''က်ာက်ဴး''
====== ( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း )
#ခင္ခင္ထူး
(၅)
တစ္ေလာက က်ာက်ဴး ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို အကူးအသန္း မရွိျပန္ဘူး။ သူတို႔အိမ္ကေလးဘက္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း လူမရွိတာမ်ားလို႔ ေဈးတစ္လွည့္ ေရာင္းၾကျပန္ၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕ ေအာက္ေမ႔မိတယ္။ က်ာက်ဴးတို႔သားအမိက စိတ္ကူးရရင္ ရသလို ေဈးထေရာင္းခ်င္ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ မိုးလင္းရင္ထြက္ ေမွာင္မွ ျပန္ေရာက္ေနက်ကိုး။ ကၽြန္မတို႔ လမ္းထဲမွာလည္း မ်က္ႏွာစာမွာ အိမ္ေျခ မရွိသေလာက္ ဆိုေတာ့ လူသူေလးပါး ရွင္းတယ္။ ရင္ေပါင္တန္း အိမ္ေတြကလည္း ကေလးသူငယ္ မရွိၾကတာတစ္ေၾကာင္း၊ က်ာက်ဴးလို ေကာက္ကာငင္ကာ ခိုင္းႏိုင္တဲ့ အရြယ္ မရွိတာတစ္ေၾကာင္း ဆိုေတာ့ က်ာက်ဴး မရွိတာ ကၽြန္မအဖို႔ရာ ႏွံေကာင္မ်ား လက္အဆစ္ ျပဳတ္သလိုပဲ။
တစ္ရက္ေတာ့ မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး၊ ဆိတ္ေအာ္သံေတြ ၾကားလို႔ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္လို႔ အိပ္ရာထဲက ေတြးမိတယ္။ အိမ္ရာကႏိုးလို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ က်ာက်ဴးတို႔ အိမ္ေရွ႕က သစ္ပင္ကေလးမွာ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ျပဴးျပဴးပါလို႔။ အေဝရာကိုင္း ႏွစ္ကိုင္း ခုတ္ၿပီးခ်ထားတာလည္း ေတြ႕တယ္။ ေအာ္လိုက္တာလည္း ပြက္ပြက္ႀကီး ႐ုိက္ေနေတာ့ စာေရးဆရာနဲ႔ ဆိတ္ျခံ မဟန္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။
ကၽြန္မတို႔ လမ္းထဲမွာ ႏြားေမြး ဆိတ္ေမြး မရွိၾကဘူး။ လမ္းတိုေလး ဆိုေတာ့ အိမ္ကလည္း မမ်ားဘူး။ အိမ္မမ်ားသလို အေၾကာင္းဗာဟီရေတြကလည္း မရွိၾကေတာ့ အရင္က ဘာသံမွ မၾကားရသေလာက္ဘဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေျပာင္းလာကာစက ကၽြန္မတို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လူမေနတဲ့ ဝိုင္းႀကီးထဲမွာ သံပန္း သံတံခါး လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ ေယာက္်ားႀကီး ေလးငါးေယာက္က သံတံခါးႀကီးေတြ၊ သံထည္ပစၥည္းေတြ တဒိန္းဒိန္း တေဒါင္းေဒါင္း ႐ုိက္ပုတ္ ထုႏွက္ေနၾကတဲ့ အသံေတြဆိုတာ နားမခံသာဘူး။ အဆိုအဆဲကလည္း ပါေသးတာပါ။
သူတို႔သုံးတဲ့ မီးစက္ႀကီးကလည္း တစ္ရပ္ကြက္လုံး စကားေျပာ မျဖစ္ဘူး။ အဲသေလာက္ အသံျမည္တဲ့ မီးစက္မ်ဳိး ကၽြန္မ မၾကံဳဖူးဘူး။ ေျမႀကီးေတြေတာင္ တုန္လို႔။ အနားက အိမ္ေတြက ရပ္ကြက္လူႀကီး တုိင္ေတာ့လည္း အေၾကာင္းမထူးဘူး ဆိုလို႔ စိတ္မ်ားေတာင္ ပ်က္မိပါရဲ႕။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျခံဝိုင္းက ေဈးတည့္သြားလို႔တဲ့၊ အုံလိုက္ ေျပာင္းသြားၾကလို႔ ျခံဝယ္သူေဌးကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိပါရဲ႕။ သံပန္းဆရာက ထြက္ကာနီး ရပ္ကြက္ကို ရန္လုပ္သြားေသးတာပါ။ သည္ကတည္းက အင္မတန္ ေအးခ်မ္း သြားခဲ့တယ္၊ တစ္ကြက္ငုတ္ ရပ္ကြက္ဆိုတာ့ လမ္းမႀကီးနဲ႔၊ လွမ္းတဲ့အျပင္၊ တစ္ဘက္လမ္းကလည္း လမ္းပ်က္ ဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံ ကား ဆိုင္ကယ္ အသြားနည္းတယ္။
အဲသလို လမ္းထဲမွာ က်ာက်ဴးတို႔အိမ္ကုိ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ေရာက္လာျခင္းဟာ သံပန္းသံတံခါး လုပ္ငန္း ေရာက္လာသလိုပါပဲ။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ကိုယ့္ေနရာ မဟုတ္၊ ကိုယ့္သခင္ မဟုတ္ လိုက္လာရတာကို သိပုံ ေပၚပါရဲ႕။ သံခ်ီသံခ် ႏွစ္ေကာင္ ၿပိဳင္တူ၊ တစ္ခါတေလ ႏွစ္ေကာင္ တစ္လွည့္စီ ေအာ္ေနၾကတာ အရပ္အစဲ မရိွၾကဘူး။ လွမ္းျမင္ရသေလာက္ေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က မတိမ္းမယိမ္းရယ္။
က်ာက်ဴးတို႔ ဘယ္ကမ်ားရလာတာပါလိမ့္။
ဆိတ္နွစ္ေကာင္ဆိုတာ သည္ေခတ္ေစ်းနဲ႔ မေသးေလာက္ဘူးမဟုတ္လား။ အငွားအဖက္ ေမြးၾကဖို႔မ်ားလား။ က်ာက်ဴးအိမ္လာမွ ေမးၾကည့္ရေတာ့မွာပဲ။ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ က်ာက်ဴးက ဆိတ္ေတြကို ဆြဲထုတ္သြားလိုက္၊ ျပန္သြင္းလာလိုက္။ ကြၽန္မေရးျပတာသာ လြယ္တာပါ။ ဆြဲထုတ္သြားလိုက္ဆိုတာ ဆိတ္ေတြက လြယ္လြယ္နဲ႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ာက်ဴးကိုယ္တိုင္က ဝါးျခမ္းျပား ေလးစိတ္စိတ္၊ တစ္စိတ္စာေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့ ဆိတ္က အျပင္မလိုက္ခ်င္လို႔ ေတာက့္ထားရင္ က်ာက်ဴးက ေရွ႕မတိုးေတာ့ဘူး။
"လာဟဲ့ လာေလ... နင္တို႔ကို အစာေကၽြးမွာေလ... ဒါအရင္က နင္တို႔အိမ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး... နင္တို႔ သခင္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး... နင္တို႔ ဆိတ္ျဖစ္ၿပီး သည္ေလာက္ေတာင္ နားမလည္ဘူးလား... ငါ နင္တို႔ကို ဘာမွမလုပ္ဘူး... ငါ့စကား နားမေထာင္ရင္ နင္တို႔ ဘယ္လို အစာစားမလဲ... လာေလ"
က်ာက်ဴးက ဆိတ္ကို ေအာ္ေနတဲ့အသံ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ၾကားေနရလို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္ က်ာက်ဴးက ဆိတ္လည္ပင္းကို ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးရွည္စကို တရြတ္ကန္ဆြဲ ေနတာ ျမင္ရၿပီ။ ဆိတ္ကလည္း ေပရြတ္ရြတ္ ဆိုေတာ့ က်ာက်ဴးရယ္ နင့္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ဆိုတဲ့ အာခံမႈနဲ႔ ေနာက္ကို ျပန္ကန္ထားလိုက္တာ တစ္ထစ္ မေရြ႕ဘူး၊ က်ာက်ဴးကလည္း ဆြဲ၊ ဆိတ္ကလည္း ေတာင့္ခံ။
ကၽြန္မက ကၽြန္မ အိမ္သားကို ေခၚျပေတာ့ သူကလည္း အသာၾကည့္ရေအာင္တဲ့။ က်ာက်ဴးက ႀကိဳးကိုလည္း မလႊတ္ရဲဘူး၊ မသကာ ႀကိဳးလြတ္ေျပးရင္ လိုက္ဖမ္းဖို႔ ခက္ၿပီေလ။ သူ႔နဂို ခ်ည္တိုင္မွာလည္း က်န္တဲ့တစ္ေကာင္က တပဲပဲ ေအာ္လိုက္တာ နားမခံသာဘူး။ တစ္ေကာင္ကို ဆြဲလြဲေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ေၾကာက္ရွာလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ငယ္သံမ်ား ပါလို႔။ ခဏေနေတာ့ က်ာက်ဴးက ဆိတ္ဆြဲရာ ပါရပါၿပီ။ ပါးစပ္ကလည္းအသံစူး အသံေၾကာင္ကေလးနဲ႔ ေအာ္ေနေသးတာေပါ့။
"နင္တို႔ မိဘက မသင္ဘူးလား... သူမ်ားေတြ ဆိတ္ေမြးတာ အကုန္လုံး လိမၼာတယ္... ေျပာစကား နားေထာင္တယ္... နင္တို႔ မလိမၼာဘူး စကားလည္း နားမေထာင္ဘူး... မေန႔က ငါေခၚတုန္းက အသာ လိုက္လာၿပီးမွ အခု နင္တို႔ သည္လိုလုပ္တာ ေကာင္းသလား... နင္တို႔စားဖို႔ အေဝရာကိုင္း ခ်ေကၽြးတာလည္း နင္တို႔ မစားဘူး... မစားရင္ ငတ္ၾကေလ... နင္တို႔ကို ဘယ္သူ သနားမွာလဲ... အစာက်ေတာ့ မစားဘူး... ဆိတ္ေခ်းေတြက်ေတာ့ ပါလိုက္တာ မနည္းဘူး... နင္တို႔ဘာေတြနဲ႔ ခ်ီးပါတုန္း ငါ နားမလည္ဘူး"
က်ာက်ဴးက ပါးစပ္ထဲ ရိွတာေတြ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေအာ္ရင္း ဆိတ္ဆြဲတဲ့ေနာက္ ပါေနေတာ့တာပါ။ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္မွာက အိမ္မႀကီးရဲ႕ေနာက္ဘက္ အုတ္ေရအိမ္ တစ္လုံး ရိွေတာ့ ဆိတ္က ေရအိမ္ကို ပတ္ဆြဲေလ၊ က်ာက်ဴးကလည္း ႀကိဳးစကို ဆြဲရင္း လိုက္ေနရေလ။ အခုမွ ၾကည့္မိတယ္။ လူကလည္း ဂ်စ္ေျခာက္လိုက္လုိ႔၊ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ေအာ္သံေတြၾကားမွာ က်ာက်ဴး အသံက မတိုးႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ၾကားေနရတာေပါ့ေလ။ ျပတင္းေပါက္က ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရပ္ၾကည့္ ေနတာလည္း ျမင္ပုံ မရဘူး၊ က်ာက်ဴး ေအာ္သံေတြ ၾကားမွာ ကၽြန္မေတာင္ ပါလာေလရဲ႕။
"နင္တို႔ အဲသလိုေအာ္ေန... ဟိုဘက္အိမ္က ဆရာမႀကီးတို႔က စာေရးဆရာေတြ... သူတို႔က ဆူတာ ပူတာ လုံးလုံး မႀကိဳက္ၾကဘူး.. နင္တို႔ေအာ္တာ အေရးမႀကီးဘူး ငါအေျပာခံရမွာ... နင္တို႔ကလည္း ေအာ္ကို ေအာ္လြန္းပါတယ္၊ ငါက သေဘာေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ မေကာင္းရင္ ေဈးထဲက ဆိတ္သားကုလားဆီ ပို႔လိုက္မယ္၊ ငါ့ကို ေပါ့ေပါ့ ေကာင္မ မမွတ္နဲ႔"
တစ္ခါမွာေတာ့ က်ာက်ဴးက အနားက သစ္ငုတ္မွာ ႀကိဳးပတ္လိုက္တယ္။
သစ္ငုတ္ကိုေတာ့ ဆိတ္က ႐ုန္းမရဘူးကို။ ဆိတ္လည္း ရပ္လိုက္ရသလို က်ာက်ဴး ခမ်ာလည္း ဖင္ထိုင္လ်က္ လဲေတာ့တာပဲ။ ေခၽြးေတြ သံေတြနဲ႔ ေမာပန္းတႀကီး ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔ ျပတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္ေနတာကို ျမင္သြားတာပါ။ ကၽြန္မက
