Zawgyi version
ျကဴတာထြန္း(ကသာ)
"သားႏွင့္အတူအေဖရွိေနမယ္"
အခန္း(၁)
ေကာင္းကင္မွ လင္းယုန္ငွက္ႀကီးေတြ ပ်ံသန္းသြား သည္ကို
ျမင္တုိင္း အေမေျပာေျပာေနေသာ သူရဲေကာင္းအေဖ့အ
ေၾကာင္းကိုသတိရမိသည္။ အေမေျပာေသာအေၾကာင္းအရာ
မ်ားသာမက ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္၌ကလည္း သူရဲေကာင္းအေဖ့ကို
ိုအရာရာေလးစားအားက်မိခဲ႔သည္။ တစ္ကယ္ေတာ့အေဖဆို
တာျမင့္မိုရ္ထက္လက္တစ္ေဖာင္ပိုျမင့္ေသာသူ ေခတ္မွီစက္ပ
စၥည္းမ်ားထက္စြမ္းအားႀကီးမားသူ ေန၏အရွိန္ထက္လြန္ကဲစြာ
အလင္းေပးႏိုင္သူဟု ကြ်န္ေတာ္ျမင္မိပါသည္။ ပိန္လွီလွီအသား
မဲမဲတြင္ၾကြက္သားဖုဖုႀကီးမ်ားျဖင့္ အေၾကာျဖိဳင္းျဖိဳင္းထေနေသာ
အေဖက ဤမိသားစု၏ဥေသွ်ာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဝမ္းသံုးခုစာရဲ႕
မ႑ိဳလ္ႀကီးပါေလ။ သို႕ေသာ္အေဖကား အူအဂၤါဘဝဝမ္းစာေရး
အတြက္ ရပ္တည္ရေသာအခါျပည့္ဝဖူလံႈစြာသူကိုယ္တိုင္မမွီဝဲပဲ
"အေဖစားျပီးျပီ"ဟုအၿမဲတမ္းလိမ္ညာခဲ႔ေသာသူပင္။ သား၏ဘဝ
အခက္ျဖာေရးအတြက္ ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္ေသာအေဖ့အားတို႔
သည္အရွိန္အဟုန္ျပင္းလွ်က္ပင္။အေဖသည္ႏုရမည့္ေနရာတြင္
ဝါဂြမ္းတမွ်အိစက္လွပါေသာ္လည္း မာေက်ာရမည္ဆိုလွ်င္ကား
သံမဏိအလားပင္။အေဖေျပာသမွ်အေဖျပဳမူသမွ်အရာအားလံုး
တို႔သည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္အားက်အတုယူစရာႀကီးပင္။ထိုကဲ႔
သို႔ေသာကြ်န္ေတာ့္ဘဝ၏သူရဲေကာင္းႀကီးကား ဟိုး ့ ့ ့လြန္ခဲ႔
ေသာအခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္(၅)တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာပင္ ဤ
လူ႕ေလာကႀကီးမွစြန္႕ခြာသြားေပျပီ။ေသဆံုးျခင္းေၾကာင့္ေကြကြင္း
ရေသာဒုကၡကား ပူေလာင္လြန္းေပစြ။အေဖဦးျငိမ္းသာသည္နာ
မည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ျငိမ္းခ်မ္းေသာဘဝကိုသာယာစြာတည္
ေဆာက္သြားျပီလားဟု ေတြးေတာခ်င္စရာပင္။အေဖသည္တစ္ဦး
တည္းေသာသားကြ်န္ေတာ့္အားအတိုင္းမသိခ်စ္သေလာက္အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္အကဲခတ္ေနတတ္သူျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္
ကြ်န္ေတာ္ကားအေဖ့ကိုအသက္တမွ်ခ်စ္ရပါေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕
အရာတို႕ကားျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ရၿပီး အခ်ိဳ႕အရာတို႔
ကားမႈန္ဝါးဝါးပင္။ စုန္ေရအရွိန္ျပင္းသေလာက္ဆန္ေရကားေဝ႔
ကာဝဲကာမွ်သာဟုထင္မွတ္မိပါသည္။အခ်ိဳ႕အေဖႏွင့္ပတ္သက္
သက္သမွ်တိုင္းသည္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းထင္ထင္ရွားရွား
ခ်ည္းပင္။အေဖ၏သားကိုခ်စ္ႏိုင္ေသာေဇာအဟုန္တို႔ကား
ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးဒူးေထာက္ရေလာက္ေပသည္။ မနားရတဲ႔အလုပ္
ေတြကိုအနားသတ္ၿပီးမဂၢင္ခရီးကိုရြက္ဖြင့္စီးသြားခဲ႔ေသာအေဖ့အ
ေၾကာင္းကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ပါရေစအေဖ။ ဤသို႕ခြင့္ေတာင္း
မိပါေသာ္လည္း ခြင့္မေတာင္းပါပဲအေဖ့အေၾကာင္းေထာင္္ေသာင္း
မကလြမ္းမိပါရဲ႕အေဖ။"ေၾသာ္-အဖငတ္သားေရနည္းငါးပင္မဟုတ္
္ပါလားအေဖ ့ ့ ့။"
အခန္း(၂)
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖ့ထံမွအျမဲၾကားခဲ႔ရေသာ
စကားတစ္ခြန္းရွိေလသည္။ထိုစကားမွာ-
"ငါ့သား-အေဖတို႕ကသားတစ္ေယာက္ထဲေမြထားတယ္ဆုိျပီး
ဘာမွအားမငယ္နဲ႕ သားဘာအေရးကိစၥနဲ႕ႀကံဳႀကံဳ သားအနားမွာ
အေဖအျမဲရွိေနမယ္" တဲ႕။
တကယ္ပင္ကြ်န္ေတာ္လိုအပ္ေသာအခ်ိန္တိုင္း၌ အေဖေရာက္
လာခဲ႔တတ္သည္။ၾကာလာေတာ့လည္း"ငါ့အနားမွာအေဖအျမဲရွိ
တယ္"ဟူ၍အသိဝင္ကာအျမဲပင္ရဲရင့္လာခဲ႔သည္။မွတ္မွတ္ရရ
ကြ်န္ေတာ္တို႕မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ကျဖစ္သည္။ကြ်န္
ေတာ္တို႕ေနထိုင္ေသာရြာကေလးသည္ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းရိုးေဘး
တြင္တည္ထားသျဖင့္ ေရတိုက္စားကာ ကမ္းပါးျပိဳေသာေၾကာင့္
မၾကာခဏေရြ႕ေျပာင္းရြာတည္ၾကရေလသည္။ ရြာရွိမူလတန္း
ေက်ာင္းႀကီးသည္လည္းကမ္းပါးႏွင့္အေတာ္နီးကမ္လာေလျပီ။
ေန႕လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္စု
ုသည္ မိမိအိမ္သို႕မျပန္ၾကပဲ ကမ္းပါးေစာင္းတြင္ေဆာ့ကစားၾက
သည္။
ကမ္းပါးအခ်ိဳ႕သည္ေရႀကီးခ်ိန္ဝဲတိုးစားသျဖင့္ တဝုန္းဝုန္းျပိဳ
က်ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕သည္ပတ္ၾကားအက္ေၾကာင္းႀကီးေတြထ
လွ်က္ ဝုန္းခနဲ-ဝုန္းခနဲေနေအာင္ျပိဳက်သည္။ကြ်န္ေတာ္တို႕အဖြဲ႔
ကမ္းပါးဘက္သြားသည္ကို မည္သူမွ်တားမည့္သူမရွိၾက။အားလံုး
ကေရကူးတတ္ၾကေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕အဖြဲ႔ကမ္းပါးတစ္
ေလွ်ာက္ ေဆာ့ကစားေနၾကရာ တစ္ေနရာသို႕အေရာက္ အလြန္
ႀကီးမားလွေသာျပိဳက်လုနီးနီး ပတ္ၾကားအက္ႀကီးကိုေတြ႕ေလ
သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕သည္ထိုပတ္ၾကားအက္ႀကီးကိုလြန္၍ ျပိဳက်
လုလုကမ္းပါးႀကီးကိုခိုစီးလိုၾကသည္။ ကမ္းပါးျပိဳလွ်င္ျပန္ခုန္
တက္ၾကမည္ေပါ့ အကယ္၍ေရထဲသို႕ပါသြားလွ်င္လည္္းပူစရာမ
ရွိအားလံုးေရကူးတတ္ၾကသူမ်ားပင္။ သို႕ႏွင့္ကြ်န္ေတ္တို႕သည္
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္တြဲကာ ကမ္းပါးေပၚသို႕ခုန္တ
က္လိုက္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕သတိမထားမိလိုက္သည္ကား
ကမ္းပါးပတ္ၾကားအက္သည္ ႏွစ္ဆင့္ႏွစ္ေနရာအက္ေနျခင္းပင္။
ကြ်န္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕သည္ကမ္းပါးအက္တြင္ပါသြားရာ ျပန္ခုန္တ
က္ခ်ိန္မရလိုက္ ဒုတိယပတ္ၾကားအက္မွျပိဳက်ကာလာဖိေလ
သည္။ခႏၶာကိုယ္တစ္ဝက္ကိုေျမႏွင့္ဖိျခင္းခံလိုက္ၾကရေလသည္။
လႈပ္မ႐ုန္းမရ မည္သို႔မွ်လြတ္ေအာင္မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကေတာ့ေပ။
အခ်ိဳ႕မွာေျခေထာက္မ်ား ႀကိဳးၾကရေတာသည္။ေျမထုကႀကီးမား
လြန္းသျဖင့္ေတာ္ေတ္ႏွင့္ေျမေအာက္သို႔မေရာက္ႏိုင္ နည္းနည္း
ျခင္းနိမ့္ဆင္းေနသည္။ မၾကာမီဤပံုစံအတိုင္းနိမ့္ဆင္ကးလာ
လွ်င္ကြ်န္ေတာ္တို႕အားလံုးေသၾကရေတာ့မည္။ကြ်န္တာ့္သူငယ္
ခ်င္းမ်ားသည္ "ကယ္ပါ-ယူပါ"တစာစာႏွင့္ရွိသမွ်အသံကုန္ညွစ္
ကာေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းၾကေလသည္။ ကယ္ရာမဲ႔ တြယ္
ရာမဲ႔ၾကရေလျပီ။ကြ်န္ေတာ္ကားတစ္ခ်က္သာတုန္လႈပ္သြားမ
ိေသာ္လည္းငိုဖို႔သတိမရ"အေဖရွိတာပဲ"ဟူေသာအေတြးျဖင့္အေဖ့
ကိုသာေမွ်ာ္ေနမိသည္။ဤသို႕ျဖင့္ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုဖိထားေသာေျမ
သားသည္ေအာက္သို႕နိမ့္ဆင္းလာရာ ကြ်နေျခေထာက္တစ္ဝက္
ေရေအာက္သို႔ျမွဳပ္မိေလျပီ။သူငယ္ခ်င္းမ်ားကားတုန္ရီစြာညွိဳးငယ္
စြာျဖင့္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ၾကေလသည္။ ထိုအခါမွကြ်န္ေတာ္
ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းသိလာသည္။ေျမသားသည္ေရထဲသို႔ေရာ
က္ေသာ္နိမ့္ဆင္းမႈျမန္လာသည္။ တျဖည္းျဖည္းေရကနက္လာ
သည္။ေျခေထာက္တစ္ဝက္မွေပါင္လည္သို႕ေရာက္လာသည္။ဒီ
အတိုင္းဆိုကြ်န္ေတာ္တို႔ေသၾကရေတာ့မည္။အေဖ---အေဖ/အေဖဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ကြ်န္ေတာ္ေသရေတာ့မယ္။
" အေဖ---အေဖ--အေဖေရသားကိုကယ္ပါအံုး "
"အေဖ---သားေသရေတာ့မယ္"
"အေဖေရလာကယ္ပါေတာ့သားခ်မ္္းလွျပီအေဖေရ႕ -ဟီး---ဟီး
---ဟီး---အေဖေရ--------။"
ေရကားခါးလည္နားသို႔ေရာက္လာျပီဒူးမ်ားလည္းေပ်ာ့ေခြခ်င္
လာျပီ။ ထိုအခိုက္-
"သားေရ---အေဖလာျပီ---မေၾကာက္နဲ႕သား"
"ဟာ---အေဖတကယ္ေရာက္လာခဲ႔ၿပီ"
အေဖကဝါးလံုးႏွစ္လံုးကိုေထာင္လွ်က္ေအာက္သို႔ဆင္းလာသည္။
ဦးစြာကြ်န္ေတာ့္ကိုအရင္ဆြဲထုတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လႊတ္သြား
ေသာအခါဝါးလံုးကိုအားျပဳ၍ရပ္ေစသည္။
"အေဖ-သားသူငယ္ခ်င္းေတြရွိေသးတယ္"
"အားလံုးကိုအေဖကယ္မွာဘာမွမပူၾကနဲ႔ သားတိုု႔အားတင္းထား
ၾက"
အေဖကတစ္ဦးစီကိုဆြဲထုတ္ကာေရထဲမွဆယ္ယူ၍ဝါးလံုးကို
ကိုင္ေစသည္။ထိုအခ်ိန္ကမ္းပါးထိပ္သို႕လူအမ်ားဝိုင္းအံုေရာက္
လာၾကသည္။ပုဆိုးစမ်ားကိုခ်ည္လွ်က္လူအားႏွင့္ဆြဲတင္ၾကရာ
အားလံုးအသက္ခ်မ္းသာရာရၾကေလသည္။
အခိ်ဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏မိဘမ်ားကားငိုပြဲဆင္ၾကေလသည္။
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဒီပေလးေတြေတာ္ေတာ္ေဆာ့တာပဲေသေကာင္း
မေပ်ာက္ေကာင္း"ဟုကရုဏာေဒါသလြမ္းလွ်က္ အခိ်ဳ႕ကအျပစ္
တင္လွ်က္ အခ်ိဳ႕ကစုပ္သပ္လွ်က္---ဆူညံေနေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္ကားအေဖ့ပုခံုးကိုမွီတြယ္လွ်က္မ်က္ရည္မ်ားစီးကာ
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားလိုက္ေလသည္။
"မငိုနဲ႔ေနာ္သား မေၾကာက္နဲ႕ေတာ့ အေဖေျပာတယ္မဟုတ္လား
သားအနားမွာအေဖအျမဲရွိေနမယ္လို႔"
အာဂသူရဲေကာင္းေဖေဖပင္။
အခန္း(၃)
"အေဖသားဆီကိုဘယ္လိုအခ်ိန္မီေရာက္လာတာလည္းဟင္"
"ေၾသာ္သားရယ္အေဖ့စိတ္ထဲမွာသားအေၾကာင္းပဲရွိေနတာေလ စိတ္ကသားဆီကိုအၿမဲတမ္းလံႈ႔ေဆာ္ေနေတာ့သားအေဖ့ကိုေခၚလိုက္တဲ႔အသံကိုအေဖၾကားလိုက္ရတယ္ အေဖစိုးရိမ္ျပီး
ေက်ာင္းကိုေျပးသြားခ်ိန္ေက်ားင္းမွာသားကမရွိဘူးဒါနဲ႔သားဒုကၡေရာက္ေနျပီဆိုျပီးကမ္းပါးဘက္ေျပးသြားေတာ့ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲသားတို႕ကမ္းပါးျပိဳမိေနၾကျပီ ။အေဖသာဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနာ
က္က်ရင္သားတို႕ကိုေတြ႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ေနာက္ဆိုဆင္
္ျခင္ရမယ္ေနာ္သား"
"ဟုတ္ကဲ႔အေဖ---သားကိုခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ"
"ခြင့္လႊတ္ပါတယ္သားရယ္မသိလို႕မွားတဲ႔အမွားပဲ သားကိုျပန္
ရလိုက္တာကိုပဲအေဖေက်နပ္လွပါျပီ"
အေဖသည္စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားဝ့ံသေလာက္စည္းကမ္းနွင့္
ပတ္သက္လာလွ်င္လံုးဝအေလွ်ာ့မေပးေပ။ကြ်န္ေတာ္ေလးတန္း
ေက်ာင္းသားဘဝကအျဖစ္အပ်က္ကေလးကလည္းမေမ့ႏိုင္စရာ။
ပညာထူးခ်ြန္ေသာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေရြးခ်ယ္၍စတု
တၳတန္းလူရည္ခြန္ေျဖခိုင္းရမည့္အစီအစဥ္ေၾကာင့္ေက်ာင္းတြင္
ထူးခြ်န္ေရြးခ်ယ္ရန္စာေမးပြဲေျဖၾကရေလသည္။ကြ်န္ေတာ္၏
