ငိုက္ၿမည္းခဲ့ၿခင္းမ်ား

အက္​​ေဆး(၁၉)
______________
ငိုက္ၿမည္းခဲ့ၿခင္းမ်ား
=============
လြင္​​ေမာင္​​ေမာင္​
.
အၿပင္ဖက္မွာၾသဂုတ္လရဲ႕အေရာင္မြဲမြဲမိုးေရေတြတဖြဲဖြဲနဲ႔ရြာေနသည္။စိုထိုင္းထိုင္းနံရံေပၚမွာေတာ့ပုရြက္ဆိတ္ ေတြခရီးရွည္ခ်ီတက္ေနၾကသည္။ေရဒီယိုမွလူတိုင္းအလြတ္ရေနသည့္ေၾကာ္ၿငာသီခ်င္းတပုဒ္လာေနသည္။ အိပ္ယာထဲမွာေတာ့ကြ်န္ေတာ္ဟာအၿပင္းဖ်ားေနခဲ့ကာအိမ္မက္ေတြအဆက္မၿပတ္မက္ေနခဲ့သည္။ရႊင္ၿမဴးဘြယ္ မ်က္ခင္းစိ္မ္း၊စစ္တုရင္အရုပ္ေတြ၊ေသသြားတဲ့သူငယ္ခ်င္း၊ေနလုံးနီနီ၊ေမေမ။ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာတံလွ်ပ္ ေတြတရိပ္ရိပ္ထေနသည္။ကြ်န္ေတာ့္တကိုယ္လုံးသဲပူကႏၱာရထဲနစ္ၿမဳတ္ေနသည္။အုတ္ေတြ၊အလုပ္ေတြ၊သံ ယက္မေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ၿပာမႈိင္းမႈိင္းၿမိဳ႕ၾကီးရဲ႕တစ္ေနရာမွာကြ်န္ေတာ္ဟာအၿပင္းဖ်ားေနခဲ့တာဘယ္ ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ညစ္ေထးေထးတံစက္ၿမိတ္ေတြနဲ႔ဓါတ္ၾကိဳးေတြေပၚမွာေတာ့ခိုေတြ ၿငိမ္ကုပ္ေနသည္။ေမွာင္မည္းမည္းထပ္ခိုးေလးေပၚတစ္ခုေပၚတြင္ကြ်န္ေတာ္လဲေလ်ာင္းေနခဲ့သည္။ေအးစက္ခ်မ္း စိမ့္သည့္ၾကယ္ေတြကကြ်န္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲတြင္၀င္းမည့္ေနၾကသည္။
“ေဟာဒီမွာရွင္ေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြ..ဒါကအခုညအိပ္ယာ၀င္ကါနီး..ေဟာဒါကေနာက္ေန႔မနက္တစ္ၾကိမ္…”   ေကာင္တာမွာေဆးေပးသည့္ေကာင္မေလးသည္ဆရာ၀န္လက္ေရးကိုဖတ္လွ်က္ေဆးလုံးမ်ားေရတြက္ေပးေန သည္။သူမ၏လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးကိုကြ်န္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မ်ားဖ်ားရသလဲေကာင္မေလးရယ္။နာရီေတြၿမည္ေနၾကၿပီ။ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြရဲ႕ပိုးနသန္ေကာင္ေတြတဆစ္ဆစ္ၿမည္ လို႔။သူတို႔ေမးရိုးေတြကသန္စြမ္းပါေပရဲ႕။ကေဖးဆိုင္တဆိုင္ဆိုင္သြားထိုင္မည္။ေပါင္မုန္႔မီးကင္နံ႔သင္းသင္း ေလးႏွင့္ညေနမိုးေရစက္ေတြေငးမည္။တစ္ခါတုန္းကကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူေၿခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။လမ္းေတြကကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုသယ္ေဆာင္သြားသည္။ေဆးဘိမ်ား၊မိန္းမပ်က္မ်ားႏွင့္ညစ္ ေထးစုတ္ပဲ့သည့္ရပ္ကြက္ၾကိဳရပ္ကြက္ၾကားဘ၀မ်ားထဲေလေပြတခ်က္ေ၀ွ႔တိုက္တိုင္းအမိႈက္မ်ားလြင့္လွ်က္။ ပူၿပင္းသည့္ေနေရာင္ကကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုေတာက္ေလာင္ေနသည္။လက္မရြံတစ္ေယာက္ကေၿခသလုံးတြင္စည္း ထားသည့္စေကဘာကိုပြတ္သတ္ေနသည္။ဆဲသံဆိုသံမ်ားထဲကမာၻၾကီးနစ္ၿမဳတ္သြားစဥ္ကြ်န္ေတာ္တို႔ကူးခတ္ၿပီးအိမ္ၿပန္ခဲ့ၾကသည္။
မနက္ခင္းတစ္ခု၏တိတ္ဆိတ္မႈထဲတြင္ကြ်န္ေတာ့္အဖိုးသည္သတင္းစာတစ္ေစာင္ကိုသဲၾကီးမဲၾကီးဖတ္ ေနသည္။ေရပုံပိုင္ပိုက္ေခါင္းမွေရတို႔တစက္စက္က်ေနသည္။ေန႔ရက္မ်ားကတရက္ၿပီးတရက္ကုန္ဆုံးေနသည္။ အလွ်င္အၿမန္ပင္ကြ်န္ေတာ္တို႔အိုမင္းလာေနသည္။ကြ်န္ေတာ့္ထပ္ခိုးမည္းေမွာင္ေမွာင္ေပၚတြင္ပ်င္းရိငိုက္ၿမည္း မႈမ်ားႏွင့္ပင့္ဖလိြဳက္အေခြတစ္ခ်ိဴ႕ရွိသည္။ေၿမြတေကာင္လိုေခြေနသည့္စစ္ကိုင္းအိုးဂစ္တာတလုံးရွိသည္။ စာအုပ္ အနည္းငယ္ႏွင့္ေရးလက္စသီခ်င္းမ်ားရွိသည္။ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ကပ္ထဲတြင္ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ရွိသည္။မဒမ္က်ဴရီ ကို၀ယ္ခ်င္သည္။ကြ်န္းတကြ်န္းကို၀ယ္ခ်င္သည္။ေလကတဟူးဟူးႏွင့္။စားလက္စပန္းကန္ေတြ၊စီးကရက္ၿပာမ်ားႏွင့္မိုက္မဲတစ္ခ်ိဴ႕ကိုၿပန္၀ယ္ခ်င္သည္။ကြ်န္ေတာ္ဖ်ားေနခဲ့သည္။မိုးေရအစင္းေၾကာင္းထဲတြင္ကြ်န္ေတာ္လမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။တိုက္အၿမင့္ၾကီးမ်ားဆီမွမီးမ်ားလင္းလာခဲ့ၿပီ။မြဲညစ္ညစ္ေကာင္ေလးတသိုက္ကြ်န္ေတာ့္ကိုၿဖတ္ ေက်ာ္သြားၾကသည္။ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကသူ႔ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုတဖြဲ႔တႏြဲ႔ေၿပာခဲ့သည္။ယခုေတာ့သူ ေသခဲ့သည္။တကယ္ပဲသူေသဆုံးခဲ့သည့္မွာႏွစ္မ်ားၾကာခဲ့ၿပီ။အေမွာင္ရိပ္သန္းေနသည့္လမ္းၾကားအိုေလးထဲတြင္ သူ႔အေရာင္မြဲမြဲဂ်င္းအက်ီၤေနာက္ေက်ာၿပင္ကိုသာေနာက္ဆုံးေတြ႔လိုက္ရသည္။ကြ်န္ေတာ္သည္ေႏြေကာင္းကင္ ၿပာထဲမွအထီးက်န္ၾကယ္ေလးတစ္စင္းနဲ႔စကားေၿပာခ်င္ေနသည္။ပ်င္းရိဘြယ္ေန႔လည္ခင္းတခုထဲတြင္ဂ်က္စ္ဂီတကိုနား ေထာင္ခ်င္သည္။ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕၏အုတ္မိုးနီနီဘူတာရုံေလးကိုလြမ္းခ်င္သည္။ကြ်န္ေတာ့္မိန္းက ေလးမွာထိုေတာၿမိဳ႕ေလးတြင္ေနထိုင္သူၿဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ့္ထံစာတစ္ေစာင္ေရာက္လာသည္။၁၉၉၉ခုႏွစ္ ရက္စြဲႏွင့္ၿဖစ္သည္။ဘယ္ကပို႔လိုက္တာလဲ။ႏိုင္ငံၿခားတိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ၿပည္ကလား။ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းဆီက လား။စာကိုကြ်န္ေတာ္ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္သည္။အၿပင္ဘက္တြင္မိုးနည္းနည္းပါးပါးရြာေန သည္။ကြ်န္ေတာ္ေခ်ာင္းမဆိုးေတာ့ပါ။ပန္းၿခံတစ္ခုထဲတြင္ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။လိပ္ၿပာေလးတစ္ေကာင္ကြ်န္ ေတာ့္ပခုံးေပၚလာနားသည္။လူတစ္ေယာက္ကြ်န္ေတာ့္အနားလာထိုင္သည္။သူ႔ကိုယ္မွေရေမႊးနံကေအာ္ဂလီဆန္လြန္းသည္။ကြ်န္ေတာ့္အနားတေၿဖးေၿဖးကပ္လာသည္။ဆာေလွာင္ေသာရမၼက္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ့္ေပါင္ကိုအငမ္းမရလာပြတ္သပ္ေနသည္။ကြ်န္ေတာ့္မုန္းတီးစိတ္ကသူ႔မ်က္ႏွာကိုၿဖတ္ရိုက္ခိုင္းေသာ္လည္းလူၾကီးလူေကာင္းပီသစြာၿငင္းပယ္ရင္းထလာခဲ့သည္။ပုဇင္းရင္ကြဲမ်ားၿမည္ေနသည္။ေရပန္းတစ္ခုမွာေရတို႔လွ်ံက်ကာၿမက္ခင္းတို႔မွာစိုစြတ္ေနသည္။သစ္ရြက္ေၾကြမ်ားေပၚကြ်န္ေတာ္နင္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္။လမ္းေပၚမွေရအိုင္ငယ္ေလးထဲတြင္ေကာင္းကင္ ၿပာႏွင့္ဓါတ္ၾကိဳးတန္းမ်ား၏အရိပ္တို႔ထင္ေနသည္။ခ်ာတိတ္ေတြလမ္းေပၚတြင္ေဘာလုံးကန္ေနၾကသည္။လီ ဘိုင္းဂ်င္းပင္အေဟာင္းတစ္ထည္ကြ်န္ေတာ္၀တ္ထားသည္။ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းဖ်ားေနသည္။ကြ်န္ေတာ့္ေၿခ လွမ္းေတြကညေနေသတင္းကုတ္ေလးဆီေၿခဦးလွည့္ေနသည္။ေခ်ာင္က်က်စားပြဲအိုေလးတြင္ထိုင္လွ်က္တစိတ္ေလာက္ေသာက္မည္ေလ။လမ္းမီးေတြလာေနသည္။ပလီအမိုးၾကားထဲတြင္ခိုမ်ားၿငိမ္ကုပ္လွ်က္။ညေနၿမဴထဲတြင္ စိုထိုင္းေသာဗံဒါရြက္မ်ားဆီမွေရစက္ေရေပါက္ေလးမ်ားတစ္စက္စက္က်ေနသည္။အိမ္ေခါင္မိုးမ်ားေပၚသို႔အေမွာင္ထုကတေရြ႕ ေရြ႕ၿပိဳဆင္းလာေနသည္။ရုပ္ၿမင္သံၾကားမွစစ္ပြဲသတင္းမ်ားလာေနသည္။ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ ေဆးႏွင့္အိမ္ၿခံေၿမအေရာင္းၿမွင့္တင္ေရးေၾကာ္ၿငာလာေနသည္။ေလယာဥ္ပ်က္က်သည္။ေဒၚလာေစ်းဆက္တိုက္ က်သည္။သူမအိမ္ေထာင္က်သည္။ကေလး၂ေယာက္ရေသာအခါသူမေယာကၤ်ားေထာင္က်သည္္။smoke yသီခ်င္းတိတ္ေခြမ်ားႏွင့္နံခ်ပ္ကူတို႔မရွိေသာအခါကူရိုဆာ၀ါႏွင့္ၿမတ္ေလးတို႔လည္းမႈန္၀ါးသြားသည္။ေလကတ ဟူးဟူးႏွင့္။အၾကာၾကီးေငးၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္းညေနခင္းသည္တလႊာၿခင္းခြ်တ္၍ညၿမစ္ထဲေရဆင္းစိမ္ေတာ့ မည္။ၾကယ္ငါးေလးမ်ားကပြတ္သပ္ေသာအခါသင့္အိမ္မက္မ်ားပလုံစီေပေတာ့မည္။သမၼတကမ္းေၿခဖက္သို႔ စက္တပ္သမၺာန္ေလးႏွင့္ကူးသည့္ေန႔ကရန္ကုန္ၿမစ္ထဲတြင္လႈိင္းမ်ားထန္ေနသည္။သမၺာန္ေလးသည္လႈိင္းၾကားထဲလူးလြန္႔ယိမ္းထိုးေနသည္။ႏြံေတာေပၚၿဖတ္ထိုးထားသည့္ယိုင္နဲ႔နဲ႔သစ္သားတံတားအိုေပၚရပ္ရင္းရန္ကုန္ဖက္ကိုၿပန္ၾကည့္ခဲ့သည္။တိုးေ၀ွ႕တိုက္ခတ္သြားေသာေလညွင္းေလးေနာက္ကြ်န္ေတာ္လို္က္သြားသည္။ကြင္းၿပင္က်ယ္ၾကီးထဲတြင္ကြ်န္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းနံမည္ကိုေအာ္ေခၚလိုက္ခ်င္သည္။တခါကတြံေတးတူးေၿမာင္းထဲခုတ္ေမာင္းေန