Zawgyi Version
Unicode Version
ဆံပင်ညှပ်တဲ့အကြောင်း ဝတ္ထု (ညီပုလေး)
------------------------------------------
ကော်ဘီးကို ဖိုးညီရဲ့ ဆံပင်တွေထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဆံပင်ကို လှန်ဖီးလိုက်တော့ ဆံပင်နဲ့ ကော်ဘီးနဲ့ ငြိနေကြတယ်။ ငယ်ထိပ်က ဆံပင်တွေကိုလက်နဲ့ တအား စုဆွဲလိုက် သလိုမျိုး။ ဦးရေတွေ ကျိန်းသွားတယ်။ ကော်ဘီးရဲ့အသွားတွေက တောင်တချောင်း မြောက်တချောင်း ရွဲ့နေ၊ ငေါနေတာကြောင့်ရယ်၊ ဖိုးညီကလည်း ခေါင်းဖီးလေ့ဖီးထ သိပ်မရှိလို့ ဆံပင်တွေ ရှုပ်ပွ နေတာကြောင့်ရယ်ပေါ့။ ဘီးကို မ,လို့ ရသလောက် မ,တဲ့ပြီး ဦးလေးယုထင်က ကပ်ကြေးနဲ့ ညှပ်ချလိုက်တော့ ဆံပင်တွေ တထွေးကြီး ခြုံထည်ပေါ် ကျလာကြတယ်။
နောက်တခါ ဘယ်ဘက် ဂျိုစောင်းဆီက ဆံပင်အရင်းကို ကော်ဘီး ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်တယ်။ ဦးလေးယုထင်ရဲ့လက် အပေါ် မ,မခင် ကတည်းက ဖိုးညီ ဖင်နည်းနည်း ကြွလိုက်မိတယ်။ တင်ကြီး တကယ် ကြွသွားတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျောရိုး တလျှောက်ကနေ မြီးညှောင့်ရိုးအထိ တွန့်မိပြီး စိတ်ကူးထဲတင် ကြွတဲ့ အကြွမျိုး။ ဦးလေးကတော့ ရှည်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို တချပ်ချပ်နဲ့ အားရပါးရ ညှပ်ပစ်နေတယ်။ ကပ်ကြေး သုံးလေးကြိမ် ဝင်ပြီးတိုင်း ဦးလေးက ကပ်ကြေးကို လေထဲတင် တချိုက်ချိုက်နဲ့ ညှပ်နေတယ်။ ကပ်ကြေးမှာ ကပ်နေတဲ့ ဆံပင်စတွေကို ဒီလို အောက်ကျအောင် လုပ်ယင်း နောက်တကြိမ် ကပ်ကြေးဝင်ရမယ့် နေရာကို ဦးလေးက ကြည့်နေတယ်။
မညီသေးတဲ့ နေရာ၊ ရှည်နေသေးတယ် ထင်တဲ့ နေရာတွေ့ယင် ကပ်ကြေးနဲ့ ဘီးကို ‘ခွပ်’ကနဲ တချက်ခေါက်ပြီးတော့ ကပ်ကြေး နောက်တကျော့ ဝင်တယ်။ ‘ခွပ်’ကနဲ ခေါက်လိုက်တော့ ဘီးမှာကပ်နေတဲ့ ဆံပင် အတိုအစတွေ ကပ်ကြေးကြားက ဆံပင် အတိုအစတွေ တော်တော် ရှင်းသွားတာပေါ့။ နီကြင်ကြင်ဆံပင် အတိုအစကလေးတွေက တလွင့်လွင့်နဲ့ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ကျနေတာကို နေရောင်ထဲမှာ ဖိုးညီ မြင်နေရတယ်။ ဖိုးညီက ဦးလေးယုထင်ရဲ့ ကပ်ကြေးသံကို သေသေချာချာ နားထောင်ကြည့်တော့ ဆံပင်ကို ညှပ်တဲ့အခါ ကပ်ကြေးကို ချပ်ကနဲ ချပ်ကနဲ မြည်ပြီး လေထဲတင် ညှပ်နေတဲ့အခါ ချိုက်ချိုက်နဲ့ မြည်တယ်လို့ သူကြားနေမိတယ်။ ချိုက်ကနဲ မြည်မယ်ဆိုလဲ မြည်လောက်တယ် တဲ့။ ဦးလေးရဲ့ ကပ်ကြေးက မကွေးက ချိုက်တံဆိပ် တဲ့လေ။
ဦးလေးရဲ့ တချပ်ချပ် တချိုက်ချိုက်သံကို နားစွင့်ယင်း၊ ငယ်ငယ်က အဖေနဲ့ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ကို သူလိုက်လိုက်သွားရပြီး ဆံပင်မညှပ်ချင်ဘဲနဲ့ အညှပ်ခံရတာတွေကို သူပြန်သတိရမိတယ်။ မရှိရှာတော့တဲ့ အဖေ့ကို ဒိပြင်အချိန်မှာ သတိမရ ရှိရမယ်။ ဆံပင်ညှပ်ချိန်တိုင်လို့ ဦးလေးယုထင်ဆိုင် ရောက်ယင်တော့ အဖေ့ကို သတိရမိတယ်။
အဖေက ဆံပင်ကို တိုတိုပဲ ထားလေ့ရှိတယ်။ သူအတိုထားသလို ဖိုးညီကိုလည်း တိုတိုပဲ ထားရတယ်။ အဖေက တလကို အနည်းဆုံး တကြိမ်၊ တခါတလေ နှစ်ကြိမ်လောက် ဆံပင်ညှပ်တတ်တယ်။ ဖိုးညီကတော့ ကလေးပီပီ၊ သူ့အကိုအရွယ်တွေရဲ့ ဆံပင်ပုံအတိုင်း အရှည်ထားချင်တယ်။ ဆံပင်ကို နှစ်လ၊ နှစ်လခွဲလောက်နေမှ တခါညှပ်ချင်တယ်။ ဒါလည်း တိရုံလောက် တိချင်တာ၊ အဖေကတော့ ခရီးထွက်စရာရှိရင် ဆံပင်က သိပ်မရှည်သေးပေမယ့် ညှပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်တဲ့ ဆိုင်မှာမှ ညှပ်တတ်တယ်။ အများဆုံး ညှပ်တာတော့ စံအေးဘရားသားမှာ ညှပ်လေ့ရှိတယ်။ အဲဒီဆိုင်မှာ လူတွေ သိပ်ကျနေယင်၊ စောင့်ရမှာ ကြာမယ်ထင်ယင်၊ စံကြည်၊ ဒါမှမဟုတ် စံပြ ဆံသတွေမှာ ညှပ်တတ်တယ်။
ဒီဆိုင်တွေက တဆိုင့်တဆိုင် အပြိုင်တွေဆိုတော့ သန့်ရှင်းသပ်ယပ် လိုက်ကြပုံများ၊ ဘယ်တော့ ကြည့်လိုက် ကြည့်လိုက် မနေ့တနေ့က ဖွင့်တဲ့ ဆိုင်သစ်ကျနေတာပဲ။ ဆိုင်ကို မှန်ထူကြီးတွေနဲ့ ကာထားကြတယ်။ ဒီမှန်တွေပေါ်မှာ ဆိုင်နာမည် ရေးထားတာက အရောင်စုံ၊ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ရဲ့ အမှတ်အသားဖြစ်တဲ့ အဖြူနဲ့ အနီအရစ်ရစ်နဲ့ ကြောင်လိန်လှေကားလို ထုလုံးရှည်ကြီးလည်း အဝေးက မြင်ရအောင် ချိတ်ထားကြရဲ့။ တဆိုင်တဆိုင်ဆိုယင် ဆံသဆရာ ခုနှစ်ယောက်၊ ရှစ်ယောက်ရှိတဲ့ ဆိုင်တွေပေါ့။
အောက်ခြေက ကြွေရောင်တောက်နေတဲ့ ဆုံလည် ကုလားထိုင်တွေနဲ့။ ခုံပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ယင် ဖင်တဝက်လောက်ထိ အိကနဲ မြုပ်ဝင်သွားတဲ့ ကြက်သွေးရောင် ဆိုဖာတွေ တပ်ထားကြတယ်။ မျက်နှာကြက်မှာ တပ်ထားတဲ့ ပန်ကာတွေ၊ စားပွဲတင် ပန်ကာတွေကလည်း အနှေးအမြန် လိုသလို လုပ်ပေးနေကျ။ ဆံသဆရာတွေက အကျႌအဖြူ ဘောင်းဘီအဖြူ၊ တူညီဝတ်စုံတွေနဲ့။ တချို့က ဂျူတီကုတ်တွေ ဝတ်ထားကြတယ်။ တယောက်ရဲ့ ကျန်းမာရေးကို တယောက်က လေးစားတဲ့အနေနဲ့ နှာခေါင်းနဲ့ ပါးစပ်ကို ခွဲစိတ်ခန်းက ဆရာဝန်တွေလို အဝတ်တွေ စည်းထားလိုက်ကြသေးရဲ့။
တချို့ဆိုင်ဆိုယင် ဆက်တီကုလားထိုင် နှစ်စုံလောက် ခင်းထားရတယ်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း နိုင်ငံခြား ရုပ်စုံဂျာနယ် မဂ္ဂဇင်းတွေ၊ မြန်မာမဂ္ဂဇင်းတွေနဲ့ စီစီရီရီ ရှိတယ်။ ခေါင်းလျှော်တဲ့ ကြွေဇလုံကလည်း စကျင်ကျောက်ကို ထွင်းပြီး အရောင်တင်ထားသလို ဖွေးနေတာပဲ။
ဒီဆိုင်က ဖောက်သည် များလိုက်ပုံက ဖိုးညီ ဆုံလည် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်လိုက်ယင် သူ့အယင် ထိုင်သွားသူရဲ့ ကိုယ်ငွေ့နဲ့ ဆိုဖာက နွေးကနဲ အမြဲဖြစ်နေတဲ့ ဆိုင်မျိုး၊ ဖိုးညီက ကလေးဆိုတော့ ဆုံလည် ကုလားထိုင်ရဲ့ မှန်ကူကွက်ပုံ ဖော်ထားတဲ့ ခြေနင်း သံပြားကိုလည်း မမီ၊ နောက်ကျော ဆိုဖာအမှီကိုလည်း မမီဘူးပေါ့။ မှန်ဘီရိုအပေါ်ထပ်က မျက်နှာသုတ်ပုဝါတခု ယူပြီး ဖိုးညီရဲ့ ကော်လာနောက်ထဲ ကျကျနနထည့်ပေးတာ အောက်ထပ်က ခြုံထည်အသစ် တထည်ယူပြီး ခြုံပေးတာ၊ မတင်းလွန်း မကြပ်လွန်းအောင် ကုပ်မှာ စည်းပေးတာတွေကို ဖိုးညီ ငြိမ်ခံနေရတယ်။
သူ့အဖေက “ခါတိုင်းလို ခပ်တိုုတိုပဲ ညှပ်ပေးလိုက်ပါ” လို့ ပြောတဲ့အခါလည်း ပြောရဲ့။ မပြောလည်း သူတို့သားအဖဆိုယင် ဆံသဆရာက ခပ်တိုတို ညှပ်ပေးမှာပဲ။ ရှေ့တည့်တည့်က ဘယ်ဂျီယံလုပ် မှန်ဝိုင်းကြီးထဲမှာ ခြုံထည်ထဲက ခေါင်းကလေးပဲ ပေါ်နေတဲ့ ဖိုးညီရဲ့ပုံ။ ခေါင်းနည်းနည်း မော့လိုက်ယင် နောက်က မှန်ဝိုင်းကြီးထဲမှာ ညှပ်ပစ်လောက်အောင် မရှည်သေးဘူးလို့ ထင်တဲ့ သူ့နောက်စိပိုင်းကို မြင်နေတယ်၊ ဖန်ပုလင်းကို ဖွင့်ပြီး ဂွမ်းတွေထဲ ဇီးဖြူသီးလောက် ဂွမ်းစနှစ်ခုကို နားတဘက်စီ ထည့်တော့ စိတ်ထဲမှာ သိပ်မကြည်လှဘူး။
ရှဖီးကပ်ကြေး ဆိုက်စုံ၊ ခွကပ်ကြေးတွေ၊ စက်ကပ်ကြေး နံပတ်စုံတွေက နီကယ်ရောင် ပြောင်လက်နေကြတယ်။ ခေါင်းလျှော်ပြီးယင် ဆံပင်ကို ခြောက်သွေ့အောင် အပူပေးတဲ့ ကရိယာကလည်း ခြောက်လုံးပူးတလက် တိုင်မှာ ချိတ်ထားသလိုပဲ။ ဖိုးညီရဲ့ မိတ်ဖူးလေးတွေ၊ အပူဖူးလေးတွေကို ဗြိကနဲ ခြစ်တတ်တဲ့ သင်တုန်းဓားတွေကိုလည်း ဖိုးညီကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်နေမိတယ်။ စက်ကပ်ကြေး အေးစက်စက်ကြီး ကုပ်ပေါ် စတင်လိုက်တော့ ဖိုးညီ ကြက်သီးထသွားတာပေါ့ ...။
မြင်းလှည်းတစီး ဦးလေးတို့ ဖိုးညီတို့နား ထိုးဆိုက်လာတယ်။ မြင်းက အနက်ရောင်၊ နှာတန်ပေါ်က ကြာကတော့ အဖြူ၊ ကုပ်နဲ့ လက်ပြင်မှာ စာဥ၊ ငုံးဥအရွယ် အဖြူပြောက်၊ မီးခိုးပြောက်ကလေးတွေနဲ့။ မြင်းက ဒေါက်တော့ ကောင်းပါရဲ့။ ပိန်လွန်းနေတော့ ကြည့်ရတာ မခန့်တဲ့အပြင် သနားစရာတောင် ကောင်းနေသေးတယ်။ ဆွဲလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးက ဝေးလို့ပဲလား၊ ခရီးသည်တွေကပဲ များလို့လားတော့ မသိဘူး။ မြင်းက မောနေရှာတယ်။ ချွေးတွေလည်း ရွှဲနေတယ်။ ဒီချွေးတွေကြောင့် မြင်းရဲ့အနက်ရောင်က ပိုပြောင်ပြီး ပိန်တာလည်း ပိုပေါ်နေတာပေါ့။ သူ့ရှေ့မှာ ညောင်ပင်ကြီး ကွယ်နေတာမို့ လှည်းအိမ်ကို ဖိုးညီ မမြင်ရဘူး။ ခရီးသည်တွေ ဆင်းကြတာမို့ မြင်းလှည်းလက်တံက နိမ့်မြင့်လှုပ်နေတယ်လေ။
မြင်းလှည်း ဆိုက်လာတော့ ကပ်ကြေးသံလည်း တိတ်သွားတယ်။ ဖောက်သည် တယောက်တလေများ ဒီမြင်းလှည်းပေါ် ပါလာလေသလား ဆိုပြီး ဦးလေးက ခဏ စောင့်ကြည့်နေရှာတယ်။
မြင်းလှည်းက ကတ္တရာလမ်းနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး လွတ်အောင် ရပ်တာမို့ ဦးလေးတို့နဲ့ဘာမှ ကွာတာမဟုတ်ဘူး။ မြင်းပိန်ကြီးရဲ့ အကြောတွေ တဇပ်ဇပ်နဲ့ လှုပ်နေတာ၊ ဒီလိုလှုပ်လိုက်ယင် သူ့အပေါ်နားနေတဲ့ ယင်ကောင်တွေ ထပျံကြတာကအစ သူမြင်နေရတယ်။ ကြည့်နေယင်း မြင်းက ဇက်သွားကို တချက်ပြင်ကိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှာတချက် မှုတ်လိုက်တယ်။ ယင်ကောင်တွေက မြင်းကြီးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဖိုးညီ ခြုံထားတဲ့ ခြုံထည်ကို ကူးချည်သန်းချည် လုပ်နေကြပြန်တယ်။
မြင်းလှည်းပေါ်က ဝတ်ကောင်းစားလှနဲ့ မိန်းမတွေ ဆင်းမလာခင် မိန်းမသံတွေ ကြားလိုက်ရတာနဲ့ တပြိုင်နက် ဦးလေးရဲ့ ကပ်ကြေးသံ ပြန်ကြားလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးကတော့ နဂိုက ခပ်ကိုင်းကိုင်းခါးကို ပိုကုန်းပြီး စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဆံပင် ဆက်ညှပ်နေတယ်။ မြင်းကြီးရဲ့ဇက်ကို ဦးလေးတို့ဘက် အလှည့်မှာ အုပ်ခွက်ကို ဖိုးညီ လှမ်းကြည့်မိတယ်။ မျက်ကာအောက်မှာ နီနေတဲ့ မျက်လုံး အစုံနဲ့။ မြင်းရဲ့မျက်လုံးနဲ့ ဖိုးညီရဲ့မျက်လုံး၊ အကြည့်ချင်းဆုံသွားတယ်။ ဦးလေးရဲ့ ကပ်ကြေးသံလည်း ခဏတိတ်သွားတယ်။ မြင်းပိန်ကြီးက မျက်တောင်ကို ဖြတ်ကနဲ အခပ်လိုက်မှာ ဖိုးညီလည်း ယောင်ပြီးတော့ မျက်တောင် လိုက်ခပ်မိတယ်။ မြင်းလှည်းပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ မိန်းမတသိုက်က ဦးလေးရဲ့ဆိုင်နံဘေး၊ တံတိုင်းကာထားတဲ့ ဘုရားဝင်းထဲ ဝင်ခါနီး ခင်္သြေ့ကြီး နှစ်ကောင် ရှေ့မှာ ဖိနပ် ချွတ်တဲ့လူက ချွတ်၊ လုံချည်ပြင်ဝတ်တဲ့ လူက ပြင်ဝတ်နဲ့။ မြင်းလှည်းဘီးလည်း တဖြည်းဖြည်း ရွေ့သွားပြီ။ ဦးလေးက ဘီးအနီကလေးကို ပြောင်းကိုင်လိုက်ယင်း “မြင်းကြည့်ရတာ နေမကောင်းဘူးနဲ့ တူတယ် ဖိုးညီ၊ မောင်းလာတဲ့ လူကိုလည်း ကျုပ် သိတယ်။ စတီးဝင်းထဲက၊ ဒီလူ မြင်းအကြောင်း ကောင်းကောင်း နားလည်တယ်။ မလွှဲသာလွန်းလို့ ‘လှည်းက’ ထွက်လာတာဖြစ်မယ်”
ဦးလေးကိုယ်တိုင် တချိန်က မြင်းလှည်း မောင်းခဲ့ဖူးသူမို့ ဖိုးညီ ဦးလေးရဲ့စကားကို သံသယ မဖြစ်မိဘူး။ အဲဒီတုန်းက ဒီမြို့တမြို့လုံးမှာ မြင်းလှည်း အရေအတွက်က ခပ်သေးသေး ရာဂဏန်းလောက် ရှိသေးသတဲ့။
“ကမ္ဘာမီးလောင် သားကောင်ချနင်း ဆိုသလိုပေါ့ ဦးလေးရာ”
“ပြောလို့သာ ပြောနေတာပါ၊ ကျုပ်လည်း မလွှဲမရှောင်သာတုန်းက မြင်းစာဖိုးကလေးမှ ရရ ဆိုပြီး ဒီလိုပဲ ခိုင်းခဲ့ဖူးတယ်”
ဦးလေးရဲ့အသံက ပြောယင်း တိမ်ဝင်သွားတယ်။ ဦးလေးရဲ့ အသံမှာ ဝမ်းနည်းသံ ပါနေကတည်းက ဘာတွေ တသီကြီး ဦးလေး သတိရနေတယ် ဆိုတာ ဖိုးညီ ရိပ်မိတယ်။ သွားလေသူ ဇနီးရဲ့ အကြောင်းလည်း အဲဒီ သတိရချက်တွေထဲ ပါမှာ သေချာတာပေါ့။
ဖိုးညီက အလုပ်သွား အလုပ်ပြန် ဦးလေးရဲ့ဆိုင်နားက ဖြတ်သွားနေကျ။ လမ်းထောင့်ရောက်လို့ ကွေ့လိုက်ကတည်းက ဦးလေးဒီနေ့ ဆိုင်မှ ထွက်နိုင်ရဲ့လား၊ ဆိုင်မှာရော ဆံပင်လာညှပ်တဲ့လူ ရှိရဲ့လားလို့ အဝေးကတည်းက လှမ်းကြည့်မိတယ်။ ရရာ အသားနဲ့ စုစပ်လုပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ ဆံသ ကုလားထိုင်ကလေး ပေါ်မှာ ဦးလေးကိုယ်တိုင် တခါတလေ ထိုင်နေတတ်တယ်။ လက်ရမ်းမပါ နောက်မှီမပါ ဆိုတော့ ကုလားထိုင်တောင် မခေါ်နိုင်ပါဘူး။ ခွေးခြေ အမြင့်ကလေးပါ။ ဒီခွေးခြေမှာ ရိုက်ထားတဲ့ သံတွေက အသစ်တွေလည်း ပါရဲ့၊ သံချေးတက်တွေလည်း ပါတယ်။ မီးလောင်သံတွေလည်း ပါရဲ့။ တချို့သံတွေက တိုနေလို့ အဆုံး အထိ တအားဖိရိုက်ထားတာ ခွေးခြေရဲ့ အသားကို ခွက်လို့ ချိုင့်လို့။ တူနှက်ရာ ဗရပွနဲ့။ သံက ရှည်နေလို့ အဟောင်းမို့၊ ကောက်ပစ်၊ ကွေးပစ်လိုက်ရတဲ့ သံချောင်းတွေလည်း ပါရဲ့။
များသောအားဖြင့်တော့ ဆံသကရိယာတွေ ထည့်ထားတဲ့ သေတ္တာကလေးနဲ့အတူ ညောင်ပင်ရင်းမှာ ဦးလေး ထိုင်နေတတ်တယ်။ ညောင်ပင်မှီပြီး စာအုပ်ဖတ်တဲ့ အခါလည်း ဖတ်နေတတ်တယ်။ ဆိုင်မှာ ဆံပင်အညှပ် ခံမယ့်လူ မရှိယင် ဦးလေးကို သူနှုတ်မဆက်တော့ဘူး။ အသာကလေး မသိလိုက် မသိဘာသာ ဆက်လျှောက် သွားလိုက်တယ်။ နှုတ်ဆက်လိုက်ယင် ဦးလေး စာဖတ်ပျက်သွားမှာ၊ အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးမိတယ်။ ဖောက်သည် တယောက်ယောက်ကိုများ ဦးလေးက ဆံပင်ညှပ်ပေး နေယင်တော့ ဖိုးညီ လှမ်းနှုတ်ဆက်တတ်တယ်။ အဲဒီအခါမှာ ...
“ဟေး ... ဖိုးညီ အလုပ်သွားပလားကွ” ဒါမှမဟုတ်
“ဖိုးညီကြီး ... ဒီနေ့တော့ တယ်စောပါလား” ဆိုတဲ့ ဦးလေး ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ သံကြီးနဲ့ ပြန်နှုတ်ဆက်သံကို ကြားရတတ်တယ်။ လူသာပိန်တယ်၊ ဦးလေးယုထင်ရဲ့ အသံက မာမာပဲ။
ဦးလေးအရွယ်မို့ ဦးလေးလို့ခေါ်ယင်း ဒီမြို့မှာ သူများတွေ တခေါင်းသုံးကျပ် ယူနေချိန်မှာ ဦးလေးက နှစ်ကျပ်ယူတာကို သဘောကျယင်း၊ မိုးပျံပူဖောင်း ရောင်းတဲ့လူ၊ ချည်မျှင်နဲ့ အထည်စက်ကလူ၊ စောင်စက်ကလူ၊ ရေနံရုံးက စက်ပြင်၊ ကားဆိပ်တွေမှာ အိမ်အပြန် လက်ဆောင်ဆိုပြီး လည်ရောင်းတဲ့လူ၊ ကျောက်ဆစ်တဲ့လူ၊ တယ်လီဖုန်းလိုင်းမင်း၊ စက်ဘီးပြင်တဲ့လူ၊ ကျောင်းဆရာ၊ ရေစည်ဆရာတွေ ညှပ်တဲ့ဆိုင်မှာ သင်္ဘောကျင်း အလုပ်သမားလေး ဖိုးညီနဲ့ ဦးလေးနဲ့ ဂဟေဆက်မိနေကြတာ ကြာပြီပေါ့။
ဦးလေးရဲ့ ဒီအလုပ်က ပုံမှန်ဝင်ငွေရှိတာ မဟုတ်မှန်း ဖိုးညီသိတယ်။ တနေကုန်မှ လေးငါးကျပ်ရတဲ့ အခါရ၊ ခြုံထည်ကို မဖြန့်ခဲ့ရတဲ့ နေ့က ခပ်များများ။ တခါတလေမှ ဒါလည်း သိပ်သိပ်ကို တခါတလေမှပါ။ ကိုးကျပ်တဆယ် ရလားရရဲ့။ ဒီအကြောင်း ဖိုးညီက သိနေတော့ ဦးလေးရဲ့ တဝမ်းတခါးအတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရတယ်။ ဦးလေးကတော့ ကြံ့ကြံ့ခိုင် အပြုံးအရယ် မပျက်ဘူး။ မညည်းဘူး။
“နေ့လည်စာတော့ ဆိုင်မှာ အဝစားပစ်လိုက်တယ်။ အယင်က ငါးကျပ် ပေးရတယ်။ ခု-ခြောက်ကျပ်တဲ့ ဖိုးညီ။ ခုနစ်ကျပ် မဖြစ်ခင် အဝစားထားရတယ်။ ညစာတော့ ကြုံသလို ဖြစ်သလိုပဲ။ လက်ဖက်ရည်လောက် ဘာလောက်နဲ့ ပြီးလိုက်ရတဲ့ အခါလည်း ရှိတယ်။ ထမင်းတော့ မစားနိုင်တော့ဘူး ဖိုးညီရေ၊ ကျုပ်ရှာနိုင်တာကိုက တနပ်စာပဲ ဥစ္စာ။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်ကလေး လှဲနေယင် သိပ်မဆာပါဘူး။ ဘုန်းကြီးတွေတောင် တနပ်ထဲနဲ့ နေနိုင်သေးတာ ဖိုးညီရာ” တဲ့ ဦးလေးရဲ့ဆိုင်မှာ ကြာကြာညှပ်လေ၊ ရင်းနှီးလေ၊ ဦးလေးအကြောင်း သိလေနဲ့ ဒီဆိုင်ကလွဲပြီး ဒိပြင်ဆိုင်ကို ဖိုးညီ မသွားရက်တော့ဘူး။
ဦးလေးက စက်ကပ်ကြေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ စက်ကပ်ကြေး ကုပ်ပေါ်တင်လိုက်ယင် အေးကနဲဖြစ်ပြီး ကြက်သီး ထသွားရမယ့်အစား နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဦးလေးရဲ့ ဆံသကရိယာတွေ ထားတဲ့ဘက်က ညောင်ကိုင်းက ခြောက်နေတော့ အခုလို နေ့လည်ဆိုယင် နေပူတတ်တယ်။ ဖိုးညီခြုံထားတဲ့ ခြုံထည်ပေါ်မှာတောင် ညောင်ရွက်တွေ ကြားက ဖောက်ထွက်လာတဲ့ နေရောင် အစက်အပြောက် ကလေးတွေက တလှုပ်လှုပ်နဲ့။ စက်ကပ်ကြေး အဟောင်းလေးက ကင်းခြေများ တကောင်လို သွားရမယ့်အစား ကြက်ကျိုးမ တကောင်လို ဖြစ်နေတယ် ထင်ရဲ့။ ဦးလေးက ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်တယ်။ စက်ကပ်ကြေးရဲ့ အပေါ်က လိပ်ပြာတောင် ဝက်အူရစ်ကို ဖြုတ်ပြီး စက်ကပ်ကြေးကို သန့်ရှင်းနေတယ်၊ ပြီးတော့မှ ဘားပလက် ပုလင်းကလေးထဲက အုန်းဆီကို လက်ညှိုးနဲ့ အသာတို့ပြီး စက်ကပ်ကြေးထဲ ထည့်နေတယ်။
ဆိုင်နဲ့ကပ်ရက် လမ်းမကြီး ပေါ်မှာတော့ မြင်းလှည်းတွေ၊ ဆိုက်ကားတွေ၊ စက်ဘီးအုပ်ကြီးတွေ ရှုပ်လို့။ ဓာတ်ဆီသယ်တဲ့ ဘောက်ဆာ ကားကြီးတွေ၊ သစ်ထုတ်လုပ်ရေးက သစ်တင်တဲ့ ကားကြီးတွေလည်း မီးခိုးမည်းတွေ မှုတ်ထုတ်ပြီး မောင်းသွား နေကြတယ်။ ဒီကားကြီးတွေရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ဖုန်မှုန့်တွေ မြင်းချေးခြောက် အမှုန်တွေ၊ သစ်ရွက်ခြောက်တွေ လေဟုန်စီးနေကြတယ်။ ဖိုးညီရဲ့ နှာခေါင်းထဲမှာ ဖုန်နံ့နဲ့ မိုးနံ့ကို ရောပြီး ရှူမိနေတယ်။ ဟိုးအဝေးဆီမှာတော့ တိမ်မည်းတချို့ ရှိနေပြန်တယ်။
“တနေရာရာမှာတော့ မိုးရွာနေပြီ ထင်တယ် ဦးလေး၊ စစ်ကိုင်းဘက်မှာ ရွာနေသလား၊ ဒါမှမဟုတ် မြစ်ငယ်ဘက်များ ရွာနေသလား မသိဘူး”
“ဟုတ်တယ် ဖိုးညီ၊ ကျုပ်တောင် ဒူးရိုးနဲ့ သလုံးရိုးထဲက ကိုက်ချင် သလိုလိုပဲ”
ဦးလေးက စက်ကပ်ကြေးရဲ့ လိပ်ပြာတောင် ဝက်အူကို ပြန်ပြင်ရစ် နေပြန်တယ်။ ဖိုးညီကတော့ မိုးမရွာ စေချင်သေးဘူး။ အခုလို ဆံပင်ညှပ်နေတုန်း မိုးတွေရွာချယင် တိုးလို့တန်းလန်းနဲ့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ။ ပြီးတော့ မိုးရွာယင် ဒီနေ့ ဦးလေးရဲ့ ဆိုင်ကလေးကို သူ့ဖောက်သည်တွေ လာကြပါတော့မလား။ ဖိုးညီ လာတော့မှ သေတ္တာထဲက ဆံသကရိယာတွေ ထုတ်ရတဲ့ ဦးလေးယုထင် ကလည်း ဖိုးညီလိုပဲ တွေးနေမယ် ထင်တယ်။
ဦးလေး လက်အခါလိုက်မှာ စက်ကပ်ကြေးစာ ဆံပင် တိုစိစိကလေးတွေ လေထဲမှာ လွင့်သွားကြပြန်တယ်။ ခဏနေတော့ “ဖုတ်” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဦးလေးရဲ့ လှုပ်ရှားနေတဲ့ စက်ကပ်ကြေးလည်း ရပ်သွားတယ်။
“ဘာကောင်လည်း ဦးလေး”
“ပုတ်သင်ညို ကလေးပါ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး ဖိုးညီ”
တခါက အကောင်ရှည် သေးသေးတကောင် ဦးလေးတို့ ခြေထောက်နား ပြုတ်ကြဖူးတယ် မဟုတ်လား။
ဦးလေးက ခြောက်ထုတ်လိုက်မှ ပုတ်သင်ညို ကလေးက သတိရပြီး ညောင်ပင်ပေါ် အမြန် တက်ပြေးသွားတယ်။ ပုတ်သင်ညိုရဲ့ အမြီးနဲ့ ညောင်ပင်က သံငုတ်မှာ တွဲလွဲချိတ်ထားတဲ့ သင်တုန်းဓားခတ်တဲ့ သားရေပြားနဲ့ တိုက်မိသွားသေးတယ်။
“မိုးရွာဖို့တော့ တော်တော် သေချာနေပြီ ဖိုးညီ”
ပုတ်သင်ညိုရဲ့ခေါင်းက အစိမ်းရောင် ပြောင်းနေလို့လား၊ တိမ်မည်းတွေ တဖြည်းဖြည်း တက်လာလို့လား။ မိုးသက်လေက တသုန်သုန် တိုက်လာလို့လား၊ သလုံးရိုးထဲကပဲ ပိုကိုက်လာလို့လားတော့ မသိ။
ဦးလေးက မိုးရွာမှာ သေချာတယ်သာ ပြောနေပေမယ့် စက်ကပ်ကြေး ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေ လှုပ်ရှားနေပုံကတော့ ပုံမှန် အတိုင်းပဲ။ အလောသုံးဆယ် မရှိဘူး။ တိမ်မည်းတွေ ပိုပိုများလာတယ်။ ဦးလေးရဲ့ ဆိုင်ကလေးက ညောင်ပင်ရဲ့ အရိပ်ကို ခိုစရာ မလိုတော့ဘူး။ ခိုစရာ ညောင်ပင်ရိပ်လည်း မရှိတော့ဘူး။ ခြုံထည်ပေါ်က နေစက် နေပြောက်တွေလည်း ပျောက်ကုန်ကြပြီ။
တကယ်လို့များ မိုးတွေ ရွာချလာယင်တော့ ...
အနီးအနားလည်း မိုးခိုစရာ အဆောက်အဦက မရှိ၊ လောလောဆယ် ညှပ်မပြီးသေးတဲ့ ဆံပင်ကို နောက်တနေ့မှ ဆက်ညှပ်ဖို့ တခေါက် လာရတော့မှာပဲလို့ ဖိုးညီ စိတ်ပျက်လက်ပျက် တွေးနေမိတယ်။
“တော်ရုံ မိုးရွာတာလောက်တော့ ဒီညောင်ပင်ကြီးက လုံပါတယ် ဖိုးညီရဲ့” လို့ ဦးလေးက ပြောဖူးပေမယ့် တိမ်ရိပ်တိမ်ရောင် ကြည့်ရတာ တော်ရုံတန်ရုံမိုး ဟုတ်မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။
ဖိုးညီထက် အသက်လည်းကြီး၊ ကျန်းမာရေးလည်း မကောင်းတဲ့ ခုနှစ်ဆယ်တွင်း ဦးလေးယုထင် ကတောင် ဒီမိုးအတွက် မစိုးရိမ်ပဲ ဖိုးညီက စိုးရိမ်နေမိတယ်။
မိုးဖွဲဖွဲ စရွာတော့ လမ်းပေါ်ကလူတွေ စက်ဘီးတွေ၊ ဆိုက်ကားတွေ၊ မြင်းလှည်းတွေ ရုတ်ရုတ်သဲသဲနဲ့။
ဦးလေးကတော့ ဘာအနံ့မှမရှိတဲ့ ပေါင်ဒါတွေ ဖိုးညီရဲ့ခေါင်းကိုတို့ယင်း ဆံပင် အတိုအစတွေကို ဖယ်ယင်း၊ ညှပ်ထားတာ ညီရဲ့လား၊ မညီဘူးလားဆိုတာ ကြည့်နေတယ်လေ။ မိုးက ဖွဲရာက သည်းလာတယ်။ ညောင်ရွက်တွေ ကြားက မိုးစက်အကြီးကြီးတွေ ဦးလေးတို့ ခေါင်းပေါ်ကို တော်တော် ကျလာတော့ ဦးလေးက သူ့ဆံသကရိယာတွေကို ခပ်သုတ်သုတ် သိမ်းနေပြီ။ မိုးက တဝေါဝေါ အသံပေးပြီး ရွာချပြန်တယ်။
ဖိုးညီက ဦးလေးရဲ့ ဆံသကရိယာတွေ ကူသိမ်းပေးတော့ များများစားစား မဟုတ်လို့ ခဏလေးနဲ့ ပြီးသွားတယ်လေ။
ဖိုးညီက ညောင်ပင်မှာ တွဲလွဲချိတ်ထားတဲ့ သားရေပြားကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ဒီတခါ မိုးတင်မကတော့ဘူး။ လေရော မိုးရောပဲ သည်းလာတယ်။
“လာ ဖိုးညီ ကျုပ်တို့ နေရာရွှေ့ရအောင်” တဲ့။
ဖိုးညီက ကုလားထိုင်ကို ကောက်ကိုင်တော့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ မယူနဲ့ဆိုတဲ့သဘော ဦးလေးက ကပျာကယာ လုပ်ပြတယ်။ အနားမှာ မိုးခိုစရာ အိမ်တို့ဘာတို့မှ မရှိပဲ။ ဘယ်များ သွားမှာပါလိမ့်လို့ ဖိုးညီ စဉ်းစားနေတယ်။ သေတ္တာကလေးဆွဲလို့ ရှေ့ကသုတ်သုတ်နဲ့ သွားနှင့်တဲ့ ဦးလေးနောက်ကို ဖိုးညီ လိုက်သွားရတယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ခြုံထည်ကြီးနဲ့။ လက်ထဲမှာ သင်တုန်းဓားခပ်တဲ့ သားရေပြားက တန်းလန်း ... တန်းလန်း ပါလာတယ်။
ဦးလေးယုထင်က ဘုရားပေါက်ကို ဦးတည်သွားနေတော့မှ ဘုရားထဲက ဇရပ်တခုခုမှာ မိုးခိုယင်ရသားပဲလို့ ဖိုးညီတွေးမိတယ်။ ဒါကလည်း ဇရပ်ဆီရောက်အောင် ကိုက်ငါးဆယ်လောက် မိုးထဲ ဖြတ်ပြေးရဦးမှာ။ ဘုရားပေါက်လည်း ရောက်ရော ဦးလေးက ခင်္သြေ့ကြီးနှစ်ကောင် ရှိတဲ့အနက် အရှေ့ဘက် ခင်္သြေ့ကြီးရဲ့ ဗိုက်အောက်ကို စွေ့ကနဲ ငုံ့ပြီး ဝင်လိုက်တယ်။ ဦးလေးက အရှေ့ဘက် ခင်္သြေ့ဆိုယင် သူက အနောက်ဘက် ခင်္သြေ့ဝင်မှဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ အနောက်ဘက် သွားမယ်အလုပ်မှာ ဦးလေးက ...
“ဖိုးညီ လာ ဒီဘက်ကိုလာ” တဲ့။
နှစ်ယောက်စလုံး ခင်္သြေ့အောက် ရောက်တော့ ခေါင်းတွေရော၊ ခြုံထည်ရော မိုးစိုနေကြပြီ။
“ဒီလို လေရော မိုးရောဆိုယင် အရှေ့ဘက် အကောင်က မိုးပိုလုံတယ် ဖိုးညီရ”
ဦးလေးက သူ့အတွေ့အကြုံအရ သိထားတာ ပြောပြနေတယ်။ ဖိုးညီက ခေါင်းပဲ ညိတ်ပြလိုက်မိတယ်။ ခင်္သြေ့ရဲ့ ဗိုက်အောက်က သိပ်တော့ ကျယ်လှတာ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက် ဝင်ဆန့်ရုံပါပဲ။ ဦးလေးယုထင်နဲ့ နှစ်ယောက်သား ဆောင့်ကြောင့်ကလေးတွေ ထိုင်နေကြရတယ်။ ဖိုးညီက ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ် ကြည့်နေမိတယ်။ သူတို့အယင် ရောက်နှင့်နေတဲ့ ခွေးသားအုပ်မက အစွယ်တွေဖြီးလို့ ကြည့်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ ပင့်ကူအိမ် မရှိ၊ ပိုးအိမ် မရှိ သပ်သပ်ယပ်ယပ်။ မိုးကတော့ မဆိုစလောက် ပက်နေတယ်လေ။
ဆံသကရိယာတွေ ထည့်တဲ့ သေတ္တာလေးထဲက မိတ်ကပ်ဘူး အဟောင်းကလေးကို ထုတ်ပြီး ဖိုးညီလက်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ဖိုးညီက မိတ်ကပ်ဘူးကို ဖွင့်ပြီး မှန်ဝိုင်းလေးထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ မိုးစိုနေတဲ့ ဆံပင်တိုတိုပုံကို သူမြင်နေရတယ်။ တခေါင်းလုံးအနှံ့ ကြည့်ရဖို့ မှန်ဝိုင်းကလေးကို ဟို ဒီ ရွှေ့ပေးရတယ်။
ဦးလေးကတော့ သူ့ဆံသကရိယာတွေ တခုချင်း ပြန်ထုတ်ပြီး ဝါးတားဘရပ်ရှ်ကို မိုးစိုအောင် အပြင်ထုတ်ထား လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖိုးညီလက်ထဲက သင်တုန်းဓားခပ်တဲ့ သားရေပြားရဲ့ အစတဘက်ကို ယူပြီး သင်တုန်းဓားကို အားနဲ့ဖိပြီး ခပ်နေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် တလှုပ်လှုပ် လုပ်နေလို့ ရှိနှင့်နေတဲ့ ခွေးသားအုပ်မက မာန်ဖီပြီး ကိုက်လိမ့်မယ်လို့ ဖိုးညီ ထင်မိတယ်။ ဦးလေးနဲ့ ဒီခွေးသားအုပ်မက မိုးခိုဖော် မိုးခိုဖက်မို့ ခွေးသားအုပ်မက မှိန်းမြဲ ပြန်မှိန်းသွားတယ်။ ခွေးကလေးတွေက နို့စို့မပျက်၊ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့။
ခင်္သြေ့ရဲ့ ဗိုက်အောက်မှာတင် ဦးလေးက ဖိုးညီရဲ့ နပန်းကို တိတော့မယ်။ နောက်တနေ့ အကူးမခံတော့ဘူး။
----------------
ညီပုလေး
စံပယ်ဖြူ၊ မေ၊ ၁၉၈၇။
Credit to bigpig @ mmcpcommunity
ဆံပင္ညႇပ္တဲ့အေၾကာင္း ဝတၳဳ (ညီပုေလး)
------------------------------------------
------------------------------------------
ေကာ္ဘီးကို ဖိုးညီရဲ႕ ဆံပင္ေတြထဲ ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ဆံပင္ကို လွန္ဖီးလိုက္ေတာ့ ဆံပင္နဲ႔
ေကာ္ဘီးနဲ႔ ၿငိေနၾကတယ္။ ငယ္ထိပ္က ဆံပင္ေတြကိုလက္နဲ႔ တအား စုဆြဲလိုက္
သလိုမ်ိဳး။ ဦးေရေတြ က်ိန္းသြားတယ္။ ေကာ္ဘီးရဲ႕အသြားေတြက ေတာင္တေခ်ာင္း
ေျမာက္တေခ်ာင္း ရြဲ႕ေန၊ ေငါေနတာေၾကာင့္ရယ္၊ ဖိုးညီကလည္း ေခါင္းဖီးေလ့ဖီးထ
သိပ္မရွိလို႔ ဆံပင္ေတြ ႐ႈပ္ပြ ေနတာေၾကာင့္ရယ္ေပါ့။ ဘီးကို မ,လို႔ ရသေလာက္
မ,တဲ့ၿပီး ဦးေလးယုထင္က ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညႇပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ တေထြးႀကီး
ျခံဳထည္ေပၚ က်လာၾကတယ္။
ေနာက္တခါ ဘယ္ဘက္ ဂ်ိဳေစာင္းဆီက ဆံပင္အရင္းကို ေကာ္ဘီး ထိုးသြင္းလိုက္
ျပန္တယ္။ ဦးေလးယုထင္ရဲ႕လက္ အေပၚ မ,မခင္ ကတည္းက ဖိုးညီ ဖင္နည္းနည္း
ႂကြလိုက္မိတယ္။ တင္ႀကီး တကယ္ ႂကြသြားတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာ႐ိုး
တေလွ်ာက္ကေန ၿမီးေညႇာင့္႐ိုးအထိ တြန္႔မိၿပီး စိတ္ကူးထဲတင္ ႂကြတဲ့
အႂကြမ်ိဳး။ ဦးေလးကေတာ့ ရွည္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို တခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔ အားရပါးရ
ညႇပ္ပစ္ေနတယ္။ ကပ္ေၾကး သံုးေလးႀကိမ္ ဝင္ၿပီးတိုင္း ဦးေလးက ကပ္ေၾကးကို
ေလထဲတင္ တခ်ိဳက္ခ်ိဳက္နဲ႔ ညႇပ္ေနတယ္။ ကပ္ေၾကးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ဆံပင္စေတြကို
ဒီလို ေအာက္က်ေအာင္ လုပ္ယင္း ေနာက္တႀကိမ္ ကပ္ေၾကးဝင္ရမယ့္ ေနရာကို ဦးေလးက
ၾကည့္ေနတယ္။
မညီေသးတဲ့ ေနရာ၊ ရွည္ေနေသးတယ္ ထင္တဲ့ ေနရာေတြ႕ယင္
ကပ္ေၾကးနဲ႔ ဘီးကို ‘ခြပ္’ကနဲ တခ်က္ေခါက္ၿပီးေတာ့ ကပ္ေၾကး ေနာက္တေက်ာ့
ဝင္တယ္။ ‘ခြပ္’ကနဲ ေခါက္လိုက္ေတာ့ ဘီးမွာကပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ အတိုအစေတြ
ကပ္ေၾကးၾကားက ဆံပင္ အတိုအစေတြ ေတာ္ေတာ္ ရွင္းသြားတာေပါ့။ နီၾကင္ၾကင္ဆံပင္
အတိုအစကေလးေတြက တလြင့္လြင့္နဲ႔ ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္း က်ေနတာကို
ေနေရာင္ထဲမွာ ဖိုးညီ ျမင္ေနရတယ္။ ဖိုးညီက ဦးေလးယုထင္ရဲ႕ ကပ္ေၾကးသံကို
ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ဆံပင္ကို ညႇပ္တဲ့အခါ ကပ္ေၾကးကို ခ်ပ္ကနဲ
ခ်ပ္ကနဲ ျမည္ၿပီး ေလထဲတင္ ညႇပ္ေနတဲ့အခါ ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္နဲ႔ ျမည္တယ္လို႔
သူၾကားေနမိတယ္။ ခ်ိဳက္ကနဲ ျမည္မယ္ဆိုလဲ ျမည္ေလာက္တယ္ တဲ့။ ဦးေလးရဲ႕
ကပ္ေၾကးက မေကြးက ခ်ိဳက္တံဆိပ္ တဲ့ေလ။
ဦးေလးရဲ႕ တခ်ပ္ခ်ပ္
တခ်ိဳက္ခ်ိဳက္သံကို နားစြင့္ယင္း၊ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ကို
သူလိုက္လိုက္သြားရၿပီး ဆံပင္မညႇပ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ အညႇပ္ခံရတာေတြကို
သူျပန္သတိရမိတယ္။ မရွိရွာေတာ့တဲ့ အေဖ့ကို ဒိျပင္အခ်ိန္မွာ သတိမရ ရွိရမယ္။
ဆံပင္ညႇပ္ခ်ိန္တိုင္လို႔ ဦးေလးယုထင္ဆိုင္ ေရာက္ယင္ေတာ့ အေဖ့ကို သတိရမိတယ္။
အေဖက ဆံပင္ကို တိုတိုပဲ ထားေလ့ရွိတယ္။ သူအတိုထားသလို ဖိုးညီကိုလည္း
တိုတိုပဲ ထားရတယ္။ အေဖက တလကို အနည္းဆံုး တႀကိမ္၊ တခါတေလ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္
ဆံပင္ညႇပ္တတ္တယ္။ ဖိုးညီကေတာ့ ကေလးပီပီ၊ သူ႔အကိုအရြယ္ေတြရဲ႕
ဆံပင္ပံုအတိုင္း အရွည္ထားခ်င္တယ္။ ဆံပင္ကို ႏွစ္လ၊ ႏွစ္လခြဲေလာက္ေနမွ
တခါညႇပ္ခ်င္တယ္။ ဒါလည္း တိ႐ံုေလာက္ တိခ်င္တာ၊ အေဖကေတာ့ ခရီးထြက္စရာရွိရင္
ဆံပင္က သိပ္မရွည္ေသးေပမယ့္ ညႇပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့
ဆိုင္မွာမွ ညႇပ္တတ္တယ္။ အမ်ားဆံုး ညႇပ္တာေတာ့ စံေအးဘရားသားမွာ
ညႇပ္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ လူေတြ သိပ္က်ေနယင္၊ ေစာင့္ရမွာ ၾကာမယ္ထင္ယင္၊
စံၾကည္၊ ဒါမွမဟုတ္ စံျပ ဆံသေတြမွာ ညႇပ္တတ္တယ္။
ဒီဆိုင္ေတြက
တဆိုင့္တဆိုင္ အၿပိဳင္ေတြဆိုေတာ့ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ လိုက္ၾကပံုမ်ား၊ ဘယ္ေတာ့
ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ မေန႔တေန႔က ဖြင့္တဲ့ ဆိုင္သစ္က်ေနတာပဲ။ ဆိုင္ကို
မွန္ထူႀကီးေတြနဲ႔ ကာထားၾကတယ္။ ဒီမွန္ေတြေပၚမွာ ဆိုင္နာမည္ ေရးထားတာက
အေရာင္စံု၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ရဲ႕ အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ အျဖဴနဲ႔ အနီအရစ္ရစ္နဲ႔
ေၾကာင္လိန္ေလွကားလို ထုလံုးရွည္ႀကီးလည္း အေဝးက ျမင္ရေအာင္ ခ်ိတ္ထားၾကရဲ႕။
တဆိုင္တဆိုင္ဆိုယင္ ဆံသဆရာ ခုႏွစ္ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ဆိုင္ေတြေပါ့။
ေအာက္ေျခက ေႂကြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ေတြနဲ႔။ ခံုေပၚ
တက္ထိုင္လိုက္ယင္ ဖင္တဝက္ေလာက္ထိ အိကနဲ ျမဳပ္ဝင္သြားတဲ့ ၾကက္ေသြးေရာင္
ဆိုဖာေတြ တပ္ထားၾကတယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ တပ္ထားတဲ့ ပန္ကာေတြ၊ စားပြဲတင္
ပန္ကာေတြကလည္း အေႏွးအျမန္ လိုသလို လုပ္ေပးေနက်။ ဆံသဆရာေတြက အက်ႌအျဖဴ
ေဘာင္းဘီအျဖဴ၊ တူညီဝတ္စံုေတြနဲ႔။ တခ်ိဳ႕က ဂ်ဴတီကုတ္ေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္။
တေယာက္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကို တေယာက္က ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးစပ္ကို
ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာဝန္ေတြလို အဝတ္ေတြ စည္းထားလိုက္ၾကေသးရဲ႕။
တခ်ိဳ႕ဆိုင္ဆိုယင္ ဆက္တီကုလားထိုင္ ႏွစ္စံုေလာက္ ခင္းထားရတယ္။
စားပြဲေပၚမွာလည္း ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္စံုဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ၊
ျမန္မာမဂၢဇင္းေတြနဲ႔ စီစီရီရီ ရွိတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့ ေႂကြဇလံုကလည္း
စက်င္ေက်ာက္ကို ထြင္းၿပီး အေရာင္တင္ထားသလို ေဖြးေနတာပဲ။
ဒီဆိုင္က
ေဖာက္သည္ မ်ားလိုက္ပံုက ဖိုးညီ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္လိုက္ယင္ သူ႔အယင္
ထိုင္သြားသူရဲ႕ ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ ဆိုဖာက ေႏြးကနဲ အျမဲျဖစ္ေနတဲ့ ဆိုင္မ်ိဳး၊
ဖိုးညီက ကေလးဆိုေတာ့ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ရဲ႕ မွန္ကူကြက္ပံု ေဖာ္ထားတဲ့
ေျခနင္း သံျပားကိုလည္း မမီ၊ ေနာက္ေက်ာ ဆိုဖာအမွီကိုလည္း မမီဘူးေပါ့။
မွန္ဘီ႐ိုအေပၚထပ္က မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါတခု ယူၿပီး ဖိုးညီရဲ႕ ေကာ္လာေနာက္ထဲ
က်က်နနထည့္ေပးတာ ေအာက္ထပ္က ျခံဳထည္အသစ္ တထည္ယူၿပီး ျခံဳေပးတာ၊ မတင္းလြန္း
မၾကပ္လြန္းေအာင္ ကုပ္မွာ စည္းေပးတာေတြကို ဖိုးညီ ၿငိမ္ခံေနရတယ္။
သူ႔အေဖက “ခါတိုင္းလို ခပ္တိုုတိုပဲ ညႇပ္ေပးလိုက္ပါ” လို႔ ေျပာတဲ့အခါလည္း
ေျပာရဲ႕။ မေျပာလည္း သူတို႔သားအဖဆိုယင္ ဆံသဆရာက ခပ္တိုတို ညႇပ္ေပးမွာပဲ။
ေရွ႕တည့္တည့္က ဘယ္ဂ်ီယံလုပ္ မွန္ဝိုင္းႀကီးထဲမွာ ျခံဳထည္ထဲက ေခါင္းကေလးပဲ
ေပၚေနတဲ့ ဖိုးညီရဲ႕ပံု။ ေခါင္းနည္းနည္း ေမာ့လိုက္ယင္ ေနာက္က
မွန္ဝိုင္းႀကီးထဲမွာ ညႇပ္ပစ္ေလာက္ေအာင္ မရွည္ေသးဘူးလို႔ ထင္တဲ့
သူ႔ေနာက္စိပိုင္းကို ျမင္ေနတယ္၊ ဖန္ပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီး ဂြမ္းေတြထဲ
ဇီးျဖဴသီးေလာက္ ဂြမ္းစႏွစ္ခုကို နားတဘက္စီ ထည့္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
သိပ္မၾကည္လွဘူး။
ရွဖီးကပ္ေၾကး ဆိုက္စံု၊ ခြကပ္ေၾကးေတြ၊ စက္ကပ္ေၾကး
နံပတ္စံုေတြက နီကယ္ေရာင္ ေျပာင္လက္ေနၾကတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးယင္ ဆံပင္ကို
ေျခာက္ေသြ႕ေအာင္ အပူေပးတဲ့ ကရိယာကလည္း ေျခာက္လံုးပူးတလက္ တိုင္မွာ
ခ်ိတ္ထားသလိုပဲ။ ဖိုးညီရဲ႕ မိတ္ဖူးေလးေတြ၊ အပူဖူးေလးေတြကို ၿဗိကနဲ
ျခစ္တတ္တဲ့ သင္တုန္းဓားေတြကိုလည္း ဖိုးညီၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနမိတယ္။
စက္ကပ္ေၾကး ေအးစက္စက္ႀကီး ကုပ္ေပၚ စတင္လိုက္ေတာ့ ဖိုးညီ ၾကက္သီးထသြားတာေပါ့
...။
ျမင္းလွည္းတစီး ဦးေလးတို႔ ဖိုးညီတို႔နား ထိုးဆိုက္လာတယ္။
ျမင္းက အနက္ေရာင္၊ ႏွာတန္ေပၚက ၾကာကေတာ့ အျဖဴ၊ ကုပ္နဲ႔ လက္ျပင္မွာ စာဥ၊
ငံုးဥအရြယ္ အျဖဴေျပာက္၊ မီးခိုးေျပာက္ကေလးေတြနဲ႔။ ျမင္းက ေဒါက္ေတာ့
ေကာင္းပါရဲ႕။ ပိန္လြန္းေနေတာ့ ၾကည့္ရတာ မခန္႔တဲ့အျပင္ သနားစရာေတာင္
ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဆြဲလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးက ေဝးလို႔ပဲလား၊ ခရီးသည္ေတြကပဲ
မ်ားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ျမင္းက ေမာေနရွာတယ္။ ေခြ်းေတြလည္း ရႊဲေနတယ္။
ဒီေခြ်းေတြေၾကာင့္ ျမင္းရဲ႕အနက္ေရာင္က ပိုေျပာင္ၿပီး ပိန္တာလည္း
ပိုေပၚေနတာေပါ့။ သူ႔ေရွ႕မွာ ေညာင္ပင္ႀကီး ကြယ္ေနတာမို႔ လွည္းအိမ္ကို ဖိုးညီ
မျမင္ရဘူး။ ခရီးသည္ေတြ ဆင္းၾကတာမို႔ ျမင္းလွည္းလက္တံက
နိမ့္ျမင့္လႈပ္ေနတယ္ေလ။
ျမင္းလွည္း ဆိုက္လာေတာ့ ကပ္ေၾကးသံလည္း
တိတ္သြားတယ္။ ေဖာက္သည္ တေယာက္တေလမ်ား ဒီျမင္းလွည္းေပၚ ပါလာေလသလား ဆိုၿပီး
ဦးေလးက ခဏ ေစာင့္ၾကည့္ေနရွာတယ္။
ျမင္းလွည္းက ကတၱရာလမ္းနဲ႔
အတတ္ႏိုင္ဆံုး လြတ္ေအာင္ ရပ္တာမို႔ ဦးေလးတို႔နဲ႔ဘာမွ ကြာတာမဟုတ္ဘူး။
ျမင္းပိန္ႀကီးရဲ႕ အေၾကာေတြ တဇပ္ဇပ္နဲ႔ လႈပ္ေနတာ၊ ဒီလိုလႈပ္လိုက္ယင္
သူ႔အေပၚနားေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြ ထပ်ံၾကတာကအစ သူျမင္ေနရတယ္။ ၾကည့္ေနယင္း ျမင္းက
ဇက္သြားကို တခ်က္ျပင္ကိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွာတခ်က္ မႈတ္လိုက္တယ္။
ယင္ေကာင္ေတြက ျမင္းႀကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဖိုးညီ ျခံဳထားတဲ့ ျခံဳထည္ကို
ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနၾကျပန္တယ္။
ျမင္းလွည္းေပၚက ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔
မိန္းမေတြ ဆင္းမလာခင္ မိန္းမသံေတြ ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ဦးေလးရဲ႕
ကပ္ေၾကးသံ ျပန္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဦးေလးကေတာ့ နဂိုက ခပ္ကိုင္းကိုင္းခါးကို
ပိုကုန္းၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆံပင္ ဆက္ညႇပ္ေနတယ္။ ျမင္းႀကီးရဲ႕ဇက္ကို
ဦးေလးတို႔ဘက္ အလွည့္မွာ အုပ္ခြက္ကို ဖိုးညီ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။
မ်က္ကာေအာက္မွာ နီေနတဲ့ မ်က္လံုး အစံုနဲ႔။ ျမင္းရဲ႕မ်က္လံုးနဲ႔
ဖိုးညီရဲ႕မ်က္လံုး၊ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ ကပ္ေၾကးသံလည္း
ခဏတိတ္သြားတယ္။ ျမင္းပိန္ႀကီးက မ်က္ေတာင္ကို ျဖတ္ကနဲ အခပ္လိုက္မွာ
ဖိုးညီလည္း ေယာင္ၿပီးေတာ့ မ်က္ေတာင္ လိုက္ခပ္မိတယ္။ ျမင္းလွည္းေပၚက
ဆင္းလာတဲ့ မိန္းမတသိုက္က ဦးေလးရဲ႕ဆိုင္နံေဘး၊ တံတိုင္းကာထားတဲ့ ဘုရားဝင္းထဲ
ဝင္ခါနီး ျခေသၤ့ႀကီး ႏွစ္ေကာင္ ေရွ႕မွာ ဖိနပ္ ခြ်တ္တဲ့လူက ခြ်တ္၊
လံုခ်ည္ျပင္ဝတ္တဲ့ လူက ျပင္ဝတ္နဲ႔။ ျမင္းလွည္းဘီးလည္း တျဖည္းျဖည္း
ေရြ႕သြားၿပီ။ ဦးေလးက ဘီးအနီကေလးကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္ယင္း “ျမင္းၾကည့္ရတာ
ေနမေကာင္းဘူးနဲ႔ တူတယ္ ဖိုးညီ၊ ေမာင္းလာတဲ့ လူကိုလည္း က်ဳပ္ သိတယ္။
စတီးဝင္းထဲက၊ ဒီလူ ျမင္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္။ မလႊဲသာလြန္းလို႔
‘လွည္းက’ ထြက္လာတာျဖစ္မယ္”
ဦးေလးကိုယ္တိုင္ တခ်ိန္က ျမင္းလွည္း
ေမာင္းခဲ့ဖူးသူမို႔ ဖိုးညီ ဦးေလးရဲ႕စကားကို သံသယ မျဖစ္မိဘူး။ အဲဒီတုန္းက
ဒီၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုးမွာ ျမင္းလွည္း အေရအတြက္က ခပ္ေသးေသး ရာဂဏန္းေလာက္
ရွိေသးသတဲ့။
“ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း ဆိုသလိုေပါ့ ဦးေလးရာ”
“ေျပာလို႔သာ ေျပာေနတာပါ၊ က်ဳပ္လည္း မလႊဲမေရွာင္သာတုန္းက ျမင္းစာဖိုးကေလးမွ ရရ ဆိုၿပီး ဒီလိုပဲ ခိုင္းခဲ့ဖူးတယ္”
ဦးေလးရဲ႕အသံက ေျပာယင္း တိမ္ဝင္သြားတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ အသံမွာ ဝမ္းနည္းသံ
ပါေနကတည္းက ဘာေတြ တသီႀကီး ဦးေလး သတိရေနတယ္ ဆိုတာ ဖိုးညီ ရိပ္မိတယ္။
သြားေလသူ ဇနီးရဲ႕ အေၾကာင္းလည္း အဲဒီ သတိရခ်က္ေတြထဲ ပါမွာ ေသခ်ာတာေပါ့။
ဖိုးညီက အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ ဦးေလးရဲ႕ဆိုင္နားက ျဖတ္သြားေနက်။
လမ္းေထာင့္ေရာက္လို႔ ေကြ႕လိုက္ကတည္းက ဦးေလးဒီေန႔ ဆိုင္မွ ထြက္ႏိုင္ရဲ႕လား၊
ဆိုင္မွာေရာ ဆံပင္လာညႇပ္တဲ့လူ ရွိရဲ႕လားလို႔ အေဝးကတည္းက လွမ္းၾကည့္မိတယ္။
ရရာ အသားနဲ႔ စုစပ္လုပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဆံသ ကုလားထိုင္ကေလး ေပၚမွာ
ဦးေလးကိုယ္တိုင္ တခါတေလ ထိုင္ေနတတ္တယ္။ လက္ရမ္းမပါ ေနာက္မွီမပါ ဆိုေတာ့
ကုလားထိုင္ေတာင္ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ေခြးေျခ အျမင့္ကေလးပါ။ ဒီေခြးေျခမွာ
႐ိုက္ထားတဲ့ သံေတြက အသစ္ေတြလည္း ပါရဲ႕၊ သံေခ်းတက္ေတြလည္း ပါတယ္။
မီးေလာင္သံေတြလည္း ပါရဲ႕။ တခ်ိဳ႕သံေတြက တိုေနလို႔ အဆံုး အထိ
တအားဖိ႐ိုက္ထားတာ ေခြးေျခရဲ႕ အသားကို ခြက္လို႔ ခ်ိဳင့္လို႔။ တူႏွက္ရာ
ဗရပြနဲ႔။ သံက ရွည္ေနလို႔ အေဟာင္းမို႔၊ ေကာက္ပစ္၊ ေကြးပစ္လိုက္ရတဲ့
သံေခ်ာင္းေတြလည္း ပါရဲ႕။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ဆံသကရိယာေတြ
ထည့္ထားတဲ့ ေသတၱာကေလးနဲ႔အတူ ေညာင္ပင္ရင္းမွာ ဦးေလး ထိုင္ေနတတ္တယ္။
ေညာင္ပင္မွီၿပီး စာအုပ္ဖတ္တဲ့ အခါလည္း ဖတ္ေနတတ္တယ္။ ဆိုင္မွာ ဆံပင္အညႇပ္
ခံမယ့္လူ မရွိယင္ ဦးေလးကို သူႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘူး။ အသာကေလး မသိလိုက္ မသိဘာသာ
ဆက္ေလွ်ာက္ သြားလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ယင္ ဦးေလး စာဖတ္ပ်က္သြားမွာ၊
အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာ စိုးမိတယ္။ ေဖာက္သည္ တေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ဦးေလးက
ဆံပင္ညႇပ္ေပး ေနယင္ေတာ့ ဖိုးညီ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ...
