စာေပစုဘူး: ေလလြင့္ရြက္ေႂကြ

Mar 25, 2017

ေလလြင့္ရြက္ေႂကြ

#ေလလြင့္ရြက္ေႂကြ

#ယြန္းျမတ္မြန္းသ်ွန္
“
ရက္စက္လိုက္တာမရယ္..လက္ထပ္ဖို႔ခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား..ဒါဆိုမကကၽြန္ေတာ့္ကို အေပ်ာ္တြဲခဲ့တာေပါ့ ဟုတ္လား”
ခံစားမႈေတြနဲ႔ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲေနေသာ ေကာင္ေလးကိုရြဲခပ္စိုက္စိုက္ၾကည့္မိသည္။
အင္း..ဘယ္လိုေျပာရမွာပါလိမ့္။ရြဲသည္ လက္ထပ္ဖို႔ဘယ္တုန္းကမွစိတ္ကူးမရွိခဲ့တာပဲေလ။အေပ်ာ္တြဲတယ္ေတာ့လည္း မဆိုသာပါဘူး။
“
အင္း..ဘယ္လိုေျပာရမလဲ.အေပ်ာ္တြဲရေအာင္ ေယာက်္ားေတြကအပ်င္းေျပကစားစရာအရုပ္ေတြမွမဟုတ္တာ..တို႔မွာယံုၾကည္မႈမရွိတာပါ..ေယာက်ားတစ္ေယာက္ကိုလက္ထပ္ဖို႔ေလ”
“
ကၽြန္ေတာ္မကို ေလးေလးနက္နက္ႀကီး ခ်စ္ခဲ့တာဗ်..အျခားသူေတြေျပာသလိုပဲ..မ က တမင္ရက္ရက္စက္စက္အသည္းလုိက္ခြဲေနတာ”
“
တို႔ကိုရက္စက္တယ္ေျပာရေအာင္ မင္းတို႔ေယာက်္ားေတြကေရာ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ကိုးကြယ္ခ်င္စရာေကာင္းလို႔လား”
ေနညိုသည္ ျမလည္ရြဲဆုိေသာ မိန္းမကိုနားမလည္ႏိုင္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။သူ႔ေရွ႕မွာတန္းစီၿပီး ပညာေပးခံသြားရေသာသူေတြအမ်ားႀကီးရွိ
တာသိပါသည္။သူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ပါသည္။ေဘာ္ဒါေတြခံရဖန္မ်ားေတာ့ ျမလည္ရြဲကိုသူတို႔စိတ္၀င္စားလာမိသည္။ပညာေပးခ်င္သည္။စာေရးဆရာမ
ေလးျမလည္ရြဲသည္ မဂၢဇင္းထက္မွာ နာမည္ယူေနဆဲ သူတို႔ေကတုေျမကေမြးဖြားလာတဲ့ ကေလာင္ရွင္ျဖစ္သည္။သူ႔အလွည့္မွာေတာ့ ရြဲတကယ္ခ်စ္တတ္ေစ
ရမည္ဆိုေသာ ခံယူခ်က္နဲ႔၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။တကယ္တမ္းခ်စ္တတ္ခဲ့သူက ေနညိုျဖစ္ေနသည္။
ဘာေၾကာင့္မ်ားသူမဟာ ဒီေလာက္ေသြးေအးေအးနဲ႔ရက္စက္တတ္ပါလိမ့္။ေဒါသေတြႀကီးေနေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ရြဲကရယ္သမ္းတစ္ခ်က္ေသြးလိုက္သည္။
အေတာ္ခံရခက္တဲ့အၿပံဳးျဖစ္သည္။
“
ဒီမွာေနညို.တို႔မင္းကိုေမာင္ေလးတစ္ေယာက္လိုခင္လို႔ တစ္ခ်က္သတိေပးလိုက္မယ္..လူတစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္မိေစနဲ႔..နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းမတြယ္တာမိေစနဲ႔..အခ်စ္ႀကီးတဲ့သူကရႈံးတယ္..မင္းမွတ္ထားပါ”
သူမက ဆံုးမစကားပင္ေျပာခဲ့ေသးသည္။ေနာက္ႏႈတ္မဆက္ဘဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ဒါဟာ ျမလည္ရြဲရဲ႕လမ္းခြဲျခင္း ေဖာ္ျမဴလာျဖစ္သည္။
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို အလွအပဆံုးစကားလက္ေဆာင္ေလးနဲ႔အခ်ိဳၿမိန္ဆံုးအၿပံဳးေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲခ်န္ထားရစ္ခဲ့တတ္ပါသည္။သူမႏွလံုးသားကေတာ့ မထင္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မာေၾကာၿပီး ရက္စက္တတ္လြန္းပါသည္။အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကအရႈံးေတြနဲ႔က်န္ရစ္ခဲ့ရလည္း ဘယ္သူမွရြဲကို မမုန္းႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ရက္စက္လြန္းလွပါတယ္ ရြဲရယ္။
*******
ရြဲသည္ ေဘးလြယ္အိတ္ကို ေက်ာဘက္ေပၚတင္ၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးထဲမွာ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။ေနညို႔ကို Master Coffee မွာခ်န္ထား
ရစ္ခဲ့ၿပီး ရြဲရဲ႕ဆိုင္ကယ္ကို ကန္ေတာ္ႀကီးထဲဘယ္လို ဦးတည္ေမာင္း၀င္လာခဲ့မွန္းမသိပါ။ဒီလိုပါပဲ။ဦးတည္ခ်က္မရွိဘဲ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ထဲမွာေလွ်ာက္သြားေနမိတာ
ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ေျဖးေလးေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လူေျခနည္းပါးေသာခံုတန္းေလးတစ္ခုမွာ ရြဲ၀င္ထုိင္မိသည္။ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေနညိုအပါအ၀င္ ရြဲတြဲခဲ့ဖူးေသာေယာက်ာ္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ရြဲ သူတို႔ကိုခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။အဟင္း။အေသအခ်ာပါပဲေလ။ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားေလာက္ပါးစပ္ကေျပာရတာလြယ္တာ မရွိပါဘူး။အဲ့ဒီလိုႏွလံုးသားကမပါဘဲ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကခ်စ္တတ္ဖို႔ ရြဲကို တစ္ေယာက္
ေသာသူကသင္ေပးခဲ့တာပါ။ရြဲနာက်ည္းစြာေတြးရင္းကမ်က္ရည္ေတြရစ္၀ဲက်လာသည္။ေဟာင္းႏြမ္းခဲ့တာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ေဟာင္းခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုဟာ အသစ္ျပန္ျဖစ္လာႏိုင္သလား။ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးေနာ္။ရင္ဘတ္ထဲကဒဏ္ရာကေတာ့ ဘာလို႔ ခုထိေအာင္ နာက်င္ေနရတာလဲ။
အရာရာဟာေသြ႔ေျခာက္ေနတာပါပဲ။ေႏြဦးသရုပ္ကပီျပင္လြန္းေနသည္။မတ္လဆန္းပိုင္းေရာက္ၿပီမို႔ သစ္ပင္ႀကီးငယ္တိုင္းမွာ သစ္ရြက္ဟူသည္
သိပ္မရွိေတာ့ပါ။သစ္ရြက္လက္က်န္ေလးေတြလည္း ၀ါဖန္႔ၿပီး မၾကာခင္ေျမခရေတာ့မွာ ျဖစ္သည္။ရြက္ေဟာင္းအေတာ္မ်ား ညွာေၾကြၿပီး ေျမျပင္ေပၚမွာ မြစာ
က်ဲေနၿပီ။သစ္ရြက္ေတြဟာ ေဟာင္းႏြမ္းသြားရင္ ေၾကြၿပီး ေျမခရသည္။ေျမခၿပီးရင္ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ။ေလႏွင္ရာလြင့္ရမွာေပါ့ေနာ္။ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္
ၿပီး ရြဲ ညေနခင္းေလးကို ေငးေနမိသည္။
ရြဲ ျမင္ကြင္းထဲမွာ စံုတြဲအခ်ိဳ႕လည္း၀င္လာသည္။ေက်းငွက္သံေလးေတြလည္း မၾကာမၾကာၾကားေနရသည္။အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီခံုတန္းေလးမွာ
ရြဲႏွင့္သူအတူထိုင္ေနၾကျဖစ္သည္။ရင္ထဲမွာ ႏြမ္းေမာလာ၍ ပင္အိုထက္ဆီအၾကည့္လႊဲပစ္မိသည္။
ထိုစဥ္ေႏြေလရူးက အရပ္မ်က္ႏွာမမွန္ဘဲ တိုက္ခတ္လိုက္ရာ သစ္ရြက္လက္က်န္ေလးေတြ ေၾကြလြင့္လာရျပန္သည္။သစ္ရြက္၀ါေလးရဲ႕အျဖစ္ကို
ေငကာ ရြဲနာက်င္စြာၿပံဳးမိသည္။မင္းတို႔လည္း ရြဲဘ၀လိုပါပဲေနာ္။အစကေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးထက္မွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ဖူးသစ္ခြင့္ ရတာကို ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္
ခဲ့သည္။သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ရင္ခြင္မွာ ကိုယ္သာလွ်င္ သခင္မအထင္ႏွင့္ေပါ့။ကာလအပိုင္းအျခားတစ္ခုမွာ သဘာ၀ကရြက္ႏုသစ္ကေလးကို ၀ါဖန္႔ေဟာင္းႏြမ္းေစ
ခဲ့သည္။ေႏြဦးေပါက္ခ်ိန္ေလရူးေႏွာက္ေတာ့ ရြက္ႏုကေလးေၾကြက်ရၿပီေလ။ဘာမွႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရွိလိုက္ဘဲ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ရင္ခြင္မွသည္ေျမျပင္ေပၚ
သက္ဆင္းခဲ့ရသည္။
ေျပာင္းလဲသြားလိုက္ပံုက အိပ္မက္တစ္ခုလိုပါပဲ။ထိတ္တလန္႔နဲ႔ သစ္ပင္ႀကီးကို အားကိုးတႀကီးေမာ့ ၾကည့္ေတာ့ အို..သစ္ပင္ႀကီးမွာ ရြက္ႏုေတြ
ေ၀လို႔ပါလား။ရြဲသည္လည္း သစ္ရြက္တစ္ရြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ေႏြေလရူးလိုပဲ အရပ္မ်က္ႏွာမမွန္ေသာ လူတစ္ေယာက္ကို အခ်စ္မူးမိခဲ့ခ်ိန္မွာ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရျခင္း
ျဖစ္သည္။ခ်စ္သူကေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးေပါ့ကြယ္။သစ္ရြက္ေတြေၾကြေတြဟာ အေဟာင္းေတြကိုၿငီးေငြ႔အသစ္ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေမြ႕ခ်င္တဲ့ သစ္ပင္ရဲ႕ဆႏၵဆိုရင္လည္း
