" ဆားတစ္တို႔ "
========
#မင္းလူ
မွတ္ပုံတင္ သက္တမ္း ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္၊ ေလးဆယ္ ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ ယာဥ္အို ယာဥ္ေဟာင္းမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ အသစ္မ်ား တင္သြင္းခြင့္ ပါမစ္ ထုတ္ေပးမည္ဟု သက္ဆိုင္ရာမွ ေၾကညာသည္။ ကားေလာကသာမက တျခား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကိုပါ ႐ုိက္ခတ္သြားသည္။ ေမာ္ဒယ္ျမင့္ ကားေတြ ေဈးျပဳတ္က် သြားသည္။ ေအာက္ကားေလးေတြ ေဈးေျမာက္လာ သည္။ အလယ္ကား ပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ ထိုင္ငိုရမလို၊ ထပဲ ကရမလို အူလည္လည္ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ဘာမဆို ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ဟု ဆို႐ုိးစကား ရွိေသာ ပရီမီယာလိဂ္ ေဘာလုံးပြဲေတြလိုပါပဲ။ ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ အသင္းႀကီးေတြ အေျခ မလွဘဲ တန္းဆင္းဇုန္က အသင္းေတြ ေအာင္ပြဲခံၾကသည္။ ေအာက္ေၾကး စားတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒိုင္ႀကီးေတြ၊ ပြဲစားေတြ ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ (တခ်ိဳ႕က အမနာပ ေျပာၾက ေသးသည္။ ဖိုးကပ္စ္ တိုက္ၿပီးသား ဆိုလားပဲ။) ခုလို ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္ တစ္ညမွာေတာ့ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ဖုန္း လွမ္းဆက္သည္။
“ေျပာပါ ကိုႀကီးညိဳ”
“ဒီလိုကြာ၊ ကိုယ္တစ္ခု စဥ္းစားမိလို႔၊ သက္တမ္း ရင့္ေနတဲ့ ကားအို ကားေဟာင္းေတြ လိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တဲ့ မိန္းမေဟာင္းေတြကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာ သြားအပ္ၿပီး အသက္ အစိတ္ထက္ မပိုတဲ့ ေမာ္ဒယ္သစ္ကေလးေတြနဲ႔ လဲယူခြင့္ ပါမစ္ ျပန္ထုတ္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔”
ဒီလူႀကီး ဒါမ်ိဳး ၾကံစည္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဆူဆူညံညံ အသံေတြကို ဖုန္းထဲမွ ၾကားေန ရသျဖင့္ ကာရာအိုေက ဘားကေန လွမ္းဆက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာ၏။ ခပ္ေထြေထြနဲ႔မို႔ သူ႔ အတြင္းစိတ္ထဲက ဆႏၵအမွန္ေတြ ပြင့္အန္ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္မည္။
“ဒါဆို အပ်ိဳဟိုင္းႀကီးေတြ က်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲဗ်”
ဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆြေပးလိုက္ေတာ့
“ဟာ ... သုံးမရတဲ့ ဒီေအာ္ေဆြးႀကီးေတြ ကေတာ့ သံရည္က်ိဳစက္ ပို႔ပစ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းတယ္”
သူ ေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လာရင္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဂ်ဴး၊ ရာသက္ပန္ (ေတာင္ငူေဆာင္)၊ ဇြန္ပြင့္၊ ျမဴျမဴ၊ ဝင္းဝင္းျမင့္ (နန္းေတာ္ေရွ႕) တို႔ေတာ့ ဒုကၡပဲ။ ထို႔အတူ ေဆးမန္းက ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးေတြ အတြက္လည္း မဆီမဆိုင္ လွမ္း စိတ္ပူလိုက္မိ ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသျဖင့္ ရာသက္ပန္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပလိုက္ေသာအခါ သူက-
“အမယ္၊ ကိုယ္ေတြက အိုးေမာ္ဒယ္ ဆိုေပမယ့္ ယာယီနံပါတ္ပဲ ရွိေသးတာပါေနာ္”
