ၾကဴးႏွစ္​၏ အ​ေနာက္​​ေျမာက္​ခရီး

ၾကဴးႏွစ္​၏ အ​ေနာက္​​ေျမာက္​ခရီး
ဓီရာလင္​း

၁။ ၾကဴးႏွစ္​အဖြင္​့
ဘ၀မွာ ​ေသာင္​း​ေျပာင္​း​ေထြလာ ရယ္​စရာ (ရယ္​စရာရသစံု၊ ျပံဳးစရာ)မဂၢဇင္​း​ကို လစဥ္​ စြဲစြဲျမဲျမဲဖတ္​ခဲ့တဲ့ကာလ​ေတြ ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္​။ အဲဒီတုန္​းက လက္​ထဲကို ရယ္​စရာ​ေရာက္​တာနဲ႔ စဖတ္​ျဖစ္​တဲ့ ပင္​တိုင္​က​ေလာင္​​ေတြထဲမွာ ၾကဴးႏွစ္​ ပါ၀င္​ပါတယ္​။ "​ေဟ့ သူငယ္​ခ်င္​း ဗမိုဃ္​း"လို႔ အစခ်ီတဲ့ သူ႔​​`ေပ်ာ္​ပါး​ေမာ္​ႂကြား တို႔စာ​ေပသမား´ ေဆာင္​းပါး​ေတြက​ေန ရန္​ကုန္​စာ​ေပ​ေလာကရဲ႕ ရယ္​စရာ၊ ​ေထ့စရာ၊ ​ေပ်ာ္​​ေမြ႔စရာ၊ ရင္​​ေမာစရာ ​ေတြကို ထိ​ေတြ႔ခြင္​့ရခဲ့ပါတယ္​။ အဲလိုနည္​းနဲ႔ ၾကဴးႏွစ္​က​ေလာင္​ကို စသိခဲ့ရပါတယ္​။

၂၀၁၀ မွာ ဓီရာလင္​း ဆိုတဲ့က​ေလာင္​နဲ႔ မတ္​လထုတ္​ စတိုင္​သစ္​မွာ အက္​​ေဆး စပါပါတယ္​။ တိုက္​ဆိုင္​ခ်င္​​ေတာ့ အဲဒီလ အက္​​ေဆးက႑မွာ ကိုယ္​နဲ႔ ၾကဴးႏွစ္​ တြဲရက္​ပါ၀င္​ခြင္​့ရတာ အမွတ္​တရပါ။ အဲဒီအခ်ိန္​မွာ ၾကဴးႏွစ္​ဟာ ​ေရးအားသိပ္​​ေကာင္​းတဲ့ ၀တၳဳတိုဆရာ ျဖစ္​​ေနပါၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီဘက္​ႏွစ္​ပိုင္​း​ေတြမွာ ၾကဴးႏွစ္​ဟာ စာသမား​ေတြ တ​ေလးတစား ​ေစာင္​့ဖတ္​စရာ က​ေလာင္​တစ္​​ေခ်ာင္​း ျဖစ္​လာပါတယ္​။ တခ်ဳိ႕ ခပ္​ရင္​့ရင္​့ ခပ္​​ေခ်ေခ် စာသမား​ေတြကဆို ၂၁ ရာစု ဗမာျပည္​ ၀တၳဳတို​ေလာကမွာ ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ ျမင္​့သန္​းမွအပ ဖတ္​စရာမ႐ွိ လို႔​ေတာင္​ ​ေျပာလာၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ကလည္​း ၀တၳဳတိုမွာ အထက္​ပိုင္​းဆို ကိုၿငိမ္​း(မႏၱ​ေလး)၊ ​ေအာက္​ပိုင္​းဆို ၾကဴးႏွစ္​ တဲ့။ အဲဒီ​ေလာက္​ထိ ၾကဴးႏွစ္​ဟာ ၾကဴးႏွစ္​ ျဖစ္​လာခဲ့ပါတယ္​။

ဟိုတုန္​းက ၾကဴးႏွစ္​ဟာ အ​ေတာ္​့ကို ​ေသ​ေသာက္​ၾကဴးတဲ့ စာ​​ေရးဆရာအျဖစ္​ လူသိမ်ားၿပီး ​ေနာက္​ပိုင္​းမွာ​ေတာ့ သာသနာ့​ေဘာင္​ ကူးခဲ့လို႔ ဦးဇင္​းႀကီး ၾကဴးႏွစ္​ ျဖစ္​လာခဲ့တာ ဆယ္​၀ါ​ေက်ာ္​လာခဲ့ပါၿပီ။ သက္​​ေတာ္​က​ေတာ့ ၆၅ ႏွစ္​ ႐ွိပါၿပီတဲ့။

၂။ ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ က​ေလးခရီး
တစ္​​ေန႔ ဂန္​႔​ေဂါက ဟံသာ၀တီရြာသား ရန္​ကုန္​မွာ တရားျပ​ေနတဲ့ စာ​ေရးၿပီး စာ​ေပထုတ္​​ေ၀​ေရးလည္​း လုပ္​​ေနသူ ဦးဇင္​း ဦးရာဇဓမၼက သူ ရြာျပန္​လာရင္​ ဦးဇင္​းၾကဴးႏွစ္​ ပါလာမယ္​့အ​ေၾကာင္​း သတင္​း​ေပးတာနဲ႔ ကိုယ္​လည္​း က​ေလး စာ​ေပအသိုင္​းအ၀ိုင္​းကို ​ေလာ​ေဆာ္​ထားလိုက္​ပါတယ္​။ ဒီသတင္​းက တမူး စာ​ေပနယ္​အထိပါ ကူးစက္​သြားပါတယ္​။ ဒီလိုနဲ႔ ​ေမလ ၁၄ ရက္​​ေန႔ နံနက္​မွာ ဦးဇင္​း၂ပါး ဟံသာ၀တီက​ေန က​ေလးကို ကူးလာပါတယ္​။ က​ေလးၿမိဳ႕က ​ေကာလိပ္​သူပုန္​ ကို​ေက်ာ္​သူစုိးက သူ႔ ၿမိန္​စရာထမင္​းဆိုင္​မွာ ဆြမ္​းကပ္​ပါတယ္​။ ​ေထ႐ုက လိုအပ္​တာ​ေတြ ​ေ၀ယ်ာ၀စၥ​ေဆာင္​ရြက္​​ေပးပါတယ္​။ ဆြမ္​းကိစၥ ၿပီးလုၿပီးခင္​မွာ ကဗ်ာဆရာ ကို​ေဇာ္​(က​ေလးၿမိဳ႕) ​ေရာက္​လာၿပီး စကားအမွ​်င္​ စတန္​းပါ​ေတာ့တယ္​။ မ​ေ႐ွးမ​ေႏွာင္​း ကိုလိႈင္​ထြန္​းလည္​း ​ေရာက္​ခ်လာပါတယ္​။ ၾကာရင္​ စကားမျပတ္​ျဖစ္​​ေနမွာစိုးတာနဲ႔ ​ေဟာင္​​ေကာင္​(၃) က​ေဖးကို ​ေရြ႕ၾကဖို႔ ႏိႈး​ေဆာ္​ရပါတယ္​။

​ေဟာင္​​ေကာင္​၃ က​ေဖးမွာ​ေတာ့ စာသမားတစ္​ခ်ဳိ႕က ​ေစာင္​့ႏွင္​့​ေနၾကပါၿပီ။ ထိုင္​ရင္​းမွာရင္​း​ ေမး​ေျဖ​ေဆြး​ေႏြးရင္​း စာသမား​ေတြ စံုလင္​လာပါတယ္​။ ကို​ေဇာ္​(က​ေလးၿမိဳ႕)၊ ​ေထ႐ု၊ ေအာင္​ဆန္​းလင္​း(ျမန္​မာစာ)၊ ဖိုး​ေမာင္​(ျမန္​မာစာ)၊ ေသာ္​တာစံ(က​ေလး)၊ ဇြဲဆုပန္​(ဆားလင္​းႀကီး)၊ ကို​ဆူး(ခ်င္​း​ေတာင္​​ေျခ)၊ ကိုပိုင္​စိုး၊ ႏွင္​းႏြယ္​(က​ေလး)၊ ဟာ႐ွိန္​း(မင္​းတပ္​)၊ ရာဇာ​ေအာင္​၊ ​ေနာက္​ဆံုး ​ေရာက္​လာတာ ဆရာ​ေမာင္​ကို​ေမာင္​ (က​ေလး)။ နံနက္​ ၁၁ နာရီက​ေန ည​ေန ၄ နာရီအထိ ထိုင္​ရာကမထ ​ေဆြး​ေႏြးႏိုင္​တဲ့ သက္​​ေတာ္​ ၆၀ ​ေက်ာ္​ ဦးဇင္​းႀကီးကို ဩခ်ယူရပါတယ္​။ စာ​ေပ​ေလာကမွာ ဘ၀စံုလြန္​းလွသူမို႔လည္​း ဘယ္​က​ေန ႏိႈက္​ထုတ္​ထုတ္​ အစက ထြက္​ထြက္​လာ​ေတာ့ စကားက မကုန္​ႏိုင္​ပါဘူး။

ည​ေန​ေစာင္​း​ေတာ့ နားသင္​့ၿပီမို႔ စကားျဖတ္​ၿပီး ၿမိဳ႕လွ​ေက်ာင္​းကို ျပန္​လာၾကပါတယ္​။ အခန္​းထဲ​ေရာက္​​ေတာ့လည္​း စကားက မျပတ္​ပါဘူး။ သိပ္​မၾကာဘူး ​ေထ႐ု ​ေရာက္​လာပါတယ္​။ ညခ်မ္​း​ေရာက္​​ေတာ့ ၾကဴးႏွစ္​ပရိသတ္​ျဖစ္​တဲ့ ကိုယ္​့အစ္​ကို အိမ္​ကို ပို႔​ေပးရပါတယ္​။ အဲဒီမွာ စကား​ေျပာရင္​း ဟာ႐ွိန္​း၊ ဖိုး​ေမာင္​တို႔ ​ေရာက္​လာတာနဲ႔ ​ေက်ာင္​းျပန္​ၾကရ​ေအာင္​လို႔ ​ေက်ာင္​းကို ျပန္​ႂကြၿပီး စကားဆက္​ၾကရပါတယ္​။ ​ေက​်ာင္​းမွာ ဦးရာဇဓမၼ၊ ဦးဇင္​း ၾကဴးႏွစ္​၊ ဖိုး​ေမာင္​၊ ဟာ႐ွိန္​း၊ ​ေထ႐ု တို႔ ​ေဆြး​ေႏြး​ေနၾကခ်ိန္​မွာ ကိုယ္​က​ေတာ့ ထိုင္​ရက္​ငိုက္​​ေနပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ၉နာရီ ​ေက်ာ္​​ေက်ာ္​​ေလာက္​မွာ စကားစသိမ္​းလိုက္​ၾကပါတယ္​။ ဦးဇင္​းႀကီးက​ေတာ့ ဆက္​​ေျပာရင္​ ရဦးမယ္​့ပံု။ ကိုယ္​​ေတြငိုက္​​ေနတာၾကည္​့ၿပီး အားနာလာၾကလို႔ ျဖစ္​မယ္​။ ​ေထ႐ုနဲ႔ ဟာ႐ွိန္​းတို႔ ျပန္​သြားၿပီး ဖိုး​ေမာင္​က​ေတာ့ ​ေက်ာင္​းမွာပဲ အိပ္​လိုက္​ပါတယ္​။

မနက္​က်​ေတာ့ ၃ နာရီ​ေက်ာ္​​ေက်ာ္​မွာ ဦးဇင္​းႀကီး ႏိုး​ေနပါၿပီ။ ကိုယ္​လည္​း ညက ​ေစာ​ေစာအိပ္​ထားရ​ေတာ့ သူနဲ႔ မ​ေ႐ွးမ​ေႏွာင္​းမွာပဲ ႏိုးလာပါတယ္​။ ​၄နာရီထိုးခါနီးမွာ အခန္​းတံခါးဖြင္​့လိုက္​​ေတာ့ လမ္​း​ေလွ်ာက္​​ေနတဲ့ ဦးဇင္​းႀကီးက ႏိုးၿပီလား ဆိုၿပီး အခန္​းထဲ၀င္​လာ စကားဆက္​ၾကပါ​ေတာ့တယ္​။ သိပ္​မၾကာခင္​ ဦးရာဇဓမၼလည္​း ​ေရာက္​လာပါတယ္​။ နံနက္​ ၅ နာရီမွာ အ႐ုဏ္​ဆြမ္​းစားၿပီး ၆နာရီမွာ တမူးကို စထြက္​ပါတယ္​။ ၿမိဳ႕ထဲ လက္​ဖက္​ရည္​​ေသာက္​၊ ကားဆီျဖည္​့ရင္​း ၇နာရီမွာ က​ေလးၿမိဳ႕ထဲက​ေန စထြက္​ပါတယ္​။

