" ေကာင္းကင္မပါေသာည "
====================
====================
အနက္ေရာင္ ဆိတ္ၿငိမ္ၿခင္းသည္ အၿမင့္တစ္ေနရာဆီမွ လ်င္ၿမန္စြာ နိမ့္ဆင္းၿပိဳက်လာေတာ့မည္။
ေသမင္းသည္ ၀တ္ရံုတစ္ခုရံုလႊမ္းၿခံဳထားသည္ဆိုလွ်င္ ထို၀တ္ရံုသည္ အနက္ေရာင္ပဲၿဖစ္ရမည္။ ေသမင္းသည္ စိတ္ရွည္၏။ ဇြဲနပဲၾကီး၏။ ထို႔အၿပင္ က်ီစယ္တတ္ေသး၏။ ေနာက္မွာတစ္စံုတစ္ရာက လိုက္လံေခ်ာင္းေၿမာင္းေနသလို စိတ္ကထင္လာသည့္အခါ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္၊ ထိုတစ္စံုတစ္ရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔ရမွာမဟုတ္။ ၎သည္ လ်င္ၿမန္ပါးနပ္သည္။ ေၿခသံလံုသည္။
တရြတ္ဆြဲသံပင္မၾကားရ။ လိပ္ၿပာမသန္႔ေအာင္သာ ထိုအရာကတိုးတိတ္စြာ ေၿခာက္လွန္႔လ်က္ရွိသည္။ မိမိလာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလြန္သတိၾကီးစြာ၊ ဥာဏ္ပညာၾကီးစြာၿဖင့္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား၊ ခလုတ္မ်ား တပ္ဆင္ထားခဲ့ပါ။ ဤနည္းၿဖင့္ ထိုအရာသည္ မိမိေနာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ေနခဲ့မည္ဟု စိတ္ခ်လက္ခ်မယံုၾကည္လိုက္ေလႏွင့္။ ထိုအရာ သည္
ေနာက္နားခပ္က်က်မွ ထပ္ႀကပ္မကြာ လိုက္ပါလာပါမွာပါပဲ။
တစ္ခါမွာေတာ့ (သူ႔၀တ္ရံုဟုထင္ရသည္) စိုစြတ္ထိုင္းမွိုင္းေသာ အ၀တ္အထည္ တစ္ခုခုက ဆံစ သို႔မဟုတ္
လည္ကုပ္ကိုလာထိသည္ကိုပင္ ခံစားရလိမ့္ မည္။ ထိုအခါ ၾကက္သီးၿဖန္းခနဲ ထသြားလွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႔မွုေၾကာင့္ၿဖစ္မည္။ ကၽြန္မေၾကာက္ရြ႔ံစြာေတြးေ၀ေနခဲ့သည္။ ေၾကာက္ရြ႔ံမွုတြင္ အခ်ိန္ကာလာရွိ၏။ အနီးအေ၀းလည္းရွိ၏။ ကၽြန္မတို႔သည္
ေၾကာက္ရြ႔ံၿခင္းကိုဘယ္ တုန္းကမွ် စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႔ေရးစပ္ဖို႔စိတ္ မကူးခဲ့ၾကေပ။
သို႔ေသာ္ ေလာကတြင္ အေရးၾကီးသည္ဟု ထင္ရေသာ အရာမွန္သမွ် ေၾကာက္ရြ႔ံမွုၿဖင့္အေၿခခံသည္။ အိပ္(က္)(စ္) ေရာင္ၿခည္ၿဖင့္ဓါတ္မွန္ရိုက္ၿခင္းသည္လည္း ေၾကာက္ရြ႔ံမွုေၾကာင့္ၿဖစ္သည္ လွ်ပ္စစ္ၿဖင့္ ႏွလံုးတိုင္းထြာ၍ ဂရပ္ဖ္ဆြဲၿခင္းသည္လည္း ေၾကာက္ရြ႔ံမွုေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္သည္လည္း ေကာင္း၊ ပရိတ္တရားေတာ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ၾကယ္တာရာေဆြးေႏြးပြဲသည္လညး္ေကာင္း၊ ေရက်ာဗစ္ ေဆြးေႏြးပြဲသည္လည္းေကာင္း၊ တာလတ္ပစ္ႏ်ဴကလီးယားဒံုးပ်ံမ်ား ဖ်က္သိမ္းေရး စာခ်ဳပ္သည္လည္းေကာင္း ေၾကာက္ရြံ႔မွုႏွင့္သက္ဆိုင္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႔မွုေၾကာင့္ပင္ ေသမင္းနဲ႔ေ၀းခဲ့ၾကသည္။
ေၾကာက္ရြံ႔မွုေၾကာင့္ပင္ ေသမင္းႏွင့္နီးခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္မတို႔သည္ ယခုခ်က္ခ်င္း မိမိအေပၚ က်ေရာက္လာႏိုင္ေသာ
ေသမင္းအႏၱရာယ္မ်ားအႀကား ဖန္တီးထားေသာ ေၾကကြဲမွုမ်ားအၾကား
လုပ္ၾကံရယူထားေသာ ပိဋိသႏၶာရစကားမ်ားအၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ခု
ကိုအၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ ဤအရာကိုမရမီက ကၽြန္မသည္ ဤအရာကိုေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းၿဖင့္
အသက္ရွင္ေနသည္ ဟုထင္ေယာင္ထင္မွားၿဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအရာကိုရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္မသည္ ထိုအရာကို ထပ္မံေမွ်ာ္လင့္ၿပန္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္ လူသည္အလြန္ေလာဘၾကီးပါသည္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေလာဘတၾကီး ဖတ္တြယ္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဤေနရာတြင္ေတာ့ ညည္းတားသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ၿခင္းမ်ား၊ သည္းမခံႏိုင္ေသာ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားစာရွိသည္။ ဤ ဒုကၡမ်ားအၾကားတြင္ ေရႊေရာင္လက္ေသာဦးေႏွာက္၏ ဘာမွ်အသံုးမ၀င္ၿခင္းအၿဖစ္ကိုလည္း ကၽြန္မ သိခဲ့ၿပီ။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ၿခင္းႏွင့္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ၿခင္း အၾကားကၿခားနားမွုပါးပါးလႊာလႊာ ကေလးကိုလည္း ကၽြန္မၿဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ၿမစ္သည္ ေၿမာက္မွေတာင္သို႔စီးဆင္း၏လို႔ ပထ၀ီမွာသင္ရေသာ္လည္း ေၿပာင္းၿပန္စီးေသာၿမစ္မ်ား အေၾကာင္းၾကားဖူးၿပီ။ ရက္ေရာမွုသည္ေနာက္ဆံုးတြင္
မႏိုင္မမနင္းၿဖစ္မွုႏွင့္အဆံုးသတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ကၽြန္မသိ ခဲ့ၿပီ။
ဦးေႏွာက္ကိုေဖာက္စားရံုမွ်မက ဦးေခါင္းခြံထဲမွာ အံုက်င္းဖြံ႔၍ ေနတတ္ေသးေသာပင့္ကူမ်ားအေၾကာင္းကို လည္းကၽြန္မသိခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မလက္ေတြကပဲတိုလြန္းေနတာလား၊ မမီမကမ္းၿဖစ္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာႏွင့္လည္း လြဲခဲ့ရဖူးၿပီ။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာသို႔ လာ၍စဥ္ေသာ မနာလိုစကား အပိုင္းအစမ်ားကိုလည္း ထံုထိုင္းစြာခံစားသိရွိခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ယခုခ်ိန္တြင္မနက္ၿဖန္ဆိုေသာ စကားလံုး၏ အရသာကိုပင္ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မသြားေတာ့မည္။ ၿပတ္သားမွၿဖစ္ေတာ့မည္ဟု သတိရမိလိုက္ေသာအခ်ိန္တိုင္းတြင္ မၿပတ္သားမွုမ်ားစြားၿဖင့္ ေလးလံ ပိက်ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ လွုပ္ရွားရန္မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။ ေတြေ၀ၿခင္းသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ခ်ိဳၿမိန္ လွသည္။ ကၽြန္မသြားမွၿဖစ္မည္။ ေတာင္အရပ္သို႔သြားသည္ၿဖစ္ေစ၊ ေၿမာက္အရပ္သို႔သြားသည္ၿဖစ္ေစ အေရးၾကီးသည္မွာ
ဤေနရာ တြင္ကၽြန္မ မရွိဖို႔သာၿဖစ္သည္။ မိုးသည္းေသာည မဟုတ္။ ႏွင္းေစေသာညမဟုတ္။ ရင္ခုန္ေနေသာညလည္းမဟုတ္။ လ၀န္းမရွိ။ ၾကယ္တာရာ မ်ားမရွိ။ ေနေရာင္ၿခည္ လေရာင္ၿခည္မ်ား၊ ေလာက၏ခ်ိဳစိမ့္မွုမ်ား၊ မိန္းမူးဖြယ္ရာေအာင္ၿမင္မွုမ်ားကို ရႏိုင္သ ေလာက္ ညွစ္ႏုတ္၊ ၿခစ္ထုတ္ေသာ ေသြးေအးေအးႏွင့္ညသာၿဖစ္သည္။
စမ္းေရစီးသံမၾကားရ၊ နာရီစက္သံမၾကားရ။ ညငွက္တို႔၏ အေတာင္ပံခတ္သံပင္မၾကားရ။ သစ္ရြက္သစ္ခက္တို႔၏ တီးတိုးသံပင္လွ်င္မၾကားရ။ အခုလိုညမ်ိဳးသည္ တစ္ခုခုကိုဆံုးၿဖတ္ဖို႔၊ အဆံုးသတ္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးညၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မဘာကိုစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနသနည္း။
ကႏၱာရပင္အကိုင္းအဖ်ားမွာ ၾကာၿမင့္စြာ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားခံရေသာေၾကာင့္ အေရာင္မိွန္ပ်က္လ်က္ရွိ ေသာသစၥာစကားမ်ား၊ မဖြပ္ေလွ်ာ္ဘဲအဖန္တလဲလဲ
သံုးခံရသၿဖင့္ ညစ္ႏြမ္းေပ်ာ့ဖတ္ေနေသာ ေလာက၀တၱရားမ်ား၊ ေရာဂါပိုးမ်ား၊ ၿပင္းၿပလိွုက္ေမာေနေသာ အသက္ရွဴသံမ်ား၊ ဘယ္ေတာ့မွ် လိုအင္ဆႏၵ မေၿပေပ်ာက္ႏိုင္ ေသာ ငတ္မြတ္မွုမ်ား။