“ေဟး ... ဖိုးညီ အလုပ္သြားပလားကြ” ဒါမွမဟုတ္
“ဖိုးညီႀကီး ... ဒီေန႔ေတာ့ တယ္ေစာပါလား” ဆိုတဲ့ ဦးေလး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ
သံႀကီးနဲ႕ ျပန္ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားရတတ္တယ္။ လူသာပိန္တယ္၊ ဦးေလးယုထင္ရဲ႕ အသံက
မာမာပဲ။
ဦးေလးအရြယ္မို႔ ဦးေလးလို႔ေခၚယင္း ဒီၿမိဳ႕မွာ သူမ်ားေတြ
တေခါင္းသံုးက်ပ္ ယူေနခ်ိန္မွာ ဦးေလးက ႏွစ္က်ပ္ယူတာကို သေဘာက်ယင္း၊
မိုးပ်ံပူေဖာင္း ေရာင္းတဲ့လူ၊ ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္စက္ကလူ၊ ေစာင္စက္ကလူ၊
ေရနံ႐ံုးက စက္ျပင္၊ ကားဆိပ္ေတြမွာ အိမ္အျပန္ လက္ေဆာင္ဆိုၿပီး
လည္ေရာင္းတဲ့လူ၊ ေက်ာက္ဆစ္တဲ့လူ၊ တယ္လီဖုန္းလိုင္းမင္း၊ စက္ဘီးျပင္တဲ့လူ၊
ေက်ာင္းဆရာ၊ ေရစည္ဆရာေတြ ညႇပ္တဲ့ဆိုင္မွာ သေဘၤာက်င္း အလုပ္သမားေလး
ဖိုးညီနဲ႔ ဦးေလးနဲ႔ ဂေဟဆက္မိေနၾကတာ ၾကာၿပီေပါ့။
ဦးေလးရဲ႕ ဒီအလုပ္က
ပံုမွန္ဝင္ေငြရွိတာ မဟုတ္မွန္း ဖိုးညီသိတယ္။ တေနကုန္မွ ေလးငါးက်ပ္ရတဲ့
အခါရ၊ ျခံဳထည္ကို မျဖန္႔ခဲ့ရတဲ့ ေန႔က ခပ္မ်ားမ်ား။ တခါတေလမွ ဒါလည္း
သိပ္သိပ္ကို တခါတေလမွပါ။ ကိုးက်ပ္တဆယ္ ရလားရရဲ႕။ ဒီအေၾကာင္း ဖိုးညီက
သိေနေတာ့ ဦးေလးရဲ႕ တဝမ္းတခါးအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ဦးေလးကေတာ့
ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ အျပံဳးအရယ္ မပ်က္ဘူး။ မညည္းဘူး။
“ေန႔လည္စာေတာ့
ဆိုင္မွာ အဝစားပစ္လိုက္တယ္။ အယင္က ငါးက်ပ္ ေပးရတယ္။ ခု-ေျခာက္က်ပ္တဲ့
ဖိုးညီ။ ခုနစ္က်ပ္ မျဖစ္ခင္ အဝစားထားရတယ္။ ညစာေတာ့ ၾကံဳသလို ျဖစ္သလိုပဲ။
လက္ဖက္ရည္ေလာက္ ဘာေလာက္နဲ႔ ၿပီးလိုက္ရတဲ့ အခါလည္း ရွိတယ္။ ထမင္းေတာ့
မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး ဖိုးညီေရ၊ က်ဳပ္ရွာႏိုင္တာကိုက တနပ္စာပဲ ဥစၥာ။ ၿပီးေတာ့
ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး လွဲေနယင္ သိပ္မဆာပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေတြေတာင္ တနပ္ထဲနဲ႔
ေနႏိုင္ေသးတာ ဖိုးညီရာ” တဲ့ ဦးေလးရဲ႕ဆိုင္မွာ ၾကာၾကာညႇပ္ေလ၊ ရင္းႏွီးေလ၊
ဦးေလးအေၾကာင္း သိေလနဲ႔ ဒီဆိုင္ကလြဲၿပီး ဒိျပင္ဆိုင္ကို ဖိုးညီ
မသြားရက္ေတာ့ဘူး။
ဦးေလးက စက္ကပ္ေၾကးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။
စက္ကပ္ေၾကး ကုပ္ေပၚတင္လိုက္ယင္ ေအးကနဲျဖစ္ၿပီး ၾကက္သီး ထသြားရမယ့္အစား
ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ ဆံသကရိယာေတြ ထားတဲ့ဘက္က ေညာင္ကိုင္းက
ေျခာက္ေနေတာ့ အခုလို ေန႔လည္ဆိုယင္ ေနပူတတ္တယ္။ ဖိုးညီျခံဳထားတဲ့
ျခံဳထည္ေပၚမွာေတာင္ ေညာင္ရြက္ေတြ ၾကားက ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္ အစက္အေျပာက္
ကေလးေတြက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔။ စက္ကပ္ေၾကး အေဟာင္းေလးက ကင္းေျခမ်ား တေကာင္လို
သြားရမယ့္အစား ၾကက္က်ိဳးမ တေကာင္လို ျဖစ္ေနတယ္ ထင္ရဲ႕။ ဦးေလးက
ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္တယ္။ စက္ကပ္ေၾကးရဲ႕ အေပၚက လိပ္ျပာေတာင္
ဝက္အူရစ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး စက္ကပ္ေၾကးကို သန္႔ရွင္းေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဘားပလက္
ပုလင္းကေလးထဲက အုန္းဆီကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ အသာတို႔ၿပီး စက္ကပ္ေၾကးထဲ ထည့္ေနတယ္။
ဆိုင္နဲ႔ကပ္ရက္ လမ္းမႀကီး ေပၚမွာေတာ့ ျမင္းလွည္းေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ၊
စက္ဘီးအုပ္ႀကီးေတြ ႐ႈပ္လို႔။ ဓာတ္ဆီသယ္တဲ့ ေဘာက္ဆာ ကားႀကီးေတြ၊
သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက သစ္တင္တဲ့ ကားႀကီးေတြလည္း မီးခိုးမည္းေတြ မႈတ္ထုတ္ၿပီး
ေမာင္းသြား ေနၾကတယ္။ ဒီကားႀကီးေတြရဲ႕ အရွိန္ေၾကာင့္ ဖုန္မႈန္႔ေတြ
ျမင္းေခ်းေျခာက္ အမႈန္ေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ေလဟုန္စီးေနၾကတယ္။ ဖိုးညီရဲ႕
ႏွာေခါင္းထဲမွာ ဖုန္နံ႔နဲ႔ မိုးနံ႔ကို ေရာၿပီး ရွဴမိေနတယ္။
ဟိုးအေဝးဆီမွာေတာ့ တိမ္မည္းတခ်ိဳ႕ ရွိေနျပန္တယ္။
“တေနရာရာမွာေတာ့ မိုးရြာေနၿပီ ထင္တယ္ ဦးေလး၊ စစ္ကိုင္းဘက္မွာ ရြာေနသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ငယ္ဘက္မ်ား ရြာေနသလား မသိဘူး”
“ဟုတ္တယ္ ဖိုးညီ၊ က်ဳပ္ေတာင္ ဒူး႐ိုးနဲ႔ သလံုး႐ိုးထဲက ကိုက္ခ်င္ သလိုလိုပဲ”
“ဟုတ္တယ္ ဖိုးညီ၊ က်ဳပ္ေတာင္ ဒူး႐ိုးနဲ႔ သလံုး႐ိုးထဲက ကိုက္ခ်င္ သလိုလိုပဲ”
ဦးေလးက စက္ကပ္ေၾကးရဲ႕ လိပ္ျပာေတာင္ ဝက္အူကို ျပန္ျပင္ရစ္ ေနျပန္တယ္။
ဖိုးညီကေတာ့ မိုးမရြာ ေစခ်င္ေသးဘူး။ အခုလို ဆံပင္ညႇပ္ေနတုန္း
မိုးေတြရြာခ်ယင္ တိုးလို႔တန္းလန္းနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ။ ၿပီးေတာ့
မိုးရြာယင္ ဒီေန႔ ဦးေလးရဲ႕ ဆိုင္ကေလးကို သူ႔ေဖာက္သည္ေတြ လာၾကပါေတာ့မလား။
ဖိုးညီ လာေတာ့မွ ေသတၱာထဲက ဆံသကရိယာေတြ ထုတ္ရတဲ့ ဦးေလးယုထင္ ကလည္း
ဖိုးညီလိုပဲ ေတြးေနမယ္ ထင္တယ္။
ဦးေလး လက္အခါလိုက္မွာ စက္ကပ္ေၾကးစာ
ဆံပင္ တိုစိစိကေလးေတြ ေလထဲမွာ လြင့္သြားၾကျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ “ဖုတ္” ဆိုတဲ့
အသံနဲ႔အတူ ဦးေလးရဲ႕ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စက္ကပ္ေၾကးလည္း ရပ္သြားတယ္။
“ဘာေကာင္လည္း ဦးေလး”
“ပုတ္သင္ညိဳ ကေလးပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး ဖိုးညီ”
“ပုတ္သင္ညိဳ ကေလးပါ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး ဖိုးညီ”
တခါက အေကာင္ရွည္ ေသးေသးတေကာင္ ဦးေလးတို႔ ေျခေထာက္နား ျပဳတ္ၾကဖူးတယ္ မဟုတ္လား။
ဦးေလးက ေျခာက္ထုတ္လိုက္မွ ပုတ္သင္ညိဳ ကေလးက သတိရၿပီး ေညာင္ပင္ေပၚ အျမန္
တက္ေျပးသြားတယ္။ ပုတ္သင္ညိဳရဲ႕ အၿမီးနဲ႔ ေညာင္ပင္က သံငုတ္မွာ
တြဲလြဲခ်ိတ္ထားတဲ့ သင္တုန္းဓားခတ္တဲ့ သားေရျပားနဲ႔ တိုက္မိသြားေသးတယ္။
“မိုးရြာဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေသခ်ာေနၿပီ ဖိုးညီ”
ပုတ္သင္ညိဳရဲ႕ေခါင္းက အစိမ္းေရာင္ ေျပာင္းေနလို႔လား၊ တိမ္မည္းေတြ
တျဖည္းျဖည္း တက္လာလို႔လား။ မိုးသက္ေလက တသုန္သုန္ တိုက္လာလို႔လား၊
သလံုး႐ိုးထဲကပဲ ပိုကိုက္လာလို႔လားေတာ့ မသိ။
ဦးေလးက မိုးရြာမွာ
ေသခ်ာတယ္သာ ေျပာေနေပမယ့္ စက္ကပ္ေၾကး ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြ
လႈပ္ရွားေနပံုကေတာ့ ပံုမွန္ အတိုင္းပဲ။ အေလာသံုးဆယ္ မရွိဘူး။ တိမ္မည္းေတြ
ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ ဦးေလးရဲ႕ ဆိုင္ကေလးက ေညာင္ပင္ရဲ႕ အရိပ္ကို ခိုစရာ
မလိုေတာ့ဘူး။ ခိုစရာ ေညာင္ပင္ရိပ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ျခံဳထည္ေပၚက ေနစက္
ေနေျပာက္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီ။
တကယ္လို႔မ်ား မိုးေတြ ရြာခ်လာယင္ေတာ့ ...
အနီးအနားလည္း မိုးခိုစရာ အေဆာက္အဦက မရွိ၊ ေလာေလာဆယ္ ညႇပ္မၿပီးေသးတဲ့
ဆံပင္ကို ေနာက္တေန႔မွ ဆက္ညႇပ္ဖို႔ တေခါက္ လာရေတာ့မွာပဲလို႔ ဖိုးညီ
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေတြးေနမိတယ္။
“ေတာ္႐ံု မိုးရြာတာေလာက္ေတာ့
ဒီေညာင္ပင္ႀကီးက လံုပါတယ္ ဖိုးညီရဲ႕” လို႔ ဦးေလးက ေျပာဖူးေပမယ့္
တိမ္ရိပ္တိမ္ေရာင္ ၾကည့္ရတာ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုမိုး ဟုတ္မယ့္ပံု မေပၚဘူး။
ဖိုးညီထက္ အသက္လည္းႀကီး၊ က်န္းမာေရးလည္း မေကာင္းတဲ့ ခုႏွစ္ဆယ္တြင္း
ဦးေလးယုထင္ ကေတာင္ ဒီမိုးအတြက္ မစိုးရိမ္ပဲ ဖိုးညီက စိုးရိမ္ေနမိတယ္။
မိုးဖြဲဖြဲ စရြာေတာ့ လမ္းေပၚကလူေတြ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲနဲ႔။
ဦးေလးကေတာ့ ဘာအနံ႔မွမရွိတဲ့ ေပါင္ဒါေတြ ဖိုးညီရဲ႕ေခါင္းကိုတို႔ယင္း ဆံပင္
အတိုအစေတြကို ဖယ္ယင္း၊ ညႇပ္ထားတာ ညီရဲ႕လား၊ မညီဘူးလားဆိုတာ ၾကည့္ေနတယ္ေလ။
မိုးက ဖြဲရာက သည္းလာတယ္။ ေညာင္ရြက္ေတြ ၾကားက မိုးစက္အႀကီးႀကီးေတြ ဦးေလးတို႔
ေခါင္းေပၚကို ေတာ္ေတာ္ က်လာေတာ့ ဦးေလးက သူ႔ဆံသကရိယာေတြကို ခပ္သုတ္သုတ္
သိမ္းေနၿပီ။ မိုးက တေဝါေဝါ အသံေပးၿပီး ရြာခ်ျပန္တယ္။
ဖိုးညီက ဦးေလးရဲ႕ ဆံသကရိယာေတြ ကူသိမ္းေပးေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္လို႔ ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္ေလ။
ဖိုးညီက ေညာင္ပင္မွာ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားတဲ့ သားေရျပားကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ဒီတခါ မိုးတင္မကေတာ့ဘူး။ ေလေရာ မိုးေရာပဲ သည္းလာတယ္။
“လာ ဖိုးညီ က်ဳပ္တို႔ ေနရာေရႊ႕ရေအာင္” တဲ့။
ဖိုးညီက ကုလားထိုင္ကို ေကာက္ကိုင္ေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ မယူနဲ႔ဆိုတဲ့သေဘာ
ဦးေလးက ကပ်ာကယာ လုပ္ျပတယ္။ အနားမွာ မိုးခိုစရာ အိမ္တို႔ဘာတို႔မွ မရွိပဲ။
ဘယ္မ်ား သြားမွာပါလိမ့္လို႔ ဖိုးညီ စဥ္းစားေနတယ္။ ေသတၱာကေလးဆြဲလို႔
ေရွ႕ကသုတ္သုတ္နဲ႔ သြားႏွင့္တဲ့ ဦးေလးေနာက္ကို ဖိုးညီ လိုက္သြားရတယ္။
သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ျခံဳထည္ႀကီးနဲ႔။ လက္ထဲမွာ သင္တုန္းဓားခပ္တဲ့ သားေရျပားက
တန္းလန္း ... တန္းလန္း ပါလာတယ္။
ဦးေလးယုထင္က ဘုရားေပါက္ကို
ဦးတည္သြားေနေတာ့မွ ဘုရားထဲက ဇရပ္တခုခုမွာ မိုးခိုယင္ရသားပဲလို႔
ဖိုးညီေတြးမိတယ္။ ဒါကလည္း ဇရပ္ဆီေရာက္ေအာင္ ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္ မိုးထဲ
ျဖတ္ေျပးရဦးမွာ။ ဘုရားေပါက္လည္း ေရာက္ေရာ ဦးေလးက ျခေသၤ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္
ရွိတဲ့အနက္ အေရွ႕ဘက္ ျခေသၤ့ႀကီးရဲ႕ ဗိုက္ေအာက္ကို ေစြ႕ကနဲ ငံု႔ၿပီး
ဝင္လိုက္တယ္။ ဦးေလးက အေရွ႕ဘက္ ျခေသၤ့ဆိုယင္ သူက အေနာက္ဘက္
ျခေသၤ့ဝင္မွဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အေနာက္ဘက္ သြားမယ္အလုပ္မွာ ဦးေလးက ...
