''က်ာက်ဴး''
======= ( ပထမပိုင္း )
#ခင္ခင္ထူး
(၁)
"က်ာက်ဴးေရ"
"..........."
"က်ာက်ဴး ... ေဟ, က်ာက်ဴး"
"..........."
"က်ာ ... က်ဴး"
"..........."
က်ာက်ဴး ဆိုတဲ့ နာမည္ႏွစ္လံုးကို ပုဒ္စု ပုဒ္က်ဲခြဲၿပီး သံုးမ်ိဳးေလာက္ အသံကုန္ဟစ္ေခၚပါမွ က်ာက်ဴး ဆီက "ဆရာမႀကီး" လို႔ အသံစူးစူးေသးေသးေလးနဲ႔ ျပန္ထူးတတ္တယ္။ က်ာက်ဴးက ထူးရင္ "ရွင္"တို႔ "လာပါၿပီ" တုိ႔ ဆုိတာမ်ိဳး ထူးေလ့မရွိဘူး။ "ဆရာမႀကီး" လို႔ပဲ ထူးတယ္။ ကၽြန္မကိုလည္း ဆရာမႀကီးတဲ့။ ကၽြန္မ အိမ္သားကို ဆရာႀကီးေခၚေတာ့ ကၽြန္မကိုလည္း ဆရာမႀကီး လုိက္ေခၚတာ ထင္ပါရဲ႕။
အဲသလို တုံ႔ျပန္တာက သူနဲ႔ကၽြန္မ လူခ်င္း အတူတူ ရွိေနရင္လည္း သည္လိုပဲ။ သူနဲ႔ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ခုခု ေျပာၾကလို႔ သူလက္ခံတယ္ဆုိရင္ အမူအရာႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ တုံ႔ျပန္တယ္။ တစ္မ်ိဳးက အသံတိတ္။ ေခါင္းညိတ္တာပါ။ တစ္မ်ိဳးက အသံထြက္။ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္ကဲ့လို႔ မေျပာဘူး။ ဆရာမႀကီးတဲ့။ က်ာက်ဴးက ဆရာမႀကီး လို႔ ေျပာၿပီ ဆုိရင္ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ နားလည္ရတယ္။ အဲဒါ က်ာက်ဴး ရဲ႕ စတုိင္။
ဆိုပါေတာ့။
"သည္လိုေလ က်ာက်ဴးရဲ႕ ... ေဖြးေဖြးတို႔ေက်ာင္း ရွိတယ္ မႈတ္လား"
"ဆရာမႀကီး ..."
"ေက်ာင္းေရွ႕ေပါက္က ၆၆လမ္း ... ဟုတ္ၿပီေနာ္"
"ဆရာမႀကီး ..."
''ေက်ာင္းေရွ႕ေပါက္တည့္တည့္မွာ မ၀င္းတို႔ စက္ဆုိင္ ရွိတယ္"
"ဆရာမႀကီး ..."
"မ၀င္းကို ေတြ႕ရင္ ......."
''ဆရာမႀကီး ..."
ေစာေစာကေျပာသလို ကၽြန္မ ခုနစ္သံခ်ီေလာက္နဲ႔ က်ာက်ဴးေရလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ေအာ္ ရွိလ်က္နဲ႔ ထူးခ်င္မွ ထူးတာပါ။ အသာ ေအာင္းေနမွန္းသိလို႔ ကၽြန္မက
"ၾကားရင္ ထူးေလ က်ာက်ဴးရဲ႕" လို႔ ေအာ္လိုက္ရင္ "မၾကားလို႔ပါ ဆရာမႀကီး"တဲ့။
ကၽြန္မတို႔နဲ႕ က်ာက်ဴးတို႔နဲ႔က ၀ိုင္းခ်င္းကပ္ဆိုေတာ့ နီးနီးကေလးရယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္က အေနာက္ဘက္ ျပတင္း သံုးေပါက္က ေျမာက္ဘက္အစြန္းဆံုး ျပတင္းေပါက္ကို လွပ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ က်ာက်ဴးတို႔ အိမ္ကို ျမင္ရၿပီ။ ေ၀းလွရင္ ေပသံုးဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္မယ္။
တစ္ခါတေလေတာ့ သူ႔အေတြးနဲ႔သူ နစ္၀င္ေနပံုရတယ္။ လူျမင္ေနရတာေတာင္ ေခၚသံက နားထဲ မ၀င္တာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေငးခ်င္ ရာေငးေနတာမ်ိဳး၊ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာ ေနတာမ်ိဳးကလည္း ရွိေသး။ ပုတ္ႏႈိးလိုက္သလို ေအာ္လိုက္မွ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္တာပါ။
တစ္ခါမ်ား က်ာက်ဴးက သူတို႔၀ိုင္းဘက္ ကၽြန္မတို႔ ၀င္းထရံေျခမွာ ရွိေနတာကို မျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မက ကုန္းက်ံဳးေအာ္တယ္။ တကယ္ဆုိရင္ က်ာက်ဴးနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ႏွစ္ေပေတာင္ မကြာဘူး။ ၀င္းထရံ ကြယ္ေနလို႔ သာ မျမင္ရတာကိုး။ သူ႔အေမက "ဟဲ့ ထူးလိုက္ေလ" လို႔ လွမ္းေအာ္မွ ကၽြန္မ ေအာက္နားဆီကေန "ဆရာမႀကီး"တဲ့။ ကၽြန္မက "သည္ေလာက္ကပ္ေနတာကို ဘာလို႔မထူးတာလဲ က်ာက်ဴးရယ္" ဆိုေတာ့ "ထူးေတာ့မလို႔ကာနီး ဆရာမႀကီး" တဲ့။ သူ႔စကားလံုးေတာင္ သေဘာက်မိေသးေတာ့။ ထူးကာနီးဆဲဆဲလို႔ ေျပာတာပါ။
အဲသလို တက်ာက်ာ တက်ဴးက်ဴး ေခၚလို႔ ေရာက္လာၿပီဆိုပါေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မဆို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ မ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာတာခ်ည္းပဲ။ တစ္မ်ိဳးက ၾကည္ၾကည္သာသာ ရွိတဲ့ မ်က္ႏွာ ကေလးနဲ႔ပါ။ တစ္မ်ိဳးက "ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေအးေအးမေနရဘူး ေခၚေနေတာ့တာပဲ" ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာအိုအိုနဲ႔။ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးကို မ်က္ႏွာအိုသေကာ၊ မ်က္ႏွာရႊင္သေကာရယ္လို႔ ေၾကး မမ်ား၀ံ့ဘူး။ က်ာက်ဴးက လွီလွီေသးေသးဆိုေတာ့ ေရာက္လာရင္ ပခံုးရိုး ေငါေငါကေလး ဆီးဖက္ရင္း ေခ်ာ့ရတယ္။ ပိန္လိုက္တာကလည္း ထီးရိုး၀ါး က်စ္က်စ္ကေလးက်လို႔။
စိတ္ၾကည္သာရင္ေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေခၚရဘဲ ေရာက္လာၿပီး အိမ္ေရွ႕က လူေခၚဘဲလ္ကို ႏွိပ္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ႀကိမ္မက ႏွစ္ႀကိမ္မက အိမ္ထဲက လူလံုးမျမင္ရမခ်င္း ႏွိပ္ေတာ့တာပါ။ "တင္း ... ေတာင္ ... တင္း ... ေတာင္"နဲ႔ အသံေတြ ပြက္ပြက္ရုိက္ၿပီဆိုရင္ ဒါ က်ာက်ဴးလက္ခ်က္ပဲ။ ဒါကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ ထားရတယ္။ တစ္ခ်က္ပဲႏွိပ္ က်ာက်ဴးရဲ႕ဆိုေတာ့ "တစ္ခ်က္ပဲႏွိပ္ရင္ ႏွစ္ခါပဲ ျမည္မွာေပါ့။ ခဏခဏ ႏွိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ျမည္တာေပါ့"တဲ့။
သည္လို ေျပာလာရင္ ကၽြန္မက "အဲဟုတ္သားပဲ၊ ဆရာမႀကီးက က်ာက်ဴးလို မတြက္မိဘူး" ဆိုရင္ ၿပံဳး ေနေတာ့တာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကၽြန္မတို႔ အိပ္ေနၾကသလား၊ စာေရးေနၾကသလား မသိဘူး။ လူေခၚဘဲလ္ တေတာင္ေတာင္ တတင္တင္ ႏွိပ္ေနလို႔ လူလံုးျပရင္း "ဘာတုန္း က်ာက်ဴးရဲ႕" ဆိုေတာ့ "ဆရာမႀကီး ေခၚသလားလို႔" ဆိုတာမ်ိဳးက ရွိေသး။ တစ္ခါတေလက် ျပန္ေတာ့လည္း သည္လို ေရာက္လာလို႔ မယ္မင္းႀကီးမ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။
"အေမ က ေစ်းသြားမလို႔ ဘာမွာဦးမလဲ ေမးခိုင္းလိုက္လို႔" "မွာခ်င္တယ္ ... ညည္းအေမေကာ ... အိမ္ကို ၀င္ခဲ့ဦးလို႔ ေျပာလိုက္" "ဆရာမႀကီး လွမ္းေျပာလိုက္ ... အေမနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ မေခၚဘူး" "ေဟာ္ေတာ္ ... ညည္းပဲ အေမက ေမးခုိင္းလို႔ဆို ... အဲဒါ ေခၚလို႔ မဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး ... အေမက ေခၚတာေပါ့ေလ ကၽြန္မက မေခၚဘူး"
