ပြင့္လႊာရယ္ မစံုခဲ႔ေသာ္လည္း

* ပြင့္လႊာရယ္ မစံုခဲ႔ေသာ္လည္း*
                               
      သည္းလိုက္တဲ့ မိုးေတြႏွယ္ေနာ္။
ေျပးထားစမ္း ေဝေဝ ေျပးထားစမ္း။
      ဒီမိုးဒီေလေတြကိုု ေက်ာ္ျပီး အနီးဆံုး ရဲကင္းတစ္ခုဆီ အျမန္ဆံုးေရာက္ဖို႔လိုတယ္။ေမာပန္း နာက်င္မႈေတြ နဲ႔အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္း... ပခုံးေပၚမွာ သားပိုးတဘက္ကိုစလြယ္သိုင္း၊လြတ္ေနတဲ႔ လက္တဖက္က သမီးေလး ပံုပံု ကို က်စ္ေနေအာင္ ေပြ႔ထားျပီး အားကုန္ေျပးေနမိတယ္။သမီးေလးခမ်ာ ေျကာက္ရွာလြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕ ေဝေဝ႔ ရင္ခြင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာတယ္။
   ေရာက္လုျပီ။ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ႔ စြန႔္ပစ္ေျမစာပံုျကီး တစ္ပံုကို ေက်ာ္ျပီးရင္ ေမွာ္သစ္ရြာရဲ႔ ရဲကင္းကို ေရာက္ခါနီးျပီ။
      "ေဟ့,.ရပ္...ဘယ္သူေတြလဲ"
        ၁။
       တကယ္လို႔မ်ားသာ  ရြာကို အလည္ျပန္လာတဲ႔ မိတင္မိုးက ေခၚမလာခဲ႔ဘူး ဆိုရင္ ေဝေဝ  ဒီကို ေရာက္လာျဖစ္မယ္ မထင္ပါ။
     "ညည္းနွယ္..ဟယ္...ရြာမွာေနလည္း သူမ်ားေဘာက္အလုပ္ လိုက္လုပ္ေနရမယ့္အတူတူ ငါနဲ႔ ေမွာ္ထဲလိုက္ခဲ႔ေခ်"တဲ႔။
    ေမွာ္တဲ႔။ ဖားကန္႔နယ္ေျမဆိုတာျကီးကို ဟိုးငယ္ငယ္ေလးထဲကျကားဖူးေပမယ့္ ေဝေဝျဖင့္ တစ္ခါမွ သြားဖို႔မေတြးခဲ႔ဖူးဘူး။
        "ဟို..ေရာက္ရင္ ဆိုင္းထမ္းေလးနဲ႔ ေရွ႔ေနာက္ လင္ဗန္းေလးထဲမွာ ရာသီေပၚ သီးနွံေလးေတြထည့္ အခ်ဥ္ေပါင္းလို ကန္စြန္းဥျပဳတ္လို ဟာေလးေတြထည့္ျပီး ေရမေဆးေကၽာက္ ရွာျကတဲ႔ ေျမစာပံုေတြနားမွာ လူစည္ရာလိုက္ေရႊ႔ေရာင္းရံုပဲ..တစ္ေန႔ ေလး,ငါးေထာင္ကေတာ့ ေျပးမလြတ္ပါဘူးေအ"တဲ႔။
    မိတင္မိုး စကားက အားရွိစရာျကီး။
ရြာမွာ စပါးရိတ္၊ပဲႏွူတ္၊ယာခင္းထဲေပါင္းရွင္း ၊ေနပူမေရွာင္မိုးရြာမေရွာင္ လိုက္လုပ္တာေတာင္ တေနကုန္လို႔မွ ေဝေဝ႔မွာ နွစ္ေထာင္ပဲရတာပါ။
  ရြာကအလုပ္ ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ လုပ္ခ်င္ေနေန သူ႔ရာသီနဲ႔သူ လုပ္စရာအလုပ္က ရွိဦးမွကိုး။