အမွန္ကေတာ့ ဝယ္မယ့္လူ မရွိလို႔ ရႈိးရြမ္းမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး က်န္ခဲ့တဲ့ ေမာ္ဒယ္ ျဖစ္မွာပါ။
ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ တစ္ခု သြားသတိရ ျပန္ၿပီ။ ဟိုတစ္ေလာက ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ကိုေက်ာ္သူနဲ႔ ေရႊဇီးကြက္တို႔ အႏွစ္ သုံးဆယ္ေျမာက္ မဂၤလာ အမွတ္တရ အခမ္းအနားကို က်င္းပသြားေသးသည္။ သူတို႔လည္း အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္သုံးဆယ္ ေက်ာ္ၿပီေပါ့။ သို႔ရာတြင္ ကိုေက်ာ္သူ အေနျဖင့္ ပါမစ္အသစ္ တစ္ေစာင္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ မရွိႏုိင္။ ေရႊဇီးကြက္ ဆိုတာက သက္တမ္းရင့္ေလ၊ တန္ဖိုး တက္ေလဆိုတဲ့ ႐ုိးရြိဳက္ကားလို၊ မာစီဒီးလိုမ်ိဳး မဟုတ္လား။ (ကိုေမာင္ေမာင္ အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။)
ကၽြန္ေတာ္က ခုလို ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ သူတို႔ကို သံရည္က်ိဳစက္ ပို႔မယ္ ၿခိမ္းေျခာက္တာကို ရာသက္ပန္က သူ႔အေပါင္းအသင္း SPICE GIRLS အဖြဲ႕ကို ျပန္တိုင္သည္။ (SPICE = မဆလာ)
အျခားလူေတြက ရယ္ေနၾကေသာ္လည္း ကံ့ေကာ္ဝတ္ရည္ စာေပမွ ကက္ကက္လန္ မဝိုင္းကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း-
“ဟင္း ... ဒါဆို သူ႔မိန္းမက်ေတာ့ေကာ”
ဟု ျပန္ပက္သည္။
သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမသည္လည္း သက္တမ္းလြန္ ယာဥ္အို ယာဥ္ေဟာင္း စာရင္းထဲ ဝင္ေနပါၿပီ။ သူ႔ကို တန္ဖိုးႀကီး ကမၻာေက်ာ္ ထိပ္တန္းမွ ကားေတြနဲ႔ေတာ့ မတင္စားဝံ့ပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္ လက္က်န္ ဗိုက္ပူ ဘတ္စ္ကားႀကီးနဲ႔သာ ခိုင္းႏႈိင္းခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလး ဘဝက ဟိုနားဒီနား ငါးျပား ေပးရတဲ့ ေခတ္ကေန ခရီးတစ္ျဖတ္ ငါးဆယ္က်ပ္ ဆိုေသာ ဒီေန႔ကာလအထိ သစၥာရွိရွိ အသုံးေတာ္ခံခဲ့တဲ့ ကားႀကီးေတြေပါ့။ ဇိမ္မက်ေပမယ့္ လုံျခံဳ စိတ္ခ်ရသည္။ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာသည္။ (မီးခိုးေတာ့ နည္းနည္း လိုက္ေနၿပီေပါ့။) ဒါေပမဲ့ အင္ဂ်င္ဝိုင္ေလး မွန္မွန္ ထည့္ေပးထားရင္ ခုခ်ိန္ထိ ေဒါက္ဝူး ပါပဲ။)
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္က ဗိုက္ပူႀကီးကို သက္ဆိုင္ရာ သို႔လည္း မအပ္ႏုိင္၊ သံရည္က်ိဳစက္ ကိုလည္း မပို႔ရက္၊ ပါမစ္လည္း မလိုခ်င္။ တကယ္လို႔ လုံးဝ ေမာင္းႏွင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုလွ်င္လည္း ဂိုေဒါင္ထဲ ထည့္ၿပီး အမွတ္တရ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့မည္။
တပ္မေတာ္သားေတြဟာ လက္နက္ကို ကိုယ္နဲ႔ မကြာ အျမဲတမ္း ရွိေနေစရသည္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔ မွ မစြန႔္ပစ္ရ။ ရန္သူ႔လက္ မပါေစရ။ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ငါေသမွ ငါ့လက္နက္ကို ရမည္” ဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကိုင္စြဲ ထားၾကရ၏။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပါပဲ။
“ငါေသမွ ငါ့မိန္းမကို ရမည္”
* * *
မိန္းမတစ္ေယာက္ ဟင္းခ်က္ ေကာင္းျခင္းသည္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု သာယာတည္ၿငိမ္ ခိုင္ျမဲေရးအတြက္ အဓိက အခ်က္ပဲလို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္။ သို႔ရာတြင္ အေရးပါေသာ အခန္းက႑မွ အေထာက္အကူ ျပဳသည္ဟု ထင္၏။