"ကိုင္း ... ဟုတ္ပါၿပီ ... ေလာေလာဆယ္ က်ာက်ဴး ေရာက္လာတုန္း အ၀တ္ေတြ ကူလွမ္းေပးခဲ့ဦး"
သည္လို ႀကံဳတုန္း ႀကံဳသခုိက္ ၾကားျဖတ္ခိုင္းရင္လည္း က်ာက်ဴးက လုပ္ေပးရွာပါရဲ႕။ အ၀တ္စုိေတြ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲက ဆြဲဆြဲထုတ္၊ ပလတ္စတစ္ ဇလားထဲထည့္၊ အျပင္က ပဲစင္နဲ႔ အ၀တ္တန္းမွာ သြားလွန္း။ လွန္းေတာ့လည္း ေဘာက္တိေဘာက္ထုိး၊ ရြဲ႕တိရြဲ႕ထုိးကိုး။ တစ္ခါတည္း သင္တဲ့သေဘာနဲ႔ အ၀တ္ခါပံုခါနည္း၊ ခ်ိတ္ပံုခ်ိတ္နည္း၊ တန္းမွာ စီစီရီရီ လွမ္းနည္းေတြ လက္ေတြ႕ျပရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္သင္ေတာ့ က်ာက်ဴးက ေခါင္းေတာ့ ညိတ္ပါရဲ႕။ ျပန္ေတာ့ ေျပာေသးတာပါ။ "ဘယ္လို လွန္းလွန္း ေျခာက္တာခ်ည္းပါပဲ ဆရာမႀကီးရဲ႕" တဲ့ေလ။
က်ာက်ဴးတုိ႔ေနတဲ့ ၀ိုင္းထဲမွာက သံုးအိမ္ေထာင္ေနၾကတာပါ။ အိမ္မႀကီးမွာက ႏွစ္အိမ္ေထာင္ကန္႔ၿပီး ေနတယ္။ က်ာက်ဴးတို႔က ေနာက္ေဖးဘက္မွာ ေျမစုိက္အိမ္ကေလးနဲ႔ ေနၾကတာပါ။ အိမ္မႀကီးမွာ ဒီဗီဒီျပစက္ ရွိလို႔ က်ာက်ဴးက အိမ္ရွင့္ကေလး ကူထိန္းေပးရင္း ဇာတ္ကားၾကည့္တာမ်ိဳး ရွိတတ္တယ္။ ဇာတ္ကား က ရယ္စရာဆိုရင္ က်ာက်ဴးက က်ံဳးရယ္တာပဲ။ ဇာတ္ကားက ငိုစရာဆိုရင္ တအိမ္းအိမ္း ငိုသံကလည္း ကၽြန္မတို႔ အိမ္ဘက္က ၾကားရတတ္တယ္။ ကၽြန္မ က်ာက်ဴး ရယ္သံၾကားထားရင္ အိမ္ေပါက္ ေရာက္လာတဲ့ က်ာက်ဴးကို "က်ာက်ဴးငိုတာ ဆရာမၾကားရတယ္။ ဇာတ္ကားက ေတာ္ေတာ္ သနားစရာ ေကာင္းလို႔လား" လို႔ မသိသလို ေမးတယ္။ က်ာက်ဴး က သူ႔ကိုယ္သူ ငါငိုခဲ့တာလား။ ရယ္ခဲ့တာလား ျပန္ စဥ္းစားၿပီးမွ ၿပံဳးတယ္။
"အယ္ ... မဟုတ္ဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ရယ္တာ ... စိုးျမတ္သူဇာေလ အားႀကီးရယ္ရတယ္"
"က်ာက်ဴးပဲ ဟိုတစ္ေန႔တုန္းက စိုးျမတ္သူဇာက ငိုရတယ္ဆို"
"အဲဒါ ငိုကား ၿပီးသြားၿပီေလ ... အခုက ရီ(ရယ္)ကား"
"ဒါဆို စိုးျမတ္သူဇာက ရယ္လိုက္ ငိုလုိက္ပါလား က်ာက်ဴးရဲ႕" "ဟုတ္တယ္ ... သူက အဲသလိုပဲ ... တစ္ခါတစ္ခါ ရီ(ရယ္)တယ္ တစ္ခါတစ္ခါ ငိုတယ္ ... သူဒါပဲ လုပ္တယ္"
ကၽြန္မက ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္၀ံ့ဘူး။ က်ာက်ဴးကို အေျဖာင့္ေျပာရတယ္။ ကၽြန္မတို႔က စခ်င္ေနာက္ခ်င္လို႔ တလြဲေျပာရင္လည္း အေျဖာင့္ထင္ရွာသူကေလးပါ။ သူကိုယ္တုိင္ကလည္း အေျဖာင့္ေျပာတာပါပဲ။ တစ္ခါ "က်ာက်ဴးရယ္ ညည္းေခၚရတာ အာေခါင္စပ္လို႔၊ ညည္းက မထူးေတာ့ ငါမေမာရေပဘူးလား" ဆိုေတာ့ "ေမာရပါတယ္ ဆရာမႀကီး"တဲ့။
"တစ္ေန႔တစ္ေန႔ က်ာက်ဴးေခၚရတာ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲကုန္ၿပီ" ဆိုေတာ့ ''ဆရာမႀကီး ပူရွိန္းျပားငုံရင္ ေပ်ာက္တယ္" တဲ့။ ရြဲ႕ေျပာေနတဲ့အတုိင္း။
တစ္ခါတစ္ခါလည္း ခုိင္းရတဲ့ဆီ မေရာက္ပါဘူး။ သူၾကည့္လာတဲ့ ဇာတ္ကားအေၾကာင္း ေျပာေနေသးတာပါ။ မင္းသမီးထဲမွာ ဘယ္သူ႔ အႀကိဳက္ဆံုးလဲ ဆိုေတာ့ က်ာက်ဴးက ခုိင္သင္းၾကည့္တဲ့။ အခုလည္း ခုိင္သင္းၾကည္ကား ၾကည့္လာတာတဲ့။ ဘာကားတံုးဆိုေတာ့ "ေမာ္ဒယ္ ေဗြးတုတ္" တဲ့။ ကၽြန္မက ရန္ကုန္ အသြားကားေပၚမွာ အဲသည္ဇာတ္ကား ၾကည့္လာခဲ့တာ သတိရလိုက္လို႔ စခ်င္တာနဲ႔ "ဟုတ္ပါ့ က်ာက်ဴးရယ္၊ ေမာ္ဒယ္ေဗြးတုတ္ ဆိုတဲ့ ကားမွာ ခုိင္သင္းၾကည္ ေတာသူ လုပ္တာ လွလိုက္တာ" ဆိုေတာ့ က်ာက်ဴးက ၿပံဳးတယ္။ ညံ့ပါဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာခံနဲ႔ပါ။
"မလွဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... သနပ္ခါးေတြ အမ်ားႀကီး လိမ္းထားတာ မေတြ႕ဘူးလား ... ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့မွ လွသြားတာေလ ... သူ႔ေယာက်္ားက ေတာသူကို မႀကိဳက္ဘူး ... ၿမိဳ႕သူကို ႀကိဳက္တယ္ ... ခုိင္သင္းၾကည္ ခ်င္းက အတူတူပဲေလ ... ေတာသူလည္း လုပ္တယ္ ၿမိဳ႕သူလည္း လုပ္တယ္"
"ေဟာ ... သူေယာက်္ားက သူ႔မိန္းမသူ မမွတ္မိဘူးလား က်ာက်ဴးရဲ႕" "ကၽြန္မက မွတ္မိသားပဲ ... ဇာတ္ကားထဲမွာ သူ႔ေယာက်္ားက မမွတ္မိဘူး လုပ္ထားတယ္ ... ကၽြန္မက ဟဲ့ အဲဒါ ခင္ဗ်ားမိန္းမပဲလို႔ ေျပာခ်င္လိုက္တာ ဆရာမႀကီးရယ္ ... ဇာတ္ကားထဲ ေျပာမရလို႔" "ေျပာလိုက္ေရာေပါ့ ေအ"
"မေျပာေတာ့ဘူးေလ ... မင္းသားလုပ္ၿပီး ခုိင္သင္းၾကည္မွ မမွတ္မိရင္ ေနေပါ့ေနာ္ ... ဆရာမႀကီးရယ္"
ကၽြန္မတို႔က ဟုတ္ပါ့ေတာ္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာလုပ္ထားရေသးတာပါ။ ကၽြန္မအိမ္သားက ေနာက္ေကာဘာကား ၾကည့္ေသးတံုးဆိုေတာ့ အဲသည္ကားပဲ ႏွစ္ခါၾကည့္တယ္တဲ့။ "ဟဲ့ ဘယ္လို ႏွစ္ခါတံုး" ဆိုေတာ့ အဲသည္ စီဒီ ဓာတ္ျပားကိုပဲ ႏွစ္ခါထုိးၾကည့္ၾကတာတဲ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္ရတာပါ။ ဓာတ္ျပား တစ္ျပားကို သြားငွားရင္ ႏွစ္ရာေပးရေတာ့ အိမ္မႀကီးက လူေတြက တစ္ရာ၊ က်ာက်ဴးတုိ႔က တစ္ရာ ထည့္ၿပီး စပ္ငွားေနက်တဲ့။ အဲသလိုဆုိေတာ့ အိမ္မႀကီးကစိုက္တဲ့ တစ္ရာအတြက္ တစ္ေခါက္ၾကည့္၊ က်ာက်ဴး တုိ႔ စိုက္တဲ့ တစ္ရာအတြက္ တစ္ခါျပန္ၾကည့္၊ "ႏွစ္ရာေပးရေတာ့ ႏွစ္ခါၾကည့္မွ တန္တာေပါ့ ဆရာႀကီး ရဲ႕" တဲ့။ က်ာက်ဴးက ဇာတ္လမ္းေျပာျပေနလို႔ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ နားေထာင္ၾက ရေသးတာပါ။ က်ာက်ဴးက ရုပ္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ကေတာ့ ဆရာမႀကီး ကၽြန္မေလာက္ မသိဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါ။ မင္းသား မင္းသမီးေတြလည္း သိလုိက္တာမွ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပး။
ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ သမီးနဲ႔ မင္းသားမင္းသမီးအေတာ္မ်ားမ်ား အမွတ္တရရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ အယ္လ္ဘမ္နဲ႔ထည့္ထားတာ ရွိပါတယ္။ အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲမွာေတြ႕လို႔ မင္းသမီးနဲ႔ တြဲၿပီး ရိုက္ကူးယူထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြပါ။ သည္ဓာတ္ပံုေတြထဲက မင္းသားမင္းသမီးေတြကို က်ာက်ဴးက အကုန္ မွန္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တယ္။ တစ္ခါေတာ့ အယ္လ္ဘမ္ကို ၾကည့္ရင္းက သရုပ္ေဆာင္ဒါရိုက္တာ ကိုေပါက္ ဓာတ္ပံုကို ေတြ႕သြားတယ္။ သည္မွာတင္ က်ာက်ဴး ထခုန္တာပဲ။ မ်က္ႏွာကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ၀င္းမွည့္ သြားလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ မ်က္လံုးကေလးေတြဆိုတာ ေတာက္လက္ေနၾကေလရဲ႕။
"ကိုေပါက္ က ဆရာႀကီးတို႔နဲ႔ ခင္တယ္ေပါ့"
"ခင္တာေပါ့ က်ာက်ဴးရဲ႕ ... က်ာက်ဴးက ကိုေပါက္ကို သိတယ္ေပါ့" "သိတယ္ ... ကၽြန္မက ကိုေပါက္ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ"
"ႀကိဳက္ရင္ ဖုန္းဆက္ေပးမယ္ ... က်ာက်ဴး ေျပာမလား" သည္လိုဆိုေတာ့ က်ာက်ဴးမ်က္ႏွာကေလး ရြံ႕သြားေလရဲ႕။ "မေျပာတတ္ဘူး ဆရာမႀကီး ရဲ႕ ... ဘာေျပာရမွန္းမွ မသိတာ"
"ေၾသာ္ ... က်ာက်ဴးရယ္ ... ကိုေပါက္ ေနေကာင္းလား ... ကိုေပါက္ကို အားေပးေနတယ္ ဘာညာ ေျပာေပါ့"
က်ာက်ဴးက ရွက္ၿပံဳး ၿပံဳးေနေလရဲ႕။ သူ႔စိတ္ထဲ ကိုေပါက္မ်က္ႏွာလည္း ျမင္ေနပံုပါ။ ကၽြန္မက တယ္လီဖုန္း ထယူၿပီး ဆက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲထားတယ္။ ေနဦးေပါ့ေလ။
"ဆရာမႀကီးပဲ ေျပာေပးလုိက္ေတာ့ ... စလံုး တစ္က က်ာက်ဴးက ေမးေနတယ္လို႔"
စလံုး တစ္ (စ-၁)ဆုိတာက ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္က ရပ္ကြက္ အမွတ္စဥ္ပါ။ ကၽြန္မျဖင့္ ရယ္ခ်င္ လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။
"မႏၱေလးက ကိုေပါက္ရဲ႕ ပရိသတ္ မက်ာက်ဴးပါရွင္လုိ႔ ေျပာေလ ... စလံုးတစ္က ဆိုေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ"
"မဟုတ္ဘူးေလ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ကႀကီးထဲမွာလည္း က်ာက်ဴး ရွိတယ္ က်ာက်ဴး ခ်င္းမွားမွာစိုးလုိ႔"
"ေၾသာ္ ... ဟုတ္သားပဲ ... က်ာက်ဴးကမွ စဥ္းစားတတ္ေသးတယ္ ... ေအးေအး ေျပာေပးမယ္"
ကႀကီးထဲမွာဆိုေတာ့ က ကႀကီးရပ္ကြက္ကုိ ေျပာတာပါ။ ကႀကီးရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ာက်ဴး တစ္ေယာက္ ရွိတာေတာ့ သိထားပံုရပါရဲ႕။ ကၽြန္မက အယ္လ္ဘမ္ထဲက ကိုေပါက္ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ျဖဳတ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ာက်ဴးက ေပ်ာ္သြားလိုက္တာမ်ား အိမ္က်ရင္ ထရံမွာ တုတ္နဲ႔ ထုိးထားရမယ္တဲ့။
%%%%%%%%%%%
(၂)
က်ာက်ဴးကို အားအကိုးရဆံုးကေတာ့ ေစ်းလႊတ္ၿပီး ဟင္းခ်က္စရာ ၀ယ္ခုိင္းရတဲ့အခါေတြမွာပါ။ ေစ်းက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေ၀းတယ္ မဆိုသာေပမယ့္ ကၽြန္မအဖို႔ရာ ခ်က္ခ်င္းထသြားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလေတာ့ 'ေျပးပါဦးဟဲ့ က်ာက်ဴးရဲ႕' လုပ္ရတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးရွိတဲ့ အခါမ်ားေတာ့ ကၽြန္မပဲ သြားလိုက္တာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ က်ာက်ဴး လႊတ္ရတာမ်ားတယ္။ ေစ်းတင္ မကပါဘူး။ လမ္းထိပ္က စတိုးဆိုင္မွာ ေရသန္႔ဘူး ႏွစ္တြဲေလာက္ ၀ယ္ေခ်တို႔၊ ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးေလာက္ ၀ယ္ေပးပါဦးတို႔၊ ျခင္ဖ်န္းေဆးဘူး တစ္ဘူး ေလာက္ ၀ယ္ေပးပါဦးတို႔ဆိုေတာ့လည္း က်ာက်ဴးမွ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ေျပးႏိုင္တာပါ။ ေစ်းလႊတ္ရင္ေတာ့ အမယ္မ်ားရင္ မ်ားသလို အူသြားတာမ်ိဳး ရွိေလေတာ့ စာတိုကေလး ေရးေပးလိုက္ရတယ္။ စာရယ္လို႔ သတ္ပံုတုိ႔ ေရးထံုးတို႔နဲ႔ ကိုက္ခ်င္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။
စပါးလင္ကို ဇဘလင္လုိ႔ ေရးေပးရတယ္။ ခ်င္းတက္ကို ဂ်င္းဒက္ဆိုမွ သိတယ္။ ခ်င္ေဘာက္ရြက္၊ ဂဇြန္းရြက္၊ ရုံးပဒီသီးဆိုတာမ်ိဳးမွ အဆင္ေျပတာပါ။ တစ္ခါမ်ား ကၽြန္မေရးေပးလိုက္တဲ့ ေစ်းစာရင္းထဲမွာ ၾကာညိဳ႕ ဆုိတာပါတယ္။ က်ာက်ဴးေစ်းျပန္လာေတာ့ ၾကာပန္း တစ္စည္း ေငါက္ေငါက္ႀကီး ပါလာပါေလေရာ။ ၾကာညိဳ မရလို႔ အျပာေရာင္ပဲ ၀ယ္ခဲ့တယ္ ဆရာမႀကီးတဲ့။ ကၽြန္မမွာ ရယ္လုိက္ရတာ။ ကၽြန္မက အိမ္က ၾကာညိဳ႕ပုလင္းေဟာင္းျပၿပီး ၾကာညိဳ႕ဆိုတာ သည္ပုလင္းမ်ိဳး ေျပာတာဆိုေတာ့ အဲဒါ ပဲငံျပာရည္ ေခၚတယ္ေလ ဆရာမႀကီးရဲ႕တဲ့။ သူက ဟုတ္ ဟုတ္ေသးေတာ့။ ၾကာပန္း ေတာ့ ဘုရားတင္ ရပါရဲ႕။
က်ာက်ဴး စာတတ္သလားဆိုေတာ့ တစ္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ထားသတဲ့။ အကၡရာေတြ၊ ဗ်ည္းေတြ မေမ့ေသးလို႔ တြဲစပ္ၿပီး ဖတ္ပံု ရပါတယ္။
က်ာက်ဴး မဖတ္တတ္ရင္ ေစ်းသည္ေတြ ေမးေနာ္ ဆုိေပသိ ေမးပံု မရပါဘူး။ ရွက္က ရွက္ေသးတာ။ ေစ်းလႊတ္ရင္ တလႈပ္လႈပ္ တႏြဲ႕ႏြဲ႕ သြားေနလို႔ ေစ်းလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ဘူး။ ၀ယ္ေတာ့လည္း ေစ်းထဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနတာ အၾကာႀကီး။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေျခလွမ္းက ေနာက္ျပန္ဆြဲေနတာနဲ႔ ရွစ္နာရီက လႊတ္လုိက္လို႔ ဆယ္နာရီျပန္ေရာက္လာရင္ အာဂ။ က်ာက်ဴးရယ္ ညည္းဟာက ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးက်ိန္းခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ပါပေကာ ဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီးက ဘုန္းႀကီးေတြ ပင့္ထားတယ္ေပါ့တဲ့။ ကိုယ္မွာလုိက္တာက တီလားပီးယား ငါးေပမယ့္ ပါလာေတာ့ ငါးဇင္ရိုင္း။ ငါးေတာ့ငါးပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ မွားလာခဲ့တာ ရွိသလို တစ္ခါတေလ သူ ၀ယ္လာတာက အဟုတ္ ျဖစ္ေနလို႔ ခ်ီးက်ဴးရတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသး။
"က်ာက်ဴးက ၀ယ္တတ္လိုက္တာေတာ္ ... ျမစ္ငါးကေလးေတြေတာင္ ရလာလိုက္ေသးဟဲ့"
"ျမစ္ငါးဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ ဆရာမႀကီး"
"ဟဲ့ ျမစ္ထဲက ငါးေပါ့ ... ျမစ္ငါးက သိပ္ခ်ိဳတာ က်ာက်ဴးရဲ႕ ... ငါးသည္တုိင္း ျမစ္ငါးမကိုင္ၾကဘူး ... ျမစ္ငါးသည္ကို မွတ္မိခဲ့ရဲ႕လား"
"ငါးသည္ မမွတ္မိဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ငါးဗန္းေတာ့ မွတ္မိတယ္ ... သံေခ်းေတြ တက္ေနတာ"
"ေကာင္းေပါ့ေအ ... ေနာင္မ်ား ငါး၀ယ္ခ်င္ရင္ သံေခ်းတက္ဗန္း အရင္ရွာရမလိုပါေကာ က်ာက်ဴးရဲ႕"
က်ာက်ဴး ေစ်းသြားတယ္ဆုိလို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး မထင္ပါနဲ႔။ လူခ်ည္းလႊတ္ရင္ ၾကာလြန္းလို႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀က ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ စီးခဲ့ရတဲ့ ဖီးဆင့္စက္ဘီးကေလး စက္ဘီးဆိုင္အပ္ၿပီး ျပင္ေပးထားရတာပါ။
က်ာက်ဴး စက္ဘီး က်င္က်င္လည္လည္ စီးတတ္မယ္ ကၽြန္မ မထင္ဘူး။ က်ာက်ဴးတို႔ ေျပာင္းလာကာစက ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕ လမ္းေပၚမွာ ခရိုးခရိုင္စီးေနတာ ေတြ႕ဖူးတာေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဘယ္သူ႔စက္ဘီး ငွားစီးတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကြၽမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ထဲက ဟုတ္ပံုမရေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ မလႊတ္၀ံ့ဘူးေလ။ လမ္းမွာ လဲမွာ ျပဳမွာ ပူရ၊ တိုးမွာ တုိက္မွာ ပူရ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့ က်ာက်ဴးအေမက
"ဆရာမႀကီး က်ာက်ဴးက စက္ဘီး ေကာင္းေကာင္းစီးတတ္တယ္ ... စက္ဘီးျပင္ေပးလိုက္ရင္ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ေရာက္တာေပါ့" ဆိုေတာ့မွ စက္ဘီးလည္းျပင္ က်ာက်ဴးကိုလည္း လႊတ္၀ံ့တာပါ။ က်ာက်ဴးက ကၽြန္မကို လက္တစ္ဖက္ လႊတ္ေတာင္ စီးျပေနလို႔ မလုပ္ပါနဲ႔ေအ ေျပာရတယ္။ က်ာက်ဴး စက္ဘီးဆြဲထြက္လာၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာေအာင္ မွာရၿပီ။
"က်ာက်ဴး ... ဆရာမႀကီး ေျပာမယ္ ... စက္ဘီးစီးရင္ မေငးရဘူး ... လမ္းကို ေသခ်ာၾကည့္ရတယ္ ... လမ္းကူကာနီး ေရွ႕ကိုလည္းၾကည့္ ေနာက္ကိုလည္းၾကည့္ ေဘးကိုလည္းၾကည့္ လမ္းရႈပ္ေနရင္ စက္ဘီးကို ဆင္းတြန္း ... စက္ဘီးေလေလ်ာ့ရင္ ေလထုိးစီး ... ဘရိတ္မိ,မမိၾကည့္ ... ဆိုင္ကယ္ေတြ ဂရုစိုက္ ... ေစ်းေရာက္ရင္ စက္ဘီးအပ္တဲ့ေနရာကို ေသေသခ်ာခ်ာအပ္ ... စက္ဘီးဆုိင္က ေပးတဲ့ ကတ္ျပားကေလး မေပ်ာက္ေစနဲ႔ ... စက္ဘီးကို အပ္တယ္ဆိုေပသိ ကိုယ္တုိင္ေသာ့ေခတ္ေနာ္ ေသာ့လည္း က်မက်န္ေစနဲ႔ဦး ... တစ္ခု ရွိေသးတယ္"
ကၽြန္မအဖို႔ရာ လႊတ္သာလႊတ္ရတာ စိတ္မခ်ႏိုင္ေလေတာ့ မွာခ်င္တာေတြ တြန္းမွာရတယ္။ ကၽြန္မကသာ မွာတာပါ။ က်ာက်ဴးက ေခါင္းထဲေတာင္ ေရာက္ပံုမရပါဘူး။ ဘြားေတာ္ႏွယ္ ျဖစ္ရေလဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ စူတူတူ ၾကည့္ေနတာပဲ ရွိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ တစ္ခြန္း မဟဘူး။ ေစ်းမွာျပန္ေတာ့လည္း ပထမ အေရးႀကီးတာ အရင္မွာရတယ္။ က်န္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ တိုလီမုိစကေလးေတြက ေမ့လို႔မ၀ယ္ခဲ့ရင္လည္း ျဖစ္တယ္။ သတိရေတာ့လည္း ၀ယ္ခဲ့လိမ့္မယ္ သေဘာထားရေတာ့တာပဲ။
"က်ာက်ဴး ... ဆိတ္သား အစိတ္သား၀ယ္ခဲ့ ... ဆိတ္သားသည္ကို ဆရာမႀကီးက ၀ယ္ခုိင္းတာလို႔ ေျပာျပ ... ဆရာမႀကီးကို ဆိတ္သားသည္က သိေတာ့ အရိုးေတြ အရြတ္ေတြ မထည့္ဘူးေပါ့ က်ာက်ဴးရယ္ ... ၿပီးေတာ့ တစ္တံုးတည္းသားေပးပါလို႔ ေျပာေနာ္ ... ဟုိတစ္စ သည္တစ္စ ေကာက္မထည့္ေစနဲ႔ ... က်ာက်ဴးကို ကေလးဆုိၿပီး မေကာင္းတာ အထည့္မခံနဲ႔ ... ကိုယ့္ကို အ,အလို႔ ထင္တတ္တယ္ ၾကားလား ... ၀ယ္ၿပီးရင္ ဒိုင္မွာ ေငြတစ္ရာ ေပးၿပီး ခ်ိန္ခဲ့ ... မျပည့္ရင္ ဆိတ္သားသည္ကို ျပန္ေျပာ ဟုတ္ၿပီေနာ္"
"က်ာက်ဴး ... ျမန္မာၾကက္ကို သိတယ္ေနာ္ ... စီပီၾကက္လို အသားပြပြ အေကာင္ႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး ... အေမြးႏုတ္ၿပီးသား ၾကက္ေသးေသးကေလးေတြ ... အေကာင္လိုက္ ေရာင္းတာ ရွိတယ္ ... ေလးဆယ္သား ေကာင္ဆိုရင္ ရင့္လည္း မရင့္ဘူး ႏုလည္း မႏုဘူး ... ျမန္မာၾကက္ ဝယ္ရင္ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္၀ယ္ ... ေျခေထာက္စိမ္းတာကို ေရြး၀ယ္ရတယ္ ... ေျခစိမ္းဖင္ညိဳ အလြန္ခ်ိဳတဲ့ ... မွတ္ထားေနာ္ ... ျမန္မာၾကက္ ေျခစိမ္း ေလးဆယ္သားေကာင္"
က်ာက်ဴးက သူ မရွင္းတဲ့ စကားလံုး၊ ဒါမွမဟုတ္ နည္းနည္း ထူးျခားတဲ့ စကားလံုး ပါလာရင္ေတာ့ ျပန္ေမးတတ္တယ္။ ေျခစိမ္းဖင္ညိဳ ကို နားလည္လုိက္ပံု မရဘူး ထင္ပါရဲ႕။
"ေျခစိမ္းဖင္ညိဳ ဆုိတာ ဘယ္လိုဟာကို ေျပာတာလဲ ဆရာမႀကီး" "ၾကက္ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္ မဟုတ္လား ... ေျခေထာက္က အခြံကေလးေတြ စိမ္းေနတာကို ေျပာတာ ... ဖင္ညိဳက ၾကက္ဖင္ကို ၾကည့္လိုက္ ... ညိဳတိုတိုေလး"
က်ာက်ဴးက ၿပံဳးတယ္။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။ ကၽြန္မက အဲသလို ထပ္ျပန္တလဲလဲ မွာရတာပါ။ ေစ်းထဲက ကၽြန္မေဖာက္သည္ ေစ်းသည္ေတြကိုလည္း က်ာက်ဴးနဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးထားေလေတာ့ ေစ်းစာရင္း စာရြက္ပိုင္းကေလးျပလိုက္ရင္ သိၾကတာလည္း ပါပါတယ္။
က်ာက်ဴး ကို ေစ်းလႊတ္တဲ့ ပထမဆံုး ရက္ေတြတုန္းကေတာ့ မွာတာ ပါတယ္ မရွိဘူး။ ဆိတ္သားမွာေတာ့ တစ္တံုးတည္းသား မရလို႔တဲ့။ ျမန္မာၾကက္ကေတာ့ ေျခမစိမ္းလို႔တဲ့။ ေျခစိမ္းျပန္ေတာ့ ဖင္မညိဳလို႔တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ကုိယ့္အမွာနဲ႔ကိုယ္ မိေနလို႔ ရွိတာနဲ႔ စားလုိက္ရတာပါ။ သည္ေတာ့ ကၽြန္မဘက္က တစ္ထစ္ ေလွ်ာ့ရတယ္။ ပါေအာင္သာ ၀ယ္ခဲ့ပါေအ ဆိုေတာ့မွ ပါေတာ့တာပါ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္လည္း သည္လုိ တတြတ္တြတ္ မွာရတာပါပဲ။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိန္ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ရမွာ မဟုတ္လား။ သိထားေတာ့ ေကာင္းတာ ေပါ့ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သင္ရင္း ေစ်း၀ယ္၊ ေစ်း၀ယ္ရင္းသင္ လုပ္ရတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က အေမတို႔ ႀကီးေတာ္တုိ႔က သည္လို သင္ခဲ့ၾကားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႔ကိုယ္က်မွ သည္တန္ဘိုး နားလည္လာခဲ့ရတယ္။
