ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳအလြဲမ်ား
အပိုင္း(၂)
...
ဒီည သီတင္းကြၽတ္ည။ ဝါတြင္းကာလ ေအာင့့္အီးထားသမ်ွ အပီခ်ဲၾကေတာ့မယ့္ အာဝါဟ
ဝိဝါဟလုပ္မယ့္စံုတြဲေတြ အေျပးၿပိဳင္ပြဲအစမွာ
ဝီစီသံစမႈတ္လို႔ တာစထြက္ဖို႔ အသင့္ျပင္ၾကေတာ့မယ့္ အခ်က္ေပးညေပါ့။
ဒီညမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်စ္ကညာတစ္ပါးလည္း
ပြဲခင္းထဲေရာက္လာမွာ သတင္းအတိအက်ရၿပီးသား။ပြဲကလည္း စည္ကားလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ကြၽန္ေတာ္ ပြဲခင္းထဲကစာအုပ္သည္နား အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။စာဖတ္ဝါသနာႀကီးလို႔ေတာ့မဟုတ္။ ၾကဴေလးက စာအုပ္သည္ျမင္တိုင္း ဝင္ၿပီးေမႊေႏွာက္တတ္တာ သူ႔ဝါသနာေလ။ သူက စာဖတ္ဝါသနာ ႀကီးသူကိုး။ သူေရာက္လာလို႔ ကြၽန္ေတာ္စာအုပ္ဝယ္တာျမင္ရင္ ဘာပဲေျပာေျပာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ အထင္ႀကီးမိမွာပဲေလ။ဟုတ္ဘူးလား။
ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အပ်င္းေျပ
လွန္ေလွာၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ပီမိုးနင္းရဲ႕
ေအာင္စိတ္စာအုပ္ပါ။ ဖတ္လို႔ေတာ့
ေကာင္းသားဗ်။ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္လိုသူတိုင္း
ဖတ္႐ႈသင့္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳး။
မၾကာပါဘူး။ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ၾကဴေလး စာအုပ္သည္နား ေရာက္လာၿပီ။ ေဟာ...စာအုပ္ပံုထဲ
ဝင္ေမႊၿပီ။ကြၽန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ကို အာရံုစိုက္
ဖတ္ေနရင္းမွ သူ႔ကိုေတြ႔မိသလိုဟန္မ်ိဳးနဲ႔
လွမ္းျပံဳးျပလိုက္တယ္။
ငင့္။စူးလိုက္တဲ့ မ်က္ေစာင္း။ ၾကည့္ရတာ
ေတာ္သလင္းဇာတ္ထုပ္ကို အခဲမေၾကေသးတဲ့ပံု။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္စာဖတ္ေနတာ
ျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္။
ၾကည္သာသြားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ဟီး...မဆိုးဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္တိုက္ကြက္ ေအာင္သလိုလို။
"အင့္.."
စာအုပ္ဖတ္ရင္း ေစာ္ငမ္းေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို
လူတစ္ေယာက္ ဝင္တိုက္မိျခင္းပါ။ အ႐ွိန္က
ကြၽန္ေတာ့္ဘတ္သီးက ပုလင္းဖင္ပါ လြင့္ထြက္သြားတယ္။
"ေဆာရီးေနာ္ အန္တီ"
အန္..။ဒီ႐ုပ္က အန္တီတဲ့လား။
"က်န္..က်န္ေက်ာခ်မ္း။အဲ..ျပန္ေျပာၾကည့္စမ္း။
ေဟာဒီမွာ ဇလုပ္ႀကီးနဲ႔ကြ"
လည္ပင္းကို ခပ္တင္းတင္းေမာ့ျပလိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဇလုပ္ႀကီးကိုပါ လက္ညိဳွးနဲ႔ ေထာက္ျပ
လိုက္တာေပါ့။ကိုင္း... ေတြ႔ၿပီလား။
"ဪ..အထီးႀကီးကိုး။ အဲ..ေရာင္လို႔။ ေယာက်ာၤးႀကီးကိုး။ သိဘူးေလ။ ေနာက္ကၾကည့္
ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ၾကီးနဲ ့ေလ။ ကိုယ္လံုးကလည္း
ေသးေသးေလးဆိုေတာ့...ဟီး"
"မင္း..မင္းေနာ္"
စကားမဆံုးလိုက္။ သေကာင့္သား လစ္ေလၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း လက္ထဲကစာအုပ္ကို
အသာျပန္ခ်လို႔ ကြၽတ္သြားတဲ့ပုလင္းဖင္ ျပန္စမ္း
ေနရေသးတယ္။
ေဟာ...ျပန္စမ္းမိၿပီ။
မ်က္မွန္ကိုအသာျပန္တပ္လို႔ ေအာက္နားက
စာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ထားလိုက္တယ္။ ၾကဴၾကဴႀကိဳင္ၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္ေတြ ေရြးေနတုန္း။
"အဟီး..ၾကဴေရး။ အဲ ...ၾကဴေလး။ စာအုပ္ေတြေရြးေနတာလား။ ဒီစာအုပ္ဖတ္ၾကည့္ေလ။
ဆရာပီမိုးနင္းေရးထားတာ။ ဘဝအတြက္ မ႐ွိမျဖစ္ လိုအပ္တာေလးေတြေပါ့"
လက္ထဲကစာအုပ္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳးေသြးၿပီိး ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ၾကဴေလးက ရႊန္းလဲ့တဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လွမ္းယူလိုက္ၿပီ။
"ဖုတ္!"
အဲ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို
စာအုပ္က ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို
ျပန္မွန္ၿပီ။ ၾကဴေလးရဲ႕ ပစ္ေပါက္ခ်က္။
မွန္း။ ဘာျဖစ္တာလဲ ။
စာအုပ္ကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုက္...သြားျပန္ၿပီ။
ဖိုမသဘာဝ ဆိုပါလား။ ဟုတ္ဝူး..ဟုတ္ဝူးလို႔ဆို။
ၾကဴေရး..ၾကဴေရးေရ။
ဘယ္လိုလုပ္ ဒီဖိုမသဘာဝက ေရာက္လာတာလဲ။ ဟင္..ခုနက မ်က္မွန္ေကာက္ၿပီး
ျပန္အယူ လြဲသြားျပန္ၿပီေပါ့။
"ၾကဴေလး...ၾကဴေလးေရ"
ေျပးလိုက္တာမွ မႈန္ေနတာပဲ။ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႔တဲ့ကားေပၚ
တစ္ခ်ိဳးတည္းတက္ေျပးတာ။ ဘယ္ရမလဲ။
အမီလိုက္တက္တာေပါ့။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႔နားကို မသ္ိမသာ
တ္ိုးကပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာညိဳႀကီးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္တယ္။
ေတာ္ေတာ္လန္႔ေနပံုပဲ။
"ဟီးဟီး "
ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ႏွာႀကီး စပ္ျဖဲျပရျပန္ၿပီ။
ကားကလည္း လူၾကပ္လိုက္တာေနာ္။
တစ္မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ လူေတြပိုၾကပ္လာတယ္။
"အြန္႔!"
က်က္သီးေတြပါ တစ္ျဖန္းႏွစ္ျဖန္း ေလးငါးျဖန္း
တစ္သီႀကီးျဖန္းကုန္တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး..
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးတစ္ေယာက္
ေထာက္လွမ္းေနၿပီ။ ဒီဆံပင္အ႐ွည္နဲ႔ ကိုယ္လံုး
ေသးေသးက ေတာ္ေတာ္ေလးကို မိန္းမ႐ုပ္
ေပါက္ေနသလားပဲ။ ေထာက္ထားလိုက္တာမ်ား
အံဝင္ခြင္က်။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို က်င့္သားရေနတဲ့ပံု။
ၾကာလာတာနဲ႔အမ်ွ ကြၽန္ေတာ္ ေခြၽးေတြပါျပန္
လာတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းဆက္ၿငိမ္ေနရင္
ကြၽန္ေတာ္ ဘဝပါေျပာင္းသြားႏိုင္တယ္။မထူးေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္လွပညာေပးမွျဖစ္ေတာ့တယ္။
"ရိ!"
တ႐ုပ္ကားေတြထဲကလို ႐ွိသမ်ွအတြင္းအားေတြကိုစုစည္းၿပီး လက္ေကာက္ဝတ္ထဲကို
ပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ ကဲ..ငနဲသားေရ။ ငယ္သံပါ
ဖို႔သာျပင္ေပေတာ့။လာထား။
"အုယား!"
ကြၽန္ေတာ္ ႐ွိသမ်ွအားေတြနဲ႔ အစြမ္းကုန္ညႇစ္
ခ်လိုက္တယ္။
"ပက်ိ!"
အဲ။ ဒီအဆင္နဲ႔ ဒီအဆင္ အားခနဲထေအာ္ရမွာ
ဘယ္လိုလုပ္ ပက်ိဆိုၿပီး အသံထြက္လာရတာလဲ။
မေသခ်ာမွာစိုးလို႔ ထပ္ညႇပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"ပက်ိ!"
ဟုတ္ေသးပါဘူး။ လြဲေတာ့ေနၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီအသံထြက္လာသလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ အသာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေသာက္က်ိဳးနဲ။ ပြဲခင္းထဲေရာင္းေလ့႐ွိတဲ့
ကေလးကစားစရာ အ႐ုပ္ပူေပါင္း။
ကြၽန္ေတာ့္အေနာက္ကေထာက္လွမ္းေရးက
ေထာက္လွမ္းေရးအစစ္မဟုတ္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္
ေယာက္က ကေလးခ်ီလ်က္သား။ ကေလးရဲ႕
လက္ထဲမွာက ပူစီေပါင္း႐ွည္ေမ်ာေမ်ာ။ ဒါေလးက လာေထာက္ထားတာကိုး။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပူေပါင္းညႇစ္သံေၾကာင့္ ကားေပၚကလူေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပဴးတူးၿပဲတဲ
ၾကည့္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရ
မွန္းမသိ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔
စပ္ျဖီးျဖီး ထပ္ညႇစ္ေနလိုက္တယ္။
"ပက်ိ!"
"အဟီး...ညႇစ္လို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္"
ကားေပၚကလူေတြကို သြားျဖဲၿပီးရယ္ျပလိုက္
ဆက္ညႇစ္လိုက္ေပါ့။
"ပက်ိ!"
"အဟီး"
"ပက်ိ!"
"အဟီး"
"ပက်ိ!"
"အဟီး"
.....
အပိုင္း ၃ ဆက္ရန္
တစ္ခ်က္ျပံဳးရင္း အသက္တစ္ရက္ ပို႐ွည္ၾကပါေစ။
နတ္ေစာင္း(က်ိဳက္ထို)
No comments:
Post a Comment