သမီးရည္းစား ဘဝမွာ-
“ခ်စ္က ထမင္းဟင္း မခ်က္တတ္ဘူးေနာ္”
ဆိုလည္း ရတယ္။ အေမ ခ်က္ေကၽြးလိမ့္မယ္။ ညားခါစမွာလည္း အေရးမႀကီးေသး။
“ခ်စ္ရဲ႕ လက္ရာဆိုရင္ ေကာက္႐ုိးကို ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ လုပ္ေကၽြးရင္ေတာင္ တစ္သက္လုံး စားႏုိင္ပါတယ္”
လို႔ဆိုခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္ သက္ကေလး ရလာေတာ့မွ ပူညံပူညံ ျဖစ္ေတာ့တာ။
ေယာက္်ားမ်ားဟာ ထမင္းဆာလွ်င္ စိတ္တိုတတ္သည္။ ဒီၾကားထဲကမွ ဟင္းကလည္း မေကာင္း၊ လက္ရာကလည္း ညံ့ေနလွ်င္ ေဒါသ ေပါက္ကြဲေတာ့တာပဲ။ လင္မယားေတြ ရန္ျဖစ္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ ထဲမွာ ဟင္းကိစၥက အႀကိမ္ အမ်ားဆုံးေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ဆိုင္မွာ ဝယ္စားလဲ ရတာပဲဟု ေစာဒက တက္စရာ ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ ခံစားမႈခ်င္း မတူေၾကာင္း ဆိုင္ထမင္း ဟင္း စားေနက်လူေတြ သိလိမ့္မည္။ ဘယ္ေလာက္ စားေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူခ်က္တာလဲ ဆိုတာ မသိရ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ ခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္းကို စားရတာ။ ဆိုင္က ဝန္ထမ္းေတြ ဆိုတာကလည္း တာဝန္အရသာ ဧည့္ဝတ္ ေက်ေနရတာ။ တကယ့္ ေႏြးေထြးမႈ အစစ္မဟုတ္။ စားလို႔ၿပီးရင္ ေငြရွင္းရမည္။ အေပးအယူ သေဘာ။ ၿပီးေတာ့ ထျပန္ေပေတာ့၊ အိမ္မွာလို ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေလးေပၚ ထိုင္ရင္း ထမင္းလုံးစီလို႔ မရ။ တစ္ေမွးေမွးလို႔ မျဖစ္။ ဆိုင္က ထမင္းဝိုင္းသည္ အလုပ္သေဘာ ဆန္သည္။ ဝိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေနသည္။
ထမင္းဟင္း ကိစၥသည္ အိမ္ေထာင္သက္ ရင့္လာေလ ပို၍ အေရးပါေလပင္ ျဖစ္၏။ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွလွ တစ္အိမ္ထဲမွာ ၾကာၾကာေနရင္ ႐ုိးသြားမွာပဲ။ အလွအပ ဆိုတာကလည္း အသက္ႀကီးလာရင္ ပ်က္စီးမွာပဲ။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတြ၊ အသားအေရ စိုေၿပ ေခ်ာေမြ႕မႈေတြကလည္း အရြယ္နဲ႔အမွ် ယိုယြင္းလာမွာပဲ။ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ယုတ္ေလ်ာ့ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္။ ေလးဆယ္ေက်ာ္လည္း ဒီလက္ရာပဲ။ ငါးဆယ္၊ ခုနစ္ဆယ္၊ ရွစ္ဆယ္လည္း ဒီလက္ရာပဲ။ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ကိုယ့္ေယာက္်ားရဲ႕ အႀကိဳက္ကို ပိုေတာင္ သိလာေသးသည္။
ခုလို နိဒါန္းရွည္ႀကီး ခ်ီေနၿပီ ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခ်ိဳး ခ်ိဳးေတာ့မယ္ ဆိုတာ စာနယ္ဇင္း ဆရာႀကီးမ်ား သိၿပီးျဖစ္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။
ဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာမလို႔ပါ။
* * *
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့တာ ဟင္းခ်က္ ေကာင္းေၾကာင္း ႀကိဳသိလို႔ မဟုတ္။ တျခား ေယာက္်ားေလးေတြ လိုပဲ ဒီေကာင္မေလး မဆိုးဘူး၊ လွတယ္ဆိုၿပီး ခ်စ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ႀကိဳက္ခါစတုန္းကဆို သူ႔ရဲ႕ ေခတ္မီ ဝတ္စားဆင္ ယင္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး ထမင္းအိုး တစ္လုံးေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ တည္ႏုိင္ပါ့မလား မသိဘူးဟု အထင္ေသးမိ ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းသူတို႔အိမ္ သြားလည္ရင္း သူ႔လက္ရာကို စားရေတာ့မွ ငါေတာ့ ဒီေတာင္က မေက်ာ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဝန္ခံ လိုက္ရတာ။