“ဖိုးညီ လာ ဒီဘက္ကိုလာ” တဲ့။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျခေသၤ့ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေတြေရာ၊ ျခံဳထည္ေရာ မိုးစိုေနၾကၿပီ။
“ဒီလို ေလေရာ မိုးေရာဆိုယင္ အေရွ႕ဘက္ အေကာင္က မိုးပိုလံုတယ္ ဖိုးညီရ”
ဦးေလးက သူ႔အေတြ႕အၾကံဳအရ သိထားတာ ေျပာျပေနတယ္။ ဖိုးညီက ေခါင္းပဲ
ညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ ျခေသၤ့ရဲ႕ ဗိုက္ေအာက္က သိပ္ေတာ့ က်ယ္လွတာ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဝင္ဆန္႔႐ံုပါပဲ။ ဦးေလးယုထင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား
ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾကရတယ္။ ဖိုးညီက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္
ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူတို႔အယင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ေခြးသားအုပ္မက အစြယ္ေတြၿဖီးလို႔
ၾကည့္ေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ပင့္ကူအိမ္ မရွိ၊ ပိုးအိမ္ မရွိ
သပ္သပ္ယပ္ယပ္။ မိုးကေတာ့ မဆိုစေလာက္ ပက္ေနတယ္ေလ။
ဆံသကရိယာေတြ
ထည့္တဲ့ ေသတၱာေလးထဲက မိတ္ကပ္ဘူး အေဟာင္းကေလးကို ထုတ္ၿပီး ဖိုးညီလက္ထဲ
ထည့္လိုက္တယ္။ ဖိုးညီက မိတ္ကပ္ဘူးကို ဖြင့္ၿပီး မွန္ဝိုင္းေလးထဲကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးစိုေနတဲ့ ဆံပင္တိုတိုပံုကို သူျမင္ေနရတယ္။
တေခါင္းလံုးအႏွံ႔ ၾကည့္ရဖို႔ မွန္ဝိုင္းကေလးကို ဟို ဒီ ေရႊ႕ေပးရတယ္။
ဦးေလးကေတာ့ သူ႔ဆံသကရိယာေတြ တခုခ်င္း ျပန္ထုတ္ၿပီး ဝါးတားဘရပ္ရွ္ကို
မိုးစိုေအာင္ အျပင္ထုတ္ထား လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဖိုးညီလက္ထဲက
သင္တုန္းဓားခပ္တဲ့ သားေရျပားရဲ႕ အစတဘက္ကို ယူၿပီး သင္တုန္းဓားကို
အားနဲ႔ဖိၿပီး ခပ္ေနတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တလႈပ္လႈပ္ လုပ္ေနလို႔
ရွိႏွင့္ေနတဲ့ ေခြးသားအုပ္မက မာန္ဖီၿပီး ကိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ဖိုးညီ
ထင္မိတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ ဒီေခြးသားအုပ္မက မိုးခိုေဖာ္ မိုးခိုဖက္မို႔
ေခြးသားအုပ္မက မွိန္းျမဲ ျပန္မွိန္းသြားတယ္။ ေခြးကေလးေတြက ႏို႔စို႔မပ်က္၊
တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔။
ျခေသၤ့ရဲ႕ ဗိုက္ေအာက္မွာတင္ ဦးေလးက ဖိုးညီရဲ႕ နပန္းကို တိေတာ့မယ္။ ေနာက္တေန႔ အကူးမခံေတာ့ဘူး။
----------------
ညီပုေလး
စံပယ္ျဖဴ၊ ေမ၊ ၁၉၈၇။
Credit to bigpig @ mmcpcommunityညီပုေလး
စံပယ္ျဖဴ၊ ေမ၊ ၁၉၈၇။
Unicode Version
ဆံပင်ညှပ်တဲ့အကြောင်း ဝတ္ထု (ညီပုလေး)
------------------------------------------
ကော်ဘီးကို ဖိုးညီရဲ့ ဆံပင်တွေထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဆံပင်ကို လှန်ဖီးလိုက်တော့ ဆံပင်နဲ့ ကော်ဘီးနဲ့ ငြိနေကြတယ်။ ငယ်ထိပ်က ဆံပင်တွေကိုလက်နဲ့ တအား စုဆွဲလိုက် သလိုမျိုး။ ဦးရေတွေ ကျိန်းသွားတယ်။ ကော်ဘီးရဲ့အသွားတွေက တောင်တချောင်း မြောက်တချောင်း ရွဲ့နေ၊ ငေါနေတာကြောင့်ရယ်၊ ဖိုးညီကလည်း ခေါင်းဖီးလေ့ဖီးထ သိပ်မရှိလို့ ဆံပင်တွေ ရှုပ်ပွ နေတာကြောင့်ရယ်ပေါ့။ ဘီးကို မ,လို့ ရသလောက် မ,တဲ့ပြီး ဦးလေးယုထင်က ကပ်ကြေးနဲ့ ညှပ်ချလိုက်တော့ ဆံပင်တွေ တထွေးကြီး ခြုံထည်ပေါ် ကျလာကြတယ်။
နောက်တခါ ဘယ်ဘက် ဂျိုစောင်းဆီက ဆံပင်အရင်းကို ကော်ဘီး ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်တယ်။ ဦးလေးယုထင်ရဲ့လက် အပေါ် မ,မခင် ကတည်းက ဖိုးညီ ဖင်နည်းနည်း ကြွလိုက်မိတယ်။ တင်ကြီး တကယ် ကြွသွားတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျောရိုး တလျှောက်ကနေ မြီးညှောင့်ရိုးအထိ တွန့်မိပြီး စိတ်ကူးထဲတင် ကြွတဲ့ အကြွမျိုး။ ဦးလေးကတော့ ရှည်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို တချပ်ချပ်နဲ့ အားရပါးရ ညှပ်ပစ်နေတယ်။ ကပ်ကြေး သုံးလေးကြိမ် ဝင်ပြီးတိုင်း ဦးလေးက ကပ်ကြေးကို လေထဲတင် တချိုက်ချိုက်နဲ့ ညှပ်နေတယ်။ ကပ်ကြေးမှာ ကပ်နေတဲ့ ဆံပင်စတွေကို ဒီလို အောက်ကျအောင် လုပ်ယင်း နောက်တကြိမ် ကပ်ကြေးဝင်ရမယ့် နေရာကို ဦးလေးက ကြည့်နေတယ်။
မညီသေးတဲ့ နေရာ၊ ရှည်နေသေးတယ် ထင်တဲ့ နေရာတွေ့ယင် ကပ်ကြေးနဲ့ ဘီးကို ‘ခွပ်’ကနဲ တချက်ခေါက်ပြီးတော့ ကပ်ကြေး နောက်တကျော့ ဝင်တယ်။ ‘ခွပ်’ကနဲ ခေါက်လိုက်တော့ ဘီးမှာကပ်နေတဲ့ ဆံပင် အတိုအစတွေ ကပ်ကြေးကြားက ဆံပင် အတိုအစတွေ တော်တော် ရှင်းသွားတာပေါ့။ နီကြင်ကြင်ဆံပင် အတိုအစကလေးတွေက တလွင့်လွင့်နဲ့ အောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ကျနေတာကို နေရောင်ထဲမှာ ဖိုးညီ မြင်နေရတယ်။ ဖိုးညီက ဦးလေးယုထင်ရဲ့ ကပ်ကြေးသံကို သေသေချာချာ နားထောင်ကြည့်တော့ ဆံပင်ကို ညှပ်တဲ့အခါ ကပ်ကြေးကို ချပ်ကနဲ ချပ်ကနဲ မြည်ပြီး လေထဲတင် ညှပ်နေတဲ့အခါ ချိုက်ချိုက်နဲ့ မြည်တယ်လို့ သူကြားနေမိတယ်။ ချိုက်ကနဲ မြည်မယ်ဆိုလဲ မြည်လောက်တယ် တဲ့။ ဦးလေးရဲ့ ကပ်ကြေးက မကွေးက ချိုက်တံဆိပ် တဲ့လေ။
ဦးလေးရဲ့ တချပ်ချပ် တချိုက်ချိုက်သံကို နားစွင့်ယင်း၊ ငယ်ငယ်က အဖေနဲ့ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ကို သူလိုက်လိုက်သွားရပြီး ဆံပင်မညှပ်ချင်ဘဲနဲ့ အညှပ်ခံရတာတွေကို သူပြန်သတိရမိတယ်။ မရှိရှာတော့တဲ့ အဖေ့ကို ဒိပြင်အချိန်မှာ သတိမရ ရှိရမယ်။ ဆံပင်ညှပ်ချိန်တိုင်လို့ ဦးလေးယုထင်ဆိုင် ရောက်ယင်တော့ အဖေ့ကို သတိရမိတယ်။
အဖေက ဆံပင်ကို တိုတိုပဲ ထားလေ့ရှိတယ်။ သူအတိုထားသလို ဖိုးညီကိုလည်း တိုတိုပဲ ထားရတယ်။ အဖေက တလကို အနည်းဆုံး တကြိမ်၊ တခါတလေ နှစ်ကြိမ်လောက် ဆံပင်ညှပ်တတ်တယ်။ ဖိုးညီကတော့ ကလေးပီပီ၊ သူ့အကိုအရွယ်တွေရဲ့ ဆံပင်ပုံအတိုင်း အရှည်ထားချင်တယ်။ ဆံပင်ကို နှစ်လ၊ နှစ်လခွဲလောက်နေမှ တခါညှပ်ချင်တယ်။ ဒါလည်း တိရုံလောက် တိချင်တာ၊ အဖေကတော့ ခရီးထွက်စရာရှိရင် ဆံပင်က သိပ်မရှည်သေးပေမယ့် ညှပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်တဲ့ ဆိုင်မှာမှ ညှပ်တတ်တယ်။ အများဆုံး ညှပ်တာတော့ စံအေးဘရားသားမှာ ညှပ်လေ့ရှိတယ်။ အဲဒီဆိုင်မှာ လူတွေ သိပ်ကျနေယင်၊ စောင့်ရမှာ ကြာမယ်ထင်ယင်၊ စံကြည်၊ ဒါမှမဟုတ် စံပြ ဆံသတွေမှာ ညှပ်တတ်တယ်။
ဒီဆိုင်တွေက တဆိုင့်တဆိုင် အပြိုင်တွေဆိုတော့ သန့်ရှင်းသပ်ယပ် လိုက်ကြပုံများ၊ ဘယ်တော့ ကြည့်လိုက် ကြည့်လိုက် မနေ့တနေ့က ဖွင့်တဲ့ ဆိုင်သစ်ကျနေတာပဲ။ ဆိုင်ကို မှန်ထူကြီးတွေနဲ့ ကာထားကြတယ်။ ဒီမှန်တွေပေါ်မှာ ဆိုင်နာမည် ရေးထားတာက အရောင်စုံ၊ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ရဲ့ အမှတ်အသားဖြစ်တဲ့ အဖြူနဲ့ အနီအရစ်ရစ်နဲ့ ကြောင်လိန်လှေကားလို ထုလုံးရှည်ကြီးလည်း အဝေးက မြင်ရအောင် ချိတ်ထားကြရဲ့။ တဆိုင်တဆိုင်ဆိုယင် ဆံသဆရာ ခုနှစ်ယောက်၊ ရှစ်ယောက်ရှိတဲ့ ဆိုင်တွေပေါ့။
အောက်ခြေက ကြွေရောင်တောက်နေတဲ့ ဆုံလည် ကုလားထိုင်တွေနဲ့။ ခုံပေါ် တက်ထိုင်လိုက်ယင် ဖင်တဝက်လောက်ထိ အိကနဲ မြုပ်ဝင်သွားတဲ့ ကြက်သွေးရောင် ဆိုဖာတွေ တပ်ထားကြတယ်။ မျက်နှာကြက်မှာ တပ်ထားတဲ့ ပန်ကာတွေ၊ စားပွဲတင် ပန်ကာတွေကလည်း အနှေးအမြန် လိုသလို လုပ်ပေးနေကျ။ ဆံသဆရာတွေက အကျႌအဖြူ ဘောင်းဘီအဖြူ၊ တူညီဝတ်စုံတွေနဲ့။ တချို့က ဂျူတီကုတ်တွေ ဝတ်ထားကြတယ်။ တယောက်ရဲ့ ကျန်းမာရေးကို တယောက်က လေးစားတဲ့အနေနဲ့ နှာခေါင်းနဲ့ ပါးစပ်ကို ခွဲစိတ်ခန်းက ဆရာဝန်တွေလို အဝတ်တွေ စည်းထားလိုက်ကြသေးရဲ့။
