"ေန၀င္သြားေတာ႔ လထြက္သည္ "
========================
#မင္းလူ#credit
မမ၏မ်က္ႏွာသည္ ေလၿငိမ္ေသာ ညအခါတြင္ အင္းလ်ားကန္ေရၿပင္္၌ ေပၚထြန္းေနေသာ လၿပည္႔၀န္းၾကီးႏွင္႔ တူပါသည္။ သစ္သစ္၏မ်က္ႏွာသည္ လိႈင္းၾကက္ထေသာ အင္းလ်ားကန္ေရမ်က္ႏွာၿပင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ထိခတ္ေသာ ေနေရာင္ၿခည္ႏွင္႔တူပါသည္။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ထားဖူးၾကပါလိမ္႔မည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ခ်ိန္းဆိုထားေသာအခါ မည္သူထံသို႔ သြားရမည္ မသိေသာအၿဖစ္ကိုလည္း ၾကဳံဖူးၾကပါလိမ္႔မည္။ဇြန္လ ၂၀ရက္၊ စေနေန႔ၿဖစ္ပါသည္။ မမက အေရးၾကီးေသာကိစၥ ေၿပာစရာရိွ၍ လာခဲ႔ရန္ ခ်ိန္းထားပါသည္။ မြန္းတည္႔ ဆယ္႔ႏွစ္ႏွာရီတိတိအခ်ိန္တြင္ မမတို႔ရုံးေရွ႕က ၾကိမ္ၿခင္းေတာင္းေလးေတြ ေရာင္းေသာ တဲကေလးေရွ႕က ေစာင္႔ရန္။
သစ္သစ္က မြန္းတည္႔ ဆယ္႔ႏွစ္နာရီတိတိတြင္ အေဆာင္သုိ႔ လာခဲ႔ရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဒီေန႔ သစ္သစ္ ေက်ာင္းမတက္ေသာေၾကာင္႔ သစ္သစ္ရိွရာ အင္ၾကင္းေဆာင္သို႔ သြားရမည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲက ကိုေအာင္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနပါသည္။ဆယ္႔တစ္နာရီ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ရိွပါၿပီ။
မမ၏အခ်စ္ကိုရရန္ တစ္ႏွစ္တစ္လႏွင္႔ ႏွစ္ရက္တိတိ ၾကိဳးစားခဲ႔ရပါသည္။ မမ၏အခ်စ္ကိုရရန္ မူယာမာယာမ်ား သုံးခဲ႔ရပါသည္။ မမကမွ ၿပန္မခ်စ္ရင္ စာေမးပြဲ မေၿဖေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔မွပင္ ခ်စ္ပါသည္။ မမသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ခ်စ္ခါစက ကၽြန္ေတာ္႔ကို "သူ" ဟုေခၚပါသည္။ သုံးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔မွ ေမာင္ ဟုေျပာင္းေခၚသည္။ ေခၚၿပီးတိုင္းလည္း ရွက္ေနတတ္သည္။
သစ္သစ္၏အခ်စ္ကို ရရန္ ေၿခာက္ရက္ခန္႔ ၾကိဳးစားရပါသည္။ အမွန္မွာ ငါးရက္ ၿဖစ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ ခံသြားေသာေၾကာင္႔ ေၿခာက္ရက္ ၿဖစ္သြားပါသည္။ သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မခ်စ္ခင္က 'ယူ' ဟုေခၚပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ စခ်စ္သည္႔ေန႔မွစ၍ 'ကိုကို' ဟု ေခၚပါသည္။
မမကိုခ်စ္ခြင္႔ရၿပီး ေလးလၾကာမွ မမ၏ လိုင္စင္ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ရပါသည္။ ေၿခာက္လၾကာမွ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ခြင္႔ ေပးပါသည္။ တစ္လလွ်င္ တစ္ၾကိမ္ခန္႔၊ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ႔ေသာ သုံးလခန္႔မွစ၍ မမသည္ တစ္လ တစ္ၾကိမ္ေတြ႔ခြင္႔ကို အကန္႔အသတ္မရိွ ရပ္စဲလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ၾကေသာေန႔က မမကို ကၽြန္ေတာ္က အတင္းနမ္းမိေသာေၾကာင္႔ၿဖစ္ပါသည္။
သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုခ်စ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သူ၏ဓါတ္ပုံ အယ္လ္ဘမ္ကို လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ ေလးလခန္႔အတြင္း သစ္သစ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ငါးဆယ္႔ႏွစ္ခါတိတိ ေတြ႔ခဲ႔ပါသည္။ သစ္သစ္သည္ အေဆာင္ကို ၿပန္ခါနီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို သတိေပးတတ္ပါသည္။
"ကိုကို၊ ဒီေန႔ သစ္သစ္ကို မနမ္းရေသးဘူး"
------------------------------------------
မမသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္သည္ကို မၾကိဳက္ပါ။
"လူကေလးက ငယ္ငယ္ေလး၊ မ်က္ႏွာရင္႔ေနလိမ္႔မယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ အဆုတ္ေရာဂါ ရမယ္။ အက်ႌ မီးေပါက္မယ္။ ပိုက္ဆံကုန္မယ္၊ ပါးစပ္က ေဆးလိပ္နံ႔ နံမယ္။ "
သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေပါ႔လိပ္ေသာက္သည္ကို မၾကိဳက္ပါ။
" ေဆးေပါ႔လိပ္ ေသာက္တယ္ဆိုတာ စာေရးဆရာေတြ ေသာက္တာ၊ ကိုကိုက သူေဌးသားပဲ၊ စီးကရက္ေသာက္မွေပါ႔၊ ဖီလ္တာနဲ႔ ေၿပာတာေနာ္၊ ၿပီးေတာ႔ ေဆးေပါ႔လိပ္နဲ႔ ကိုကို႔ဂက္စ္လိုက္တာနဲ႔ မလိုက္ပါဘူးေနာ္ "
ဆန္းၿပားေသာပုံစံမ်ား၊ ေၾကာင္က်ားေသာ အဆင္မ်ားၿဖင္႔ ခ်ဳပ္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ား၀တ္လွ်င္ မမ မၾကိဳက္ပါ။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿခင္းကို မမ တားၿမစ္ပါသည္။ မမထံသို႔ တိုက္ပုံအက်ႌမပါဘဲ သြားလွ်င္ အဆူခံရတတ္ပါသည္။
သစ္သစ္သည္ ေကာ္လာမပါေသာ လည္ၿပတ္အက်ႌမ်ား ၀တ္သည္ကို မၾကိဳက္ပါ။
" ခုေခတ္က ေက်ာ္ဟိန္းေခတ္ေလ ကိုကိုရဲ႕၊ ေမာင္ဘတင္႔တို႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ "
ထို႔ေၾကာင္႔ သစ္သစ္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဘာင္းဘီ၀တ္ခိုင္းသည္။
" ေဘာင္းဘီခ်ဳပ္ရင္ ဖလဲခ်ဳပ္ေနာ္၊ ၿပီးေတာ႔က်ေတာ႔ အီလပ္စတစ္နဲ႔ မခ်ဳပ္နဲ႔၊ ေတာင္႔ေတာင္႔ၾကီး ၿဖစ္ေနလိမ္႔မယ္၊ တက္ထရက္စ္ပလိန္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ေနာ္ သိလား "
မမသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရွည္လ်ားေသာဆံပင္ကို မႏွစ္သက္ပါ။
" ေမာင္႔ဆံပင္ၾကီးကလည္း စုတ္ဖြားဖြား ညွဥ္းသိုးသိုးနဲ႔၊ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုဆံပင္ၾကီးနဲ႔ဆုိရင္ မမဆီ မလာနဲ႔ "
မမထံသို႔ သြားလွ်င္ ဆံပင္နားရြက္မဖုံးေစရ။ ေကာ္လာေအာက္သို႔ ဆံပင္မေရာက္ေစရ။
သစ္သစ္သည္ ဆံပင္အတိုထားသူမ်ားကို ရႈတ္ခ်တတ္ေလသည္။
" ဆံပင္အတိုနဲ႔က ၾကည္႔ရသိပ္ဆုိးတာ။ ေအးၿမင္႔ကို ၾကည္႔ပါလား။ ဆံပင္က တိုန႔ံနံံ႔၊ ကုပ္သားၾကီးက ေၿပာင္ေၿပာင္၊ တိုက္ေဂါပုံၾကီး၊ ကိုကို႔ပုံကေတာ႔ မိပါတယ္။ ကိုကို႔ဆံပင္ ေခြေခြေကာက္ေကာက္ကေလးေတြက ကုပ္သားေပၚ ၀ဲက်ေနတာ သိပ္မိုက္တာ"
