Mar 10, 2017

ေမြးေန႔စိတ္ကူး

ေမြးေန႔စိတ္ကူး (မင္းလူ)
==============

မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္၏ႏွစ္ပတ္လည္ဆိုသည္မွာ ထိုမဂၢဇင္း၏ ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပသည့္သေဘာပင္ျဖစ္၏။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟေတြ ဖိတ္ၿပီး ဧည့္ခံေကၽြးေမြးမည္။
ဧည့္သည္ေတြကလည္း ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြ ေပးၾကမည္။ မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ေမြးေန႔မွာလည္း
စာေရးဆရာေတြဆီကစာမူကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေတာင္းၾကသည့္သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
စာမူခ်ီးျမွင့္ၾကသည့္ စာေရးဆရာမ်ားကိုေတာ့ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပါပဲ။
(စာမူခေပးတာနဲ႔ေခ်လွ်င္ေတာ့ ရတာေပါ့ေလ)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ ႏွစ္လည္ျခင္းသည္ အယ္ဒီတာတို႔အဖို႔ စာမူေတာင္းဖို႔ အေကာင္းဆံုး
အေၾကာင္းျပခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္လည္ဆိုေတာ့ ရက္ခ်ိန္းအတိအက်ရွိသည္။ အခ်ိန္မီေရးေပးရမည္။
အထူးထုတ္ဆိုၿပီး စာမူေကာင္းေကာင္းေရးဖို႔ကိုလည္း တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ႏိုင္သည့္အခြင့္အေရးရမည္။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ သူတို႔က ႏွစ္လည္တင္မက လလည္မဂၢဇင္းဆိုၿပီး လတိုင္း အထူးထုတ္ လုပ္ခ်င္ေနတာ။
တကယ္ေတာ့လည္း မဂၢဇင္းေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လစဥ္လိုလို တစ္အုပ္မဟုတ္ တစ္အုပ္
ကေတာ့ အထူးထုတ္လုပ္ေနၾကမွာပါပဲ။ အထူးထုတ္ဆိုၿပီး စာမူခကိုလည္း အထူးႏႈန္း ခ်ီးျမွင့္မယ္ဆိုလည္း
ေကာင္းသား။ အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြ လွည့္ပတ္ေရးေနလိုက္ရံုပဲ။ ခုေတာ့ မဂၢဇင္းကသာ အထူးထုတ္၊ စာမူခ
ကေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္းပဲ။

*  *  *  *  *

မဂၢဇင္းေတြရဲ႕ေမြးေန႔ဆိုလို႔ လူေတြရဲ႕ေမြးေန႔အေၾကာင္းကိုလည္း သြားစဥ္းစားမိ၏။ လူတိုင္းအတြက္
ဘယ္ေန႔ေသမလဲဆိုတာ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ေမြးေန႔ကေတာ့ တိတိက်က်သတ္မွတ္ၿပီးသားျဖစ္၏။
မမွတ္မိလွ်င္သာရွိမည္။ ႏွစ္၊ လ၊ ေန႔ရက္၊ နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႔ အတိအက်ေမြးၾကျခင္းျဖစ္၏။ အတိအက်
ဆိုေသာ္လည္း နည္းနည္းပါးပါးကြဲလြဲခ်က္ရွိႏိုင္၏။

ဘယ္လိုအခ်ိန္ကို ေမြးတဲ့အခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္မလဲဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ျပန္ေသးသည္။ အမိ၀မ္းတြင္းက
ေခါင္းထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္ကို ေမြးခ်ိန္အျဖစ္ ယူမလား။ မျဖစ္ေသး။ တခ်ဳိ႕ေျခေထာက္က အရင္ထြက္လာတာမ်ဳိး
ရွိ၏။ တစ္ကိုယ္လံုး ကၽြတ္ထြက္လာခ်ိန္ကို ယူမလား။ လူက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ထြက္လာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း
ခ်က္ႀကိဳးက တန္းလန္းက်န္ေနေသးသည္။ မိခင္ႏွင့္ အဆက္အစပ္ ရွိေနတုန္းဟု ဆိုႏိုင္၏။ ခ်က္ႀကိဳးကို
ျဖတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္ကိုသာ ေမြးဖြားခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္လွ်င္ သင့္မည္ထင္၏။ ဒါေတာင္ ေမြးခန္းထဲမွနာရီက
အခ်ိန္မမွန္လွ်င္ လြဲႏိုင္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏အေရွ႕ဖ်ား သို႔မဟုတ္ အေနာက္ဖ်ားမွာ ေမြးသူ
အဖို႔လည္း မိနစ္စကၠန္႔အတိအက်မျဖစ္ႏိုင္။ ကိုယ္ေမြးဖြားရာေဒသ၏ ေလာင္ဂ်ီတြဒ္မ်ားကို အတည္မယူဘဲ
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ကိုသာ ယူရေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ထားပါေတာ့။ မိနစ္၊ စကၠန္႔အတိအက်မရေတာင္ ေမြးေန႔ ေမြးရက္ကေတာ့ အတိအက်ပဲမဟုတ္လား။ ဒီမွာလည္း
ျပႆနာ တစ္ခုရွိျပန္၏။ ခရစ္ႏွစ္ႏွင့္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ႏွစ္မ်ဳိးရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ
ေမြးေန႔ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ ေမြးေန႔ ေမြးရက္တိုက္ဖို႔ေတာင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေစာင့္ရသျဖင့္ ခရစ္ႏွစ္ေကာ၊
ေကာဇာႏွစ္ေကာ၊ ေမြးေန႔ေကာ၊ ေမြးရက္ေကာ အားလံုး တိုက္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ အေတာ္ပင္ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ။
ေဖေဖာ္၀ါရီ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးမွာ ေမြးသူအဖုိ႔ ေလးႏွစ္မွ တစ္ႀကိမ္ေမြးေန႔ႏွင့္ႀကံဳမည္။ ဒုတိယ၀ါဆိုမွာေမြးသူကလည္း
ဒီအတိုင္းပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မွတ္ရလြယ္ေသာ ခရစ္ႏွစ္ကိုသာ အတည္ယူၾကသည္။ ကိုယ့္ေမြးေန႔ေတြ
ကိုလည္း (ဇာတာဖြဲ႕တဲ့အခါကလြဲလွ်င္) ခရစ္ခုႏွစ္၊ လ၊ ရက္မ်ားျဖင့္သာ မွတ္ၾကတာမ်ားသည္။

