အက္ေဆး(၉)
___________
အလြမ္းနာ
============ ေအာင္လြန္းၿမိဳင္
.
ညတာသည္ ရွည္ၿမဲရွည္လ်က္ ရွိေနသည္။
တစ္စုံတစ္ခုကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္မိဆဲ။ အခ်ိန္တုိ႔သည္လည္း ကုန္ႏိုင္ခဲစြာ ေႏွးေကြးလြန္းသည္ဟု ထင္မွတ္ဆဲခုိက္မွာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ျဖတ္သန္းကုန္ဆုံး လြန္ေျမာက္ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္လုိက္ေတာ့…….က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဘ၀အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ လြမ္းလြမ္းေငြ႕ေငြ႕တမ္းတ သတိရလာမိေတာ့သည္။
ရွိရင္ … ရွိရင္ … ႀကဲပါဗ်ိဳ႕။
ရွိရင္ … ရွိရင္ … ႀကဲပါဗ်ိဳ႕။
ဒီဘက္ကုိလည္း ႀကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕။ ေဟး…။
ကေလးေတြရဲ႕ သံၿပိဳင္ေအာ္သံအဆုံးမွာ ေရႊေတြ၀င္းအိေနေအာင္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ကားေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေငြဖလားထဲကုိ လက္ႏွဳိက္ၿပီး အေပၚကုိ ေျမွာက္ႀကဲလုိက္ေတာ့ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္နဲ႔ ပုိက္ဆံအေၾကြေစ့ေတြ ေလထဲမွာ အေဖြးသား။
ေျမေပၚျပန္က်လာတဲ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ ကေလးေတြက ၀ုိင္းၿပီးလုၾက၊ တြန္းၾက၊ တုိးၾက။
ရတဲ့သူကရ မရတဲ့သူကမရ ကားေတြတန္းစီၿပီး ျပန္ေမာင္းထြက္သြားတာေတာင္ ကေလးေတြ တစ္အုပ္စုလုံး ကားေနာက္ကုိ အမွီေျပးလုိက္ၿပီး ႀကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕။ ႀကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕ လုိ႔ေအာ္ရင္း ေျပးလုိက္သြားၾကတာ မေမာႏိုင္ မပန္းႏို္င္ ေခြ်းတလုံးလုံးနဲ႔။ ပုိက္ဆံမႀကဲေတာ့မွ ကေလးအုပ္စုေတြ ျပန္လွည့္လာၾကေတာ့သည္။
အဲ့ကေလးေတြ အုပ္စုထဲမွာ သူလည္းပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
ထုိေန႔က ငါမူးေစ့တစ္ေစ့ မတ္ေစ့တစ္ေစ့ ဆယ္ျပားေစ့တစ္ေစ့ ေပါင္းလုိက္တာ ရွစ္ဆယ့္ငါးျပားရသည္။ လက္သည္းရင္းနဲ႔ ပန္းကုံးက လက္ဆစ္ကေလးေတြ အနည္းငယ္ ၿပဲကုန္သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္ဆယ့္ငါးျပားရတဲ့ အေၾကာင္း အေမ့ကုိေအာ္ေျပာရင္း သုံးဆယ့္ငါးျပားကုိ ခ်န္ထားၿပီး ငါးမူးေစ့တစ္ေစ့ကုိ အိမ္အတြင္းဘက္က ထရံေထာင့္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ၀ါးဆစ္စုဗူးက အေပါက္ထဲသုိ႔ ခ်ေလာက္ခနဲ အသံျမည္ေအာင္ထည့္လုိက္တယ္။ ၀ါးဆစ္စုဗူးထဲသုိ႔ အေၾကြေစ့က်သြားတဲ့ အသံက သူ႔ကုိ ပီတိျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ေန႔ေကာင္းရက္သာေန႔ေတြဆုိရင္ လက္ေျခာက္ဘက္ ဘိုးေတာ္ႀကီးနတ္နန္းစင္မွာ ကားနတ္ျပေတြ ဆုိင္ကယ္နတ္ျပေတြ ျမင္းလွည္းနတ္ျပေတြ ဆိုကၠားနတ္ျပနွင့္ အလႊာေပါင္းစုံက လူေတြ နတ္ျပဖုိ႔ရာ တန္းစီၿပီးေတာင္ ေစာင့္ရတတ္တယ္။