မမသည္ ဆန္းသစ္တီထြင္ေသာ စကားလုံးမ်ားကို နားမလည္ပါ။
" ဟိုေန႔က မမတို႔ရုံးကို ဖုန္းဆက္တုန္းကေလ ဖုန္းကိုင္တဲ႔ လူၾကီးက ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲနဲ႔ တကယ္႔ ဒက္စ္ပဲ "
" ဘာလဲ ေမာင္ရဲ႕၊ ဒက္စ္ဆိုတာ "
"ဒတ္စ္ဆိုတာ အမိႈက္လို႔ေၿပာတာ၊ ရႈပ္တယ္လုိ႔ ေၿပာတာေပါ႔ "
" ေမာင္တို႔လမ္းသရဲစကားေတြ မမ နားမလည္ဘူး၊ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး "
စကားအသစ္အဆန္းတီထြင္မႈတြင္ သစ္သစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လို႔မမီပါ။
" ကိုကို၊ ကိုမဲလုံးက ကိုကို႔ကို လိုက္ရွာေနတယ္"
"ဘယ္က ကိုမဲလုံးလဲ"
" ခါလာၾကီးရဲ႕သား ကိုမဲလုံးေလ"
" ဘယ္က ခါလာၾကီးလဲ၊ ကိုကို မသိပါလား "
" ကိုကိုကလည္း တုံးလိုက္တာ "
" ေၿပာစမ္းပါဦး သစ္သစ္ရဲ႕၊ ဘယ္သူေတြလဲ"
" ဘယ္သူေတြမွ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္လဲ မရိွဘူး၊ ကိုကို႔ကို အေၾကာင္ရိုက္တာ၊ ကိုမဲလုံးက လိုက္ရွာေနတယ္ဆုိရင္ ေတြ႕ၿပီးၿပီလို႔ ေၿပာရတယ္၊ ဟင္း ဘယ္ကလဲ၊ ဘာညာလုပ္ေနရင္ ကိုကို အေၾကာင္မိၿပီဆိုၿပီး ၀ိုင္းဟားခံရမွာေပါ႔"
" ကိုကိုေတာ႔ တစ္ကြက္ေနာက္က်သြားၿပီကြာ"
---------------------------------------------
မမႏွင္႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ရာေနရာမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္း၊ အင္းလ်ားကန္၊ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံ၊ လူရွင္းေသာေနရာမွန္သမွ် ၿဖစ္ပါသည္။ အၿမဲတမ္းသြားေနက်ေနရာမွာ ေရႊတိဂုံဘုရားၿဖစ္ပါသည္။ အမ်ားအားၿဖင္႔ ေၾကးဆင္းတုေတာ္ၾကီးေတြ ရိွေနေသာေနရာ ၿဖစ္ပါသည္။ ဘုရားေပၚေရာက္လွ်င္ မမသည္ ဘုရားအၾကာၾကီး ရိွခိုးတတ္ပါသည္။
သစ္သစ္ႏွင္႔ေလွ်ာက္လည္ၾကေသာအခါ ဘုရားေပၚသို႔ မတက္ၿဖစ္ၾကပါ။ သစ္သစ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းႏွင္႔ ရုပ္ရွင္ရုံကလြဲ၍ လူရႈပ္ေသာေနရာမ်ိဴးကို မၾကိဳက္ပါ။
" လူေတြၿမင္ႏိုင္တဲ႔ေနရာမွာ မထုိင္ခ်င္ပါဘူး ကိုကိုရယ္၊ ေပၚတင္ၾကီးဆိုေတာ႔ မေကာင္းဘူးေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား "
မမသည္ စိတ္ဘယ္ေတာ႔မွ မေကာက္တတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဆရာသိပ္လုပ္တတ္ပါသည္။ ဘယ္လိုေန၊ ဘာလုပ္၊ ဘာေတြဆင္ၿခင္၊ ဘာညာကြိကြ။ မမသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အလိုမလိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္ေသာ အခြင္႔အေရးမ်ားကို မေပးပါ။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေကာက္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ႔ မေနႏိုင္လို႔ မမကို ၿပန္ေခၚပါသည္။
သစ္သစ္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ အနည္းဆုံးတစ္ခါ စိတ္ေကာက္ပါသည္။ နာရီပိုင္းအတြင္း စိတ္ၿပန္ေၿပသြားတတ္သည္။ သစ္သစ္သည္ တစ္လလွ်င္ အခါသုံးဆယ္ သို႔မဟုတ္ သုံးဆယ္႔တစ္ခါ စိတ္ေကာက္တတ္ပါသည္။ တစ္လလုံးေနလို႔မွ သစ္သစ္ ႏွစ္ဆယ္႔ရွစ္ခါပဲ စိတ္ေကာက္သည္႔လလည္းရိွပါသည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလၿဖစ္၏။
အခန္းနံပါတ္ AB 3 ထဲက ေက်ာင္းသားမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္လာၾကပါသည္။ ဆယ္႔တစ္နာရီ ငါးဆယ္မိနစ္ ရိွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေပၚတက္ ေရြ႕ေမာင္းထြက္ခဲ႔ပါသည္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ေရွ႕ကလမ္းႏွင္႔ ၿပည္လမ္းဆုံရာတြင္ ကားကို ရပ္ပါသည္။ ခုခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္ကိုသြားရမွန္း မသိေသးပါ။ ညာဘက္သို႔ ခ်ိဳးလွ်င္ သစ္သစ္ရိွရာ အင္ၾကင္းေဆာင္သို႔၊ ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ိဳးလွ်င္ မမတို႔ရုံးသို႕။ ေနာက္က ကားတစ္စီးက ဟြန္းတီးေနပါသည္။ ထိုကားသည္ ညာဘက္သို႔ေကြ႔ရန္ အခ်က္ၿပမီးကို ဖြင္႔ခ်ည္မွိတ္ခ်ည္ ၿပဳလုပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားကို ဘယ္ဘက္သို႔ ေကြ႔ခ်လိုက္ပါသည္။
မမသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံသို႔ သြားခ်င္သည္ဟု ထူးထူးၿခားၿခားေၿပာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံထဲက ေက်ာက္ခုံၾကီးတစ္ခုံမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ၾကပါသည္။
" ေမာင္႔ကို အေရးၾကီးတဲ႔ကိစၥတစ္ခု ေၿပာစရာရိွတယ္"
မမ၏မ်က္ႏွာသည္ ထူးၿခားစြာ တည္ၿငိမ္ေနပါသည္။ အနည္းငယ္ တင္းမာသေယာင္ရိွပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မမကို မေၾကာက္ပါ။
" ေမာင္ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ မေၿဖတတ္ပါ။ ဘြဲ႔ရၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ။ မမသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အေၿဖကို ေစာင္႔ေနပါသည္။
" မမ "
"ဟင္"
" ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
" ေမာင္က သိပ္ခက္ပါလား၊ ေမာင္ ဘယ္ႏွႏွစ္ရိွၿပီလဲ"
" အသက္ႏွစ္ဆယ္ "
" ဒါကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကၠသိုလ္မွာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲလို႔ ေမးတာ"
" တတိယႏွစ္ "
" မမနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ "
" ေလးႏွစ္နဲ႔ တစ္လနဲ႔၊ အင္း ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန႔ဆိုေတာ႔ "
" ထားပါေတာ႔၊ ေလးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ ေမာင္ ေလးေလးနက္နက္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔အလုပ္ ဘယ္ႏွခုရိွခဲ႔သလဲ "
