ကြယ္ဝွက္၍ ေႂကြေသာၾကယ္

ကြယ္ဝွက္၍ ေႂကြေသာၾကယ္(ဝတၳဳတို)
....
  ဒီလိုညေနေစာင္းအခ်ိန္ဆို စာအုပ္အငွါးဆိုင္ေလးထဲ၌ စာအုပ္ငွါးသူမ်ား စည္ကားျမဲ။ မိမိေရြး
ထားေသာစာအုပ္ကို စာရင္းမွတ္ဖို႔ရန္ ေ႐ွ႕မွာႏွစ္ေယာက္႐ွိေန၍ ေခတၱေစာင့္ေနရေသးသည္။
ပထမတစ္ေယာက္ၿပီးသြားေတာ့ ဒုတိယတစ္ေယာက္အလွည့္။

"ညီမကို ဒီစာအုပ္ေလး မွတ္ေပးပါ႐ွင္"

"ညီမက ဒီရပ္ကြက္ထဲကပဲလားဟင္။ ဟိုေလ..
တခါမွ မျမင္ဘူးေသးလို႔ပါ။တမ်ိဳးမထင္နဲ႔ေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့။မထင္ပါဘူး႐ွင္။ ဒီရပ္ကြက္ထဲကို
ေျပာင္းလာတာ သံုးရက္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။
ႏွင္းဆီလမ္းထဲက ေကာင္းကင္ရိပ္စံအိမ္မွာ ေနပါတယ္။ စာအုပ္ငွါးဖို႔ ေငြေပါင္ေပးဖို႔လိုရင္
ေပးခဲ့ပါ့မယ္႐ွင့္"

"ဪ.........ေကာင္းကင္ရိပ္စံအိမ္ကလား။ ေငြေပါင္ေပးဖို႔
မလိုပါဘူး။ အမက ေမးၾကည့္တာပါ။ စိတ္မ႐ွိနဲ႔ေနာ္"

"ဟုတ္"

"ညီမနာမည္က.."

"အလင္းဖူးပါ႐ွင့္"

  နာမည္ေလးက အလင္းဖူးဆိုပါလား။လွလိုက္တဲ့နာမည္ေလး။ လူကလည္း လွမွလွ။ ေကာင္း
ကင္ရိပ္စံအိမ္ကို ဟိုတေလာက လာဝယ္ၾကသည္ေတာ့ ၾကားမိလိုက္ေသးသည္။ အလင္း
ဖူးဆိုေသာ မိန္းမလွေလးက ေကာင္းကင္ရိပ္
စံအိမ္ကဆိုေတာ့ လူခ်မ္းသာအသိုင္းဝိုင္းကေပါ့။
ဟူး..လွခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္။

"အတာ! ဟဲ့..အတာ!"

"ခင္..ခင္ဗ်ာ"

"ေပးေလစာအုပ္။မွတ္ေပးမယ္။ ဟြန္း..ငမ္းေနလိုက္ပံုမ်ား မ်က္လံုးပါ ကြၽတ္ပါသြားၿပီလား
ထင္ရတယ္"

"ဟာ..အမသက္ကလည္း"

ကြၽန္ေတာ္ ႐ွက္ရယ္ရယ္ေတာ့ အမသက္က

"အင္း...ရည္းစားမထားဖူးတဲ့ ေကာင္းေလးတစ္
ေယာက္ေတာ့ ဟတ္ထိသြားၿပီထင္တယ္ ဟိဟိ"

"အမသက္ေနာ္။ လူႀကီးျဖစ္ၿပီး လိုက္စေနတယ္။
စာအုပ္ေပး။ သြားေတာ့မယ္"

"ကဲ..ေရာ့ေရာ့။ အေဆာင္ကိုတန္းျပန္ေနာ္။
ႏွင္းဆီလမ္းဘက္ ေျခလွမ္းမလွည့္ေနနဲ႔"