''ခရမ္းသီးဝယ္ရင္ အညႇာက္ိုၾကည့္ရတယ္...အညႇာကေလးစိမ္းေနမွ လတ္တယ္ေခၚတာ...ဟင္း႐ြက္ဝယ္ရင္ အၫြန္႔ကိုၾကည့္ရတယ္...အၫြန္႔ကေလး လန္းေကာ့ေနတာကိုဝယ္...ခရမ္းခ်ဥ္သီးက်ေတာ့ အသီးမာတာကိုေ႐ြးရတယ္...အေရာင္ကေလး နီေရာင္ေျပးရင္ ေတာ္ၿပီ...နီမာ ေခၚတာေပါ့ေအ လုိက္လံုး လုိ႔လည္းေခၚတယ္''
''ေနဦး ဆရာမႀကီး...လိုက္လံုး ခရမ္းခ်ဥ္သီးလို႔ ေမးရမယ္ေပါ့''
''မဟုတ္ဘူးေလ လိုက္လံုးဆိုတာ ေနာက္ တစ္ရက္နွစ္ရက္ေလာက္က်ရင္ မွည့္ေတာ့မယ့္အလံုးမ်ိဳးကိုေျပာတာ...တျဖည္းျဖည္း မွည႔္လိုက္လာမယ့္အလံုးေပါ့ေအ''
''ေနာက္ တစ္ရက္ နွစ္ရက္မွ မွည့္မွာကို ဆရာမႀကီးက ႀကိဳသိတယ္ေပါ့''
ကြၽန္မလည္း ဘာဆက္ေျပရမွန္းမသိတာနဲ႔ 'ညည္း ႀကိဳက္တာ ဝယ္ခဲ့ပါေအ' လုပ္ရျပန္ပါေရာ။
ကြၽန္မက အဲသလို တစ္မ်ိဳးခ်င္း တမယ္ခ်င္း ဘယ္ဟာေကာင္းတယ္ ဘယ္ဟာမေကာင္းဘူး သင္ေပမယ့္ က်ာက်ဴးက ေက်ာင္းဆရာမေရွ႕ အလီမရတဲ့ကေလးလုိ မ်ကိစိထဲ ဂဏန္းေတြေတာ့ျမင္ပါရဲ႕ နႈတ္က ထြက္က်မလာသလို မ်က္လံုးျပဴးကေလးနဲ႔ နားေထာင္ေနတာပဲရွိတယ္။
ကြၽန္မေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ဟုတ္တဲ့ေန႔မ်ားေတာ့ဟုတ္လို႔။ မဟုတ္ျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းကြဲခ်ိန္ ပံုတိုက္ထိုးေပးလိုက္တာေတြ ယူလာသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မက က်ာက်ဴး ေစ်းဝယ္ေပ်ာ္ေအာင္ ''ေစ်းဝယ္ေတာ့ အျဖစ္ေတာ္ေရ'' လို႔ ကြၽန္မအိမ္သားကိုလွမ္းေျပာရတယ္။ အဲသလိုမ်ားဆိုရင္ က်ာက်ဴးက သိပ္ေက်နပ္ရွာတာပါ။ ကြၽန္မအိမ္သားက မီးဖိုထဲ ဝင္လာၿပီး ''က်ာက်ဴးကို ေစ်းဝယ္ပါရဂူဘြဲ႕ ေပးရမကြ'' တဲ့။
တစ္ရက္ေတာ့ က်ာက်ဴးရဲ႕ ကြၽန္မအေပၚ မွတ္ခ်က္စကား ျပန္ၾကားရတယ္။ မေအလုပ္သူက ေျပာျပလို႔သိရတာပါ။
''က်ာက်ဴးက အိမ္မွာေျပာေနတာ ဆရာမရဲ႕''
''ဟုတ္လား ဘာတဲ့တံုး''
''ဆရာမႀကီးက အရင္က ဟင္း႐ြက္ လည္ေရာင္းဖူးတယ္ထင္တယ္ အေမရဲ႕ တဲ့...သမီးကိုေစ်းဝယ္လႊတ္ရင္ အကုန္သင္ေပးတတ္တယ္တဲ့''
ကြၽန္မျဖင့္ ရယ္လိုက္ရတာ။
က်ာက်ဴးက အဲသလို.....။
%%%%%%%%%%%%%%%%
(၃)
က်ာက်ဴးတုိ႔ မိသားစုတစ္ဖက္ၿခံကို ေရာက္တာ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕သစ္ေရာက္တာနဲ႔ သိပ္မကြာပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေျပာင္းလာေတာ့ ေခါင္းရင္းၿခံက လူေတြ ရွိၾကပါေသးတယ္။ ကေလးေတြလည္း ရွိေတာ့ ေျပးပါဦးဟဲ့၊ လႊားပါဦးဟဲ့ ဆိုရင္ အဲသည္ကေလးေတြကို ခုိင္းရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္ကလည္း ေျပာင္းသြား၊ ေျခရင္းဘက္ၿခံမွာ က်ာက်ဴးတို႔ မိသားစုကလည္း ေရာက္လာဆိုေတာ့ ခ်ိတ္မိသြားတယ္ ေျပာပါေတာ့။ က်ာက်ဴးတို႔ ေနရတဲ့အိမ္ကလည္း အိုးပုိင္ အိမ္ပိုင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ၿခံရွင္က သူ႔၀ိုင္းကို ထားခဲ့ၿပီး အေ၀းမွာ စီးပြား ရွာေနသူဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္နဲ႔ ၀ုိင္းကို သူငယ္ခ်င္းလင္မယားနဲ႔ က်ာက်ဴးတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အပ္ထားခဲ့တာပါ။ က်ာက်ဴးအေဖက မနက္လင္းရင္ အလုပ္ထြက္ သြားတတ္ေလေတာ့ မေတြ႕တာမ်ားတယ္။ က်ာက်ဴးအေမကေတာ့ ငုံးဥခ်ိန္ ငုံးဥ၊ ေျပာင္းဖူးခ်ိန္ေျပာင္းဖူး၊ ဖရဲသီးခ်ိန္ဖရဲသီး ေတာင္းတစ္လံုး၊ ဗန္းတစ္ဗန္းနဲ႔ ေစ်းလည္းေရာင္းသူပါ။ ဘယ္မွာ ေရာင္းတာလဲဆိုေတာ့ ေဆးရုံႀကီး ဘက္ မွာတဲ့။ မနက္ေစာေစာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီးရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြးကေလး တခ်ိဳ႕တစ္ဖဲ့ စားၾကၿပီးရင္ ဖေအကလည္း အလုပ္သြား၊ မေအကလည္း ေစ်းေရာင္းထြက္။ မေအ ေစ်းေရာင္းထြက္ရင္ က်ာက်ဴးလည္း ပါသြားတတ္တယ္။ မေအက အထုိင္ေရာင္း၊ က်ာက်ဴးက ဗန္းနဲ႔ကဲ့ၿပီး ေဆးရုံ တစ္၀ိုက္ လည္ေရာင္းၾကသတဲ့။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေစ်းမထြက္ၾကျပန္ဘူး။ က်ာက်ဴး ေရာက္လာလို႔ ေမးၾကည့္တယ္။
"က်ာက်ဴးတုိ႔ ကေန႔ေစ်းေရာင္း မသြားၾကဘူးလား"
"မသြားဘူး ... ဖမ္းလို႔ေလ"
"ဟဲ့ ဘယ္သူက ဖမ္းတာလဲ ... ငုံးဥျပဳတ္ေရာင္းတာ ဖမ္းတဲ့လူ ရွိသလား"
"ေစ်းသည္ေတြကို လိုက္ဖမ္းတဲ့လူ ရွိတယ္ ဆရာမႀကီး ရဲ႕ ... သူက မဖမ္းတဲ့ေန႔ မဖမ္းဘူး ... ဖမ္းတဲ့ ေန႔ဖမ္းတယ္"
"ညည္းဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး က်ာက်ဴးရယ္ ... ဖမ္းမွေတာ့ ေန႔ရယ္ ရက္ရယ္ ရွိလို႔လား"
"မဟုတ္ဘူး ... သူတို႔ကို ပိုက္ဆံေပးရင္ မဖမ္းဘူး ... မေပးရင္ ဖမ္းတယ္"
"ညည္းတုိ႔က မေပးလို႔လား"
"ေပးတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... အခုက ေပးလို႔ ဖမ္းတာ"
ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့လို႔ပဲ ညည္းလိုက္မိတယ္။ ပိုက္ဆံေပးတဲ့ၾကားက ဖမ္းတယ္လို႔ ေျပာတာလား၊ အေပးမတတ္လို႔ ဖမ္းတာလား၊ တစ္ခုခုကို ေျပာတာေနမွာေပါ့။ က်ာက်ဴးက ကေလး သာသာဆိုေတာ့ အဲသေလာက္လည္း သိပံုမရပါဘူး။ ကၽြန္မက အဲသလို လိုက္ဖမ္းေတာ့ ျပဳတ္ၿပီးသား ငုံးဥ ေတြ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကသလဲဆိုေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္စားပစ္လုိက္တယ္တဲ့။ က်ာက်ဴး ဆက္ေျပာတဲ့ စကားကေတာ့ ယုတၱိတန္သား။
"ဟုတ္တယ္ေလ ... ဖမ္းတဲ့ လူက ဖမ္းၿပီး စားပစ္မွာေပါ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... သူအစားမခံဘူး ... ကိုယ့္ဟာကုိယ္ စားပစ္လိုက္တာ ေကာင္းတယ္"
"ေအး ... ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ"
တစ္ခါတစ္ေလလည္း ပ်ားလိေမၼာ္ေခၚၾကတဲ့ တရုတ္လိေမၼာ္ေတြ၊ စပ်စ္သီးခုိင္ေတြ ဗန္းနဲ႔ရြက္ၿပီး ထြက္ၾကတာလည္း ကၽြန္မ ျမင္ေနရ တယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သနပ္ခါးေတြေဖြးလို႔။ အျပန္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္တဲ့အခါခ်ဳပ္၊ ေစာတဲ့ အခါ ေစာေပါ့။ ေရာင္းရတာ အဆင္မွေျပရဲ႕လား။ ေျပးပဲေျပးလႊားေနၾကေရာ့လား။
