သာဒြန္း - ေနဝင္းျမင့္
* * *
(၁)
အခုေျပာမယ့္အေၾကာင္းအရာက သူႀကီးေခတ္က ျဖစ္ခဲ့တာေလးပါ။ တခ်ဳိ႕က အခု မေန႔တေန႔ကျဖစ္တယ္လို႔ ထင္မွာစိုးလို႔ေျပာရတာ။
သိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ လူငါးေယာက္နဲ႔ ကခဲ့တဲ့ တခန္းရပ္ ျပဇာတ္ကေလး တပုဒ္အေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့။
(၂)
သဖန္းေခ်ာင္း ဘုန္းႀကီးက ရြာဆြမ္းသိမ္းပြဲအတြက္ အစည္းအေဝးေခၚတယ္။ သြားၾကရေတာ့တာေပါ့။ တနယ္လံုးက ၾကည္ညိဳတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုး။ သဖန္းေခ်ာင္းက ၿမိဳ႕မဟုတ္ေတာ့ ရြာထဲက အပိုင္းအပိုင္းေလးေတြ၊ အစုေလးေတြကို ရပ္ကြက္လို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။
အစု တဲ့၊ ေခ်ာင္ တဲ့၊ ထားပါေတာ့ေလ ေခ်ာင္ပဲ။ သဖန္းေခ်ာင္းမွာ ေခ်ာင္ ၅ ခုရွိတယ္။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္ တဲ့၊ အလိုေလးေခ်ာင္ တဲ့၊ ေဘာဂေခ်ာင္ တဲ့၊ ၿမိဳ႕မ တဲ့၊ မင္းလမ္း တဲ့၊ ၿမိဳ႕မနဲ႔ မင္းလမ္းက နည္းနည္းအလယ္က်ၿပီး ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူ ေပါတဲ့အစုေတြပါ။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္၊ အလုိေလးေခ်ာင္၊ ေဘာဂေခ်ာင္ေတြကေတာ့ ဆင္းဆင္းရဲရဲ လက္လုပ္လက္စားမ်ားတယ္ ေျပာပါေတာ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် ဆြမ္းသိမ္းပြဲႀကီး ဒီႏွစ္လည္း စည္ကားခ်င္ေတာ့ တရြာလံုးပါရေတာ့တာကိုး။ တေခ်ာင္ ၃ ေယာက္က်နဲ႔ အစည္းအေဝးတက္ေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီး ၃ ေယာက္လည္း ပါတယ္။
ထံုးစံအတုိင္းေပါ့။ သူႀကီးက ဆြမ္းသိမ္းပြဲအစီအစဥ္ေတြ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းလိုပဲ စည္စည္ကားကားျဖစ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အိုးစည္ဝိုင္း၊ ဒိုးပတ္ဝိုင္းေတြနဲ႔ မႏွစ္ကစီစဥ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့အေၾကာင္း၊ သည္ႏွစ္ေတာ့ တေခ်ာင္ တမ်ဳိး တာဝန္ယူၿပီး ၾကည့္ခ်င္ပြဲေလးလုပ္ရင္ ပိုမ်ားသင့္ျမတ္မလားလို႔ထင္ေၾကာင္း၊ ရြာကလည္းေခါင္ေတာ့ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ကိုယ့္ဇာတ္ေလးလုပ္ပါမွ ရြာသူရြာသားေတြၾကည့္ၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ရွိေတာ့ သင့္ျမတ္ပါတယ္ ဘုရားေပါ့။
ကတိေပးၾကတယ္။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲေတြကလည္း မိုးေလဝသကင္းမွဆိုေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ကတိေပးလိုက္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အစည္းအေဝးၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ စိတ္ညစ္သြားတာ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီး ၃ ေယာက္ပဲ။ ‘ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုံး၊ တေခ်ာင္ တမ်ဳိးနဲ႔ တာဝန္ယူၿပီး ဇာတ္လမ္းကေလးသြင္းရမတဲ့’ ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ေခ်ာင္အေၾကာင္း ကိုယ္သိတာကိုး။
ထိုးဇာတ္ကေလးေနေနသာသာ ထမင္းစားဖို႔ ဖတ္သီဖတ္သီရွာေနရတဲ့ေခ်ာင္။ ေျပးၾကည့္မွ တေခ်ာင္လံုး လူတရာ မျပည့္တဲ့ေခ်ာင္။ အဘိုးႀကီးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ ႏုတ္လိုက္ရင္ ေယာက္်ားသားဆိုလို႔ ရွိလွရင္ ၃၀ ေပါ့။
အဲသည္အထဲမွာ လူငယ္ဆိုလို႔ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ က်န္တဲ့ေယာက္်ားသားေတြကလည္း ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ မ်က္ႏွာေခ်အေဖြးသားလိမ္းၿပီး ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဇာတ္စင္ေပၚတက္မတံုး။ ကိုင္း … တက္ပါၿပီတဲ့ ဘာ ကၾကမွာတံုး။ ဘယ္သူက သင္ေပးမွာတံုး။
‘သူမ်ားေခ်ာင္ေတြက ျဖစ္ပါတယ္ဆိုလို႔သာကိုး မခံခ်င္လို႔သာ ေခါင္းညိတ္ရတယ္ က်ဳပ္တို႔ေခ်ာင္က ဘာသြားကရမွာတံုး စိတ္စက္မ်ား ညစ္ပါတယ္’
ျပန္သာလာရတယ္။ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ ရက္ကေတာ့ ရပါေသးတယ္။ သီတင္းကြၽတ္မွဆိုေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုရင္ တိုက္ဖို႔ျပဳဖို႔ ရက္ကေလးကေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူက ဘာဇာတ္ကို ကမွာတံုး။ တေယာက္ကေတာ့ အၾကံေပးတယ္။
“က်ဳပ္တို႔ေခ်ာင္က ေယာက်္ားေလးကနည္းရတဲ့အထဲ လူငယ္ကာလသားက ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလို႔တံုး၊ သည္ေတာ့ ရွိတဲ့အထဲက သာဒြန္းတို ့တာဝန္ေပးရင္ ေကာင္းမလား”
“မိန္းကေလးကေကာ ဘယ္သူက မင္းသမီးလုပ္မွာတံုး၊ ေန ့နဲ႔ ည ထဘီေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္လဲရတဲ့ ကေလးမေတြက ဘယ္က ထဘီအက်ႌရမွာတံုး၊ ဒါလည္း တြက္ပါဦး”
“အင္းဗ်ာ ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”
“ေနဦးဗ်ာ၊ သာဒြန္း ေမးၾကည့္ပါဦး”
လူႀကီးေတြကလည္း တာဝန္သာယူလာတာ ေဘာဂေခ်ာင္က တင္ဆက္ရမယ့္ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ကို ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို ့မရဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္လို ့လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခ်ာင္ထဲက အၿမဲမူးေနတဲ့ သာဒြန္းကို ဆရာတင္ဖို ့လုပ္ရေတာ့တယ္။
သာဒြန္းက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေတာ့ ပါတယ္။ စည္းေလးဝါးေလး နည္းနည္းပါးပါး နားလည္တယ္။ ဒိုးေလး စခြန္႔ေလး တီးတတ္တယ္။ သီခ်င္းလည္းဆိုတတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ႏွဲက စီရွပ္ဆိုရင္ သူက ငါးေပါက္ ေအာက္ျပန္ေလာက္နဲ ့ ေအာ္ခ်င္ေအာ္ေနတဲ့ေကာင္ေပမယ့္ ေဘာဂေခ်ာင္မွာေတာ့ သူလည္း ေတးသံရွင္ “ေဘာဂေခ်ာင္ သာဒြန္း” ေပါ့ေလ။
“ဒီေကာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲဗ်ာ၊ ေမးၾကည့္တာေပါ့”
(၃)
သာဒြန္းနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က သူတုိ ့ေရွ႕က လူႀကီးသံုးေယာက္ကို အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔တသက္ ေခ်ာင္ကလူႀကီးေတြက သည္လုိယံုယံုၾကည္ၾကည္ တာဝန္ေပးတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ သူတို႔ကို အားကိုးတယ္လို႔လည္း တခါမွ ေျပာဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။
မင္းတို႔မရွိရင္ ေခ်ာင္ကဘယ္လိုမွကို နားလန္ထူမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘာဂေခ်ာင္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကုိ မင္းတို႔ ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာမ်ဳိးကိုလည္း သူတို႔မၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေန႔ေတာ့ လူႀကီးသံုးေယာက္က ေခၚတယ္ ဆိုလို႔ လာၾကေတာ့ တကယ့္ကို တာဝန္ေပးေနၿပီ။ တာဝန္ကလည္း ၾကည့္ဦး၊ တရြာလံုးက ၾကည့္မယ့္ပြဲ တဲ့။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲ တဲ့။ ေခ်ာင္ ၅ ခုစလံုးက တေခ်ာင္ တမ်ဳိး အသံုးေတာ္ခံၾကမွာ တဲ့။ ကိုယ့္ေခ်ာင္က ည့ံရင္ကိုယ္ခံ တဲ့။ ျပဇာတ္၊ ထိုးဇာတ္၊ တခန္းရပ္၊ ေအာ္ပရာ ႀကိဳက္ရာတခုခုလုပ္ တဲ့။ ဘယ္သူမွ မစြက္ဖက္ေစ တဲ့။ ဘယ္သူကမွ မင္းတို႔ကို ၾသဇာမေပးေစရဘူး တဲ့။ ေဘာဂေခ်ာင္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းပစၥယ ႀကိဳက္တဲ့ထဲက ႀကိဳက္တဲ့အိမ္က ယူသံုးခြင့္ျပဳသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က တာဝန္ယူတင္ဆက္မယ့္ အခန္းတခန္းေတာ့ ပါကုိပါရမတဲ့။
“ကိုင္း မင္းတို႔ျဖစ္မလား သာဒြန္း”
သာဒြန္းကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ကလည္း သာဒြန္းၿပီးရင္ၿပီးတာပဲဆိုေတာ့ သာဒြန္းကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။
အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ေခ်ာင္အေၾကာင္းေတာ့ ကိုယ္သိတယ္။ အမည္ကသာ ေဘာဂေခ်ာင္။ ဆင္းရဲလိုက္ၾကတာ တာေတလံ လုိ႔။ ဘယ္အိမ္မွ တံခါးရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အိမ္ကမွ ႏြားတရွဥ္း ကၽြဲတစီးပိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။
ဟင္းရြက္ေလး ခူးလိုက္၊ ေကာက္သင္းေလး ေကာက္၊ စပါးေလးရိတ္နဲ႔ ဝမ္းတထြာရွာရတဲ့ေခ်ာင္မွာ တခမ္းတနား တင္ဆက္ရမယ့္ ထိုးဇာတ္ ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ။ သာဒြန္း စဥ္းစားတယ္။ ခဏေနေတာ့မွ …
“ရတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လုပ္မယ္”
“ေဟ”
လူႀကီး ၃ ေယာက္ကေတာ့ ဝမ္းသာၾကတာေပါ့။ ဆရာေတာ္ကိုလည္း ေလးစား၊ သူႀကီးကိုလည္း ေၾကာက္လို႔သာ ယူရတဲ့တာဝန္၊ ပခံုးေျပာင္းေပးရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာတာေပါ့။