      အရင္တုန္းကေတာ့ ေဝေဝ တို႔လည္း လယ္ပိုင္ယာပိုင္ေတြပါပဲ။ဟိုး,.တျမန္နွစ္တုန္းက ပုသိမ္/မံုရြာ ကားလမ္းျကီးေဖာက္ေတာ့ ေဝေဝ တို႔ရြာက လယ္ေျမတခ်ိဳ႕ အသိမ္းခံျကရတယ္။ အမ်ားျကီးပိုင္တဲ႔သူေတြ အဖို႔ေတာ့  က်န္ေနေသးတဲ႔ေျမေလးနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးစားလို႔ ရျကေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ ေဝေဝ တို႔လို ယာေလးတစ္ကြက္၊ႏြားေလးတစ္ရွဥ္းသာ ရွိသူေတြအတြက္ေတာ့ ေျခေတြလက္ေတြ ရိုက္ခ်ိဳး ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။
     အခုဆိုရင္ ရြာမွာ လုပ္စရာအလုပ္အကိုင္က ရွားပါးေတာ့ အရြယ္ေလးမ်ား ေရာက္လာျကရင္ ထိုင္းတို႔ မေလးရွားတို႔ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္ျကတာ မ်ားလာတယ္။ေဝေဝလည္း သူတို႔လိုသြားလုပ္ခ်င္တာပါ။ဒါေပမယ့္ အေမက မလႊတ္ဘူးရယ္။ဟိုမွာ အဖမ္းခံရတာေတြ ျကိမ္နဲ႔အရိုက္ခံရျပီးမွ ရြာျပန္ေရာက္လာျကတာမ်ိဳးေတြလည္း ျမင္ေနေတြ႔ေနရေတာ့ စိတ္မခ်ဘူး တဲ႔ေလ။
    အခု ဖားကန္႔မွာ ေစ်းေရာင္းဖို႔ လိုက္သြားခ်င္တာေတာင္ မိတင္မိုးကို လိုက္ေျပာေပးခိုင္းရတယ္။
     "က်ြန္မတစ္ေယာက္လံုး ရွိပါတယ္ အရီးေလးရဲ႕..ဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး စိတ္ခ်ပါ"လို႔အတန္တန္ ေျပာေနတာေတာင္မွ...
    " ညည္းတို႔လည္း သိတဲ႔အတိုင္းပဲ..ဒို႔အိမ္ကဟာက ညည္းတို႔ထက္ကိုမွပိုျပီးႏုေနလြန္း ႏြဲ႔ေနလြန္းလို႔ ငါ့မွာစိတ္မခ်တာေအ့"တဲ႔။
    "ဟြန္႔"အေမ့ကို မ်က္ေစာင္းျကီးထိုးျပီး ေဝေဝလည္း ၂ရက္ေလာက္ စိတ္ေကာက္ျပလိုက္တယ္။အဲ႔ဒီက်မွ..
    "ဒီေလာက္မွ စိတ္အားထက္သန္ေနလည္း လိုက္သြားေခ် ေအ"တဲ႔။
            ၂။
    ေမွာ္ထဲကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုးျကံုရတဲ႔ အခက္အခဲကေတာ့ ေဝေဝေနဖို႔ အခန္းငွားရခက္ေနတာပါ။မိတင္မိုးတို႔ အခန္းမွာက သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေဖာ္ ၂ေယာက္ကရွိေနေသးတယ္။၁၂"ေပ ေလာက္ပဲရွိတဲ႔ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အတူတူေရာျပီး ေနျကဖို႔က မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။
     ဒါေျကာင့္လည္း ပံုပံု ေလးနဲ႔ ဆံုခြင့္ရတယ္ ဆိုရမွာေပါ့။
   ေဝေဝ ေရာက္ျပီး ၅ရက္ေလာက္ေနေတာ့မွ အခန္းကရွာလို႔ရတယ္။
      "အခန္းကရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ရြာ႔အျပင္ဘက္နည္းနည္းက်ေနတယ္ေအ.."
အားတုန္႔အားနာမ်က္နွာေလးနဲ႔ ေျပာလာတဲ႔ မိတင္မိုးကိုျပံဳးျပရင္း..
  "ရပါတယ္.မိတင္မိုးရဲ႕..ေလာေလာဆယ္ ေနလို႔ျဖစ္ရင္ျပီးတာပဲဟာကို ေအရယ္..တသက္လံုးေနရမွာမွ မဟုက္ပဲနဲ႔"
    ေဝေဝ ငွားလို႔ရတဲ႔ အခန္းေလးက ေက်ာက္တူးျပီးသားလုပ္ကြက္ အေဟာင္းေပၚမွာေဆာက္ထားတာပါ။ေက်ာက္ရွာျပီးလို႔စြန္႔ပစ္ထားတဲ႔ေျမစာပံုျကီးက ေတာင္တစ္လံုးလို ျပန္ျဖစ္ေနတာေပါ့။အဲ႔ဒီအေပၚမွာမွ ၆ခန္းတြဲ တန္းလ်ားအေဟာင္းေလးေဆာက္ထားတာ။ေရသံုးဖို႔ကေတာ့ ေတာင္ေျခကိုဆင္းရတယ္ ေခ်ာင္းေလးတစ္ခုက အျမဲလိုလို စီးေနလို႔ သံုးဖို႔ အတြက္ေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္ေလ။
  ပထမဆံုးအခန္းမွာက တန္႔ဆည္နယ္ဘက္က လက္သမားဆရာျကီးလင္မယားေနတယ္။အသက္ျကီးျကပါျပီ ။ေအးေအးေဆးေဆးသမားေတြပါပဲ။
  သူတို႔နဲ႔ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္အခန္းက ေဝေဝ ေပါ့။
   ေဝေဝ့ ေဘးက အခန္း၃ခန္းမွာက လူမရွိေသးဘူး။ေနာက္ဆံုး အစြန္ကအခန္းမွာေတာ့ ကိုေယာ လို႔ေခၚျကတဲ႔ ေက်ာက္သမားတစ္ေယာက္ရယ္၊သူ႔အမ်ိဳးသမီး မစန္းရယ္၊သူတို႔ရဲ႕ သမီးေလးပံုပံုရယ္ ေနျကတယ္။ကေလးေလးကေလ ၁ႏွစ္ခဲြ ၂ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ေလးေပါ့။အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ဝင္လာတဲ႔ ေဝေဝ႔ကို ရီ(ရယ္)ျပေနပံုေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
        ၃။
   မနက္ဆိုရင္ေစာေစာထျပီး မိတင္မိုးတို႔နဲ႔ အတူ ေစ်းေရာင္းထြက္ရတယ္။
    ေဝေဝ႔အေပၚ ေကာင္းျကရွာပါတယ္။ လမ္းေတြျပေပးတယ္။ပစၥည္းဝယ္ဖို႔ဆိုင္ေတြျပေပးျကတယ္။တစ္ပါတ္ေလာက္ အတူတူတြဲေရာင္းျပီးေတာ့ ေဝေဝတစ္ေယာက္ထဲ ခြဲေရာင္းရဲပါျပီ။
     ေစ်းေရာင္းရတာအဆင္ေျပေပမယ့္ ေနရတာအဆင္မေျပျပန္ဘူး။အစြန္ဆံုးအခန္းမွာေနတဲ႔ ကိုေယာတို႔ လင္မယားေပါ့။ သူတို႕က ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ျကတယ္။ျဖစ္တိုင္းလည္း အျပန္အလွန္ ထိုးျကရိုက္ျကေလ့ရွိတာပါပဲ။ရြာနဲ႔ကလည္း ေဝးေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္မသိျကဘူးထင္ပါတယ္။သူတို႔ ရန္ျဖစ္ျကတိုင္းပံုပံု ေလးက ေဝေဝ႔ အခန္းကို ေျပးလာေလ့ရွိတာရယ္။တခါတေလဆို ေဝေဝ့လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းေလးအံုးျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာတာ။သူတို႔ လင္မယားေတြ အသံတိတ္သြားခ်ိန္က်မွ ကေလးကိုေပြ႔ျပီး ျပန္ပို႔ေပးရတာေပါ့။
    မစန္းကေတာ့ ေျပာပါတယ္။
"ေဝေဝ႔ ကိုအားနာလိုက္တာ သမီးေလးကိုေခၚထားေပးလို႔ ေက်းဇူးလည္းအရမ္းတင္ပါတယ္'တဲ႔ေလ။
  သူတို႔လင္မယားေတြရန္ခဏခဏ ျဖစ္တဲ႔အေျကာင္း မိတင္မိုးကိုေျပာျပျဖစ္ေတာ့..
