. “ သူခိုး..သူဝွက္”

Zawgyi Version

၂၀၁၆. ဇြန္လ ေရႊအၿမဳေတ ..

. “ သူခိုး..သူဝွက္”

ညသည္ ည၏အဓိပၸါယ္ ၿပည္႔ဝစြာ ေမွာင္ေမွာင္မည္းေနသည္။ လမိုက္ညမို႔ေပလားမသိ၊ ႀကည္႔ေလၿမင္ရာမွာ အေမွာင္ကမာ ၻအတြင္း ဝပ္ဆင္းေနႀက သလိုလို။ ညဥ္႔နက္ၿခင္း၏ အေမွာင္ကို လွ်ပ္စစ္မီးပ်က္ၿခင္းက ပံ႔ပိုးေပးေန၍ ပိုၿပီးမည္းေမွာင္ေနေလသည္လား မသိေတာ႔ပါ။ ညဥ္႔ငွက္တစ္ေကာင္၏ ဂီးခနဲ ေအာ္သံတစ္ခ်က္မွလြဲ၍ က်န္အသံဗလံတို႔မွာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ၿငိမ္သက္ၿခင္းကို အားေပးေနႀကသည္။ ဟိုး ခပ္ေဝးေဝး မီးကင္းတစ္ခုဆီမွ ေဒါင္ခနဲ တစ္ခ်က္တည္းေသာ နာရီသံေခ်ာင္း ေခါက္သံကလည္း တိတ္ဆိတ္ၿခင္းကို လိုလားေနသလိုလိုပါေလ။ နိစၥဓူဝ ကိစၥမ်ားအတြက္ တစ္ေနကုန္ အခ်ိန္ေပးထားရသူမ်ားခမ်ာ အိပ္စက္ၿခင္း၌ ေပ်ာ္ဝင္စီးေမ်ာေနႀက ေပၿပီ။
ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ၿခင္း၌ အသားက်ေနသူ သူခိုးတစ္ေယာက္အဖို႔ သည္အေမွာင္က သူ၏လုပ္ငန္းေဆာင္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ကိုင္နိုင္ရန္ အားေပးေနသည္။ ရပ္ကြက္အစြန္ရွိ အပ်ိဳႀကီး၏ေနအိမ္မွာ သည္ညအဖို႔ သူခိုး၏ ပစ္မွတ္ပင္။ ေန႔ခင္းအခါက စံုစမ္းေလ႔လာထားခ်က္အရ သည္ညတြင္ အပ်ိဴႀကီးမခင္ဝင္းေနအိမ္၌ တစ္ၿခားတစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် ရွိမေနသည္မွာ အလြန္ေသခ်ာေနခဲ႔၏။ အပ်ိဳႀကီး၏အိမ္အကူကေလးမေလး ရြာၿပန္ေနသည္မွာ အခြင္႔ေကာင္း ေခ်ာင္းေနသူ သူလိုသူခိုးတစ္ေယာက္အတြက္ မဟာအခြင္႔ အေရးႀကီးပင္။ သူခိုး၏ အေတြ႔အႀကံဳအစြမ္းက သူ႔ကို အိမ္အတြင္း လြယ္လင္႔တကူ ေရာက္သြားေစပါသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အပ်ိဳႀကီးမခင္ဝင္း၏ တခူးခူး ေဟာက္သံက သူ႔အတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ေပလား မသိေတာ႔ပါ။ မႀကာမီပင္ သူခိုး၏ကၽြမ္းက်င္မွဳေႀကာင္႕ အပ်ိဳႀကီး၏ အိပ္ခန္းဗီရိုအတြင္းမွ လက္ဝတ္လက္စား ပစၥည္းအထုပ္မွာ သူ႔လက္အတြင္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ ဝင္လာရာလမ္းအတိုင္း အသာၿပန္ထြက္ၿပီး သူခိုး၏အလုပ္ကို ေအာင္ၿမင္စြာ လက္စသပ္ရံုသာ က်န္ေတာ႔၏။
ထိုစဥ္ မထင္မွတ္ဘဲ ၿမည္ဟီးလာေသာ နာရီႏွိဳးစက္ေပးသံႏွင္႔အတူ သူခိုးမွာ ထိတ္ခနဲ ၿဖစ္သြားၿပီး ရုတ္တရက္ ေႀကာင္သြား၏။ ၿပီးေနာက္မွ သူ၏အေတြ႔အႀကံဳအရ အလိုလို တံခါးႀကားေနရာလြတ္၌ ပုန္းခိုၿပီးသား ၿဖစ္သြားသည္။ အိပ္မွဳန္စံုမႊားၿဖင္႔ ထလာေသာ အပ်ိဳႀကီးမခင္ဝင္းက သူ႔နံေဘးရွိ အေရးေပၚသံုး မီးအိမ္ေလးကို ဖြင္႔လိုက္သၿဖင္႔ အိမ္ခန္းေလးမွာ အနည္းငယ္လင္းလာ၏။ သူခိုးမွာ အသက္ကို ေအာင္႔ထားရင္း တံခါးႀကား၌ ၿပားေနေအာင္ ကပ္ထားရၿပန္သည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ မီးအိမ္ကိုင္၍ထြက္သြားေသာ အပ်ိဳႀကီး မခင္းဝင္းမွာ သူခိုးအနီးမွ ၿဖတ္ထြက္သြားၿပီး အိမ္မႀကီးတံခါးကို ညင္သာစြာ ဖြင္႔ေန၏။ အၿမဲဖြင္႔ထားေသာ အိပ္ခန္းတံခါးႀကား ေနာက္ကြယ္မွ သူခိုးကလည္း အပ်ိဳႀကီးလွဳပ္ရွားမွဳကို ရင္တထိတ္ထိတ္ၿဖင္႔ ေစာင္႔ႀကည္႔ေနမိသည္။ အိမ္တံခါးမႀကီး အပြင္႔တြင္ လူရိပ္တစ္ခုက အိမ္အတြင္းသို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းဝင္လာ၏။ တံခါးႀကားမွ ေခ်ာင္းႀကည္႔ေနေသာ သူခိုးလည္း အံ႔အားသင္႔စြာ ေႀကာင္ႀကည္႔ေနရင္း အသက္ကိုပင္ မရွဴရဲေတာ႔ သေယာင္ေယာင္။ ပူးကပ္လာေနေသာ လူရိပ္ႏွစ္ခုက သူခိုးကို အနီးကပ္ၿဖတ္ေက်ာ္သြားၿပီးေနာက္ အိပ္ခန္းအတြင္း ကုတင္ေပၚသို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအေရာက္ ေမွာင္သြားေသာ မီးေရာင္ေႀကာင္႔သာ သူခိုးခမ်ာ အသက္ ခိုးရွဴခ်ိန္ ရပါေတာ႔သည္။

*****************************

ကိုေအာင္မင္းတို႔ ရပ္ကြက္ ဓမၼာရံုေလး၌ လူစံုေနေခ်ၿပီ။ ရပ္ကြက္လူႀကီးလည္းၿဖစ္၊ ဓမၼာရံုေဂါပက ဥကၠဌလည္းၿဖစ္ေသာ ဦးေရႊ၏ အေရးေပၚ ဆင္႔ေခၚ အစည္းအေဝးမို႔ ကိုေအာင္မင္းတို႔ ရပ္ကြက္သူ၊ ရပ္ကြက္သားမ်ား ဓမၼာရံုသို႔ စုေဝး ေရာက္ရွိေနႀကၿခင္းပင္။
ညေန ေၿခာက္နာရီ ေခၚထားေသာ္လည္း ယခု ေၿခာက္နာရီပင္ ခြဲလုလု။ ကိုေအာင္မင္းလည္း လက္မွ နာရီကို တႀကည္႔ႀကည္႔ႏွင္႔ အံကတႀကိတ္ႀကိတ္။ သည္ႀကားထဲ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ ကိုသာေမာင္က လွမ္းေနာက္ေနေသး၏။
“ဟ..ဥကၠဌႀကီးက ေပၚမလာေသးပါလား။ မလာေသးလည္း ကိုေအာင္မင္း စႀကစို႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား အတြင္းေရးမွဴးႀကီးတစ္ေယာက္လံုး ရွိေနတာပဲဗ်။ ဒါမွမဟုတ္လည္း က်ဳပ္အတြက္..ဟဲဟဲ တစ္ခြက္ေလာက္ ဧည္႔ခံဗ်ာ။ အခ်ိန္ကက်လာေတာ႔ ေလၿပိဳလာၿပီဗ်”
“အေရးထဲ..ကိုသာေမာင္က တစ္မ်ိဳးဗ်ာ။ လူမွ ေဒါသထြက္ေနပါတယ္ဆို၊ ခင္ဗ်ားက လာေနာက္ေနေသးတယ္။ ဟိုဥကၠဌလုပ္သူကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဘုရင္ခံမ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး။ အလကား လူေတြအေပၚ မစာနာဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔ အဲ႔ဒါေတြ မတည္႔တာပဲ။ ကိုယ္႔ရပ္ရြာ ဓမၼာရံုအတြက္မို႔သာ လုပ္ကိုင္ေပးေနရတာ။ ဒီလူႀကီးနဲ႔ သိပ္ ကီးမကိုက္ခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ေပါက္တဲ႔ေန႔ အားလံုး ၿပႆနာ ရွာပစ္မွာ”
ကိုေအာင္မင္း တကယ္ ေဒါသထြက္ေနမွန္းသိသၿဖင္႔ ကိုသာေမာင္က ၿပာၿပာသလဲၿဖင္႔
“အံမယ္ေလး…ကိုေအာင္မင္း ေလးရယ္။ စိတ္မဆိုးလိုက္ပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားတကယ္စိတ္ဆိုးေနမွန္း မသိလို႔႔ ေနာက္မိ္တာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ကိုယ္႔ရပ္ရြာ ဓမၼာရံုအေရး ခင္ဗ်ားတို႔၊ ဥကၠဌႀကီးတို႔လိုသာ ေငြအားလူအားနဲ႔ လုပ္မေပးနိုင္တာပါဗ်ာ။ ကိုယ္တတ္နိုင္တဲ႔ဖက္ကေတာ႔ ဝိုင္းဝန္း လုပ္ေပးရမွာပ။ ကဲပါ စိတ္ေလွ်ာ႔ စိတ္ေလွ်ာ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေၿပမွ က်ဳပ္တို႔ ဓမၼာရံုေလးလည္း တိုးတက္မွာေပါ႔။ ဘယ္ က်ဳပ္တို႔ ဘိုးဘြား ဟိုေရွးမင္းေတြ လက္ထက္ကတည္းက ရွိခဲ႔တဲ႔ ေရွးေဟာင္းဓမၼာရံု၊ က်ဳပ္တို႔ လက္ထက္က်မွ အပ်က္စီး မခံႏိုင္ေပါင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဥကၠဌႀကီးတို႔ကိုလည္း ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သား အားလံုးကိုယ္စား က်ဳပ္က ေက်းဇူးတင္ေနတာပါ။ အေစာက စတာကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ”
အတည္ေပါက္ေတာင္းပန္ေနေသာ ကိုသာေမာင္ကိုႀကည္႔၍ ကိုေအာင္မင္းက ေလေၿပႏွင္႔ ၿပန္ေၿပာ၏။
“အင္း ရပါတယ္ ကိုသာေမာင္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တိုေနတာ ခင္ဗ်ားမသိပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔လည္း မဆိုင္ပါဘူး။ အင္း အေႀကာင္းစံုကို မသိေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔က အထင္ႀကီးႀက။ ႏြားၿပာႀကီး အေႀကာင္းသိလို႔ကေတာ႔ သားေရေတာင္ ဖင္ခုထိုင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကဲ ဟိုမွာ ႏြာၿပာႀကီး အဲေလ ခင္ဗ်ားတို႔ ဥကၠဌႀကီး ႀကြခ်ီေတာ္ မူလာပါၿပီဗ်ာ၊ အထဲ ဝင္ေတာ႔ ။ အစည္းအေဝးစဖို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ႔ ဗ်ိဳ႕”
ပေလကပ္ပုဆိုး မီးပူက်၊ တိုက္ပံုအၿဖဴဆြတ္ဆြတ္ႏွင္႔ ဘိုေကကို ေၿပာင္ေနေအာင္ဖီးထားေသာ ဥကၠဌႀကီးဦးေရႊက ကိုေအာင္မင္းတို႔ဘက္ တစ္ခ်က္ႀကည္႔ ၿပံဳးၿပၿပီး ဓမၼာရံုအတြင္း ခပ္သြက္သြက္ ဝင္လာသည္။ အေစာက တီးတိုးတီးတိုး ဆူဆူ ဆူဆူစကားသံမ်ားမွာ မီးကို ေရနွင္႔ၿငွိမ္းလိုက္သလို တိ္တ္ဆိ္တ္သြားေတာ႔၏။ ကိုေအာင္မင္းလည္း လူႀကီးမ်ားေရွ႔မွ ေခါင္းငံု႕ ကိုယ္ယို႔၍ အတြင္း ဝင္လာၿပီး ဥကၠဌႀကီးေဘး မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကိုေအာင္မင္း ထိုင္အၿပီး ဥကၠဌႀကီးဦးေရႊက မတ္တပ္ရပ္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔လိုက္ၿပီး စကားစလိုက္၏။
“ ကဲ ႀကြေရာက္လာတဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖ လူႀကီးေတြသာမက၊ တက္ေရာက္လာႀကတဲ႔ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားအားလံုး မဂၤလာပါဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ခ်ိန္းဆိုထားၿပီးမွဗ်ာ တိုင္း လူႀကီးေတြက အားၿခင္း လွမ္းေခၚလို႔ သြားေနရတာနဲ႔ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတာ နားလည္ ခြင္႔လႊတ္ေပးႀကဗ်ာ။ လိုရင္း ေၿပာရရင္ နဂိုမူလက ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေခၚတာဟာ လာမယ္႔လၿပည္႔မွာလုပ္ႀကမယ္႔ က်ဳပ္တို႔အရပ္ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲအတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ရေအာင္ရယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အခု က်ဳပ္တို႔ဓမၼာရံုကို ေရွးမူမပ်က္ အႀကီးစား ၿပင္ဆင္မွဳေတြ လုပ္ႀကဖို႔ပဲ၊ အဲ အဲ႔ဒီမွာ အထက္က လူႀကီးေတြကလည္း လမ္းညႊန္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ ဓမၼာရံုဟာ ေပါ႔ေသးေသးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ေၿပာရရင္ မႏၱေလးနန္းတည္တာနဲ႔ တစ္ခ်ိန္ထဲလို႔ ေၿပာရတယ္။ ဒီေတာ႔ ၿပင္ဆင္ႀကရာမွာ ေရွးမူ ေရွးဟန္၊ ေရွးလက္ရာေတြမပ်က္ လုပ္ႀကဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း လိုအပ္တာ ပ့ံပိုး ကူညီ၊ အႀကံေပးႀကမယ္တဲ႔။ ဒါကလည္း က်ဳပ္မ်က္နွာေႀကာင္႔ရယ္၊ ဓမၼာရံုကလည္း ေရွးေဟာင္းၿဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကံေကာင္းတာဗ်။ ဒီေတာ႔ ဓမၼာရံု အႀကီးစားၿပင္ဆင္ဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုး ေငြအားလူအား ဝိုင္းဝန္းကူညီႀကဖို႔ ေၿပာခ်င္တာပဲ။ ဒီေတာ႔ ပထမ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲအတြက္ အရင္ ေဆြးေႏြးမယ္၊ ၿပီးရင္ ဓမၼာရံုကိစၥ ဝိုင္းဝန္းေဆြးေႏြးၿပီး ဦးေဆာင္လုပ္ႀကမယ္႔သူေတြ ေကာ္မတီဖြဲ႔မယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေစတနာပါၿပီး လုပ္ႏိုင္သူေတြ ပါေစခ်င္တယ္။ ၿပီး ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလွဴေငြ ထည္႔ ဝင္ႀကဖို႔ တစ္ခါထဲ စဥ္းစားထားႀကဗ်ာ။ ကဲ အတြင္းေရးမွဴး ပထမအစီအစဥ္ ခင္ဗ်ား ဦးေဆာင္စဗ်ာ။ ဒုတိယ ဓမၼာရံုၿပင္ဖို႔ေဆြးေႏြးၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အမွာစကားေၿပာၿပီး အေရးႀကီးတဲ႔ ကိစၥတစ္ခု ေၿပာစရာ ရွိတယ္..ကဲ စ စႀက ဗ်ာ”
ဥကၠဌႀကီးဦးေရႊ စကားအဆံုး ကိုေအာင္မင္းက မထခ်င္ထခ်င္ ၿဖင္႔ထၿပီး ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲကိစၥ စတင္ေဆြးေႏြးသည္။ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားၿပီးကိစၥၿဖစ္သၿဖင္႔ ၎ကိစၥမွာ တခဏေဆြးေႏြးရံုၿဖင္႔ အဆင္ေၿပေၿပ ၿပီးစီးသြား၏။ ဒုတိယ ကိစၥမွာေတာ႔ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၿငိမ္ေနႀက၍ ဥကၠဌႀကီးက ထေၿပာေတာ႔၏။
“ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္မပါဘူးဆိုလည္း ဒီကိစၥက မၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္႔ဟာဗ်၊ အထက္လူႀကီးေတြကိုလည္း ေၿပာၿပီးၿပီ၊ သူတို႔ကလည္း ပံ႔ပိုးေပးမယ္ ကတိေပးထားၿပီးသား။ ခင္ဗ်ားတို႔ အလွဴေငြ ထည္႔ရမယ္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းပါးပါးေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဦးေဆာင္ထည္႔မွာေပါ႔။ အင္း ခင္္ဗ်ားတို႔ေနာ္ က်ဳပ္ဦးေဆာင္ လုပ္ေပးေနတုန္း ေနာက္က ညီညီညာညာ လိုက္သင္႔တာကိုဗ်ာ တကတည္း…”
ဥကၠဌႀကီး ဦးေရႊစကားမဆံုးေသးခင္ ဝုန္းခနဲ ထရပ္လာၿပီး ေၿပာလိုက္သူက အတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္မင္း ။
“ေနပါဦး ဦးေရႊ ရ၊ အားလံုးကိုယ္စား က်ဳပ္ကပဲ အမုန္းခံေၿပာပါရေစ။ ခင္ဗ်ားက ငါ႔စကားႏြားရ ေၿပာသြားလိုက္တာ၊ က်န္သူေတြ ဘာေႀကာင္႔ၿငိမ္ေနတယ္၊ ဘာအခက္အခဲ ရွိတယ္ဆိုတာက် တစ္ခြန္းမေမးဘူး။ ဒီမယ္ဗ်..ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ရွိသမွ် လူအကုန္ ခင္ဗ်ားလို သူေဌးမင္းႀကီး မွတ္မေနပါနဲ႔။ အားလံုးဟာ ရုန္းကန္ေနႀကရတာ၊ အေနႀကပ္ အစားႀကပ္..ေန႔ဖို႔ညစာေတာင္ မနည္းအလ်ဥ္မီေအာင္ လုပ္ေနႀကရတဲ႔သူေတြက အမ်ားစုပါ။ ၿပီးေတာ႔ ဓမၼာရံုႀကီးကလည္း ထားမယ္ဆို ထားၿဖစ္ပါေသး တယ္။ အေကာင္းႀကီး ရွိေသးတာ။ အခုေတာ႔ ခင္ဗ်ား နာမည္ေကာင္း လိုခ်င္တာနဲ႔ပဲ က်န္တဲ႔ မရွိဆင္းရဲသားေတြက ဝိုင္းဝန္း လုပ္ေပးႀကရ မလို ၿဖစ္ေနၿပီ”
“ေဟ႔ ေမာင္ေအာင္မင္း..မင္းက ေစတနာကို ေစာ္ကားလိုက္တာပဲကြ၊ ဒါအားလံုး ကုသိုလ္ေရးမို႔ ငါက အပင္ပန္းခံ၊ လူႀကီး ေတြကို အဘ အဘ မိုးမႊန္ေအာင္ေခၚ၊ ေအာက္က်ခံၿပီး ေတာင္ဆိုခဲ႔ရတာ အားလံုး ကုသိုလ္ေရး အတြက္။ က်န္တဲ႔သူေတြကိုလည္း မရွိလို႔မလွဴ မလွဴလို႔ မရွိ မၿဖစ္ရေလေအာင္ တိုက္တြန္းေပးေနတာေလကြာ၊ အင္း…မင္းလိုေတာ႔ အလုပ္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မရွိ၊ လက္ေက်ာတင္းေအာင္လည္း မလုပ္၊ အေမြပံုႀကီးေပၚ ထိုင္စားေနသလိုလို လူနဲ႔ေတာ႔ မႏွိဳင္းနဲ႔ ေပါ႔..”
“ဦးေရႊ..ခင္ဗ်ား လူပါးဝလွခ်ည္႔ လား၊ ခင္ဗ်ားကေရာ ဘယ္ေလာက္ ရိုးသားၿဖဴစင္ပါတယ္ဆိုတာ အားလံုးေရွ႕ ေၿပာႀကည္႔ ပါဦး။ ေၿပာၿပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္း လြန္ရာက်ဦးမယ္။က်ဳပ္ ေၿပာလိုက္ရ ရင္..”
“ကဲ..ေတာ္ႀကပါေတာ႔ကြယ္၊ ကိုေရႊကလည္း ေတာ္၊ ေမာင္ေအာင္မင္းကလည္း စိတ္ေလွ်ာ႔၊ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သင္႔သင္႔ၿမတ္ၿမတ္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ လုပ္မွ အစစ အရာရာေအာင္ၿမင္မွာေပါ႔၊ ကဲ ဒီေတာ႔ ကိုေရႊေရ ဒီဓမၼာရံု ၿပင္မယ္႔ကိစၥ ေနာက္ထပ္စဥ္းစားၿပီးမွ တစ္ခါၿပန္ တိုင္ပင္ လုပ္ႀကတာေပါ႔။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေၿပာတာ စဥ္းစားရမယ္႔ ကိစၥပဲ၊ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္း မကြဲႀကနဲ႔ေဟ႔။ တို႔ကလည္း အသက္ကႀကီးၿပီ။ စိတ္ပဲရွိတာ..မင္းတို႔ လူငယ္ေတြပဲ လုပ္ႀကရမွာ။ အခ်င္းခ်င္း သင္႔ၿမတ္ႀကပါလို႔ပဲ အဘထြန္း ေတာင္းပန္ ပါရေစကြယ္”
ရပ္ကြက္ထဲမွ အဘထြန္း၏ ႀကားဝင္ဖ်န္ေၿဖေပးမွဳေႀကာင္႔ ဦးေရႊေရာ ကိုေအာင္မင္းပါ အသံ တိတ္သြားႀကသည္။ ဦးေရႊက ေခါင္းငံု႕၍ ဖ်ာကိုစိုက္ႀကည္႔ေနေသာ ကိုေအာင္မင္းအား မ်က္ေထာက္နီႀကီးၿဖင္႔ တစ္ခ်က္ လွမ္းႀကည္႔ လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထ စကားေၿပာရန္ ၿပင္သည္။
“ကဲဗ်ာ..အားလံုးကို ေတာင္းပန္တယ္၊ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လူဆိုတာ ကိုယ္႔သမိုင္း ကိုယ္ေရးႀကမွာမို႔ က်ဳပ္ ဘာမွ မေၿပာေတာ႔ဘူး။ ေနာက္ဆံုးပိတ္အေနနဲ႔ တစ္ခုေတာ႔ ေၿပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဒီဓမၼာရံုထဲမွာ ေရွးေဟာင္းဘုရားဆင္းတုေတြ ရွိတယ္။ ဓမၼာရံု က႑ကုဋီတိုက္ သံတံခါးက မလံုၿခံဳဘူး။ ဒီေတာ႔ မနက္ၿဖန္ အဲ႔ဒီတံခါးကို က်ဳပ္ပိုက္ဆံ အကုန္ခံၿပီး ၿပင္မယ္။ ၿပီးရင္ အာမခံေသာ႔ ေကာင္းေကာင္း ခတ္မွၿဖစ္ေတာ႔မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိသားပဲ၊ ေခတ္က ေကာင္းတာမဟုတ္။ မေန႔ကေတာင္ အပ်ိဳႀကီးမခင္ဝင္းအိမ္ သူခိုးတက္သြားတာ အဖိုးတန္ လက္ဝတ္လက္စားေတြ အေတာ္ပါသြားတယ္ ႀကားတယ္။ ဒီေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြကို မသမာသူေတြလက္ထဲ အပါမခံႏိုင္ဘူး။ တံခါးၿပင္ၿပီး ေသာ႔ကို က်ဳပ္ရယ္ အတြင္းေရးမွဴးရယ္ပဲ ကိုင္ထားေတာ႔မယ္။ အရင္လို ေပါ႔လို႔ မရဘူး။ အားလံုး သေဘာတူတယ္မို႔လား”
ဦးေရႊ စကားအဆံုး အားလံုး၏ ေထာက္ခံသံမ်ားႀကားမွ ကိုေအာင္မင္း အံႀကိတ္ေၿပာသံကို အားလံုး ႀကားလိုက္ရသည္။
“ခင္ဗ်ားဘာသာ ေသာ႔ခတ္သိမ္းခ်င္သိမ္း၊ မသိမ္းခ်င္ေန၊ က်ဳပ္လာ ႏႊယ္မေနနဲ႔။ က်ဳပ္ မသိမ္းႏိုင္ဘူး။ လူလာအမွဳတြဲ မခံႏိုင္ဘူးဗ်”

