ႏွင္းဆီ ထေရာ္မာ

အက္​​ေဆး (၁၈)
_____________
#ႏွင္းဆီ ထေရာ္မာ
=============
ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး)
.
ႏွင္းဆီကို ကိုယ္ စေတြ႕တုန္းက အေမ့ လက္ထဲမွာ…..။
ပန္းႏုေရာင္ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြ ပိုက္ထားတဲ့ အေမဟာ အိမ္ေပၚကို တစ္လွမ္းခ်င္း တက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျမင္ဖူးသမွ် မိန္းမေတြထဲ အလွဆံုးမိန္းမဟာ အေမပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ႏုပ်ဳိမႈနဲ႔ေသာကေတြ ယွဥ္တြဲေနတဲ့ အေမ့ မ်က္ႏွာဟာ ႏွင္းဆီေတြ ၾကားထဲမွာ သိပ္လွေနခဲ့တယ္ေလ။ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ေရ လဲတယ္။ ဘုရားရွိခိုးတယ္။ ျပီးရင္ အေမ လဲေပးထားတဲ့ ပန္းအိုးလွလွေတြထက္ ေနရာယူ ၀ံ့ထည္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ ေနရတယ္။

မွတ္မိေနတာ တစ္ခုက ဘုရားမွာ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြ အေမ တင္တဲ့ေန႔ဆို ညဘက္ အေဖနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။

ႏွင္းဆီေတြအေပၚ အမွတ္စရမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသက္က ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္။ အေဖနဲ႔ အေမဆို အသက္ ၃၀ ေတာင္ မေက်ာ္ ေသးဘူးေလ။
တစ္ေန႔ အေမနဲ႔ ေစ်းထဲ လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ ေစ်းထဲက ပန္းဆိုင္မွာ ႏွင္းဆီေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ အေရာင္အေသြးစံုစံု၊ အရြယ္အစားစံုစံုနဲ႔ေပါ့။ ဗမာမ်ဳိးရင္း ႏွင္းဆီေတြတင္မဟုတ္ဘူး။ တရုတ္ဘက္ကလာတဲ့ စပ္မ်ဳိး ႏွင္းဆီေတြလည္း ပါတယ္။ ပံုမွန္ ထက္ အပြင့္ႀကီးၿပီး အေရာင္အဆင္းကလည္း ဆန္းၾကယ္ ေတာက္ပေနေတာ့တာေပါ့။ အေမကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လတ္ဆက္ ေမႊးျမတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြ ၀ယ္ဖို႔ ျပင္တယ္။
“အေမ … ဟိုဘက္က ရဲေတာက္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ ၀ယ္ပါလား…။ အေရာင္က ပိုရင့္သလို ပိုၿပီးလည္း လွတယ္ေလ”
အေမက ကိုယ္ေျပာတာကို ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မေျပာဘူး။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြဆီေရာက္ေနတဲ့ လက္ကေတာ့ တြန္႔သြားတယ္။ ပန္းသည္ အေဒၚႀကီးက ကိုယ့္စကားကို ေထာက္ခံလိုလို ေျပာတာ မွတ္မိေသးတယ္။
“ဟုတ္တယ္ ညီမေလးရဲ႕…။ ညီမေလး ၀ယ္ေနက် ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြက ေမႊးတာေတာ့ ေမႊးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းဆီ ထဲမွာေတာ့ ခဏေလးနဲ႔ ညွိဳးလြယ္ဆံုးပဲေလ။ ၾကာၾကာ မခံဘူးေပါ့။ ဒီအနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြ ေျပာင္းထိုးၾကည့္ပါလား…။ အရိုး လည္း ေတာင့္တယ္။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြထက္လည္း အမ်ားႀကီး ၾကာၾကာခံတယ္”

ႏွင္းဆီေတြရဲ႕ အလကၤာကို ကိုယ္မသိခဲ့ပါဘူး။ အလကၤာဆိုတာ ရွင္သန္ထေျမာက္တဲ့ ဘာသာစကားလို႔ေတာ့ ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳတိုဆရာတစ္ေယာက္က ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ မီးပံုႀကီးထဲ ခုန္ဆင္းၿပီးေနာက္ ပိုမို ေတာက္ပ အေရာင္စံုတဲ့ အေမႊး အေတာင္ေတြရဲ႕ ရွင္သန္ ထေျမာက္လာတဲ့ ဖီးနစ္ မီးလွ်ံငွက္လို႔ ညႊန္းတယ္။ အႏုပညာသမားရဲ႕ ျပင္းထန္ေလာင္ၿမိဳက္တဲ့ ႏွလံုးသားထဲက ျပန္လည္ ရွင္သန္ထေျမာက္လာတဲ့ ဘာသာစကားလို႔လည္း ဆိုတယ္။ စာေရးဆရာအတြက္ သူ႔ခ်စ္သူက အလကၤာတဲ့။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မင္းက အလကၤာပါပဲ ႏွင္းဆီ….။

အဲ့ဒီေန႔က ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြအစား ႏွင္းဆီနီနီေတြကို အေမ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ သံုးရက္ေလာက္ဆို ေရေမႊး ႏွင္းဆီေတြ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ညွိဳးႏြမ္းသြားေပမယ့္ အရိုးေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ႏွင္းဆီနီနီေတြကေတာ့ ငါးရက္ေလာက္အထိ ေတာက္ပ ေနခဲ့တာ ကိုယ္ သတိထားမိလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့မ်က္ႏွာကေတာ့ ပံုမွန္ထက္ ညွိဳးႏြမ္းေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ လည္း ညွိဳးႏြမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါဆို အေမ ႀကိဳက္တဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြပဲ ၀ယ္ခိုင္းေတာ့မယ္လို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ႏွင္းဆီဆိုရင္ ပန္းေျခာက္ကေလးကစၿပီး အစြမ္းကုန္ ပြင့္အာေနတဲ့ တရုတ္မ်ဳိးစပ္ ႏွင္းဆီေတြထိ ခ်စ္ တယ္။ ခုလည္း ခ်စ္တယ္။ ေနာင္လည္း ခ်စ္မယ္။ ကိုယ္ေသသြားခဲ့ရင္လည္း ႏွင္းဆီကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ကေလးေတာ့ ပါသြားဦး မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္အုတ္ဂူေပၚ ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြ ရဲေနတာမ်ဳိးအထိေတာ့ ကိုယ္ မေတြးမိေသးဘူး။ ႏွင္းဆီ ဆိုတာ ေသျခင္းရဲ႕ နိမိတ္ပံု မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အလကၤာသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးပဲ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အလကၤာဟာ ကိုယ့္ အတြက္ေတာ့ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္သာ ျဖစ္တယ္။

ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲမွာ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ကေလးေတြ။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာလို႔ မျမင္ဘဲ အမွတ္ရစရာပါကြာလို႔ ေျပာလည္း ဘယ္သူကမွ အထူးတလည္ လာျငင္းေနမွာလဲ။ ျငင္းစရာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ႏွင္းဆီေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ေက်းဇူျပဳၿပီး ကိုယ့္ကို လာမျငင္းၾကပါနဲ႔ ကြယ္။ 
။…………။

အလွပန္းအိုးကေလး ကြဲသြားတယ္။ ႏွင္းဆီေတြ ဖရိုဖရဲ ျပန္႔ႀကဲေနတယ္။
ညွိဳးႏြမ္းမႈမရွိေသးဘဲနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစ္စစီ လဲေလ်ာင္းေနရတဲ့ ႏွင္းဆီေတြကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ေကာက္ယူ လႊင့္ပစ္ လိုက္ရတယ္။ အမိႈက္ျခင္းႀကီးၾကား ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပါသြားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြဟာ မၾကာေသးခင္ကမွ ကိုယ့္စာၾကည့္စားပြဲ ေပၚမွာ အေမ ထိုးေပးထားခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီေတြေလ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္အေမဟာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို ႏွင္းဆီေတြနဲ႔ ၾကည္ လင္ေစပံုရပါတယ္။

အေမ့ ဆႏၵ ျပည့္၀ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကိုယ္ မထင္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ပဋိပကၡၾကားမွာ ကိုယ့္စားပြဲေပၚက ႏွင္းဆီပန္း အိုးေလးဟာ ဓားဆာခံ ျဖစ္ခဲ့ရျပီ။

အံႀကိတ္ရင္း အမိႈက္ေတာင္းထဲ ပါသြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ။ အမိႈက္ေတြၾကားက ႏွင္းဆီေတြကို အမိႈက္တြန္းလွဲနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေ၀းေ၀း ေရာက္တဲ့အထိ အိမ္ေရွ႕၀ါးရံတာကေန ကိုယ္ ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။
ကိုယ့္မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔…..။

ႏွင္းဆီေတြ စြန္႔ပစ္လိုက္ရလို႔လား။ အေမ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားလို႔လား။ အေဖ့မ်က္ႏွာေပၚက ယမကာတန္ခိုးနဲ႔ အသိစိတ္မဲ့ျခင္းေၾကာင့္လား။ အေဖ့ကို ဆူေငါက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ အဘြားအသံကို ၾကားရတယ္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ အေဖ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာပဲ ကိုယ္ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
အမိႈက္တြန္းလွဲေလးထဲက ႏွင္းဆီေတြလို ကိုယ့္ကို အေမ စြန္႔ပစ္သြားမွာ ေၾကာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ သိပ္ေၾကာက္တယ္ ႏွင္းဆီရယ္….။

ႏွင္းဆီဟာ ဆူးကို ေသြမဖယ္ခဲ့ဘူး။ ဆူးမစူးေအာင္ေတာ့ ေနတတ္ခ့ဲမွာ ေသခ်ာတယ္။
ကိုယ္ဟာ ဘ၀ကို ေသြမဖယ္ခဲ့ဘူး။ ေလာကဓံနဲ႔ေတာ့ မေနတတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။
ႏွင္းဆီက ကိုယ့္ထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္။ ေလးစားမိပါတယ္။

အေမ မရွိတဲ့အခ်ိန္ အဘြားက ကိုယ့္စားပြဲေပၚမွာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္နဲ႔ ပန္းအိုးလွလွေလးတစ္လံုး လာတင္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီကို ကိုယ္ ဒီအတိုင္းပဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ႏွင္းဆီဆိုတာ သိမ္းထားလို႔ရပါသလား။
ႏွင္းဆီစစ္စစ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကာလာရင္ ပန္းေျခာက္ကေလးပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္သက္လံုး အလွဆံုးအေန အထားနဲ႔ ကိုယ္ သိမ္းထားလို႔ရခဲ့တယ္။ အဘြားထိုးေပးထားတဲ့ ႏွင္းဆီက ႏွင္းဆီပန္းအတုျဖစ္ေနတယ္ေလ။

အတုဆို ကိုယ့္အရိပ္ကအစ မုန္းပါတယ္။

ကိုယ္လိုခ်င္တာ ႏွင္းဆီပန္း စစ္စစ္တစ္ပြင့္ပါ။

ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ကိုယ္ မျမင္ဖူးဘူး။ စာေတြထဲမွာေတာ့ မိဘေမတၱာကို ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကတာ ဖတ္ဖူးတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို မျမင္ဖူးတာ ျပႆနာတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။ အေမ့မ်က္ႏွာကို မျမင္ရတဲ့ ေန႔ေတြ မွာေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ကိုယ့္အတြက္ ျပႆနာျဖစ္ေနတယ္။ အေမ့ကို လြမ္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အေဖ့ဆီက မိဘေမတၱာကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီအစား ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ စကားလံုးေတြ ေဖာင္းပြေနတတ္တဲ့ အေဖ့ကို အိပ္ေပ်ာ္ေနပါေစလို႔ ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကို ကိုယ္ ခ်စ္ပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါး ေန႔ကေလးတခ်ိဳ႕မွာ ကိုယ့္နဖူးေပၚက ဆံႏြယ္ေလးေတြကို သပ္တင္ ၿပီး ရယ္ေမာေနတတ္တဲ့ အေဖ့ကို ႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္လိုပဲ ကိုယ္ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။

။……….။

ႏွင္းဆီေတြကို ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူ သ၀န္တိုတယ္။
ကိုယ့္ အလုပ္စားပြဲေပၚမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ထိုးထားတာ သူ မႀကိဳက္ဘူး။

။………။

သူ႔ ခ်စ္သူအတြက္ ႏွင္းဆီပန္းအိုးေလးတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနသူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ေတြ႕လိုက္တယ္။
အဲဒီေန႔က မိုးမရြာပါဘူး။ သစ္ရြက္ကေလးလည္း မေၾကြဘူး။
ကိုယ္လည္း မငိုခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ျပန္ခဲ့ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ႏွင္းဆီေတြ ေ၀မေနခဲ့ဘူး။
တရုတ္စကားပန္းေတြေတာ့ ေၾကြေနၾကေလရဲ႕။
။………..။

အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းမဟုတ္၊ အတူရွိေနျခင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ယန္းေပါလ္ဆတ္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါဆို ယန္းေပါလ္ဆတ္ဟာ လူညစ္ပတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီလားလို႔ ေမာ္ဒန္၀တၳဳတို ဆရာက ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ 
တကယ္တမ္းေတာ့ ဘယ္ႏွင္းဆီကိုမွ ကိုယ္ မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရပါဘူး။
အတူရွိခဲ့ျပီး မပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ ေန႔ေတြဟာ အိပ္မက္ျဖစ္သြားျပီေပါ့ မႏွင္းဆီရယ္….။
။…………။

ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းပင္ကေလးကို သမီးက အျမစ္ကေန ဆြဲႏုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာ လို႔။ သမီးရယ္သံထဲကေန ႏွင္းဆီေတြ တစ္ပြင့္ခ်င္း ေၾကြက်ေနတယ္။ အဲဒီႏွင္းဆီေတြကိုပဲ ကိုယ္ ေကာက္ယူ ပန္ဆင္လိုက္ပါ တယ္။
ကိုယ္ေနာက္ဆံုးေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ႏွင္းဆီဟာ ခုေတာ့ သမီး လက္ထဲမွာေပါ့…။ 

မိုးရြာေတာ့မယ္။ အေမက အိမ္ေပၚကို ျမန္ျမန္တက္လာဖို႔ ေခၚေနျပီ။ သမီးလက္ ေသးေသးေလးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း အိမ္အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္လိုက္တယ္။ အေမ့ ေခါင္းေပၚမွာ ၾကာၾကာမခံဘဲ ညွိဳးႏြမ္းလြယ္တဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ပန္ထား တယ္။ အေမကေတာ့ အရင္က အတိုင္းပါပဲ။
ဘ၀က ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာခံမွာမို႔လဲ။
ကိုယ့္အနားမွာ ခဏေလးေနျပီး ညွိဳးႏြမ္းသြားတဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီေလးကို သတိရမိတယ္။
ဒါေပမယ့္  ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြရဲ႕ ရနံ႔ေလာက္ ဘယ္အရာကမွ ကိုယ့္ကို ညွိဳ႕ယူႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
။…………။

ေငြေၾကး အဆင္ေျပျပီး ကိုယ္နဲ႔ အရမ္း ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေျပာျဖစ္တယ္။

“လူတိုင္းမွာ သူ႔ ဘ၀ ျဖတ္သန္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ထေရာ္မာ (စိတ္ဒဏ္ရာ)တစ္ခုခုေတာ့ ရွိၾကမွာပဲ။ က်ဳပ္ဆို ငယ္ငယ္က အရမ္းဆင္းရဲခဲ့ဖူးေတာ့ ေငြေၾကးနဲ႔႔ပါတ္သက္ျပီး ဘ၀ကို အဓိက ပစ္မွတ္ထားခဲ့တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဆင္းရဲမွာ အရမ္းေၾကာက္တဲ့ ထေရာ္မာတစ္ခု က်ဳပ္မွာ ရွိတယ္ ကိုယ့္လူ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမွာေရာ ဘယ္လို ထေရာ္မာမ်ဳိး ရွိသလဲ”
စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြ မႈတ္ထုတ္ရင္း ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ကားလမ္းမတစ္ဖက္က ျခံထဲဆီ အၾကည့္ ေရာက္သြားတယ္။

အရိပ္ရ သစ္ပင္တခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ တစ္ျခံလံုးမွာ ႏွင္းဆီေတြခ်ည္းပဲ။
“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီေလာက္ ေပါင္းသင္းေနျပီး ခုထိ ခင္ဗ်ား မသိေသးဘူးလား”
မိတ္ေဆြက မ်က္ခံုးပင့္ျပီး ကိုယ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းဆီပံု တက္တူးနဲ႔ စီးကရက္ကိုင္ထားတဲ့ ကိုယ့္ လက္ေတြ ကို ၾကည့္တယ္။
“ဟုတ္သားပဲ…။ ေမ့ေနတာ…။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏွင္းဆီထေရာ္မာနဲ႔ လူပဲ၊ ေဆာ္ရီးဗ်ာ… ဟိုတစ္ခါက အျဖစ္ကို က်ဳပ္ ေမ့သြား တယ္”

သူ႔ျခံထဲက ႏွင္းဆီပန္းအိုးတစ္အိုးကို စိမ္ေျပနေျပ ရိုက္ခြဲဖူးခဲ့တဲ့ တစ္ခါက ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို မိတ္ေဆြ မွတ္မိသြား ျပီနဲ႔  တူပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မိတ္ေဆြ ေဒါသမထြက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကေနတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအိုး ေလးနားမွာ ရိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔ ကိုယ္ ငိုခဲ့ဖူးတယ္ေလ။

ေရႊပိုးအိမ္(ပဲခူး)
20-1-2017
မိုးမခ မဂၢဇင္း