“ဟုတ္မွလဲလုပ္ပါ ေမာင္ရာ”
“သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ”
“လူဘယ္ႏွေယာက္ကုန္မွာတံုး”
“ငါးေယာက္”
“ေဟ”
“ေတာ္ၿပီ က်ဳပ္တို႔ ငါးေယာက္ပဲ”
“ဟဲ့ေကာင္ သာဒြန္း၊ ငါးေယာက္နဲ႔ ျပဇာတ္ျဖစ္လို႔လားဟ”
“ျဖစ္တယ္၊ ငါးေယာက္ပဲ ကုန္မယ္”
“မိန္းကေလးကေကာ ျပဇာတ္မင္းသမီးလုပ္ဖို႔”
“မလိုဘူး မင္းသမီးမပါဘူး”
“ေဟ”
မင္းသမီးမပါဘဲ လူငါးေယာက္နဲ႔ ကမယ့္ဇာတ္လမ္း သူတို႔လည္း မၾကားဖူးေတာ့ ဝမ္းသာတဲ့ၾကားက စိုးရိမ္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ တေယာက္က …
“ဟဲ့ေကာင္ … တရြာလံုးၾကည့္မယ့္ပြဲေနာ္၊ မင္း ေပါ့ေပါ့ဆဆေတာ့ သေဘာမထားနဲ႔ ငါ့ေကာင္ရ၊ မင္းအစြမ္းေတာ့ ငါ သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးလည္းမပါဘဲ လူ ၅ ေယာက္နဲ႔ကမယ့္ ဇာတ္ရွိလို႔လား”
“ရပါတယ္ဗ်ာ။ ဆြမ္းသိမ္းပြဲဆိုေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရမွာကိုးဗ်၊ ဒါလည္း စဥ္းစားရေသးတယ္။ ေဘာဂေခ်ာင္က ဆင္းရဲေပမယ့္ သာဒြန္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္”
“ေကာင္းပါ့ေမာင္ရာ၊ ဒါ့ထက္ အဝတ္အစားကေကာ”
“မလုိဘူး။ မင္းညီမင္းသား အဝတ္အစားတစံုနဲ႔ သကၤန္းေဟာင္းတထည္ပဲ လုိတယ္”
“ေဟ”
“ဘႀကီးတို႔ စိတ္ေအးေအးသာ ထားပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ရွာခိုင္းတာသာ ရွာေပးပါ”
“ဒါေလာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ က်န္တဲ့ ၃ ေယာက္က ဘာဝတ္မွာတံုး၊ ဇာတ္က ဘာဇာတ္တံုး”
“နာမည္မေျပာနဲ႔ဦး၊ တခန္းရပ္လို႔ပဲေျပာထား။ ကပ္ၿပီးမွ ေၾကညာမယ္၊ က်န္တဲ့ ၃ ေယာက္ကလည္း ဘာမွ ဝတ္စရာမလိုဘူး ရတယ္”
ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီး ၃ ေယာက္ကေတာ့ နားကိုမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူ ၅ ေယာက္နဲ႔ကမယ့္ တခန္းရပ္ တဲ့။ အဝတ္အစား မလုိဘူး တဲ့။ အမ်ဳိးသမီး မလိုဘူးတဲ့။ ဘာဇာတ္လည္းဆိုတာလည္း မေျပာႏိုင္ဘူးတဲ့။ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေတာင္ ထားရဦးမတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာ ‘ေဘာဂေခ်ာင္ သာဒြန္း’ ရဲ႕ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ တင္ႏိုင္ၿပီးတာပဲ။ သည္လိုပဲ သေဘာထားရေတာ့တာေပါ့ေလ။
(၄)
သည္လိုနဲ႔ ဆြမ္းသိမ္းပြဲနီးလာၿပီ ေျပာပါေတာ့။ တကယ္ဆိုရင္ သူမ်ားေတြက ဆိုင္းသံ ေမာင္းသံေတြနဲ႔ တခ်ိန္းခ်ိန္းတိုက္ၾကျပဳၾက၊ စေတာ္တိုက္ၾက၊ လမိုင္းတင္ၾက၊ ဆိုၾက ငိုၾကနဲ႔ ေနာက္ေနာက္ ေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေဘာဂေခ်ာင္က သာဒြန္းတို႔ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူး။