အိမ္ေရာက္မွ မီးေရာင္လက္လက္နဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့လည္း အိမ္မွာရွိတာ လွမ္းေခၚ ေပးေပါ့။
က်ာက်ဴးက ဟင္းေၾကးမ်ားသတဲ့။ ေၾကးမ်ားတယ္ဆိုလုိ႔ ဟင္းေကာင္းမွ စားခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ အမဲသား၊ ၀က္သား၊ ဆိတ္သား မစားဘူးတဲ့။ ငါးလည္း အေကာင္ႀကီးရင္ မစားဘူးတဲ့။ အေကာင္ေသးလြန္းေတာ့လည္း မစားဘူးတဲ့။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ထမင္းဟင္းေပးရင္ ဖေအမေအက စား ေပမယ့္ က်ာက်ဴးက မစားဘူးဆိုတာလည္း ေနာက္မွ သိရတာပါ။ သူ႔အေမ ေျပာပံုေတာ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ဆန္က ေစးလို႔တဲ့။ ေစးေတာ့ အီသတဲ့။ အဲသလိုဆိုေတာ့ စားေစခ်င္သေကာရယ္လို႔ ဘာေပးေပး က်ာက်ဴး ၀မ္းထဲ ေရာက္ဖို႔ မေသခ်ာဘူး။
အိမ္မွာလည္း သည္လိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်ိန္နဲ႔ တိုးလို႔ သူ႔ေျခသူ႔လက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ေခ် ဆိုေတာ့လည္း ေကာ္ဖီ မႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ လက္ဖက္ရည္မွ ႀကိဳက္သတဲ့။ ကၽြန္မတို႕ အိမ္မွာ ဧည့္သည္မ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားက စားေစခ်င္လို႔ ၀ယ္လာၾကတဲ့ မုန္႔ပဲ သေရစာေတြ မ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ထမင္းစားပြဲေပၚ စုတင္ထားရင္ တစ္ပံုႀကီး။ က်ာက်ဴးက ေရခဲေသတၱာထဲ၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲ ထည့္သိုေပးတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ တစ္တံုးတစ္ခ်ိဳး ယူစားတယ္မရွိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူရင္းမိတ္ေဆြေတြက လက္ဖက္ရည္လို၊ ပဲနံျပားလို ၀ယ္လာရင္ ကၽြန္မတို႔ ပထမဆံုး သတိရတာ က်ာက်ဴးတို႔ သားအမိပဲ။
"က်ာက်ဴးေရ ... လက္ဖက္ရည္လာယူလွည့္"
အဲသလို ၾကားရင္ေတာ့ ေျပးလာေတာ့တာပါ။ လက္ဖက္ရည္ အင္မတန္ ႀကိဳက္ရွာမွန္းသိလို႔ တကန္တက ၀ယ္တုိက္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ မေအ ဖေအက မနက္မုိးလင္းလုိ႔ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ၀မ္းထဲမက်ရင္ ဆတ္ဆတ္တုန္ေနၾကသူေတြဆိုေတာ့ က်ာက်ဴး ခမ်ာလည္း လက္ဖက္ရည္ စြဲေနပံုေပၚပါရဲ႕။ တစ္ခါတေလ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရရင္ တစ္ေနကုန္ ထမင္းမစားဘဲ ေနႏိုင္တယ္ဆုိလို႔ အံ့ၾသရတယ္။ ခက္တာက ခုေခတ္ေပၚေနတဲ့ ရယ္ဒီမိတ္ တီးမစ္ ဆိုတာမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း မက္ပံုမရဘူး။
"အဲဒါေတြက လက္ဖက္ရည္အစစ္ မဟုတ္ဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ... ေကာ္ဖီက အမႈန္႔ရွိတယ္ေလ ... လက္ဖက္ရည္က အမႈန္႔မွ မရွိတာ ... ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အထုပ္ထဲ ထည့္မလဲ ... ေနာ ဆရာမႀကီးရယ္"
"ဟုတ္ပါ့ေအ ..."
ကၽြန္မလည္း ေထာက္ခံတဲ့နည္းနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ရတာေတြ မ်ားလွေပါ့။ က်ာက်ဴးက လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ မွ် ေသာက္ထားရင္ တစ္ေနကုန္ ေစ်းလည္ေရာင္းလည္း မေမာဘူးတဲ့။ လက္ဖက္္ရည္ အာဟာရသိဒၶိ ၿပီးတဲ့ပံုမ်ိဳး ေျပာေသးတာပါ။ ကၽြန္မက "လက္ဖက္ရည္ ကလည္း လက္ဖက္ရည္ေပါ့ေအ ... ထမင္းေတာ့လည္း တစ္လုတ္တစ္္ဆုတ္ စားၾကပါမွေပါ့ ... အစာအိမ္ ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္" လို႔ ေျပာမိတယ္။
က်ာက်ဴး ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ဘာျပန္ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
"အစာအိမ္ေရာဂါ က ထမင္းစားတဲ့လူမွ ျဖစ္တာေလ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ..." တဲ့။
%%%%%%%%%%%%%%
(၄)
က်ာက်ဴးက အရြယ္ မေရာက္တေရာက္ ဆုိေတာ့ စိတ္က `ႏွစ္ဖန္လွ’ ပါ။ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ပတ္၀န္္းက်င္ နဲ႕ အေျခခံ ပညာခ်ဳိ႕တဲ႔ရွာသူဆုိေတာ့ လူေရလည္လွတယ္ ေျပာမျဖစ္ပါဘူး။ တစ္ခါ တစ္ ေလ ႀကီးေကာင္၀င္စိတ္ ကေလးနဲ႔ ေရခ်ဳိမုိးခ်ဳိး၊ ၿဖီးၿဖီး လိမ္းလိမ္း ရွိသလုိ၊ တစ္ခါတေလ ေပစုတ္စုတ္ႏုိင္တဲ့ ကေလးဆုိး တစ္ေယာက္လုိ ေခါင္းမေလွ်ာ္ေရမခ်ဳိး ညႇင္းသုိးသုိးနဲ႔ ရွိခ်င္းလည္းရွိတယ္။
မေအေျပာပုံေတာ့ ေရတုိင္မွာ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ တစ္ခါတေလ ရုိက္ႏွက္လြတ္ရသတဲ့။ မခ်ဳိးပါဘူးရယ္လုိ႔ ဇြတ္ႀကီး ေပေနတာမ်ဳိး နဲ႔ ခံတန္္တန္ လုပ္ေနတတ္သတဲ့။ ေရခ်ဳိးခ်င္ေတာ့လည္း ေရတုိင္ေက်ာက္ျပားေပၚ တင္ပ်ဥ္ခ်ိတ္ျပီး သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ ခ်ဳိးေနလုိက္တာ အသာေတြျပာ၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ ပဲႀကီး ေရတြန္႔တာေတာင္ မထဘူး ဆုိတာေတာင္ ပါရဲ႕။ မေအက `ညည္း ဟာက လြန္လြန္တယ္... ခုထခဲ့’ ဆုိျပန္ေတာ့
`အေမတုိ႔ပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး’
လုိ႔ အသံစူးစူးနဲ႔ ျပန္ေအာ္ တာလည္းရွိသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ က်ာက်ဴး က ရြဲ႕ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲေရခ်ဳိး ခ်င္္လုိ႔ထခ်ဳိး တာပဲ။ သူ႕၀သီျဖစ္တဲ့ အထေႏွးျခင္း နဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၾကာခ်င္တုိင္းျကာၿပီေပါ့။
သုံးေလးရက္ ေရမ ခ်ဳိးတာထား။ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ၤီ၊ ထဘီ၊ ဂါ၀န္၊ စကပ္ ဆုိတာမ်ားကလည္း သုံးေလးရက္ မခၽြတ္ေတာ့တာ မ်ားလည္းရွိတယ္။ ကန္႔လန္႔လုိင္းစင္း တီရွပ္လုိ အက်ၤ ီကုိအ၀တ္ မ်ားလုိ႔ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက ေမးၾကည့္တယ္။
``က်ာက်ဴးအက်ၤ ီကေလးလွလုိက္တာ ဘယ္က ၀ယ္တာလဲ’’
``ကူမဲ က အေဒၚရွိတယ္ မဟုတ္လား.. ကၽြန္မတုိ႔အိမ္လာတဲ့ ရာဂ်ားတုိ႔ အေမေလ... အေမ့ အစ္မေလ.. သူ႔ေယာက်ာ္း က ေစ်းထဲမွာ စမူဆာတုိ႔ ထပ္တရာတို႔ေရာင္းတယ္ေလ...’’
``ေအး...ေျပာပါဦး’’
စကားက အကၤ် ီဆီမေရာက္ႏုိင္ေသးေပသိ သည္းခံရတယ္။ သူေျပာခ်င္တာတစ္ခုခုရွိလုိ႔ စကားခင္းတာေနမွာလုိ႔လည္း ေတြးမိလုိ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ စကားက ထြက္မလာပါဘူး။ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္း ေျပာင္းသြားၿပီးလုိ႔ ပုဒ္မ ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်လုိက္သလုိ ရပ္သြားတာပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ေတာင္ သေဘာေပါက္ၿပီလားဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မက `ဟဲ့ ဆက္ေျပာဦးေလ’ ဆုိေတာ့မွာ `ဘာကုိလဲ’ တဲ့။ `အက်ၤ ီကေလးက လွလုိ႔ ဘယ္က ၀ယ္တာလဲ ေမးတာေလ’ ဆုိေတာ့မွၿပဳံးတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္မကုိ သေဘာမေပါက္ရန္ ေကာဆုိတဲ့ ေလနဲ႔ေျပာေလရဲ႕။
``ဦးဘာဘူ ၀ယ္ေပးတာေလလုိ႔ ဆရာမႀကီးကုိ ေျပာၿပီးၿပီးေလ’’
``ဦးဘာဘူ က ဘယ္ကပါလာတာတုန္း က်ာက်ဴးရဲ႕... လုပ္ျပန္ၿပီ’’
``ရာဂ်ား တုိ႔ အေဖေလ ကူမဲက’’
အဲသလုိ႔ျဖစ္တာေတြမ်ားလုိ႔ ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ သူ႔စိတ္ထဲေတာ့ စကားေတြ စဥ္စားၿပီးသား ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ ႏူတ္ကထြက္လုိက္လုိ႔ စကားက်န္ေပမယ့္ ေျပာမိလုိက္တယ္လုိ႔ ထင္ပုံရရဲ႕။ သူေျပာခ်င္ေတာ့လည္း စကားမက်န္ရုံမကဘူး၊ စကားေတြပုိလြန္းလုိ႔ ေတာ္ပါ ေတာ့ေအ ေအာ္ယူရတယ္။
ေျပာခဲ့ သလုိ႔ပါပဲ။ က်ာက်ဴးကတစ္ခါတေလ ကေလးစိတ္၊ တစ္ခါတေလ ၾကီးေကာင္၀င္စိတ္နဲ႔ဆုိ္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔က နားလည္ ေပးရတယ္။ ကၽြန္မက တစ္ကုိယ္ေရသန္႔ရွင္းမူနဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေန ပုံထုိင္ပုံေတြ ဟင္းရြက္သင္ရင္း၊ ပဲေစ့ညႇစ္ရင္ ေျပာျပရတယ္။
``မိန္းကေလးဆုိတာေန႔တုိင္းေရခ်ဳိးရတယ္...လက္သည္းေျခသည္းေတြရွည္ေတာ့ လီွးရ တယ္... လက္သည္းၾကား ထဲမွာ ပုိးမႊား ေတြ ခုိေနတတ္တယ္ က်ာက်ဴးရဲ႕... ၀မ္းပ်က္၀မ္းနာ ျဖစ္တတ္တယ္။
``ဗီဒီယုိထဲက မင္းသမီးေတြက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ လက္သည္း မလီွးၾကတာလဲ အရွည္္ ႀကီးေတြ ပဲ...သူတုိ႔ က်ေတာ့ ပုိးမႊားမ၀င္ဘူးလား’’
''သူတုိ႔လည္း၀င္မွာေပါ့ က်ာက်ဴးရဲ႕...ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေနၾကတာေပါ့... မင္းသမီးေတြဆုိေတာ့ လက္ကေလး လွေအာင္ထားၾကရတာကုိး... လက္သည္းေပၚ ပန္းခ်ီ ပုံကေလးေတြ ေတာင္ ေဖာ္ထားၾကတာမေတြ႕ဘူးလား’’
``ေတြ႔တယ္ ဆရာမႀကီး...’’
က်ာက်ဴးက နည္းနည္းေတာ့ ေတြသြားပုံရတယ္။ ရုိးရုိးလူေတြကုိ လက္သည္း အရွည္မထားရဘူး၊ မင္းသမီးေတြက်ေတာ့ ထားေစဆုိေတာ့ ဘာသေဘာမ်ားပါလိမ့္လုိ႕ ေတြးမိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မက သည္စကား ဆက္ရွင္းေနရင္ ရွည္မွာစုိးတာနဲ႔ သြားလည္း မွန္မွန္တုိက္ရတယ္၊ သနပ္ခါးလည္း မွန္မွန္လူးရတယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မက သနပ္ခါးတုံးကေလးေတြ ေပးေတာ့လည္း မက္စပ္ရွာတယ္။ သနပ္ခါးတုံး ေပးၿပီး ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ကေတာ့ သနပ္ခါးေတြေဖြးေနေတာ့တာပါ။ ေရခ်ဳိး မခ်ဳိးေတာ့ ကၽြန္မလည္း မသိေတာ့ အာမ မခံႏုိင္ဘူးေပါ့။ သုံးရက္ေက်ာ္လုိ႔ ေလးရက္ေလာက္ဆုိ ရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာ အဆီျပန္ကေလး နဲ႔ ဒုံရင္းဒုံရင္းပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔တင္ မျဖစ္ေလာက္လုိ႔ ကုိယ္ ေစာင့္နတ္နဲ႔ ေျခာက္ရတယ္။
``က်ာက်ဴး... လူတစ္ေယာက္စီမွာ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ရွိတယ္ သမီးရဲ႕... သန္႔ရွင္းတဲ့လူေတြကုိ ေစာင့္ရတဲ့ ကုိယ္ေစာင့္နတ္က အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာသတဲ့၊ ေၾသာ္... ငါေစာင့္ရတဲ႔လူက သန္႔ရွင္းလုိက္ တာ... ေရလည္းမွန္မွန္ခ်ဳိးတယ္၊ သြားလည္းမွန္မွန္တုိက္တယ္၊ အ၀တ္အစားလည္း ေန႔တုိင္ သန္႔သန္႔ ရွင္းရွင္း၀တ္တယ္ေပါ့ေလ... အဲဒီလုိ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ္ေစာင့္္ ့နတ္က ခ်စ္တယ္ ကုိယ္ေစာင့္နတ္က ခ်စ္ရင္ ကုိယ္ကုိ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေနတာပဲ အိပ္မက္ေကာင္းမက္တယ္... ပုိက္ဆံေတြ၀င္တယ္...လူခ်စ္ လူခင္ မ်ားတယ္... လမ္းမွာခလုတ္ ္မတုိက္ဘူး ဆူးမညိဘူး...ေရလည္းမခ်ဳိးဘူး၊ သြားလည္းမတုိက္ဘူး.. မိန္းကေလး ျဖစ္ၿပီး ကစုတ္ကညစ္ေနရင္ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ကမုန္းေရာ’’ ``ဆရာမႀကီး ကုိယ္ေစာင့္နတ္ျမင္ဖူးလား’’
``ျမင္ဖူးတာေပါ့ က်ာက်ဴးရဲ႕’’
``ဘယ္လုိ႔ဟာလဲ’’
``နတ္သားေပါ့... ပြဲထဲမွာ နတ္သားေတြျမင္ဖူးလား... အဲဒါမ်ဳိးေပါ့... ကုိယ္ေစာင့္ နတ္က်ေတာ့ ကုိယ္ေရာင္ ကုိယ္၀ါ ေတာက္ပ တာေပါ့...တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ေပါ့ေအ... နတ္ေခါင္းေဆာင္းတုိ႔ စလြယ္တုိ႔ ဖိနပ္တုိ႔ က ေရႊအစစ္ နဲ႔ လုပ္ထားတာဆုိေတာ့ ၀င္းစက္ေနတာပဲ’’
``ကုိယ္ေစာင့္နတ္က ျမန္မာလုိေျပာတာေပါ့... ဟုတ္လားဆရာမႀကီး’’
``ေအးေပါ့ က်ာက်ဴးရဲ႕...ျမန္မာလုိ႔ေျပာလုိ႔ ဆရာမႀကီး နားလည္းတာေပါ့... နတ္စကား နဲ႔ေျပာရင္ ငါ ဘယ္သိ ပါ့မလဲ’’
က်ာက်ဴးက ကုိယ္ေစာင့္နတ္ဆုိတာေတာ့ စိတ္၀င္စားပုံပါ။ သူ႔မ်က္စိထဲ ကုိယ္ေစာင့္ နတ္ကုိ ရုပ္လုံးေဖာ္ ၾကည့္ေနတယ္နဲ႕ တူပါရဲ႕။ စကားသံတိတ္သြားၿပီး မ်က္လုံးျပဴးကေလးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ စုိက္ၾကည့္ေန ေတာ့တာ။ ကၽြန္မက သူ႔စိတ္၀င္စားတုန္း ဆက္ေျပာလုိက္တယ္။
``ကုိယ္ေစာင့္နတ္က နတ္ဘင္ အစည္းအေ၀းသြားတဲ့ခါ ကုိယ္ေစာင့္ရတဲ့လူအေၾကာင္း နတ္ ျပည္မွာ ေျပာျပရတယ္... ဆုိပါေတာ့...က်ာက်ဴးကုိ ေစာင့္တဲ့နတ္က နတ္သဘင္ အစည္းအေ၀းမွာ က်ဳပ္ေစာင့္ရတဲ့ မိန္းကေလး က အင္မတန္ ညစ္ပတ္ပါတယ္၊ ေရလည္းမခ်ဳိးဘူး... အ၀တ္အစားလည္း မလဲဘူး... သနပ္ခါးလည္း မလိမ္းပါဘူးဆုိရင္ နတ္စာရင္းကုိင္က မွတ္ထားတာ... ႏွစ္ခါက သုံးခါ စာရင္းထဲပါရင္ အျပစ္ေပးတာေပါ့’’
က်ာက်ဴး ယုံသလား၊ မယုံေလသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ကၽြန္မက စိတ္ကေလးမွ ျပင္ပါရေစေတာ့ ဆုိၿပီး ေျပာရတာပါ။ အကဲခတ္ရသေလာက္ေတာ့ နည္းနည္းကေလး လန္႔သြားပုံေတာ့ ေပၚပါရဲ႕။ ခတ္တာက က်ာက်ဴးမ်က္ႏွာက အကဲဖမ္းလုိ႔ မရဘူး။ က်ာက်ဴးက ေမးပါေလေရာ။
``ကုိယ္ေစာင့္နတ္က ကၽြန္မနာမည္ သိပါ့မလား’’
``ဟဲ့... က်ာက်ဴးဆုိမွေတာ့ သိၿပီးေပါ့ဟဲ့... ညည္းနာမည္ က်ာက်ဴးပဲဟာ’’
``က်ာက်ဴးက နာမည္အရင္း မဟုတ္ဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕... နာမည္အရင္းက ျမသႏၱာႏြယ္ေလ’’
က်ာက်ဴးကုိ ျမသႏၱာႏြယ္ဆုိတဲ့ နာမည္ရွိမွန္း ကၽြန္မတုိ႔မသိပါဘူး။ မေအကလည္း က်ာက်ဴး၊ ဖေအ ကလည္း က်ာက်ဴး၊ ကူမဲ၊ ျမစ္သားဘက္က သူတုိ႔ေဆြမ်ဳိးတစ္သုိက္လာၾက ေတာ့လည္း က်ာက်ဴး ေခၚၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ က်ာက်ဴးက ျမသႏၱာႏြယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ မရယ္ မိေအာင္ မ်က္ႏွာပုိးသတ္ ထားရတယ္။ ကုိယ္ေစာင့္နတ္ရွိတယ္ဆုိတာလည္း ယုံပုံရပါရဲ႕။ နတ္ သဘင္အစည္းအေ၀း ဆုိတာလည္း ယုံပုံရပါရဲ႕။ ညစ္ပတ္ရင္ နတ္စာရင္းမွတ္တယ္ ဆုိတာလည္းလက္ခံပုံေပၚပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ နတ္စားရင္မွာ က်ာက်ဴးဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ စာရင္းေပါက္ေလသလား၊ ျမသႏၱာႏြယ္ စာရင္းေပါက္ေလသလား ဆုိတာကုိ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပုံပါ။ ကၽြန္မ ထင္မထားတဲ့ ေထာင့္ကေတြးတဲ့ က်ာက်ဴးကုိ ဘယ္လုိ႔နား လည္းရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း ဘယ္လုိျပန္ေျပာရပါမလဲ ေတြးရပါၿပီ။
``က်ာက်ဴး ေခၚ ျမသႏၱာႏြယ္ေပါ့ေအရဲ႕’’
``တစ္မ်ဳိးရွိေသးတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕’’
``ေဟ... လုပ္ပါဦးေအ... တုိ႔လည္း မသိရပါလား’’
``အမ်ိဳးနာမည္ေလ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး’’
``က်ာက်ဴးက အမ်ိဳးနာမည္မဟုတ္ဘူးလား’’
``က်ာက်ဴးက တျခားနာမည္’’
``ဘယ္လုိ႔ တျခားနာမည္တုန္း က်ာက်ဴးရဲ႕ ညည္းဟာ ေခါင္းရႈပ္လုိက္တာေအ’’
``ဆရာမႀကီးေတာင္ ေခါင္းရႈပ္ရင္ ကုိယ္ေစာင့္နတ္လည္း ေခါင္းရႈပ္မွာပဲ’’
ကၽြန္မလည္း သည္စကား သည္မွာတင္ရပ္လုိက္ရတာပါပဲ။ က်ာက်ဴးက တစ္ျခားနာမည္ဆုိိုတာ အိမ္မွာ ခ်စ္စႏုိးေခၚတဲ့နာမည္ထင္ပါရဲ႕။ အဲသလုိမေျပာတတ္လုိ႔ တျခားနာမည္လုိ႔ ေျပာတာေနမွာပါ။ က်ာက်ဴးက ကုိယ္ေစာင့္နတ္လည္း ေခါင္းထဲ ထည့္ပုံမေပၚပါဘူး။ ခါးတုိင္လုိ႔ပဲ ေရခ်ဳိးခ်င္ ခ်ဳိးတယ္၊ မခ်ဳိးခ်င္ မခ်ဳိးဘူး။ အက်ၤ ီအ၀တ္အစားလည္း လဲခ်င္းမွလဲတယ္။ ကၽြန္မ သမီး ေဖြးေဖြးက အရြယ္သာ ခုနစ္နွစ္သမီး၊ လူပုံကထြားထြားဆုိေတာ့ သမီးအက်ၤ ီေတြက ဆယ့္သုံးႏွစ္သမီး က်ာက်ဴး နဲ႔ အေတာ္ပဲ။ အဲဒီလုိဆုိေတာ့ သမီးအက်ၤ ီ ီလတ္လတ္ေလာေလာ ကေလးေတြ က်ာက်ဴးကုိ ေပးရတယ္။ ၀တ္လည္း၀တ္ပါရဲ႕။ က်ာက်ဴး က ပိန္ပိန္ပါးပါး က်ဴရုိးကေလး ေလာက္ရွိတာ မဟုတ္လား။
တစ္ခါမ်ား ရယ္စရာႀကဳံရတာေလး မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ၿခံထဲမွာ ပန္းပင္ေတြစုိက္ထားေတာ့ ႏွင္းဆီလုိ၊ စံပယ္လုိ ပန္းေတြ အူေနေအာင္ ပြင့္ၾကၿပီးဆုိရင္ လိပ္ျပာကေလးေတြ တ၀ဲ၀ဲရွိ တတ္ပါတယ္။ သမီးက လိပ္္ျပာကေလးေတြ ဟုိဟုိသည္သည္ ကူးကူးလူးလူး ပ်ံၾကနားၾကတာကုိ သေဘာက်လုိ႔ လုိက္ဖမ္း တတ္တယ္။ လိပ္ျပာကေလးေတြက အေရာင္စုံေတာ့ ကေလးသဘာ၀လုိ ခ်င္ရွာတာေပါ့။ ဖမ္းလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့ က်ာက်ဴးကုိ လိပ္ျပာကေလးေတြ ဖမ္းေပးဖုိ႔ေျပာေနတာ ကၽြန္မ ၾကားတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကုိယ္အလုပ္နဲ႔ကုိယ္ ဆုိေတာ့ က်ာက်ဴးနဲ႔ သမီးၿခံထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္ေနမွန္း မသိလုိက္ဘူး။ တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ သမီးက ငုိၿပီးလာတုိင္တယ္။ က်ာက်ဴးက လိပ္ျပာဖမ္းမေပးတာတစ္ျပစ္၊ သမီး ကုိ ရန္လုပ္တယ္ဆုိတာက တစ္ျပစ္တဲ့။ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ငုိေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ကပ်ာကယာ ေျပးထြက္သြားၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရတယ္။ က်ာက်ဴးကလည္း မ်က္ႏွာေတြြပ်က္လုိ႔။
``ေဖြးေဖြးက လိပ္ျပာဖမ္းခုိင္းတယ္ ဆရာမႀကီး...ကၽြန္မက ဖမ္းမေပးဘူး... ေဖြးေဖြးကုိလည္း မဖမ္းနဲ႔လုိ႔ ေျပာရတယ္...ကၽြန္မက လိပ္ျပာေတြ ပန္းပြင့္ေပၚနားရင္ ေျခာက္ထုတ္ပစ္လုိ႔ ငုိတာ''
ကၽြန္မ က က်ာက်ဴးမွာ သနားစိတ္ကေလး ရွိရွာသားလုိ႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ လိပ္ျပာကေလးေတြကုိ သမီးဖမ္းတယ္ ဆုိတာလည္း မိရတယ္မရွိပါဘူး။ မိရင္လည္း အေတာင္ပံကေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ျပန္လြတ္မယ္ ဆုိတာလည္း ကၽြန္မသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ာက်ဴးက လိပ္ျပာဖမ္းတာကုိပဲ ခါးခါးသီးသီး ရွိေနလုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ ေမးေတာ့မွ သိရတာပါ။
ေျပာတာလည္း ၾကည့္ဦးေလ။
''ကြၽန္မ ဖမ္းေပးရင္ ကြၽန္မကို လိပ္ျပာနႈတ္မွာေပါ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕''
တဲ့။
ကြၽန္မလည္း က်ာက်ဴးေျပာမွ အားရပါးရ ရယ္မိေတာ့တယ္။ သည္စကားကို ကေလးမ ဘယ္ကမ်ား ၾကားထားပါလိမ့္။လူႀကီးေတြေျပာတာၾကားရာက သည္လိပ္ျပာေကာင္ေလးေတြလို႔ ထင္ရွာတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ ကြၽန္မက လိပ္ျပာဆိုတာ သည္လိပ္ျပာကိုေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး က်ာက်ဴးရယ္ ဆိုေတာ့လည္း မ်က္လံုးေတြျပဴးလို႔။ ကြၽန္မတို႔ပန္းပင္ေတြၾကား တခါတေလ ေတြ႕ရတဲ့ ခရုေကာင္ႀကီးေတြကို ကြၽန္မကိုယ္တိုင္အူယားလြန္းလို႔ က်ာက်ဴးလုပ္ပါဦးဆိုရင္ လက္ကို ကြၽတ္ကြၽတ္အိပ္စြပ္ၿပီးေကာက္တယ္။ ၿပီးရင္ လမ္းေပၚမွာ တစ္ေကာင္ခ်င္း သြားထားေတာ့တာပါ။ ခရုလံုးႀကီးေတြကို အေၾကာက္အလန္႔မရွိဘူး။ ခရုေတြပံုၿပီးၿပီဆိုမွ ဆားျဖဴးေတာ့တာပါ။ ကြၽန္မက က်ာက်ဴးရဲ႕ ခရုစစ္ဆင္ေရးကို မၾကည့္ဝံ့ဘူး။
အဲသလို ခရုလံုးႀကီးေတြကို မေၾကာက္တဲ့က်ာက်ဴးက လိပ္ျပာ အေသတစ္ေကာင္ေတြ႕ရင္ေတာ့ ငန္းေတာ္က်ား ေတြ႕သလိုပါပဲ။
ထခုန္ေတာ့တာပါ.....။
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ဆက္ရန္ )
ခင္ခင္ထူး
(သံုးဖန္လွ ဝတၳဳလတ္ သံုးပုဒ္စုစည္းမႈ)
No comments:
Post a Comment