" ကံမၾကံဳ အၾကံကုန္ "
============
#ဆူးငွက္
သည္တစ္ခါေတာ့ ဆုံးျဖတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟုတ္တယ္။ သည္ပုံအတိုင္း ဆက္သြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စရိတ္ေတြက သိပ္တက္လာၿပီ။ ဒီစရိတ္ကို အမီလိုက္ဖို႔ ဆိုတာက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဝင္ေငြနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အခုေငြက မတ္တတ္စာေတာ့ ရွိပါရဲ႕၊ တုံးလုံးစာဆိုတာ ေဝလာေဝး။
ပင္ကိုစ႐ုိက္က ခပ္ေအးေအး ေနခ်င္တာပါ။ ကိုယ့္မိသားစု ေလးေယာက္ေတာင္ ႐ႈပ္လွၿပီလို႔ ထင္ေနတဲ့သူ မဟုတ္လား။ အခုမွ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ေတြ႕သူေတြနဲ႔ ႏွစ္ခ်ီၿပီး အတူေနဖို႔ ဆိုတာေတာ့ မစဥ္းစားခဲ့႐ုိး အမွန္။ ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္အိမ္ အေနအထား ၾကည့္ၿပီး တဒီးဒီး လာစပ္ၾကပါတယ္။ အကုန္လုံးကို ဆလံသ လႊတ္လိုက္တာခ်ည္းပါ။
ခင္ဗ်ားသိတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ့္အိမ္က အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ကိုယ့္မိသားစု ေလးေယာက္က အေပၚထပ္တင္ ကြၽမ္းပစ္ေနလို႔ ရတယ္။ ေအာက္ထပ္ တစ္ထပ္လုံး အားေနတာပဲ။ ကိုယ့္အိမ္ အေနအထားကလည္း ေဈးေခၚေကာင္းတဲ့ အေနအထားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ၿပီ။ ကိုယ့္စာအုပ္ဆိုင္ေလးနဲ႔ပဲ လူတန္းေစ့ေနၿပီ။ ေတာ္ၿပီ။ ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးႏွစ္ အေျခအေန၊ သုံးေလးႏွစ္ အေတြးကိုး။
အင္း ... အခုေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးက တယ္ၿပီး လူတန္းေစ့ေအာင္ မေပးနိုင္ေတာ့ဘူး။ တက္လာတဲ့ စရိတ္ေတြေၾကာင့္ စာအုပ္ဆိုင္ ဝင္ေငြဟာ စာအုပ္အသစ္ကို ပုံမွန္ဝယ္နိုင္ဖို႔ အင္အား မရွိေတာ့ဘူး။ အသစ္ မဝယ္နိုင္ေတာ့ အငွားမလိုက္၊ အငွားမလိုက္လို႔ အသစ္ မဝယ္နိုင္နဲ႔ လုံးခ်ာလိုက္ ေနတာ ၾကာၿပီပဲ။ ဒီဒဏ္ကို တင္းခံၾကည့္တယ္။ အင္း ... ေရရွည္တင္းနိုင္၊ ေတာင့္နိုင္ဖို႔ မလြယ္လွဘူး။ လက္အံေသေနၿပီ။ တစ္ခုခု အမွီရွာမွ ဆက္ရပ္တည္ နိုင္ေတာ့မယ့္ကိန္း။
ကိုယ့္အားနာပုံမ်ိဳး၊ ႏႈတ္နည္းပုံမ်ိဳးနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္လို႔လည္း မျဖစ္။ အေပါင္းအသင္း မဆံ့ပုံမ်ိဳး၊ မ်က္ႏွာေျပာင္ မတိုက္ရဲပုံမ်ိဳးနဲ႔ ကန္ထ႐ုိက္ လုပ္လို႔လည္း မျဖစ္။ ကိုင္း ... ဒီေတာ့ စိတ္အက်ဥ္းအက်ပ္ က်ခ်င္ က်ပေစ၊ အေနအထိုင္ က်ဳံ႕ခ်င္ က်ဳံ႕ပေစ၊ ဒီတစ္လမ္းပဲ ရွိေတာ့ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
မေန႔က မာရဘင္ ဝင္းထဲက ေဇာ္ေဇာ္ စာအုပ္ငွားရင္း ေျပာကတည္းက ေခါင္းညိတ္မိ လိုက္တယ္။
“အိုေက ... ငွားမယ္၊ မင္းလူေတြ ေခၚခဲ့ေတာ့” ေပါ့။
***
“အဲဒီလိုနဲ႔ သမီးတို႔လည္း ပညာသင္ကတည္းက သူ႔ဆိုင္မွာပါပဲ။ သမီးတို႔က နယ္ကလာၿပီး ပညာသင္ရတာ ဆိုေတာ့ ပညာကိုပဲ ဂ႐ုတစိုက္ ေလးေလးစားစား သင္ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔အေနနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းဆို ဆိုင္ကိုု မ်က္ႏွာလႊဲရေတာ့တာေပါ့။ သမီးတို႔ ဦးစီးၿပီး သုံးႏွစ္ေလာက္ လုပ္ေကြၽး ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘဝ ေရွ႕ေရးက ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာလည္း တစ္သက္လုံး မေနနိုင္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ စုေဆာင္းထားတာေလး ထုခြဲ၊ မိဘေဆြမ်ိဳး အေထာက္အပံ့ ယူသင့္တာ ယူၿပီး မႏၲေလးမွာပဲ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလး စေထာင္တဲ့ အေနအထားပါ”
ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးမေလးက ဇာတ္စုံ ခင္းျပေနတယ္။ သူတို႔ဇာတိက မုံ႐ြာနယ္က ျဖစ္ပုံေတြ၊ အေဒၚတစ္ေယာက္ အေထာက္အပံ့နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ မိတ္ကပ္ ဆံပင္ အလွျပင္ သင္ပုံေတြ၊ သူတို႔ သင္တဲ့ ဆိုင္မွာပဲ အလုပ္ ဆက္လုပ္ၾကပုံေတြ အစခ်ီၿပီးေတာ့ အခု မႏၲေလးမွာ ဆိုင္ခြဲဖြင့္မွာေတြ အထိေပါ့။ ကေလးမက သြက္သြက္လက္လက္ေလးပဲ။ အ႐ြယ္ကလည္း ဘာရွိဦးမွာလဲ၊ အစိတ္ အလြန္ဆုံးေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း ေခတ္အျပင္အဆင္ ကိုေတာ့ အမီလိုက္ထားတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ့ တယ္ မကလက္လွဘူး။ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကေလးမကေတာ့ သူ႔ထက္ ငယ္တယ္။ သူတို႔ အေျပာအရ ဆိုရင္ ညီမ ျဖစ္မယ္။ အဲ ... သူကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွ ဝင္မေျပာေပမဲ့ အႀကီးမထက္ ပိုၿပီး ရဲတင္းဖ်တ္လတ္ ပုံမ်ိဳး။ အႀကီးမက ဆက္တီမွာ ခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕နဲ႔ ထဘီေလးကို ဒူးေအာက္ဆြဲကာ၊ ဆြဲကာထိုင္ရင္း စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေပမဲ့ သူမကေတာ့ ဆက္တီေပၚမွာ ဘယ္ဘက္ဒူးေပၚ ညာဘက္ ေပါင္တင္ၿပီး ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ထိုင္ေနတယ္။ ခပ္တိုတိုဝတ္ထားတဲ့ ထဘီက သူ႔ဒူးလုံးလုံးေလးကို အနိုင္နိုင္ ဖုံးထားရတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဆက္တီ ေနာက္မွီေပၚ ဘယ္ဘက္လက္ကို တင္လို႔။ နဖူးေပၚ ဝဲဝဲက်လာတဲ့ ေရွ႕ဆံပင္ေတြကို ေခါင္းေလး ဆတ္ကာဆတ္ကာ ဖယ္ရင္း အိမ္ရဲ႕ အေနအထားကို မ်က္လုံးကစား ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အစ္မ ေျပာတဲ့စကား တစ္ခြန္းတေလ အေပၚ အသိအမွတ္ျပဳ အတည္ျပဳတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ေခါင္းေလး ညိတ္တတ္ရဲ႕။
အလုပ္လုပ္မွာေတာ့ သူတို႔ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ေလ။ အအုပ္အထိန္းနဲ႔ အေဖာ္အျဖစ္ နယ္က ဘြားေအႀကီးကို ေခၚထားတာတဲ့။ အတူ ပါလာတဲ့ ဘြားေအႀကီးကေတာ့ ဘာမွ ဝင္မေျပာရွာဘူး။ တစ္ခ်ိန္လုံး ေဆးလိပ္ပဲ ဖြာေနတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေတာက ဘြားေအႀကီး တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ေခတ္ကိစၥ ဘာသိမွာ မွတ္လို႔။
ဒီေတာ့ သူတို႔ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ဘြားေအႀကီးရယ္၊ အကူ ထမင္းခ်က္ တစ္ေယာက္ရယ္ ေပါင္း (၄) ေယာက္ ေနၿပီး အလွျပင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ေကာက္ဆိုင္ ဖြင့္ဖို႔ ကိုယ့္အိမ္ ေအာက္ထပ္ကို ငွားၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ မႏၲေလး အေနအထား၊ မႏၲေလး အတိုင္းအတာနဲ႔ ဆိုေတာ့ အိမ္ငွားခတို႔ စေပၚ ပမာဏတို႔ကို သူတို႔ သေဘာေပါက္ၿပီးပုံ ရပါတယ္။ ေျပာစရာ ရွိတာက ကိုယ့္အိမ္ ေအာက္ထပ္ကို ဘယ္လို အသုံးခ်မွာလဲ၊ ဘာေတြ သုံးခြင့္ ေပးရမွာလဲ၊ ဘယ္လို အထိန္းအကြပ္မ်ိဳး ရွိရမွာလဲ၊ ဘယ္လို စည္းကမ္းေတြ အေပးအယူေတြ လုပ္ရပါ့မလဲေပါ့။
ကိုယ့္ကို စပ္ေပးတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္ကလည္း ပြဲစားသာ လုပ္တယ္၊ သူတို႔ကို အိမ္ပို႔ေပး ၿပီးကတည္းက ေဈးခ်ိဳကို ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ ထြက္သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပဲ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ၾကားဖူးနားဝ ရွိသေလာက္နဲ႔ ညႇိရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ေျပာၾက ဆိုၾကတာ ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္ သုံးခန္း မ်က္ႏွာဖြင့္မွာ အေပၚထပ္ ေလွကားဘက္ကို သြားသာ႐ုံ (၄) ေပေလာက္ ခ်န္ၿပီး ကန႔္ေပးရမယ္။ အဲဒီ (၄) ေပက ကိုယ္တို႔ အေပၚတက္ဖို႔၊ ေလွကားသုံးဖို႔ စက္ဘီးထားဖို႔ေပါ့။ ေနာက္ေဖးကေတာ့ ကိုယ္တို႔ လက္ရွိ သုံးေနတဲ့ မီးဖို ေပးရမယ္။ လက္ရွိ သုံးေနတဲ့ ေရေလာင္းအိမ္သာ ေပးရမယ္။ ဒီေတာ့ လြတ္ေနတဲ့ ေနာက္ေဖး အေနာက္ေတာင္ ေထာင့္မွာ ကိုယ္တို႔သုံးဖို႔ ေျမက်င္း ေရေလာင္းအိမ္သာ တစ္လုံး လုပ္ရမွာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ေကာက္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္မို႔ ေရေပးရမယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႔၊ ခ်ိဳးဖို႔၊ သုံးဖို႔ အခန္းေတြထဲမွာ ပိုက္ေတြ ဆင္ေပးရမယ္။ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္ေကာက္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းေတြအတြက္ လွ်ပ္စစ္အားေတြ သုံးမယ္ေပါ့။
ႏွစ္ဖက္ လိုခ်င္တာ၊ ေပးနိုင္တာ ညႇိၾကၿပီး ေဈးစကား ေျပာၾကေတာ့ ကိုယ္ဘာမွေတာင္ ေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ စေပၚ ရွစ္ေသာင္း၊ လခ ရွစ္ေထာင္နဲ႔ တည့္သြားပါတယ္။ ကိုင္း ... ဘာေျပာစရာ လိုေတာ့လဲ။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြေရွ႕ စာခ်ဳပ္ၿပီး ေငြေပးေငြယူ လုပ္ၾက႐ုံ ရွိေတာ့တာေပါ့။ စာခ်ဳပ္ၾကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း လူမႈေရးအရ၊ ဥပေဒအရ ခြင့္မလႊတ္နိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ေပၚရင္ ကိုယ့္ဘက္က ဆက္မထားနိုင္ဘူး ဆိုတာေတာ့ အလုပ္သေဘာ ထည့္ေပးပါတယ္။
စာခ်ဳပ္မွပဲ ဒီညီအစ္မ နာမည္ သိရေတာ့တယ္။
ဝင္းသန္းဦးတဲ့။ ဝင္းသန္းစိုးတဲ့။
ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္တို႔ နယ္ဘက္က မွည့္တတ္တဲ့ နာမည္မ်ိဳး။
***
ဘာမွသာ မဟုတ္တာ။
အခန္းကန႔္တာ၊ ေဆးသုတ္တာ၊ မီးဆင္တာ၊ ေရပိုက္သြယ္တာ၊ ျပင္တာဆင္တာနဲ႔ ေငြသုံးေသာင္းခြဲေလာက္ ကုန္သြားပါတယ္။ ေငြျမင္ျပန္ေတာ့ မိန္းမကလည္း ပူဆာတာနဲ႔ တိုရွီဘာ (၁၄) လက္မေလး တစ္လုံး ဝယ္ေပးရတာ ႏွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ေလာက္ ေခ်ာသြားေရာ။ ဘာက်န္ေတာ့မလဲ၊ လက္ထဲ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ဒါက ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္။
ကဲ ... အိမ္လည္း ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီ။ မဦး (ဝင္းသန္းဦး) က ဆိုင္းဘုတ္နဲ႔ ေထာင္ဘုတ္ အပ္ခိုင္းလို႔ ပန္းခ်ီဆရာဆီ အပ္ေပးရတယ္။ ဖလာဝါရီ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ဆံပင္အလွျပင္တဲ့။ ေထာင္ဘုတ္ မွာေတာ့ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ဆံပင္ညႇပ္၊ ဆံပင္ေကာက္၊ ဆံပင္ေျဖာင့္၊ ဆံပင္ေပါင္းတင္၊ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါင္းတင္၊ မ်က္ေတာင္ေကာ့၊ မ်က္ခုံးကို စက္ျဖင့္ထိုး၊ ေျခသည္း လက္သည္း ျပဳျပင္၊ ေခတ္မီေသနတ္ျဖင့္ နားေဖာက္၊ ေခတ္မီ စက္ကိရိယာျဖင့္ အေၾကာျပင္ ဆိုၿပီး ေရးခိုင္းတယ္။ လား လား စုံလိုက္တဲ့ အတတ္ပညာေတြပါလား။
ဆိုင္ကိုေတာ့ ကဆုန္လဆန္း (၈)ရက္ေန႔မွာ စဖြင့္မယ္လို႔ မဦးက ေျပာပါတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အဘြား လုပ္သူက သူ႔ေျမး ဖတဆိုးေလးေတြ အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ၾကရတာမို႔ ႏွမေလးေတြလို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ၾကည့္႐ႈဖို႔၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာလို သေဘာထားဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း စိတ္ခ်ပါေပါ့၊ ဒီရပ္ကြက္ အေနနဲ႔လည္း မႏၲေလး ႐ြာေနျပည္ထိုင္ ရပ္ကြက္မို႔ အစစ စိတ္ခ်ဖို႔ ေျပာျပရပါတယ္။
လဆန္း (၈)ရက္ ဥပုသ္ေန႔မွာ ဆိုင္စဖြင့္တယ္။ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲမွာ ဘုန္းႀကီး (၃) ပါး ဆြမ္းေကြၽးတယ္။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ဖိတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
အဲ ... မဦးတို႔ မိတ္ေဆြေတြလည္း လာၾကတယ္။ အမယ္ ... သူ႔မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေတြကလည္း ေတာ္႐ုံတန္႐ုံေတာ့ မဟုတ္ၾကဘူး။ သိသေလာက္ေတာ့ မႏၲေလးက စားပြဲ႐ုံပိုင္ရွင္ေတြ၊ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒီေခတ္ “ကေလး” ေတြ မ်က္စိေပါက္ သိပ္ပြင့္ၾကတယ္။ ဒီအ႐ြယ္နဲ႔တင္ပဲ အခုလို က်ယ္က်ယ္ျပန႔္ျပန႔္ ေပါင္းနိုင္ၾကတာ ပါကလား။
ဆိုင္ထဲက ဖြင့္ထားတဲ့ ကက္ဆက္သံက လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ စကားသံေတြ ၾကားက အျပင္ကို တိုးထြက္လာတယ္။
“တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ သိန္းေက်ာက္ရရင္ ေလာပန္းျဖစ္ၿပီေပါ့၊ အၾကံကုန္ရင္ သံတိုင္ေရာင္း ...”
***
အက်ိဳးေပးတယ္ ေခၚမလား၊ လက္ရာေကာင္းတယ္ ေခၚမလား၊ မဦးတို႔ဆိုင္မွာ စဖြင့္ကတည္းက လူမျပတ္ဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္ ဖြင့္တုန္းက အလြန္ဆုံးစည္လွ စက္ဘီး ေလးငါးေျခာက္စီးသာ ရွိတဲ့ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕လည္း စာအုပ္ဆိုင္ပိတ္၊ မဦးတို႔ဆိုင္ ဖြင့္ပါမွ ပါဂ်ဲ႐ုိးေတြ၊ အက္စ္အီးေတြ၊ ဗင္ေတြ၊ စူပါဆလြန္းေတြ၊ ဘဲေခါင္းစိမ္းေတြ၊ ေ႐ႊေရာင္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညဆို (၁၁) နာရီေက်ာ္မွခ်ည္း မဦးတို႔ ဆိုင္ပိတ္ရတယ္။
ကိုယ္တို႔ မိသားစုကေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္အလုပ္ မရွိကတည္းက ညစာ စားေသာက္ၿပီး တစ္ခါတည္း အေပၚတက္ၾကတယ္။ မိန္းမကလည္း တီဗြီမွာ ေရာင္စုံမ်ဥ္းက်ားႀကီးေတြ လာကတည္းက ထိုင္လိုက္တာ အစီအစဥ္ၿပီးထိ ေန႔တိုင္း။ ကိုယ္လည္း ပ်င္းရင္ တီဗြီ ထၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္၊ ရွစ္နာရီ ဆယ့္ငါး ေရဒီယို နားေထာင္ခ်င္ေထာင္၊ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ ဖတ္နဲ႔ မဦးတို႔ဆိုင္ စဖြင့္တဲ့ ေန႔ကစၿပီး အိမ္ေအာက္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္ငွားခေလးက ကိုယ့္မိသားစု စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔အျပင္ လစဥ္ စုနိုင္ ေဆာင္းနိုင္ၿပီး ခုလို ေအးေအးသက္သာ ေနနိုင္ေတာ့ မဆိုးဘူး ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီၾကားထဲ မဦးတို႔ အလုပ္ျဖစ္တာ ျမင္ေနရေတာ့ ဝမ္းသာရတာ ေပါ့ေလ။
သူတို႔ အလုပ္ျဖစ္ပုံကလည္း ကိုယ္က အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးလို႔ တံခါးဖြင့္ခါစ ရွိေသး၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္တဲ့ ဧည့္သည္က ေစာင့္ေနၿပီ။ တစ္ရက္ကမ်ား ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနၾကသလဲ မသိဘူး။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားႏွစ္စီး ေရာက္ေနၿပီ။ ဟို ... ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ကားေတြ ေနမွာ။ ဟိုင္းလတ္ ႏွစ္စီးရဲ႕ ေဘာ္ဒီ တစ္ခုလုံးလည္း နဂိုေဆးေရာင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေျမနီေတြ၊ ႐ႊံ႕ေတြ၊ ဖုန္ေတြနဲ႔။ ကားေပၚမွာလည္း အထုပ္အပိုးေတြ အျပည့္။ အထုပ္အပိုးေတြ ေပၚမွာလည္း လူသုံးေလးေယာက္က ခရီးပန္းလာတဲ့ ပုံမ်ိဳး ပိုးလိုးပက္လက္ အိပ္လို႔။ တံခါးအဖြင့္ ကိုယ့္ကိုျမင္ေတာ့ ကားေခါင္းခန္းကလူက စီးကရက္ဖြာရင္း ရယ္ျပတယ္။ မဦးတို႔အခန္း ေမးေငါ့ၿပီး မဖြင့္ေသးဘူးလားတဲ့။ ကိုယ္က ဖြင့္ေတာ့မွာပါ၊ သူတို႔ညက ဆိုင္ပိတ္တာ ေနာက္က်ပုံ ရတယ္၊ ခဏ ေစာင့္ပါလို႔ ေျပာရတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဆင္းတာလား၊ တက္တာလား မသိဘူး။ ေဝါ ... ေဝါ ... ေဝါနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံသံ ၾကားေတာ့ ကားေနာက္ခန္းက အိပ္ေနတဲ့လူေတြ လူးလဲထၿပီး အံ့အားတသင့္နဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံကို ေမာ္ၾကည့္ၾကပါေရာလား။ ဪ ... အေတာ္ေခါင္တဲ့ ေနရာက လူေတြ ေနမွာလို႔ ေတြးမိေသးရဲ႕။ အံမယ္ ... အဲဒီလို လူေတြက မဦးတို႔ဆိုင္ကို သိေနတာ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ပိုအံ့ဩရတာေပါ့။
ခဏေနေတာ့ မဦးတို႔ ဆိုင္ဖြင့္တယ္။
ကဲ ... အဲဒီေန႔ မနက္တင္ ညႇပ္၊ ေလွ်ာ္ ငါးေယာက္ေလာက္ ဝင္ေတာ့ အနည္းဆုံး ေငြတစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေဈးဦးေပါက္ၿပီ။ ဆိုင္ထဲကလည္း ဧည့္သည္ အသံေတြနဲ႔အတူ ကက္ဆက္သံေလး ၾကားရၿပီ။
“ဘဝသံသရာရဲ႕ အလယ္မွာ ...
ဆင္းရဲသူရယ္ ... ခ်မ္းသာသူရယ္
အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္ ...
ကံမၾကံဳေသးလို႔ သံတိုင္ကိုင္ၿပီး ေက်ာက္တူးရတာ
အထင္ေတာ့ မေသးပါနဲ႔ ...”
***
ဒီအနံ႔ေတြနဲ႔ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ကင္းကြာေနေပမဲ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေမ့ပါ့မလဲ။ မနက္ေစာေစာ ရတာက အေခါက္ကင္နံ႔။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္သားလုံးေၾကာ္နံ႔၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္နံ႔၊ ငါးရွဉ့္ေၾကာ္နံ႔၊ ကိုက္လန္နံ႔၊ မႈိနံ႔၊ ပုစြန္နံံ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အနံ႔ေတြမွတ္မိတယ္။ ဒီအနံ႔ေတြကို အခုထိစြဲၿပီး မွတ္မိေနတုန္း။
အား ... မဦးတို႔က ဝင္ေငြေကာင္းေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္စားနိုင္ ၾကပါကလား။ ေလးေယာက္အိုးစာကို ဒီေလာက္ ေၾကာ္ေလွာ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ကုန္ေအာင္ စားနိုင္ပါ့မလဲ။ ေန႔တိုင္းပဲ ခ်က္နိုင္ ျပဳတ္နိုင္ၾကပါေပ့။ သူတို႔ခိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလးမ်ား မနက္ဘက္ ေဈးက ျပန္လာရင္ ခ်က္စရာ ျပဳတ္စရာေတြ ဆိုက္ကားေပၚမွာ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ အျပည့္။ တစ္ခါတေလ အခ်ိဳရည္ဘူးေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ ဂ်ပ္ပုံးေတြနဲ႔ အစားအေသာက္ဘူးေတြ၊ ပုလင္းေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။
မိန္းမကေတာ့ မိန္းမဉာဏ္နဲ႔ မွတ္မွတ္သားသား ရွိတယ္။ အခ်ိဳရည္ဖာေတြ ကိုတလုတ္ ဆိုက္ကားနဲ႔ ေရာက္လာရင္-
“ဟင္ မေန႔ကမွ ႏွစ္ဖာ ယူလာတာ၊ ဒီေန႔ ထပ္ဝယ္ျပန္ၿပီ”
လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။
တစ္ခါတေလ အခ်ိဳရည္ဖာေတြ မဟုတ္ဘဲ ဂ်ပ္ပုံးႀကီးေတြ သယ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားရင္ ကိုယ့္နားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေျပာတတ္ ပါေသးတယ္။
“အစ္ကို ... အဲဒီ ဂ်ပ္ေတြက အရက္ပုလင္းေတြ သိလား။ ကိုတလုတ္ႀကီး အခုလိုသယ္တုန္း တစ္ခါက ႀကိဳးေတြ ေျပသြားလို႔ ျပန္ခ်ည္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတယ္” တဲ့။
ကိုယ္ကေတာ့-
“သူတို႔လည္း အေရာင္းအဝယ္ လုပ္လို႔ ေနမွာေပါ့ကြာ။ ဆိုင္မွာ ကုန္သည္ေတြ ဝင္ထြက္ေနတာပဲ”
လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလိုက္ရတယ္။ မိန္းမက မ်က္လုံးေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ ထပ္အတြန႔္ တက္ခ်င္ပုံပဲ။ ဒီကိစၥကို ကိုယ္သိပ္စိတ္ဝင္စားပုံ မေပၚလို႔သာ ဘာမွ ျပန္မေျပာတာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း စိတ္ဝင္စားလာတယ္။ သံသယ ျဖစ္လာတယ္။ ဂ်ပ္ပုံးေတြ အဝင္ သိပ္မ်ားလာ ပါကလား။ ကိုတလုတ္ ဆိုရင္ သူ႔ဆိုက္ကား ဂိတ္ထိုးစရာ မလိုဘူး၊ ပါစင္ဂ်ာ ရွာစရာ မလိုဘူး၊ မဦးတို႔ ဆိုင္နဲ႔တင္ အလုပ္ျဖစ္ေနၿပီ။
တစ္ညေတာ့ ျဖဳ(စ္)ျပတ္ၿပီး မီးၿငိမ္းသြားတယ္။ ျပတ္သြားတဲ့ ျဖဳ(စ္)ကို ျပန္တပ္၊ မီးျပန္ဖြင့္၊ ျဖဳ(စ္) ျပန္ျပတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ ေရွာ့ဝင္ ေနၿပီေပါ့။ ကိုယ္တို႔ အေပၚထပ္မွာလည္း ထူးထူးေထြေထြ လွ်ပ္စစ္အသုံး မရွိေတာ့ ခဏရွာလိုက္႐ုံနဲ႔ ေရွာ့မရွိတာ စစ္လို႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာက္ထပ္ မဦးတို႔အခန္း ဝင္ရွာရတာေပါ့။ သူတို႔သုံးတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ နည္းနည္း စစ္ၾကည့္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ။ ေဟာ့ပလိတ္ဝါယာ ေပါက္ေနတာပါ။ ဒါနဲ႔ ဝါယာေပါက္ကို တိပ္ပတ္ၿပီး မီးဖြင့္ေတာ့ ေကာင္းသြားတယ္။
ဒါက အေရးမႀကီးဘူး။ မဦးတို႔ အခန္းကို ဝင္ၾကည့္ေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္ကို မဦးတို႔ ထမင္းစား စားပြဲမွာ အၿမိန႔္သား ေတြ႕ရၿပီး စားပြဲေပၚက ပစၥည္းပစၥယ ျမင္ကြင္းက စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရတာက အေရးႀကီးတယ္။
ေျပာျပပါ့မယ္။ စားပြဲေပၚမွာ ပန္းကန္ႀကီး၊ ပန္းကန္ငယ္နဲ႔ ဟင္းအမယ္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဘီယာပုလင္း၊ ဘီယာဘူး၊ နိုင္ငံျခား အရက္ပုလင္းေတြက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ လဲေနတဲ့ ဆိုဒါပုလင္း၊ စားပြဲေအာက္ လိမ့္ေနတဲ့ ဘီယာဘူးခြံ၊ အခ်ိဳရည္ဘူးခြံ၊ ပုဂၢိဳလ္အားလုံးကလည္း ေရခ်ိန္ကိုက္ ေနၾကၿပီ။
ေဘးက ဆက္တီအရွည္ ေပၚမွာေတာ့ တစ္ေယာက္က ခပ္မွီမွီေလး ေခြလို႔။ မ်က္လုံးက မွိန္းလို႔။ သူ႔ေရွ႕မွာ ေရေႏြးၾကမ္း အျပည့္။ တစ္ပန္းကန္ၿပီး တစ္ပန္းကန္ တဂြပ္ဂြပ္ ယူေမာ့လို႔။ စတီးေရ ေႏြးဘူးေတြလည္း စားပြဲေပၚမွာ အစီအရီ။
ဒီထက္ ဆိုးတာက မဦးညီမ မစိုးက ဒူးေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ စကပ္ က်ပ္က်ပ္ေလးနဲ႔။ ခပ္ပြပြ တီရွပ္လည္ပင္းဟိုက္နဲ႔။ ေျပာပါရေစေတာ့။ ကိုယ့္အထင္ အေပၚဝတ္ အတြင္းခံေတာင္ ပါပုံ မရဘူး။ ကိုယ္လည္း အစက ေရွာ့ျဖစ္တဲ့ကိစၥ မဲေနရလို႔ သတိမထားမိတာ အမွန္။ ျပင္ဆင္ၿပီး မီးဖြင့္လို႔ရမွ သတိထားမိတာပါ။ မဦးက ကြက္ခနဲ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ အဘြားႀကီးကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေနာက္ေဖးဘက္မွာ ေဆးေပါ့လိပ္နဲ႔ ငုတ္တုတ္။ သူတို႔အခန္းက ကိုယ္လည္း ျပန္ထြက္လာေတာ့ မဦးက မလုံမလဲနဲ႔-
“မူဆယ္က ဧည့္သည္ေတြေလ”
လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းထဲမွာ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ပိုလာၿပီ။ မိန္းမကိုေတာ့ ျပန္ေျပာမျပေသးဘူး။
***
“အစ္ကို ... အစ္ကို”
ဆူဆူညံညံ အသံေတြေရာ၊ မိန္းမ လႈပ္ႏႈိးတာေရာ၊ ကိုယ္ ဖ်တ္ခနဲနိုးလာပါတယ္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေတာ့ မိန္းမက-
“အစ္ကို ထၿပီး ဆင္းၾကည့္ဦး။ ေအာက္မွာ ဆူညံေနတာပဲ။ မဦးတို႔ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး”
ဆိုလို႔ ကမန္းကတန္းထ၊ မီးဖြင့္ၿပီး နာရီၾကည့္ေတာ့ (၁၂) နာရီ (၂၀)။
ဟုတ္တယ္ ... မဦးတို႔ အခန္းက ဆူညံေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ေအာက္ဆင္း လိုက္တယ္။ မိန္းမက ေနာက္က လိုက္လာတယ္။ မဦးတို႔ အခန္းက ဝုန္းဒိုင္း ၾကဲေနၾက ပါလား။ စားပြဲကို စည္းခ်က္က်က် ႐ုိက္ေနသံေတြလည္း ပါရဲ႕။ ပုလင္းေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ တေဒါင္ေဒါင္ ေခါက္ေနသံေရာ ပါရဲ႕။
“ဟိုက်င္းမရရင္ ဒီက်င္း၊ ဒီက်င္းမရရင္ ဟိုက်င္း၊ ဇြဲမေလွ်ာ့ပါဘူး ...”
ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံကလည္း ကက္ဆက္က တစာစာ။ ရယ္သံေတြလည္း ဆူလို႔။ တစ္ခါတစ္ခါ မဦးအသံ ၾကားရတယ္။
“ျပန္ၾကေတာ့ကြာ။ ေတာ္ၾကေတာ့ကြာ။ မဦးကို သနားပါဦး” တဲ့။
အဲလိုေျပာတိုင္း ဝိုင္းေအာ္ၾကတာက-
“ရတယ္၊ ျပန္မယ္၊ မဦးေရာ လိုက္ရမယ္” တဲ့။
ကိုယ္ သူတို႔ အခန္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားႏွစ္စီး ရပ္ထားတယ္။ ေဘးအိမ္ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္ေတြကပါ ထြက္ၾကည့္ ေနၾကတယ္။ ကိုယ္လည္း ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္ သြားတာေပါ့။ ရွက္လည္း ရွက္တယ္။ ကာထားတဲ့ လိုက္ကာ အစိမ္းႀကီး တြန္းဖယ္ၿပီး မဦးတို႔ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ျမင္ေတာ့ မဦး မ်က္လုံး ျပဴးသြားတယ္။ လက္ထဲက ဘီယာဘူး လြတ္က် သြားတယ္။ စားပြဲေပၚထိ တက္ထိုင္သူထိုင္၊ ကုလားထိုင္ကို ေျပာင္းျပန္ကားယားခြ ထိုင္သူထိုင္၊ ဆက္တီေပၚမွာလည္း တုံးလုံးပက္လက္ေတြ။
“ရတယ္၊ ျပန္မယ္၊ မဦး လိုက္ရမယ္”
“ရတယ္၊ ျပန္မယ္၊ မဦး လိုက္ရမယ္”
ေဒါင္ ... ေဒါင္ ... ေဒါင္ ...
ဒုန္း ... ဒုန္း ... ဒုန္း
ကိုယ္လည္း နံရံက နာရီကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး-
“မဦး ... ဘယ္အခ်ိန္ ရွိၿပီလဲ။ ညည္းတို႔ဟာက ဆင္ျခင္ဦးမွေပါ့။ ရပ္ကြက္ကိုလည္း အားနာဦးမွေပါ့။ အခုေတာ့ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ပုံစံနဲ႔ ကမ႓ာပ်က္ေနတဲ့ အတိုင္း”
လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚက ပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႕ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ ထလာတယ္။ ကိုယ္က အနားမွာရွိတဲ့ တံခါးမင္းတုံး သုံးတစ္အသား တစ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ မိန္းမက ေအာ္တယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ကိုယ့္ေဘး ေရာက္လာၾကတယ္။ မဦးက သူ႔လူေတြ ဆြဲရင္း ေရွ႕ကို ထြက္လာၿပီး-
“ဦး ... ဦး ... သူတို႔ မူးေနလို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဧည့္သည္ေတြပါ။ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ယူပါတယ္။ ေနာ္ ... ေနာ္ ... ဦး ... ဦး ...”
လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုင္း ... အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ဘယ္လို မ်က္ႏွာျပရမွာလဲ။ မေျပေသးတဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ လက္ထဲက မင္းတုံး အသားေခ်ာင္းႀကီး ဝုန္းခနဲ ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေနတဲ့ အဘြားႀကီးကို-
“ဒီမယ္ ... ခင္ဗ်ား ေျမးမေတြကို ေျပာလိုက္။ သုံးရက္အတြင္း ေနရာရွာပါ။ ဒီက ထြက္ေပးပါ။ မစိုးလည္း ဘာစစ္ကိုင္း သြားတာလဲ။ က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ တည္းခိုခန္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ၿပီဗ်။ သုံးရက္ အတြင္းေနာ္ ... သုံးရက္အတြင္း ... အျမန္ဆုံး ေ႐ႊ႕ေပးပါ”
လို႔ ေအာ္ေနမိတယ္။
အဘြားႀကီးက ေခါင္းေမာ့ မၾကည့္ဘူး။ အေဖာ္ ေကာင္မေလးက ပုလင္းခြံေတြ စုသိမ္းေန ေလရဲ႕။ အျပင္ဘက္မွာ မိန္းမကို အိမ္နီးခ်င္းေတြက အခုမွ ရင္ဖြင့္ေနၾကပုံ ရတယ္။
***
ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ထြက္သြားၾကေပလို႔။ သူတို႔ စေပၚတင္ထားတဲ့ အထဲက (၄) ေသာင္းပဲ ျပန္ယူသြားတယ္။ အိမ္ျပင္ဆင္တဲ့ စရိတ္(၄) ေသာင္းကို ရက္ရက္ေရာေရာ ထားခဲ့တယ္။ အဲဒီည အျဖစ္အပ်က္ အတြက္လည္း မဦးက ေတာင္းပန္တယ္။ ကိုယ္အမ္းရမယ့္ (၄) ေသာင္းကလည္း တီဗြီဝယ္ ဘာဝယ္ ဆိုေတာ့ တီဗြီ ျပန္ေရာင္းၿပီး စုထားတဲ့ေငြေလး ျဖည့္တာေတာင္ မျပည့္လို႔ နန္းေရွ႕က တူမဆီက ထပ္ဆြဲရေတာ့ အေႂကြးေတာင္ တင္ရပါေရာလား။
မဦးတို႔လည္း လုံးခ်င္းအိမ္တစ္လုံး ရသတဲ့။ စေပၚ (၁) သိန္း၊ လခကေတာ့ ရွစ္ေထာင္ပဲတဲ့။ သန္ဘက္ခါ ဆိုင္ဖြင့္မွာတဲ့။ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲ လာပါဦးတဲ့။ ဘာညာ ေျပာၿပီး ဘဲေခါင္းစိမ္း စူပါကပ္ေလး ေဝါခနဲ စီးၿပီး ျပန္သြားမွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။
ကဲ ... သူတို႔ထားခဲ့တဲ့ အခန္းမွာပဲ ထမင္းရွင္ စာအုပ္ဆိုင္ေလး ျပန္ဖြင့္မယ္။ အခန္းကို ေရေဆး ရွင္းလင္းေနတဲ့ မိန္းမက လွမ္းေအာ္တယ္။
“အစ္ကို ... ဒီဂ်ပ္ပုံးႀကီး အျပင္ထုတ္ေပးပါဦး” တဲ့။
ဒါနဲ႔ ခုတင္ေအာက္ မဦးတို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ ႐ုိက္ကြတ္ကာ ပုံးခြံႀကီး သြားေ႐ႊ႕ရတယ္။ ပုံးထဲက ဂြမ္းလိပ္အသစ္ေတြ ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနဗီယာကရင္မ္ ဘူးခြံ၊ လက္သည္းဆိုးေဆး ဘူးခြံ၊ အမ္းမေဝးေဘာ္ဒီ ေခ်ာျပည့္တင္းေဆး ဘူးခြံေတြ။ ၿပီးေတာ့ ၿပီးေတာ့ ...။ ကိုယ္မ်က္လုံး ျပဴးသြားတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ပါလား။
ေနာက္ထပ္ေတြ႕တဲ့ ပုလင္းခြံေတြက အမ်ားႀကီး၊ အမ်ားႀကီး။ ဒီပုလင္းေတြက ေဆးရည္ပါရင္ တစ္ပုလင္း ေထာင္ခ်ီတန္တဲ့ ပုလင္းေတြ။ ပုလင္းေတြကသာ တစ္မိုက္ေလာက္ ရွိတာ။ အိႏၵိယ ဘက္ကဝင္တဲ့ ဥပေဒျပင္ပက ေဆးရည္ပုလင္းခြံေတြ။
ကိုယ့္မ်က္စိထဲမွာ ဒီပုလင္းခြံေတြနဲ႔အတူ စတီးေရေႏြးဓာတ္ဘူး အ႐ြယ္စုံ ဆိုက္စုံေတြ၊ ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြ၊ ဖန္ခါးခါး ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္ေတြ။ အမယ္ေလး ေစာေစာစီးစီး ႏွင္မိတာ ကံေကာင္းလို႔ပါလား။
***
စာအုပ္ဆိုင္ေလး ျပန္ဖြင့္ၿပီး ပထမဆုံးရတဲ့ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္း ေငြႏွစ္ရာထဲက တစ္ရာကို ဘုရားႀကီးမွာ ေ႐ႊသြားခ်ၾကတယ္။
ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ စေနေန႔မွာ မိသားစု ဘုရားႀကီး ထြက္ခဲ့တယ္။ ဘုရားကန္ေတာ့၊ ေ႐ႊခ်၊ ေၾကးစည္ႀကီး၊ ေမာင္းႀကီးနဲ႔ ေၾကး႐ုပ္ႀကီးေတြကို ကေလးေတြ ျပၿပီး လိပ္ကန္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လိပ္ကန္မွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္က လိပ္စာေကြၽးၾကနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔။ ကိုယ္တို႔ လင္မယားလည္း ကေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးလို႔။
ကေလးေတြဆီ အာ႐ုံေရာက္ေနတုန္း အနားက-
“မိသားစု ဘုရား လာၾကတာလား”
ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကန္စြန္းဥျပဳတ္ လင္ပန္းေလး ရြက္ထားတဲ့ အဘြားႀကီးကို ျမင္ဖူးသလိုလို ဇေဝဇဝါနဲ႔။ မိန္းမက ကိုယ့္လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး “မဦးတို႔ အဘြားေလ” လို႔ေျပာမွ မွတ္မိေတာ့တယ္။
အဘြားႀကီးက ေခါင္းေပၚက လင္ပန္းေလးခ်၊ လင္ပန္းေလးထဲက ေဆးလိပ္တိုေလးယူ ပါးစပ္တပ္၊ မီးညႇိ၊ တစ္႐ႈိက္ႏွစ္႐ႈိက္ ဖြာၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔-
“ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေရစာေလး ေရာင္းၿပီး ငါးက်ပ္ တစ္ဆယ္ ရတာက စိတ္ခ်မ္းသာ ပါတယ္ေတာ္။ သူတို႔က သူတို႔အဘြား အေနနဲ႔ လိုက္ေနေပးပါ၊ ဘာမွလည္း ဝင္မေျပာပါနဲ႔၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီးလို႔ တစ္လငါးရာ ေပးပါမယ္ ဆိုလို႔သာ စိတ္ဆင္းရဲခံၿပီး လိုက္ေနရတာပါ။ အခု သူတို႔ ေဆး႐ုံႀကီးဘက္ ေျပာင္းေတာ့ က်ဳပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ရွက္တယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့တာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာၿပီး ေခၚသြားၾကေလရဲ႕။ မဦးနဲ႔ မစိုးကလည္း ညီအစ္မ မဟုတ္ေပါင္ေတာ္။ မစိုးကလည္း က်ဳပ္လို ငွားတဲ့ အလုပ္သမားပါပဲ။ အဲ ... ကြာတာကေတာ့ မစိုးက ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရတာေပါ့ေလ” လို႔ ေျပာတယ္။
ကိုယ္တို႔လည္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ အံ့အားသင့္လို႔။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လိပ္ကန္ေဘး လိပ္စာဆိုင္က ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္လိုက္ၿပီး ေအာ္ဆိုေနၾကတယ္။
“က်င္းေပါင္းတစ္ေထာင္ ကုန္ေအာင္ တူးမယ့္
ေက်ာက္တူးသမားပါကြာ ...
တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္တူးသမားမ်ားဟာ
ေလာပန္းေလာင္းေတြပါ ...”
ဆူးငွက္
ေ႐ႊအျမဳေတ၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၉၅။
No comments:
Post a Comment