   ကြၽန္ေတာ္ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
အမသက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ အားမနာတမ္း
ေနာက္ေနက်။ အမသက္က အသက္သံုးဆယ့္
ငါးႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဆယ္ႏွစ္ႀကီးသည္။
အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငွါးလာတဲ့
စာအုပ္ကို မဖတ္ျဖစ္ေသး။ ကုတင္ေပၚပက္လက္လွန္ကာ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ျမင္ကြင္းေတြကို
ဖယ္႐ွားၾကည့္ေသးသည္။ မရေပ။ အရာရာ
သူ႔ပံုရိပ္မ်ားသာ။
   အို..အလင္းဖူးဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေရ။ ငါ့စိတ္ရဲ႕ နယ္ေျမအားလံုးကို စစ္မခင္းပဲ သိမ္းပိုက္လိုက္ၿပီလား။တကယ္ဆို မင္းဟာ ငါ့ႏွလံုးကို
ပထမဆံုး နယ္ခ်ဲ့လာသူေပါ့။
ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ပံုရိပ္နံ႔
ေတြ သင္းခဲ့ေလသည္။
..........

"ေဟ့ေကာင္..ဘာေတြငံု႔ေရးေနတာလဲ"

ေအာင္ျမင့္အသံၾကားေတာ့ ေရးလက္စစာကို
ကမန္းကတန္းဖြက္လိုက္သည္။

"အံမယ္..လုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ မင္း ရည္းစားစာေရး
ေနတာမလား"

"႐ွဴး! တိုးတိုးလုပ္ေလကြာ။ မင္း..အသံျပဲႀကီးနဲ႔"

"ဒါဆိုငါ့ေပးဖတ္"

"ဟာ..ဒါေတာ့"

"မင္းေပးမဖတ္ရင္ တစ္ေဆာင္လံုးၾကားေအာင္
ေအာ္လိုက္မွာေနာ္။ ဒီမွာ အတာရည္းစားစာေရးေန"

  ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ျမင့္ပါးစပ္ကို အတင္းလိုက္ပိတ္လိုက္သည္။

"မင္းကြာ..႐ွက္စရာႀကီး"

"ဟ..လူပ်ိဳရည္းစားထားတာ ႐ွက္စရာလား။
ေပး..ငါဖတ္ၾကည့္မယ္"

"ေရာ့..ေရာ့။ ဒါေပမယ့္ မရယ္နဲ႔ေနာ္"

"မရယ္ပါဘူးကြာ..ဟီးဟီး"

"ဟာ..မရယ္ဘူးလဲဆိုေသး"

   ေအာင္ျမင့္လက္ေမာင္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ထိုးပစ္လိုက္သည္။

"သို႔..

အလင္းဖူးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးေရ...

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးဟာ တစ္ေန႔အႀကိမ္
တစ္သိန္းခုန္သတဲ့
အဲဒီမွာေလ ငါ့ရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံ ေျခာက္ေသာင္း
ေက်ာ္ေလာက္ဟာ နင့္နာမည္ပဲရြတ္ေနတယ္..
က်န္တဲ့အႀကိမ္သံုးေသာင္းေက်ာ္က
နင့္ပံုရိပ္ေတြကို မိတၱဴကူးေနမိတယ္..
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း
မ႐ွိတဲ့လမင္းကို စိတ္ကူးနဲ႔ သာေနမိတယ္ဟာ...
ပင္လယ္ေတြက်ယ္တာ မအံဩမိဘူး
သူတို႔မွာ အနားသတ္႐ွိတယ္ေလ
ငါ့အခ်စ္ေတြကေတာ့ သခ်ၤာသေဘာတရားအရ
တစ္ဆယ္ကို သံုးနဲ႔စားသလိုေပါ့
ဘယ္အထိ လိုက္စားစား
တစ္ႂကြင္းေနတယ္ေလ..
ဆိုလိုခ်င္တာက
မိန္းကေလးအားလံုးထဲ
ငါ့ရင္ခုန္သံ အေျခတည္ရာသည္
နင္တစ္ေယာက္တည္း ႐ွ္ိပါေၾကာင္း...