**************************************
ခံၿပင္းေဒါသစိတ္ေႀကာင္႔ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားရင္း အိမ္ၿပန္လာေသာ ကိုေအာင္မင္းမွာ အေတြးမ်ားပ်ံ႕လြင္႔ေန၍ မည္သို႔မည္ပံု အိမ္သို႔ ၿပန္ေရာက္လာသည္ကိုပင္ သတိမထားမိေတာ႔။ မေက်နပ္ခ်က္၊ မခံခ်င္စိတ္၊ ေဝခြဲမရေသာ ခ်ီတံုခ်တံုစိတ္မ်ားေႀကာင္႔ ကိုေအာင္မင္းမွာ တုန္တုန္ယင္ယင္ ၿဖစ္ေနရသည္။ အမွန္နွင္႔ အမွား၊ တရားႏွင္႔ မတရား၊ ဓမၼ ႏွင္႔ အဓမၼ လြန္ဆြဲအားၿပိဳင္ေနရင္း မခံႏိုင္ေတာ႔သည္႔ အဆံုး အရက္ပုလင္းကိုထုတ္၍ ကိုေအာင္မင္း အိမ္မွာပင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေသာက္ေနလိုက္ေတာ႔၏။ ညအတန္ မိုးခ်ဳပ္မွ ကိုေအာင္မင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔သည္။
ဥကၠဌႀကီးဦးေရႊႏွင္႔ ဓမၼာရံုဇာတ္လမ္းက ကိုေအာင္မင္း၏ အိပ္မက္ထဲအထိ ဝင္ေရာက္ေနရာယူေနဆဲ။
“အိပ္မက္ထဲ၌ ဓမၼာရံုတြင္ လူစံုတက္စံု။ ေခါင္းငံု႔မ်က္လႊာခ် ထိုင္ေနသူက ဥကၠဌႀကီး ဦးေရႊ။ လူပံုအလည္ လက္ညွိဳးေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ေအာ္ဟစ္ေၿပာဆိုေနသူက ကိုေအာင္မင္း။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကလည္း ဦးေရႊကို စက္ဆုပ္ရြံရွာစြာဝိုင္းႀကည္႔ေနႀက၏။ စိတ္မထိန္းႏိုင္သူ လူငယ္မ်ားက ဦးေရႊကို ရိုက္မည္ႏွက္မည္တကဲဲကဲ လုပ္ေနႀကသၿဖင္႔ အဘထြန္းတို႔ လူႀကီးမ်ားက ဆြဲေနႀကၿပန္သည္။ ကိုေအာင္မင္းကလည္း ေအာင္ႏိုင္သူအၿပံဳးၿဖင္႔ ဦးေရႊအား တစိမ္႔စိမ္႔ ႀကည္႔ေနဆဲ၊ ဥကၠဌႀကီးဦးေရႊက တန္ၿပန္ေမးခြန္းေမးလိုက္ခ်ိန္ ကြက္ခနဲပ်က္သြားေသာ ကိုေအာင္မင္း၏ မ်က္ႏွာ။ ေနာက္ဆံုး ကိုေအာင္မင္းေခ်ာင္ပိတ္မိ၍ မေၿဖမၿဖစ္ ေၿဖလိုက္ရခ်ိန္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားတို႔၏ ေဒါသက ကိုေအာင္မင္းဆီ စုၿပံဳက်ေရာက္လာခိုက္….”
ကိုေအာင္မင္းလည္း လူတစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးမ်ားရြဲနစ္လ်က္ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏိူးလာသည္။ အေစာက အိပ္မက္ၿမင္ကြင္းမ်ားက သူ႔ကို ေၿခာက္လွန္႔ေနဆဲ။ ခ်ီတံုခ်တံုအေတြးမ်ားက စိတ္ထဲတြင္ တေရးေရး ေပၚလာၿပန္ေတာ႔၏။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိေလာက္ေအာင္ပင္။
******************************************

အေရးေပၚသံုး မီးအိမ္ေလး၏ မွိန္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ အလင္းေရာင္က သူပုန္းခိုေနရာ တံခါးႀကားသို႔ မေရာက္ႏိုင္။ သူ႔လက္ထဲမွ အထုပ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း သူ႔လြတ္လမ္းကို ေခါင္းပြင္႔ထြက္မတတ္ စဥ္းစားေနမိ၏။ အိမ္တံခါးမႀကီးၿပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းလာေနေသာ အပ်ိဳႀကီးမခင္ဝင္းႏွင္႔ လူစိမ္းက သူ႔အနား တၿဖည္းၿဖည္း နီးလာသည္။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္ ေလ်ာက္လာေသာ မခင္ဝင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အနားမွကပ္ၿဖတ္ခ်ိန္ သူ႔ၿမင္ကြင္းထဲ ထင္ထင္ရွားရွား ၿမင္လိုက္ရသည္။ အံ႔ႀသလြန္းသၿဖင္႔ သူ႔ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားပင္ ေထာင္သြားသလိုလို။ ေသခ်ာေအာင္ သူလိုက္ႀကည္႔ေနမိသည္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ကုတင္ေပၚေရာက္၍ မီးပိတ္လိုက္ခ်ိန္ထိ။ ထိုလူစိမ္းမွာ တစ္ၿခားလူ မဟုတ္။ ဥကၠဌႀကီး ဦးေရႊပင္။
သူလည္း နားကို အသားကုန္စြင္႔ရင္း ထြက္လမ္းရွာဖို႔ပင္ စိတ္မကူးႏိုင္ေတာ႔။ အသက္ရွဴသံၿပင္းၿပင္းမ်ား၊ ပြတ္တိုက္လွဳပ္ရွားသံမ်ား၊ သက္ၿပင္းေမာရွိဳက္သံမ်ား၊ တီးတိုးစကားသံမ်ားကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနမိေတာ႔သည္။
“ခင္… အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား၊ အစ္ကိုႀကီးေရွ႕မွာေစာင္႔ေနရတာ နည္းနည္းႀကာသြားၿပီ”
“ဟုတ္တယ္…ဒါေပမဲ႔ နာရီႏွိဳးစက္ ေပးထားတာပဲကို၊ သူကိုက စိတ္ေလာေနတာေနမွာ…သြား လူဆိုး၊ ဟာ လက္ႀကီးက ဖယ္ပါဦး။ စကားကို ေကာင္းေကာင္း မေၿပာရေသးဘူး တကတည္း ႀကီးမွ ကဲေနလိုက္တာ”
“ ခင္ရယ္ ဒီအခ်ိန္ေစာင္႔ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ႀကာၿပီတုံး..မရဘူး ကြာ”
“ဟာ..ေနစမ္းပါဦး၊ အေရးႀကီးတာ ေၿပာမလို႔၊ အစ္ကိုႀကီး ဟိုေန႔ကထားသြားတဲ႔ ဘုရားဆင္းတုကို ေမာင္လွတို႔ ဒီေန႔ပဲ လာယူသြားႀကၿပီေနာ္။ ေငြဆယ္သိန္းေပးသြားတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ခင္ပဲ သံုးပစ္လိုက္ေတာ႔မွာ ေနာ္”
“ေအးပါကြာ၊ ဒါေပမဲ႔ အစ္ကိုႀကီးတြက္ေငြနည္းနည္းခ်န္ထားဦး။ ဓမၼာရံု က႑ကုဋီတိုက္တံခါး ၿပင္ၿပီး ေသာ႔ခတ္ဖို႔ လုပ္ရမယ္။ ဒါမွ ရပ္ကြက္က သံသယ မဝင္မွာေလ။ ေနာက္ထပ္ေရွးေဟာင္း ရုပ္ပြားကလည္း တစ္ဆူႏွစ္ဆူေလာက္ပဲ ယူလို႔ရေတာ႔မွာ၊ ေတာ္ႀကာ ရိပ္မိကုန္ေတာ႔မယ္”
“ဟင္ အစ္ကိုႀကီးက ရုပ္ပြားေတာ္ေတြ ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ကုန္တာ ေဂါပကေတြ မသိႀကဘူးေပါ႔”
“ဟား ဟား ငတုန္းမေလး၊ လက္ရာပံုစံတူ အစားၿပန္ထည္႔ထားတာေပါ႔ကြ၊ ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြဆိုေတာ႔ တန္ဖိုးက ႀကီးတယ္ေလ၊ အခုေခတ္ဆင္တူထုထားတာက ဘာမွ က်တာမွ မဟုတ္တာပဲ..။ကဲ ေတာ္ၿပီကြာ အခ်ိန္က အဖိုးတန္တယ္..လားထား ကိုယ္႔ဆီ ဟားး ဟ”
“ဟာ အစ္ကိုႀကီးက ဆိုးတယ္၊ နည္းနည္းလႊတ္ အသက္ရွဴမဝေတာ႔ဘူး လို႔”
၎ အသံမ်ားႀကား အမွန္တကယ္ အသက္ရွဴႀကပ္လာသူက တံခါးႀကားမွ ခိုးနားေထာင္ေနမိေသာ ကိုေအာင္မင္းပင္ ၿဖစ္ပါေပလိမ္႔မည္။
ၿပန္လွန္ေတြးေနမိေသာ ကိုေအာင္မင္းမွာ ေတြးရင္းပင္ ေမာလာပါေတာ႔၏။သူ႔သူခိုးသက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္ ရင္အခုန္ခဲ႔ရဆံုး အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုဆိုက မွားမည္မထင္။ ေနာက္ဆံုး ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်အၿပီး ကိုေအာင္မင္း စိတ္မွာေပါ႔သြားၿပီး အိပ္ရာၿပန္ဝင္၍ ႏွစ္နွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္စက္ရင္း မနက္ၿဖန္ကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနရံုသာ။
**************************************

ယခုမွ ဘႀကီးထြန္းအပါအဝင္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူအမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာႀကေတာ႔သည္။ ႀကည္႔ၿမင္ေနရသည္႔ ၿမင္ကြင္းေႀကာင္႔ သူတို႔ ေက်နပ္ႀကပါလိမ္႔မည္။ လၻက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ ကိုေအာင္မင္း ပုခံုးကိုဖက္၍ ထြက္လာေသာ ဥကၠဌႀကီးဦးေရႊမွာ သူ႔ေရႊသြားႀကီးမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးေနသည္။ စကားအဆက္မၿပတ္ေၿပာေနေသာ ကိုေအာင္မင္းမ်က္ႏွာမွာလည္း အၿပံဳးမ်ားက အထင္းသား။ ရပ္ကြက္သားမ်ား ကလည္း ၿပန္လည္အဆင္ေၿပသြားႀကေသာ သူတို႔ဥကၠဌႀကီးႏွင္႔ အတြင္းေရးမွဳကိုႀကည္႔ၿပီး ပီတိၿဖစ္ေနမည္မွာ မလြဲ။ အေသခ်ာႀကည္႔မိပါက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခါးႀကား၌ ေသာ႔တြဲတစ္ခုစီ ကိုယ္စီထိုးထားသည္ကို ၿမင္ႀကရေပလိမ္႔မည္။

“ခန္႔ညီေဖ”
၀၉၊၀၇၊၂၀၁၅ ႀကာသပေတးေန႔ ၁၂း၄၅

Unicode Version

၂၀၁၆. ဇွန်လ ရွှေအမြုတေ ..

