စာေပစုဘူး: 2018-08-12

(၁)

ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ကုန္းကေလး ေပၚက ေျခလွမ္း ႏွစ္ရာခန္႔ ဆင္းၿပီးလွ်င္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေကြ႕ရမည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလွ်ာက္လာခဲ့လွ်င္ အိမ္စုေတြထဲက ပုဏၰရိတ္ပင္ေျခာက္မ်ား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေနေသာ အိမ္အဝင္ဝကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။ အိမ္ … ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သည္ပ်ဥ္ေထာင္ခ်ပ္ မ်ားျဖင့္ ကာရံထားေသာ သံေခ်းအထပ္ထပ္ တက္ေနေသာ မညီမညာ သြပ္ျပားခ်ပ္မ်ား မိုးထားသည့္ သည္အိမ္ေဟာင္း ျမင့္ျမင့္ႀကီးကို ေနထိုင္စရာ အိမ္ဟု ရက္ရက္ေရာေရာ စာစာနာနာ ေခၚေဝၚ သတ္မွတ္လိုစိတ္ မရွိတာ အမွန္ပါ။ သည္အိမ္က ကၽြန္မအတြက္ ေအးရာၿငိမ္းရာ ေနရာထိုင္ခင္းတစ္ခု မဟုတ္တာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ မလိုတမာစြာ ေျပာေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သခ်ႋဳင္းဇရပ္ တစ္ခုေပၚမွာ ေနကုန္ေနခန္း နားေအးပါးေအး တစ္ေယာက္တည္း ေတြေတြေငးေငး ကၽြန္မ ေနခ်င္လွပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္အိမ္ေပၚမွာ ကၽြန္မ လိုအပ္စြာ လာေရာက္ ေနထိုင္ရတုန္း ျဖစ္သည္။

ဘယားအိတ္

ကြၽန္မတို႔ မႏၲေလးမွာ သည္လိုပဲ ပါေတာ္မူတာေတြ မ်ားလွေပ့ါ။

ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေထာင္က်ခါစ တိုက္ခန္းငွားေနဖူးတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္မွာ ျမစ္မဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းေတြက ေဆာက္ၿပီးစ, ဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔လည္း ေနာင္မွ ေလ်ာက္လ်ား၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တိုက္ခန္း ငွားၾကရေအာင္ရယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနခဲ့ၾက တာပါ။ အေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္လည္း ရွိပါရဲ႕။ တစ္ခ်က္က အေမ့အိမ္နဲ႔ မေဝးလွ တာေရာ၊ ေနာက္တစ္ခ်က္က စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မစီးတတ္တဲ့ ကြၽန္မအိမ္သား ဆရာေန႔ အဖို႔ရာေရာ စဥ္းစားရလို႔ပါ။ အေမ့အိမ္နဲ႔ တိုက္ခန္းနဲ႔က ေျခာက္ဖာလုံေလာက္ ေဝးလို႔ သြားခ်င္တဲ့အခါ ေန႔ေန႔ညည သြားနိုင္တယ္။ ဆရာေန႔အဖို႔ရာ ဆိုတာက ၿမိဳ႕ထဲမွ သြားခ်င္ၿပီဆိုရင္ တိုက္ခန္းေရွ႕ တာ႐ုိးေပၚကိုတက္၊ ေတာင္ဘက္ထိပ္ ကားဂိတ္က ထြက္လာတဲ့ လိုင္းကားကို ေစာင့္စီးနိုင္တယ္။ ကြၽန္မက ေက်ာင္းဆရာမဘဝ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္ မနက္ဘက္ ေက်ာင္းသြားေတာ့ လည္း စက္ဘီးနဲ႔၊ ေဈးသြားခ်င္ေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔၊ ဘာေလးလိုသဟဲ့၊ ညာေလးလိုသဟဲ့ ဆိုေတာ့လည္း စက္ဘီးနဲ႔ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ သည္လိုနဲ႔ တိုက္ခန္းငွား ေနျဖစ္တယ္ ေျပာပါေတာ့။

ဇာတ္၀င္ခန္း

ဝပ္ႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ ဝပ္ငါးေထာင္အား ရွိေသာ မီးေမာင္းႀကီးမ်ား၏ အလင္းေရာင္မွာ အေလ့အက်င့္ မရွိသူ ဆိုလွ်င္ မ်က္စိေတြ ျပာၿပီး က်ိန္းစပ္ကုန္ လိမ့္မည္။ မင္းသားေတြ ကေတာ့ မီးထိုးလိုက္ခါမွပင္ မ်က္လံုးေတြ ပိုၿပီး အေရာင္ ေတာက္လာ ေသးသည္။

“႐ိုက္မယ္.. အားလံုးၿငိမ္ပါ၊ စတတ္”