                                      အတာ

"မဆိုးဘူးကြ။
ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔သိတာ ၾကာၿပီလား"

"တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့႐ွိၿပီကြ။ ငါကသာႀကိတ္
ေႂကြေနတာ သူငါ့ကိုမသိဘူး"

"ဟင္!ဘယ္လိုႀကီးလဲ "

"အမသက္တို႔စာအုပ္ဆိုင္မွာေတြ႔တာကြ။ အဟဲ
သူငါ့ကို ျမင္ဖူးမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး"

"ဪ..မင္းကိုမသိပဲနဲ႔ စာလိုက္ေပးေတာ့
ပါးခ်လႊတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အရင္ဆံုး
ရင္းနီးေအာင္လုပ္ေလ။ဒီမွာ ...ေျမာင္းခင္းၿပီးမွ
ေရစီးစမ္းပါကြာ"

"မရေတာ့ဘူးသူငယ္ခ်င္း။ ငါ့ေရာဂါ ကြၽမ္းေနၿပီ။
ပန္းတစ္ပြင့္ ပြင့္ဖို႔အတြက္ အဖူးဘဝကို မေစာင့္
ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူပန္သည္ျဖစ္ေစ မပန္သည္ျဖစ္
ေစ ရနံ႔ေရာ အဆင္းပါ ေပးလိုက္ခ်င္ၿပီ။ ငါ့အခ်စ္က တျဖည္းျဖည္း႐ွင္သန္လာတဲ့ အပင္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အပင္လိုက္စိုက္ဝင္လာတာမ်ိဳး။
ေဟာဒီ ဘယ္ဘက္ရင္အံုတည့္တည့္ကိုေပါ့။
အခုခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဒီစာကို
ငါေပးလိုက္ေတာ့မယ္"

"ကဲ...ေျပာမရလဲ သေဘာပဲကြာ"

      ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး
ပန္းေရာင္လမင္း အျပည့္သာခဲ့သည္။

.....

    သူေ႒းရံုးခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ့
ေျခလွမ္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သယ္
ေဆာင္လာခဲ့တာ ဟုတ္၊မဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိတာက သူေ႒း
ရဲ႕စကားသံ။
      "ငါတို႔ကုမၸဏီ အ႐ွံုးေပၚတဲ့ဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ။ ရပ္ဆိုင္းပစ္ေတာ့မယ္" တဲ့။
ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဲဒီအသံပဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။
      အဲဒီစကားရဲ႕ေနာက္မွာ တစ္ဆက္တည္း
ဝင္လာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက ကြၽန္ေတာ့္
လစာေငြကို လစဥ္ေမ်ွာ္လင့္ေနရတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ေလးက မိဘႏွစ္ပါး။ အေဆာင္လခနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္
အသံုးစရိတ္။
     မျဖစ္ဘူး။ကြၽန္ေတာ္ၿပိဳလဲလို႔ လံုးဝမျဖစ္။
လက္႐ွိလစာထက္မမ်ားရင္ေတာင္ မနည္းတဲ့
အလုပ္တစ္ခု အျမန္ဆံုး႐ွာရမယ္။
    ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲ၌ အနက္
ေရာင္မိုး ထစ္ခ်ဳန္းခဲ့ေလသည္။

......

    ကား show room ခန္းႀကီးက ခန္းနား
ထည္ဝါလွေလသည္။ အသိမိတ္ေဆြဟူ၍ တစ္
ေယာက္တေလမ်ွမ႐ွိ။ သတင္းစာထဲမွာ အလုပ္
ေခၚစာေတြ႔စဥ္က ဤမ်ွခန္းနားလိမ့္မည္ဟု
မထင္မိ။မိမိကိုယ္ကိုလည္း အားငယ္မိသလိုပင္။
ဤေနရာ၌ အလုပ္ရခဲ့ပါက ယခင္လစာထက္ပင္
မ်ားႏိုင္ေသးသည္။ဘုရား ဘုရား အလုပ္ရပါေစ။
     ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္မွာ ဆယ္မိနစ္ခန္႔သာ
႐ွိေသးေသာ္လည္း ဤအခိုက္အတန္႔တြင္
အခ်ိန္ကုန္ရန္ခက္ခဲသည္ဟု ထင္မိသည္။ေအးစက္ေနေသာ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုလည္း
အေၾကာင္းမဲ့ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။

  "အစ္ကို..ဝင္လို႔ရပါၿပီ႐ွင္"

"ဪ..ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့"