ျိပိဳင္ဘက္ကားၿပံဳးခ်ိဳပင္။ေမာင္ျပံဳးခ်ိဳသဘ္လူေနေအးသေလာက္
ဥာဏ္ေကာင္းလွေပသည္။သူ႔ဥာဏ္ကိုကြ်န္ေတာ္မမွီႏိုင္ ကြ်န္
ေတာ္ထူးခြ်န္ေက်ာင္းသားျဖစ္ခ်င္သည္။ဆရာႀကီးကကြ်န္ေတာ့္
ကိုသာေရြးခ်ယ္ရမည္။ၿပံဳးခ်ိဳပထမ မျဖစ္ေစရ။ထို႕ေၾကာင့္ကြ်န္
ေတာ္ႀကီးမားစြာေသာအမွားႀကီးကိုက်ဴးလြန္မိလိုက္ေလသည္။
ေန႔လည္မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္၌ခံုေပၚတြင္ေတြ႔ေသာျပံဳးခ်ိဳ၏သခ်ၤာစာ
အုပ္ကိုယူ၍ဝွက္ထားလိုက္ေလသည္။ၿပံဳးခ်ိဳကားငိုယိုကာ
စာအုပ္ေပ်ာက္ေၾကာင္းကအတန္းပိုင္ဆရာမအားသြားတိုင္ေလသည္။ဆရာမကတစ္ခန္းလံုးကိုစစ္ေဆးရွာေဖြေသာ္လည္းမေတြ႔
ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးထံေရာက္ရေလသည္။မေကာ
င္းမႈဟူသည္ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိေပ။
"ဆရာႀကီးရွင့္မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္တုန္းကျမတ္သာတစ္ေယာက္
ေက်ာင္းအေနာက္ကကုကၠိဳလ္ပင္ေအာက္ကိုတစ္ေယာက္ထဲသြားတာေတြ႔တယ္ရွင့္သူ႕လက္ထဲမွာလည္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္
သြားတာျမင္မိပါတယ္ရွင့္"
သြားျပီအတန္းထဲတြင္စြာေတးလန္မိေအးေၾကာင့္အခိုးမိရေတာ့
မည္။
"ေမာင္ျမတ္သာဟုတ္သလား ဆရာႀကီးကိုအမွန္အတိုင္းေျဖပါ"
ကြ်န္ေတာ္မည္သို႔ေျဖရမည္နည္း အားလံုးကကြ်န္ေတာ့္ကိုဝိုင္း
ၾကည့္ေနၾကၿပီ။ကြ်န္ေတာ္သူခိုးျဖစ္ရၿပီ မ်က္ရည္မ်ားက
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာလွ်က္---
"ဟုတ္---ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ---ႀကီး"
"ေဟ--မင္းဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ"
"ကြ်န္ေတာ္သူ႕ကိုသာခ်င္လို႕ပါဆရာႀကီး -ဟီး- ဟီး -ဟီး"
"ေကာင္းေရာကြာမင္းကမတရားနည္းနဲ႔သာခ်င္တာကိုးမင္းကို
ေကာင္းေကာင္းအျပစ္ေပးရမယ္ ။ ကဲ-ဆရာမသူ႔မိဘေတြကို
အခုလာခဲ႔ဖို႔အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ"
"ဗ်ာ---ဆရာႀကီးအေဖ့ကိုမေခၚပါနဲ႔ေနာက္လည္းဒီလိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး
ဆရာႀကီးေပးတဲ႔အျပစ္ကိုလည္းခံပါ့မယ္ဆရာႀကီး"
"မရဘူးေမာင္ျမတ္သာ မင္းက်ဴးလြန္တဲ႔အမႈကေက်ာင္းရဲ႕ဂုဏ္
သိကၡာကိုထိခိုက္ေစတယ္ကြ ကဲ-ဆရာမသြားေခၚပါ"
မ်ားမၾကာမီအေဖရာက္လာသည္။ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကို
ိုမၾကည့္ရဲ ေခါင္းငံု႔ေနလိုက္သည္။ဆရာႀကီးကအျဖစ္အပ်က္
္အလံုးစံုကိုအေဖ့အားရွင္းျပလိုက္ရာ အေဖသည္မ်က္နွာႀကီး
နီျမန္းလွ်က္မ်က္ရည္မ်ားေပါက္ေပါက္က်ကာ-
"မင္းလားကြငါ့သား-"ခြပ္ " ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္သူမ်ား
ဘဝကိုခ်နင္းခ်င္တဲ႔ေကာင္-"ခြပ္" ငါဂုဏ္ယူခဲ႔သမွ်အရာအား
လံုးဖ်က္ဆီးခ်င္တဲ႔ေကာင-္"ခြပ္"။အေဖကားေျပာလိုက္ လက္သီး
ႏွင့္ထိုးလိုက္ျဖင့္ေပါက္ကြဲေနေလၿပီ။ကြ်န္ေတာ္ဘာမွေျပာနိုင္စြမ္း
မရိွေတာ့။ကာႏိုင္စြမ္းမရွိ ကြယ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ၿပီ။
"ေတာ္ပါေတာ့ဦးျငိမ္းသာဒီေလာက္ဆိုရပါျပီကဲေမာင္ျမတ္သာ-
ေနာက္ဆိုဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကိုဆရာႀကီးမၾကားရမႀကံဳရေစနဲ႔ေပါ့
ဆရာႀကီးအစီအစဥ္ေျပာင္းလိုက္ျပီ ဒီေက်ာင္းအတြက္
္ထူးခ်ြန္ေျဖရမဲ႔ေက်ာင္းသားဟာေမာင္ျပံဳးခ်ိဳပါဘဲ ေမာင္ျမတ္သာ
ေမာင္ျပံဳးခ်ိဳကိုေတာင္းပန္လိုက္ပါ။ေမာင္ျပံဳးခ်ိဳကလည္းလူငယ္
္အမွားမို႕ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ပါ"
'"ကြ်န္ေတာ္အလိုလိုက္ခဲ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးမညံ႕ခဲ႕လို႕ျဖစ္ရတာ
ပါဆရာႀကီး သားေလးကိုအျပစ္မျမင္ပါနဲ႕ဗ်ာ အျပစ္ရွိတာက
ကြ်န္ေတာ္ပါ"
"ကြ်န္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ဦးျငိမ္းသာ ဒါကလည္းျဖစ္တတ္ပါ
တယ္ကြ်န္ေတာ္တို႕လည္းေမာင္ျမတ္သာကိုဆြဲေခၚသြားၾကမွာပါ။
ေနာက္ႏွစ္ေတြရဲ႕ထူးခြ်န္ေက်ာင္းသားဟာေမာင္ျမတ္သာျဖ
ေအာင္ႀကိဳးစားေပးရေအာင္ဗ်ာ ကေလးကိုလည္းထပ္ျပီးမရိုက္
ပါနဲ႕ေတာ့ဟိုမွာ-ေသြးေတြထြက္ေနျပီ ကဲ-ေမာင္ျမတ္သာအေဖ
နဲ႔ျပန္လိုက္သြာပါေနာက္ေန႕စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ေက်ာင္းကိုလာခဲ႔
ေနာ္"
"ဟုတ္-ဟုတ္ကဲ႔ပါဆရာႀကီးသားကိုခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။သူငယ္ခ်င္း
ျပံဳဳးခ်ိဳ ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါကြာ"
"ခြင့္လႊတ္ပါတယ္သူငယ္ခ်င္းရာ ငါတို႕ကသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ"
ျပံဳးခ်ိဳကားစာေတာ္သေလာက္စိတ္ရင္းေကာင္းလွေပသည္။ေျသာ္-အဆင္းေရာအခ်င္းပါျပည့္ဝသည့္ျပံဳးခ်ိဳပင္။အေဖကေတာ့ဆရာႀကီးကိုခြင့္ပန္ကာအေရွ႕မွသြားႏွင့္ေလၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္၏အိမ္ျပန္ခရီးကားေလးပင္ဖင့္ႏြဲ႕စြာ။
အေဖ့ကိုသနားလိုက္တာဗ်ာ။
အခန္း(၄)
ကြ်န္ေတာ္သည္အေဖထိုးထားသည့္အရွိန္ ငိုထားသည့္အရွိန္
တို႔ေၾကာင့္ညကႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ပါးကို
