္မဲ့ကား၊ လိုင္စင္မဲ့အရက္၊ ဗီဇာမဲ့ ကိုရီးယားယဥ္ေက်းမႈ၊ ဆင္ဆာမဲ့ စီဒီခ်ပ္မ်ားက ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပဳစားထားသည္။ လူေညႇာ္နံ့၊ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေညႇာ္နံ႔၊ သတင္းေညႇာ္နံ႔ ေတြ ပိုမိုထူထပ္လာေနသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ မိႈင္းဝလုလုျဖစ္ေနေသာ မီးပုံးပ်ံတစ္လံုးလို ရုန္းႂကြႂကြျဖစ္ေန၏။
မည္သိုု႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ကြၽန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ကတၱရာလမ္းသား အနည္းအငယ္ကို စလြယ္သိုင္း၍ ဂလိုဘယ္ေခတ္ႀကီးထဲ ၿမိဳ႕ရာဝင္ရန္ ႀကိဳးစားေနပါပေကာ။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကြာေဝး ေနေသာ ရက္သတၱပတ္အနည္းအငယ္အတြင္း ဆိုင္းဘုတ္တခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ဆံုးသြား ၾကၿပီး ဆိုင္းဘုတ္တခ်ိဳ႕ ထပ္တိုးလာၾကသည္။ သီခ်င္းဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ မ႐ိွသေလာက္ နည္းသြားၾကၿပီး ေဘာလံုးပြဲႏွင့္ ႐ုပ္႐ွင္ျပေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ မ်ား သည္ထက္ မ်ားလာၾကသည္။
ေလွ်ာက္ရင္းေငးရင္း ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ခုလံုး ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြထဲ ကြၽံက်သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွလုံးသားထဲ နစ္ျမဳပ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ .....အေတြးမီးခိုးတန္းမ်ား...။
ငိုက္က်ေနေသာ ဦးေခါင္းကို ျပန္ေမာ့လိုက္သည္။ ကိုင္းညႊတ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ျပန္မတ္ လိုက္သည္။ အိက်ေနေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို ပခံုးေပၚ ျပန္ဆြဲတင္လိုက္၏။
ေခတ္မမီေတာ့သည့္ ဒီအစိမ္းေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲ ေခတ္မမီေတာ့ေသာ အဝတ္ အစား ၂ စုံ႐ိွသည္။ အိုေဟာင္းေနေသာ္လည္း ခိုင္မာေနဆဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနၾက သည္။ ျငင္းပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရေသာ အိပ္မက္ေလးေတြ ပုန္းခို႐ိႈက္ငိုေနၾကသည္။
လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးေတြ အသားမာ တက္သည့္အထိ ေကာဒ့္႐ွာ၊ ဦးေႏွာက္ေတြ မီးထေတာက္မတတ္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ စကားလံုးေတြျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဖြဲ႕တည္ထား သည့္ အႏုပညာကို္ယ္ထည္ေလးေတြ။ ေ႐ွးဘဝအဆက္ဆက္ အကုသိုလ္မ်ား ေပါင္းစပ္မိ ရာမွ သေႏၶတည္လာခဲ့ေသာ ဒီက်ိန္စာသည္ သီခ်င္းေရးသမားဟူသည့္ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွ ဝါသနာကို ကြၽန္ေတာ့္ ျပကၡဒိန္ေတြထဲ အတိအက် ပစ္ခ်ခဲ့ေလေတာ့.....။
ဒီလိုႏွင့္ ၊ စာအုပ္အငွားဆိုင္တံခါးေလးကို ယာယီခဏ ပိတ္ခဲ့ရသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ လက္က်န္မိသားစုဝင္ျဖစ္သည့္ အ႐ြယ္လြန္ေမေမ့ကို ေခါင္တစ္ ျခမ္းပဲ့ အ႐ြယ္လြန္အိမ္ထဲ ဇြတ္စိတ္ခ်ထားခဲ့သည္က အခါခါ။
" စာသားေတြကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ သံစဥ္ေတြက ပုံစံထပ္ေနသလိုပဲ.."
" ငါ့ညီသိတဲ့အတိုင္းပဲကြာ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ သီခ်င္းအသစ္ တစ္ေခြထြက္ဖို႔ဆိုတာ မဟာ စြန္႔စားခန္းႀကီးကြ၊ ဒီေတာ့ .."
"......... .......... ........"
" ......... .......... ......"