"က်ာက်ဴး ဘယ္က ဆိတ္ေတြလဲ... ဆိတ္ေခ်ာကေလးေတြ ပါေကာဟဲ့" ဆိုေတာ့ က်ာက်ဴးက သူ႔ေခါင္းစုတ္ဖြားကို တဗ်င္းဗ်င္း ကုတ္ရင္းက မ်က္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္တယ္။ တစ္ခုခု ေျပာလိုက္တာမွန္းေတာ့ သိပုံပါ။ ဆိတ္ေအာ္သံေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေလလုံး မကြဲဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။
"က်ာက်ဴး ဆိတ္ေတြလား... အေကာင္ေခ်ာသားပဲလုိ႔... "
က်ာက်ဴးက သစ္ငုတ္မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ဆိတ္ကို ခဲေသးေသး တစ္လုံးနဲ႔ လွမ္းထုရင္းက ျပံဳးတယ္။ အားမပါလွတဲ့ အျပံဳးပါ။
"ေခ်ာေတာ့ ေခ်ာပါရဲ႕ ဆရာမႀကီးရယ္ ဆိုးတာေတာ့ ဆိုးတယ္... ကူမဲက လာလား ေျပာတာေတာ့ ဟိုမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ဆိတ္က သဦးစေနတဲ့... သဦးစေန ဆိုေတာ့ ဆိုးတာေပါ့"
ကၽြန္မက က်ာက်ဴး ေျပာလိုက္တဲ့ သဦးစေန (သားဦးစေန) ဆိုတာကို သေဘာက်လုိ႔ ရယ္ေတာ့ က်ာက်ဴးက ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္က သြားေဖြးေဖြးေလးေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးေလရဲ႕။ သူ႔စကားသူ သေဘာက် ေနပုံပါ။ ကၽြန္မက ဆိတ္ေတြ ဘယ္က ရလာတာတုန္း ဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး သိခ်င္ရင္ လာခဲ့မယ္တဲ့၊ အခုေတာ့ ဆိတ္ေတြ အျပင္ထုတ္ရဦးမွာ ဆိုၿပီး သစ္ငုတ္မွာ ခ်ည္ခဲ့တဲ့ ဆိတ္ကို ထဆြဲျပန္ေရာ။ ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္း ခဏကေလး အေအာ္ရပ္ေနတဲ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ႀကိဳးစလည္း ထဆြဲေရာ ၿပိဳင္တူ ေအာ္ၾကျပန္ေရာ။ ကြၽန္မက က်ာက်ဴးကို စခ်င္လို႔ မ်က္နွာတည္တည္နဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
''မက်ာက်ဴး...ဆိတ္ေမြးတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေနာ္ အိမ္ေရွ႕က က်ဳပ္ ပန္းပင္ေတြစားပစ္ကုန္ဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔စာေရးမရေအာင္ တပဲပဲ ေအာ္ေနမွာလည္း ထိန္းေပးဦး၊ ၾကားလား က်ာက်ဴး''
''ပန္းပင္ေတြေတာ့ မစားေစရပါဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕၊ ေအာ္တာေတာ့ ကြၽန္မလည္းမတတ္နိုင္ဘူး၊ ဆိတ္က စကားမွမတတ္တာ''
ကၽြန္မတို႔လည္း ျပတင္းေပါက္က ခြာလိုက္ရတယ္။ က်ာက်ဴးနဲ႔ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကို ကၽြန္မတို႔ မျမင္ရေတာ့ေပမယ့္ လူနဲ႔ ဆိတ္ အေအာ္ခ်င္း ၿပိဳင္ေနၾကတဲ့ အသံေတြကိုေတာ့ ပြက္ေလာႀကီး႐ုိက္ေအာင္ ၾကားေနရေလရဲ႕။ က်ာက်ဴး ေအာ္သံက ေအာ္ေလ တိမ္ဝင္ေလ။ က်ာက်ဴးက ေအာ္ေလ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ပိုေအာ္ေလ။ ခက္ေကာင္းခက္ရခ်ည့္။ က်ာက်ဴး ဘာလုပ္ဦးမွာလဲ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။ မေအ လာမွ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးရေတာ့မွာပဲ။ ကၽြန္မအိမ္သားကေတာ့ စာခ်ဳိးေလးနဲ႔ ထေအာ္ လုိက္ေသးတာပါ။
"ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္၊ ထေနာင္းပင္ ညီေနာင္က၊ လြမ္းေအာင္အာျပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္၊ ဆိတ္ႏွစ္ေဖာ္ သံၿပိဳင္က်ဴးတယ္၊ ပဲ... ဟဲ ဟဲ ဟဲ..."
သည့္ေနာက္ေတာ့ က်ာက်ဴးတစ္ေယာက္ ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္လည္း က်ာက်ဴးနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၿပီေပါ့။ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တရႊတ္သိုးသီ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ဟိုတိုးသည္တိုးနဲ႔ မွီရာ သစ္ပင္ပန္းပင္ လွမ္းဟပ္တတ္ေတာ့ က်ာက်ဴးကိုယ္တိုင္ ေနာက္ကေန တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ရတန္သေရြ႕သစ္ပင္ကေလးေတြ ပန္းပင္ကေလးေတြ စိုက္ထားတာ ရွိေတာ့ က်ာက်ဴး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ေဘးက ကင္းေဝးေအာင္ ကုိယ္ကလည္း လွမ္းၾကည့္ ေနရေသးတာပါ။ စားသြားလို႔ ဆူရေငါက္ရရင္လည္း ဆူတာေငါက္တာ အဖတ္တင္ဖို႔ ရွိေလေတာ့ က်ာက်ဴး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ကိစၥထဲ ကိုယ္ပါ ပါရတယ္။ အိမ္ေရွ႕က လြတ္ပါၿပီဆိုမွ စိတ္ေအးရတာပါ။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးကို ေခၚေျပာရတယ္။
"ဟဲ့ က်ာက်ဴးရဲ႕ ညည္းတို႔ ဘယ္က ဆိတ္ေတြမ်ား အခါေတာ္က်ပါလိမ့္ေအ။ ဆိတ္ေမြးတယ္ ဆိုတာ လူေနအိမ္ေျခနဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာ အစာေရစာ ေပါတဲ့ေနရာ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေနရာမွာ ေမြးရတာ၊ အခုေတာ့ ညည္းၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းလုိက္တာေအ"
က်ာက်ဴးက ခပ္ေအးေအးပါပဲ 'အလိုေတာ္...သူက ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ဆိတ္ျပႆနာထဲ ဝင္ပါပါလိမ့္'' ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္တယ္။
"မပင္ပန္းပါဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ကၽြန္မနဲ႔ ခင္သြားေတာ့ ေျပာစကား နားေထာင္ၾကၿပီ...နီတိုးေရာ နီတူးရာ အျပင္ ထြက္မေျပးၾကေတာ့ဘူး"
"က်ာက်ဴး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က နီတိုးနဲ႔ နီတူးတဲ့လား၊ သည္နာမည္ေတြ ဘယ္သူေပးတာလဲ"
"ကၽြန္မ ေပးတာေလ၊ ႏွစ္ေကာင္စလုံးက အနီေရာင္ဆိုေတာ့ နီေတြပါတယ္၊ နီတိုးက သူမ်ားအပင္ေတြကို သိပ္တိုးတာ၊ ဒါေၾကာင္႔ နီတိုးေခၚတယ္၊ နီတူးက်ေတာ့ ဂ်စ္တူးတူးမို႔လို႔ နီတူးေခၚတယ္"
"ေနပါဦး က်ာက်ဴးရဲ႕၊ ငါေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ ဘယ္က ဆိတ္ေတြ ဘယ္လိုရလို႔ ဘယ္လို ေမြးျဖစ္သြားတာတုန္း၊ အရင္ကေမြးဖူးလို႔လား"
က်ာက်ဴးက သည္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ခ်င္ပါ။ ဆိတ္ေတြက ကၽြန္မတို႔ လမ္းေတာင္ဘက္က ေစာင္ရန္းတစ္ေလ်ာက္ ေပါက္ေနတဲ့ အပင္ေတြကို ရသေလာက္ လွမ္းဆြဲလိုက္ ဝါးလိုက္ လုပ္ေနၾကေလရဲ႕။ က်ာက်ဴးက ဆိတ္တစ္ေကာင္ လမ္းကူးဖို႔ ျပင္ေနတာကို အနားရွိတဲ့ ခဲနဲ႔ လွမ္းထုတယ္။
"သည္ဆိတ္ႏွစ္္ေကာင္က လာလားတို႔ ဆိတ္ေတြ၊ ကူမဲက ကၽြန္မတို႔ ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္မႈတ္လား၊ အႀကီးဦးေလးက ပါက်ဲ၊ လာလားက ပါက်ဲသား အႀကီးေကာင္"
"ဟဲ့ ပါက်ဲက တ႐ုတ္ နာမည္ မဟုတ္ဘူးလား၊ ပါက်ဲတို႔ ဝူခုန္းတို႔ေလ"
"ကြၽန္မတို႔မွာလည္း ပါက်ဲ ရွိတာပဲ ဆရာမႀကီးရဲ႕၊ ကၽြန္မဦးေလး ပါက်ဲက တ႐ုတ္ပါက်ဲ မေပၚခင္ကတည္းက ေပၚၿပီးသား၊ တ႐ုတ္ပါက်ဲက ေနာက္မွ ေပၚတာ"
"ေဩာ္ ေအး ေျပာပါဦး"
"အဲသည္ ပါက်ဲသား လာလားက ဆိတ္ဝယ္ခ်င္တယ္ ဆုိၿပီး ေန႔တုိင္း ငိုတယ္၊ ဒီေကာင္ ထမင္းမစားဘူး၊ တအားငိုတယ္။ ဆိတ္ဝယ္မေပးဘူးေနာ္၊ ငါ အငိုမရပ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ငိုတယ္...ငိုတယ္ ညလည္း မအိပ္ဘဲ ငိုတယ္၊ ေန႔လည္း ထမင္းမစားဘဲ ငိုတယ္။ ငိုတယ္... ငိုတယ္ ငိုတယ္"
"ကိုင္းပါ ဆိတ္လိုခ်င္လို႔ ငိုတယ္ဆို ၿပီးပါတယ္ ဆက္ေျပာ"
"မဟုတ္ဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕၊ လာလားက သူမ်ားလို မငိုဘူး၊ မတရားသျဖင့္ ငိုတာ၊ အဲသလို ငိုမွ မပူဒီက ပိုက္ဆံေခ်းတာ"
"က်ာက်ဴး...မပူဒီက ဘယ္သူတုန္း၊ လာလား ငိုတာနဲ႔ မပူဒီက ဘယ္လို ပိုက္ဆံေခ်းတာတဲ့လဲ"
"မပူဒီက ေဈးထဲမွာ ဂ်ေလဘီတို႔ ခါဂ်ာမုန္႔တို႔ ေရာင္းတယ္၊ မပူဒီက ပိုက္ဆံကို အတိုးနဲ႔ ေခ်းတဲ့ မိန္းမေလ"
"ေဩာ္ ဟုတ္ၿပီ ဆက္ေျပာ"
"လာလားက မတရားငိုေတာ့ မပူဒီက လာေျပာတယ္၊ နင္တို႔သား ငိုတာ ခမည္း လိုတာတဲ့၊ ကေလး လိုခ်င္တဲ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ဝယ္ေပးလိုက္ၾကတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မဦးေလး ပါက်ဲအႀကီးက ပိုက္ဆံမရွိဘူးတဲ့... မပူဒီက ငါ ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႔ ေခ်းမယ္၊ ငါသနားလို႔ ေခ်းတာ ျပန္ဆပ္ေနာ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံႏွစ္သိန္း ေခ်းတာပဲ"
"ႏွစ္ေသာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ က်ာက်ဴးရယ္..."
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ႏွစ္ေသာင္း... ဆိတ္ကေလးေတြက တစ္ေကာင္ တစ္ေသာင္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ေသာင္း"
"ဟဲ့ အခုက ဆိတ္ေတြက ႀကီးၾကပါၿပီ.... တစ္ေကာင္တစ္ေသာင္း ရပါ့မလား"
"အခု ႀကီးတယ္ေလ... လားလားတို႔ ဝယ္တုန္းက ငယ္ငယ္ေလး... လားလား ဆိတ္လိိုခ်င္လုိ႔ ငိုတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူက ေျပာသလဲမသိဘူး... ကၽြန္မတို႔ အေဒၚအႀကီး မူနီယားရိွတယ္ မႈတ္လား... သူက ပိုက္ဆံလာယူလွည့္ ေျပာတာနဲ႔ လားလားအေဖ ပါက်ဲက သြားယူတယ္... မပူဒီဆီကလည္း ေခ်းတယ္၊ ေဒၚႀကီးမူနီယား ဆီကလည္း သြားယူတယ္"
"ေဒၚမူနီယားက ဘယ္မွာ ေနတာလဲ"
"ျမစ္သားမွာ ေနတယ္၊ သူတို႔က သားသမီး မရိွေတာ့ လားလားကို အရမ္းသည္းတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ... ပိုက္ဆံေလးေသာင္း ရၿပီ...ဆိတ္ဝယ္လိုက္ေရာလား"
"မဝယ္ဘဲနဲ႔ ရတယ္"
"ဟဲ့ ဘယ္လို မဝယ္ဘဲနဲ႔ ရတာလဲ က်ာက်ဴးရဲ႕"
"ဆိတ္ပိုင္က သူ႔ဆိတ္ေတြထဲက ခပ္ငယ္ငယ္ ႏွစ္ေကာင္ ေရြးယူတဲ့... ေမြးဖက္ ေမြးေပးတဲ့... ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ႀကီးရင္ ေပါက္ေဈး တစ္ဝက္နဲ႔ ငါျပန္ယူမယ္ ဆိုေတာ့ ဦးေလးပါက်ဲက ယူျပန္ေရာ"
ကၽြန္မ ေခါင္းမလည္ေအာင္ မနည္း သတိထားၿပီး ျပန္ေျပာရမွာပါ။ က်ာက်ဴးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဒိုင္ယာေလ့ာဂ္ကို ခဏရပ္ၿပီး ကၽြန္မ ရွင္းျပခ်င္ပါေသးတယ္။ က်ာက်ဴး ေျပာသလိုဆိုရင္ သူ႔အေမရဲ႕ေမာင္ ဦးပါက်ဲက သားအႀကီးေကာင္ လာလား အပမွီသလို ငိုခဲ့တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခမည္း ဆိတ္ဝယ္ဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ သည္လို ျဖစ္ရတာလည္း ကၽြန္မ စဥ္းစားရသေလာက္က ေငြတိုးေခ်းသူ မပူဒီက ပိုက္ဆံလွည့္ ေခ်းတာပါပဲ။ ေခ်းေငြက တစ္ရာကို ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းရေရာ။
တစ္ခါ ဦးပါက်ဲရဲ႕ အစ္မျဖစ္သူက သူ႔တူ ခမည္းလိုတယ္ ၾကားလုိ႔ ဆိတ္ဖိုးေငြႏွစ္ေသာင္း လာယူလွည့္ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဒါကိုလည္း ဦးပါက်ဲက အလြတ္မခံဘူး။ သည္ေတာ့ ေငြေလးေသာင္း လက္ထဲ ပိုက္မိေရာ ေျပာပါေတာ့့။ ဆိတ္ဖိုး ေပးရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဆိတ္ရွင္က သူ႔ဆိတ္ကို အျပတ္မေရာင္းဘဲ ေမြးဖက္ေပးလုိ႔ ေငြမကုန္ျပန္ဘူး။ သည္ေတာ့ ဦးပါက်ဲမွာ ေငြေလးေသာင္းနဲ႔ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ရႏွင့္ၿပီ။ လာလားကလည္း ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ရလုိ႔ ေက်နပ္ၿပီ။ အငိုတိတ္ၿပီ။ သည့္ထက္ အဆင္ေျပစရာ ဘာမွမရိွဘူးလုိ႔ ေျပာ႐ုံကလြဲလုိ႔ ဘာက်န္မွာတုန္း။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက မၿပီးေသးဘူး။
တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒၚပူဒီဆီက ႏွစ္ဆယ္တိုးနဲ႔ ေငြေခ်းတယ္ ၾကားေတာ့ အစ္မျဖစ္သူက သူ႔ပိုက္ဆံႏွစ္ေသာင္း ကူမဲအထိ လိုက္ေတာင္းသတဲ့။ ေဒၚပူဒီကိုလည္း ေဈးထဲ ရန္လိုက္ေတြ႕သတဲ့။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ထသတ္ၾကရာက ေဒၚပူဒီကလည္း သူ႔ေငြႏွစ္ေသာင္း မေခ်းေတာ့ဘူး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆပ္ပါ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ေငြက မရိွေတာ့ဘူး။ အစ္မျဖစ္သူကိုေရာ ေဒၚပူဒီကိုပါ ျပည့္ဝေအာင္ ေငြျပန္ မေပးႏိုင္ေတာ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္က ဦးပါက်ဲကို ဆိုလိုက္ ေျပာလိုက္ၾကတာ ပြက္ပြက္႐ုိက္လုိ႔တဲ့။ ရန္ေတြ႕႐ုံက အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ေငြမရမယ့္အတူတူ ဆိတ္တစ္ေကာင္စီ ယူၾကမယ္လုပ္ေတာ့ မူရင္းဆိတ္ပိုင္ရွင္က သူ႔ဆိတ္ေတြ ျပန္သိမ္းတယ္။
"ေျပာပါဦး က်ာက်ဴးရဲ႕... ဒါျဖင့္ ဆိတ္က ညည္းတို႔ဆီ ဘယ္လို ေရာက္လာတာတုန္း"
"ဆိတ္ေတြက ပိုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေျခာက္လေလာက္ ၾကာေတာ့ ဦးေလးပါက်ဲရဲ႕ညီ ဦးစြပ္ပရားဆီ ေရာက္တယ္... ကၽြန္မတို႔ဦးေလးအငယ္ သူလည္း ကူမဲမွာ ေနတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ... ေမြးဖက္ ေပးတာလား"
"ဝယ္တာ ဆရာမႀကီး... တစ္ေကာင္ တစ္ေသာင္းခဲြ ေပးရတယ္ ႏွစ္ေကာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္လဲ"
"သုံးေသာင္း"
"ဟုတ္တယ္ သုံးေသာင္း... ကၽြန္မအေမ ရိွတယ္မႈတ္လား... အေမက ကူမဲ အလည္သြားေတာ့ တစ္ေကာင္ ငါးေထာင္ အျမတ္ေပးမယ္ ငါ့ေရာင္းပါလုိ႔ ေတာင္းေတာ့ ဦးေလးစြပ္ပရားက တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေသာင္းရတယ္ ဆိုၿပီး အေမ့ကို ေပးတယ္"
"လက္ငင္း ဝယ္လိုက္တာေပါ့"
"မဟုတ္ဘူး...အေႂကြး"
အဲဒါကလည္း သည္လိုပါ။ ေမာင္ႏွမခ်င္း လိုခ်င္ပါတယ္ ဆိုလုိ႔ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေပးလိုက္တာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆိတ္ဝယ္ထားတဲ့ ကိုစြပ္ပရားမိန္းမက နတ္ဝင္သည္။ ကျပားမပဲ။ ေျခေလးေခ်ာင္း ဝင္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး လင္ကို ရန္လုပ္ရာက အစ္မကို ယူလိုက္ေတာ့ ျဖစ္ရတာေပါ့။ သည္လို ဆိုျပန္ေတာ့ ေယာက္မျဖစ္သူ နတ္ဝင္သည္က တစ္ေကာင္ဖိုး လက္ငင္း ေပးရမယ္ ျဖစ္လာလုိ႔ က်ာက်ဴးအေမက မပူဒီဆီ သြားၿပီး ေငြတိုးေခ်းရျပန္တယ္။ သည္ေတာ့ မပူဒီဆီမွာ ေငြတိုးနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္း။ ေယာက္မ နတ္ဝင္သည္ဆီမွာ ေငြႏွစ္ေသာင္း အေႂကြးတင္ခံၿပီး ရလာတယ္ေျပာပါေတာ့။
ျပႆနာက ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ဝယ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကူမဲက မႏၲေလးကို သယ္လာဖို႔ ကားကလည္း အတင္ မခံဘူး။ ရထားကလည္း အတင္မခံဘူး။ သည္ေတာ့ ထုံးဘိုဘက္ကေန ကူမဲဘက္ကို ေက်ာက္ လာခ်တဲ့ ေက်ာက္ကားႀကီးကို ဆီးတားၿပီး က်ာက်ဴးရယ္ သူ႔အေမရယ္ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ရယ္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ လိုက္လာၾကရတယ္။ ေက်ာက္ကားႀကီးက မႏၲေလး စက္မႈဇုန္လမ္းခြဲ ေရာက္ေတာ့ အေေရွ႕ဘက္ ခ်ိဳးခ်လိုက္ေရာ။ က်ာက်ဴးတို႔ သားအမိ တဟုိးဟိုးနဲ႔ ေအာ္ၿပီး ရပ္ခိုင္းၾကရသတဲ့။
"ကၽြန္မတို႔ ေအာ္ေတာ့ ရပ္ေတာ့ ေပးပါရဲ႕... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ အေဝးႀကီးေလ... ဒါနဲ႔ ၆၂ လမ္း ဘက္ကေန ၆၈ လမ္းေရာက္ေအာင္ ဆိတ္ေတြ ေမာင္းခဲ့ရတယ္... ဆိတ္ေတြက ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ လုပ္တာနဲ႔ မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္တယ္... အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ထမင္းစားရဘူး... ကၽြန္မတို႔လည္း ထမင္းမစားရဘူး... ဆိတ္လည္း ငတ္တယ္... လူလည္း ငတ္တယ္"
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ာက်ဴးတို႔ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ပိုင္ၾကပါၿပီ။ ဘယ္လိုေကၽြးလို႔ ဘယ္လိုေမြးမယ္ ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဆိတ္ေအာ္သံနဲ႔ပဲ အိပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာလို ျဖစ္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီ မဟုတ္လား။ မနက္မိုးလင္း ဆိတ္ေက်ာင္းထြက္တဲ့ က်ာက်ဴး၊ ေဈးဗန္း ေခါင္းရြက္ၿပီး ေဈးေရာက္ထြက္တဲ့ မေအနဲ႔ အလုပ္ထသြားတဲ့ ဖေအ။ သားအဖသံုးေယာက္ ညဘက္မွ ျပန္ဆံုၾကရတာပါ။ က်ာက်ဴးက မနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အိမ္ျပန္ဝင္၊ ဆိတ္ေတြခ်ည္ထား။ ရွိေကာင္းရွိရာ တစ္လုပ္တစ္ဆုပ္ စားေနတာ ကၽြန္မေတြ႕ေနရတယ္။ ညေန သံုးနာရီေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ မီးေတာက္တဝင္းဝင္းနဲ႔ က်ာက်ဴး ထမင္းခ်က္ၿပီ။ ထမင္းအိုးကို မီးေတာက္က မ်ိဳေနတာမ်ိဳးနဲ႔ ခ်က္ေနလို႔ ကၽြန္မမွာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ရတာ အေမာ။
"က်ာက်ဴးရယ္ မီးဂ႐ုစိုက္ဟဲ့... အနားမွာ ေရေတြဘာေတြ ထားရတယ္၊ ထင္းေတြ နင္းကန္မထိုးနဲ႔... မီးေတြနဲ႔ ပစ္မထားနဲ႔... လူအနား ရွိပေစ"
အဲသလို လွမ္းေျပာရင္ က်ာက်ဴးက သိပ္မၾကည္သာဘူး။ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ တက္ေတာ့တာပါ။
"ဟိုတစ္ေန႔က ဆရာမႀကီး လွမ္းေျပာလို႔ ကၽြန္မ မီးေလွ်ာ့လိုက္တယ္ေလ... အဲသည္ေန႔က ထမင္းမနပ္ဘူး ထမနဲ ျဖစ္သြားတယ္... အေမက ဆူေရာ"
ကၽြန္မေတာင္ က်ာက်ဴးတုိ႔အိမ္က ထမင္းမနပ္တဲ့ အမႈမွာ တရားခံ ျဖစ္လိုက္ရေသး။ ကၽြန္မက ဘာဟင္းေတြ ခ်က္မွာတုန္းဆိုေတာ့ ပဲသီးနဲ႔ ဘဲဥေၾကာ္မယ္တဲ့။ အရြယ္နဲ႔မမွ် ထမင္းအိုးထမ္း ဟင္းအိုးထမ္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွိရွာတဲ့ က်ာက်ဴးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ သနားမိတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက အလုပ္ ထြက္လုပ္ၾကရသူေတြ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရယ္ အခါရယ္ မရွိဘူးကိုး။ က်ာက်ဴး ခ်က္တာကိုပဲ အေကာင္း လုပ္စားၾကရတာပါ။
"ပဲသီးနဲ႔ ဘဲဥ ေၾကာ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕... ပဲသီးေရာ ဘဲဥေရာ ဝယ္ၿပီးသားလား"
"ပဲသီးက ရွိတယ္၊ အေမ မေန႔က ဝယ္လာတာေလ... ဘဲဥကေတာ့ အေႂကြး သြားယူလိုက္မယ္"
အေႂကြး သြားယူလိုက္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္အိမ္ဆိုင္ကေလးကို ရည္ညႊန္းၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ။ ကၽြန္မ က ဘဲဥကို ဆရာမႀကီးတို႔ အိမ္ လာယူလွည့္ ဆိုေတာ့ ျဖဲခနဲ ရယ္ျပတယ္။ ဆက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ရင္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ။
"ကၽြန္မက ဘဲဥ သိပ္ႀကိဳက္တာ ဆရာမႀကီးရဲ႕... အခု မစားနိုင္ဘူးေနာ္...ကၽြန္မ အေမတို႔လို အရြယ္ေရာက္ရင္ တစ္ခါတည္း ဘဲဥ ဆယ္လံုး ဝယ္စားပစ္လိုက္မယ္''
တဲ့ေလ .......။
%%%%%%%%%%%%
(၆)
က်ာက်ဴးနဲ႔ သူ႔ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ျပႆနာက ကၽြန္မတုိ႔အဖုိ႔ရာ ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကား ေျပာမေကာင္း ဆုိမရ ျဖစ္ရတာမ်ိဳးေတာ့လည္း မျဖစ္လုိက္ရပါဘူး။ လည္ေခ်ာင္းကဲြေအာင္ တပဲပဲနဲ႔ ေအာ္ေနတတ္တဲ့ ဆိတ္သံေတြက တစ္ပတ္ေလာက္ အတြင္းမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း တိတ္သြားခဲ့တယ္။ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ကေလးေ႐ွ႕ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ခ်ည္ထားတာ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ ျပတင္းေပါက္က လွမ္းျမင္ ေနရတုန္းကေတာ့ ေရ႐ွည္ျဖင့္ ခက္ရေခ်ရဲ႕ ေအာက္ေမ့မိေသးတာကုိး။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ေအာ္ၾက ဆူၾက ျဖစ္မယ္ ထင္ရာက ဆိတ္သံေတြ မၾကားရေတာ့တဲ့အခါ က်ာက်ဴးကုိ ေခၚေမးရတယ္။ က်ာက်ဴးက သည္အေၾကာင္း ေမးေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ သူတုိ႔အိမ္က ဆိတ္ရာဇဝင္ကုိ မေျပာခ်င္သလုိလုိ ေျပာခ်င္သလုိလုိ ေျပာခ်င္သလုိလုိ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္မကုိ ေျပာျပတယ္။
"ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆရာမႀကီး... နီတုိးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး... နီတူးလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး... အခုက သူတုိ႔နာမည္ ေျပာင္းသြားၿပီ... ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး ျဖစ္သြားၿပီ"
ကၽြန္မ ေမးတာက တျခား၊ က်ာက်ဴး ေျဖတာက တျခား။ သုိ႔ေပမယ့္ နီတုိးနဲ႔ နီတူး ဘဝကေန ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး ဘဝေျပာင္းသြားၿပီ ဆုိတာကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ ဆုိေတာ့ ဒါလည္း ဆက္ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းအျဖစ္ ကၽြန္မ မွတ္ထားလိုက္ရတယ္။ ဆိတ္ဇာတ္လမ္းကုိ အရင္ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္၊ သနားလည္း သနား ျဖစ္မိပါရဲ႕။
"ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က သူတုိ႔မသြားခင္ ရက္တုန္းက အေမ့ကုိ အိပ္မက္ေပးတယ္၊ ကၽြန္မကုိလည္း အိပ္မက္ေပးတယ္... သူတုိ႔ သည္အိမ္မွာ ေနရတာ ေပ်ာ္တာေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဓာတ္မတည့္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ သူတုိ႔ဆက္ေနရင္ က်ာက်ဴး ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္တဲ့"
"ဘယ္လုိ ဒုကၡတုန္း က်ာက်ဴးရဲ႕... ငါမ႐ွင္းလုိက္တာေအ"
"ဆရာမႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ... ဒုကၡဆုိတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတယ္ မႈတ္လား၊ အဲဒီ ဒုကၡေတြထဲက တစ္ခုခု ျဖစ္မွာေပါ့... ဘယ္ဟာရယ္လုိ႔ေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာလုိ႔မရဘူးေလ"
"ေအး... သေဘာေပါက္ၿပီ... ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ဆက္ေမြးရင္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္မယ္... အနာေရာဂါ ျဖစ္မယ္ ေဈးေရာင္း မေကာင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္မယ္... အဲသလုိ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္... မေကာင္းတာ ျဖစ္မယ္လို႔ အိပ္မက္ေပးတာ... အေမ ေျပာတာေတာ့ က်ာက်ဴးက တနလၤာ၊ ဆိတ္က အဂၤါ၊ ဓာတ္မတည့္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာပဲ... အေမ ေျပာတာဟုတ္တယ္... အေမ ေဈးေရာင္းရတာ အဆင္မေျပဘူး၊ ေဈးသည္ေတြ ဖမ္းလုိ႔ ေျပးရတယ္၊ ေျခေခ်ာ္က်လုိ႔ ေျခေထာက္ မ်က္သြားတယ္... ကၽြန္မလည္း တစ္ရက္က ရင္ေခ်ာင္တယ္၊ ေနာက္တစ္ရက္မွာ ရင္က်ပ္တယ္"
"ေအးပါ... ဓာတ္မတည့္လုိ႔ ဆုိတာ ထားပါေတာ့၊ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္က ဘယ္ေရာက္ျပန္ၿပီလဲ"
"ကၽြန္မတုိ႔ အေမရဲ႕အေပၚက အစ္မ ႐ွိတယ္ေလ... ဆရာမႀကီးတုိ႔ အိမ္မွာ တစ္ခါက ျမက္လာ႐ွင္းေပးတယ္ေလ... ဆရာမႀကီးေတာင္ မုန္႔ဖုိးႏွစ္ေထာင္နဲ႔ ကေလးေတြဖုိ႔ ဆုိၿပီး ဖိနပ္ေတြ ေပးေသးတယ္ေလ... အနီတစ္ရံ အျပာတစ္ရံေလ... ဆရာမႀကီးက ဘီစကစ္ႏွစ္ထုပ္ ေပးတာ အႀကီးေကာင္က အငယ္ေကာင္ကုိ မေပးဘဲ ယူေျပးလုိ႔ ဆရာမႀကီး ေဒါသျဖစ္တယ္ေလ"
"ေသခ်ာပါၿပီ က်ာက်ဴးရယ္... သက္ေသေတြ တင္ျပမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ငါမွတ္မိပါတယ္... ညည္း အေဒၚက ဘာျဖစ္လုိ႔တံုး"
က်ာက်ဴး အေမက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ မႏုိင္တာေတြ ႐ွိတုိင္း ဝင္ထြက္ လုပ္ကုိင္ေပးေနက်ပါ။ ကၽြန္မ ေျပာခဲ့သလုိ သေဘာမေနာ ေကာင္း႐ွာပါရဲ႕။ ေဈးေရာင္း မထြက္တဲ့ေန႔ေတြ ဆုိရင္ သနပ္ခါးဖံုေနေအာင္ လိမ္းၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ဝုိင္းထဲက ျမက္ေတြ ႐ွင္းေပးတာမ်ိဳး၊ သစ္ပင္ေတြ ေျမဆြေပးတာမ်ိဳး၊ အုိးခြက္ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာၿပီး ေနရာတက် ထားေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးတတ္တယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္မင္မင္ ႐ွိလာေတာ့ သူတုိ႔ဘဝ၊ သူတုိ႔အေၾကာင္း မိန္းမသားခ်င္းရယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ သိသင့္သေလာက္ သိခြင့္ ရခဲ့တယ္။ က်ာက်ဴးအေမတင္ မကပါဘူး၊ က်ာက်ဴးအေဒၚကလည္း ဝုိင္းကူတာမ်ိဳး ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ာက်ဴးတုိ႔ အေမမွာ တစ္အူတံုဆင္း သားခ်င္းေတြ မနည္းဘူး။ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာကခ်ည္း ကုိးေယာက္ ဆုိလား ႐ွိသတဲ့။ က်ာက်ဴးအေမက ေမာင္ႏွမေတြ ၾကားထဲက တစ္ေယာက္ ေျပာပါေတာ့။
ကူမဲျမစ္သားဘက္မွာ မေအအုိႀကီး ႐ွိေသးေတာ့ ေမာင္ႏွမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကူမဲမွာ ေနၾကၿပီး မေအနဲ႔ မခဲြၾကဘူး။ တစ္စုတစ္ျမံဳ ပလံုစီ ထုိးေနၾကသတဲ့။ က်ာက်ဴးအေမက မႏၲေလးသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လုိ႔ မႏၲေလးေရာက္တာ အေတာ္ၾကာပတဲ့။ က်ာက်ဴးအေမနဲ႔ အထက္ေအာက္ အစ္မ မိသားစုကလည္း မႏၲေလးမွာပဲ ေနၾကတယ္။ က်ာက်ဴးေျပာတဲ့ "အေမ့ အေပၚက အစ္မ" ဆုိတာ အေမ့အထက္က အစ္မလုိ႔ ေျပာတာပါ။ အဲသည္ မိသားစုကလည္း မႏၲေလးမွာ အေနၾကာၾကပါၿပီ။ က်ာက်ဴးတုိ႔နဲ႔ အိမ္ခ်င္းမေဝးေတာ့ က်ာက်ဴးတုိ႔အိမ္ကုိ ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ႐ွိတဲ့အခါ ႐ွိတယ္။ ညီအစ္မခ်င္း မတည့္လုိ႔ မေခၚမေျပာ ႐ွိတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ တစ္ခါက ျမက္႐ွင္းခုိင္းစရာ႐ွိလုိ႔ လာ႐ွင္းတဲ့အခါ ကေလးေတြ တသီႀကီး ပါလာလုိ႔ အိမ္က သမီးဖိနပ္ကေလးေတြ ကၽြန္မက ေရာ့ဟဲ့ အင့္ဟဲ့ ေပးဖူးတာကုိ က်ာက်ဴးက မွတ္မိလုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာေနတာပါ။ က်ာက်ဴးနဲ႔ စကားေျပာရင္ လုိရင္းမေရာက္ႏုိင္လုိ႔ ေငါက္ရတာ မ်ားပါၿပီ။ မရပါဘူး။
သူေျပာတတ္သလုိ ေျပာေနတာကုိပဲ သည္းခံၿပီး နားေထာင္ရတာလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ ေျပာသမွ်စကားေတြ အထံုးေျပၿပီဆုိမွ သည္လုိေတာ့ ျဖစ္တန္ေကာင္းရဲ႕၊ ဟုိလုိေတာ့ ျဖစ္တန္ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ပံုေဖာ္ရတာ မ်ားလွေပါ့။ အခုလည္း ဆိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ ေမးတာကုိ လုိရင္းေရာက္ေအာင္ မေျဖေသးဘူး။ သူ႔အေဒၚအေၾကာင္း အရင္ေျပာေနလုိ႔ ေခါင္းမေခါက္မိေအာင္ မနည္းစိတ္ကုိ ခ်ိဳးထားရေသးတာပါ။
"အေဒၚက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး... သူ႔သားအႀကီးေကာင္ စူနယားက ျဖစ္တာ... ဒီေကာင္က လူပ်ိဳျဖစ္ၿပီ မဟုတ္လား... လူပ်ိဳ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ သူမ်ားဆုိင္ကယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္... ဆုိင္ကယ္လဲေတာ့ တံေတာင္ဆစ္ ပြန္းတယ္... မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း မည္းသြားတယ္... သူ႔အေမ ေဆးကုဖုိ႔ ပုိက္ဆံ႐ွာရတာေပါ့... ေနာက္ေတာ့မွ အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်လုိက္တယ္... သြားပေစ ေကာင္းတယ္"
စကား လမ္းေၾကာင္းက တျခားဘက္ ေျပာင္းသြားျပန္လုိ႔ က်ာက်ဴး ျပန္ေတာ့လုိ႔ပဲ ႏွင္လုိက္ရ ေကာင္းမလား၊ သည္းခံၿပီး ဆက္နားေထာင္ရ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ က်ာက်ဴးေျပာလုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားခဲ့ရတယ္။
"ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္မွာ သရဲပါလာတာကုိး၊ ဆရာမႀကီးရဲ႕... ကၽြန္မအေဒၚက အိပ္မက္မက္လုိ႔ သိတာ... ဟုိတစ္ရက္က ကၽြန္မ အေဒၚ အိမ္လာတာ ဆရာမႀကီးေတြ႕မွာေပါ့... သူတုိ႔ ညီအစ္မခ်င္း မေခၚတာ ၾကာၿပီ... အေရးႀကီးလုိ႔ လာတာဆုိၿပီး အေမနဲ႔ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မအေဒၚ ေျပာတာေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာ သရဲႏွစ္ေကာင္ ထုိင္ေနတာ အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ရတယ္တဲ့"
"အဲဒါနဲ႔..."
"အဲဒါနဲ႔ အေမက ေၾကာက္ၿပီေလ... သရဲထုိင္ေနတဲ့ ဆိတ္ေတြ ဘယ္သူက အိမ္မွာ ထားရဲမွာတုန္း... သရဲက ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာကုန္းေပၚ တက္စီးရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ... ကၽြန္မအေဒၚ အိပ္မက္ မက္တယ္... ကၽြန္မလည္း အိပ္မက္ မက္တယ္... မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး သူမ်ားကုိ ေရာင္းလုိက္ရတယ္"
"ဘယ္သူ႔ကုိ ေရာင္းတာတံုး က်ာက်ဴး"
"ကၽြန္မအေဒၚကုိပဲ ေရာင္းလုိက္တာေလ... ခ်က္ခ်င္း ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ သူကုိယ္တုိင္ ဆဲြသြားတယ္၊ ယူပါေစေလ သူတုိ႔ မေၾကာက္ဘူးေနာ္... သူတုိ႔ ေက်ာကုန္းေပၚ သရဲတက္ထုိင္လိမ့္မယ္... ဆရာမႀကီး နားသာ ေထာင္ေတာ့"
သည္ဇာတ္လမ္းက လုပ္ၾကံထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွန္း ကၽြန္မသိတာ မၾကာေသးဘူး။ တစ္ရက္ က်ာက်ဴးအေမ အိမ္ကုိ ေရာက္လာလုိ႔ စကားေရာက္ရာက နီတုိးနဲ႔ နီတူး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္အေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း သိရတာပါ။ က်ာက်ဴးအေမ ေျပာတာက က်ာက်ဴးက အဲသည္ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းဆရာအိမ္က ေခြးက လုိက္ဆဲြလုိ႔ ခဲနဲ႔လုိက္ထုတာ ရပ္ကြက္ထဲ ပြက္ပြက္႐ုိက္သြားတာပဲ ဆုိတာလည္း ပါရဲ႕။ ဆိတ္တစ္ေကာင္ အစာမစားဘဲ ေနမေကာင္းသလုိလုိ ျဖစ္လုိ႔ ဆိတ္ႏွာေခါင္းကုိ ပ႐ုတ္ဆီေတြ လူးလုိက္တာ ဆိတ္ခမ်ာ ထြန္႔ထြန္႔လူးလုိ႔ ဆုိတာ ၾကားရေတာ့ ျဖစ္ရေလ ေအာက္ေမ့မိတယ္။
"ဆိတ္ေတြကုိ က်ာက်ဴးက လူလုိ စကားေျပာေနတာ ဆရာမႀကီးရဲ႕... ေမာင္ရယ္ ႏွမရယ္ ေမြးခ်င္းလည္း မ႐ွိေတာ့ ဆိတ္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကုိ ေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္... သည္ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ေရာင္းၿပီး ေငြေဖာ္ရမလုိ ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္... ကၽြန္မက တစ္ညေတာ့ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ ေရာင္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ သမီးရယ္ သူမ်ားေဈးေႂကြးေတြ မ်ားလာလုိ႔ မေပးရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ တစ္ညလံုး ငုိေတာ့တာ ဆရာမႀကီးရဲ႕... ကၽြန္မတုိ႔မွာလည္း အထုပ္ရယ္ အထည္ရယ္ မ႐ွိေတာ့ သည္ႏွစ္ေကာင္ မ်က္ေစာင္းထုိးရတာကုိး"
သူတုိ႔ဘဝနဲ႔ သူတုိ႔အေၾကာင္း ဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဝင္မေျပာသာဘူးေပါ့ေလ။ စိတ္ထဲမေကာင္းေပမယ့္ က်ာက်ဴးက ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ေနမွေတာ့ တျခားက ေငြ႐ွာၾကည့္ပါလားလုိ႔ အၾကံေပးမိတယ္။ မရပါဘူး ဆရာမႀကီးရယ္တဲ့။ ေခါင္း႐ြက္ေဈးသည္ ဆုိေတာ့ ျမတ္ေတာ့လည္း စားလုိက္ၾက၊ ႐ံႈးေတာ့လည္း အရင္း႐ွာရကုိး။ ေဈးဗန္း မေပ်ာက္ေပသိ အေႂကြးပါ ထည့္႐ြက္ရတာနဲ႔ပဲ ေလးလံေနၾက႐ွာသူေတြ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရတာနဲ႔ က်ာက်ဴးအေမ ကုိယ္တုိင္က အစ္မ ျဖစ္သူနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီး ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ သရဲကပ္ေနသလုိလုိ က်ာက်ဴးနဲ႔ ဓာတ္မတည့္သလုိလုိ ဇာတ္လမ္း ဆင္ၾကရသတဲ့။ ကၽြန္မရင္ထဲ က်င္ခနဲ နာမိတယ္။ က်ာက်ဴးရဲ႕ သနားစရာ မ်က္ႏွာကေလးကုိလည္း ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။ က်ာက်ဴးခမ်ာ မေအနဲ႔ အေဒၚတုိ႔ ၾကံသမွ် ယံု႐ွာလုိ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ လုိလုိလားလားပဲ ခြင့္ျပဳလုိက္႐ွာသတဲ့။ သူ႔အေဒၚ ဆိတ္ေတြ ဆဲြသြားတဲ့ေန႔က ဆိတ္ေတြကုိ မွာေနေသးတာတဲ့။
"သြားၾကေတာ့ နီတုိးနဲ႔ နီတူးတုိ႔ေရ... ငါက ခ်စ္ေပမယ့္ နင္တုိ႔က သရဲေခၚလာၾကတာကုိး... နင္တုိ႔က ငါနဲ႔ ဓာတ္လည္း မတည့္ဘူး... နင္တုိ႔႐ွိရင္ ငါဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္... သြားၾကေတာ့ သြားၾကေတာ့ နင္တုိ႔ မ်က္ႏွာလည္း ငါမၾကည့္ခ်င္ဘူးတဲ့... ကၽြန္မျဖင့္ ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္ ဆရာမႀကီးရယ္... တကယ္ ေျပာတာပါ "
က်က်ဴးအေမက ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ စုိ႔ေနလုိ႔ ကၽြန္မေတာင္ ရင္ထဲနင့္မိတယ္။ ကၽြန္မက မ႐ွင္းတာေလးေတြ ေမးၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ဆိတ္ေတြကုိ အၿပီးေရာင္းလုိက္တာလား ဆုိေတာ့ အဲသလုိ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ က်ာက်ဴးအေဒၚက တစ္ေကာင္ဖုိးပဲ ေငြေခ်ႏွင့္လုိ႔ တစ္ေကာင္ယူထားခ်င္ေပမယ့္ တစ္လအတြင္း ေငြေခ်ပါ့မယ္ဆုိလုိ႔ ႏွစ္ေကာင္စလံုး ေရာင္းလုိက္ရသတဲ့။ က်ာက်ဴးကေတာ့ သည္ ဇာတ္လမ္းကုိ မသိ႐ွာပါဘူး။ ကၽြန္မက ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြးဆုိတာကေကာ ဆုိေတာ့ သူ႔တူေလးေတြက ေပးတဲ့ နာမည္ေတြတဲ့ေလ။
"ကၽြန္မအစ္မက ဆိတ္ေတြလည္း ဆဲြသြားေရာ သူ႔သားအငယ္ႏွစ္ေကာင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတုိ႔ႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ နာမည္ေတြ ေပးေတာ့တာ ဆရာမႀကီးေရ... တစ္ေကာင္က ေပါက္စီတဲ့ တစ္ေကာင္က အီၾကာေကြးတဲ့"
က်ာက်ဴးအေမက သည္အေၾကာင္းေတြ က်ာက်ဴး မသိေစခ်င္ဘူး ဆုိလုိ႔ ကၽြန္မပါ ေရာၿပီး သည္ ဇာတ္လမ္းကုိ မ်ိဳခ်ထားရတာပါ။ တစ္ရက္ က်ာက်ဴး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေရာက္လာလုိ႔ ကၽြန္မက မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေမးၾကည့္တယ္။
"ေနပါဦး က်ာက်ဴးရဲ႕... ညည္းအေဒၚက သည္ဆိတ္ေတြမွာ သရဲစီးေနတယ္လုိ႔လည္း အိပ္မက္ မက္တယ္ ေျပာေသးရဲ႕... သည္ဆိတ္ေတြကုိလည္း ဝယ္ေသးရဲ႕... သူတုိ႔က်ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား... မေၾကာက္ၾကဘူးလား"
"သူတုိ႔က သရဲထက္ ဆုိးတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕... သရဲကေတာင္ သူတုိ႔အိမ္ကုိ ေၾကာက္လိမ့္ဦးမယ္... ညဘက္ႀကီးလည္း ေမွာင္ႀကီးထဲ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတာပဲ... သရဲနဲ႔ေတာင္ ခင္ေနေလာက္ၿပီ"
မ်က္လံုးျပဴးျပဴး အသံစူးစူးကေလးနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ က်ာက်ဴးကုိပဲ ကၽြန္မ သနားေနမိတယ္။ သည္ကေလးမ သည္ ဇာတ္ထုပ္ အဟုတ္မသိတာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းလုိ႔လည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ သိလုိ႔ကေတာ့ မလြယ္ေလာက္ဘူ။ တစ္ခါတေလ ဘာရယ္ ဘာအေၾကာင္းလုိ႔သာ မသိရတယ္။ မေအနဲ႔ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ေနတာေတြ ၾကားဖူးထားေတာ့ က်ာက်ဴးရဲ႕ ဇဲြကုိ ကၽြန္မ သိတာကုိး။ ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ ေျပာေနတာ မၿပီးဘဲ မၿပီးႏုိင္ဘူး။ မေအက ထ႐ုိက္တာလည္း ၾကားရတာပါပဲ။ ဒါမ်ိဳးဆုိရင္ က်ာက်ဴးက သံစူးသံခၽြန္နဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။
"႐ုိက္ၾကဗ်ိဳ႕... မေအ ဆုိၿပီး ႐ုိက္တာေပါ့... ႐ုိက္ၾက ႐ုိက္ၾက... က်ာက်ဴး ခံကလဲ့မွာ ခံလုိက္မယ္... က်ာက်ဴး ႐ုိက္ကလဲ့က်မွ မငုိၾကနဲ႔... ႀကိဳးတုတ္ၿပီး ႐ုိက္မွာ... ဘာမွတ္လုိ႔လဲ"
သည္လုိ ျပန္ေျပာေတာ့ မေအက မိဘကုိ သည္လုိ ျပန္ေျပာရပါ့မလားရယ္လုိ႔ ႐ုိက္ျပန္ေရာ။ က်ာက်ဴးကလည္း ျပန္ေအာ္တာပဲ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ရင္ ပြက္ပြက္႐ုိက္လုိ႔။ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ျဖစ္ၾကသခုိက္ က်ာက်ဴး အိမ္ေရာက္လာရင္ ကၽြန္မက ဆီးၿပီး ဆုံးမရတယ္။ မိဘကုိ တစ္ေန႔ ျပန္႐ုိက္ဦးမယ္လုိ႔ မေျပာေကာင္းဘူး က်ာက်ဴးရဲ႕၊ ေျမမ်ိဳတတ္တယ္ဆုိေတာ့ ေျမမ်ိဳတာကမွ ေကာင္းဦးမယ္တဲ့ေလ။
"က်ာက်ဴး ဆရာမႀကီး ေျပာမယ္... မိဘဆုိတာ ကုိယ့္သားသမီးကုိ ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပဲ... ဆံုးမစရာ႐ွိေတာ့လည္း ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဆံုးမရတာမ်ိဳး၊ တုတ္ျပၿပီး ဆံုးမရတာမ်ိဳး ႐ွိတာေပါ့ေအ... ဆရာမႀကီးတုိ႔ ငယ္ငယ္ကလည္း အေမက ဆံုးမစရာ႐ွိရင္ သည္လုိ ဆူတာေငါက္တာ ႐ုိက္တာပုတ္တာ ႐ွိခဲ့တာပဲ... မိဘကုိ ျပန္မေအာ္ရဘူး... အခုက ဘာျဖစ္လုိ႔ သားအမိခ်င္း ရန္ျဖစ္တာတံုး"
"သူ႔ေယာက္်ားကုိ ဦးစားေပးလုိ႔ေလ... ဟင္းေကာင္းဆုိလည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔... လက္ဖက္ရည္ ဝယ္ေတာ့လည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔၊ နံျပားဝယ္ေတာ့လည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔၊ ထမင္းတစ္ဆုပ္ေလာက္ က်န္ေတာ့လည္း သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔"
"ဟဲ့... သူ႔ေယာက္်ားဖုိ႔ ဆုိေတာ့လည္း ညည္းအေဖပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟဲ့... ကုိယ့္အေဖ ႀကီးေခါင့္ႀကီးမားကုိ ေကၽြးတာ က်ာက်ဴးကေတာင္ ဝမ္းသာရဦးမယ္"
"အေဖေတာ့ အေဖေပါ့ ဆရာမႀကီးရဲ႕... ကၽြန္မ ေျပာလုိက္တယ္ေလ၊ ေအး ကုိယ့္ေယာက္်ားကုိယ္ ဦးစားေပးေၾကးေနာ္... လုပ္ၾကေလ... ကၽြန္မ ေယာက္်ားယူလုိ႔ ဦးစားေပးမွ မေျပာၾကနဲ႔လုိ႔ "
ကၽြန္မျဖင့္ ဆံုးမေနတဲ့ၾကားက ရယ္လုိက္ရတာ။ မအုိးမအကေလး ဆုိေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဆုိရခက္ ေျပာရခက္ကုိး။ ဆိတ္ျပႆနာကလည္း ကၽြန္မ သိရသေလာက္ မၿပီးပါဘူး။ က်ာက်ဴးအေမနဲ႔ က်ာက်ဴးအေဒၚတုိ႔ အေပးအယူ ကတိပ်က္ၾကရာက ရန္ျဖစ္ၾကေရာ၊ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ က်ာက်ဴးကုိ လိမ္ထားတာေတြ ေပၚေရာ။ ေပၚေတာ့ က်ာက်ဴးက အတုိးခ်ၿပီး ေအာ္ျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ကုိ ဒ႐ြတ္သုိးသီ ျပန္ေရာက္လာေလရဲ႕။ က်ာက်ဴးဆုိတာ အသံကေလး တစာစာနဲ႔။ ဆိတ္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနတာမ်ား လူကုိ ေျပာေနတဲ့ အတုိင္းပဲ။ ျပတင္းေပါက္မွာ ကၽြန္မ ရပ္ၾကည့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မကုိ လွမ္းေျပာေနေသးတာပါ။
"နီတုိးနဲ႔ နီတူး ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ ဆရာမႀကီး... ေပါက္စီနဲ႔ အီၾကာေကြး မဟုတ္ေတာ့ဘူး... ကၽြန္မကုိ လြမ္းလုိ႔နဲ႔ တူတယ္... သည္ႏွစ္ေကာင္ နည္းနည္းေတာ့ ပိန္သြားတယ္... မပူနဲ႔ နင္တုိ႔ကုိ ငါေကၽြးမယ္....နင္တုိ႔မွာ သရဲလည္း မ႐ွိဘူး... ဓာတ္မတည့္တာလည္း မ႐ွိဘူး... ငါ့အေမနဲ႔ ငါ့အေဒၚက လူေတြျဖစ္ၿပီး လိမ္တာ... နင္တုိ႔က ဆိတ္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မလိမ္ဘူး နင္တုိ႔ ကုသုိလ္ရလိမ့္မယ္ ၾကားလား "
ကၽြန္မကုိလည္း လွမ္းေျပာ၊ ဆိတ္ေတြကုိလည္း ေျပာ။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ မႈန္တစ္လွည့္ လင္းတစ္လွည့္။
က်ာက်ဴး ရယ္... ။
%%%%%%%%%%%%%
(၇)
တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ာက်ဴးတုိ႔ သားအမိ ေဈးသြားၾကၿပီး ဘုရားႀကီးကုိ ဘုရားဖူးသြားၾကတယ္။ မသြားခင္ မနက္က ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ဘက္ ကူးလာလုိ႔ ကၽြန္မက မုန္႔ဖုိးသံုးေထာင္ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ဘုရားႀကီးမွာ ေနကုန္ၾကမွာ ဆုိေတာ့ လမ္းစရိတ္ေကာ၊ စားစရိတ္ေကာ ကုန္ၾကမွာကုိး။ အဲသည့္မနက္က က်ာက်ဴးက ႐ိႈးအျပည့္နဲ႔ပါ။ မ်က္ႏွာကလည္း မိတ္ကပ္ေတြ ပိန္းလုိ႔။ ႏႈတ္ခမ္းနီကလည္း ရဲတြတ္လုိ႔။ က်ာက်ဴးတုိ႔ ဘုရားက ျပန္လာေတာ့ မုိးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ အဝတ္အစားလဲၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ ကူးလာေတာ့ မ်က္ႏွာက ေခၽြးေစးေတြနဲ႔ ကြက္က်ား႐ုိက္လုိ႔။
"ဆရာမႀကီး ကုသုိလ္ရေအာင္ ဆရာမႀကီးေပးတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္မဘဲကေလး ေလးေကာင္ ဝယ္လာတယ္ တစ္ေကာင္ငါးရာ တဲ့... တန္တယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕... သည္ဘဲေတြ ႀကီးလာရင္ ျပန္ေရာင္းမယ္... ဆရာမႀကီး သာဓုေခၚေတာ့"
"ေအးပါေအ... သာဓုပါ... ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ ညည္းတုိ႔ စားဖုိ႔ လွဴဖုိ႔ေလ... ဘုရားမွာ မလွဴခဲ့ဘူးလား က်ာက်ဴး ရဲ႕ "
"ႏွစ္ရာ လွဴခဲ့တယ္ေလ... လွဴတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆရာမႀကီးရဲ႕... ကၽြန္မတုိ႔ ေရာက္ေတာ့ေတာင္ ဘုရားမွာ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရေနၿပီ"
ကၽြန္မလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဆရာမႀကီး ကုသုိလ္ရေအင္ ဘဲကေလးေတြ ဝယ္ခဲ့သတဲ့။ ကၽြန္မကုိေတာင္ သာဓုေခၚေတာ့တဲ့။ ဘဲေလးေကာင္ကုိ ႏွစ္ေထာင္ဖုိး ဝယ္ခဲ့ၿပီး ဘုရားေတာ့ ႏွစ္ရာ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ လွဴခဲ့သတဲ့။ သူတကာေတြ လွဴေနၾကလုိ႔ ဘုရားမွာ ပုိက္ဆံေတြ ရလွေပါ့တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာကုိ စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတုိင္း ေျပာေနတာပါ။ ေငါက္ရခက္ ငန္းရခက္။ က်ာက်ဴးက ေျပာေနေသးတာ။
"ဘဲေလးေကာင္ကုိ ကၽြန္မတုိ႔ မီးနင္းပဲြ နီးေတာ့မွ ေရာင္းမယ္... အဲသည္က်ရင္ ကၽြန္မ ဖန္လက္ေကာက္ ေလးကြင္း ဝယ္မယ္၊ ဒါမွ ဘီလားကုိ ကၽြန္မ ႏုိင္မယ္... ဘီလားမွာ ႏွစ္ကြင္းပဲ ႐ွိတယ္"
ဘီလားဆုိတာ ကူမဲက အေဒၚတစ္ေယာက္က ေမြးတဲ့ က်ာက်ဴးနဲ႔ ႐ြယ္တူ မိန္းကေလးပါ။ က်ာက်ဴး မ်က္ႏွာကေလး တင္းေနပံု ေထာက္ေတာ့ မီးနင္းပဲြျပန္တုိင္း ဘီလားက ဖန္လက္ေကာက္ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ လုပ္ပံု ရတယ္။ ဒါကုိ က်ာက်ဴး မခံခ်င္ ျဖစ္ေနပံုလည္း ရရဲ႕။ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီး ဝယ္ေပးပါ့မယ္ေအ၊ မီးနင္းပဲြ ေရာက္ရင္သာ ေျပာဆုိေတာ့ က်ာက်ဴး မ်က္ႏွာကေလး ျပံဳးသြားေလရဲ႕။ ေနာက္ဆက္တဲြ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာစကားဆက္ရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားရတယ္။
"ဒါဆုိရင္ ဘဲေတြကုိ အေကာင္ပြားမယ္… အမ်ားဆုိ အမ်ားႀကီးရမွ တစ္ခါတည္း ထုတ္ေရာင္းမယ္… ပုိက္ဆံေတြ ရရင္ ေရႊဝယ္မယ္… ေရႊဝတ္ရင္ လူက်န္းမာတယ္လုိ႔ အေမေျပာတယ္… အခုက ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေရႊမရွိလုိ႔ ခဏခဏ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္"
တစ္ခါတစ္ခါ က်ာက်ဴး ႏႈတ္က ထြက္လာတဲ့ စကားေတြက အဲသလုိပါ။
သည္ႏွစ္ထဲ က်ာက်ဴးက အရပ္ကေလး ထြက္လာတာ ကၽြန္မ သတိထားမိတယ္။ အပ်ိဳေဖာ္ကေလး ဝင္စဆုိေတာ့ ေပေပေရေရ ေနတဲ့ၾကားက အပ်ိဳရည္ကေလးနဲ႔ ဖူးဖူးပြင့္ပြင့္ ရွိလာတာလည္း အမွန္ပဲ။ စာရယ္လုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ေပမယ့္ ေဈးဗန္းရြက္ၿပီး ေဈးေရာင္းတတ္လုိ႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ သားအဖသံုးေယာက္ မႏၲေလးလုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ အိမ္လခ မကုန္၊ မင္းတုိင္း ေၾကးမကုန္ ေနခြင့္ရၾကတာကလည္း ကံထူးတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ၿမိဳ႕မွာ ေနစရိတ္ကလည္း ႀကီးတာ မဟုတ္လား။ သည္ၾကားထဲ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ကုပ္ကုပ္ကေလးထဲကုိ ကူမဲျမစ္သားဘက္က အမ်ိဳးေတြ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ၾကလုိ႔ ဘယ္လုိမ်ား အိပ္ၾကပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ လာၾကျပန္ေတာ့ မေနၾကဘူး ဆုိရင္ ေလးငါးရက္ေတာ့ ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ာက်ဴးတုိ႔ အိမ္ေဘးမီးဖုိက မီးခုိးတအူအူနဲ႔ ခ်က္လုိ႔ပဲ မၿပီးႏုိင္ဘူး။
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ဝင္လုိက္ထြက္လုိက္ၾက၊ ခူးလုိက္ခပ္လုိက္ၾက၊ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ က်ာက်ဴးတုိ႔ကလည္း စိတ္ထဲ သြားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာရင္ အိမ္တံခါး ပိတ္ၿပီး ကူမဲ၊ ျမစ္သားဘက္ စုတ္ခနဲ ထသြားၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါတေလ က်ာက်ဴးတုိ႔ တစ္ခါတည္းမ်ား ေျပာင္း သြားၾကေလသလား ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ျပန္လာပံု ျပန္လာနည္းကုိ အကဲခတ္႐ံုနဲ႔ ဘယ္လုိ ခံစားမႈနဲ႔ ျပန္လာၾကသလဲ ဆုိတာ ကၽြန္မသိႏွင့္ပါၿပီ။ ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္ ေမွာင္ႀကီးထဲ က်ာက်ဴးတုိ႔ သားအဖတစ္ေတြ တိတ္တိတ္ကေလး ျပန္လာၾကၿပီဆုိရင္ ေဆြမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လာၾကတာ ေသခ်ာတယ္။ ညေနေစာင္း ေနမဝင္တဝင္ ျပန္လာၿပီး ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾက ေသာေသာညံေနၿပီ ဆုိရင္ အဆင္ေျပလာလုိ႔ေပါ႔ေလ။ အေျခအေနကို လိုက္လုိ႔ ေနာက္မနက္ က်ာက်ဴးနဲ႔ ေတြ႕လုိ႔... "ညည္းေအ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးေတြပဲဟာ ရန္ျဖစ္တာ မေကာင္းပါဘူး... ကဲ ေျပာစမ္း ဒီတေခါက္ဘယ္သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာတံုး..." လုိ႔မ်ားဆိုရင္ က်ာက်ဴးက ကၽြန္မကို အၾကားအျမင္ရတဲ႕ ဓာတ္ဆရာမႀကီးလို ၾကည့္ေနေသးတာပါ... ။
"အေမႀကီးမွာ ေျမးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕... အခုတေခါက္ ရန္ျဖစ္တာက ခ်ိဳတီးနဲ႔ျဖစ္တာ... သူက ကၽြန္မကုိ နင္တုိ႔က အေမႀကီးအိမ္မွာ လာကပ္စားေနတာလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာေလ... အေမႀကီးလည္း ငါတုိ႔အိမ္ လာကပ္စားတာပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္တာ သူက ကၽြန္မကုိ ကုတ္ဆဲြတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕... ကၽြန္မကလည္း ျပန္ကုတ္တာေပါ့... ဘာရမလဲ... ရန္ျဖစ္ၾကေရာ"
အဲဒါမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ျပန္လာတုိင္း ေျပာေနက်ပါ။ ရန္ျဖစ္တဲ့သူေတာ့ ကဲြျပားတာေပါ့ေလ။ သည္တစ္ေခါက္ လာလားနဲ႔ ျဖစ္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္က ခ်ိဳတီးနဲ႔ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က် အေမနဲ႔ အေဒၚ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ာက်ဴးတုိ႔ သားအမိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္လာလုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ေနၾကရင္ ကၽြန္မက သည္တစ္ေခါက္ က်ာက်ဴး ရန္မျဖစ္ခဲ့ဘူးေဟ့၊ ဟန္က်ခ်က္ေတာ့လုိ႔ ေျပာရင္ က်ာက်ဴးက အင္မတန္ အံ့ဩ႐ွာတာပါ။ ဆရာမႀကီးက မႏၲေလးမွာ ေနၿပီး ကူမဲက အေၾကာင္းေတြ သိတယ္ေနာ္တဲ့။ ကၽြန္မက ခပ္တည္တည္နဲ႔ "သိပါ့ေအ တုိ႔အိမ္မွာ စေလာင္းတပ္ထားတာ မျမင္ဘူးလား၊ စေလာင္းကၾကည့္ရင္ က်ာက်ဴးတုိ႔ ကူမဲက အိမ္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိ႔ရတယ္" လုိ႔မ်ားဆုိရင္ တကယ္ ယံု႐ွာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သံသယေတာ့ ႐ွိတဲ့ပံုပါ။ ကၽြန္မကုိ ေသခ်ာေအာင္ ေမးေနေသးတာေလ။
"ကၽြန္မ ကူမဲမွာ ဘာလုပ္သလဲ... ဆရာမႀကီး ျမင္တာ ေျပာျပပါ"
"ညည္းက မယံုလုိ႔လား... ညည္းအေမႀကီးကုိ လက္ဖက္ရည္ ဝယ္ေပးတယ္ေအ... သန္း႐ွာေပးတယ္ေအ... ဒူးေခါင္းကုိ ေဆးလူးေပးတယ္ေအ ကုိင္း"
"ဟုတ္တယ္... ကၽြန္မနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ လုပ္ေပးတာလဲ"
"နာမည္ေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲေအ့... ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ"
"အဲဒါလည္း ဟုတ္တယ္... အဲဒါက မာလာ"
"ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့... အကုန္ျမင္ရပါတယ္ဆုိ"
"ဒါဆုိ ေဆး႐ံုႀကီးေရွ႕မယ္... ၾကည့္ေပးစမ္းပါ… အေမေရာင္းတဲ့ လိေမၼာ္သီးေတြ ကုန္ကာနီးၿပီလားလုိ႔… လိေမၼာ္သီးသည္ေတြ မ်ားေတာ့ မေရာင္းရဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕… အေမ့ သနားလုိ႔"
"ကုန္ကာနီးပါၿပီေအ… ေရာင္းရပါတယ္"
သည္လုိမ်ားဆုိရင္ က်ာက်ဴးက အင္မတန္ ဝမ္းသာရွာတယ္။ ဘဲေလးေကာင္ ေရာက္လာကတည္းက က်ာက်ဴး တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က ေရစပ္စပ္ ေျမာင္းေဘးမွာ ငုတ္တုတ္။ ဘဲေတြက ေရကူးၾကလုိ႔။ သူ႔ဘဲေတြ သူ႔စိတ္နဲ႔တြက္ၿပီး ႀကီးေကာင္ဝင္ေစခ်င္ပံု ရတယ္။ သီခ်င္းတညည္းညည္း၊ မ်က္ႏွာတျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ထုိင္ေနတာပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေရႊလက္ေကာက္ေတြ တခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ ျဖစ္ေနပံုလည္းရရဲ႕။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက ဘဲထီး၊ ဘဲမ ညည္းသိလုိ႔လား ဆုိေတာ့ ဘဲဥ အုေတာ့မွ ၾကည့္ရမွာပဲတဲ့။
ဒါေပသိ ဘဲေတြက မအုလုိက္ရပါဘူး။ ေခြးဆဲြႂကြက္ဆဲြနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္ေသတာလည္း ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ နည္းနည္းေလး ထြားလာလုိ႔ ကၽြန္မကေတာင္ အဖတ္တင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဆုေတာင္း မျပည့္ပါဘူး။ ေရာဂါဝင္တာပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ရက္နည္းနည္းျခားၿပီး ႏွစ္ေကာင္စလံုး ေသကုန္ၾကတာပါပဲ။ က်ာက်ဴးက ငုိလုိက္တာမွ က်ဴက်ဴပါလုိ႔။ ကၽြန္မက ဆရာမႀကီး ပုိက္ဆံ ေပးပါ့မယ္ေအ၊ ဘဲေလးငါးေကာင္ ထပ္ဝယ္လုိက္ပါ ဆုိေတာ့လည္း က်ာက်ဴးက အငုိမရပ္ဘူး။ သူ႔ဘဲကေလးေတြကုိ သနားလြန္းလုိ႔တဲ့။ မေအကေတာ့ ကၽြန္မကုိ က်ာက်ဴး မသိေအာင္ ေျပာရွာပါရဲ႕။
"ဆရာမႀကီးႏွယ္… ဘဲေလးေကာင္ ဝယ္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕ဆုိလုိ႔ ဘုရားကအျပန္ ျခင္းနဲ႔ထည့္ေရာင္းတဲ့ ဘဲကေလးေတြထဲက ေလးေကာင္ ဇြက္ဝယ္တာ… ကၽြန္မ တားတာလည္း မရဘူး… အေမနဲ႔ ေဈးလုိက္ေရာင္းပါ ဆုိတာ ေျပာလုိ႔ မရဘူး … ဘဲေတြ မထားခဲ့ႏိုင္လုိ႔တဲ့… အခုေတာ့ ေဈးျပန္လုိက္မယ္ ထင္ပါရဲ႕… သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေရာင္းေတာ့ တြင္တာေပါ့"
က်ာက်ဴးခမ်ာ မေအနဲ႔အတူ ေဈးေရာင္းျပန္ပါၿပီ။ မနက္မနက္ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေဈးဗန္းရြက္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ၾကျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္မက အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ တံျမက္စည္းၾကမ္းနဲ႔ လွည္းက်င္းေနရင္းက ျမင္လုိက္ရင္ "က်ာက်ဴးက ေဈးေရာင္းေတာ့ အျဖစ္ေတာ့္" လုိ႔ ခ်ီးက်ဴးရတယ္။ မေအမွ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ရပါေစေတာ့ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေျပာရတာပါ။ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ရွိေတာ့ ဘဲအေၾကာင္း မေျပာေတာ့ဘူး ဆုိလုိ႔ ေဈးေရာင္းတဲ့ဘက္ ေခါင္းလည္ေအာင္ မေအေရာ ကၽြန္မပါ ေျမႇွာက္ပင့္ ေပးေနရတယ္။
မေအက ဆုိရင္ "ဆရာမႀကီးႏွယ္… က်ာက်ဴးက ကၽြန္မထက္ေတာင္ ေဈးေရာင္းျဖစ္ေသးတယ္" တဲ့။ မၾကာပါဘူး။ က်ာက်ဴး ေရာဂါေဟာင္း ျပန္ေပၚလာျပန္ပါေရာ။ ၿမိဳ႕ထဲက ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ ဝယ္လာျပန္တာပါ။ စိမ္းစိမ္းျပာျပာ ကုိယ္လံုးကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေက်းၾကဳတ္ ငွက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ပါ။ ေသးေသးကေလးေတြ ဆုိေတာ့ အိမ္က ဘဲဥသံျခင္းထဲ ထည့္ေမြးထားသတဲ့။ တစ္ရက္မ်ား ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ဘက္ သံျခင္းကေလး မလာၿပီး တကန္တက လာျပေသးတာေလ။ ကၽြန္မက "က်ာက်ဴးရယ္ ကုိယ္က ေဈးေရာင္းစားရတာ ငွက္ေမြးလုိ႔ ညည္းတုိ႔ ဝင္ေငြ ဘယ္လုိရမွာလဲ" ဆုိေတာ့ က်ာက်ဴး ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ လန္႔သြားမိတယ္။
"ပုိက္ဆံေတာ့ မရဘူးေပါ့ ဆရာမႀကီးရယ္… ဒါေပမဲ့ ငွက္ကေလးေတြက လွတယ္… သူတုိ႔ ေအာ္တာလည္း နားေထာင္ေကာင္းတယ္… ကၽြန္မေမြးေတာ့ သူတုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္… ငွက္ကေလးေတြလုိပဲ ေနာက္ဘဝက်ရင္ ကၽြန္မလည္း လွမယ္၊ အသံလည္း ေကာင္းမယ္၊ စိတ္လည္း ခ်မ္းသာမယ္"
"အလုိေတာ္… ညည္းက ဘာေတြမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ရွိလုိ႔လဲဟဲ့"
"လူဆုိတာ လုိတာ ရတယ္ေနာ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္… လုိတာ မရဘူးေနာ္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး… ကၽြန္မလည္း လုိတာ မရရင္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး ဆရာမႀကီးရဲ႕"
က်ာက်ဴးက သူေျပာတတ္သလုိ ေျပာေနတာေပမယ့္ သူဘာကုိ ဆုိလုိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ေက်းၾကဳတ္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ ေထြးေထြးပုိက္ပုိက္ ေမြးျခင္းကုသုိလ္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘဝမွာ တူေသာ အက်ိဳးရမယ္လုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္လား။
"က်ာက်ဴးရယ္… ညည္း သည္ဘဝမွာလည္း လွၿပီးသားပဲဟာ… က်ာက်ဴး မိဘကုိ ႏိုင္သမွ် လုပ္ေကၽြးတယ္… တိရစၧာန္ကေလးေတြကုိ ခ်စ္တယ္… စိတ္ေကာင္း ရွိတယ္… သည့္ထက္ေကာင္းတာ ဘာမ်ား ရွိေသးလုိ႔တံုး… ညည္းစိတ္ရင္းကပဲ ညည္းကုိ ေစာင့္ေရွာက္မွာပါ… တစ္ခုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေျပာခ်င္တယ္"
"ဘာကုိတုန္း ဆရာမႀကီး"
"ငွက္ကေလးေတြကုိ ဘဲဥျခင္းထဲ ထည့္ထားေတာ့ သူတုိ႔ မလြတ္လပ္ဘူးေပါ့… က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ ေနၾကရေတာ့ ငွက္ကေလးေတြခမ်ာ မြန္းမွာေပါ့… ေညာင္းညာမွာေပါ့… ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေနရာ မဟုတ္ဘူးေလ… ငွက္ဆုိတာ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား၊ အခုေတာ့ က်ာက်ဴးက ေမြးထားတာ နဲ႔တူေနတယ္ လႊတ္လုိက္ရင္ ပုိကုသုိလ္ရတာေပါ့… က်ာက်ဴး ေပးဝယ္ခဲ့တဲ့ ငွက္ဖုိးကုိ ဆရာမႀကီးေပးမွာပါ “
က်ာက်ဴး ငုိင္သြားေလရဲ႕။ ဘယ္လို ေတြးမိလုိ႔လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ က်ာက်ဴး ငွက္ကေလးေတြကုိ ေလွာင္အိမ္ထဲက ဖြင့္ၿပီး လႊတ္လုိက္သတဲ့။ ကၽြန္မဆီကုိ ငွက္ဖုိးလာေတာင္းလုိ႔ သိရတာပါ။ ကၽြန္မက ဝယ္ရင္းေဈး ေမးေတာ့ တစ္ေကာင္ တစ္ေထာင္တဲ့။ ႏွစ္ေကာင္အတြက္ ပုိက္ဆံေပးရင္ သူ႔ စိတ္ခံစားမႈကုိ သိခ်င္တာနဲ႔ "ညည္းငွက္ကေလးေတြကုိ အဲသလုိ လႊတ္လုိက္ေတာ့ မႏွေမ်ာဘူးလား" ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး အုိသြားရွာတယ္။ ၿပီးမွ ျပံဳးရွာတာပါ။
"လႊတ္တုန္းကေတာ့ ႏွေမ်ာတယ္… ေနာက္ေတာ့ မႏွေမ်ာေတာ့ဘူး… ဆရာမႀကီး ေပးတဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ပုိလွတဲ့ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ ဝယ္လုိက္မယ္… မေန႔က ငွက္ဆုိင္မွာ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ေရာက္လာတယ္၊ အျပာနဲ႔ အဝါနဲ႔ပါတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အားႀကီး ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္"
ကၽြန္မျဖင့္ေလ က်ာက်ဴး ေခါင္းကုိ မေခါက္မိေအာင္ မနည္း ေအာင့္အည္းေနလုိက္ရတယ္။
"ေအးေပါ့ က်ာက်ဴးရယ္… ညည္းက ဝယ္လာလုိက္၊ ျပန္လႊတ္လုိက္၊ ငါက ငွက္ဖုိး ေပးလုိက္ေပါ့ေအ" ဆုိေတာ့
"အင္း, ဟုတ္တယ္… အဲဒါ ေကာင္းတယ္" တဲ့ေလ.......။
%%%%%%%%%%%%
(၈)
က်ာက်ဴးအေၾကာင္းေရးရင္ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းရဲ႕၊ သနားစရာလည္း ေကာင္းရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ သည္စိတ္၊ သည္ခႏၶာနဲ႔ ေရွ႕ဘယ္လုိမ်ား ရွိရွာမွာပါလိမ့္လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မက က်ာက်ဴး စားေစခ်င္လုိ႔ ကားနဲ႔ တင္ေခၚသြားၿပီး ဆုိင္မွာ ေခါက္ဆဲြ ေကၽြးတယ္။ က်ာက်ဴးက တုိ႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း လုပ္ေနလုိ႔ "စားပါဟဲ့ က်ာက်ဴးရဲ႕… ညည္း အဲသလုိ မစားလုိ႔ ပိန္ေနတာ" ဆုိေတာ့ က်ာက်ဴးက မ်က္လံုးျပဴးကေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
"ပိန္တာေကာင္းတယ္ ဆရာမႀကီးရဲ႕… ေဈးဖမ္းေတြလုိက္ေတာ့ ေျပးႏုိင္တယ္… ဆရာမႀကီးလုိ ဝရင္ ဘယ္လုိ ေျပးႏုိင္မလဲ… ဆရာမႀကီးကုိ မိသြားမွာေပါ့"
"ပိန္တာ ေကာင္းပါတယ္ေအ... ဒါေပသိ ညည္းက ပိန္လြန္းလုိ႔ ေျပာသာ"
"ပိန္တာ ဆင္းရဲလုိ႔ေလ... ခ်မ္းသာရင္ မတရားစားမယ္ မတရား ဝမယ္"
က်ာက်ဴးရဲ႕ ဖီလုိဆုိဖီ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း ေရွ႕မတုိးသာလုိ႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ စူပါမတ္ကက္ႀကီး တစ္ခုထဲ ဝင္ၾကေတာ့ က်ာက်ဴး အံ့ဩေနတာ ကၽြန္မ သတိထားမိတယ္။ သည္လုိ Shopping Mall ႀကီး ေတြထဲကုိ က်ာက်ဴး မေရာက္ဖူးဘူး။ ေလေအးစက္ ေပးထားၿပီး မီးေရာင္ေတြ ထိန္ေနတဲ့ ခန္းမႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ာက်ဴး မ်က္လံုးကေလး ျပဴးေအာင္ လုိက္ၾကည့္တယ္။
"ဒါ ဆရာမႀကီးတုိ႔ ဝယ္တဲ့ ေဈးေပါ့"
" ေအး... သည္မွာ အစံုရတယ္... က်ာက်ဴး ဘာလုိခ်င္သလဲ စဥ္းစားလုိက္ အကုန္ရွိတယ္"
"နံနံပင္ ရွိသလား"
"ရွိပါ့..."
"တညင္းသီး ရွိသလား"
"ရွိပါ့"
"ဒါဆုိ ေကာင္းတယ္ သည္ဆုိင္ မဆုိးဘူး"
Shopping Mall ႀကီးေတြထဲမွာ တညင္းသီးနဲ႔ နံနံပင္ မရွိေလာက္ဘူး ထင္လုိ႔ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေမးတာပဲလား၊ အစံုရွိတယ္ ဆုိလုိ႔ ကၽြန္မကုိ ရြဲ႕ေမးတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မသမီးက ျခင္းတစ္လံုးနဲ႔ မုန္႔ေတြ၊ ကေလးစာအုပ္ေတြ၊ ဆံကုတ္ေတြ၊ ကလစ္ေတြ ယူယူၿပီး တစြပ္စြပ္ ထည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့လည္း က်ာက်ဴးက အံ့ဩေနတာပါပဲ။ " ေဖြးေဖြးက လူလည္ ျဖစ္ေနၿပီ" တဲ့။ ကၽြန္မက က်ာက်ဴးႀကိဳက္တဲ့ အလွကုန္ ပစၥည္းကေလးေတြ ဝယ္ေပးေတာ့ ျပံဳးလုိ႔။ ဖိနပ္ ဝယ္ေပးေတာ့လည္း ေက်ာက္စီထားတဲ့ ဖိနပ္မွ ႀကိဳက္သတဲ့။ အက်ႌဝယ္ေပးေတာ့ ပုစြန္ဆီေရာင္ ဖုိး႐ုိးဖားရား ဒီဇုိင္းကုိ ေရြးေသးတာပါ။
အေမ ဝတ္လုိ႔ မရတာဝယ္မွ ကၽြန္မခ်ည္း ဝတ္ရမွာတဲ့ေလ။ မေအ မဝတ္ရဲတဲ့ ဒီဇုိင္းဝယ္မွ သူခ်ည္းဝတ္ရမွာလုိ႔ ေျပာတာ ထင္ပါရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ ထဘီတုိ႔ ဖိနပ္တုိ႔ဆုိရင္ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ဆူလွယ္နဲ႔ ဝတ္ရတာကုိ ကၽြန္မသိလုိ႔ က်ာက်ဴး ေျပာတာကုိ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ေရခဲမုန္႔ဝယ္ေကၽြးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။ ကၽြန္မက က်ာက်ဴး ႀကိဳက္မွန္းသိလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဝင္ေတာ့ မက္မက္စက္စက္ ေသာက္ျပန္ရဲ႕။
"ညည္းက လက္ဖက္ရည္က်ေတာ့ ေခါင္းမခါပါလား က်ာက်ဴး" ဆုိေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္ေလာက္ ေကာင္းတာ မရွိဘူး ဆုိပါေရာလား။ ခက္မ်ား ခက္ရေခ်ရဲ႕။ ထံုးစံအတုိင္းပါပဲ၊ ကၽြန္မက ၿငိမ္ေနရံုေပါ့။
က်ာက်ဴးက ကၽြန္မသမီးအရြယ္ေလာက္ ရွိေသးေပမယ့္ က်ာက်ဴးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ က်ာက်ဴးက ႐ုိးေျဖာင့္တယ္။ ရင္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေျပာတယ္။ သစၥာရွိတယ္။ ဘဝမွာ သူ နားလည္သေလာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတယ္။ ေနာက္ကုိလွည့္ၿပီး မပူသလုိ ေရွ႕ကုိေမွ်ာ္ၿပီး ပူတာမ်ိဳးလည္း မရွိသူပါ။ က်ာက်ဴး ဘဝကမွ ေအးခ်မ္းပါေသးေကာ။
တစ္ခါေတာ့ က်ာက်ဴး ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ကုိ ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာက္ဆည္ဘက္၊ ျမစ္သားဘက္ ထင္ပါရဲ႕၊ သူတုိ႔ဘာသာ ထံုးစံ မီးနင္းပဲြ သြားၾကမလုိ႔တဲ့။ ကၽြန္မက မုန္႔ဖုိးေပးေတာ့ ယူတယ္။
"ညည္းတုိ႔ေကာ မီးနင္းၾကမွာလား"
"မနင္းဘူး... မီးနင္းရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရတယ္... အေဖကေတာ့ ေျပာတယ္... ငါ မီးနင္းရင္ ပူမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့... မီးက အေဖတုိ႔ေလာက္ မပူဘူးတဲ့... အဲဒါ ဟုတ္မွာပဲ "
သည္တစ္ခါေတာ့ က်ာက်ဴး စကားေၾကာင့္ မီးက်ီးခဲေပၚ ေျခဖဝါးခ်လုိက္သလုိ ထူပူသြားမိတာက ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္ပါ။
က်ာက်ဴး ရယ္...။ ညည္းႏွယ္ ေအ...။
(ၿပီးပါၿပီ)
ခင္ခင္ထူး
(သံုးဖန္လွ ဝတၳဳလတ္ သံုးပုဒ္စုစည္းမႈ)
"လမ္းေက်ာင္း"
"က်ာက်ဴး"
"ေအာ္ငကြၽ"
No comments:
Post a Comment