သူ အလုပ္ရၿပီးေနာက္ ည ေန ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မွာ သြားႀကိဳသည္။ ေလာ္ကယ္ရထား စီးသည္။ ဘူတာ ေဈးကေလးမွာ သားငါး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ဝယ္သည္။ သူ႔အိမ္သို႔လိုက္ သြားသည္။ သူဟင္းခ်က္ ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က င႐ုတ္သီး ေထာင္းေပး သလိုလို၊ ဘာလိုလို လုပ္ရင္း စကားေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္း အတူတူ စားၾကသည္။ တစ္ပတ္မွာ သုံး၊ ေလးရက္ေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာ ညေနစာ စားျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေမ ေျပာ ဖူးတာ ရွိသည္။
“မင္းတို႔ေနာ္၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေမ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးမယ္၊ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးလို႔ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံပဲ။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ မင္းတို႔ မိန္းမေတြက မင္းတို႔ကို ခ်ီးေလးနဲ႔ပဲ ေကၽြး ေကၽြး၊ အေမ ဘာမွ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မွာ မဟုတ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က ဒီစကားကို မွတ္ထားသည္။ တစ္ရက္မွာ ရည္းစားအိမ္မွာ ညေနစာ စားၿပီးမွ ျပန္လာေတာ့ အေမက-
“ထမင္းစားေတာ့မလား”
“ဟိုအိမ္က စားလာခဲ့ၿပီ”
“ဘာဟင္းမ်ား ခ်က္ေကၽြး လိုက္သလဲ”
ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က-
“ခ်ီးနဲ႔ ေကၽြးလိုက္တယ္ အေမ”
ဟု ေျဖေသာအခါ အေမက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ၿပီး မိန္းမက အိမ္ကို ေရာက္လာ၊ တစ္အိုးတည္း စားၾကတဲ့ အခါက်မွ အေမကိုယ္တိုင္က သူ႔လက္ရာကို ခံတြင္းေတြ႕ သြားသည္။ ဟိုဟာေလး ခ်က္ေကၽြးစမ္းပါဦး၊ ဒီဟာေလး မစားရတာ ၾကာၿပီဆိုၿပီး ေတာင္းဆို တတ္လာသည္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ နည္းပညာ ဖလွယ္ၿပီး ပိုမို ေကာင္းမြန္ေသာ အစပ္အဟပ္ေတြ ပူးေပါင္းတီထြင္ ၾကေသးသည္။
ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာက ပစၥည္းေကာင္း သုံးႏုိင္တာနဲ႔လည္း မဆိုင္၊ အစပ္အဟပ္ တည့္ဖို႔ လက္အဆ မွန္ဖို႔အျပင္ စိတ္ရွည္ဖို႔ႏွင့္ အခ်က္အျပဳတ္ ဝါသနာပါ ဖို႔လည္း လိုေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ အဲဒါေတြေၾကာင့္ဟု ထင္သည္။ သူက သားႀကီး ငါးႀကီးမွ မဟုတ္။ အရံဟင္းေလးေတြ ကိုပါ စားေကာင္းေအာင္ လုပ္တတ္သည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း ငါးပိခ်က္၊ မရမ္းသီးေထာင္း၊ ခရမ္းသီးႏွင့္ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္၊ ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ စသည္ျဖင့္။ သူႏွင့္ ေပါင္းၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုံးကမွ မႀကိဳက္တတ္ေသာ ၾကက္ဟင္းခါးသီးခ်က္ ကိုေတာင္ မက္မက္ေမာေမာ စားတတ္လာသည္။