     "သူတို႔လင္မယားက အဲ႔လိုပဲ အျမဲျဖစ္ေနျကတာရယ္...အျမင္မေတာ္လို႔ဆိုျပီး သြားမ်ားမဆြဲမိမတားမိေစနဲ႔ေနာ္  ဆြဲတဲ႔သူပါ ရန္လုပ္တတ္လို႔ရြာထဲကသူေတြလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ဘူး"
  "အားေတာ့မငယ္ပါနဲ႔ဟယ္ေနာ္ တို႔ေဘးကအခန္းေတြလူလြတ္ရင္ျပန္ ေျပာင္းလာခဲ႔လို႔ ရတာပဲ"
     တခ်ိဳ႕ရြာထဲက သူေတြကလည္းေျပာျကတယ္။
   "ကိုေယာဆိုတဲ႔လူက သိပ္ျပီးစိတ္မမွန္ဘူး တခါတေလက်ေဖာက္တယ္ ဂရုစိုက္ျပီးေတာ့ေန"
  "သူက ေဆးခ်တယ္ေလ..တခါတေလေဆးေျကာင္တာထင္တာပဲ"
    လူအစံုဆိုေတာ့လည္း စကားအစံုေတြျကားရတာေပါ့။ေဝေဝကေတာ့ သမီးေလးပံုပံုကိုပဲ သနားေနမိတာပါ။
        ၄။
   ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ပံုမွန္လည္ပတ္ရင္း ေဝေဝ ေမွာ္ထဲေရာက္တာ၆လေလာက္ေတာင္ရွိလာပါျပီ။မနက္ဆိုရင္ ဆိုင္းထမ္းေလးနဲ႔ေစ်းေရာင္းထြက္တယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြအမ်ားစုျကားမွာ ေရာင္းရတာဆိုေတာ့လည္း ရိသဲ႔သဲ႔ လုပ္ျကသူေတြေတာ့ရွိတာေပါ႔။တခ်ိဳ႔က ျကေတာ့လည္း သူတို႔ဆႏၵကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ တည့္တည့္ေျပာလာတတ္ျပန္တယ္။ အို...ေတာ္ပါျပီေလ။ ဒါေတြေျပာရတာ ရွက္ပါတယ္။ ေဝေဝ႕ဘဝထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အျကာျကီးေနေလ့မရွိတဲ႔ သူတို႔ကို ေဝေဝမခ်စ္ရဲေတာ့ပါဘူးရယ္ေလ။ရိုးရိုးသားသားစိတ္နဲ႔ရင္းနွီး ခင္မင္လာျကသူေတြလည္း ရွိတာေပါ့။သူတို႔နဲ႔ေတာ့ စကားေတြအမ်ားျကီး ေျပာျဖစ္တယ္။သူတို႔ေျပာျပတဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းအေျကာင္းေတြကို ေဝေဝ စိတ္ဝင္စားတယ္။ေက်ာက္မွာ ကုေဋေျကာနဲ႔ေျမမွန္ေျကာရယ္လို႔ရွိတယ္တဲ႔ေလ။ကုေဋေျကာကေက်ာက္စိမ္းက အမည္းေရာင္တမ်ိဳးပဲထြက္သတဲ႔။ေျမမွန္ ဆိုတာက်ေတာ့ တူးေဖာ္တဲ႔ေျမျကီးအေရာင္အတိုင္းသာ ထြက္တာတဲ႔ေလ။သူတို႔ေျပာျပတာေတြကေတာ့အမ်ားျကီးပဲေပါ့ ေဝေဝက အေတြ႔အျကံုမရွိတဲ့သူဆိုေတာ့ အကုန္လံုးလည္း မမွတ္မိေနပါဘူး။
  အခုဆိုရင္ ညေနအိမ္ျပန္လာခ်ိန္ေတြမွာ ပံုပံုေလးကလည္း...
    "ေဝေဝ ..က်န္ရာျပီ..ေဝေဝက်န္ရာျပီ.."ဆိုတဲ႔ မပီကလာပီကလာ အသံေလးနဲ႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြ အမူအယာေလး လုပ္ျပီး ျကိုတတ္ေနပါျပီ။ သူကေလးအတြက္ရယ္လို႔ရည္စူးျပီး မုန္႔ေလးတစ္ခုခု အျမဲပါေအာင္ဝယ္ခဲ့ရတာကိုလည္း ေဝေဝ ျကည္နူးတတ္လာျပီ။သူေလးကို အလိုက္သင့္ေပြ႔ခ်ီလိုက္တိုင္း" အာဘြား"ဆိုျပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ ညာနမ္းတတ္ျပန္ေသးတဲ႔ ကေလးငယ္ေလးဟာ အျပစ္ကင္းစင္လြန္းလွပါတယ္။
   သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ႔ ျကိုးေလးတစ္ေခ်ာင္းရဲ႔ အျပန္အလွန္ ဖြဲ႔ခ်ည္မႈအေပၚမွာ ေဝေဝ ကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္ျကည္နူးေနခဲ႔မိပါတယ္။တေန႔ေန႔ သူတို႔ေတြေျပာင္းသြားခဲ႔ျကရင္ဆိုတဲ႔ အေတြးေလးတစ္စ ဝင္လာတိုင္း ရင္မွာစစ္ကနဲ နာက်င္ရျပန္တယ္။ေဝေဝကိုယ္တိုင္ကလည္း ေမွာ္ထဲက တဒဂၤ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ပဲမဟုက္လားေလ။ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေန႔ရက္ေတြဟာ တိုက္စား လြယ္လြန္းတယ္ထင္ပါရဲ႕။ကဆုန္ နယုန္ေရာက္လို႔ မိုးဦးေတာင္က်ေတာ့မယ္။
           ၅။
    ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္ကို ေစာေစာပဲျပန္လာခဲ႔လိုက္ပါတယ္။ဟိုး...ကသိုဏ္းေတာင္ျကီးထိပ္မွာလည္း မိုးေတြကညိဳ႕လို႔ရယ္။ေမွာ္ထဲကလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အိမ္ျပန္ဆင္းကုန္ျကပါျပီ။တခ်ိဳ႕ ကုမၸဏီလုပ္ကြက္ေတြလည္း သိမ္းကုန္ျကျပီ။တစ္ေဆာင္းနဲ႔တစ္ေႏြ ေက်ာက္တူးလုပ္ငန္းရဲ႔ ရာသီခ်ိန္ ကုန္ျပီေလ။မိတင္မိုး တို႔ေတာင္ ရြာျပန္သြားတာ တစ္ပါတ္ေလာက္ရွိျပီ။ ေဘးအခန္းက လက္သမား ဆရာျကီးလင္မယားလည္း ေရႊေမွာ္ေတြဘက္ကို ေရႊ႔သြားျကျပီ။ေဝေဝ လည္း ျပန္ေတာ့မွာပါ။ေစ်းဖိုးအေျကြးက်ထားတဲ႔လက္စေလးေတြမျပတ္ေသးတာနဲ႔ မျပန္ျဖစ္ေသးတာ။
      "ဒုန္း...ခြပ္.ခြပ္."
"ေပးစမ္းဆို အသာတျကည္ေပးေနာ္ ေသာက္ေကာင္မ..မခ်ြတ္ေပးရင္ နင့္နားရြတ္ျကီးျပတ္သြားမယ္"
     "ေသခ်င္းဆိုး မေပးဘူး..လာစမ္း..နင္လုပ္ရဲ လုပ္ျကည့္စမ္း ဒီေန႔ ငါမေသရင္ နင္အေသပဲ"
  မျကားဝံ႔မနာသာ ဆဲဆိုေနသံေတြကို အိမ္ေရွ႔မေရာက္ခင္ထဲက ျကားေနရတယ္။အျပန္အလွန္ ရိုက္နွက္ေနျကတဲ႔အသံေတြျကားမွာ ကေလးရဲ႔ စူးစူးဝါးဝါးငိုသံပါ ျကားေနရပါတယ္။သူတို႔ အခန္းေရွ႔ကျဖတ္ျပီးျပန္ရတာမို႔ ပံုပံုေလးက ေဝေဝ႔ကိုျမင္တာနဲ႔ လက္ကေလးနွစ္ဘက္ဆန္႔ျပီး အတင္းေျပးထြက္လာေတာ့ အလိုက္သင့္ေပြ႔ျပီး ေခၚလာခဲ႔ရတာေပါ့။
      "ပံုပံု႔ကို အေဖကရိုက္တယ္,.ရိုက္တယ္ ..ဖိနပ္ျကီးနဲ႔ရိုက္တာ..ဟီး,ဟီးဟီး"
ငိုရွူိက္ရင္းအားကိုးတျကီး တိုင္ေနရွာတဲ႔ ပံုပံုေလးကို ရင္ခြင္ထဲဆဲြယူရင္း ကေလးတင္ပါးကိုျကည့္မိေတာ့..ဟုက္ပါရဲ႔ ကေလးတင္ပါးမွာ နီရဲေနတာပါပဲလား။စိတ္ထဲမွာ နာက်င္မႈတစ္ခုက မ်က္ကနဲ ေပၚလာေပမယ့္ျကိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္လိုက္ပါတယ္။ ကေလးကိုေကာက္ခ်ီလိုက္ျပီး ရြာထဲက မိတင္မိုးတို႔ေနသြားတဲ႔ အခန္းေဟာင္းေလးမွာ ခဏသြားေရွာင္ေနဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။မိုးက ဖြဲဖြဲေလးက်ေနပါျပီ။ေစ်းဗန္းအုပ္တဲ႔ မိုးကာစေလးကို ျခံဳျပီးထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္။
      အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ကေလးကိုေခ်ာ့သိပ္ထားျပီး ေစ်းစာရင္းေလးေတြ ထိုင္လုပ္ေနလိုက္တာ ကေလးကို သတိရလို႔တစ္ခ်က္ျကည့္လိုက္မိေတာ့..