အသံဖမ္းဆရာက အခ်က္ေပး လိုက္သည္။ ကင္မရာဆရာက ခလုတ္ဖြင့္ၿပီး “ကလက္” ဟု ေအာ္သည္။ ဂ်ပ္႐ိုက္သမားသည္ “ကတ္ဆဲဗင္း” ဟု ေအာ္ၿပီး ႐ိုက္ကူးမည့္ အခန္းစဥ္နံပါတ္ ျပေသာ “ကလက္” ေခၚ သစ္သားျပား၏ အေပၚမွ လွ်ာကေလးကို ေဒါက္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ႐ိုက္လိုက္သည္။ သူ ထြက္သြားေသာ အခါ မင္းသား အမူအရာ စလုပ္သည္။

ႏွလုံးသား ၃၈၀/၅၄

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ထိုသူမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ခိုးယူဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေစခဲ့သူ၊ ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့သူ၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးမွ် ခံစားရေအာင္ ရက္စက္ခဲ့သူ။ ထိုမိန္းမတစ္ေယာက္ကို သက္သာခြင့္ မေပးႏိုင္၊ ထိုက္တန္ေသာ တံု႔ျပန္မႈကိုသာ ေပးရမည္။ ညီမွ်ေသာ စိတ္ဒုကၡကို ျပန္လည္ခံစား ေစရမည္။ ရင္နာမႈျပစ္ဒဏ္ကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ေစရမည္။ အနည္းဆံုး စိတ္ကူးထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္စားေခ်ရမည္။ ထို႕ေၾကာင့္ . . . . . .

***

ဘာစီးေနလဲ

လူေတြတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႔တဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္ပံုအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ၏။ ဒါကလည္း သူ႔ေနရာေဒသအလိုက္ ကဲြျပားမႈ ရွိသည္။ သူ႔တုိင္းျပည္၊ သူ႔လူမ်ဳိး၊ သူ႔စရိုက္ကိုလိုက္ၿပီး ျခားနားသြားျခင္းျဖစ္၏။ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ လက္အုပ္ခ်ီျခင္း၊ လက္သီးေပၚလက္ဝါးအုပ္၍ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေပြ႔ဖက္ျခင္း၊ ပါးခ်င္းပြတ္ျခင္း၊ ပါးကိုနမ္းရႈံ႕ျခင္း၊ ဆလံေပး ျခင္း၊ဦးေခါင္းကိုညႊတ္၍ အရိုအေသေပးျခင္း၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္း၊ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ကိုယ္အမူအရာသာမက ႏႈတ္မွလည္း အသံထြက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ဟဲလို...ဟိုင္း စသည္ျဖင့္ ျဖစ္၏။ ဒါကသြားရင္း လာရင္း အခ်ိန္မရတဲ့အခါ အသိအမွတ္ျပဳရုံႏႈတ္ဆက္ျခင္းျဖစ္၏။

ရယ္ေမာျခင္း အပိုင္းအစမ်ား

သိပၸံပညာရွင္ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကသည္။
"ကမၻာေပၚမွာပထမဆံုးလူသားပံုတူမ်ဳိးပြားတဲ့ နည္းပညာကိုစတင္အသံုးျပဳခဲ့တာဘုရားသခင္ပဲဗ်။ အာဒမ္ရဲ႕နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ၿပီး ဖန္ဆင္းခဲ့တာမဟုတ္လား"
"ဒါေပမယ့္ ရာႏႈန္းျပည့္မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အာဒမ္ရဲ႕ပံုတူမျဖစ္ဘဲ ဧ၀ျဖစ္သြားတာပဲေလ"

* * * * * * * * *

နာရီဟန္ခ်က္ ဥပေဒသ

"ေဒါက္. . . ေဒါက္"

တံခါးေခါက္သံ ထြက္ေပၚလာ၏။ ဂမၼာက တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ပ်ာယိပ်ာယာ ဝင္လာ၏။ သူ႕ကို မ်က္လုံးျဖင့္
ၾကည့္ကာ
" ေဒါက္တာဂမၼာပါလား ခင္ဗ်ာ"
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" အို. . . ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႕ ဝင္လာႏွုတ္ဆက္တာပါ။ ေဒါက္တာလို လူမ်ိဳးရွိတာ လူသားအားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္ "
သူ႕ကို အထပ္ထပ္ လက္ဆြဲႏွုတ္ဆက္ကာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ျပန္ထြက္သြား၏။ ဂမၼာက တံခါးျပန္ပိတ္ကာ အခန္းထဲသို႕ျပန္လွည့္ဝင္ခဲ့သည္။

တတိယေျမာက္ နည္းပရိယာယ္

"ရိစ္. . . ယား"

ေရွာင္လင္ေက်ာင္းေတာ္ဆီက မဟုတ္ပါဘူး။ ယုန္တို႕ရဲ့ ကိုယ္ခန္ပညာ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းဆီကပါ။ ယုန္သူငယ္အေပါင္းက
အခုန္အပ်ံ ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္။ ဆရာယုန္အိုၾကီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႕ လိုက္လံၾကည့္႐ႉရင္း လိုအပ္တာေတြကို ျပင္ဆင္ေပး
ေနတယ္။ သူတို႕ရဲ့ေလ့က်င့္မႈအဆုံးမွာ. . .