. “ သူခိုး..သူဝှက်”

ညသည် ည၏အဓိပ္ပါယ် ပြည့်ဝစွာ မှောင်မှောင်မည်းနေသည်။ လမိုက်ညမို့ပေလားမသိ၊ ကြည့်လေမြင်ရာမှာ အမှောင်ကမာ ္ဘအတွင်း ဝပ်ဆင်းနေကြ သလိုလို။ ညဉ့်နက်ခြင်း၏ အမှောင်ကို လျှပ်စစ်မီးပျက်ခြင်းက ပံ့ပိုးပေးနေ၍ ပိုပြီးမည်းမှောင်နေလေသည်လား မသိတော့ပါ။ ညဉ့်ငှက်တစ်ကောင်၏ ဂီးခနဲ အော်သံတစ်ချက်မှလွဲ၍ ကျန်အသံဗလံတို့မှာ တိတ်ဆိတ်လျက် ငြိမ်သက်ခြင်းကို အားပေးနေကြသည်။ ဟိုး ခပ်ဝေးဝေး မီးကင်းတစ်ခုဆီမှ ဒေါင်ခနဲ တစ်ချက်တည်းသော နာရီသံချောင်း ခေါက်သံကလည်း တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို လိုလားနေသလိုလိုပါလေ။ နိစ္စဓူဝ ကိစ္စများအတွက် တစ်နေကုန် အချိန်ပေးထားရသူများခမျာ အိပ်စက်ခြင်း၌ ပျော်ဝင်စီးမျောနေကြ ပေပြီ။
မှောင်မိုက်တိတ်ဆိတ်ခြင်း၌ အသားကျနေသူ သူခိုးတစ်ယောက်အဖို့ သည်အမှောင်က သူ၏လုပ်ငန်းဆောင်တာကို အေးအေးဆေးဆေး လုပ်ကိုင်နိုင်ရန် အားပေးနေသည်။ ရပ်ကွက်အစွန်ရှိ အပျိုကြီး၏နေအိမ်မှာ သည်ညအဖို့ သူခိုး၏ ပစ်မှတ်ပင်။ နေ့ခင်းအခါက စုံစမ်းလေ့လာထားချက်အရ သည်ညတွင် အပျိူကြီးမခင်ဝင်းနေအိမ်၌ တစ်ခြားတစ်စုံတစ်ယောက်မျှ ရှိမနေသည်မှာ အလွန်သေချာနေခဲ့၏။ အပျိုကြီး၏အိမ်အကူကလေးမလေး ရွာပြန်နေသည်မှာ အခွင့်ကောင်း ချောင်းနေသူ သူလိုသူခိုးတစ်ယောက်အတွက် မဟာအခွင့် အရေးကြီးပင်။ သူခိုး၏ အတွေ့အကြုံအစွမ်းက သူ့ကို အိမ်အတွင်း လွယ်လင့်တကူ ရောက်သွားစေပါသည်။ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေသော အပျိုကြီးမခင်ဝင်း၏ တခူးခူး ဟောက်သံက သူ့အတွက် အားဆေးတစ်ခွက်ပေလား မသိတော့ပါ။ မကြာမီပင် သူခိုး၏ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် အပျိုကြီး၏ အိပ်ခန်းဗီရိုအတွင်းမှ လက်ဝတ်လက်စား ပစ္စည်းအထုပ်မှာ သူ့လက်အတွင်း ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရောက်နေချေပြီ။ ဝင်လာရာလမ်းအတိုင်း အသာပြန်ထွက်ပြီး သူခိုး၏အလုပ်ကို အောင်မြင်စွာ လက်စသပ်ရုံသာ ကျန်တော့၏။
ထိုစဉ် မထင်မှတ်ဘဲ မြည်ဟီးလာသော နာရီနှိုးစက်ပေးသံနှင့်အတူ သူခိုးမှာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ရုတ်တရက် ကြောင်သွား၏။ ပြီးနောက်မှ သူ၏အတွေ့အကြုံအရ အလိုလို တံခါးကြားနေရာလွတ်၌ ပုန်းခိုပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ အိပ်မှုန်စုံမွှားဖြင့် ထလာသော အပျိုကြီးမခင်ဝင်းက သူ့နံဘေးရှိ အရေးပေါ်သုံး မီးအိမ်လေးကို ဖွင့်လိုက်သဖြင့် အိမ်ခန်းလေးမှာ အနည်းငယ်လင်းလာ၏။ သူခိုးမှာ အသက်ကို အောင့်ထားရင်း တံခါးကြား၌ ပြားနေအောင် ကပ်ထားရပြန်သည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ မီးအိမ်ကိုင်၍ထွက်သွားသော အပျိုကြီး မခင်းဝင်းမှာ သူခိုးအနီးမှ ဖြတ်ထွက်သွားပြီး အိမ်မကြီးတံခါးကို ညင်သာစွာ ဖွင့်နေ၏။ အမြဲဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းတံခါးကြား နောက်ကွယ်မှ သူခိုးကလည်း အပျိုကြီးလှုပ်ရှားမှုကို ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ အိမ်တံခါးမကြီး အပွင့်တွင် လူရိပ်တစ်ခုက အိမ်အတွင်းသို့ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းဝင်လာ၏။ တံခါးကြားမှ ချောင်းကြည့်နေသော သူခိုးလည်း အံ့အားသင့်စွာ ကြောင်ကြည့်နေရင်း အသက်ကိုပင် မရှူရဲတော့ သယောင်ယောင်။ ပူးကပ်လာနေသော လူရိပ်နှစ်ခုက သူခိုးကို အနီးကပ်ဖြတ်ကျော်သွားပြီးနောက် အိပ်ခန်းအတွင်း ကုတင်ပေါ်သို့ နှစ်ယောက်စလုံးအရောက် မှောင်သွားသော မီးရောင်ကြောင့်သာ သူခိုးခမျာ အသက် ခိုးရှူချိန် ရပါတော့သည်။

*****************************

ကိုအောင်မင်းတို့ ရပ်ကွက် ဓမ္မာရုံလေး၌ လူစုံနေချေပြီ။ ရပ်ကွက်လူကြီးလည်းဖြစ်၊ ဓမ္မာရုံဂေါပက ဥက္ကဌလည်းဖြစ်သော ဦးရွှေ၏ အရေးပေါ် ဆင့်ခေါ် အစည်းအဝေးမို့ ကိုအောင်မင်းတို့ ရပ်ကွက်သူ၊ ရပ်ကွက်သားများ ဓမ္မာရုံသို့ စုဝေး ရောက်ရှိနေကြခြင်းပင်။
ညနေ ခြောက်နာရီ ခေါ်ထားသော်လည်း ယခု ခြောက်နာရီပင် ခွဲလုလု။ ကိုအောင်မင်းလည်း လက်မှ နာရီကို တကြည့်ကြည့်နှင့် အံကတကြိတ်ကြိတ်။ သည်ကြားထဲ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ ကိုသာမောင်က လှမ်းနောက်နေသေး၏။
“ဟ..ဥက္ကဌကြီးက ပေါ်မလာသေးပါလား။ မလာသေးလည်း ကိုအောင်မင်း စကြစို့ဗျာ၊ ခင်ဗျား အတွင်းရေးမှူးကြီးတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲဗျ။ ဒါမှမဟုတ်လည်း ကျုပ်အတွက်..ဟဲဟဲ တစ်ခွက်လောက် ဧည့်ခံဗျာ။ အချိန်ကကျလာတော့ လေပြိုလာပြီဗျ”
“အရေးထဲ..ကိုသာမောင်က တစ်မျိုးဗျာ။ လူမှ ဒေါသထွက်နေပါတယ်ဆို၊ ခင်ဗျားက လာနောက်နေသေးတယ်။ ဟိုဥက္ကဌလုပ်သူကလည်း သူ့ကိုယ်သူ ဘုရင်ခံများ မှတ်နေလား မသိဘူး။ အလကား လူတွေအပေါ် မစာနာဘူး။ ကျုပ်နဲ့ အဲ့ဒါတွေ မတည့်တာပဲ။ ကိုယ့်ရပ်ရွာ ဓမ္မာရုံအတွက်မို့သာ လုပ်ကိုင်ပေးနေရတာ။ ဒီလူကြီးနဲ့ သိပ် ကီးမကိုက်ချင်ဘူး။ ကျုပ်စိတ်ပေါက်တဲ့နေ့ အားလုံး ပြဿနာ ရှာပစ်မှာ”
ကိုအောင်မင်း တကယ် ဒေါသထွက်နေမှန်းသိသဖြင့် ကိုသာမောင်က ပြာပြာသလဲဖြင့်
“အံမယ်လေး…ကိုအောင်မင်း လေးရယ်။ စိတ်မဆိုးလိုက်ပါနဲ့၊ ခင်ဗျားတကယ်စိတ်ဆိုးနေမှန်း မသိလို့ နောက်မိတာပါဗျာ။ ကျုပ်လည်း ကိုယ့်ရပ်ရွာ ဓမ္မာရုံအရေး ခင်ဗျားတို့၊ ဥက္ကဌကြီးတို့လိုသာ ငွေအားလူအားနဲ့ လုပ်မပေးနိုင်တာပါဗျာ။ ကိုယ်တတ်နိုင်တဲ့ဖက်ကတော့ ဝိုင်းဝန်း လုပ်ပေးရမှာပ။ ကဲပါ စိတ်လျှော့ စိတ်လျှော့။ ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် အဆင်ပြေမှ ကျုပ်တို့ ဓမ္မာရုံလေးလည်း တိုးတက်မှာပေါ့။ ဘယ် ကျုပ်တို့ ဘိုးဘွား ဟိုရှေးမင်းတွေ လက်ထက်ကတည်းက ရှိခဲ့တဲ့ ရှေးဟောင်းဓမ္မာရုံ၊ ကျုပ်တို့ လက်ထက်ကျမှ အပျက်စီး မခံနိုင်ပေါင်ဗျာ။ ခင်ဗျားနဲ့ ဥက္ကဌကြီးတို့ကိုလည်း ရပ်ကွက်သူရပ်ကွက်သား အားလုံးကိုယ်စား ကျုပ်က ကျေးဇူးတင်နေတာပါ။ အစောက စတာကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဗျာ”
အတည်ပေါက်တောင်းပန်နေသော ကိုသာမောင်ကိုကြည့်၍ ကိုအောင်မင်းက လေပြေနှင့် ပြန်ပြော၏။
“အင်း ရပါတယ် ကိုသာမောင်ရာ၊ ကျွန်တော် စိတ်တိုနေတာ ခင်ဗျားမသိပါဘူး၊ ခင်ဗျားတို့နဲ့လည်း မဆိုင်ပါဘူး။ အင်း အကြောင်းစုံကို မသိတော့ ခင်ဗျားတို့က အထင်ကြီးကြ။ နွားပြာကြီး အကြောင်းသိလို့ကတော့ သားရေတောင် ဖင်ခုထိုင်ချင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကဲ ဟိုမှာ နွာပြာကြီး အဲလေ ခင်ဗျားတို့ ဥက္ကဌကြီး ကြွချီတော် မူလာပါပြီဗျာ၊ အထဲ ဝင်တော့ ။ အစည်းအဝေးစဖို့ အော်လိုက်တော့ ဗျို့”
ပလေကပ်ပုဆိုး မီးပူကျ၊ တိုက်ပုံအဖြူဆွတ်ဆွတ်နှင့် ဘိုကေကို ပြောင်နေအောင်ဖီးထားသော ဥက္ကဌကြီးဦးရွှေက ကိုအောင်မင်းတို့ဘက် တစ်ချက်ကြည့် ပြုံးပြပြီး ဓမ္မာရုံအတွင်း ခပ်သွက်သွက် ဝင်လာသည်။ အစောက တီးတိုးတီးတိုး ဆူဆူ ဆူဆူစကားသံများမှာ မီးကို ရေနှင့်ငြှိမ်းလိုက်သလို တိတ်ဆိတ်သွားတော့၏။ ကိုအောင်မင်းလည်း လူကြီးများရှေ့မှ ခေါင်းငုံ့ ကိုယ်ယို့၍ အတွင်း ဝင်လာပြီး ဥက္ကဌကြီးဘေး မလှမ်းမကမ်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကိုအောင်မင်း ထိုင်အပြီး ဥက္ကဌကြီးဦးရွှေက မတ်တပ်ရပ် ချောင်းတစ်ချက် ဟန့်လိုက်ပြီး စကားစလိုက်၏။
“ ကဲ ကြွရောက်လာတဲ့ ရပ်မိရပ်ဖ လူကြီးတွေသာမက၊ တက်ရောက်လာကြတဲ့ ရပ်ကွက်သူ ရပ်ကွက်သားအားလုံး မင်္ဂလာပါဗျ။ ခင်ဗျားတို့ကို ချိန်းဆိုထားပြီးမှဗျာ တိုင်း လူကြီးတွေက အားခြင်း လှမ်းခေါ်လို့ သွားနေရတာနဲ့ နည်းနည်း နောက်ကျသွားတာ နားလည် ခွင့်လွှတ်ပေးကြဗျာ။ လိုရင်း ပြောရရင် နဂိုမူလက ခင်ဗျားတို့ကို ခေါ်တာဟာ လာမယ့်လပြည့်မှာလုပ်ကြမယ့် ကျုပ်တို့အရပ်ဆွမ်းကြီးလောင်းပွဲအတွက် လိုအပ်တာတွေ စီစဉ်ရအောင်ရယ်။ နောက်တစ်ခုက အခု ကျုပ်တို့ဓမ္မာရုံကို ရှေးမူမပျက် အကြီးစား ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်ကြဖို့ပဲ၊ အဲ အဲ့ဒီမှာ အထက်က လူကြီးတွေကလည်း လမ်းညွှန်တယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့ ဓမ္မာရုံဟာ ပေါ့သေးသေးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ပြောရရင် မန္တလေးနန်းတည်တာနဲ့ တစ်ချိန်ထဲလို့ ပြောရတယ်။ ဒီတော့ ပြင်ဆင်ကြရာမှာ ရှေးမူ ရှေးဟန်၊ ရှေးလက်ရာတွေမပျက် လုပ်ကြဖို့ အရေးကြီးတယ်။ လူကြီးတွေကလည်း လိုအပ်တာ ပံ့ပိုး ကူညီ၊ အကြံပေးကြမယ်တဲ့။ ဒါကလည်း ကျုပ်မျက်နှာကြောင့်ရယ်၊ ဓမ္မာရုံကလည်း ရှေးဟောင်းဖြစ်နေတာ ခင်ဗျားတို့ ကံကောင်းတာဗျ။ ဒီတော့ ဓမ္မာရုံ အကြီးစားပြင်ဆင်ဖို့ ခင်ဗျားတို့ အားလုံး ငွေအားလူအား ဝိုင်းဝန်းကူညီကြဖို့ ပြောချင်တာပဲ။ ဒီတော့ ပထမ အစီအစဉ်အတိုင်း ဆွမ်းကြီးလောင်းပွဲအတွက် အရင် ဆွေးနွေးမယ်၊ ပြီးရင် ဓမ္မာရုံကိစ္စ ဝိုင်းဝန်းဆွေးနွေးပြီး ဦးဆောင်လုပ်ကြမယ့်သူတွေ ကော်မတီဖွဲ့မယ်ဗျာ။ တကယ်စေတနာပါပြီး လုပ်နိုင်သူတွေ ပါစေချင်တယ်။ ပြီး ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက် အလှူငွေ ထည့် ဝင်ကြဖို့ တစ်ခါထဲ စဉ်းစားထားကြဗျာ။ ကဲ အတွင်းရေးမှူး ပထမအစီအစဉ် ခင်ဗျား ဦးဆောင်စဗျာ။ ဒုတိယ ဓမ္မာရုံပြင်ဖို့ဆွေးနွေးပြီးမှ နောက်ဆုံးပိတ် အမှာစကားပြောပြီး အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စတစ်ခု ပြောစရာ ရှိတယ်..ကဲ စ စကြ ဗျာ”
ဥက္ကဌကြီးဦးရွှေ စကားအဆုံး ကိုအောင်မင်းက မထချင်ထချင် ဖြင့်ထပြီး ဆွမ်းကြီးလောင်းပွဲကိစ္စ စတင်ဆွေးနွေးသည်။ ကြိုတင် စီစဉ်ထားပြီးကိစ္စဖြစ်သဖြင့် ၎င်းကိစ္စမှာ တခဏဆွေးနွေးရုံဖြင့် အဆင်ပြေပြေ ပြီးစီးသွား၏။ ဒုတိယ ကိစ္စမှာတော့ ရပ်ကွက်သူ ရပ်ကွက်သားများက ငြိမ်နေကြ၍ ဥက္ကဌကြီးက ထပြောတော့၏။
“ခင်ဗျားတို့ စိတ်မပါဘူးဆိုလည်း ဒီကိစ္စက မဖြစ်ဖြစ်အောင် လုပ်ရမယ့်ဟာဗျ၊ အထက်လူကြီးတွေကိုလည်း ပြောပြီးပြီ၊ သူတို့ကလည်း ပံ့ပိုးပေးမယ် ကတိပေးထားပြီးသား။ ခင်ဗျားတို့ အလှူငွေ ထည့်ရမယ်ဆိုတာကလည်း နည်းနည်းပါးပါးပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဦးဆောင်ထည့်မှာပေါ့။ အင်း ခင်ဗျားတို့နော် ကျုပ်ဦးဆောင် လုပ်ပေးနေတုန်း နောက်က ညီညီညာညာ လိုက်သင့်တာကိုဗျာ တကတည်း…”
ဥက္ကဌကြီး ဦးရွှေစကားမဆုံးသေးခင် ဝုန်းခနဲ ထရပ်လာပြီး ပြောလိုက်သူက အတွင်းရေးမှူး ကိုအောင်မင်း ။
“နေပါဦး ဦးရွှေ ရ၊ အားလုံးကိုယ်စား ကျုပ်ကပဲ အမုန်းခံပြောပါရစေ။ ခင်ဗျားက ငါ့စကားနွားရ ပြောသွားလိုက်တာ၊ ကျန်သူတွေ ဘာကြောင့်ငြိမ်နေတယ်၊ ဘာအခက်အခဲ ရှိတယ်ဆိုတာကျ တစ်ခွန်းမမေးဘူး။ ဒီမယ်ဗျ..ဒီခေတ်ကြီးထဲ ရှိသမျှ လူအကုန် ခင်ဗျားလို သူဌေးမင်းကြီး မှတ်မနေပါနဲ့။ အားလုံးဟာ ရုန်းကန်နေကြရတာ၊ အနေကြပ် အစားကြပ်..နေ့ဖို့ညစာတောင် မနည်းအလျဉ်မီအောင် လုပ်နေကြရတဲ့သူတွေက အများစုပါ။ ပြီးတော့ ဓမ္မာရုံကြီးကလည်း ထားမယ်ဆို ထားဖြစ်ပါသေး တယ်။ အကောင်းကြီး ရှိသေးတာ။ အခုတော့ ခင်ဗျား နာမည်ကောင်း လိုချင်တာနဲ့ပဲ ကျန်တဲ့ မရှိဆင်းရဲသားတွေက ဝိုင်းဝန်း လုပ်ပေးကြရ မလို ဖြစ်နေပြီ”
“ဟေ့ မောင်အောင်မင်း..မင်းက စေတနာကို စော်ကားလိုက်တာပဲကွ၊ ဒါအားလုံး ကုသိုလ်ရေးမို့ ငါက အပင်ပန်းခံ၊ လူကြီး တွေကို အဘ အဘ မိုးမွှန်အောင်ခေါ်၊ အောက်ကျခံပြီး တောင်ဆိုခဲ့ရတာ အားလုံး ကုသိုလ်ရေး အတွက်။ ကျန်တဲ့သူတွေကိုလည်း မရှိလို့မလှူ မလှူလို့ မရှိ မဖြစ်ရလေအောင် တိုက်တွန်းပေးနေတာလေကွာ၊ အင်း…မင်းလိုတော့ အလုပ် လက်ဆုပ်လက်ကိုင် မရှိ၊ လက်ကျောတင်းအောင်လည်း မလုပ်၊ အမွေပုံကြီးပေါ် ထိုင်စားနေသလိုလို လူနဲ့တော့ မနှိုင်းနဲ့ ပေါ့..”
“ဦးရွှေ..ခင်ဗျား လူပါးဝလှချည့် လား၊ ခင်ဗျားကရော ဘယ်လောက် ရိုးသားဖြူစင်ပါတယ်ဆိုတာ အားလုံးရှေ့ ပြောကြည့် ပါဦး။ ပြောပြန်ရင်လည်း အောင်မင်း လွန်ရာကျဦးမယ်။ကျုပ် ပြောလိုက်ရ ရင်..”
“ကဲ..တော်ကြပါတော့ကွယ်၊ ကိုရွှေကလည်း တော်၊ မောင်အောင်မင်းကလည်း စိတ်လျှော့၊ မင်းတို့ နှစ်ယောက် သင့်သင့်မြတ်မြတ် တိုင်တိုင်ပင်ပင် လုပ်မှ အစစ အရာရာအောင်မြင်မှာပေါ့၊ ကဲ ဒီတော့ ကိုရွှေရေ ဒီဓမ္မာရုံ ပြင်မယ့်ကိစ္စ နောက်ထပ်စဉ်းစားပြီးမှ တစ်ခါပြန် တိုင်ပင် လုပ်ကြတာပေါ့။ နှစ်ယောက်လုံး ပြောတာ စဉ်းစားရမယ့် ကိစ္စပဲ၊ အချင်းချင်း စိတ်ဝမ်း မကွဲကြနဲ့ဟေ့။ တို့ကလည်း အသက်ကကြီးပြီ။ စိတ်ပဲရှိတာ..မင်းတို့ လူငယ်တွေပဲ လုပ်ကြရမှာ။ အချင်းချင်း သင့်မြတ်ကြပါလို့ပဲ အဘထွန်း တောင်းပန် ပါရစေကွယ်”
ရပ်ကွက်ထဲမှ အဘထွန်း၏ ကြားဝင်ဖျန်ဖြေပေးမှုကြောင့် ဦးရွှေရော ကိုအောင်မင်းပါ အသံ တိတ်သွားကြသည်။ ဦးရွှေက ခေါင်းငုံ့၍ ဖျာကိုစိုက်ကြည့်နေသော ကိုအောင်မင်းအား မျက်ထောက်နီကြီးဖြင့် တစ်ချက် လှမ်းကြည့် လိုက်ပြီး မတ်တပ်ထ စကားပြောရန် ပြင်သည်။
“ကဲဗျာ..အားလုံးကို တောင်းပန်တယ်၊ စိတ်မကောင်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ လူဆိုတာ ကိုယ့်သမိုင်း ကိုယ်ရေးကြမှာမို့ ကျုပ် ဘာမှ မပြောတော့ဘူး။ နောက်ဆုံးပိတ်အနေနဲ့ တစ်ခုတော့ ပြောရဦးမယ်။ ကျုပ်တို့ ဒီဓမ္မာရုံထဲမှာ ရှေးဟောင်းဘုရားဆင်းတုတွေ ရှိတယ်။ ဓမ္မာရုံ ကဏ္ဍကုဋီတိုက် သံတံခါးက မလုံခြုံဘူး။ ဒီတော့ မနက်ဖြန် အဲ့ဒီတံခါးကို ကျုပ်ပိုက်ဆံ အကုန်ခံပြီး ပြင်မယ်။ ပြီးရင် အာမခံသော့ ကောင်းကောင်း ခတ်မှဖြစ်တော့မယ်။ ခင်ဗျားတို့လည်း သိသားပဲ၊ ခေတ်က ကောင်းတာမဟုတ်။ မနေ့ကတောင် အပျိုကြီးမခင်ဝင်းအိမ် သူခိုးတက်သွားတာ အဖိုးတန် လက်ဝတ်လက်စားတွေ အတော်ပါသွားတယ် ကြားတယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်တို့ ရှေးဟောင်းဘုရားတွေကို မသမာသူတွေလက်ထဲ အပါမခံနိုင်ဘူး။ တံခါးပြင်ပြီး သော့ကို ကျုပ်ရယ် အတွင်းရေးမှူးရယ်ပဲ ကိုင်ထားတော့မယ်။ အရင်လို ပေါ့လို့ မရဘူး။ အားလုံး သဘောတူတယ်မို့လား”
ဦးရွှေ စကားအဆုံး အားလုံး၏ ထောက်ခံသံများကြားမှ ကိုအောင်မင်း အံကြိတ်ပြောသံကို အားလုံး ကြားလိုက်ရသည်။
“ခင်ဗျားဘာသာ သော့ခတ်သိမ်းချင်သိမ်း၊ မသိမ်းချင်နေ၊ ကျုပ်လာ နွှယ်မနေနဲ့။ ကျုပ် မသိမ်းနိုင်ဘူး။ လူလာအမှုတွဲ မခံနိုင်ဘူးဗျ”

**************************************
ခံပြင်းဒေါသစိတ်ကြောင့် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ထားရင်း အိမ်ပြန်လာသော ကိုအောင်မင်းမှာ အတွေးများပျံ့လွင့်နေ၍ မည်သို့မည်ပုံ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကိုပင် သတိမထားမိတော့။ မကျေနပ်ချက်၊ မခံချင်စိတ်၊ ဝေခွဲမရသော ချီတုံချတုံစိတ်များကြောင့် ကိုအောင်မင်းမှာ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေရသည်။ အမှန်နှင့် အမှား၊ တရားနှင့် မတရား၊ ဓမ္မ နှင့် အဓမ္မ လွန်ဆွဲအားပြိုင်နေရင်း မခံနိုင်တော့သည့် အဆုံး အရက်ပုလင်းကိုထုတ်၍ ကိုအောင်မင်း အိမ်မှာပင် တစ်ယောက်တည်း ထိုင်သောက်နေလိုက်တော့၏။ ညအတန် မိုးချုပ်မှ ကိုအောင်မင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
ဥက္ကဌကြီးဦးရွှေနှင့် ဓမ္မာရုံဇာတ်လမ်းက ကိုအောင်မင်း၏ အိပ်မက်ထဲအထိ ဝင်ရောက်နေရာယူနေဆဲ။
“အိပ်မက်ထဲ၌ ဓမ္မာရုံတွင် လူစုံတက်စုံ။ ခေါင်းငုံ့မျက်လွှာချ ထိုင်နေသူက ဥက္ကဌကြီး ဦးရွှေ။ လူပုံအလည် လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုး၍ အော်ဟစ်ပြောဆိုနေသူက ကိုအောင်မင်း။ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကလည်း ဦးရွှေကို စက်ဆုပ်ရွံရှာစွာဝိုင်းကြည့်နေကြ၏။ စိတ်မထိန်းနိုင်သူ လူငယ်များက ဦးရွှေကို ရိုက်မည်နှက်မည်တကဲကဲ လုပ်နေကြသဖြင့် အဘထွန်းတို့ လူကြီးများက ဆွဲနေကြပြန်သည်။ ကိုအောင်မင်းကလည်း အောင်နိုင်သူအပြုံးဖြင့် ဦးရွှေအား တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေဆဲ၊ ဥက္ကဌကြီးဦးရွှေက တန်ပြန်မေးခွန်းမေးလိုက်ချိန် ကွက်ခနဲပျက်သွားသော ကိုအောင်မင်း၏ မျက်နှာ။ နောက်ဆုံး ကိုအောင်မင်းချောင်ပိတ်မိ၍ မဖြေမဖြစ် ဖြေလိုက်ရချိန် ရပ်ကွက်သူရပ်ကွက်သားတို့၏ ဒေါသက ကိုအောင်မင်းဆီ စုပြုံကျရောက်လာခိုက်….”
ကိုအောင်မင်းလည်း လူတစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများရွဲနစ်လျက် အိပ်မက်မှ လန့်နိူးလာသည်။ အစောက အိပ်မက်မြင်ကွင်းများက သူ့ကို ခြောက်လှန့်နေဆဲ။ ချီတုံချတုံအတွေးများက စိတ်ထဲတွင် တရေးရေး ပေါ်လာပြန်တော့၏။ ဘာလုပ်ရမည်မှန်းမသိလောက်အောင်ပင်။
******************************************