သည့္ႏွစ္ထပ္သေဘာၤေပၚမွအေ၀းကြင္းၿပင္က်ယ္ခ်ဳပ္ညရီတနံတလ်ားကိုသူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ေငးခဲ့ၾကသည္။ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ၾကီး၏ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္မ်ား၌ၿဖစ္သည္။စစ္ကါးေတြမလာေသး။လူအုပ္ၾကီးလမ္းေပၚမေရာက္ေသးခင္ သို႔မဟုတ္ေရာက္လုဆဲဆဲေန႔ရက္မ်ားထဲမွတခုေသာေန႔တေန႔၏တခုေသာေန၀င္ခ်ိန္ေလး၌ၿဖစ္သည္။ကြ်န္ေတာ္ တို႕ထိုအခ်ိန္ေလးကိုပိုင္ခဲ့သည္။ပိုင္ခဲ့သည္ဟုထင္ခဲ့ၾကသည္။ေနာက္ေတာ့ဘာမွမပိုင္ပဲလက္ခ်ည္းဗလာသက္ သက္ၿဖင့္ေလာကထဲမွၿပန္ထြက္သြားခဲ့သည္။ေသၿခင္းသည္သူ႕မ်က္လုံးၾကယ္သီးေတြကိုတပ္လိုက္သည္။ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့သည္။ဆင္၀င္အိုၾကီးတခုေအာက္တြင္ကြ်န္ေတာ္ရပ္လိုက္သည္။taxi တံခါးေဆာင့္ပိတ္သည့္အသံ ၾကားရသည္။သတင္းစာမ်ားကပ်င္းစရာေကာင္းလွသည္။ၿဂိဳလ္သားေတြအေၾကာင္းမေရးၾကေတာ့ဖူးလား။ ဖုန္းသံကိုမုန္းသည္။ဖုန္းသံမၾကားရေလေပ်ာ္စရာေကာင္းေလေလ။ညေနတိုင္းကြ်န္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္သည္။ လူရွင္းေသာလမ္းေတြကအရသာတမ်ိဴးၿဖစ္သည္။ငုံကိုင္းေနေသာသစ္ရိပ္မ်ား၊ၿခံစည္းရိုးမ်ားႏွင့္ထာ၀ရပိတ္ထား သည့္ၿပဳတင္းမ်ားေနာက္တြင္ဘ၀အရသာကတစက္ခ်င္းယိုစိမ့္ေနသည္။ေတာင္ကုန္းေပၚကစေတာ္ဘယ္ရီခင္း ေတြလိုအရသာရွိလိမ့္မည္။ထိုစေတာ္ဘယ္ရီခင္းထဲတြင္ကြ်န္ေတာ္တေရးတေမာအိပ္ခ်င္သည္။ႏိုးလာသည့္အခါ ၾကည္လင္ေအးၿမေသာေရတစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္သည္။ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ကမၻာၾကီးကကမၻာၾကီးပင္ ၿဖစ္လိမ့္မည္။ဒါေပမဲ့ဖိုးေထာင္ဆိုေသာေတာသားေလးသာဂ်ိဴးေထာင္ရင္ၿဖင့္ကမၻာၾကီးကၿငိမ္ေနေတာ့တာပဲ လို႔သြားေလသူကဗ်ာဆရာကေရးခဲ့သည္။
ယခုအခါတကြ်ီကြ်ီၿမည္ေနေသာေလွကါးအိုၾကီးအတိုင္းတက္လာလွ်င္ကြ်န္ေတာ့္ရုံးခန္းသို႔ေရာက္လိမ့္မည္။ကြ်န္ ေတာ့္ဘိဇနက္သည္ငိုက္ၿမည္းၿခင္းၿဖစ္သည္။ထိုငိုက္ၿမည္းၿခင္း၏တ၀က္တပ်က္ေရာက္တတ္ရာရာအိမ္မက္မ်ားသည္ကြ်န္ေတာ့္productမ်ားၿဖစ္သည္။ယခုအခါတြင္ကြ်န္ေတာ္ငိုက္ၿမည္းဖို႕အေရးတၾကီးလိုအပ္ေနသည္။ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲေပၚတြင္ငိုက္ၿမည္းဘြယ္ရာစာအုပ္မ်ားရွိသည္။ကြ်န္ေတာ့္တကိုယ္ရည္သုံးကြန္ၿပဴတာမွဆာရွင္အင္ ဂ်င္ထဲငိုက္ၿမည္းစရာမ်ားရွာသည္။အခ်ိန္တန္ကြ်န္ေတာ္ငိုက္ၿမည္းမွၿဖစ္လိမ့္မည္။ထိုအခါႏိုးတ၀က္အိပ္တ၀က္ အိမ္မက္ထဲတြင္ၿပာမႈိင္းေသာကမၻာၾကီးကိုထပ္ေတြ႕ရဦးမည္ပင္ၿဖစ္သည္။ ။
.
လြင္​​ေမာင္​​ေမာင္​