တစ္ခါတုန္းကေပါ့ေလ။ ဘိုခါရာ ဆိုတဲ့ျမိဳ႕မွာ ကုန္သည္ၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာ ပါတယ္။ သူ႕မွာ အလွေမြးထားတဲ့ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ႂကြားဝါတတ္တဲ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ အဲဒီၾကက္တူေရြးကို ေရႊေလွာင္အိမ္နဲ႕ထည့္ထားတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ ခရီးထြက္ဖို႕ကိစၥ ၾကံုလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕အိမ္သားေတြကို သူေမးတာေပါ့။
"ကဲ ဘယ္သူ ဘာမွာၾကမလဲ"
အိမ္သူ အိမ္သားေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းမွာၾကတယ္။ ပိုးထည္ဝတ္႐ံု၊ ၾကိဳးဆြဲပုတီး၊ ဖန္လက္ေကာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ခရီးထြက္ကာနီးၾကေတာ့ သူေဌးက အေနာက္အေျပာင္သေဘာနဲ႕ ၾကက္တူေရြးကိုပါ ထပ္ေမးတယ္။
"မင္းေရာ ငါ့ကို ဘာမွာဦးမလဲ"
ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားျပီးမွ ျပန္ေျဖတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ မလိုအပ္ပါဘူး"
"ေအးေလ မင္းကို ဘာမွမလိုအပ္ေအာင္ ငါ ထားတာပဲ"
"တစ္ခုပဲ အမွာစကား ပါးခ်င္ပါတယ္"
"ေျပာ ဘာလဲ"
"သူေဌးမင္းရဲ့ လက္ရွိခရီးဟာ ေတာအုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္သြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္"
"ငါသိတယ္ ဘာျဖစ္လဲ ဆက္ေျပာ"
"အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ မ်ိဳးတူၾကက္တူေရြးေတြကို ေတြ႕ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ႏွုတ္ဆက္လိုက္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါ"
ကုန္သည္ၾကီးက "တဟားဟား"ရယ္ပါတယ္။ "စိတ္ခ် စိတ္ခ် ငါ ေျပာလိုက္မယ္" လို႕လည္း ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ခရီးကို စထြက္တယ္။
ခရီးက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ အိမ္သားေတြမွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း စံုစံုလင္လင္ ဝယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ၾကက္တူေရြးကေလး မွာလိုက္တဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ အျပန္ခရီးၾကမွ သတိရေတာ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီေတာအုပ္ကို ျပန္အျဖတ္မွာ
"ေဟး ၾကက္တူေရြးကေလးတို႕"
ၾကက္တူေရြးေတြ စုစည္းနားခိုေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ သူ ေအာ္ဟစ္စကားစလိုက္တယ္။
"မင္းတို႕အားလုံးကို ေရႊဂဲက သတိရပါတယ္"
ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္က ျပန္ေမးတယ္
"ဘယ္က ေရႊဂဲလဲ"
"ဘိုခါရာျမိဳ႕က ေရႊဂဲေလ"
"သူက ဘယ္ေရာက္ေနလို႕လဲ"
"ဘိုခါရာမွာပဲေပါ့။ ငါ့အိမ္က ေရႊေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာရွိတယ္"
" အို "
အဲဒီစကားကိုလည္းၾကားေရာ အဲဒီၾကက္တူေရြးေလးဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာတယ္၊ ျပီး သစ္ကိုင္းေပၚကေန ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်ျပီး ေသဆုံးသြားေတာ့တယ္။
ကုန္သည္ၾကီးဟာ အဲသည့္ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ မိတ္ေဆြအေပၚ အေတာ္ခ်စ္ရွာတဲ့ ၾကက္တူေရြးကေလးလို႕ သတ္မွတ္မိတယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႕ပဲ သူ႕ခရီးဆက္လို႕ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတာေပါ့ေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကို လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေဝငွေပးတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်မွပဲ ေရႊေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ၾကက္တူေရြးေလးဆီ သူ ေလးတိေလးကန္ ေရာက္သြားတယ္။
"ေရႊဂဲေရ မင္း မွာတာကို ငါ ေျပာခဲ့ပါတယ္"
"သူတို႕က ဘာျပန္ေျပာလဲ သူေဌးၾကီး"
"ေအးကြာ သူ႕တို႕ထဲက တစ္ေကာင္က မင္းအေၾကာင္းေတြျပန္ေမးရင္း သစ္ပင္ေပၚကေန ျပဳတ္က် ေသသြားတာပါပဲ"
" ဗ်ာ "
ေရႊဂဲကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေျခကုပ္မျမဲေတာ့ဘဲ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ "ဘုတ္"ခနဲ ျပဳတ္က် ေသဆုံးသြားေတာ့တယ္။
"ဟာ ျဖစ္ျပန္ျပီ"
သူေဌးၾကီးဆိုတဲ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ အေတာ့္ကို တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္။
"ဪ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကိုး"
ၾကက္တူေရြးေလး ေရႊဂဲကို ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကထုတ္ျပီး စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေသေနျပီလို႕ထင္ထားရတဲ့ ေရႊဂဲက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အားယူထပ်ံျပီး
"အိုး သူေဌးၾကီး၊ သင္ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ၾကက္တူေရြးသည္ အမွန္တကယ္ ေသဆုံးျခင္းမဟုတ္။ နည္းနာေပးျခင္းပါပဲ။ သူ႕လို လုပ္ရင္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက လြတ္မယ္လို႕ အမူအရာနဲ႕ သြန္သင္ျပလိုက္ျခင္းပါပဲ။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္သြားျပီ။ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ သူေဌးၾကီး ဟား ဟား ဟား "
အားယူပ်ံတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဘုတ္ခနဲ ျပန္က်လာတယ္။ ခုနက စကားကို ထပ္ေျပာျပီး အားယူပ်ံတယ္ ဘုတ္ခနဲ ျပန္ျပဳတ္က် တယ္။
"အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္သြားျပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူေဌးၾကီး ဟား ဟား ဟား "
အားယူပ်ံတယ္ ဘုတ္ခနဲ ျပန္ျပဳတ္က်လာတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ေတာင္ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကုန္သည္ၾကီးကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါပဲ။ သူ ပ်ံတက္သြားရင္ လိုက္ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ သူျပန္ျပဳတ္က်လာရင္ လိုက္ငံု႕ၾကည့္ လိုက္နဲ႕ ဘာမွန္းေတာင္ နားလည္ပံု မရဘူး။ ေရႊဂဲမွာလည္း ၾကဳံးဝါး႐ံုသက္သက္က လြဲျပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ အေနအထားေလ။
မပ်ံရတာၾကာလို႕ သူ႕ရုပ္ခႏၶာကို စိတ္က မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပီး အေတာင္ပံ အညွပ္ခံထားရတယ္ေလ။ ခပ္ႂကြားႂကြား ၾကဳံးဝါး လိုက္တာက လြဲျပီး က်န္တာကို သူ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ျပဳတ္က်တာမွာ ေတာ္ေတာ္ နာသြားျပီး ျပန္ေတာင္ မထႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ကို မ်က္လုံးျပဴးနဲ႕ ငံု႕ၾကည့္ေနတဲ့ ကုန္သည္ၾကီးကို သြားပဲ ျဖဲျပရေတာ့တာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္တာပါ သူေဌးၾကီးရဲ့။ သူေဌးၾကီးေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ ဟဲ ဟဲ ေနကန္းတယ္ေနာ္"
တာရာမင္းေဝ
တစ္ေန႕ေတာ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ ခရီးထြက္ဖို႕ကိစၥ ၾကံုလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕အိမ္သားေတြကို သူေမးတာေပါ့။
"ကဲ ဘယ္သူ ဘာမွာၾကမလဲ"
အိမ္သူ အိမ္သားေတြက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းမွာၾကတယ္။ ပိုးထည္ဝတ္႐ံု၊ ၾကိဳးဆြဲပုတီး၊ ဖန္လက္ေကာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ခရီးထြက္ကာနီးၾကေတာ့ သူေဌးက အေနာက္အေျပာင္သေဘာနဲ႕ ၾကက္တူေရြးကိုပါ ထပ္ေမးတယ္။
"မင္းေရာ ငါ့ကို ဘာမွာဦးမလဲ"
ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားျပီးမွ ျပန္ေျဖတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ မလိုအပ္ပါဘူး"
"ေအးေလ မင္းကို ဘာမွမလိုအပ္ေအာင္ ငါ ထားတာပဲ"
"တစ္ခုပဲ အမွာစကား ပါးခ်င္ပါတယ္"
"ေျပာ ဘာလဲ"
"သူေဌးမင္းရဲ့ လက္ရွိခရီးဟာ ေတာအုပ္တစ္ခုကို ျဖတ္သြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္"
"ငါသိတယ္ ဘာျဖစ္လဲ ဆက္ေျပာ"
"အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ မ်ိဳးတူၾကက္တူေရြးေတြကို ေတြ႕ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ႏွုတ္ဆက္လိုက္ေၾကာင္း ေျပာေပးပါ"
ကုန္သည္ၾကီးက "တဟားဟား"ရယ္ပါတယ္။ "စိတ္ခ် စိတ္ခ် ငါ ေျပာလိုက္မယ္" လို႕လည္း ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ခရီးကို စထြက္တယ္။
ခရီးက ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပါပဲ။ အိမ္သားေတြမွာလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုလည္း စံုစံုလင္လင္ ဝယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ၾကက္တူေရြးကေလး မွာလိုက္တဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ အျပန္ခရီးၾကမွ သတိရေတာ့တယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ အဲဒီေတာအုပ္ကို ျပန္အျဖတ္မွာ
"ေဟး ၾကက္တူေရြးကေလးတို႕"
ၾကက္တူေရြးေတြ စုစည္းနားခိုေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ သူ ေအာ္ဟစ္စကားစလိုက္တယ္။
"မင္းတို႕အားလုံးကို ေရႊဂဲက သတိရပါတယ္"
ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္က ျပန္ေမးတယ္
"ဘယ္က ေရႊဂဲလဲ"
"ဘိုခါရာျမိဳ႕က ေရႊဂဲေလ"
"သူက ဘယ္ေရာက္ေနလို႕လဲ"
"ဘိုခါရာမွာပဲေပါ့။ ငါ့အိမ္က ေရႊေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာရွိတယ္"
" အို "
အဲဒီစကားကိုလည္းၾကားေရာ အဲဒီၾကက္တူေရြးေလးဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာတယ္၊ ျပီး သစ္ကိုင္းေပၚကေန ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်ျပီး ေသဆုံးသြားေတာ့တယ္။
ကုန္သည္ၾကီးဟာ အဲသည့္ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ျပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ မိတ္ေဆြအေပၚ အေတာ္ခ်စ္ရွာတဲ့ ၾကက္တူေရြးကေလးလို႕ သတ္မွတ္မိတယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာနဲ႕ပဲ သူ႕ခရီးဆက္လို႕ အိမ္ျပန္လာခဲ့ရတာေပါ့ေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြကို လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေဝငွေပးတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်မွပဲ ေရႊေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ၾကက္တူေရြးေလးဆီ သူ ေလးတိေလးကန္ ေရာက္သြားတယ္။
"ေရႊဂဲေရ မင္း မွာတာကို ငါ ေျပာခဲ့ပါတယ္"
"သူတို႕က ဘာျပန္ေျပာလဲ သူေဌးၾကီး"
"ေအးကြာ သူ႕တို႕ထဲက တစ္ေကာင္က မင္းအေၾကာင္းေတြျပန္ေမးရင္း သစ္ပင္ေပၚကေန ျပဳတ္က် ေသသြားတာပါပဲ"
" ဗ်ာ "
ေရႊဂဲကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေျခကုပ္မျမဲေတာ့ဘဲ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ "ဘုတ္"ခနဲ ျပဳတ္က် ေသဆုံးသြားေတာ့တယ္။
"ဟာ ျဖစ္ျပန္ျပီ"
သူေဌးၾကီးဆိုတဲ့ ကုန္သည္ၾကီးဟာ အေတာ့္ကို တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္။
"ဪ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကိုး"
ၾကက္တူေရြးေလး ေရႊဂဲကို ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကထုတ္ျပီး စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေသေနျပီလို႕ထင္ထားရတဲ့ ေရႊဂဲက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အားယူထပ်ံျပီး
"အိုး သူေဌးၾကီး၊ သင္ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ၾကက္တူေရြးသည္ အမွန္တကယ္ ေသဆုံးျခင္းမဟုတ္။ နည္းနာေပးျခင္းပါပဲ။ သူ႕လို လုပ္ရင္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက လြတ္မယ္လို႕ အမူအရာနဲ႕ သြန္သင္ျပလိုက္ျခင္းပါပဲ။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္သြားျပီ။ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ သူေဌးၾကီး ဟား ဟား ဟား "
အားယူပ်ံတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဘုတ္ခနဲ ျပန္က်လာတယ္။ ခုနက စကားကို ထပ္ေျပာျပီး အားယူပ်ံတယ္ ဘုတ္ခနဲ ျပန္ျပဳတ္က် တယ္။
"အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္သြားျပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သူေဌးၾကီး ဟား ဟား ဟား "
အားယူပ်ံတယ္ ဘုတ္ခနဲ ျပန္ျပဳတ္က်လာတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ျပန္ေတာင္ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကုန္သည္ၾကီးကေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါပဲ။ သူ ပ်ံတက္သြားရင္ လိုက္ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ သူျပန္ျပဳတ္က်လာရင္ လိုက္ငံု႕ၾကည့္ လိုက္နဲ႕ ဘာမွန္းေတာင္ နားလည္ပံု မရဘူး။ ေရႊဂဲမွာလည္း ၾကဳံးဝါး႐ံုသက္သက္က လြဲျပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ အေနအထားေလ။
မပ်ံရတာၾကာလို႕ သူ႕ရုပ္ခႏၶာကို စိတ္က မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပီး အေတာင္ပံ အညွပ္ခံထားရတယ္ေလ။ ခပ္ႂကြားႂကြား ၾကဳံးဝါး လိုက္တာက လြဲျပီး က်န္တာကို သူ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ျပဳတ္က်တာမွာ ေတာ္ေတာ္ နာသြားျပီး ျပန္ေတာင္ မထႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ကို မ်က္လုံးျပဴးနဲ႕ ငံု႕ၾကည့္ေနတဲ့ ကုန္သည္ၾကီးကို သြားပဲ ျဖဲျပရေတာ့တာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္တာပါ သူေဌးၾကီးရဲ့။ သူေဌးၾကီးေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ ဟဲ ဟဲ ေနကန္းတယ္ေနာ္"
တာရာမင္းေဝ
No comments:
Post a Comment