"ကဲ. . . မင္းတို႕ရဲ့ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္ခန္းကေတာ့ ျပီးဆုံးသြားျပီ။ ဒီကေန႕ ဒီေလာက္ပဲ။ စာေတြ႕ေလ့က်င့္ခန္းကို ဆက္ၾကမယ္"

အနီေရာင္ေန႕စြဲ

ထူးထူးဆန္းဆန္းမက္မိတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာအဂၤါ ၿဂိဳဟ္က ကိုယ့္ကိုနီနီေမာင္းေမာင္းစူးစိုက္ ၾကည့္လို႔။သူ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔တင္ ကို္ယ္ၿပာက်သြားမလားမဆိုႏိုင္ဘူး။ႏိုးလာေတာ့ မနက္ခင္း ကအနီေရာင္ ..။ၿပတင္းေပါက္ကေန ကန္႔လန္႔ကာကို စိမ့္ဝင္ၿဖတ္သန္းလာတဲ့ ေနေရာင္ ၿခည္ကိုကနီရဲေတာက္ပလို႔။ဘုရားသခင္ အနီေရာင္ဟာ ဘာကိုမ်ား ကိုယ္စားၿပဳပါသလဲ။

အိမ္ကေနအထြက္မွာ အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ကားအနီေရာင္ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ ေနမိတယ္။မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။သူက နဂိုတည္းက နီႏွင့္ၿပီးသားပဲ။ဒိထက္ပိုစိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာက ကားမွန္မွာၿမင္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စပို႔ရွပ္နီနီပါပဲ။ၾကည့္ေလ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြကကို အနီေရာင္ေတာက္ေနခဲ့တာ။(ကိုယ္မွ အနီေရာင္ဝတ္ေလ့မရွိတာ..)

မိုးေရစက္မ်ား၏ သုညတၱအင္အား

( ၁ )

မိုးခါးၾကီး ရြာသြားျပီဆိုေတာ့ ဇနပုဒ္ငယ္ေလးတစ္ခုဆီသို႕ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏ ။ ယခင္ ဤရြာကေလးရွိေၾကာင္း သိပင္မသိ။ ဤရြာကေလးတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ိဳးစု သုံးစုအေၾကာင္းကိုလည္း ၾကားပင္ မၾကား ဖူးခဲ့ေခ်။ ဤရြာကေလး၌ မိုးခါးၾကီးရြာသြားျပီး ေသာက္သုံးမိသူမ်ား ႐ူးသြားၾကေၾကာင္း၊ မေသာက္ဘဲ ေနသူကလည္း ေက်ာက္ရုပ္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သတင္းနဲ႕အတူ ဤရြာမွ လူမ်ား၏ ေရွးေဟာင္းသခ်ာၤစနစ္မ်ားကို သူ သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ မိုးခါး ၾကီးရြာျခင္း၊ ႐ူးသြပ္ျခင္း၊ ေက်ာက္ရုပ္ျဖစ္ျခင္း စသည့္ သတင္းမ်ားထက္ ေရွးေဟာင္းသခ်ာၤဆိုင္ရာ သတင္းက သူ႕ကို ပိုမိုဆြဲေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေလ့လာ ဆည္းပူးခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာျပီးေနာက္ သူ ဤရြာသို႕ေရာက္လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

သက္တူ ရြယ္တူ

တစ္ခါက ဟိမဝႏၲာေတာတန္းရဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ဆင္ၾကီးတစ္ေကာင္ ေနတယ္။ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ ေမ်ာက္၊ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ခါတို႕ ေနၾကတယ္တဲ့။

အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး အတူတကြ ေနထိုင္ၾကေပမယ့္ သူတို႕ခ်င္း မသင့္ျမတ္ၾကဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ "မတည့္ အတူေန" ေတြေပါ့။ တစ္ေန႕မွာ သူတို႕ရဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ဆီကို အလြန္လွပ ေမႊးျမတဲ့ သစ္သီးတစ္လုံး ျပဳတ္က်လာတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ အျပိဳင္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမ်ာက္ကေျပာတယ္။

ေသဆုံးသြားတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္

တစ္ခါတုန္းကေပါ့ေလ။ ဘိုခါရာ ဆိုတဲ့ျမိဳ႕မွာ ကုန္သည္ၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာ ပါတယ္။ သူ႕မွာ အလွေမြးထားတဲ့ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ႂကြားဝါတတ္တဲ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ အဲဒီၾကက္တူေရြးကို ေရႊေလွာင္အိမ္နဲ႕ထည့္ထားတယ္။

တစ္ေန႕ေတာ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ ခရီးထြက္ဖို႕ကိစၥ ၾကံုလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕အိမ္သားေတြကို သူေမးတာေပါ့။

"ကဲ ဘယ္သူ ဘာမွာၾကမလဲ"