  ဝန္ထမ္းတစ္ဦးၫႊန္ျပရာ အခန္းထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ အလုပ္႐ွင္၏
ေ႐ွ႕တည့္တည့္ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ၿပီးမွ ေမာ့အၾကည့္
ဟင္! အလင္းဖူး...အလင္းဖူးပါလား။သူက
ဒီ ကား show room ရဲ႕ အလုပ္႐ွင္မ်ားလား။

"႐ွင္ ဘာနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးလဲ"

"ခင္..ခင္ဗ်ာ"

"ဪ..ဘာနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးလဲလို႔"

"ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပါ"

"Customer ေတြကို စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ႐ွင္းျပ
ႏိုင္လား။ စကားေျပာရင္လည္း ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာရမွာေနာ္"

"ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့"

"႐ွင္ လုပ္လို႔ျဖစ္ရဲ႕လား။ ႐ွင့္ၾကည့္ရတာ
တစ္မ်ိဳးပဲ။ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔"

"ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳးစားပါ့မယ္"

   အလင္းဖူးရယ္..အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖစ္ရတာ အလုပ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းေၾကာင့္
ျဖစ္ရတာပါကြာ။ဒါေတြကို မင္းကေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူးဟု စိတ္ထဲတြင္ေျပာမိလိုက္ေသးသည္။

"ေကာင္းၿပီေလ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ လိုအပ္တဲ့
စာရြက္စာတမ္းေတြယူလာၿပီး အလုပ္ဆင္းႏိုင္ပါ
ၿပီ။႐ွင့္ကို အစမ္းခန္႔ၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္။လစာကို
ေတာ့ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ၾကည့္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ေပးပါ့မယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေဖေဖပဲလာေလ့
႐ွိပါတယ္။ အခု ေဖေဖအလုပ္ကိစၥနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား
သြားလို႔ ကြၽန္မလာထိုင္တာပါ။ေနာက္ရက္ေတြ
မွာ ေဖေဖပဲ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ မသိတာ႐ွိရင္ တစ္ျခားသူေတြကို ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ႐ွင္ ျပန္ႏိုင္ပါၿပီ။
Good Luck"

    ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ။
    အခ်စ္ကိုေငြေၾကးျဖင့္ ဝယ္၍မရဟုဆိုေသာ္လည္း ေငြေၾကးကိုေရာ အခ်စ္ႏွင့္လဲ၍ ရႏိုင္ပါသလား။ ယခု ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္က ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္။
    ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တိတ္တခိုးျမတ္နိးခဲ့ရတဲ့
အလင္းဖူးဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ ပူပူေႏြးေႏြး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အလုပ္႐ွင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ဒီလိုဘဝမ်ိဳးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို ဖြင့္ဟ
ျပလိုက္ပါမူ ဘာျဖစ္သြားမည္နည္း။ ေနာက္ပိုင္း
တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါး။
    ကံတရားက ေျမနိမ့္ရာကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသား
တည့္တည့္ကိုမွ လွံခ်က္မ်ားလြန္းလွသည္ပင္။
႐ွိပါေစေတာ့ေလ။ စင္စစ္မွာက လြမ္းေရးထက္
ဝမ္းေရးက ခက္ေနၿပီပဲ။ ဘယ္မိုးတိမ္ ဘယ္ေလာက္ၿငိဳွးၿငိဳွးေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္မိုးတိမ္မွာ အခ်စ္တစ္ေပါက္မ်ွ မက်ေစရဘူး။ကြၽန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါၿပီ။ မ်ိဳသိပ္၊ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္
ပါေတာ့မယ္။
    အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္သည္အထိ လက္ထဲ၌ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္၊လံုးေျခထား
ေသာ စာရြက္ေခါက္ကေလးကို မပစ္ထုတ္မိေသးေပ။
   ထိုအရာကား သူမကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ ေပးမည္
ဟု ဆံုးျဖတ္ထားေသာ မေပးျဖစ္ေသာစာတစ္ေစာင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။
    ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတည့္တည့္၌္
ေၾကကြဲႏွင္းဆီ ပြင့္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

(ၿပီး)

နတ္ေစာင္း(က်ိဳက္ထို)
၇.၉.၂၀၁၅
၁၀း၄၅