ရြဲက နားလည္ေက်နပ္ေပးမွာပါ။ဒါေပမဲ့ သူညာခဲ့သည္။ရြဲအခ်စ္ေတြကို လွည့္စားၿပီးယူခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္နင္းေခ်ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္စြန္႔
ပစ္ခဲ့သည္။
“
ငါ မင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မလိုအပ္ခဲ့ဘူး ရြဲ..မင္းလိုအပ္မယ္ထင္တာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တာပဲ ရွိတယ္”
ဟင့္အင္း။မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။သူရြဲကို မခ်စ္ခဲ့ဘူးဆုိတာကို ခုထိလက္မခံႏိုင္ေသးဘူးေလ။အတိတ္ကန္႔လန္ကာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရႈံးေတြအလြမ္း
ေတြနဲ႔ အေရာင္ရင့္ေနတဲ့ ရြက္ေၾကြပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ။
********
ေတာင္ငူတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ သူႏွင့္ရြဲ စသိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ကိုယ့္ေဒသမဂၢဇင္းေလးေတြမွာ ရြဲစာမူေလးေတြ စတင္ေဖာ္ျပ
ခံလာရေတာ့ ရန္ကုန္မဂၢဇင္းေတြမွာ ၀င္ဆံ့ႏိုင္ဖို႔ စာေပေတြဖတ္ရႈေလ့လာေနခ်ိန္ေပါ့။သူကစာေပသမားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။သူက စာေပေရးသားသူမဟုတ္
ပါဘူး။ေတာင္ငူၿမိဳ႕ထဲကလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊စာေစာင္ေတြထုတ္ဖို႔ အတြက္ အားကိုးရသူတစ္ေယာက္ပါ။ရြဲတို႔စာေပေလ့
လာသူေတြစာေစာင္ထုတ္ဖို႔ အစည္းအေ၀းလုပ္ခ်ိန္မွာ သူႏွင့္စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း သူကရြဲေက်ာင္းကို လာလည္သည္။ရြဲအတြက္လိုအပ္ေသာ စာေစာင္ေတြစာအုပ္ေတြရွာေဖြစုေဆာင္းေပးသည္မိသားစုႏွင့္
သူငယ္ခ်င္းေတြကအားမေပးခဲ့ေသာ ကိုယ့္ရဲ႕၀ါသနာကို သူကအားေပးခဲ့သည္။
“
ဘယ္သူေတြအထင္ေသးပါေစ မင္းရဲ႕၀ါသနာကို ကိုယ္အားေပးတယ္ ရြဲ..ကိုယ္မဖန္တီးႏိုင္တာကို ဖန္တီးႏိုင္လို႔ ဂုဏ္ယူတယ္..မိသားစုနဲ႔သူငယ္
ခ်င္းေတြေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ႕လည္း မေၾကာက္နဲ႔..အႏုပညာသမားဆိုတာ ေ၀ဖန္ခံရ၊ႏွိမ္ခ်ခံထားဖူးမွ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ေအာင္ျမင္တာ..မင္းသာေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစား
ပါ..လိုအပ္တာ ကိုယ္ကူညီမယ္”
အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းေတြ ေဂါက္ေတးလို႔စတိုင္း၊မိသားစုက ဆူတိုင္းရြဲ႕စိတ္အားငယ္ခဲ့သမွ် ရြဲသူ႔ကိုရင္ဖြင့္မိသည္။သူကအားေပးစကားေတြေျပာေပးခဲ့သည္။သူ႔နာမည္က မာန္ထက္ျဖစ္သည္။ရြဲထက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးၿပီး ထက္ျမက္သည္။တိုးတက္လာေသာ နည္းပညာ
ႏွင့္အညီ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ထဲမွာ Mobile Sales & Service ဆိုင္ႀကီးဖြင့္ထားသည္။အေျပာလည္းေကာင္းသည္။ညႈိ႕ငင္တတ္ၿပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံုကို
လည္း ပိုင္ဆိုင္ထားသည္ေလ။ရြဲ႕ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ Master Coffee မွာ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးသည္။သူ႔ဆီကယူထားေသာ အေၾကြးေတြမ်ားေန
ၿပီမို႔ ရြဲျပန္ေကၽြးျခင္းျဖစ္သည္။
သူကအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး စားစရာေတြမွာထားသည္။ေမြးေန႔ကိတ္ေတြေရာ စီမံထားသည္ရြဲရင္ထဲစိုးထိတ္သြားသည္ကိုယ္ကသူ႔လိုသူေဌးမဟုတ္
ဘူးေလ။ဒါေတြအကုန္ရွင္းရရင္ေတာ့ စုထားတဲ့မုန္႔ဖိုး ကုန္ပါၿပီ။သူကေတာ့ ၿပံဳးစစနဲ႔စိတ္ႀကိဳက္မွာစားေနေလရဲ႕။သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူ႔ၾကည့္လိုက္
ရြဲၾကည့္လိုက္နဲ႔ အားမနာတမ္းမွာစားေနၾကသည္။အားလံုး ရြဲကို ႀကံဳတုန္းႏွိပ္စက္မည့္ပံုေတြျဖစ္ေနသည္။
“
“
မင္းတို႔ေရာ စာမေရးၾကဘူးလား..သူငယ္ခ်င္းက စာေရးဆရာမဆိုေတာ့ေလ”
“
အမေလး ေက်ာင္းမွာ လက္ခ်ာလိုက္ရတာေတာင္ ပ်င္းလြန္းလို႔ပါရွင္..ရြဲေရးေနတာျမင္တာကိုက ပ်င္းေနတာ..စာဖတ္လည္းအေသပ်င္းတာ”
ေမေဇာ့္အေျပာကို အားလံုးကသေဘာက်ကာ ရယ္ေနၾကသည္။ရြဲမွာေတာ့ စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ရွင္းဖို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ၀ိတ္တာ ကိုေခၚရသည္။
“
အားလံုးရွင္းၿပီးသြားၿပီအစ္မ..ဒီအစ္ကိုရွင္းခဲ့တာ”
၀ိတ္တာေလးစကားေၾကာင့္ ရြဲအံ့ၾသသြားသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အံ့အားသင့္ၿပီး ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။
“
ေမြးေန႔ရွင္အစား ကုသိုလ္ယူခ်င္လို႔ပါကြာ..ကဲသြားၾကမယ္..ရြဲကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကလိုက္ခဲ့ေလ ကိုယ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္”
သူ႔စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြသည္ ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ၿပံဳးသြားၾကမွန္းမသိဘဲ ရြဲကို သူႏွင့္စိတ္ခ်စြာထားခဲ့သည္။ရြဲသည္ သူ႔ဆိုင္ကယ္ေနာက္
ကတစ္ခါမွ မလိုက္ဖူးေသးပါ။ျငင္းဆန္းဖို႔လည္း မတတ္သာခဲ့။အာနားၿပီးရင္း အာနာစရာေတြျဖစ္လာခဲ့သည္။
“
ကိုမာန္ထက္ကလည္း ရြဲကအေၾကြးေတြမ်ားလို႔ အားနာေနတာ..ထပ္အားနာရေအာင္လုပ္တယ္..အေၾကြးေတြမ်ားေနၿပီ”
“
ဟုတ္လား မွတ္ထားေလ..ေနာက္မွအတိုးနဲ႔ေပါင္းေတာင္းမယ္”
သူက အိမ္ကိုတန္းမျပန္ပို႔ပါ။ေလာကုတၱရာဘုရားဘက္ကို ဆိုင္ကယ္ေမာင္လာသည္။ရြဲသည္ ေနာက္မွထိုင္ရင္း အနည္းငယ္စိုးထိတ္လာခဲ့သည္။
“
ဘယ္ကို သြားမွာလဲဟင္..ကိုမာန္ထက္”
“
ေလာကုတၱရာဘုရားကို သြားခ်င္လို႔..ခဏေလးပါေနာ္ ရြဲ”
သူကခြင့္ေတာင္းသလို ဆိုၿပီး ဘုရာေျခရင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္သည္။ေနာက္ရြဲတို႔ ဘုရားေပၚတက္ခဲ့ၾကသည္။ဘုရားဦးခ်ၿပီးလွ်င္ သူကအုတ္ခံုေလွ
ခါးထစ္ေလးမွာ သြားထိုင္သည္။
“
ဒီဘုရားကအရမ္းေအးခ်မ္းတယ္..ကိုယ္မၾကာမၾကာေရာက္ေလ့ရွိတယ္..ရြဲေရာ ေရာက္ျဖစ္လား”
“
အင္း ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္..ရြဲ႕ကေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္ဆို စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကုန္ၾကမ္းလိုက္ရွာေနတာေလ..သူငယ္ခ်င္းေတြကခ်စ္သူေတြရသြားေတာ့ ရြဲနဲ႔အတူမရွိတာကမ်ားတယ္ေလ..ကိုယ္ကေတာ့ စာေပခရီးႀကိဳးစားခ်င္တာရယ္
အခ်စ္ဆိုတာကို မသိရွိမခံစားဖူးေသးတာရယ္ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားေနတုန္း”
သူကရြဲကို မ်က္၀န္းညိုမ်ားျဖင့္ ေလးနက္မိန္းေမာစြာၾကည့္ေနသည္။သူ႔အၾကည့္ေတြသည္ ညႈိ႕ဓါတ္ေတြအျပည့္ပါေန၍ ရြဲအေနခက္လာသည္။
“
ရြဲ..ကိုယ္ကေလ မင္းအတြက္ဆိုရင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ခ်င္တယ္..မင္းေရွ႕ကေန ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ႀကံ႔ႀကံ႔ခံၿပီး ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္..ရြဲအေပၚ
မွာတြယ္တာမႈေတြက သစ္ပင္ရဲ႕အျမစ္ေတြလိုပဲ ခိုင္မာေနတယ္..ရြဲ႕ကကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု..အသက္ေသြးေၾကာတစ္ခုပဲ..သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕သစ္ရြက္
ကေလးလိုေပါ့..မင္းစိမ္းစိုရွင္သန္ေအာင္အာဟာရျဖည့္တင္းေပးသူ ျဖစ္ခ်င္တာ”
စာေရးဆရာမဟုတ္ေပမဲ့ သူအေတာ္အေျပာေကာင္းပါသည္။အေကာင္းေျပာတာလား မသိေပမဲ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့လည္း အေျပာေကာင္းေတာ့
ေၾကြသည္ေပါ့။သူ႔မ်က္၀န္းကခ်စ္ျခင္းေတြကို ရြဲကေရာသတိမထားမိဘဲေနမလာေနာ္။ဒါေပမဲ့ ရြဲမွာ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသည္။ေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္
သည္။အေပ်ာ္ရည္းစားေတြမထားဘဲ ႏွလံုးသားထဲကျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္ရသူတစ္ေယာက္ကိုပဲ ေရြးၿပီး ဘ၀အတြက္ လက္တြဲခ်င္သည္။ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း
ေတြ ပထမႏွစ္ကတည္းက ရည္းစားထားၾက၊ျပတ္စဲက်ျဖစ္ေနေပမဲ့လည္း ရြဲမွာ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွ မထားခဲ့ဖူးပါေခ်။
ခုလည္း သူ႔ကိုအျပည့္အ၀မယံုၾကည္ရဲေသးပါ။သူက ရြဲမ်က္ႏွာကို စူးလက္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ငုံ႔ၾကည့္သည္။
“
ဘယ္လိုလဲ ရြဲ..ကိုယ့္ရဲ႕သစ္ရြက္ကေလး လုပ္မယ္မဟုတ္လား ဟင္”
“
အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ..ကိုမာန္ထက္ရဲ႕ေသြးေၾကာတစ္ခုျဖစ္ခြင့္ရတာကိုေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္..ဒါေပမဲ့ရြဲသစ္ရြက္ေတာ့မျဖစ္ခ်င္ဘူး”
“
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရြဲရဲ႕..ကိုယ္ကသစ္ပင္ျဖစ္ရင္ ရြဲကသစ္ရြက္ေလးပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့”
“
သစ္ရြက္ဆိုတာ ေဟာင္းႏြမ္းသြားရင္ ေျမေပၚေၾကြဆင္းရစၿမဲေလ..သစ္ပင္ႀကီးက ရြက္သစ္ေလးေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ရြက္ေဟာင္းေလးကေတာ့
ေလႏွင္ရာလြင့္ေနရမွာ..ရြဲ သစ္ရြက္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး”
“
ဟား ဟား..စာေရးဆရာမလို႔မေျပာရဘူး..ကတ္ကတ္သတ္သတ္လိုက္ေတြးေနတယ္ရြဲရယ္..စိတ္ခ်ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲပါဘူး”
တကယ္ဆို ရြဲသည္ အခ်စ္ဆိုတာကို မလိုအပ္ေသးပါဘူး။ဒါေပမဲ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာခန္႔မွန္းရခက္သည္။ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမရွိဘဲ ေရာက္လာတတ္
သည္။ရြဲသည္လည္း ခံစားတတ္ေသာႏွလံုးသားရွိသည္ပဲေလ။သူ႔အခ်စ္၊ဂရုစိုက္မႈမ်ားကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ေလ့လာၿပီးခ်ိန္ ရြဲေက်ာင္းၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ခ်စ္သူေတြ
ျဖစ္ခဲ့သည္။သူဟာ ရြဲရဲ႕အခ်စ္ဦးျဖစ္သည္။အရမ္းလည္းခ်စ္ခဲ့သည္။ေနာက္ၿပီး သူဟာရြဲဘ၀ရဲ႕ေကာင္းကင္ပါ။ရြဲဲၾကည့္ေလရာတိုင္းမွာ သူရွိေနသည္ေလ။ရြဲဘ၀
ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္ရွာေတာ့လည္း သူက အႀကံဥာဏ္ေကာင္းေတြေပးခဲ့သည္။
“
ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဘြဲ႔ရလည္းအလုပ္တစ္ခုရဖို႔ ခက္တယ္ဆိုၿပီး ေခတ္ကိုပံုမခ်ပါနဲ႔ကြာ..အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိရင္ အလုပ္တစ္ခုကမခဲယဥ္းပါဘူး..ရြဲ
ဘယ္အလုပ္ကိုစိတ္၀င္စားလဲ..စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾကည့္ေလ”
“
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ရြဲကစာေရးတာကလြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး ကိုကို..ဒါေပမဲ့ဘ၀ရပ္တည္ဖို႔အတြက္အလုပ္တစ္ခုေတာ့ ရွိရမယ္ေလ..ကုမၼဏီ
ေတြ၊အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး..အေဒၚေတြလႊတ္တဲ့ျပည္ပလည္းမသြားခ်င္ဘူး..စာေရးျခင္းအတြက္လည္း အသံုး၀င္တဲ့ တိုးရစ္ဂိုက္ေတာ့
၀ါသနာပါတယ္..ရြဲကလည္း အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာယူထားေတာ့ေလ..စပီကင္ေတြတက္ၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္တိုးရစ္ဂိုက္လုပ္ခ်င္တာ”
“
အင္း..မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး..ရြဲ စပီကင္နဲ႔သင္တန္းထပ္တက္ေပါ့..အရင္ဆံုးဒီေတာင္ငူသမိုင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာသိေအာင္ေလ့လာ..ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း၊ၿမိဳ႕ေတြအေၾကာင္းသိဖို႔စာေတြ
ဖတ္ရမယ္..ဘာသာစကားႏွစ္မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ရွင္းျပႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားသင္ယူေပါ့..ဒီေတာင္ငူကဟိုတယ္ေတြေရာ၊ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေရာ ကိုယ္လွမ္း
မိတ္ဆက္ေပးပါ့မယ္”
“
တကယ္လား..ကိုကို..၀မ္းသာလုိက္တာ”
သူက ရြဲဘ၀ကို အလင္းေရာင္ေတြလည္းေပးဖူးခဲ့ပါသည္။သူ႔အကူအညီနဲ႔ေတာင္ငူကနာမည္ႀကီး ဟိုတယ္တစ္ခုမကစမ္းသပ္ၿပီး အလုပ္ခန္႔သည္။
ဧည့္သည္ေရာက္လာရင္ဧည့္လမ္းညႊန္လုပ္ေပးရသည္။ရြဲ ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈနဲ႔အလုပ္အေပၚေစတနာထားမႈေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္းသေဘာက်လာသည္။
ရန္ကုန္ကိုလည္း စပီကင္နဲ႔သင္တန္းေတြထပ္သြားတက္ရသည္။ဧည့္လမ္းညႊန္သင္တန္းေတြလည္းထပ္တက္ခြင့္ရသည္။ေနာက္ ရန္ကုန္ကခ်ိတ္ဆက္ေပးမႈ
နဲ႔မႏၱေလး၊ျပင္ဦးလြင္တို႔အထိ ခရီးထြက္လမ္းညႊန္လုပ္ေပးလာႏိုင္ခဲ့သည္။အားလံုးဟာ ကိုကိုေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ရြဲအလုပ္ကိုအေကာင္းဆံုးလုပ္သည္။သူ႔အေပၚသစၥာေစာင့္သိၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ကိုးကြယ္ခဲ့သည္။
ရန္ကုန္မွာ ဟိုတယ္ႏွင့္ခရီးသြားလာေရးကဦးေဆာင္ဖြင့္လွစ္ေသာသင္တန္းတစ္ခုတက္ေနစဥ္ ကိုကိုရန္ကုန္ေရာက္လာသည္။သင္တန္းၿပီးလွ်င္
ရြဲႏွင့္ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။ဘုရားသြားၾကသည္။အားလံုးကပကတိအေျခအေနပါပဲ။ညေနေစာင္းလမ္းခြဲခါနီးမွာ ကိုကိုက ရြဲကိုစကားတစ္ခြန္းေျပာ
သည္။
“
ရြဲနဲ႔ကိုကို တိုင္ပင္စရာရွိတယ္..ကိုယ့္အသက္လည္းမငယ္ေတာ့ဘူး..ရြဲလည္းအလုပ္ရေနၿပီပဲ..ကိုယ္တို႔လက္ထပ္ဖို႔ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္..ကိုယ့္
တိုက္ခန္းကို ခဏလိုက္ခဲ့ေနာ္”
တကယ္ဆို ရြဲ တစ္ေနရာမွာပဲ စကားေျပာခ်င္ပါသည္။ဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္သည္ ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ အတူရွိမေနသင့္ဘူးမဟုတ္လား။
ရြဲသည္ လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။
“
ဘာလဲ ရြဲက ကိုယ့္ကိုယ္မယံုဘူးလားဟင္..အထင္ေသးတာလား”
“
မဟုတ္ပါဘူးကိုကို..ရြဲလိုက္ခဲ့ပါမယ္”
ရြဲအေပၚကို အစစေကာင္းခဲ့သူကို ရြဲယံုၾကည္သင့္သည္ ထင္လို႔ သူ႔ေနာက္ကိုရြဲလိုက္ခဲ့ပါသည္။ခ်စ္သူရဲ႕ၿငိဳျငင္မႈကို ရြဲခံႏိုင္ရည္မရွိဘူးေလ။ဒါဟာ
မိုက္မဲမႈ၊ဥာဏ္နည္းပါးမႈပဲျဖစ္ပါသည္။ခ်စ္သူကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္တာေရာ၊ပံုခ်စ္မိလိုက္တာေတြေၾကာင့္ေရာ ရြဲဘ၀ေျမာင္းထဲထိုးက်ခဲ့သည္။မိမိကိုယ္ကိုလည္း
အရမ္းတန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းခဲ့ပါလ်က္ ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္မွားခဲ့သည္။ရြဲက်ရႈံးခဲ့ပါသည္။အံ့ၾသစရာေကာင္းက ခ်စ္သူဟာဒီအေျခအေနကိုမဆန္းေတာ့သည့္
အလား ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လြန္းေနသည္။သူ႔မ်က္ႏွာကေသြးေအးျခင္းေတြသည္ မၾကာခင္ ရက္စက္ေတာ့မည့္အသြင္ေတြလည္း ေဖာ္ေဆာင္ေနပါသည္။
ရြဲကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းထက္ သူ႔ရဲ႕ေသြးဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ ေျဖသိမ့္လိုက္တာမ်ားလား။ရြဲမွားၿပီလားဟုေနာင္တရခ်င္လာစဥ္မွာပင္ ၾကားသင့္ေသာ လက္
ထပ္မယ္ဆိုေသာ စကားမဟုတ္ခဲ့ပါ။
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ..ရြဲရယ္ မင္းဘာမွမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကာကြယ္ေပးပါမယ္”
တဲ့။ဘုရားေရ။သူေျပာရမွာ ဒီစကားမဟုတ္ဘူး ထင္သည္။ရြဲ ရင္ထဲတဆစ္ဆစ္နာလာသည္။လက္ထပ္မွာလားလို႔လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းစြာ ရြဲတို႔ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ပံုမွန္ရပ္တည္ေနရျပန္သည္။သူ ရြဲကိုေတာ့အရင္လိုၾကင္နာၿမဲ၊ဂရုစိုက္ၿမဲပါ။လူမလာႏိုင္လည္း ေရာက္တဲ့ေနရာကဖုန္း
ေတာ့အခ်ိန္မွန္ဆက္ေပးသည္။သူနဲ႔ဆံုတိုင္း လက္ထပ္ဖို႔ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျဖစ္သည္။
“ရြဲဘယ္မွာေနခ်င္လဲ ေျပာေလ..သီးသန္႔အိမ္ခြဲေနခ်င္လည္း ကိုယ္ကရြဲစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားမွာပါ”
သူ႔စကားအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ေတာ့ ရြဲစိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။အစကသူသည္ ရြဲဘ၀ရဲ႕ေကာင္းကင္ျဖစ္သည္။အခုေတာ့ ရြဲဘ၀ရဲ႕ကမၻာေျမႀကီးျဖစ္လာ
သည္။သူမရွိဘဲ ရြဲဘယ္လိုမွရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ရြဲ ခရီးထြက္တဲ့အခါတိုင္းမွာ သူနဲ႔ကင္းကြာေနတတ္ပါသည္။ဒါေပမဲ့ ရြဲသူ႔ကိုနည္းနည္းမွ စိတ္
မခ်မျဖစ္ဘူး။သူ႔အခ်စ္ကို ျမဴတစ္မႈန္ေတာင္သံသယမ၀င္ဖူးခဲ့ဘူး။ဒါေပမဲ့ သူသည္ရြဲဘယ္လိုမွမထင္ထားေသာ လက္နက္ႏွင့္တိုက္ခိုက္သည္။ရြဲ႕ရဲ႕ေနာက္မွာ
အသစ္အသစ္ေသာေကာင္မေလးမ်ားစြာရွိေနခဲ့သည္။ရြဲအံ့ၾသသည္။ယူက်ံဳးမရျဖစ္မိသည္။သူငယ္ခ်င္းေတြအေျပာမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္သိျမင္ခဲ့ရသည္။
“ကိုကို ရက္စက္လိုက္တာ..ရြဲတို႔ခ်စ္ခဲ့တာ လက္ထပ္ဖို႔ထိမဟုတ္ဘူးလား..ေနာက္ထပ္ခ်စ္သူေတြဘာလို႔ထားခဲ့တာလဲဟင္”
“ခ်စ္ၾတတိုင္းဟာ လက္ထပ္ဖို႔မွမဟုတ္ဘဲ ရြဲရယ္..ခ်စ္တိုင္းသာလက္ထပ္ရရင္ မင္းေရွ႕မွာ ကိုယ္မိန္းမဆယ္ေယာက္မကရေနၿပီ..ကိုယ္မင္းကို
ဘယ္တုန္းကမွအလိုမရွိခဲ့ပါဘူး..မင္းလိုမယ္ထင္တာေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရံုပါ”
ရြဲ ထိတ္လန္႔စြာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္။သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဘာအရပ္မွရွိမေနပါ။ခ်စ္လို႔လား။မုန္းလို႔လား။ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွမရွိဘဲ ရြဲဘ၀ကို
တျဖည္းျဖည္းသိမ္းယူဖ်က္ဆီးခဲ့တာျဖစ္မည္။ေျပာလိုက္စမ္းပါ ကိုကိုရယ္။မင္းကိုတကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ၊အေၾကာင္းရွိလို႔လက္မထပ္ႏိုင္တာပါဆိုရင္ေတာင္ ရြဲ
လက္ခံႏိုင္မွာပါ။ခုေတာ့ ဘယ္လိုမွခ်စ္ျခင္းေမတၱာမပါဘဲ သူရဲ႕ဗီဇအရ ရြဲကိုဖ်က္ဆီးခဲ့ျခင္းေပါ့ေနာ္။ရြဲဘ၀သည္ ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္အေ၀့မွာ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရ
တဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ရင္ဘတ္ထဲမွာအရမ္းနာက်င္သည္။ဒါေပမဲ့မလိုခ်င္လို႔ထားခဲ့သူကို ရြဲအယူခံမ၀င္ခဲ့ပါဘူး။
*********
ဇာတ္လမ္းရဲ႕အဆံုးမွာေတာ့ ရြဲသည္ အရႈံးေတြ၊အလြမ္းေတြတစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္နဲ႔က်န္ေနခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ခုေတာ့လည္း သစ္ပင္ျဖစ္ခ်င္သူကသစ္ပင္
ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ရြက္ေဟာင္းေတြေၾကြသြားေပမဲ့ ရြက္သစ္ေတြနဲ႔ေ၀ဆာလန္းဆန္းေနၿမဲေလ။သစ္ရြက္မျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့ ျမလည္ရြဲသည္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ျဖစ္ခဲ့ရပါ
သည္။၀ါဖန္႔ေဟာင္းႏြမ္းလာေတာ့ သစ္ပင္ေပၚကသက္ဆင္းေၾကြက်ေပးခဲ့ရသည္ေလ။ေျမေပၚမွာ ေလႏွင္လိုက္တိုင္း ဟုိဒီလြင့္ေနေလရဲ႕ရြဲရဲ႕စိတ္တို႔လြင့္
ထြက္သြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ကိုယ့္ဘ၀ကိုတန္ဖိုးထားထိန္းသိမ္းၿပီး ေနခဲ့ကာမွ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ႀကံဳခဲ့တာကိုေတြးမိတိုင္း ေျခာက္ျခားသည္။
ခုဆိုၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာပင္ အမ်ားႀကီးတိုးတက္ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ရြဲကေတာ့ ရပ္တည္ဖို႔အတြက္အလုပ္လုပ္ေနသည္။ခံစားခ်က္၀င္လာရင္ စာေရး
သည္။ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႔၊လိုအင္ဆႏၵတို႔ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ဘယ္သူမမွ မသိလည္းဘဲ ရြဲလိပ္ျပာကအၿမဲေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ၿပီးေတာ့ အတိတ္မရွိ။ပစၥဳပၭါန္မရွိ။အနာဂတ္မရွိေတာ့ပါ။ရြဲသည္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို႔ပဲသတ္မွတ္ထားသည္။လြင့္မည္။ေနာက္ထပ္အခ်စ္ေတြအမ်ားႀကီး
တိုးပြါးလာသည္။ကိုယ့္ကိုလာခ်စ္ၾကသည္။စိတ္၀င္စားလွ်င္ျပန္တြဲသည္။စိတ္ကုန္လွ်င္ အဆက္ျဖတ္လိုက္သည္။
ဒါေပမဲ့ဘယ္ေယာက်္ားမွ ရြဲလက္ကိုမကိုင္ဖူးပါ။ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ မေျပာႏွင့္ လူအမ်ားၾကားမွာပင္ သိပ္ေတြ႔ဆံုျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ေယာက်္ားေတြကို
မယံုၾကည္သလို၊လက္ထပ္ဖို႔လည္း တစ္ခါမွမေတြးဖူးေတာ့ပါေခ်။လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ရင္အရံူးႀကီးရႈံးတတ္မွန္းသိတဲ့ႏွလံုးသားက ေနာက္ထပ္မခ်စ္ရဲေတာ့
ပါ။ခ်စ္မိတဲ့အခ်စ္ေရာ၊နာက်င္မႈေတြကိုေရာ ေျမျမွဳပ္ပစ္ခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ခ်စ္သူကိုခ်စ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကလည္းအေကာင္းဆံုးခ်စ္ခဲ့သည္။သူလမ္းခြဲသြားခ်ိန္မွာလည္း ေႏွာက္ယွက္မႈမရွိဘဲ အေကာင္းဆံုးလမ္းခြဲေပးလိုက္သည္။ရြဲရင္ထဲမွာေတာ့ နာက်င္ေနဆဲပါ။
ရြဲေတြးေနစဥ္ အမွတ္မထင္ေလတစ္ခ်က္အေ၀့မွာ သစ္ရြက္ေလးေတြေၾကြက်လာျပန္သည္။အင္း ေျမခရေတာ့မွာပါလား။ေျမခၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။
ေလႏွင္ရာလြင့္ရမွာေပါ့။ေနစမ္းပါအံုး။ေလႏွင္ရာပဲလြင့္ၾကသလား။ေျမဆီလႊာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့သစ္ရြက္ေရာ မရွိဘူးလား။သစ္ရြက္လည္း ေျမဆီလႊာျဖစ္ႏိုင္သည္ပဲ
ေလ။အနည္းဆံုးေတာ့ ေျမဆီလႊာကိုေကာင္းမြန္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္ၾကပါသည္။
ရြဲသည္လည္း ေလႏွင္ရာကိုမလြင့္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ေျမဆီလႊာ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္သည္။သစၥာမရွိတဲ့ေယာက်္ားအတြက္ ရြဲဘ၀လြင့္ခဲ့တာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ေၾကြသြားတဲ့သစ္ရြက္ေတြလည္း ေျမဆီၾသဇာျဖစ္ႏိုင္ပါေသးသည္။အနည္းဆံုးေတာ့ ရြဲရဲ႕စာေတြကုိဖတ္ၿပီး လူေတြ ခံစားမႈရသျဖစ္
ျဖစ္၊ဗဟုသုတျဖစ္ျဖစ္ရေအာင္ ရြဲမွာႀကိဳးစားခြင့္ရွိသည္။သစ္ရြက္ဆိုတာ ၀ါဖန္႔ေဟာင္းႏြမ္းလာရင္ ေျမေပၚသက္ဆင္းေၾကြက်ရတာမွန္တယ္။ေလႏွင္ရာလြင့္
တဲ့သစ္ရြက္ေတြရွိသလို ေျမဆီလႊာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့သစ္ရြက္ေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါေသးသည္။