စည္ေတာ္အကေတြ ဒုိးပတ္အကေတြ အိုးစည္အကေတြ … သုိင္းအက၊ ကုလားအကေတြနဲ႔ အလွဴ၀တ္ဆံ လွည့္တာတို႔၊ ဆင္ေတြ ျမင္းေတြနဲ႔ အလွဴလွည့္တာတို႔ ၊ ကားႀကီးကားငယ္ေတြန႔ဲ စုေပါင္းရွင္ျပဳပြဲတို႔ နတ္ျပလာလွ်င္ လက္ေျခာက္ဘက္ ဘုိးေတာ္ႀကီး နတ္နန္းစင္မွာ အစည္ကားဆုံးေန႔ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး နတ္နန္းစင္ကုိ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ နတ္လာျပၾကတဲ့ အလွဴေတြကလည္း မနည္းဘူး။ အနည္းဆုံး ေလးငါးလွဴေလာက္ ရွိမည္။ သူတို႔ကေလးမ်ား အုပ္စုကေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္း နတ္ျပေတြလာရင္ ပုိက္ဆံလုေကာက္ၾကဖုိ႔ သူ႔ထက္ငါဦးေအာင္ အေျပးအလႊားေျပးကာ “ ႀကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕” လုိ႔ေအာ္လုိက္သည္။ ေနာက္မွ ပုိက္ဆံႀကဲဖုိ႔ရာ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ႔ “ရွိရင္ … ရွိရင္ … ႀကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕” လုိ႔သံၿပိဳင္ေအာ္လုိက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ အလွဴရွင္မ်ားက ပုိက္ဆံႀကဲဖုိ႔ရာ ကုန္သြားလုိ႔ရွိရင္ ကုန္သြားၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေငြဖလားႀကီးကုိ ေမွာက္ျပၿပီး ေငြဖလားဖင္ကုိ လက္ဖ်ားနဲ႔ ပုတ္ျပလုိက္ေသးသည္။ အခ်ိဳ႕အလွဴရွင္မ်ားကေတာ့ ကေလးေတြ ပုိက္ဆံလုရင္း ကားႏွင့္ တုိက္မိ ခုိက္မိမည္ စုိး၍ ပုိက္ဆံကုန္သြားၿပီ၊ မရွိေတာ့ဘူး။ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ေျပာတတ္၍ ကေလးေတြက “ရွိရင္ … ရွိရင္ … ႀကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕” လုိ႔ ေအာ္ၾကတာ ျဖစ္သည္။
ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကုိ ကားေပၚမွ ေပြ႕ခ်ီကာ လက္ေျခာက္ဘက္ ဘုိးေတာ္ႀကီး နတ္ရုပ္တုေရွ႕ နတ္နန္းစင္ အတြင္းမွာ အုန္းပြဲ ငွက္ေပ်ာပြဲႏွင့္ အတူ ငါးမိနစ္ေလာက္ နတ္ျပအၿပီး ျပန္အထြက္မွာ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္နဲ႔ ပုိက္ဆံေတြႀကဲၾကတာ လုၾကပါသည္။ ေပ်ာ္စရာအလြန္ေကာင္းသလုိ ဒူးကြဲသူကြဲ တံေတာင္ၿပဲသူၿပဲ လက္ေတြ စုတ္ၿပဲေပါက္ေအာင္ လုၾကသူေတြ ရွိသလို ဆဲသူဆဲ ရန္ျဖစ္သူ ရန္ျဖစ္ ငိုသူငိုနဲ႔ သူတုိ႔ကေလးအုပ္စုေတြ ပုိက္ဆံေတြ အေတာ္ရခဲ့ၾကပါသည္။
တေပါင္း၊ တန္ခူး ကဆုန္လေတြဆုိလွ်င္ ရွင္ျပဳအလွဴမ်ားတတ္ပါသည္။ ထုိအခါ ၿမိဳ႕နယ္တစ္၀ိုက္က ေက်းရြာၿမိဳ႕ငယ္ ကေလးေတြက အစ လက္ေျခာက္ဘက္ ဘိုးေတာ္ႀကီး နတ္နန္းစင္သုိ႔ အလွဴနတ္ျပ လာၾက ပါသည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ ၁ ရက္မွလြဲ၍ က်န္ရက္မ်ားသည္ လက္ေျခာက္ဘက္ ဘုိးေတာ္ႀကီးနတ္နန္းစင္မွာ အၿမဲ စည္ကားလ်က္ရွိပါသည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔သည္ နတ္သဘင္ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ေသာေန႔ဟု အမ်ားသူငါ သိထားေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဟူး နတ္ရူးေတာင္ မလာဘူး ဆုိေသာ စကားအတုိင္း ဆုိကၠားနတ္ျပမွသည္ ေမာင္ရွင္ေလာင္း နတ္ျပအထိ ထုိဗုဒၶဟူး ေန႔ရက္သည္ လာေရာက္ျပသေလ့ မရွိေသာေၾကာင့္ လက္ေျခာက္ဘက္ ဘိုးေတာင္ႀကီး နတ္နန္းစင္တြင္ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ ေနတတ္သည္။
ထုိေန႔မ်ားတြင္ ကေလးတစ္သုိက္ ပုိက္ဆံလုစရာ အလွဴနတ္ျပေတြ မလာရင္ နတ္စင္အေနာက္ဘက္ ၿမိဳ႕ရိုးေပၚတစ္ေလ်ာက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစား ၾကသူမ်ား စစ္တုိက္တမ္း ကစားၾကသူမ်ား စိန္ေျပးတမ္း ကစားသူမ်ား ၿမိဳ႕ရိုးအလယ္ေပၚ၌ တည္ထားေသာ ျပည္ေတာ္၀င္ေစတီေပၚတြင္ ေခါင္းပုတ္တမ္း ကစားသူမ်ားထဲတြင္ သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ထုိကေလးအုပ္စုထဲတြင္ ရံဖန္ရံခါမွ ပါ၀င္ကစားေလ့ ရွိပါသည္။ သူအမ်ားဆုံး ေဆာ့ကစားခဲ့သည္ကေတာ့ သူတို႔အိမ္ေတာင္ဘက္ ၿမိဳ႕ရိုးေပၚမွာရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေငြေတာင္ေက်ာင္းမွ ကုိရင္ေတြနဲ႔ အမ်ားဆုံး ကစားေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေတြဆုိရင္ ေက်ာင္းဆင္း ေခါင္းေလာင္းေခါက္တာနဲ႔ အိမ္ကုိ အျမန္ေျပးၿပီး လြယ္အိပ္ထား အ၀တ္အစားလဲၿပီး ေငြေတာင္ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္ေျပးေတာ့သည္။
ကုိရင္တင္သန္း ကုိရင္ေအးေက်ာ္ ကုိရင္စုိးတင့္ ေက်ာင္းသားရဲေဆြ တုိ႔နဲ႔အတူ ေရခပ္ကူ ထင္းခြဲကူ ဆြမ္း၀တ္ပုိ႔ၿပီးရင္ေက်ာင္းရဲ႕ေတာင္ဘက္က(မာလကာသီး သီးခ်ိန္ဆို) မာလကာပင္ေပၚက မဆင္းေတာ့။ ဗိုက္ျပည္႔ေတာ့မွ ဆင္းသည္။ သိမ္န႔ဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းၾကား ေရွာက္ပန္းပင္ႀကီးက ေရွာက္ပန္းသီးေတြ ဆရာေတာ္ မသိေအာင္ ခုိးၿပီး ခူးစားၾကသည္။
ဆြမ္းစားေဆာင္နားက ထန္းပင္ေတြၾကားမွာ ရွိတဲ့ ဥသွ်စ္ပင္ေပၚက ဥသွ်စ္သီးမွည့္ေတြကုိ ခဲနဲ႔ေပါက္ၿပီး ခူးစားၾကေသးသည္။
ျမယာသီး သီးခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ျမယာပင္ေပၚက မဆင္းေတာ့၊ အပင္ေပၚမွာတင္ ပါးစပ္ေတြ ျပာႏွမ္းလာေအာင္ ခူးစားၿပီးမွ အပင္ေအာက္ဆင္းေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတာင္ဘက္က သိမ္ထဲမွာ ေဆာ့ကစားၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းတုိင္ဘုန္းႀကီး ဦးလကၡဏာကလည္း သူ႔ကုိ ခ်စ္ခင္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ ဆြမ္းေကြ်းတရားနာ သုိ႔မဟုတ္ အလွဴမဂၤလာပြဲ ရွိလုိ႔ ေက်ာင္းသားရဲေဆြ မအားလွ်င္ သူ႔ကုိ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ဆြဲေစၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ တစ္ခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားရဲေဆြ ၀တီးရြာသုိ႔ ျပန္သြားလုိ႔ ရြာသစ္ရြာက အိမ္တစ္အိမ္မွာ အသုဘတစ္ေလာင္း သက္ေပ်ာက္ဆြမ္း တရားနာဖုိ႔ သူ႔ကုိ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေခၚသြားသည္။
တစ္ခါမွ အသုဘအေလာင္းနား မကပ္ဖူးတဲ့သူ အသုဘအိမ္ထဲ ၀င္လုိက္ေရာ အိမ္ကက်ဥ္းက်ဥ္း၊ အေလာင္းတင္ထားတဲ့ ကုတင္နဲ႔ျပည့္ေနလုိ႔ ဘယ္နားထုိင္ရမွန္းလည္း မသိ။ အသုဘအေလာင္းကုိ မၾကည့္ရဲဘဲ ေၾကာက္ဒူးေတြတုန္ခဲ့ရဖူးသည္ကုိလည္း အမွတ္ရမိေသးသည္။
ကုိရင္ေတြနဲ႔အတူ အေပ်ာ္ဆုံးအခ်ိန္ေတြ ကေတာ့ ၀ါတြင္း ဘုံဆြမ္းေလာင္းအသင္း ဆြမ္းေလာင္းခ်ိန္ ေတြဆို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကုိရင္ေတြနဲ႔အတူ ညအိပ္ၿပီး မနက္ေစာေစာ သုံးနာရီေလာက္ထကာ ဘုံဆြမ္းေလာင္း အသင္းေတြမွာ ဘုံဆြမ္းသြားတန္းစီတိုး ရသည္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။
ဘုံဆြမ္းခံကအျပန္ ေက်ာင္းကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းရွိေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးေတြ အာရုံဆြမ္း ကပ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူ ရဲေဆြနဲ႔ သူတို႔စားၾကရေတာ့သည္။ ဟင္းေတြစုံလွသည္။ ကုိရင္ေတြနဲ႔ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းသား အျဖစ္လုိက္ရင္း မဟာဒုတ္ မဲက်တဲ့အိမ္သုိ႔ လုိက္သြားရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသးေတာ့သည္။
“ေမာင္ရွင္ေလာင္း နတ္ျပေတြလာၾကၿပီး ေဟ့ ”
ကေလးတစ္ေယာက္က ေအာ္ဟစ္သတိေပးလုိက္ေတာ့ ကေလးေတြ တစ္ၿပဳံႀကီး ၀ိုင္းအုံေရာက္လာၾက ေတာ့သည္။
သူတို့အိမ္ေတြက လက္ေျခာက္ဘက္ဘိုးေတာ္ၾကီး နတ္နန္းရဲ့ ေတာင္ဘက္မွာ ရွိတာဆိုေတာ့ ကားလမ္းပဲျခားသည္။ နတ္နန္းနဲ့ အနီးဆံုးအိမ္ျပပါဆိုရင္ သူတို့အိမ္ပဲရွိသည္။ နတ္နန္းနဲ့ေ၀းတဲ့အိမ္က ကေလးေတြေမာင္ရွင္ေလာင္းနတ္ျပတာကိုမသိလိုက္မမွီလိုက္ပဲရွိလွ်င္ရွိမည္။သူကေတာ့လာသမ်ွအလွဴေတြပိုက္ဆံၾကဲသည္ကိုမလြတ္တမ္းလိုက္လုေလာက္ဖူးသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
ပိုက္ဆံလည္း အေတာ္ေလးစုမိေနျပီျဖစ္သည္။ အခုလည္း အလွဴနတ္ျပကားေတြ ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ကားေတြမွ မနည္းဘူး။ တန္းစီလို႔၊ ပိုက္ဆံေတြလည္းအမ်ားၾကီးသည္။ ခဏအတြင္းအမွာပဲ အနီးအနားက ကေလးေတြ ၀ုိင္းအုံစုၿပံဳေရာက္လာၾကေတာ့သည္။
ပုိက္ဆံအႀကဲမ်ားတဲ့ ကားဘက္ကုိ လုိက္ၿပီးေအာ္တဲ့သူကေအာ္၊ ႀကဲပါဦး ဗ်ိဳ႕လုိ႔သံၿပိဳင္ေအာ္တဲ့အဖဲြ႔႕ ကလည္း အျခားကားေတြေနာက္ကုိ ေျပးလုိက္လုိ႔။ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ပြင့္ေတြ ကားလမ္းေဘး ၀ဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေဖြးလုိ႔၊ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြ တင္ေဆာင္လာတဲ့ ေရႊထီး တပ္ထားတဲ႔ ကားေတြ နတ္နန္းဝန္းထဲ ေမာင္းဝင္သြာတာ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြကို တေယာက္တပါးေပြ႕ခ်ီျပီး နတ္နန္းထဲကို ပင့္သြားကာ သူတို႔ကေလးမ်ားကလည္း ရွိရင္…ရွိရင္……ၾကဲပါဗ်ိဳ႕သံျပိဳင္ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ေငြဖလားအၾကီးၾကီး ကိုကိုင္ထားတဲ့ အစ္မေလးတစ္ေယာက္က ေငြဖလားထဲလက္နိႈက္ျပီးေတာ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းေတြအေပၚ ၾကဲလိုက္တာ ပိုက္ဆံေတြမွမနည္းဘူး။ သူတို႔အလုအယက္ တြန္းေကာက္ၾကသည္။ လုေကာက္လို႔ရထားတဲ႔ လက္ထဲက အၾကြေစ႔ေတြကို ဖုန္ေတြ၊သဲေတြေပလွ်က္ပဲ ပါးစပ္ထဲသို႔ထည့္ျပီး ပါးေသာင္အတြင္းထဲ ကပ္ထားလိုက္သည္။ သ႔ူလိုပဲ တျခားကေလးေတြ ပါးစပ္ထဲမွုာလည္း ပိုက္ဆံေတြကပ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ ၾကဲပါအုန္းဗ်ိဳ႕လို႔ေအာ္တာေတာင္ မပီေတာ့ဘူး။
လုေကာက္လို႕ရတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားလို႔မရ၊ ပိုက္ဆံၾကဲတိုင္း လုေကာက္ရင္း ျပန္ထြက္က်သြားနိုင္သည္။ ေဘာင္းဘီသားေရၾကိဳးထဲလည္း လိမ္္ထားလို႔မရ။ ကုန္းရုန္းျပီး လုရင္း အခန္႔ မသင့္ရင္ ျပန္ထြက္က် သြားနိုုင္ျပန္သည္။ဒါေၾကာင့္ ေကာက္လို႔ရျပီးသမွ် ပိုက္ဆံေတြက္ိုပါးစပ္ေပါက္တစ္ခုသာ အလံုျခံဳဆံုး၊ အေသခ်ာဆံုးေသာ ေနရာျဖစ္လို႔ေနသည္။ ပိုက္ဆံေတြလည္း ကားတိုင္းလိုလိုၾကဲၾကတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကေလးေတြရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာလည္း အျပည့္နီးပါး ျဖစ္ေနသည္။ ၾကဲပါဦးဗ်ိဳ႕လို႔ ေအာ္တာေတာင္ အီးအီအူးဝူးနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဒါကိုသေဘာက်လို႕ အလွဴရွင္ေတြလည္းရယ္လို႔ ေမာလို႔သေဘာက်လို႕ ပိုက္ဆံေတြလည္း ထပ္ၾကဲလို႔ …။
ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြနတ္ျပ ဆုေတာင္းအျပီးု ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ျပီး ျပန္မည့္ဘက္ကို ေခါင္းလွည့္ျပီး အစီအရီျပန္ေမာင္းထြက္သြားၾကေတာ့ သူတိုုုုု႔ကေလးအုပ္စုေတြ အီးအီအူဝူး၊ အီးအီအူဝူးနဲ႔ ကားေနာက္ကလိုက္ေအာ္ၾကရင္း ၾကဲမွ်ပိုက္ဆံေတြ တိုးေ၀ွ႔လုေကာက္ရင္း ကားတန္းၾကီးေတြနဲ႔ ေဝးလို႔ေဝးလို႔သြားေတာ့သည္။ သူတို႔ကေလးေတြကားေနာက္ကို လိုက္မမီေတာ့။ ကားလမ္းမေတြေပၚမွာ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ေတြ တလမ္းလံုးေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔ေနသည္။
ေမာင္ရင္ေလာင္းကားေတြ ျပန္သြားေပမယ့္ နတ္နန္းဝင္းအတြြင္း ဝင္္သြားၾကျပီး ေစာေစာက ပိုက္ဆံအၾကဲ အမ်ားဆံုးေနရာ ဖုန္ေတြသဲေတြထဲမွာ ငါးအုိင္ပက္ၿပီးေတာ့ ငါးမ်ားကုိ ႏြံထဲမွာ ေျခေထာက္နဲ႔ ေမႊေႏွာက္ရွာသလုိ သဲေတြဖုန္ေတြထဲမွာ ေျခေထာက္နဲ႔ ဘယ္ညာယက္ျပီး ပိုက္ဆံေတြကို ရွာၾကျပန္ေသးသည္။
ပုိက္ဆံေတြ ပါးစပ္ထဲမွာ အျပည့္ျဖစ္ေနတာေတာင္ အားမရေသးတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ သဲထဲ ဖုန္ထဲမွာ ထပ္ရွာၾကေသးသည္။ သဲထဲ ဖုန္ထဲမွာလည္း ပုိက္ဆံေတြ ေတြ႕ၾကျပန္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္ေလာက္ရလဲ။ ငါကေတာ့သံုးက်ပ္ေတာင္ရတယ္ကြ”ဆိုျပီး လုလို႔ရတဲ႔ေနရာကို အနည္းအမ်ား ျပိဳင္ၾကသူေတြလည္း ရွိသည္။
သူကေတာ့ အိမ္အျမန္ျပန္းေျပးျပီး အေမ့ေရွ႕မွာ ပါးစပ္ထဲက သဲေတြ ဖုန္ေတြအလူးလူးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြကို အားရပါးရ ထုတ္လိုက္သည္။ “အမ်ားၾကီးရတယ္ အေဖရဲ႕“ဟု ဝမ္းသာအားရေျပာ လိုက္ေသးသည္။ ပိုက္ဆံေတြကိုေရၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၄ က်ပ္ေက်ာ္ ၅ က်ပ္ နီးပါးေလာက္ရသည္။ တခါမွ ဒီလိုမရဖူးဘူး။ သူ ေပ်ာ္ရြင္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း “အေမ့ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ေပါင္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျပည့္ေတာ့မယ္နဲ႕တူတယ္ ေနာ္“ ဟုေျပာေတာ့ အေမက ျပံဳးျပံဳးၾကီးေခါင္းညိတ္လို႔။
အဲ့ဒီတုန္း ေမာင္ရင္ေလာင္း လုလိုု႔ရတဲ႔ပိုက္ဆံကို ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ သူ ၄ တန္းစတက္ဖို႔ ေက်ာင္းအပ္ရင္ သဲၾကိဳးအနီနဲ႔ ဖိနပ္ေလးဝယ္စီးဖို႕ အေဖ့ကို ဝါးဆစ္စုဘူး လုပ္ခိုင္းခဲ့ျပီး ပိုက္ဆံစုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အခုေက်ာင္းေတြကလည္း ျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ အခုသူစီးေနတဲ့ဖိနပ္က အေတာ္ကေလး ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီ။ စီးလို႔ျဖစ္ေသးေပမယ့္ သူလိုခ်င္တဲ့ သဲၾကိဳးအနီနဲ႔ ကတီၲပါဖိနပ္ေလးကို အျမန္လိုခ်င္ေနျပီ။ အခုရထားတဲ့ ပိုက္ဆံကို စုဘူးထဲမထည့္ေတာ့ပဲ စုဘူးကိုခြဲကာ ပိုက္ဆံေရၾကည့္ကာ ဖိနပ္ဖိုးျပည့္ရင္ဝယ္ေပးဖို႔ အေမက သေဘာတူသည္။
ဝါးဆစ္ဗူးေလးကို ခြဲလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံအေၾကြေတြနဲ႔ ေခါက္ထားတဲ့က်ပ္တန္ အသစ္ ၃−၄ ရြက္တို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚတခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ က်လာသည္။ ပါးစပ္ထဲမွ တဆင့္ထုတ္ျပီး စုဘူးထဲသို႔ စုထည့္ထားတဲ့ပိုက္ဆံ ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး သူ ၾကည္နူးေနမိသည္။
ေစာေစာကပါးစပ္ထဲက ထုတ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ေပါင္းျပီးေရတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးဆယ့္တက်ပ္နဲ႔ ဆယ္ျပားရွိသည္။ ဖိနပ္တရံ ဝယ္လို႔ရျပီ။ ကတီၲပါတရံ ၃၈ က်ပ္ျဖစ္သည္။ မုုုန္႔ဖိုးအျဖစ္ ၃ က်ပ္ ဆယ္ျပား က်န္ေသးသည္။ အေမက သူနဲ႔အတူ ဦးညိဳၾကီး ဆိုင္က ဖိနပ္တရံခ်က္ခ်င္း လိုက္ဝယ္ေပးေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆုံးေသာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံနဲ႔ဝယ္လိုက္ရေသာ ဖိနပ္ကေလးေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ျပီး ပီတိ ျဖစ္ေနခဲ႔ေသးသည္။ သူလိုခ်င္ခဲ႔ေသာ အရာက္ို ေမွ်ာ္လင့္ေပ်ာ္ရြင္စြာ စုေဆာင္းရင္းဆႏၵတို႔ ျပည့္ဝ ခဲ့ေလသည္။
ညတာသည္ရွည္ျမဲ ရွည္လွ်က္ရွိသည္ဟု ထင္မိဆဲ……အခ်ိန္တို႔သည္လည္း ေနွးေကြးလြန္းလွသည္ဟု မွားယြင္းစြာ ေတြးမိစဥ္မွာ ေန႕နဲ႔ညတို႔သည္ မွန္မွန္လည္ပတ္လ်က္ရွိေနသည္။ အခ်ိန္သည္လည္းပဲ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔စီးေမွ်ာေနလ်က္ရွိ ေနခဲ့သည္ေလ။
အခုေတာ့လည္း နတ္နန္းစင္ေလးက ေဆာင္းတြင္းေပမယ့္ သူ႕ဘဝလိုပဲ ပူျပင္းေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္လို႔။ အရင္တုန္းကမ်ားနဲ႔ မတူနိုင္ေတာ့ေပ။ တေပါင္း၊ တခူး၊ ကဆုန္လေတြေရာက္ရင္ ေတာ့ အရင္လိုသိပ္ျပီး မစည္ကားေတာ့ေပမယ့္ အလွဴနတ္ျပေတြလာရင္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလး ေတြက ၾကဲပါဦးဗ်ိဳ႕လို႔ ေအာ္ျမဲအတိုင္း ေအာ္လ်က္ရွိေနေသးသည္။ ပိုက္ဆံအေၾကြေစ႔ေတြကိုေတာ့့ သူတို႔မလုၾကရေတာ့။ မတူနို္င္ေတာ့သည္ အခ်ိန္ေတြကို တေဆြးတသသ ေတြးၾကည့္မိေတာ့ သူကစားခဲ့ဖူးတဲ့ ေငြေတာင္ေက်ာင္း ကေတာ့ထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲမသြားမယ့္ ကိုရင္တင္သန္းတို႕၊ ကိုရင္ေအးေက်ာ္တုိ႔၊ ကိုရင္စုိးတင့္္တို႔နဲ႔ အတူ ေက်ာင္းသားရဲေဆြတို႔ မရွိၾကေတာ့။ ေက်ာင္းနဲ႕သိမ္ၾကားက ေရႈာက္ပန္းပင္ၾကီးလည္း မရွိေတာ့။ဆရာေတာ္ ဦးလကၡဏာ တစ္ပါးသာသက္ေတာ္ ဝါေတာ္ ၾကီးရင့္ျပီးက်န္မာေရး မေကာင္းစြာ ေက်ာင္ထိ္ုင္ဆရာေတာ္ၾကီး အျဖစ္ ရွိေနေတာ္မူေသးသည္။ သူစာသင္ခဲ႔ရေသာ အလယ္တန္္းေက်ာင္ေလးက အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့။ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ေတြ ထပ္တိုးျပီး ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ စံျပေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာငး္ အျဖစ္ရွိေနသည္။
သူနဲ႔အတူ တစ္တန္းတည္း တက္ခဲ႔ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ပိုက္ဆံအတူတူလုခဲ႔ၾကသည့္္ အေဖာ္ေတြ ဘယ္ဆီမွာ ေရာက္ကုန္ၾကျပီလည္းမသိ။ ျမိဳ႕ရိုးတေလွ်ာက္က အိမ္ေလးေတြလည္း မရွိေတာ့ေပ။ နတ္နန္းနဲ႔ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ သူတို႔အိမ္ လည္းမရွိေတာ့။လူေတြ……နွွစ္ေတြ အခိ္်န္ေတြ……ေသေကာင္ေပါင္းလဲဘဝနဲ႔။
ေတြးရင္းေတြးရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚက လူေတြၾကားမွာ တိုးေဝွ႔ေလွ်ာက္လာရင္း ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီ ျဖစ္တဲ႔ သူ႕ဖိနပ္တဖက္က ေခါင္မွျပဳတ္ထြက္သြားသည္။ သူ ရွက္ရြြြံ႕သြားသည္။ လူတခ်ိဳ႕က သူ႕ကို ကြက္ၾကည့္၊ကြက္ၾကည့္နဲ႔ၾကည့္သြားသည္။ ေခါင္ျပဳတ္ထြက္သြားတဲ႔ ဖိနပ္တဖက္ကို အသာတဲျပီး စီးလို႔ရဦးမယ္ အထင္နဲ႔ ျပန္တပ္ၾကည့္ေသးသည္။ လံုးဝစီး လို႔မရေတာ့။ ေလွ်ာက္ရမည့္ခရီးတာက ေဝးေသးသည္။ ေဝးေနေသးသည္။
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဝမ္းနည္းအားငယ္စြာ လမ္းမေပၚ ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ႔ ကားေတြကို ရပ္ေငး ၾကည့္ေနမိသည္။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပါလာတဲ႔ပိုက္ဆံက ဖိနပ္တရံဖိုးမျပည့္။ ဖိနပ္တရံဖိုး ျပည့္ခဲ႔ရင္ေကာ…အေတြးထဲမွာ သူ႕မိသားစုကေလး…ျဖန္႔ထားတဲ႔သူ႕လက္တဖက္က အလိုလိုဟသြားတဲ႔ ပါးစပ္ေပါက္ ေရွ႔႕တည့္တည့္ ဆီေရာက္သြားသည္။ သူေရာင္ရမ္းျပီးတံေတြး တခ်က္ေထြးထုတ္လိုက္စဥ္ ျဖန္႔ထားတဲ႔ လက္ေပၚသို႔ က်သြားသည္။ သူျပန္ပီး သတိဝင္မိလိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႕ပါးစပ္ထဲက သဲေတြ ဖုန္ေတြ ေပက်ံေနတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ထြက္မက်လာခဲ႔သလို…အိမ္ထရံေထာင့္ေလးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ ဝါးဆစ္ဗူးေလးလည္း အခုခိ္်န္မွာ မရွိေနခဲ႕တာ ကို သူ ေၾကကြဲစြာသိလိုက္ရေတာ့သည္။
.
ေအာင္လြန္းၿမိဳင္
p.s ျမန္မာ အက္ေဆး ၁၀၀ စာအုပ္မွ............
No comments:
Post a Comment