*  *  *  *  *

တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာ စေသာေန႔မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာၿဂိဳဟ္မ်ားက စိုးမိုးသည္ဟု ဆိုၾက၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း
တနဂၤေႏြသားသမီးက ဘယ္လိုစိတ္သေဘာရွိသည္။ တနလၤာက ဘယ္လိုအက်င့္စရိုက္ရွိသည္ဟု ေျပာၾကျခင္း
ျဖစ္၏။ ဒါက ေယဘုယ်သေဘာ၊ ေမြးသည့္လ၊ ရက္တြင္ တည္ရွိေနသည့္ နကၡတ္ၿဂိဳဟ္ခြင္မ်ား၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကလည္း
အေရးႀကီးသည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတာက ေမြးလ၊ ေမြးရက္တူလွ်င္ စိတ္ေနစိတ္ထား၊
အက်င့္စရိုက္ေတြေကာ တူေလမလား ဆိုေသာကိစၥပင္ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုးစၿပီး
စဥ္းစားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရက္က ေမ-၁၈ျဖစ္၏။ ကိုယ္ႏွင့္ ေမြးေန႔ခ်င္းတူတဲ့လူ၊ အထူးသျဖင့္ အႏုပညာရွင္ထဲက
နာမည္ႀကီးသူကို ရွာၾကည့္သည္။ ေတြ႕ပါ၏။ သူကား ႏုႏုရည္(အင္း၀)ျဖစ္သည္။ သူ႕ေမြးေန႔ကလည္း ေမ-၁၈ပါပဲ။
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြတူသလဲ။ ဘာေတြ မတူသလဲၾကည့္ရေအာင္။ လူခ်င္း၊ စာခ်င္း ခင္ခင္မင္မင္ရွိေသာ္လည္း
တစ္ခါတေလမွ ဆံုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေသးစိတ္ေတာ့ မသိပါ။ ေယဘုယ်သေဘာသာ ေျပာပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္က စာေရးရာမွာ အခ်စ္၊ ဟာသ၊ သေရာ္စာ၊ လူမႈေရး၊ လူ႕ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲ
အာသီသရွိတာမွန္သမွ် ေရးခ်င္တာေရးသည္။ ႏုႏုရည္ကေတာ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္မွ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္။ တစ္လိုင္းတည္း
သီးသန္႔ေရးခဲ့သူျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ရင္ေခါင္းထဲမွာ ႏွလံုးသားမရွိဘဲ ေက်ာက္ခဲႀကီးဆြဲထားတာေတာ့
မဟုတ္။ သူ႕မွာ အခ်စ္ရွိေၾကာင္းကို သူ႕အိမ္ကလူႀကီး ဆရာ ေအာင္ေက်ာ္တိုးက သက္ေသခံေနသည္။
သူ႕အေရးအသားကို အကဲခတ္ၾကည့္ၿပီး ဒီဆရာမ အခ်စ္၀တၳဳေရးလွ်င္ ဖတ္လို႔ ေကာင္းမွာပဲဟု ေျပာႏိုင္သည္။
တစ္ခါတုန္းက သူ႕၀တၳဳလတ္တစ္ပုဒ္ထဲမွာ အညာေဒသမွ ေျမႏုကၽြန္းေပၚရာအရပ္ကိုလွည့္ၿပီး ေပါင္းသင္
ပဲႏုတ္လုပ္ရေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေလွသမားေလးတစ္ေယာက္တို႔၏ဘ၀ကိုေရးရင္း သူတို႔
ႏွစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဖြဲ႕ဆိုသြားတာ အလြန္ဖတ္လို႔ေကာင္းသည္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး
ေကာက္ခ်က္ခ်မိျခင္းျဖစ္၏။ (ေျမွာက္ေျပာလွ်င္ သေဘာက် ေက်နပ္တတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ သူလည္း
ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲျဖစ္လိမ့္မည္)

သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါဆံုတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို သူ သေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ရယ္ရလို႔တဲ့။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူသည္ ဟာသစာေပကို ျမတ္ႏိုးတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္း
သိႏိုင္၏။ သူက စာေပေဟာေျပာရာမွာလည္း နာမည္ႀကီးသည္။ ဟိုတစ္ခါဧည့္ခံပြဲတစ္ခုမွာ အခမ္းအနားမွဴးလုပ္တာ
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းဆိုပဲ။ ကုမၸဏီေတြေတာင္ မ်က္စိက်ၿပီး သူတို႔ပြဲေတြအတြက္ အကူအညီေတာင္းသည္ဟု ၾကားရ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဧည့္ခံပြဲေတြတက္ရတာ ၀ါသနာမပါ။ အင္တာဗ်ဴးေတြကိုေရွာင္သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေျပာရ
ေဟာရမွာ ၀န္ေလးတတ္သည္။ ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိတာရွိေသးသည္။ ဆရာမႏုႏုရည္(အင္း၀)သည္ 'အ'
အကၡရာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္အက်ဳိးေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ၾကည့္ပါ။ သူ၏ဇာတိက အင္း၀၊ သူ႕ခင္ပြန္းနာမည္က
ဆရာေအာင္ေက်ာ္တိုး၊ ႏိုင္ငံျခားသြားရေတာ့ အဂၤလန္၊ ေလ့လာခဲ့သည့္တကၠသိုလ္က ေအာက္စဖို႔ဒ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာေမြးသူျဖစ္၏။ 'အ'အကၡရာႏွင့္ပတ္သက္လို႔ အာဇာနည္သားဖြားခန္းမွာ ေမြးခဲ့တာကို
ေျပာလို႔ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ဘက္အမည္မွာ 'ေအာင္'ပါတာေတာ့ သူႏွင့္တူသည္။ သူ႕လို အဂၤလန္ေရာက္ဖူးဖို႔
မေျပာနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားေတာင္ မေရာက္ဖူးပါ။