ဘယ္ႏွခု ရိွသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မေၿဖတတ္ပါ။ မမ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္သနည္း။ မမၾကီးမ်ားသည္ သူတို႔ေၿပာခ်င္ေသာ စကားမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မေၿပာဘဲ ေမာင္ေလးမ်ားကို အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ေၿဖခိုင္းရပါသနည္း။
" ဘယ္ႏွခုရိွပါသလဲ "
မမကို ကၽြန္ေတာ္က ၿပန္ေမးပါသည္။ မမက ေၿဖပါသည္။
" တစ္ခုမွ မရိွဘူး၊ ေမာင္ဟာ မမနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ဖို႔၊ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ဖို႔၊ မမဆီက အခြင္႔အေရးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဴးေတာင္းဖို႔၊ မမကို စိတ္ေကာက္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ႔ "
" ၿပီးေတာ႔က်ေတာ႔ ဘုရားရိွခိုးဖို႔ "
" မမကို မေငါ႔နဲ႔၊ ခုခ်ိန္မွာ မမနဲ႔ေမာင္တို႔အတြက္ ေရွ႕ေၿပးစီမံကိန္းဆိုတာ ရိွသင္႔လာၿပီ ေမာင္"
" ေရွ႕ေၿပးစီမံကိန္း ဟုတ္လား၊ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ "
" မမ ေမးမယ္၊ မမနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ ေရွ႕ေရးသာယာဖို႔ ဘာေတြလိုသလဲ"
" မမနဲ႔ ေမာင္နဲ႔ သစၥာရိွရိွခ်စ္ဖို႔ "
" မဟုတ္ပါဘူး"
" ေမာ္ေတာ္ကား လိုတယ္"
" မဟုတ္ဘူး"
" ဟုိဒင္း၊ ေနဖို႔ အိမ္လိုတယ္ "
" မဟုတ္ဘူး၊ လိုတာေတြက အမ်ားၾကီး "
" ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ၊္ အမ်ားၾကီး၊ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီးလိုတယ္၊ ေမာင္႔ေဖေဖက သူေဌးပဲ "
" မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး "
" ဒါၿဖင္႔ ဘာလဲ"
" ဒါကို ေမာင္သိၿပီးသားၿဖစ္ရမယ္"
ေဟာ ေမာင္သိၿပီးသားတဲ႔။ ဘာကိုသိမွာလဲ။ မမၾကီးမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင္႔ ေ၀႔လည္ေခ်ာင္ပတ္လုပ္တတ္ရပါသနည္း။
" ေမာင္႔မွာ ဘာအရည္အခ်င္းေတြ ရိွသလဲ"
" ေမာင္႔မွာ ဟို .... ကားေမာင္းတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ၾကက္ေတာင္အရိုက္ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ လက္ေရးလွတယ္၊ ၿပီးေတာ႔ ... "
" ေမာင္႔မွာ ဘာအရည္အခ်င္းမွမရိွဘူး"
" ဘာေၿပာတယ္ မမ၊ ေမာင္က အားကိုးေလာက္တဲ႔လူ မဟုတ္ဘူးေပါ႔၊ ေမာင္႔မွာ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ႔အရည္အခ်င္း မရိွဘူးေပါ႔၊ ေမာင္က ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ "
" ဟုတ္တယ္"
"ဘုရားေပၚကို သြားရေအာင္ မမ"
" ဟင့္အင္း၊ မသြားခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ဘုရားဆိုတာ ေရစက္ဆုံႏိုင္တဲ႔လူေတြမွ သြားရတာ"
" ဘာ၊ မမ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
" မမမွာ စဥ္းစားေနတဲ႔အပိုင္းကေန ဆုံးၿဖတ္ရမယ္႔အပိုင္း ေရာက္လာၿပီ"
" ေမာင္နဲ႔လမ္းခြဲဖို႔ ဆုံးၿဖတ္ဖို႔လား"
" ဟုတ္တယ္၊ ေမာင္နဲ႔ မမနဲ႔ လမ္းခြဲၾကဖို႔ပဲ ရိွေတာ႔တယ္"
" မမ ေမာင္နဲ႔ ခြဲႏိုင္လို႕လား"
" ခြဲႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာေပါ႔၊ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္သြားၾကရမွာပါ၊ ခံေတာ႔ ခံစားရမွာေပါ႔၊ အလြန္ဆုံး တစ္ႏွစ္ပါပဲေလ၊ ၾကာေတာ႔လည္း ေမ႔သြားၾကမွာပါ"
ေနမင္းၾကီးသည္ ငိုတတ္ပါသလား။ မမ၏မ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ရသည္မွာ မြန္းတည္႔ေနေသာ ေနမင္းၾကီးကို ၾကည္႔ရသည္ႏွင္႔ တူပါသည္။
" ေကာင္းလွပါၿပီ ေဒၚမမရီ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔လမ္း ကၽြန္ေတာ္သြားရမွာပါပဲ၊ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔လမ္းက ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သြားရမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခြင္႔ၿပဳပါဦးခင္ဗ်ာ"
ေနမင္းၾကီးသည္ အဘယ့္ေၾကာင္႔ တည္ၿငိမ္စြာ ဟန္ေဆာင္တတ္ပါသနည္း။
-------------------------------------------------
အင္ၾကင္းေဆာင္ကို ေရာက္ေသာအခါ တစ္နာရီႏွင္႔ ငါးဆယ္မိနစ္ ရိွပါၿပီ။ အေဆာင္ေစာင္႔ ဦးေလးသိန္းအား သစ္သစ္ကို ေခၚေပးဖို႔ ေၿပာပါသည္။
" ခဏေနဦးကြာ၊ ငါသြားေခၚေပးမယ္၊ ခုနေတာ႔ ဧည္႔ခန္းထဲမွာ မင္းကိုေစာင္႔ေနတာ ေတြ႔တယ္"
ဦးေလးသိန္း ထြက္သြားပါသည္။ ဦးေလးသိန္း ၿပန္လာသည္။
" မရိွဘူးလို႔ ေၿပာခိုင္းလိုက္တယ္"
" ဦးေလးသိိန္း ကၽြန္ေတာ္က သိပ္အေရးၾကီးတဲ႔ကိစၥ ေၿပာစရာရိွလို႔ ... လို႔"
သစ္သစ္ ဆင္းလာပါသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို စူထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကည္႔လည္းမၾကည္႔၊ စကားလည္းမေၿပာဘဲ ကားေပၚ တက္ထိုင္ပါသည္။
" ကိုကို နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္ကြာ"
သစ္သစ္က ဘာမွ်မေၿပာပါ။ ႏႈတ္ခမ္းကို ပို၍ စူလိုက္ပါသည္။
" တၿခားမဟုတ္ပါဘူး၊ သစ္သစ္ကို ကိုကို ရုပ္ရွင္ၿပမလို႔၊ ခ်ာလီေလ"
သစ္သစ္က ခစ္ခနဲ ရယ္ပါသည္။ လမင္းၾကီးရယ္သည္ကို ေတြ႔ဖူးၾကပါလိမ္႔မည္။
" သစ္သစ္ ကိုကို႔ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား"
" အစကေတာ႔ စိတ္ဆိုးတယ္၊ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို ၿမင္လိုက္ေတာ႔ စိတ္မဆိုးေတာ႔ပါဘူး"
လမင္းၾကီးသည္ ဟန္မေဆာင္တတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္မေၿဖတတ္ခဲ႔ေသာ ေမးခြန္းကို သစ္သစ္အား ေမးၾကည္႔ပါသည္။
" သစ္သစ္ ကိုကုိတို႔ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ"
" ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ လက္ထပ္ၾကမွာေပါ႔ ကိုကိုရဲ႕"
အို ဟုတ္တာေပါ႔။ ဟုတ္တာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ လက္ထပ္ၾကရလိမ္႔မွာေပါ႔။
#မင္းလူ
ရုပ္ရွင္ပေဒသာ၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၉၇၆။
#@Aung Tun Oo~ျပန္လည္မွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment