အက္ေဆး(၂)
__________
မႏွင္းဆီ ဖတ္ရန္ အလြမ္းရႈခင္း တစ္ခ်ပ္
=====================
စံညိမ္းဦး
_
ေန႔ရက္ေတြ ရာသီေတြ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အနားက ျဖတ္သန္းသြားေနၾကတယ္။ အစြဲအလန္းႀကီးသူတိုင္းအတြက္ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ဖြဲမီးလို႔ ယံုပါ မႏွင္းဆီ ။ ပရိုမီးသယပ္ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ။ အိပ္မက္ေတြကို ပိုးေမြးသလိုေမြးမိရင္း ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ တစ္စစ ႀကီးထြားလာခဲ့တယ္။ ဒါပါပဲ မႏွင္းဆီရယ္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ အေမေတြက သူတို႔သားေတြ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။မိန္းမေတြက သူတို႔ ေယာက္်ားေတြ ျပန္အလာကိုေမွ်ာ္ၾကတယ္။သူတို႔ ကေလးေတြ ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က ထမင္းတလုပ္ကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က ဥစၥာဓနကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေမွ်ာ္ၾက တယ္။တခ်ိဳ႕က ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က ရာထူးစည္းစိမ္ကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။တခ်ိဳ႕က ေရၾကည္ တေပါက္ကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။မႏွင္းဆီရယ္ … ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာေတြကို ေမွ်ာ္ေနမိပါလိမ့္ … မႏွင္းဆီ ကိုလား (ဒါမွမဟုတ္) ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုလား (ဒါမွမဟုတ္) တစ္စံုတစ္ရာ ။ ဒါေပမဲ့ မႏွင္းဆီရယ္ … မႏွင္းဆီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၊ တစ္စံုတစ္ရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေ၀းတယ္ ။ ေ၀းခဲ့တယ္ ။ ေ၀းရ တယ္ ။ ေ၀းေနရတယ္ ။ခုဆို မႏွင္းဆီ ဘယ္ဆီမွာလဲ … ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘယ္ဆီမွာတဲ့လဲ။ အထီးက်န္ ေန႔ရက္စိမ္းမ်ားစြာ … ၊ ေနေရာင္စိမ္းစိမ္း ၊ လေရာင္စိမ္းစိမ္း ၊ ပင္လယ္စိမ္းစိမ္း ၊ လမ္းမစိမ္းစိမ္း ၊ေကာင္းကင္စိမ္းစိမ္း ၊ ၾကယ္စင္္စိမ္းစိမ္း ၊ ေလညင္္စိမ္းစိမ္း ၊ ႏွင္းေငြ႕စိမ္းစိမ္း ၊ ျမဴမႈန္စိမ္းစိမ္း ၊ ၿပီးေတာ့ အလြမ္းစိမ္းစိမ္း ။ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုး ၊ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးမွာ အေမွာင္တိုက္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ေတြပါ မႏွင္းဆီရယ္ … ။
မႏွင္းဆီမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႔ကေလးမွာ ပန္းပြင့္ေတြ ကိုယ္သင္းရနံ႔ ေသဆံုးခဲ့တယ္။ သက္တံေတြ ေလသင္တုန္း ျဖတ္ခံရတယ္။ လြမ္းတယ္ မႏွင္းဆီရယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ မီးခက္မီးညြန္႔ေတြ ယိမ္း ကေနခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ကမၻာေျမတလႊားဆီက ကေလးေတြ ငိုေနၾကတယ္။ ေပါင္မုန္႔ ဆီ နႈတ္ခမ္းေတြ တုန္ရင္ေနၾကတယ္။ ဒုကၡိတ ေ၀ဒနာသည္ေတြက ၿငီးတြားေနၾက တယ္။မိခင္ေတြ က ေၾကကြဲလိႈက္ဟာေနၾကတယ္။ အစာအိမ္ေတြဆီက ေခၽြးေတြ တဒီးဒီးက်ေနတယ္။ ႏ်ဴကလီးယားဗံုးေတြ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲေနၾကတယ္။ စစ္ေအးေခတ္ရဲ႕ ေၾကညာခ်က္ေတြ စီးဆင္းေနတယ္။တတိယကမၻာက တံခါးေဟာင္းကို ထုႏွက္ေနၾကတယ္။နည္းပညာေတြ ေပါက္ကြဲေနၾကတယ္။ အတတ္ပညာေတြ တဟုန္းဟုန္း ျမည္ေနတယ္။
အို … မႏွင္းဆီရယ္ … ၿပီးေတာ့ မႏွင္းဆီကို လြမ္းတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးဆီက မီးခတ္သံေတြ … မီးခတ္သံေတြ ေန႔ေန႔ညည ဆူညံလို႔ပါပဲ မႏွင္းဆီရယ္ … ။ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ မႏွင္းဆီမရွိေတာ့ ပိုမိုလို႔ အားငယ္ရတယ္။အိပ္မရဘူး မႏွင္းဆီ ။ တစ္ေန႔ … တစ္ေန႔ ေညွာ္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း၊ ခိုအိမ္နဲ႔ မိႈနံ႔ တေထာင္းေထာင္း၊ ညွီနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ၊ မႏွင္းဆီရယ္ ။ "လူ" လို႔ အမည္မွည့္ထားတဲ့ ေငြဒဂၤါးျပား ေတြက လမ္းမေပၚမွာ ပခံုးျခင္းတိုက္ၾကတယ္။ အၿမီးက်က္အၿမီးစား ၊ ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားေတြ ၊ ကတံုး ေပၚ ထိပ္ကြက္မဲ့သူေတြ ၊ မ်က္ခံုးေမြးေပၚ စႀကၤံေလွ်ာက္သမားေတြ ၊ လိမၼာပါးနပ္မႈနဲ႔ အစြမ္းကုန္ဖြင့္ထုတ္ တတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ လူ႔ေလာကဆိုတာဟာ ေသြးဆာေနတဲ့ ေျမေခြးအစြယ္ၾကားက စီးက်လာတဲ့ သားေရတစ္စက္ပါပဲ မႏွင္းဆီ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏွင္းဆီကို လြမ္းတယ္။ မႏွင္းဆီေနထိုင္တဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးကို လြမ္းတယ္။ေတာင္ေပၚသူ ေတာင္ေပၚသားေတြရဲ႕ ရိုးသားပြင့္လင္းမႈ ၊ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈ ၊ နာေပ်ာ္ဖြယ္ စကားသံ၀ဲ၀ဲ ။ ၿပီးေတာ့ မႏွင္းဆီ ပါးနီနီေလးေလးေတြ ကင္းမဲ့တဲ့ ေဟာဒီလို ၿမိဳ႕ျပဆိုတဲ့ အရပ္ဟာ ပူလြန္းပါတယ္။ မေပ်ာ္ဘူး မႏွင္းဆီ ။ ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ဘူး။ သမိုင္းဦးဘံုေျမေခတ္ကစလို႔ ေနာင္ကမၻာႀကီး ေၾကျပဳန္းတဲ့ အဆံုးတိုင္ အမ်ားစုေသာ လူသားေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ ေတြလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး မႏွင္းဆီ ။ ကမၻာႀကီးဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ယံုေနမိတယ္။
ေလာဘ၊ ေမာဟ ၊ ေဒါသေတြ ၊ မစၦရိယစိတ္ေတြ ၊ မာန္မာနေတြ ၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား လြန္ကဲမြတ္သိပ္မႈေတြ ၊ ရမၼက္ေတြ ၊ ရင္ခုန္သံေတြ ၊ ရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လူတို႔ရဲ႕ေနရာဟာ ျပံဳးတစ္လွည့္မဲ့တစ္ခါပဲ ရွိမွာပါ မႏွင္းဆီရယ္။တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိုယ္ျပန္မရွာလို႔ပါ မႏွင္းဆီရယ္။ အေ၀းႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အဲဒီမွာပဲ ရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကေတာ့ ကမၻာ့ေျမပံုက တစ္ဖက္ ၊ မႏွင္းေနတဲ့ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးက တစ္ဖက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေျမပံုလမ္းညႊန္တစ္ခ်ပ္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိဘူး မႏွင္းဆီ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါ မႏွင္းဆီရယ္။ ကိုယ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာင္မွ အျခားသူတစ္ဦးတေလ ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ႏူးေနမွာပါ ။ ဒါပါပဲ မႏွင္းဆီက ဘာေတြျဖစ္ေနမလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနဦးမွာလဲ။ ဘ၀ဆိုတာ "လိုအပ္ျခင္း" ေတြသက္သက္နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ သုညတစ္လံုးပါပဲ … ။ မႏွင္းဆီက ရတနာ ကုန္သည္မေလး ျဖစ္္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေက်ာက္တြင္းသူေဌးမေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ (ဒါမွမဟုတ္) အမ်ိဳးေကာင္း သား ေၾကးေရတတ္တစ္ဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခ်င္ က်ေနမယ္။ (ဒါမွမဟုတ္) ဘုရား၀တ္ျပဳရင္ ျပဳေနမယ္။ ဒါပါပဲ မႏွင္းဆီ ။ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပန္းခ်ီေတြဆြဲ ၊ သီခ်င္းေတြဆို ၊ ကဗ်ာေတြ ေရးနဲ႔ အခုလိုပဲ လူက ခပ္မြဲမြဲ မာနက ခပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ မ်က္ရည္လြယ္ခ်င္ လြယ္ေနလိမ့္မယ္။ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ေစာင့္နတ္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ေတာင္ မႏွင္းဆီနာမည္နဲ႔ ေနမွာပါ မႏွင္းဆီရယ္။ေ၀းကြာျခင္းဟာ ဟိုးေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္နက္ထိ ဆြဲေခၚညိဳ႕ယူၿပီးရင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဟာ ႀကိဳးစင္ေပၚမွာ ေတးတစ္ပုဒ္ကို သီၾကဴးေနလိမ့္မယ္။ ခုဆို ဘယ္လို ဘယ္ခရီးဆက္လို႔ ဘယ္လိုအိပ္မက္ေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားေပ်ာ္ေမြ႕ေနသလဲ မႏွင္းဆီ ။ခင္ဗ်ား ဘယ္ဆီမွာလဲ မႏွင္းဆီ ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘ၀ဆိုတာ ေနမညိဳခင္ မ်က္ရည္ဆိုတာ မတိမ္ေကာတဲ့ စီးဆင္းမႈပဲလား ။
ဟိုးမွာ ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ ဆည္းဆာကို ရင္နဲ႔တိုးေ၀ွ႕ၿပီး ပ်ံသန္းသြားေနၾကတယ္။ဘ၀ရဲ႕ သုခုမတစ္ရပ္ လံုးက မႏွင္းဆီရဲ႕ အျပံဳုးေတြနဲ႔ပဲ စိုရႊဲေနေပါ့ ။ ရင္ထဲမွာ လိႈင္းေတြက တအုန္းအုန္း … ကမ္းပါးေတြလည္း ၿပိဳေနတယ္။မႏွင္းဆီက ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ထဲ ခုန္ခ်ဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္ ။ သိခဲ့ပါၿပီ မႏွင္းဆီရယ္ ။ အခ်စ္ဆိုတာ ေလကေလး တခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ။
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြဟာ အက္ကြဲစြာ ျမည္ေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာတယ္ အခ်စ္ဆိုတာ ေနာင္ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုရင္း ရယ္ေမာရတတ္တဲ့ အေဆြးနဲ႔ ျမည့္ျမည့္ ျပက္လံုးတစ္ခုတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏိုုင္ခဲ့ပါဘူး မႏွင္းဆီရယ္။အဲဒီတုန္းကလည္း မႏွင္းဆီေရွ႕မွာ ေခါင္းငံု႕ ရပ္ေနရင္း ကၽြႏ္ေတာ္ ေရနစ္ေနခဲ့တယ္။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မႏွင္းဆီ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္။ မႏွင္းဆီလည္း သြားေလ ၊ ဟိုမွာ အေဆာင္တံခါးပိတ္ေနၿပီ ။ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး မႏွင္းဆီ ။ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ၊ ဆင္ျခင္အသိတရား တစ္ခုလံုး မႏွင္းဆီတို႔ အေဆာင္ေရွ႕မွာ က်က်န္ ခဲ့ဘူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဆာင္ေရွ႕မွာ တမာရြက္ေျခာက္ေတြ ေၾကြေနသလား ၊ ေၾကြမေနပါဘူးလား ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ေယာက္်ားတန္မဲ့ ပဋာေျမလူးမတက္ ကခဲ့ရတဲ့ ေၾကကြဲ ျပဇာတ္ပါ ။ မႏွင္းဆီ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမုန္းပါနဲ႔ ။မႏွင္းဆီဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခြန္အားပါ။ မႏွင္းဆီဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကဗ်ာပါ။ ဒါေပမဲ့ မႏွင္းဆီနဲ႔ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔ တေရြ႕ေရြ႕ စိမ္းခဲ့တယ္။ မႏွင္းဆီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ေရွ႕ က ညေနခင္းေတြဟာ ဆံုးပါးခဲ့တယ္။
အဲဒီတုန္းကဆို ကၽြန္ေတာ္ေလ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာလည္း သီခ်င္းနားမေထာင္ရဲခဲ့ဘူး ။ သစ္ရြက္ေလး တစ္ရြက္ ေၾကြတာ ျမင္ရင္ေတာင္ စိတ္က မခိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုသာ အရွင္လတ္လတ္ နားေထာင္လိုက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပိဳလဲသြားမိမွာအမွန္ပဲ မႏွင္းဆီ။ လြမ္းရတယ္ မႏွင္းဆီရယ္ … ။ ၾကာေတာ့ လည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ ။ ခုဆို မႏွင္းဆီေနတဲ့ ေရႊမန္းေဆာင္ေရွ႕မွာ တမာရြက္ေျခာက္ကေလးေတြက တစ္ခါတုန္း က မႏွင္းဆီကို အေ၀းကေန လာလာခိုးၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို စျမံဳ႕ျပန္ေနမလားပဲ။ တမာရြက္ေျခာက္ကေလးေတြကေတာ့ သိပါလိမ့္မယ္။သူတို႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြကို ျမဳပ္ႏွံထားခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေပါ့ မႏွင္းဆီ ။ နန္းေကသီေဆာင္ ၊ မေမဇြန္တို႔ စတိုးဆိုင္ေလး ။ ပန္းခ်စ္သူ ကေဖး၊ ေနာက္တတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေရႊမန္းေဆာင္ ၊ မႏွင္းဆီနဲ႔ ကၽြႏ္ေတာ္ စစ္ေျပၿငိမ္းခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ 81 CLUB ။ မင္းရာဇာကေဖး ၊ သွ်ိသွ်ားနီလာအေ၀းေျပးကားဂိတ္ ။
" စံညိမ္းဦး … နင္ဟာအရူးပဲ " ၿပီးေတာ့ အေဆာင္ေရွ႕က ညေတြ … ဂစ္တာသံေတြ ၊ သီခ်င္းေတြ ၊ ခြဲခြာျခင္းကို ႏွစ္သိမ့္ရတဲ့ အျပံဳး ၊ လြမ္းတဲ့ညေတြလြန္ပါေစ။ အခ်စ္ရဲ႕လက္မ်ားနဲ႔ ၊ ခုနစ္ျပည္ေထာင္ ၊ ႏွင္းဆီျဖဴရဲ႕အေ၀းက လူတစ္ေယာက္ ၊ ယံုၾကည္တတ္ပါ ၊ ျဒပ္မဲ့ထုထည္ ၊ ေ၀းလည္း မေမ့နဲ႔ ၊ ၿပီးေတာ့ မႏွင္းဆိႀကိဳက္တဲ့ " ႏွင္းစက္နဲ႔လမ္း " ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏဆိုျဖစ္တဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ႕ " ေပ်ာ္ေတာ္ ဆက္ " ။ မႏွင္းဆီရယ္ ၊ မႏွင္းဆီကို သီခ်င္းနဲ႔ သိပ္ခဲ့ရတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕က ညမ်ားစြာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ ၾကည္ႏူးမႈ အမာရြတ္ေလးေတြပါ။ ခုေန အဲဒီ အမာရြတ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရူးမူး ၾကည့္ရင္ သီခ်င္းသံေတြ ျပန္ထြက္က်လာလိမ့္ဦးမယ္ မႏွင္းဆီ ။ ေက်ာင္းႀကီးပိတ္လို႔ မႏွင္းဆီ ျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ။ ဘာကိုမွ အလုိမက်ေတာ့ဘူး ။ အေကာင္းလည္း မျမင္မိေတာ့ဘူး ။ မႏွင္းဆီရဲ႕ အျပံဳးေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရူးအမူးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အရႈံးေတြ ေပးေနခ်င္မိခဲ့တယ္ ။ မႏွင္းဆီရဲ႕ အျပံဳးေတြကို ငတ္ခဲ့တယ္။ မႏွင္းဆီရဲ႕ မ်က္၀န္းလဲ့လဲ့ကို ငတ္ခဲ့တယ္။မႏွင္းဆီရဲ႕ ေျခဖမိုးေလး ကို ငတ္ခဲ့တယ္။မႏွင္းဆီရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ကို ငတ္ခဲ့တယ္။ မႏွင္းဆီရဲ႕ စကားသံေတြကို ငတ္ခဲ့တယ္။
ခုဆို ၁၉၉၇ တဲ့ မႏွင္းဆီရယ္ ။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ မႏွင္းဆီ ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာမႏွင္းဆီရဲ႕ အရိပ္ေတြ ၊ မႏွင္းဆီရဲ႕ ေျခရာေတြကို ေက်ာင္းထဲမွာ စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ ရွာေဖြေနမိတယ္။ မႏွင္းဆီနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ တရားမရေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ မႏွင္းဆီရယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းက ေမွာင္လို႔ အခုထက္ထိ မီးျပင္သမား ေရာက္မလာေသးဘူး မႏွင္းဆီ ။ မႏွင္းဆီကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ထက္ မႏွင္းဆီရဲ႕ အျပံဳးတစ္ခ်က္ ၊ မႏွင္းဆီရဲ႕ စကားတစ္ခြန္း ၊ မႏွင္းဆီရဲ႕ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ၊ ဒါပါပဲ မႏွင္းဆီရယ္ ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီဘ၀မွာ ခ်စ္ေမတၱာရဲ႕ မြတ္သိပ္မႈက ဒီထက္မပိုေတာ့ဘူးဆိုတာ မႏွင္းဆီ ယံုၾကည္ေပးပါ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲဆီ အေ၀းေျပးကားေလးေတြ ျဖတ္သြားတိုင္း မႏွင္းဆီပါမလားရယ္လို႔ လွမ္းလွမ္းေငး ေနမိတယ္ ။ မႏွင္းဆီဆီက ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕စာတိုက္ပံုး နီနီေလးဟာလည္း ကၽြႏ္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ အမိႈက္ပံုးတစ္လံုးလိုပါပဲ မႏွင္းဆီ ။ မႏွင္းဆီတို႔ အိမ္ေခါင္မိုး မွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လာနားရင္း တစာစာ ေအာ္ျမည္ေနခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေပၚမွာနားၿပီး ပ်ံသန္း ေရာက္ရွိလာတဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို႔ နားလည္လိုက္ပါေတာ့ မႏွင္းဆီရယ္ ။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ မႏွင္းဆီ။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ ။ ဟိုး … ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္တစ္ခိုမွာ ေရႊစြန္ညိဳက မ်က္ရည္လိုလို႔ ၀ဲခဲ့တယ္ ဆိုလား … ။
လြမ္းတယ္ မႏွင္းဆီရယ္ …. ။
.
စံညိမ္းဦး
၁၉၉၇ ၊ ဒီဇင္ဘာ ၊ မဂၤလာ မဂၢဇင္း
စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္ ( အက္ေဆး ၁၀၀ ) မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment