စာေရးဆရာ

( စာေရးဆရာ )
=====================

[၁]
( ေဂၚဇီလာ စာအုပ္တုိက္ထုတ္ ကမၻာ့အေက်ာ္ၾကားဆုံး လက္ရာမြန္မ်ား ဝတၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္မွ Myanmar ေခတ္သစ္ လူငယ္ စာေရးဆရာ Nay Myo ၏ 'ကင္းေအာ့သည္႐ုိက္တာစ္' King of the Writers ကုိ ျမန္မာ ဘာသာမွ တုိက္႐ုိက္ ျပန္ဆုိပါသည္။ ။)
(စာေရးသူ)
[၂]
တစ္ခ်ိန္မွာ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္လာမည့္သူ ေရးတဲ့ စာေတြကုိ ဖတ္ေနမိမွန္း ခင္ဗ်ားကုိယ္ ခင္ဗ်ား ခုေလာေလာဆယ္မွာ သတိထားမိႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ အံ့ဩ မသြားနဲ႔ မိတ္ေဆြ၊ ခု ခင္ဗ်ား ဖတ္ေနတဲ့ စာေတြဟာ စကားလုံး တစ္လုံးကုိ အနည္းဆုံး တစ္ေဒၚလာေလာက္ တန္လာမယ့္ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာရဲ႕ လက္ရာစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ အခုဆုိရင္ပဲ ခင္ဗ်ားဟာ အနည္းဆုံး ေဒၚလာ ၁၀၀ ဖုိးေလာက္ သက္သာ သြားခဲ့ၿပီဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ ယုံပါ။
[၃]
ကုိယ့္ အစြမ္းအစကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဖုိ႔ အခြင့္ မရရွိခင္မွာ လူတုိင္းဟာ သာမန္လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအခ်က္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ခင္ဗ်ား လက္ခံဖုိ႔ မလုိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္းပယ္ခြင့္ အလုံအေလာက္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဘီကလင္တန္ေတာင္ သူ႔ အေမရိကန္ေတြ အေပၚ ဒီလုိ သေဘာမ်ဳိး မထားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူဟာ အေရးပါတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြကုိ၊ သူ႔ရဲ႕ အစြမ္းအစေတြကုိ ျငင္းပယ္ေစခ်င္လိမ့္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခြင့္အေရး ျပည့္ျပည့္ဝဝ ေပးေရးကုိပဲ ဦးတည္ က်င့္သုံးခဲ့တယ္။ ဥပမာ- ကဖီးဆုိင္မွာ ေကာ္ဖီပူပူ တစ္ခြက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွာယူလုိက္ၿပီ ဆုိပါစုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိ ထပ္ေျပာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေကာ္ဖီကုိ ေဖ်ာ္မေပးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မွာၾကားခ်က္ကုိ ျငင္းပယ္ႏုိင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား" လုိ႔။ ဆုိင္ရွင္က ၿပံဳးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူစြမ္းလူစကုိ အကင္းပါးသူ ပီပီ နည္းနည္းေတာ့ ရိပ္စားမိလုိက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈကုိလည္း တန္ဖုိး ထားတတ္သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လာပုိ႔သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာပင္ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္ ပါလာၿပီ ဆုိပါေတာ့။ (တစ္ခါတေလ အထီး, အမ ႏွစ္ေကာင္ဗ်၊ အခ်စ္ဒုကၡေၾကာင့္ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး ခုန္ခ် အဆုံးစီရင္ လုိက္ၾကသလား မသိဘူး။) အဲဒီ အခါမ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတယ္။
"ကုိယ့္လူေရ ... ေဟာဒီ ယင္ေကာင္အတြက္ က်သင့္ေငြ ဘယ္ေလာက္ ထပ္ေပးရဦးမလဲ" လုိ႔ေပါ့။ အိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံ မျပတ္ေသးသမွ် ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္ဆန္ ေနျပတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးလူေကာင္းမွန္း ပုိက္ဆံ မျပတ္ေသးသေရြ႕ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ အရသာ ထက္ျမက္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကဖီးဆုိင္မွာ (ေမွာ္အတတ္နဲ႔) လူေတြ က်ိတ္က်ိတ္တုိး စည္ကားေနဖုိ႔ပဲ အတြက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယင္ေကာင္ကုိ ယဇ္ေကာင္အျဖစ္နဲ႔ ေကာ္ဖီ ပူပူထဲမွာ အဆုံးစီရင္ ယဇ္ပူေဇာ္တာမ်ဳိး ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်ႏုိင္ဘူး။ သက္ရွိ သတၱဝါတုိင္းရဲ႕ အသက္ဇီဝကုိ တန္ဖုိး ထားရမယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္ မူပဲ။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး အသက္ရွင္ ေနထုိင္ ႏုိင္ခဲ့တာပဲ။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ ႐ုရွား ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စ 'ယက္စနင္' လုိ ဓာတ္ေငြ႕ပုိက္လုိင္းမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးနဲ႔ ကုိယ့္လည္ပင္း ကုိယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး ႏြားလုိ ေဆာင့္ေဆာင့္႐ုန္းရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္း ႀကံလုိက္တာ ၾကာေပါ့။ သတင္းစာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း စာလုံးမည္းႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေဖာ္ျပၾကရမယ့္ အခ်ိန္က ေစာေနေသးတာလည္း ပါတယ္။ 'ဟဲမင္းေဝး' လုိ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းခ်ီဆရာ 'ဗင္းဆင့္ ဗင္ဂုိး' လုိ ဦးေခါင္းထဲ ေျခာက္လုံးျပဴး တစ္လက္နဲ႔ က်ည္ဆန္ေတြ ပစ္သြင္းဖုိ႔ကလည္း ခုေလာေလာဆယ္မွာ မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘူး။
ပင္လယ္ကမ္းေျခက ေသနတ္သံထက္ ေျပာင္းခင္းထဲက ေသနတ္သံကုိ ကၽြန္ေတာ္ပုိၿပီး သေဘာက်မိတယ္။ ေနရာ ေရြးခ်ယ္မႈမွာေတာ့ 'ဗန္ဂုိး' ဟာ 'ဟဲမင္းေဝး' ထက္ သာတယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ သူက ပန္းခ်ီဆရာမုိ႔ ထင္ရဲ႕၊ ေျပာင္းခင္းထဲမွာ သူ႔ဦးေခါင္းႀကီး ပြင့္ထြက္လုိ႔ မ်က္လုံးႀကီး လန္လုိ႔ ကားရားလဲက်ေနမယ့္ အျဖစ္ဟာ သူ႔ကုိ ကမၻာေက်ာ္ သတိရခ်က္ေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ သူ ပစ္သြင္းလုိက္တဲ့ ေသနတ္ တစ္ခ်က္ဟာ ေနာင္လာမယ့္ ရာစုႏွစ္ေတြဆီ အထိ ညံေနေတာ့မွာ အလြန္ ေသခ်ာပါတယ္။ ေဒၚလာေငြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ တန္တဲ့ ေျပာင္းခင္းထဲက ေသနတ္သံပါ။ သူဟာ ထူးျခားတဲ့ ပါရမီရွင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာကုိ အခ်က္ေပးလုိက္တဲ့ ေသနတ္သံပါ။ အသက္ရွင္ေနရစဥ္မွာ သူ႔အေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိ ဒဏ္ခတ္လုိက္တဲ့ ေသနတ္သံပါ။ ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ႏွလုံးသား တည့္တည့္ ပစ္သြင္းလုိက္တဲ့ ေသနတ္သံပါ။ (သူ႔အဆုိ အရ) ၿဂိဳဟ္ကမၻာ တစ္ခုဆီကုိ ခရီးထြက္ခြာတဲ့ ယာဥ္တစ္စီးရဲ႕ စက္ႏႈိးသံ၊ သူ႔ဘဝ တစ္ခုလုံးနဲ႔ လဲၿပီး အျမင့္မားဆုံး၊ အက်ယ္ေလာင္ဆုံး ဟစ္ေအာ္လုိက္တဲ့ အသံပါေလ။ အဲဒီ ေသနတ္သံေၾကာင့္ပဲ စတုရန္းေပ အနည္းငယ္သာ ရွိတဲ့ သူ႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ဟာ တန္ခ်ိန္ မ်ားစြာရွိတဲ့ ဇိမ္ခံ သေဘၤာႀကီး တစ္စင္းထက္မက တန္ဖုိး ျမင့္တက္ခဲ့ရတာပါပဲ။ သူ႔ ေနၾကာပန္းေတြ၊ သူ႔ အုိင္းရစ္ပန္းေတြ၊ သူ႔ ဆုိက္ပရပ္ပင္ေတြဟာ ဘဏ္တုိက္ႀကီးေတြကုိ ေကာင္းေကာင္း ညႇိဳ႕ငင္ထားႏုိင္ခဲ့ၾကၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝရဲ႕ အေစာပုိင္း ကာလေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ပန္းခ်ီ ေရးဆြဲၾကည့္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီလက္ရာက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ကုိ ေခြးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေစၿပီး ပန္းပြင့္ကုိ အဝတ္စုတ္ေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲေစတာ ငါးေတြကုိ (ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသးတဲ့) ျခင္းေတာင္းစုတ္ေတြ ျဖစ္သြားေအာင္ စြမ္းတာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ဆက္မေရးဆြဲေတာ့ ပါဘူး။ (အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ရာကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ၾကည့္လုိ႔ မရခဲ့ဘူးဗ်။) ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစြမ္းအစကုိ စာေရးသားတဲ့ ဘက္မွာ ရွိေနေၾကာင္း မေတြ႕ရွိ မသိခင္ ကာလေတြက ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီ အေတြ႕အႀကံဳက ကၽြန္ေတာ့္ စာေရးသားမႈကုိ အေထာက္အကူ ျပဳခဲ့တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဝန္ခံဖုိ႔ ရွိတာေပါ့ေလ။
သူ မေသဆုံးခင္မွာ 'ယက္စနင္' က သူ႔လက္ကုိ ဓားနဲ႔ ခြဲၿပီး သူ႔ အခန္းနံရံမွာ ထင္တဲ့ ေသြးေတြနဲ႔ ကဗ်ာ စာေၾကာင္းေတြ ေရးသြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေနာက္လူေတြ အတြက္ သူ႔ အတၳဳပၸတၱိကုိ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျပဳမူ သြားတာက လြဲလုိ႔ တျခား ဘာမွ် မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ ႐ုရွားျပည္မွာ အဲဒီေခတ္က အဲဒီေလာက္ေတာင္ မင္ေတြ ရွားပါး ျပတ္လပ္ေနခဲ့တယ္လုိ႔ ဘယ္စာအုပ္ေတြ ထဲမွာမွ မေဖာ္ျပထားဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူတခ်ဳိ႕က သူ႔ကုိ ခ်ီးက်ဴး ဩဘာ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ဖြင့္ေျပာ ပါရေစေတာ့။ ဒါေတြဟာ အႏၲရာယ္ ႀကီးတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ ယုံပါေလ။ ဘယ္စက္႐ုံေတြကမ်ား လူ႔ေသြးကုိ မင္အျဖစ္ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် ခဲ့ၾကလုိ႔လဲ။ တစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ရွိရဲ႕။ လြန္ခဲ့တဲ့ လမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္ေတြ႕ ႀကံဳခဲ့ရပုံ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကုိယ္ ထက္မွာ ဧရာမ ဝဲနာႀကီးေတြ အေျမာင္းလုိက္ အဖီးလုိက္၊ အဆုပ္လုိက္ သီးထ, စုိရႊဲလုိ႔ ေပါက္ေနၾကခ်ိန္ေပါ့။ ေယာင္ကုိင္းကုိင္း ေဖာင္းကားကား ေရႊေရာင္ ဝေနတဲ့ အနာႀကီး တစ္လုံးကုိ ေဖာက္လုိ႔ ျပည္ေတြ၊ ေသြးပုပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ နံရံထက္မွာ ဝါက်တခ်ဳိ႕ ေရးခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ေဟာဒီလုိ ဝါက်ေတြေပါ့။
ငါ့ အေရျပားေပၚ အေျခခ် ငါ့ အေသြးအသားကုိ စုပ္ယူႀကီးထြား
ဗုိင္းရပ္စ္ ပုိးမႊားတုိ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ
သင္တုိ႔ရဲ႕ ေရႊေရာင္ေတာက္ပ ပညာေတြက
အိပ္မရေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနၾကေပါ့ ... တဲ့။
ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းကုိ လာရင္း ေတြ႕သြားေတာ့ အဲဒီ ဝါက်ေတြကုိ သူ ခံစားရမိေၾကာင္း ေျပာၿပီး မွတ္စုစာအုပ္ထဲ ကူးယူသြားပါတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ အေစာႀကီးကတည္းက ေမာ္ဒန္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ လုိ႔လည္း တအံ့တဩနဲ႔ မွတ္ခ်က္ ေပးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလုိ ကဗ်ာေတြ စာအုပ္ တစ္အုပ္စာ အနာထဲက ျပည္ေတြ ညႇစ္ထုတ္ၿပီးမွ သက္သာရာ ရခဲ့၊ ညည ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ။
[၄]
ေအးစက္စက္ ေဆာင္းရာသီ တစ္ခုလုံး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ေရခဲတုံးေတြကုိ ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္။ ေနက်က္က်က္ ဆူလုိ႔ ပူျပင္း ႂကြပ္ဆတ္လွတဲ့ ေႏြရာသီကုိ ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ။ သူတုိ႔ရဲ႕ အသုံးဝင္မႈကုိ ျပန္ၿပီး သတိရခဲ့ၾကေပါ့။ ေရခဲတုံးေတြ၊ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ေဟာဒီ မတ္လရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔မွာ မလြဲမေသြ ျပန္ၿပီး သတိရခဲ့ၾကပါေပါ့။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ဒီေန႔ဟာ ပူအုိက္ေသာ တနဂၤေႏြေန႔။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ဘုံဘုိင္က ေရမလာဘူး၊ ကန္ထဲမွာလည္း အေငြ႕ျပန္ ေနတယ္။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ေခၽြးေစး ၿပိဳက္ၿပိဳက္က်လုိ႔ ေလပူပူေတြ ရွဴသြင္းေနရတယ္။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ေနေရာင္ျခည္က ေလာင္ကၽြမ္း ေတာက္ပလုိ႔။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ပလက္ေဖာင္း ပူပူေတြ ေပၚမွာ ဗာဒံရြက္ေတြ ေႂကြေနတယ္။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလေအး တစ္စက္မွ မရွိဘူး။ ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။ ဝွဴး ... ေရခဲတုံးေတြ ေရခဲတုံးေတြ ...။
မင္းရဲ႕ ေဆာင္းကာလ တစ္ခုလုံး ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း ခံရတဲ့ ေရခဲတုံးႀကီး ပါကြာလုိ႔ ဆာေလာင္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္တယ္။ အႀကီးအက်ယ္ ဖဲ႐ႈံးလာတဲ့ အမူအရာမ်ဳိးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတဲ့ သူ႔ပုံစံက အေပါင္ဆုံး ပစၥည္းဘဝ သူကုိယ္တုိင္ က်ေရာက္ေနတဲ့ ႐ုပ္မ်ဳိးပ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစာအိမ္ထဲ အစာ မရွိပါမွ မိတ္ေဆြေတြကုိ တဖြားဖြား သတိရမိဖူးတယ္ ဆုိတာ ဝန္ခံပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိ မရခ်င္ ေနပါေစ။ (မိတ္ေဆြမ်ား) သူတုိ႔ အစာအိမ္ေတြ ထဲမွာ အာဟာရ တစ္ခုခုေတာ့ အၿမဲ ရွိေနေစခ်င္ ပါရဲ႕။
"ငါ ဘာမွ မစားရေသးဘူး"
အဲဒီလုိ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ စုိက္ၾကည့္ေနပုံဟာ ကၽြန္ေတာ္သာ မုန္႔တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခုပဲ ကုိက္ဝါး စားပစ္ေတာ့ မလုိမ်ဳိး။ (ခရစ္ေတာ္ မေပၚမီ ဘီစီ-၁ ေလာက္ကတည္းက အစာ မစားရတဲ့ ႐ုပ္မ်ဳိးလုိ႔ ဝါက်တစ္ေၾကာင္း တုိးၿပီး စဥ္းစားမိလုိက္တယ္။) သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တူလြန္းတဲ့ အခ်က္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ အဓိက ႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ (၁) ဆာေလာင္မႈကုိ ယုံၾကည္တာနဲ႔ (၂) ေနမ်ဳိးေရးတဲ့ ဝတၳဳေတြကုိ ႀကိဳက္တာပဲ။ လူဟာ ဆာေလာင္တဲ့ အခါ အေမွ်ာ္အျမင္ ပုိရွိလာတယ္။ အစြမ္းအစကုိလည္း ပုိထုတ္သုံးလာတယ္။ အေတြးအေခၚလည္း ပုိၿပီး ျပတ္သားလာတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရန္သူ မိတ္ေဆြလည္း ပုိၿပီး ကြဲျပားလာတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူကလည္း ဟုတ္တယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေနမ်ဳိးရဲ႕ ဝတၳဳထဲမွာ ငါ ဖတ္ဖူးလုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူေျပာတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စာေရးဆရာေတြ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ၿပီးရင္ ေနမ်ဳိးကုိ အႀကိဳက္ဆုံး မဟုတ္လား။ အစာအိမ္ဟာ ကုိယ္က်င့္တရားရဲ႕ မွတ္ေက်ာက္ျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ ေက်ာ႐ုိးယူၿပီး ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူး ထားပါတယ္။ ထားပါ့ေလ၊ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်ိန္ အေတာ္စီးမယ့္ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ စုၿပီး ေဈးလမ္းေထာင့္က ကုလားဆုိင္မွာ သြားသြင္းခဲ့ၾက၊ လမ္းထိပ္က ကဖီးဆုိင္မွာ ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။
"ေဟ့ ... တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ လူဆုိလုိ႔ သိပ္မရွိဘူးကြ၊ မင္းရယ္၊ ငါရယ္၊ ဟုိေကာင္ႀကီးရယ္ကြာ ... ဒီေလာက္ပဲကြ" တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြက လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ကုိ ကြတ္ခနဲ ေမာ့ခ်လုိက္ၿပီး ေျပာတယ္။ သူ႔စကား မွားခဲ့ရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ အရည္အခ်င္း ရွိတယ္ဆုိတာ အမွန္ပါ။ ေဟာဒီၿမိဳ႕မွာ ေတာ္လြန္းအားႀကီးလုိ႔ ညံ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိ မၾကာ မၾကာ ေျပာခဲ့ဖူးတာေပါ့။ ဒီအခ်က္ဟာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ က်င့္စဥ္ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ သူ အကဲျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုမွာ သူမ်ားေတြ ေတာ္တာဟာ မင္း ညံ့ေနသေလာက္ ရွိတာပါကြာ တဲ့ေလ။ သူေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ယုံပါ။ (ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကုိ ယုံျခင္းအားျဖင့္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ထုိးထြင္း သိျမင္မႈ ဉာဏ္စြမ္း ႀကီးမားပုံကုိ ကမၻာအား ျပလုိက္ပါ မိတ္ေဆြ။)
[၅]
ကၽြန္ေတာ့္ စားပြဲေပၚမွာ မေန႔က လက္ေဆာင္ ရလုိက္တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး ရွိတယ္။ ၾကည့္ပါ၊ ေဟာဒီ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုံတူ ႐ုပ္တုေပါ့။ ေမွာင္ထဲမွာ တစ္ညလုံး သူ႔ကုိ ဆာေလာင္ေနသူေတြနဲ႔ ေဝးေနရရွာတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ သူ႔အေပၚ အရသာ မခံတတ္သူေတြ ၾကားမွာ မ်က္ႏွာမြဲေနရ ရွာတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။
(ေနမ်ဳိးရဲ႕ ဇာတ္လုိက္ေတြလုိ) အရမ္း ဆာေလာင္ေနတဲ့ အစာအိမ္ေတြ အေပၚ အစြဲအလမ္း ႀကီးရွာတဲ့ ထမင္းႀကမ္းခဲႀကီး။ နံနက္ခင္းရဲ႕ ပြဲေတာ္အုပ္မွာ ဇာတ္လုိက္အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ကျပခြင့္ မရရွာတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ သူ႔ကုိယ္သူ ဗီလိန္တစ္ေယာက္လုိ ႐ုပ္ဖ်က္။ ႏူးညံ့မႈကုိ ဖြက္ထားရွာတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ ေခတ္သစ္ရဲ႕ အမႈိက္ပုံထက္က ဝဲစားေနတဲ့ ေခြးအုိႀကီး တစ္ေကာင္ရဲ႕ ဇြဲေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ဆုိင္း ေခ်ာင္းေျမာင္း ခံေနရတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ တရွဲရွဲ ေအာ္ျမည္ေနတဲ့ ဆီပူေတြထဲ ပစ္ခ်လုိက္၊ မီးျပင္းေတြ ၿမိႇဳက္လုိက္စမ္းပ။ (ဒုတိယ နတ္သုဒၶါတမွ်) အရသာ ျပည့္ႏွက္ ႂကြယ္ဝလာမယ့္ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ ေက်းလက္အေၾကာင္း၊ မုိးဥတုနဲ႔ ႏြားမႀကီးေတြ အေၾကာင္း ပုံေျပာေကာင္းလွတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ အတြင္းက ၿမိဳ႕တုိင္း၊ ရြာတုိင္း၊ နယ္ပယ္တုိင္းမွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူႀကိဳက္မ်ားလွတဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ မုိက္ကယ္ အိန္ဂ်လုိ၊ ဟင္နရီ မုိး၊ ေပါ ကလီးတုိ႔ ဝင္စားတဲ့ ႂကြက္စုတ္ေတြက အငမ္းမရ ကုိက္ျဖတ္ ပုံေဖာ္ေပးလုိက္ၾကတဲ့ သရီးဒီ ႐ုပ္ႂကြ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕စာ ကယ္လုိရီေတြ သိပ္သည္း သုိမွီးရာ ကြန္ပ်ဴတာ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး။ မသိသူ ေက်ာ္သြား သိသူ ေဖာ္စားဖုိ႔ တစ္ညလုံး၊ တစ္ဘဝလုံး ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့တဲ့ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး ပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စားပြဲေပၚက ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီး ပါဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထမင္းၾကမ္းခဲႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုံတူ႐ုပ္တု အျဖစ္ မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ကာ ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳ ႐ုိ႐ုိေသေသ ေလးေလးစားစား အေလးျပဳခဲ့ ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာင္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိမိကုိယ္ကုိ ျပန္လည္ စားေသာက္ျခင္း ဆုိတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အစ ဇာတ္ဝင္ခန္း တစ္ခု ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကုိယ့္ဝတၳဳေတြ ထုတ္ထုတ္ၿပီး ခဏခဏ မေၾကာ္ျငာခ်င္ဘူး။ (ဥပမာ- မိမိကုိယ္ကုိ ျပန္လည္စားေသာက္ျခင္း တုိ႔၊ တြားသြား သကၠရာဇ္နဲ႔ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာ တုိ႔၊ သြားတု မတပ္ရေသးတဲ့ ပင္လယ္ တုိ႔၊ အိမ္နံပါတ္ ၁၈ တုိ႔လုိ ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္ ၿပီးသား ဝတၳဳေတြရဲ႕ အမည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာခ်င္ဘူး။) ဒါမ်ဳိးက သိခ်င္ဝယ္ဖတ္ ဘယ္ႏွစ္က်ပ္ ဆုိတဲ့ လမ္းေဘးေဈးသည္ေတြရဲ႕ အလုပ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အလုပ္က ဘာလဲ။ အစကတည္းက ဒီအခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
လူေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ေလာဘစိတ္ကုိ ေဒၚလာေငြစကၠဴေတြ အျဖစ္ တီထြင္ခဲ့ၾက၊ မိမိတုိ႔ရဲ႕ မ႐ုိးသားမႈကုိ ခ်ိန္ခြင္ေတြ အျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ၾက၊ မိမိတုိ႔ရဲ႕ မေသခ်ာမႈမ်ားကုိ နာရီေတြ အျဖစ္ တီထြင္ၾကလုိ႔။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ငတ္မြတ္မႈကုိ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေရာစပ္ၿပီး မီဂါတန္ ဗုံးႀကီးေတြ အျဖစ္ တီထြင္ ဖန္တီးလုိက္ၾကေတာ့တယ္။ လူေတြဟာ မိမိတုိ႔ တီထြင္ထားတဲ့ ေငြစကၠဴေတြနဲ႔ပဲ မိမိကုိယ္ကုိ ေရာင္းစားၾက။ အေျခအေနမွန္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ၾက။ မိမိတုိ႔ တီထြင္ထားတဲ့ ခ်ိန္ခြင္ေတြထဲမွာပဲ မွားယြင္းမႈေတြနဲ႔ ကုိယ္ေဖာ့ၾက။ အေျခအေနမွန္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ၾက။ မိမိတုိ႔ တီထြင္ထားတဲ့ နာရီထဲမွာပဲ လက္တံေတြကုိ ခုိစီးၾက။ သံပတ္ေတြကုိ ေနာက္ျပန္ေပးၾက။ အေျခအေနမွန္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္ၾက။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ မိမိတုိ႔ တီထြင္ထားတဲ့ ဧရာမ ဗုံးႀကီးေတြထဲမွာ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ ေသဆုံးၾက၊ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ ငတ္မြတ္ေနခဲ့ ၾကတာပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေစာႀကီးကတည္းက ကုိယ့္အလုပ္ကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့သူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမြးရာပါ အေတြးအေခၚဟာ ေခတ္၊ သကၠရာဇ္၊ ရာစုႏွစ္ေတြ အလုိက္ (အလ်ားလုိက္ ျဖန္႔ခင္းၿပီး) ကမၻာႀကီးကုိ အေပၚစီးကေန အားရ ေက်နပ္ေအာင္ ၾကည့္ခဲ့ ၿပီးၿပီေလ။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္သားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားတခ်ဳိ႕ ခ်န္ခဲ့ပါ့မယ္။ စာေရးဆရာ လုပ္တဲ့ေကာင္ဟာ လူျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ လူကုိ အေျခခံက်က် နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ အားထုတ္ရပါလိမ့္မယ္။ (ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘာမွန္း မသိဘဲ ဘာမွ လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး) ဒါဟာ အခက္ခဲဆုံး (၁) ပဲ။ လူ႔ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ လူလုပ္ ဝါဒေတြ၊ လူလုပ္ ႐ုပ္ဝတၳဳ စက္ကိရိယာေတြ အားလုံးထက္ သာလြန္ ထက္ျမက္တယ္ ဆုိတာ သိေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။ ဒါဟာ အခက္ခဲဆုံး (၂) ပဲ။ ခု ေျပာခ်င္တာ ႏွစ္ခုတည္း၊ ဒီႏွစ္ခ်က္ဟာ ငတုံးေတြအဖုိ႔ အႏွစ္ ၂၀ လုံးလုံး ဦးေခါင္း မီးဟုန္းဟုန္း ထေအာင္ ဆင္ျခင္ အားထုတ္ေတာင္မွ သိေကာင္းမွ သိခ်င္မယ့္ ကိစၥေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ ငတုံးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္ဖုိ႔ မလုိဘူး။ သိမႈ (ဉာဏ္) ေၾကာင့္ ေသာကေတြ ဗေလာင္ဆူရ တတ္ၿပီး မသိမႈ (အဝိဇၨာ) ေၾကာင့္ ေသာကကင္းကင္း ေနထုိင္ႏုိင္တာဟာ ေဟာဒီ လူ႔ကမၻာႀကီးရဲ႕ ႁခြင္းခ်က္ထက္ ပုိတဲ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။
[၆]
ခရစ္ေတာ္ကုိ ကားစင္ တင္သလုိ ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ လက္ဝါးကပ္တုိင္မွာ သံမႈိႏွက္ၿပီး ကြပ္မ်က္လုိက္ေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီေခြးဟာ ခရစ္ေတာ္ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး ဆုိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အဲဒီလုိ ေျဖလုိက္တဲ့ အသံလည္း ဆုံးေရာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး အုန္းခနဲ မည္းၿပီး ပြင့္ထြက္သြားတယ္ လုိ႔ေတာင္ ထင္လုိက္ရရဲ႕။ ႐ႈံ႕မဲ့ စုတ္ျပတ္ ညိဳမည္း သြားလုိက္ပုံမ်ား မီးခုိးေတြ အူထ,လုိ႔ ေဆးလိပ္တုိကုိ ရွဴးခနဲဆုိ ဖြာလုိက္တယ္။ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း မ်က္ႏွာေပၚက ႏႈတ္ခမ္းေမြး စစ ေပါက္ေနတဲ့ ႐ုပ္သြင္က စနက္တံ ႏွစ္ခု တပ္ထားတဲ့ ဒုိင္းနမုိက္ လုိပဲ။ ေဇာက္ထုိး မုိးေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီ ဒုိင္းနမုိက္ႀကီးရဲ႕ စနက္တံေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မီး႐ႈိ႕ပစ္ခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ခုေလာက္ ဆုိရင္ေတာ့ သူ႔အေတြးေတြ တစ္စစီ စုတ္ျပတ္ လြင့္စင္ ထြက္သြားေလာက္ေရာေပါ့။ တကယ္က သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ပါးစပ္ေညာင္းေစတဲ့ ေမးခြန္း အမ်ဳိးအစားပါ။ အဲဒီလုိ မလုိအပ္ဘဲ ခ်ဲ႕ထြင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ အသိဉာဏ္ကုိ အလဟႆ ျဖဳန္းတီး ပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွတယ္။ တကယ္ အေျဖမွန္မွာ ေမးခြန္း မလုိအပ္ဘူး ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္ ယုံပါေလ။ ဘဝမွာ တစ္သက္လုံး ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေနထုိင္သြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ တစ္သက္တာလုံး ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေနထုိင္မိသူဟာ မိမိကုိယ္တုိင္ အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု အျဖစ္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေရာက္ရွိသြားႏုိင္တယ္ ဆုိတာ ေစာေစာစီးစီး ကပဲ သတိေပး ေျပာၾကားလုိက္ပါတယ္။ ၃၃ လမ္းထဲက မႈိတက္ေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ နီကယ္ စိမ္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ အသုံးမဝင္တာေၾကာင့္ ျငင္းပယ္ ပစ္ခဲ့တာ ၾကာလွပါၿပီေလ။ သူက ေမးတယ္။
"အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပုံသဏၭာန္ ဘယ္ဟာကုိ ခင္ဗ်ား အဓိက ထားသလဲ" တဲ့။
"ခင္ဗ်ားဟာ အေၾကာင္းအရာ သမားလား၊ ပုံသဏၭာန္ သမားလား" တဲ့။
သူဟာ ဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပုံသဏၭာန္ ဆုိတာကုိက အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာတုိင္းမွာမွ သီးျခား ပုံသဏၭာန္ေဆာင္မႈ ရွိတယ္ ဆုိတာကုိ မသိေၾကာင္း ျပသလုိက္တာ ပါပဲ။ မႈိတက္ေနတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။
"တစ္ရက္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပဲ ရွိတယ္ ကုိယ့္လူ"
"တကယ္လုိ႔ တစ္ရက္မွာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးနာရီ ရွိလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေမာင္ရင့္အတြက္ တစ္နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးေပးတာေပါ့" လုိ႔။
အဲဒီေန႔က စတင္ၿပီး အဲဒီ ဒုိင္းနမုိက္ဟာ ေရာက္ေလရာ စားပြဲဝုိင္းတုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တဒုိင္းဒုိင္း ေပါက္ကြဲေလ့ ရွိပါေတာ့တယ္။
[၇]
ကမၻာေပၚမွာ ဘာသာစကား အမ်ဳိးေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ရွိမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သိထားတာကေတာ့ ရင္းျမစ္ ဘာသာစကား ၁၂ မ်ဳိးနဲ႔ မ်ဳိးပြား ၁၀၂ မ်ဳိးေလာက္ ရွိတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ လာမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္ေတြ အတြင္းမွာ ကမၻာေပၚ ရွိသမွ် ဘာသာစကား အားလုံးနဲ႔ (အူရဒူ ဘာသာစကားက လြဲလုိ႔) ကၽြန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြကုိ ျပန္ဆုိ ႐ုိက္ႏွိပ္ ထုတ္ေဝၿပီး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ႁခြင္းခ်က္အျဖစ္ အူရဒူ ဘာသာစကားကုိ ခ်န္လွပ္ ခဲ့ရမွာပ။ (ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ခြင့္မျပဳႏုိင္တာက ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳေတြက အူတူတူ ဝတၳဳေတြမွ မဟုတ္ဘဲေလ။) ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့ အႀကီးဆုံး စာအုပ္တုိက္ႀကီးေတြ တုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြ အေၾကာင္း ေပးစာေတြဟာ ကမၻာ့ ေနရာ အႏွံ႔အျပားကေန ေန႔စဥ္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာလိမ့္မယ္။ ခ်ီးက်ဴးစာ၊ ေဝဖန္စာ၊ အႀကံေပး ေဆြးေႏြးစာေတြဟာ ကမၻာကုိ ေန႔စဥ္ ပတ္ေနၾကမွာပဲ။ ေစာင္ေရ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ႐ုိက္ႏွိပ္ ထုတ္ေဝရတဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳေတြကုိပဲ အလုအယက္ ေဖာ္ျပၾကလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘဝ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကုိ ကမၻာက အံ့ဩမဆုံး ျဖစ္လုိ႔ အာရွတုိက္ႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူ ဝမ္းသာမဆုံး ျဖစ္ရသည္ေပါ့။ ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရွာင္ေဇးလီေဇး လမ္းမႀကီးေပၚက အခုိး တလူလူ ထြက္ေနတဲ့ ကေဖးဆုိင္ႀကီးေတြမွာ၊ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ဒင့္လမ္းက လူစည္ကားတဲ့ အေပါစား စားေသာက္ဆုိင္ေတြဆီမွာ၊ ဝင္ခ်က္စတာ ၿမိဳ႕က ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တညံညံ ျမည္ေနတဲ့ ဘုရားရွိခုိး ေက်ာင္းထဲမွာ၊ အစၥေရးႏုိင္ငံ တဲလ္အဗီး ၿမိဳ႕က ၂၄နာရီ ႏုိးၾကားေစတဲ့ ကင္းေမွ်ာ္စင္ေတြထက္မွာ၊ ေဗာလ္တစ္ ပင္လယ္ကမ္းေျခ အနားယူစခန္း ဘန္ဂလုိေတြထဲက ေပါင္တံရွည္ရွည္ေတြ ၾကားမွာ၊ နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ဆူညံေနတဲ့ လမ္းေတြထက္က ဇိမ္ခံ ဟုိတယ္ေတြထဲမွာ၊ တာရွ္ကင္း ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေအးစက္စက္ လမ္းေပၚက အစုိးရ ဘီယာဆုိင္ေတြထဲမွာ၊ ဆြစ္ဇာလန္က တခၽြမ္ခၽြမ္ ျမည္ေနတဲ့ ဘဏ္တုိက္ႀကီးေတြထဲမွာ၊ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၃၃လမ္းနဲ႔ ေလထန္ကုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြ အေၾကာင္းကုိ လူေတြဟာ ေဆြးေႏြးၾက၊ ေျပာဆုိၾက၊ ျငင္းခုန္ေနၾကလိမ့္မယ္။ ေဒါသႀကီးၿပီး ခံစားမႈ ထက္ျမက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာဖတ္ ပရိသတ္ တစ္ဦးက စားပြဲခုံကုိ လက္ဝါးနဲ႔ 'ဘုန္း'ခနဲ ႐ုိက္ပစ္ၿပီး ...
"ေဟ့ အ႐ူးေတြ ... တိတ္ၾကစမ္း" လုိ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စကားတစ္ခြန္း ဆုိလိမ့္မယ္။ ၿပီးမွ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္လုိ ခါးၾကားမွာ ေဆာင္ထားတဲ့ ဓားေျမႇာင္ကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး စားပြဲခုံ အလယ္တည့္တည့္ဆီ ဒုတ္ခနဲ တစ္ဟုန္ထုိး စုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ကေဖးဆုိင္ရွင္ရဲ႕ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ဟာ ဆတ္ခနဲ ႐ုန္းတြန္႔ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုက ညြတ္ခနဲ ၿပံဳးျပလိမ့္မယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အမာခံ စာဖတ္ပရိသတ္ တစ္ဦး ျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳတုိေတြဘက္က ခုခံကာကြယ္တာကုိ ေက်နပ္ အားရေနမွာပဲေပါ့။ သူ႔ကေဖးဆုိင္ရဲ႕ အစိတ္အပုိင္း ျဖစ္တဲ့ စားပြဲခုံေပၚမွာ ဓားေျမႇာင္တစ္ေခ်ာင္း ဝင္စုိက္တာကုိ နည္းနည္းေလးမွ အၿပံဳးမပ်က္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ စားပြဲႀကီး ထက္ျခမ္း ဂၽြမ္းခနဲ ကြဲသြားေစဦး၊ ဒီအတြက္ေတာ့ျဖင့္ သူက ဝမ္းနည္းလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ စားပြဲဝုိင္း ေဆြးေႏြးပုံေၾကာင့္ လုိအပ္လာခဲ့ရင္ သူကုိယ္တုိင္ ဝင္ၿပီး စစ္ကူေပးဦးမွာ မလြဲဘူး။ ေကာင္တာေနာက္ ထင္းရွဴးပုံးထဲက မီးေသြးခဲတုံးႀကီးနဲ႔ ဝွီးခနဲ ထုပစ္လုိက္ႏုိင္တယ္။ သည့္ထက္ လုိအပ္လာရင္ ဖုိထဲက တရွိန္ရွိန္ တညီးညီး မီးစြဲေနတဲ့ နီနီရဲရဲ မီးေသြးတုံးႀကီးကုိ ညႇပ္ယူၿပီး ဝွီးခနဲ ပစ္ေပါက္လုိက္ႏုိင္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳတုိေတြကုိ ဆန္႔က်င္ ေစာ္ကားသူ မွန္သမွ် ေလာင္ကၽြမ္း ျပာက်သြားေစခ်င္ဟန္ တူရဲ႕။ ၃၃လမ္းထဲမွာ မီးသတ္ကားေတြဟာ ဒီနည္းနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေအာ္ျမည္ ေရာက္ရွိလာခဲ့မွာပဲ။ 'ကူးစက္ ေလာင္ကၽြမ္းမႈ ထိန္းခ်ဳပ္ေရး ဗဟုိအဖြဲ႕' က ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳေတြကုိ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ဖုိ႔ ကန္႔ကြက္လိမ့္မယ္။ မပူပါနဲ႔၊ ပူစရာ မရွိဘူး။ ကေဖးဆုိင္ေတြမွာ စာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ မီးသတ္ဘူးေတြ ေဆာင္ထားဖုိ႔ ညႊန္ၾကားတာက လြဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳေတြကုိ တားျမစ္ ပိတ္ပင္ဖုိ႔ လုံေလာက္တဲ့ အႏၲရာယ္ မရွိေသးေၾကာင္း သက္ဆုိင္ရာက ထုတ္ျပန္ ေၾကညာပါလိမ့္မယ္။ အႀကိဳ ပြင့္လင္းရာသီ ေရာက္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ အသိဉာဏ္ ရွိၿပီး အဆင့္ျမင့္ စာေပလက္ရာေတြကုိ နားလည္ ခံစားႏုိင္စြမ္း ရွိသူေတြက ဦးစီးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳတုိေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြ က်င္းပ ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ ပရိသတ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳတုိေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စကားေတြအတုိင္း အခ်င္းခ်င္း ျပန္လွန္ ေျပာဆုိေနၾကလိမ့္မယ္။
"ရင္သားေတြဟာ မိန္းမေတြကုိ မိခင္ဘဝ ပုိ႔ေဆာင္ေပးဖုိ႔၊ ရင္ေသြးနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြအဖုိ႔ ေမတၱာဓာတ္နဲ႔ အာဟာရေတြ ေဝငွဖုိ႔အတြက္ သဘာဝတရားက တပ္ဆင္ေပးလုိက္တဲ့ ကိရိယာေတြ ျဖစ္တယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ေတြကုိ ႐ူးသြပ္ေစတဲ့ နတ္မိစၧာတုိ႔ရဲ႕ စက္ခလုတ္ မျဖစ္သင့္ဘူးကြ" တဲ့။
အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္က အာဂုံ ေဆာင္ထားတဲ့ အတုိင္း ထရြတ္လုိက္တယ္။ သူနဲ႔ အနီးဆုံးမွာ ရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ...
"ေမေမ့ ကေလးေရ ..." လုိ႔ အဘုိးႀကီးကုိ ေအာ္ေခၚလုိက္တယ္။ (သူမက လွမ္းမေခၚရင္လည္း တျခား တစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚမွာ ပါပဲ။) အဘုိးႀကီးက ၿပံဳးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳေတြ ဖတ္႐ႈရျခင္းရဲ႕ ေက်းဇူးတင္ရမဲ့ အရသာေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လက္ေတြ႕ သိခြင့္ရျပန္ၿပီေပါ့ေလ။
"ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရွိဘူး"
ဘဝကလည္း အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ပါဗ်ာ တဲ့။ ဆံပင္ စုတ္ဖြားနဲ႔ ေပစုတ္စုတ္ ညႇင္းသုိးသုိး လူငယ္တစ္ေယာက္က သူ႔ကုတ္အက်ႌစုတ္ႀကီးထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး ေကာက္ကာငင္ကာ ရြတ္လုိက္ျပန္တယ္။ ေစာေစာက ၿပံဳးေနတဲ့ အဘုိးႀကီးခမ်ာ အသာအယာ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ...
"မင္းမွာ ေပးစရာ အေႂကြး ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ေျပာစမ္း" ဆုိၿပီး ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ သူ႔လက္ထဲ ရႊပ္ခနဲ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဝတၳဳတုိေတြ ခုလုိ တန္ဖုိးႀကီးမွန္း လူငယ္ေတြ ထပ္ၿပီး သေဘာေပါက္ရပုံပါ။
ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က မူလကတည္းက ေစတနာ ထားရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝတၳဳေရးတဲ့ အခါ အကၡရာတစ္လုံး ထြက္က်လာတုိင္း ဒဂၤါးျပား တစ္ေစ့ ထြက္က်လာတယ္လုိ႔ သေဘာထားခဲ့ပါတယ္။ ဝါက်တစ္ေၾကာင္း ဆုံးတုိင္း ဒဂၤါးျပားေတြ တစ္ျပားၿပီး တစ္ျပား စုေဆာင္း ရရွိထားၿပီလုိ႔လည္း ဝင္စားယူပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာ ေရးၿပီးၿပီ ဆုိပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေငြစကၠဴႀကီး တစ္ခ်ပ္ ရရွိၿပီေပါ့။ စာမ်က္ႏွာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေရးၿပီးတဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔မွာေတာ့ ေငြစကၠဴႀကီးေတြ တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ စုေဆာင္း ရရွိေနၿပီလုိ႔ အေလးအနက္ မွတ္ယူ ယုံၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ သာမန္ ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ဟာ သူ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တန္ဖုိး အျပည့္ကုိ တစ္ႀကိမ္ပဲ အသုံးခံေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေငြစကၠဴေတြကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ သုံးမကုန္ စြဲမကုန္ တန္ဖုိးရွိတာေတြပါ။ အခ်ိန္က်လာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေၾကညာရမွာေပါ့ဗ်ာ။
[၈]
လမ္းေဘး ထမင္းဆုိင္က ေကာင္မေလး သြန္ငွဲ႕ ပစ္လုိက္တဲ့ ထမင္းရည္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္က ေဈးအေပါဆုံးနဲ႔ ဝယ္ယူ ရရွိလုိက္တယ္။ ေဈးအေပါဆုံးလုိ႔ ဆုိရတာက အဖုိးအခ တစ္ျပားမွ မေပးရတဲ့ အလကားနီးနီး ရခဲ့လုိ႔ ပါပဲ။ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္က်ပ္တန္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထဲက ေစးပ်စ္ပ်စ္ ထမင္းရည္ေတြကုိ အရသာရွိရွိ ေသာက္သုံးခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္လုိ႔ ဆုိထားေပမယ့္ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ စားေသာက္ပစ္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ (ဒါမွမဟုတ္) ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္တည္း စားေသာက္ ပစ္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အစာအိမ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစာအိမ္ပဲ မဟုတ္လား။ ဇိမ္ခံ သေဘၤာႀကီး တစ္စီးေပၚမွာ ဗီသုိဗင္ရဲ႕ ဂီတေတြကုိ နားေထာင္ရင္း နံနက္စာအျဖစ္ ဆင္းဒဝစ္ခ်္ေတြ၊ ဟမ္ဘာဂါေတြ တစ္ဝတစ္ၿပဲ စားေနတာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစာအိမ္ထဲမွာ ဆင္းဒဝစ္ခ်္ေတြ၊ ဟမ္ဘာဂါေတြနဲ႔ ဝုိင္ခ်ဳိေတြ ရွိေနတယ္ ဆုိတာ မယုံခ်င္ရင္ေတာင္မွ ဗီသုိဗင္ရဲ႕ ဂီတေတြ ရွိေနတယ္ဆုိတာ နားစြင့္ၿပီး ယုံစမ္းပါ။ သမုဒၵရာ တစ္စင္းကုိ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ဇိမ္ခံသေဘၤာႀကီး တစ္စင္းေပၚမွာ ဗီသုိဗင္ရဲ႕ ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္ မညည္းမညဴ လည္ပတ္ေနတယ္ ဆုိတာက တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုပါေလ။        ။

ေနမ်ဳိး

( ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊
အမွတ္ ၃၆၊ ဇြန္လ၊ ၁၉၉၃ )