အိပ္မက္ထဲမွ ေကာင္းကင္သည္ လက္ေတြ႔ ပ်ံသန္းၾကည့္ေတာ့မွ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုျမင့္မားေန၏။ ကြၽန္ေတာ့္ညေတြ၏ အလ်ားသည္ ဘယ္ႏွရာစုအထိ ေဝးလံ႐ွည္လ်ားေနဦး မွာလဲ။ ေတာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေျပးထြက္လာ ေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးတစ္လံုး အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းခန္းမတြင္ ထိုင္ခံုလြတ္မ႐ိွေတာ့ၿပီလား။ ေလွကား႐ွည္ႀကီးေတြ၏ ေအာက္ဆံုး ေလွကားထစ္မွပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တပ္ေခါက္ ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ့္အျပန္ လမ္းေတြသည္ အဆိုး႐ြားဆံုးရလဒ္ျဖင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ရသည့္ ေဘာလံုးတစ္သင္းလို တိတ္တဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔လြန္းသည္။
" သီခ်င္းေရးဆရာႀကီး ..ျပန္လာၿပီလားကြ "
ကတၱရာလမ္းနယ္နိမိတ္အထိ က်ဴးေက်ာ္ ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွအျဖတ္ ေမးခြန္းတစ္ခု လမ္းႀကံဳဆီးႀကိဳသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးေထ့ေထ့ မ်က္ႏွာေပးေတြျဖင့္ ေက်ာင္းေနဖက္တခ်ိဳ႕။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒီၿမိဳ႕၏ စီးပြားေရးသမားေတြထဲမွ လူငယ္ေျခ တက္ေလးေတြျဖစ္ၾကသည္။
" ေအးကြာ " ဟု ေျပာလိုက္မိသလား၊ ေခါင္းဆက္ၿပံဳးျပခဲ့သလားဆိုသည္ကိုပင္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ သတိမထားမိလိုက္။ အၿပံဳး မ်က္ႏွာဖံုးေတြ၊ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သလို ဆတ္ခနဲ႔ လႈပ္သြားသည့္ စက္႐ုပ္ဦးေခါင္းေတြႏွင့္ ဘရိတ္ေပါက္ေနသည့္ စကားလံုးေတြကို အျမန္ဆံုး ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာ၏။ ဒီအရာေတြသည္သာ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္အျပန္တိုင္း အတြက္ ဝတၱရားမပ်က္ ႀကိဳဆိုမႈမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ေလာကဇာတ္ခံုေပၚတြင္ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ တစ္ခြန္းမွ် ဝင္ေျပာခြင့္မရေသးသည့္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ တစ္ေယာက္မွ်သာဟူေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ မ်က္လံုးေတြသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ အခိုင္အမာ ထိုးစိုက္ထားပံု ရသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္႐ုံျဖင့္ ပညာေရးလမ္းဆံုးခဲ့ၿပီး၊ တန္ဖိုး အျမင့္ဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း လူႀကိဳက္ အနည္းဆံုးလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ျခင္းသည္ ေငြေၾကးရယ္ သံၾကားရာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေျပးလိုက္ေနသူမ်ားအတြက္ အေပါစားျပက္လံုး ျဖစ္ေနသည္။
ဒီအၾကည့္ေတြ၊ ဒီပဲ့တင္သံေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ေသြးေတြ အေရာင္ေျပာင္းမသြားပါ။ သို႔ေသာ္ ...။
သို႔ေသာ္၊ ေမေမ့အတြက္ ဒုကၡအိုးေလးတစ္လံုး ျဖစ္ေနသည္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ နာနာက်င္က်င္ လက္ခံထားရသည္။ ႀကိဳးညိွေပး႐ံုသာ အလုပ္႐ႈပ္ေစေသာ ဂစ္တာေဟာင္း ေလးတစ္လတ္ကို အိမ္ေပၚ ပထမဆံုး ေခၚတင္လာစဥ္က အႀကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ေသာ ေမေမသည္ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ ခုနီးပါး စိုက္ပ်ိဳးယုယခဲ့သည့္တိုင္ မသီးမပြင့္ႏိုင္ေသးေသာ ဒုကၡသစ္ပင္ေလးကိုမူ တစ္ခြန္းမညညး္ညဴခဲ့။
ကတၱရာလမ္းသားေတြကို ေက်ာ္လြန္လာၿပီး ေက်ာက္ၾကမ္းလမ္းေလးကို ေရာက္သည္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ေညႇာ္နံ့ေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်ားလာသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေျမသားလမ္း ေလးထဲ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ေမးခြန္းတစ္ခု၏ ခ်ဳံခိုတိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့၏။
" ဟာ ေဟ့ေကာင္ မင္း..ခုမွ ျပန္လာတာလား ."
ပါးစပ္အျပည့္နီးပါး ငုံခဲထားရသမွ်ကို ျဖတ္သန္းလာေသာ ဗလံုးဗေထြးေမးခြန္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ဆြဲလွည့္လိုက္၏။ နတ္ကြန္းသာသာ ဆိုင္ေလးထက္မွ လူဝႀကီးမွာ ကေလးေတြ ဇယ္ခုတ္ကစားေနသလိုမ်ိဳး ကြမ္းယာေတြကို တရစပ္ထုတ္ပိုးေနရင္း ေထာင့္ ကပ္ထားေသာ အၾကည့္ေတြျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
" ဟုတ္တယ္ေလ..ခုမွ ရထားဆိုက္တာကို .."
" ငါက မင္းျပန္ေရာက္ေနၿပီထင္ေနတာ၊ ည, ည ဆိုင္သိမ္းၿပီးလို႔ မင္းတို႔အိမ္ေ႐ွ႔က ျဖတ္ျပန္တိုင္း ဂစ္တာသံေလး ၾကားၾကားေနရတာ သုံးေလးရက္ေလာက္ ႐ိွိၿပီကြ၊ ငါက မင္း ျပန္ေရာက္ေနၿပီထင္တာ..ဟားဟား ၾကားေနက်ဆိုေတာ့ နားစြဲေနတာေနမွာေပါ့ကြာ၊ ငါကလည္း အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဟားဟား ၊ ေအး ေအး သြားသြား ေကာင္ေလးေရ "
ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္ လည္း ကြမ္းယာဆိုင္ထဲမွ ေမးခြန္းတစ္ခုသည္ ေမးခြန္းပုံသဏၭာန္အတိုင္းပင္ ကပ္ပါလာ၏။ ည,ည ဆိုင္သိမ္းၿပီး အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ အျပန္..။ ဂစ္တာသံေလးၾကားရ ...။ ဘာလဲ..။ ဘယ္လိုလဲ..။ ၾကားေနက်အသံေၾကာင့္ စိတ္ထင္စြဲမႈေလလား ။
ဒီလူႀကီး ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္မွာ ည ၉ နာရီေက်ာ္ ပုံမွန္။ ဂစ္တာမုန္းေသာ ေမေမတစ္ေယာက္ တည္းသာ က်န္ေနရစ္သည့္ အိမ္ထဲမွ ဂစ္တာသံ။ အခ်က္အလက္ေတြက အပိုင္းအစေတြကဲ့သို႔ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ကေလးဘဝက ကစားခဲ့ဖူးသည့္ အ႐ုပ္ဆက္နည္းေတြထက္ အပိုင္းအစေတြက ဆက္စပ္မိရန္ ပိုမိုခက္ခဲလ်က္။
ဤသို႔ျဖင့္၊ ေမးခြန္းမ်ားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ အတြက္ ေမးခြန္းအသစ္ေတြ ထပ္တိုး သြားခဲ့ေလသည္။
၃
ေၾသာ္..ဒါလား ဟု ေျပာရင္း ေမေမသည္ ပါးစပ္နားေရာက္ေနေသာ ထမင္းလုတ္ကို ပန္းကန္ထဲ အသာျပန္ခ်လိုက္သည္။ ခပ္ပါးပါး ႐ႈပ္ေထြးစ ျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ပိုမိုနစ္ကြၽံထင္႐ွားသြားသည္အထိ " တဟင္းဟင္း " ရယ္ေနလ်က္က ထမင္းစားပြဲ ေနာက္ဘက္နံရံကို မွီေထာင္ထားသည့္ ဂစ္တာေလးကိုလည္း မလံုမလဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေသးသည္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေဘးနားကပ္လ်က္ ထမင္းစားေနေသာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းသာ ၾကားႏိုင္႐ုံ ေလသံကေလး တ႐ွဲ႐ွဲျဖင့္ အ႐ိုးသားဆံုးေျဖာင့္ခ်က္ကို ဇက္ကေလးပု၍ ေျပာျပပါေတာ့သည္။
" ဒီလိုငါ့သားေရ ...မင္းမ႐ိွေတာ့ ည,ညဆို ေမေမတစ္ေယာက္တည္းမို႔လား၊ အဲ့ဒါသိရင္ မသူေတာ္ေတြ အိမ္ကပ္မွာစိုးလို႔ အရင္ညေတြ ငါ့သားပဲ အိမ္မွာ႐ိွေနသလိုလိုနဲ႔ ငါ့သား ဂစ္တာကို ေမေမလည္း မတီးတတ္ဘဲနဲ႔ ..ဒန္....ဒန္......ဆိုၿပီး အဟင္းဟင္းဟင္း .."
ဂစ္တာတစ္လတ္၏ ႀကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းစလံုးကို ပက္ထရမ္မာမာျဖင့္ ဖိဆြဲခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး၊ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး႐ိွ ေသြးေၾကာေတြ " ျဖန္း" ခနဲ တုန္ခါသြားၾကသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ ပါးစပ္နားမွ ထမင္းလုတ္ကို ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထည့္မိလိုက္သူမွာ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္၏။
၄
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္းအနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ .....။
၅
ကြၽန္ေတာ္ သီခ်င္းေရးဆရာ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေခါင္းတစ္ျခမ္းပဲ့ အ႐ြယ္လြန္အိမ္ေလး၏ သံငုတ္တစ္ခုေပၚတြင္ ဂစ္တာတစ္လက္ မ႐ိွေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဂစ္တာ မတီးျဖစ္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါတရံ ႀကံဳမိဆံုမိလွ်င္ေတာ့ လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲ ရည္းစားေဟာင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရ၍ ဝတ္ေက်တန္းေက် ႏႈတ္ဆက္သလိုမ်ိဳးသာ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ေကာက္တီးျဖစ္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဂစ္တာသံေတြၾကားတိုင္း၊ အထူးသျဖင့္ အိမ္တစ္အိမ္အိမ္ဆီမွ ဖိတ္လွ်ံက် လာေသာ ဂစ္တာသံေတြ ၾကားရတိုင္း အေဝးက ေမေမ့ထံ အလြမ္းေတြ ႀကိဳးျပတ္လြင့္ထြက္ သြားေလ့႐ိွသည္။
သို႔ေသာ္ ကမာၻ႔စစ္အနိ႒ာ႐ုံသတင္းေတြကို ထိေတြ႔ရတိုင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပြန္းပဲ့႐ွနာ စသည့္ ဒဏ္ရာအေသးအဖြဲမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ရတိုင္း ေမးခြန္းေဟာင္းတစ္ခု၏ မညႇပ္ ႏိုင္ေသးသည့္ လက္သည္း႐ွည္႐ွည္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ကို ထိုးေဖာက္ကုတ္ျခစ္ တတ္ေလ့႐ိွၿမဲ။
႐ွီဟြမ္တီ ( Shi Huangdi ) သည္ မိုင္ေပါင္း ၁၃၁၇၀ ႐ွည္လ်ားသည့္ မဟာတံတိုင္း ႀကီးကို ဘာေၾကာင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါသလဲ။ လူသားယဥ္ေက်းမႈတြင္ အိမ္သည္ ဘာေၾကာင့္ အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနပါသလဲ။ က်ည္ကာအက်ႌမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ တီထြင္ခဲ့ ၾကပါသလဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ေမးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဘာသာ ေတြးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဗဟုသုတအမိႈက္ပုံႀကီးကို စိတ္အားတိုင္းဖြလ်က္ ေတြးေတြးေငးေငးျဖင့္ ႐ွာေဖြေနမိသည္။
သင္တန္းတစ္ခုတြင္ ဆရာတစ္ေယာက္ ပို႔ခ်ခဲ့ဖူးသည့္ စကားတစ္ခြန္းကလည္း ကြၽန္ ေတာ့္အၾကားအာ႐ုံမွာ တရစ္ဝဲဝဲ။
" အကာအကြယ္မဲ့ျခင္းဟာ လူကို ေသေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ပဲ " တဲ့။
အကာအကြယ္မဲ့ျခင္းဟာ....။ လူကိုေသေစတဲ့ .....။
၆
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘယ္တုန္းကမွ် ဂစ္တာတစ္လက္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ ဂစ္တာတစ္ လက္သည္ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးသည္ကိုေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ။
* * * မိုးေက်ာ္ဇင္ ေရႊအျမဳေတ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၅
credit - မိုးေက်ာ္ဇင္ FB account