*  *  *  *  *

ေနာက္ထပ္ ေမြးေန႔တူသူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာပါဦးမည္။ ဆရာႀကီး မဟာေဆြ၊ ဆရာျမတ္ခိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔
ျဖစ္၏။ သံုးဦးစလံုး ၾသဂုတ္လ ၂ရက္ေန႔ေမြးသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ဆရာႀကီးကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္၍
ထားလိုက္ပါေတာ့။ ျမတ္ခိုင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔ ေမြးေန႔တူသူႏွစ္ေယာက္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ...
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက အသားျဖဴသည္။ ျမတ္ခိုင္၏အသားကေတာ့ အင္ဂ်င္၀ိုင္အေရာင္မ်ဳိးျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက အသားအရည္ေခ်ာေမြ႕သည္။ အပ်ဳိတုန္းကဆိုလွ်င္ သူ႕ပါးျပင္မွာ ေလမႈတ္ထားေသာ
ပူေပါင္းကေလးလို အပ္ဖ်ားႏွင့္ထိုးလိုက္ရံုႏွင့္ ေဖာင္းခနဲ ေပါက္သြားမလား ထင္ရ၏။ ျမတ္ခိုင္၏
မ်က္ႏွာကေတာ့ မွန္ဘီလူးႏွင့္ခ်ဲ႕၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ျပၾကည့္လွ်င္ အဂၤါၿဂိဳဟ္မ်က္ႏွာျပင္ပံုဟု ေျပာလိမ့္မည္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ကလမ္းေတြကို အနီးကပ္ရိုက္ထားတာဟု ဆုိလိမ့္မည္။ သူ႕ပါးျပင္ကို
သစ္အေခ်ာထည္လုပ္ငန္းက ပရိေဘာဂေတြ ေကာ္ပတ္စားဖို႔ ငွားထားသည္ဟု ၾကားသိရ၏။

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးသူျဖစ္၏။ ဘယ္သူကိုမွ ျပႆနာမရွာ။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း ရန္မျဖစ္တတ္။
ကၽြန္ေတာ့္လို ေပကပ္ကပ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အေကာင္နဲ႔ေတာင္ တည့္ေအာင္ေပါင္းႏိုင္တာသာၾကည့္ေတာ့။
ျမတ္ခိုင္ကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း အရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္းပဲ။ ျပႆနာကို သူက ရွာခ်င္ရွာ၊
ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားက သူ႕ကိုျပႆနာရွာ၊ ကြိဳင္မရွိလွ်င္ မေနတတ္သူဟု ဆိုရမည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။
သူတစ္ပါးကိစၥကို အခမဲ့ကူညီ အက်ဳိးေဆာင္ေပးတတ္တဲ့ေနရာက်ေတာ့ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးတို႔တူသည္ဟု
ႀကံဖန္ခ်ီးက်ဴးလို႔ရပါသည္။

*  *  *  *  *

ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ကိုသုေမာင္ႏွင့္ ကို၀င္းဦးတို႔သည္ ေမြးေန႔ခ်င္းတူၾက၏။ မတ္လ ၁၃ရက္၊ ႏွစ္ေတာ့ကြာသည္။
ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကို၀င္းဦးႏွင့္တူသည့္အခ်က္ေတြအေၾကာင္း ကိုသုေမာင္လည္း စာတစ္ပုဒ္ေရးဖူးသည္။
၀တၳဳေရး၊ သီခ်င္းဆို၊ ရုပ္ရွင္ရိုက္၊ ဒါရိုက္တာလုပ္ စသည္ျဖင့္။ ကို၀င္းဦးႏွင့္ ကုိသုေမာင္တို႔၏ရုပ္ရည္ခ်င္းကေတာ့
(ျမတ္ခိုင္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးလိုပင္) လံုး၀ ျခားနားေၾကာင္း အားလံုးသိၿပီးသားမို႔ အထူးမေျပာေတာ့ပါ။

*  *  *  *  *

အထက္ကေျပာခဲ့တာေတြအရဆိုလွ်င္ ေမြးေန႔ခ်င္းတူသည့္တိုင္ စရိုက္လကၡဏာခ်င္း တူခ်င္မွတူမည္ဟု ဆုိလို႔ရသည္။
ဒါကလည္း ေမြးေန႔တူၿပီး ေမြးႏွစ္ခ်င္း မတူေသာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္၏။ အေနာက္တိုင္းျပကၡဒိန္ႏွင့္ ျမန္မာျပကၡဒိန္
ကြာျခားျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ေမြးလတူလွ်င္ မိႆ၊ ကရကဋ္၊ ၿဗိစၦာ စေသာရာသီေတြတူတတ္သည္။
လဆန္းပိုင္းႏွင့္ လကုန္ပိုင္းရက္ေတြကေတာ့ ရာသီကြဲလြဲခ်က္ရွိႏိုင္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာသီတူလွ်င္ အက်င့္စရိုက္၊
စိတ္ေနစိတ္ထားတူတတ္သည္ဟု ေဗဒင္နကၡတ္ဆရာတို႔ အေဟာရွိသည္။  တိတိက်က်မဟုတ္ေတာင္
ေယဘုယ်အားျဖင့္ တူတတ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

တကယ္ဟုတ္မဟုတ္၊ တူမတူ သိႏိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္သားထားေသာ အႏုပညာနယ္မွ ေမလဖြားတို႔ကို
ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ (ေမ-၁)၊ ထြန္းအိျႏၵာဗို (ေမ-၁)၊ ထက္ထက္မိုးဦး (ေမ-၈)၊ ဆရာထင္လင္း (ေမ-၉)၊
ဆရာဒဂုန္တာရာ (ေမ-၁၀)၊ ဆရာေသာ္တာေဆြ (ေမ-၁၁/၁၂)၊ မင္းလူ (ေမ-၁၈)၊ ႏုႏုရည္အင္း၀ (ေမ-၁၈)၊
ဆရာျမသန္းတင့္ (ေမ-၂၃)၊ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း (ေမ-၂၈)တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

ႏိုင္ငံျခားရွိ ကမၻာေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္္မ်ားထဲမွ ေမလမွာေမြးဖြားသူတို႔မွာ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး (ေမ-၇)၊ ဟင္နရီဒူးနန္႔ (ေမ-၈)၊
ေဘာလ္ဇက္ (ေမ-၂၀)၊ ကိုလံဘတ္စ္ (ေမ-၂၁)၊ ကိုပါးနီးကပ္စ္ (ေမ-၂၄)တို႔ျဖစ္ၾကသည္။  ကၽြန္ေတာ္သည္
အထက္ပါေမလဖြား ပုဂိၢဳလ္တို႔ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါသည္။ အေကာင္းအဆိုး ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရာ
တူတာလည္းရွိ၊ မတူတာလည္းရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏တြက္ဆခ်က္မ်ားကို တင္ျပဖို႔ စိတ္ကူးပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္
ထိုသို႔တင္ျပလွ်င္ ေကာင္းကြက္ေတြသာမက ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္ခ်က္မ်ားကိုပါ ေဖာ္ျပမွ သဘာ၀က်ပါလိမ့္မည္။
ေမလဖြားေတြထဲတြင္ ေလးစားအပ္ေသာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြ ပါ၀င္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္
မဟုတ္မမွန္ခဲ့လွ်င္ လူႀကီးေတြကို သက္သက္မဲ့ အေသခက္၊ အေနခက္ေအာင္ လုပ္သလိုျဖစ္မည္စိုး၍
ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ရပါသည္။

ဒီၾကားထဲမွာ ကြဲလြဲခ်က္ကေလးတစ္ခု ေတြ႕လာရျပန္၏။ ဆရာေသာ္တာေဆြက သူ၏ေမြးေန႔ႏွင့္ပတ္သက္၍
၁၂၈၁၊ ကဆုန္ လဆုတ္ ၁၃၊ တနလၤာသား၊ သိုက္ဖြားဟု အတိအက်ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုရက္ကို
ဆရာတင္ႏိုင္တိုးျပဳစုသည့္ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ျပကၡဒိန္မွ နည္းစနစ္မ်ားႏွင့္ ရွာေဖြၾကည့္ေသာအခါ ၁၉၁၉၊
ေမ-၁၁ ဟု ေတြ႕ရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုႏွစ္ ေမ-၁၁သည္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေန၏။ ဆရာက တနလၤာသားဟု
ဆိုထားသည္။ နာမည္ရင္းကလည္း ဦးၾကင္ေဆြျဖစ္၏။ မဟာဘုတ္တိုင္အရလည္း သိုက္ဖြားဆိုေသာေၾကာင့္
တနလၤာသားအမွန္ျဖစ္ေန၏။ ကဆုန္လဆုတ္ ၁၃ကို တနလၤာျဖစ္ေစခ်င္လွ်င္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၈၀ျပည့္ကို
ယူရမည္။ (ခရစ္ႏွစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၁၈၊ ဧၿပီ ၂၂ ျဖစ္သြားမည္)။ ဒီလိုယူျပန္ေတာ့လည္း မဟာဘုတ္တိုင္အရ
ဆရာသည္ သိုက္ဖြားမဟုတ္ဘဲျဖစ္ေနျပန္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးတိုက္ဆိုင္ေအာင္ ညွိလိုက္လွ်င္ ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ေမြးေန႔သည္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၈၁
ကဆုန္လဆုတ္ ၁၄ (၁၉၁၉၊ ေမ-၁၂)ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္ေလးစားခ်စ္ခင္ေသာ
ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားႏွင့္ ေမလဖြားခ်င္း တူညီသည့္အတြက္ ၀မ္းသာရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာေသာ္တာေဆြႏွင့္
ေမြးလသာမက မဟာဘုတ္တိုင္မွာပါ တစ္တုိင္တည္း သုညၾကြင္းခ်င္း တူညီေနသည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူရပါသည္။
ယမကာႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာ့ေျခရာ မနင္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ အခ်စ္ကိစၥမွာ ဆရာ့လိုမစံြဘဲ မိန္းမေလးတစ္ေယာက္
ရဖို႔ကိုေတာင္ အသည္းအသန္ မနည္းႀကီး ကုပ္ကပ္ႀကိဳးစားခဲ့ရျခင္းအတြက္ေတာ့ အတိတ္ကပါလာသည့္
ကုသိုလ္ကံေပးသမွ်လို႔ပဲ သေဘာထားလုိက္ရပါေတာ့သည္။

ဤစာကို မဂၢဇင္းမွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပၿပီးမွ ထပ္မံသိရွိရေသာ ေမလဖြားမ်ားမွာ ေဒြး၊ လူမင္း၊ ပိုင္ေဇရဲထြန္းတို႔ျဖစ္၏။
ဆရာေမာင္မိုးသူကေတာ့ ေမလဖြားျဖစ္ရံုမက ေမြးရက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ၁၈ရက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါသည္။

မင္းလူ
--------
သရဖူမဂၢဇင္း၊
ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၉၉။

ႏႈတ္ခမ္း၏ေထာင့္စြန္းမ်ား

မင္းလူ ~ "ႏႈတ္ခမ္း၏ေထာင့္စြန္းမ်ား"
=========================

    အၿပံဳးဆိုသည္မွာ ရယ္ေမာျခင္းအေသးစားဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္လိမ့္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ရယ္ေမာျခင္းအေပ်ာ့စားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ရယ္ေမာျခင္း၏ ပထမအဆင့္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ရယ္ေမာျခင္းကို သံခိပ္လုပ္ထားျခင္းမ်ဳိးလည္း ေျပာလို႔ရလွ်င္ရမည္။

    ရယ္ေမာျခင္းကို အဓိပၸာယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖြင့္ၾကသလို အၿပံဳးကိုလည္း ရွက္ၿပံဳး၊ ေလွာင္ၿပံဳး၊ မခ်ိၿပံဳး စသည္ျဖင့္ သရုပ္ခြဲၾကျပန္သည္။ လူဟူ၍ ေပၚဦးစတုန္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုၾကရာ  ရန္မူလိုေသာ ဆႏၵမရွိေၾကာင္း ႏွစ္လိုဖြယ္မ်က္ႏွာအမူအရာလုပ္ျပရာမွ အၿပံဳးဟူ၍ စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္ႏိုင္၏။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ လူတို႔၏ ၀ါသနာအတိုင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ဲ႕ကားတီထြင္ၾကသျဖင့္ ရွက္ၿပံဳးေတြ၊ မဲ့ၿပံဳးေတြ ထပ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ရမည္။

    ဒီေတာ့ ခုေခတ္လူေတြ ဘယ္လိုအခါမ်ဳိးမွာ ၿပံဳးၾကပါသလဲ။

    လူခ်င္းဆံုသည့္အခါ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ၿပံဳးသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က မဟုတ္တာလုပ္ေနေၾကာင္း သိသည္၊ ႏႈတ္က ဖြင့္မေျပာခ်င္ေသာအခါ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ရယ္စရာကိုေတြ႕သည္။ ေနရာေဒသကို လိုက္၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္ခ်င္ ရယ္မိသည္။ အခြင့္မသာလွ်င္ ရယ္ေမာျခင္းကို ခ်ဳပ္တည္း၍ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးလိုက္ရတာမ်ဳိးလည္းရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ၿပီး အေျခအေနအရ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးလိုက္ရတတ္သည္။