အားလံုးအေပၚတြင္ေနာက္ဆံတင္းဖို႔မလိုပါ။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးေၾကာင့္မွ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကိုမရခဲ့သူ ကၽြန္မအတြက္ ေလာကၾကီး၏ ဟဒယရႊင္ေဆးမ်ားက မတိုးေတာ့ပါ။ လူတစ္ေယာက္အတြက္
အေရးၾကီးဆံုးေသာပညာမွာ ရယ္ေမာတက္ဖို႔မဟုတ္။ ေမတၱာထားတက္ ဖို႔လည္း မဟုတ္။ ေသတတ္ဖို႔သာၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မဘယ္လိုေသသြားမလဲ။
ဟိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ေသမင္းက ကၽြန္မ မသိေအာင္ တိုးတိတ္စြာခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး ၀ါးခနဲ ေၿခာက္လွန္႔ဆြဲ ေခၚသြားလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့သည္။ ယခုလို ကၽြန္မဆီလာေနမွန္း
သိသိၾကီးႏွင့္ေရွာင္တိမ္းပုန္းေအာင္းရင္း သူ႔ေၿခ သံကိုနားစြင့္ေနရလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့ေပ။
ကၽြန္မႏွင့္ေသမင္းအၾကားတြင္ပိတ္ထားေသာတံခါးတစ္ခ်ပ္သာ ၿခားလ်က္ရွိေတာ့သည္။ အခုမွေတာ့ လၿပည့္၀န္းလဲမလာႏွင့္ေတာ့။
စကားနည္းနည္းေၿပာၿပီး အမွာမ်ားမ်ားလုပ္တက္သူ၊ ရက္ေရာလြယ္ေသာ္လည္း မက္ေမာရန္ ႏွလံုးသား ဆိတ္သုဥ္းသူ၊ မ်က္ရည္ကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုသူ၊ အလုပ္ႏွင့္ေငြအၾကား
ဆက္သြယ္မွု၊ ၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြအၾကား ကိန္းဂဏန္း အေပါင္းအႏွုတ္မ်ားကို မႏိုင္မနင္းမကၽြမ္းက်င္သူ၊ ငယ္စဥ္က ပထ၀ီဘာသာရပ္သင္ရစဥ္ ၿမန္မာႏိုင္ငံေၿမပံုကိုဆြဲတိုင္း ဧရာ၀တီၿမစ္ကို ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲ ၀င္သည့္အဆံုးပိုင္းမွ ေမခ၊မလိခ ၿမစ္ႏွစ္သြယ္ဆံုရာ အစအထိ ေအာက္မွအထက္ေၿပာင္းၿပန္ဆြဲေလ့ရွိသူ၊
ပံုပန္းသဏၭန္ၾကည့္ေတာ့ ပါးလွစ္မလိုလိုႏွင့္ ထူအ, လွသူ၊ အသံထြက္မွန္ေအာင္ပင္ နာမည္မေခၚတတ္ေသာၿပင္သစ္ရုပ္ရွင္ မင္းသား၏ ဓာတ္ပံုကို ညစဥ္နမ္းၿပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ေလ့ရွိသူ၊ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကိုေလာင္းကစားတစ္ခုအၿဖစ္ သေဘာထားကာ
ရွိသမွ်စည္းစိမ္ အကုန္ ေလာင္းေၾကးတင္ရင္း ရွံုးခဲ့သူ။ အဲဒီလိုခပ္အူအူမိန္းမအၿဖစ္ လူေနမွုဘ၀ေဗဒထဲသို႔ အံစာတံုးတစ္ခုလိုၾကဲခ်ခံလိုက္ရေသာအခါ ကံၾက မၼာဆိုတာက ဘက္လိုက္တတ္ေသာ ဒိုင္လူၾကီးတစ္ဦးပဲၿဖစ္ခဲ့သည္။
ကိုယ့္ေသမင္းကိုမၿမင္ဘူးလိုက္ပဲနဲ႔ ကၽြန္မ မေသခ်င္ပါ။ ေသမင္းသည္ ဘယ္လိုရုပ္ရည္မ်ိဳး ဘယ္လိုပံုသဏၭန္ မ်ိဳးရွိပါသနည္း။
ငယ္စဥ္ကက်န္းမာေရးေဆးခန္းသို႔မၾကာခဏသြားရဖူးသည္။ ေဆးေပးခန္းနံရံမွာခ်ိတ္ထားေသာ ပိုစတာတစ္ခုသည္ ကၽြန္မ၏အိမ္မက္ထဲထိလိုက္ပါေၿခာက္လွန္႔ခဲ့သည္။
ေက်ာက္ေရာဂါၿဖစ္ပြားေနေသာကေလး ငယ္တစ္ဦး (ထိုစဥ္က ကၽြန္မအရြယ္ခန္႔) ကိုသူ႔မိခင္၏လက္ထဲမွ ဇြတ္အတင္းလုယူဆြဲေခၚသြားေသာ ေသမင္း၏ ပံုၿဖစ္ေလသည္။
ကေလးသည္ လက္ပိန္ပိန္၊ ေၿခေထာက္ပိန္ပိန္ႏွင့္ ဗိုက္ပူကေလးၿဖစ္ၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေက်ာက္အနာဖုမ်ားၿဖင့္ ၿပည့္လ်က္ရွိ၏။ ေသမင္းသည္ ၀တ္ရံုမည္းမည္းၾကီးကို တရြတ္ဆြဲ၀တ္ထားၿပီး အရိုး ခ်ည္းသက္သက္လက္ထဲမွာ လက္ကိုင္တုတ္လိုလို ႏွင္တံလိုလို တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ခုပါ၏။ ေသမင္း၏ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အရိုးေၿခာက္မ်က္ႏွာၿဖစ္ၿပီး ေခါင္းထက္မွာ အရုပ္ဆိုးလွေသာ ၀က္ရံုမည္းၾကီးက ဖံုးလႊမ္းထားခဲ့သည္။ ေသမင္း၏ ေနာက္ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းတစ္ခုကို မွုန္ပ်ပ်ၿမင္ေနခဲ့ရသည္။
ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ထိုေသမင္း၏ရုပ္ပံုသည္ ကၽြန္မအာရံုတြင္ စြဲထင္ေနခဲ့သည္။ ကုသိုလ္ဇနကကံ၊ အကုသိုလ္ဇနကကံ၊ ကုသိုလ္ကမၼာနိမိတ္၊ အကုသိုလ္ကမၼာနိမိတ္၊
ကုသိုလ္ ဂတိနိမိတ္၊ အကုသိုလ္ ဂတိနိမိတ္ မည္သည့္ကံၿဖင့္ မည္သည့္နိမိတ္ထင္၍ ေသသည္ၿဖစ္ေစ ေသသည္၏အၿခားမဲ့၌ ဘာေတြၿဖစ္ႏိုင္သနည္းဟု ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားပါ။
မရဏသႏၷေဇာ၀င္ေနခ်ိန္၌ ကၽြန္မ၏အာရံုတြင္ဘာေတြထင္ ၿမင္လာႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္မဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကိဳတင္သိႏိုင္မည္နည္း။ ႏွင္းဆီဥယ်ာဥ္မ်ား၊ ပိေတာက္ပန္းမ်ား၊ ၾကည္လင္ေအးၿမေသာ္လည္း နက္ရွိုင္းေသာေရအိုင္ စသည္တို႔ကိုေသအံ့မူးမူး ၿမင္မိလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းရာသုဂတိ လားရမည့္နိမိတ္ပဲ။ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား၊ မီးခိုးမ်ား၊ ကၽြဲနက္ၾကီးမ်ား၊ ဆင္မည္းၾကီးမ်ားေနာက္ကလိုက္ေနပါ သၿဖင့္ ေၿပးလႊားေနရသည္ဟု ေသြးရူးေသြးတန္းထင္ၿမင္စြာ ေမာပန္းတုန္လွုပ္ရလွ်င္ေတာ့ မေကာင္းေသာ အကုသိုလ္ ဂတိနိမိတ္ပဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မရဏသႏၷေဇာတြင္ တစ္၀ိထိမွ်ေလာက္ေသာ အသက္ၾကြင္းက်န္ေနသည့္အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေသၿခင္းကအလြန္နီးကပ္လွ်က္ရွိၿပီ။
ထို႔ေနာက္ သာမန္လူမ်ားတြင္ တစ္၀ီထိလွ်င္ ေဇာခုနစ္ၾကိမ္ရွိ ေသာ္လည္း ကၽြန္မမွာေတာ့ ေဇာငါးၾကိမ္သာရွိေတာ့မည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မေသမည္။ အလြန္ရွင္းလင္းၿပတ္သား ေသာေသခ်င္းတရားၿဖစ္ပါသည္။
ခက္ေနသည္မွာ ကၽြန္မအလြန္စိတ္ရွည္တက္သူၿဖစ္ပါလွ်က္ ယခုအခ်ိန္တြင္အလြန ္စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ၿခင္းပင္ၿဖစ္၏။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ၀တ္ရံုစ တရြတ္ဆြဲသံႏွင့္အတူ တိုးတိတ္ေသာေၿခသံဖြဖြကို ကၽြန္မၾကားေနရပါလ်က္ သူဘာၿဖစ္လို႔ ကၽြန္မ၏တံခါးကိုခ်ိဳးဖ်တ္၍ ၀င္မလာေသးသလဲ။
ေအးစက္ေနေသာည၏ မ်က္ႏွာၿပင္ေပၚမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မမတ္မတ္ရပ္ေနၿခင္းသည္ ေလာကကိုၿပစ္တင္ေမာင္းမဲရန္ မဟုတ္၊ မ်က္ရည္ခံထိုးေတာင္းပန္ရန္လဲမဟုတ္၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးႏွစ္သိမ့္ရန္ လည္းမဟုတ္။ ေလာကကိုေလာင္းကစားတစ္ခုကဲ့သို႔ အႏိုင္ပိုင္းသြားရေအာင္လည္း
ကၽြန္မမွာေအာင္ႏိုင္ၿခင္း ဆိုတာမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ မည့္သူ႔ကိုမွ်မၿပရေသးေသာ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ ကၽြန္မွာရွိေသးသည္။
ကၽြန္မ၏ စာမ်ားကို ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ား၊ မေတာက္တေခါက္ေ၀ဖန္သူမ်ား သူတို႔အားလံုး ေကာ္ဖီႏွင့္စိမ္ ေသာက္ရန္ ေရးခဲ့ၿခင္းလည္း မဟုတ္၊ အႏုပညာေလာကၿမင့္မားတိုးတက္ဖို႔ ဘာညာကၽြန္မ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင'့္ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔စာေရးတာလဲ' ဟု ေမးလာေသာအခါ ကၽြန္မအိုးနင္းခြက္နင္းၿဖစ္သြားခဲ့ရဖူးသည္။ ကၽြန္မသည္ စာမေရးဘဲမေနႏိုင္၍ ေရးၿခင္းသာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မ၏ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးအိမ္ကိုအလိုလိုက္ေသာ လက္၏ ဖန္တီးမွုသက္သက္သာၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မမည္သူ႔ကိုမွ် ဖြင့္မေၿပာခဲ့ပါ။