သူမ်ားေတြ လုပ္ၾကကိုင္ၾကတာလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ လက္ခုပ္ေခ်ာင္က ေသရိဝဝါဏိဇ ရြဲကုန္သည္ဇာတ္ တဲ့။ ေ႐ႊမန္းဦးတင္ေမာင္ရဲ႕ ရြဲကုန္သည္ကို တိတ္ေခြနဲ႔ဖြင့္ၿပီး ေရွ႕က လူက သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကမွာ တဲ့။ ဒန္ဖလားကို ေရႊေရာင္စကၠဴကပ္သူက ကပ္လုိ႔။
အလုိေလးေခ်ာင္က ကိသာေဂါတမီ တိတ္ေခြဇာတ္လမ္း တဲ့။ အဝတ္အစားေတြၿမိဳ႕တက္ငွားလို႔ တဲ့။ ကိသာေဂါတမီလုပ္တဲ့ မိန္းကေလးကလည္း မာန္ပါလိုက္တာ တဲ့။
ၿမိဳ႕မနဲ႔ မင္းလမ္းကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ လူမ်ားေတာ့ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တာကိုး။ ယိမ္းေတြနဲ႔ တဲ့။ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ကေလးနဲ႔ တဲ့။
ေဘာဂေခ်ာင္က သာဒြန္းတို႔ကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ တခန္းရပ္လုပ္မယ့္ သာဒြန္းလည္း ကဖို႔ ၂ ရက္ပဲလိုတာေတာင္ သူ႔ဇာတ္ကို မေျပာေသးဘူး။ သူနဲ႔တြဲဖက္သ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ေလးေယာက္ကလည္း အခုထက္ထိ ဘာလုပ္ရမယ္မသိေသးဘူး။
တကယ္ဆိုရင္ တိုက္ဖို႔ေကာင္းၿပီ။ တိုက္သားက်ဖို႔ ေကာင္းၿပီ။ ေနာက္ခံတီးဝိုင္းက ဘာတီးမယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္လုိ ထြက္မယ္၊ ဘယ္သူက ဘာေျပာမယ္္ဆိုတာလည္း အခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ သိဖို႔ေကာင္းၿပီ။
သာဒြန္းကေတာ့ ေအးေအးပဲ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းပူလွၿပီ၊ သာဒြန္းရွာခိုင္းတဲ့ မင္းညီမင္းသားမ်ား ဝတ္တဲ့ အ၀တ္အစားေလး မရွိမယ့္ ရွိမယ့္ ငွား၊ သကၤန္းေဟာင္းေလးတထည္ ေက်ာင္းကေတာင္းၿပီး လာပို႔ ထားတာ ေတာင္ တခန္းရပ္က မလႈပ္ေသးေတာ့ သာဒြန္းတို႔ ၄ ေယာက္ကို ေခၚရေတာ့တာေပါ့။
သာဒြန္းတို႔ ေရာက္လာေတာ့ လူႀကီးေတြကလည္း ေဒါကန္သူက ကန္ေနၾကၿပီ။
“သာဒြန္း သူမ်ားေတြ ဇာတ္တိုက္တာပဲ လိုက္ၾကည့္မေနနဲ႔၊ မင္းတို႔က သန္ဘက္ခါ ဖိန္းႏႊဲခါပဲ ကရေတာ့မယ္ ဘာမွမလုပ္ေသးဘူး၊ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားကြာ”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘႀကီးရ။ ကေန႔ညမွ တိုက္မွာပါ”
“ဟ ျဖစ္ပါ့မလားကြာ၊ မင္းဟာက ေနပါဦး မင္းေကာင္ေတြကေကာ”
“ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ သိပလား”
“မသိေသးဘူး၊ မၾကာဘူး ဘႀကီးရ၊ ခဏေလးရယ္၊ တခန္းရပ္ပါ ဆို”
“ဘာဇာတ္လဲကြာ၊ သည္အခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ေျပာပါေတာ့ကြာ”
“တို႔လည္း သိပါရေစေတာ့”
“နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶဝင္”
လူႀကီးေတြေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶဝင္ဆိုပါလား။ သည္ေကာင္က ေျပာသာေျပာရတာ လုပ္လိုက္ရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ထဲက ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးလား မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။
“ဆိုပါဦး မင္းဇာတ္လမ္းက”
“ဘာခက္လို႔လဲ ဘႀကီးရ တေယာက္က ငွားထားတဲ့ မင္းသားအဝတ္အစားနဲ႔ အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၴမင္းသား လုပ္ရမယ္၊ တေယာက္က ေခါင္းတံုးတံုးၿပီး ရဟန္း လုပ္ရမယ္၊ တေယာက္က သူအုိ လုပ္ရမယ္၊ တေယာက္က သူနာ လုပ္မယ္၊ တေယာက္က သူေသ လုပ္ရမယ္၊ မင္းသမီး မလုိဘူး၊ အဝတ္အစား မလိုဘူး၊ သိပ္သ႐ုပ္ေဆာင္စရာ မလိုဘူး။ ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွ နိမိတ္ႀကီးေလးပါး ျမင္ေတာ္မူခန္းကို ျပမွာ။ ေနာက္ခံက မယ္ဒလင္သမား ငျပဴးကုိ ယေသာ္ဓရာ ယုိးဒယားတီးခိုင္း႐ံုပါ၊ ဒါပဲ”
“ေရြ နိပ္ဟ”
လူႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္သားပါလား။ သာဒြန္းကို ဒါေၾကာင့္ အားကိုးတာ။ ၾကည့္စမ္း သူမ်ားေတြ ကုန္လိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ၊ ႐ြဲကုန္သည္ တဲ့။ ကိသာေဂါတမီ တဲ့။ ဝဏၰပထ တဲ့။ တို႔သာဒြန္းက နိမိတ္ႀကီး ေလးအင္ ဗုဒၶဝင္ တဲ့။ တျခားစီ။ ေကာင္းခ်က္ေတာ့ ရက္စက္တယ္ထဲက ေနမွာပဲေဟ့။
ၾကည့္စမ္း ဒီေကာင္ သူ႔ဉာဏ္စြမ္းဉာဏ္စနဲ႔ သူမို႔လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ႀကီးလည္း ႀကီးက်ယ္ရမယ္၊ တရားသံေဝဂလည္း ရရမယ္၊ ပိုက္ဆံလည္း မကုန္ရဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ ေဘာဂေခ်ာင္ကေတာ့ ဆြမ္းသိမ္းပြဲမွာ အာဂေပါ့ကြယ္။
လူႀကီးေတြကေတာ့ သာဒြန္းအေျပာနဲ႔ပဲ သာဒြန္းဇာတ္ကို ယံုၾကည္သြားတယ္။ အဲသည္ေတာ့မွ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ကလည္း သူတို႔ကရမယ့္ ဇာတ္လမ္း သူတို႔ သိေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ တိုက္ရက္ကလည္း ၾကားတရက္ ႏွစ္ရက္ပဲ က်န္ေတာ့ ကေန႔ညက စ တိုက္ၾကမယ္ေပါ့။
မယ္ဒလင္သမားကိုလည္း ညက်ရင္ သီခ်င္းခ်ေပးမယ္ေပါ့။ ယေသာ္ဓရာ ယိုးဒယားထဲက ‘ေလးပါးရယ္ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ျမင္ျပန္လွ်င္ စြဲစိတ္သံေဝ လူတိုင္းရပ္ေျမ ၾကာရွည္ေနဝံ့ပဲ’ အပိုဒ္ကို သံုးေလးေက်ာ့ တီးခိုင္းမယ္ေပါ့။
(၅)
ဆြမ္းသိမ္းပြဲညက တကယ္ပြဲကေတာ့ ေခ်ာင္ေလးခုက တင္ဆက္တဲ့ ထိုးဇာတ္ေတြ၊ ယိမ္းေတြပဲ ပါေတာ့တယ္။ ေဘာဂေခ်ာင္က ‘နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶဝင္’ မတင္ဆက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူႀကီးကေတာ့ ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီး ၃ ေယာက္ကို မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ၊ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ေပါ့ေလ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ နိမိတ္ႀကီးေလးပါးေလး ဘာေလး နဲ႔ ေနႏွင့္ဦး၊ ဒင္းတို႔ေတာ့လို႔လည္း ႀကိမ္းသတဲ့။
ေဘာဂေခ်ာင္က လူႀကီးေတြကလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လို႔။ သာဒြန္းကေတာ့ မင္းညီမင္းသား အဝတ္အစားနဲ႔ မ်က္ႏွာေခ် အေဖြးသားနဲ႔၊ က်န္တဲ့ ၄ ေယာက္ကို ရွာမေတြ႔လို႔ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာေလးငယ္လို႔။
“ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား သာဒြန္းရာ၊ မင္းဟာ ေကာင္းခ်ီေကာင္းရက္နဲ႔”
“က်ေနာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္တာပါပဲဗ်ာ။ ငါက သိဒၶတၴမင္းသား လုပ္မယ္။ ၾကာယံုက ရဟန္းလုပ္၊ ငေတ က သူေသလုပ္၊ စိန္ေမာင္က သူနာလုပ္၊ ေက်ာ္လွက သူအုိလုပ္။ ေသခ်ာအကြက္ခ်ထားတာပဲ ဘႀကီးရာ၊ ၾကာယံုက ေခါင္းတံုးမတံုးခ်င္ဘူး တဲ့။ သကၤန္းႀကီးနဲ႔ မပါခ်င္ဘူးတဲ့ သိဒၶတၴမင္းသားလုပ္မယ္ တဲ့။ ငေတက ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သူေသလုပ္ၿပီး ပက္လက္ႀကီးလုပ္ေနမွေတာ့ မပါတာေကာင္းတယ္တဲ့။ ဘာလုပ္ခ်င္တံုးဆိုေတာ့ မင္းသားပဲလုပ္မယ္တဲ့။ ေက်ာ္လွကလည္း ႐ုပ္က အဘိုးႀကီးအို႐ုပ္ေပါက္ေနလို႔ သူအိုလုပ္ပါဆိုေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလးက ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သူအုိမလုပ္ရဘူးတဲ့၊ လုပ္ရင္အျပတ္ပဲတဲ့၊ လုပ္ခ်င္ရင္ မင္းသားလုပ္မရရင္ မလုပ္နဲ႔ေျပာလို႔တဲ့”
“စိန္ေမာင္ကေကာ”
“ဒီေကာင္လည္း မေကာင္းပါဘူး ဘႀကီးရာ၊ သူက အ႐ိုးေပၚ အေရတင္မို႔လို႔ သူနာလုပ္ပါဆိုတာကို သူ႔ကုိႏွိမ္တာ တဲ့ ငါ မင္းသားလုပ္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္ဇာတ္ပဲ က်ေနာ္ မင္းသားလုပ္မွာေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြ လူပါးကို ဝတယ္”
“ေအး ေကာင္းကြာ၊ အခု အဲဒီေကာင္ေတြေကာ”
“မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေနရာ သြားမူးေနၾကသလဲ မသိဘူး၊ က်ေနာ္ရွာတာလည္း မေတြ႔ဘူး”
အဲဒီညက သာဒြန္းကေတာ့ မင္းညီမင္းသား အဝတ္အစားနဲ႔၊ မ်က္ႏွာေခ်နဲ႔။ လူႀကီးေတြကလည္း မ်က္ေစာင္း တခဲခဲ အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔။ နိမိတ္ေလးအင္ ဗုဒၶဝင္ဇာတ္မွာ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း လုပ္မယ့္လူမရွိေတာ့ သာဒြန္းလည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာတံုး။ ဆဲလည္းခံ႐ံုေပါ့။ သာဒြန္းကေတာ့ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္းလုပ္မယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္တုန္း။
(၆)
ၾကာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ သဖန္းေခ်ာင္းမွာ သူႀကီးေခတ္ကျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ သဖန္းေခ်ာင္းသားေတြက ေျပာတုန္း၊ ဥပမာေပးေကာင္းတုန္း။ ရယ္ၾကေမာၾကတုန္း။
* * *
ေနဝင္းျမင့္
ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၉၃၊ ေရႊအျမဳေတ။
credit - ဝတ္မႈန္ FB account
No comments:
Post a Comment