    တကယ္လို႔ တစ္ကိုယ္တည္းေနရင္း ၿပံဳးေနသူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လွ်င္ စိတ္မႏွံ႔ရွာဘူးထင္ပါရဲ႕ဟု ထင္ေကာင္းထင္ၾကမိပါလိမ့္မည္။ တကယ္စိတ္မႏွံ႔တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ရယ္စရာေကာင္းေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျပန္ေတြးမိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေလာကႀကီး၏ ကေမာက္ကမအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တရားက်ၿပီးၿပံဳးေနတာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။

    ဒါမ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကာခဏျဖစ္ဖူးသည္။ တစ္ခါတေလမ်ား ဘတ္စ္ကားတြယ္စီးရင္းနဲ႔ ရယ္စရာ တစ္ခုခုကိုျမင္မိ၊ ေတြးမိၿပီး မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးျဖစ္ေနတတ္၏။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ တဒဂၤမွ် စိတ္မႏွ႔ံဘဲ ျဖစ္သြားျခင္းဟု ထင္ခ်င္လည္းထင္ႏိုင္သည္။

    လူတို႔သည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ၿပံဳးမိတတ္ၾကသည္။ ထိုအၿပံဳးမ်ားကိုလိုက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ၾကည့္လွ်င္ အဘိဓာန္စာအုပ္တစ္အုပ္စာေလာက္ ရႏိုင္မည္ထင္၏။ ေလွာင္ၿပံဳး တစ္ခုတည္းကိုပဲၾကည့္။ ဘယ္သူ႕ကိုေလွာင္ခ်င္တာလဲ။ ဘယ္လိုကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လဲ။ ဘယ္လိုအေျခခံ စိတ္ထားမ်ဳိးနဲ႔လဲ။ ဘယ္လုိရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လဲ။ သာမန္သေဘာပဲလား။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့လား။ ခပ္ထန္ထန္လား စသည္ျဖင့္ မူကြဲေတြ ပြားလာႏိုင္သည္။

    အၿပံဳးအေၾကာင္းကိုေတြးေနရင္းက "ငါ့ႏွယ္ေနာ္"ဆိုၿပီး ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ အထင္ကရ နာမည္ေက်ာ္အၿပံဳးမ်ားအေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီး စဥ္းစားမိျပန္ေလ၏။

                *    *    *

    ကမၻာေပၚမွာ နာမည္အႀကီးဆံုးအၿပံဳးကေတာ့ မိုနာလီဇာ၏အၿပံဳးပင္ျဖစ္၏။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး လီယိုနာဒို ဒါဗင္ခ်ီက ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ထိုအၿပံဳးသည္ အလြန္လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္နဲၿပီး အသိရခက္သည္ဟု ဆိုၾက၏။ မိုနာလီဇာ ဆိုေသာ အမ်ဳိးသမီးမွာ တကယ္ရွိခဲ့သည္ဟု မွတ္ယူထားၾကသည္။ ၿမိဳ႕စားကေတာ္လိုလို၊ သာမန္စံျပမယ္တစ္ေယာက္လိုလို၊

လီယိုနာဒိုနဲ႔ပဲ ၿငိခဲ့သလိုလို အမ်ဳိးမ်ဳိးထင္ေၾကးေပးၾကသည္။ ထိုအၿပံဳးကိုရဖို႔အတြက္လည္း အေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္ဟု ဆို၏။ စိတ္တိုင္းမက်လို႔ လေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ဆက္မေရးျဖစ္ဘဲ တန္႔ေနရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႕သည္။ သူစိတ္တိုင္းက်သည့္အၿပံဳးကိုရဖုိ႔အတြက္ လီယိုနာဒို ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကလည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုလို ပေဟဠိျဖစ္ေနခဲ့ျပန္သည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ မိုနာလီဇာ၏အၿပံဳးမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

    ျမန္မာရာဇ၀င္ထဲမွာေတာ့ သီလ၀မင္းသားသည္ တစ္သက္လံုးမွာမွ သံုးႀကိမ္ သံုးခါသာ ၿပံဳးရယ္ဖူးသည္ဟု ဖတ္ရသည္။ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္၊ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ေစာဒကတက္စရာအခ်က္ရွိေန၏။ သီလ၀မင္းသားသည္ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာၿပံဳးတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူက အတိအက် လိုက္မွတ္သားခဲ့သလဲ။ ဒီလူေရွ႕မွာမၿပံဳးေပမယ့္ တျခားတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ၿပံဳးခ်င္ၿပံဳးမွာေပါ့။ သူ႕ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ႀကိတ္ၿပီးၿပံဳးရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာဇ၀င္ထဲမွာ သံုးခါပဲၿပံဳးတယ္လို႔ ေရးထားေတာ့လည္း သံုးခါလို႔မွတ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမည္ထင္၏။

                *    *    *

    ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးတို႔သည္ အလြန္ဣေျႏၵႀကီးသည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟစ္တလာဟာ ရွဴတည္တည္ႀကီး ျဖစ္ေနသလားမသိ။ သူ႕ကိုၾကည့္ရသည္မွာ တစ္သက္လံုး တစ္ခါမွမၿပံဳးခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ရ၏။ ျမင္ဖူးသမွ်သူ႕ပံုေတြထဲမွာေတာ့ ၿပံဳးေနတာတစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသး။ သူ႕ကို တစ္ကမၻာလံုးကေၾကာက္ေအာင္ တမင္ပဲ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းထားတာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူက ဖက္ဆစ္နာဇီေခါင္းေဆာင္မို႔ ထားပါေတာ့။

    ဟစ္တလာ၏အဓိကၿပိဳင္ဘက္ ရန္သူေတာ္ႀကီး ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီကေကာ ဘာထူးလို႔လဲ။ သူ႕ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးခဲၿပီး မႈန္ေတေတလုပ္ေနတာသာ ေတြ႕ရသည္။ ဟစ္တလာလိုလူမ်ဳိးကို တန္ျပန္ တိုက္ခိုက္ဖို႔အတြက္ ဒီလိုမ်က္ႏွာထားႀကီးလုပ္ထားရတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာႀကီးရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ အဓိကက်ေသာ တာ၀န္ႀကီးကို ထမ္းရလို႔လား။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဟစ္တလာ၏ရန္ကို စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနရေသာေၾကာင့္ ၿပံဳးေတာင္မၿပံဳးႏိုင္ရွာတာလား။ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးကေကာ မေတာ္တဆေယာင္ၿပီး ၿပံဳးမိမွာစိုးလို႔ ပါးစပ္မွာ အၿမဲခဲထားတာလား မသိပါ။

    သူတို႔ကိုဆက္ခံသူမွာ စစ္ေအးေခတ္ ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားပင္ျဖစ္၏။ အဆက္ဆက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ အားလံုးလိုလို မ်က္ႏွာေၾကာတင္းၾကတာေတြ႕ရ၏။ ၁၉၉၀၀န္းက်င္ေလာက္မွာ သမၼတေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ရီွဗာနာေဇတို႔ အာဏာရလာသည္။ အရင္ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ လူေျပာင္ လူေနာက္ေတြလိုေတာင္ျဖစ္ေန၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကမၻာ႔အင္အားအႀကီးဆံုးဆိုဗီယက္ယူနီယံႀကီးကို တိုင္းျပည္ေပါင္းမ်ားစြာအျဖစ္ ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔လွီးၿပီးေ၀သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလိုက္ၾကေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အာရွသားေတြကေတာ့ သူတို႔လိုမဟုတ္။ လူတစ္ဖက္သားကိုၿပံဳးျပဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းမရွိၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြဆိုလွ်င္ ကမၻာေပၚမွာ အၿပံဳးႏိုင္ဆံုးလူမ်ဳိးေတာင္ျဖစ္ႏိုင္၏။ ျမန္မာတို႔ အၿပံဳးမွာ ကမၻာေက်ာ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္းေရးသည့္အခါတိုင္း ၿပံဳးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာမ်ား ပိုင္ရွင္အျဖစ္ အထူးအေလးထားေဖာ္ျပၾကရေလသည္။

                *    *    *

    ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္သားသားရွိေသာအၿပံဳးမ်ားအေၾကာင္းလည္း ေျပာပါရေစဦး။

    "က်ဳပ္ ရႈံးရင္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေနလိုက္မယ္။ ခင္ဗ်ားရႈံးေတာ့သာ မ်က္ႏွာမပ်က္ပါေစနဲ႔"

    ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဇာတ္ကားထဲက ခင္ေမာင္ရင္(ဗိုလ္ေအာင္ဒင္)က ဦးဘခ်စ္ကိုေျပာခဲ့ေသာ ဇာတ္၀င္စကားလံုး ျဖစ္၏။ (ဒီအတိုင္းအတိအက်ႀကီးေျပာတာေတာ့မဟုတ္။ ဒီသေဘာေျပာတယ္လို႔မွတ္ရန္)

    ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က သစၥာရွိေသာလူဆိုးေခါင္းေဆာင္၊ ဦးဘခ်စ္က တာ၀န္၀တၱရားကို မိမိကိုယ္ေရး ကိုယ္တာထက္ ပိုၿပီးေလးစားေသာ ရဲစံုေထာက္အရာရွိ၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ျမျမ၀င္းကိုခ်စ္ေနၾကသည္။ ျမျမ၀င္းကလည္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုသံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘဲ ေရြးရခက္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ႏွင့္ ဦးဘခ်စ္တို႔၏ လက္ကိုင္ပု၀ါမ်ားကို စားပြဲေပၚခ်ၿပီး ျမျမ၀င္းအား မ်က္လံုးပု၀ါစည္း၍ ေရြးခိုင္းသည္။ ထိုအစီအစဥ္မစခင္ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္က ဦးဘခ်စ္ကို စိန္ေခၚသည့္စကားေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။

    တကယ္ေရြးေသာအခါ ျမျမ၀င္းက ဦးဘခ်စ္၏လက္ကိုင္ပု၀ါကို ေရြးမိသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ရႈံးသည္။ သူသည္ သူ႕ကတိအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေနျပလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္

    ထိုအခန္းသည္ ဇာတ္လမ္း၏အထြတ္အထိပ္ျဖစ္၏။ ေရွ႕ပိုင္းက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ မခိုးမခန္႔ရယ္ပံုကိုသာ လူေျပာ သူေျပာမ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခန္းက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္၏အၿပံဳးကိုသာ မွတ္မွတ္သားသားရွိေနသည္။ သူသည္ ရႈံးနိမ့္ျခင္းကို အားရပါးရၿပံဳးၿပီး ရင္ဆိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ရင္ထဲကခံစားခ်က္ကေတာ့ အရည္လဲ့ၿပီး ေဆြးရိပ္ သမ္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွာ ထင္ဟပ္ေနသည္။ ထိုအၿပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိထဲမွာ စြဲေနသည္။

    ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းသမီးႀကီး(ေဒၚ)ေမရွင္။ သူ႕အၿပံဳးသည္ ျမင္ရသူ၏ရင္ကို ေအးျမၾကည္လင္ေစသည္။ ထို႔အတူ ရင္ထဲက ငိုေၾကြးေနရတာကို ၿမိဳသိပ္ၿပီးၿပံဳးရရွာေသာ (ေဒၚ)ၾကည္ၾကည္ေဌး၏ မခ်ိၿပံဳး၊ ခံစားခ်က္ကို ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာေဖာ္ျပတတ္ေသာ (ေဒၚ)တင္တင္မူ၏အၿပံဳး၊ သူ႕ကိုဆက္ခံေသာ ခင္သီတာထြန္း၏အၿပံဳး။ ထို႔ေနာက္ စိုးျမတ္သူဇာ။ ၿပီးေတာ့ ထြန္းအိျႏၵာဗို။

    မင္းသားႀကီးေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၏ ရိုးသားသန္႔စင္ေသာအၿပံဳး၊ ျမတ္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေထာ္ၿပီး ကေလးႀကီးလိုၿပံဳးတတ္ေသာအၿပံဳးမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္စြဲလမ္းခဲ့၏။