၃။ ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ တမူးခရီး
ဆယ္​နာရီထိုးၿပီးစမွာ တမူးကို၀င္​ပါတယ္​။ တမူးစာ​ေပအုပ္​စုနဲ႔ ​ေရႊက​ေဘာ္​ ​ေဂါက္​ကြင္​းနားက က​ေဖးဆိုင္​မွာ ဆံုၾကပါတယ္​။ လင္​းအိမ္​ငယ္​၊ သြယ္​ဘ၊ ​ေအာင္​ကိုကိုလတ္​(တမူး)၊ ​ေဇာ္​ကနဲ႔ ပန္​းခ်ီဆရာတစ္​ဦး။ ​ေနာက္​ ​ေရာက္​လာတာက ရဲရင္​့လံု။ ဆယ္​ခြဲ​ေတာ့ ကဗ်ာဆရာ မိုးသက္​ၿငိမ္​ဦးရဲ႕ သား​ေလး သက္​တန္​႔ၿငိမ္​ဦးရဲ႕ ၂-ႏွစ္​ျပည္​့​ေမြး​ေန႔ ဆြမ္​း​ေကြၽးရာ ၿမိဳ႕မ​ေက်ာင္​းကို ယြန္​းၾကပါတယ္​။ အဲဒီမွာ အစံုအ​ေစ့ ​ေတြ႔ရပါတယ္​။ ကိုသက္​​ေနာင္​၊ ရင္​႐ိုး၊ မုိးသက္​ၿငိမ္​ဦး။ အဲဒီမွာ စား​ေသာက္​ၿပီးတာနဲ႔ အိႏၵိယနယ္​စပ္​ နန္​းဖာလံုး​ေဈးကို ဦးတည္​ခ်ီတက္​ၾကပါတယ္​။ ဟံသာ၀တီကား​ေပၚမွာ ဦးဇင္​းၾကဴးႏွစ္​၊ ဦးရာဇဓမၼ၊ ရင္​႐ိုး၊ လင္​းအိမ္​ငယ္​၊ ကိုယ္​ရယ္​။ က်န္​တဲ့သူ​ေတြက ​ေအာင္​ကိုကိုလတ္​ ကား​ေပၚမွာ။

တမူးနယ္​ စ၀င္​ကတည္​းက အံု႔​ေနတဲ့မိုးဟာ ၿမိဳ႕မ​ေက်ာင္​းအ​ေရာက္​မွာ တစ္​​ေပါက္​ႏွစ္​​ေပါက္​ က်​လာၿပီး မို​ေရးအ​ေရာက္​မွာ​ေတာ့ ခပ္​ဖြဲဖြဲ ရြာ​ေနပါၿပီ။ ဦးဇင္​းၾကဴးႏွစ္​က​ေတာ့ "​ေျမာက္​ယဥ္​စြန္းတန္​းကို ​ေက်ာ္​လာတာနဲ႔ သမပိုင္​းဇံုထဲ ​ေရာက္​လာတာ၊ ဒါ​ေၾကာင္​့ ​ေအးလာတာ"လို႔ မွတ္​ခ်က္​ခ်ပါတယ္​။ မဏိပူရ္​နယ္​ မို​ေရးၿမိဳ႕ထဲကို တရား၀င္​ဂိတ္​က​ေန ၀င္​ၿပီး တရားမ၀င္​ဂိတ္​က​ေန ထြက္​ခဲ့ၾကပါတယ္​။ ဦးဇင္​းႀကီးက​ေတာ့ လက္​​ေဆာင္​ပစၥည္​း အတိုအထြာ​ေတြ ၀ယ္​ပါတယ္​။ ကိုသက္​​ေနာင္​က ​ေဖာင္​တိန္​​ေတြ ၀ယ္​လႉပါတယ္​။ (ကိုယ္​့အဖို႔​ေတာ့ ဘ၀မွာ ​ေဘာပင္​၊ ခဲတံ၊ ​ေက်​ာက္တံ၊ ကံ့ကူဆံ တို႔​ကိုသာ ကိုင္​ဖူးၿပီး ​ေဖာင္​တိန္​နဲ႔ စာမ​ေရးဖူးပါ။) မို​ေရးနယ္​ထဲမွာ ဂ်င္​းလက္​ဖက္​ရည္​ ​ေသာက္​ခဲ့ရတာ​ေတာ့ အမွတ္​တရပါ။ ျပန္​ထြက္​​ေတာ့ ကိုရင္​႐ိုးက နန္​းဖာလံုး​ေဈးထဲ႐ွိ သူ႔အမ်ဳိးသမီး အထည္​ဆိုင္​ကို ပင္​့သြားပါတယ္​။ သူ႔သား သစၥာတည္​ဦးက​ေတာ့ ဂိမ္​း​ေဆာ့မပ်က္​ပါ။ ဦးဇင္​း​ေတြကို မ်က္​ႏွာသုတ္​ပု၀ါတစ္​ထည္​စီ လႉပါတယ္​။

ျပန္​ၾက​ေတာ့ တမူးၿမိဳ႕ထဲက ကိုသက္​​ေနာင္​တို႔အိမ္​ ၀င္​ၾက၊ အ​ေအး​ေတြ ​ေသာက္​ၾက၊ စာအုပ္​လက္​​ေဆာင္​ ​ေပးၾက၊ လက္​မွတ္​ထိုးၾက၊ ဓာတ္​ပံု႐ိုက္​ၾကၿပီး တမူးစာ​ေပအုပ္​စုကို ႏႈတ္​ဆက္​ထြက္​ခြာခဲ့ၾကပါတယ္​။ တမူးကို အသြား​ေရာအျပန္​​ပါ ဦးရာဇဓမၼနဲ႔ ကိုယ္​က ကား​ေပၚငိုက္​ရင္​း လိုက္​ပါလာၾက​ေပမဲ့ ဦးဇင္​းၾကဴးႏွစ္​က​ေတာ့ ​မငိုက္​ပါ။ ႐ႈခင္​း​ေတြ လြတ္​သြားမွာစိုးလို႔တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ မြန္​းလြဲ၂နာရီမွာ တမူးက ထြက္​ခဲ့တာ ည​ေန ၅ နာရီမွာ က​ေလးၿမိဳ႕လမ္​းဆံု ​ေရာက္​ပါတယ္​။ ကိုယ္​က​ေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ဆင္​း​ေနခဲ့ၿပီး ဦးရာဇဓမၼနဲ႔ ဦးဇင္​းႀကီး ၾကဴးႏွစ္​က​ေတာ့ ဟံသာ၀တီကို ဆက္​သြားၾကပါ​ေတာ့တယ္​။ ​ေခ်ာ​ေခ်ာ​ေမာ​ေမာဆိုရင္​​ေတာ့ ည ၇ နာရီ၀န္​းက်င္​မွာ ​ေရာက္​မယ္​ထင္​ပါတယ္​။

၄။ ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ သ​ေရာ္​စာ
ၾကဴးႏွစ္​ကို ဘယ္​မွာ စသိသလဲလို႔ ​ေမးလာရင္​ ရယ္​စရာမဂၢဇင္​းထဲက ​ေပ်ာ္​ပါး​ေမာ္​ႂကြား တို႔စာ​ေပသမား ​ေဆာင္​းပါးစီးရီး​ေတြနဲ႔လို႔ ​ေျပာရမွာပါ။ ၾကဴးႏွစ္​ရဲ႕ ​ေပ်ာ္​ပါး​ေမာ္​ႂကြား အ​ေရးအသားဟာ စာ​ေပ​​ေရးရာ သ​ေရာ္​စာ (Literary Satire)ထဲ အက်ံဳး၀င္​ပါတယ္​။ သူ႔စာထဲမွာ စာ​ေပ​ေလာကထဲက က​ေမာက္​ကမ​ေတြ၊ က​ေတာက္​ကဆ​ေတြ၊ ျပံဳးရႊင္​ရယ္​​ေမာစရာ၊ မဲ့ရြဲ႕ရင္​​ေမာစရာ​ေတြ အထင္​းသား ျမင္​ရပါတယ္​။

အဲဒီတုန္​းက သူ႔လိုပဲ စာ​ေပ​ေလာက​ေနာက္​ခံ သ​ေရာ္​စာ​ေဆာင္​းပါး​ေတြ အား​ေကာင္​း​ေမာင္​းသန္​ ​ေရး​ေနသူတစ္​ဦး ႐ွိပါတယ္​။ မတူတာက ၾကဴးႏွစ္​ရဲ႕ သ​ေရာ္​စာက ကိုယ္​ပိုင္​ဟန္​႐ွိၿပီး ​ေနာက္​တစ္​ဦးက​ေတာ့ ​ေ႐ွး​ေရးဟန္​ကိုပဲ ခႏိုးခနဲ႔သ​ေဘာ လုပ္​​ေရးတဲ့ပံု ​ေပါက္​​ေနပါတယ္​။ ကိုယ္​တို႔ ရယ္​စရာ​ေက်ာင္​းဆင္​းခ်င္​း ဆံုမိရင္​ ဘိုၾကဴးရဲ႕ ​ေပ်ာ္​ပါး​ေမာ္​ႂကြား​ေတြ စာအုပ္​ထုတ္​ရင္​ သိပ္​​ေကာင္​းမွာလို႔ ​ေတာင္​့တ​ေလ့႐ွိပါတယ္​။ ​ေစာင္​့ဖတ္​ခဲ့ၾကရတာကိုး။

အဲဒီအ​ေၾကာင္​း ​ေမးၾကည္​့​ေတာ့ ​ထုတ္​​ေ၀သူတစ္​​ေယာက္​ကို အဲဒီ ​ေပ်ာ္​ပါး​ေမာ္​ႂကြား အပုဒ္​​ေရ ၄၀ ​ေက်ာ္​ အပ္​လိုက္​တာ စရံ​ေငြ ​ေခ်ၿပီး စာမူ​ေရာလူပါ ​ေပ်ာက္​သြား​ေလသတဲ့။ တျခားထုတ္​​ေ၀သူ တစ္​ဦးဦးက စာ​ေရးသူရဲ႕ ခြင္​့ျပဳခ်က္​ယူၿပီး စာၾကည္​့တိုက္​​ေတြ၊ ရယ္​စရာမဂၢဇင္​း ထြက္​သမွ် ၀ယ္​စုထားသူ​ေတြဆီမွာ ႐ွာ​ေဖြစုစည္​းၿပီး ထြက္​လာႏိုင္​ရင္​​ေတာ့ သိပ္​​ေကာင္​းမွာပါ။

၅။ ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ ၀တၳဳတို
ၾကဴးႏွစ္​၀တၳဳတို မ်ားမ်ားမဖတ္​ဖူးပါ။ သူဆုရတဲ့ မာရ္​နတ္​ရဲ႕စည္​းစိမ္​၊ အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေနတဲ့ ဂ်စ္​ပစီ​ေရးတဲ့၀တၳဳ ဒီ၂အုပ္​ပဲ ဖတ္​ဖူးပါတယ္​။ ​ေတာ္​​ေတာ္​​ေလး ဖတ္​လိုက္​မိတာနဲ႔ အာရံုထဲ​ေပၚလာတာက ​မို​ေရးဗီးယား ၀တၳဳတို​ေတြပါ။ ၾကဴးႏွစ္​၀တၳဳတို​ေတြနဲ႔ မို​ေရးဗီးယား၀တၳတို​ေတြ တူညီတဲ့အခ်က္​​ေတြ႐ွိ​ေၾကာင္​း သူ႔ကို​ေျပာမိ​ေတာ့ သူက သူအႀကိဳက္​ဆံုး ၀တၳဳတိုဆရာမွာ မိုပါဆြန္​းျဖစ္​ၿပီး ဒုတိယအႀကိဳက္​ဆံုးမွာ မို​ေရးဗီးယားျဖစ္​​ေၾကာင္​း ဆိုပါတယ္​။

ကိုယ္​​ေတြဆီက အမ်ားစု​ေသာ ၀တၳဳတိုဆရာ​ေတြဟာ ပံု​ေျပာဆရာအဆင္​့က မလြန္​ႏိုင္​​ေသးပါ။ ဇာတ္​လိုက္​ သူ​ေတာ္​​ေကာင္​း​ေလး​ေတြ ပါမယ္​၊ ဇာတ္​နာတဲ့ အကြက္​​ေလး​ေတြ ပါမယ္​၊ အနစ္​နာခံတာ​ေလး​ေတြ ပါမယ္​၊ ဓမၼနဲ႔ အဓမၼ အားၿပိဳင္​ၾကရာ ဓမၼက အႏိုင္​ရ​ေလသတည္​း ​ေလး​ေတြ ပါမယ္​။ ၾကဴးႏွစ္​ဟာ အဲဒီ​ေခါက္​႐ိုးက်ဳိး ၀တၳဳတို​ေဖာ္​ျမဴလာ​ေတြထဲက​ေန သိသိသာသာႀကီး ​ေငါထြက္​လာသူပါ။ သူဟာ အျပင္​မွာ ​ေတြ႔ရတာကို ​ေတြ႔ရသလို ဖြဲ႔ပါတယ္​။ မိတ္​ကပ္​မလိမ္​းပါ။ ဇာတ္​နာကြက္​​ေတြပါ​ေသာ္​ျငား ဒါႀကီးကို ပိုပိုမိုမိုလုပ္​ၿပီး ဇာခ်ဲ႕မ်က္​ရည္​ခ်ဴမ​ေနပါ။ ဒါေၾကာင္​့လည္​း စာေပမိတ္​​ေဆြတစ္​ဦးက ၾကဴးႏွစ္​တင္​ျပပံုကို အၾကမ္​းထည္​ဆန္​တယ္​လို႔ ​ေျပာတာပါ။ ​ေနာက္​တစ္​ဦးက​ေတာ့ ၾကဴးႏွစ္​မွာ အဆိုးျမင္​၀ါဒ ႐ွိတယ္​။ ဒီအခံနဲ႔​ေရးလို႔ သူ႔အဖြဲ႔အႏြဲ႔​ေတြ ​ေျပာင္​​ေျမာက္​တာ တဲ့။

ဒါနဲ႔ ဦးဇင္​းႀကီး​ေရးတဲ့ ၀တၳဳတို​ေတြမွာ အဆိုးျမင္​စိတ္​ကဲ​ေနသလားလို႔ ဆို​ၿပီး ​ေမးၾကည္​့​ေတာ့ ​ေလာကမွာ ဣ႒ာရံုနဲ႔ အနိ႒ာရံုမွာ အနိ႒ာရံုကိုသာ အ​ေတြ႔ရမ်ား​ေၾကာင္​း၊ ဒီ​ေတာ့ အ​ေတြ႔ရမ်ားတာကိုသာ ဖြဲ႔ရ​ေတာ့ ဒီလို၀တၳဳတို​ေတြသာ ထြက္​လာ​ေၾကာင္​း၊ ရန္​ကုန္​ၿမိဳ႕ သူ​ေနတဲ့၀န္​းက်င္​မွာက အလႊာစံုနဲ႔​ေတြ႔ရၿပီး သူကလည္​း လူ​ေပါင္​းစံုနဲ႔ ​ေပါင္​းသင္​းဆက္​ဆံရ​ေၾကာင္​း၊ ဒီ​ေတာ့ သူက သူ​ေတြ႔တာကိုသာ ​ေရးတာျဖစ္​ၿပီး ဘာမွ ​ေထြ​ေထြထူးထူး မဟုတ္​​ေၾကာင္​း ဆိုပါတယ္​။

တစ္​နည္​းအားျဖင္​့ ​ေျပာရရင္​ စစ္​ဖိနပ္​​ေအာက္​မွာ ၾကာ​ေတာင္​့ၾကာ႐ွည္​ ၿငိမ္​၀ပ္​ပိျပားခဲ့ရတဲ့ ျမန္​မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္​းရဲ႕ အလႊာစံုမွာ လူ႔တန္​ဖိုး​ေတြ၊ စာရိတၱမ႑ိဳင္​​ေတြ ဘယ္​​ေလာက္​ ၿပိဳဆင္​းယိုယြင္​း​ေနၿပီလဲ၊ ​​ ေလာကပါလ​ေတြ၊ ျဗဟၼစိုရ္​တရား​ေတြ ဘယ္​​ေလာက္​​ေခါင္​းပါး​ေနၿပီလဲ ဆိုတာကို ၾကဴးႏွစ္​၀တၳဳတို​ေတြမွာ ​ေတြ႔ႏိုင္​ပါတယ္​။

၆။ ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ စာ​ေပဆု
အဲဒီလို လက္​စြမ္​း႐ွိတဲ့ ၾကဴးႏွစ္​ဟာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္​မွာ​ေတာ့ မာရ္​နတ္​ရဲ႕စည္​းစိမ္​ ၀တၳဳတို စုစည္​းမႈ နဲ႔ အမ်ဳိးသားစာ​ေပဆု ရ႐ွိခဲ့ပါတယ္​။ အစိုးရစာ​ေပဆုကို အ​ေလးထားသူ​ေတြ​ေရာ၊ အဖက္​မလုပ္​သူ​ေတြပါ ၾကဴးႏွစ္ ဆုရတဲ့​အတြက္​ မုဒိတာျဖစ္​ၾကရပါတယ္​။ အမွန္​​ေတာ့ သူ​ေျပာပံုအရ အဲဒီမတိုင္​ခင္​ ႏွစ္​​ေတြကတည္​းက ဆုရဖို႔ တစ္​​ေျပး​ေနတယ္​လို႔ သိရပါတယ္​။ ၀တၳဳတိုဆု​ ေရြးခ်ယ္​​ေရးအဖြဲ႔ငယ္​ရဲ႕ ​ေနာက္​ဆံုးဆန္​ကာတင္​မွာ မီမိုးရဲ႕ မဆာတတ္​သူမ်ားနဲ႔ ယွဥ္​ၿပိဳင္​ၿပီးမွ မဲအသာနဲ႔ ရခဲ့တာပါတဲ့။

စာအုပ္​​ေဈးကြက္​အရ ဆုရၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္​​ေတြမွာ အ၀ယ္​လိုက္​​ေလ့႐ွိပါတယ္​။ ဒါကို ထုတ္​​ေ၀သူက ပါးပါးနပ္​နပ္​နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္​ ျပန္​ထုတ္​​ေပးရပါတယ္​။ မာရ္​နတ္​ရဲ႕စည္​းစိမ္​ က​ေတာ့ အဲဒီဆု​ေၾကညာကတည္​းက ျပတ္​လိုက္​တာ အခုထိ ​ေဈးကြက္​မွာ ​ေပၚမလာ​ေတာ့ပါဘူး။ စာ​ေရးဆရာအတြက္​ နစ္​နာပါတယ္​။ အခု​ေတာ့ အဲ့ဒီစာအုပ္​အျပင္​ တျခားၾကဴးႏွစ္​၀တၳဳတို​ေတြပါ အုပ္​ထူ အခန္​႔ခ်ဳပ္​နဲ႔ စိတ္​ကူးခ်ဳိခ်ဳိက အတြဲ ၁၊ ၂ စသည္​ျဖင္​့ ထြက္​လာ​ေတာ့မယ္​လို႔ သိရပါတယ္​။ ၾကဴးႏွစ္​ပရိသတ္​​ေတြ ​ေမွ​်ာ္​ၾကရံု ႐ွိတာပ။

၇။ နိဂံုး
တကယ္​​ေတာ့ နယ္​စာသမား​ေတြအဖို႔ ဦးဇင္​း ၾကဴးႏွစ္​နဲ႔ ​ေတြ႔ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္​လွပါဘူး။ ရန္​ကုန္​​ေရာက္​ရင္​လည္​း သူ႔အလုပ္​ ကိုယ္​့အ႐ႈပ္​နဲ႔ ​ေအး​ေအးလူလူ မ​ေတြ႔ႏိုင္​ပါဘူး။ ​ေနာက္​ၿပီး ၾကဴးႏွစ္​ဆိုတာ နယ္​တကာလွည္​့ စာ​ေဟာ​ေနသူလည္​း မဟုတ္​​ေတာ့ ပိုလို႔​ေတာင္​ ​ေတြ႔ရခဲလွပါတယ္​။ ဦးရာဇဓမၼရဲ႕ အစီအစဥ္​​ေၾကာင္​့သာ ဒီလိုဆံုျဖစ္​သြားတာပါ။ ဒီခရီးစဥ္​မွာ သူ႔ကို ​ေက်းဇူးအတင္​ထိုက္​ဆံုးပါ။ ဒီလို​ေတြ႔လိုက္​လို႔ ရတဲ့အက်ဳိးက​ေတာ့ ၾကဴးႏွစ္​ဆိုတာ စာကိုသာ တစိုက္​မတ္​မတ္​ ​ေရး​ေနတဲ့ စာ​ေရးသမားစစ္​စစ္​ပါ။ သူနဲ႔ ဆံုရ​ေတာ့ နယ္​​ေတြမွာ တစ္​ပုဒ္​စ ႏွစ္​ပုဒ္​စ​ေရးၿပီး ရပ္​ထားသူ​ေတြ၊ ​ေမ့​ေလာက္​မွ တစ္​ခါ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ​ေရး​ေနသူ​ေတြ၊ အ​ေျပာသာခ်ဲ႕ အလုပ္​မဲ့​ေနသူ​ေတြ အဖို႔ အားခြန္​ျဖစ္​​ေစမွာ အမွန္​ပါပဲ။ ဒါ​ေၾကာင္​့ ဒီခရီးစဥ္​ျဖစ္​​ေျမာက္​​ေအာင္​ ​ေဆာင္​ၾကဥ္​း​ေပးသူ​ေတြအားလံုးနဲ႔ စာ​ေပ​ေရးရာ​ေတြ မၿငီးမျငဴ ​ေဆြး​ေႏြးအၾကံျပဳ ဩ၀ါဒ​ေႁခြ​ေပးတဲ့ ဦးဇင္​း ၾကဴးႏွစ္​ကို ​ေက​်းဇူးတင္​မဆံုးပါ။ ​ေနာင္​ႏွစ္​​ေတြမွာလည္​း ​ေပါက္​ၿပီးသားခရီးကို တြင္​​ေအာင္​ ဆက္ဆက္​​ႂကြလာ​ေစခ်င္​​ေၾကာင္​းနဲ႔ ​ေႏြး​ေထြးစြာ ႀကိဳဆို​ေနမွာျဖစ္​​ေၾကာင္​း က​ေလးတမူး စာ​ေပသမားမ်ားကိုယ္​စား ​ေမတၱာရပ္​ခံ ပန္​ၾကားရပါတယ္​။

ေယာျပန္၊ မဏိပူရျပန္​ ဦး​ေတမိ ​ေခၚ ဦးဇင္​းၾကဴးႏွစ္​သည္​ (စာ​ေပ/ဘ၀/​ေဒသႏၱရ) ခရီးမိုင္​မ်ားစြာကို ႏွစ္​​ေပါင္​းမ်ားစြာ က်န္​းမာၾကံ့ခိုင္​စြာ ဆက္​လက္​ ခ်ီတက္​ႏိုင္​ပါ​ေစ​ေၾကာင္​း ဆု​ေတာင္​းလိုက္​ပါတယ္​။

ဓီရာလင္း

တမူးက အျပန္ ခူးခ်င္တယ္ ေနၾကာပန္းဆိုလို႔

တမူးက အျပန္ ခူးခ်င္တယ္ ေနၾကာပန္းဆိုလို႔

==================
ကိုၿငိမ္း(မႏၲေလး)

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၊ ျပာသိုလျပည့္ “အေမ ေန႔” က တမူးၿမိဳ႕မွာ တစ္ကိုယ္ ေတာ္ ေဟာေျပာခဲ့ ရေသးတယ္။ ေဟာ.. ခုဒီႏွစ္ ၁၃၇၇ ခုႏွစ္၊ ျပာသို လျပည့္ အေမေန႔ မွာ လည္း ႏွစ္ႏွစ္ဆက္ တမူးမွာေဟာေျပာရ တယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေတာ့ ယာႀကီး လမ္းက သြားရေတာ့ ေန႔႐ႈခင္းေတြ အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ယာ ႀကီးလမ္းက အလွဴခံေန ရာေလးေတြ ကို သတိရလွပါတယ္။ အဲဒီလမ္း ေပၚမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ တံတား ေဆာက္ ဖို႔စတဲ့ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး အလွဴခံ ဌာနေတြ ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ၾက ပုံက အလြန္ေကာင္း မြန္လွပါတယ္။ သူတို႔က အလွဴခံဆိုၿပီး ဖလားထိုး႐ုံ သက္သက္ မဟုတ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ မုန္႔ဗန္း ကိုင္တဲ့ ကေလးေတြပါေသး တယ္။ သေဘာက အလွဴေငြ ထည့္ပါ။ ဗန္းထဲက မုန္႔လည္း ႀကိဳက္သ ေလာက္ စားပါ။ ယူပါဆိုတဲ့ ပုံစံ။ လမ္းမွာ အလွဴခံ အဖြဲ႕ခုနစ္ဖြဲ႕၊ ရွစ္ဖြဲ႕ ေလာက္ရွိၿပီး အလွဴခံ ဌာနေတြရဲ႕ အလွဴခံ ပုံစံကလည္း အားလုံး အတူ တူ။ ဗန္း ကေလးေတြထဲက အေၾကာ္ မ်ဳိးစုံ၊ စားသီးႏွံမ်ဳိးစုံ၊ ဌာပနာထုပ္၊ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းထုပ္၊ မုန္႔ဆီ ေၾကာ္ တို႔အျပင္ ကြမ္းထုပ္ အထိ ပါ တယ္။ “လွဴခ်င္သေလာက္လွဴ-ယူခ်င္ သေလာက္ယူ” ပါေပါ့။
ဒီႏွစ္ တမူးက စာေပေဟာေျပာ ပြဲ ဖိတ္ေတာ့ ပထမဆုံး ျပန္သတိရမိ တာ အဲဒီ အလွဴခံအဖြဲ႕ ကေလးေတြကို ပါ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ရာတန္၊ တစ္ရာ တန္ အေၾကြ ေတြအမ်ားႀကီး စုထားတယ္။
ဒါေပမဲ့ လွဴရတန္းရမယ့္ ကု သိုလ္ကံ နည္းလုိ႔လား မသိ။ ဒီႏွစ္ ကား ထြတ္ခ်ိန္ နဲ႔ မႏွစ္က ကားထြက္  ခ်ိန္ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားတယ္။ မႏွစ္ က မနက္ ၇ နာရီထြက္တယ္။ ဒီႏွစ္ ညေန ၅နာရီ ထြက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မႏွစ္က ယာႀကီးလမ္းက ပတ္တယ္။ ဒီႏွစ္ ပုံေတာင္ ပုံ ညာျဖတ္တယ္။ က်ားေတြ ဆင္႐ိုင္းေတြ ထြက္ၿပီး အလွဴမခံၾကတာကိုက ကံေကာင္း တယ္။
ေဟာေျပာပြဲကေတာ့ တမူး ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ရင္႐ိုး၊ သြယ္ ဘ၊ ေအာင္ကိုကိုလတ္ (တမူး)၊ ရဲရင့္ လုံ၊ လင္းအိမ္ငယ္ စတဲ့ ကဗ်ာ ဆရာ ေတြက ဦးစီးၾကတာပါ။ ေဟာေျပာပြဲ အေျခအေနက တအားတိုးတက္ လာတယ္။ မႏွစ္က ကိုယ္တစ္ေယာက္ တည္းေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာ ေနမ်ဳိး နဲ႔ ႏွစ္ဦး။ ကဗ်ာ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြရဲ႕ အေမ က ဗ်ာရြတ္သံ၊ အေမသီခ်င္းဆိုသံေတြက တအား ကို ေကာင္းလွပါတယ္။
ဒီတမူးပြဲကို အဓိက ဦးစီးသူက ကဗ်ာဆရာ ရင္႐ုိးပါ။ ရင္႐ိုးဆိုတာ မတၱရာ ေရႊပရဟိတ ေက်ာင္းက ဆရာ ခင္ေမာင္ႏိုင္ဦးရဲ႕ တ ပည့္ေပါ့။ သူက သူ႔ဆရာလုပ္တဲ့ အေမေန႔ ပုံစံ တိုင္း၊ ေနာက္က လိုက္လုပ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူ႔ဆရာခင္ေမာင္ ႏိုင္ဦးကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ခ်ီးက်ဴးရ တာက ခင္ေမာင္ႏိုင္ဦးဟာ “သူ႔ထက္ ေတာ္တဲ့တပည့္” ကို ေမြးထုတ္ႏိုင္လို႔ေပါ့။
ေဟာေျပာပြဲၿပီး ေနာက္ရက္မွာ ေတာ့ နန္းဖာလုံေစ်းသြားလည္တယ္။ နန္းဖာလုံးေစ်းက နယ္စပ္ (ျမန္မာ ဘက္)ေစ်း၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံျဖစ္ အမွတ္ တရ ပစၥည္းေလး ဝယ္ခ်င္ေပမယ့္ ေစ်း ထဲက တ႐ုတ္ ပစၥည္းက ေရွာင္လို႔မရ ဘူး။ အင္အားႀကီးႏွစ္ခု ပြတ္တိုက္ တဲ့ ေနရာ မွာေတာင္ တ႐ုတ္က စီးထား ႏိုင္တာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ အိႏၵိယ နဲ႔ ပတ္သက္တာ ဆိုလို႔ ဂ်င္းလက္ဖက္ ရည္ပဲ ရွိတယ္ထင္တာပဲ။
နယ္စပ္ျဖတ္ၿပီး တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ မိုးေလးထဲ ဝင္ေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြ အနံ႔အသက္ေတြ အကုန္ေျပာင္းကုန္ တယ္။ ဆရာျမ ဘာသာျပန္ တဲ့ သုခ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ သတိရမိတယ္။ မိုးေလး ဟာ အေဆာက္အအုံ အေသးေလး ေတြနဲ႔ ညႇပ္ပိတ္ေနတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕။ ဒါေပမဲ့ လမ္းေဘး မွာတင္ ႐ိုက္ေန တဲ့ ဖဲဝိုင္း မ်ဳိးလည္း ေတြ႕ရတယ္။
ေနမ်ဳိးက သူ႔သမီးေလးအတြက္ ကုလားမပုတီးဝယ္တယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္မိန္းမအတြက္ ကုလားမလက္ ေကာက္ဝယ္တယ္။ မႏၲေလးကဗ်ာ ဆရာေလးတစ္ေယာက္က “ဆရာ အဲဒီ ေရာက္ရင္ ကြမ္းတစ္ယာေလာက္ ဝယ္စားပါ” ဆိုလို႔ ကြမ္းတစ္ယာ ဝယ္ စား ပါတယ္။ ကြမ္းတစ္ယာကို ျမန္မာ ေငြႏွစ္ရာေလာက္ က်တယ္။ တစ္ယာ ပဲ ဝယ္စားပါတယ္။ ႏွစ္ယာ စားရင္ ထမင္းလြတ္ သြား မွာ ေသခ်ာ တယ္။
ညေနေရာက္ေတာ့ ဖိတ္ထားတဲ့ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ကို ၿမိဳ႕ထြက္ ကာ ေႏြမိုးေဆာင္း ၿခံက်ယ္ႀကီး ထဲမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ လုပ္ေပးပါ တယ္။ ညေန ၅ နာရီေလာက္ ကားေရာက္လာမွ “ျပန္ေတာ့မယ္..ေမာင္တင္ျပန္ ေတာ့မယ္” သီခ်င္း နဲ႔ ပြဲသိမ္းလိုက္ရ တယ္။
ကားေပၚမွာေတာ့ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိပါ။ အ လာခရီးတုန္းက ကိုယ္တို႔ စာေရးဆရာ ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ဒ႐ိုင္ ဘာႏွစ္ေယာက္။ အျပန္ခရီးက်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္နဲ႔ ဒ႐ိုက္ဘာ တစ္ေယာက္၊ ေပါင္း သုံးေယာက္။ လမ္းေဘးမွာ သုံးႀကိမ္ အထိ ကားရပ္ၿပီး အိပ္ခဲ့ရ။
ေနာက္ကားက တရိတ္ရိတ္ေျပး ေန။ အိပ္ေရးက မဝ။ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခု ကားေပၚက လွမ္းျမင္။
“လက္ေတာင္းႀကီးရြာ..”
အို..လက္ေတာင္းႀကီးရြာပါ လား။ ဒီအခါ ေလာင္ေနတဲ့ တစ္ခုခုလို။ ဟုတ္တယ္။ ေလာင္ေနတဲ့ တစ္ခုခုလို။ “ေန” ကို အလုံး ပ်က္ေအာင္ ေရလွ်ံ တြင္းေတြက စုပ္ယူေနၾကတဲ့ ေခ်ာင္း တဟြတ္ဟြတ္ အသံေတြ ၾကားလာရ တယ္။ ဖိုးဝင္းေတာင္ သို႔ ျမင္ျပန္ေတာ့ လည္း ေက်ာက္ေတာင္ ကို ေဆာက္နဲ႔ ဆစ္ၿပီး ေရာမေခတ္ကို ဟန္ပါပါပခုံး တြန္႔ေနတဲ့၊ ေရႊဘေတာင္ရဲ႕ ေက်ာက္ တြင္း ဗိသုကာမွာ ဒီလူ (ကိုယ္)သင္း ကြဲေမ်ာက္ တစ္ေကာင္လို ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ေနခဲ့ ရတာေတြ ျပန္ျမင္လာရ ေရာ။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ယင္းမာပင္ နဲ႔ ပုလဲၾကား က ဒီလက္ေတာင္းႀကီး မွာ ပုိးစုန္းၾကဴးေတြေတာင္ ည အျပင္မထြက္ရဲၾကဘူး။
ဒါေပမဲ့ သင္း ကြဲႀကီးအနီးမွာ ကဗ်ာခ်စ္သူေတြ ဆိုတာကေတာ့ ပရီးမီယားလိဂ္ တစ္ရာသီစာ ေဘာ လုံးသမားေတြေလာက္ ရွိတယ္။
“ၾကည့္စမ္း..ေနၾကာပန္းေတြ
ေဟ့ၾကည့္ၾကစမ္း..ေနၾကာ ပန္းေတြ”
အိမ္ရွင္မ မမရီေရ.. ကိုယ့္မွာ ျဖင့္ ပုလဲက ျပန္လာမွ ေနၾကာပန္း ေတြကို သနားရမွန္း သိလာတယ္။ ဒင္းတို႔က ေနၾကာပန္းကို တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ ၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္
“ပုလဲၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆုိပါ၏”တဲ့။
တစ္ခါက စာေရးဆရာအုပ္စု နဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ေလး စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္တစ္ ေယာက္တည္း ကြက္ၿပီး ေဟာေျပာ ပြဲ အပိတ္ခံရတဲ့ ၿမိဳ႕။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ ဝင္ခံတာကိုပဲ သူတို႔ေက်းဇူးတင္ရ မလုိေလ။ အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ခံသင္းကြဲ ေမ်ာက္ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ညလုံး ေဆးေပါ့လိပ္ထိုင္ေသာက္ေနခဲ့ တယ္။
အဲဒီတုန္းက ဒီလိုေလး ညည္း လိုက္မိသလား မေျပာတတ္ဘူး။
ခက္ေတာ့လည္း ခက္သားလား။ င့ါကိုယ္ငါ့ခ်စ္တာ အသာထားၿပီး “ဒုတိယ-ကမၻာဦး သီခ်င္း”…
ခပ္ဖိမ့္ဖိမ့္ ဆိုဖို႔ဆိုတာကလည္း သံလြင္ခက္ သယ္မယ့္ ငွက္က
အစ္စကီးမိုးတို႔ ေဒသကိုမွ ေဆာင္းခိုဖို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္ ၿပီ လား……………
………………………………….
“ဆရာၿငိမ္း ထ..ထ
ေအာင္ပင္လယ္ေရာက္ၿပီ”
ကိုၿငိမ္း(မႏၲေလး)

Credit