    အို,..ပံုပံုေလးဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း တရံွု႕ရွူ႔ံနဲ႔ ရွူိက္ေနရွာတာပါလား။
   ရင္ထဲမွာလိွူက္တက္လာတဲ႔ သနားျကင္နာ စိတ္နဲ႔အတူ ငါသာ ျပန္သြားရင္ဒီကေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ပါ့မလဲ ဆိုတဲ႔အေတြးက မြန္းက်ပ္လာမိပါတယ္။
  နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ရိွူက္ငိုေနရ႐ွာတဲ႔ ၂နွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အေပၚ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ထားခဲ႔ရက္ရမွာလဲ။
          ညက်ရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ
ကိုေယာနဲ႔မစန္း တို႔ကိုု ေျပာရပါဦးမယ္။ ကေလးဆိုတာ ဗလာစာရြက္အလြတ္ေလး တစ္ရြက္နဲ႔ တူတယ္ဆိုတဲ့အေျကာင္းေပါ့။အဲ႔ဒီ စာရြက္ေလးထဲကို လွပညီညာတဲ႔စာလံုးေလးေတြ ေရးထည့္နိုင္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ မိဘေတြကသာ အဓိကက်တယ္ ဆိုတဲ့ အေျကာင္းသူတို႔နားလည္လြယ္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ့မလည္းလို႔ေတြးရင္းပံုပံု ေလးေဘးမွာ ခဏလွဲလိုက္မိတယ္။
   ေဝေဝပါ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႔။မိုးျခိမ္းသံေတြျကားလို႔သာ လန္႔ႏိုးလာေတာ့တယ္။
  ည၉နာရီေတာင္ ထိုးေနပါေပါ့လား။အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္ေလ။အျပင္မွာေတာ့ မိုးကသည္းစျပဳလာပါျပီ။
        ၆။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အရမ္းတိတ္ဆိတ္လြန္းေနတယ္။ဒါနဲ႔ ေဝေဝလည္း အခန္းတံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္တိတ္တိတ္ေလးဖြင့္ျပီး ကေလးကို ေခါင္းအံုးေပၚ အသာေလးခ်သိပ္လိုက္တယ္။ဟိုလင္မယား အေျခအေနကိုျကည့္ရဦးမွာမို႔ ဘုရားစင္ေပၚက ဓာတ္မီးကိုယူျပီး အိမ္အျပင္ကို အထြက္မွာ...
     ေပါက္တူးတစ္လက္ကိုထမ္းလာတဲ႔လူတစ္ေယာက္၊မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနတဲ႔ေျမစာပံုေတြျကားကေန တက္လာတာကိုလ်ွပ္စီးလက္လိုက္တဲ႔ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။လမ္းေလ်ွာက္တဲ႔ ပံုစံအရဆိုရင္ေတာ့ ဒါ...
  "ကိုေယာ...ကိုေယာ. .. ပဲ "ေသခ်ာတယ္။မလြဲနိုင္ဘူး။အံံ့ျသမႈနဲ႔အတူစိတ္မွာေတြေဝေနမိပါတယ္။
   ဒီအခ်ိန္က ေက်ာက္ရွာခ်ိန္မွ မဟုက္တာ။ဒါဆိုရင္ ကိုေယာက ဘာသြားလုပ္တာလဲ။မစန္းကေရာ "ဘုရား...ဘုရား.."
ပေဟဍိဆန္လြန္းေနတဲ႔ ျမင္ကြင္းတစ္ခုအတြက္ တိက်တဲ႔အေျဖ သိရဖို႔ သူတို႔ အခန္းဘက္ကို အေျပးအလႊားတက္ျကည့္မိတယ္။
     "မစန္းေရ..ငါ..ေဝေဝပါေဟ့..နင္..နင္ရွိေနလား"
ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ အခန္းထဲမွာ 'မစန္း'ရဲ႔ အရိပ္အေယာင္မေတြ႔ရဘူး။
      ဒါေပမယ့္...အိမ္ထဲကျပန္ထြက္ဖို႔ ေနာက္ကိုျပန္ အလွည့္မွာ နင္းလိုက္မိတဲ႔ ေျခေထာက္ေအာက္က ေစးထန္းထန္း ပ်စ္ခ်ြဲခ်ြဲ အထိအေတြ႔ေျကာင့္ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးျကည့္မိတယ္။
     "ဘုရား..ဘုရား,ေသြး..ေသြးေတြ"
   အကြက္လိုက္ က်န္ရွိေနေသးတဲ႔ ေသြးအိုင္တစ္ခု၊ဒါဆို ကိုေယာက မစန္းကို လက္လြန္သြားလို႔မ်ား ...အို မေတြးရဲေတာ့ဘူး။ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေျပးမွျဖစ္မယ္။ဟုတ္တယ္..ေျပးရမယ္ ေျပးမွျဖစ္မယ္။ေသခ်ာတဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကိုရျပီမို႔ ေဝေဝ့အခန္းဘက္ကိုျပန္အကူးမွာ...
  "ဟိတ္..ရပ္ေနစမ္း.."
သူ...သူ ...ေဝေဝ႔ ကို ေတြ႔သြားျပီ။အသံနက္ျကီးနဲ႔ ေအာ္ျပီး  တရွိန္ထိုးေျပးလာေနပါျပီ။
    အခန္းထဲကို အျမန္ေျပးဝင္ရင္းနဲ႔ တံခါးခ်က္ကို ခ်လိုက္တယ္။အဝတ္ျကိုးတန္းေပၚမွာ လွန္းထားတဲ႔ကိုယ္လံုးသုတ္ သဘတ္ကို ဆြဲယူျပီး  စလြယ္သိုင္း ခ်ည္လိုက္တယ္။ႏိုးေနျပီျဖစ္တဲ႔ ပံုပံုေလးကို သဘတ္ထဲထည့္ျပီးပိုးလိုက္ပါတယ္။အတြင္းကေန တံခါးခ်က္ခ်ထားေပမယ့္ ထရံကာ အခန္းေလးရဲ႕တံခါးခ်က္ဟာ ဘယ္လိုမွမခိုင္မာနိုင္ပါဘူး။
        "ဒုန္း'ဒုန္း'ဒုန္း "
"ဖြင့္စမ္း.ဖြင့္စမ္း"သတ္ျပစ္မယ္ နင္တို႔အားလံုးေသမွေအးမယ္ ဟား,ဟား,ဟား.ဟား."
   သူ..သူ႔လက္ထဲက ေပါက္တူးနဲ႔ တံခါးကို ရိုက္ဖြင့္ေနျပီ။
     "ေတာင္းပန္ပါတယ္..ရွိျကီးခိုးပါတယ္,.ေဝေဝ..ေဝေဝ ေျကာက္လွပါျပီ"
     တကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေျကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔လွပါျပီ။ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ အကူညီေတာင္းေနမိေပမယ့္ မိုးသံေလသံေတြ ေအာက္မွာ ေဝေဝ႔အသံေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီ ထင္ပါရဲ႕။
   ပံုပံုေလးကလည္း စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငိုေနရွာတယ္။ေျကာက္လြန္းလို႔အတင္းဖတ္တြယ္လာတဲ႔ လက္ကေလးေတြကလည္း ေအးစက္လို႔ပါလား ။
   "ဝုန္း" 
ျပဳတ္ထြက္သြားတဲ႔ တံခါးရြတ္နဲ႔အတူ ကိုေယာပါ အရွိန္နဲ႔အခန္းထဲကိုေရာက္လာျပီး ေဝေဝ႔မ်က္နွာကို လက္သီးနဲ႔ ပစ္ထိုးပါတယ္။ကေလးကို မထိမိေအာင္ လက္နွစ္ဘက္နဲ႔ ကာထားလို႔ ဘယ္လိုမွ မေရွာင္နိုင္ဘူး။ အင့္ ကနဲ မူးမိုက္သြားေပမယ့္ ျကိုးစားျပီး ျပန္ထရပ္မိတယ္။
"ဟင့္အင္း ငါ လဲက်လို႔ မျဖစ္ဘူး"
ပံုမွန္စိတ္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ငါရင္ဆိုင္နိုင္မွျဖစ္မယ္။ ပံုပံုေလးနဲ႔ ငါ့လြတ္ေျမာက္မႈ အတြက္ သူ႔ကို ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔လိုတယ္။ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ႔ စိတ္အေတြးေတြနဲ႔အတူ ဖ်င္းကနဲ ခံျပင္းနာက်င္မႈက ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ႔တဲ႔ အငံု႕စိတ္ကို နိႈးဆြေပးလိုက္ေလသလားရယ္္။
    ကိုေယာက ေနာက္တစ္ျကိမ္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ ေျပးဝင္လာျပန္ပါျပီ။သူ႔လက္ထဲက ေပါက္တူးနဲ႔ ေဝေဝ႔ကိုခုတ္ဖို႔ျပင္တယ္။ရင္ခြင္ထဲက ပံုပံုေလးကို ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီ္ပို႔လိုက္ရင္းနဲ႔  ဒင္းလက္ထဲက ေပါက္တူးရိုးလက္ကိုင္ေနရာကို မွန္းျပီးဖမ္းဆုတ္ လိုက္တယ္။လူခ်င္းလံုးေနတုန္း သူ႔လက္ေမာင္းကို တအားငံု႔ကိုက္ျပစ္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့,..ျပီးေတာ့...ေဝေဝ႔ လက္ထဲကို ပါလာတဲ႔ ေပါက္တူးနဲ႔ ဒင္းခႏၶာကိုယ္ေပၚကို အားကုန္လႊဲျပီး ခုတ္ခ်လိုက္မိပါတယ္။
    ေဟာ..ေဟာ,.သူ.. သူ ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ျပန္ထလာျပန္ပါျပီ။ ေျပးမယ္။ေနာက္လွည့္မျကည့္စတမ္း ေျပးမွျဖစ္မယ္။
          ၇။
    သည္းလိုက္တဲ႔ မိုးေတြႏွယ္ေနာ္။ဒီမိုးဒီေလေတြကို ေက်ာ္ျပီး အနီးဆံုး ရဲကင္းတစ္ခုဆီ ေရာက္ဖို႔လိုတယ္ ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္း...
  ပခုန္းေပၚမွာ သားပိုးတဘက္ကို စလြယ္သိုင္း၊လြတ္ေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သမီးေလး 'ပံုပံု'ကို က်စ္ေနေအာင္ ေပြ႔ထားျပီး အားကုန္ေျပးေနမိတယ္။သမီးေလးခင္မ်ာ ေျကာက္လြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕။ေဝေဝ႔ ရင္ခြင္ထဲကေန တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာတယ္။
    ေရာက္လုျပီ။ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ႔ စြန္႔ပစ္ေျမစာပံုျကီး တစ္ပံုကို ေက်ာ္ျပီးရင္ ေမွာ္သစ္ရြာရဲ႕ ရဲကင္းကို ေရာက္ခါနီးျပီ။
    "ေဟ့..ရပ္...ဘယ္သူေတြလဲ"
"ေဝေဝလို႔ ေခၚပါတယ္ဆရာ လူသတ္..မႈ..ျဖစ္လို႔ အမႈဖြင့္ခ်င္လို႔ပါ .. ဆရာ"
        စခန္းမွူးျကီးက  ေဝေဝတို႔ကို ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ေရစိုအဝတ္ေတြလဲလွယ္ဖို႔ ကူညီျကတယ္။ပံုပံုေလးကေတာ့ ဘယ္သူမွ ေခၚလို႔မရေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန္႔ေနဆဲပါ။
      "တိုင္ခ်က္ဖြင့္ဖို႔ အတြက္ နာမည္ အျပည့္အစံုေလးေျပာပါဦး"
       သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကို ခ်မိသည္ထင္ပါရဲ႕။ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ႔ညတာျကီးတစ္ခုအတြက္ ေဝေဝ ေမာပန္းလွပါျပီ။ရင္ခြင္ထဲမွာ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ ပံုပံု ေလးကိုျကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ထြက္က်လာတဲ႔ အသံေတြဟာ တုန္ယင္ေနခဲ႔ေလမလား။ေဝေဝကိုယ္တိုင္မသိေတာ့ပါ။ဒီနာမည္ကို ေဝေဝ မနွစ္သက္ပါ။ဒါေျကာင့္လည္း ဘယ္သူေခၚတာမွ မျကိုက္ခဲ႔ဘူး။ဒါေပမယ့္ ဒါ  ေပ မယ့္
       "ေဝေဝ႔ နာမည္ အျပည့္အစံုက  ဦး ေဝ မိုး ေအာင္လို႔ေခၚပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
   သန္းေခါင္ယံလြန္စျပဳပါျပီ။ တစ္ညလံုး သည္းခဲ႔တဲ့ မိုးဟာ စဲစျပဳေနျပီ။မနက္ျဖန္မွာေတာ့ အရာရာဟာ...။
    ေႏြမိုးေဝ
(တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ိဳစာေစာင္- အတြဲ၆-အမွတ္၃-ေအာက္တိုဘာလ-၂၀၁၇)
#Nway moe wai