                *    *    *

    အေနာက္ႏိုင္ငံသရုပ္ေဆာင္ေတြထဲမွာေတာ့ Gone with The Wind ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားႀကီး ကလပ္ ေဂဘယ္လ္(ရက္ဘတၱလာ)၏ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေလွာင္ၿပံဳး၊ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းမင္းသားႀကီးေရွာင္ကြန္နရီ၏ ပါးစပ္ၿပဲၿပဲႀကီးကို တင္းတင္းေစ့ၿပီးၿပံဳးတတ္သည့္ မထီတရီအၿပံဳး၊ ဟယ္ရီဆင္ဖို႔ဒ္၏ အႏၱရာယ္ကို ထီမထင္သည့္အၿပံဳးမ်ားကိုလည္း သေဘာက်ခဲ့သည္။ ဟယ္ရီဆင္ဖို႔ဒ္၏ဇာတ္ကားမ်ားတြင္ ရန္သူေတြ၀ိုင္းလိုက္လို႔ ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးရသည့္ အခန္းမ်ား၊ စြန္႔စြန္႔စားသား၊ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ က်ားကုတ္က်ားခဲတိုက္ခိုက္ရသည့္အခန္းမ်ားပါသည္။ ဒီလို အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုတ္ထားရေသာအခ်ိန္မ်ဳိးမွာပင္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕လုပ္ရင္း ၿပံဳးပံုမွာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ေဇာ္ဟိတ္ကို သတိရေစေလသည္။

    ေဇာ္ဟိတ္သည္ သတၱိရွိသူ၊ မဟုတ္မခံတတ္သူ လူစြန္႔စားတစ္ဦးျဖစ္သည္။ တစ္ခါတြင္ ဂုဏ္သေရရွိ ဇနီးေမာင္ႏွံကို အႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားေနေသာ လူဆိုးလူမိုက္တိုင္းလံုးေက်ာ္ကိုစိန္ေခၚၿပီး လက္ေ၀ွ႔ထိုးၾကသည္။ ေဇာ္ဟိတ္က အႏိုင္ယူဆံုးမႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ တိုင္းလံုးေက်ာ္က အၿငိဳးထားၿပီး လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ ႀကံစည္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေဇာ္ဟိတ္တို႔ခရီးထြက္ရာတြင္ လမ္းမွေစာင့္၍ အေကာက္ႀကံၿပီး ဖမ္းဆီးသည္။ ထို႔ေနာက္ ႀကိဳးႏွင့္တုပ္ၿပီး ေရတြင္းပ်က္ႀကီးထဲ ေလွ်ာခ်၍ အစာငတ္၊ ေရငတ္ေသေစရန္ ႀကံစည္သည္။ ေဇာ္ဟိတ္သည္ လြတ္လမ္းမရွိဘဲ ေသဖို႔သာရွိေသာအခ်ိန္၊ ေရတြင္းပ်က္ထဲဆင္းရခါနီးမွာပင္ ထီမထင္သလို သြားၿဖဲၿပီး ၿပံဳးျပသြားေသးသည္ဟု ေရးထားသည္။

    ဒီအေၾကာင္းကို ၀တၱဳထဲမွာ ဖတ္ရျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဇာ္ဟိတ္၏အၿပံဳးကို ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မျမင္ရ။ သို႔တိုင္ေအာင္ စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုေဖာ္ရတာ ေတာ္ေတာ္အရသာရွိ၏။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ တကယ့္ဘ၀ထဲမွာ ဒီလိုအၿပံဳးမ်ဳိးေတြ႕လွ်င္ ေဇာ္ဟိတ္ကို သတိရမိတတ္၏။

    ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီးခ်ာလီခ်က္ပလင္ျဖစ္၏။ သူတို႔ကို လူတုိင္းသိသည္။ ေဟာလီး၀ုဒ္၏ တစ္ခ်ိန္ကစူပါစတားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကမၻာေက်ာ္မင္းသားႀကီးေတြကို ခုေခတ္လူငယ္ေလးေတြ မသိၾကေတာ့။ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ကိုေတာ့ သူ႕ဇာတ္ကားဗီဒီယိုေခြေတြ ျပန္ၾကည့္ရသျဖင့္ ကေလးကအစ သိၾက၏။ သူၿပံဳးပံုမွာ အေတာ္ထူးျခားသည္။ မ်က္ႏွာကို ၀မ္းနည္းေနသလို၊ စိတ္ညစ္ေနသလိုလို၊ အလိုမက်သလိုလို လုပ္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကိုသာ ၿပံဳးေနသည့္သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ အေပၚကို ေကြးတတ္ထား၏။

    "ခင္ဗ်ားတို႔ရယ္ရဖို႔အေရး က်ဳပ္မွာ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡခံၿပီး ႀကိဳးစားရတယ္ဆိုတာ သိရဲ႕လား"

    ဟု ေမးေနသလိုလို။

    ေနာက္ထပ္ သတိရသူတစ္ဦးကေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားလည္းမဟုတ္။ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္လည္း မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္၏။ သူ႕ကို ေဘာလံုး၀ါသနာပါသူတိုင္း သိၾက၏။ သူ႕အၿပံဳးကိုေတာ့ သတိျပဳမိသူ ရွားပါလိမ့္မည္။ ထိုသူကား ဘရာဇီးလ္ေဘာလံုးအသင္းေခါင္းေဆာင္ ဒြန္ဂါပင္ျဖစ္ေလ၏။

    ဘရာဇီးေဘာလံုးအသင္းဆိုသည္မွာ ကမၻာမွာ အေကာင္းဆံုးနံပါတ္တစ္အသင္းျဖစ္၏။ သူတို႔ ပါ၀င္ကစားေသာ ၿပိဳင္ပြဲတိုင္း ဗိုလ္စြဲႏိုင္ေျခရွိမႈတြင္ ပထမဦးစားေပးထားရသည္။ သာမန္ေဘာလံုးအသင္းတစ္သင္းမွာ ရႈံးလွ်င္ ဘာမွျပႆနာမရွိ။ မေတာ္တဆ ကံေကာင္းၿပီးႏိုင္ခဲ့လွ်င္သာ ထီေပါက္သလိုျဖစ္မည္။ ဘရာဇီးလ္က်ေတာ့ ႏိုင္ကိုႏိုင္မွ။ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ တစ္ကမၻာလံုးက ၀ိုင္း၀န္းျပစ္တင္ရႈံ႕ခ်တာခံရႏိုင္သည္။ ဒီလိုေဘာလံုးအသင္းတစ္သင္း၏ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ႀကီးမလဲ စဥ္းစားၾကည့္။ သူ႔အဖို႔ ေဘာလံုးကိုကန္ေနရတာမဟုတ္ဘဲ ကမၻာလံုးႀကီးကိုကန္ေနရသလို ေလးလံလွေပမည္။

    ၁၉၉၄ ကမၻာ႔ဖလားေဘာလံုးပြဲတြင္ အီတလီႏွင့္ဗိုလ္လုပြဲကစားရ၏။ အခ်ိန္ေစ့သည္အထိ သေရျဖစ္ေနသျဖင့္ ပင္နယ္တီအဆံုးအျဖတ္ ကန္ၾကရသည္။ ဒြန္ဂါကန္ရသည့္အလွည့္တြင္ သူ႕စိတ္ထဲ ဘယ္လိုေနမလဲ ေတြးၾကည့္သည္။ ဂိုးသာမ၀င္လို႔ကေတာ့ ဘ၀ေတာင္ ပ်က္သြားႏိုင္သည္။ အနာဂတ္ကံၾကမၼာႏွင့္ ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး ကန္ရမည့္သေဘာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒြန္ဂါသည္ အလြယ္တကူပင္ ဂိုး၀င္ေအာင္သြင္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ဂုိး၀င္သြားၿပီးေတာ့လည္း သူမ်ားေတြလို ၀မ္းသာအားရ ခုန္ေပါက္ကာ ကၽြမ္းထိုးတာမ်ဳိးမရွိ။ ခပ္ေအးေအးပင္ ဣေျႏၵရရ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ျပန္လွည့္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ေ၀ခြဲရခက္ေသာအၿပံဳးတစ္ခုသည္ ေယာင္ေယာင္ေလး ထင္ဟပ္ေန၏။

    ဒီေလာက္ကေတာ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ဆိုေသာ အဓိပၸာယ္လား။ တကယ္ေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ ေပါ့ေပါ့ေလးပါဟု ဆုိလိုခ်င္တာလား။ ပခံုးေပၚမွ ႀကီးမားေလးလံေသာ၀န္ထုပ္ႀကီးက်သြားသျဖင့္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြား တာလား၊ ငါ့တိုင္းျပည္အတြက္ တာ၀န္ေက်ၿပီဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားလိုက္တာလား။ အသိရခက္သည္။

    ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ဟာသ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ စံုေထာက္ေမာင္ေရႊၿပံဳးကေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္၏။ သူ႕မွာ ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာ ေရာဂါေ၀ဒနာတစ္ခုရွိ၏။ ထိုေရာဂါထလာလွ်င္ ၿပံဳးလိုက္မွ သက္သာသြားသည္။ ထိုအၿပံဳးကလည္း အေတာ္တာသြားသည္။ ထိုအၿပံဳးကိုျမင္လိုက္ရေသာတစ္ဖက္လူမွာ ေမာင္ေရႊၿပံဳးေတာ့ ငါ လုပ္ထားသမွ် အကုန္သိေနၿပီဟု ထင္မွတ္သြားေစေသာအၿပံဳးမ်ဳိး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဘာေတြ မဟုတ္တာ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္ဟု အဓိပၸာယ္ထြက္ေစေသာအၿပံဳးတဲ့။ ဒီအၿပံဳးေၾကာင့္ပင္ အမႈေတြ ေပၚခဲ့ရသည့္အေၾကာင္း ေရးထား၏။

                *    *    *

    လူတို႔သည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ္က သူမ်ားကို ၿပံဳးျပရသလို သူမ်ား၏ၿပံဳးျခင္းကိုလည္း ႀကံဳေတြ႕ၾကရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ခင္မင္လို၍ၿပံဳးျပျခင္း၊ ႏႈတ္ဆက္လို၍ ၿပံဳးျပျခင္း၊ အက်ဳိးလို၍ ၿပံဳးျပျခင္း၊ မင္း ႏုပါေသးတယ္ကြာ ဆိုေသာအၿပံဳးျဖင့္ ၿပံဳးျပျခင္း၊ မင္း ဘာေကာင္လဲဆိုတာ ငါသိပါတယ္ကြာ ဆိုေသာအဓိပၸာယ္ျဖင့္ ၿပံဳးျပျခင္း၊ သနားတယ္ဆိုေသာအမူအရာျဖင့္ ၿပံဳးျပျခင္း။

    ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဘယ္လိုမ်ား ၿပံဳးတတ္သလဲဆိုတာ သိခ်င္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္သည္။ မွန္ထဲက ကိုယ့္ရုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလုိက္၏။ မွန္ထဲကလည္း ျပန္ၿပံဳးသည္။ မွန္ထဲကေကာင္၏အၿပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ၾကည့္သည္။ အမယ္ ေဇာ္ဟိတ္လိုလို၊ ေမာင္ေရႊၿပံဳးလိုလို၊ ဒြန္ဂါလိုလိုပါကလား။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မ်က္ႏွာကို ျပန္တည္လိုက္၏။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္က ေကြးလ်က္သားက်န္ခဲ့သည္။ အလို... ခ်ာလီ ခ်က္ပလင္အၿပံဳးမ်ားပါလား။

    ေနာက္ဘက္ကေျခသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ဇနီးသည္ ရံုးကျပန္လာျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မွန္မၾကည့္၊ ေခါင္းမၿဖီးျဖစ္တာၾကာၿပီ။ ခုက်မွ ဘယ္လိုျဖစ္ေနရတာလဲဟု သူ ထင္လိမ့္မည္။

    သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးျပသည္။ သမီးရည္းစားဘ၀တုန္းက သူ႕အၿပံဳးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ တင္စားဖူးခဲ့ဖူးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ရံုၿပံဳးတတ္ေသာ သူ႕အၿပံဳးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြဲႀကီးလို၊ ႏြားႀကီးလို တစ္သက္လံုးခ်ဳပ္ကိုင္ ထိန္းသိမ္းသြားေပလိမ့္မည္ဟု ၀တၳဳထဲ ထည့္ေရးခဲ့သည္။

(ဟိ  ံသစၥံ - ဤစကားမွန္၏)


မင္းလူ
......................................................
ရုပ္ရွင္စတားမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၁