အသားဟင္း ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူက ေျခေလးေခ်ာင္းသားကို ငယ္ငယ္ကတည္းက မစားဘဲ ေရွာင္ခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားဖို႔ေတာ့ ခ်က္ေပးသည္။ လုံးဝ ျမည္းမၾကည့္ဘဲ အစပ္အဟပ္ တည့္ေအာင္ ခ်က္ႏုိင္တာ ပညာပဲ။
သူ ခ်က္တဲ့ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေဖးဖရိတ္ကေတာ့ ဝက္သားနဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ေပါ့၊ သူက ဝက္သား မစားသျဖင့္ မွ်စ္ခ်ဥ္ကို ငါးႏွင့္ အရင္ခ်က္သည္။ က်က္ၿပီဆိုမွ အိုးခြဲၿပီး ဝက္သား သုံးထပ္သားကို ထည့္၊ မီးမွ်ဥ္းမွ်ဥ္းနဲ႔ ျပန္တည္။ ငါးနဲ႔ ဝက္ အရသာ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္းေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ တစ္ခါတေလ၊ ဝက္ဆီဖတ္ ထည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဝက္သားနဲ႔ မွ်စ္ခ်ဥ္ဆိုလွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႔က်မွ ေဆး႐ုံတက္ရင္ တက္ရပေစ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တဝႀကီး ကိုင္ပစ္လိုက္တာပဲ။
သူက ထမင္းဟင္းပဲ ခ်က္တတ္တာ မဟုတ္။ မုန႔္ဟင္းခါး၊ အုန္းႏုိ႔ ေခါက္ဆြဲလည္း ေကာင္းေကာင္း ခ်က္တတ္သည္။ စားဖူးသူေတြက မုန႔္ ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္လွ်င္ လူႀကိဳက္မ်ားမွာပဲဟု ေျပာၾကသည္။ သူသာ မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ ဖြင့္ျဖစ္လွ်င္ ေရႊဥတို႔၊ ေျမာင္းျမေဒၚခ်ိဳတို႔လို နာ မည္ ႀကီးခ်င္ ႀကီးလာႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာေတြ တကုပ္ကုပ္ မေရးရေတာ့ဘဲ ေကာင္တာမွာ ေငြထိုင္သိမ္း႐ုံ ဆိုရင္ ဇိမ္ပဲ။
ေခါက္ဆြဲသုပ္၊ ၾကာဆံေၾကာ္၊ ထမင္းေၾကာ္၊ ေကာ္ျပန႔္စိမ္း ဆိုတာေတြက အိမ္မွာ အပ်င္းေၿပ လုပ္စားတာ။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိတဲ့အခါ ငါးထမင္းခ်ဥ္ လုပ္ေကၽြးသည္။ သူက ရွမ္းေခါက္ဆြဲေတာ့ ကိုယ္တိုင္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသး။ ဒီေတာ့ ရွမ္းစာေတြ ေရာင္းေသာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ကို သြားသည္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ လုပ္နည္း ေမးသည္။ ပစၥည္းအစုံ ဝယ္လာၿပီး သူ႔ဘာသာ လုပ္သည္။ သမီးေတြကေရာ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကပါ စားၾကည့္ၿပီး ဆိုင္ေတြမွာ စားတာထက္ ပိုေကာင္းတယ္ဟု ေထာက္ခံၾကသည္။
မုန႔္ဟင္းခါး ခ်က္စားတဲ့အခါ အခ်ိန္ရလွ်င္ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ သူ႔ဘာသာ ေၾကာ္သည္။ အျပင္က ဝယ္စားတဲ့ ဗယာေၾကာ္ေတြ စားမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး သူ႔ဘာသာ ေၾကာ္တတ္ေသးသည္။ နာမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ေတြက တမ္ပူရာေၾကာ္ကို စားၾကည့္၊ ဒါမ်ား၊ ဘာခက္လို႔လဲ ဆိုၿပီး အိမ္မွာ ေၾကာ္ေကၽြးသည္။ နာမည္ႀကီး မစၥတာ ဂီတာဆိုင္က လက္ရာကို မီသည္။ သူ စပ္တဲ့ အခ်ဥ္ရည္က ပိုေကာင္းေသးသည္။
* * *
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္စရာ ဟင္းတစ္မ်ိဳး ရွိေသးသည္။ သမီးရည္းစား ဘဝတုန္းက ႐ုံးပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာ သူ႔အိမ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ လြန္ေနၿပီ။
“ထမင္းစားၿပီးၿပီလား”
သူက ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က-
“မစားရေသးဘူး၊ ဒီေရာက္မွ စားမယ္ဆိုၿပီး ...”
“အဲဒါမွ ဒုကၡပဲ၊ ဟင္းေတြ အိမ္ကစားလို႔ ကုန္ၿပီ၊ ဘဲဥေတာ့ ရွိတယ္။ ေၾကာ္ေပးရမလား”
အေမ ခ်က္ေလ့ရွိေသာ ဟင္းကို သြားသတိရသည္။ ဘဲဥအခ်ဥ္ ဆီျပန္ ျဖစ္၏။ ထူးျခားတာက ဘဲဥကို သမား႐ုိးက် အတိုင္း ျပဳတ္ၿပီးမွ ခြဲျခမ္း ထည့္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အလုံးလိုက္ အစိမ္းအတိုင္း ေဖာက္ထည့္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဟပ္ဖ႐ုိက္ ပုံစံ အျပားလိုက္ျဖစ္သည္။ ဘဲဥေဖာက္ခ်က္ဟု ေခၚသည္။ ျမန္လည္း ျမန္၊ လြယ္လည္း လြယ္သည္။ အရည္ေလး အႏွစ္ေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ စားလို႔လည္း ေကာင္းသည္။
“အင္း ... မဆိုးဘူး၊ စမ္းၾကည့္မယ္”
ဆိုၿပီး သူ ခ်က္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ျမည္းၾကည့္ၿပီး-
“တစ္ခုခု လိုေနသလိုပဲ၊ ဟုတ္ၿပီ”
ဟင္းထဲကို ေဂၚရင္ဂ်ီ မဆလာ ျဖဴးလိုက္သည္။ ေမႊးတက္လာသည္။ ဂဏန္း မဆလာခ်က္လို အရသာမ်ိဳး။ သူ ခ်က္တာက အေမ့ဟင္းထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေသးသည္။
တစ္ခါေတာ့ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကသည္။ (ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဖက္သတ္ ျဖစ္တာ။) သူကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႀကီးသာ လုပ္ေနသည္။ ႐ုံးကအျပန္ ခါတိုင္းလို ဘူတာေဈးမွာ သားငါး မဝယ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ကိုသာတန္း သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆက္မလိုက္ဘဲ လွည့္ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးၿပီးမွ သူတို႔အိမ္အထိ ပါသြားသည္။ သူက ေနာက္ေဖးဘက္ ဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဧည့္ခန္းမွာ စူပုပ္ပုပ္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ သူ ဧည့္ခန္းဝမွာ လာရပ္ၿပီး-
“ထမင္းခူးၿပီးၿပီ”
ဟု လာေျပာျပန္သည္။
“မစားဘူး”
ဟု ေျပာမယ္ ၾကံေသာ္လည္း ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ဆာေနၿပီ။ တာဝန္အရ လိုလို၊ စိတ္မပါ သလိုလို လုပ္ရင္း လိုက္သြားသည္။ ထမင္းစားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘဲဥေဖာက္ခ်က္ဟင္း။ မဆလာနံ့က ေဝ့ခနဲ ဝင္လာသည္။ သြားရည္ေတာင္ ယိုခ်င္လာ၏။
ထမင္းေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ ေလွ်ာက္ဖြရင္း အိုက္တင္ ခံေနလိုက္သည္။ သူက ဟင္းခပ္ ထည့္ေပးသည္။ ဆာေနလို႔ပဲလား မသိ။ ဒီေန႔က်မွ ဟင္းက ပိုအရသာ ရွိေနသည္။ ထမင္း တစ္ပန္းကန္ ကုန္ေပမယ့္ မဝေသး။
သူက-
“ထမင္း”
ဟု ေျပာေသာအခါ
“ေတာ္ၿပီ”
ဟု ေျပာၿပီးမွ ပန္းကန္ကို ေရွ႕တိုးေပးမိ၏။ သူက ထမင္း ထပ္ထည့္ ေပးသည္။ ဒုတိယ ပန္းကန္ ကုန္ေပမယ့္ အာသာ မေျပေသး။ သူက အထာ ေပါက္သြားလို႔လား၊ စားၿပီးသြားလို႔လား မသိ။ သူ႔ ပန္းကန္ကို ယူၿပီး ေရွာင္ထြက္ သြားသည္။ သူေက်ာေပးၿပီး ပန္းကန္ ေဆးေနတုန္း ထမင္း ျမန္ျမန္ ထည့္စားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္က အစားနည္းသူ ျဖစ္သည့္တိုင္ ဒီေန႔ေတာ့ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားပစ္လိုက္သည္။ မဆလာ အရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးေတြလည္း ျပန္လာသည္။ စိတ္ဆိုးလည္း ေျပသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ေဘးမွာ သြားထိုင္ၿပီး လက္ေဆးရင္း-
“စားလို႔ ေကာင္းလိုက္တာ”
ဟု ေလေျပထိုးလိုက္သည္။ သူက လွည့္မၾကည့္ဘဲ-
“ပုလင္းထဲမွာ ထန္းလ်က္ ရွိတယ္”
ဟု ျပန္ေျပာသည္။
ဒီနည္းဗ်ဴဟာက တင္းမာမႈ ေလ်ာ့ပါးေရးအတြက္ အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူသိသြားဟန္ တူသည္။ ေနာင္ ေနာင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ အခါတိုင္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းေလး ခ်က္ေကၽြးတတ္တာ ခုထိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ပို၍ ပို၍ ေဒါသႀကီးတတ္ လာေလေတာ့သည္။
* * *
တစ္ေလာက သူ႔အစ္မ တစ္ေယာက္ အိမ္လာလည္သည္။ တျခား ေကၽြးစရာ မရွိသျဖင့္ မရမ္းသီးမွည့္ေတြ ခ်ေကၽြးသည္။ မရမ္းသီးနဲ႔ တို႔စားလို႔ ရေအာင္ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမက ဆားရယ္၊ ႏြယ္ခ်ိဳရယ္၊ င႐ုတ္သီးမႈန႔္ရယ္ ေရာစပ္ေပးသည္။ သူ႔အစ္မ ျပန္ေတာ့ မရမ္းသီးေတြ ထည့္ေပးသည္။ က်န္တဲ့ ဆားေတြကိုပါ အိတ္ကေလးႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
သူ႔အစ္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြက မရမ္းသီးကို ဆားႏွင့္ တို႔စားၾကရင္းက သားအငယ္ေကာင္က-
“ဆားေလး ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘယ္က ဝယ္လာတာလဲ”
ေမးသည္။
“အဲဒါ ဝယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ နင့္အေဒၚ လုပ္ေပးလိုက္တာ”
ဆိုေတာ့ သားလုပ္တဲ့လူက ...
“အန္တီတို႔မ်ား ဆားေတာင္ အရသာရွိေအာင္ လုပ္တတ္တယ္၊၊ ဦးဦးက သိပ္ ကံေကာင္းတာပဲေနာ္”
လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမက ဒီအေၾကာင္းကို ဂုဏ္ယူေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးေနေတာ့ သူက
“မဟုတ္ဘူးလား”
ဟု ထပ္ေမးသျဖင့္
“အင္း ... ဟုတ္ပါတယ္”
ဆိုၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့-
“အဲဒီ ဆားေလးတစ္တို႔ ျမည္းခြင့္ရဖို႔ ငါ့ဘက္က ဘယ္ေလာက္ထိ အရင္းအႏွီး စိုက္ထုတ္ခဲ့ရသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ မသိၾကဘူးေနာ္”
မင္းလူ
၁၁-၁၁-၁၁ သို႔ အမွတ္တရ
ေရႊအျမဳေတ၊ ႏုိဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၁။
No comments:
Post a Comment