တချို့ဆိုင်ဆိုယင် ဆက်တီကုလားထိုင် နှစ်စုံလောက် ခင်းထားရတယ်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း နိုင်ငံခြား ရုပ်စုံဂျာနယ် မဂ္ဂဇင်းတွေ၊ မြန်မာမဂ္ဂဇင်းတွေနဲ့ စီစီရီရီ ရှိတယ်။ ခေါင်းလျှော်တဲ့ ကြွေဇလုံကလည်း စကျင်ကျောက်ကို ထွင်းပြီး အရောင်တင်ထားသလို ဖွေးနေတာပဲ။
ဒီဆိုင်က ဖောက်သည် များလိုက်ပုံက ဖိုးညီ ဆုံလည် ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်လိုက်ယင် သူ့အယင် ထိုင်သွားသူရဲ့ ကိုယ်ငွေ့နဲ့ ဆိုဖာက နွေးကနဲ အမြဲဖြစ်နေတဲ့ ဆိုင်မျိုး၊ ဖိုးညီက ကလေးဆိုတော့ ဆုံလည် ကုလားထိုင်ရဲ့ မှန်ကူကွက်ပုံ ဖော်ထားတဲ့ ခြေနင်း သံပြားကိုလည်း မမီ၊ နောက်ကျော ဆိုဖာအမှီကိုလည်း မမီဘူးပေါ့။ မှန်ဘီရိုအပေါ်ထပ်က မျက်နှာသုတ်ပုဝါတခု ယူပြီး ဖိုးညီရဲ့ ကော်လာနောက်ထဲ ကျကျနနထည့်ပေးတာ အောက်ထပ်က ခြုံထည်အသစ် တထည်ယူပြီး ခြုံပေးတာ၊ မတင်းလွန်း မကြပ်လွန်းအောင် ကုပ်မှာ စည်းပေးတာတွေကို ဖိုးညီ ငြိမ်ခံနေရတယ်။
သူ့အဖေက “ခါတိုင်းလို ခပ်တိုုတိုပဲ ညှပ်ပေးလိုက်ပါ” လို့ ပြောတဲ့အခါလည်း ပြောရဲ့။ မပြောလည်း သူတို့သားအဖဆိုယင် ဆံသဆရာက ခပ်တိုတို ညှပ်ပေးမှာပဲ။ ရှေ့တည့်တည့်က ဘယ်ဂျီယံလုပ် မှန်ဝိုင်းကြီးထဲမှာ ခြုံထည်ထဲက ခေါင်းကလေးပဲ ပေါ်နေတဲ့ ဖိုးညီရဲ့ပုံ။ ခေါင်းနည်းနည်း မော့လိုက်ယင် နောက်က မှန်ဝိုင်းကြီးထဲမှာ ညှပ်ပစ်လောက်အောင် မရှည်သေးဘူးလို့ ထင်တဲ့ သူ့နောက်စိပိုင်းကို မြင်နေတယ်၊ ဖန်ပုလင်းကို ဖွင့်ပြီး ဂွမ်းတွေထဲ ဇီးဖြူသီးလောက် ဂွမ်းစနှစ်ခုကို နားတဘက်စီ ထည့်တော့ စိတ်ထဲမှာ သိပ်မကြည်လှဘူး။
ရှဖီးကပ်ကြေး ဆိုက်စုံ၊ ခွကပ်ကြေးတွေ၊ စက်ကပ်ကြေး နံပတ်စုံတွေက နီကယ်ရောင် ပြောင်လက်နေကြတယ်။ ခေါင်းလျှော်ပြီးယင် ဆံပင်ကို ခြောက်သွေ့အောင် အပူပေးတဲ့ ကရိယာကလည်း ခြောက်လုံးပူးတလက် တိုင်မှာ ချိတ်ထားသလိုပဲ။ ဖိုးညီရဲ့ မိတ်ဖူးလေးတွေ၊ အပူဖူးလေးတွေကို ဗြိကနဲ ခြစ်တတ်တဲ့ သင်တုန်းဓားတွေကိုလည်း ဖိုးညီကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်နေမိတယ်။ စက်ကပ်ကြေး အေးစက်စက်ကြီး ကုပ်ပေါ် စတင်လိုက်တော့ ဖိုးညီ ကြက်သီးထသွားတာပေါ့ ...။
မြင်းလှည်းတစီး ဦးလေးတို့ ဖိုးညီတို့နား ထိုးဆိုက်လာတယ်။ မြင်းက အနက်ရောင်၊ နှာတန်ပေါ်က ကြာကတော့ အဖြူ၊ ကုပ်နဲ့ လက်ပြင်မှာ စာဥ၊ ငုံးဥအရွယ် အဖြူပြောက်၊ မီးခိုးပြောက်ကလေးတွေနဲ့။ မြင်းက ဒေါက်တော့ ကောင်းပါရဲ့။ ပိန်လွန်းနေတော့ ကြည့်ရတာ မခန့်တဲ့အပြင် သနားစရာတောင် ကောင်းနေသေးတယ်။ ဆွဲလာခဲ့ရတဲ့ ခရီးက ဝေးလို့ပဲလား၊ ခရီးသည်တွေကပဲ များလို့လားတော့ မသိဘူး။ မြင်းက မောနေရှာတယ်။ ချွေးတွေလည်း ရွှဲနေတယ်။ ဒီချွေးတွေကြောင့် မြင်းရဲ့အနက်ရောင်က ပိုပြောင်ပြီး ပိန်တာလည်း ပိုပေါ်နေတာပေါ့။ သူ့ရှေ့မှာ ညောင်ပင်ကြီး ကွယ်နေတာမို့ လှည်းအိမ်ကို ဖိုးညီ မမြင်ရဘူး။ ခရီးသည်တွေ ဆင်းကြတာမို့ မြင်းလှည်းလက်တံက နိမ့်မြင့်လှုပ်နေတယ်လေ။
မြင်းလှည်း ဆိုက်လာတော့ ကပ်ကြေးသံလည်း တိတ်သွားတယ်။ ဖောက်သည် တယောက်တလေများ ဒီမြင်းလှည်းပေါ် ပါလာလေသလား ဆိုပြီး ဦးလေးက ခဏ စောင့်ကြည့်နေရှာတယ်။
မြင်းလှည်းက ကတ္တရာလမ်းနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး လွတ်အောင် ရပ်တာမို့ ဦးလေးတို့နဲ့ဘာမှ ကွာတာမဟုတ်ဘူး။ မြင်းပိန်ကြီးရဲ့ အကြောတွေ တဇပ်ဇပ်နဲ့ လှုပ်နေတာ၊ ဒီလိုလှုပ်လိုက်ယင် သူ့အပေါ်နားနေတဲ့ ယင်ကောင်တွေ ထပျံကြတာကအစ သူမြင်နေရတယ်။ ကြည့်နေယင်း မြင်းက ဇက်သွားကို တချက်ပြင်ကိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှာတချက် မှုတ်လိုက်တယ်။ ယင်ကောင်တွေက မြင်းကြီးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဖိုးညီ ခြုံထားတဲ့ ခြုံထည်ကို ကူးချည်သန်းချည် လုပ်နေကြပြန်တယ်။
မြင်းလှည်းပေါ်က ဝတ်ကောင်းစားလှနဲ့ မိန်းမတွေ ဆင်းမလာခင် မိန်းမသံတွေ ကြားလိုက်ရတာနဲ့ တပြိုင်နက် ဦးလေးရဲ့ ကပ်ကြေးသံ ပြန်ကြားလိုက်ရတယ်။ ဦးလေးကတော့ နဂိုက ခပ်ကိုင်းကိုင်းခါးကို ပိုကုန်းပြီး စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဆံပင် ဆက်ညှပ်နေတယ်။ မြင်းကြီးရဲ့ဇက်ကို ဦးလေးတို့ဘက် အလှည့်မှာ အုပ်ခွက်ကို ဖိုးညီ လှမ်းကြည့်မိတယ်။ မျက်ကာအောက်မှာ နီနေတဲ့ မျက်လုံး အစုံနဲ့။ မြင်းရဲ့မျက်လုံးနဲ့ ဖိုးညီရဲ့မျက်လုံး၊ အကြည့်ချင်းဆုံသွားတယ်။ ဦးလေးရဲ့ ကပ်ကြေးသံလည်း ခဏတိတ်သွားတယ်။ မြင်းပိန်ကြီးက မျက်တောင်ကို ဖြတ်ကနဲ အခပ်လိုက်မှာ ဖိုးညီလည်း ယောင်ပြီးတော့ မျက်တောင် လိုက်ခပ်မိတယ်။ မြင်းလှည်းပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ မိန်းမတသိုက်က ဦးလေးရဲ့ဆိုင်နံဘေး၊ တံတိုင်းကာထားတဲ့ ဘုရားဝင်းထဲ ဝင်ခါနီး ခင်္သြေ့ကြီး နှစ်ကောင် ရှေ့မှာ ဖိနပ် ချွတ်တဲ့လူက ချွတ်၊ လုံချည်ပြင်ဝတ်တဲ့ လူက ပြင်ဝတ်နဲ့။ မြင်းလှည်းဘီးလည်း တဖြည်းဖြည်း ရွေ့သွားပြီ။ ဦးလေးက ဘီးအနီကလေးကို ပြောင်းကိုင်လိုက်ယင်း “မြင်းကြည့်ရတာ နေမကောင်းဘူးနဲ့ တူတယ် ဖိုးညီ၊ မောင်းလာတဲ့ လူကိုလည်း ကျုပ် သိတယ်။ စတီးဝင်းထဲက၊ ဒီလူ မြင်းအကြောင်း ကောင်းကောင်း နားလည်တယ်။ မလွှဲသာလွန်းလို့ ‘လှည်းက’ ထွက်လာတာဖြစ်မယ်”
ဦးလေးကိုယ်တိုင် တချိန်က မြင်းလှည်း မောင်းခဲ့ဖူးသူမို့ ဖိုးညီ ဦးလေးရဲ့စကားကို သံသယ မဖြစ်မိဘူး။ အဲဒီတုန်းက ဒီမြို့တမြို့လုံးမှာ မြင်းလှည်း အရေအတွက်က ခပ်သေးသေး ရာဂဏန်းလောက် ရှိသေးသတဲ့။
“ကမ္ဘာမီးလောင် သားကောင်ချနင်း ဆိုသလိုပေါ့ ဦးလေးရာ”
“ပြောလို့သာ ပြောနေတာပါ၊ ကျုပ်လည်း မလွှဲမရှောင်သာတုန်းက မြင်းစာဖိုးကလေးမှ ရရ ဆိုပြီး ဒီလိုပဲ ခိုင်းခဲ့ဖူးတယ်”
ဦးလေးရဲ့အသံက ပြောယင်း တိမ်ဝင်သွားတယ်။ ဦးလေးရဲ့ အသံမှာ ဝမ်းနည်းသံ ပါနေကတည်းက ဘာတွေ တသီကြီး ဦးလေး သတိရနေတယ် ဆိုတာ ဖိုးညီ ရိပ်မိတယ်။ သွားလေသူ ဇနီးရဲ့ အကြောင်းလည်း အဲဒီ သတိရချက်တွေထဲ ပါမှာ သေချာတာပေါ့။
ဖိုးညီက အလုပ်သွား အလုပ်ပြန် ဦးလေးရဲ့ဆိုင်နားက ဖြတ်သွားနေကျ။ လမ်းထောင့်ရောက်လို့ ကွေ့လိုက်ကတည်းက ဦးလေးဒီနေ့ ဆိုင်မှ ထွက်နိုင်ရဲ့လား၊ ဆိုင်မှာရော ဆံပင်လာညှပ်တဲ့လူ ရှိရဲ့လားလို့ အဝေးကတည်းက လှမ်းကြည့်မိတယ်။ ရရာ အသားနဲ့ စုစပ်လုပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ ဆံသ ကုလားထိုင်ကလေး ပေါ်မှာ ဦးလေးကိုယ်တိုင် တခါတလေ ထိုင်နေတတ်တယ်။ လက်ရမ်းမပါ နောက်မှီမပါ ဆိုတော့ ကုလားထိုင်တောင် မခေါ်နိုင်ပါဘူး။ ခွေးခြေ အမြင့်ကလေးပါ။ ဒီခွေးခြေမှာ ရိုက်ထားတဲ့ သံတွေက အသစ်တွေလည်း ပါရဲ့၊ သံချေးတက်တွေလည်း ပါတယ်။ မီးလောင်သံတွေလည်း ပါရဲ့။ တချို့သံတွေက တိုနေလို့ အဆုံး အထိ တအားဖိရိုက်ထားတာ ခွေးခြေရဲ့ အသားကို ခွက်လို့ ချိုင့်လို့။ တူနှက်ရာ ဗရပွနဲ့။ သံက ရှည်နေလို့ အဟောင်းမို့၊ ကောက်ပစ်၊ ကွေးပစ်လိုက်ရတဲ့ သံချောင်းတွေလည်း ပါရဲ့။
များသောအားဖြင့်တော့ ဆံသကရိယာတွေ ထည့်ထားတဲ့ သေတ္တာကလေးနဲ့အတူ ညောင်ပင်ရင်းမှာ ဦးလေး ထိုင်နေတတ်တယ်။ ညောင်ပင်မှီပြီး စာအုပ်ဖတ်တဲ့ အခါလည်း ဖတ်နေတတ်တယ်။ ဆိုင်မှာ ဆံပင်အညှပ် ခံမယ့်လူ မရှိယင် ဦးလေးကို သူနှုတ်မဆက်တော့ဘူး။ အသာကလေး မသိလိုက် မသိဘာသာ ဆက်လျှောက် သွားလိုက်တယ်။ နှုတ်ဆက်လိုက်ယင် ဦးလေး စာဖတ်ပျက်သွားမှာ၊ အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးမိတယ်။ ဖောက်သည် တယောက်ယောက်ကိုများ ဦးလေးက ဆံပင်ညှပ်ပေး နေယင်တော့ ဖိုးညီ လှမ်းနှုတ်ဆက်တတ်တယ်။ အဲဒီအခါမှာ ...
“ဟေး ... ဖိုးညီ အလုပ်သွားပလားကွ” ဒါမှမဟုတ်
“ဖိုးညီကြီး ... ဒီနေ့တော့ တယ်စောပါလား” ဆိုတဲ့ ဦးလေး ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ သံကြီးနဲ့ ပြန်နှုတ်ဆက်သံကို ကြားရတတ်တယ်။ လူသာပိန်တယ်၊ ဦးလေးယုထင်ရဲ့ အသံက မာမာပဲ။
ဦးလေးအရွယ်မို့ ဦးလေးလို့ခေါ်ယင်း ဒီမြို့မှာ သူများတွေ တခေါင်းသုံးကျပ် ယူနေချိန်မှာ ဦးလေးက နှစ်ကျပ်ယူတာကို သဘောကျယင်း၊ မိုးပျံပူဖောင်း ရောင်းတဲ့လူ၊ ချည်မျှင်နဲ့ အထည်စက်ကလူ၊ စောင်စက်ကလူ၊ ရေနံရုံးက စက်ပြင်၊ ကားဆိပ်တွေမှာ အိမ်အပြန် လက်ဆောင်ဆိုပြီး လည်ရောင်းတဲ့လူ၊ ကျောက်ဆစ်တဲ့လူ၊ တယ်လီဖုန်းလိုင်းမင်း၊ စက်ဘီးပြင်တဲ့လူ၊ ကျောင်းဆရာ၊ ရေစည်ဆရာတွေ ညှပ်တဲ့ဆိုင်မှာ သင်္ဘောကျင်း အလုပ်သမားလေး ဖိုးညီနဲ့ ဦးလေးနဲ့ ဂဟေဆက်မိနေကြတာ ကြာပြီပေါ့။
ဦးလေးရဲ့ ဒီအလုပ်က ပုံမှန်ဝင်ငွေရှိတာ မဟုတ်မှန်း ဖိုးညီသိတယ်။ တနေကုန်မှ လေးငါးကျပ်ရတဲ့ အခါရ၊ ခြုံထည်ကို မဖြန့်ခဲ့ရတဲ့ နေ့က ခပ်များများ။ တခါတလေမှ ဒါလည်း သိပ်သိပ်ကို တခါတလေမှပါ။ ကိုးကျပ်တဆယ် ရလားရရဲ့။ ဒီအကြောင်း ဖိုးညီက သိနေတော့ ဦးလေးရဲ့ တဝမ်းတခါးအတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရတယ်။ ဦးလေးကတော့ ကြံ့ကြံ့ခိုင် အပြုံးအရယ် မပျက်ဘူး။ မညည်းဘူး။
“နေ့လည်စာတော့ ဆိုင်မှာ အဝစားပစ်လိုက်တယ်။ အယင်က ငါးကျပ် ပေးရတယ်။ ခု-ခြောက်ကျပ်တဲ့ ဖိုးညီ။ ခုနစ်ကျပ် မဖြစ်ခင် အဝစားထားရတယ်။ ညစာတော့ ကြုံသလို ဖြစ်သလိုပဲ။ လက်ဖက်ရည်လောက် ဘာလောက်နဲ့ ပြီးလိုက်ရတဲ့ အခါလည်း ရှိတယ်။ ထမင်းတော့ မစားနိုင်တော့ဘူး ဖိုးညီရေ၊ ကျုပ်ရှာနိုင်တာကိုက တနပ်စာပဲ ဥစ္စာ။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်ကလေး လှဲနေယင် သိပ်မဆာပါဘူး။ ဘုန်းကြီးတွေတောင် တနပ်ထဲနဲ့ နေနိုင်သေးတာ ဖိုးညီရာ” တဲ့ ဦးလေးရဲ့ဆိုင်မှာ ကြာကြာညှပ်လေ၊ ရင်းနှီးလေ၊ ဦးလေးအကြောင်း သိလေနဲ့ ဒီဆိုင်ကလွဲပြီး ဒိပြင်ဆိုင်ကို ဖိုးညီ မသွားရက်တော့ဘူး။
ဦးလေးက စက်ကပ်ကြေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ စက်ကပ်ကြေး ကုပ်ပေါ်တင်လိုက်ယင် အေးကနဲဖြစ်ပြီး ကြက်သီး ထသွားရမယ့်အစား နွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဦးလေးရဲ့ ဆံသကရိယာတွေ ထားတဲ့ဘက်က ညောင်ကိုင်းက ခြောက်နေတော့ အခုလို နေ့လည်ဆိုယင် နေပူတတ်တယ်။ ဖိုးညီခြုံထားတဲ့ ခြုံထည်ပေါ်မှာတောင် ညောင်ရွက်တွေ ကြားက ဖောက်ထွက်လာတဲ့ နေရောင် အစက်အပြောက် ကလေးတွေက တလှုပ်လှုပ်နဲ့။ စက်ကပ်ကြေး အဟောင်းလေးက ကင်းခြေများ တကောင်လို သွားရမယ့်အစား ကြက်ကျိုးမ တကောင်လို ဖြစ်နေတယ် ထင်ရဲ့။ ဦးလေးက ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်တယ်။ စက်ကပ်ကြေးရဲ့ အပေါ်က လိပ်ပြာတောင် ဝက်အူရစ်ကို ဖြုတ်ပြီး စက်ကပ်ကြေးကို သန့်ရှင်းနေတယ်၊ ပြီးတော့မှ ဘားပလက် ပုလင်းကလေးထဲက အုန်းဆီကို လက်ညှိုးနဲ့ အသာတို့ပြီး စက်ကပ်ကြေးထဲ ထည့်နေတယ်။
ဆိုင်နဲ့ကပ်ရက် လမ်းမကြီး ပေါ်မှာတော့ မြင်းလှည်းတွေ၊ ဆိုက်ကားတွေ၊ စက်ဘီးအုပ်ကြီးတွေ ရှုပ်လို့။ ဓာတ်ဆီသယ်တဲ့ ဘောက်ဆာ ကားကြီးတွေ၊ သစ်ထုတ်လုပ်ရေးက သစ်တင်တဲ့ ကားကြီးတွေလည်း မီးခိုးမည်းတွေ မှုတ်ထုတ်ပြီး မောင်းသွား နေကြတယ်။ ဒီကားကြီးတွေရဲ့ အရှိန်ကြောင့် ဖုန်မှုန့်တွေ မြင်းချေးခြောက် အမှုန်တွေ၊ သစ်ရွက်ခြောက်တွေ လေဟုန်စီးနေကြတယ်။ ဖိုးညီရဲ့ နှာခေါင်းထဲမှာ ဖုန်နံ့နဲ့ မိုးနံ့ကို ရောပြီး ရှူမိနေတယ်။ ဟိုးအဝေးဆီမှာတော့ တိမ်မည်းတချို့ ရှိနေပြန်တယ်။
“တနေရာရာမှာတော့ မိုးရွာနေပြီ ထင်တယ် ဦးလေး၊ စစ်ကိုင်းဘက်မှာ ရွာနေသလား၊ ဒါမှမဟုတ် မြစ်ငယ်ဘက်များ ရွာနေသလား မသိဘူး”
“ဟုတ်တယ် ဖိုးညီ၊ ကျုပ်တောင် ဒူးရိုးနဲ့ သလုံးရိုးထဲက ကိုက်ချင် သလိုလိုပဲ”
ဦးလေးက စက်ကပ်ကြေးရဲ့ လိပ်ပြာတောင် ဝက်အူကို ပြန်ပြင်ရစ် နေပြန်တယ်။ ဖိုးညီကတော့ မိုးမရွာ စေချင်သေးဘူး။ အခုလို ဆံပင်ညှပ်နေတုန်း မိုးတွေရွာချယင် တိုးလို့တန်းလန်းနဲ့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ။ ပြီးတော့ မိုးရွာယင် ဒီနေ့ ဦးလေးရဲ့ ဆိုင်ကလေးကို သူ့ဖောက်သည်တွေ လာကြပါတော့မလား။ ဖိုးညီ လာတော့မှ သေတ္တာထဲက ဆံသကရိယာတွေ ထုတ်ရတဲ့ ဦးလေးယုထင် ကလည်း ဖိုးညီလိုပဲ တွေးနေမယ် ထင်တယ်။
ဦးလေး လက်အခါလိုက်မှာ စက်ကပ်ကြေးစာ ဆံပင် တိုစိစိကလေးတွေ လေထဲမှာ လွင့်သွားကြပြန်တယ်။ ခဏနေတော့ “ဖုတ်” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဦးလေးရဲ့ လှုပ်ရှားနေတဲ့ စက်ကပ်ကြေးလည်း ရပ်သွားတယ်။
“ဘာကောင်လည်း ဦးလေး”
“ပုတ်သင်ညို ကလေးပါ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး ဖိုးညီ”
တခါက အကောင်ရှည် သေးသေးတကောင် ဦးလေးတို့ ခြေထောက်နား ပြုတ်ကြဖူးတယ် မဟုတ်လား။
ဦးလေးက ခြောက်ထုတ်လိုက်မှ ပုတ်သင်ညို ကလေးက သတိရပြီး ညောင်ပင်ပေါ် အမြန် တက်ပြေးသွားတယ်။ ပုတ်သင်ညိုရဲ့ အမြီးနဲ့ ညောင်ပင်က သံငုတ်မှာ တွဲလွဲချိတ်ထားတဲ့ သင်တုန်းဓားခတ်တဲ့ သားရေပြားနဲ့ တိုက်မိသွားသေးတယ်။
“မိုးရွာဖို့တော့ တော်တော် သေချာနေပြီ ဖိုးညီ”
ပုတ်သင်ညိုရဲ့ခေါင်းက အစိမ်းရောင် ပြောင်းနေလို့လား၊ တိမ်မည်းတွေ တဖြည်းဖြည်း တက်လာလို့လား။ မိုးသက်လေက တသုန်သုန် တိုက်လာလို့လား၊ သလုံးရိုးထဲကပဲ ပိုကိုက်လာလို့လားတော့ မသိ။
ဦးလေးက မိုးရွာမှာ သေချာတယ်သာ ပြောနေပေမယ့် စက်ကပ်ကြေး ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေ လှုပ်ရှားနေပုံကတော့ ပုံမှန် အတိုင်းပဲ။ အလောသုံးဆယ် မရှိဘူး။ တိမ်မည်းတွေ ပိုပိုများလာတယ်။ ဦးလေးရဲ့ ဆိုင်ကလေးက ညောင်ပင်ရဲ့ အရိပ်ကို ခိုစရာ မလိုတော့ဘူး။ ခိုစရာ ညောင်ပင်ရိပ်လည်း မရှိတော့ဘူး။ ခြုံထည်ပေါ်က နေစက် နေပြောက်တွေလည်း ပျောက်ကုန်ကြပြီ။
တကယ်လို့များ မိုးတွေ ရွာချလာယင်တော့ ...
အနီးအနားလည်း မိုးခိုစရာ အဆောက်အဦက မရှိ၊ လောလောဆယ် ညှပ်မပြီးသေးတဲ့ ဆံပင်ကို နောက်တနေ့မှ ဆက်ညှပ်ဖို့ တခေါက် လာရတော့မှာပဲလို့ ဖိုးညီ စိတ်ပျက်လက်ပျက် တွေးနေမိတယ်။
“တော်ရုံ မိုးရွာတာလောက်တော့ ဒီညောင်ပင်ကြီးက လုံပါတယ် ဖိုးညီရဲ့” လို့ ဦးလေးက ပြောဖူးပေမယ့် တိမ်ရိပ်တိမ်ရောင် ကြည့်ရတာ တော်ရုံတန်ရုံမိုး ဟုတ်မယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။
ဖိုးညီထက် အသက်လည်းကြီး၊ ကျန်းမာရေးလည်း မကောင်းတဲ့ ခုနှစ်ဆယ်တွင်း ဦးလေးယုထင် ကတောင် ဒီမိုးအတွက် မစိုးရိမ်ပဲ ဖိုးညီက စိုးရိမ်နေမိတယ်။
မိုးဖွဲဖွဲ စရွာတော့ လမ်းပေါ်ကလူတွေ စက်ဘီးတွေ၊ ဆိုက်ကားတွေ၊ မြင်းလှည်းတွေ ရုတ်ရုတ်သဲသဲနဲ့။
ဦးလေးကတော့ ဘာအနံ့မှမရှိတဲ့ ပေါင်ဒါတွေ ဖိုးညီရဲ့ခေါင်းကိုတို့ယင်း ဆံပင် အတိုအစတွေကို ဖယ်ယင်း၊ ညှပ်ထားတာ ညီရဲ့လား၊ မညီဘူးလားဆိုတာ ကြည့်နေတယ်လေ။ မိုးက ဖွဲရာက သည်းလာတယ်။ ညောင်ရွက်တွေ ကြားက မိုးစက်အကြီးကြီးတွေ ဦးလေးတို့ ခေါင်းပေါ်ကို တော်တော် ကျလာတော့ ဦးလေးက သူ့ဆံသကရိယာတွေကို ခပ်သုတ်သုတ် သိမ်းနေပြီ။ မိုးက တဝေါဝေါ အသံပေးပြီး ရွာချပြန်တယ်။
ဖိုးညီက ဦးလေးရဲ့ ဆံသကရိယာတွေ ကူသိမ်းပေးတော့ များများစားစား မဟုတ်လို့ ခဏလေးနဲ့ ပြီးသွားတယ်လေ။
ဖိုးညီက ညောင်ပင်မှာ တွဲလွဲချိတ်ထားတဲ့ သားရေပြားကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ဒီတခါ မိုးတင်မကတော့ဘူး။ လေရော မိုးရောပဲ သည်းလာတယ်။
“လာ ဖိုးညီ ကျုပ်တို့ နေရာရွှေ့ရအောင်” တဲ့။
ဖိုးညီက ကုလားထိုင်ကို ကောက်ကိုင်တော့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ မယူနဲ့ဆိုတဲ့သဘော ဦးလေးက ကပျာကယာ လုပ်ပြတယ်။ အနားမှာ မိုးခိုစရာ အိမ်တို့ဘာတို့မှ မရှိပဲ။ ဘယ်များ သွားမှာပါလိမ့်လို့ ဖိုးညီ စဉ်းစားနေတယ်။ သေတ္တာကလေးဆွဲလို့ ရှေ့ကသုတ်သုတ်နဲ့ သွားနှင့်တဲ့ ဦးလေးနောက်ကို ဖိုးညီ လိုက်သွားရတယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ခြုံထည်ကြီးနဲ့။ လက်ထဲမှာ သင်တုန်းဓားခပ်တဲ့ သားရေပြားက တန်းလန်း ... တန်းလန်း ပါလာတယ်။
ဦးလေးယုထင်က ဘုရားပေါက်ကို ဦးတည်သွားနေတော့မှ ဘုရားထဲက ဇရပ်တခုခုမှာ မိုးခိုယင်ရသားပဲလို့ ဖိုးညီတွေးမိတယ်။ ဒါကလည်း ဇရပ်ဆီရောက်အောင် ကိုက်ငါးဆယ်လောက် မိုးထဲ ဖြတ်ပြေးရဦးမှာ။ ဘုရားပေါက်လည်း ရောက်ရော ဦးလေးက ခင်္သြေ့ကြီးနှစ်ကောင် ရှိတဲ့အနက် အရှေ့ဘက် ခင်္သြေ့ကြီးရဲ့ ဗိုက်အောက်ကို စွေ့ကနဲ ငုံ့ပြီး ဝင်လိုက်တယ်။ ဦးလေးက အရှေ့ဘက် ခင်္သြေ့ဆိုယင် သူက အနောက်ဘက် ခင်္သြေ့ဝင်မှဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ အနောက်ဘက် သွားမယ်အလုပ်မှာ ဦးလေးက ...
“ဖိုးညီ လာ ဒီဘက်ကိုလာ” တဲ့။
နှစ်ယောက်စလုံး ခင်္သြေ့အောက် ရောက်တော့ ခေါင်းတွေရော၊ ခြုံထည်ရော မိုးစိုနေကြပြီ။
“ဒီလို လေရော မိုးရောဆိုယင် အရှေ့ဘက် အကောင်က မိုးပိုလုံတယ် ဖိုးညီရ”
ဦးလေးက သူ့အတွေ့အကြုံအရ သိထားတာ ပြောပြနေတယ်။ ဖိုးညီက ခေါင်းပဲ ညိတ်ပြလိုက်မိတယ်။ ခင်္သြေ့ရဲ့ ဗိုက်အောက်က သိပ်တော့ ကျယ်လှတာ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက် ဝင်ဆန့်ရုံပါပဲ။ ဦးလေးယုထင်နဲ့ နှစ်ယောက်သား ဆောင့်ကြောင့်ကလေးတွေ ထိုင်နေကြရတယ်။ ဖိုးညီက ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ် ကြည့်နေမိတယ်။ သူတို့အယင် ရောက်နှင့်နေတဲ့ ခွေးသားအုပ်မက အစွယ်တွေဖြီးလို့ ကြည့်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ ပင့်ကူအိမ် မရှိ၊ ပိုးအိမ် မရှိ သပ်သပ်ယပ်ယပ်။ မိုးကတော့ မဆိုစလောက် ပက်နေတယ်လေ။
ဆံသကရိယာတွေ ထည့်တဲ့ သေတ္တာလေးထဲက မိတ်ကပ်ဘူး အဟောင်းကလေးကို ထုတ်ပြီး ဖိုးညီလက်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ဖိုးညီက မိတ်ကပ်ဘူးကို ဖွင့်ပြီး မှန်ဝိုင်းလေးထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ မိုးစိုနေတဲ့ ဆံပင်တိုတိုပုံကို သူမြင်နေရတယ်။ တခေါင်းလုံးအနှံ့ ကြည့်ရဖို့ မှန်ဝိုင်းကလေးကို ဟို ဒီ ရွှေ့ပေးရတယ်။
ဦးလေးကတော့ သူ့ဆံသကရိယာတွေ တခုချင်း ပြန်ထုတ်ပြီး ဝါးတားဘရပ်ရှ်ကို မိုးစိုအောင် အပြင်ထုတ်ထား လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖိုးညီလက်ထဲက သင်တုန်းဓားခပ်တဲ့ သားရေပြားရဲ့ အစတဘက်ကို ယူပြီး သင်တုန်းဓားကို အားနဲ့ဖိပြီး ခပ်နေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် တလှုပ်လှုပ် လုပ်နေလို့ ရှိနှင့်နေတဲ့ ခွေးသားအုပ်မက မာန်ဖီပြီး ကိုက်လိမ့်မယ်လို့ ဖိုးညီ ထင်မိတယ်။ ဦးလေးနဲ့ ဒီခွေးသားအုပ်မက မိုးခိုဖော် မိုးခိုဖက်မို့ ခွေးသားအုပ်မက မှိန်းမြဲ ပြန်မှိန်းသွားတယ်။ ခွေးကလေးတွေက နို့စို့မပျက်၊ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့။
ခင်္သြေ့ရဲ့ ဗိုက်အောက်မှာတင် ဦးလေးက ဖိုးညီရဲ့ နပန်းကို တိတော့မယ်။ နောက်တနေ့ အကူးမခံတော့ဘူး။
----------------
ညီပုလေး
စံပယ်ဖြူ၊ မေ၊ ၁၉၈၇။
Credit to bigpig @ mmcpcommunity
