တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ အားတင္းျခင္း

“ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာ အားတင္းျခင္း ”

(၁)

ေႀသာ္….အစ္ကိုပါလား၊ ဘယ္လိုလဲဗ် ေလဘာ လာလဲတာလား။
အစ္ကို ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အားမေလ်ာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီတစ္ခါနဲ႔ပါဆိုမွ (၃) ခါ ရွိေသးတာပဲ၊ အစ္ကိုက (၇) ခါရွိၿပီ၊ ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္လက္မွတ္က အေပၚဆံုးမွာ၊ ေခၚဖို႔ အေတာ္ ေစာင့္ရဦးမယ္။ လာဗ်ာ၊ ထိုင္ပါဦး၊ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္က မႏွစ္က ဆယ္တန္း ေအာင္တာေလ။ ေႀသာ္ ခင္ဗ်ား အဲေလ အစ္ကိုက ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ကိုး၊ အစ္ကိုတို႔ကမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ဗ်ာ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ေဒသတက္ရမယ္ မွန္းထားတာ၊ ခုေတာ့ အားလံုးသြားပါၿပီ။ ဘြဲ႕တစ္ခုထက္ အလုပ္တစ္ခုခုကသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေလာေလာဆယ္ အေရးအႀကီးဆံုးပါပဲ။
ခုလို ေလဘာရံုး လာရတိုင္း စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္စက ေဆးရံုမွာ ေဆးစစ္ဖို႔ တန္းစီေစာင့္ခဲ့ၾကတာ သတိရတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ေလ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျပည့္နဲ႔ဗ်။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့။ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ဆရာ၀န္က ဘာမ်ား ေျပာလိုက္မလဲလို႔၊ အသက္မွ မရွဴ၀ံ့ဘူးဗ်။ ထားပါေတာ့ေလဗ်ာ။ အစ္ကိုတို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အေတြ႕အႀကံဳရွိမွာပါပဲ။ တကၠသိုလ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တာပဲဗ်ာ။ ဘြဲ႕မရခ်င္ေနပေစ၊ ေနဖူး ေရာက္ဖူးခ်င္တာပါ။
အိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေထြးဆံုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို “ ခ်ာတိတ္ ” လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ညီအစ္ကို (၆) ေယာက္ရွိတာ၊ ညီအေထြးဆံုးဆိုေတာ့ ခ်စ္လည္း ခ်စ္၊ အလိုလည္း လုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာလည္းအေတာ္ဆံုးမို႔ တကၠသိုလ္ပို႔မယ္လို႔ ခဏခဏေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ မေအာင္ၾကဘူးဗ်။ အနည္းဆံုး (၃) ႏွစ္ေတာ့ ေျဖရတာခ်ည္းပဲ။ ခုေတာ့ သူတို႔လည္း သူတို႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ သူတို႔ေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ရုန္းကန္ေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထာက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။
အဲ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အႀကီးဆံုးက စစ္တပ္ထဲကဗ်၊ မဂၤလာဒံုက တပ္ထဲမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီးေပါ့။ စစခ်င္းေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒသတက္ဖို႔ ရန္ကုန္ေတာင္ သြားခဲ့ေသးတယ္။
ဒီလိုေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုေတြက တစ္ေယာက္ ၅၀ စီေထာက္မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္ ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ဗ်ာ….။

(၂)

အစ္ကိုႀကီးတို႔က တန္းလ်ားမွာ ေနရတာဗ်။ အခန္းကေလးေတြကလည္း နံရံတစ္ထပ္သာ ျခားေတာ့ တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္း ဘာေျပာေျပာ ၾကားေနရတာပဲဗ်။ မိသားစုမ်ားေတာ့ အိမ္ခန္းကေလးထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိပ္စရာမရွိလို႔ အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ထြက္အိပ္ရတယ္။ အိပ္ရာကႏိုးတာနဲ႔ ကမန္းကထန္း ထ ၿပီး ေရဆြဲရတယ္ဗ်။ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္ ၾကားရတဲ့အသံကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မရီးရဲ႕ ထမင္းေႀကာ္သံပဲဗ်။ ထမင္းေႀကာ္နံ႕ကေလး ရလာရင္ ဗိုက္ထဲမွာ ဟာလာ ဆာလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ ကေလးက (၅) ေယာက္ရွိတာဆိုေတာ့ ထမင္းက်န္နည္းရင္ ကေလးေတြကို ေ၀ပံုက်ခြဲေပးလုိက္တာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ထမင္းရည္ ကပ်ာကယာေသာက္၊ အစ္မႀကီး ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းဘူးကေလးဆြဲၿပီး (၉) ကားဂိတ္ကို ေျပးရတာပဲ။
ေက်ာင္း၀င္စကလား၊ ေလးရာေလာက္ ကုန္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးက ေငြႏွစ္ရာေလာက္ စိုက္ထားရေတာ့ မရီးကလည္း မၾကည္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ေပၚမွာ လူပိုတစ္ေယာက္ တင္ေကၽြးထားရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေက်နပ္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒီလိုပဲ ကုတ္ကတ္ေနရတာပဲေလ၊ ကိုယ္က ပညာလိုခ်င္တာကိုး။
ေဒသ(၂)ဆိုတာက ပ်ားအံုႀကီးလိုပဲဗ်ာ၊ အတန္းေတြက အမ်ားသား။ စစခ်င္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သိမလဲ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အသားက်သြားတာပါပဲ။ ဘတ္စ္ကား စီးရတာ နည္းနည္းခက္ေပမဲ့ ေယာက္်ားေလးပဲ ကိစၥမရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြက ၿမိဳ႕ထဲကဗ်။ သူတို႔က အျပင္မွာ က်ဴရွင္လည္းတက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က သခ်ၤာယူေတာ့ သခ်ၤာက နည္းနည္းခက္တယ္။ သမိုင္း၀င္းထဲမွာဆိုေတာ့ (RIT)နဲ႔လည္း သိပ္မေ၀းပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်။ ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ့ လိုင္းမို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ့္ကို ၀ါသနာပါတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တူကေလးေတြကို သံတိုသံစေလးေတြနဲ႔ သေဘၤာေလးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေတြ လုပ္ေပးရင္ လက္ေျမာက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ မရီးေတြက ခ်ီးက်ဴးတတ္ၾကတယ္။
အတန္းထဲက မိန္းကေလးေတြလား၊ မဆိုးပါဘူး၊ အလွသားပဲဗ်။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြေတာ့ မသိဘူး။ ေဒသက မိန္းကေလးေတြက ပိုၿပီးပ်ိဳမ်စ္တယ္၊ လန္းဆန္းတယ္ ဆိုရမလားပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ေတာ့ သိပ္မၾကည္လွပါဘူး။ စြာတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေကာင္မေလးရွိတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကပါပဲ။ သူက ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းက်တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္သြားရင္ မေမ့ရဘူး၊ ဘာဘူး စာေရးတာေပါ့ဗ်ာ။
ညေနေက်ာင္းဆင္းလာရင္ အိမ္မွာေနရတာ က်ဥ္းက်ပ္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အခ်ဥ္ေပါက္လာရင္ သီခ်င္းေအာ္ဆိုလိုက္တာပဲဗ်။ အစ္ကို သီခ်င္း၀ါသနာပါသလား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဂစ္တာတစ္လတ္ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖာ္ပဲေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္မဆီက စာလာရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရရင္ျဖစ္ျဖစ္ သီခ်င္းဆိုၿပီး ရင္ဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒီ ၀ါသနာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မရီးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေကကို နည္းနည္းရွည္လို႔တဲ့၊ မၾကည္ဘူး။ ဒါလည္း ဘယ္ေလာက္မွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔လို ေခါင္းတံုးဆံေတာက္မထားတာနဲ႔ အျပစ္ေျပာတာပါပဲ။ အဲ ကၽြန္ေတာ့္မရီးကေတာ့ ေန႔ရွိသေရြ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဂစ္တာကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို “ လတ္လ်ားလတ္လ်ားနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားတဲ့အေကာင္ ” လို႔ဆိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အေျပာအဆိုမွ လြတ္ပါေစေတာ့လို႔ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း မီးဖိုထဲမွာ ကူညီၿပီး ရွင္းေပး၊ ၀ိုင္းခ်က္ေပး လုပ္ပါတယ္ဗ်ာ။ သူက ဘာကို သေဘာမက်သလဲ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ တူမကေလးေတြကလည္း သူ႔ကို ကူညီႏိုင္ၿပီပဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာစရာရွိရင္လည္း တိုက္ရိုက္မေျပာဘူး၊ ကေလးေတြကတစ္ဆင့္ ေျပာတယ္။ ဆိုခ်င္ ဆဲခ်င္လည္း ရြဲ႕ၿပီး ကေလးေတြကို ဆဲတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အနာဆံုးကေတာ့ ဘ၀ေမ့တယ္၊ ဘ၀ေမ့တယ္နဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားပဲ။ ဘ၀ေမ့ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လုိဘ၀က လာတဲ့ေကာင္လဲ၊ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပါတယ္ဗ်ာ။

(၃)

ကၽြန္ေတာ့္အေဖက လ-၀-က က ၿမိဳ႕နယ္ဦးစီး တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ အရင္တစ္ႏွစ္ကပဲ ပင္စင္ယူလုိက္ရတယ္။ အေဖ ပင္စင္ယူေတာ့ အသက္မေစ့ေသးပါဘူး။ အလုပ္ထဲမွာတင္ ေလျဖတ္ၿပီး ကိုယ္တစ္ျခမ္းေသသြားလို႔ ပင္စင္ယူလုိက္ရတာ။
အေဖ ပင္စင္ မယူခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ ေဆာက္ထားၿပီးသားမို႔ ပင္စင္ယူေတာ့လည္း ေနစရာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိသမွ်လည္း အေဖ့ေဆးဖိုးနဲ႔ အိမ္ေဆာက္တဲ့ေၾကြးနဲ႔ လံုးပါးပါးတာပါပဲ။
အေဖ့ေရာဂါကလည္း မသက္သာပါဘူး၊ တေရွာင္ေရွာင္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မ်က္စိကြယ္သြားတယ္။ စိတ္ေတြလည္း ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔၊ အေဖက သူ႔အလုပ္ သူ စြဲလမ္းလြန္းတယ္။ အိမ္ေနရင္းနဲ႔ ရံုးမွာ၊ ရြာေတြမွာ ထင္ခ်င္ထင္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလလည္း ေယာင္ယမ္းေျပာတယ္။
အေမကေတာ့ သားေတြခ်ည္း ေမြးထားလို႔လား မသိဘူး။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ တူတယ္ဗ်၊ စိတ္လည္း ဆတ္တယ္။ ေခၽြးမေတြနဲ႔လည္း တည့္လွတယ္ မရွိပါဘူး။ သူက အေျပာၾကမ္းေတာ့ ေတာ္ရံု ဒဏ္မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးပါ။ အေဖ့ေရာဂါကို အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ပဲ အႏြံအတာခံ ျပဳစုခဲ့ၾကတာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ႀကီးေပၚမွာ ေနေပမဲ့ တစ္ေန႔မွ စိတ္ခ်မ္းသာလွတယ္ မရွိပါဘူးဗ်ာ။ အေဖ့ကို ေန႔တၾကည့္ၾကည့္၊ ညတၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။ အေဖက တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိတာ။
ဒါေပမဲ့ အေဖက အစားအေသာက္လည္း မပ်က္ဘူး၊ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးပဲဗ်။ ေရာဂါေၾကာင့္ မ်က္စိကြယ္တာ၊ ကိုယ္လက္ မလႈပ္ရွားႏိုင္တာကလြဲလို႔ အရင္ကထက္ေတာင္ ပိုစားႏိုင္၊ ပိုေျပာႏိုင္သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲ ထင္တာ ျမင္တာ မွန္သမွ် တတြတ္တြတ္ ေျပာေနတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အေဖ့ခမ်ာ ၀မ္းသာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ သတိလက္လြတ္ေနၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေမ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ၿပီး အင္း အင္းနဲ႔ လုိက္ေနတယ္။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္ကိုေတြအားလံုးဆီ စာေရးခိုင္းတယ္။ အေဖ့ က်န္းမာေရးေကာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပညာေရးေကာ ထည့္လိုက္ေပါ့။ ဆယ္တန္းေအာင္စကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြက အေတာ္ေလး ဂရုစိုက္ၾကသားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဂုဏ္ထူး(၃)ခုနဲ႔ ေအာင္တာကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုငယ္ကဆို မျဖစ္မေန ေဒသပို႔မယ္နဲ႔ ႀကံဳး၀ါးခဲ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ဗ်ာ။ သူမ်ား သဒၶါမွ ပညာရမယ္ဆိုတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။

(၄)

ေႀသာ္…ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ရာကေလးက အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာမွာလို႔ ေျပာခဲ့တယ္မို႔လား၊ အိမ္ခန္းကေလး တစ္ခန္းရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တူမကေလးေတြက အိမ္အတြင္းခန္းထဲမွာ အိပ္ၾကတယ္။ ကေလးအငယ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုတို႔ လင္မယားကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္မွာ စီတန္း အိပ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ေနရာက ၀ရန္တာက ဂမုန္းပင္ကေလးေတြ ၾကားထဲမွာ၊ ဖိနပ္ခၽြတ္ ၀ရန္တာမွာ ျဖစ္သြားရတာေပါ့။
တစ္ညေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြးနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ စိတ္က အေမတစ္ေယာက္တည္း လူမမာ အေဖႀကီးနဲ႔ ထားခဲ့ရတာ ေၾကာင့္ၾကေနမိတယ္။ ညဥ့္ဦးပိုင္းမွာ တလက္လက္ လင္းေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းေလး ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ လျခမ္းေကြးကေလးကို ၾကည့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတယ္။
ဒါနဲ႔ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သြပ္မိုးေပၚက မိုးသံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ မိုးစက္ေတြ စဥ္လာမွ လန္႔ႏိုးလာတယ္။ ညဥ့္ဦးက ၾကယ္ေတြ လင္းေနသားနဲ႔ဗ်ာ။ မိုးက တျဗဳန္းျဗဳန္း တဒိုင္းဒိုင္း သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်တယ္။
အိမ္ထဲက ကေလးေတြေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးတို႔ေရာ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ၾကဘူးဗ်ာ၊ မႏိုးဘူး။ သူတို႔က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာၾကတာဆိုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္စပဲ ရွိဦးမယ္။
သူတို႔က သူခိုးေၾကာက္လို႔ အတြင္းကေန တံခါးပိတ္ အိပ္ၾကတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ ေစာင္ေတြလည္း မိုးေရနဲ႔ စိုရႊဲကုန္တယ္။ ေလတိုက္လာေတာ့ မိုးစက္ေတြနဲ႔ လွမ္းပက္လိုက္သလိုပဲဗ်ာ။ ညက ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကေလးလည္း ေရေတြ စိုရႊဲကုန္တယ္။ ေစာင္ေတြကို ကမန္းကတန္း လံုးေထြးၿပီး တံခါးကို အတင္းထုရတယ္။
အစ္ကိုႀကီး…အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ေခၚေခၚ မၾကားဘူးဗ်ာ။ အိပ္ေမာက်ေနလို႔လား၊ မိုးသံေၾကာင့္ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တံခါးထုလိုက္၊ ေအာ္ေခၚလိုုုက္၊ မိုးပက္လို႔ ေနရာေရႊ႕လိုက္နဲ႔ နာရီ၀က္မက ၾကာတယ္။ မိုးကလည္းစို၊ စိတ္လည္းပ်က္၊ ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ဂမုန္းပင္ကေလးေတြ ကြယ္ၿပီး ထိုင္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆံပင္ေတြ၊ ေစာင္ေတြလည္း ရႊဲရႊဲစိုကုန္ၿပီ။ ဂီတာႀကိဳးေတြေပၚကလည္း မိုးေရစက္ေတြ တစ္စက္ခ်င္းက်သံ ၾကားေနရတယ္။
ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ေအာ္ေခၚရင္း အသံေတြလည္း ျပာလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ မိုးကလည္း တအား သည္းတာပဲဗ်ာ။ ျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာျပင္ကို ၀ါးျခမ္းျပားေသးေသးနဲ႔ ခပ္စပ္စပ္ ရိုက္ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေဒါသလည္းထြက္၊ စိတ္အားငယ္တာလည္း အရမ္းပဲဗ်ာ။
ငါ့ဘ၀ဟာ ေခြးကတက္က ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္မွ တန္ဖိုးမရွိပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္လုိက္မိတယ္။
ေခြးကေလးအို႔….ေခြးကေလးအို႔
အတူတူေနမယ္လို႔….ေခြးကေလးအို႔….အိမ္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီး တံခါးဖြင့္လို႔ၾကည့္တဲ့ခါ….ပါလာရာ ေလလြင့္ေခြး၊ ငါ့တိုက္ထဲ ေပးမ၀င္ပါ….အလုိက္မသိတဲ့ လူတစ္ေကာင္မို႔ ေခြးကေလးကို မစာနာပါ….အတူတူေနမယ္လို႔….။
ကၽြန္ေတာ့္အသံက ရင္ထဲက ပြင့္အံထြက္လာတယ္။ ဂစ္တာသံကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ညကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္သလိုပဲ။ မိုးက တစ္စတစ္စ စစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သီခ်င္းသံနဲ႔ ဂစ္တာသံက ပိုၿပီး က်ယ္ေလာင္လာတယ္။ တီးလံုးတစ္ပိုဒ္ၿပီး တစ္ပိုဒ္၊ သီခ်င္း တစ္ပိုဒ္ၿပီးတစ္ပိုဒ္ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရိုက္သလို ဆက္ကာဆက္ကာ ဆိုမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ဟစ္ေအာ္ ထုရိုက္ၿပီး ဖြင့္ခိုင္းလို႔ မရခဲ့တဲ့ တံခါးဟာ ၀ုန္းခနဲ ပြင့္သြားတယ္။ အထဲက ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုရဲ႕ စည္ပိုင္းႀကီးလို ကိုယ္လံုးႀကီး လိမ့္ထြက္လာတယ္။
“ ဒါ အိပ္ခ်ိန္ကြ…မင္း လူလို နားမလည္ဘူးလား ” တဲ့ဗ်ာ။
လွမ္းကန္လိုကု္တဲ့ အစ္ကို႔ေျခေထာက္က ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးစြန္းကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထိသြားတယ္။ ပူေဆြးလို႔ မဟုတ္တဲ့ နာၾကည္းလို႔က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ပူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚ စီးဆင္းလာတယ္။

(၅)

ေနာက္ေတာ့ အေဖ ဆံုးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေဖ ဆံုးတဲ့ညက မိုးသိပ္သည္းေနလို႔ အေမဟာ အေဖ့အေလာင္းကို ပိုက္ရင္း မိုးအလင္းကို တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ တိုက္ဆိုင္လို္က္တာဗ်ာ။
အေဖ ဆံုးတာလည္းတစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အေမ့စိတ္ေတြ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ခုေတာ့ အေဖ့ေဆးဖိုးေတြ မေၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ႀကီးလည္း ေရာင္းပစ္လိုက္ၿပီေလဗ်ာ။ ရတဲ့ေငြလား…အင္း…တခ်ိဳ႕တစ္၀က္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစ္ကိုေတြ အေမြခြဲတယ္ဆိုၿပီး ေ၀ယူလိုုက္ၾကတယ္။ သူတို႔မလဲ မေခ်ာင္လည္ၾကဘူးဗ်။ လိုခ်င္ငမ္းတက္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ။ အေဖ့ အသုဘစရိတ္ကလည္း အေတာ့္ကို ကုန္ေသးတာကိုး။
တကယ္ပါပဲဗ်ာ၊ ဟိုအလကၤာထဲကလိုေပါ့။ မီးဘယ္သြား၊ ေရနဲ႔ၿငိမ္းလို႔ ကုန္ၿပီ။ ေရဘယ္သြား၊ ဆင္ႀကီးေသာက္လို႔ ကုန္ၿပီ ဆိုတာလိုေလ။ ေအးဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိကို အစ္ကိုေတြက သူတို႔အိမ္ လုိ္က္ေနဖို႔ ေခၚၾကပါရဲ႕။ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ၊ သူမ်ားအိမ္ေနရတဲ့ အရသာကို ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ သိၿပီးၿပီပဲ။ ထပ္မျမည္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အေမလား၊ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာလာပါၿပီဗ်ာ။ အေမက စိတ္ၾကည္လင္ရင္ ၾကည္လင္သလို ေနေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အေမက အေတာ္ အားကိုးသဗ်။
အေဖ ရွိစဥ္ကေတာ့ အေဖ့ကို ျပဳစုရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ အားေပးေနက်ဗ်။
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း….အဲေလ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး…သူလည္း အေမ့ကို အေတာ္ ဂရုစိုက္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀တူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပ်က္ပါဘူးဗ်ာ။ သူ႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုၿပီး ယံုၾကည္လာတယ္ ထင္မိတယ္။ ေဟာ…ကၽြန္ေတာ့္နံပါတ္ ေခၚၿပီ။ ေရွ႕အပတ္ဆို အစ္ကိုနဲ႔ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ေတာ့မယ္။ မန္းေရနံမွာ ေန႔စား၀င္လုပ္ဖို႔ စံုစမ္းထားတယ္ဗ်။ အဲဒီက အလုပ္ရရင္ေတာ့ ေလဘာေစာင့္ရဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕၊ သြားမယ္ဗ်ာ။
အစ္ကိုအလွည့္လည္း ေရာက္ေတာ့မွာပါ။

ခင္ျမဇင္
မိုးေ၀မဂၢဇင္း၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁၉၈၀