နမ္းလာေသာအထိအေတြ႔ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ႏိုးလာသည္။အေဖကြ်န္
ေတာ့္ကိုျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ေန႔လည္ကအေဖႏွင့္ဘာမွမဆိုင္သ
လိုပင္။
"ႏိုးၿပီလားသား-ေတာ္ေတာ္ေလးနာေနေသးလား"
"မနာပါဘူးအေဖ-ရပါတယ္- အေဖသားကိုစိတ္မဆိုးဘူးလားဗ်ာ"
"အေဖသားကိုဘယ္ေတာ့မွစိတ္မဆိုးခဲ႕ပါဘူးသားရယ္ သားကို
လမ္းမွားမေရာက္ေစခ်င္တဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ထိုးခဲ႔မိတာကိုပဲေနာင္တရေန
တာပါ အေဖ့ဘဝမွာသားကပထမပဲေလ ။ရိုးသားလိမၼာတဲ႔လူ
ေတာ္ေလးအျဖစ္နဲ႕သားကိုအလိုရွိခဲ႔တာ အခုသားထူးခြ်န္မေျဖရ
ေပမယ့္ႏွစ္ႀကီးစာေမးပြဲမွာငါ့သားပထမရတာကိုအေဖျမင္ခ်င္တယ္။ သားလုပ္ႏိုင္တဲ႔အလုပ္လည္းျဖစ္တယ္ရေအာင္လုပ္မယ္မ
ဟုတ္လားသား။"
"အေဖရယ္ ့ ့ ့ ့ ့"
ကြ်န္ေတာ္အေဖ႔ကိုတင္းၾကပ္စြာဖက္ထားလိုက္သည္။မ်က္ရည္
တို႕ကအေဖ့ေက်ာျပင္မွအေဖ့ႏွလံုးသားဆီသို႔ ့ ့ ့။အေဖလည္း
မ်က္ရည္စို႔စို႔ ့ ့ႏွင့္။
"စိတ္ခ်ပါအေဖသားရိုးသားစြာနဲ႔ပထမရေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္"
"ဝမ္းသာလိုက္တာသားရာ - ကဲ မငိုနဲ႔ေတာ့သား ထမ်က္ႏွာသ
စ္လိုက္ ခဏၾကာရင္မိုးလင္းေတာ့မယ္။ လမ္းထိပ္အေႀကာ္ဆိုင္
မွာတို႕သားအဖအေႀကာ္သြားစားႀကမယ္။"
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္အေဖသည္အဆံုးစြန္ထိစြန္႔လႊတ္ဝံ႔သူျဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္ပဥၥမတန္းတက္မည့္ႏွစ္တြင္အေဖကကြ်န္ေတာ့္
ကိုသကၤန္းစည္းေပးေတာ့မည္။အႏွစ္ႏွစ္အလလကသားအတြက္
အားခဲကာေဖာင္ေမွ်ာ-ဝါးခုတ္-ႀကိမ္ခုတ္-ပိုက္တန္း-လယ္ထြန္၍
စုေဆာင္းထားေသာေငြေလးႏွင့္သားအတြက္အလဴႈေပးရန္တိုင္ပင္ၾကေလသည္။အလွဴတြင္ဆိုင္းအျငိမ့္ပါပါဝင္မည္ျဖစ္ရာေပ်ာ္စရာ
အတိပင္။ရပ္ေဝးမွဧည့္သည္မ်ားပင္ဖိတ္ၾကားထားေပျပီ။
"အေဖ ့ ့ ့အလွဴ လွည့္ရင္သားဆင္စီးခ်င္တယ္အေဖ ဆင္နဲ႕
လွည့္ရေအာင္ေနာ္"
"ဆင္နဲ႔ကသူေ႒ေတြမွလွည့္နိုင္တာသားရဲ႕ ဆင္ငွားရတဲ႔စာရိတ္က
ႀကီးတယ္"
"အေဖကလည္းဒီသားေလးတစ္ေယာက္ထဲကိုဆင္နဲ႕အလွဴေပးရ
တာ တတ္နိုင္ေအာင္လုပ္ပါအေဖရာ သားဆင္စီးခ်င္တယ္အေဖ"
ကြ်န္ေတာ္မ်က္ႏွာညွိဳးသြား၍ထင့္-
"ေအးပါသားရယ္ဆင္နဲ႕လွည့္ၾကတာေပါ့သားအတြက္အေဖတတ္နိုင္ရမွာေပါ့"
""ေဟး ့ ့ ့ဒါမမွတို႕အေဖ -ဆင္စီးရေတာ့မယ္ကြ"
ညအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္၌အေဖႏွင့္အေမတိုင္ပင္ၾကေလျပီ။
"မျမေရမနက္ျဖန္ငါဝါးခုတ္တက္သြားအုံးမယ္ကြာ"
"ေတာ္ကလည္းအလွဴရက္ကနီးေနျပီမသြားနဲ႔ေတာ့အခုကမိုးဦးကေစာပါဘိနဲ႔ထင္သေလာက္ရမွာမဟုတ္ဘူး"
"ငါ့သားေလးကဆင္စီးခ်င္တာကြ ငါဆင္ငွားစာရိတ္ရွာလိုက္
အံုးမယ္ကြာ အလွဴကေလးငါးရက္လိုပါေသးတယ္ဝါး(၂၀၀)
ေလာက္ခုတ္လိုက္ရင္ဆင္ငွားဖို႕ပိုပါတယ္ကြ ခါတိုင္း(၄/၅)ရာ
ခုတ္ေနတာေတာင္ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါ့သူငယ္ခ်င္းေမာင္ေတာကို
ေခၚသြားလိုက္မယ္"
"ေတာ္ကလည္းသားေလးကိုေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္လြန္းထမ္းစင္
နဲ႔လွည့္လည္းရသားနဲ႔"
"သားေလးဆႏၵငါ့ဆႏၵေလကြာဒီသားေလးတစ္ေယာက္ထဲကို"
အေဖႏွင့္ဦးေမာင္ေတာတို႕လွည္းတစ္စီးႏွင့္ဝါးခုတ္တက
သြားၾကျပ။ီတစ္ညအိပ္ခရီး မနက္ျဖန္အေဖျပန္လာရင္ဆင္ငွား
သြားေတာ့မည္။ကြ်န္ေတာ္ကားအေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနျပီ။
အိမ္တြင္္အလွဴအတြက္ျပင္ဆင္စရာရွိသည္မ်ားကိုအရပ္
ထဲမွလူမ်ားဝိုင္း၍လုပ္ကိုင္ၾကရာကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္၌လူစည္ကား
လွသည္။ခက္သည္ကမနက္ေရာက္မွမိုးကမနားတမ္းသဲသဲမဲမဲ
တေဝါေဝါရြာခ်လိုက္သည္။ေရလည္းအလြန္ပါလွသည္။လွ်ပ္စီး
တဝင္းဝင္းမိုးတျခိမ္းျခိမ္းႏွင့္ေလေရာမိုးပါအားေကာင္းလွသည္။
မနက္( ၁၀ ) နာရီခန္႔တြင္မိုးတိတ္သြားသည္။ေတာင္က်ေရမ်ား
ကားျမစ္အတြင္းသို႕တဟုန္ထိုးစီးဆင္းလွ်က္။ေန႔လည္(၃ ) နာရီ
ေလာက္တြင္ရြာအျပင္သို႕လူအမ်ားစုစ ုစုစုႏွင့္ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ
ေျပးေနၾကသည္။ဘာပါလိမ့္-ကြ်န္ေတာ္လည္းစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာ
ေျပးလိုက္သြားလိုက္သည္။ရြာအျပင္ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္အ
ေဖ့လွည္းကိုလူအမ်ားဝိုင္းအံုၾကည့္ေနၾကသည္။
"အေဖ ့ ့ ့အေဖဘာျဖစ္လို႕လည္း"
"သားေရ ့ ့ ့ ့မင္းအေဖဆံုးျပီေဟ့ ဟီး-ဟီး ့ ့ ့ကိုျငိမ္းသာေရ
ရွင့္သားလာႀကိဳေနၿပီေလထၾကည့္ပါအံုး ရွင္ကိုယ္တိုင္ဆင္နဲ႔အ
လွဴေပးမွာဆို ရွင့္သားကဆင္စီးခ်င္တာေလ အမေလးကိုျငိ္မ္း
သာရဲ႕ သားေေလးရယ္ကံဆိုးလိုက္တဲ႔သားေလး ့ ့ ့ဟီး ့ ့ ့"
အေမကားေမ့လဲကာသတိလစ္သြားျပီ။
"အေမ ့ ့ ့အေမ အေမ့ကိုလႈပ္ႏိႈးေပးၾကပါအံုး အေဖ ့ ့ ့အေဖေရ
သားဆင္မစီးခ်င္ေတာ့ပါဘူးအေဖရဲ႕ ဟီး- ငားအတြက္စြန္႕စားရ
က္တယ္အေဖရယ္႕႕႕ ဦးေတာအေဖဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ်ာ။"
"မင္းအေဖလူမိုက္ႀကီးကေလဝါး(၂၀၀)ရေနတာကိုမိုးေတြရြာေ
နျပီနားၾကစို႕ဆိုတာမနားဘဲဆက္ခုတ္တယ္ခဏၾကာေတာ့မိုးသဲ
ျပီးေတာင္က်ေရေတြအရွိန္နဲ႕စီးလာေတာ့ဝါးလံုးေတြထမ္းလာတဲ႔
မက္းအေဖကိုေလ ႕ ႕ ႕ ဖိသတ္ပစ္လိုက္တာကြ။မိုးတိတ္မွအေလာင္းကိုမနည္းရွာယူခဲ႔ရတယ္ ၿငိမ္းသာလူမိုက္ၾကီး
ေရ-မင္းငါ့စကားကိုနားမေထာင္ဘူးကြာ"
အေဖရယ္ဘယ္လိုေျဖရမလဲဗ်ာ ႕ ႕ ႕ ။ အေဖမရွိေသာ
အလွဴပြဲကားေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲစြာျီပီးဆံုးခဲ႔ေလျပီ။ဒီေန႕အေဖ့
ကိုေျမျမွဳတ္တဲ႔ေန႕။ေနာက္တစ္ေန႕အလွဴလွည့္တဲ႔ေန႔။ထမ္းစင္ေ
ပၚကေမာင္ရင္ေလာင္းကအေဖ့ကိုေမွ်ာ္ေနျပီအေဖ။အေဖေျပာ
ေတာ့သားအနားမွာအေဖအျမဲရွိေနမယ္ဆိုအေဖရဲ႕။
ေလာကတြင္အစားထိုး၍မရႏိုင္ေသာအရာႏွစ္ခုကားမိဘႏွင့္
အခ်ိန္ဟုပညာရွိမ်ားဆိုခဲ႔ၾကေလသည္။ထိုအထဲတြင္မွဦးျငိမ္းသာလိုအေဖမ်ိဳးကားတိုင္းစရာမရွိႏိႈင္းစရာ
မရွိေတာ့ေပ။ယခုအခါ၌ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကားေရနည္းပါးခမ္းေျခာ
က္ေနေပျပီ။အေဖမရွိေတာ့လို႕လားဧရာဝတီရယ္ အေဖနဲ႕အတူ
ဝါးေဖာင္စုန္ဖို႔မလိုအပ္ေတာ့လို႔ခမ္းေျခာက္သြားတာလားဟင္။
သိန္းငွက္သူရဲေကာင္းႀကီးအေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ဧရာဝတီေရ ႕ ႕ ႕
ျပန္လည္ႏႈိးထေပးပါအံုးေနာ္။အေဖ႔ရဲ႕ကိုယ္စားကြ်န္ေတာ့္
့္ႏွလံုးသားကိုျပန္လည္အသက္သြင္းေပးပါအံုးဗ်ာ ႕ ႕ ႕။
ၾကဴတာထြန္း(ကသာ)
screenခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေၾကာင့္သတ္ပံုအမွားကေလးမ်ားအား
နားလည္စြာျဖည့္ဖတ္ေပးၾကပါ။
Unicode version
ကြူတာထွန်း(ကသာ)
"သားနှင့်အတူအဖေရှိနေမယ်"
အခန်း(၁)
ကောင်းကင်မှ လင်းယုန်ငှက်ကြီးတွေ ပျံသန်းသွား သည်ကို
မြင်တိုင်း အမေပြောပြောနေသော သူရဲကောင်းအဖေ့အ
ကြောင်းကိုသတိရမိသည်။ အမေပြောသောအကြောင်းအရာ
များသာမက ကျွန်တော်ကိုယ်၌ကလည်း သူရဲကောင်းအဖေ့ကို
ိုအရာရာလေးစားအားကျမိခဲ့သည်။ တစ်ကယ်တော့အဖေဆို
တာမြင့်မိုရ်ထက်လက်တစ်ဖောင်ပိုမြင့်သောသူ ခေတ်မှီစက်ပ
စ္စည်းများထက်စွမ်းအားကြီးမားသူ နေ၏အရှိန်ထက်လွန်ကဲစွာ
အလင်းပေးနိုင်သူဟု ကျွန်တော်မြင်မိပါသည်။ ပိန်လှီလှီအသား
မဲမဲတွင်ကြွက်သားဖုဖုကြီးများဖြင့် အကြောဖြိုင်းဖြိုင်းထနေသော
အဖေက ဤမိသားစု၏ဥသျှောင် ကျွန်တော်တို့ဝမ်းသုံးခုစာရဲ့
မဏ္ဍိုလ်ကြီးပါလေ။ သို့သော်အဖေကား အူအင်္ဂါဘဝဝမ်းစာရေး
အတွက် ရပ်တည်ရသောအခါပြည့်ဝဖူလှုံစွာသူကိုယ်တိုင်မမှီဝဲပဲ
"အဖေစားပြီးပြီ"ဟုအမြဲတမ်းလိမ်ညာခဲ့သောသူပင်။ သား၏ဘဝ
အခက်ဖြာရေးအတွက် ရေသောက်မြစ်ဖြစ်သောအဖေ့အားတို့
သည်အရှိန်အဟုန်ပြင်းလျှက်ပင်။အဖေသည်နုရမည့်နေရာတွင်
ဝါဂွမ်းတမျှအိစက်လှပါသော်လည်း မာကျောရမည်ဆိုလျှင်ကား
သံမဏိအလားပင်။အဖေပြောသမျှအဖေပြုမူသမျှအရာအားလုံး
တို့သည် ကျွန်တော့်အတွက်အားကျအတုယူစရာကြီးပင်။ထိုကဲ့
သို့သောကျွန်တော့်ဘဝ၏သူရဲကောင်းကြီးကား ဟိုး့့လွန်ခဲ့
သောအချိန် ကျွန်တော်(၅)တန်းကျောင်းသားဘဝမှာပင် ဤ
လူ့လောကကြီးမှစွန့်ခွာသွားပေပြီ။သေဆုံးခြင်းကြောင့်ကွေကွင်း
ရသောဒုက္ခကား ပူလောင်လွန်းပေစွ။အဖေဦးငြိမ်းသာသည်နာ
မည်နှင့်လိုက်အောင်ငြိမ်းချမ်းသောဘဝကိုသာယာစွာတည်
ဆောက်သွားပြီလားဟု တွေးတောချင်စရာပင်။အဖေသည်တစ်ဦး
တည်းသောသားကျွန်တော့်အားအတိုင်းမသိချစ်သလောက်အရိပ် တကြည့်ကြည့်နှင့်အကဲခတ်နေတတ်သူဖြစ်သည်။သို့သော်
ကျွန်တော်ကားအဖေ့ကိုအသက်တမျှချစ်ရပါသော်လည်း အချို့
အရာတို့ကားပြတ်ပြတ်ထင်ထင် မြင်တွေ့ရပြီး အချို့အရာတို့
ကားမှုန်ဝါးဝါးပင်။ စုန်ရေအရှိန်ပြင်းသလောက်ဆန်ရေကားဝေ့
ကာဝဲကာမျှသာဟုထင်မှတ်မိပါသည်။အချို့အဖေနှင့်ပတ်သက်
သက်သမျှတိုင်းသည် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းထင်ထင်ရှားရှား
ချည်းပင်။အဖေ၏သားကိုချစ်နိုင်သောဇောအဟုန်တို့ကား
ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးဒူးထောက်ရလောက်ပေသည်။ မနားရတဲ့အလုပ်
တွေကိုအနားသတ်ပြီးမဂ္ဂင်ခရီးကိုရွက်ဖွင့်စီးသွားခဲ့သောအဖေ့အ
ကြောင်းကို ပြန်လည်မြင်ယောင်ပါရစေအဖေ။ ဤသို့ခွင့်တောင်း
မိပါသော်လည်း ခွင့်မတောင်းပါပဲအဖေ့အကြောင်းထောင်သောင်း
မကလွမ်းမိပါရဲ့အဖေ။"သြော်-အဖငတ်သားရေနည်းငါးပင်မဟုတ်
်ပါလားအဖေ့့။"
အခန်း(၂)
ကျွန်တော်ငယ်လေးကတည်းက အဖေ့ထံမှအမြဲကြားခဲ့ရသော
စကားတစ်ခွန်းရှိလေသည်။ထိုစကားမှာ-
"ငါ့သား-အဖေတို့ကသားတစ်ယောက်ထဲမွေထားတယ်ဆိုပြီး
ဘာမှအားမငယ်နဲ့ သားဘာအရေးကိစ္စနဲ့ကြုံကြုံ သားအနားမှာ
အဖေအမြဲရှိနေမယ်" တဲ့။
တကယ်ပင်ကျွန်တော်လိုအပ်သောအချိန်တိုင်း၌ အဖေရောက်
လာခဲ့တတ်သည်။ကြာလာတော့လည်း"ငါ့အနားမှာအဖေအမြဲရှိ
တယ်"ဟူ၍အသိဝင်ကာအမြဲပင်ရဲရင့်လာခဲ့သည်။မှတ်မှတ်ရရ
ကျွန်တော်တို့မူလတန်းကျောင်းသားအရွယ်ကဖြစ်သည်။ကျွန်
တော်တို့နေထိုင်သောရွာကလေးသည် ဧရာဝတီမြစ်ကမ်းရိုးဘေး
တွင်တည်ထားသဖြင့် ရေတိုက်စားကာ ကမ်းပါးပြိုသောကြောင့်
မကြာခဏရွေ့ပြောင်းရွာတည်ကြရလေသည်။ ရွာရှိမူလတန်း
ကျောင်းကြီးသည်လည်းကမ်းပါးနှင့်အတော်နီးကမ်လာလေပြီ။
နေ့လည်ကျောင်းဆင်းချိန်တွင် ကျွန်တော်တို့သူငယ်ချင်းတစ်စု
ုသည် မိမိအိမ်သို့မပြန်ကြပဲ ကမ်းပါးစောင်းတွင်ဆော့ကစားကြ
သည်။
ကမ်းပါးအချို့သည်ရေကြီးချိန်ဝဲတိုးစားသဖြင့် တဝုန်းဝုန်းပြို
ကျကြသည်။ အချို့သည်ပတ်ကြားအက်ကြောင်းကြီးတွေထ
လျှက် ဝုန်းခနဲ-ဝုန်းခနဲနေအောင်ပြိုကျသည်။ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့
ကမ်းပါးဘက်သွားသည်ကို မည်သူမျှတားမည့်သူမရှိကြ။အားလုံး
ကရေကူးတတ်ကြလေသည်။ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ကမ်းပါးတစ်
လျှောက် ဆော့ကစားနေကြရာ တစ်နေရာသို့အရောက် အလွန်
ကြီးမားလှသောပြိုကျလုနီးနီး ပတ်ကြားအက်ကြီးကိုတွေ့လေ
သည်။ ကျွန်တော်တို့သည်ထိုပတ်ကြားအက်ကြီးကိုလွန်၍ ပြိုကျ
လုလုကမ်းပါးကြီးကိုခိုစီးလိုကြသည်။ ကမ်းပါးပြိုလျှင်ပြန်ခုန်
တက်ကြမည်ပေါ့ အကယ်၍ရေထဲသို့ပါသွားလျှင်လည်းပူစရာမ
ရှိအားလုံးရေကူးတတ်ကြသူများပင်။ သို့နှင့်ကျွန်တေ်တို့သည်
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်လက်တွဲကာ ကမ်းပါးပေါ်သို့ခုန်တ
က်လိုက်ကြသည်။ ကျွန်တော်တို့သတိမထားမိလိုက်သည်ကား
ကမ်းပါးပတ်ကြားအက်သည် နှစ်ဆင့်နှစ်နေရာအက်နေခြင်းပင်။
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့သည်ကမ်းပါးအက်တွင်ပါသွားရာ ပြန်ခုန်တ
က်ချိန်မရလိုက် ဒုတိယပတ်ကြားအက်မှပြိုကျကာလာဖိလေ
သည်။ခန္ဓာကိုယ်တစ်ဝက်ကိုမြေနှင့်ဖိခြင်းခံလိုက်ကြရလေသည်။
လှုပ်မရုန်းမရ မည်သို့မျှလွတ်အောင်မလုပ်ဆောင်နိုင်ကြတော့ပေ။
အချို့မှာခြေထောက်များ ကြိုးကြရတောသည်။မြေထုကကြီးမား
လွန်းသဖြင့်တော်တေ်နှင့်မြေအောက်သို့မရောက်နိုင် နည်းနည်း
ခြင်းနိမ့်ဆင်းနေသည်။ မကြာမီဤပုံစံအတိုင်းနိမ့်ဆင်ကးလာ
လျှင်ကျွန်တော်တို့အားလုံးသေကြရတော့မည်။ကျွန်တာ့်သူငယ်
ချင်းများသည် "ကယ်ပါ-ယူပါ"တစာစာနှင့်ရှိသမျှအသံကုန်ညှစ်
ကာအော်ဟစ်အကူအညီတောင်းကြလေသည်။ ကယ်ရာမဲ့ တွယ်
ရာမဲ့ကြရလေပြီ။ကျွန်တော်ကားတစ်ချက်သာတုန်လှုပ်သွားမ
ိသော်လည်းငိုဖို့သတိမရ"အဖေရှိတာပဲ"ဟူသောအတွေးဖြင့်အဖေ့
ကိုသာမျှော်နေမိသည်။ဤသို့ဖြင့်ကျွန်တော်တို့ကိုဖိထားသောမြေ
သားသည်အောက်သို့နိမ့်ဆင်းလာရာ ကျွနခြေထောက်တစ်ဝက်
ရေအောက်သို့မြှုပ်မိလေပြီ။သူငယ်ချင်းများကားတုန်ရီစွာညှိုးငယ်
စွာဖြင့် ငယ်သံပါအောင်အော်ကြလေသည်။ ထိုအခါမှကျွန်တော်
ကြောက်ရကောင်းမှန်းသိလာသည်။မြေသားသည်ရေထဲသို့ရော
က်သော်နိမ့်ဆင်းမှုမြန်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းရေကနက်လာ
သည်။ခြေထောက်တစ်ဝက်မှပေါင်လည်သို့ရောက်လာသည်။ဒီ
အတိုင်းဆိုကျွန်တော်တို့သေကြရတော့မည်။အဖေ---အဖေ/အဖေဘယ်ရောက်နေပါလိမ့်ကျွန်တော်သေရတော့မယ်။
" အဖေ---အဖေ--အဖေရေသားကိုကယ်ပါအုံး "
"အဖေ---သားသေရတော့မယ်"
"အဖေရေလာကယ်ပါတော့သားချမ်းလှပြီအဖေရေ့ -ဟီး---ဟီး
---ဟီး---အဖေရေ--------။"
ရေကားခါးလည်နားသို့ရောက်လာပြီဒူးများလည်းပျော့ခွေချင်
လာပြီ။ ထိုအခိုက်-
"သားရေ---အဖေလာပြီ---မကြောက်နဲ့သား"
"ဟာ---အဖေတကယ်ရောက်လာခဲ့ပြီ"
အဖေကဝါးလုံးနှစ်လုံးကိုထောင်လျှက်အောက်သို့ဆင်းလာသည်။
ဦးစွာကျွန်တော့်ကိုအရင်ဆွဲထုတ်သည်။ ကျွန်တော်လွှတ်သွား
သောအခါဝါးလုံးကိုအားပြု၍ရပ်စေသည်။
"အဖေ-သားသူငယ်ချင်းတွေရှိသေးတယ်"
"အားလုံးကိုအဖေကယ်မှာဘာမှမပူကြနဲ့ သားတို့အားတင်းထား
ကြ"
အဖေကတစ်ဦးစီကိုဆွဲထုတ်ကာရေထဲမှဆယ်ယူ၍ဝါးလုံးကို
ကိုင်စေသည်။ထိုအချိန်ကမ်းပါးထိပ်သို့လူအများဝိုင်းအုံရောက်
လာကြသည်။ပုဆိုးစများကိုချည်လျှက်လူအားနှင့်ဆွဲတင်ကြရာ
အားလုံးအသက်ချမ်းသာရာရကြလေသည်။
အခိျု့သူငယ်ချင်းများ၏မိဘများကားငိုပွဲဆင်ကြလေသည်။
"တော်ပါသေးရဲ့ဒီပလေးတွေတော်တော်ဆော့တာပဲသေကောင်း
မပျောက်ကောင်း"ဟုကရုဏာဒေါသလွမ်းလျှက် အခိျု့ကအပြစ်
တင်လျှက် အချို့ကစုပ်သပ်လျှက်---ဆူညံနေတော့သည်။
ကျွန်တော်ကားအဖေ့ပုခုံးကိုမှီတွယ်လျှက်မျက်ရည်များစီးကာ
တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားလိုက်လေသည်။
"မငိုနဲ့နော်သား မကြောက်နဲ့တော့ အဖေပြောတယ်မဟုတ်လား
သားအနားမှာအဖေအမြဲရှိနေမယ်လို့"
အာဂသူရဲကောင်းဖေဖေပင်။
အခန်း(၃)
"အဖေသားဆီကိုဘယ်လိုအချိန်မီရောက်လာတာလည်းဟင်"
"သြော်သားရယ်အဖေ့စိတ်ထဲမှာသားအကြောင်းပဲရှိနေတာလေ စိတ်ကသားဆီကိုအမြဲတမ်းလှုံ့ဆော်နေတော့သားအဖေ့ကိုခေါ်လိုက်တဲ့အသံကိုအဖေကြားလိုက်ရတယ် အဖေစိုးရိမ်ပြီး
ကျောင်းကိုပြေးသွားချိန်ကျေားင်းမှာသားကမရှိဘူးဒါနဲ့သားဒုက္ခရောက်နေပြီဆိုပြီးကမ်းပါးဘက်ပြေးသွားတော့ထင်တဲ့အတိုင်းပဲသားတို့ကမ်းပါးပြိုမိနေကြပြီ ။အဖေသာဆယ်မိနစ်လောက်နော
က်ကျရင်သားတို့ကိုတွေ့ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး နောက်ဆိုဆင်
်ခြင်ရမယ်နော်သား"
"ဟုတ်ကဲ့အဖေ---သားကိုခွင့်လွှတ်ပါဗျာ"
"ခွင့်လွှတ်ပါတယ်သားရယ်မသိလို့မှားတဲ့အမှားပဲ သားကိုပြန်
ရလိုက်တာကိုပဲအဖေကျေနပ်လှပါပြီ"
အဖေသည်စွန့်လွှတ်စွန့်စားဝံ့သလောက်စည်းကမ်းနှင့်
ပတ်သက်လာလျှင်လုံးဝအလျှော့မပေးပေ။ကျွန်တော်လေးတန်း
ကျောင်းသားဘဝကအဖြစ်အပျက်ကလေးကလည်းမမေ့နိုင်စရာ။
ပညာထူးချွန်သောကျောင်းသားတစ်ယောက်ကိုရွေးချယ်၍စတု
တ္ထတန်းလူရည်ခွန်ဖြေခိုင်းရမည့်အစီအစဉ်ကြောင့်ကျောင်းတွင်
ထူးချွန်ရွေးချယ်ရန်စာမေးပွဲဖြေကြရလေသည်။ကျွန်တော်၏
ြိပိုင်ဘက်ကားပြုံးချိုပင်။မောင်ပြုံးချိုသဘ်လူနေအေးသလောက်
ဉာဏ်ကောင်းလှပေသည်။သူ့ဉာဏ်ကိုကျွန်တော်မမှီနိုင် ကျွန်
တော်ထူးချွန်ကျောင်းသားဖြစ်ချင်သည်။ဆရာကြီးကကျွန်တော့်
ကိုသာရွေးချယ်ရမည်။ပြုံးချိုပထမ မဖြစ်စေရ။ထို့ကြောင့်ကျွန်
တော်ကြီးမားစွာသောအမှားကြီးကိုကျူးလွန်မိလိုက်လေသည်။
နေ့လည်မုန့်စားဆင်းချိန်၌ခုံပေါ်တွင်တွေ့သောပြုံးချို၏သချၤာစာ
အုပ်ကိုယူ၍ဝှက်ထားလိုက်လေသည်။ပြုံးချိုကားငိုယိုကာ
စာအုပ်ပျောက်ကြောင်းကအတန်းပိုင်ဆရာမအားသွားတိုင်လေသည်။ဆရာမကတစ်ခန်းလုံးကိုစစ်ဆေးရှာဖွေသော်လည်းမတွေ့
နောက်ဆုံးကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးထံရောက်ရလေသည်။မကော
င်းမှုဟူသည်ဆိတ်ကွယ်ရာမရှိပေ။
"ဆရာကြီးရှင့်မုန့်စားဆင်းချိန်တုန်းကမြတ်သာတစ်ယောက်
ကျောင်းအနောက်ကကုက္ကိုလ်ပင်အောက်ကိုတစ်ယောက်ထဲသွားတာတွေ့တယ်ရှင့်သူ့လက်ထဲမှာလည်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကိုင်
သွားတာမြင်မိပါတယ်ရှင့်"
သွားပြီအတန်းထဲတွင်စွာတေးလန်မိအေးကြောင့်အခိုးမိရတော့
မည်။
"မောင်မြတ်သာဟုတ်သလား ဆရာကြီးကိုအမှန်အတိုင်းဖြေပါ"
ကျွန်တော်မည်သို့ဖြေရမည်နည်း အားလုံးကကျွန်တော့်ကိုဝိုင်း
ကြည့်နေကြပြီ။ကျွန်တော်သူခိုးဖြစ်ရပြီ မျက်ရည်များက
ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာလျှက်---
"ဟုတ်---ဟုတ်ပါတယ်ဆရာ---ကြီး"
"ဟေ--မင်းဘာကြောင့်ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ"
"ကျွန်တော်သူ့ကိုသာချင်လို့ပါဆရာကြီး -ဟီး- ဟီး -ဟီး"
"ကောင်းရောကွာမင်းကမတရားနည်းနဲ့သာချင်တာကိုးမင်းကို
ကောင်းကောင်းအပြစ်ပေးရမယ် ။ ကဲ-ဆရာမသူ့မိဘတွေကို
အခုလာခဲ့ဖို့အကြောင်းကြားလိုက်ပါ"
"ဗျာ---ဆရာကြီးအဖေ့ကိုမခေါ်ပါနဲ့နောက်လည်းဒီလိုမလုပ်တော့ပါဘူး
ဆရာကြီးပေးတဲ့အပြစ်ကိုလည်းခံပါ့မယ်ဆရာကြီး"
"မရဘူးမောင်မြတ်သာ မင်းကျူးလွန်တဲ့အမှုကကျောင်းရဲ့ဂုဏ်
သိက္ခာကိုထိခိုက်စေတယ်ကွ ကဲ-ဆရာမသွားခေါ်ပါ"
များမကြာမီအဖေရာက်လာသည်။ကျွန်တော်အဖေ့ကို
ိုမကြည့်ရဲ ခေါင်းငုံ့နေလိုက်သည်။ဆရာကြီးကအဖြစ်အပျက်
်အလုံးစုံကိုအဖေ့အားရှင်းပြလိုက်ရာ အဖေသည်မျက်နှာကြီး
နီမြန်းလျှက်မျက်ရည်များပေါက်ပေါက်ကျကာ-
"မင်းလားကွငါ့သား-"ခွပ် " ကိုယ့်အောင်မြင်မှုအတွက်သူများ
ဘဝကိုချနင်းချင်တဲ့ကောင်-"ခွပ်" ငါဂုဏ်ယူခဲ့သမျှအရာအား
လုံးဖျက်ဆီးချင်တဲ့ကောင-်"ခွပ်"။အဖေကားပြောလိုက် လက်သီး
နှင့်ထိုးလိုက်ဖြင့်ပေါက်ကွဲနေလေပြီ။ကျွန်တော်ဘာမှပြောနိုင်စွမ်း
မရှိတော့။ကာနိုင်စွမ်းမရှိ ကွယ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပြီ။
"တော်ပါတော့ဦးငြိမ်းသာဒီလောက်ဆိုရပါပြီကဲမောင်မြတ်သာ-
နောက်ဆိုဒီလိုအပြုအမူမျိုးကိုဆရာကြီးမကြားရမကြုံရစေနဲ့ပေါ့
ဆရာကြီးအစီအစဉ်ပြောင်းလိုက်ပြီ ဒီကျောင်းအတွက်
်ထူးချွန်ဖြေရမဲ့ကျောင်းသားဟာမောင်ပြုံးချိုပါဘဲ မောင်မြတ်သာ
မောင်ပြုံးချိုကိုတောင်းပန်လိုက်ပါ။မောင်ပြုံးချိုကလည်းလူငယ်
်အမှားမို့ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ"
'"ကျွန်တော်အလိုလိုက်ခဲ့လို့ ကျွန်တော်ဆုံးမညံ့ခဲ့လို့ဖြစ်ရတာ
ပါဆရာကြီး သားလေးကိုအပြစ်မမြင်ပါနဲ့ဗျာ အပြစ်ရှိတာက
ကျွန်တော်ပါ"
"ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်ဦးငြိမ်းသာ ဒါကလည်းဖြစ်တတ်ပါ
တယ်ကျွန်တော်တို့လည်းမောင်မြတ်သာကိုဆွဲခေါ်သွားကြမှာပါ။
နောက်နှစ်တွေရဲ့ထူးချွန်ကျောင်းသားဟာမောင်မြတ်သာဖြ
အောင်ကြိုးစားပေးရအောင်ဗျာ ကလေးကိုလည်းထပ်ပြီးမရိုက်
ပါနဲ့တော့ဟိုမှာ-သွေးတွေထွက်နေပြီ ကဲ-မောင်မြတ်သာအဖေ
နဲ့ပြန်လိုက်သွာပါနောက်နေ့စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့ကျောင်းကိုလာခဲ့
နော်"
"ဟုတ်-ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာကြီးသားကိုခွင့်လွှတ်ပါဗျာ။သူငယ်ချင်း
ပြုံးချို ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါကွာ"
"ခွင့်လွှတ်ပါတယ်သူငယ်ချင်းရာ ငါတို့ကသူငယ်ချင်းတွေပဲ"
ပြုံးချိုကားစာတော်သလောက်စိတ်ရင်းကောင်းလှပေသည်။သြော်-အဆင်းရောအချင်းပါပြည့်ဝသည့်ပြုံးချိုပင်။အဖေကတော့ဆရာကြီးကိုခွင့်ပန်ကာအရှေ့မှသွားနှင့်လေပြီ။
ကျွန်တော်၏အိမ်ပြန်ခရီးကားလေးပင်ဖင့်နွဲ့စွာ။
အဖေ့ကိုသနားလိုက်တာဗျာ။
အခန်း(၄)
ကျွန်တော်သည်အဖေထိုးထားသည့်အရှိန် ငိုထားသည့်အရှိန်
တို့ကြောင့်ညကနှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်သွားစဉ် ကျွန်တော့်ပါးကို
နမ်းလာသောအထိအတွေ့နွေးနွေးကြောင့်နိုးလာသည်။အဖေကျွန်
တော့်ကိုပြုံးကြည့်နေသည်။နေ့လည်ကအဖေနှင့်ဘာမှမဆိုင်သ
လိုပင်။
"နိုးပြီလားသား-တော်တော်လေးနာနေသေးလား"
"မနာပါဘူးအဖေ-ရပါတယ်- အဖေသားကိုစိတ်မဆိုးဘူးလားဗျာ"
"အဖေသားကိုဘယ်တော့မှစိတ်မဆိုးခဲ့ပါဘူးသားရယ် သားကို
လမ်းမှားမရောက်စေချင်တဲ့ဆန္ဒနဲ့ ထိုးခဲ့မိတာကိုပဲနောင်တရနေ
တာပါ အဖေ့ဘဝမှာသားကပထမပဲလေ ။ရိုးသားလိမ္မာတဲ့လူ
တော်လေးအဖြစ်နဲ့သားကိုအလိုရှိခဲ့တာ အခုသားထူးချွန်မဖြေရ
ပေမယ့်နှစ်ကြီးစာမေးပွဲမှာငါ့သားပထမရတာကိုအဖေမြင်ချင်တယ်။ သားလုပ်နိုင်တဲ့အလုပ်လည်းဖြစ်တယ်ရအောင်လုပ်မယ်မ
ဟုတ်လားသား။"
"အဖေရယ် ့့့"
ကျွန်တော်အဖေ့ကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်သည်။မျက်ရည်
တို့ကအဖေ့ကျောပြင်မှအဖေ့နှလုံးသားဆီသို့ ့့။အဖေလည်း
မျက်ရည်စို့စို့ ့့နှင့်။
"စိတ်ချပါအဖေသားရိုးသားစွာနဲ့ပထမရအောင်ကြိုးစားပါ့မယ်"
"ဝမ်းသာလိုက်တာသားရာ - ကဲ မငိုနဲ့တော့သား ထမျက်နှာသ
စ်လိုက် ခဏကြာရင်မိုးလင်းတော့မယ်။ လမ်းထိပ်အကြော်ဆိုင်
မှာတို့သားအဖအကြော်သွားစားကြမယ်။"
ကျွန်တော့်အတွက်အဖေသည်အဆုံးစွန်ထိစွန့်လွှတ်ဝံ့သူဖြစ်သည်။ကျွန်တော်ပဉ္စမတန်းတက်မည့်နှစ်တွင်အဖေကကျွန်တော့်
ကိုသင်္ကန်းစည်းပေးတော့မည်။အနှစ်နှစ်အလလကသားအတွက်
အားခဲကာဖောင်မျှော-ဝါးခုတ်-ကြိမ်ခုတ်-ပိုက်တန်း-လယ်ထွန်၍
စုဆောင်းထားသောငွေလေးနှင့်သားအတွက်အလူှုပေးရန်တိုင်ပင်ကြလေသည်။အလှူတွင်ဆိုင်းအငြိမ့်ပါပါဝင်မည်ဖြစ်ရာပျော်စရာ
အတိပင်။ရပ်ဝေးမှဧည့်သည်များပင်ဖိတ်ကြားထားပေပြီ။
"အဖေ ့့အလှူ လှည့်ရင်သားဆင်စီးချင်တယ်အဖေ ဆင်နဲ့
လှည့်ရအောင်နော်"
"ဆင်နဲ့ကသူေဋ္ဌတွေမှလှည့်နိုင်တာသားရဲ့ ဆင်ငှားရတဲ့စာရိတ်က
ကြီးတယ်"
"အဖေကလည်းဒီသားလေးတစ်ယောက်ထဲကိုဆင်နဲ့အလှူပေးရ
တာ တတ်နိုင်အောင်လုပ်ပါအဖေရာ သားဆင်စီးချင်တယ်အဖေ"
ကျွန်တော်မျက်နှာညှိုးသွား၍ထင့်-
"အေးပါသားရယ်ဆင်နဲ့လှည့်ကြတာပေါ့သားအတွက်အဖေတတ်နိုင်ရမှာပေါ့"
""ဟေး ့့ဒါမမှတို့အဖေ -ဆင်စီးရတော့မယ်ကွ"
ညအိပ်ရာဝင်ချိန်၌အဖေနှင့်အမေတိုင်ပင်ကြလေပြီ။
"မမြရေမနက်ဖြန်ငါဝါးခုတ်တက်သွားအုံးမယ်ကွာ"
"တော်ကလည်းအလှူရက်ကနီးနေပြီမသွားနဲ့တော့အခုကမိုးဦးကစောပါဘိနဲ့ထင်သလောက်ရမှာမဟုတ်ဘူး"
"ငါ့သားလေးကဆင်စီးချင်တာကွ ငါဆင်ငှားစာရိတ်ရှာလိုက်
အုံးမယ်ကွာ အလှူကလေးငါးရက်လိုပါသေးတယ်ဝါး(၂၀၀)
လောက်ခုတ်လိုက်ရင်ဆင်ငှားဖို့ပိုပါတယ်ကွ ခါတိုင်း(၄/၅)ရာ
ခုတ်နေတာတောင်ဘာမှမဖြစ်ဘူး ငါ့သူငယ်ချင်းမောင်တောကို
ခေါ်သွားလိုက်မယ်"
"တော်ကလည်းသားလေးကိုတော်တော်အလိုလိုက်လွန်းထမ်းစင်
နဲ့လှည့်လည်းရသားနဲ့"
"သားလေးဆန္ဒငါ့ဆန္ဒလေကွာဒီသားလေးတစ်ယောက်ထဲကို"
အဖေနှင့်ဦးမောင်တောတို့လှည်းတစ်စီးနှင့်ဝါးခုတ်တက
သွားကြပြ။ီတစ်ညအိပ်ခရီး မနက်ဖြန်အဖေပြန်လာရင်ဆင်ငှား
သွားတော့မည်။ကျွန်တော်ကားအပျော်ကြီးပျော်နေပြီ။
အိမ်တွင်အလှူအတွက်ပြင်ဆင်စရာရှိသည်များကိုအရပ်
ထဲမှလူများဝိုင်း၍လုပ်ကိုင်ကြရာကျွန်တော်တို့အိမ်၌လူစည်ကား
လှသည်။ခက်သည်ကမနက်ရောက်မှမိုးကမနားတမ်းသဲသဲမဲမဲ
တဝေါဝေါရွာချလိုက်သည်။ရေလည်းအလွန်ပါလှသည်။လျှပ်စီး
တဝင်းဝင်းမိုးတခြိမ်းခြိမ်းနှင့်လေရောမိုးပါအားကောင်းလှသည်။
မနက်( ၁၀ ) နာရီခန့်တွင်မိုးတိတ်သွားသည်။တောင်ကျရေများ
ကားမြစ်အတွင်းသို့တဟုန်ထိုးစီးဆင်းလျှက်။နေ့လည်(၃ ) နာရီ
လောက်တွင်ရွာအပြင်သို့လူအများစုစ ုစုစုနှင့်ရေးကြီးသုတ်ပျာ
ပြေးနေကြသည်။ဘာပါလိမ့်-ကျွန်တော်လည်းစိုးရိမ်ထိတ်လန့်စွာ
ပြေးလိုက်သွားလိုက်သည်။ရွာအပြင်ညောင်ပင်အောက်တွင်အ
ဖေ့လှည်းကိုလူအများဝိုင်းအုံကြည့်နေကြသည်။
"အဖေ ့့အဖေဘာဖြစ်လို့လည်း"
"သားရေ ့့မင်းအဖေဆုံးပြီဟေ့ ဟီး-ဟီး ့့ကိုငြိမ်းသာရေ
ရှင့်သားလာကြိုနေပြီလေထကြည့်ပါအုံး ရှင်ကိုယ်တိုင်ဆင်နဲ့အ
လှူပေးမှာဆို ရှင့်သားကဆင်စီးချင်တာလေ အမလေးကိုငြိမ်း
သာရဲ့ သားေလေးရယ်ကံဆိုးလိုက်တဲ့သားလေး့့ဟီး့့"
အမေကားမေ့လဲကာသတိလစ်သွားပြီ။
"အမေ ့့အမေ အမေ့ကိုလှုပ်နှိုးပေးကြပါအုံး အဖေ့့အဖေရေ
သားဆင်မစီးချင်တော့ပါဘူးအဖေရဲ့ ဟီး- ငားအတွက်စွန့်စားရ
က်တယ်အဖေရယ့့် ဦးတောအဖေဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဗျာ။"
"မင်းအဖေလူမိုက်ကြီးကလေဝါး(၂၀၀)ရနေတာကိုမိုးတွေရွာေ
နပြီနားကြစို့ဆိုတာမနားဘဲဆက်ခုတ်တယ်ခဏကြာတော့မိုးသဲ
ပြီးတောင်ကျရေတွေအရှိန်နဲ့စီးလာတော့ဝါးလုံးတွေထမ်းလာတဲ့
မက်းအဖေကိုလေ ့့ ဖိသတ်ပစ်လိုက်တာကွ။မိုးတိတ်မှအလောင်းကိုမနည်းရှာယူခဲ့ရတယ် ငြိမ်းသာလူမိုက်ကြီး
ရေ-မင်းငါ့စကားကိုနားမထောင်ဘူးကွာ"
အဖေရယ်ဘယ်လိုဖြေရမလဲဗျာ့့ ။ အဖေမရှိသော
အလှူပွဲကားခြောက်သွေ့အက်ကွဲစွာြီပီးဆုံးခဲ့လေပြီ။ဒီနေ့အဖေ့
ကိုမြေမြှုတ်တဲ့နေ့။နောက်တစ်နေ့အလှူလှည့်တဲ့နေ့။ထမ်းစင်ေ
ပါ်ကမောင်ရင်လောင်းကအဖေ့ကိုမျှော်နေပြီအဖေ။အဖေပြော
တော့သားအနားမှာအဖေအမြဲရှိနေမယ်ဆိုအဖေရဲ့။
လောကတွင်အစားထိုး၍မရနိုင်သောအရာနှစ်ခုကားမိဘနှင့်
အချိန်ဟုပညာရှိများဆိုခဲ့ကြလေသည်။ထိုအထဲတွင်မှဦးငြိမ်းသာလိုအဖေမျိုးကားတိုင်းစရာမရှိနှိုင်းစရာ
မရှိတော့ပေ။ယခုအခါ၌ဧရာဝတီမြစ်ကြီးကားရေနည်းပါးခမ်းခြော
က်နေပေပြီ။အဖေမရှိတော့လို့လားဧရာဝတီရယ် အဖေနဲ့အတူ
ဝါးဖောင်စုန်ဖို့မလိုအပ်တော့လို့ခမ်းခြောက်သွားတာလားဟင်။
သိန်းငှက်သူရဲကောင်းကြီးအဖေမရှိတော့ပေမယ့်ဧရာဝတီရေ့့
ပြန်လည်နှိုးထပေးပါအုံးနော်။အဖေ့ရဲ့ကိုယ်စားကျွန်တော့်
့်နှလုံးသားကိုပြန်လည်အသက်သွင်းပေးပါအုံးဗျာ့့။
ကြူတာထွန်း(ကသာ)
screenချို့ယွင်းမှုကြောင့်သတ်ပုံအမှားကလေးများအား
နားလည်စွာဖြည့်ဖတ်ပေးကြပါ။
No comments:
Post a Comment