အရေးပေါ်သုံး မီးအိမ်လေး၏ မှိန်ဖျော့ဖျော့ အလင်းရောင်က သူပုန်းခိုနေရာ တံခါးကြားသို့ မရောက်နိုင်။ သူ့လက်ထဲမှ အထုပ်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း သူ့လွတ်လမ်းကို ခေါင်းပွင့်ထွက်မတတ် စဉ်းစားနေမိ၏။ အိမ်တံခါးမကြီးပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး တရွေ့ရွေ့လှမ်းလာနေသော အပျိုကြီးမခင်ဝင်းနှင့် လူစိမ်းက သူ့အနား တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက် လျောက်လာသော မခင်ဝင်းတို့နှစ်ယောက် သူ့အနားမှကပ်ဖြတ်ချိန် သူ့မြင်ကွင်းထဲ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လိုက်ရသည်။ အံ့သြလွန်းသဖြင့် သူ့ခေါင်းမှ ဆံပင်များပင် ထောင်သွားသလိုလို။ သေချာအောင် သူလိုက်ကြည့်နေမိသည်မှာ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်ရောက်၍ မီးပိတ်လိုက်ချိန်ထိ။ ထိုလူစိမ်းမှာ တစ်ခြားလူ မဟုတ်။ ဥက္ကဌကြီး ဦးရွှေပင်။
သူလည်း နားကို အသားကုန်စွင့်ရင်း ထွက်လမ်းရှာဖို့ပင် စိတ်မကူးနိုင်တော့။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းများ၊ ပွတ်တိုက်လှုပ်ရှားသံများ၊ သက်ပြင်းမောရှိုက်သံများ၊ တီးတိုးစကားသံများကို စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေမိတော့သည်။
“ခင်… အိပ်ပျော်သွားတာလား၊ အစ်ကိုကြီးရှေ့မှာစောင့်နေရတာ နည်းနည်းကြာသွားပြီ”
“ဟုတ်တယ်…ဒါပေမဲ့ နာရီနှိုးစက် ပေးထားတာပဲကို၊ သူကိုက စိတ်လောနေတာနေမှာ…သွား လူဆိုး၊ ဟာ လက်ကြီးက ဖယ်ပါဦး။ စကားကို ကောင်းကောင်း မပြောရသေးဘူး တကတည်း ကြီးမှ ကဲနေလိုက်တာ”
“ ခင်ရယ် ဒီအချိန်စောင့်နေရတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီတုံး..မရဘူး ကွာ”
“ဟာ..နေစမ်းပါဦး၊ အရေးကြီးတာ ပြောမလို့၊ အစ်ကိုကြီး ဟိုနေ့ကထားသွားတဲ့ ဘုရားဆင်းတုကို မောင်လှတို့ ဒီနေ့ပဲ လာယူသွားကြပြီနော်။ ငွေဆယ်သိန်းပေးသွားတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ခင်ပဲ သုံးပစ်လိုက်တော့မှာ နော်”
“အေးပါကွာ၊ ဒါပေမဲ့ အစ်ကိုကြီးတွက်ငွေနည်းနည်းချန်ထားဦး။ ဓမ္မာရုံ ကဏ္ဍကုဋီတိုက်တံခါး ပြင်ပြီး သော့ခတ်ဖို့ လုပ်ရမယ်။ ဒါမှ ရပ်ကွက်က သံသယ မဝင်မှာလေ။ နောက်ထပ်ရှေးဟောင်း ရုပ်ပွားကလည်း တစ်ဆူနှစ်ဆူလောက်ပဲ ယူလို့ရတော့မှာ၊ တော်ကြာ ရိပ်မိကုန်တော့မယ်”
“ဟင် အစ်ကိုကြီးက ရုပ်ပွားတော်တွေ လျှော့လျှော့ကုန်တာ ဂေါပကတွေ မသိကြဘူးပေါ့”
“ဟား ဟား ငတုန်းမလေး၊ လက်ရာပုံစံတူ အစားပြန်ထည့်ထားတာပေါ့ကွ၊ ရှေးဟောင်းဘုရားတွေဆိုတော့ တန်ဖိုးက ကြီးတယ်လေ၊ အခုခေတ်ဆင်တူထုထားတာက ဘာမှ ကျတာမှ မဟုတ်တာပဲ..။ကဲ တော်ပြီကွာ အချိန်က အဖိုးတန်တယ်..လားထား ကိုယ့်ဆီ ဟားး ဟ”
“ဟာ အစ်ကိုကြီးက ဆိုးတယ်၊ နည်းနည်းလွှတ် အသက်ရှူမဝတော့ဘူး လို့”
၎င်း အသံများကြား အမှန်တကယ် အသက်ရှူကြပ်လာသူက တံခါးကြားမှ ခိုးနားထောင်နေမိသော ကိုအောင်မင်းပင် ဖြစ်ပါပေလိမ့်မည်။
ပြန်လှန်တွေးနေမိသော ကိုအောင်မင်းမှာ တွေးရင်းပင် မောလာပါတော့၏။သူ့သူခိုးသက်တမ်းတစ်လျောက် ရင်အခုန်ခဲ့ရဆုံး အတွေ့အကြုံတစ်ခုဆိုက မှားမည်မထင်။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချအပြီး ကိုအောင်မင်း စိတ်မှာပေါ့သွားပြီး အိပ်ရာပြန်ဝင်၍ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်စက်ရင်း မနက်ဖြန်ကို စောင့်မျှော်နေရုံသာ။
**************************************

ယခုမှ ဘကြီးထွန်းအပါအဝင် ရပ်ကွက်ထဲမှ လူအများ စိတ်ချမ်းသာကြတော့သည်။ ကြည့်မြင်နေရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် သူတို့ ကျေနပ်ကြပါလိမ့်မည်။ လ္ဘက်ရည်ဆိုင်ထဲမှ ကိုအောင်မင်း ပုခုံးကိုဖက်၍ ထွက်လာသော ဥက္ကဌကြီးဦးရွှေမှာ သူ့ရွှေသွားကြီးများပေါ်အောင် ပြုံးနေသည်။ စကားအဆက်မပြတ်ပြောနေသော ကိုအောင်မင်းမျက်နှာမှာလည်း အပြုံးများက အထင်းသား။ ရပ်ကွက်သားများ ကလည်း ပြန်လည်အဆင်ပြေသွားကြသော သူတို့ဥက္ကဌကြီးနှင့် အတွင်းရေးမှုကိုကြည့်ပြီး ပီတိဖြစ်နေမည်မှာ မလွဲ။ အသေချာကြည့်မိပါက သူတို့နှစ်ယောက်ခါးကြား၌ သော့တွဲတစ်ခုစီ ကိုယ်စီထိုးထားသည်ကို မြင်ကြရပေလိမ့်မည်။

“ခန့်ညီဖေ”
၀၉၊၀၇၊၂၀၁၅ ကြာသပတေးနေ့ ၁၂း၄၅