ည၏ေထာင့္ခ်ိဳးမ်ားတြင္ ေကာင္းကင္ဆီမွၿဖာက်လာေသာ အလင္းေရာင္ျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ၿပိဳးၿပတ္၀င္းလက္ သြားတက္ေသာ္လည္း ဘ၀ဆိုသည္မွာ ၾကယ္ေရာင္လက္ေသာ ညတစ္ည မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ေသမင္းသည္ ၀တ္ရံုတစ္ခုရံုလႊမ္းၿခံဳထားသည္ဆိုလွ်င္ ထို၀တ္ရံုသည္ အနက္ေရာင္ပဲၿဖစ္ရမည္။ ေသမင္းသည္ စိတ္ရွည္၏။ ဇြဲနပဲၾကီး၏။ ထို႔အၿပင္ က်ီစယ္တတ္ေသး၏။ ေနာက္မွာတစ္စံုတစ္ရာက လိုက္လံေခ်ာင္းေၿမာင္းေနသလို စိတ္ကထင္လာသည့္အခါ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္၊ ထိုတစ္စံုတစ္ရာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔ရမွာမဟုတ္။ ၎သည္ လ်င္ၿမန္ပါးနပ္သည္။ ေၿခသံလံုသည္။
တရြတ္ဆြဲသံပင္မၾကားရ။ လိပ္ၿပာမသန္႔ေအာင္သာ ထိုအရာကတိုးတိတ္စြာ ေၿခာက္လွန္႔လ်က္ရွိသည္။ မိမိလာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အလြန္သတိၾကီးစြာ၊ ဥာဏ္ပညာၾကီးစြာၿဖင့္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ား၊ ခလုတ္မ်ား တပ္ဆင္ထားခဲ့ပါ။ ဤနည္းၿဖင့္ ထိုအရာသည္ မိမိေနာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္ေနခဲ့မည္ဟု စိတ္ခ်လက္ခ်မယံုၾကည္လိုက္ေလႏွင့္။ ထိုအရာ သည္
ေနာက္နားခပ္က်က်မွ ထပ္ႀကပ္မကြာ လိုက္ပါလာပါမွာပါပဲ။
တစ္ခါမွာေတာ့ (သူ႔၀တ္ရံုဟုထင္ရသည္) စိုစြတ္ထိုင္းမွိုင္းေသာ အ၀တ္အထည္ တစ္ခုခုက ဆံစ သို႔မဟုတ္
လည္ကုပ္ကိုလာထိသည္ကိုပင္ ခံစားရလိမ့္ မည္။ ထိုအခါ ၾကက္သီးၿဖန္းခနဲ ထသြားလွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႔မွုေၾကာင့္ၿဖစ္မည္။ ကၽြန္မေၾကာက္ရြ႔ံစြာေတြးေ၀ေနခဲ့သည္။ ေၾကာက္ရြ႔ံမွုတြင္ အခ်ိန္ကာလာရွိ၏။ အနီးအေ၀းလည္းရွိ၏။ ကၽြန္မတို႔သည္
ေၾကာက္ရြ႔ံၿခင္းကိုဘယ္ တုန္းကမွ် စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႔ေရးစပ္ဖို႔စိတ္ မကူးခဲ့ၾကေပ။
သို႔ေသာ္ ေလာကတြင္ အေရးၾကီးသည္ဟု ထင္ရေသာ အရာမွန္သမွ် ေၾကာက္ရြ႔ံမွုၿဖင့္အေၿခခံသည္။ အိပ္(က္)(စ္) ေရာင္ၿခည္ၿဖင့္ဓါတ္မွန္ရိုက္ၿခင္းသည္လည္း ေၾကာက္ရြ႔ံမွုေၾကာင့္ၿဖစ္သည္ လွ်ပ္စစ္ၿဖင့္ ႏွလံုးတိုင္းထြာ၍ ဂရပ္ဖ္ဆြဲၿခင္းသည္လည္း ေၾကာက္ရြ႔ံမွုေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္သည္လည္း ေကာင္း၊ ပရိတ္တရားေတာ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ၾကယ္တာရာေဆြးေႏြးပြဲသည္လညး္ေကာင္း၊ ေရက်ာဗစ္ ေဆြးေႏြးပြဲသည္လည္းေကာင္း၊ တာလတ္ပစ္ႏ်ဴကလီးယားဒံုးပ်ံမ်ား ဖ်က္သိမ္းေရး စာခ်ဳပ္သည္လည္းေကာင္း ေၾကာက္ရြံ႔မွုႏွင့္သက္ဆိုင္သည္။ ေၾကာက္ရြံ႔မွုေၾကာင့္ပင္ ေသမင္းနဲ႔ေ၀းခဲ့ၾကသည္။
ေၾကာက္ရြံ႔မွုေၾကာင့္ပင္ ေသမင္းႏွင့္နီးခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္မတို႔သည္ ယခုခ်က္ခ်င္း မိမိအေပၚ က်ေရာက္လာႏိုင္ေသာ
ေသမင္းအႏၱရာယ္မ်ားအႀကား ဖန္တီးထားေသာ ေၾကကြဲမွုမ်ားအၾကား
လုပ္ၾကံရယူထားေသာ ပိဋိသႏၶာရစကားမ်ားအၾကားတြင္ တစ္စံုတစ္ခု
ကိုအၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ ဤအရာကိုမရမီက ကၽြန္မသည္ ဤအရာကိုေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းၿဖင့္
အသက္ရွင္ေနသည္ ဟုထင္ေယာင္ထင္မွားၿဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤအရာကိုရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္မသည္ ထိုအရာကို ထပ္မံေမွ်ာ္လင့္ၿပန္သည္။
ကမၻာေပၚတြင္ လူသည္အလြန္ေလာဘၾကီးပါသည္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး ေလာဘတၾကီး ဖတ္တြယ္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဤေနရာတြင္ေတာ့ ညည္းတားသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ၿခင္းမ်ား၊ သည္းမခံႏိုင္ေသာ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားစာရွိသည္။ ဤ ဒုကၡမ်ားအၾကားတြင္ ေရႊေရာင္လက္ေသာဦးေႏွာက္၏ ဘာမွ်အသံုးမ၀င္ၿခင္းအၿဖစ္ကိုလည္း ကၽြန္မ သိခဲ့ၿပီ။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ၿခင္းႏွင့္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ၿခင္း အၾကားကၿခားနားမွုပါးပါးလႊာလႊာ ကေလးကိုလည္း ကၽြန္မၿဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ၿမစ္သည္ ေၿမာက္မွေတာင္သို႔စီးဆင္း၏လို႔ ပထ၀ီမွာသင္ရေသာ္လည္း ေၿပာင္းၿပန္စီးေသာၿမစ္မ်ား အေၾကာင္းၾကားဖူးၿပီ။ ရက္ေရာမွုသည္ေနာက္ဆံုးတြင္
မႏိုင္မမနင္းၿဖစ္မွုႏွင့္အဆံုးသတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ကၽြန္မသိ ခဲ့ၿပီ။
ဦးေႏွာက္ကိုေဖာက္စားရံုမွ်မက ဦးေခါင္းခြံထဲမွာ အံုက်င္းဖြံ႔၍ ေနတတ္ေသးေသာပင့္ကူမ်ားအေၾကာင္းကို လည္းကၽြန္မသိခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မလက္ေတြကပဲတိုလြန္းေနတာလား၊ မမီမကမ္းၿဖစ္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာႏွင့္လည္း လြဲခဲ့ရဖူးၿပီ။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာသို႔ လာ၍စဥ္ေသာ မနာလိုစကား အပိုင္းအစမ်ားကိုလည္း ထံုထိုင္းစြာခံစားသိရွိခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ယခုခ်ိန္တြင္မနက္ၿဖန္ဆိုေသာ စကားလံုး၏ အရသာကိုပင္ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မသြားေတာ့မည္။ ၿပတ္သားမွၿဖစ္ေတာ့မည္ဟု သတိရမိလိုက္ေသာအခ်ိန္တိုင္းတြင္ မၿပတ္သားမွုမ်ားစြားၿဖင့္ ေလးလံ ပိက်ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ လွုပ္ရွားရန္မလြယ္ကူေတာ့ေခ်။ ေတြေ၀ၿခင္းသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ခ်ိဳၿမိန္ လွသည္။ ကၽြန္မသြားမွၿဖစ္မည္။ ေတာင္အရပ္သို႔သြားသည္ၿဖစ္ေစ၊ ေၿမာက္အရပ္သို႔သြားသည္ၿဖစ္ေစ အေရးၾကီးသည္မွာ
ဤေနရာ တြင္ကၽြန္မ မရွိဖို႔သာၿဖစ္သည္။ မိုးသည္းေသာည မဟုတ္။ ႏွင္းေစေသာညမဟုတ္။ ရင္ခုန္ေနေသာညလည္းမဟုတ္။ လ၀န္းမရွိ။ ၾကယ္တာရာ မ်ားမရွိ။ ေနေရာင္ၿခည္ လေရာင္ၿခည္မ်ား၊ ေလာက၏ခ်ိဳစိမ့္မွုမ်ား၊ မိန္းမူးဖြယ္ရာေအာင္ၿမင္မွုမ်ားကို ရႏိုင္သ ေလာက္ ညွစ္ႏုတ္၊ ၿခစ္ထုတ္ေသာ ေသြးေအးေအးႏွင့္ညသာၿဖစ္သည္။
စမ္းေရစီးသံမၾကားရ၊ နာရီစက္သံမၾကားရ။ ညငွက္တို႔၏ အေတာင္ပံခတ္သံပင္မၾကားရ။ သစ္ရြက္သစ္ခက္တို႔၏ တီးတိုးသံပင္လွ်င္မၾကားရ။ အခုလိုညမ်ိဳးသည္ တစ္ခုခုကိုဆံုးၿဖတ္ဖို႔၊ အဆံုးသတ္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးညၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မဘာကိုစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနသနည္း။
ကႏၱာရပင္အကိုင္းအဖ်ားမွာ ၾကာၿမင့္စြာ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားခံရေသာေၾကာင့္ အေရာင္မိွန္ပ်က္လ်က္ရွိ ေသာသစၥာစကားမ်ား၊ မဖြပ္ေလွ်ာ္ဘဲအဖန္တလဲလဲ
သံုးခံရသၿဖင့္ ညစ္ႏြမ္းေပ်ာ့ဖတ္ေနေသာ ေလာက၀တၱရားမ်ား၊ ေရာဂါပိုးမ်ား၊ ၿပင္းၿပလိွုက္ေမာေနေသာ အသက္ရွဴသံမ်ား၊ ဘယ္ေတာ့မွ် လိုအင္ဆႏၵ မေၿပေပ်ာက္ႏိုင္ ေသာ ငတ္မြတ္မွုမ်ား။
အားလံုးအေပၚတြင္ေနာက္ဆံတင္းဖို႔မလိုပါ။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးေၾကာင့္မွ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကိုမရခဲ့သူ ကၽြန္မအတြက္ ေလာကၾကီး၏ ဟဒယရႊင္ေဆးမ်ားက မတိုးေတာ့ပါ။ လူတစ္ေယာက္အတြက္
အေရးၾကီးဆံုးေသာပညာမွာ ရယ္ေမာတက္ဖို႔မဟုတ္။ ေမတၱာထားတက္ ဖို႔လည္း မဟုတ္။ ေသတတ္ဖို႔သာၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မဘယ္လိုေသသြားမလဲ။
ဟိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ေသမင္းက ကၽြန္မ မသိေအာင္ တိုးတိတ္စြာခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး ၀ါးခနဲ ေၿခာက္လွန္႔ဆြဲ ေခၚသြားလိမ့္မည္ဟုထင္ခဲ့သည္။ ယခုလို ကၽြန္မဆီလာေနမွန္း
သိသိၾကီးႏွင့္ေရွာင္တိမ္းပုန္းေအာင္းရင္း သူ႔ေၿခ သံကိုနားစြင့္ေနရလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့ေပ။
ကၽြန္မႏွင့္ေသမင္းအၾကားတြင္ပိတ္ထားေသာတံခါးတစ္ခ်ပ္သာ ၿခားလ်က္ရွိေတာ့သည္။ အခုမွေတာ့ လၿပည့္၀န္းလဲမလာႏွင့္ေတာ့။
စကားနည္းနည္းေၿပာၿပီး အမွာမ်ားမ်ားလုပ္တက္သူ၊ ရက္ေရာလြယ္ေသာ္လည္း မက္ေမာရန္ ႏွလံုးသား ဆိတ္သုဥ္းသူ၊ မ်က္ရည္ကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုသူ၊ အလုပ္ႏွင့္ေငြအၾကား
ဆက္သြယ္မွု၊ ၀င္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြအၾကား ကိန္းဂဏန္း အေပါင္းအႏွုတ္မ်ားကို မႏိုင္မနင္းမကၽြမ္းက်င္သူ၊ ငယ္စဥ္က ပထ၀ီဘာသာရပ္သင္ရစဥ္ ၿမန္မာႏိုင္ငံေၿမပံုကိုဆြဲတိုင္း ဧရာ၀တီၿမစ္ကို ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲ ၀င္သည့္အဆံုးပိုင္းမွ ေမခ၊မလိခ ၿမစ္ႏွစ္သြယ္ဆံုရာ အစအထိ ေအာက္မွအထက္ေၿပာင္းၿပန္ဆြဲေလ့ရွိသူ၊
ပံုပန္းသဏၭန္ၾကည့္ေတာ့ ပါးလွစ္မလိုလိုႏွင့္ ထူအ, လွသူ၊ အသံထြက္မွန္ေအာင္ပင္ နာမည္မေခၚတတ္ေသာၿပင္သစ္ရုပ္ရွင္ မင္းသား၏ ဓာတ္ပံုကို ညစဥ္နမ္းၿပီးမွ အိပ္ေပ်ာ္ေလ့ရွိသူ၊ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကိုေလာင္းကစားတစ္ခုအၿဖစ္ သေဘာထားကာ
ရွိသမွ်စည္းစိမ္ အကုန္ ေလာင္းေၾကးတင္ရင္း ရွံုးခဲ့သူ။ အဲဒီလိုခပ္အူအူမိန္းမအၿဖစ္ လူေနမွုဘ၀ေဗဒထဲသို႔ အံစာတံုးတစ္ခုလိုၾကဲခ်ခံလိုက္ရေသာအခါ ကံၾက မၼာဆိုတာက ဘက္လိုက္တတ္ေသာ ဒိုင္လူၾကီးတစ္ဦးပဲၿဖစ္ခဲ့သည္။
ကိုယ့္ေသမင္းကိုမၿမင္ဘူးလိုက္ပဲနဲ႔ ကၽြန္မ မေသခ်င္ပါ။ ေသမင္းသည္ ဘယ္လိုရုပ္ရည္မ်ိဳး ဘယ္လိုပံုသဏၭန္ မ်ိဳးရွိပါသနည္း။
ငယ္စဥ္ကက်န္းမာေရးေဆးခန္းသို႔မၾကာခဏသြားရဖူးသည္။ ေဆးေပးခန္းနံရံမွာခ်ိတ္ထားေသာ ပိုစတာတစ္ခုသည္ ကၽြန္မ၏အိမ္မက္ထဲထိလိုက္ပါေၿခာက္လွန္႔ခဲ့သည္။
ေက်ာက္ေရာဂါၿဖစ္ပြားေနေသာကေလး ငယ္တစ္ဦး (ထိုစဥ္က ကၽြန္မအရြယ္ခန္႔) ကိုသူ႔မိခင္၏လက္ထဲမွ ဇြတ္အတင္းလုယူဆြဲေခၚသြားေသာ ေသမင္း၏ ပံုၿဖစ္ေလသည္။
ကေလးသည္ လက္ပိန္ပိန္၊ ေၿခေထာက္ပိန္ပိန္ႏွင့္ ဗိုက္ပူကေလးၿဖစ္ၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေက်ာက္အနာဖုမ်ားၿဖင့္ ၿပည့္လ်က္ရွိ၏။ ေသမင္းသည္ ၀တ္ရံုမည္းမည္းၾကီးကို တရြတ္ဆြဲ၀တ္ထားၿပီး အရိုး ခ်ည္းသက္သက္လက္ထဲမွာ လက္ကိုင္တုတ္လိုလို ႏွင္တံလိုလို တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ခုပါ၏။ ေသမင္း၏ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အရိုးေၿခာက္မ်က္ႏွာၿဖစ္ၿပီး ေခါင္းထက္မွာ အရုပ္ဆိုးလွေသာ ၀က္ရံုမည္းၾကီးက ဖံုးလႊမ္းထားခဲ့သည္။ ေသမင္း၏ ေနာက္ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ သင္းခ်ိဳင္းကုန္းတစ္ခုကို မွုန္ပ်ပ်ၿမင္ေနခဲ့ရသည္။
ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ ထိုေသမင္း၏ရုပ္ပံုသည္ ကၽြန္မအာရံုတြင္ စြဲထင္ေနခဲ့သည္။ ကုသိုလ္ဇနကကံ၊ အကုသိုလ္ဇနကကံ၊ ကုသိုလ္ကမၼာနိမိတ္၊ အကုသိုလ္ကမၼာနိမိတ္၊
ကုသိုလ္ ဂတိနိမိတ္၊ အကုသိုလ္ ဂတိနိမိတ္ မည္သည့္ကံၿဖင့္ မည္သည့္နိမိတ္ထင္၍ ေသသည္ၿဖစ္ေစ ေသသည္၏အၿခားမဲ့၌ ဘာေတြၿဖစ္ႏိုင္သနည္းဟု ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားပါ။
မရဏသႏၷေဇာ၀င္ေနခ်ိန္၌ ကၽြန္မ၏အာရံုတြင္ဘာေတြထင္ ၿမင္လာႏိုင္သည္ဟု ကၽြန္မဘယ္ႏွယ္လုပ္ၾကိဳတင္သိႏိုင္မည္နည္း။ ႏွင္းဆီဥယ်ာဥ္မ်ား၊ ပိေတာက္ပန္းမ်ား၊ ၾကည္လင္ေအးၿမေသာ္လည္း နက္ရွိုင္းေသာေရအိုင္ စသည္တို႔ကိုေသအံ့မူးမူး ၿမင္မိလွ်င္ေတာ့ ေကာင္းရာသုဂတိ လားရမည့္နိမိတ္ပဲ။ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား၊ မီးခိုးမ်ား၊ ကၽြဲနက္ၾကီးမ်ား၊ ဆင္မည္းၾကီးမ်ားေနာက္ကလိုက္ေနပါ သၿဖင့္ ေၿပးလႊားေနရသည္ဟု ေသြးရူးေသြးတန္းထင္ၿမင္စြာ ေမာပန္းတုန္လွုပ္ရလွ်င္ေတာ့ မေကာင္းေသာ အကုသိုလ္ ဂတိနိမိတ္ပဲ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မရဏသႏၷေဇာတြင္ တစ္၀ိထိမွ်ေလာက္ေသာ အသက္ၾကြင္းက်န္ေနသည့္အခ်ိန္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေသၿခင္းကအလြန္နီးကပ္လွ်က္ရွိၿပီ။
ထို႔ေနာက္ သာမန္လူမ်ားတြင္ တစ္၀ီထိလွ်င္ ေဇာခုနစ္ၾကိမ္ရွိ ေသာ္လည္း ကၽြန္မမွာေတာ့ ေဇာငါးၾကိမ္သာရွိေတာ့မည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မေသမည္။ အလြန္ရွင္းလင္းၿပတ္သား ေသာေသခ်င္းတရားၿဖစ္ပါသည္။
ခက္ေနသည္မွာ ကၽြန္မအလြန္စိတ္ရွည္တက္သူၿဖစ္ပါလွ်က္ ယခုအခ်ိန္တြင္အလြန ္စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ၿခင္းပင္ၿဖစ္၏။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ၀တ္ရံုစ တရြတ္ဆြဲသံႏွင့္အတူ တိုးတိတ္ေသာေၿခသံဖြဖြကို ကၽြန္မၾကားေနရပါလ်က္ သူဘာၿဖစ္လို႔ ကၽြန္မ၏တံခါးကိုခ်ိဳးဖ်တ္၍ ၀င္မလာေသးသလဲ။
ေအးစက္ေနေသာည၏ မ်က္ႏွာၿပင္ေပၚမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ကၽြန္မမတ္မတ္ရပ္ေနၿခင္းသည္ ေလာကကိုၿပစ္တင္ေမာင္းမဲရန္ မဟုတ္၊ မ်က္ရည္ခံထိုးေတာင္းပန္ရန္လဲမဟုတ္၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးႏွစ္သိမ့္ရန္ လည္းမဟုတ္။ ေလာကကိုေလာင္းကစားတစ္ခုကဲ့သို႔ အႏိုင္ပိုင္းသြားရေအာင္လည္း
ကၽြန္မမွာေအာင္ႏိုင္ၿခင္း ဆိုတာမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ မည့္သူ႔ကိုမွ်မၿပရေသးေသာ ၀ွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ ကၽြန္မွာရွိေသးသည္။
ကၽြန္မ၏ စာမ်ားကို ေ၀ဖန္ေရးဆရာမ်ား၊ မေတာက္တေခါက္ေ၀ဖန္သူမ်ား သူတို႔အားလံုး ေကာ္ဖီႏွင့္စိမ္ ေသာက္ရန္ ေရးခဲ့ၿခင္းလည္း မဟုတ္၊ အႏုပညာေလာကၿမင့္မားတိုးတက္ဖို႔ ဘာညာကၽြန္မ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင'့္ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔စာေရးတာလဲ' ဟု ေမးလာေသာအခါ ကၽြန္မအိုးနင္းခြက္နင္းၿဖစ္သြားခဲ့ရဖူးသည္။ ကၽြန္မသည္ စာမေရးဘဲမေနႏိုင္၍ ေရးၿခင္းသာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္မ၏ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးအိမ္ကိုအလိုလိုက္ေသာ လက္၏ ဖန္တီးမွုသက္သက္သာၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မမည္သူ႔ကိုမွ် ဖြင့္မေၿပာခဲ့ပါ။
ည၏ေထာင့္ခ်ိဳးမ်ားတြင္ ေကာင္းကင္ဆီမွၿဖာက်လာေသာ အလင္းေရာင္ျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ၿပိဳးၿပတ္၀င္းလက္ သြားတက္ေသာ္လည္း ဘ၀ဆိုသည္မွာ ၾကယ္ေရာင္လက္ေသာ ညတစ္ည မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဂ်ဴး
၁၉၈၉၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment