ထီးစုတ္တစ္လက္ (ဝတၳဳတို)
...
က်ဳပ္နာမည္ ေအာင္ေမာင္း။ က်ဳပ္တို႔ရပ္ကြက္
ထဲမွာ ေအာင္ေမာင္းေဟ့ဆိုရင္ အကုန္ၿငိမ္က်ၿပီး
သား။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနရတာကိုက က်ဳပ္ဗလနဲ႔
က်ဳပ္`ဇ´က ရပ္ကြက္ထဲမွာ နံပါတ္တစ္ေနရာကိုး။ ေတာ္ရံုတန္ရံုေကာင္ ႏွစ္ေယာက္သံုး
ေယာက္ေလာက္ပဲဆိုရင္ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း အသာေလးလွဲသိပ္ေနက်။ က်ဳပ္ အရက္ဆိုင္ကေန အရက္ေသာက္ၿပီးျပန္လာခ်ိန္ဆို
ေဘးကေနျဖတ္ေလ်ွာက္သြားတဲ့ ဘယ္သူမဆို
က်ဳပ္ကိုေမာ့မၾကည့္ရဲၾကဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးကို က်ဳပ္ကသေဘာက်ေနတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ
က်ဳပ္မိန္းမမိတုတ္က လာလာခ်ည္ေသး။
"က္ိုေအာင္ေမာင္းရယ္။ ႐ွင့္မလဲ ရပ္ကြက္ထဲမွာ
လူမိုက္ႀကီးလံုးလံုးက္ိုျဖစ္လို႔။ သတၱိ႐ွိတာေတာ့
႐ွိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူေလ။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုလည္း သည္းခံလိုက္စမ္းပါ႐ွင္။ အခုဟာက အားလံုးက႐ွင့္ကို ရြံေၾကာက္ႀကီး"
"ဒီမွာမိတုတ္။ ငါ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ငါေသာက္တယ္။
ငါ့ဘာသာေနတယ္။ ေအး...ငါ့ကိုေတာ့ လာမထိနဲ႔။ ဘယ္ေကာင္မွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး"
က်ဳပ္တို႔မွာ သားေလးႏွစ္ေယာက္႐ွိတယ္။
အႀကီးေကာင္က ေျခာက္ႏွစ္။ အငယ္ေကာင္က
သံုးႏွစ္။ က်ဳပ္က ပန္းရံလုပ္ၿပီး သူတို႔ကို႐ွာေကြၽး
တယ္။ မိုးတြင္းဘက္ ပန္းရံအလုပ္နည္းရင္ေတာ့
ေဈးထဲမွာကုန္ထမ္းတယ္။
က်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ခုကတည္းက
သင္ထားေပးၿပီးသား။ ရန္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မခံလာရေစနဲ႔လို႔။ က်ဳပ္ကိုလည္း က်ဳပ္မိဘေတြ ဒီလိုပဲသင္ေပးခဲ့တာ။ ရန္ျဖစ္လို႔ ငိုၿပီး
ခံလာရၿပီဆို အိမ္ေရာက္ရင္ က်ဳပ္ကိုထပ္သမတာ။ အဲဒီကတည္းကစၿပီး က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွ မခံဘူး။ ကိုယ္ကဦးေအာင္ ေဆာ္ထည့့္လိုက္တာခ်ည္း။ က်ဳပ္သားေတြလည္း ဒီလိုပဲျဖစ္
ရမွာေပါ့။
တစ္ရက္....။ အရက္ဆိုင္မွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း။
"ကိုေအာင္ေမာင္း။ ခင္ဗ်ားကို ေျပာစရာ႐ွိလို႔"
ခံုဆြဲၿပီးထိုင္လာတဲ့သူကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
က်ဳပ္တို႔လိုအရက္သမား ထြန္းေအာင္။
"ေအး။ ေျပာစရာ႐ွိရင္ေျပာ ကပ္ေသာက္ဖို႔ေတာ့
မစဥ္းစားနဲ႔။ မင္းငါ့အေၾကာင္း သိတယ္ေနာ္"
"ကပ္ေသာက္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုေအာင္ေမာင္းကို ဒါရမယ့္နည္းလမ္း ေျပာျပမလို႔"
ထြန္းေအာင္က သူ႔လက္ညိဳွးနဲ႔လက္မကို
ဝိုင္းျပတယ္။ သေဘာက ေငြေပါ့။
"ဆိုစမ္းပါဦး"
"ဒီလိုဗ်။ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ဦးစိန္ေသာင္းေလ။ အဲဒီလူႀကီးက လူတစ္ေယာက္ကို ဆံုးမခ်င္ေနတာ။ သူက လူႀကီးလူေကာင္း နာမည္ခံထားေတာ့ သူကိုယ္တိုင္မလုပ္ခ်င္ဘူးတဲ့။ အဲဒါ လက္ရဲဇက္ရဲ႐ွိတဲ့လူနဲ႔ ဆံုးမခိုင္းမလို႔တဲ့။လုပ္ေပးတဲ့သူကို တစ္သိန္းေပးမယ္တဲ့။
နည္းနည္းပါးပါး ထိုးႀကိတ္ေပးလိုက္ရံုပဲ။ တစ္ခုခု
ျဖစ္လာခဲ့ရင္လည္း ေနာက္ကေန သူတာဝန္ယူ
႐ွင္းေပးမယ္တဲ့ဗ်ာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာ ကိုေအာင္ေမာင္းကိုပဲ ေျပးျမင္တယ္။ ကဲ..ဘယ္လိုသေဘာရလဲ"
က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ မ႐ိုးမရြျဖစ္သြားတယ္။ မိုးတြင္းျကီးထဲ ပန္းရံကလည္းပါး။ အလုပ္ေခါင္းနဲ႔
ျပႆနာျဖစ္ထားလို႔ ကုန္မထမ္းျဖစ္တဲ့ဒီရက္ထဲ
က်ဳပ္လက္ထဲ ေငြမ႐ွိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ မိတုတ္ကလည္း ေျပာလွၿပီ။ " အလုပ္ေလးဘာေလး
႐ွာပါဥ္ီး"တဲ့။ ထြန္းေအာင္ေျပာတာလုပ္လိုက္ရင္
တစ္သိန္းေတာင္ရမွာဗ်။ ထိုးရံုႀကိတ္ရံုပဲဆို
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ျဖစ္ရင္လည္း တာဝန္ယူတယ္ ဆိုထားသားပဲ။မထူးဘူး။
"ေနပါဦး။ ဘယ္သူ႔ကို လုပ္ရမွာလဲ"
"ဦးစိန္ေသာင္းတို႔ ရပ္ကြက္ကပဲ။ နာမည္က
ျမင့္ေက်ာ္"
......
ဒီေန႔ က်ဳပ္ ေရခ်ိန္ကိုက္ေအာင္ ေသာက္ထား
တယ္။ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ဒရီးဒယိုင္ျဖစ္ေအာင္
လမ္းကို ဟန္လုပ္ၿပီးေလ်ွာက္ေနလိုက္တယ္။
ေတြ႔ၿပီ။ က်ဳပ္ တမင္တကာေစာင့္ေနတဲ့
ျမင့္ေက်ာ္။ က်ဳပ္႐ွိတဲ့ဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ေလ်ွာက္လာၿပီ။ အနားေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္က
ကို႔႐ို႔ကားယား ယ္ိုင္ထိုးျပေတာ့ သူက ေကြ႔ေ႐ွာင္
ေနေသး။
"ေဟ့ေကာင္။ မင္းကငါ့ကို လမ္းပိတ္ေနတာလား"
ျမင့္ေက်ာ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္နားကအက်ၤ ီစကို
ေဆာင့္ဆြဲၿပီး က်ဳပ္ ရန္စကားစေျပာလိုက္ၿပီ။
က်ဳပ္ဘက္ကစၿပီးရန္စတာ က်ဳပ္ဘဝမွာ ဒီတစ္ခါ ပထမဆံုးပဲ။
"ဟာ! မ..မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ
လမ္းေလ်ွာက္လာတာပါ။ အစ္ကိုကသာမူးၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္အေ႐ွ႕ေရာက္လာတာပါ"
"ဘာကြ။ ငါ့ကိုငမူးသမားလို႔ ေျပာလိုက္တာေပါ့ေလ။ ကဲကြာ....ခြပ္!...ဖုန္း!..အုန္း!"
က်ဳပ္ သိပ္ၿပီးလက္စြမ္းမျပလိုက္ရဘူး။ ေလးငါးခ်က္ဆက္တိုက္ ထိုးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္
ပစ္လိုက္တာ ျမင့္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ ထေတာင္
မႏိုင္ေတာ့ဘူး။အနည္းဆံုးေတာ့ သြားႏွစ္ေခ်ာင္း
ကြၽတ္သြားေလာက္ၿပီ။ က်ဳပ္လက္စ က်ဳပ္သိတာေပါ့။ ေငြတစ္သိန္းဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးပါလား။
.......
က်ဳပ္လက္ထဲပါလာတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုတ္ကို မိတုတ္ကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ကေလးေတြ ဒီညေတာ့ အူစိုၿပီေပါ့။
"ေရာ့ မိတုတ္။ ေငြကိုးေသာင္း။ က်န္တဲ့တစ္ေသာင္းက ငါ့အရက္ဖိုးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဝယ္လိုက္တာ ကုန္ၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေခ်းထားတဲ့ အေႂကြးေတြလည္းဆပ္လိုက္ဦး။"
"႐ွင္ အခ်ဳပ္ထဲသံုးရက္ေလာက္ေနတာ အဆင္
ေရာေျပရဲ႕လား"
"ပါးပါးေလးပါဟာ။ သံုးရက္ေလာက္နဲ႔ ေငြတစ္သိန္း။ေဟေဟ့ တန္ပါ့ကြာ။ ျမင့္ေက်ာ္ဘက္ကိုေတာ့ ေဆးဖိုး၀ါးခဆိုၿပီး ႏွစ္သိန္းေလ်ာ္လိုက္ရတယ္။ ဦးစိန္ေသာင္းပဲ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ အကုန္ခံသြားတာ"
"ဘာမွမျဖစ္ရင္လည္းၿပီးတာပဲ။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ဒါမ်ိဳးထပ္မလုပ္ပါနဲ႔႐ွင္"
"ကဲ...ေတာ္ၿပီ။ စကားမ႐ွည္နဲ႔ေတာ့။ ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ"
မိတုတ္ကေတာ့ ေငြကိုးေသာင္း လက္ထဲေရာက္သြားလို႔ထင္။ ျပံဳးစိစိနဲ႔ က်ဳပ္ကို အိပ္ယာခင္းေပးၿပီ။ က်ဳပ္လည္း မေသာက္ရတဲ့
သံုးရက္အတြက္ အတိုးခ်ၿပီးေသာက္လာတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေတာ့တာေပါ့။
.....
အႏိုင္က်င့္ထိုးႀကိတ္ၿပီးရလာတဲ့ေငြေတြက
ကုန္ကာနီးၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမမိတုတ္လည္း
ထံုးစံအတိုင္း နားပူနားဆာ လုပ္လာျပန္ၿပီေလ။
က်ဳပ္လည္း ညစ္ညစ္နဲ႔ အရက္ေသာက္ၿပီး
ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္ေ႐ွ႕မွာ လူသံုးေယာက္
ပိတ္ရပ္ေနတယ္။
"ဘယ္သူေတြလဲကြ။ လမ္းဖယ္ေပးစမ္း။ငါ့အေၾကာင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္"
"သိပ္သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုတစ္ေလာက ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းႏႈတ္ေပးလိုက္တဲ့
ျမင့္ေက်ာ္ေလ။ ေသခ်ာၾကည့္ပါဦး"
"ဪ..မင္းကိုး။ ထပ္နာခ်င္လို႔လား။ ေဘးဖယ္စမ္း"
"ဒီတစ္ခါနာရမွာ က်ဳပ္မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်ား။
ကဲကြာ...ခြပ္!"
ျမင့္ေက်ာ္က ေျပာရင္းဆိုရင္းထိုးခ်လိုက္တာ
အလစ္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ခံလိုက္ရတယ္။က်ဳပ္ေဒါ
သက ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားၿပီ။
"ေတာက္! ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္တာ
ဖုန္း!...ခြပ္!....ခြပ္!"
က်ဳပ္ သူတို႔သံုးေယာက္ကို စိတ္႐ွိလက္႐ွိ
ထိုးခ်ပစ္လိုက္တယ္။ လံုးရင္းေထြးရင္းနဲ႔
သူတို႔ဘက္က အထိနာလာေတာ့ သူတို႔ခါးၾကား
ထဲကေန ဓားေျမာင္ေတြကိုယ္စီ ထုတ္လာၾကၿပီ။
က်ဳပ္ သတိထားရၿပီေပါ့။ သတိထားရင္းနဲ႔
က်ဳပ္လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္ထိသြားတယ္။
က်ဳပ္လည္း သူတို႔လက္ထဲက ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို
ရေအာင္လုၿပီး ဝင္လာတဲ့ေကာင္ အကုန္စြပ္ထိုး
ပစ္လိုက္တယ္။
"ကဲကြာ..စြပ္!.....စြပ္!......စြပ္"
မၾကာပါဘူး။ က်ဳပ္သတိထားမိလိုက္ခ်ိန္မွာ
သံုးေယာက္စလံုး ေသြးတရဲရဲနဲ႔ ေျမေပၚလဲကုန္ၿပီ။ သြားၿပီ။ က်ဳပ္ လက္လြန္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ဆတ္ဆတ္ထိမခံတဲ့စိတ္၊ လူမိုက္`ဇ´နဲ႔ အရက္တန္ခိုးေပါင္းလိုက္တာ အႀကီးအက်ယ္အမွားတစ္ခုကို က်ဳးလြန္မိသား ျဖစ္သြားၿပီ။ဒီေတာ့ က်ဳပ္ အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ၾကာလာလိုက္တာ က်ဳပ္ကိုေနာက္ဆံုးအမိန္႔ခ်မယ့္ရက္ ေရာက္လာၿပီေလ။
ေနာင္တရေနတဲ့ လူမိုက္ႀကီးရဲ႕အေၾကာက္တရားကလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးထြားလာၿပီ
ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္တုန္းကမွမေၾကာက္ခဲ့ဖူးတဲ့
က်ဳပ္ဟာ ထိုင္ခံုေပၚက တရားသူႀကီးရဲ႕အမိန္႔ကို
နားမေထာင္ရဲေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနမိၿပီ။
က်ဳပ္ ေယာက်ၤားပါ။ လုပ္ရဲရင္ခံရဲတယ္။ က်ဳပ္
ေၾကာက္တယ္ဆိုတာက က်ဳပ္ရဲ႕မိသားစု
ဒုကၡေရာက္မွာ၊ က်ဳပ္မိန္းမမိတုတ္နဲ႔ က်ဳပ္သား
ႏွစ္ေယာက္ကို ထီးတစ္လက္လို အရိပ္မိုးေပးခြင့့္မရေတာ့မွာ က်ဳပ္ေၾကာက္တာ။ ဒါေပမယ့္ အရာအားလံုးက ျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့ဘူး။က်ဳပ္က က်ဳပ္မိသားစုအတြက္ သံုးလို႔မရေတာ့တဲ့ ထီးစုတ္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီ။ေငြကိုအေခ်ာင္လိုခ်င္မႈ၊ သူတစ္ပါးကိုရန္စေစာ္ကားမိတဲ့ မိုက္မဲမႈေတြေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ဆိုးက်ိဳးေတြက က်ဳပ္နဲ႔က်ဳပ္မိသားစုဘဝကို တန္ျပန္႐ိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ၿပီ။အရင္က က်ဳပ္မက္ေမာခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ကိုဘယ္သူမွေမာ့မၾကည့္ရဲဘူးဆိုတဲ့ တလြဲဆံပင္ေကာင္းျခင္းဟာလည္း က်ဳပ္လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္က လက္ထိပ္ကို နည္းနည္းမ်ွ ေျဖေလ်ွာ့မေပးႏိုင္။က်ဳပ္လုပ္လိုက္တဲ့ သံုးေယာက္ကလည္း ေသသြားၾကၿပီဆိုေတာ့ က်ဳပ္အျပစ္ က်ဳပ္ခံရေတာ့မယ္။ တရားသူႀကီးကလည္း အမိန္႔ကိုစၿပီး ဖတ္ၾကားေနၿပီ။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ေတြးေနမိတာက တကယ္လို႔
က်ဳပ္မွာ ျပန္လြတ္လာႏိုင္ဖို႔အခြင့္အေရး ႐ွိေသးတယ္ဆိုရင္ ေထာင္ကေနက်ဳပ္ျပန္လြတ္လာတဲ့တစ္ေန႔ က်ဳပ္သားႏွစ္ေယာက္ က်ဳပ္လို
လူမိုက္ႀကီးမျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမမႈ
မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ အခ်ိန္မီထိန္းေက်ာင္း
ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းပါ။ဒီအခြင့္အေရး ရပါ့ေတာ့မလား။မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ဆႏၵေတြက္ို မိတုတ္ကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့။ က်ဳပ္မိန္းမမိတုတ္ကေတာ့ က်ဳပ္ေနာက္ေက်ာဘက္က ထိုင္ခံုေတြေပၚထိုင္ၿပီး တရားသူႀကီးရဲ႕အမိန္႔ကို က်ဳပ္လိုပဲ
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အာရံုစိုက္နားေထာင္ေနမွာ လွည့္မၾကည့္မိလည္း က်ဳပ္သိေနပါတယ္ေလ။
နတ္ေစာင္း(က်ိဳက္ထို)
No comments:
Post a Comment